Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
16-01-2015
smaak
Toch ongelooflijk wat zo een bestralingen met een mens allemaal doen. Ondertussen is dit toch al een tijd geleden, maar de gevolgen laten zich nog altijd voelen. Mijn smaak is nog steeds niet terug. Ik proef wel het verschil tussen zout en zoet, maar echt goed proeven doe ik nog steeds niet en dus de zin in eten en daarvan genieten is er nog altijd niet. Ik hoop echt dat dit terug komt, want ik hoorde al van mensen waar dat gevoel voor altijd verdween. Natuurlijk vertellen de mensen altijd maar de extreme gevallen.
Blijkbaar lang geleden dat ik nog naar de bank geweest ben. Deze middag 111 uittreksels van de rekeningen. Waarschijnlijk laten ze die printer met opzet traag draaien om het je moeilijk te maken. Ik zal maar overstappen naar de thuisprint op A4 zeker. Mee gaan met de moderne tijd. Je bent zo gewoon aan die kleine klasseermapjes met het volledig overzicht, maar anders zal ook wel wennen. Ik pas me gemakkellijk aan en zo ver ik kan lezen zou deze manier zelfs overzichtelijker zijn.
Eindelijk terug op antenne, zou ik zo zeggen. Jammer had het te maken met een operatie en een bestraling van 7 weken, maar ook heeft het te make met een verhuis, waar we al lang naar uitkeken. Alles is (bijna) achter de rug en ik kan er weer tegenaan.
Ik heb al onmiddellijk een vraagje. Op ons terras ligt kiezelbeton. Hoe krijg ik die groene aanslag daar van af? Mag een hogedrukreiniger? Tweede vraag. Het is een nieuwbouwappartement en wij zijn de eerste bewoners. Op de tegels is er nog altijd een cementsluier aanwezig. Hoe krijg ik die er het snelst van af?
Als nu nog alle papierwerk achter de rug is, dan sta ik al zeer ver. Mens toch, wat zo een verhuis allemaal mee brengt. Een groot voordeel is dat je meteen grote kuis maakt. Enorm veel weggegeven en weggegooid. Opgeruimd staat netjes.
Ze zeggen altijd: "op elk potje past een dekseltje". Wel, vergeet het maar, niks is minder waar. Als voorbereiding op onze verhuis ben ik hier een beetje een grote kuis aan het houden. Al wat we kwijt kunnen en willen bied ik via mail eerst aan de kinderen en familie aan. Zo is er hier een kast volgepropt met plastic potjes om iets in te bewaren in de koelkast of diepvries. Natuurlijk wil ik dat elke set volledig is voor ik die weggeef en dus zoek ik dingen uit die bij mekaar horen. Een massa dekseltjes en een massa potjes, maar om daar telkens een mooi geheel van te maken lukt me niet. Er zijn dus een aantal potjes waar ik geen dekseltje kan voor vinden en omgekeerd. Ik weet niet hoeveel dingen ik nu over heb die absoluut niet bij mekaar passen. Dan rest er me niet veel anders dan dat alles in de vuilnisbak te kieperen.
Vroeger deed ik altijd alles zonder nadenken en zo snel mogelijk. Ik probeerde bijvoorbeeld twee dozen gelijk van een rek te halen en wist nadien niet goed meer hoe of waar die neer te zetten. Bij het grasmaaien heb ik zo ooit de elektriciteitskabel stukgereden. Ik zou zo tientallen voorbeelden kunnen aanhalen. Het moest allemaal zo rap mogelijk gedaan worden. Jong en onervaren? Nee, je bent zo of je bent zo niet. Wel ik heb bijgeleerd. Eerst nadenken voor je aan iets begint. Het ijltempo is er een beetje uit nu. Toch heb ik me deze week laten verrassen. Een dikke stommiteit. Ik schreef al dat we binnenkort gaan verhuizen en ik begin dus stilaan met opruimen en dingen klaar te zetten en in te pakken. Ik dacht, laten we met de kelder beginnen. Al het werkgerief en alle onnodige prullen die je zoal kan bijhouden een beetje opzij zetten, weggooien of weggeven. Eergisteren haalde ik een doos van een redelijk hoog gelegen rek, maar bovenop die doos lag een hakbijl. Die donderde naar beneden, knal vanvoor op de auto. Gevolg, een serieuze bluts en dan heb ik nog geluk gehad dat die bijl niet op mijn hoofd is terecht gekomen. Nooit oud genoeg om te leren zeker?
