Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
01-10-2015
home
Natuurlijk zal ik regelmatig iets shrijven over het verblijf in de home hier. We hadden ons ingeschreven om mee een bezoek te brengen aan de keuken van Remy, waar ze de maaltijden bereiden voor een aantal instellingen. Tussen de 700 en 800 schotels worden daar dagelijks klaar gemaakt. Je verwacht een enorme ruimte, maar al bij al is dat nog niet zo groot. Ze doen er echt bandwerk zoals in een fabriek. Als je dan terug hier komt en je krijgt je eten, dan denk je automatisch aan de personen die je daar bezig gezien hebt en aan de ruimte waarin ze alles klaar maken. Het zal onze prof sociologie die hier verblijft, een worst wezen. De meest asociale mens die je kan dromen. Hij wil met niemand aan tafel zitten en ze hebben hem heel ostentatief in het midden van de refter gezet. Als hij gaat zitten draait hij altijd een arm van over zijn hoofd tot op zijn borst. Een heel grote zwaai. Dan klemt hij zijn voeten achter de poten van zijn stoel en leunt dan achterover te wachten tot hij iemand van het personeel ziet. Hij spreekt niet of bijna niet, maar wijst gewoon naar wat hij zou willen. Na het eten gaat hij naar het rokerslokaal, al is hij gestopt met roken. Als wij daar binnen komen, vertrekt hij met zijn hoofd in de lucht en kin omhoog. Ik heb het opgegeven ondertussen, maar ik zegde altijd goeiedag, maar nooit heb ik een antwoord gehad.Professor sociologie geweest, maar de meest asociale mens.
Ik voel dat ik weer een rotnacht tegemoet ga. Die rotte rls. Dus heb ik alle tijd om nog iets te schrijven. Net kwam ik in de gang de dame tegen die ik elke nacht wel tegen het lijf loop. Eigenaardig genoeg heb ik die nog nooit in nachtkleding gezien. De slechte slaapster. Ze zal van mij hetzelfde denken. Ze zijn hier alle kamers aan het schilderen en ze zetten dus van de dag voordien alle meubeltjes buiten op de gang. Net nog, kom ik onze moeilijke slaapster tegen en ze staat bij de inboedel die ze van haar kamer haalden en ze zegt: "het is moeilijk" Niet, ik heb het er moeilijk mee of iets dergelijk, maar gewoon "het is moeilijk".Ocharme het menske, ze staat daar bij haar meubeltjes rond te draaien. De deur van haar kamer staat open en ze stapt voortdurend van de kamer naar haar meubels in de gang. Sukkeltje ocharme
We hebben hier een dame "hallo" en een dame "mag ik eens wat vragen." Over de anderen schrijf ik nog wel. (madama graai bv) De dame "hallo" is bedlegerig en roept dag en nacht "hallo" om te verpleging bij haar te krijgen. Ze "mankeert" niets, maar heeft nooit bezoek en ze vraagt dus op die manier om aandacht. De "mag ik eens wat vragen" dame loopt hier dag en nacht door de gangen. Overdag in blouse en rok en 's nachts een nachtkleed met peignoir. Aan iedere verplegende die ze tegen komt vraagt ze " mag ik eens wat vragen?" De gestelde vraag is altijd dezelfde. "Moet ik geen pilletjes meer nemen?" Je weet ik wandel ook veel rond 's nachts en altijd kom ik ze tegen. Neusje zeg ik over haar. Ze heeft een enorme grote fokker en als ze rondstapt steekt ze die ook nog vooruit. Je weet, hoofd vooruit en een kromme rug. Een "heks" type. Ze heeft ook altijd een glimlach op de mond. Het is zo iemand die bij iedereen in de "gratie" wil vallen. (of is het liggen of staan?) Ik heb er nog niet mee gesproken, dus ik ken geen achtergrond of afkomst. Die dag komt nog wel. Ik weet dat het niet mag, maar op een dag neem ik mijn fototoestel eens mee naar de eetzaal en maak ik stiekem foto's van de mensen waarover ik schrijf. Eén voor één zullen ze aan bod komen. Neusje wou net buiten komen, maar toen ze mij zag rondwandelen deed ze haar deur terug dicht. Ze is nochtans niet verlegen, maar zo 'snachts in haar pon zal ze niet graag gezien worden. Het is een klein mager madammeke dat perfect op een bezemsteel zou passen. Indien ik zou willen weten hoeveel ze weegt kan ik dat gemakkelijk terug vinden. In de badkamer hier hangt een lijst met de gewichten van iedereen. Alle bewoners worden wekelijks gewogen om te zien of er geen te grote afwijkingen komen. Bij mij is er op een maand drie kilo af. Ik zal beter moeten gaan eten. Eigenaardig, maar ik heb hier geen honger. Nochtans over de kwaliteit kan ik niet klagen. Het is een grootkeuken, maar absoluut niet slecht. Weinig of geen beweging. Daar zal ik iets moeten aan doen. Het probleem is dat Amandine nog amper 100 meter kan stappen en dat ze altijd bij mij wil zijn. Straks schrijf ik wel een vervolg.
