Bromelia's zijn een van de meer recente plantgroepen die zijn ontstaan in het einde van het Krijt, ruim 65 miljoen jaar geleden.
Fossiele bromelia's zijn gedateerd op 30 miljoen jaar geleden.
grootste aantal primitieve soorten wordt in de hoge Andes van Zuid-Amerika gevonden.
De West-Afrikaanse soort Pitcairnia feliciana is de enige bromelia, die niet inheems in Amerika en is gedacht Afrika te hebben bereikt via lange-afstands versnippering ongeveer 12 miljoen jaar geleden.

Mensen gebruiken bromelia's al duizenden jaren.
De Inca's, Azteken, Maya's en anderen gebruikten ze uitgebreid voor voedsel, bescherming, vezels en ceremonies, net zoals ze vandaag de dag nog steeds worden gebruikt.
Europese interesse begon toen de Spaanse veroveraars terug kwamen met de ananas, die werd zo populair als een exotische vrucht dat het beeld van de ananas snel werd ingepast in de Europese kunst en beeldhouwkunst.
In 1776 werd de soort Guzmania lingulata geïntroduceerd in Europa, dit veroorzaakte een sensatie bij de tuinders die nog nooit een dergelijke plant hadden gezien.
In 1828 werd Aechmea fasciata ingevoerd in Europa, gevolgd door Vriesea splendens in 1840.
Deze planten werden zo succesvol dat ze nog steeds een van de meest geteelde bromelia-soorten zijn.

In de jaren 1800 begonnen kwekers in België, Frankrijk en Nederland planten te kruisen voor de groothandel.
Veel exotische cultivars werden geproduceerd tot de Eerste Wereldoorlog, waarin kruisprogramma's stopten, wat leidde tot het verlies van sommige cultivars.

De planten ervoeren een toename in populariteit na de Tweede Wereldoorlog.
Sindsdien hebben de Nederlandse, Belgische en Noord-Amerikaanse kwekerijen een uitgebreide kweek van bromelia's.

Hoewel de ananas het enige lid van de familie gekweekt voor levensmiddelen is, is het geslacht Bromelia het enige andere bromelia-geslacht met eetbare vruchten.
De vruchten smaken een beetje als ananas, maar worden als minder lekker ervaren en er zitten niet veel vruchten aan elke plant.
Ananasstengels zijn een bron van het eiwit-splitsende enzym bromelaïne, gebruikt om vlees malser te maken.
Omdat verse ananas ook bromelaïne bevat, kan het niet gebruikt worden in gerechten met gelatine omdat het enzym de eiwitten (en dus de gelatine) afbreekt.

Tevens worden verschillende soorten waaronder Neoglaziovia variegata, een rietachtige plant waarvan de bladeren tot 1,2 meter lang zijn, gecultiveerd als een bron van vezels.
Ze bevatten een vezel bekend als caroa, die wordt gebruikt voor het maken van touw, stof, netten en verpakkingsmateriaal.
Spaans mos (Tillandsia usneoides) bevat een harde, draderige kern die ooit werd gebruikt als materiaal voor de opvulling van bekleding.
Vele andere bromelia's zijn populaire siergewassen, die zowel worden gekweekt als kamerplant in gematigde streken en als tuinplant in warmere streken.

In een toenemend aantal tropische landen is de bromelia als tuinplant op zijn retour, omdat de ziektenverspreidende tijgermug aan het water in een bromelia voldoende heeft om zich voort te planten.

De bromeliafamilie (Bromeliaceae) is een familie van eenzaadlobbige planten.
De familie ontleent zijn naam aan het geslacht Bromelia.
Het zijn vaak epifytische en epilithische planten die vanwege de fraaie bloemen ook wel als kamerplant gekweekt worden, onder de algemene naam bromelia.
De bekendste vertegenwoordiger is toch wel de ananas (Ananas comosus).
Vaak wordt de familie onderverdeeld in drie onderfamilies: Bromelioideae, Pitcairnioideae en Tillandsioideae.

