Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
10-03-2015
knderziektes
Kinderziektes zeggen ze. We wonen in een nieuw appartement en we hebben ons deel al gehad. Vannacht stond ik met mijn voeten in het water toen ik naar het wc wilde. Ik ga eens allemaal opsommen wat er tot nu toe fout liep. De verlichting in een van de kamers werkte niet. De afloop van de wasmachine lekt. (nog steeds) De spoeling van het wc bleef lekken. Een halve meter van de tochtlat aan de achterdeur is er onderuit gekomen. De parlofoon werkte niet en de knop om de deur beneden open te doen, doet het nog altijd niet. Kinderziektes! Toch woon ik hier zeer graag, maar de problemen moeten opgelost worden.
Vroeger was ik een echte sloddervos en ik liet papieren en rekeningen rondslingeren tot ik soms een herinnering kreeg. Na onze verhuis had ik het goede voornemen om alles dag per dag bij te houden. Tot nu toe lukte dat aardig, maar toch vind ik een factuur terug van een week oud. Geen probleem want de vervaldag is pas 23/3. Morgen toch die overschrijving doen. Bij de verhuis hadden de mannen niet beter gevonden dan alle papier dat hier en daar lag in een doos te gooien. Wel zelfs dat klasseerwerk zit er al een tijd op. Mooi in enkele mappen per onderwerp. Ik was fier op mezelf, want dat had ik in jaren niet meer gedaan. Toch zal ik me moeten herpakken, want op tafel zie ik al terug een klein stapeltje liggen. Morgen moet dat weg.
We hebben hier in het appartement een toestelletje waarmee we kunnen zien wie er aan de deur staat, waarmee we het licht beneden kunnen aan doen, waarmee we kunnen praten met de mensen die aanbellen en in theorie ook nog de deur open doen. Dat laatste werkt al niet sinds maanden. Dus telkens er iemand aan de deur staat moet ik zeggen dat ik wel naar beneden zal komen. Ik heb dit al verschillende keren aan de verantwoordelijke door gegeven, maar tot nu toe geen reactie. Ik probeerde dat ding zelf open te gooien om eens te kijken of ik zelf de herstelling kon doen. Heel even aan mispakt. Ik krijg dat ding maar half open en ik durf niet verder door gaan of ik maak stukken. Nu krijg ik het zelfs niet meer dicht. Ondertussen moet ik nog steeds naar beneden om de bezoekers binnen te laten. Ik ben echt benieuwd wanneer dat probleempje opgelost zal zijn.
Ik heb hier een pak cd's steken en ik heb het in mijn hoofd gehaald om die volgens genre en ook nog alfabetisch te klasseren. Een luizenwerk, maar ja, ik ben er aan begonnen en ik ga er mee door. Tegelijkertijd ben ik dan ook maar een excell bestand aan het aanmaken, zodanig dat ik later gemakkelijker kan terug vinden wat ik zoek. Na mijn boeken, nu mijn cd's op orde. Ik zit bijna in de helft van al wat ik heb en het valt mij op dat ik minder klassieke muziek heb dan ik wel dacht. Let op, het is behoorlijk wat, maar ik had veel meer verwacht. Al de andere brol steek ik zo hoog mogelijk weg, want dat beluister ik toch niet. Ik mag ze van mijn vrouw niet weg doen, want anders waren ze al lang de deur uit. Ik zie hier Humperdink, Elvis, de mooiste slows en zo van die rommel meer. Als het aan mij ligt, weg er mee.
Dit is voor mij echt genieten. Vandaag was de verjaardag van amandine en we hadden een dertigtal mensen uitgenodigd om dat te vieren met een BBQ brunch. Bij dergelijke gelegenheden is dit echt genieten voor mij. Ik doe mijn toer en ga met iedereen eens praten. Glas in de hand en rondgaan van de een naar de ander. Dan kom ik echt tot leven. Een babbel hier en een praatje daar. Er zijn dan mensen die je al een tijd niet gezien hebt en dan is het bijpraten natuurlijk, afspraken maken of andere dingen bespreken. Mijn operatie van eergisteren is dan volledig vergeten. Er waren zo veel babbels dat ik bijna vergeten te eten was. Iedereen had al lang gedaan toen ik nog moest aanschuiven. Het heeft me gesmaakt, zowel het eten als het gezelschap.