Een herontdekking. Alhoewel. Vroeger dronk ik al eens een oxo met selderijzout en ik sopte daar dan een beschuit in. Dat kon je op café krijgen en ik herinner me dat ik dat zeer lekker vond. In het warenhuis zag ik zo een fles oxo staan en ik kreeg het water in de mond en ik heb die prompt gekocht. Om eerlijk te zijn, was ik een beetje teleurgesteld. Het is best lekker, maar het voldoet niet aan mijn verwachtingen. Nu kan het zijn dat de samenstelling veranderde ondertussen ofwel is dat zo een jeugdherinnering of een nostalgie die ergens blijven plakken is, maar ik was niet echt tevreden. Zo was er in Leuven een café dat gekend was voor zijn ajuinsoep. Als je een pintje te veel op had dronk je daar zo een kommetje en dan kwam je weer op je effen. Moest ik die soep nu eten zou die misschien ook tegen vallen. In die periode was er ook iemand die met een camionetje van café tot café reed om soep te verkopen. Achter in zijn wagen stond een gasvuurtje dat een grote ketel moest warm houden. Stel je dat nu in deze tijd eens voor. Die man zou onmiddellijk van de baan gehaald worden. Een gasvuur achter in de auto! Levensgevaarlijk! Ooit werd zijn camionet voor de deur gestolen, terwijl hij binnen soep aan het verkopen was. We hebben hem noch zijn soep nog ooit terug gezien.
Gisteren zijn we naar de afscheidsdienst van ons Leen geweest. De teksten die voorgelezen werden, typeerden ze echt zoals ze was. Het was een bijzondere vrouw. Iemand die ondanks jarenlange pijn en ongemakken, altijd aan een ander dacht. Zo lopen er niet veel rond op deze wereld. Terwijl ik dit aan het intikken ben, zit ze hier weer naast mij en zegt ze dat ik aan het overdrijven ben. Dat is nu al een ganse week dat ik 's nachts met haar babbel. Ik ween, zij niet, ze lacht. Ik moet echt gaan zoeken om een foto te vinden waar ze niet al lachend op staat. Ik mis ze, maar ik troost me met de gedachte dat ze hier nog regelmatig naast mij gaat zitten en dat we samen naar de oude familiefoto's gaan kijken. Tot straks zus.
Wel, nu ga ik even publiciteit maken. Na de reeks bestralingen die ik had, was mijn hals volledig verbrand en dat vel was echt droog en rimpelig. Die rimpels zullen wel nooit verdwijnen, want daar heeft de leeftijd natuurlijk mee te maken. Een mens zou zo naar een specialist of naar de apotheek stappen om een duur middeltje te kopen om daar aan te smeren, maar de dokteres zegde mij van daar gewoon Nivea voor te gebruiken. Eerlijk gezegd, dat helpt dus echt en kost bijna niets. Ik wil nu niet beweren dat ik terug een babyvelletje heb, maar dat simpele, gekende middel helpt dus zeer goed. Ik herinner me dat we dat zoveel jaar geleden al gebruikten om aan de babypoepjes te doen. Wat daar goed voor is, zal ook goed zijn voor een oud vel zeker.
