Bonnie Raitt (Burbank (Californië), 8 november 1949) is een Amerikaanse zangeres, liedjesschrijfster en gitaarspeelster.
Ze is de dochter van Broadway musicalster John Raitt. Ze begon gitaar te spelen toen ze twaalf jaar oud was. Na de middelbare school begon ze in Rhythm and Bluesclubs te spelen. In 1983 werd ze geloosd door haar platenlabel, Warner Bros. Records, onder andere vanwege alcohol- en drugsgebruik, maar verdween allerminst uit de muziekscene.
Na meer dan 20 jaar opnames en optredens, bereikte Bonnie Raitt succes met haar tiende album. "Nick of Time" kwam in de top te staan in de Verenigde Staten en won drie Grammy Awards. Tegelijk kreeg ze een vierde Grammy voor haar duet "In the Mood" met John Lee Hooker op zijn album "The Healer".
Hierna kreeg ze nog drie Grammy Awards voor haar album uit 1991, "Luck of the Draw", waarna ze in 1994 nog twee Grammy's kreeg met haar album "Longing in Their Hearts".
25.000 vogelspinnen nemen Australische plaats over
25.000 vogelspinnen nemen Australische plaats over
Het inheemse Australische plaatsje Maningrida is overspoeld door vogelspinnen. Experts hebben geen idee waarom de beesten opeens massaal door het gebied kruipen.
Zo'n grote hoeveelheid vogelspinnen bij elkaar is erg zeldzaam, aldus spinnenkenner Robert Raven. "Normaal gezien vind ik 200 of 300 tarantula's op één plek." Waarom er nu 25.000 tegelijk worden aangetroffen, is voor Raven een mysterie. "Dat is het mooie van wetenschap, je kan zeggen dat je iets niet weet."
Volgens Raven zijn de spinnen niet dodelijk voor mensen. Wel kunnen de giftanden je huid openscheuren en kun je van het gif zo ziek worden dat je 6 tot 8 uur moet overgeven. De Aboriginals die in het plaatsje wonen, lijken daar niet zo mee te zitten: op foto's is te zien dat ze de beesten zelfs aaien. Met de iets meer dan 2000 inwoners van Maningrida, zijn er inmiddels echter wel 12 keer zoveel vogelspinnen als mensen in het gebied. (br.hln)
Deze man vond een Picasso van 160 miljoen op zijn zolder
Deze man vond een Picasso van 160 miljoen op zijn zolder
Wanneer we onze zolder uitmesten, dromen we allemaal stiekem dat we iets vinden dat heel veel geld waard is. Helaas vinden we meestal alleen maar rommel waarmee we niets kunnen aanvangen. Dominic Currie (58) daarentegen deed een ongelofelijke vondst. Een Picasso lag al 55 jaar onder het stof en maakt van Dominic binnenkort een multimiljonair.
Dominic uit Methil in het Schotse Fife was zijn zolder aan het opruimen toen hij het schilderij vond. En het verhaal achter het schilderij is waarschijnlijk nog straffer dan de vondst zelf.
Dominics moeder, Annette, was 19 toen ze in volle Koude Oorlog op vakantie was in Polen. Daar leerde ze Nicolai Vladimirovic kennen, een Russische soldaat. Het koppel besefte dat ze nooit samen konden blijven, maar ze hielden wel nog contact.
Soms stak Annette het Ijzeren Gordijn over om bij Nicolai te zijn. Toen Annette zwanger bleek te zijn, gaf Nicolai het schilderij aan Annette tijdens een van haar bezoekjes. Op die manier wou de Rus ervoor zorgen dat Annette en de baby (Dominic) niets tekortkwamen. De jonge Annette kreeg het echter niet over haar hart om het schilderij te verkopen, dus verstopte ze het in een koffer, waar het een halve eeuw verborgen lag.
De langeafstandsrelatie verwaterde en Annette trouwde met een andere man. Dominic ontdekte pas in 1998 de identiteit van zijn vader, twee jaar voor Annette stierf.
Een verraste Dominic doet zijn verhaal: "Mijn zoon en ik rolden het doek open en een reeks kubussen kwam tevoorschijn." Tot zijn grote verbazing stond onderaan het doek de handtekening van Picasso. Vader en zoon keken elkaar aan en schoten in de lach: "Een heel surreëel moment", vertelt Dominic. "Waarschijnlijk wist mijn moeder niet dat het doek zoveel waard was, al heeft ze het nooit weggegooid", besluit hij.
