Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
08-09-2015
slapeloos
Zoals ik op voorhand kon vermoeden, zal het dus een slapeloze nacht worden. Schoonzus daagt ons voor het vredegerecht morgen om 10,30uur en daar ben ik dus mee bezig, waarschijnlijk voor de rest van de nacht. Dus morgen geen frisse kop, terwijl dit eigenlijk zou moeten. Hopelijk slaapt onze advocaat wel goed en is die er morgen met zijn volle verstand bij. Ik wou dat de voormiddag al voorbij was, dan wist ik tenminste waar we staan. We staan sterk en kunnen eigenlijk niet verliezen, maar toch ben je daar mee bezig. Domme affaire. Straks schrijf ik wel hoe het afliep. Het zal rennen worden, want we moeten eerst nog naar de notaris en daar moeten we zorgen dat we op een dik half uur buiten zijn, want anders zijn we niet op tijd in de rechtbank. Het zal nipt worden.
Foei, foei, ben ik zo oud aan het worden? Mijn vrouw moet haar tanden spoelen met een fles van bij de apotheker. Ik probeerde de stop van die fles te draaien, maar ik kreeg die gewoon niet open. Ik riep hier een verpleegster voor een hulpmiddel om dat ding los te krijgen en zij heeft met één onnozel draaitje die fles open gekregen. Ben ik nu zo zwak aan het worden? Ik was beschaamd, maar zij lachte dat gewoon weg. Dit is nu de eerste keer dat ik zo iets voor heb. Ik had vroeger enorm veel macht in mijn handen, maar blijkbaar is dat allemaal weg. Leeftijd?
Deze middag was het hier erger dan in een kindertuin. Een dame had een plantje meegebracht en plaatste dat op tafel. De overbuurvrouw maakte daar een opmerking over en het bewuste plantje werd op de grond gezet, maar enkele seconden later terug boven gehaald en terug op de tafel geplaatst. Het waren net twee kleine kinderen die tegen mekaar bezig waren. De ene wilde een bloemetje naast haar bord en de andere vond het niet hygiënisch dat daar een plant stond. De verpleegster moest tussen komen. Ze waren zo over hun toeren dat ze allebei aan het wenen waren. De ene is een vrouw van 91 van de andere ken ik haar leeftijd niet. Het was net een kindertuin waar de juf moet tussen komen bij een akkefietje.
Tot op vandaag kon ik geen bericht op mijn blog plaatsen hier en plots lijkt dat te gaan. Als dit nu moest lukken komt er weer dagelijks nieuws. Niet dat hier zoveel te beleven valt, maar ik ontdek en zie hier dagelijks eigenaardige dingen. Tot nu toe stuurde ik die door naar mijn broer, maar (misschien) vanaf morgen terug op mijn eigenste blog. Hopen maar. Als het nu werkt, moet dat morgen ook nog gaan. (hoop ik) Misschien tot straks.
Vroeger al enkele keren geschreven over mijn portefeuille waarvan ik dacht dat die uit mijn zak gepikt was. Blijkt dus niet zo te zijn, want Goedele heeft die terug gevonden onder mijn bed. Onderussen al nieuwe pasfoto's laten maken en al de nodige stappen gezet voor het vervangen van een en ander. Zoals steeds te impulsief en te voortvarend. Goed, ik mag dus alles stopzetten of helemaal niets meer doen misschien. Een nachtje over slapen, morgen zie ik wel weer.
Ik was aan het denken aan de tijd dat ik Agnes ging opvrijen. Een studentencafé waar regelmatig de codex werd bovengehaald en dat er gezongen werd van : het heeft ons deugd gedaan, (bis) aan ons hartje... Voorbij die tijden. Het studentenleven is volledig anders geworden nu. Waarschijnlijk dacht ik daar terug aan omdat de oudste kleindochter op bezoek was en dat die vanaf september in Belgiê wil komen studeren. Spijtig genoeg bestaat de richting die ze wil volgen niet in Leuven en het zal dus Gent worden. Eigenaardig hoe wij opkijken tegen een afstand van 50 km, terwijl ze in andere landen spreken van kort bij als er 1.000 km tussen ligt. Klein Belgenlandje in denken en zijn.
Hoe ik nu ineens op dat woord kom weet ik niet. Klakkeren. Toen wij kind waren gebruikten wij dat woord om bij iemand de klep van de brievenbus voortdurend open en dicht te laten vallen. Kinderstreken om iemand een beetje te pesten. Als we dan geklakkerd hadden, gingen we ergens achter een hoek staan om de reactie te zien. Allemaal zeer onschuldig. Zo hingen we soms ook een zwarte garen draad over de straat. Niemand ziet dat, maar als je daar tegen loopt of fietst geeft dat een eigenaardig gevoel. Er was een mevrouw, wij zegden daar signollebolleke tegen, omdat die een vals haarstukje op had, die ooit dat signolleke verloor met achter dat draadje te blijven hangen. Toen hebben we even schrik gehad dat ze hier of daar zou gaan aanbellen. Dat waren nog onschuldige kinderstreken.
