Een broodjeaapverhaal of stadssage (Engels: urban legend) is een (meestal) verzonnen verhaal dat als waar gebeurd wordt doorverteld.
Vaak ontbreken exacte data, locaties en namen van personen en zijn er ook geen bronnen terug te vinden die het verhaal bevestigen.

Degene die het verhaal vertelt, heeft het veelal via iemand anders gehoord die het op zijn beurt ook weer van iemand anders heeft vernomen.
De oorspronkelijke verteller is hierdoor meestal al even onbekend.

Broodjeaapverhalen zijn vaak sensationele of bizarre anekdotes die inspelen op de al dan niet latente angsten en vooroordelen van mensen.
Over het algemeen zijn veel van deze verhalen compleet verzonnen.
Sommige zijn qua oorsprong wel op een waar voorval gebaseerd, alleen is het verhaal al zo vaak doorverteld dat er van de feiten weinig meer klopt.
Ook verleidelijke pseudowetenschappelijke onzin die al zo vaak is doorverteld dat men algemeen aanneemt dat het waar is, valt onder het broodjeaapverhaal in bredere zin.

Het begrip broodjeaapverhaal raakte in Nederland in zwang nadat de schrijfster Ethel Portnoy in 1978 een aantal van dergelijke verhalen had gebundeld in een boekje Broodje Aap.
De folklore van de postindustriële samenleving.
De titel is ontleend aan het verhaal dat in een bepaald restaurant broodjes met apenvlees te koop zouden zijn.
In het Nederlandse taalgebied spreekt men ook wel van een stadssage of, analoog aan het Engelse urban legend, over een stadslegende (hoewel het geen legenden, maar sagen betreft).

De sage en het broodjeaapverhaal zijn nauw aan elkaar verwant.
Broodjeaapverhalen zijn in feite de opvolgers van de traditionele sagen en worden daarom ook wel moderne sage of stadssage (urban legend) genoemd.
Spreekt uit de oude sagen bijvoorbeeld de latente angst voor het bovennatuurlijke, zoals duivels, spoken, heksen en witte wieven, in de hedendaagse sagen zijn dat regelmatig aardse angsten voor rampen, bizarre ongelukken, criminaliteit, moderne technologie en sociale pijnlijkheden.
Moderne sagen worden ook regelmatig verteld om er van te kunnen griezelen.
Broodjeaapverhalen zijn over het algemeen even kort als sagen.

Een bekend broodjeaapverhaal is het verhaal van de crimineel met de haak.
Een koppeltje ligt ergens 's nachts aan de kant van de weg in hun auto te vrijen.
Plots vernemen ze via de radio dat er een seriemoordenaar ontsnapt is met een haak aan zijn hand.
Het meisje wordt bang en dwingt haar vriend om haar terug naar huis te rijden.
Na wat gediscussieer brengt de vriend haar dan toch maar thuis.
Als ze uitstappen, zien ze tot hun ontzetting dat er een hand met een haak aan hun autodeur is blijven hangen.

Een voorbeeld van een wetenschappelijk onmogelijk broodjeaapverhaal is het verhaal van de jongen die in het badwater masturbeerde, ejaculeerde en dan de kuip verliet zonder het water te laten weglopen.
Een vrouwelijk familielid (meestal de moeder of de zus) stapt vervolgens in het badwater en is kort daarop zwanger van de jongen.

Popzangeres Mariah Carey zou ooit beweerd hebben dat ze "even slank wilde worden als de arme kinderen in Afrika".
Dit verhaal is een "dom blondje-mop" waar men de naam van een bekend persoon aan heeft gekoppeld om het publiek te amuseren.
Hetzelfde verhaal wordt ook wel eens gekoppeld aan soortgelijke beroemdheden die niet bekendstaan om hun intelligent imago, zoals Britney Spears of Paris Hilton.

Walt Disney zou zich na zijn dood hebben laten invriezen. In werkelijkheid werd hij gecremeerd.