Opertie achter de rug. Natuurlijk loopt er bij mij altijd wel iets verkeerd. Ik ben veel te ongedurig en ik dacht in de namiddag al thuis te zijn. Uiteindelijk werd het 22,15 uur. Ik moest al om 8 uur in de kliniek zijn en dacht dat ik dus als eerste aan de beurt zou zijn. Vergeet het maar, om 10 uur zijn ze begonnen aan de voorbereidingen en vanaf dan kon het blijkbaar niet snel genoeg gaan. De chirurg stond al te wachten samen met de anestesist. Binnen de paar minuten was ik in dromenland en drie uur nadien werd ik wakker in de ontwaakkamer. Ik drong aan om in de namiddag al te vertrekken, maar dat lukte niet. Het zou ten vroegste 19uur worden zegden ze. Niemand is graag in een kliniek, maar mijn geduld is altijd zeer klein. Later verontschuldigde ik me voor mijn voortdurend aandringen, maar blijkbaar was ik een zeer kalme mens in vergelijking met anderen. Toch dachten ze dat ik de nacht daar zou doorbrengen, want ik heb een papier moeten tekenen dat ik vertrok op eigen verantwoordelijkheid. Het is achter de rug!!!
Vorige vrijdag ging ik op onderzoek in de kliniek in verband met mijn liesbreuk. De dokter vertelde mij dat ik daar nog een hele tijd kan mee rondlopen zonder dat het een klembreuk zou worden. Zo zit ik niet in mekaar. Ik heb last en vroeg of laat moet er toch ingegrepen worden, dus ik vroeg de eerste dag dat dit zou kunnen gebeuren. Nu vrijdag mag ik al onder het mes. Dat is veel gezegd, want het is een kijkoperatie, maar wel onder volledige verdoving. De mensen aan wie ik het vertelde verklaren mij zot, want zondag hebben we een verjaardagsfeest voor Amandine. Blijkt nu dat je daar een aantal dagen last van hebt. Dan zal ik maar stilletjes ergens blijven zitten zeker? Maar ook daar zeggen diezelfde mensen dat me dat toch niet gaat lukken. Dan zal de genezing maar iets trager verlopen, maar ik verander niets meer aan de planning.
Vroeger schreef ik zeer regelmatig iets op mijn blog, maar dit verwaterde de laatste maanden. Natuurlijk heb ik er een uitleg voor, maar die ben ik jullie niet verschuldigd. Deze middag in het restaurant een van de allerzuurste gezichten gezien, die ik ken. Ik weet dat die vent me niet zo graag mag, maar om dan beginnen te roepen en zijn ongenoegen laten blijken in vol restaurant, gaat er net iets over. Gelukkig kan ik altijd mijn kalmte bewaren. Zijn vrouw was erbij en het was lang geleden dat ik die nog eens gezien had. Terwijl die nurk zijn auto aan het parkeren was is zij bij mij aan tafel komen uitwenen. Uiteindelijk ben ik dan de lelijke en de slechte in zijn ogen.Zulke dingen trek ik mij minder en minder aan. Uieindelijk ben ik geen wereldverbeteraar.
Dit kan je amper geloven. We verhuisden nu, op enkele dagen na, al twee maand geleden naar ons nieuwe adres. We gaven onze adreswijziging door en betaalden 48,50 € voor doorzenden van de post (8 maanden). Tot op heden hebben wij nog geen enkele brief mogen ontvangen, belalve van de mensen waar we onze nieuwe adres al aan doorgaven. Vandaag nog even gaan kijken op ons oude adres en jawel hoor, nog steeds briefwisseling. Voor de vierde keer klacht ingediend en die mens schaamde zich dood en ging hogere instanties contacteren. Wat gaat het helpen? Ik schreef al naar minister De Croo en de dag nadien kreeg ik al telefoon en een mail om te bevestigen dat het nu zeker in orde ging komen. Vergeet het maar. Het enige tegenvoorstel dat ik tot nu toe kreeg was om die acht maand met één week te verlengen. Eigenlijk zou ik al 1/4 van die 48,50 $ moeten terug krijgen. We hopen weer voor volgende week.
