Het Nationaal park Rocky Mountain is gelegen in het noorden van de staat Colorado in de Verenigde Staten.

Het park met een oppervlakte van 1.078km² werd opgericht op 26 januari 1915.

Het Nationaal park Rocky Mountain bezit majestueuze berggezichten, gevarieerde klimaten en omgevingen - van bossen tot bergtoendra - en makkelijk te bereiken wandelroutes en kampplaatsen.
In het park liggen de bronnen van de Colorado rivier.
Het park ligt ten noordwesten van Boulder (Colorado) in de Colorado Rockies.

Het park is omgeven door het Roosevelt National Forest in het noorden en het oosten, Routt National Forest in het noordwesten, en Arapaho National Forest in het zuidwesten.
De hoogste berg is Longs Peak met een hoogte van 4345m.

Het park telt vijf bezoekerscentra.
Het hoofdkwartier, Beaver Meadows Visitor Center, is een National Historic Landmark, ontworpen door de Frank Lloyd Wright School of Architecture te Taliesin West.

Het park wordt doorkruist door drie wegen, U.S. Highway 34 en 36, en de Colorado State Highway 7.
State Higway 7 loopt over een afstand van minder dan een mijl door het park, maar geeft toegang tot het Lily Lake Visitor Center.
Highway 36 komt het park binnen vanuit het oosten waar het na enkele kilometers aansluit bij Highway 34.
Deze weg is tevens gekend als de Trail Ridge Road doorheen het park, gaat hij van de stad Estes Park, in het oosten naar Grand Lake, in het zuidwesten.
De weg gaat boven de 3700 meter en is door sneeuwval in de winter gesloten.

Het park herbergt een ruime variatie aan wild.
Haviken, arenden, zwarte beren, coyote's, muildierherten, poema's, dikhoornschapen en elanden worden er aangetroffen.

Tijdens de winter kunnen de weersomstandigheden in de hoger gelegen gedeelten van het park erg streng zijn.
Er ligt vaak veel sneeuw, en er kunnen zich plotselinge zware sneeuwstormen voordoen.
In het lager gelegen westen is het zonnig en heb je minder kans op wind, maar er ligt wel veel sneeuw en het kan er erg koud zijn.
Aan de oostzijde ligt meestal minder sneeuw.

Het duurt tot ver in de lente voordat alle wegen en wandelpaden sneeuwvrij zijn.
Vanaf eind april begint het warmer te worden op een hoogte van zo'n 2400 meter, in juni bereikt de lente de gebieden die op 2900 tot 3500 meter hoogte liggen.
De plantengroei is in deze tijd op z'n mooist.

In de alpine tundra (3500 tot 4000 meter hoogte) bloeien de bloemen in de zomer.
Vooral in de avond komen vaak onweersbuien voor.
De temperatuur kan dan in korte tijd snel dalen.

In september en oktober is het meestal erg helder en droog.
Soms komt een vroege sneeuwstorm voor.
Vanaf midden september zijn de herfstkleuren erg mooi.

www.ontdek-amerika.nl

De buffalokever (Alphitobius laevigatus) is een kever uit de familie zwartlijven (Tenebrionidae).
De larve is bekender dan de kever en heet buffaloworm.

Voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Fabricius (Johann Christian Fabricius was een Deens entomoloog (insectenkundige), en een van de eerste en grootste entomologen.) in 1758.

De buffalokever lijkt op de meeltor (Tenebrio molitor) qua vorm en gedrag, maar blijft kleiner.
Hij is van boven glanzend zwart, van onder roodachtig bruin en de antennes en poten zijn bruinachtig.
Het oppervlak van de thorax heeft veel ruwe puntjes.

De larven worden als levend voer gekweekt voor in gevangenschap gehouden geleedpotigen als vogelspinnen, schorpioenen en bidsprinkhanen.
Ook aan insectenetende vogels, verschillende reptielen en amfibieën en sommige vissen kan de worm worden aangeboden.

De buffaloworm geeft warmte af en maakt een ritselend geluid.
Hij is veel-eter en veelvraat en wordt vaak gevoederd met oud brood, aardappel, wortel of appel.
Beste bewaartemperatuur is tussen 10 en 15°C.
Zo gaat hij langzamer verpoppen.
Buffalowormen dienen luchtig en koel gehouden, zo niet treedt massale sterfte op.

De Slag om de Ardennen (of het Ardennenoffensief) was het laatste grote offensief van het Duitse leger aan het westfront in de Tweede Wereldoorlog.

De slag vond plaats van 16 december 1944 tot 25 januari 1945 en werd gewonnen door de geallieerden.

In de Engelstalige wereld staat deze strijd bekend onder de naam Battle of the Bulge, zo genoemd vanwege de vorm van de frontlijn (een uitstulping of zak).

De Budelse Brouwerij is een Nederlandse brouwerij in Budel in de Noord-Brabantse gemeente Cranendonck en is een onafhankelijke en zelfstandige familiebrouwerij van de familie Arts.
Ze werd opgericht in 1870 onder de naam "De Hoop".

De producten worden verkocht onder de merknaam 'Budels'.
Het anker in het beeldmerk refereert aan de oorspronkelijke naam 'De Hoop'.

Zoals overal, was het brouwen van bier een huisnijverheid die in ieder dorp op meerdere plaatsen beoefend werd.
Registraties uit de eerste helft van de negentiende eeuw maakten melding van enkele bedrijven die iets groter waren.
Met name de brouwer Johannes Alexander Rutten was een voorname Budelse ingezetene die zelfs van 1853 tot zijn dood in 1899 burgemeester van Budel is geweest.
Ook andere leden van deze familie hadden belangrijke bestuurlijke functies, zoals die van gemeentesecretaris.
Johannes' zoon Godefridus nam in 1899 de brouwerij en het burgemeestersambt over, dat hij bekleedde tot zijn dood in 1910.
In 1917 werden de activiteiten van deze brouwerij gestaakt.

Andere voorname families wilden deze machtsconcentratie breken.
In 1870 werd te Budel een concurrerende brouwerij opgericht door Gerardus Arts.
Dit was Brouwerij 'De Hoop', verbonden met de invloedrijke familie Maas, omdat Gerardus in 1870 met Anna Maria Maas was gehuwd.
Gerardus Arts kwam uit Oss en is onder meer in de leer geweest bij Brouwerij De Kroon te Oirschot.

Toen in 1879 de IJzeren Rijn gereed kwam en te Budel-Schoot een spoorwegstation werd geopend, waar Gerard Arts een hotel-café-restaurant ging exploiteren, het Brouwershuis genaamd.
Terwijl, mede door de oprichting van de Budelse zinkfabriek, het inwonersaantal ging stijgen, werd in 1899 een derde brouwerij opgericht, die van A.J. de Winkel, later geleid door Nelissen.
Alle drie de brouwerijen waren eenvoudige bedrijfjes met minder dan tien medewerkers.

De mechanisering en de overgang op laag-gistend pilsener deed ondertussen vele brouwerijen verdwijnen, en andere werden gedwongen tot investeren.
De gevolgen van de Eerste Wereldoorlog deden ze dan alsnog de das om.
Zo verdwenen de concurrenten Rutten en Nelissen beide in het jaar 1917.