Vandaag liep niet zoals het moet. Vorige nacht weinig of bijna niet geslapen, maar dat is geen nieuws. HOE DIKWIJLS HEB IK DAT AL GESCHREVEN. De ganse dag niet goed gevoeld. Een maag die niet mee wilde. Dat orgaan is een oud zeer in de familie en als we eens samenkomen, gaat een deel van de conversatie daar over. Als Goedele op bezoek komt gaat alles ineens beter. Nog een opsteker was het bezoek van Agnes met Heleen. Plots ging alles goed. Nu ik terug alleen op mijn kamertje ben, zal het niet lang duren voor ik mijn bed opzoek. Stilaan begin ik te wennen, maar perfect gelukkig zal ik hier nooit zijn. Tegenstrijdig misschien, maar toch voel ik me hier goed. ik weet en voel dat Amandine hier absoluut niet ongelukkig is. Ze voelt ook de zekerheid van de verzorging. Vorige nacht had ze ademhalingsproblemen en natuurlijk komt ze dan eerst naar mij. Ik belde de verpleging en die hebben haar op een fantastische manier geholpen. Vroeg slapen vandaag, vergeetg het maar. Ik zit hier nog en het is bijna 2 uur. Nog even en een volgende poging.
Het is 16,22 uur en iedereen zit al aan tafel. Avondmaal voorzien voor 16, 45 u. Het is zielig om zien, want er staat nog geen koffie en er is nog geen brood. De oude dag is een dag van wachten. Zo lang ik het nog besef, zal het met mij niet gebeuren.
Ik schreef het al een paar keer, die reclame wordt alsmaar aggresiever. Je probeert een of ander venster te openen, maar eerst moet je publiciteit verwijderen. Kan dit zo maar, vraag ik me dan af. Telkens ik op seniorennet probeer te geraken, krijg ik eerst reclame. Hebben anderen daar ook last van en kan ik dat omzeilen of ongedaan maken? Het is natuurlijk maar één druk op een knop, maar ik vind het gewoonweg niet kunnen. Die firma zal daar een pak geld voor betalen, maar het is hinderlijk. Ik reageer zo snel dat ik zelfs niet weet van welke firma het is.Nu ga ik voor de derde keer deze nacht (alhoewel het is al morgen) proberen nog even te slapen.
Zoals ik al schreef is het zielig om te zien hoe oudjes al een half uur voor etenstijd van hun kamer gehaald worden voor de maaltijd. Ze worden, met een slab aan, al aan tafel gezet en ze moeten maar wachten. Ik begrijp dat ze niet iedereen gelijk kunnen gaan halen, maar ik mag het zielig blijven vinden. Ik hoop dat ik dat niet moet mee maken. Ze mogen me een spuitje op voorhand geven. Je kan dit laten vastleggen bij een dokter en ik denk dat ik dat ook ga doen, al ben ik nog zeer ver van die fase in mijn leven. (hoop ik toch) Tante is naar een dokter geweest om op papier te laten zetten, dat als ze begint te dementeren ze haar mogen laten inslapen. Wie moet bepalen of je zo ver bent? Het is volgens mij een maat voor niets. Amandine is veel slechter dan tante, maar nog goed. Waar ligt de grens en wie beslist? Dit zijn zo van die gedachten die opkomen in een home, waar je veel miserie rondom jou ziet. Slechte nacht gehad en misschien wat zwartgallig.