Christie's onderzoekt momenteel de authenticiteit van het doek, waarna het zal geveild worden. Een gelijkaardig doek uit 1955, 'Les Femmes d'Alger' werd vorige maand verkocht voor een duizelingwekkend bedrag van 161 miljoen euro. Dominic heeft dus mooie vooruitzichten.
Wij kuisen alvast onze zolder eens uit, je weet maar nooit. (br.hln)
Te koop voor 223 miljoen euro: het grootste boerenbedrijf ter wereld
Te koop voor 223 miljoen euro: het grootste boerenbedrijf ter wereld
Het grootste boerenbedrijf ter wereld staat te koop. Voor een slordige 223 miljoen euro bent u eigenaar van het omvangrijkste stuk land dat geen koninklijk- of staatsbezit is. Dat is inclusief 185.000 koeien en zestien boerderijen, waaronder 's wereld grootste koeienranch. Met 10 miljoen hectare verspreid over het Australische binnenland is het landgoed ruim drie keer zo groot als België.
Het bedrijf is de erfenis van de in Australië mythische pionier Sidney Kidman (1853-1935) - een selfmade miljonair in optima forma. Met vijf shilling op zak liep hij als 13-jarig jochie weg bij zijn ouders in Adelaide, enkel vergezeld door een eenogig paard. Via allerlei baantjes werkte Kidman zich op tot de grootste Australische veeboer aller tijden, later door biografen omschreven als de Beef Baron van zijn geboortegrond en de ongekroonde Cattle King van het continent.
Het door hem in 1899 gestichte bedrijf Sr. Kidman Co., dat vijf generaties lang in de familie bleef, bestaat naast de 10 miljoen hectare ook uit 's werelds grootste veehouderij (Anna Creek Station in de staat South Australia). De 185 duizend runderen hebben royaal de ruimte - omgerekend nog geen twee koeien per honderd hectare. Er wonen 150 mensen op de landerijen, allemaal boeren werkzaam voor de familie Kidman, die na veel gehakketak in het gezin dit jaar besloot het grondgebied definitief te koop te zetten, mits één eigenaar alles in zijn geheel zou overnemen. Afgaande op de foto's ziet het te kopen land eruit als een plek die helemaal niets heeft, behalve misschien de kans er ongelukkig te worden: een dorre, bijna letterlijke eindeloosheid van zandgrond, af en toe onderbroken door kuddes koeien.
Toch zijn genoeg gegadigden, stelt de familie in Australische kranten. Er hebben zich al dertig belangstellenden gemeld. De helft komt uit Australië, de rest uit China, de VS, Canada, het Verenigd Koninkrijk, Zwitserland, Zuid-Amerika en Indonesië. Dat leverde in het Australisch parlement onlangs discussie op; sommige partijen zien dergelijke buitenlandse inmenging totaal niet zitten.
De verkoop zal naar verwachting nog maanden in beslag nemen, aangezien voor elke afzonderlijke bezichtiging ongeveer een week moet worden uitgetrokken, af te leggen per vliegtuig. (br.hln)
Bob Dylan, geboren als Robert Allen Zimmerman (Hebreeuws: Shabtai Zisel ben Avraham) (Duluth, Minnesota, 24 mei 1941) is een Joods-Amerikaans popmusicus. Hij wordt beschouwd als een van de grootste songwriters van Amerika. Veel mensen beschouwen hem als de eerste singer-songwriter. Hij heeft een oeuvre bij elkaar gespeeld dat op één lijn wordt gesteld met dat van Stephen Foster, Irving Berlin, Woody Guthrie en Hank Williams, die deel uitmaken van het Amerikaanse culturele erfgoed.
Dylans carrière begon in het midden van de jaren vijftig, nog in zijn middelbare schooltijd. Zijn muzikale en literaire faam zijn sindsdien uitgegroeid tot een welhaast filmisch en opstandig, maar ook onwillig boegbeeld van de onrust in de Amerikaanse samenleving. De beweging voor de burgerrechten kende geen beter volkslied dan zijn song Blowin' in the Wind (1963). Miljoenen jongeren omarmden The Times They Are A-Changin'.