Ik denk dat ik dat ooit nog schreef. Hier word ik er weer dagelijks mee geconfronteerd. Iedereen zegt hier goeie morgenT. Is dit nu typisch iets van deze regio en is het leeftijdsgebonden, ik weet het niet, maar bijna iedereen hier gebruikt die eind T. Iemand enige uitleg van waar dat kan komen? Jongere mensen gebruiken die T niet, maar alle oudjes hier wel.
Al mijn boeken moeten (zouden moeten) naar hier komen en ik ben dus op zoek naar een goedkoop boekenrek. Ik probeerde via internet te bestellen, maar ik ben een kluns en nu weet ik zelfs niet of mijn bestelling geplaatst is of niet. Als er morgen geen orderbevestiging binnen gekomen is, zal ik wel weer iets fout gedaan hebben zeker. Tweede poging dan of zelf gaan afhalen in een winkel. Toevallig kwamen we straks voorbij een "garageverkoop" en daar stonden twee rekken. Omdat ik niet zeker was durfde ik ze niet meenemen. Het steekt niet op een dag, maar zo zit ik niet in mekaar. Als ik iets inmijn hoofd heb dan....
Heel eigenaardig. We zitten nu beiden in een home als allerjongsten en ik voel me absoluut niet oud, maar ik vind dat het bezoek zich gedraagt als een visite aan oudjes die ergens " geplaatst" zijn. Misschien een vooroordeel van mij of een fout aanvoelen of inschatten. Het is eerder een toevalligheid dat we hier zijn. Bij het ontslag van Amandine uit de kliniek , hadden de dokters aangeraden dat zij naar een home zou gaan en zeer toevallig was hier een plaats vrij. Geluk hebben. Voor mij gemakkelijk en voor haar aangenaam was het feit dat hier een tweede kamer vrij kwam op hetzelfde ogenblik. Dit is dus onze laatste en definitieve verblijfplaats. We zijn hier goed en hebben een prima verzorging.
Straks een plezante en onverwachte babbel gehad en ik babbel zo graag. Natuurlijk zijn alle ontmoetingen niet even aangenaam. Om een voorbeeld te geven. Hier is een rookkamer en er komt regelmatig een man naar toe die ondertussen wel gestopt is met roken, maar daar toch nog komt zitten. Als ik binnen kom probeer ik altijd een gesprek te beginnen, maar hij is altijd binnen de paar seconden weg, zonder ook maar één woord te zeggen. Hij heeft de houding van iemand die hautain is, maar ik heb eerder de indruk dat hij verlegen is. Toch zal ik blijven proberen.
Sorry aan het bezoek van gisteren en vandaag, maar ik was er helemaal niet bij. Hopelijk na een goeie nachtrust (daar reken en hoop ik tenminste op) weer de "oude". Vorige nacht niet of zeer weinig geslapen. Vandaag redelijk wat bezoek gehad. Normaal spring ik een gat in de lucht als er iemand langs komt, maar vandaag ging het me niet zo goed af. Geen probleem. Morgen fris en monter. Ze komen morgen trouwens meubeltjes leveren, al weet ik nog niet waar ik alles moet zetten. We zien wel weer. Ik ben voor de zoveelste maal te impulsief geweest bij mijn bestelling. komt wel in orde. Net bij Amandine langs geweest. Ze zit aan de aerosol voor een kwartiertje. Dan begint het hier leeg te lopen en trekt iedereen naar zijn kamer. 's Avonds en 's nachts geen beweging, behalve van mij. Ijsberen en gangen aflopen. Ik ken hier al elk hoekje en elk kantje. Nog niet beginnen piekeren voor we zo ver zijn voor deze nacht. Misschien slaap ik als een roosje.
Er is hier iemand die altijd met zijn neus omhoog rond loopt. Als je hem ziet denk je onmiddellijk aan iemand die het hoog in zijn bol heeft. Als je een gesprek wil beginnen, krijg je geen antwoord. Niet hoog in zijn bol. Niks is minder waar. Het is een verlegen type en nog dom op de koop toe. Die man heeft op zijn kamer een pracht van een zetel staan en ik wou graag weten van waar die kwam om er voor mezelf ook zo een te bestellen. Ik stapte naar die vent zijn kamer om hem dat te vragen en ik kreeg als antwoord; "van de winkel" Ik kon duidelijk zien dat hij dat meende en niet beter wist. Ocharme.
