Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
31-01-2015
maniak
Ik ben toch geen maniak aan het worden, hoop ik. De vloertegels die hier liggen zijn alles behalve gebruiks- en onderhoudsvriendelijk. Elk stofje en elk pluisje kan je er op zien. Dagelijks stofzuigen, kuisen of swifferen moet gewoon. De werkmannen die hier bezig geweest zijn nadat de vloer er al lag, hebben een pak vlekken op de vloer nagelaten, die bijna niet te verwijderen zijn, behalve door vlekje voor vlekje aan te pakken. Wel, tot een paar minuten geleden ben ik daar mee bezig geweest. Telkens een ander product gebruikt en telkens bijna zonder resultaat. Over resultaten gesproken, een stuk van de living heb ik op een avond twaalf maal geschuurd in twee stukken en met twee verschillende produkten. Resultaat? Ik zie geen verschil met de gewoon met klaar water gedweilde vloer. Ik zal het dus maar opgeven zeker, anders ga ik nog een kuismaniak worden.
Nogmaals mijn bewondering en grote dank aan de pakjesdienst. Ik vraag mij af hoeveel uur per dag die mensen presteren. We hadden bij een firma in Duitsland een paar bijzettafeltjes besteld en volgens de track and trace zouden die vandaag geleverd worden. We zijn 1 1/2 uur van huis geweest en zoals je altijd zal zien, komen ze dan net langs op dat ogenblik. Geen paniek, want ze komen morgen terug tussen 11 en 18 uur. Toch probeerde ik, door te telefoneren naar de firma, om te zien of die man toch niet meer in de buurt was. Om 19 uur stond die man met de levering aan de deur en dus moet ik morgen geen beroep doen op iemand anders om het pakje in ontvangst te nemen. Morgen moet ik namelijk voor een ct scan naar de dokter.
In mijn leven heb ik al enorm veel geluk gehad, dat moet ik eerlijk toegeven. Een paar tegenslagen kunnen er nu wel bij. Al enkele weken heb ik pijn in mijn onderbuik en lies. Blijkt nu, na een doktersbezoek, een liesbreuk te zijn. Hij heeft de breuk kunnen terug duwen en de pijn is merkelijk minder. Kalm aan dus de volgende dagen en weken. Zeker geen gewichten heffen. Gelukkig is het grote verhuiswerk gedaan en kan ik het rustiger aan doen. Rusten is de boodschap. Volgende vrijdag moet ik voor een scan die meer duidelijkheid zal geven. Voorlopig niets om mij zorgen over te maken.
Dit zou ik echt moeten vieren, maar tot nu toe heb ik het voor mezelf gehouden. Deze morgen moest ik op onderzoek bij de specialiste ivm de evolutie van het genezingsproces van mijn kanker. Zeer goed nieuws. Alles is weg. Ze kan geen enkel spoor meer vinden. Joepie! Kankervrij! Binnen zes maand terug op onderzoek. Eigenaardig genoeg kan ik niet dol enthousiast zijn, want de onzekerheid dat dat ooit terug komt blijft voorlopig. Ik ben nochtans geen pessimist, maar ik moet dit allemaal toch nog even laten bezinken. Geen feestje dus en gewoon verder doen met wat ik bezig was.
In het appartement kan je (in theorie) in elke kamer de temperatuur uur per uur en dag per dag regelen. Dan bestaat er ook nog de mogelijkheid om zomer en winter aan te passen. Ik probeerde. Ik studeerde. Vergeet het maar. Je moet zware hogere studies gedaan hebben om aan die handleiding uit te kunnen. Kan dat nu allemaal niet een beetje eenvoudiger? Ooit zal het me wel lukken.
Ongelooflijk, maar waar, maar de rommel hier na de verhuis is bijna opgeruimd. De tientallen dozen zijn allemaal leeg, maar ik moet nog een aantal dingen verhuizen van de kelder naar boven en de auto steekt ook nog vol. Toch zijn er nog steeds drie kussens die ik niet terug vind. Alle dozen leeg en toch nog niet terecht. Er zijn een aantal mensen komen helpen en misschien heeft iemand van hen die ergens achter een hoop kleren of andere dingen gestoken. Wie weet? Ooit moeten die toch boven komen. De verhuisfirma liet ook niets weten, dus die drie kussens moeten hier "ergens" liggen. We zien wel weer.