In de riolen van bepaalde steden zouden krokodillen voorkomen, bijvoorbeeld de sewer (alli)gator van New York City.

Steekmuggen zouden op licht afkomen. Dit is niet waar. Hoewel andere insecten wel door licht worden aangetrokken, komen steekmuggen vooral op zweetgeur en het (ook) door mensen uitgeademde koolstofdioxide (CO2) af.

Wanneer Baileys wordt gemengd met dranken als lemon, tonic of bepaalde wijnen kan het stollen. In België en Nederland doet een bekend broodjeaapverhaal de ronde dat het combineren van Baileys en tonic (of andere zuurhoudende dranken) dodelijke gevolgen zou hebben.

Het woord smartlap komt van het beschilderde doek waarmee middeleeuwse straatzangers hun liederen illustreerden.

De geest, huizend in een menselijk lichaam, weegt precies 21 gram, zijnde het spontane massaverlies tijdens het overlijden. Komt voor in de film 21 Grams.

Een man heeft een onenightstand met een vrouw. Als hij wakker wordt blijkt één van zijn nieren operatief verwijderd (in sommige verhalen overkomt het de vrouw).

En nog zovele andere...

De broodboom (Artocarpus altilis, synoniem: Artocarpus communis) is een tot 26 m hoge, eenhuizige, in droge tijden bladverliezende boom, die verwant is aan de nangka (Artocarpus heterophyllus) en de tjampedak (Artocarpus integer).
De grijs-bruine stam bereikt een doormeter van 60cm tot 1 meter.

De plant komt van nature voor in Zuidoost-Azië en Polynesië.
Wereldwijd wordt de plant in de tropen tussen beide 17e breedtegraden gekweekt.

De grote, verspreid staande bladeren zijn glanzend groen en bestaan uit vijf tot elf puntige lobben.
Het blad is tot 90 x 50 cm groot en in omtrek eivormig.

Zijn groene, tot 2 kg zware vruchten met wit vruchtvlees worden voornamelijk als hoofdvoedsel gebruikt in Azië.
De vruchten bevatten tot 22% zetmeel en 1-2% eiwi.

De kleine bloemen groeien per geslacht gescheiden in bloeiwijzen in de bladoksels.
Hieruit ontwikkelen zich tot drie oogsten per jaar, die elk tot 50 vruchten opleveren.
De boom blijft tot 70 jaar productief.

Broodvrucht is de naam voor de vrucht van de broodboom, die bekend is geworden dankzij kapitein William Bligh van de HMS Bounty.

Eén van de verhalen over de beroemde muiterij op de Bounty was het gevolg van de broodvrucht :
William Bligh heeft 1787 van koning George III de opdracht stekken van de broodboom van Tahiti naar de West-Indië te brengen.
Het moet als een goedkoop voedsel voor slaven in de plaatselijke suikerrietplantages dienen.
Dit was de eerste door een overheid gesteunde poging om een economisch belangrijke plant te verbouwen op een nieuwe locatie.

De matrozen van de Bounty, waren echter verontwaardigd dat het kostbare drinkwater werd gebruikt voor de irrigatie van de zaailingen op het schip en gooiden de lading overboord.

Als hoofdvoedsel wordt de broodvrucht vooral in Polynesië, het Caraibisch gebied, in Zuid-India en Sri Lanka gebruikt.

De broodvruchten worden groen geoogst, ze is goudgeel als ze rijp zijn en dan hebben ze een sterke, zoete smaak.
Onrijpe vruchten worden gekookt als groente of als puree verbruikt.
Het gebruik ervan is net zo divers als met aardappelen, je kunt ze bakken, in salades verwerken, enz. met behulp van dezelfde recepten.
Wanneer ze volledig rijp zijn is het fruit rauw eetbaar.

De vrucht bevat 16 tot 24 grote kastanjevormige vruchten en daarvan worden de zetmeelrijke zaden na het branden tot meel gemalen.
Zo worden ze verwerkt in deeg en tot brood gebakken.

