Joan Osborne (Anchorage (Kentucky), 8 juli 1962) is een Amerikaans singer-songwriter, vooral bekend van haar hit One Of Us.
In 1980 verliet ze haar geboorteplaats Anchorage, Kentucky (maakt nu deel uit van Louisville) en trok naar New York City. Daar stichtte ze haar eigen platenlabel, Womanly Hips. Bij dit label bracht ze enkele singles uit, voordat ze zich inschreef bij Mercury Records. Haar tweede (en eerste meldenswaardige) album is Relish, dat uitgegeven werd in 1995. Het album werd een hit door de single One Of Us. Dit lied klonk meer pop dan de rest van het album dat eerder bluesmuziek bevatte. Na het grote succes van One Of Us had Osborne enkel nog wat kleinere hits, zoals Right Hand Man en St.Teresa. Haar derde studio-album, Righteous Love werd uitgebracht in 2000 en verdween al snel uit de charts.
Joan Osborne speelde in de film Standing in the Shadows of Motown in 2002 en tourde met The Funk Brothers. In 2002 bracht ze ook het album How Sweet It Is uit, een collectie van klassieke rock en soulcovers.
In 2005 en 2006 trad Osborne regelmatig op met Phil Lesh and Friends, en in november 2006 kwam haar album Pretty Little Strangers uit.
Net voor redding: kat springt uit tien meter hoge boom
Net voor redding: kat springt uit tien meter hoge boom
Aan het speelpleintje in de Drie Lindekes in Beveren is een kat gisteren uit een tien meter hoge boom naar beneden gesprongen net toen de brandweer haar wou redden.
Het diertje zat al een uur vast tussen de takken, maar net op het moment dat een brandweerman haar bij haar nekvel wou pakken, waagde ze de sprong. Met een plof kwam ze in het sompige gras terecht. Ze raakte niet gewond en ging er als een speer vandoor. De brandweer kon er nog mee lachen. "Zo'n sprong zouden er weinig aan kunnen." (br.hln)
Ik haatte het als hij met zijn moerasgroene ogen bovenop mij kroop: Shirin vertelt over gruwel bij IS
Ik haatte het als hij met zijn moerasgroene ogen bovenop mij kroop: Shirin vertelt over gruwel bij IS
Negen maanden lang hield IS een jong yezidi-meisje gevangen. Shirin werd eerst verkocht op een slavinnenmarkt en daarna verkracht door onder meer een man met 'moerasgroene ogen'. In haar boek 'Ich bleibe eine Tochter des Lichts' ('Ik blijf een dochter van het licht'; nvdr) omschrijft ze de gruwel die ze moest doorstaan.
Augustus 2014: Shirin -niet haar echte naam- was zeventien jaar toen ze uit haar dorp Hardan ontvoerd werd door IS-strijders. Ze brachten haar naar een verlaten schoolgebouw, waar ze samen met 3.000 andere vrouwen als vee gekeurd werd.
"Het was daar een complete chaos", herinnert Shirin zich. "We stapten letterlijk over andere mensen heen toen we binnengebracht werden. Er was geen plek om te slapen, dus we moesten op de grond gaan liggen. Mijn moeder, mijn zussen en mijn broer Kemal zaten naast elkaar tegen de muur gedrukt. We werden bewaakt door jongetjes tussen de vijftien en achttien jaar oud."
"Van top tot teen gekeurd" "De ouderen kwamen enkel langs als ze ons wilden inspecteren, om de waarde van jonge ongetrouwde meisjes vast te leggen. Moslimvrouwen moeten normaal gezien natuurlijk volledig bedekt zijn. Een man die zelfs nog maar naar de handen van een vrouw kijkt, begaat een zonde. Wie betrapt wordt, riskeert zweepslagen. Maar die regel gold duidelijk niet voor hen: ze keurden ons van top tot teen en keken daarbij recht in onze ogen."
"'Zij heeft blauwe ogen, daar houd ik van', zei een van hen. 'Ik wil die met de bruine ogen', antwoordde een andere. Als je in de smaak viel, moest je je volledige naam geven en zeggen van wie je de dochter was."
Malik De dag erna kwam een gemaskerde man die namen afroepen. 'Malik', klonk het. Shirin kromp in elkaar alsof het haar eigen naam was. "Malik was mijn buurmeisje, een echte vriendin. Ze was klein, maar echt heel lief en mooi. Ze was twaalf jaar, maar zag er ouder uit. Hij riep opnieuw 'Malik', maar ze reageerde niet. Haar grote bruine ogen zaten verscholen achter haar donker haar, alsof ze zichzelf op die manier probeerde te verstoppen."
"Daarop begon hij in het Arabisch tegen haar te praten. Ze deed alsof ze hem niet verstond, maar hij woonde in onze buurt. 'Natuurlijk spreek je Arabisch, je bent toch naar onze school gegaan?', klonk het. "En we weten allemaal dat je een heel slimme meid bent."
"Geschreeuw was vreselijk" Daarna werd het 19-jarige meisje gekozen dat in het dorp geprezen werd om haar schoonheid. "Ze leek op Sneeuwwitje, met haar melkkleurige huid en prachtige lange haren. Zij ging met gebogen hoofd mee met de mannen."
In totaal werden die eerste keer negen meisjes uitgekozen. Hun moeders huilden en smeekten, maar tevergeefs. "Dat geschreeuw was vreselijk. Ze smeekten om hun dochters met rust te laten, maar die mannen hadden er geen oren naar. Een van hen zei dat ze hen de Koran zouden aanleren en daarna terugbrengen. Hun mannen en zonen? Die zouden ook bekeerd worden tot de islam. En als we allemaal moslims geworden waren, zouden we elkaar terugzien. Want Allah is groot en vergevingsgezind."
"Als geiten opgesloten in een kooi" Het bleek valse hoop. "Ze maakten ons wijs dat ze ons enkel maar een betere religie wilden aanleren. In realiteit behandelden ze ons als geiten die opgesloten zaten in een kooi. Ze lieten ons verhongeren, verkochten ons door en mishandelden ons als beesten."
