Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
08-04-2015
wonde
Vandaag weer een stomme stunt gedaan. Toen ik van de winkel kwam, nam ik een binnenweg om hier achteraan het gebouw te komen. Er is echter een opstap van ongeveer een halve meter en in mijn overmoed dacht ik dat ik die hindernis al springende zou kunnen nemen. Niets was minder waar. Blijven haken en gevallen. Niets ergs, enkel een paar schaafwonden. Geen gescheurde kleren, alleen een beetje vuil. Wassen en alles is weeral vergeten. De blauwe plekken zullen na een tijd ook wel verdwijnen. Jeugdige overmoed zal ik het maar noemen zeker. Ik ondervind meer en meer dat ik absoluut niet meer kan wat ik een aantal jaren geleden nog wel kon. Jammer, maar heilaas.
Voor op ons terras had ik graag een set tuinmeubelen. Dus dan maar op zoek op internet. Wat een prijsverschillen. Mijn klein hoofd kan daar niet bij. Er waren leveranciers die voor één stoel zo veel vragen dan voor de ganse set die ik nu bestelde. Er was een winkel waar ik onder de duizend euro geen tafel kon vinden. Voor een rieten stoel vragen ze 290 € minimum. Ik weet het, normaal gezien zou je ter plaatse moeten gaan kijken, maar voor hetgeen ik uiteindelijk bestelde, denk ik niet dat dat nodig is. Ik vond een tafel in aluminium met vier stoelen en bijhorende kussens voor 349 €. Zou normaal deze week geleverd worden. Volgens de fabrikant bestand tegen weer en wind, al raden ze aan om het geheel in de winter af te dekken. Ik zal wel zien, maar ik denk niet dat ik een miskoop gedaan heb. Moest dit wel het geval zijn, dan zal ik het zeker laten weten.
Deze namiddag zijn we op bezoeek geweest bij mijn schoonzus in Leuven. Netjes mijn vrouw aan de deur afgezet en dan op zoek naar een parkeerplaats. Ramp, o ramp, werkelijk nergens een vierkante meter vrij. Drie keer een halve stad moeten doen voor ik kortbij een plaatsje vond. Door alle verbodsplaten moet je bijna kilometers rijden om in de buurt ergens iets te vinden waar je de auto kwijt kan.Ik stond om het zo maar te zeggen achter de hoek, maar om mijn vrouw terug op te halen moest ik kilometers omrijden. Ze willen het de automobilist zo moeilijk maken dat die bijna verplicht is om een betalende parkeergarage op te zoeken. Hier in de buurt staan dagelijks honderden wagens omdat dat kort bij het station is. De plannen zijn er om al die parkings af te schaffen en er een park van te maken. Allemaal naar de ondergrondse betalende parking die nu zo goed als leeg staat. De automobilist gaat sakkeren en wij zijn content.
Aan iedereen een zalige pasen. Altijd moet ik dan terug denken aan mijn kindertijd waar we vol verwachting 's morgens de trap afkwamen en onderweg vonden we al paaseieren. Eerst een schoendoos gaan halen beneden en dan kon het zoeken beginnen. Altijd was er een a en een o als we ergens een eitje ontdekten. Ons bomma woonde bij ons in en dat was een lepe vrouw. Ze haalde telkens uit de verzameldoos een aantal paaseieren weg en ging die achter onze rug terug verstoppen. Zo bleven we zoet voor een hele tijd, maar het aantal eieren bleef altijd hetzelfde. In ons enthousiasme zagen we dat geeneens. Wat we wel zagen en hoorden dat waren kleine kippetjes. Nochtans waren die er niet. Ik weet niet of het er nu nog zo aan toe gaat, maar elke Pasen denk ik daar aan terug. We hebben een mooie jonge tijd gehad. Hoe ons ma het steeds gedaan kreeg weet ik niet, maar ondanks het feit dat we niet in weelde grootgebracht zijn, wist ze altijd datgene te verwezenlijken waar een kind van droomt. Toffe jeugd.
