Bokking is geen aparte vissoort, maar een bewerkte gerookte culinaire variëteit van de haring.

De bokking wordt eerst gepekeld of gezouten dan gedroogd.
Hierna worden ze op een tempratuur van ongeveer 20 graden gerookt.
Er worden ook haringen heet gerookt / gestoomd (70 graden) deze worden ook wel Branders of Harderwijkers genoemd.
De hommen (mannelijke voorttelingswerktuigen der beenige vissen - www.encyclo.nl)die je tegen komt in de bokking zijn voor de kenners een echte lekkernij.

Onder de naam "bokking" wordt gerookte en gezouten haring aangeboden.
In het Engels wordt bokking ook wel bloater genoemd, maar bloater is ook de naam voor de Coregonus hoyi of ander soort houting die vaak gerookt worden verkocht (en gegeten).

De term bokking wordt enkel gebruikt voor de variëteit gemaakt van haring.

Bij gebrek aan conserveringsmogelijkheden waren tot het eind van de negentiende eeuw bokkingen in drie soorten verkrijgbaar: laffe bokking, taaie bokking en harde bokking.
Laffe bokking was slechts kort gerookt en enkele dagen houdbaar; taaie bokking enkele weken en harde bokking enkele maanden.
Vooral de harde bokking werd met miljoenen in aantal geëxporteerd, vooral naar Duitsland.

Tegenwoordig maakt men onderscheid tussen stoombokking (warmgerookt) en spekbokking (koudgerookt).
Kipper is ook gerookte haring, maar dan opengeklapt en warm gerookt.
Een vierde variant is bakbokking, een gebakken haring.

Bokking is eeuwenlang volksvoedsel nummer één geweest, goedkoop verkrijgbaar en lang houdbaar.
Door de verlaging van de vleesprijzen aan het einde van de negentiende eeuw verdween deze positie.

Tegenwoordig wordt bokking nog wel in het buitenland gegeten, maar begint in Nederland een marginaal bestaan te leiden.
Culinair zijn er talloze mogelijkheden met bokking.

Volgens de overlevering waren de Bokkenrijders een bende rovers die in de 18e eeuw de Landen van Overmaas (het tegenwoordige Nederlands Zuid-Limburg, Belgische Voerstreek en Land van Herve) evenals de regio rond Luik, de gebieden vlak over de Duitse grens en de Kempen onveilig maakten.
De strooptochten waren over het algemeen gericht tegen boerderijen en pastorieën.

De eerste vermelding van de term Bokkenrijders (oude spelling "Bockereyders") komt uit het boekwerk: Oorzaeke, bewys en ondekkinge van een goddelooze, bezwoorne bende nagtdieven en knevelaers binnen de Landen van Overmaeze en aenpalende landstreeken, geschreven door Sleinada S.J.P. in 1779.
Sleinada was het pseudoniem van Pastoor A. Daniels (lees de naam van achter naar voren).
Deze was pastoor van de parochie Schaesberg (d'r Sjeet) tegenwoordig onderdeel van Landgraaf.
Hij kende verschillende bendeleden persoonlijk en was goed op de hoogte van de procesvoering.
Het verhaal gaat dat de rovers een pact met de duivel hadden gesloten en zich 's nachts op bokken voortbewogen.

Later hebben de Bokkenrijders door allerlei verhalen en de mystiek om de bende een Robin Hood-achtige status gekregen.
Tegenwoordig gelooft men eerder dat er sprake was van diverse benden die inbraken en overvallen pleegden.
Ook acht men een groot deel van de 600 opgepakte en veroordeelde mensen onschuldig, omdat een bekentenis afgedwongen werd met tortuur (foltering).

De Nederlandse Bokkenrijders

In Nederland hield de bende vooral huis in het huidige Zuid-Limburg en vlak over de grens met Duitsland (het voormalige Land van Gulik).
Er zijn een aantal periodes te onderscheiden waarin de bende actief was: van 1730 tot 1742, 1749-1750 en van 1751 tot 1774.

In totaal zijn er ongeveer 600 mensen berecht en veroordeeld tot de doodstraf door ophanging.

Bokkenrijders in Udenhout

In het Nederlandse dorp Udenhout zouden volgens een oud verhaal ook bokkenrijders zitten.