Ook Shirin kreeg verschillende 'bazen'. Een van hen gaf haar een serieuze rammeling alvorens hij haar terug naar de slavinnenmarkt bracht. "De bedoeling was natuurlijk om onze weerstand te breken. Ik voelde me zwak, had niets om te eten en 's nachts beschikte ik ook niet over een deken. Ik haatte het als hij me aankeek met zijn moerasgroene ogen en bovenop mij kroop. Ik probeerde weg te glippen, maar dat lukte niet. Deze was nog erger dan de rest: hij stonk naar het zweet, geen enkele parfum kon daar iets tegen verhelpen. En hij zag er zo vuil uit."
Vuist in keel In de woonkamer mocht Shirin kleren dragen, in de slaapkamer moest ze naakt zijn. Om haar te doen zwijgen, stak hij zijn vuist in haar keel of plakte hij haar mond dicht. Ze moest ook verplicht pillen slikken, zonder te weten wat het was. "Ik werd er niet slaperig van, ik viel gewoon flauw."
Shirin zou meermaals verkracht worden. Tot hij haar in het midden van de nacht wakker maakte en zei dat ze moest vertrekken. "Ik was echter te zwak om op mijn benen te staan. Ik probeerde overeind te komen, maar het begon te duizelen. Ik verloor het bewustzijn en toen ik ontwaakte, bleek ik weer op die slavinnenmarkt te zitten."
"Vader weet niet dat ik geen maagd meer ben" Andere meisjes probeerden het bloed van haar gezicht te wassen en verzorgden haar wondes. Op die manier werd ze negen keer 'doorgegeven', de laatste wilde haar gelukkig helpen ontsnappen. Daarvoor moest ze wel honderden kilometers stappen, het overgrote deel zelfs op blote voeten.
In een vluchtelingenkamp werd Shirin herenigd met haar vader. "Ik was zo blij om hem te zien. Voor oudere mensen moet je altijd respect tonen. Ik kuste zijn hand, hij zoende mijn voorhoofd. Daarna knuffelden we elkaar."
Haar moeder heeft hem nooit de waarheid durven vertellen: Shirin diende zogezegd enkel huishoudelijke taken op te knappen bij Soennitische moslims. "Tot op de dag van vandaag heb ik hem niet gezegd dat ik niet langer maagd ben. Ik ben niet zeker of hij het weet, misschien wil hij het gewoon niet weten." Shirin woont nu in Duitsland. (br.hln)
Goed nieuws voor Katoren-liefhebbers: de Nederlandse jeugdauteur Jan Terlouw (84) kondigt een derde boek in de succesvolle reeks aan. Het manuscript is al meer dan een jaar klaar, maar het is nog niet duidelijk of het boek in een jeugd- dan wel volwassen versie zal verschijnen. Dat schrijft de website boekennieuws.nl.
Het nieuwe boek heeft als werktitel Het Hebzuchtgas en gaat over rijke directeuren in het fictieve land Katoren. Die zijn vergiftigd door het hebzuchtgas en zijn maar in één ding geïnteresseerd: geld. Wanneer het boek verschijnt, ligt nog niet vast. Eerst zou er nog beslist moeten worden voor welke doelgroep het boek bestemd is: volwassenen of jongeren.
Het eerste boek in de reeks, Koning van Katoren, dateert alweer van 1971 en drukte meteen zijn stempel op de Nederlandse en Vlaamse jeugdboekenwereld. Het boek vertelt het verhaal van Stach, een jongen in het land Katoren die zeven opdrachten moet vervullen om koning te kunnen worden. De opdrachten symboliseerden de problemen en uitdagingen waar de maatschappij in de jaren 70 mee te kampen had. Koning van Katoren groeide meteen uit tot een van de meest geliefde jeugdromans van de Lage Landen.
Pas 26 jaar later verscheen met Zoektocht in Katoren een vervolg op het boek. Daarin belandt een herder, die normaal in afzondering woont, voor het eerst in de moderne samenleving, en verwondert hij zich over de soms absurde aspecten van onze maatschappij. (br.hln)
Alison Jane Moyet, (Billericay, 18 juni 1961) is een Brits singer-songwriter.
Alison Moyet werd geboren in Billericay en groeide op in Basildon. Haar vader is Fransman en haar moeder is Engelse. Op haar zestiende ging Moyet van school. Na een tijdje in een winkel gewerkt te hebben begon ze een opleiding tot pianostemmer, waar ze echter na twee jaar mee ophield, omdat ze toen met de band Yazoo, waar ze samen met Vince Clarke in zat, een hit had met de nummers 'Only You' en 'Don't Go'.
Moyet maakte met Yazoo twee albums, en de band kreeg een Brit Award voor Beste Nieuwe Band, voordat ze de band verliet om solo te gaan. Haar solodebuut noemde ze Alf, naar de bijnaam die ze van Vince Clarke gekregen had. Ze maakte verschillende cd's, won nog drie Brit Awards en verschillende andere prijzen, en tourde over de hele wereld. Ze staat in de top 5 van best verkopende Britse zangeressen ooit.
In 2001 speelde Moyet Matron Mama Morton in de musical Chicago, en kreeg goede kritieken.
Er zijn vandaag drie grijze zeehondjes gespot op de Belgische stranden. Ze kwamen uitrusten op het strand in Oostduinkerke, Oostende en Wenduine. Het dier in Oostduinkerke (foto) lag een heel eind van de waterlijn vandaan en is er wellicht beland bij vloed. Het beestje kroop vanzelf weer richting het ruime sop.
"De jongste dagen zijn er opvallend meer zeehonden die komen uitrusten op het strand. Dat wil niet zeggen dat ze in nood zijn. Het gaat om jonge dieren die voor onze kust zijn geboren in januari en december en eventjes rust nodig hebben. Ongeruste wandelaars proberen ze terug in het water te drijven, maar doen dat beter niet. Die dieren kunnen dat zelf. Ze zouden zelfs oververmoeid geraken omdat ze moeten blijven zwemmen", zegt Jasper Matthys van het Sea Life Blankenberge.
