Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
17-11-2014
tranen
Deze namiddag waren onze vrienden van Boom hier en dat is altijd een zeer prettig weerzien. Ik heb eerst gevraagd of ik enkele seconden een traan mocht plegen en ik beloofde om de rest van de namiddag gezellig te zijn. Natuurlijk kon dat. Na een dikke, stevige knuffel, hebben we een toffe namiddag gehad. Dat zijn nu eens mensen die je begrijpen en die zonder veel woorden echt kunnen meeleven in al wat je doormaakt. Bedankt Rudi en Chantal.
Ik ben een "conterverdraaide", zoals ze in Leuven zeggen. Letterlijk vertaald als tegendraads. Ik herlees net mijn berichten en ik zie dat ik regelmatig kanker over dingen die verkeerd lopen of waar ik me aan erger en zelden schrijf ik eens iets plezant dat ik meemaakte. Wel, vandaag heb ik alle reden om negatief te zijn, maar nu wil ik eens conterverdraaid zijn. Ik heb veel tranen gelaten vandaag, maar niet alleen van verdriet, maar ook van het lachen. Deze namiddag heb ik speciaal een kroeg in de buurt opgezocht waar ik bijna iedereen ken en waar altijd gezwansd en gelachen wordt. Ik had geluk, de grootste lolbroeken waren aanwezig. We zitten altijd op mekaars kap. Je moet er tegen kunnen, maar ik hou daarvan. We kunnen zo een gans café aan het lachen krijgen en binnen de kortste tijd doet er een pak volk mee. Er zijn nog weinig gelegenheden waar zo iets kan, maar voor mij is dat echt genieten. Het leven is al serieus genoeg. Het was heel even een vlucht uit de realiteit, maar het heeft deugd gedaan. Twee uur dolle pret gehad na de trieste gebeurtenissen van deze morgen. Even weg uit de realiteit. Lachen en genieten in plaats van treuren. Misschien wordt me dat kwalijk genomen, maar ik moest er echt even tussen uit. Trop is te veel......
Misschien weer typisch Belgisch, ik weet het niet, maar dit is het probleem. Vandaag kreeg ik een brief van Eandis om de meterstand van de elektriciteit door te geven. De gemakkelijkste oplossing leek mij om dat via hun website te doen. Wel, ik probeerde op drie verschillende manieren, maar die pagina gaat niet open. Hebben ze die nu nog niet geactiveerd en ben ik te snel, ik weet het niet, maar het lukt me absoluut niet. Misschien doe ik iets verkeerd, nochtans heb ik nauwgezet de instructies gevold. Straks zal ik nog een poging doen en anders zal het via de telefoon moeten. Terwijl ik dit aan het intikken ben, blijft de reclame, met flikkerende kadertjes en kleuren, maar toestromen op dat scherm. Ik vind dit echt niet meer kunnen. Zou daar nu echt iemand op ingaan? Hoe dikwijls heb al de boodschap gehad, dat ik "toevallig" de zoveelste geselecteeerde ben en dat ik iets gratis kan krijgen. Misschien zijn er toch mensen die daar op ingaan. Ik in ieder geval niet. Ik vind het alleen maar storend.
Ik ben doodop en nochtans heb ik straks een drukke agenda. Om 10 uur komt er iemand die een keuring van de elektriciteit moet doen om een certificaat te kunnen afleveren bij de verkoop van het appartement. Om half elf komt de makelaar langs om foto's te nemen om te publiceren. Om half twaalf komt een binnenhuisarchitecte om eens te zien wat we mee willen verhuizen en dan gaan we nadien naar het nieuwe appartement om een idee te hebben van waar we alles zullen/moeten plaatsen bij de verhuis. Vlak na de middag ga ik het vrouwtje uit de kliniek halen en die wil ook nog eens naar de nieuwe woonst gaan kijken. Tegelijkertijd heb ik een afspraak met iemand om op maat gemaakte kasten te installeren. En ondanks dat hoop ik toch nog op bezoek van iemand die beloofde langs te komen. Het zal allemaal wel loslopen. De dokter schreef me "vitesse" pillen voor en dus spring ik morgen rond zoals een jong veulen.
Veel mensen lachen er mee, maar als mij ergens iets niet aanstaat dan stuur ik een mail of een brief om dat aan te klagen. Als ik of iemand anders dat niet doet dan gebeurt er niets en blijft de toestand zoals die is. In de kliniek waar mijn echtgenote opgenomen werd is er naast de kassa een soepkastrol ingebouwd in de toog. Misschien zou daar een deksel moeten op staan, ik weet het niet, maar toen ik een koffie ging halen stond dat ding gewoon open. Tussen de kassa en die soepkom is geen twintig centimeter. Ik vraag mij af hoeveel klein geld al in die soep verdwenen is. Een accidentje is snel gebeurd. Wie bedenkt dat nu om op die plaats zo iets in te bouwen???
