Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
28-07-2014
waar verhaal
Een nonkel van mij was fietsenmaker en woonde naast de grote gevangenis in Leuven. Tegen de muur van die gevangenis had hij een duivenkot. Op een dag toen tante iets moest gaan ophalen in de kelder, hoorde ze daar een vreemd gerucht. Ze verwittigde haar echtgenoot en er bleek een ontsnapte gevangene in de kelder te zitten. Volgens het verhaal was die man, op welke manier dan ook, in dat duivenhok kunnen kruipen en zo in de tuin en vandaar naar de kelder. Ze hadden geen telefoon bij nonkel en tante is de gevangenis gaan verwittigen, terwijl nonkel de wacht hield. Het duivenkot is er moeten aan geloven.
Waar ik schrik voor had gebeurde ook. Ik schreef vroeger al dat ik bezig ben aan een boek met gesprekken met oudere mensen. Twee van hen waren op dat ogenblik 99 en die worden dit jaar allebei 100. Maar spijtig genoeg zijn er ondertussen van de anderen al twee personen overleden. Vandaag vroeg men mij of ik een bekend figuur van hier in de buurt nog gezien heb. Hij maakte dagelijks zijn wandeling en de mensen zien hem niet meer. Morgen ga ik daar eens aanbellen. Het duurt allemaal veel te lang voor ik klaar ben met dat schrijven. Ik begon met de gesprekken vorig jaar in oktober en eigenlijk had dat boek al lang klaar moeten zijn. Ik zal zorgen dat alles gedrukt is binnen een paar weken.
En voilà, de postjes zijn verdeeld. Iedereen tevreden, behalve de kiezer misschien. Er zijn er die het zeer hard gespeeld hebben en hun slag hebben thuis gehaald. Daar alleen gaat het om. Veel van de op voorhand gemaakte beloftes worden terug ingeslikt, als ze hun postje maar hebben. Geld en macht. "Leve de republiek", riep Van Rossem eens, en eigenlijk zou dat misschien wel beter zijn. Nu betalen we met zijn allen een pak ministers die we eigenlijk niet nodig hebben. Moest er in België geen kiesplicht zijn, zou er misschien nog dertig procent gaan stemmen. De bevolking is het beu en iedereen die ik tegen kom, denkt hetzelfde. Arm landje.
mijn jongste zus organiseert één of twee keer per jaar een bijeenkomst met broers en zussen en de aangetrouwden. Wat een onthaal altijd. We zijn (nog) altijd met tien. We beginnen steevast met een cava en er volgt altijd een drie-gangen menu. Waar ze de tijd en de energie haalt, weet ik niet. Bij zo een samenkomst gaan de gesprekken steeds over vroeger natuurlijk. Eten en RLS zijn ook altijd een onderwerp van gesprek. Het is gezellig en er wordt wat afgelachen. Stommiteiten die dees of gene uitgestoken heeft of speciale gebeurtenissen van vroeger. Gezond plezier. Vandaag hadden we dan veel geluk met het weer en we hebben ons onder een grote boom gezet, waar het veel aangenamer is dan onder een parasol. Ik heb spijt dat het weer voorbij is.
Wel, ik ben super tevreden dat ik een deel van mijn woorden moet terug nemen. Er bestaan toch nog mensen met een hart. Gisteren waren het onze vrienden van Boom die hier aan de deur stonden voor een babbel en vandaag stelde Angèle en Marc zelfs voor om hun vakantie op te zeggen indien het nodig moest zijn. Rudi en Chantal waren kategoriek. Ze vroegen niet of het goed was dat ze eens afkwamen, nee, ze zegden gewoon dat ze hier zouden staan. Morgen vroeg ben ik uitgenodigd bij een oud collega voor een babbel. Er zijn toch nog mensen die menen wat ze zeggen. Het doet me deugd.