Uitkijken: het blijven roofdieren "Maar we worden graag opgebeld indien er een dier zich op het strand bevindt. Telefonisch kunnen we al heel wat te weten komen. Aan de hand van de houding kunnen we uitmaken of het om een ziek dier gaat", aldus verzorger Matthys. In de meeste gevallen gaat het Sea Life toch ter plaatse om de toestand van de dieren te bekijken. Verzorger Jasper Matthys raadt af om de dieren aan te raken. "Het blijven roofdieren die erg hard kunnen bijten." (br.hln)
De 94-jarige Iris Apfel is het nieuwe gezicht van een Australisch kledingmerk Blue Illusion. En hoewel dat nieuws (op een positieve manier weliswaar) de wenkbrauwen doet fronsen, is zij lang niet de enige bejaarde die het nog steeds maakt in de modewereld. Grote merken als Marc Jacobs, & Other Stories en Dolce & Gabbana kozen eerder ook al voor omaatjes in plaats van jonge modellen.
Diversiteit in de modewereld is eerder uitzonderlijk: modellen zijn doorgaans erg blank, slank en liefst zo normaal mogelijk. Maar beetje bij beetje komt daar verandering in, en naast modellen met een beperking, gekleurde modellen en vollere meisjes schitteren ook steeds vaker omaatjes in campagnes en op de catwalk.
Zo poseerde de 66-jarige actrice Jessica Lange al voor Marc Jacobs Beauty, de 70-jarige actrice Charlotte Rampling voor Nars, de 72-jarige Catherine Deneuve schitterde voor Louis Vuitton en kledingketen American Apparel vroeg de 64-jarige Jacky O'Shaughnessy zelfs in lingerie te poseren.
Het mag nog iets ouder Maar het mag zelfs nog wat ouder als het van de modeontwerpers afhangt. De 87-jarige Daphne Selfe stond niet zo lang geleden nog in Vogue en ze bracht recent een fotoboek uit met haar mooiste foto's in gebundeld. En nu gaat de 94-jarige Iris Apfel nog een stapje verder.
Ze is het gezicht van het hippe Australische label Blue Illusion, en vorig jaar werd er nog een documentaire gemaakt over deze kranige bejaarde. Apfel kennen we als de Amerikaanse zakenvrouw en groot modeliefhebber die onder andere voor 9 verschillende Amerikaanse presidenten het interieur heeft ontworpen. Met haar 100-jarige man woont ze nog steeds in een eigen appartement in New York en ondanks haar 94 lentes gaat ze nog naar alle mode-evenementen overal ter wereld. In 2005 was er zelfs een tentoonstelling over Apfel in het Metropolitan Museum of Art.
Meer actieve oudjes met een opvallende stijl, kun je trouwens ook al een tijdje vinden op Advanced Style. Een streetstyleblog waarop alleen maar hoogbejaarde vrouwen en mannen pronken. (br.hln)
De schulden van de Belgische gezinnen zijn voor het eerst groter dan hun gezamenlijk jaarinkomen na belastingen. Onder impuls van de groeiende berg hypotheekleningen klom de schuldgraad eind september 2015 naar 100,6 procent van het jaarinkomen. België drijft daarmee verder weg van de eurozone, waar de gezinsschulden al een tijdje dalen en onder het Belgische niveau liggen, schrijft De Tijd vandaag.
Stijgende woningprijzen en dalende rentetarieven -waardoor gezinnen meer kunnen lenen- deden het volume hypothecaire kredieten toenemen naar 194,6 miljard euro. Dat is goed voor ruim 80 procent van de gezinsschulden.
De schuldgroei doet knipperlichten afgaan. "Het niveau is niet alarmerend, maar de evolutie is wel verontrustend. De cijfers beginnen tegen te spreken dat we grote spaarders zijn", zegt econoom Geert Noels in de krant. De overdreven kredietgroei kan op termijn ook een zeepbel in de woningmarkt voeden, waarschuwen experts.
Volgens de Nationale Bank blijft de financiële positie van gezinnen "al met al robuust" dankzij het grote financiële vermogen van de Belgen. Maar de ongelijke verdeling van dat vermogen -vooral aangehouden door gezinnen zonder hypotheekschuld- creëert wel 'risicohaarden' in de hypotheekmarkt. (br.hln)
Daarom dragen succesvolle mensen altijd dezelfde outfit
Daarom dragen succesvolle mensen altijd dezelfde outfit
We hebben allemaal graag een uitpuilende kleerkast. Hoe meer kleren, hoe meer opties. En hoe meer opties, hoe beter we voor de dag kunnen komen, toch? In modekringen is dat echter al lang niet meer het geval. Steeds meer succesvolle designers en bekende gezichten kunnen we uittekenen in dezelfde outfit, dag in dag uit. Maar hoe komt dat nu?
De capsule wardrobe wint steeds meer aan naamsbekendheid. Het fenomeen? Je kleerkast zo klein mogelijk houden, met alleen maar stukken die je graag en veel draagt en die onderling allemaal combineerbaar zijn, om zo het maximum uit je garderobe te halen.
Het is een reactie op de wegwerpmode, maar - eerlijk is eerlijk - het is ook gewoon handig. Dit is waarom het zo aanslaat bij tal van ontwerpers en grote namen in de wereld:
1. Geen keuzestress
Voor mensen die iedere dag belangrijke beslissingen moeten nemen, kan het al een wereld van verschil zijn wanneer één kleine beslissing komt weg te vallen. Zoals je kleren kiezen, bijvoorbeeld. Het geeft hen meer mentale ruimte en een hogere productiviteit tijdens de dag. Barack Obama verklaarde het als volgt: "Je zal merken dat ik enkel grijze of blauwe maatpakken draag. Ik wil zo weinig mogelijk beslissingen nemen. Ik wil niet nadenken over wat ik ga eten of moet dragen. Ik heb al te veel andere beslissingen die ik moet nemen."
2. Gedaan met tijdverlies
Wedden dat je geen idee hebt hoe vermoeiend al die extra kleren zijn, totdat je ze effectief weg doet? Zodra je die overtollige stukken de deur uit zet, zal je merken dat je plots meer mogelijkheden ziet met het kleiner aantal items dat je nu in je kast hebt hangen. Bovendien win je zo ook veel meer tijd. Je 's ochtends klaarmaken is een stuk makkelijker, sneller en efficiënter op die manier. Bovendien is het ook een stuk eenvoudiger om je kleerkast te organiseren en schoon te maken.