Normaal zou, nu we in een rusthuis zitten, alles kalm aan moeten verlopen en zouden we "rust" moeten hebben. Het is ook grotendeels zo. Toch zijn er enkele dingen die ik me aantrek en die me storen. Deze middag een babbel gehad met een dame die hier ook opgenomen is. Ze beweert dat haar kinderen het verblijf betalen, maar dat ze verder geen enkele euro krijgt. We nodigden haar uit om mee iets te gaan drinken in de cafetaria op onze kosten. Volgens de verpleging vertelt ze de waarheid. Natuurlijk ken ik de achtergrond niet en mag ik geen oordeel vellen, maar ik had er gewoon mee te doen. Er is nog een dame die net hetzelfde verhaal heeft. Haar kinderen innen haar pensioen en regelen alles, maar zij krijgt geen zakgeld. Eigenaardig. Dit zou bij mijn kinderen nooit voorvallen, zeker weten. De verpleging vroeg om hun in het vervolg in te lichten als we zo iets doen en dat begrijp ik.
Hier staat in een kamertje een houten kist waar op staat "kine ergo St Raf". Ginder zullen ze dat missen en hier staat dat in een verloren hoekje. Niemand die het initiatief neemt om het terug te bezorgen aan de rechtmatige eigenaar. Hoe dingen kunnen verloren gaan. Ik heb geen idee waarvoor dat zou moeten gediend hebben, maar het heeft toch ooit zijn nut gehad. Het staat hier te staan al zo lang we hier zijn. Missen ze dat nu niet? Al lang een nieuw besteld waarschijnlijk. Hier is ook niemand die het initiatief neemt om het aan de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen. Ach ja, ik hou me weer bezig met dingen waar ik me niet moet mee moeien. Moeder de vrouw heeft het lumineuze idee gehad om ons in te schrijven om met de oudjes naar Leuven kermis te gaan. Wat gaan we daar doen? Misschien annuleer ik die inschrijving wel, ik zal morgen eens horen of ze er echt naar toe wil of niet. Als zij graag gaat, geen probleem. Een zak smoutebollen eten? Zo een ramp is het niet.
Dit is echt ervelend. Drie keer reclame voor ik op de site kan.
Saaie dag vandaag. Eten, rusten, terug eten en weer gaan rusten. Het komt door de rotnacht die ik heb gehad. Hopelijk vandaag beter. Ik ben met te veel problemen bezig. Dingen die ons aangedaan worden en waar geen enkele wettelijke reden voor bestaat. Toch moet je je wapenen en daar zit dan natuurlijk dat nachtelijk piekeren bij. Als het om geld gaat doen mensen de meest gekke dingen. Ik ga proberen het uit mijn hoofd te zetten en toch wat te slapen.
Komisch, triestig en plezant, alles maak je hier mee, maar ik onthou vooral het zielige dat je hier ziet. Een groot aantal van de dertig mensen op deze verdieping kan zich niet meer zelfstandig verplaatsen of behelpen. Die moeten dus in bad als de verpleging zegt dat het daar het moment voor is. Diezelfde mensen zitten soms al een half uur voor etenstijd aan tafel. Natuurlijk kan het personeel niet iedereen gelijk gaan halen, maar het is zielig om zien dat die menskes daar zitten wachten tot er eindelijk eten op tafel komt. Er zijn er ook twee die niet meer zelf kunnen eten en die moeten geholpen worden.
Niemand begijpt hoe wij op onze leeftijd hier binnen geraakt zijn, terwijl er lange wachtlijsten bestaan. De buurvrouw aan tafel zegt dat het komt omdat ik het goed kan uitleggen. Amandine is van de kliniek direct naar hier gekomen, maar niet lang daarna was er ook een plaats voor mij. Enfin, we zitten hier voor de rest van onze dagen. Niet tegen de zin, absoluut niet. Een degelijke verzorging en drie maal eten per dag, terwijl dit vroeger één maaltijd was. Eigenlijk heb ik er geen spijt van. We gaan en we staan nog altijd waar en wanneer we willen. Ik hoef me niets meer aan te trekken van allerhande rekeningen, behalve dan die heel grote eens per maand, want goedkoop is het niet. Je denkt dan omdat het van het ocmw is dat de prijs wel zal meevallen, maar niks is minder waar. Het is duur, zeer duur, maar met de opbrengst van de verkoop van het appartement kunnen we het hier wel uitzingen voor de rest van onze dagen.
