Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
16-09-2015
margaretha
Een vrouwke dat hier een paar kamers verder ligt, kom ik dag en nacht tegen op de gang. Een verpleegster vertelde me juist dat ze al zo een deurtje aan haar kamer geplaatst hebben, maar ze kruipt er gewoon over. Nochtans zo jong is ze niet meer, maar waarschijnlijk lenig genoeg om die hindernis te nemen. Ze gaat niet weg van de verdieping, maar ze moet blijkbaar haar kilometers maken. Ze stapt alsmaar de gang op en af. Telkens ik ze tegenkom zegt ze goeiedag.
Is er één plaats in ons apenland waar geen uren gepikt worden van de werkgever? Als men om 7 uur moet beginnen met werken, komen ze om 7,20 uur, er is toch geen controle. Mij kan het niet schelen, tenzij ik er last zou van ondervinden. Zou dit nu overal en in alle landen zo zijn? Ik veronderstel van wel.
Zoals jullie al te veel hebben moeten lezen ben ik een nachtwandelaar, vanwege mijn RLS. Wie kom ik daarjuist op de gang tegen? Amandine. Ze gaat toch ook dezelfde problemen niet krijgen zeker? Ik heb ze terug in haar bed gestopt.Straks ga ik nog eens kijken of ze terug slaapt Ze was nochtans rustig. Binnen een paar minuten eens poolshoogte nemen. Slaapwel. Enfin, normaal lezen jullie dit pas morgen vroeg na de nodige rust. Bij mij zit het er voorlopig nog niet in. Lezen helpt soms, dus ga ik onmiddellijk een boek nemen en lezen tot ik er bij in slaap val. Nochtans een mooi ding, het is het verzameld dichtwerk van Felix Timmermans. Ik ken het bijna van buiten. Ik hoop straks mijn zoon te zien die in Angola woont en mijn kleindochter die van uit Portugal naar België gaat verhuizen om hier te studeren. Ik kijk er echt naar uit. Tot straks.
Mensen doen de meest onvoorspelbare dingen voor geld. Ik ga het hier nu niet openbaar maken, maar Amandine en ik zijn gedegouteerd van wat ze gebrobeerd hebben voor het geld. Het gaat niet over enkele euro, maar zelfs dan. Iedereen doet toch met zijn eigen geld wat hij wil, al gooit hij het op straat; Voor het geld verkoopt de beer zijn vel, zeggen ze. Hopelijk is alles voorbij en kunnen we terug op onze twee oren slapen. Van waar dat gezegde komt weet ik niet, maar op je twee oren slapen is onmogelijk. Betere vooruitzichten. Zoon van Angola met kroost en kleindochter van Portugal op bezoek. Blij weerzien. Spijtig genoeg gaat dat allemaal zo snel voorbij. De kleindochter komt in België studeren, die zullen we dan wel eens meer zien. Ik was al van deze morgen doodop en ik zit hier nog. Nu ga ik dus slapen. Tot morgen.
Net hier een dame ontmoet en al lachende zeg ik: "doe je niks op?". "Ik heb geen rotte frank" was het antwoord. De kinderen ontvangen haar pensioen en ze betalen haar verblijf, maar verder heeft het menske niets. "Een plezante oude dag" voegde ze er nog aan toe. Triestig. Ik nodigde haa uit om iets te gaan drinken en ik zou wel betalen, maar zels dat durft ze niet, omdat ze dan ruzie zou krijgen met haar kinderen. Ik ben er vast van overtuigd dat het bij mij niet zo zal lopen. Dagelijks hoor ik hier schrijnende verhalen. Om eerlijk te zijn meer triestige dan blije mensen. Oud worden!!! Ik ben nog jong en ik voel me nog jong, maar dit zal mij binnen afzienbare tijd toch nooit gebeuren.