Brouwerij De Hoop begon pas in 1921 met mechanisatie door de aanschaf van een benzinemotor en in 1926, toen de elektriciteitsvoorziening met krachtstroom op gang kwam, een elektromotor.
Veel grotere investeringen vonden plaats na 1930, nadat nog vele andere Brabantse concurrenten uitgeschakeld waren.
Nog steeds was De Hoop een klein bedrijf.
Sedert 1922 werd ook limonade en frisdrank geproduceerd.

De Budelse brouwerij is, ondanks de schaalvergroting in de brouwerswereld, altijd klein gebleven.
Hoewel ze in 1964 in een Naamloze Vennootschap en in 1972 in een BV (besloten vennootschap) werd omgezet, is het nog altijd een zelfstandig familiebedrijf, dat slechts een tiental medewerkers heeft.

Budels brouwerij heeft volgende biersoorten :

• Budels Pilsener: gebrouwen met water uit Brabantse bron (alcoholpercentage 5%).
• Budels Oud Bruin: gebrouwen met donker gebrand mout (alcoholpercentage 3,5%).
• Budels Malt: aparte gisting en milde hopgave (alcoholpercentage 0,0%).
• Batavier: bier van hoge gisting (alcoholpercentage 5%).
• Witte Parel: biologisch witbier met koriander en citrusschillen (alcoholpercentage 5%).
• Capucijn: abdijbier (dubbel) gebrouwen ter ere van de Franse Capucijnen, deze orde was van 1882 tot 1891 gevestigd in een klooster met kapel te Budel (alcoholpercentage 6,5%).
• Budels Goudblond: blond bier gebrouwen van gerstemout, Hallertauer- en Saazerhop (alcoholpercentage 6%).
• Budels Kolos: bovengegist bier met koriander (alcoholpercentage 7,5%).
• Budels Zware Dobber: bier van hoge gisting gebrouwen met gerste- mout en hop van biologische oorsprong (alcoholpercentage 8,5%).
• Budels Lentebock: seizoensbier (alcoholpercentage 6,5%).
• Budels Herfstbock: ondergegist bier met Münchenermout (alcoholpercentage 6,5%).
• Budels Pilsener Bio: gebrouwen met biologische grondstoffen (alcoholpercentage 5%).
• Budels Honing Bio: gebrouwen uit ecologische grondstoffen gerst, hop en honing (alcoholpercentage 4,5%)

De Kosmos 954 (Russisch: Космос 954) was een Russische satelliet uit de jaren zeventig van de vorige eeuw.
Het betrof hier een zogenaamde RORSAT (Radar Ocean Reconnaissance Satellite) gelanceerd als onderdeel van het uitgebreide Russische KOSMOS-ruimteprogramma.
Deze kunstmaan veroorzaakte toentertijd grote opschudding doordat hij ongecontroleerd terugkeerde in de dampkring met een kernreactor aan boord.

De Kosmos 954 stortte neer op 24 januari 1978 Canada.

Deze kunstmaan werd gelanceerd tijdens de Koude Oorlog, waarbij beide kampen elkaar nauwlettend in de gaten hielden.
In tegenstelling tot de Verenigde Staten beschikte de toenmalige Sovjet-Unie niet over een uitgebreid en betrouwbaar netwerk van steunpunten om verkenningen boven de oceaan uit te voeren.
Daarom ontwierpen ze een observatiesatelliet met een zeer krachtige radar, die schepen en onderzeeërs bij alle weersomstandigheden kon opsporen.
Probleem was hierbij dat men door het hoge energieverbruik dusdanig grote zonnepanelen moest installeren, dat door de wrijving in een lage baan de kunstmaan geen lang leven zou zijn beschoren.

Om dit te omzeilen kozen de Sovjets voor een kernreactor als energiebron.
Deze reactor was gevuld met 50 kg licht verrijkt uranium.

De Kosmos 954 werd gelanceerd op 16 september 1977 in een lage baan van 259 x 277 km en verbrandde in de atmosfeer op 24 januari 1978.

De Kosmos 954 was ± 14 m lang en had een diameter van 2 m Het reactordeel was 6 m lang.
Het gewicht bedroeg 3800 kg, de reactor woog 1250 kg dus in totaal woog deze kunstmaan ruim vijf ton.

Een normale missie voor dit type satelliet duurde zo'n 60 à 70 dagen, waarna het reactorvat door een ingebouwde raketmotor in een cirkelbaan van 950 km werd gebracht.

Bij de Kosmos 954 ging het mis, de raketmotor faalde.
Omstreeks half december 1977 kwam hij steeds dichterbij de aardatmosfeer; de vluchtleiding gaf het commando om de satelliet op te splitsen en diens reactor in een hogere, veilige baan te schieten.
Maar hun kunstmaan reageerde niet op het signaal.

Begin januari 1978 berekenden de computers van NORAD een waarschijnlijk inslagpunt ergens in Noord-Amerika.
Enige dagen later werd, na accuratere metingen, een terugkeerpunt in de atmosfeer vastgesteld boven de Koningin Charlotte-eilanden voor de kust van Brits-Columbia.

Veiligheidsstudies toonden aan, dat door het gekozen ontwerp de reactor waarschijnlijk zou verbranden in de dampkring; dit sloot echter niet uit dat fragmenten van de reactor het aardoppervlak zouden kunnen bereiken.
Uiteindelijk stortte Kosmos 954 op 24 januari 1978 om 6.53 uur (lokale tijd) neer in Great Slave Lake.

In januari 1979 diende Canada bij de Sovjet-Unie een schadeclaim in van $6,041,174.70.
Deze kosten zouden zijn gemaakt om radioactieve fragmenten van de Kosmos 954 op te sporen.

De Russen betaalden uiteindelijk 3 miljoen Canadese dollars.

Terwijl ze op de bodem waren, namen Piccard en Walsh kleine schollen en botten waar, die bewezen dat sommige gewervelden kunnen weerstaan aan de grote druk die op deze diepte heerst.
Zij merkten op dat de bodem van de trog uit een 'diatomeeënsoep' bestond.

Daarna ondernamen ze de stijging, die 3 uur en 15 minuten vereiste.
Op 25 maart 2012 deed de Canadese filmregisseur James Cameron deze duik van ongeveer 11.000 meter over met zijn duikboot de Deepsea challenger.

Bucephalus (Nederlands voorheen Bucefaal; Grieks: Βουκέφαλος; Boukefalos) was het paard van Alexander de Grote.

De naam betekent koeienkop en is een samentrekking van Griekse woorden βούς koe, en κεφαλή hoofd.
Hij is waarschijnlijk zo genoemd naar zijn voor Thessalische paarden gebruikelijke brandmerk van een koeienkop.
Het dier zou afstammen van de mensenetende paarden van Diomedes die werden getemd door Herakles als een van diens twaalf werken.