Ooit was er een pelgrim die na lang reizen aankwam in Udenhout. Hij klopte aan bij een kasteel waarvan de kasteelheer gastvrij was.
Hij wist dat hij hier de nacht kon doorbrengen.
Toen hij aanklopte deed niet de kasteelheer of een van zijn bedienden open, maar een bokkenrijder.
Het waren afstammelingen van Hugo Debokkerijder.
Zij hadden de kasteelheer vermoord en hun intrek genomen in het kasteel.
De pelgrim vertelde hoe God hier over zou denken.
Maar daar trokken ze zich niet veel van aan.
De pelgrim werd uit het kasteel gegooid. Hij liep naar de overkant en keek nog een keer om.
Maar het kasteel was verdwenen.
God had zijn woord gehoord en de bokkenrijder gestraft.

Sindsdien noemen we dit kasteel het verzonken kasteel.

Er is ook een wijk die is vernoemd naar dit kasteel en die heeft ook de vorm en de bouw van een echt kasteel.
Maar het werkelijke kasteel is nog steeds niet gevonden.

Bokkenrijders in Limburg

Bokkenrijders zijn tot het geestelijk cultuurpatrimonium van Limburg gaan behoren.
‘Limburgser’ bestaat niet.

Het fenomeen kwam voor in de achttiende eeuw en alleen in de Maasgouwen: het oude hertogdom Limburg, de Landen van Overmaas en het oude graafschap Loon, wat we nu de Euregio noemen.
Voor de leek was en is het een grote bandiet, soms een opstandeling met een heroïsch aureool.
De definitie van een bokkenrijdersproces bestaat uit de drie g’s:

Goddeloze eed: “Ik zweer god af en de duivel aan…”
Groepsproces: sneeuwbaleffect.
Gerecht: sturing, stimulering en afstopping door de overheid.

Een bokkenrijdersproces onderscheidt zich van een ‘gewone’ criminele procedure wanneer er een zogenaamde ‘goddeloze eed’ voorkomt: Ik zweer god af en de duivel aan…’ In die zin zijn het late heksenprocessen.

De ‘goddeloze eed’ die typisch is voor bokkenrijders ontstaat in Overmaas (Hendrik Becx in Nieuwstadt 1743) en waait over naar Loon, waar echter de naam ‘bokkenrijders’ voor het eerst wordt gebruikt.

De Belgische Bokkenrijders

De Belgische Bokkenrijders hielden huis in de Kempen en de omgeving van Luik.
In Wellen werden in de Bonderkuil 19 Wellense bokkenrijders terechtgesteld.

Een werd met een bijl onthoofd, twaalf werden aan een paal gewurgd en nadien verbrand, vijf werden levend verbrand en een werd de handen afgehakt, geradbraakt en verbrand.

De eerste schriftelijke neerslag duikt op in het Haspengouwse Wellen.
Op 2 januari 1774 schuift Johan Van Muysen een brandbrief onder de deur van boer Wouters in Ulbeek.
Hij eist geld te leggen of anders wordt zijn huis platgebrand.
In die brief stelt Van Muysen zich voor als lid van de bokkenrijders en tot drie keer toe gebruikt hij het woord duivel.
In het Wellense proces wordt de naam ‘bokkenrijders’ openlijk gebruikt en later ook in het Antwerpse proces tegen Philip Mertens, een brandbrieflegger uit Ophoven-Geistingen.
In de Overmaase processen komt de term ‘bokkenrijders’ zeer laat voor onder invloed van de gebeurtenissen in Wellen.
Hier duikt echter het woord ‘geitenbok’ voor het eerst in de processen op.
Mathijs Smeets uit Beek beweert in september 1773 dat ze ’s nachts eens met 42 personen op één grote geitenbok plaatsnamen en door de lucht naar Venlo vlogen om daar een misdaad te plegen.
De ondervragers noteren het bloedstollende verhaal met verbijstering.

Tegenwoordig

De Bokkenrijders worden nog af en toe in de media onder de aandacht gebracht.
Zo verwerkte stripauteur Willy Vandersteen de Bokkenrijders eens in "De bokkerijders", nummer 136 in de stripreeks over Suske en Wiske, en verscheen in de jaren 90 de jeugdserie "De Legende van de Bokkenrijders" op de Nederlandse televisie.
Deze serie werd gebaseerd op het boek "Ontsnapt aan de galg" van Ton van Reen en is sinds november 2006 op dvd te krijgen.

Bij de studentenvereniging SSR-Leiden in Leiden bestaat sinds 1999 een gezelschap dat "de Bokkerijders" heet.