Ik ben de laatste maanden zo extreem vermagerd dat er geen spier vet meer aan mijn lijf is, dus heb ik het altijd koud. ''s Avonds moet ik hier in de zetel zitten met een fleece over mij of ik bibber en beef. Nochtans is het hier in de living altijd 22° en dus eigenlijk meer dan genoeg om je goed te voelen. In die zelfde temperatuur kruip ik 's nachts onder de dekens. Daar gaat het en voel ik me goed. 's Morgens, nog steeds in diezelfde 22° voelt het dan weer fris aan. Dan helpt een goeie warme douche wel weer. Laat ons snel naar de lente gaan aub.
Toch ongelooflijk wat zo een bestralingen met een mens allemaal doen. Ondertussen is dit toch al een tijd geleden, maar de gevolgen laten zich nog altijd voelen. Mijn smaak is nog steeds niet terug. Ik proef wel het verschil tussen zout en zoet, maar echt goed proeven doe ik nog steeds niet en dus de zin in eten en daarvan genieten is er nog altijd niet. Ik hoop echt dat dit terug komt, want ik hoorde al van mensen waar dat gevoel voor altijd verdween. Natuurlijk vertellen de mensen altijd maar de extreme gevallen.
Blijkbaar lang geleden dat ik nog naar de bank geweest ben. Deze middag 111 uittreksels van de rekeningen. Waarschijnlijk laten ze die printer met opzet traag draaien om het je moeilijk te maken. Ik zal maar overstappen naar de thuisprint op A4 zeker. Mee gaan met de moderne tijd. Je bent zo gewoon aan die kleine klasseermapjes met het volledig overzicht, maar anders zal ook wel wennen. Ik pas me gemakkellijk aan en zo ver ik kan lezen zou deze manier zelfs overzichtelijker zijn.
Eindelijk terug op antenne, zou ik zo zeggen. Jammer had het te maken met een operatie en een bestraling van 7 weken, maar ook heeft het te make met een verhuis, waar we al lang naar uitkeken. Alles is (bijna) achter de rug en ik kan er weer tegenaan.
Ik heb al onmiddellijk een vraagje. Op ons terras ligt kiezelbeton. Hoe krijg ik die groene aanslag daar van af? Mag een hogedrukreiniger? Tweede vraag. Het is een nieuwbouwappartement en wij zijn de eerste bewoners. Op de tegels is er nog altijd een cementsluier aanwezig. Hoe krijg ik die er het snelst van af?
Als nu nog alle papierwerk achter de rug is, dan sta ik al zeer ver. Mens toch, wat zo een verhuis allemaal mee brengt. Een groot voordeel is dat je meteen grote kuis maakt. Enorm veel weggegeven en weggegooid. Opgeruimd staat netjes.
Ze zeggen altijd: "op elk potje past een dekseltje". Wel, vergeet het maar, niks is minder waar. Als voorbereiding op onze verhuis ben ik hier een beetje een grote kuis aan het houden. Al wat we kwijt kunnen en willen bied ik via mail eerst aan de kinderen en familie aan. Zo is er hier een kast volgepropt met plastic potjes om iets in te bewaren in de koelkast of diepvries. Natuurlijk wil ik dat elke set volledig is voor ik die weggeef en dus zoek ik dingen uit die bij mekaar horen. Een massa dekseltjes en een massa potjes, maar om daar telkens een mooi geheel van te maken lukt me niet. Er zijn dus een aantal potjes waar ik geen dekseltje kan voor vinden en omgekeerd. Ik weet niet hoeveel dingen ik nu over heb die absoluut niet bij mekaar passen. Dan rest er me niet veel anders dan dat alles in de vuilnisbak te kieperen.
Vroeger deed ik altijd alles zonder nadenken en zo snel mogelijk. Ik probeerde bijvoorbeeld twee dozen gelijk van een rek te halen en wist nadien niet goed meer hoe of waar die neer te zetten. Bij het grasmaaien heb ik zo ooit de elektriciteitskabel stukgereden. Ik zou zo tientallen voorbeelden kunnen aanhalen. Het moest allemaal zo rap mogelijk gedaan worden. Jong en onervaren? Nee, je bent zo of je bent zo niet. Wel ik heb bijgeleerd. Eerst nadenken voor je aan iets begint. Het ijltempo is er een beetje uit nu. Toch heb ik me deze week laten verrassen. Een dikke stommiteit. Ik schreef al dat we binnenkort gaan verhuizen en ik begin dus stilaan met opruimen en dingen klaar te zetten en in te pakken. Ik dacht, laten we met de kelder beginnen. Al het werkgerief en alle onnodige prullen die je zoal kan bijhouden een beetje opzij zetten, weggooien of weggeven. Eergisteren haalde ik een doos van een redelijk hoog gelegen rek, maar bovenop die doos lag een hakbijl. Die donderde naar beneden, knal vanvoor op de auto. Gevolg, een serieuze bluts en dan heb ik nog geluk gehad dat die bijl niet op mijn hoofd is terecht gekomen. Nooit oud genoeg om te leren zeker?
