Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
03-03-2016
vriendelijk
De "gemaakt" vriendelijke is van dienst deze nacht. Als ik zo blijf schrijven is er niemand meer die deugd en dat is niet zo. De twee mannen die hier werken zijn echte schatten en de twee jongste dames ook en dan moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat het daar stopt. Zoals ik al schreef zou het een roeping moeten zijn als je in een dergelijk beroep stapt. Eigenaardig genoeg zijn het de mannen en de twee jongste dames die hier werken die de besten zijn. De rest zou beter bureauwerk of degelijke gedaan hebben, maar niets om met mensen bezig te zijn. Ik schreef het al maar als een buitenstaander met één blik kan zien dat er een azijntrut rond loopt, dan zegt dat al genoeg. Aan de dame die nu van dienst is kan je aan haar glimlach merken dat dat niet gemeend is, maar omdat dat nu eenmaal bij haar beroep hoort. De jongens, toevallig allebei homo, zijn echte lieverds, echter zonder te overdrijven. Vriendelijk, behulpzaam en correct. Een van de jonge dames is bijna over enthousiast en niets is te veel. " maar, daar zijn we hier voor!" "Vraag maar!" Ik weet niet dat dat zo bij iedereen is, maar ik ben vriendelijk en beleefd en met azijn vang je geen vliegen. Alles krijg ik er van gedaan. Ze spreken mij ook altijd aan met StafKE. Ondanks dat moet ik alsmaar blijven herhalen dat ik hier absoluut niet graag ben en hier ook niet thuis hoor.
Help, kom me hier weghalen!! Voor de zoveelste keer moet ik schrijven dat ik hier niet graag ben. Nochtans moet ik hier blijven voor mijn vrouw, willen of niet. Ondertussen schrijf ik maar wat over de medebewoners. Net toen ik in de gang kwam was er een dame aan het hoesten als een verkouden zeehond. Amaai, dit klonk absoluut niet gezond. Onze tafelgenoot Pierre, die denkt dat hij de vrolijke Harry is, had deze avond weinig praat. Misschien een mindere dag. Ik kon trouwens aan zijn gezicht (zijn wezen zeggen ze in de Vlaanders) zien dat hij niet was zoals normaal. Ik heb niks gevraagd, want het kunnen privé problemen zijn. Mathilleke was er ook niet helemaal bij, maar die begon zelf over wat ze voor had. Ze was vorige nacht gevallen en voor ze haar had voortgesleept tot aan de bel, waren er een aantal uren verstreken. Het is een mens van dik boven de 100 kilo en dat ging dus maar centimeter per centimeter. Och ja dat is zo wat het nieuws dat ik van hier heb. Niets speciaals dus.
Een nare droom gehad. Ik heb de ganse nacht in de klinek gelegen voor allerlei onderzoeken. Eén positief puntje in die droom, alle onderzoeken volgden mekaar op zonder ook maar één minuut ergens te moeten wachten. De uitslagen zal ik volgende nacht in een volgende droom misschien krijgen, wie weet. Hopelijk zijn de resultaten ook goed.
When everyone is going to sleep i'm wide awake. Ik weet niet of dit de juiste vertaling is, maar dit is nu al aan de gang van als ik hier in de home ben. Het gros van de mensen ligt er hier al in van rond acht uur. Dat is het moment dat ik begin wakker te worden. Vandaag weer een afwezige dag. Er absoluut niet bij. Ik moet er eens met de dokter over praten, want dit is niet meer normaal. Overdag dikwijls afwezig en dus absoluut niet plezant voor Amandine en 's avonds klaar wakker. Aan de pillen die ik hier krijg zal het niet liggen, want het aantal dat ik nog te slikken krijg is serieus afgebouwd. Piekeren is waarschijnlijk een van de oorzaken. Mijn gezond verstand zegt me dat dit slecht is, maar ik kan er niet aan doen. Ik blijf bezig met hetgeen ons aangedaan is en met hetgeen nog op ons afkomt. Toch wetende dat niemand ons kan raken of pijn doen, blijf je daar onbewust mee bezig. Waarom doet iemand zo iets? Dit kan alleen maar uit eigenbelang zijn en toch moeten ze weten dat het absoluut niet zal helpen. We staan zeer stevig in onze schoenen en al wat iemand ook maar wil ondernemen is verloren moeite. Ach ja ik ben een piekeraar.
