Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
15-10-2015
goed vertoeven
Ik kan niet klagen, het is hier goed vertoeven. Natuurlijk blijft een home altijd een home en is het geen thuis. De mensen doen hun best om het je zo aangenaam mogelijk te maken. Toch heb ik weer moeten schrijven naar de directie. Hetgeen de dokter eergisteren voorgeschreven heeft was er gisterenavond nog steeds niet. Gelukkig is het niets dat ik moet nemen omdat mijn leven in gevaar is, maar het is een middeltje tegen de griep. Dat wil dus zeggen dat ik een dag langer met die smerige ziekte zal rondlopen. Ik ben echt ellendig, maar dat kom ik ook wel weer te boven. Wil lukken, terwijl ik dit aan het schrijven ben (midden in de nacht) komt de verpleging binnen en dus vroeg ik nog maar eens naar die pillen, maar het zal ten vroegste om 10 uur zijn dat de toe komen, maar meer waarschijnlijk zal straks na de middag zijn. Nog even doorbijten en afzien.
Voor het eerst in 50 jaar denk ik, zo een verkoudheid. Eergisteren liet ik zelfs de dokter komen omdat ik me zo slecht voelde. De goede man schreef medicatie voor, alhoewel je een verkoudheid gewoon moet uitzieken. Mijn methode helpt altijd. Ik snuif het sap op van een vers geperste ajuin. Goedele bracht mijn lookpers, maar hier in huis is geen keuken en dus ook geen ajuin. Ik was echt te ziek om naar buiten te gaan en ergens een ajuin te gaan kopen. De bestelling van medicatie doen ze hier, maar vorige avond was er nog niks geleverd. Voor de medicamenten hier zijn, ben ik al genezen denk ik.
In jaren niet meer zo ziek geweest. Ik voel me ellendig. Deze namiddag heb ik pas mijn pillen. Ik begrijp dat ze hier niet om de twee minuten de apotheker kunnen laten komen, maar zelf naar de apotheker gaan is ook geen optie. De dokter mag een voorschrift alleen afgeven op het secretariaat en niet aan de patient. De reden ligt voor de hand. Hier zijn veel dementerenden en hun pillen worden gegeven op tijdstippen die de arts op voorhand vastlegde. Ik ben de enige in het gebouw die zijn medicatie op de kamer heeft en die zelf mag bepalen wanneer en hoeveel ik inneem. Ik had zelfs geen zin in een douche deze morgen. Ik heb me moeten forceren. Morgen beter.
Zondag een goeie griep. Vermits de dokter maandag toch zou langs komen heb ik gewacht om iets te gaan halen bij de apotheker. Gisteren kort na de middag was de doker op bezoek en hij schreef een en ander voor, maar... Hier in de home worden die voorschriften afgegeven aan de verplegenden en die moeten dan zorgen dat je je medicatie krijgt, nog eens maar.. Zij moeten dat bestellen via de centrale diensten en die komen dat leveren. Levering voorzien voor straks na twee uur. Dus als je hier ziek wordt komen je hulpmiddelen twee dagen later pas toe in de namiddag. Ondertussen mag je ziek blijven rondlopen. Ik heb weer een reden om in mijn pen te kruipen en naar de directie te schrijven. Ik ben nu nog jong en kan tegen eeen stooje, maar hier zit een dame van boven de honderd, voor zo iemand kan dat fataal zijn.