Een tijdje geleden schreef ik al dat we het in ons hoofd gehaald hebben om te verhuizen. Ondertussen zijn we al zo ver dat we iets gevonden hebben dat ideaal gelegen is. Het is een nieuwbouw appartement achter het station in Leuven met alles er op en er aan. We moeten maar een paar honderd meter lopen om bij de winkelstraten, de bussen en de trein te zijn. Een mooi terras aan de achterkant van het gebouw, van waar ik zelfs naar mijn nicht kan wuiven die in de straat daar achter woont. Voor de verkoop van een huis of appartement is het nu bij wet verplicht dat je een energiecertificaat moet afleveren. Weer typisch Belgisch is dan weer het volgende. Voor je zo een certificaat krijgt moet je iemand laten langs komen die een pak geld kost en die schrijft dan in zijn rapport wat er aan je woning zou kunnen verbeteren, maar je bent niet verplicht om dat ook te doen. Dan zie ik daar eigenlijk niet goed het nut van in, maar zonder heel die poespas mag je zelfs je eigendom niet verkopen. Toch weer iemand die daar zijn boterham mee kan verdienen. Kostprijs om hier iemand met een metertje een half uur zien rond te lopen is zo maar even 338€. Och, ik ben weer aan het klagen, maar ja, de wet is de wet.
Deze namiddag waren onze vrienden van Boom hier en dat is altijd een zeer prettig weerzien. Ik heb eerst gevraagd of ik enkele seconden een traan mocht plegen en ik beloofde om de rest van de namiddag gezellig te zijn. Natuurlijk kon dat. Na een dikke, stevige knuffel, hebben we een toffe namiddag gehad. Dat zijn nu eens mensen die je begrijpen en die zonder veel woorden echt kunnen meeleven in al wat je doormaakt. Bedankt Rudi en Chantal.
Ik ben een "conterverdraaide", zoals ze in Leuven zeggen. Letterlijk vertaald als tegendraads. Ik herlees net mijn berichten en ik zie dat ik regelmatig kanker over dingen die verkeerd lopen of waar ik me aan erger en zelden schrijf ik eens iets plezant dat ik meemaakte. Wel, vandaag heb ik alle reden om negatief te zijn, maar nu wil ik eens conterverdraaid zijn. Ik heb veel tranen gelaten vandaag, maar niet alleen van verdriet, maar ook van het lachen. Deze namiddag heb ik speciaal een kroeg in de buurt opgezocht waar ik bijna iedereen ken en waar altijd gezwansd en gelachen wordt. Ik had geluk, de grootste lolbroeken waren aanwezig. We zitten altijd op mekaars kap. Je moet er tegen kunnen, maar ik hou daarvan. We kunnen zo een gans café aan het lachen krijgen en binnen de kortste tijd doet er een pak volk mee. Er zijn nog weinig gelegenheden waar zo iets kan, maar voor mij is dat echt genieten. Het leven is al serieus genoeg. Het was heel even een vlucht uit de realiteit, maar het heeft deugd gedaan. Twee uur dolle pret gehad na de trieste gebeurtenissen van deze morgen. Even weg uit de realiteit. Lachen en genieten in plaats van treuren. Misschien wordt me dat kwalijk genomen, maar ik moest er echt even tussen uit. Trop is te veel......
Misschien weer typisch Belgisch, ik weet het niet, maar dit is het probleem. Vandaag kreeg ik een brief van Eandis om de meterstand van de elektriciteit door te geven. De gemakkelijkste oplossing leek mij om dat via hun website te doen. Wel, ik probeerde op drie verschillende manieren, maar die pagina gaat niet open. Hebben ze die nu nog niet geactiveerd en ben ik te snel, ik weet het niet, maar het lukt me absoluut niet. Misschien doe ik iets verkeerd, nochtans heb ik nauwgezet de instructies gevold. Straks zal ik nog een poging doen en anders zal het via de telefoon moeten. Terwijl ik dit aan het intikken ben, blijft de reclame, met flikkerende kadertjes en kleuren, maar toestromen op dat scherm. Ik vind dit echt niet meer kunnen. Zou daar nu echt iemand op ingaan? Hoe dikwijls heb al de boodschap gehad, dat ik "toevallig" de zoveelste geselecteeerde ben en dat ik iets gratis kan krijgen. Misschien zijn er toch mensen die daar op ingaan. Ik in ieder geval niet. Ik vind het alleen maar storend.