Volgens sommige bronnen zou het dier tot het Akhal-Teke-ras behoord hebben

Toen Bucephalus was gestorven stichtte Alexander te zijner nagedachtenis de stad Bucephala, waarschijnlijk het huidige Jhelum, in de Punjab (Pakistan).

De legende vertelt dat Bucephalus oorspronkelijk was gekozen om het strijdros van Alexanders broer te worden.
De dag dat het paard werd voorgesteld aan de mensen, bleek het paard onbenaderbaar.
Steeds opnieuw rende het weg, viel het de ruiters aan, als er dan iemand op het paard geraakte, werd hij er meteen afgesmeten.
De legende zou de legende niet zijn als Alexander niet de grote held van de dag zou worden.
Hij had immers gezien dat het paard schrik had van de schaduwen die bewogen op de grond.
Hij liet het paard zich dus met het hoofd naar de zon draaien en kon het wel benaderen.
Omdat zijn vader en zijn broer zo onder de indruk waren, werd Bucephalus de trouwe metgezel van Alexander.

Bucephalus stierf gedurende de slag bij de Hydaspes.
Alexander de grote stichte voor hem de stad Bucephala.

Één van de paarden in de groep standbeelden op het Piazza del Quirinale op het Quirinaal te Rome is naar hem vernoemd.

Er wordt verteld dat Bucephalus een afstammeling zou zijn van de beroemde paarden van Diomedes die getemd werden door Herakles.

De Trieste is een Zwitserse bathyscaaf voor een bemanning van twee personen.
De Trieste heeft op 23 januari 1960 een diepterecord gevestigd van 10.911 meter in de Challengerdiepte in de Marianentrog.
De duik werd op 25 maart 2012 herhaald door James Cameron.

In 1995 bereikte de Japanse (onbemande) sonde Kaiko de bodem van de Marianentrog.
Deze sonde ging verloren in 2003.
Op 31 mei 2009 haalde een Amerikaanse hybride sonde de bodem.

De Trieste werd ontworpen door de Zwitserse wetenschapper Auguste Piccard.
De drukcabine van de Trieste werd in eerste instantie vervaardigd in Italië in de provincie Triëst.
Later is de drukcabine vervangen door een in Duitsland vervaardigd exemplaar.
De Trieste werd voor het eerst te water gelaten in 1953 in de buurt van Napels in de Middellandse Zee.
Het ontwerp was gebaseerd op een eerder ontwerp van Piccard, de FNRS-2, voor de Franse marine.
Na enkele jaren van onderzoek in de Middellandse Zee, werd de Trieste in 1958 verkocht aan de Amerikaanse marine voor 250 000 dollar.

De Trieste bestond uit een vlotterkamer die met petroleum was gevuld voor drijfvermogen, en een afzonderlijke drukkamer.
Dit ontwerp stond toe dat men vrijer kon duiken dan met een bathysfeer, die wordt neergelaten aan een kabel.

Aanvankelijk was de Trieste 15 meter lang en had een serie vlotters, die samen 85 m³ petroleum bevatten.
Petroleum is lichter dan water.
Gas was onbruikbaar, want dat zou door de grote waterdruk samengeperst worden.

De drukcabine bood plaats aan twee personen.
De cabine had een compleet eigen lifesupport, met een gesloten rebreathersysteem dat koolstofdioxide uit de lucht verwijderde en zuurstof toevoegde.

Waarnemingen werden in de Trieste gedaan met het blote oog.
Dit was mogelijk door een ruit van plexiglas, de enige transparante stof die bij de wanddikte van de cabine sterk genoeg was om de druk te weerstaan.
Verlichting buiten werd voorzien door elektrische lampen.

De Trieste bevatte negen ton aan ballast in de vorm van stalen kogeltjes.
De ballast werd meegenomen in door elektromagneten afgesloten ballasttanks, zodat bij een stroomstoring de Trieste automatisch zijn ballast zou lozen en naar de oppervlakte drijven.

De Trieste vertrok vanuit San Diego op 5 oktober 1959 op weg naar Guam.
Hij sloot zich aan bij het vrachtschip Santa Maria, om aan Project Nekton deel te nemen - een reeks zeer diepe duiken in de Marianentrog.

Op 23 januari 1960 bereikte de Trieste de oceaanbodem in de Deep Eiser (het diepste zuidelijke deel van de Marianentrog).
Aan boord waren Jacques Piccard (zoon van Auguste Piccard) en luitenant Don Walsh.
Dit was de eerste keer dat een bemand schip het diepste punt in de oceanen had bereikt.
De systemen aan boord wezen op een diepte van 11.521 m, hoewel dit later werd herzien naar 10.916 m.
Nauwkeurigere metingen, gedaan in 1995, hebben aangetoond dat de werkelijke diepte 10.911 meter was.

De afdaling duurde 4 uur en 48 minuten. Na het passeren van de grens van 9000 meter diepte, brak een van de buitenste plexiglazen ruiten.
De twee bemanningsleden brachten nauwelijks twintig minuten op de oceaanbodem door, terwijl ze chocoladerepen aten om op kracht te blijven.
De temperatuur in de cabine bedroeg slechts 7 °C.
Terwijl ze op de bodem bij deze maximumdiepte zaten, konden Piccard en Walsh (onverwacht) met het oppervlakteschip communiceren, de USS Wandank II ATA-204, gebruik makend van een sonar/hydrofoon.
Bij een snelheid van bijna 1,5 km per seconde (ongeveer vijf keer de snelheid van geluid in lucht), vergde het ongeveer 7 seconden voor een stembericht het oppervlakteschip bereikte, en nog eens 7 seconden voor het antwoord terugkeerde.

Terwijl ze op de bodem waren, namen Piccard en Walsh kleine schollen en botten waar, die bewezen dat sommige gewervelden kunnen weerstaan aan de grote druk die op deze diepte heerst.
Zij merkten op dat de bodem van de trog uit een 'diatomeeënsoep' bestond.

Daarna ondernamen ze de stijging, die 3 uur en 15 minuten vereiste.
Op 25 maart 2012 deed de Canadese filmregisseur James Cameron deze duik van ongeveer 11.000 meter over met zijn duikboot de Deepsea challenger.

De buccina of bucina is een gebogen blaasinstrument, dat ruim drie meter lang kon zijn.
Halverwege zat er een houten lat zodat het instrument op de schouder van de speler kon steunen

In de Romeinse Tijd werd hij dan ook gebruikt als begeleiding bij gladiatorenwedstrijden.
Met de instorting van het Romeinse Rijk ging de kunst van het buigen van de buis voor honderden jaren verloren.
Voor een lange tijd waren metalen hoorns altijd recht omdat niemand meer wist hoe ze te buigen.

Tenslotte, rond de start van de 14de eeuw herontdekte iemand de methode van buigen van metalen buizen.
Spoedig werden mensen hierdoor gefascineerd.
De kunst om metalen hoorns te buigen verscheen in de meest fantastische vormen.
Men maakte er een bruikbaar instrument van, zodat nog hogere natuurtonen erop gespeeld konden worden.