De bronzen pantsermeerval (Corydoras aeneus) is een vis uit de familie pantsermeervallen (Callichthyidae).

Ze zijn wijd verspreid in Zuid-Amerika aan de oostelijke kant van de Andes, van Colombia en Trinidad tot het Río de la Plata bassin.
Ze werden oorspronkelijk beschreven als Hoplosoma aeneum door Theodore Gill in 1858 en zijn ook wel aangeduid als Callichthys aeneus.

De lengte is ongeveer 6,5 centimeter voor de mannetjes, vrouwtjes worden ongeveer 7 cm en de gemiddelde levensverwachting is ongeveer 10 jaar.

Het heeft een geel of roze lichaam, witte buik, en is blauw-grijs over zijn hoofd en rug.
De vinnen zijn geel of roze en vlekkeloos.

Zoals bij de meeste Corydoras hebben de rug-, borst-en vetweefsel vinnen een extra scherpe weerhaak en geven een zwak gif af aan vissen die proberen om hen aan te vallen gestoken worden.
Een bruin-oranje patch is meestal aanwezig op het hoofd, net voor de rugvin, en is het meest onderscheidende kenmerk wanneer bekeken van boven.
Hun bovenzijde heeft vaak een groenachtige kleur, wat de reden is van de algemene naam van deze vissen, de groene Corydoras.

Hij voedt zich met wormen, schaaldieren, insecten en planten.

In de natuur is de voortplanting met het begin van het regenseizoen, waardoor de chemie van het water verandert.
Vrouwtjes paaien 10 tot 20 ei-koppelingen met meerdere mannen tegelijk, maar een hele ei koppeling wordt geïnsemineerd met sperma van één mannetje.

Omdat de T-positie ook wordt getoond bij andere soorten dan alleen C. aeneus , is het waarschijnlijk dat ze ook eenzelfde gedrag vertonen.
In het wild, worden de eitjes gelegd op waterplanten.

De bronzen pantsermeerval is waarschijnlijk de meest populaire onder de corydorassoorten bij aquariumliefhebbers.
Hij wordt jaarlijks in grote hoeveelheden gekweekt en vervoerd over de hele wereld.

Het zijn nuttige aquariumvissen die ondanks hun kleuring niet opvallend of ongewoon zijn.
Veel aquarianen zijn gefascineerd door de gewoonten van deze vissen.

Ze kammen onophoudelijk de bodem van het aquarium af naar voedsel en laten zich door niets storen, ze verwerken het afval dat losjes is neergedaald op de bodem.
Zij worden best gehouden in groepen van 5 of meer en zijn de ideale visjes voor een gezelschapsaquarium.

Andere Corydoras soorten kunnen worden geplaatst in dezelfde aquarium, ondanks de sterke gelijkenis die vele soorten vertonen met elkaar, de soorten hebben de neiging zich te scheiden en zich alleen bewegen onder hun eigen soort.

Een albino ras werd speciaal gekweekt voor aquaria.

De Bronx Zoo (oorspronkelijk Bronx Zoological Park and the Bronx Zoological Gardens) is een dierentuin gelegen in het Bronx Park in New York City.
Het is de grootste stadsdierentuin in de Verenigde Staten en beslaat 107 hectare, de dierentuin ligt ten zuiden van de New York Botanical Garden.

In 2010 huisvestte de dierentuin meer dan 4000 dieren van 650 soorten, waarvan vele bedreigde diersoorten.

Het land was van de Universiteit van Fordham toen de dierentuin en de New York Botanical Garden er zich op vestigde.
Fordham verkocht het voor $ 1.000 aan de stad met als voorwaarde dat het lang zou gebruikt worden voor een dierentuin en tuin, dit was om een natuurlijke buffer te maken tussen de campus en de stedelijke expansie die naderde.

In de jaren tachtig van de negentiende eeuw kwam de stad met een idee voor het land om er een park van te maken.
In de jaren negentig charterde de stad de New York Zoological Society (later hernoemd naar de Wildlife Conservation Society) om een dierentuin op te richten.