Ik ben doodop en nochtans heb ik straks een drukke agenda. Om 10 uur komt er iemand die een keuring van de elektriciteit moet doen om een certificaat te kunnen afleveren bij de verkoop van het appartement. Om half elf komt de makelaar langs om foto's te nemen om te publiceren. Om half twaalf komt een binnenhuisarchitecte om eens te zien wat we mee willen verhuizen en dan gaan we nadien naar het nieuwe appartement om een idee te hebben van waar we alles zullen/moeten plaatsen bij de verhuis. Vlak na de middag ga ik het vrouwtje uit de kliniek halen en die wil ook nog eens naar de nieuwe woonst gaan kijken. Tegelijkertijd heb ik een afspraak met iemand om op maat gemaakte kasten te installeren. En ondanks dat hoop ik toch nog op bezoek van iemand die beloofde langs te komen. Het zal allemaal wel loslopen. De dokter schreef me "vitesse" pillen voor en dus spring ik morgen rond zoals een jong veulen.
Veel mensen lachen er mee, maar als mij ergens iets niet aanstaat dan stuur ik een mail of een brief om dat aan te klagen. Als ik of iemand anders dat niet doet dan gebeurt er niets en blijft de toestand zoals die is. In de kliniek waar mijn echtgenote opgenomen werd is er naast de kassa een soepkastrol ingebouwd in de toog. Misschien zou daar een deksel moeten op staan, ik weet het niet, maar toen ik een koffie ging halen stond dat ding gewoon open. Tussen de kassa en die soepkom is geen twintig centimeter. Ik vraag mij af hoeveel klein geld al in die soep verdwenen is. Een accidentje is snel gebeurd. Wie bedenkt dat nu om op die plaats zo iets in te bouwen???
Er klopt toch iets niet, vind ik tenminste. Mijn echtgenote werd zaterdag op zondagnacht opgenomen in de kliniek. Bij de inschrijving vragen ze dan of je een hospitalisatieverzekering hebt en als je die dan hebt, krijg je een formulier voorgeschoven waar de volgende dingen in staan. Ze mogen voor een individuele kamer 60€ per dag meer vragen. Dit kan ik nog enigszins begrijpen, maar op datzelfde document staat ook dat, als je opteert voor een individuele kamer, de behandelende geneesheer tot 150% meer mag vragen. Dit begrijp ik niet. Of die arts nu op een kamer met vier personen komt of op een aparte kamer, maakt toch niet uit. Het werk (?) dat hij doet is toch hetzelfde. Sinds kort ook nog iets nieuws. Je moet 250€ voorschot betalen of je komt er niet in! Allemaal eigenaardig.
Er zullen een aantal mensen boos op me zijn, maar ik blijf bij mijn standpunt. Al jaren wordt er gezegd dat er te weinig verplegend personeel is, maar ik heb hier toch een eigen mening over. Het is de tweede keer dit jaar dat mijn vrouw opgenomen wordt in een ziekenhuis en ik hoor de verplegenden lachen en babbelen en tateren gedurende een uur. Mijn echtgenote is iemand met veel geduld en bellen om hulp zal ze alleen maar doen als het echt niet anders meer kan. Eigenlijk hebben de meeste patiënten heel veel aan een gewone babbel. Eens iemand die komt vragen hoe het gaat. Als je dan ziet en hoort dat de verplegenden in hun kantoortje plezier maken en tetteren en tateren, dan vind ik dat spijtig. Stuur die mensen de gang op om hier en daar eens hun hoofd binnen te steken en een luisterend oor te hebben voor de mensen die dat misschien wel heel plezant zouden vinden.