Vaak wordt aan Dylan de verdienste toegekend het normale recept van simpele teksten in de popmuziek te hebben verheven naar het niveau van politiek-sociaal commentaar, en naar een complexe weergave van een actueel levensgevoel. Hiertoe introduceerde hij beeldspraak, 'stream of consciousness' (bewustzijnsstroom, een literaire techniek), losse gedachten en invallen, soms op absurdistisch-komische wijze. Dylans teksten onttrekken zich aldus vaak aan een eenvoudige omschrijving of uitleg. Polyinterpretabele teksten (teksten die op meerdere manieren geïnterpreteerd kunnen worden) waren tot dan in de popmuziek onbekend. Dylans songteksten en zeer eigen muziekopvatting hebben grote invloed gehad op de ontluiking van de popmuziek in de jaren zestig.
De tekstuele vernieuwing was te danken aan Dylans brede belangstelling voor de rijke tradities van het Amerikaanse lied, van folk en country/blues tot rock-'n-roll en rockabilly, tot aan Keltische balladen, zelfs jazz, swing en Broadway.
Dit is waarom we onze kleren zo snel beu zijn, volgens wetenschap
Dit is waarom we onze kleren zo snel beu zijn, volgens wetenschap
We kennen het allemaal wel: 's ochtends vroeg voor onze kleerkast staan twijfelen omdat we weer niets hebben om aan te trekken. En dat terwijl we pas nog een hele nieuwe outfit hebben aangekocht. Tja, kunnen we toch niets aan doen dat we zo snel op onze kleren uitgekeken raken? Integendeel, het is zelfs wetenschappelijk verklaarbaar.
Soms duurt het een paar maanden, een andere keer slechts een week of twee, maar uiteindelijk komt het toch steeds op hetzelfde neer: dat moment waarop je beseft dat je dat nieuwe kledingstuk grondig beu bent en niets meer hebt om aan te trekken. Het probleem is blijkbaar zo universeel dat ook de wetenschap besloot om zich er eens mee te moeien.
Vaker gebruiken = minder tevreden Hoe komt het nu dat we onze kleren beu raken? Volgens nieuwe studie van Jordan Etkin en Aner Sela, die gepubliceerd werd in Journal of Marketing Research, heeft het te maken met waarvoor we onze kleren allemaal gebruiken. Hoe vaker we een kledingstuk gebruiken voor heel uiteenlopende gelegenheden, hoe sneller we niet meer tevreden zijn. "Consumenten gebruiken hetzelfde product vaak voor verschillende doeleinden," schrijven Jordan Etkin en Aner Sela in hun onderzoek. "Bij al die verschillende producten en gebruiksgelegenheden, zagen we steeds hetzelfde resultaat: hoe vaker mensen hun kledingstuk gebruikten, hoe minder ze tevreden waren."
De auteurs voerden tal van studies uit om tot die conclusie te komen. Zo onderzochten ze hoe de tevredenheid over het product beïnvloed werd door het gebruik. En wat bleek? Wanneer iemand een paar sneakers kocht om met de hond te gaan wandelen, maar deze vervolgens ook droeg naar de winkel, op het vliegtuig en thuis, dan waren ze minder tevreden over hun schoenen. Wanneer ze hun paar schoenen daarentegen enkel gebruikten om met de hond te gaan wandelen, waardeerden ze hun sneakers een stuk beter. Dat komt omdat we, wanneer we een paar schoenen voor een heel specifieke gebeurtenis gebruiken, het gevoel hebben dat ze een echte functie hebben en we ze daardoor vaker dragen. En dus zijn we ook meer in onze nopjes met de aankoop. (br.hln)
De Belg en zijn dagschotel anno 2015: streekbier vervangt de pint
De Belg en zijn 'dagschotel' anno 2015: streekbier vervangt de pint
Opmerkelijk nieuws over de Belg en zijn bier: de gewone pils verliest terrein, terwijl speciale bieren en streekbieren aan populariteit winnen. Dat blijkt uit de Bierbarometer.
Alternatief voor wijn op restaurant restaurant (dankzij onze chef-koks)
"In 2005 verkoos slechts 20% van de ondervraagden bier op restaurant", zegt Jean-Louis Van de Perre, voorzitter van de Belgische brouwers. "Tegenwoordig is dat al 38%. Met dank aan de chef-koks die steeds meer belang hechten aan food pairing, het koppelen van het juiste bier aan het juiste gerecht. Onze bier-ambassadeurs Jeroen Meus en Sergio Herman hebben de voorbije jaren daarbij het goede voorbeeld gegeven, heel wat andere chefs zijn al snel gevolgd."