Er klopt toch iets niet, vind ik tenminste. Mijn echtgenote werd zaterdag op zondagnacht opgenomen in de kliniek. Bij de inschrijving vragen ze dan of je een hospitalisatieverzekering hebt en als je die dan hebt, krijg je een formulier voorgeschoven waar de volgende dingen in staan. Ze mogen voor een individuele kamer 60€ per dag meer vragen. Dit kan ik nog enigszins begrijpen, maar op datzelfde document staat ook dat, als je opteert voor een individuele kamer, de behandelende geneesheer tot 150% meer mag vragen. Dit begrijp ik niet. Of die arts nu op een kamer met vier personen komt of op een aparte kamer, maakt toch niet uit. Het werk (?) dat hij doet is toch hetzelfde. Sinds kort ook nog iets nieuws. Je moet 250€ voorschot betalen of je komt er niet in! Allemaal eigenaardig.
Er zullen een aantal mensen boos op me zijn, maar ik blijf bij mijn standpunt. Al jaren wordt er gezegd dat er te weinig verplegend personeel is, maar ik heb hier toch een eigen mening over. Het is de tweede keer dit jaar dat mijn vrouw opgenomen wordt in een ziekenhuis en ik hoor de verplegenden lachen en babbelen en tateren gedurende een uur. Mijn echtgenote is iemand met veel geduld en bellen om hulp zal ze alleen maar doen als het echt niet anders meer kan. Eigenlijk hebben de meeste patiënten heel veel aan een gewone babbel. Eens iemand die komt vragen hoe het gaat. Als je dan ziet en hoort dat de verplegenden in hun kantoortje plezier maken en tetteren en tateren, dan vind ik dat spijtig. Stuur die mensen de gang op om hier en daar eens hun hoofd binnen te steken en een luisterend oor te hebben voor de mensen die dat misschien wel heel plezant zouden vinden.
Sommige mensen verklaren me gek, anderen vinden het een goede beslissing en natuurlijk zijn er ook die geen mening hebben of die misschien zelfs blij zijn. Ik heb het namelijk in mijn hoofd gehaald om ( de laatste keer?) te verhuizen. Ik schreef hier enkele dagen geleden al over. Soms doe ik onbesuisde dingen, zonder echt eerst goed na te denken en de voor en tegen argumenten af te wegen. In Leuven zeggen ze: "als hij het in zijn kop heeft, dan heeft hij het niet in zijn g..." Natuurlijk zijn er al dingen tegen gevallen, maar ook zijn er goeie beslissingen geweest. Nu hoop ik dat dit enorm gaat meevallen en dat we in ons nieuwe verblijf nog jaren gelukkig kunnen zijn.We gaan zo ideaal wonen dat ik zelfs overweeg om de auto buiten te gooien. Natuurliijk is je auto ook je vrijheid, maar als je zo weinig kilometers maakt, is het een duur speelgoed. Als ik al de kosten bij mekaar reken komt elke verplaatsing neer op ongeveer 40 cent per kilometer. Ik denk dat openbaar vervoer en een taxi minder kosten. We zien wel. Misschien gaat dat de volgende onbesuisde beslissing worden.
Gisteren schref ik over de uit de hand gelopen betoging en de ravage die aangebracht werd. Hoe is het mogelijk dat 200 (volgens de krant) gemaskerde mannen mee mogen opstappen in, wat een vreedzame optocht had moeten worden. Je weet toch op voorhand dat die mensen met slechte bedoelingen gekomen zijn. Ze waren in groep, zoals ik kon zien op een foto in de krant. Haal die daar toch op voorhand tussen uit. Volgens de wet, mag dat dus blijkbaar niet, tot op het ogenblik dat het te laat is en de vernietigingen al gebeurd zijn. Het is een bende amokmakers die van elke gelegenheid profiteren om vernietigingen aan te richten. Gestoorde geesten zijn het. Het is zelfs gevaarlijk om er over te schrijven, want morgen staan ze aan je deur om je in mekaar te slaan.
Iedere vakbond juicht. Wat een succes die staking! Wat een opkomst voor die optocht! Allemaal goed en wel, maar het zal toevallig jouw auto maar zijn die daar langs de kant staat en die ze bekrassen of op zijn dak zetten of in brand steken. De ravage die onderweg aangeriicht werd kost fortuinen. Toch eigenaardig dat er bij elke massa bijeenkomst telkens enkele vandalen tussen zitten die puur voor het plezier enorme schade aanrichten of die er op uit zijn om vechtpartijen te houden. Ik hoop echt dat er genoeg camerabeelden bestaan om toch maar enkelen van hen er tussenuit te halen en streng te bestraffen. Och, ik ken de reactie al, vandaag opgepakt en morgen lopen ze terug vrij rond.