Het stopt hier maar niet met ziektes operaties en ongemakken. Dit kan er nu nog wel bij. Ik herinner mij dat meerdere mensen aan mij vroegen of ik verkouden was. De dame van familiehulp die hier al drie maand komt zegt dat ze me in die drie maand nog nooit anders geweten heeft. Het zal wel zo zijn, want nu blijk ik een virale infectie te hebben van het middenoor. Regelmatig voelde ik daar pijnlijke steken, maar ik was me van geen kwaad bewust. Tot vorige dinsdag er ineens etter uit mijn oor begon te lopen en dat stopte na twee dagen nog niet. Dan maar naar de specialist neus, keel en oren. Die gaf mij goeie moed. Dit kan 4 tot 6 weken duren en medicatie helpt niet zegt ze. Aan die kant ben ik dus potdoof en dat oor blijft dag en nacht suizen. Het is echt vervelend, maar ja, er is niks aan te doen. Leren mee leven en hopen dat het sneller stopt dan voorzien.
Ik moet oppassen of ik word manniakaal kuisman. De vloer wordt hier dagelijks met nat gekuist. Na het voetbal van daarsrtaks dacht ik er aan dat er in het wc een grote vlek op de vloer was, veroorzaakt door een lek aan de pot waar de wc borstel in staat. Ik heb dan maar meteen de muren mee afgewassen zeker. Ik ga me moeten inhouden, want anders word ik verslaafd. Goed, het moet proper zijn, maar trop is teveel. We wonen in een splinternieuw appartementen en we zijn de eerste bewoners, dan ben je misschien meer geneigd om dat proper te houden, maar ik ben aan het overdrijven. Voornemen om dit in de toekomst te minderen, want dit is niet meer normaal. (nee, bij jullie kom ik niet kuisen) Ik voelde de voorstellen al komen. Geen maniak ergens anders. Trouwens ik vroeg de kuisploeg van familieulp om dit wekelijks in mijn plaats te doen, maar daar is een enorme wachtlijst. Ondertussen doe ik gewoon rustig verder.
Ik weet het, ik maak geregeld (of moet het regelmatig zijn?) taalfouten, maar ik vind dat dit op tv en zeker door presentatoren van het nieuws, niet zou mogen. Och ik ben zo een vervelende klier en vroeger schreef ik dan altijd naar de taaladviseur, maar dat ben ik afgeleerd. Nu zit ik hier in mijn luie zetel en stel alleen maar vast. Straks nog gehoord: "verexcuseren". Een typisch woord uit het dialect. Waar veel fouten tegen gemaakt worden is die en dat. Enkele dagen geleden nog gehoord: het meisje die naar school ging. Het moet zeer zeker dat zijn. In de schrijftaal is een van de meest voorkomende het verschil tussen jou en jouw. Ook het gebruik van hun en hen is dikwijls een probleem. Als ik in bijzijn van mijn kinderen een fout maak antwoorden ze in koor. Geen probleem. Dikwijls zit het gebruik van het dialect er zo ingebakken dat je bepaalde dingen fout overneemt. Ach, zo een ramp is het allemaal niet, maar ik blijf vinden dat mensen van TV en radio een voorbeeldfunctie hebben en dat die eigenlijk geen fouten zouden mogen maken. Waar maakte ik me druk over? Het zit er ingebakken.
In België wordt over niets meer gepraat dan over het weer. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat soms ook doe, maar meestal als ze daar ergens over beginnen. Stap je ergens een winkel binnen, dan is de eerste zin dikwijls: "slecht weer vandaag he". Aan dat weer kunnen we toch niets veranderen, maar we blijven er over doordrammen. Ik doe nu precies of het kan me allemaal niet schelen en toch heb ik ooit naar de VRT geschreven dat ze echt overdrijven met hun weerpraatjes. De ganse dag, tussen andere programma's door, krijg je een weerbericht. Meestal klopt het dan nog niet. Ons landje is veel te klein om een degelijke voorspelling te doen. Het minste windje dat er blaast ziet het er plots anders uit. Toch mag voor mij de echte lente nu beginnen.
