Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
23-02-2015
onder het mes
Vorige vrijdag ging ik op onderzoek in de kliniek in verband met mijn liesbreuk. De dokter vertelde mij dat ik daar nog een hele tijd kan mee rondlopen zonder dat het een klembreuk zou worden. Zo zit ik niet in mekaar. Ik heb last en vroeg of laat moet er toch ingegrepen worden, dus ik vroeg de eerste dag dat dit zou kunnen gebeuren. Nu vrijdag mag ik al onder het mes. Dat is veel gezegd, want het is een kijkoperatie, maar wel onder volledige verdoving. De mensen aan wie ik het vertelde verklaren mij zot, want zondag hebben we een verjaardagsfeest voor Amandine. Blijkt nu dat je daar een aantal dagen last van hebt. Dan zal ik maar stilletjes ergens blijven zitten zeker? Maar ook daar zeggen diezelfde mensen dat me dat toch niet gaat lukken. Dan zal de genezing maar iets trager verlopen, maar ik verander niets meer aan de planning.
Vroeger schreef ik zeer regelmatig iets op mijn blog, maar dit verwaterde de laatste maanden. Natuurlijk heb ik er een uitleg voor, maar die ben ik jullie niet verschuldigd. Deze middag in het restaurant een van de allerzuurste gezichten gezien, die ik ken. Ik weet dat die vent me niet zo graag mag, maar om dan beginnen te roepen en zijn ongenoegen laten blijken in vol restaurant, gaat er net iets over. Gelukkig kan ik altijd mijn kalmte bewaren. Zijn vrouw was erbij en het was lang geleden dat ik die nog eens gezien had. Terwijl die nurk zijn auto aan het parkeren was is zij bij mij aan tafel komen uitwenen. Uiteindelijk ben ik dan de lelijke en de slechte in zijn ogen.Zulke dingen trek ik mij minder en minder aan. Uieindelijk ben ik geen wereldverbeteraar.
Dit kan je amper geloven. We verhuisden nu, op enkele dagen na, al twee maand geleden naar ons nieuwe adres. We gaven onze adreswijziging door en betaalden 48,50 € voor doorzenden van de post (8 maanden). Tot op heden hebben wij nog geen enkele brief mogen ontvangen, belalve van de mensen waar we onze nieuwe adres al aan doorgaven. Vandaag nog even gaan kijken op ons oude adres en jawel hoor, nog steeds briefwisseling. Voor de vierde keer klacht ingediend en die mens schaamde zich dood en ging hogere instanties contacteren. Wat gaat het helpen? Ik schreef al naar minister De Croo en de dag nadien kreeg ik al telefoon en een mail om te bevestigen dat het nu zeker in orde ging komen. Vergeet het maar. Het enige tegenvoorstel dat ik tot nu toe kreeg was om die acht maand met één week te verlengen. Eigenlijk zou ik al 1/4 van die 48,50 $ moeten terug krijgen. We hopen weer voor volgende week.
We gaan regelmatig op dezelfde plaats eten en dus ken je na verloop van tijd een groot aantal van de vaste bezoekers. Deze middag was het wel even verschieten. Een van de stamgasten woont net naast het restaurant en hij stapt zo traag, dat hij ongeveer 10 minuten doet over een afstand van honderd meter. Ik dacht dat die man dik in de tachtig was, maar deze middag kwam hij vertellen dat hij gaan uitkijken was naar een home, maar dat hij afgewezen werd omdat hij nog te jong is. Hij is amper in de zeventig. Na een gesprek, blijkt dat hij ooit een hersenbloeding heeft gehad en dat is dan de reden waarom hij stapt als een stokoude man en dat hij er ook zo uit ziet. Ocharme onze zeer vriendelijke vriend.
Mens toch, de tijd staat niet stil. Vandaag naar het feest van de 75e verjaardag van ons Lieve geweest. Ik hou echt enorm veel van die familiebijeenkomsten. Zeer veel van de neven en nichten zie je een hele tijd niet en dan is het bijpraten. Voor mij is dat echt genieten. Dan hoor je over de leeftijden van iedereen en verschiet je wel. Hoe ouder zij worden hoe ouder wij ondertussen ook geworden zijn. Profiteren van elke dag die komt.
Al zeer lang probeer ik op veilingen van boeken iets speciaals te vinden en te kopen, maar heilaas, altijd te duur. De veilingen waar ik het over heb komen op internet. Vandaag stonden er 35 werken van Vlaamse schrijvers te koop en ik deed het hoogste bod aan 55 €, doch ik vergat de overbiedingen te volgen en de veiling liep maar een half uur meer. Iemand heeft mij overboden en mag zich nu de gelukkige eigenaar noemen van die 35 boeken aan 60€. Een spotprijs. Ik moet zeggen, als er eens een zeldzaam werk aangeboden wordt, zijn het dikwijls prijzen waar ik niet meer aan mee doe. Tot nu toe volg ik steeds die veilingen, maar vandaag aan mijn aandacht ontsnapt. Jammer, maar....