Hoe specialer, hoe beter
"68,2% zegt dat ze meer speciale bieren drinken dan vroeger", zegt Van de Perre. "Vooral de streekbieren doen het goed. Tien jaar geleden dronk minder dan 5% bieren van lokale brouwerijen, nu is dat al opgelopen tot maar liefst 14,4%. Het succes van de streekbieren zorgt ook voor een stijging van het aantal brouwerijen. Zeven jaar geleden waren er slechts 130 brouwerijen in België. Een historisch dieptepunt, nu zijn er al 168."
Liever met maten op café dan alleen thuis
"Op de vraag 'Waar drinkt u het liefst bier?' antwoordde 66,1%: 'Op café.' Vorig jaar was dat 59,6%", Van de Perre. "De reden: steeds meer mensen zien 'op café gaan' als een uitstap, als een moment waarop je je zinnen kan verzetten. Bij dat 'ontspannen' hoort bier."
Een trappist om te ontspannen
Brouwer en adviseur, Filip Delvaux: "Een harde werkdag afsluiten in de zetel met een trappist wordt steeds populairder. Steeds meer mensen hebben enkel nog maar één bak gewone pils in huis staan - enkel voor als er onverwacht gebarbecued wordt met vrienden - maar wel diverse bakken met speciale bieren." (br.hln)
Dat was even schrikken. Toen de dierenbescherming gevraagd werd om twintig ratten op te halen, troffen ze er 300 aan en dat op een klein appartementje in München.
De eigenaar van de woonst was net opgenomen in het ziekenhuis en vroeg of iemand zijn huisdieren kon verzorgen. Een sociaal assistent verwittigde de dierenbescherming na de vraag van de man. Hij zei dat hij niet langer voor zijn twintig ratten kon zorgen.
Toen de dierenbeschermers de deur van de flat openden, schrokken ze. In het kleine appartement met twee kamers liepen wel driehonderd ratten rond. Op de vloer lag er stro en de knaagdieren hadden nesten gemaakt in de kasten. "Het lijkt erop dat hij zijn best deed om voor de diertjes te zorgen maar dat alles op een gegeven ogenblik uit de hand gelopen is", aldus Judith Brettmeister. "We vonden ratten in alle laden, achter kasten en in het bed. De kleine beestjes hadden duidelijk honger. Het waren er driehonderd in totaal. Werkelijk verschrikkelijk."
De dierenbescherming nam twintig ratten mee, de rest wordt nu verzorgd in de flat tot ze een nieuwe eigenaar gevonden hebben. Liefhebbers van ratten mogen zich voor adoptie van een knaagdiertje melden bij de dierenbescherming. (br.hln)
Het Amerikaanse stadje Petaluma in de staat Calfornië puilde gisteren uit van de lelijke honden, maar Quasi Modo spande de kroon. Dankzij zijn gebochelde rug is het tienjarige hondje gekroond tot de lelijkste hond ter wereld. Een jury noemde Quasi Modo de "ultieme belichaming van lelijkheid".
Quasi Modo werd achtergelaten bij een dierenasiel en werd geadopteerd door een dierenarts. De kruising tussen een Hollandse herder en een pitbull wordt vanwege zijn vervormde ruggenwervel meer dan eens aangezien voor een hyena en jaagt mensen op straat de stuipen op het lijf.
Het hondje versloeg 25 andere honden in de strijd om de titel van 's werelds lelijkste hond. Hij en zijn baasjes gingen ervandoor met de hoofdprijs ter waarde 1.500 dollar (ruim 1.300 euro). Quasi Modo is de opvolger van Peanut, het hondje met wilde haren, uitpuilende ogen en een vooruitstekend gebit dat vorig jaar de prijs won. Quasi Modo werd toen tweede. (br.hln)
Lewis Allen "Lou" Reed (New York 2 maart 1942) is een Amerikaans musicus en zanger. Lou Reed was samen met John Cale het gezicht van de invloedrijke band the Velvet Underground. Hij was een van de eersten die durfden zingen over onderwerpen als sadomasochisme (Venus in Furs), travestie (Sister Ray) en transseksualiteit (Lady Godiva's Operation). Als gitarist was hij ook erg invloedrijk: hij maakte veel gebruik van distortion en alternatieve stemmingen.