Een beetje zoek en lachwerk vandaag. Het was hier rommelmarkt in de buurt en een dame die hier ook verblijft had twee zakken met boeken gekocht. Ze beweerde dat ze die op haar bed had gelegd en dat ze gepikt waren. De verpleging heeft heel haar kamer doorzocht en niets gevonden. Ze wilde en moest de directrice daarover spreken, maar die was al naar huis. Roepen en tieren tot en met. De mensen die hier werken zeggen dat hier nog nooit iets gestolen is. We waren net een kop koffie gaan drinken en in het teruggaan naar de kamer zie ik in een kartonnen doos in de berging twee zakken met boeken liggen. Waarschijnlijk heeft ze die daar zelf in gedropt. Enfin probleem opgelost. Onze ex professor fylosofie blijft nog altijd de meest lompe mens die hier rondloopt. Als hij iets moet hebben, steekt hij zijn arm omhoog en wijst naar hetgeen hij wenst, zonder één woord te zeggen. Toch blijven de dames en heer die hier werken, nog altijd even vriendelijk. Ik had al gezegd dat ze (per ongeluk) eens zijn tas koffie over zijn broek moeten gieten. Hoe ze zo geduldig blijven begrijp ik niet. Nog een voorval van vandaag. De braderie was vanwege het slechte weer een flop en alles was rond 5 uur deze namiddag al opgebroken. Ik reed naar de winkel en werd tegengehouden door een stuurse flik en ik werd verplicht van enkele kilometer om te rijden en ik was op amper 200 meter van de home. Meestal helpt het als ik vriendelijk en onderdanig ben, maar bij deze man kon het niet helpen. De straat werd afgesloten tot deze nacht twaalf uur. Ik ben een kurieuzeneuzemosterdpot en dus ging ik net eens kijken.Ondanks het feit dat er niemand meer is, staat de afspanning er nog en blijft die flik patrouilleren. Morgen ander nieuws.
Ik zal proberen om het dagelijkse nieuws telkens 's avonds te posten. Ik zeg wel proberen. De laatste dagen te veel mee gemaakt om goed te zijn. Ik ga er hier nu niet over schrijven, want het is, zoals ze zeggen, een familiekwestie. Triestig dat je een relatie kapot maakt voor geld. Verder vandaag een zeer rustige dag, zonder ook maar één hoogtepunt. Een eigenaardig voorval vandaag. Aan de tafel schuin tegenover ons is er een dame die klaagt dat er geen boter op tafel staat, dus ik ga naar de voorraadkast, neem daar een vlootje boter uit en breng dat naar die dame. Reactie! Ze schuift dat ding in een furie van haar weg, tot dat op de grond terecht komt. Blijkbaar mocht ik dat niet brengen, maar de mensen die hier werken. Ik ben geen haatdragende persoon, maar die dame mag morgen stikken van de dorst, één slok water zal ze van mij niet krijgen.Ik heb het deze middag nog tegen Amandine gezegd, het venijn loopt van die dame haar gezicht. Och ja, als ze morgen vriendelijk naar iets vraagt, ga ik dat toch weer brengen, denk ik. Om 2 uur 's namiddags wordt er altijd koffie geschonken. Iedereen gaat dan aan één gemeenschappelijke tafel zitten, behalve dat vrouwmens. Die zit altijd alleen aan een andere tafel.
Net een babbel gehad met een verpleegster hier. Ze moest blijkbaar haar hart eens luchten. Het ging over een familiekwestie en ruzie die ontstaan is bij het overlijden van grootmoeder. Je weet, verdelen van de goederen. Ik kan het me bij ons in de familie niet voorstellen, maar ja, ik denk dat het in de meeste gevallen niet zo simpel is. Altijd hetzelfde, geld!!! Als er geld mee gemoeid is doen mensen de meest gekke en domme dingen.
Ondanks het feit dat Amandine veel vergeet, weet ze verdomd goed dat Goedele hier dagelijks staat. Zo kwamen deze namiddag ook ineens een aantal namen van mensen naar boven. Bv Rudi en Chantal, Joske en Firmin, Leona... en ze bleef maar doorgaan. Eigenaardig toch hoe dat koppeke in mekaar zit.
