Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
10-02-2015
gemist
Al zeer lang probeer ik op veilingen van boeken iets speciaals te vinden en te kopen, maar heilaas, altijd te duur. De veilingen waar ik het over heb komen op internet. Vandaag stonden er 35 werken van Vlaamse schrijvers te koop en ik deed het hoogste bod aan 55 €, doch ik vergat de overbiedingen te volgen en de veiling liep maar een half uur meer. Iemand heeft mij overboden en mag zich nu de gelukkige eigenaar noemen van die 35 boeken aan 60€. Een spotprijs. Ik moet zeggen, als er eens een zeldzaam werk aangeboden wordt, zijn het dikwijls prijzen waar ik niet meer aan mee doe. Tot nu toe volg ik steeds die veilingen, maar vandaag aan mijn aandacht ontsnapt. Jammer, maar....
Gisteren hadden we 18 man op bezoek en we hadden een pak eten in huis gehaald. Veel te veel weeral natuurlijk en ik vind het zo zonde om dat allemaal weg te gooien. We hebben een deel mee gegeven met de kinderen, maar dan is er nog een pak overschot. Vandaag bezoek, maar amper iets gegeten, dus ik heb schrik dat het grote deel van de overschot in de vuilbak gaat belanden. Zonde, echt zonde. Morgen kan ik nog wel een en ander meegeven, maar dan... We hebben nog een aantal dingen die kunnen bewaard worden en uiteindelijk zal het nog wel meevallen. Een taart van gisteren zal uiteindelijk in de vuilnisbak eindigen, maar heel veel meer zal het niet zijn.
Vandaag 18 man uitgenodigd voor een, zoals ze dat zeggen, "house warming". Een plechtige inhuldiging van een nieuwe woonst. Zeer gezellig. Spijtig was ik de gastheer en dus weinig tijd voor een babbel en dat is net waar ik zo van hou. Om 18 uur verlieten de laatste gasten het appartement en om 19 uur was alles opgeruimd en gekuist. Ik moeet eerlijk toegeven dat de zussen de afwas al gedaan hadden en de de stoelen stonden al allemaal weer op hun plaats. Het ziet er hier uit of er is niemand langs geweest.
Ik ben onnozel, niet in de betekenis van dom, maar onschuldig en goedgelovig. Ik denk dat het op mijn gezicht af te lezen staat. Al dikijks ben ik belazerd en bedrogen. Deze middag echter niet. Twee jonge mannen spraken mij aan met de mededeling dat ze bestolen waren en dat de politie ze doorgestuurd had. Zonder één woord te zeggen en met mijn hand op mijn portefeuille, ben ik doorgegaan. Oef.
Die mensen mogen eens in de bloemetjes gezet worden vind ik. Vorig jaar, bij een val, was mijn vrouw haar heup op drie plaatsen gebarsten. Ikzelf had daar nooit aan gedacht, maar een aantal mensen zegden mij van beroep te doen op de dienst "familiehulp". Wel, ik moet eerlijk zijn, ik heb er absoluut nog geen spijt van gehad. Al de dames die we tot nu toe over de vloer gehad hebben, zijn stuk voor stuk echt geschikt voor die job. We verhuisden van Heverlee naar Kessel-lo en dus kregen we twee nieuwe gezichten te zien. Schitterend gewoon. Ze hebben elk hun manier van aanpak en van werken, maar ze zijn onvoorstelbaar goed in hun werk. Moest het mogelijk zijn, mogen die voor de rest van onze dagen komen. Eigenlijk zou ik dat eens aan hun verantwoordelijke moeten zeggen. Ze verdienen echt een pluim.
Het zal dus een operatie worden van mijn liesbreuk. Geen haast bij zegt de dokter, maar ik denk dat het vroeger zal zijn dan ik oorspronkelijk dacht. Ik mag werkelijk geen enkele inspanning doen of de breuk stulpt uit. Het klinkt misschien vies, maar ik schrijf het toch. De dokter leerde mij hoe ik de darm terug in de buikholte moet duwen. Het is eigenaardig, maar je voelt die gewoon onder je vingers wegglippen om terug zijn plaats in te nemen. Blijkbaar kan zo een operatie al met een dagopname. Volgende week bel ik alvast voor een afspraak. Natuurlijk zal ik vooraf nog eens terug moeten gaan voor foto's al bestaan die al bij de dokter die de diagnose stelde. Geen haast, rustig afwachten.