Bromelia's zijn een sterk gevarieerde groep van organismen, aangepast aan een aantal klimaten.
Het blad heeft veel verschillende vormen, van dunne naalden tot breed en plat, symmetrisch of onregelmatig, puntig of zacht.
De bladeren groeien meestal in een rozet.
Veel bromelia's slaan water op in een soort vijvertje middenin hun rozet, maar er zijn ook geslachten zoals de wortelloze, grijsbladige Tillandsia die alleen via het blad water opneemt en de succulente soorten die in de woestijn voorkomen.
Wortelvormen variëren naar gelang van het soort plant.
Terrestrische bromeliasoorten, zoals de Ananas comosus en Puya chilensis hebben complexe systemen die water en voedingsstoffen verzamelen via de wortels, terwijl epifytische en epilithische bromelia's zich alleen met draad-achtige wortels hechten aan bomen of rotsen.

Veel cultivars hebben bonte bladeren met groene, paarse, rode, gele, witte en crème kleuren.
De bloeiwijzen van bromelia's zijn ook beschouwd als aanzienlijk diverser dan die van enige andere plantenfamilie.
Sommige bloempieken kunnen een hoogte van 10 meter bereiken, terwijl anderen slechts bloemen hebben van enkele millimeters.
Sommige bromelia's zijn licht geurend terwijl anderen sterk geurend zijn.
De geur van de bloemen van Tillandsia cyanea lijkt op die van kruidnagel.
De grootste bromelia is Puya raimondii (ter grootte van een boom) en de langste het Spaans mos (Tillandsia usneoides).

De bromeliafamilie is alom vertegenwoordigd in het natuurlijke verspreidinsgebied in Amerika.
Bromelia's horen thuis in de tropische en subtropische gebieden van Zuid-, Midden- en Noord-Amerika.
Zij kunnen gevonden worden op een hoogte van zeeniveau tot 4200 meter hoogte, van woestijnen tot regenwouden.

Ongeveer de helft van de soorten zijn epifytisch, sommige zijn lithofytisch, en sommige zijn terrestrisch.
Dergelijke planten kunnen worden gevonden in de Andes-hooglanden, van het noorden van Chili tot Colombia, in de Peruaanse kust-woestijnen, in de nevelwoud regio's van Zuid- en Centraal-Amerika, en in het tropische klimaat van de regio Florida.

Slechts één soort (Pitcairnia feliciana) wordt gevonden in West-Afrika.
Deze stamt waarschijnlijk af van zaden die door trekvogels verspreid zijn.

Bromelia, is een geslacht van eenzaadlobbige, voornamelijk terrestrische planten uit de bromeliafamilie.
Dit geslacht is genoemd naar de Zweedse arts en botanicus Olaf Bromelius (1639-1705).

De planten hebben stugge bladeren die groeien in diep ingesneden rozetten.
De bladrozetten zijn vaak gedoornd.
De bladeren zijn omgebogen als gootjes die het water opvangen.
Aan de basis van het blad bevindt zich een schede, waardoor een waterhoudende bladkoker wordt gevormd.
De bloemen groeien uit het hart van de rozet.
Dit geslacht is voornamelijk te vinden in tropisch en subtropisch Midden- en Zuid-Amerika.

De stevige vezel die wordt gewonnen uit de soorten Bromelia serra en Bromelia hieronymi, bekend als chaguar, is essentieel voor de economie van de Wichí-stam in de Gran Chaco regio van Argentinië.

De brolgakraanvogel (Grus rubicunda) is een vogel uit de familie van de kraanvogels (Gruidae).
De soort komt voor in Australië en Nieuw-Guinea.
In het wapen van de Australische deelstaat Queensland    neemt de brolgakraanvogel een belangrijke plaats in.

De brolgakraanvogel komt voor in het noorden en oosten van Australië en een klein gebied in het zuiden van Nieuw-Guinea.
De soort migreert niet, maar trekt rond afhankelijk van de regenval.

De omvang van de totale populatie is slecht bekend, maar wordt geschat tussen de 20.000 en 100.000 volwassen dieren.

De brolgakraanvogel is een lange, zilvergrijze vogel met een hoogte van circa 160 cm, een spanwijdte van ongeveer 180 cm en een massa van zo'n 6 kg.
Op de achterkant van de kop bevindt zich een opvallende rode band, die bij jonge vogels ontbreekt.