We gaan regelmatig op dezelfde plaats eten en dus ken je na verloop van tijd een groot aantal van de vaste bezoekers. Deze middag was het wel even verschieten. Een van de stamgasten woont net naast het restaurant en hij stapt zo traag, dat hij ongeveer 10 minuten doet over een afstand van honderd meter. Ik dacht dat die man dik in de tachtig was, maar deze middag kwam hij vertellen dat hij gaan uitkijken was naar een home, maar dat hij afgewezen werd omdat hij nog te jong is. Hij is amper in de zeventig. Na een gesprek, blijkt dat hij ooit een hersenbloeding heeft gehad en dat is dan de reden waarom hij stapt als een stokoude man en dat hij er ook zo uit ziet. Ocharme onze zeer vriendelijke vriend.
Mens toch, de tijd staat niet stil. Vandaag naar het feest van de 75e verjaardag van ons Lieve geweest. Ik hou echt enorm veel van die familiebijeenkomsten. Zeer veel van de neven en nichten zie je een hele tijd niet en dan is het bijpraten. Voor mij is dat echt genieten. Dan hoor je over de leeftijden van iedereen en verschiet je wel. Hoe ouder zij worden hoe ouder wij ondertussen ook geworden zijn. Profiteren van elke dag die komt.
Al zeer lang probeer ik op veilingen van boeken iets speciaals te vinden en te kopen, maar heilaas, altijd te duur. De veilingen waar ik het over heb komen op internet. Vandaag stonden er 35 werken van Vlaamse schrijvers te koop en ik deed het hoogste bod aan 55 €, doch ik vergat de overbiedingen te volgen en de veiling liep maar een half uur meer. Iemand heeft mij overboden en mag zich nu de gelukkige eigenaar noemen van die 35 boeken aan 60€. Een spotprijs. Ik moet zeggen, als er eens een zeldzaam werk aangeboden wordt, zijn het dikwijls prijzen waar ik niet meer aan mee doe. Tot nu toe volg ik steeds die veilingen, maar vandaag aan mijn aandacht ontsnapt. Jammer, maar....
Gisteren hadden we 18 man op bezoek en we hadden een pak eten in huis gehaald. Veel te veel weeral natuurlijk en ik vind het zo zonde om dat allemaal weg te gooien. We hebben een deel mee gegeven met de kinderen, maar dan is er nog een pak overschot. Vandaag bezoek, maar amper iets gegeten, dus ik heb schrik dat het grote deel van de overschot in de vuilbak gaat belanden. Zonde, echt zonde. Morgen kan ik nog wel een en ander meegeven, maar dan... We hebben nog een aantal dingen die kunnen bewaard worden en uiteindelijk zal het nog wel meevallen. Een taart van gisteren zal uiteindelijk in de vuilnisbak eindigen, maar heel veel meer zal het niet zijn.
Vandaag 18 man uitgenodigd voor een, zoals ze dat zeggen, "house warming". Een plechtige inhuldiging van een nieuwe woonst. Zeer gezellig. Spijtig was ik de gastheer en dus weinig tijd voor een babbel en dat is net waar ik zo van hou. Om 18 uur verlieten de laatste gasten het appartement en om 19 uur was alles opgeruimd en gekuist. Ik moeet eerlijk toegeven dat de zussen de afwas al gedaan hadden en de de stoelen stonden al allemaal weer op hun plaats. Het ziet er hier uit of er is niemand langs geweest.
Ik ben onnozel, niet in de betekenis van dom, maar onschuldig en goedgelovig. Ik denk dat het op mijn gezicht af te lezen staat. Al dikijks ben ik belazerd en bedrogen. Deze middag echter niet. Twee jonge mannen spraken mij aan met de mededeling dat ze bestolen waren en dat de politie ze doorgestuurd had. Zonder één woord te zeggen en met mijn hand op mijn portefeuille, ben ik doorgegaan. Oef.