De dierentuin opende voor het publiek op 8 november 1899, het park bevatte destijds 843 dieren.
Heins & LaFarge ontwierp de originele gebouwen als deel van een serie Beaux-Arts paviljoens.

Momenteel lopen er allerlei tentoonstellingen, zowel indoor als outdoor.

De Bronx Zoo wordt ook continue aangepast en gemoderniseerd aan de dagelijkse noden.

De bronskopeend (Anas falcata) is een decoratieve siereend, die gemakkelijk te houden is.

De verspreiding van de bronskopeend is Midden-Siberië tot Noord-Japan in moerassen, woudzone, 's winters op rijstvelden en vaak in zoetwatermeren.

De bronskopeend komt als dwaalgast voor in Nederland en, België.

Kleiner dan de wilde eend.
De woerd heeft een kastanjerode kruin.
De voorkant van de kop en de wangen met brons-purperen weerschijn, brede groene band begint bij het oog en gaat over in de langgerekte kap achter op de kop.
Keel en de voorhals zijn wit met een zwarte halsband.
Rug en borst zijn wit met zwarte, geschubde bandering.
De vleugeldekveren zijn lichtgrijs met witte punten.
Aan beide kanten van de staart zitten sikkelvormige, zwart-witte, afhangende vleugelveren.
Onderstaartdekveren zijn zwart met een grote roomkleurige zijvlek.
De flanken en de buik zijn zwart-wit gestreept.
Het vrouwtje ziet er bijna hetzelfde uit als de wilde eend maar met enigszins verlengde halsveren.

De bronskopeend is een decoratieve siereend en heeft niet veel verzorging voor nodig.
Voor een groot deel herbivoor.
Bij het houden van meerdere paren wordt gemeenschappelijk gebaltst door zowel woerden als vrouwtjes.
Het fokken is niet moeilijk waar tegenwoordig alleen gefokte vogels worden aangeboden, die zelfs bij rijk beplante tuinvijvers broeden.

De nesten zijn vaak iets van het water verwijderd tussen de struiken, niet in broedhokken of nestkasten.
De legtijd is half mei tot half juni.
Het legsel zijn meestal 6 tot 10 bruinig gele eieren.
De broedduur is 25 tot 26 dagen.
Jongen zijn na een jaar al geslachtsrijp.

Bronskleurig eekhoorntjesbrood (Boletus aereus) is een boleet uit de familie Boletaceae die veel gegeten wordt in Baskenland en Italië.

Bronskleurig eekhoorntjesbrood komt vooral in Centraal- en Zuid-Europa veel voor.
In koudere klimaten zoals dat in Nederland en België, is zijn voorkomen zeldzaam.

Het bronskleurig eekhoorntjesbrood heeft zijn ietwat verouderde naam te danken aan de tint van zijn hoedje, dat chocoladekleurig en soms bijna zwart is.

Hij is vroegrijp en komt veelvuldig voor in de loofbossen van Zuid-Europa, want hij is dol op warmte en licht.

Kenmerkend voor deze paddestoel is de kastanje- tot zwartbruine hoed die opvallend contrasteert met de wittige poriën van jonge exemplaren.
De hoed is vijf tot twintig cm breed, halfbolvormig, uitgespreid tot bijna vlak, heeft dik vlees en vertoont vaak rimpels.
Het oppervlak is eerst fluwelig, later glad, en kastanje-, donker- tot zwartbruin.
De buisjes hebben wittige tot bleke poriën totdat de paddestoel volgroeid is, daarna kleuren ze groengeel om uiteindelijk bruinig te worden.
De steel, vijf tot twaalf cm lang en twee tot zes cm dik, is eerst bol, later knots- of cilindervormig en bruin tot roodbruin.
Bovenaan de steel voor tweederde deel bedekt met een fijn netpatroon in dezelfde kleur als de hoed.

Het vlees is dik en aanvankelijk heel stevig, later wordt het zachter.
Op een breukvlak verandert het niet van kleur.
Het is vrijwel reukloos als het vers is en ruikt naar cumarine bij verdroging, de smaak in overheerlijk.