Onvoorstelbaar. Amandine en haar handtas! Telkens vergeet ze dat ding wel ergens. Volgens mij vandaag de 40e keer in enkele maanden. Tot nu toe altijd zeer veel geluk gehad met een eerlijke vinder. Ik zorg er ook voor dat er nooit geld in steekt en met haar bankkaarten kunnen ze toch niets beginnen zonder code. Trouwens al haar kaarten zijn geblokkeerd. Buiten enkele munten steekt er geen geld in, dus.. Het is natuurlijk heel de papierwinkel als je id kaart en dergelijke verloren zijn. Een paar minuten geleden kwam de verpleging met dat ding aandraven. Vergeten in de refter naast haar stoel. Ik zal er ook mee moeten op passen. Allemaal geen ramp, maar vervelend. Al enkele keren gebeurde het in een restaurant waar we geregeld komen, maar voor hetzelfde geld is het ergens waar ze ons niet kennen. Bij afrekenen zal ik telkens de reflex moeten hebben om te zien of ze haar handtas wel bij heeft. Een knik die ik zal moeten maken. Een zelfklever in de auto hangen met in het groot; "handtas". Zou helpen. Ik hoor net aan tafel een man stoefen over zijn leeftijd. 94 is hij. Ik hoor dergelijke dingen hier regelmatig. Mensen die er prat op gaan om al zo of zo oud te zijn. Een aantal van de bewoners zijn om en bij de negentig en ik denk twee al rond de honderd. Op twee personen na was Amandine met haar 71 ste verjaardag de jongste hier. Veel te jong om in een home te belanden. Ik ga nog eens met de dokter en de psycholoog bekijken welke de mogelijkheden zijn. Simpel is anders. Een aantal dingen waar ik het nog wil over hebben, misschien later of binnenskamers.
Zoals ik al schreef, ik ben het hier echt beu, kotsbeu. Je kan gaan en staan waar je maar wil, zeggen ze. Vergeet het maar. Ik heb nu niets tegen een poetsvrouw, maar als je binnen komt en die maakt de opmerking: "ben je al terug Staf?" dan gaat dit er voor mij iets over. Wil dus zeggen dat ze je hebben zien buiten gaan en misschien nog net niet de tijd opgemeten hebben die je weg bent geweest. Het was vandaag Amandine haar verjaardag. Een grote toeloop hadden we niet verwacht, maar als je al in zo een godvergeten oord zit, doet het af en toe eens deugd om iemand te zien. Gelukkig zit ze daar niet mee en ik betwijfel of ze vandaag meer dan enkele minuten geweten heeft dat het haar verjaardag was. Doet er niet toe, het is het gebaar dat telt. Ondertussen heeft ze al een hele tijd haar pijama aan en kijkt (keek, slaapt al) ze TV. Gelukkige verjaardag vrouwtje.
Vandaag de verjaardag van Amandine. Eigenaardig genoeg voelden we ons geen van beiden echt goed. Het vieren zal dus uitgesteld worden tot morgen of een andere dag misschien. Eigenlijk, buiten bezoek dat er was, niets speciaals vandaag. Morgen dan de grote taart boven halen?
Bij een van de dames die hier werkt moet ik altijd denken aan de film Spartacus. Waarom die film? Slavernij. Die dame zou perfect gefunctioneerd hebben in die slavenhandel. Ze vraagt niets, maar beveelt. Ze zegt niets, maar ze roept. Mens toch, wat heeft die een fout beroep gekozen. Zelfs in een gevangenis worden mensen zo niet behandeld. Ik hoop dat ze niet getrouwd is, want ocharme die man dan. Je zou nu zeggen dat ze eens een slechte dag heeft, maar ze is altijd zo. Gelukkig heb ik er nooit iets mee te maken, want ik loop hier mooi binnen de lijntjes. Gelukkig is het de enige die hier zo is. Er zijn er nog met een kort lontje, maar het blijft binnen de perken. Gelukkig zijn er ook die poeslief zijn. De twee mannen die hier werken zijn een voorbeeld. Toffe, vriendelijke knullen. Niets is hun te veel. Moest die dame een klein procentje hebben van die mannen, zou het echt mee vallen. Zoals ik eerder al schreef, de dag dat ik hier niet meer moet zijn, ben ik weg. Ik overleef het allemaal wel.