3. Minder stress
Matilda Kahl, succesvol art director in New York, pint het dan weer op minder stress. "Anders loop ik me voortdurend af te vragen: is dit te gekleed? Is deze jurk te kort? Is mijn outfit niet te opvallend? Bijna altijd koos ik iets om te dragen en had ik amper na vijf minuten alweer spijt." Haar kenmerkende zijden witte blouse en zwarte broek daarentegen, zijn altijd goed.
4. Zelfzekerder
Vergelijk het met een fastfoodrestaurant en één van de betere etablissementen. Met een overvolle kleerkast weet je dat je dagenlang kan kiezen, maar dat de meeste opties toch niet helemaal dat zullen zijn. In een goed restaurant heb je minder keuze, maar kan je er van op aan dat alles even lekker zal zijn. Je ziet er niet alleen goed uit, je voelt je ook beter. Het is simpel en snel, en je ziet er altijd verzorgd uit.
5. Het is iconisch
"Een vast uniform is een makkelijke manier om je goed in je vel te voelen," legt moderedactrice Alice Gregory uit."Het toont aan dat je volwassen bent, dat je je prioriteiten op een rijtje hebt." Bovendien is zo'n uniform een middel om jezelf in de kijker te zetten. "Je wordt de protagonist in je eigen leven. Daarom wisselen personages in kinderboeken ook nooit van kleren. Het verleent je een bijna iconische status."
6. Minder duur
Onze kasten zitten boordevol schoenen en kleren, meer dan de helft één keer gedragen of zelfs nog onaangeroerd. De gemiddelde mens geeft 1.500 euro per jaar uit aan kledij. Op zich is dat niet overdreven veel, maar als je je indenkt dat een vrouw in 1930 negen outfits had, vergeleken met een dertigtal nu, dan is het duidelijk dat het wel wat minder kan. En dat betekent automatisch ook goedkoper (tenzij je natuurlijk liever wat duurdere stukken gaat shoppen).
7. Meer rust
Ook Drew Barrymore zette haar kleerkast op dieet. Haar reden: meer rust. "Ik ben bijna 40, dus kledij van mijn 20e kan echt niet meer, en kledij van mijn 30e - na twee baby's - past niet meer. Ik voel me op een kleding keerpunt, en dat is soms best pijnlijk." Niet weten wat je moet aantrekken, jezelf niet goed voelen in je kledij, we hebben het allemaal al meegemaakt, en als we Drew mogen geloven is zo'n uniform de ideale oplossing. "Mijn kleerkast is eindelijk gezond én gelukkig. Het is niet langer een strijd om me aan te kleden. En ook mijn persoonlijke stijl is kalmer en meer op punt." (br.hln)
Een vrouw die recent in het huwelijksbootje was gestapt, is gestorven aan een zeer zeldzame aandoening nadat ze maanden kloeg over mysterieuze jeuk.
Lucy Crossley werd in juni 2013 gek van een kriebel die ze over heel haar lichaam leek te voelen. De 27-jarige Britse vrouw uit Leeds zag nochtans nergens uitslag op haar huid of sporen van beten. Na een bezoekje aan een huisartsenpraktijk kreeg ze te horen dat ze wellicht schurft had en kreeg een lotion mee naar huis om zich mee in te smeren. Maar dat bracht geen soelaas.
Geel Een maand nadat de jeuk begon, schreef de huisarts een middel tegen allergie voor. Na een derde bezoek aan de dokter kreeg ze een voorschrift voor een echo in het ziekenhuis. Toen had ze last van buikpijn en de jeuk was werkelijk ondraaglijk geworden. Haar huid zag bovendien wat geel.
Hallucinant Men dacht dat ze misschien te kampen had met galstenen maar de echo gaf daar geen uitsluitsel over. Toen Lucy in augustus kloeg over een drukkend gevoel, werd besloten om de leverfunctie na te kijken. De resultaten waren hallucinant. De Bilirubine-waarde was schrikbarend hoog. Bilirubine is een afvalstof die vrijkomt bij de afbraak van oude rode bloedcellen. Normaal schommelt die waarde rond 17, bij Lucy bedroeg ze 395.
Ook na drie weken observatie in het ziekenhuis konden de artsen nog steeds de oorzaak van haar gezondheidsproblemen niet aanwijzen.
Blokkade In september, drie maanden nadat de jeuk begon, zag ze vijf verschillende specialisten vooraleer een scan een blokkade aan haar galweg toonde. Het was in oktober dat Lucy eindelijk te weten kwam wat haar gezondheidsproblemen veroorzaakte en de diagnose was schrikken: galwegkanker die niet meer te behandelen viel.
Mooiste bruid De vrouw begon met de moed der wanhoop aan chemotherapie en besloot om met de man van haar leven te trouwen. In oktober vorig jaar stapte ze in het huwelijksbootje met Liam. "Ze zag er niet eens ziek uit. Ze was de mooiste bruid die je je maar kan voorstellen", vertelde hij.
Valentijn Twee dagen voor kerst viel Lucy flauw. Ze werd in allerijl naar het hospitaal gebracht. Daar stelde men een interne bloeding aan de lever vast omdat de tumor op het orgaan drukte. Men kon niets meer voor haar doen. Twee dagen na Valentijn 2015 stierf ze.
Missie Echtgenoot Liam heeft de missie opgevat om het bewustzijn rond de zeldzame galwegkanker te verhogen door het verhaal van zijn geliefde vrouw openbaar te maken. "Ik wil voorkomen dat mensen lijden zoals Lucy en ik al die tijd hebben geleden."
In opmars Galwegkanker is in opmars in het Verenigd Koninkrijk. In 2013 werd de aandoening bij 1.965 Britten vastgesteld. "Het aantal diagnoses stijgt schrikbarend snel", zegt professor Simon Taylor-Robinson. "In 1968 waren er minder dan 40 gevallen per jaar. Dit komt niet omdat wij de ziekte steeds beter kunnen opsporen. We kennen de oorzaak niet."