Deze soort kunt u van mei tot oktober ontmoeten onder eiken, minder vaak onder beuken en kastanjes en alleen maar in gebieden met een thermofiele flora.
Hij groeit zowel in het laagland als in heuvellandschap, maar komt zelden algemeen voor.
Vanwege de heerlijke smaak leent dit eekhoorntjesbrood zich voor allerlei culinaire doeleinden.
Het lekkerst zijn de gedroogde paddestoelen, omdat het aroma door het droogproces wordt versterkt.

De bronskikker (Pristimantis unistrigatus) is een kikker uit de familie Strabomantidae (vroeger: Brachycephalidae).

Deze kikker wordt niet langer dan 6 centimeter en de kleur van de rug en poten is roodbruin, de buik is wit en over het hele lijf zitten kleine, zwarte wratjes.
Vanwege het gedrongen lichaam en stompe kop denkt men eerder aan een pad-achtige als men deze kikker ziet.

De bronskikker houdt van klimmen, en zit meestal in bomen of struiken langs beken en rivieren en blijft altijd in de buurt van water.
De pupil is horizontaal en deze soort komt voor in Ecuador, in vochtige regenwouden in bergachtige streken en vaak bij watervallen en rotswanden.

Het is een nachtactieve soort die zich overdag verstopt tussen bladeren van planten en tijdens de schemering gaat jagen op insecten, wormen en andere kleine ongewervelden.
Bij het lokken van het vrouwtje maakt het mannetje harde blaffende geluiden die wel duidelijk hoorbaar zijn, maar in vergelijking met familiegenoten qua geluid meevallen.

Deze kikker heeft een enorm territorium waar vaak het hele leven in wordt doorgebracht en soortgenoten bevochten worden als ze te dichtbij komen, vooral geslachtsgenoten.

Brons is een legering van koper en tin (ca. 10 tot 30%).
De legering heeft een roodachtige tot gelige kleur, afhankelijk van het tingehalte.
Door corrosie ontstaat een groene oxidelaag.

De ontdekking van brons maakte het mogelijk voor mensen om metalen objecten te creëren die beter waren dan dat daar voor mogelijk was.
Gereedschappen, wapens, uitrustingen, en verschillende materialen om dingen mee te bouwen, zoals gedecoreerde tegels, gemaakt van brons waren harder en sterker dan steen en koper, de voorlopers van brons.
Aanvankelijk werd brons gemaakt van koper en arsenicum.

Later gebruikte men tin, wat het enige type brons werd in de late 3de eeuw voor christus.
Tin brons was beter dan arseen brons omdat het gemakkelijker was om het te maken (Omdat tin beschikbaar was als een metaal) en het sterker en makkelijker toe te passen was bij het maken van brons producten.
Ook, in tegenstelling tot arseen, is tin niet giftig.

Het eerste tin-bevatte brons wijst terug naar de late vierde eeuw voor christus in Susa (Iran) en een aantal oude delen in China, Luristan (Iran) en Mesopotamië (Irak).

Koper en tin ertsen worden zelden samen gevonden (Op een oud deel in Thailand en een deel in Iran na).
Dit heeft altijd de ruilhandel beïnvloed voor onder andere brons werken.

In Europa was de grote bron voor tin in Groot-Brittannië op de stortplaats voor ertsen in Cornwall, welke verhandeld werden tot Phoenicia in de oosterse mediterraan.
Desondanks brons in het algemeen harder en sterker is dan ruig ijzer, met vickershardheid van 60-258 tegen 30-80, de bronstijd werd al snel de ijzertijd, dit gebeurde omdat ijzer makkelijker te vinden en makkelijker te verwerken was.
Brons werd nog steeds gebruikt in de ijzertijd, bijvoorbeeld door officieren in het romeinse leger die bronzen zwaarden hadden.
Soldaten hadden ijzereren zwaarden.