Ik schreef er al over. Een klein dametje met een kromme rug die hier dag en nacht ronddoolt. Haar enige vraag is altijd : "wat uur is het". Ze heeft twee polshorloges aan en in de refter en de gang hangen grote klokken en toch vraagt ze altijd naar het uur. Het is een obsessie. Och ja, als het dat maar is. Haar buurvrouw hier is diegene die hier in haar blote rondliep een tijd geleden. Haar buurman (en hier zijn maar 3 mannen) is diegene die bij ons aan tafel zit en denkt dat hij grappig is. Hij alleen lacht met zijn grappen. Ik ga eens iets vertellen over zijn manier van eten. Het is een grote man, een reus van een vent en hij buigt zich over de tafel met zijn mond boven zijn bord en dan schrokt hij zo alles binnen. Zo lang hij eet zet hij zich niet recht. Het is echt met de vork van zijn bord op 10 cenimeter, recht in zijn mond. Zijn overbuurvrouw kijkt dan altijd naar mij met zo een blik van "dat doe je toch niet". Nee, dat doe je niet, maar je kan er moeilijk een opmerking over maken. Ook zijn boterhammen worden op dezelfde manier gegeten. Het klaarmaken van zijn brood duurt enorm lang. Voor hij er boter en beleg opgedaan heeft, heb ik al gedaan met eten. Maar dan komt de grote schrokpartij. Voor twee of drie boterhammen heeft hij geen minuut nodig. Een halve boterham gaat ineens naar binnen. Er staan altijd twee dozen met brood op tafel, maar telkens vraagt hij nog naar de boterhammen aan onze kant. Geen probleem, wij zijn kleine eters en er is altijd overschot. Trouwens moest je nu aan andere tafels gaan vragen of aan het personeel, dan is er meer dan genoeg.
Ik wou nog een goeie nacht gaan wensen aan Amandine, maar ze was al in dromenland. Hopelijk zijn het mooie dromen. Ze vergeet nogal snel problemen en het zal dus wel meevallen. We hadden een doordeweekse dag vandaag. Opstaan en samen ontijten. Bezoek van Goedele. Even gaan winkelen. Naar de Seppe geweest om iets te drinken en een volkse babbel te doen. Daar kan ze van genieten, in een volkse café met iedereen praten over alles en nog wat. Niets speciaals zou ik niet durven zeggen, maar daar schrijf ik liever niet over.
Plots werkte hier niks meer van seniorennet. Na veel pogingen en uiteindelijk het lumineuze idee van naar mijn sleutelhanger te gaan kijken, wist ik dat ik een verkeerd paswoord gebruikte. Enfin, alles terug in orde.
Zoals ik eerder schreef is dit voor mij geen "rust"huis. Tweede maal deze nacht wakker gemaakt. Ik blijf herhalen dat ze dan de verpleging moet bellen, maar ze komt altijd naar mijn kamer. Ik slaap hier veel en goed, maar niet aan één stuk, omdat Amandine me telkens komt wakker maken; In goede en kwade dagen...;Niks aan te doen. Nu is ze gefrustreerd omdat ze haar aerosol niet geven, maar enkel de vensters open zetten. De verpleegster zegt ook dat ze niet telkens dat toestel kan opzetten. Er is een maximum van 4 keer per dag blijkbaar.. Ik ga proberen nog een uurtje te slapen als ze ondertussen niet naar hier komt.
Minder bloot, maar nog behoorlijk bloot. De tweede maal dat ik hier onze blote mevrouw in de gang tegen kwam gisteren. Vandaag had ze een slipje aan. Ik denk dat het niet lang meer gaat duren voor ze deze dame zullen overplaatsen. Blijkbaar zou ze beter zijn in een andere instelling. 's Nachts loopt hier nog een dame rond, weliswaar gekleed. Ze kunnen van mij hetzelfde denken en zeggen. Die stomme rotziekte noodzaakt mij om rond te stappen. Natuurlijk zou ik ook op mijn kamer kunnen rondjes maken.Brengt me naadloos bij de vraag van een tijd geleden. De bewuste dame zegde: goeie morgenT. Vanwaar die T? Het intrigeert me. Is dat ook gebruikelijk in andere plaatsen in Vlaanderen, of is dit typisch Leuvens gebonden?
Weeral eigenaardig. Plots kon ik niet meer op mijn blog. Ik weet niet wat allemaal gedaan, maar niks hielp. Uiteindelijk de computer uitgezet, maar na het heropenen, nog steeds hetzelfde probleem. Ik moest gewoon een nieuw blogadres aanmaken. Hopen dat het nu lukt.