Ongeluk in het kwadraad. Deze avond madame nuf en madame nuf bis van dienst. Waarom hebben beide dames dit beroep gekozen? Bij de ene loopt de azijn van haar gezicht en bij de andere is elk woord gemeten en gepast. geen woord te veel. Oei, ze was net hier en ze zegde "tot morgen". Was dat verschieten! Het gezicht stond nog wel op onweer, maar ze zegde waarempel iets. Ondertussen hoor ik ze ergens in een kamer roepen dat het nu wel tijd is om gaan te slapen. We zijn amper half acht. Waarom schrijf ik dat ik hier niet graag ben? Dit is erger dan een kleutertuin. Rond 8 uur zou iedereen al in bed moeten liggen. Zeer veel van de bewoners hier slapen bijna de klok rond. Dus nog eens, ik hoor hier niet thuis en de dag dat ik kan vertrekken ben ik ook weg. Geen seconde langer dan nodig. Ik ben hier absoluut niet gelukkig. Je kan je dan afvragen waarom ik hier woon. Dat is enkel en alleen omdat mijn vrouwtje niet zoder mij kan en dat ze het niet zou overleven zonder mij. Dikke nek? Nee absoluut niet, maar gewoon de waarheid. Ik ga er verder geen uitleg over geven. Het is hier leven in een bepaald regime. Om dat uur is er dat en op een ande uur is er weer iets anders voorzien. Douchen door de week kan alleen maar van dat uur tot dat uur. Etenstijd is ook strikt afgemeten en ga zo maar door. Met andere woorden, niets voor mij. Voor Amandine is dat allemaal niet zo erg, zo lang ik maar in haar buurt ben. Dubbele last op mijn schouders. Toch ga ik niet zitten jammeren. Tussen het begin van dit bericht en nu zijn er een aantal uren verlopen. De twee krengen zijn nog steeds van dienst al is er een van de twee die straks moet afgelost worden. Nog iets later de andere ook. De enige twee minder aangenamen (in mijn ogen dan) zijn dan weg en het kan er dus alleen maar beter op worden. De jongste van de bende is de allerbeste. Nog vol energie en enthousiasme. De oudste heeft het niet op mij en ik voel dat ook. Waarschijnlijk heeft het te maken met een klacht die ik eens stuurde naar haar chef. Maakt het nog maar eens een stuk onaangenamer om hier te leven. Nog eens en zeker niet voor de laatste keer, ik ben hier niet graag.
Zuurpruim is weeral van dienst deze nacht. Ik hoop dat ik niets nodig heb. Ik ben hier al niet graag, maar zulke mensen maken het nog moeilijker. De dag dat het kan en dat ik hier niet meer nodig ben, stap ik het hier af. Geen seconde langer dan nodig. Ik beweer niet dat iedereen hier onvriendelijk is, want dat is niet zo, maar het is en blijft een instelling waar ik me absoluut niet thuis voel. Dit is absoluut niets voor mij. Natuurlijk als je in gemeenschap leeft moeten er regels zijn, en daar moet je je aan houden, maar hier is het soms zoals in een kindertuin. Ook de manier van aanspreken en iets vragen is zoals tegen een klein kind. "Zou je nu je boterhammetje niet schoon opeten" en zo van die dingen. Veel verkleinwoorden. De ganse dag hoor je dat hier. Ik verfoei het hier. Ik ben hier ongelukkig.
Deze namiddag een klop van de hamer gehad, zoals ik die in jaren nog niet gehad heb. Ik was compleet van de kaart. Ik legde mij neer in de zetel en ben als een blok in slaap gevallen. Uuuuren geslapen. Endelijk wakker geworden, maar ik denk dat ik binnen een half uur terug in dromenland ga zitten. Ik voelde het al van voor de middag dat ik zo precies door mijn benen ging zakken. Ik heb er zelfs over gedacht om naar de kliniek te gaan, zo slecht voelde ik mij. Hopelijk morgen beter en frisser. Je zal wel lezen hoe het gaat.