Beide geslachten zien er hetzelfde uit, maar het mannetje is iets groter.

De habitat van de brolgakraanvogel bestaat uit draslanden, waar hij zich voedt met moeras- en waterplanten, insecten, amfibieën en week- en schaaldieren.
In het noordelijke deel van zijn verspreidingsgebied vormen de knollen van de Chinese waterkastanje (Eleocharis dulcis) een hoofdbestanddeel van het voedsel van de soort.

De broedperiode van de brolgakraanvogel hangt in de eerste plaats af van de regenval en verschilt daardoor van plaats tot plaats.
Net als de andere kraanvogelsoorten heeft de soort een uitgebreide balts waarvan dans een belangrijk onderdeel vormt.

De vogels bouwen hun eenvoudige nest op een eilandje in ondiep water.
Soms wordt zelfs geen nest gebouwd en worden de eieren op de grond of in een verlaten zwanennest gelegd.

Het legsel van twee eieren wordt door beide ouders in ongeveer 30 dagen uitgebroed.
Na ongeveer 100 dagen vliegen de jongen uit, maar de ouders beschermen hen nog lang, soms wel twee jaar.

De brokmop is een kubusvormig anijsgebak dat volgens geheim recept door één bakker in Leende, een dorp in de Nederlandse provincie Noord-Brabant, wordt gebakken.
Volgens traditie gebeurd dit voorafgaand aan de folkloristische jaarmarkt tijdens halfvasten.

Sinds 1657 wordt er in Leende daags na halfvastenzondag (laetare) een jaarmarkt georganiseerd.
In de volksmond wordt deze ook wel Lind Mèrt genoemd.
De laatste jaren is deze jaarmarkt vooral uitgegroeid tot een folkloristische markt waarin allerlei Leendse ondernemers en verenigingen hun koopwaar aanbieden.
Het bekendste product van deze markt is de Brokmop.
Dit anijsgebak wordt enkel in de weken voorafgaand, maar vooral tijdens deze markt verkocht door de plaatselijke bakker.
Dit alles volgens een geheim recept van voor WO II.

Bakker Piet van de Ven (1885-1966) kwam oorspronkelijk uit Valkenswaard maar verhuisde naar Leende.
Hij ontwikkelde de brokmop en verkocht deze enkel tijdens de jaarmarkt van Leende.
Een traditie was geboren.

Toen van de Ven stopte met zijn bakkerij droeg hij het geheime recept over naar bakker Toon van Engelen die de traditie voortzette.
Daarna was het de beurt aan Frans Rooijmans en vervolgens naar Piet van Weert.
‘Piet d’n Bakker’ droeg zijn bakkerij en daarmee ook het recept van de brokmop in 2004 over aan zijn nichtje Chantal van Weert.

Hoewel het officiële recept niet bekend is wordt de brokmop wel door veel Leendenaren zelf gebakken.
En ook al verschilt deze zelfgebakken variant van smaak en structuur van de originele brokmop wordt ook dit recept door de meeste eigenaren niet zomaar gegeven.

De populariteit van de brokmop beperkte zich niet enkel tot het gebak zelf.
Een Leends cabaretgezelschap heeft zich naar dit baksel vernoemd om de band met het dorp te benoemen.
Dit gezelschap trad vanaf 1976 een aantal keren per jaar op in het dorp om de lokale en landelijke politiek op de korrel nemen.
Begin jaren tachtig hield dit gezelschap op te bestaan.

In 2003 herleefde een deel van dit gezelschap om opnieuw optredens te verzorgen.
Omdat de samenstelling was veranderd deed men dit ook met de naam.
Dit veranderde in v/h de Brokmop. Oftewel voorheen de Brokmop.
In 2007 verzorgde deze dames en heren het laatste optreden.

Brokmöpke

2 Leendenaren kwamen in 2008 op het idee om de Brokmop niet alleen in gebak op de jaarmarkt te laten verschijnen maar dit ook in vloeibare vorm te doen.
Met behulp van een professionele destilleerder werd een anijslikeur ontwikkeld met o.a. toevoeging van karamel om een zachte smaak te verkrijgen die dicht in de buurt van de smaak van het brokmopgebak komt.
De likeur mocht echter door wetgeving niet zonder vergunning op de jaarmarkt worden verkocht.