Vandaag bezoek gehad van Trui en dochter en ook van Goedele (natuurlijk) Goedele had de post bij en blijkbaar ben ik mijn belastingbrief vergeten in te vullen. Ik vraag mij af waarom dat nog moet, ze kennen je inkomsten beter dan jij. Enfin, ik zal dat dan maar doen zeker een van de volgende dagen. De Belgische staat zou zich misschien ongerust kunnen maken als ze van mij niks horen. Kan ik nu niet gewoon schrijven; zoals door jullie geweten en gekend. Nog een voorvalletje. Er hangt hier in de gang een kitcherig schilderij. Ik heb enkele werkjes van mijn broer opgehangen. (met toelating van de directrice) Toen ik daar mee bezig was, kwam er een dame naast mij staan en ze zegde dat het mooie dingen waren. Toen ik iets wilde zeggen over dat mormel dat daar hangt, zegde ze dat haar man zaliger dat had gemaakt. Oef, aan de dood ontsnapt. Ik zal het nooit leren. Ik ben altijd veel te impulsief.
Ik begrijp niet dat ik dat nog niet geschreven heb. Misschien al wel ergens, maar ik vind het zo direct niet terug. Je weet ondertussen al lang dat ik een nachtwandelaar ben. Vorige nacht kom ik hier in de gang een dame tegen in haar blootje. Ze moet het niet geweten hebben, want ze geneerde zich niet. Ze stapte gewoon door of er niets aan de hand was. Ik vind het eigenaardig, want mensen van die leeftijd (ik schat 80) slapen niet zonder een nachtkleed. Verward? Dementie? Ik zal zo alle dagen wel iets hebben om over te schrijven, want ik observeer en hou eigenaardigheden in de gaten. Over onze prof kan ik nog verder schrijven. morgen misschien, want nu ben ik te moe en moet ik rond gaan stappen vanwege problemen met mijn rls.
Echt vervelend die reclame telkens je iets wil openen. Kan ik dit niet ongedaan maken? Ik wou gewoon nog iets schrijven over madame graai. Gisteren schreef ik over onze prof en madame graai zit aan de tafel schuin tegenover mij. Dit is een dame die niets kalm kan doen, alles moet met vlugge halen en bewegingen. Als ze aan tafel komt schuift ze , nog rechtstaande, haar bord achteruit en haar tas opzij. Niet zo maar schuiven, dit is werkelijk met een forse haal. Ze heeft altijd haar eigen beleg bij. Blijkbaar is hetgeen hier geserveerd wordt niet goed genoeg. Een tong heeft ze ook niet, denk ik, want bij al wat ze wil, wijst ze gewoon. Als ze koffie wil, wijst ze naar de thermos bv. Gelukkig hoort ze niet goed, want ik maakte tegen de buurvrouw daarover al een opmerking. Ook bij het middageten heeft ze haar eigen potje mee met sla en tomaten. Dat eet ze bij alles. Dan haalt ze haar pot mayonaise en/of pickles boven. Daar gaat altijd een dikke soeplepel van op haar bord. Werkelijk bij alles wat op tafel komt eet ze een van de twee of alletwee. Eigenaardige eetgewoontes. Ik overdrijf niet en ik lieg absoluut niet. Er was paardenvlees bij de boterhammen, maar zij smeert eerst confituur en dan doet ze er bovenop van haar pickles. Misschien is het lekker, wie weet. Waarom schrijf ik madame "graai"? Zij neemt niets, ze graait dat echt. Wie weet wat schrijven ze over mij?