Mijn peter was edelsmid en ik stond echt in bewondering voor wat hij maakte. Ooit had ik de ambitie om bij hem les te volgen in het ciseleren. Ongelooflijk met wat een precisie en met één eenvoudig hamerklopje hij dingen kon toveren. Zelf heb ik drie werken gemaakt. Ik schrijf nu zelf, maar meer dan de helft werd door hem zogezegd verbeterd, zodanig dat het eindresultaat voor meer dan de helft van hem was. Jaarlijks gaf hij bij de verjaardag van ons ma, een van zijn werken als cadeau. Na het overlijden van ons ma, zijn de meeste van die kunstwerken, bij mij terecht gekomen. Nu hangt er een madonna met kind zelfs in Angola. Mijn zoon heeft die meegenomen en nu hangt die bij hem te pronken. Dat hoop ik tenminste.
Gisteren en vandaag stuurde ik een aantal mails naar mijn familie, maar ook naar vrienden en kennissen in verband met persoonlijke problemen. Door de telefoons en mails die ik als reactie kreeg, herken ik onmiddellijk mensen die het goed met me menen en die ook uit de grond van hun hart spreken. Geen holle woorden. Ik kan ze er zo uithalen. Je kent wel de mensen die dan zeggen: "als ik eens iets voor jou kan doen..." Rap gezegd, maar dat is zo een zin die uit beleefdheid gebruikt wordt. Agnes en de kinderen menen echt wat ze zeggen en verder zijn er de overeerlijke (heerlijke) vrienden van Boom, die onmiddellijk afkomen om een riem onder het hart te steken. Buiten mijn zussen en broer kan ik verder zo niet veel mensen meer aanhalen, spijtig genoeg. Ben ik te gevoelig of is de wereld zo hard geworden? Ieder voor zich. Och, misschien ben ik weer te snel met mijn reactie en zijn er een aantal mensen die hun mail nog niet gelezen hebben. Ik hoor het wel weer. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik mezelf morgen moet tegenspreken.
Voor onderzoeken in de kliniek bestaan er ellenlange wachtlijsten. Soms duurt het maanden voor je aan de beurt bent. Als het ernstig is kan het blijkbaar ook anders. Deze morgen moest ik bij een specialist zijn en die zorgde er voor dat ik volgende week ineens vijf onderzoeken na mekaar kan krijgen. Ook dat kan dus blijkbaar. Een beetje goede wil en wat aandringen.
Wat het groene boekje is voor Nederlandstaligen, is het boek van het Mercatorfonds over Timmermans, voor de liefhebbers van de Fé. Op aanraden van Mon (blog Timmermans), sloeg ik vandaag dat boek nog eens open. Ik moet dat destijds van iemand als cadeau gekregen hebben, want er staat vooraan een opdracht in. Sla me dood, maar ik kan de naam niet meer linken aan een gezicht of een gebeurtenis. Nochtans een duur geschenk. Het is een luxe uitgave in een stevige kartonnen farde. Toch ga ik proberen te achterhalen wie die milde schenker was om hem alsnog te bedanken, want misschien deed ik dat destijds niet of niet genoeg.
Als je hier in ons Belgenlandje iets organiseert, moet je toch altijd geluk hebben met het weer. Zo is Leuven in scène vorig weekend uitgeregend. We zijn daar verschillende keren naar toe geweest en dat is altijd de moeite. Vorige zondag waren er een aantal zaken dicht en zijn er enkele attravcties afgelast omwille van het slechte weer. Spijtig.
Even reclame maken. Mijn neef gaf me het adres door van een site met nieuwe en tweedehandsboeken. Ongelooflijk hoeveel daar op staat. Ook moet ik vaststellen dat je beter twee keer kijkt voor je een bestelling plaatst, want de prijzen zijn enorm uiteenlopend. Voor hetzelfde boek is dit soms het dubbele van de prijs. Wat ik ook vaststel is, dat sommige verkopers eigenlijk weinig moeite doen. Geen degelijke beschrijving en ook geen foto. Zo is vergelijken natuurlijk niet zo gemakkelijk. Is dit een origineel werk of is dit een herdruk? Geen jaartal, gewoon de titel en de schrijver. Daar ben ik niks mee, want sommige boeken heb ik al driedubbel, maar dan in een andere uitgave of met enkele tekeningen van iemand. Goed uit de dopen kijken.