De evolutie van de buccina ging twee richtingen uit.
Enerzijds had men de buccina met een lange rechte smalle cilindrische buis met een aparte beker, hieruit ontwikkelde zich de trompetten en de trombones.
Anderzijds had de buccina een lange steeds breder wordende buis die direct in een beker overging, deze kon eveneens afgenomen worden.
Hieruit werden later de hoorns ontwikkeld. Beiden werden voorzien met een ketelvormig mondstuk.

In de loop van de tijd werd hij steeds meer gebruikt bij de jacht en groeide dan ook uit tot jachthoorn.
Voor het gemak van de ruiters tijdens de jacht werd de hoorn ook steeds meer met de beker naar achteren gespeeld, hetgeen ook nu in orkesten nog steeds gebeurt.
De ronde opgerolde vorm was ook erg handig voor het meenemen van het instrument, het kon namelijk over de schouder gedragen worden.

De Macintosh werd op 22 januari 1984 ingeluid met een één minuut durende reclamespot tijdens de Amerikaanse Superbowl.
Ongeveer de helft van de bevolking van de Verenigde Staten keek hiernaar.
Twee dagen later werd de computer officieel geïntroduceerd door Apple-oprichter Steve Jobs.
De prijs van de eerste Mac lag tussen de 1995 en 2495 dollar.

Macintosh of kortweg Mac is de naam voor een serie computers op de markt gebracht door het Amerikaanse bedrijf Apple.
De eerste Macintosh werd in 1984 geïntroduceerd als goedkope opvolger van de Apple Lisa, een computer waarop al een visuele en muisgestuurde gebruikersinterface als op de Macintosh beschikbaar was en die zijn tijd ver vooruit was, maar vooral door zijn hoge prijs geen succes was.
De naam werd bedacht door Jef Raskin, die het naar zijn favoriete soort appel vernoemde (de McIntosh vrucht).
Om problemen met het Amerikaanse audiomerk McIntosh te voorkomen, werd de naam gespeld als Macintosh.

De eerste Apple Macintosh, Macintosh 128K, werd in 1984 meteen geleverd met een grafische gebruikersinterface (Mac OS).
De ontwikkeling van de Mac zonder muisbesturing begon in 1979 onder leiding van Jef Raskin.
Steve Jobs bracht later op uitnodiging een bezoek aan het PARC-laboratorium van Xerox, samen met onder meer Bill Atkinson.

Na dit bezoek werden verschillende ideeën van PARC en diens muisgestuurde Xerox Alto-werkstation overgenomen.

De Macintosh maakte gebruik van de door Douglas Engelbart in 1963 ontwikkelde muis en hanteerde de bureaubladmetafoor.
Een gebruiker hoefde geen onbegrijpelijke commando's in te typen.
Na het aanzetten van de Macintosh-computer zag de gebruiker (op het zwart-witbeeldscherm van 9") een symbolisch bureaublad voor zich met iconen van een kastje, blaadjes papier, mappen om ze in te doen en een prullenmand om ze in weg te gooien.

Het eigenlijke besturingssysteem hierachter werd door Apple zo veel mogelijk uit het zicht gehouden.
Het werkte allereerst op een processor uit de 68000-serie van Motorola, en bestond uit een systeem - System genaamd - dat zo veel mogelijk in RAM werd geladen, een bestandsbeheerprogramma - Finder genaamd - en een steeds groeiend aantal uitbreidingen, de Extensions.
Aanpassingen aan het systeem konden worden uitgevoerd door regelpanelen aan te roepen waarop bepaalde functies konden worden ingesteld, de Control panels.

De Macintosh is in veel opzichten de grondlegger van wat nu de pc wordt genoemd.
Computers zonder muis- en vensterbesturing a la MS-DOS waren rond 2002 nauwelijks meer verkrijgbaar.
De eerste Macintosh draaide op 7,83 MHz terwijl in 2003 al kloksnelheden tot 500 keer zo hoog werden gehaald.

Het oorspronkelijke Mac-besturingssysteem (Mac OS) werd uitgefaseerd rond 2002 en vervangen door het op BSD Unix gebaseerde Mac OS X.
De eerste versie hiervan, afgeleid van de oudere muisgestuurde Unix-variant NeXTStep, debuteerde in 2001 (Mac OS X 10.0).
Binnen OS X werkte het oude 'Classic' Mac OS tot de komst van versie 10.5 alleen nog binnen de zogeheten Classic-emulatie.
Met de komst van 'Leopard' 10.5 verdween het oorspronkelijke Mac OS bij Apple definitief van het toneel.

Op 5 juni 2005 kondigde Steve Jobs aan dat Apple zou beginnen over te schakelen van PowerPC- naar Intel-microprocessors.
De overschakeling zou volledig zijn in 2007.

De reden voor deze overschakeling was het hoge stroomverbruik en de hoge warmteproductie van de G5-processors van IBM, waardoor de laptops van Apple niet konden concurreren.
Apple introduceerde de eerste Intel Macs met 'Core Duo'-processoren al in januari 2006, totdat in augustus 2006 als laatsten ook de Power Mac en Xserve van een Intelprocessor werden voorzien.
De switch naar Intel luidde overigens ook naamswijzigingen in : de iBook werd de Macbook, de PowerBook werd de Macbook Pro, en de Power Mac werd de Mac Pro.

Tegenwoordig wordt de term Macintosh niet meer door Apple gebruikt.

Bucchero is in de klassieke archeologie en etruscologie de benaming voor Etruskisch (doorgaans) zwartkleurig aardewerk met metaalachtige glans uit de 7e, 6e en 5e eeuw v.Chr.
Het bucchero was een Etruskische vinding en een belangrijk exportproduct, gezien de vele vondsten van bucchero buiten Etrurië.
Het werd onder andere verhandeld naar Zuid-Frankrijk, Carthago, Magna Graecia, Griekenland en Egypte.
De oudste exemplaren stammen uit het kustgebied van Zuid-Etrurië, in het bijzonder uit Cisra (het huidige Cerveteri), en dateren van ca. 675 v.Chr.
Ouder aardewerk vertoont wel al enige overeenkomsten met het latere bucchero, maar men spreekt dan eerder van buccheroïde impasto.
Later ontstaan ook productiecentra meer in het noorden en het binnenland van Etrurië (Clevsin en Velzna).
De productie van bucchero eindigt in de 5e eeuw v.Chr.

In de 18e en 19e eeuw toonde men in Europa veel belangstelling voor een bepaald type Precolumbiaans aardewerk in een zwarte kleur.
Deze keramiek werd derhalve in groten getale vanuit Zuid-Amerika naar Europa verscheept, waar het werd verhandeld en door de lokale serviesfabrieken werd geïmiteerd.

Het aardewerk had de reputatie een onaangename geur te verspreiden en kreeg al gauw de Spaanse naam bucáro ("naar bok riekend").
In dezelfde tijd heerste in Italië een ware etruscheria en werden in Toscane en Umbrië grootscheepse "opgravingen" georganiseerd in de zoektocht naar Etruskische antiquiteiten.