Natuurlijk zal ik regelmatig iets shrijven over het verblijf in de home hier. We hadden ons ingeschreven om mee een bezoek te brengen aan de keuken van Remy, waar ze de maaltijden bereiden voor een aantal instellingen. Tussen de 700 en 800 schotels worden daar dagelijks klaar gemaakt. Je verwacht een enorme ruimte, maar al bij al is dat nog niet zo groot. Ze doen er echt bandwerk zoals in een fabriek. Als je dan terug hier komt en je krijgt je eten, dan denk je automatisch aan de personen die je daar bezig gezien hebt en aan de ruimte waarin ze alles klaar maken. Het zal onze prof sociologie die hier verblijft, een worst wezen. De meest asociale mens die je kan dromen. Hij wil met niemand aan tafel zitten en ze hebben hem heel ostentatief in het midden van de refter gezet. Als hij gaat zitten draait hij altijd een arm van over zijn hoofd tot op zijn borst. Een heel grote zwaai. Dan klemt hij zijn voeten achter de poten van zijn stoel en leunt dan achterover te wachten tot hij iemand van het personeel ziet. Hij spreekt niet of bijna niet, maar wijst gewoon naar wat hij zou willen. Na het eten gaat hij naar het rokerslokaal, al is hij gestopt met roken. Als wij daar binnen komen, vertrekt hij met zijn hoofd in de lucht en kin omhoog. Ik heb het opgegeven ondertussen, maar ik zegde altijd goeiedag, maar nooit heb ik een antwoord gehad.Professor sociologie geweest, maar de meest asociale mens.
Ik voel dat ik weer een rotnacht tegemoet ga. Die rotte rls. Dus heb ik alle tijd om nog iets te schrijven. Net kwam ik in de gang de dame tegen die ik elke nacht wel tegen het lijf loop. Eigenaardig genoeg heb ik die nog nooit in nachtkleding gezien. De slechte slaapster. Ze zal van mij hetzelfde denken. Ze zijn hier alle kamers aan het schilderen en ze zetten dus van de dag voordien alle meubeltjes buiten op de gang. Net nog, kom ik onze moeilijke slaapster tegen en ze staat bij de inboedel die ze van haar kamer haalden en ze zegt: "het is moeilijk" Niet, ik heb het er moeilijk mee of iets dergelijk, maar gewoon "het is moeilijk".Ocharme het menske, ze staat daar bij haar meubeltjes rond te draaien. De deur van haar kamer staat open en ze stapt voortdurend van de kamer naar haar meubels in de gang. Sukkeltje ocharme
We hebben hier een dame "hallo" en een dame "mag ik eens wat vragen." Over de anderen schrijf ik nog wel. (madama graai bv) De dame "hallo" is bedlegerig en roept dag en nacht "hallo" om te verpleging bij haar te krijgen. Ze "mankeert" niets, maar heeft nooit bezoek en ze vraagt dus op die manier om aandacht. De "mag ik eens wat vragen" dame loopt hier dag en nacht door de gangen. Overdag in blouse en rok en 's nachts een nachtkleed met peignoir. Aan iedere verplegende die ze tegen komt vraagt ze " mag ik eens wat vragen?" De gestelde vraag is altijd dezelfde. "Moet ik geen pilletjes meer nemen?" Je weet ik wandel ook veel rond 's nachts en altijd kom ik ze tegen. Neusje zeg ik over haar. Ze heeft een enorme grote fokker en als ze rondstapt steekt ze die ook nog vooruit. Je weet, hoofd vooruit en een kromme rug. Een "heks" type. Ze heeft ook altijd een glimlach op de mond. Het is zo iemand die bij iedereen in de "gratie" wil vallen. (of is het liggen of staan?) Ik heb er nog niet mee gesproken, dus ik ken geen achtergrond of afkomst. Die dag komt nog wel. Ik weet dat het niet mag, maar op een dag neem ik mijn fototoestel eens mee naar de eetzaal en maak ik stiekem foto's van de mensen waarover ik schrijf. Eén voor één zullen ze aan bod komen. Neusje wou net buiten komen, maar toen ze mij zag rondwandelen deed ze haar deur terug dicht. Ze is nochtans niet verlegen, maar zo 'snachts in haar pon zal ze niet graag gezien worden. Het is een klein mager madammeke dat perfect op een bezemsteel zou passen. Indien ik zou willen weten hoeveel ze weegt kan ik dat gemakkelijk terug vinden. In de badkamer hier hangt een lijst met de gewichten van iedereen. Alle bewoners worden wekelijks gewogen om te zien of er geen te grote afwijkingen komen. Bij mij is er op een maand drie kilo af. Ik zal beter moeten gaan eten. Eigenaardig, maar ik heb hier geen honger. Nochtans over de kwaliteit kan ik niet klagen. Het is een grootkeuken, maar absoluut niet slecht. Weinig of geen beweging. Daar zal ik iets moeten aan doen. Het probleem is dat Amandine nog amper 100 meter kan stappen en dat ze altijd bij mij wil zijn. Straks schrijf ik wel een vervolg.