In 2009 werd deze likeur voor de laatste keer tijdens de jaarmarkt verkocht.
Brokmöpke ondersteunt sindsdien een aantal Leendse activiteiten waaronder het ter beschikking stellen van de CD "Mijn dierbaar Leende" waarop het Linds Volkslied in 4 verschillende versies te beluisteren is.

De brokkelzakamaniet (Amanita submembranacea) is een in België en Nederland zeldzaam voorkomende eetbare paddenstoel uit het geslacht der amanieten (Amanita).
De soort wordt in België in Vlaanderen, Brussel en Wallonië als inheems (1a) beschouwd.
In België staat de brokkelzakamaniet dan ook niet op de Rode Lijst (status op 26/07/2011).

De brokkelzakamaniet heeft een hoed die tussen de 5 en 12 cm diameter kan worden.
De kleur is olijfachtig groen tot grijs met een aanvankelijk bleke rand.
De hoedrand is gevoord (gestreept).
De streping verloopt over minder dan een kwart van de afstand rand-centrum.
Op de hoed zijn vaak grijze velumresten aanwezig.
De hoed kan een centraal bultje vertonen (umbo).

De lamellen zijn wit en staan niet bijzonder dicht op elkaar.
Ze hebben de neiging wat grijzig of bruinig te verkleuren bij het ouder worden.
De lamellen liggen vrij van de steel.
Er zijn tevens vrij veel kort lamellen (lamelulae) die bovendien ongelijk verdeeld zijn tussen de langere lamellen.
Deze korte lamellen zijn enigszins afgeplat.

De steel is bleker dan de hoed, maar niet wit.
De steel heeft geen ring.
De steel heeft grijsachtige schubjes.
De beurs is schilferend en verbrokkeld met een wit tot grijze kleur.
Na het openbreken van de beurs, bij het tevoorschijn komen van de hoed, wordt de kleur snel grijs.
Het uitzicht kan dan omschreven worden als een gecracqueleerd schilderdoek.

De sporen zijn inamyloïd en rondachtig, (soms) ellipsoïde, met een grootte variërend tussen 9,5 en 11 µm.

De brokkelzakamaniet komt zowel voor in loof- als naaldbos in de maanden augustus-oktober op zurige leembodems.
Deze paddenstoel kan gevonden worden onder dennen, berken, lork of sparren.
In gebergtes kan de soort worden aangetroffen onder fijnsparren.

De brokkelzakamaniet kan makkelijk verward worden met de prachtamaniet, de grijze slanke amaniet en de Amanita battare.

De brokkelster (Ophiothrix fragilis (Abildgaard)) is een stekelhuidige uit de klasse van de slangsterren (Ophiuroidea).
De brokkelster werd in 1789 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Abildgaard, in O.F. Müller.

Het dier bestaat uit een schijf van 2 cm doorsnede en vijf armen tot 7 cm lang.
De kleur varieert.
Zoals alle slangsterren hebben brokkelsterren geen zuignappen aan de voetjes.
Ze slaan hun armen om stenen om zich voort te trekken en om voedseldeeltjes uit het water te vissen.

De Latijnse naam fragilis (breekbaar) dankt het dier aan het feit dat zijn armen gemakkelijk breekbaar zijn.
Nu is dat niet zo erg, want de brokkelster heeft, net als alle zeesterren, een prima regeneratievermogen.

Ze komen voor onder stenen en zeewier tot 500 m (incidenteel zelfs tot 4.000 m!) diep.
Het schijnt, dat hoe dieper de dieren leven, hoe feller de centrale plaat gekleurd is en hoe langer en breekbaarder de armstekels zijn.

Het is een algemeen voorkomende soort, die in sommige jaren - vooral na zachte winters - hele tapijten kan vormen van wriemelende armen.
Dit kan zo erg worden, dat het een plaag wordt.
Andere dieren worden verstikt of krijgen geen voedsel meer, omdat de brokkelsterren alles opeten.
Dit is de laatste jaren in de Oosterschelde enige malen opgetreden.