Die mensen mogen eens in de bloemetjes gezet worden vind ik. Vorig jaar, bij een val, was mijn vrouw haar heup op drie plaatsen gebarsten. Ikzelf had daar nooit aan gedacht, maar een aantal mensen zegden mij van beroep te doen op de dienst "familiehulp". Wel, ik moet eerlijk zijn, ik heb er absoluut nog geen spijt van gehad. Al de dames die we tot nu toe over de vloer gehad hebben, zijn stuk voor stuk echt geschikt voor die job. We verhuisden van Heverlee naar Kessel-lo en dus kregen we twee nieuwe gezichten te zien. Schitterend gewoon. Ze hebben elk hun manier van aanpak en van werken, maar ze zijn onvoorstelbaar goed in hun werk. Moest het mogelijk zijn, mogen die voor de rest van onze dagen komen. Eigenlijk zou ik dat eens aan hun verantwoordelijke moeten zeggen. Ze verdienen echt een pluim.
Het zal dus een operatie worden van mijn liesbreuk. Geen haast bij zegt de dokter, maar ik denk dat het vroeger zal zijn dan ik oorspronkelijk dacht. Ik mag werkelijk geen enkele inspanning doen of de breuk stulpt uit. Het klinkt misschien vies, maar ik schrijf het toch. De dokter leerde mij hoe ik de darm terug in de buikholte moet duwen. Het is eigenaardig, maar je voelt die gewoon onder je vingers wegglippen om terug zijn plaats in te nemen. Blijkbaar kan zo een operatie al met een dagopname. Volgende week bel ik alvast voor een afspraak. Natuurlijk zal ik vooraf nog eens terug moeten gaan voor foto's al bestaan die al bij de dokter die de diagnose stelde. Geen haast, rustig afwachten.
Ik ben toch geen maniak aan het worden, hoop ik. De vloertegels die hier liggen zijn alles behalve gebruiks- en onderhoudsvriendelijk. Elk stofje en elk pluisje kan je er op zien. Dagelijks stofzuigen, kuisen of swifferen moet gewoon. De werkmannen die hier bezig geweest zijn nadat de vloer er al lag, hebben een pak vlekken op de vloer nagelaten, die bijna niet te verwijderen zijn, behalve door vlekje voor vlekje aan te pakken. Wel, tot een paar minuten geleden ben ik daar mee bezig geweest. Telkens een ander product gebruikt en telkens bijna zonder resultaat. Over resultaten gesproken, een stuk van de living heb ik op een avond twaalf maal geschuurd in twee stukken en met twee verschillende produkten. Resultaat? Ik zie geen verschil met de gewoon met klaar water gedweilde vloer. Ik zal het dus maar opgeven zeker, anders ga ik nog een kuismaniak worden.
Nogmaals mijn bewondering en grote dank aan de pakjesdienst. Ik vraag mij af hoeveel uur per dag die mensen presteren. We hadden bij een firma in Duitsland een paar bijzettafeltjes besteld en volgens de track and trace zouden die vandaag geleverd worden. We zijn 1 1/2 uur van huis geweest en zoals je altijd zal zien, komen ze dan net langs op dat ogenblik. Geen paniek, want ze komen morgen terug tussen 11 en 18 uur. Toch probeerde ik, door te telefoneren naar de firma, om te zien of die man toch niet meer in de buurt was. Om 19 uur stond die man met de levering aan de deur en dus moet ik morgen geen beroep doen op iemand anders om het pakje in ontvangst te nemen. Morgen moet ik namelijk voor een ct scan naar de dokter.
In mijn leven heb ik al enorm veel geluk gehad, dat moet ik eerlijk toegeven. Een paar tegenslagen kunnen er nu wel bij. Al enkele weken heb ik pijn in mijn onderbuik en lies. Blijkt nu, na een doktersbezoek, een liesbreuk te zijn. Hij heeft de breuk kunnen terug duwen en de pijn is merkelijk minder. Kalm aan dus de volgende dagen en weken. Zeker geen gewichten heffen. Gelukkig is het grote verhuiswerk gedaan en kan ik het rustiger aan doen. Rusten is de boodschap. Volgende vrijdag moet ik voor een scan die meer duidelijkheid zal geven. Voorlopig niets om mij zorgen over te maken.