Pas ontdekt hier. In het cafétaria beneden staat een drankautomaat. Een cola kost daar 70 cent. Ga je echter een cola aan de bar halen is dat 1,10 €. Er is geen meter tussen de automaat en de bar. Enige verschil is dat je in het eerste geval aan het flesje moet drinken en aan de bar krijg je een glas. Toch een groot verschil voor dat glas meer. Een tafel verder dan waar wij zitten om te eten, is er een dame met een joekel van een neus. Telkens ze met iemand praat steekt ze haar hoofd vooruit, zodanig dat die neus echt prominent aanwezig is. Ocharme ze kan er ook niet aan doen. Wie weet wat vertellen ze wel allemaal over ons uiterlijk. Tijdens de koffie 's namiddags, telkens gaan praten met medebewoonsters. Al plezante gesprekken gehad.
Dit is echt onrustwekkend en heb ik nog nooit in mijn leven mee gemaakt. Ik weet soms niet meer waarom ik ergens sta en wat ik van plan was te doen. Is het een plotse last die van mijn schouders valt? In ieder geval dit mag niet blijven duren. Dondedag komt de dokter voor mijn vrouw en als dat dan nog zo is spreek ik hem hierover aan. Van als ik hier in die home ben, heb ik plots een stuk vrije tijd voor mezelf. Heeft het daar mee te maken? Ik ben precies maar half meer aanwezig. Dit moet veranderen. Hier moet iets aan gebeuren.
Aiai, madame "knep" heeft nachtdienst, dan moet ik zeker naar geen "faveurreke" gaan vragen. Och, ze is niet onvriendelijk, maar alles moet binnen de regels en een babbel of een lach kunnen er ook niet af. Al de anderen zijn schitterende mensen, die tijd maken en eens iets speciaals doen. Ik mag haar niets verwijten, want ze doet alles volgens de regeltjes. Een van de mensen hier is de eerste nacht bij mijn vrouw een half uur gaan praten, om haar gerust te stellen. Iemand die voelde dat dat nodig was. Misschien valt "knep" straks wel mee, wie weet.
Was ik hier niet om te rusten? Ik ben nog nooit zo moe geweest. 3 keer uit bed gebeld. Ik zat echt in een zeer diepe slaap toen mijn gsm afging deze morgen om half zeven. Ik was te moe om op te nemen, maar toen volgden nog drie signalen dat er een bericht was. Dat zal dan wel dringend zijn dacht ik, dus berichtje beluisterd. Moeder de vrouw om te zeggen dat ze haar aerosol wou. De verpleegster gaan roepen om een product in haar toestel te doen en de kalmte is terug. Ik ga me in de loop van de dag moeten neerleggen, want ik zak door mijn benen.
Ik heb de mensen hier zo bestoeft voor hun vriendelijkheid en bereidwilligheid om te helpen als dat kon, wel vandaag ben ik de eerste "knep" tegen gekomen. Was dat even verschieten. Gewoon iets gaan vragen en ik kreeg als antwoord: nu ga ik eten. Daarmee was de kous af. Misschien had ze wel degelijk al lang in het gareel gestaan, maar je kan dat ook op een andere manier zeggen. Als ze hier straks nog is ga ik een tweede poging doen.
Ondertussen tweede poging bij het brengen van mijn pil voor de nacht en er kon waarempel een glimlach af. Spijtig genoeg niet meer dan dat en een slaapwel. Morgen misschien beter.
Eigenaardig om te zien wat hier tijdens de maaltijden in de home allemaal gedaan wordt. Een dame heeft altijd haar potje pickles bij en bij alles wat ze eet gaan er een aantal lepels van dat spul. Een andere dame heeft haar eigen bestek bij. Nog iemand anders brengt een plastic potje mee om de overschot in te doen. Er is iemand die altijd twee belegde boterhammen mee neemt naar de kamer. Ook is er iemand die voortdurend de tafel afveegt. Deze middag deed een dame haar valse tanden uit om er iets tussen uit te halen. Ik observeer en noteer. De volgende dagen misschien andere vaststellingen.
Je weet al lang dat ik een slechte slaperben. Ik ben net een wandeling gaan maken hier in het gebouw. Ik ga hier zeker niet omkomen van honger of dorst. De kasten met brood en beleg zijn niet op slot en de koffiezet staat dag en nacht aan. Natuurlijk doe je zo iets niet, maar moest ik honger hebben, kan ik altijd eten vinden.Het is hier zeer stil 's nachts en er is ook geeen straatlawaai en buiten hier en daar wat gesnurk, hoor je hier niets.