België De Stichting Kankerregister registreerde in 2012 in België 280 nieuwe gevallen van galwegkanker, waarvan 150 bij mannen en 130 bij vrouwen.
Klachten Een tumor aan de galwegen veroorzaakt bijna altijd klachten zoals jeuk, pijn, gewichtsverlies en koorts. De diagnose wordt vaak pas in een laat stadium gesteld.
Andere symptomen die voor kunnen komen zijn:
• Pijn in de bovenbuik • Geelzucht • Onverklaarbaar gewichtsverlies • Verminderde eetlust • Algehele zwakheid en vermoeidheid.
240.000 euro en 3 maanden vakantie per jaar, maar niemand wil deze job
240.000 euro en 3 maanden vakantie per jaar, maar niemand wil deze job
Een arts in Nieuw-Zeeland is al twee jaar op zoek naar een collega, maar ondanks de royale voorwaarden, vindt hij niemand die zijn team wil versterken.
Dr. Alan Kenny is mede-eigenaar van een artsenpraktijk Tokoroa, een stadje met 13.600 inwoners op het Noordereiland. Hij verhuisde zelf van het Verenigd Koninkrijk naar Tokoroa om er mee in de praktijk te stappen.
Vorig weekend plaatste hij de werkaanbieding op jobsites, nadat vier medische recruteringsbedrijven er de voorbije twee jaar niet in slaagden om een geschikte kandidaat te vinden.
240.000 euro per jaar Kenny wil een goede kandidaat een jaarsalaris van 240.000 euro betalen (400.000 Nieuw-Zeelandse dollar). Bovendien krijgt de nieuwe arts drie maanden vakantie per jaar en moet hij geen nachten of weekends werken. De nieuwe dokter kan ook meteen zeker zijn van cliënteel: hij mag zich ontfermen over de helft van de 6000 geregistreerde patiënten. Maar ondanks alles heeft Kenny de voorbije vier maanden geen enkele reactie op zijn vacature gekregen.
Het gebrek aan interesse voor de vacature wijt de arts aan de algemene perceptie dat een job op het platteland geen doorgroeimogelijkheden biedt. Ook de gigantische werklast die de job met zich meebrengt, is nadelig.
Oververmoeid Kenny vertelt dat zijn praktijk een explosieve groei doormaakt, maar hij is zelf overwerkt en heeft al meermaals zijn vakantie moeten annuleren omdat hij geen vervangend arts kan vinden. "Ik kan echt een geweldig loon aanbieden. Het is ongelooflijk. Mijn praktijk is het laatste jaar enorm gegroeid en hoe meer patiënten je registreert, hoe meer geld je krijgt. Maar aan het einde van de dag wordt het gewoon te veel."
"Ik hou van mijn werk en ik wil graag blijven, maar ik loop met mijn hoofd tegen de muur als ik dokters wil aantrekken," vertelt de oververmoeide arts. "Als het al zo moeilijk is om dokters te vinden die met me willen samenwerken, dan wordt het nog veel moeilijker om een arts te vinden die me wil vervangen."
Vooral buitenlandse artsen Linda Reynolds, vice-directeur van het Landelijke Artsenpraktijkennetwerk van Nieuw-Zeeland vertelt dat de meerderheid van de landelijke vacatures ingevuld worden door buitenlandse pas afgestudeerde dokters. Hun loon varieert gemiddeld tussen 90.000 en 170.000 euro per jaar en het duurt gemiddeld twee tot drie jaar voor een vacature ingevuld raakt. "We zijn erg afhankelijk van de buitenlandse pas afgestudeerde artsen, maar de meerderheid die komt, blijft maar voor een korte termijn. De vraag is constant en blijft groeien."
Volgens Reynolds dragen het isolement, het gebrek aan opleidingsmogelijkheden en sociale activiteiten en de slechte toegang het internet bij tot het tekort aan interesse voor de werkaanbiedingen in kwestie.
Helen Morgan-Banda van de Nieuw-Zeelandse Artsenvereniging wijst er nochtans op dat de meeste artsen die ervaring opdeden in een landelijke praktijk achteraf verklaarden dat ze genoten van de diversiteit van het werk en van het feit dat ze deel uitmaakten van de gemeenschap. (br.hln)
Trouwe hond weigert jongetje met autisme alleen achter te laten in hospitaalbed
Trouwe hond weigert jongetje met autisme alleen achter te laten in hospitaalbed
Waar de negenjarige James ook gaat, zijn trouwe viervoeter Mahe wijkt nooit van zijn zijde. Ook niet in het hospitaal. De hond als beste vriend van de mens? Ja zeker, getuige dit hartverwarmende verhaal uit Nieuw-Zeeland over een autistisch jongetje en zijn geweldige assistentiehond.
James Isaac uit Wellington vertrouwt elke dag op zijn zwarte labrador die hem veilig en wel door het leven gidst. Het jongetje kan niet praten. Hij communiceert via oogcontact en aanrakingen. Maar Mahe mag zich dicht tegen James aan vlijen. De hond is helemaal gek op James en omgekeerd.
Hun band is zo hecht dat het ziekenhuis toeliet dat de viervoeter zijn beste maatje mocht vergezellen op het moment dat James werd verdoofd vooraleer een MRI-scan te ondergaan. Het onderzoek moet de toedracht van zijn epilepsie-aanvallen achterhalen.
Toen het jongetje in slaap werd gedaan, waakte de labrador over zijn baasje in het hospitaalbed, bezorgd als hij was.
Het leven van James en zijn familie is drastisch verbeterd sinds Mahe hen kwam vervoegen twee en half jaar geleden. De labrador weet het jongetje als geen ander te kalmeren op momenten dat hij het moeilijk heeft. Samen vormen ze een onoverwinnelijk duo. Samen kunnen ze de wereld aan. (br.hln)
Het is gezond als je kinderen af en toe modder eten
Het is gezond als je kinderen af en toe modder eten
Vaak buitenspelen, af en toe een handje zand of modder binnenkrijgen en zoveel mogelijk verse groenten en fruit die recht uit de grond komen. Dat is volgens kinderneuroloog Dr. Shetreat-Klein het succesrecept voor een gezonde kroost. "Bacteriën zijn goed voor ons immuunsysteem."