De verspreiding is van de Oostzijde van de Atlantische Oceaan, van Noorwegen tot Zuid-Afrika, ook in de Middellandse Zee komen ze voor.

De voortplantingsorganen zitten op de onderkant van de centrale schijf, tussen de armen.
Er zijn mannetjes en vrouwtjes, alhoewel je ongeveer een brokkelster moet zijn om het verschil te kunnen zien.
Er zijn nauw verwante soorten die aan broedzorg doen, maar de brokkelster laat de geslachtscellen gewoon los in het water.
Daar vindt de bevruchting plaats.
Er ontstaan weer (net als bij andere stekelhuidigen, maar wel met vormvariaties per soort) speciale pluteuslarven, kunstwerkjes om te zien, die na een verblijf in het plankton een gedaanteverwisseling ondergaan en uitgroeien tot volwassen brokkelsterren.

De broker is een van de twee rollen die een lid van de effectenbeurs kan vervullen.
De andere mogelijke rol is de dealer.

Broker is een Engelse term en in het Nederlandse komt "effectenmakelaar" nog het dichtste in de buurt.
De term beurshandelaar geldt voor beide rollen, broker zowel als dealer, en maakt het onderscheid niet.
De term broker slaat overigens zowel op een persoon als op een bedrijf.
De broker als persoon is degene die actief handelt, de broker als bedrijf is degene die de handelaren (plus ondersteunend personeel) in dienst heeft.

Een broker is een lid van de beurs die uitsluitend in opdracht van anderen werkt.
De broker neemt opdrachten aan van andere partijen zoals particuliere klanten en van institutionele beleggers als pensioenfondsen.
Hij kan als "makelaar" een koper en een verkoper bij elkaar brengen, of een grote order zelf uithandelen op de beurs.
Een broker kan actief zijn in alle financiële producten zoals aandelen, opties en obligaties.
Het is de broker ten strengste verboden om voor eigen rekening en risico op de beurs te handelen.
Een broker haalt zijn inkomsten uit de commissies op de transacties en heeft zelf geen belang bij de richting van de beurs.

Er zijn wel beursmembers die beide rollen mogen vervullen, de broker-dealer members.
Deze bedrijven moeten wel aan strenge eisen voldoen voor wat betreft de interne scheiding van de twee rollen, handelen voor klanten en handelen voor eigen rekening mogen nooit vermengd worden.
Deze interne scheiding werkt via Chinese Walls, afdelingen die zich binnen een bedrijf hiermee bezig houden moeten strikt gescheiden blijven.
Anders zou een member bijvoorbeeld zijn klanten kunnen adviseren om te verkopen zodat hij vervolgens zelf goedkoop kan aankopen of vice versa.

Beleggersbanken zoals Binck fungeren als broker voor particulieren.
Grote banken zoals Fortis, Rabobank en Dexia zijn nagenoeg altijd broker-dealer.
Onafhankelijke pure brokers voor voornamelijk institutionele partijen zijn bijvoorbeeld Icap, AFS, Tradition en Aespen.

Er bestaan verschillende manieren voor brokers om kopers en verkopers van effecten bij elkaar te brengen.
• Electronisch. Het automatisch doorgeven van beleggingsorders naar de centrale markt op de beurs is anno 2008 standaard voor particuliere orders bij beleggersbanken.
• Voice Brokerage. Brokers zoeken telefonisch naar een tegenpartij onder de market makers en institutionele klanten voor een bepaalde order. Dit geldt met name voor grote transacties.
• Dark pools. Anoniem kunnen grote aantallen aandelen ingelegd worden in dark pool systemen van brokers.

Brokers brengen de belegger verschillende kosten in rekening.
Per transactie dienen er transactiekosten afgedragen te worden.
Daarnaast wordt soms bewaarloon en regeltarief gehanteerd, die jaarlijks worden verrekend.
Actieve beleggers die veel handelen kunnen vaak gebruik maken van kortingen.
Zo kan er bij transactiekosten een staffelkorting gelden, waarbij geldt dat het tarief per extra transactie lager wordt.