Brons is door de toevoeging van tin harder en minder buigzaam dan koper en heeft een kleinere buigsterkte, het heeft een grote dichtheid waardoor het in de bouw en constructie weinig toepassingen heeft, wel kan het makkelijk gegoten worden.
Door de toevoeging van de tin heeft het een lager smeltpunt dan puur koper.

De periode in de geschiedenis waarin de mensheid op grote(re) schaal gebruikmaakte van voorwerpen gemaakt van brons, heet traditioneel de bronstijd.
Brons is het eerste metaal (op enkele eerdere voorwerpen van koper uit het neolithicum na) dat in de lage landen door de mens werd gebruikt, ter vervanging van steen in het paleolithicum.
Het is een taai en corrosiebestendig materiaal, dat zich goed leent voor bewerking.
Een bronzen oppervlak krijgt na een zekere tijd een groen patina.

Bronzen voorwerpen, van heel kleine tot heel grote, worden gegoten volgens de bronsgiettechniek.
Kerkklokken zijn (net als vele standbeelden) vrijwel altijd van brons.
Kerkklokken hebben in verhouding met ander gegoten bronzen voorwerpen (10%) een hoger percentage aan tin (20%).

Brons wordt soms verward met messing, vooral wanneer het materiaal verweerd is.
Nieuwe bronzen objecten zijn gemakkelijker te onderscheiden aan de kleur.
Messing is wat geel van kleur en brons is meer rood/roze van kleur.

De bronforel (Salvelinus fontinalis) is een vis die oorspronkelijk voorkwam in Noord-Amerika van de Hudsonbaai en noordoost Canada tot de bovenlopen van de Mississippi en de oostkust van de VS van de staten New Jersey tot Noord-Georgia.

Deze vissoort is op grote schaal geïntroduceerd in de rest van Noord-Amerika, Zuid-Amerika, Azië, Europa en Zuid-Afrika, meestal in bergbeken.

Er zijn zichzelf instandhoudende populaties ontstaan onder andere op Corsica, Tsjechië en Zuid-Duitsland.

De gemiddelde lengte van deze vis is ca. 26 cm, de maximumlengte 86 cm en het maximumgewicht 9,4 kg.

In het oorspronkelijke verspreidingsgebied komen zowel anadrome (een anadrome vis is een vis die vanuit zee de rivieren optrekt om te paaien.) populaties voor als wel populaties die alleen in zoetwater blijven.

Uitgezette exemplaren komen voor in de Geul en Maas.
De bronforel kan zich in Nederland niet voortplanten.
Hij voedt zich met kleine waterbeestjes (macrofauna), soms kleine visjes.
Er bestaan ook bij opkweken kunstmatig verkregen (onvruchtbare) bastaarden met de forel, de zogenaamde tijgerzalm of tijgerforel (vanwege de fraaie tekening).
Daar waar gezonde populaties van de wilde forel aanwezig zijn met hetzelfde formaat als de bronforel, zal de wilde forel domineren over deze exoot.

Deze vissoort staat in de (Nederlandse) Visserijwet.
Het vangstseizoen is van 1 oktober tot en met 31 maart gesloten, verder geldt een minimummaat van 25 cm.

Brondoit is een historisch Belgisch motorfietsmerk.

Ets. S.A. Brondoit & Cie, Herstal, later Luik (1900-1929).

Dit merk werd ook wel Brondoit Herstal genoemd.

Nicolas Brondoit was schoenmaker van beroep, maar maakte rond 1900 zijn eerste viertakt-inbouwmotoren die door Bayard als hulpmotor in fietsframes werden gemonteerd.

Tussen 1902 en 1918 produceerde Brondoit voornamelijk stationaire motoren.

SA Brondoit & Cie werd pas in 1919 opgericht.
Onder de naam Ideal-Brondoit werden 97 cc tweetakt-hulpmotortjes op de markt gebracht.
Vanaf 1925 ging het bedrijf lichte en goedkope 250 cc motorfietsen en gemotoriseerde tandems produceren.
Hoewel de merknaam weer "Brondoit" was, komt men op onderdelen toch het woord "Ideal" tegen.