In 1971 nam Reed afscheid van de Velvet Underground en startte een solo-carrière. Reeds in hetzelfde jaar scoorde hij zijn grootste single-hit: Walk on the Wild Side, dat later uitgebracht werd op het album Transformer (geproduceerd door David Bowie). Ook met Perfect Day scoorde hij een hit.
Sindsdien heeft Lou Reed regelmatig nieuwe albums het licht doen zien. Zijn meest 'beruchte' solo-album is zonder twijfel Metal Machine Music uit 1975; een dubbelalbum gevuld met herhalingen (loops) van gitaar feedback en destijds door velen bestempeld als één van de slechtste albums uit de geschiedenis van de rockmuziek. Achteraf noemen de gitaristen Lee Ranaldo en Thurston Moore van Sonic Youth dit echter als een van de meest gewaagde albums aller tijden.
Reed is getrouwd met de Amerikaanse kunstenares Laurie Anderson.
Harry Potter-fans mogen een gat in de lucht springen. Harry's geestelijke moeder J. K. Rowling heeft vandaag via Twitter een vervolg aangekondigd op haar populaire boekenreeks. 'Harry Potter en het Vervloekte Kind' zal de sequel heten. Opmerkelijk: het verhaal zal dit keer niet in boekvorm verschijnen, maar zal worden opgevoerd in een Londens theater.
"Ik bevestig met veel enthousiasme een nieuw theaterstuk 'Harry Potter en het Vervloekte Kind' dat volgend jaar in Londen zal spelen". Die boodschap tweette Britse schrijfster J. K. Rowling vandaag. Ze vermeldde daarbij dat het stuk een nieuwe episode zal vertellen in het leven van tovenaar Harry Potter.
Rowling meldde dat ze voor het theaterstuk zal samenwerken met Jack Thorne, een Britse schrijver, en regisseur John Tiffany, die eerder al verschillende werken wist te vertalen naar succesvolle toneelstukken.
Er deden vorig jaar al geruchten de ronde dat J. K. Rowling aan een theaterproductie werkte. Vermoed werd toen dat het ging om een prequel, een stuk over de jonge jaren van Harry voordat hij naar de tovenaarsschool Zweinstein vertrekt, het startpunt van haar boekenreeks. Die geruchten ontkracht Rowling vandaag: "Het gaat niét om een prequel", zo sprak ze in duidelijke taal op Twitter.
Waarover het verhaal dan wel zal gaan, daar wil ze nog niet te veel over lossen: "Veel meer wil ik er nog niet over kwijt, ik wil niets bederven voor de fans". Het zal dus vol spanning afwachten zijn. Wel wist ze nog te zeggen dat theater het "enige gepaste medium is om het verhaal te brengen". (br.hln)
Woensdag 1 juli zal een seconde langer duren dan normaal, want dan is er weer een schrikkelseconde van toepassing. Dat heeft de Koninklijke Sterrenwacht van België (KSB) meegedeeld. Het betreft een "extra-seconde" omdat de gemiddelde zonnetijd en de atoomtijd niet in hetzelfde tempo lopen.
De officiële tijd in de wereld is de UTC, de 'Universal Time Coordinated'. Daarop liggen wij in de zomertijd twee uur voor.
De tijdsschaal komt tot stand door het gemiddelde van tientallen atoomklokken verspreid over heel de wereld (ook in de KSB), vermeerderd met een aantal seconden (schrikkelseconden genaamd) die ervoor zorgen dat de atoomtijd overeenstemt met de omwenteling van de Aarde.
De omwentelingssnelheid van onze planeet is nu eenmaal niet stabiel. Ze heeft een langetermijn vertraging in haar dagelijkse rotatie, door de afremmende kracht van de getijden. Daardoor verlengt de dag met ongeveer 2 milliseconden per eeuw.
De officiële seconde is gedefiniëerd als "de duur van 9.192.631.770 periodes van de straling die overeenkomt met de overgang tussen de twee hyperfijne energieniveaus van de grondtoestand van het Cesium-133 atoom". De overeenkomstige duur van een seconde is een beetje kleiner dan wanneer men de duur van een dag deelt door 86400.
De UTC gaat bijgevolg een beetje vlugger dan de "aardrotatie klok". Aangezien de aardrotatie niet te corrigeren is, is het om overeen te stemmen noodzakelijk de UTC regelmatig aan te passen.
De vaststelling van het verschil gebeurt door waarnemingen van hemellichamen.