Een herontdekking. Alhoewel. Vroeger dronk ik al eens een oxo met selderijzout en ik sopte daar dan een beschuit in. Dat kon je op café krijgen en ik herinner me dat ik dat zeer lekker vond. In het warenhuis zag ik zo een fles oxo staan en ik kreeg het water in de mond en ik heb die prompt gekocht. Om eerlijk te zijn, was ik een beetje teleurgesteld. Het is best lekker, maar het voldoet niet aan mijn verwachtingen. Nu kan het zijn dat de samenstelling veranderde ondertussen ofwel is dat zo een jeugdherinnering of een nostalgie die ergens blijven plakken is, maar ik was niet echt tevreden. Zo was er in Leuven een café dat gekend was voor zijn ajuinsoep. Als je een pintje te veel op had dronk je daar zo een kommetje en dan kwam je weer op je effen. Moest ik die soep nu eten zou die misschien ook tegen vallen. In die periode was er ook iemand die met een camionetje van café tot café reed om soep te verkopen. Achter in zijn wagen stond een gasvuurtje dat een grote ketel moest warm houden. Stel je dat nu in deze tijd eens voor. Die man zou onmiddellijk van de baan gehaald worden. Een gasvuur achter in de auto! Levensgevaarlijk! Ooit werd zijn camionet voor de deur gestolen, terwijl hij binnen soep aan het verkopen was. We hebben hem noch zijn soep nog ooit terug gezien.
Gisteren zijn we naar de afscheidsdienst van ons Leen geweest. De teksten die voorgelezen werden, typeerden ze echt zoals ze was. Het was een bijzondere vrouw. Iemand die ondanks jarenlange pijn en ongemakken, altijd aan een ander dacht. Zo lopen er niet veel rond op deze wereld. Terwijl ik dit aan het intikken ben, zit ze hier weer naast mij en zegt ze dat ik aan het overdrijven ben. Dat is nu al een ganse week dat ik 's nachts met haar babbel. Ik ween, zij niet, ze lacht. Ik moet echt gaan zoeken om een foto te vinden waar ze niet al lachend op staat. Ik mis ze, maar ik troost me met de gedachte dat ze hier nog regelmatig naast mij gaat zitten en dat we samen naar de oude familiefoto's gaan kijken. Tot straks zus.
Wel, nu ga ik even publiciteit maken. Na de reeks bestralingen die ik had, was mijn hals volledig verbrand en dat vel was echt droog en rimpelig. Die rimpels zullen wel nooit verdwijnen, want daar heeft de leeftijd natuurlijk mee te maken. Een mens zou zo naar een specialist of naar de apotheek stappen om een duur middeltje te kopen om daar aan te smeren, maar de dokteres zegde mij van daar gewoon Nivea voor te gebruiken. Eerlijk gezegd, dat helpt dus echt en kost bijna niets. Ik wil nu niet beweren dat ik terug een babyvelletje heb, maar dat simpele, gekende middel helpt dus zeer goed. Ik herinner me dat we dat zoveel jaar geleden al gebruikten om aan de babypoepjes te doen. Wat daar goed voor is, zal ook goed zijn voor een oud vel zeker.
Een tijdje geleden schreef ik al dat we het in ons hoofd gehaald hebben om te verhuizen. Ondertussen zijn we al zo ver dat we iets gevonden hebben dat ideaal gelegen is. Het is een nieuwbouw appartement achter het station in Leuven met alles er op en er aan. We moeten maar een paar honderd meter lopen om bij de winkelstraten, de bussen en de trein te zijn. Een mooi terras aan de achterkant van het gebouw, van waar ik zelfs naar mijn nicht kan wuiven die in de straat daar achter woont. Voor de verkoop van een huis of appartement is het nu bij wet verplicht dat je een energiecertificaat moet afleveren. Weer typisch Belgisch is dan weer het volgende. Voor je zo een certificaat krijgt moet je iemand laten langs komen die een pak geld kost en die schrijft dan in zijn rapport wat er aan je woning zou kunnen verbeteren, maar je bent niet verplicht om dat ook te doen. Dan zie ik daar eigenlijk niet goed het nut van in, maar zonder heel die poespas mag je zelfs je eigendom niet verkopen. Toch weer iemand die daar zijn boterham mee kan verdienen. Kostprijs om hier iemand met een metertje een half uur zien rond te lopen is zo maar even 338€. Och, ik ben weer aan het klagen, maar ja, de wet is de wet.