Wegens de overeenkomsten met het populaire Zuid-Amerikaanse keramiek werd het opvallende zwarte aardewerk dat in Etruskische tombes werd aangetroffen bucchero genoemd.
Deze veritaliaanste vorm raakte in de archeologische terminologie ingeburgerd en ook vandaag de dag is de aanduiding bucchero nog algemeen gebruikelijk in de wetenschappelijke literatuur.

Het bucchero-aardewerk werd op het pottenbakkerswiel vervaardigd, een techniek die de Etrusken hadden overgenomen van de Grieken die omstreeks 750 v.Chr. koloniën stichtten aan de Tyrreense kust.
Handvatten werden met de hand gevormd en aan het aardewerk geboetseerd.

Het is nog niet geheel duidelijk hoe de zwarte kleur van het aardewerk werd verkregen.
Zeker is dat de kleur een resultaat is van het bakproces, er is geen sprake van een vernis of iets van dien aard.
Het aardewerk is namelijk ook in de kern zwart(ig), zoals scherven uitwijzen.
Zeer waarschijnlijk werd het aardewerk in een oven met een zuurstofarme atmosfeer gebakken, zodat het in de klei aanwezige ijzer(III)oxide (Fe₂O₃), aanvankelijk rood, werd omgezet tot het zwarte ijzer(II)oxide (Fe³⁺₂Fe²⁺O₄).
Ook de verbranding van organisch materiaal dat zich al dan niet door toedoen van de fabrikant in de klei en/of oven bevond, heeft bijdragen aan het zwarte uiterlijk van het bucchero.
Het koolstof werd dan tijdens het bakproces door fysiek contact door het aardewerk opgenomen.

Daarnaast lijkt er een verband te bestaan tussen de dikte van het aardewerk en de kleur : dunwandig bucchero (bucchero sottile) is vaak zwarter dan het latere bucchero pesante (dikwandige bucchero), dat dikwijls donkergrijs is van kleur.
Door het aardewerk in lederharde toestand te polijsten (maar waarschijnlijk ook door het aanbrengen van een engobe) kreeg het keramiek een metaalglans.
Vermoedelijk heeft men daarmee servies in brons, dat luxueuzer en duurder was, willen imiteren.
De gemiddelde baktemperatuur lag tussen de 500°C en 600°C.

De vormen van het bucchero zijn ontleend aan lokale voorbeelden en aan uit het Oosten geïmporteerd aardewerk.
Duidelijk herkenbaar zijn typische vormen van Griekse keramiek : kantharoi, kylikes, hydriai, pyksides, kyatoi, oinochoai, stamnoi, etc.
Het decoratieve repertoire bestond onder meer uit lineaire en florale motieven die met een scherp boetseerhout in de lederharde klei werden geïnciseerd.

Karakteristiek voor het bucchero-aardewerk is het waaiermotief, dat zeer frequent op het keramiek voorkomt.
In mindere mate zijn zoö- en antropomorfe motieven aangebracht : paarden, herten, honden, geiten, en (kenmerkend voor de oriëntaliserende periode in de Etruskische kunst) mythische wezens als griffioenen en sfinxen.

Vanaf ca. 600 v.Chr. worden decoratieve motieven vooral aangebracht met behulp van stempels.
Hierdoor werd het productieproces versneld en kregen de voorstellingen enig reliëf - ook hierbij heeft men waarschijnlijk de gelijkenis met bronzen vaatwerk (namelijk met decoratie in repoussé-techniek) voor ogen gehad.
Men maakte gebruik van enkele stempels, bijvoorbeeld voor appliques, en van cilindrische rolzegels : met dit in het Nabije Oosten veelvuldig gebruikte instrument kon een afbeelding eindeloos herhaald worden (translatiesymmetrie).
Dit resulteerde in banden op vazen en kelken waarbinnen talloze mens- en dierfiguren elkaar als in een processie opvolgen.
Ook werd het bucchero soms van korte Etruskische inscripties voorzien.
Vaak is dit een wijdingsinscriptie of de signatuur van de artiest.

Er kan au fond onderscheid worden gemaakt tussen twee typen buchero: het zogenaamde bucchero sottile en het bucchero pesante.

• Bucchero sottile (ook wel bucchero leggero) is de benaming voor het oudste bucchero. Het is diepzwart, dunwandig en heeft een mooie glans. Decoratieve motieven zijn veelal geïnciseerd. Dit aardewerk was van hoge kwaliteit en daarmee een luxeproduct. Het ontstond als gezegd in het kustgebied van Etrurië, waar de stad Cisra een belangrijk productiecentrum was. Het bucchero sottile verdween omstreeks 600 v.Chr.
• Bucchero pesante ontstond rond het begin van de 6e eeuw v.Chr. en werd met name geproduceerd in Clevsin (het huidige Chiusi) en Velzna (Orvieto). Dit aardewerk is dikwandig en heeft (mede hierdoor) een lichtere kleur dan het oudere bucchero sottile. De decoratie van het keramiek geschiedde met behulp van stempels en rolzegels. De productie van bucchero pesante stopte rond 500 v.Chr.

Soms duikt de term bucchero normale op.
Hiermee verwijst men naar het bucchero uit de 6e eeuw v.Chr.
Dit type wordt voorafgegaan door het bucchero sottile en het Bucchero pesante is dan de aanduiding voor de laatste fasen van bucchero tot in de 5e eeuw v.Chr.

Er bestaan verscheidene variëteiten van bucchero.
Naast het bekende zwarte bucchero, in dit kader ook wel aangeduid als bucchero nero, bestaat er grijze (bucchero grigio) en, volgens sommige geleerden, rode bucchero (bucchero rosso).
Het Bucchero grigio is lichtgrijs van kleur (in de kern donkerder) en ontstond later dan het bucchero nero; het is kenmerkend voor de 6e eeuw v.Chr. en later.

Het is niet geheel duidelijk of buccero rosso het resultaat is van een slecht gecoördineerd bakproces (een teveel aan zuurstof in de oven brengt een rode kleur teweeg in het aardewerk) of dat men daadwerkelijk rood aardewerk wilde krijgen.

De DeLorean DMC-12 is het enige model auto gemaakt door DeLorean tussen 1981 en 1982.

De eerste DMC-12 rolde van de productielijn op 21 januari 1981.

De DMC-12 is het meest bekend geworden door de rol die de auto had als een tijdmachine in de film Back to the Future.

De DMC-12, ontworpen door Giorgetto Giugiaro van Ital Design en verder ontwikkeld door Colin Chapman van Lotus was niet het enige voertuig dat DeLorean ontwikkelde.

DMC-12 was eerst een interne code voor de auto, waarbij de letters DMC staan voor De Lorean Motor Company en 12 afgeleid lijkt te zijn van een verkoopprijs van 12000 dollar.

Voorzien van een 2,8 liter V6 PRV-motor, gemonteerd voor de achteras, was de DMC-12 goed voor 132 pk bij 5500 tpm.
Dit vermogen werd overgebracht naar de achterwielen door middel van een handgeschakelde versnellingsbak met vijf versnellingen, of een drietraps automaat.

Bubbelthee is een mix van ijsgekoelde of hete gezoete thee, melk en vaak andere smaakjes.
Het mengsel wordt flink geschud, waardoor de voor de drank karakteristieke bubbels ontstaan.
Eventueel worden balletjes ("parels") tapioca of yam zetmeel toegevoegd.