Ik schrijf hier zeker een vervolg aan, maar momenteel heb ik geen inspiratie;
Een vrouwke dat hier een paar kamers verder ligt, kom ik dag en nacht tegen op de gang. Een verpleegster vertelde me juist dat ze al zo een deurtje aan haar kamer geplaatst hebben, maar ze kruipt er gewoon over. Nochtans zo jong is ze niet meer, maar waarschijnlijk lenig genoeg om die hindernis te nemen. Ze gaat niet weg van de verdieping, maar ze moet blijkbaar haar kilometers maken. Ze stapt alsmaar de gang op en af. Telkens ik ze tegenkom zegt ze goeiedag.
Is er één plaats in ons apenland waar geen uren gepikt worden van de werkgever? Als men om 7 uur moet beginnen met werken, komen ze om 7,20 uur, er is toch geen controle. Mij kan het niet schelen, tenzij ik er last zou van ondervinden. Zou dit nu overal en in alle landen zo zijn? Ik veronderstel van wel.
Zoals jullie al te veel hebben moeten lezen ben ik een nachtwandelaar, vanwege mijn RLS. Wie kom ik daarjuist op de gang tegen? Amandine. Ze gaat toch ook dezelfde problemen niet krijgen zeker? Ik heb ze terug in haar bed gestopt.Straks ga ik nog eens kijken of ze terug slaapt Ze was nochtans rustig. Binnen een paar minuten eens poolshoogte nemen. Slaapwel. Enfin, normaal lezen jullie dit pas morgen vroeg na de nodige rust. Bij mij zit het er voorlopig nog niet in. Lezen helpt soms, dus ga ik onmiddellijk een boek nemen en lezen tot ik er bij in slaap val. Nochtans een mooi ding, het is het verzameld dichtwerk van Felix Timmermans. Ik ken het bijna van buiten. Ik hoop straks mijn zoon te zien die in Angola woont en mijn kleindochter die van uit Portugal naar België gaat verhuizen om hier te studeren. Ik kijk er echt naar uit. Tot straks.
Mensen doen de meest onvoorspelbare dingen voor geld. Ik ga het hier nu niet openbaar maken, maar Amandine en ik zijn gedegouteerd van wat ze gebrobeerd hebben voor het geld. Het gaat niet over enkele euro, maar zelfs dan. Iedereen doet toch met zijn eigen geld wat hij wil, al gooit hij het op straat; Voor het geld verkoopt de beer zijn vel, zeggen ze. Hopelijk is alles voorbij en kunnen we terug op onze twee oren slapen. Van waar dat gezegde komt weet ik niet, maar op je twee oren slapen is onmogelijk. Betere vooruitzichten. Zoon van Angola met kroost en kleindochter van Portugal op bezoek. Blij weerzien. Spijtig genoeg gaat dat allemaal zo snel voorbij. De kleindochter komt in België studeren, die zullen we dan wel eens meer zien. Ik was al van deze morgen doodop en ik zit hier nog. Nu ga ik dus slapen. Tot morgen.
Net hier een dame ontmoet en al lachende zeg ik: "doe je niks op?". "Ik heb geen rotte frank" was het antwoord. De kinderen ontvangen haar pensioen en ze betalen haar verblijf, maar verder heeft het menske niets. "Een plezante oude dag" voegde ze er nog aan toe. Triestig. Ik nodigde haa uit om iets te gaan drinken en ik zou wel betalen, maar zels dat durft ze niet, omdat ze dan ruzie zou krijgen met haar kinderen. Ik ben er vast van overtuigd dat het bij mij niet zo zal lopen. Dagelijks hoor ik hier schrijnende verhalen. Om eerlijk te zijn meer triestige dan blije mensen. Oud worden!!! Ik ben nog jong en ik voel me nog jong, maar dit zal mij binnen afzienbare tijd toch nooit gebeuren.