Schrikkelseconden worden nodig wanneer dit verschil de 0,9 seconden nadert. De toepassing is op 30 juni en/of 31 december om 23.59.59 UTC.
Concreet voor België is dit op 1 juli om 01.59.59 uur dat dan 01.59.60 uur wordt en dan pas 02.00.00 uur.
Sinds de procedure op 1 januari 1972 voor het eerst is ingevoerd, is het de 26ste keer dat we met een seconde goochelen.
Het invoegen van de schrikkelseconde kan echter grote problemen veroorzaken in computersystemen en andere apparaten die afhankelijk zijn van nauwkeurige tijdwaarneming zoals navigatiesystemen. Er gaan daarom ook stemmen op de procedure af te schaffen en de zonnetijd en de atoomtijd langzaam uit elkaar te laten lopen.
In janauri 2012 stemden de leden van de Internationale Telecommunicatiebond dit plan echter weg en kwam de schrikkelseconde met de schrik vrij. (br.hln)
Halleluja: 5 manieren om te strijken zonder een strijkijzer aan te raken
Halleluja: 5 manieren om te strijken zonder een strijkijzer aan te raken
Als er één huishoudelijk klusje is waar ik echt een hartgrondige hekel aan heb, dan is het strijken wel. Ik geef nog liever het hele huis een onderhoudsbeurt (stofzuiger, afstoffen én dweilen) dan dat ik één hemd moet strijken. Lang leve deze 5 manieren om te strijken zonder écht te moeten strijken.
Stijl je halskraag Niet alleen je haren kunnen er beter uitzien als je er even met de stijltang doorgaat, je kan het toestel ook gebruiken om snel vouwen en kreukels uit je halskraag te halen. Opgepast: zorg wel dat je eerst alle restanten van haarproduct op de keramische platen hebt verwijderd -anders kan het weer linea recta richting wasmand- en hou rekening met de temperatuurstand (katoen: hoge temperatuur, zijde: lage stand).
Blaas je jurk droog Wist je dat je plaatselijke kreukjes en vouwtjes in een mum van tijd kan wegwerken met hete lucht? Hou de haardroger wel op een paar centimeter afstand zodat je kledingstuk niet verbrandt.
Stoom kleren in de douche Sluit alle ramen en deuren in de badkamer en hang je kleren aan de douchestang of net buiten de cabine. Doorloop vervolgens je gebruikelijke routine. Neem een douche, scheer je benen, zing luidkeels mee met Taylor Swift, ... En vijftien minuten later heb je kraaknette kleren.
Drogen met ijsblokjes Het klinkt misschien gek, maar het werkt wel degelijk. Gooi een gekreukt T-shirt samen met wat ijsblokjes in de drooggkast en laat het een paar minuten drogen op een hoge warmtestand. Het ijs zal smelten en stoom worden waardoor je kleren kreukvrij weer naar buiten komen.
Stomen met een theepot Deze methode werkt het beste voor kleine kreukjes. Laat water koken, en hou vervolgens de vouw boven de tuit van de theepot. De geconcentreerde stoom maakt je T-shirt in geen tijd weer kreukvrij. (br.hln)
Willy DeVille, pseudoniem van William Borsey (Stamford (Connecticut), 25 augustus 1950 New York, 6 augustus 2009), was een Amerikaans zanger en liedjesschrijver. Hij maakte aanvankelijk naam als zanger en voorman van de band Mink DeVille en scoorde met deze band in 1978 de internationale hit Spanish Stroll.
Als tiener speelde Willy in een band, Billy and the Kids genaamd. Hij verhuisde naar Londen waar hij een band wilde beginnen, maar slaagde er niet in muzikanten met eenzelfde visie te vinden. Uiteindelijk belandde hij in San Francisco, waar hij een band oprichtte samen met Ruben Siguenza en drummer Tom "Manfred" Allen. De band trad op onder de namen Billy DeSade & the Marquis en de Lazy Eights voordat ze de naam Mink DeVille aannamen. De band verhuisde naar New York, waar ze een rol speelde als een van de pioniers van de punk. Ze was een van de oorspronkelijke huisbands van CBGB, de New Yorkse nachtclub die een grote rol heeft gespeeld in het ontstaan van punkmuziek, midden jaren 70.