Deze namiddag waren we op bezoek bij de jongste dochter Trui. (Geertrui, maar Trui voor de familie en vrienden) Sinds kort hebben we, met de geboorte van Kobe, acht kleinkinderen. Ik ben echt onder de indruk van de manier waarop mijn kinderen hun kroost opvoeden. Het is echt voorbeeldig om die bezig te zien en te horen. In deze tijd zou ik er zelf niet meer durven aan beginnen, maar zij doen het meer dan voortreffelijk. Vandaag zag ik Evora, de dochter van ons Trui doende met alles en nog wat. Mens toch, voor zo een jong kind, wat een verantwoordelijkheidszin. Wat een verstandig kind! Schitterend om die bezig te zien. Ik wil de anderen zeker geen onrecht aandoen, want zoals ze in Leuven zeggen, je kan met die hele bende gerust buiten komen.Ik ben een fiere grootvader. (opa voor de kleinkinderen) Apetrots.
We hebben het in ons hoofd gehaald om te verhuizen. We zouden graag een appartement vinden in een van de nieuwbouwen achter het station in Leuven. Dit heeft een aantal voordelen. Alle mogelijk openbaar vervoer vlakbij en vrijwel onmiddellijk in het centrum van de stad. Er komt bij zo een verhuis natuurlijk een hoop werk kijken, maar ik zie er absoluut niet tegen op, integendeel. Een uitdaging om zo alles beginnen plannen en uit te tekenen en meteen een grote kuis houden. Ik kijk er zelfs naar uit om dat alles te organiseren. We zijn zo ver nog niet. Eerst een koper vinden en een geschikt pand.
Mijn verbrande hals is stilaan aan het genezen. Veel meer dood vel kan er nu niet meer los komen. Ik heb nu terug een nieuwe huid, maar dat is het enige positieve dat ik hierover kan zeggen. Oud vel, blijft oud vel en de rimpels zijn door die ruil niet verdwenen. Al weken geeft die huidvernieuwing een enorme jeuk en het is verdomd moeilijk om niet te krabben. Nu lees ik op internet toevallig dat krabben eigenlijk nog meer jeuk geeft. Waar het jeukt moet je krabben, zeggen ze in Vlaanderen, maar eigenlijk zou je dat beter niet doen, maar blijf er maar eens vanaf.
Gisteren had ik het voor. Een stom accidentje zonder veel erg. De living is de laatste tijd zo wat herschapen tot een tweede bureau, kwestie van me niet altijd te moeten afzonderen als ik op mijn computer wil werken. Dus mijn laptop staat hier op de salontafel te pronken en in de eetplaats ligt een aantal paperassen. De laatste weken ben ik oververmoeid en val dikwijls zo maar in slaap. Gisteren was ik op mijn laptop aan het werken, voorovergebogen in de zetel en ik viel gewoon in slaap tijdens die bezigheid. Ik ben uit de zetel gevallen en heb mijn hoofd ergens aan geschaafd. Allemaal geen erg, maar... Overal waar ik nu binnenkom, moet ik tekst en uitleg geven. Wel, wat heb je voorgehad? De meest voorkomende reactie is natuurlijk : wel man, slaag gehad van je vrouw? Stom, maar ook mijn echte uitleg vinden ze best grappig allemaal.
Eerder al, haalde ik dat nog eens aan, maar toen werd ik terecht gewezen en "men" beweerde dat dat niet zo was en dat ik me vergiste. Wel, met zo dikwijls naar de kliniek te gaan heb ik het fenomeen terug vastgesteld. Misschien is het streekgebonden, ik weet het niet. Zeer veel mensen begroeten je met "goeie morgenT. Van waar komt die T achteraan vraag ik mij af. Vertel me nu niet dat het niet zo is, want ik hoorde het elke dag. Het begon al 's mogens bij de man die in de koffiehoek aan het poetsen was. In de wachtzaal hoorde ik het meerdere keren en er waren ook verpleegkundigen die dat op die manier zegden. Iemand enige uitleg over dat foute gebruik van die T?
Op een dag komt komt Mon ( de man van het blog over Felix Timmermans ) te weten dat het Duitstalige Timmermans genootschap er mee stopt en dat al hun jaarboeken over de laatste 24 jaar gratis te verkrijgen zijn. Hijzelf is lid en heeft dus de ganse reeks al, maar hij denkt aan mij. Hij besteld al de boeken en vind zelfs een truucje om ze zonder portkosten bij hem thuis te krijgen. Daarenboven komt hij ze dan ook nog gratis bij mij afleveren. Schitterend, zowel de boeken als de man. Via deze weg Mon, hartelijk bedankt, je hebt me hiermee een groot plezier gedaan.