Zuurpruim is vandaag weer van dienst. Mens toch, merkt die dat zelf niet? Als je 's morgens wakker wordt is het eerste wat je ziet in de spiegel, je eigen smoelwerk. Als je dan al op een triestig gezicht moet kijken... Trouwens je gezicht is bedoeld voor anderen. Aan hetgeen je 's morgens zelf ziet kan je weten wat alle anderen te zien zullen krijgen gedurende de dag. Ben je zelf tevreden met een azijngezicht, is dat niet alleen jouw probleem, maar ook dat van alle mensen die je die dag zal zien. Als ik me goed herinner heb je trouwens minder spieren nodig om te lachen, dan om te wenen.
Als ik er morgen nog zo over denk, dan schrijf ik de laatste bladzijden van mijn boek. Ongeveer honderd bladzijden geschreven en gesneuveld op enkele honderden regels. Geef me morgen een stamp onder mijn achterwerk, dat ik voort werk. De goeie ingesteldheid moet terug komen en ik ben weer vertrokken. Natuurlijk heb ik of zoek ik excuses, maar het is dikwijls het karakter dat ontbreekt. Het komt wel terug. Morgen werk ik verder en binnen enkele dagen is alles klaar voor publicatie. Je zal wel zien. De goeie mentaliteit zal weer boven komen drijven.
Veel spectaculair nieuws heb ik niet te melden, tenzij ik begin over de klachten over het eten die ik dagelijks links of rechts hoor. Natuurlijk zou ik ook kunnen schrijven over Maria die ze niet op tijd zijn komen halen om haar te wassen of over Pierre die bij elke maaltijd krom over zijn bord hangt en zo alles naar binnen werkt. Ook over Emilie die hier nog nooit iemand op bezoek heeft gehad of het geklaag over het weer, al komen ze nooit buiten. Met dergelijke dingen kan ik dagelijks wel een aantal bladzijden vullen. Een home is een home en natuurlijk vind je hier niet terug wat je thuis had. De huiselijke warmte en het comfort en nog zo veel dingen meer, kan je hier onmogelijk verwachten. Tussen alle koren is er kaf en natuurlijk lopen hier ook verzorgenden rond die beter een ander beroep hadden gekozen. Er zit onder ander een dame tussen die als slavendrijfster niet zou misstaan hebben. Ze heeft een gezicht dat gans haar karakter weergeeft. Een tijd geleden (ik denk Rudi en Chantal) vroeg ik om eens naar haar gezicht te kijken en ze wisten onmiddellijk wat ik bedoelde. Ze heeft een zuurpruimengezicht en de rimpels naast haar mond lopen recht naar beneden. De andere richting is nooit gebruikt. Zij vraagt ook nooit iets, zij beveelt. Zelfs als ze gewoon iets vertelt kan je aan haar stem horen dat het zo een type is. Er is een dame bij met een harde stem en die laat horen wat ze wil, maar toch doet ze dit op een correcte manier, zonder iemand te kwetsen. De jongste van de bende hier en ook de twee mannen, zijn de beste van de hoop. Schatten. Wie weet wat ze van mij vertellen?
Ze zullen hier verkeerslichten en drempels moeten plaatsen. Van de 91bewoners hier is er misschien de helft (of toch bijna) die met zo een rollator rondstapt. De man of vrouw die dat uitgevonden heeft, ligt al jaren op het strand ergens op een onbewoond eiland. Het is waarschijnlijk een gemakkelijk ding om je mee te verplaatsen. Aan de refter of in de refter staat het rond etenstijd vol met van die dingen. Binnenkort moeten de gebruikers daar parkeergeld betalen. Bij Robert, over wie ik al schreef, dient dat korfje vooraan, om twee pakjes sigaren te transporteren. Die doosjes liggen vooraan, mooi geschikt in het midden. Ik denk niet dat er een milimeter verschil is tussen links of rechts van die pakjes. 's morgens en 's avonds neemt hij vanuit de refter ook nog twee boterhammen mee die hij voorzichtig inpakt in een serviet. Die boterhammen liggen tussen zijn twee pakjes sigaren, weeral mooi geplaatst tot op de milimeter. Och ja, mensen en hun gewoontes. Neem ze dat niet af of ze zijn ontredderd.