Brokaat is een satijnweefsel waarin goud of zilverdraad is meegeweven.
Meestal wordt er zijde gebruikt, maar tegenwoordig ook kunstzijde.
De wever verwerkt de draden meestal zo dat een patroon ontstaat.

Brokaat is kostbaar, en daarom is het gebruik altijd voorbehouden geweest aan de rijken en machtigen.
Brokaat wordt dan ook vaak teruggevonden in ambtskleding, kroningsmantels, de paramenten van de geestelijkheid en als opsmuk van paleizen en kerken.
Schilders beeldden vroeger heiligen vaak af met brokaten gewaden.
Populaire motieven om in brokaat te weven zijn granaatappel, lelie, blad- en bloemvormen.

Een typisch gebruik van brokaat is het erekleed dat achter een troon hangt of op schilderijen uit de Renaissance achter een Madonna is geschilderd.

In de mode wordt brokaat spaarzaam gebruikt, het is kostbaar en stug.
In kimono's en andere Japanse gewaden wordt vaak brokaat verwerkt.
Ook in de Westerse "haute couture" en als schoenbekleding komt het nog wel voor.
De Kaäba, het heiligdom in Mekka, krijgt ieder jaar een nieuwe brokaten omhulling.

In de beeldhouwkunst en de architectuur vinden we ook het goedkopere en minder kwetsbare geperst brokaat, waarbij de structuur van brokaat wordt geïmiteerd door een elastische massa van warme bijenwas en hars, verstevigd met loodwit, lijnolie, krijt en lijm in een bewerkte koperen plaat te drukken.
In de koperen plaat kan men, net als bij een etsplaat, heel precies de structuur van een geweven stof etsen.
Na afkoeling worden de vellen geperst brokaat op schilderijen, meubels of houten schermen geplakt, beschilderd en verguld.

Geperst brokaat werd bijna uitsluitend toegepast op hout.
In de Pieterskerk in Leiden is het bij hoge uitzondering op stenen zuilen aangebracht (15e eeuw).

Broekzakbellen is het onbedoeld tot stand brengen van een telefonische verbinding.

Mobiele telefoons worden vaak in de broekzak meegenomen en hebben een adresboek waarin telefoonnummers voorgeprogrammeerd zijn.
Aangezien er in de zak vaak druk op het apparaat wordt uitgeoefend, bestaat de mogelijkheid dat er toetsen worden ingedrukt. Een bepaalde toetsencombinatie kan een onbedoelde verbinding tot stand brengen.
De ontvanger van het gesprek hoort bij het opnemen van de telefoon meestal veel geruis en achtergrondgeluiden.

Sommige mensen programmeren het alarmnummer (112) omdat ze het belangrijk vinden dat dat nummer snel gebeld kan worden.
Gevolg is dat de alarmcentrale vaak onnodig door broekzakbellers gehinderd wordt.

In plaats van organische stof kan de bak ook verwarmd worden met verwarmingskabels of met verzinkt kippengaas.
Aan de beide einden van het gaas wordt een aluminium strip geklemd, waarop de elektriciteitsdraden worden aangesloten.
Hierbij is een veiligheidstransformator nodig die maximaal 50 volt afgeeft.
De stroomsterkte wordt dan 100 tot 200 ampère.
Verwarming met kippengaas geeft een gelijkmatige warmte en een goede warmteverdeling.

Veel telefoons hebben, om onder andere broekzakbellen te voorkomen, een instelling waardoor het toetsenbord automatisch, na verloop van een bepaalde tijd, wordt geblokkeerd.
Een speciale toetscombinatie is dan nodig om het toestel te deblokkeren.
Bij de meeste telefoons blokkeert dit echter niet het intoetsen van 112, om te voorkomen dat mensen in paniek niet meer het alarmnummer zouden kunnen bellen.

Het spreekt voor zich dat zo'n voorziening niet nodig is bij een telefoon die dubbelgeklapt kan worden.

Voor de inDe Broeker Veiling was de eerste veiling in Nederland waar tuinbouwproducten werden geveild bij afslag.
Ontstaan op 29 juli 1887 bij de Bakkersbrug te Broek op Langedijk in de openlucht.