Ik die zo graag eet!! Ze hadden me op voorhand verwittigd. Door de bestraling zou mijn smaak verminderen of zelfs volledig weg gaan. Jammer, maar heilaas, maar het bleef niet bij die "zou", ik proef nog amper wat ik eet. Deze namiddag bracht schoonzus marsepein mee en daar ben ik verzot op, wel, één beet heb ik gedaan en de rest heb ik weggelegd. Niet dat ik een snoeper ben, maar marsepein met chocolade , daar bega ik een moord voor. Waar je me ook altijd plezier kan mee doen is tomaat in al zijn vormen en bereidingen, maar dat mag ik niet meer eten. (voorlopig goddank) Door die wekenlange bestraling is mijn mond binnenin volledig verbrand en tomaat zou te fel irriteren. Geluukig zal dit ongemak langzamerhand verdwijnen. Gisteren zette de dokter echter een domper op mijn hoop. Het zou maanden kunnen duren. Toch komt dan de optimist in mij terug boven en dan denk ik dat dit bij mij veel sneller zal gaan. Hoop doet leven.
Als 65+er hebben we tot nu toe gratis busvervoer. Een mooi initiatief van de Lijn. Iedereen van ons was zelfs bereid om daar "iets" voor te betalen. Niet dat wij zo een grote busgebruikers zijn, maar af en toe als we naar de stad gaan durven we die al eens gebruiken. Neem nu dat we een keer of tien per jaar de bus nemen. Nu is er een voorstel om aan de 65+ers een bijdrage te vragen van 180 euro. Dit is drastisch. Je moet dat eens omrekenen. Eigenlijk wil men gewoon zeggen dat er voor bejaarden geen enkel voordeel meer zal zijn en dat je zal moeten betalen zoals iedereen. Misschien terecht zullen er een aantal vinden, maar je straft toch mensen die vanwege hun leeftijd af en toe eens een busrit maken. Die menskes moeten dan maar thuis blijven. Ik ken iemand die al eens graag naar de stad gaat, maar van bij haar thuis, is het tot het centrum alleen maar bergop en dat kan ze niet meer aan, dus neemt ze de bus. Gedaan daar mee, want zo wordt een ritje veel te duur. Natuurlijk bestaan er ook nog de rittenkaarten. Maar ja, het verschil tussen gratis en een betalende rit is toch groot. Natuurlijk, kan je zeggen, is een 65+er niet beter dan een ander en moet die ook maar betalen. Dan hadden ze dat systeem nooit in het leven mogen roepen. Een voordeel afpakken doet pijn. Toch eigenaardig dat er tot nu toe van niemand, ook van geen enkele vereniging ook maar één woord van protest is geweest.
De gekte en de commercie is weer begonnen. Volgende dagen wordt dat weer een "begankenis" rond de kerkhoven. De mensen doen allemaal mee aan veel opgeklopt gedoe en een "verplicht" bezoek aan het graf van hun familie of vrienden. Wel wij doen dat als het in ons opkomt en als we daar behoefte aan hebben. Rustig en stil en op ons eigen tempo. Toevallig vond ik een foto terug van een begraafplaats in Spanje. Deze foto werd niet genomen rond Allerheiligen, maar zo maar ergens in het voorjaar. Blijkbaar gaan daar de mensen veel meer hun dierbaren bezoeken. Zeden en gewoonten verschillen, maar toch denk ik dat het daar ook voor een stuk commercie is. Zo ver iemand mij vertelde wordt je daar nagekeken als dat graf niet versierd is. Dus ook een vorm van zich verplicht voelen, maar niet alleen uit het hart.
In bijage zie je een foto van het masker dat ik gedurende zeven weken, a rato van vijf keer per week, heb moeten aandoen voor mijn behandeling. De strepen die er op staan zijn aangebracht om je in een juiste positie tegenover het toestel te brengen. Toen ik deze morgen vroeg of ik dit als aandenken mocht meenemen, was dat absoluut geen probleem. Ofwel worden die dingen vernietigd, ofwel zijn er kunstenaars die dat komen halen om er een werkje van te maken. Volgens de verpleegster kunnen ze die dingen, bij opwarmen, een iets andere vorm geven en daar wordt dus blijkbaar mee gewerkt op die manier. Eens kijken op internet of ik iets dergelijks kan vinden. Enfin, het ligt hier nog een tijdje en dan zal het geen kunstwerk worden, maar zal het tussen het vuilnis eindigen.