Ik heb ons Leentje net nog maar eens opzij moeten zetten. Het doodsprentje van mijn zus staat hier voor mijn scherm van de pc. Normaal kan ik zo werken, maar als ik bv aan mijn foto's moet zijn, dan moet ik haar even opzij zetten. Ik doe nog altijd een dagelijkse babbel met mijn zus, want ik zit meer dan een keer voor mijn computer. Een schitterende vrouw was ze. Een heel moedig mens met altijd een glimlach. De kinderen en Hein hadden samen beslist om als tekstje het volgende te gebruiken: "groots in kleine dingen". D Dat typeert haar volledig. Zoals ze zeggen "stil en ongedwongen. Blijkbaar was ik vroeger, veel vroeger, als klein manneke, zo iemand die ze altijd maar wilde verwennen. Ik herinner het me maar al te goed. Ik kreeg van haar altijd iets groter, iets langer of iets smaller. Maar dat is zeker de reden niet waarom ik dit schrijf. Het is een schitterende herinnering en ik zal dagelijks aan haar denken. Moest ik dat vergeten, zal ze me wel verwittigen.
Wat een ziekte al niet kan teweeg brengen. Na mijn kanker van vorig jaar had ik zeven weken bestraling en een tijdje geleden weer onder het mes met een volledige verdoving. We werden deze middag uitgenodigd voor wat een zalig diner moest zijn. Door de bestraling en misschien ook door de rest, zijn mijn smaakpapillen zo goed als uitgeschakeld. Ik heb geen zin meer in eten en daardoor ben ik nu al 19 kilo vermagerd. Door dat zwaar afvallen zie ik er nu uit als een oud manneke. Jonger kan ik niet meer worden, maar er mogen gerust een aantal grammen bij. Onder mijn kin hangt daar nu een pak vel te zwabberen. Echt geen zicht. De dokteres gaf me echter weinig hoop. de symptomen kunnen tot een jaar duren en sommige dingen komen nooit terug. Ik ben op korte tijd een oud ventje geworden.
Iemand belde om te vragen hoe het met mij en met mijn echtgenote ging. Sympathiek natuurlijk, maar als je dan begint te vertellen en ze onderbreken je om plots met hun eigen problemen af te komen, dan heb ik het gehad. Dan denk ik, nee ik ben er zeker van, dat ze gewoon eens iets willen vertellen over wat er de laatste tijd met hem of haar gebeurde. Mij geen probleem, maar dan moet je het niet laten overkomen of je hebt interesse voor het dagdagelijks leven van iemand anders. Zeg gewoon dat je eens iets kwijt wil en ik zal wel luisteren en raad geven als ik dat kan. Nu dacht ik in eerste instantie dat er toch nog iemand was die eens naar mij wilde luisteren, maar niks was minder waar. Ik trek het me niet aan, de laatste tijd ben ik meer gewoon.
Kinderziektes zeggen ze. We wonen in een nieuw appartement en we hebben ons deel al gehad. Vannacht stond ik met mijn voeten in het water toen ik naar het wc wilde. Ik ga eens allemaal opsommen wat er tot nu toe fout liep. De verlichting in een van de kamers werkte niet. De afloop van de wasmachine lekt. (nog steeds) De spoeling van het wc bleef lekken. Een halve meter van de tochtlat aan de achterdeur is er onderuit gekomen. De parlofoon werkte niet en de knop om de deur beneden open te doen, doet het nog altijd niet. Kinderziektes! Toch woon ik hier zeer graag, maar de problemen moeten opgelost worden.