In 1927 werd het bedrijf overgenomen door Paul le Bussy.
Naast de 250 kwam er nu ook een 350 cc-model, en in 1928 zelfs een 500 cc met een Zwitserse MAG-motor.

Le Bussy verongelukte in 1928, waarna het bedrijf korte tijd door zijn broer Georges werd geleid.
In 1929 werd het bedrijf verkocht aan Olivier Joly, een motorrevisiebedrijf.

Bromelia's zijn een van de meer recente plantgroepen die zijn ontstaan in het einde van het Krijt, ruim 65 miljoen jaar geleden.
Fossiele bromelia's zijn gedateerd op 30 miljoen jaar geleden.
grootste aantal primitieve soorten wordt in de hoge Andes van Zuid-Amerika gevonden.
De West-Afrikaanse soort Pitcairnia feliciana is de enige bromelia, die niet inheems in Amerika en is gedacht Afrika te hebben bereikt via lange-afstands versnippering ongeveer 12 miljoen jaar geleden.

Mensen gebruiken bromelia's al duizenden jaren.
De Inca's, Azteken, Maya's en anderen gebruikten ze uitgebreid voor voedsel, bescherming, vezels en ceremonies, net zoals ze vandaag de dag nog steeds worden gebruikt.
Europese interesse begon toen de Spaanse veroveraars terug kwamen met de ananas, die werd zo populair als een exotische vrucht dat het beeld van de ananas snel werd ingepast in de Europese kunst en beeldhouwkunst.
In 1776 werd de soort Guzmania lingulata geïntroduceerd in Europa, dit veroorzaakte een sensatie bij de tuinders die nog nooit een dergelijke plant hadden gezien.
In 1828 werd Aechmea fasciata ingevoerd in Europa, gevolgd door Vriesea splendens in 1840.
Deze planten werden zo succesvol dat ze nog steeds een van de meest geteelde bromelia-soorten zijn.

In de jaren 1800 begonnen kwekers in België, Frankrijk en Nederland planten te kruisen voor de groothandel.
Veel exotische cultivars werden geproduceerd tot de Eerste Wereldoorlog, waarin kruisprogramma's stopten, wat leidde tot het verlies van sommige cultivars.

De planten ervoeren een toename in populariteit na de Tweede Wereldoorlog.
Sindsdien hebben de Nederlandse, Belgische en Noord-Amerikaanse kwekerijen een uitgebreide kweek van bromelia's.

Hoewel de ananas het enige lid van de familie gekweekt voor levensmiddelen is, is het geslacht Bromelia het enige andere bromelia-geslacht met eetbare vruchten.
De vruchten smaken een beetje als ananas, maar worden als minder lekker ervaren en er zitten niet veel vruchten aan elke plant.
Ananasstengels zijn een bron van het eiwit-splitsende enzym bromelaïne, gebruikt om vlees malser te maken.
Omdat verse ananas ook bromelaïne bevat, kan het niet gebruikt worden in gerechten met gelatine omdat het enzym de eiwitten (en dus de gelatine) afbreekt.

Tevens worden verschillende soorten waaronder Neoglaziovia variegata, een rietachtige plant waarvan de bladeren tot 1,2 meter lang zijn, gecultiveerd als een bron van vezels.
Ze bevatten een vezel bekend als caroa, die wordt gebruikt voor het maken van touw, stof, netten en verpakkingsmateriaal.
Spaans mos (Tillandsia usneoides) bevat een harde, draderige kern die ooit werd gebruikt als materiaal voor de opvulling van bekleding.
Vele andere bromelia's zijn populaire siergewassen, die zowel worden gekweekt als kamerplant in gematigde streken en als tuinplant in warmere streken.

In een toenemend aantal tropische landen is de bromelia als tuinplant op zijn retour, omdat de ziektenverspreidende tijgermug aan het water in een bromelia voldoende heeft om zich voort te planten.