Ik ben toch geen maniak aan het worden, hoop ik. De vloertegels die hier liggen zijn alles behalve gebruiks- en onderhoudsvriendelijk. Elk stofje en elk pluisje kan je er op zien. Dagelijks stofzuigen, kuisen of swifferen moet gewoon. De werkmannen die hier bezig geweest zijn nadat de vloer er al lag, hebben een pak vlekken op de vloer nagelaten, die bijna niet te verwijderen zijn, behalve door vlekje voor vlekje aan te pakken. Wel, tot een paar minuten geleden ben ik daar mee bezig geweest. Telkens een ander product gebruikt en telkens bijna zonder resultaat. Over resultaten gesproken, een stuk van de living heb ik op een avond twaalf maal geschuurd in twee stukken en met twee verschillende produkten. Resultaat? Ik zie geen verschil met de gewoon met klaar water gedweilde vloer. Ik zal het dus maar opgeven zeker, anders ga ik nog een kuismaniak worden.
Nogmaals mijn bewondering en grote dank aan de pakjesdienst. Ik vraag mij af hoeveel uur per dag die mensen presteren. We hadden bij een firma in Duitsland een paar bijzettafeltjes besteld en volgens de track and trace zouden die vandaag geleverd worden. We zijn 1 1/2 uur van huis geweest en zoals je altijd zal zien, komen ze dan net langs op dat ogenblik. Geen paniek, want ze komen morgen terug tussen 11 en 18 uur. Toch probeerde ik, door te telefoneren naar de firma, om te zien of die man toch niet meer in de buurt was. Om 19 uur stond die man met de levering aan de deur en dus moet ik morgen geen beroep doen op iemand anders om het pakje in ontvangst te nemen. Morgen moet ik namelijk voor een ct scan naar de dokter.
In mijn leven heb ik al enorm veel geluk gehad, dat moet ik eerlijk toegeven. Een paar tegenslagen kunnen er nu wel bij. Al enkele weken heb ik pijn in mijn onderbuik en lies. Blijkt nu, na een doktersbezoek, een liesbreuk te zijn. Hij heeft de breuk kunnen terug duwen en de pijn is merkelijk minder. Kalm aan dus de volgende dagen en weken. Zeker geen gewichten heffen. Gelukkig is het grote verhuiswerk gedaan en kan ik het rustiger aan doen. Rusten is de boodschap. Volgende vrijdag moet ik voor een scan die meer duidelijkheid zal geven. Voorlopig niets om mij zorgen over te maken.
Dit zou ik echt moeten vieren, maar tot nu toe heb ik het voor mezelf gehouden. Deze morgen moest ik op onderzoek bij de specialiste ivm de evolutie van het genezingsproces van mijn kanker. Zeer goed nieuws. Alles is weg. Ze kan geen enkel spoor meer vinden. Joepie! Kankervrij! Binnen zes maand terug op onderzoek. Eigenaardig genoeg kan ik niet dol enthousiast zijn, want de onzekerheid dat dat ooit terug komt blijft voorlopig. Ik ben nochtans geen pessimist, maar ik moet dit allemaal toch nog even laten bezinken. Geen feestje dus en gewoon verder doen met wat ik bezig was.
In het appartement kan je (in theorie) in elke kamer de temperatuur uur per uur en dag per dag regelen. Dan bestaat er ook nog de mogelijkheid om zomer en winter aan te passen. Ik probeerde. Ik studeerde. Vergeet het maar. Je moet zware hogere studies gedaan hebben om aan die handleiding uit te kunnen. Kan dat nu allemaal niet een beetje eenvoudiger? Ooit zal het me wel lukken.