Een beetje zoek en lachwerk vandaag. Het was hier rommelmarkt in de buurt en een dame die hier ook verblijft had twee zakken met boeken gekocht. Ze beweerde dat ze die op haar bed had gelegd en dat ze gepikt waren. De verpleging heeft heel haar kamer doorzocht en niets gevonden. Ze wilde en moest de directrice daarover spreken, maar die was al naar huis. Roepen en tieren tot en met. De mensen die hier werken zeggen dat hier nog nooit iets gestolen is. We waren net een kop koffie gaan drinken en in het teruggaan naar de kamer zie ik in een kartonnen doos in de berging twee zakken met boeken liggen. Waarschijnlijk heeft ze die daar zelf in gedropt. Enfin probleem opgelost. Onze ex professor fylosofie blijft nog altijd de meest lompe mens die hier rondloopt. Als hij iets moet hebben, steekt hij zijn arm omhoog en wijst naar hetgeen hij wenst, zonder één woord te zeggen. Toch blijven de dames en heer die hier werken, nog altijd even vriendelijk. Ik had al gezegd dat ze (per ongeluk) eens zijn tas koffie over zijn broek moeten gieten. Hoe ze zo geduldig blijven begrijp ik niet. Nog een voorval van vandaag. De braderie was vanwege het slechte weer een flop en alles was rond 5 uur deze namiddag al opgebroken. Ik reed naar de winkel en werd tegengehouden door een stuurse flik en ik werd verplicht van enkele kilometer om te rijden en ik was op amper 200 meter van de home. Meestal helpt het als ik vriendelijk en onderdanig ben, maar bij deze man kon het niet helpen. De straat werd afgesloten tot deze nacht twaalf uur. Ik ben een kurieuzeneuzemosterdpot en dus ging ik net eens kijken.Ondanks het feit dat er niemand meer is, staat de afspanning er nog en blijft die flik patrouilleren. Morgen ander nieuws.
Ik zal proberen om het dagelijkse nieuws telkens 's avonds te posten. Ik zeg wel proberen. De laatste dagen te veel mee gemaakt om goed te zijn. Ik ga er hier nu niet over schrijven, want het is, zoals ze zeggen, een familiekwestie. Triestig dat je een relatie kapot maakt voor geld. Verder vandaag een zeer rustige dag, zonder ook maar één hoogtepunt. Een eigenaardig voorval vandaag. Aan de tafel schuin tegenover ons is er een dame die klaagt dat er geen boter op tafel staat, dus ik ga naar de voorraadkast, neem daar een vlootje boter uit en breng dat naar die dame. Reactie! Ze schuift dat ding in een furie van haar weg, tot dat op de grond terecht komt. Blijkbaar mocht ik dat niet brengen, maar de mensen die hier werken. Ik ben geen haatdragende persoon, maar die dame mag morgen stikken van de dorst, één slok water zal ze van mij niet krijgen.Ik heb het deze middag nog tegen Amandine gezegd, het venijn loopt van die dame haar gezicht. Och ja, als ze morgen vriendelijk naar iets vraagt, ga ik dat toch weer brengen, denk ik. Om 2 uur 's namiddags wordt er altijd koffie geschonken. Iedereen gaat dan aan één gemeenschappelijke tafel zitten, behalve dat vrouwmens. Die zit altijd alleen aan een andere tafel.
Net een babbel gehad met een verpleegster hier. Ze moest blijkbaar haar hart eens luchten. Het ging over een familiekwestie en ruzie die ontstaan is bij het overlijden van grootmoeder. Je weet, verdelen van de goederen. Ik kan het me bij ons in de familie niet voorstellen, maar ja, ik denk dat het in de meeste gevallen niet zo simpel is. Altijd hetzelfde, geld!!! Als er geld mee gemoeid is doen mensen de meest gekke en domme dingen.
Ondanks het feit dat Amandine veel vergeet, weet ze verdomd goed dat Goedele hier dagelijks staat. Zo kwamen deze namiddag ook ineens een aantal namen van mensen naar boven. Bv Rudi en Chantal, Joske en Firmin, Leona... en ze bleef maar doorgaan. Eigenaardig toch hoe dat koppeke in mekaar zit.
Het kortgeding bij de rechtbank zit ook zeer diep. Dit zal ze niet snel vergeten. Ze haalt voortdurend één ding aan uit heel het gebeuren en dat had dan te maken met een agressie tegen mij. Ze ziet me zo graag dat ze niet kan hebben dat iemand één scheef woord over mij zegt.
Dit is echt vervelend! Bij eender wat ik wil openen, komt er eerst reclame. Het is vrij agressief, want je moet echt een aantal stappen doen voor je die weg krijgt. Kan dit zo maar vraag ik me af? Indien ik bv op seniorennet wil inloggen, komt er eerst reclame en dan pas kan ik beginnen met iets in te tikken. Dit zou eigenlijk niet mogen. Is dit nu alleen bij mij? Hoe krijg ik dat weg?