Gisteren hadden we 18 man op bezoek en we hadden een pak eten in huis gehaald. Veel te veel weeral natuurlijk en ik vind het zo zonde om dat allemaal weg te gooien. We hebben een deel mee gegeven met de kinderen, maar dan is er nog een pak overschot. Vandaag bezoek, maar amper iets gegeten, dus ik heb schrik dat het grote deel van de overschot in de vuilbak gaat belanden. Zonde, echt zonde. Morgen kan ik nog wel een en ander meegeven, maar dan... We hebben nog een aantal dingen die kunnen bewaard worden en uiteindelijk zal het nog wel meevallen. Een taart van gisteren zal uiteindelijk in de vuilnisbak eindigen, maar heel veel meer zal het niet zijn.
Vandaag 18 man uitgenodigd voor een, zoals ze dat zeggen, "house warming". Een plechtige inhuldiging van een nieuwe woonst. Zeer gezellig. Spijtig was ik de gastheer en dus weinig tijd voor een babbel en dat is net waar ik zo van hou. Om 18 uur verlieten de laatste gasten het appartement en om 19 uur was alles opgeruimd en gekuist. Ik moeet eerlijk toegeven dat de zussen de afwas al gedaan hadden en de de stoelen stonden al allemaal weer op hun plaats. Het ziet er hier uit of er is niemand langs geweest.
Ik ben onnozel, niet in de betekenis van dom, maar onschuldig en goedgelovig. Ik denk dat het op mijn gezicht af te lezen staat. Al dikijks ben ik belazerd en bedrogen. Deze middag echter niet. Twee jonge mannen spraken mij aan met de mededeling dat ze bestolen waren en dat de politie ze doorgestuurd had. Zonder één woord te zeggen en met mijn hand op mijn portefeuille, ben ik doorgegaan. Oef.
Die mensen mogen eens in de bloemetjes gezet worden vind ik. Vorig jaar, bij een val, was mijn vrouw haar heup op drie plaatsen gebarsten. Ikzelf had daar nooit aan gedacht, maar een aantal mensen zegden mij van beroep te doen op de dienst "familiehulp". Wel, ik moet eerlijk zijn, ik heb er absoluut nog geen spijt van gehad. Al de dames die we tot nu toe over de vloer gehad hebben, zijn stuk voor stuk echt geschikt voor die job. We verhuisden van Heverlee naar Kessel-lo en dus kregen we twee nieuwe gezichten te zien. Schitterend gewoon. Ze hebben elk hun manier van aanpak en van werken, maar ze zijn onvoorstelbaar goed in hun werk. Moest het mogelijk zijn, mogen die voor de rest van onze dagen komen. Eigenlijk zou ik dat eens aan hun verantwoordelijke moeten zeggen. Ze verdienen echt een pluim.
Het zal dus een operatie worden van mijn liesbreuk. Geen haast bij zegt de dokter, maar ik denk dat het vroeger zal zijn dan ik oorspronkelijk dacht. Ik mag werkelijk geen enkele inspanning doen of de breuk stulpt uit. Het klinkt misschien vies, maar ik schrijf het toch. De dokter leerde mij hoe ik de darm terug in de buikholte moet duwen. Het is eigenaardig, maar je voelt die gewoon onder je vingers wegglippen om terug zijn plaats in te nemen. Blijkbaar kan zo een operatie al met een dagopname. Volgende week bel ik alvast voor een afspraak. Natuurlijk zal ik vooraf nog eens terug moeten gaan voor foto's al bestaan die al bij de dokter die de diagnose stelde. Geen haast, rustig afwachten.
Ik ben toch geen maniak aan het worden, hoop ik. De vloertegels die hier liggen zijn alles behalve gebruiks- en onderhoudsvriendelijk. Elk stofje en elk pluisje kan je er op zien. Dagelijks stofzuigen, kuisen of swifferen moet gewoon. De werkmannen die hier bezig geweest zijn nadat de vloer er al lag, hebben een pak vlekken op de vloer nagelaten, die bijna niet te verwijderen zijn, behalve door vlekje voor vlekje aan te pakken. Wel, tot een paar minuten geleden ben ik daar mee bezig geweest. Telkens een ander product gebruikt en telkens bijna zonder resultaat. Over resultaten gesproken, een stuk van de living heb ik op een avond twaalf maal geschuurd in twee stukken en met twee verschillende produkten. Resultaat? Ik zie geen verschil met de gewoon met klaar water gedweilde vloer. Ik zal het dus maar opgeven zeker, anders ga ik nog een kuismaniak worden.