Het kortgeding bij de rechtbank zit ook zeer diep. Dit zal ze niet snel vergeten. Ze haalt voortdurend één ding aan uit heel het gebeuren en dat had dan te maken met een agressie tegen mij. Ze ziet me zo graag dat ze niet kan hebben dat iemand één scheef woord over mij zegt.
Dit is echt vervelend! Bij eender wat ik wil openen, komt er eerst reclame. Het is vrij agressief, want je moet echt een aantal stappen doen voor je die weg krijgt. Kan dit zo maar vraag ik me af? Indien ik bv op seniorennet wil inloggen, komt er eerst reclame en dan pas kan ik beginnen met iets in te tikken. Dit zou eigenlijk niet mogen. Is dit nu alleen bij mij? Hoe krijg ik dat weg?
Zoals ik voorspelde. Het wordt een slapeloze nacht. De persoon om wie het gaat, slaapt ondertussen "de slaap der gelukzaligen". Niks aan te doen en morgen misschien een stukje inhalen.
Zoals ik op voorhand kon vermoeden, zal het dus een slapeloze nacht worden. Schoonzus daagt ons voor het vredegerecht morgen om 10,30uur en daar ben ik dus mee bezig, waarschijnlijk voor de rest van de nacht. Dus morgen geen frisse kop, terwijl dit eigenlijk zou moeten. Hopelijk slaapt onze advocaat wel goed en is die er morgen met zijn volle verstand bij. Ik wou dat de voormiddag al voorbij was, dan wist ik tenminste waar we staan. We staan sterk en kunnen eigenlijk niet verliezen, maar toch ben je daar mee bezig. Domme affaire. Straks schrijf ik wel hoe het afliep. Het zal rennen worden, want we moeten eerst nog naar de notaris en daar moeten we zorgen dat we op een dik half uur buiten zijn, want anders zijn we niet op tijd in de rechtbank. Het zal nipt worden.
Foei, foei, ben ik zo oud aan het worden? Mijn vrouw moet haar tanden spoelen met een fles van bij de apotheker. Ik probeerde de stop van die fles te draaien, maar ik kreeg die gewoon niet open. Ik riep hier een verpleegster voor een hulpmiddel om dat ding los te krijgen en zij heeft met één onnozel draaitje die fles open gekregen. Ben ik nu zo zwak aan het worden? Ik was beschaamd, maar zij lachte dat gewoon weg. Dit is nu de eerste keer dat ik zo iets voor heb. Ik had vroeger enorm veel macht in mijn handen, maar blijkbaar is dat allemaal weg. Leeftijd?
Deze middag was het hier erger dan in een kindertuin. Een dame had een plantje meegebracht en plaatste dat op tafel. De overbuurvrouw maakte daar een opmerking over en het bewuste plantje werd op de grond gezet, maar enkele seconden later terug boven gehaald en terug op de tafel geplaatst. Het waren net twee kleine kinderen die tegen mekaar bezig waren. De ene wilde een bloemetje naast haar bord en de andere vond het niet hygiënisch dat daar een plant stond. De verpleegster moest tussen komen. Ze waren zo over hun toeren dat ze allebei aan het wenen waren. De ene is een vrouw van 91 van de andere ken ik haar leeftijd niet. Het was net een kindertuin waar de juf moet tussen komen bij een akkefietje.
Tot op vandaag kon ik geen bericht op mijn blog plaatsen hier en plots lijkt dat te gaan. Als dit nu moest lukken komt er weer dagelijks nieuws. Niet dat hier zoveel te beleven valt, maar ik ontdek en zie hier dagelijks eigenaardige dingen. Tot nu toe stuurde ik die door naar mijn broer, maar (misschien) vanaf morgen terug op mijn eigenste blog. Hopen maar. Als het nu werkt, moet dat morgen ook nog gaan. (hoop ik) Misschien tot straks.