Laat het maar aan de Chinezen over om weer een nieuwe manier te verzinnen om van thee te genieten.
Bubbelthee komt oorspronkelijk uit Taiwan en wordt het best genoten tijdens de heetste dagen van de zomer.
Het is, net als ijsthee, een koude drank maar met meer diepte in de smaak.
Daarnaast worden er ook wat meer exotische ingrediënten gebruikt.

Er zijn vele varianten van de drank, en vele soorten types worden gebruikt en ingrediënten toegevoegd.
De meest populaire bubbel dranken zijn bubbel melk thee met tapioca en bubbel melk groene thee met tapioca.

De oudst bekende bubbelthee bestond uit een mengsel van hete Taiwanese zwarte thee , kleine tapioca parels, gecondenseerde melk en siroop of honing.

Bereidingswijze :

1. Maak een siroop door de suiker en water te verhitten in een pan tot het stroperig wordt.
   Zet de siroop opzij om af te koelen.
2. Giet wat van de siroop in een cocktail shaker, of als je die niet hebt een goed afsluitbare kan of pot.
   De hoeveelheid siroop is afhankelijk van hoe zoet je de thee wilt hebben, maar 1 eetlepel is meestal afdoende.
   Als je gezoete gecondenseerde melk gebruikt volstaat een halve eetlepel.
3. Voeg de helft van de thee en melk toe, sluit shaker en schud een aantal minuten zo hard je kunt.
4. Plaats 1 eetlepel tapiocaparels in een champagneglas (of ander hoog glas) en giet de bubbelthee eroverheen.
5. Dien op met een rietje en genieten maar.

Fuji Photo Film Co., Ltd. is een Japanse fabrikant van filmmateriaal, camera's en gegevensdragers.

Het bedrijf werd opgericht op 20 januari 1934 en had wereldwijd ongeveer 35.000 werknemers (31 maart 2011).
Sinds 1982 is Fuji een van de sponsors van de FIFA Wereldcup.

In 1982 opende Fujifilm de eerste productiefaciliteit buiten Japan.
In Tilburg ging de productie van fotopapier van start, later uitgebreid met fotorolletjes en offsetplaten.
De productie van fotorolletjes werd in 2006 beëindigd.
Op dit moment werken bij Fujifilm Tilburg circa 900(?) personen waarmee het bedrijf een van de grootste werkgevers van Noord-Brabant is.

In België, Sint Niklaas, houdt men zich bezig met marketing en sales activiteiten van onder andere chemicaliën.
Ook is hier een productiebedrijf voor chemicaliën.

Een bubbelbad (ook wel 'bellenbad' of Jacuzzi, naar het Amerikaanse merk bubbelbaden, of Whirlpool uit het Engels) is een verwarmd bad (meestal zo rond de 37/38°C) waar bellen in worden gevormd, door middel van lucht.

Er wordt gebruikgemaakt van waterstralen en luchtbellen om een ontspannend effect te creëren.
Vaak kan er ook gekozen worden om enkel luchtbellen of enkel waterstroom te verkrijgen.

Het wordt meestal schoongehouden door middel van zand- en actiefkoolfilters die haar, zand en bladeren uit het water halen.
Er wordt ook chloor gebruikt (meestal in de vorm van chloortabletten) om het water zuiver te houden en vrij van bacteriën.
Soms is het bubbelbad voorzien van een ozongenerator of ultraviolet licht om organismen te doden.

Tenslotte moet ook de zuurgraad in de gaten worden gehouden.
Er zijn testbuisjes in de handel om het chloorgehalte en zuurgraad te controleren.

Jacuzzi is de handelsnaam van een fabrikant van bubbelbaden; deze naam wordt ook wel voor andere bubbelbaden gebruikt (genericide), maar voor de aanbieders is dat niet toegestaan.
In reclame-uitingen wordt dan ook wel eens gezegd: "Wij leveren de Jacuzzi, anderen slechts een bubbelbad".

De uitvinder van de luchtpomp voor dit bubbelbad, Candido Jacuzzi, was op zoek naar mogelijkheden om zijn 8-jarige zoon Kenneth Jacuzzi verlichting te geven voor zijn reumatoïde artritis.
Later stond deze zoon aan het hoofd van het bedrijf.

Il trovatore ("De troubadour") is een opera in vier bedrijven van Giuseppe Verdi, op een Italiaans libretto van Salvatore Cammarano, gebaseerd op de tragedie El Trovador van Antonio Garcia Gutièrrez.
De eerste opvoering vond plaats op 19 januari 1853, in het Teatro Apollo in Rome.
Het stuk werd enthousiast ontvangen.

De muziek stond op een hoog peil, zeker op momenten waar het tot uitdrukking brengen van de gevoelens van de figuren betrof.
Het libretto werd voltooid door Leone Emanuele Bardare, aangezien Cammarano plotseling, op nog jonge leeftijd overleed.
Waarschijnlijk ligt hierin de oorzaak van het feit dat het ingewikkelde verhaal enigszins als los zand aan elkaar hangt.

Plaats van handeling: Biskaje en Aragón
Tijd: het begin van de 15e eeuw

Ferrando (bas), kapitein van de lijfwacht van graaf Di Luna (bariton), vertelt zijn manschappen dat het broertje van de huidige graaf door een zigeunerin behekst werd. Zij werd opgepakt en op de brandstapel gezet. Haar dochter ontvoerde daarop het broertje, en 's anderdaags vond men in de resten van de brandstapel het verkoolde lijkje van een kind.

In de tuin van het kasteel van de prins van Aragon vertelt Leonora (sopraan, hofdame van de prinses aan haar vertrouwelinge Inez (mezzosopraan) van haar liefde voor een troubadour, Manrico (tenor) genaamd.
Inez heeft hier vreemde voorgevoelens bij, maar Leonora weigert haar raad om haar verhouding te breken op te volgen.

De graaf Di Luna is ongemerkt naderbij gekomen om de vrouw die hij waanzinnig liefheeft te zien.
Dan klinkt in de verte de stem van de troubadour, en Luna's jaloezie laait hoog op.
Leonora rent naar buiten recht in de armen van Luna, waarvan zij in de duisternis denkt dat het Manrico is.
Manrico, die hier getuige van is, denkt dat Leonora hem ontrouw geworden is, maar ze weet hem ervan te overtuigen dat het een vergissing was, en dat ze alleen van hem houdt, en niet van Luna.
Deze wordt woedend en beide mannen besluiten tot een duel.
Ze snellen weg en laten Leonora in onmacht achter.