De bromeliafamilie (Bromeliaceae) is een familie van eenzaadlobbige planten.
De familie ontleent zijn naam aan het geslacht Bromelia.
Het zijn vaak epifytische en epilithische planten die vanwege de fraaie bloemen ook wel als kamerplant gekweekt worden, onder de algemene naam bromelia.
De bekendste vertegenwoordiger is toch wel de ananas (Ananas comosus).
Vaak wordt de familie onderverdeeld in drie onderfamilies: Bromelioideae, Pitcairnioideae en Tillandsioideae.

Bromelia's zijn een sterk gevarieerde groep van organismen, aangepast aan een aantal klimaten.
Het blad heeft veel verschillende vormen, van dunne naalden tot breed en plat, symmetrisch of onregelmatig, puntig of zacht.
De bladeren groeien meestal in een rozet.
Veel bromelia's slaan water op in een soort vijvertje middenin hun rozet, maar er zijn ook geslachten zoals de wortelloze, grijsbladige Tillandsia die alleen via het blad water opneemt en de succulente soorten die in de woestijn voorkomen.
Wortelvormen variëren naar gelang van het soort plant.
Terrestrische bromeliasoorten, zoals de Ananas comosus en Puya chilensis hebben complexe systemen die water en voedingsstoffen verzamelen via de wortels, terwijl epifytische en epilithische bromelia's zich alleen met draad-achtige wortels hechten aan bomen of rotsen.

Veel cultivars hebben bonte bladeren met groene, paarse, rode, gele, witte en crème kleuren.
De bloeiwijzen van bromelia's zijn ook beschouwd als aanzienlijk diverser dan die van enige andere plantenfamilie.
Sommige bloempieken kunnen een hoogte van 10 meter bereiken, terwijl anderen slechts bloemen hebben van enkele millimeters.
Sommige bromelia's zijn licht geurend terwijl anderen sterk geurend zijn.
De geur van de bloemen van Tillandsia cyanea lijkt op die van kruidnagel.
De grootste bromelia is Puya raimondii (ter grootte van een boom) en de langste het Spaans mos (Tillandsia usneoides).

De bromeliafamilie is alom vertegenwoordigd in het natuurlijke verspreidinsgebied in Amerika.
Bromelia's horen thuis in de tropische en subtropische gebieden van Zuid-, Midden- en Noord-Amerika.
Zij kunnen gevonden worden op een hoogte van zeeniveau tot 4200 meter hoogte, van woestijnen tot regenwouden.

Ongeveer de helft van de soorten zijn epifytisch, sommige zijn lithofytisch, en sommige zijn terrestrisch.
Dergelijke planten kunnen worden gevonden in de Andes-hooglanden, van het noorden van Chili tot Colombia, in de Peruaanse kust-woestijnen, in de nevelwoud regio's van Zuid- en Centraal-Amerika, en in het tropische klimaat van de regio Florida.

Slechts één soort (Pitcairnia feliciana) wordt gevonden in West-Afrika.
Deze stamt waarschijnlijk af van zaden die door trekvogels verspreid zijn.

Bromelia, is een geslacht van eenzaadlobbige, voornamelijk terrestrische planten uit de bromeliafamilie.
Dit geslacht is genoemd naar de Zweedse arts en botanicus Olaf Bromelius (1639-1705).

De planten hebben stugge bladeren die groeien in diep ingesneden rozetten.
De bladrozetten zijn vaak gedoornd.
De bladeren zijn omgebogen als gootjes die het water opvangen.
Aan de basis van het blad bevindt zich een schede, waardoor een waterhoudende bladkoker wordt gevormd.
De bloemen groeien uit het hart van de rozet.
Dit geslacht is voornamelijk te vinden in tropisch en subtropisch Midden- en Zuid-Amerika.

De stevige vezel die wordt gewonnen uit de soorten Bromelia serra en Bromelia hieronymi, bekend als chaguar, is essentieel voor de economie van de Wichí-stam in de Gran Chaco regio van Argentinië.