De meeste ouders doen hun best om hun kinderen zo schoon mogelijk te houden. Handjes wassen, speelgoed goed schoonmaken en groenten goed afwassen voor je ze aan de kleinsten geeft. Maar al die hygiënische gewoonten doen je kinderen meer kwaad dan goed, beweert kinderneuroloog Dr. Maya Shetreat-Klein. Laat ze maar eens goed vuil worden (welkom, bacteriën!), vaak buitenspelen en maak er geen punt van als ze wat zand of modder opeten. Dat schrijft de neuroloog in haar boek "The Dirt Cure". Toen haar derde kind allergisch bleek aan zuivel en soja, besloot ze dieper in te gaan op de invloed van omgevingsfactoren op de gezondheid van kinderen.
Bacteriën troef
"Blootstelling aan bacteriën, onbewerkte voeding eten die uit de grond komt en voldoende tijd in de natuur doorbrengen zijn de drie belangrijkste dingen voor kinderen om gezond te zijn, nu en in hun verdere leven," argumenteert Shetreat-Klein. "We staan vaak negatief tegenover bacteriën, maar onderzoeken concluderen steeds vaker dat ze goed kunnen zijn voor ons immuunsysteem. Er zijn zelfs concrete studies die aanwijzen dat kinderen die in huishoudens opgroeien waar vaak bleekmiddel wordt gebruikt, vaker ziek zijn dan gezinnen die het niet gebruiken."
Niet te vaak douchen
Ook een bad- of doucheritueel met de kinderen mag je volgens de Shetreat-Klein beperken tot 3 keer per week. "Zo blijven de natuurlijke oliën op de huid behouden, die je helpen hydrateren. Daarnaast zijn die natuurlijke oliën belangrijk om vitamine D te kunnen absorberen van de zon." Om diezelfde reden overdrijf je beter niet met zeep, raadt de neurologe aan. "Uiteraard kan je zeep gebruiken als je vuil bent en stinkt, zeker op plekken zoals de oksels en het kruis. Maar je hoeft echt niet je hele lichaam met zeep te wassen."
Verse, onbewerkte voeding
Melk, boter, eieren en vlees van grazende dieren zijn volgens Shetreat-Klein belangrijke bronnen van voedingsstoffen om bij kinderen een goed immuunsysteem op te bouwen. Daarnaast let ze erop om zoveel mogelijk natuurlijke voedingswaren op het (kinder)menu te zetten, met weinig bewaarmiddelen, kleur- en smaakstoffen, artificiële zoetstoffen of toegevoegde suikers. Veel verse groenten en fruit, als het even kan uit de eigen moestuin, genieten de voorkeur. En als daarbij toevallig wat zand tussen de tanden blijft kleven, kan het immuunsysteem daar alleen maar baat bij hebben, aldus Shetreat-Klein. (br.hln)
Amper de helft van de middelbare scholieren haalt voor wiskunde de eindtermen. Dat blijkt uit een peiling van 2014, schrijven de kranten van Het Mediahuis vandaag. Een ontnuchterende vaststelling, want de eindtermen zijn de minimumdoelstellingen die de overheid heeft vastgelegd, en die elke jongere in het Vlaamse onderwijs zou moeten bereiken.
Bovendien slagen die leerlingen vaak wél voor hun examens, waardoor ze dan toch een diploma behalen. Cijfers daarover bestaan niet, maar zowel de inspectie als de onderwijsadministratie geeft toe dat dit gebeurt.
Er loopt momenteel een maatschappelijk debat om de eindtermen te actualiseren. "De peilingen bieden een indicatie", zegt Sarina Simenon van het Gemeenschapsonderwijs. "Maar als scholen oordelen of iemand slaagt, kijken ze ook naar de permanente evaluatie en het groeiproces van die leerling. We moeten wel nagaan of de ene eindterm de lat niet te hoog legt, en de andere te laag."
"De peilingen zeggen iets over of een opleiding een bepaald doel bereikt, maar niets over de individuele leerling", zegt Lieven Boeve van het Katholiek Onderwijs Vlaanderen. "Het debat moet precies uitklaren welke eindtermen deugen en hoe we ze beter afstemmen op de onderwijsrealiteit." (br.hln)
Zondag = brunchdag, en daar hoort al eens een omelet of een spiegelei bij. Tegenwoordig worden die vaak gemaakt met enkel eiwitten, want eierdooiers bevatten heel wat ongezonde voedingsstoffen. Toch?
De laatste jaren worden we gebombardeerd met negatieve berichten rond eieren. Dat we er maar een paar per week mogen eten, en dat we vooral de dooiers moeten vermijden. Die bevatten immers vrij veel cholesterol, wat zich vertaalt in een verhoogd risico op hartproblemen.
Maar aan de andere kant bevatten eierdooiers ook heel wat gezonde voedingsstoffen, zeker in vergelijking met de eiwitten. Ijzer, foliumzuur en vitaminen bevoorbeeld, en de dooiers bevatten ook twee voedingsstoffen - luteïne en zeaxanthine - die onder meer de gezondheid van de hersenen en de ogen ondersteunen.
Het grote plaatje Dus wat is het nu? Zijn eieren nu gezond of ongezond? TIME Magazine zag ook de bomen door het bos niet meer en verzamelde al het recente onderzoek rond dooiers. Conclusie: die dooiers worden een beetje ten onrechte zwartgemaakt. Cholesterol in voedsel vertaalt zich niet per se in een hoge bloedcholesterol, en er is geen enkel bewijs dat eierdooiers zorgen voor hartproblemen. "We moeten ons focussen op het grote plaatje - een gezond eetpatroon - en niet op één enkele soort voeding", klinkt het.