Deze namiddag waren onze vrienden van Boom hier en dat is altijd een zeer prettig weerzien. Ik heb eerst gevraagd of ik enkele seconden een traan mocht plegen en ik beloofde om de rest van de namiddag gezellig te zijn. Natuurlijk kon dat. Na een dikke, stevige knuffel, hebben we een toffe namiddag gehad. Dat zijn nu eens mensen die je begrijpen en die zonder veel woorden echt kunnen meeleven in al wat je doormaakt. Bedankt Rudi en Chantal.
Ik ben een "conterverdraaide", zoals ze in Leuven zeggen. Letterlijk vertaald als tegendraads. Ik herlees net mijn berichten en ik zie dat ik regelmatig kanker over dingen die verkeerd lopen of waar ik me aan erger en zelden schrijf ik eens iets plezant dat ik meemaakte. Wel, vandaag heb ik alle reden om negatief te zijn, maar nu wil ik eens conterverdraaid zijn. Ik heb veel tranen gelaten vandaag, maar niet alleen van verdriet, maar ook van het lachen. Deze namiddag heb ik speciaal een kroeg in de buurt opgezocht waar ik bijna iedereen ken en waar altijd gezwansd en gelachen wordt. Ik had geluk, de grootste lolbroeken waren aanwezig. We zitten altijd op mekaars kap. Je moet er tegen kunnen, maar ik hou daarvan. We kunnen zo een gans café aan het lachen krijgen en binnen de kortste tijd doet er een pak volk mee. Er zijn nog weinig gelegenheden waar zo iets kan, maar voor mij is dat echt genieten. Het leven is al serieus genoeg. Het was heel even een vlucht uit de realiteit, maar het heeft deugd gedaan. Twee uur dolle pret gehad na de trieste gebeurtenissen van deze morgen. Even weg uit de realiteit. Lachen en genieten in plaats van treuren. Misschien wordt me dat kwalijk genomen, maar ik moest er echt even tussen uit. Trop is te veel......
Misschien weer typisch Belgisch, ik weet het niet, maar dit is het probleem. Vandaag kreeg ik een brief van Eandis om de meterstand van de elektriciteit door te geven. De gemakkelijkste oplossing leek mij om dat via hun website te doen. Wel, ik probeerde op drie verschillende manieren, maar die pagina gaat niet open. Hebben ze die nu nog niet geactiveerd en ben ik te snel, ik weet het niet, maar het lukt me absoluut niet. Misschien doe ik iets verkeerd, nochtans heb ik nauwgezet de instructies gevold. Straks zal ik nog een poging doen en anders zal het via de telefoon moeten. Terwijl ik dit aan het intikken ben, blijft de reclame, met flikkerende kadertjes en kleuren, maar toestromen op dat scherm. Ik vind dit echt niet meer kunnen. Zou daar nu echt iemand op ingaan? Hoe dikwijls heb al de boodschap gehad, dat ik "toevallig" de zoveelste geselecteeerde ben en dat ik iets gratis kan krijgen. Misschien zijn er toch mensen die daar op ingaan. Ik in ieder geval niet. Ik vind het alleen maar storend.
Ik ben doodop en nochtans heb ik straks een drukke agenda. Om 10 uur komt er iemand die een keuring van de elektriciteit moet doen om een certificaat te kunnen afleveren bij de verkoop van het appartement. Om half elf komt de makelaar langs om foto's te nemen om te publiceren. Om half twaalf komt een binnenhuisarchitecte om eens te zien wat we mee willen verhuizen en dan gaan we nadien naar het nieuwe appartement om een idee te hebben van waar we alles zullen/moeten plaatsen bij de verhuis. Vlak na de middag ga ik het vrouwtje uit de kliniek halen en die wil ook nog eens naar de nieuwe woonst gaan kijken. Tegelijkertijd heb ik een afspraak met iemand om op maat gemaakte kasten te installeren. En ondanks dat hoop ik toch nog op bezoek van iemand die beloofde langs te komen. Het zal allemaal wel loslopen. De dokter schreef me "vitesse" pillen voor en dus spring ik morgen rond zoals een jong veulen.