Sommige mensen verklaren me gek, anderen vinden het een goede beslissing en natuurlijk zijn er ook die geen mening hebben of die misschien zelfs blij zijn. Ik heb het namelijk in mijn hoofd gehaald om ( de laatste keer?) te verhuizen. Ik schreef hier enkele dagen geleden al over. Soms doe ik onbesuisde dingen, zonder echt eerst goed na te denken en de voor en tegen argumenten af te wegen. In Leuven zeggen ze: "als hij het in zijn kop heeft, dan heeft hij het niet in zijn g..." Natuurlijk zijn er al dingen tegen gevallen, maar ook zijn er goeie beslissingen geweest. Nu hoop ik dat dit enorm gaat meevallen en dat we in ons nieuwe verblijf nog jaren gelukkig kunnen zijn.We gaan zo ideaal wonen dat ik zelfs overweeg om de auto buiten te gooien. Natuurliijk is je auto ook je vrijheid, maar als je zo weinig kilometers maakt, is het een duur speelgoed. Als ik al de kosten bij mekaar reken komt elke verplaatsing neer op ongeveer 40 cent per kilometer. Ik denk dat openbaar vervoer en een taxi minder kosten. We zien wel. Misschien gaat dat de volgende onbesuisde beslissing worden.
Gisteren schref ik over de uit de hand gelopen betoging en de ravage die aangebracht werd. Hoe is het mogelijk dat 200 (volgens de krant) gemaskerde mannen mee mogen opstappen in, wat een vreedzame optocht had moeten worden. Je weet toch op voorhand dat die mensen met slechte bedoelingen gekomen zijn. Ze waren in groep, zoals ik kon zien op een foto in de krant. Haal die daar toch op voorhand tussen uit. Volgens de wet, mag dat dus blijkbaar niet, tot op het ogenblik dat het te laat is en de vernietigingen al gebeurd zijn. Het is een bende amokmakers die van elke gelegenheid profiteren om vernietigingen aan te richten. Gestoorde geesten zijn het. Het is zelfs gevaarlijk om er over te schrijven, want morgen staan ze aan je deur om je in mekaar te slaan.
Iedere vakbond juicht. Wat een succes die staking! Wat een opkomst voor die optocht! Allemaal goed en wel, maar het zal toevallig jouw auto maar zijn die daar langs de kant staat en die ze bekrassen of op zijn dak zetten of in brand steken. De ravage die onderweg aangeriicht werd kost fortuinen. Toch eigenaardig dat er bij elke massa bijeenkomst telkens enkele vandalen tussen zitten die puur voor het plezier enorme schade aanrichten of die er op uit zijn om vechtpartijen te houden. Ik hoop echt dat er genoeg camerabeelden bestaan om toch maar enkelen van hen er tussenuit te halen en streng te bestraffen. Och, ik ken de reactie al, vandaag opgepakt en morgen lopen ze terug vrij rond.
Deze namiddag waren we op bezoek bij de jongste dochter Trui. (Geertrui, maar Trui voor de familie en vrienden) Sinds kort hebben we, met de geboorte van Kobe, acht kleinkinderen. Ik ben echt onder de indruk van de manier waarop mijn kinderen hun kroost opvoeden. Het is echt voorbeeldig om die bezig te zien en te horen. In deze tijd zou ik er zelf niet meer durven aan beginnen, maar zij doen het meer dan voortreffelijk. Vandaag zag ik Evora, de dochter van ons Trui doende met alles en nog wat. Mens toch, voor zo een jong kind, wat een verantwoordelijkheidszin. Wat een verstandig kind! Schitterend om die bezig te zien. Ik wil de anderen zeker geen onrecht aandoen, want zoals ze in Leuven zeggen, je kan met die hele bende gerust buiten komen.Ik ben een fiere grootvader. (opa voor de kleinkinderen) Apetrots.