Vroeger was ik een echte sloddervos en ik liet papieren en rekeningen rondslingeren tot ik soms een herinnering kreeg. Na onze verhuis had ik het goede voornemen om alles dag per dag bij te houden. Tot nu toe lukte dat aardig, maar toch vind ik een factuur terug van een week oud. Geen probleem want de vervaldag is pas 23/3. Morgen toch die overschrijving doen. Bij de verhuis hadden de mannen niet beter gevonden dan alle papier dat hier en daar lag in een doos te gooien. Wel zelfs dat klasseerwerk zit er al een tijd op. Mooi in enkele mappen per onderwerp. Ik was fier op mezelf, want dat had ik in jaren niet meer gedaan. Toch zal ik me moeten herpakken, want op tafel zie ik al terug een klein stapeltje liggen. Morgen moet dat weg.
We hebben hier in het appartement een toestelletje waarmee we kunnen zien wie er aan de deur staat, waarmee we het licht beneden kunnen aan doen, waarmee we kunnen praten met de mensen die aanbellen en in theorie ook nog de deur open doen. Dat laatste werkt al niet sinds maanden. Dus telkens er iemand aan de deur staat moet ik zeggen dat ik wel naar beneden zal komen. Ik heb dit al verschillende keren aan de verantwoordelijke door gegeven, maar tot nu toe geen reactie. Ik probeerde dat ding zelf open te gooien om eens te kijken of ik zelf de herstelling kon doen. Heel even aan mispakt. Ik krijg dat ding maar half open en ik durf niet verder door gaan of ik maak stukken. Nu krijg ik het zelfs niet meer dicht. Ondertussen moet ik nog steeds naar beneden om de bezoekers binnen te laten. Ik ben echt benieuwd wanneer dat probleempje opgelost zal zijn.
Ik heb hier een pak cd's steken en ik heb het in mijn hoofd gehaald om die volgens genre en ook nog alfabetisch te klasseren. Een luizenwerk, maar ja, ik ben er aan begonnen en ik ga er mee door. Tegelijkertijd ben ik dan ook maar een excell bestand aan het aanmaken, zodanig dat ik later gemakkelijker kan terug vinden wat ik zoek. Na mijn boeken, nu mijn cd's op orde. Ik zit bijna in de helft van al wat ik heb en het valt mij op dat ik minder klassieke muziek heb dan ik wel dacht. Let op, het is behoorlijk wat, maar ik had veel meer verwacht. Al de andere brol steek ik zo hoog mogelijk weg, want dat beluister ik toch niet. Ik mag ze van mijn vrouw niet weg doen, want anders waren ze al lang de deur uit. Ik zie hier Humperdink, Elvis, de mooiste slows en zo van die rommel meer. Als het aan mij ligt, weg er mee.
Dit is voor mij echt genieten. Vandaag was de verjaardag van amandine en we hadden een dertigtal mensen uitgenodigd om dat te vieren met een BBQ brunch. Bij dergelijke gelegenheden is dit echt genieten voor mij. Ik doe mijn toer en ga met iedereen eens praten. Glas in de hand en rondgaan van de een naar de ander. Dan kom ik echt tot leven. Een babbel hier en een praatje daar. Er zijn dan mensen die je al een tijd niet gezien hebt en dan is het bijpraten natuurlijk, afspraken maken of andere dingen bespreken. Mijn operatie van eergisteren is dan volledig vergeten. Er waren zo veel babbels dat ik bijna vergeten te eten was. Iedereen had al lang gedaan toen ik nog moest aanschuiven. Het heeft me gesmaakt, zowel het eten als het gezelschap.