Ongelooflijk, maar waar, maar de rommel hier na de verhuis is bijna opgeruimd. De tientallen dozen zijn allemaal leeg, maar ik moet nog een aantal dingen verhuizen van de kelder naar boven en de auto steekt ook nog vol. Toch zijn er nog steeds drie kussens die ik niet terug vind. Alle dozen leeg en toch nog niet terecht. Er zijn een aantal mensen komen helpen en misschien heeft iemand van hen die ergens achter een hoop kleren of andere dingen gestoken. Wie weet? Ooit moeten die toch boven komen. De verhuisfirma liet ook niets weten, dus die drie kussens moeten hier "ergens" liggen. We zien wel weer.
Ik ben de laatste maanden zo extreem vermagerd dat er geen spier vet meer aan mijn lijf is, dus heb ik het altijd koud. ''s Avonds moet ik hier in de zetel zitten met een fleece over mij of ik bibber en beef. Nochtans is het hier in de living altijd 22° en dus eigenlijk meer dan genoeg om je goed te voelen. In die zelfde temperatuur kruip ik 's nachts onder de dekens. Daar gaat het en voel ik me goed. 's Morgens, nog steeds in diezelfde 22° voelt het dan weer fris aan. Dan helpt een goeie warme douche wel weer. Laat ons snel naar de lente gaan aub.
Toch ongelooflijk wat zo een bestralingen met een mens allemaal doen. Ondertussen is dit toch al een tijd geleden, maar de gevolgen laten zich nog altijd voelen. Mijn smaak is nog steeds niet terug. Ik proef wel het verschil tussen zout en zoet, maar echt goed proeven doe ik nog steeds niet en dus de zin in eten en daarvan genieten is er nog altijd niet. Ik hoop echt dat dit terug komt, want ik hoorde al van mensen waar dat gevoel voor altijd verdween. Natuurlijk vertellen de mensen altijd maar de extreme gevallen.
Blijkbaar lang geleden dat ik nog naar de bank geweest ben. Deze middag 111 uittreksels van de rekeningen. Waarschijnlijk laten ze die printer met opzet traag draaien om het je moeilijk te maken. Ik zal maar overstappen naar de thuisprint op A4 zeker. Mee gaan met de moderne tijd. Je bent zo gewoon aan die kleine klasseermapjes met het volledig overzicht, maar anders zal ook wel wennen. Ik pas me gemakkellijk aan en zo ver ik kan lezen zou deze manier zelfs overzichtelijker zijn.
Eindelijk terug op antenne, zou ik zo zeggen. Jammer had het te maken met een operatie en een bestraling van 7 weken, maar ook heeft het te make met een verhuis, waar we al lang naar uitkeken. Alles is (bijna) achter de rug en ik kan er weer tegenaan.
Ik heb al onmiddellijk een vraagje. Op ons terras ligt kiezelbeton. Hoe krijg ik die groene aanslag daar van af? Mag een hogedrukreiniger? Tweede vraag. Het is een nieuwbouwappartement en wij zijn de eerste bewoners. Op de tegels is er nog altijd een cementsluier aanwezig. Hoe krijg ik die er het snelst van af?
Als nu nog alle papierwerk achter de rug is, dan sta ik al zeer ver. Mens toch, wat zo een verhuis allemaal mee brengt. Een groot voordeel is dat je meteen grote kuis maakt. Enorm veel weggegeven en weggegooid. Opgeruimd staat netjes.
Ze zeggen altijd: "op elk potje past een dekseltje". Wel, vergeet het maar, niks is minder waar. Als voorbereiding op onze verhuis ben ik hier een beetje een grote kuis aan het houden. Al wat we kwijt kunnen en willen bied ik via mail eerst aan de kinderen en familie aan. Zo is er hier een kast volgepropt met plastic potjes om iets in te bewaren in de koelkast of diepvries. Natuurlijk wil ik dat elke set volledig is voor ik die weggeef en dus zoek ik dingen uit die bij mekaar horen. Een massa dekseltjes en een massa potjes, maar om daar telkens een mooi geheel van te maken lukt me niet. Er zijn dus een aantal potjes waar ik geen dekseltje kan voor vinden en omgekeerd. Ik weet niet hoeveel dingen ik nu over heb die absoluut niet bij mekaar passen. Dan rest er me niet veel anders dan dat alles in de vuilnisbak te kieperen.