In het zigeunerkamp laat de gewonde Manrico zich door zijn moeder Azucena (mezzosopraan) verzorgen.
Hij vertelt dat hij in staat was geweest de graaf te doden, maar het was alsof er een stem vanuit de hemel klonk die hem weerhield de dodelijke slag toe te brengen.
Azucena vindt het maar niks, en in een soort van trance vertelt zij hoe haar moeder op de brandstapel stierf, nadat ze haar dochter had toegeschreeuwd haar te wreken.
Hierop ontvoerde Azucena het zoontje van de graaf en in een delirium wierp zij een kind in de vlammen.
Toen het delirium week, besefte ze dat ze in plaats van het zoontje van de graaf, haar eigen kind in de vlammen gegooid had.
Manrico is ontzet door dit verhaal, en vraagt haar wie hij dan is.
Azucena blijft volhouden dat hij haar zoon is.
Dan komt Ruiz (tenor) met het nieuws dat Leonora, overtuigd van het feit dat Manrico dood is, in het klooster wil gaan.
Manrico rent overhaast weg om haar tegen te houden, en Azucena probeert wanhopig hem te stoppen, echter tevergeefs.
Leonora maakt zich gereed om het klooster binnen te gaan, maar wordt gestopt door Luna, die haar met geweld wil ontvoeren. Hij wordt echter tegengehouden door Manrico en zijn manschappen.

Azucena, op zoek naar haar zoon, wordt door de manschappen van Luna gearresteerd en voor de graaf gebracht.
Hij hoort haar uit en zijn achterdocht is gewekt door haar verhaal.
Ook Ferrando herkent in haar de zigeunerin die het broertje van de graaf vermoordde, en wanneer blijkt dat zij ook Manrico's moeder is, kan de graaf zijn geluk niet op.
Manrico staat op het punt met Leonora te trouwen, maar wanneer hij hoort dat Azucena gevangen is, haast hij zich om haar te redden.

Manrico is gevangengenomen en zit nu in de kerkers van het kasteel.
Leonora is heimelijk naar het kasteel gekomen om hem te bevrijden.
Ze hoort hem weeklagen vanuit de toren waarin hij opgesloten zit, terwijl de monniken in de kapel het Miserere zingen.
Dan komt Luna naar buiten en Leonora maakt zich bekend.
Zij smeekt de graaf haar minnaar te laten gaan; in ruil daarvoor zal zij zich aan de graaf geven.
De graaf gaat akkoord en geeft opdracht de troubadour vrij te laten.
Leonora, die helemaal niet van plan is zich aan de graaf te geven, neemt vergif in.
In de kerker probeert Manrico zijn moeder te troosten, maar in haar waan probeert ze zich te warmen aan de vlammen van de brandstapel die haar wacht.
Dan betreedt Leonora de kerker waar Manrico zit, en vertelt hem dat hij vrij is.
Hij raadt gelijk welke prijs ze daarvoor betaald heeft en vervloekt haar.
Dan begint het gif te werken en ze zakt stervend in zijn armen in elkaar.
Luna beseft dat hij bedrogen is en gelast onmiddellijk Manrico's executie.
Azucena ontwaakt en probeert hem tegen te houden.
Buiten houdt de beul Manrico's afgehouwen hoofd echter al in de hoogte.
Ze schreeuwt Luna toe dat hij zijn eigen broer vermoord heeft, en nadat ze uitgeroepen heeft dat haar moeder nu gewroken is, zakt ze stervend in elkaar.
De graaf blijft verbijsterd achter.

Bruxisme oftewel tandenknarsen is een parafunctie van het gebit.
Dit gebeurt door het over elkaar schuiven van boven- en ondertanden, hierbij kan een knarsend geluid gehoord worden.

Over het algemeen gebeurt het 's nachts tijdens de slaap en onbewust.

Hierdoor ontstaan er eerst slijtvlakken (attritie) op de tanden, waardoor het glazuur afslijt en de dentine bloot komt te liggen zodanig dat cariës en tandgevoeligheid kunnen ontstaan.

Verder wordt het steunweefsel van de tanden aangetast (door overbelasting) zodanig dat de tanden los komen en het kaakgewricht aangetast wordt (Costen-syndroom).
Ook andere klachten kunnen het gevolg zijn van bruxisme, zoals slecht slapen, hoofdpijn, pijnlijke kaakgewrichten en -spieren, tand- en kiespijn, vermoeidheid en nek- en schouderklachten.

De oorzaken van bruxisme zijn gebrekkige tandcontacten (premature contacten genoemd of ook soms malocclusie), psychische spanningen (stress) en ook intoxicatie met drugs als ecstasy en amfetaminen.

De behandeling zal dan bestaan in het inslijpen van de premature contacten, het behandelen van de stress en het dragen van een opbeetplaat, ook wel splint genoemd.

Een opbeetplaat is een hoefvormige kunstharsplaat die op de boventanden geplaatst wordt.
De zijde naar de ondertanden is glad en heeft met alle ondertanden contact, ook wanneer de onderkaak zijdelingse bewegingen doet.
Men spreekt dan van een gebalanceerde occlusie.

Legionellose is een infectieziekte die de luchtwegen en de longen aantast, welke wordt veroorzaakt door de bacterie Legionella pneumophila.

De Legionella pneumophila bacterie werd ontdekt op 18 januari 1977.

Van deze bacterie zijn er ten minste 34 serogroepen beschreven, het aantal zal toenemen doordat er doorlopend mutaties optreden.

Legionellose komt in twee varianten voor:

• De veteranenziekte of legionairsziekte is een vorm van longontsteking. De ziekte kan licht verlopen maar ook ernstig of fataal, en trekt vooral de aandacht van de media omdat er wel eens uitbraken op grote schaal plaatsvinden. De veteranenziekte is een potentieel ernstige aandoening met een overlijdensrisico van 5 tot 25 procent.
• De legionellagriep of pontiackoorts is een lichtere variant van de ziekte waarbij geen longontsteking plaats vindt. Deze variant is ongevaarlijk en de klachten die hiermee gepaard gaan kunnen zonder behandeling overgaan.

De veteranenziekte werd in 1976 ontdekt toen in Philadelphia (VS) een epidemie van longontstekingen woedde onder oud-strijders van de Amerikaanse strijdkrachten die bij een reünie van het American Legion (Amerikaans Legioen) in hetzelfde hotel hadden verbleven.
221 veteranen werden ziek en er stierven uiteindelijk 34 personen aan de longontsteking.

Pas na maanden onderzoek werd vastgesteld dat het hier ging om een besmetting door een tot dan toe onbekende bacterie.

In 1985 trad een grote uitbraak op in Stafford, waarbij de besmettingsbron bleek te liggen in een van de koeltorens van de airconditioning van het plaatselijke ziekenhuis.
De besmetting trad vooral op bij mensen die in de buurt van deze toren hadden verbleven.
Er waren 68 herkende gevallen van longontsteking en 22 mensen overleden.
Een groot aantal personeelsleden bleek daarnaast bij onderzoek antistoffen te hebben zonder duidelijk ziek te zijn geweest.

In 2000 vond in het Melbourne Aquarium in Melbourne, Australië ook een uitbraak plaats.

Op 10 juli 2006 werd bekend dat in de regio Amsterdam zich 19 patiënten hadden gemeld met de veteranenziekte.
1 persoon is hieraan overleden.
De bron van de besmetting waren de koeltorens op het oude post-gebouw vlakbij het centraal Station.