Opertie achter de rug. Natuurlijk loopt er bij mij altijd wel iets verkeerd. Ik ben veel te ongedurig en ik dacht in de namiddag al thuis te zijn. Uiteindelijk werd het 22,15 uur. Ik moest al om 8 uur in de kliniek zijn en dacht dat ik dus als eerste aan de beurt zou zijn. Vergeet het maar, om 10 uur zijn ze begonnen aan de voorbereidingen en vanaf dan kon het blijkbaar niet snel genoeg gaan. De chirurg stond al te wachten samen met de anestesist. Binnen de paar minuten was ik in dromenland en drie uur nadien werd ik wakker in de ontwaakkamer. Ik drong aan om in de namiddag al te vertrekken, maar dat lukte niet. Het zou ten vroegste 19uur worden zegden ze. Niemand is graag in een kliniek, maar mijn geduld is altijd zeer klein. Later verontschuldigde ik me voor mijn voortdurend aandringen, maar blijkbaar was ik een zeer kalme mens in vergelijking met anderen. Toch dachten ze dat ik de nacht daar zou doorbrengen, want ik heb een papier moeten tekenen dat ik vertrok op eigen verantwoordelijkheid. Het is achter de rug!!!
Vorige vrijdag ging ik op onderzoek in de kliniek in verband met mijn liesbreuk. De dokter vertelde mij dat ik daar nog een hele tijd kan mee rondlopen zonder dat het een klembreuk zou worden. Zo zit ik niet in mekaar. Ik heb last en vroeg of laat moet er toch ingegrepen worden, dus ik vroeg de eerste dag dat dit zou kunnen gebeuren. Nu vrijdag mag ik al onder het mes. Dat is veel gezegd, want het is een kijkoperatie, maar wel onder volledige verdoving. De mensen aan wie ik het vertelde verklaren mij zot, want zondag hebben we een verjaardagsfeest voor Amandine. Blijkt nu dat je daar een aantal dagen last van hebt. Dan zal ik maar stilletjes ergens blijven zitten zeker? Maar ook daar zeggen diezelfde mensen dat me dat toch niet gaat lukken. Dan zal de genezing maar iets trager verlopen, maar ik verander niets meer aan de planning.
Vroeger schreef ik zeer regelmatig iets op mijn blog, maar dit verwaterde de laatste maanden. Natuurlijk heb ik er een uitleg voor, maar die ben ik jullie niet verschuldigd. Deze middag in het restaurant een van de allerzuurste gezichten gezien, die ik ken. Ik weet dat die vent me niet zo graag mag, maar om dan beginnen te roepen en zijn ongenoegen laten blijken in vol restaurant, gaat er net iets over. Gelukkig kan ik altijd mijn kalmte bewaren. Zijn vrouw was erbij en het was lang geleden dat ik die nog eens gezien had. Terwijl die nurk zijn auto aan het parkeren was is zij bij mij aan tafel komen uitwenen. Uiteindelijk ben ik dan de lelijke en de slechte in zijn ogen.Zulke dingen trek ik mij minder en minder aan. Uieindelijk ben ik geen wereldverbeteraar.
Dit kan je amper geloven. We verhuisden nu, op enkele dagen na, al twee maand geleden naar ons nieuwe adres. We gaven onze adreswijziging door en betaalden 48,50 € voor doorzenden van de post (8 maanden). Tot op heden hebben wij nog geen enkele brief mogen ontvangen, belalve van de mensen waar we onze nieuwe adres al aan doorgaven. Vandaag nog even gaan kijken op ons oude adres en jawel hoor, nog steeds briefwisseling. Voor de vierde keer klacht ingediend en die mens schaamde zich dood en ging hogere instanties contacteren. Wat gaat het helpen? Ik schreef al naar minister De Croo en de dag nadien kreeg ik al telefoon en een mail om te bevestigen dat het nu zeker in orde ging komen. Vergeet het maar. Het enige tegenvoorstel dat ik tot nu toe kreeg was om die acht maand met één week te verlengen. Eigenlijk zou ik al 1/4 van die 48,50 $ moeten terug krijgen. We hopen weer voor volgende week.