Vroeger deed ik altijd alles zonder nadenken en zo snel mogelijk. Ik probeerde bijvoorbeeld twee dozen gelijk van een rek te halen en wist nadien niet goed meer hoe of waar die neer te zetten. Bij het grasmaaien heb ik zo ooit de elektriciteitskabel stukgereden. Ik zou zo tientallen voorbeelden kunnen aanhalen. Het moest allemaal zo rap mogelijk gedaan worden. Jong en onervaren? Nee, je bent zo of je bent zo niet. Wel ik heb bijgeleerd. Eerst nadenken voor je aan iets begint. Het ijltempo is er een beetje uit nu. Toch heb ik me deze week laten verrassen. Een dikke stommiteit. Ik schreef al dat we binnenkort gaan verhuizen en ik begin dus stilaan met opruimen en dingen klaar te zetten en in te pakken. Ik dacht, laten we met de kelder beginnen. Al het werkgerief en alle onnodige prullen die je zoal kan bijhouden een beetje opzij zetten, weggooien of weggeven. Eergisteren haalde ik een doos van een redelijk hoog gelegen rek, maar bovenop die doos lag een hakbijl. Die donderde naar beneden, knal vanvoor op de auto. Gevolg, een serieuze bluts en dan heb ik nog geluk gehad dat die bijl niet op mijn hoofd is terecht gekomen. Nooit oud genoeg om te leren zeker?
Een herontdekking. Alhoewel. Vroeger dronk ik al eens een oxo met selderijzout en ik sopte daar dan een beschuit in. Dat kon je op café krijgen en ik herinner me dat ik dat zeer lekker vond. In het warenhuis zag ik zo een fles oxo staan en ik kreeg het water in de mond en ik heb die prompt gekocht. Om eerlijk te zijn, was ik een beetje teleurgesteld. Het is best lekker, maar het voldoet niet aan mijn verwachtingen. Nu kan het zijn dat de samenstelling veranderde ondertussen ofwel is dat zo een jeugdherinnering of een nostalgie die ergens blijven plakken is, maar ik was niet echt tevreden. Zo was er in Leuven een café dat gekend was voor zijn ajuinsoep. Als je een pintje te veel op had dronk je daar zo een kommetje en dan kwam je weer op je effen. Moest ik die soep nu eten zou die misschien ook tegen vallen. In die periode was er ook iemand die met een camionetje van café tot café reed om soep te verkopen. Achter in zijn wagen stond een gasvuurtje dat een grote ketel moest warm houden. Stel je dat nu in deze tijd eens voor. Die man zou onmiddellijk van de baan gehaald worden. Een gasvuur achter in de auto! Levensgevaarlijk! Ooit werd zijn camionet voor de deur gestolen, terwijl hij binnen soep aan het verkopen was. We hebben hem noch zijn soep nog ooit terug gezien.
Gisteren zijn we naar de afscheidsdienst van ons Leen geweest. De teksten die voorgelezen werden, typeerden ze echt zoals ze was. Het was een bijzondere vrouw. Iemand die ondanks jarenlange pijn en ongemakken, altijd aan een ander dacht. Zo lopen er niet veel rond op deze wereld. Terwijl ik dit aan het intikken ben, zit ze hier weer naast mij en zegt ze dat ik aan het overdrijven ben. Dat is nu al een ganse week dat ik 's nachts met haar babbel. Ik ween, zij niet, ze lacht. Ik moet echt gaan zoeken om een foto te vinden waar ze niet al lachend op staat. Ik mis ze, maar ik troost me met de gedachte dat ze hier nog regelmatig naast mij gaat zitten en dat we samen naar de oude familiefoto's gaan kijken. Tot straks zus.