Vandaag liep niet zoals het moet. Vorige nacht weinig of bijna niet geslapen, maar dat is geen nieuws. HOE DIKWIJLS HEB IK DAT AL GESCHREVEN. De ganse dag niet goed gevoeld. Een maag die niet mee wilde. Dat orgaan is een oud zeer in de familie en als we eens samenkomen, gaat een deel van de conversatie daar over. Als Goedele op bezoek komt gaat alles ineens beter. Nog een opsteker was het bezoek van Agnes met Heleen. Plots ging alles goed. Nu ik terug alleen op mijn kamertje ben, zal het niet lang duren voor ik mijn bed opzoek. Stilaan begin ik te wennen, maar perfect gelukkig zal ik hier nooit zijn. Tegenstrijdig misschien, maar toch voel ik me hier goed. ik weet en voel dat Amandine hier absoluut niet ongelukkig is. Ze voelt ook de zekerheid van de verzorging. Vorige nacht had ze ademhalingsproblemen en natuurlijk komt ze dan eerst naar mij. Ik belde de verpleging en die hebben haar op een fantastische manier geholpen. Vroeg slapen vandaag, vergeetg het maar. Ik zit hier nog en het is bijna 2 uur. Nog even en een volgende poging.
Het is 16,22 uur en iedereen zit al aan tafel. Avondmaal voorzien voor 16, 45 u. Het is zielig om zien, want er staat nog geen koffie en er is nog geen brood. De oude dag is een dag van wachten. Zo lang ik het nog besef, zal het met mij niet gebeuren.
Ik schreef het al een paar keer, die reclame wordt alsmaar aggresiever. Je probeert een of ander venster te openen, maar eerst moet je publiciteit verwijderen. Kan dit zo maar, vraag ik me dan af. Telkens ik op seniorennet probeer te geraken, krijg ik eerst reclame. Hebben anderen daar ook last van en kan ik dat omzeilen of ongedaan maken? Het is natuurlijk maar één druk op een knop, maar ik vind het gewoonweg niet kunnen. Die firma zal daar een pak geld voor betalen, maar het is hinderlijk. Ik reageer zo snel dat ik zelfs niet weet van welke firma het is.Nu ga ik voor de derde keer deze nacht (alhoewel het is al morgen) proberen nog even te slapen.
Zoals ik al schreef is het zielig om te zien hoe oudjes al een half uur voor etenstijd van hun kamer gehaald worden voor de maaltijd. Ze worden, met een slab aan, al aan tafel gezet en ze moeten maar wachten. Ik begrijp dat ze niet iedereen gelijk kunnen gaan halen, maar ik mag het zielig blijven vinden. Ik hoop dat ik dat niet moet mee maken. Ze mogen me een spuitje op voorhand geven. Je kan dit laten vastleggen bij een dokter en ik denk dat ik dat ook ga doen, al ben ik nog zeer ver van die fase in mijn leven. (hoop ik toch) Tante is naar een dokter geweest om op papier te laten zetten, dat als ze begint te dementeren ze haar mogen laten inslapen. Wie moet bepalen of je zo ver bent? Het is volgens mij een maat voor niets. Amandine is veel slechter dan tante, maar nog goed. Waar ligt de grens en wie beslist? Dit zijn zo van die gedachten die opkomen in een home, waar je veel miserie rondom jou ziet. Slechte nacht gehad en misschien wat zwartgallig.