Nogmaals mijn bewondering en grote dank aan de pakjesdienst. Ik vraag mij af hoeveel uur per dag die mensen presteren. We hadden bij een firma in Duitsland een paar bijzettafeltjes besteld en volgens de track and trace zouden die vandaag geleverd worden. We zijn 1 1/2 uur van huis geweest en zoals je altijd zal zien, komen ze dan net langs op dat ogenblik. Geen paniek, want ze komen morgen terug tussen 11 en 18 uur. Toch probeerde ik, door te telefoneren naar de firma, om te zien of die man toch niet meer in de buurt was. Om 19 uur stond die man met de levering aan de deur en dus moet ik morgen geen beroep doen op iemand anders om het pakje in ontvangst te nemen. Morgen moet ik namelijk voor een ct scan naar de dokter.
In mijn leven heb ik al enorm veel geluk gehad, dat moet ik eerlijk toegeven. Een paar tegenslagen kunnen er nu wel bij. Al enkele weken heb ik pijn in mijn onderbuik en lies. Blijkt nu, na een doktersbezoek, een liesbreuk te zijn. Hij heeft de breuk kunnen terug duwen en de pijn is merkelijk minder. Kalm aan dus de volgende dagen en weken. Zeker geen gewichten heffen. Gelukkig is het grote verhuiswerk gedaan en kan ik het rustiger aan doen. Rusten is de boodschap. Volgende vrijdag moet ik voor een scan die meer duidelijkheid zal geven. Voorlopig niets om mij zorgen over te maken.
Dit zou ik echt moeten vieren, maar tot nu toe heb ik het voor mezelf gehouden. Deze morgen moest ik op onderzoek bij de specialiste ivm de evolutie van het genezingsproces van mijn kanker. Zeer goed nieuws. Alles is weg. Ze kan geen enkel spoor meer vinden. Joepie! Kankervrij! Binnen zes maand terug op onderzoek. Eigenaardig genoeg kan ik niet dol enthousiast zijn, want de onzekerheid dat dat ooit terug komt blijft voorlopig. Ik ben nochtans geen pessimist, maar ik moet dit allemaal toch nog even laten bezinken. Geen feestje dus en gewoon verder doen met wat ik bezig was.
In het appartement kan je (in theorie) in elke kamer de temperatuur uur per uur en dag per dag regelen. Dan bestaat er ook nog de mogelijkheid om zomer en winter aan te passen. Ik probeerde. Ik studeerde. Vergeet het maar. Je moet zware hogere studies gedaan hebben om aan die handleiding uit te kunnen. Kan dat nu allemaal niet een beetje eenvoudiger? Ooit zal het me wel lukken.
Ongelooflijk, maar waar, maar de rommel hier na de verhuis is bijna opgeruimd. De tientallen dozen zijn allemaal leeg, maar ik moet nog een aantal dingen verhuizen van de kelder naar boven en de auto steekt ook nog vol. Toch zijn er nog steeds drie kussens die ik niet terug vind. Alle dozen leeg en toch nog niet terecht. Er zijn een aantal mensen komen helpen en misschien heeft iemand van hen die ergens achter een hoop kleren of andere dingen gestoken. Wie weet? Ooit moeten die toch boven komen. De verhuisfirma liet ook niets weten, dus die drie kussens moeten hier "ergens" liggen. We zien wel weer.
Ik ben de laatste maanden zo extreem vermagerd dat er geen spier vet meer aan mijn lijf is, dus heb ik het altijd koud. ''s Avonds moet ik hier in de zetel zitten met een fleece over mij of ik bibber en beef. Nochtans is het hier in de living altijd 22° en dus eigenlijk meer dan genoeg om je goed te voelen. In die zelfde temperatuur kruip ik 's nachts onder de dekens. Daar gaat het en voel ik me goed. 's Morgens, nog steeds in diezelfde 22° voelt het dan weer fris aan. Dan helpt een goeie warme douche wel weer. Laat ons snel naar de lente gaan aub.
Toch ongelooflijk wat zo een bestralingen met een mens allemaal doen. Ondertussen is dit toch al een tijd geleden, maar de gevolgen laten zich nog altijd voelen. Mijn smaak is nog steeds niet terug. Ik proef wel het verschil tussen zout en zoet, maar echt goed proeven doe ik nog steeds niet en dus de zin in eten en daarvan genieten is er nog altijd niet. Ik hoop echt dat dit terug komt, want ik hoorde al van mensen waar dat gevoel voor altijd verdween. Natuurlijk vertellen de mensen altijd maar de extreme gevallen.
Blijkbaar lang geleden dat ik nog naar de bank geweest ben. Deze middag 111 uittreksels van de rekeningen. Waarschijnlijk laten ze die printer met opzet traag draaien om het je moeilijk te maken. Ik zal maar overstappen naar de thuisprint op A4 zeker. Mee gaan met de moderne tijd. Je bent zo gewoon aan die kleine klasseermapjes met het volledig overzicht, maar anders zal ook wel wennen. Ik pas me gemakkellijk aan en zo ver ik kan lezen zou deze manier zelfs overzichtelijker zijn.