In Nederland trad een zeer grote legionella-uitbraak op in maart 1999 onder bezoekers van de Westfriese Flora in Bovenkarspel.
De bron van de bacterie bleek volgens onderzoek van het RIVM te liggen in een bubbelbad.
Toen overleden 32 mensen aan de gevolgen van de veteranenziekte en meer dan 200 mensen werden ernstig ziek.

Waarschijnlijk is het aantal overledenen groter, want het duurde enige tijd voordat de ziekte werd herkend.
Een aantal overleden personen was op dat moment al begraven.

De veteranenziekte begint met een snel opkomende hoofdpijn, spierpijn en een ziek gevoel, gevolgd door longontsteking met koorts boven de 39°C.
De patiënt hoest en is soms kortademig.
Een aantal patiënten heeft last van braken en diarree.
De bacterie tast de binnenkant van de longblaasjes aan, waardoor het lichaam geen zuurstof meer kan opnemen.

Een beruchte bron van besmetting zijn douches in hotels in vakantielanden, waar de kraan soms (als de kamer een poos leegstaat) een aantal dagen niet loopt en de gasten dan na een lange reis meteen onder de douche springen.
De bacteriën hebben zich ruim vermenigvuldigd en worden door de eerste bader ingeademd.
Een belangrijk preventief advies is de kraan met ingehouden adem aan te zetten, de doucheruimte te verlaten en een paar minuten later pas te douchen.

Popeye is een door Elzie Segar vormgegeven Amerikaans strip- en tekenfilmfiguur, die op 17 januari 1929 voor het eerst in stripvorm verscheen.

Vanaf 1933 was hij ook te zien in diverse tekenfilms van Max Fleischer en Dave Fleischer.

Popeye was oorspronkelijk een nevenpersonage in Elzie Segar's krantenstrip "Thimble Theatre" (1919-1938), die toen vooral rond Olive Oyl (Olijfje) en haar familie draaide.
De reeks werd al 10 jaar lang gepubliceerd toen Popeye in 1929 zijn debuut maakte.
De zeeman die supersterk wordt door het eten van spinazie werd algauw razend populair.
Zelfs zo sterk dat hij voortaan het centrale personage werd.

De strips waren verder ook zeer geliefd dankzij de ironische humor en de spannende plots.

Na de vroegtijdige dood van de 43-jarige Segar in 1938 ten gevolge van leukemie, zetten zijn assistenten de populaire strip voort.
Vooral Bud Sagendorf toonde zich bijzonder geïnspireerd en zou de spinaziemythe helpen ontstaan tijdens de tweede wereldoorlog.
Omdat niet kon worden voorzien hoe lang de oorlog zou duren, wilde de regering de mensen aanpraten wat zuiniger om te springen met vlees, want ondanks de grote veestapel moesten reusachtige hoeveelheden vlees in de Verenigde Staten worden ingevoerd.
Daartoe liet men de populaire stripfiguur Popeye spinazie promoten.

De serie korte tekenfilms die in de jaren zestig door King Features werden geproduceerd werden in Nederland door de VARA op de televisie gebracht.
Hierbij werd de originele reeks tekenfilms van Nederlandstalige ondertiteling voorzien.
Tegelijkertijd werd in het programma Kinderbios van de AVRO de The All new Popeye show uitgezonden, waarbij de tekenfilms volledig in het Nederlands werden nagesynchroniseerd.
De stem van Popeye werd hierbij vertolkt door de acteur Joop Doderer.
Omdat deze twee tekenfilmseries speciaal voor de televisie werden gemaakt, haalden ze het kwalitatief niet vergeleken bij de oorspronkelijke filmpjes van vroeger jaren.

Door de vroegtijdige dood van Elzie Segar is het Popeye-figuurtje sinds begin 2009 in Europa rechtenvrij aan te wenden in publicaties.
Onder de Amerikaanse wetgeving is dit beschermd tot 2034.

In de Europese Unie loopt het copyright tot 70 jaar na het overlijden van de bedenker.
In de USA is deze termijn 95 jaar.

Als gevolg van het rechtenvrij maken van de stripheld mag eenieder in de Europese Unie zonder het betalen van royalty's Segars creatie gebruiken op posters, T-shirts en dergelijke.

• Het idee dat Popeye door spinazie supersterk wordt is gebaseerd op het later foutief gebleken idee dat spinazie tien keer zoveel ijzer zou bevatten. Er was echter een komma verkeerd gezet tijdens dit wetenschappelijk onderzoek.
• Er is een film verschenen van Popeye in 1980 met Robin Williams als Popeye.
• Voor de tekenfilms die King Features in 1960 voor de televisie produceerde werd zeeman Bluto vervangen door bandiet/overvaller Brutus.

Brussels Fruit Beer is een Belgisch bier.
Het bier werd gebrouwen door Brasserie Du Bocq te Purnode (Yvoir, Namen).

Brussels Fruit Beer werden gebrouwen op basis van witbier en vruchtensap.
Ze bevatten geen kunstmatige aroma’s of kleurmiddelen.

Brussels Fruit Beer "Apple" is een fruitbier (appel) en heeft een alcoholpercentage van 3,2%.

Brussels Fruit Beer "Peaches" is een fruitbier (perzik) en heeft een alcoholpercentage van 3,2%.

Brussels Fruit Beer "Red Fruit" is een fruitbier en heeft een alcoholpercentage van 3,2%.
De toegevoegde vruchtensappen zijn van zwarte bessen, blauwe bessen, frambozen en kersen.

Bonanza was een Amerikaanse westernserie die in de jaren 60 furore maakte op de televisie.
Het behoorde in Amerika na Gunsmoke tot de bestbekeken series.
Ook in België en Nederland was de serie zeer populair en werd uitgezonden door de BRT en KRO : de reeks werd in 1964, 1965 en 1966 drie jaar op rij bekroond met Humo's Prijs van de Kijker.

In de VS ging de allerlaatste aflevering (jg.14/afl.430) van Bonanza on-air op NBC op
16 januari 1973.

De verhalen draaiden om de familie Cartwright, bestaande uit een vader en drie zoons (ieder van een andere moeder, Pa Cartwright had de gewoonte zijn vrouwen snel te verliezen).
Gezamenlijk runden de mannen de Ponderosa ranch.

Ben ('Pa') Cartwright, gespeeld door de Canadese acteur Lorne Greene, stond aan het hoofd van het gezin.
Zijn zoons waren Adam (Pernell Roberts), Eric, beter bekend als Hoss (Dan Blocker) en Little Joe (Michael Landon).
Nog een belangrijk figuur in de serie was de Chinese kok Hop Sing (Victor Sen Yung).

In 1965 verliet Pernell Roberts de serie, waarna het programma wat in populariteit afnam.
Herstel in kijkcijfers kwam nadat David Canary de cast kwam versterken in de rol van voorman Candy Canaday.
Hij werd geïntroduceerd in 1967 in aflevering 271 (Sense Of Duty).
Nadat Dan Blocker in 1972 plotseling overleed, was het snel gedaan met Bonanza.
Het programma verdween geruisloos.

Tegenwoordig bevinden zich enkele afleveringen van de serie in het publiek domein.