Het huidige houten veilinggebouw is gebouwd in 1912.
Omdat het gebouw op palen staat konden de tuinders met hun schuiten, beladen met groenten, door de afmijnzaal varen.
Het werd daarom ook wel een doorvaarveiling genoemd.
Hier bevindt zich een historische veilingklok.

In 1922 is het gebouw uitgebreid met een lighal waardoor de producten niet aan felle zon, regen en andere weersinvloeden werden blootgesteld.
In 1925 werd een tweede lighal gebouwd.

De Broeker Veiling is als veiling vanaf 1973 niet meer in dienst.
Het is nu een museum waar tuindersgereedschap en -vletten worden tentoongesteld.

Ook worden er regelmatig veilingen gehouden met tuindersschuiten, zodat te zien is hoe het vroeger ging toen de tuinders daar hun kool lieten veilen.

Voor de introductie van de glastuinbouw werden groenten en planten vaak onder platglas geteeld.

Vooral komkommers werden vroeger in een broeibak geteeld.

In 1960 was er nog 950 ha onder platglas, maar daarna is het areaal snel kleiner geworden en in 1995 was er nog maar 20 ha. (cijfers voor Nederland)
Nu wordt platglas bijna alleen nog door volkstuinders en hobbyisten gebruikt.
De bakken worden afgedekt met eenruiters of Lentse ramen.

Er zijn enkele en dubbele bakken.
Bij de dubbele bakken liggen de ramen twee aan twee tegenover elkaar.
In het midden is de bak 40-50 cm hoog.
De ramen liggen bovenaan op een betonnen nok en onderaan op betonnen randen.
De nok rust op betonnen palen.
De dubbele bakken liggen in de lengterichting van noord naar zuid, waardoor al vroeg de zon in de bak kan schijnen en de felle zon midden op de dag in de lengterichting van de bak schijnt.
Tegen de felle zon worden in de zomer de ramen met een laagje krijt bedekt.
Een enkele bak voor opkweek van planten in het vroege voorjaar ligt met de lage kant op het zuiden om zoveel mogelijk zonlicht op te vangen.
Door de lage stand van de zon in dit jaargetijde wordt de bak niet gauw te heet.
In de zomermaanden is deze ligging minder geschikt.

De bak wordt gelucht door bij de dubbele bak onderaan of bij een enkele bak bovenaan een houten klosje van 11 x 7 x 4,5 cm onder de dorpel van het raam te plaatsen.
Door de afmetingen van het klosje kan op drie verschillende hoogtes gelucht worden.
Doordat platglas makkelijk weg waait wordt het raam goed vastgelegd door stormpennen aan de voet van het raam en betonnen regels over de ramen.
Stormpennen zijn gemaakt van in een hoek gebogen glad 10 mm dik betonijzer.
De pennen zijn 60 cm lang en het gebogen stuk 7 cm lang.

Verwarming :

Voor het verwarmen van de bak kan het beste verse paardenmest worden gebruikt, omdat deze een voor bacteriën gunstige koolstof/stikstof (C/N) verhouding heeft.
Ook stro kan worden gebruikt, maar hier moet dan stikstof in de vorm van bijvoorbeeld chilisalpeter, kalkstikstof of ureum en voldoende vocht aan worden toegevoegd.
Er wordt hiervoor een 40 tot 80 cm diepe en minimaal 50 cm brede sleuf gegraven die gevuld wordt met verse paardenmest.
Hoe dieper en breder des te meer warmte verkregen wordt.
Over de paardemest wordt 20 tot 25 cm grond gebracht.
Door broei van de mest komt er geleidelijk warmte vrij.
Bij paardenmest kan na enkele weken een grondtemperatuur tot ongeveer 30 °C, soms echter zelfs hoger, bereikt worden, die vervolgens in acht weken langzaam daalt naar ongeveer 20 °C.
Bij stro is de temperatuur in vergelijking met paardenmest aanvankelijk laag, 15 °C, om vervolgens in acht weken te stijgen naar ongeveer 18 °C.