Composities van DeVille zijn vaak gevuld met romantische overtuiging en hunkering. Latin, bluesriffs en invloeden van country zijn te herkennen. Spanish Stroll was een internationale hit in 1978. Storybook Love (genomineerd voor een Academy Award in 1987) is gebruikt in de film The Princess Bride. DeVilles Just to Walk that Little Girl Home (geschreven met Doc Pomus) in de film The Pope of Greenwich Village en It's So Easy in de film Cruising.
Storybook love staat op het door Mark Knofpler (Dire Straits) geproduceerde album "Miracle" ( Polydor). Eigenlijk zijn allereerste solo album nadat de band Mink DeVille failliet is verklaard.
DeVille was van 1980-2000 verslaafd aan heroine, wat zijn carrière beïnvloed heeft. Onder muzikanten en liedjesschrijvers was hij zeer gerespecteerd.
Hij was drie maal getrouwd, eerst met Susan 'Toots' Berle. Met haar had hij een zoon, Sean. Zijn tweede vrouw was Lisa Leggett (welke in 2001 zelfmoord pleegde) en zijn derde vrouw was Nina Lagerwall. Op 15 juni 2009 maakte zij bekend dat DeVille alvleesklierkanker had.[1] Op 6 augustus 2009 overleed DeVille aan de gevolgen van deze ziekte in een ziekenhuis in New York City
Misskandidate (22) was vier jaar geleden nog jongen
Misskandidate (22) was vier jaar geleden nog jongen
Vier jaar geleden nog een meisje in een vervloekt jongenslichaam, vandaag een beeldschone vrouw. En over een halfjaar misschien wel - al is ze daar zelf bescheiden in: Miss België. Met kandidate Céline Van Den Bossche heeft de wedstrijd nú al een winnares, minstens moreel. Want voor het eerst komt ze met haar verhaal naar buiten. "Ik ben niet raar, ik ben gewoon... Céline. Altijd al geweest."
Dat het ooit érgens wel eens aan de oppervlakte zou komen, nu ze deelneemt aan Miss België, had Céline wel kunnen verwachten. Maar nu al, amper drie maanden na haar inschrijving? Dat niet. Les één: geruchtenmolens vergeten nooit. Les twee: concurrenten gebruiken elk wapen, zelfs het lelijkste.
Aanvankelijk twijfelt Céline of ze wel wil praten. Moet dat? En moet dat nu al? Maar evengoed: waarom wegsteken wat voor haarzelf zo evident is? Het zou lijken alsof ze zich schaamt. En dus zegt ze ja. Want als Céline één boodschap wil overbrengen, is het wel hoe gewoon ze is. Géén rariteit. Géén freak. (br.hln)
Een wilde geit heeft zich ontpopt tot een heuse toeristische attractie voor de plaatselijke bevolking in Seaford Meadows in Zuid-Australië. Het dier lijkt een beetje het noorden kwijt en waant zich een kangoeroe. De geit trekt al jaren op met een kudde van een zestigtal buideldieren, die ze blijkbaar tot haar soortgenoten rekent.
De gehoornde geit nestelt zich op de foto ongegeneerd naast het dominante mannetje van de springersbende op de uitgestrekte weide in Seaford Meadows. Vastgoedmakelaar Naomi Will kon deze week eindelijk de foto van de geit met haar beste maatje trekken. "De eerste keer dat de geit rechtop zit", zegt ze. "Meestal ligt zij diep te slapen op de weide."
Noami Will postte het beeld op Facebook en had daar enorm veel succes mee. Ze vindt de vriendschap tussen de kangoeroe en de geit een mooie les voor de mensheid. "Twee totaal verschillende dieren die normaal niet met elkaar omgaan, maar het tóch doen. Fantastisch!" (br.hln)
600 honden sprongen van deze brug... en niemand weet waarom
600 honden sprongen van deze brug... en niemand weet waarom
Het lijkt op het eerste zicht een doodnormale brug, maar er is toch iets vreemds aan de hand met dit Schotse bouwsel. Al 600 honden sprongen om onverklaarbare redenen over de rand naar beneden, waarvan er 50 het niet overleefden. Is deze 'zelfmoordbrug' vervloekt?
De brug in kwestie is al meer dan een eeuw oud en ligt net naast het gothische kasteel 'Overtoun House', in West Dunbartonshire om precies te zijn. Ieder jaar springen er wel een paar honden van het bouwwerk, allen aan dezelfde kant. Niemand weet exact waarom, al doen een aantal theorieën de ronde.