Vroeger al enkele keren geschreven over mijn portefeuille waarvan ik dacht dat die uit mijn zak gepikt was. Blijkt dus niet zo te zijn, want Goedele heeft die terug gevonden onder mijn bed. Onderussen al nieuwe pasfoto's laten maken en al de nodige stappen gezet voor het vervangen van een en ander. Zoals steeds te impulsief en te voortvarend. Goed, ik mag dus alles stopzetten of helemaal niets meer doen misschien. Een nachtje over slapen, morgen zie ik wel weer.
Ik was aan het denken aan de tijd dat ik Agnes ging opvrijen. Een studentencafé waar regelmatig de codex werd bovengehaald en dat er gezongen werd van : het heeft ons deugd gedaan, (bis) aan ons hartje... Voorbij die tijden. Het studentenleven is volledig anders geworden nu. Waarschijnlijk dacht ik daar terug aan omdat de oudste kleindochter op bezoek was en dat die vanaf september in Belgiê wil komen studeren. Spijtig genoeg bestaat de richting die ze wil volgen niet in Leuven en het zal dus Gent worden. Eigenaardig hoe wij opkijken tegen een afstand van 50 km, terwijl ze in andere landen spreken van kort bij als er 1.000 km tussen ligt. Klein Belgenlandje in denken en zijn.
Hoe ik nu ineens op dat woord kom weet ik niet. Klakkeren. Toen wij kind waren gebruikten wij dat woord om bij iemand de klep van de brievenbus voortdurend open en dicht te laten vallen. Kinderstreken om iemand een beetje te pesten. Als we dan geklakkerd hadden, gingen we ergens achter een hoek staan om de reactie te zien. Allemaal zeer onschuldig. Zo hingen we soms ook een zwarte garen draad over de straat. Niemand ziet dat, maar als je daar tegen loopt of fietst geeft dat een eigenaardig gevoel. Er was een mevrouw, wij zegden daar signollebolleke tegen, omdat die een vals haarstukje op had, die ooit dat signolleke verloor met achter dat draadje te blijven hangen. Toen hebben we even schrik gehad dat ze hier of daar zou gaan aanbellen. Dat waren nog onschuldige kinderstreken.
Ik denk dat ik dat ooit nog schreef. Hier word ik er weer dagelijks mee geconfronteerd. Iedereen zegt hier goeie morgenT. Is dit nu typisch iets van deze regio en is het leeftijdsgebonden, ik weet het niet, maar bijna iedereen hier gebruikt die eind T. Iemand enige uitleg van waar dat kan komen? Jongere mensen gebruiken die T niet, maar alle oudjes hier wel.
Al mijn boeken moeten (zouden moeten) naar hier komen en ik ben dus op zoek naar een goedkoop boekenrek. Ik probeerde via internet te bestellen, maar ik ben een kluns en nu weet ik zelfs niet of mijn bestelling geplaatst is of niet. Als er morgen geen orderbevestiging binnen gekomen is, zal ik wel weer iets fout gedaan hebben zeker. Tweede poging dan of zelf gaan afhalen in een winkel. Toevallig kwamen we straks voorbij een "garageverkoop" en daar stonden twee rekken. Omdat ik niet zeker was durfde ik ze niet meenemen. Het steekt niet op een dag, maar zo zit ik niet in mekaar. Als ik iets inmijn hoofd heb dan....
Heel eigenaardig. We zitten nu beiden in een home als allerjongsten en ik voel me absoluut niet oud, maar ik vind dat het bezoek zich gedraagt als een visite aan oudjes die ergens " geplaatst" zijn. Misschien een vooroordeel van mij of een fout aanvoelen of inschatten. Het is eerder een toevalligheid dat we hier zijn. Bij het ontslag van Amandine uit de kliniek , hadden de dokters aangeraden dat zij naar een home zou gaan en zeer toevallig was hier een plaats vrij. Geluk hebben. Voor mij gemakkelijk en voor haar aangenaam was het feit dat hier een tweede kamer vrij kwam op hetzelfde ogenblik. Dit is dus onze laatste en definitieve verblijfplaats. We zijn hier goed en hebben een prima verzorging.