Met andere woorden: een eierdooier is niet per se nefast voor je gezondheid, integendeel. Maar: zoals bij alles geldt ook hier de regel 'alles met mate'. Een enkel exemplaar kan geen kwaad, maar een overdaad aan eieren werd wel al in verband gebracht met hartproblemen. Hoeveel je er precies mag eten? Ongeveer eentje per dag, klinkt het advies. "Zorg dat je min of meer rond dat gemiddelde blijft. Als je een groot omelet eet van drie eieren, minder dan de dagen erop." (br.hln)
En plots was er een krater van 40 meter diep in de straat
En plots was er een krater van 40 meter diep in de straat
Wetenschappers proberen vast te stellen hoe een enorm gat in de aarde in Nordhausen is kunnen ontstaan. In het stadje in de Duitse deelstaat Thüringen ontstond vrijdagavond, zonder direct aanwijsbare oorzaak, een enorme krater van 30 meter breed en 40 à 50 meter diep.
In de nacht van vrijdag op zaterdag stortte een deel van een bedrijfsgebouw dat bij de krater stond in de diepte. Niemand raakte gewond.
Wetenschappers schatten dat met de vorming van de krater zo'n 70.000 ton gesteente is ingestort. Zaterdag bij daglicht bleek dat een groot deel van het gat was opgevuld met water. De autoriteiten durven geen duikers naar de bodem van de krater te laten afdalen.
Zes jaar geleden ontstond op dezelfde plek ook een scheur in de aarde. Die 6 meter brede krater was 15 meter diep. De plek werd met speciale boren onderzocht, maar nergens bleek destijds dat zich holle ruimten bevonden. (br.hln)
Ze is de enige van haar Schotse familie die in Engeland geboren is. Kean komt uit een muzikaal nest van musicerende ouders . Op haar zevende verhuisde ze naar Nederland, waar haar moeder aan de slag kon als componist voor theatervoorstellingen. Opgroeiend in de coulissen werd Kean besmet met het muzikale virus. Artiesten als Melanie, Linda Ronstadt, Carly Simon, Bonnie Raitt en Chaka Khan waren grote inspiratiebronnen en op haar 18e zong Jodie in haar eerste band. "Dat was direct een groot orkest waarmee we allerlei artiesten begeleidden. Van Rob de Nijs tot Boney M en Paul Young", aldus Kean. "Na een paar jaar ben ik er mee gestopt om mezelf als zangeres verder te ontwikkelen.
Ik ben eigen nummers gaan brengen met een band, maar deed ook 80 optredens per jaar met coverband Boston Tea Party." In de jaren die volgden heeft de Brabantse Engelse zich geprofileerd als een allround zangeres die veel werd gevraagd als studiomuzikant. In die hoedanigheid heeft heel Nederland haar ongetwijfeld al eens gehoord, alleen nooit onder haar eigen naam. "Ik was nog in ontwikkeling. Nu heb ik pas het gevoel dat ik er helemaal klaar voor ben." Qua muziekgenre volgt ze in het rijtje Amy Winehouse, Duffy en Adele.
Van brood, koekjes en pizza over bier en nacho's tot zelfs ijshoorntjes en vissticks: er moet maar het minste stukje deeg of paneermeel in verwerkt zijn en het is tegenwoordig als glutenvrije versie verkrijgbaar.
Zelfs Jeroen Meus verkoopt in Würst nu 'haute dogs' zonder gluten. En bij warenhuisketen Delhaize liggen al 77 glutenvrije producten in de rekken. "Die niet enkel door mensen met glutenintolerantie gekocht worden, maar ook door klanten die gewoon gezond willen eten." En daar vaak drie keer meer voor betalen dan voor eenzelfde product mét gluten. Wat volgens diëtiste Sanne Mouha zonde is van het geld: "Want mensen zonder glutenintolerantie hebben geen gezondheidsvoordeel bij die glutenvrije producten. Enkel die 1 op 200 Belgen die aan coeliakie lijdt, heeft er écht baat bij."
'Gluten' is niet toevallig Latijn voor 'lijm'. Deze eiwitten - die in tal van graansoorten zitten - zorgen ervoor dat deeg makkelijk kneedbaar is, mooi rijst en goed samenhangt. Onder meer brood, cake en koekjes danken hun structuur dus aan gluten. Opvallend: hoewel slechts 1 op 300 - en volgens de ruimste schattingen 1 op 200 - Europeanen aan glutenintolerantie of coeliakie lijdt, nemen in de supermarkt het aanbod van én de vraag naar glutenvrije producten zienderogen toe. «Afhankelijk van het product is de verkoop in amper één jaar met 5 tot 30% toegenomen», zegt Roel Dekelver van Delhaize. «Bij glutenvrij brood is de verkoop zelfs met 300% gestegen.»
Pizza's en paneermeel Die populariteit maakt dat sommige Delhaize-vestigingen intussen al tot 77 glutenvrije producten in de aanbieding hebben. Tot in het diepvriesvak, met zelfs pizza's en vissticks in glutenvrije vorm. Wat tegelijk niet hoeft te verbazen: ook een gewone pizzabodem en paneermeel zitten namelijk boordevol gluten. Wat wél verbaast: niet elke koper van die glutenvrije producten lijdt aan coeliakie: «Zo kiezen sommige gezinnen, waarvan één lid glutenintolerantie heeft, er bijvoorbeeld voor om allemaal glutenvrije producten te eten. Zo hoeven ze niet telkens twee verschillende maaltijden klaar te maken», klinkt het bij Delhaize. «Maar ook de toenemende hype rond glutenvrije voeding maakt dat ook mensen die gewoon gezond willen eten ze steeds vaker in hun winkelkar leggen. De populariteit van de producten is alleszins groter dan het feitelijk aantal Belgen met coeliakie», aldus Delhaize-woordvoerder Dekelver.
Eraan voor de moeite Halen al die 'gezonde' Belgen dan ook enig voordeel uit al die glutenvrije producten? «Nee», stelt diëtiste Sanne Mouha onomwonden. «Alleen mensen met glutenintolerantie en -sensitiviteit hebben hier baat bij. Bij die eerste groep is een glutenvrij dieet een absolute noodzaak omdat hun lichaam abnormaal reageert op gluten. Indien ze toch gluten zouden opeten, krijgen ze te maken met darmontstekingen en ernstige beschadiging van het darmweefsel.