In plaats van organische stof kan de bak ook verwarmd worden met verwarmingskabels of met verzinkt kippengaas.
Aan de beide einden van het gaas wordt een aluminium strip geklemd, waarop de elektriciteitsdraden worden aangesloten.
Hierbij is een veiligheidstransformator nodig die maximaal 50 volt afgeeft.
De stroomsterkte wordt dan 100 tot 200 ampère.
Verwarming met kippengaas geeft een gelijkmatige warmte en een goede warmteverdeling.

Eenruiter

Lents raam

Een Lents raam is 170 cm lang en 113,5 cm breed en bestaat uit twaalf kleine ruitjes, waardoor er minder breuk optreedt.
De ruitjes zijn 43 cm lang en 32,5 cm breed, behalve de onderste rij ruitjes die 30 cm lang zijn.
De houten lijst is aan de onderzijde 7 cm breed en aan de bovenzijde in verband met de sponning voor de ruitjes 6 cm breed.
Verder is de lijst 3,7 cm dik en s de sponning 1 cm diep.
Aan de onderkant zitten drie afwateringsgootjes en aan de boven- en onderkant een handvat.
Door de grotere afmetingen dan die van een eenruiter zijn twee man nodig voor het verplaatsen van het raam.

Moderne broeibak

Een broedparasiet is een dier dat zijn eieren in het nest van een andere diersoort legt om zo niet de moeite te hoeven nemen om zijn eigen jongen uit te broeden, te beschermen, te voeden of groot te brengen.

In het algemeen komt broedparasitisme voor bij vogels en insecten.
Bij vogels toont de parasiet of zijn broed gewoonlijk kenmerken die de gastouders misleiden.
Bij insecten is hier vaak geen sprake van, omdat de meeste geparasiteerde soorten niet bij of in hun nest blijven.

In het huidige wetenschappelijke spraakgebruik is parasitisme een vorm van symbiose, letterlijk samen leven, waarbij de individuen minstens een deel van hun levenscyclus gezamenlijk doorbrengen.
Bij de nestroof die door veel vogelsoorten bedreven wordt, spreken we dus niet van parasitisme.

Er worden twee soorten broedparasitisme onderscheiden :

• interspecifiek parasitisme : tussen soorten,
• intraspecifiek parasitisme : binnen een soort of tussen zeer nauw verwante soorten die onderling vruchtbare nakomelingen kunnen voortbrengen.
Bij de intraspecifieke vorm is de aanduiding parasitisme mogelijk niet altijd juist : afhankelijk van omstandigheden kan het ook opgevat worden als een vorm van gemeenschappelijk broeden.

Bij de intraspecifieke vorm is de aanduiding parasitisme mogelijk niet altijd juist : afhankelijk van omstandigheden kan het ook opgevat worden als een vorm van gemeenschappelijk broeden.

Vogels :

In Afrika zijn er een aantal koekoeken, en ook de wida's leggen hun eieren in andermans nest.
In Noord-Amerika zijn alle vogels uit de troepialenfamilie broedparasieten.
In Europa is maar een vogelsoort als broedparasiet bekend, namelijk de Europese koekoek.
Het vrouwtje van de Europese koekoek specialiseert zich op een bepaalde soort, en legt eieren die in kleur en tekening aangepast zijn aan de gastsoort.
Bij soorten die een verdediging hebben ontwikkeld, bijvoorbeeld door het geparasiteerde nest in de steek te laten of het vreemde ei te verwijderen, lijkt het koekoeksei gewoonlijk meer op het origineel dan bij soorten waar zo'n verdediging niet of zwak ontwikkeld is.
Er zijn ook vogelsoorten, met name eendachtigen, zwaluwen en de huismus, de spreeuw en de roek, waar wijfjes proberen een of meer eieren in een nest van een soortgenoot of van een nauw verwante soort te leggen.
Deze wijfjes broeden zelf echter ook, en de soorten zijn vermoedelijk niet afhankelijk van dit gedrag.

Insecten :

Vissen

In het Tanganyikameer is zelfs een vis bekend die zijn eieren laat uitbroeden door muilbroeders van een andere soort, nl. door muilbroedende Cichliden.