Volgens de lokale bevolking spookt het in Overtoun House, waar de 'white lady' door de gangen dwaalt. De geest werd al gespot achter de ramen, en ze zou ook de honden aansporen om van de brug te springen. "Ik voelde ook een duw in mijn rug, alsof iemand me over de rand wilde duwen", meent godsdienstleerkracht Paul Owens.
Volgens dierenexpert David Sands is de verklaring echter een stuk minder bovennatuurlijk. "Het gaat hier waarschijnlijk over een teveel aan prikkels bij de honden", klinkt het. "Zelfs als mens krijg je veel indrukken: je kan de waterval zien en ruiken, er is de geur van alle planten en je kan het gothische deel van de brug zien. Wij hebben allemaal de neiging om over de rand te kijken en de bodem te zien, en dat is voor honden niet anders. Hun nieuwsgierigheid werd hen waarschijnlijk te veel." (br.hln)
Wetenschappers in Zweden hebben een bijzondere ontdekking gedaan toen ze de doodskist en het gemummificeerde lichaam van een bisschop uit de zeventiende eeuw scanden. Aan de voeten van de geestelijke in de kist lagen namelijk de overblijfselen van een te vroeg geboren baby. Dat meldt de Britse krant The Guardian.
Het gaat om Peder Winstrup, die in de zeventiende eeuw onder andere bisschop van het Zweedse Lund was. Zijn gemummificeerde lichaam wordt gezien als een van de best bewaarde overblijfselen uit die eeuw.
De kist staat al zo'n 350 jaar in de crypte van de kathedraal van Lund en was al een paar keer eerder geopend, zonder dat de baby werd ontdekt. De onderzoekers dachten door het scannen van de kist meer over de bisschop te weten te komen maar stuitten tot hun grote verbazing op de overblijfselen van de na ongeveer 6 maanden geboren baby.
"Een van de belangrijkste ontdekkingen toen we de CT-scan uitvoerden was dat meneer Winstrup niet alleen in de kist lag", legde Per Karsten, directeur van het historisch museum van de Universiteit van Lund, uit. "Zijn metgezel, een vijf tot zes maanden oude foetus van een menselijk kind, is opzettelijk verborgen onder zijn voeten op de bodem van de kist."
"Er is misschien een verband tussen Winstrup en dit kind", legt Karsten uit. "Maar het ligt meer voor de hand dat een van de personeelsleden van de bisschop verantwoordelijk was voor het verbergen van het kind tijdens de voorbereidingen van zijn begrafenis." (br.hln)
Dit is de beste Nederlandstalige misdaadroman van 2014
Dit is de beste Nederlandstalige misdaadroman van 2014
De Nederlandse schrijver Jacob Vis (74) heeft vanavond in het Antwerpse stadhuis de Diamanten Kogel 2014 ontvangen, een prijs van het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs (GVM) voor de beste misdaadroman van het jaar in het Nederlandse taalgebied. In het winnende boek, "De Zwarte Duivel", weet Vis volgens de jury "afwisselend twee verhalen te vertellen", waarbij "de spanning bijblijft, net als de psychologische tekening van de personages".
De bekendmaking en uitreiking van de Diamanten Kogel 2014 had eigenlijk al vorig najaar moeten gebeuren, maar door het afhaken van een belangrijke sponsor werd het evenement uitgesteld. Onlangs kon er dan toch voor een passende trofee gezorgd worden: een speciaal voor de gelegenheid gemaakt kunstwerk van de hand van Laura de Coninck.
Jacob Vis wordt volgens de jury als "één van de best bewaarde geheimen van de Nederlandse thrillerwereld" gezien, hoewel hij in het verleden al twee keer genomineerd was voor de Diamanten Kogel en vijf keer voor de Nederlandse tegenhanger daarvan, de Gouden Strop. "De Zwarte Duivel" speelt zich af in 1913 en is geïnspireerd door geruchten over onder meer orgieën en rituelen die de ronde deden over het Ronde Huis, een landgoed in het Nederlandse Nunspeet. "Vis laat zien dat hij in topvorm verkeert", luidt het in het juryverslag.
Vis volgt als laureaat van de Diamanten Kogel Rudy Soetewey op. De prijs bestaat al sinds 2002, ook onder meer Jef Geeraerts, Patrick Conrad en Bavo Dhooge staan op de erelijst. (br.hln)