Maar al die anderen zijn er dus aan voor de moeite: «Bij zulke personen zorgt een glutenvrij dieet voor geen enkel gezondheidsvoordeel», zegt Sanne Mouha. «Sowieso hebben gluten geen enkel effect op ons gewicht, bloedsuiker of cholesterol. Dus kan ook het ontbreken ervan geen positieve invloed hebben. Integendeel: door gluten te schrappen dreigt men zelfs een heleboel gezonde voedingsstoffen mis te lopen zoals vezels en vitamine B.» (br.hln)
Vroeger de beste vriendinnen, nu bijna getrouwd als man en vrouw: het liefdesverhaal tussen Shaaba Lotun en Jamie Raines kreeg een opmerkelijke twist, maar niets staat hun geluk nu nog in de weg. Zelfs het onbegrip bij haar moeder over die geslachtswissel wisten de tortelduifjes te overwinnen.
Raines is hier al eens de revue gepasseerd omdat hij drie jaar lang elke dag een selfie nam, de ideale manier om zijn transformatie van vrouw naar man in kaart te brengen (zie filmpje hieronder). Nu staan de schijnwerpers op zijn relatie gericht. Een hobbelig parcours werd dat: nadat hij in 2011 met een hormonale behandeling gestart was, kreeg Shaaba van haar ouders te horen dat ze niet meer met hem mocht afspreken.
Flashback eerst naar het moment dat ze elkaar leerden kennen. Ze waren 16 jaar, zaten in dezelfde kunstklas in Colchester (Essex) en konden het bijzonder goed met elkaar vinden. "We zagen elkaar elke dag en werden in geen tijd elkaars beste vriendin", aldus Shaaba. "Op dat moment was onze band louter platonisch, van enige aantrekkingskracht was nog niet echt sprake."
Dat veranderde echter toen Raines op een Halloweenfeestje zijn stoute schoenen aantrok. "Ik maakte haar duidelijk dat ik meer voor haar voelde dan enkel vriendschap. Gelukkig was het ook wederzijds."
"Maar die nieuwe stap maakte me ook bang", voegt Shaaba toe. "Het plaatje klopte nochtans: als ik bij hem was, voelde dat heel natuurlijk aan. Eigenlijk hadden we al die tijd al een relatie gehad, op het fysieke aspect na dan. Op romantisch vlak is alles normaal verlopen: we hielden elkaars handje vast en onze eerste kus was even stuntelig als bij iemand anders. Ons eerste afspraakje was wel de moeite waard: Jamie had voor mij eten gemaakt en daarna zijn we naar de cinema gegaan."
Op z'n 17de had Raines al de eerste stappen ondernomen om man te worden. "Toen ik vier jaar oud was, dacht ik al dat ik een jongen was. Ik besefte maar al te goed dat ik 'anders' was, maar hoopte dat dat gevoel met de tijd zou weggaan. Niet dus. Ik probeerde mezelf zo goed en zo kwaad mogelijk aan te passen, tot ik op tv een documentaire zag over transgenders. Eindelijk herkende ik mezelf en besefte ik dat er iets aan te doen was."
"Mijn familie stond als een blok achter mij, mijn ma zei zelfs dat ze het al veel langer had zien aankomen. Ook mijn vrienden maakten er geen probleem van. Met lood in de schoenen vertelde ik het vervolgens aan Shaaba. Ik besefte dat ik hierdoor mijn beste vriendin zou kunnen verliezen."
Shaaba slikte de drastische beslissing, maar voor haar familie bleek de geslachtsverandering een stap te ver. "Op nieuwjaarsdag 2012 zag mijn moeder een sms die ik naar Jamie gestuurd had. De hel brak los, ik mocht Jamie niet meer zien. Ze deed het met de beste bedoelingen, maar daar was ik vet mee. Jamie was nog maar twee maanden mijn lief en ik moest al beslissen of onze relatie al die pijn waard was. Ja dus. Ik glipte 's nachts het huis uit en zo bleven we elkaar in het geniep zien. Uiteindelijk werd de situatie zo onhoudbaar dat ik thuis vertrokken ben en bij het gezin van Jamie ging wonen."
De grote verzoening volgde ruim een jaar geleden, tijdens het kerstfeest. "Al die ruzies maakten me depressief. De ommekeer kwam er toen Jamie een geschenk voor mijn moeder kocht. Ze vroeg of hij het haar persoonlijk wilde overhandigen. Iedereen keek er naar uit om hem te zien, het leek wel een kerstmirakel."
En nu op naar een stralende toekomst samen. "We zouden graag trouwen en kinderen krijgen", besluit Shaaba. "Misschien kan de wetenschap ons een handje helpen, maar met een adoptie zouden we ook al blij zijn. (br.hln)
Wordt de villa van de Pfaffs omgebouwd tot permanente pornoset?
Wordt de villa van de Pfaffs omgebouwd tot permanente pornoset?
Na jaren van verloedering wacht de Pfaff-villa een nieuw opwindend leven. Productiehuis Godelina wil het het nestje van Carmen en Jean-Marie omtoveren tot één grote pornoset met live-streaming en peepshows. "We willen permanent tien rondborstige dames en één man in de villa laten wonen waarvan elke actie via een site te volgen is."
Vergeet alle tafereeltjes die u kent uit 'De Pfaffs'. Weldra krijgt u aan de randen van het binnenzwembad en rondom Carmen's keukentafel actie van geheel andere aard. Productiehuis Godelina -bekend van S.O.S Pik en 'Dagelijkse Worst'- is bereid om de verlaagde vraagprijs van 895.000 euro neer te tellen en het huis in volle glorie te herstellen. Meteen ook aangevuld met nieuwe, spraakmakende bewoners.
"Het concept is niet nieuw," aldus Werner van Godelina. "De bedoeling is om permanent een man met tien rondborstige vrouwen in de Pfaff-mansion te laten verblijven. Hun avonturen -van naakt zonnebaden tot meer pittige actie- zullen daarbij via tal van camera's live op het net te volgen zijn. De Pfaff-villa, een begrip in Vlaanderen, is daarvoor een droomlocatie. Alleen al de nieuwsgierigheid van duizenden mensen, aangevuld met het erotische gegeven, moet in onze ogen tot een commercieel succes leiden." (br.hln)