De attractie Villa Volta in attractiepark de Efteling is een huis (madhouse) dat door Bokkenrijder Hugo van den Loonsche Duynen bewoond zou zijn geweest, en dat werd vervloekt nadat hij met zijn bende de Abdij van Postel zou hebben overvallen en geplunderd.
Oorspronkelijk zou Hugo Lodewijck van den Cetsheuvel, waar Cetsheuvel het dialect is voor Kaatsheuvel, genoemd worden, maar dit werd veranderd in Hugo van den Loonsche Duynen, een natuurgebied in de gemeente Loon op Zand waar ook de Efteling toe behoort.

Componist Rob Goorhuis heeft een fanfarewerk geschreven over de Bokkenrijders. Het werk heet Innocent Condemned (onschuldig veroordeeld).

De bokkenorchis (Himantoglossum hircinum) is een Europese orchidee van het geslacht Himantoglossum.

De plant komt voor van het Middellandse Zeegebied tot Midden-Europa.
Sinds 1990 breidt de Bokkenorchis zich in Duitsland naar het Noorden uit, waarschijnlijk door het warmer worden van de aarde.

De grootste populatie in de Benelux bevindt zich in de buurt van De Haan.

De botanische naam Himantoglossum is afgeleid van het Oudgriekse himas = riem, Oudgrieks glossum = tong en slaat op de lange, tongvormige lip van onder meer de bokkenorchis.
De soortaanduiding hircinum is afgeleid van het Latijnse hircus wat geitenbok betekent.

De plant wordt 30-80 cm hoog en heeft een grote lang-ovale knol.
Het 7-15 cm lange en 3- 5 cm brede blad komt al in de herfst tevoorschijn wat terug te voeren is naar het oorspronkelijke verspreidingsgebied in warmere gebieden.
Het blad is desalniettemin weinig vorstgevoelig.
De plant bloeit van mei tot juli.

De bloemen hebben een bokkengeur (geitebok).

De bokkenorchis komt voor in de duinen tussen lage struiken op matig droge, kalkrijke grond en op de hellingen van dijken.
In Duitsland en in de Ardennen komt de plant voor in arme of droge graslanden, hoogstamboomgaarden en op steile hellingen met uitzondering van de noordhelling.
Ook tussen dicht maar laag struikgewas met mosondergroei.

Nederland: Zeer zeldzaam in de kalkrijke duinen, in Zeeland en in Zuid-Limburg.
Beschermd.
Rode lijst 4. Stabiel.

België: Zeldzaam in het Maasgebied en in de zuidelijke Ardennen. Zeer zeldzaam in het kustgebied.
Beschermd.
Rode lijst Vlaanderen. Bedreigd.
Rode lijst Wallonië. Kwetsbaar.

Juli (ook wel: hooimaand) is de zevende maand van het jaar in de gregoriaanse kalender en heeft 31 dagen.

De maand is vernoemd naar Gaius Julius Caesar.

♥   Vóór Sint-Jan neemt de zee de buien an.
♥   Brengt juli het gloed, zo gedijt september goed.
♥   De wakkere hooimaand geeft de zeisen, de maaier in de hand met vlijt, daar lege schuren hooi vereisen, om het vee te voeden in wintertijd.
♥   Juli helder en klaar, heet altijd een goed jaar.
♥   Wisselen in juli regen en zonneschijn, 't zal het naaste jaar voor de boeren kermis zijn.
♥   Als juli U niet lag te heten, ge hebt gans augustus om te zweten.
♥   Zonder dauw geen regen, heet het in juli allerwegen.
♥   Als in juli de vliegen de mieren, zal augustus ons met onweer bestieren.
♥   In in juli de morgen rood, 's avonds verkeert het weer in nood.

Het bokje (Lymnocryptes minimus) is een vogel uit de familie van strandlopers en snippen (Scolopacidae).

Het bokje is vooral doortrekker en wintergast in Nederland en België.

Gedurende de spectaculaire baltsvlucht wordt een geluid voortgebracht dat doet denken aan een galopperend paard.

Deze kleinste snip van Nederland heeft een lengte van 18 tot 20 cm.
Vergeleken met de watersnip heeft hij een korte snavel, maar veel dikker.
Hiermee is hij ook duidelijk te onderscheiden tijdens de vlucht.
Over zijn rug lopen vier, lichte, brede strepen.
Bij de watersnip zijn deze strepen veel smaller.
Deze strepen zorgen voor een schutkleur.
Bij de watersnip loopt er een smalle lichte streep midden over de kruin.
Het bokje heeft een donkere kruin, maar ook lichte strepen op de kop (net als de watersnip).

Het bokje is vooral tijdens de schemering en 's nachts actief.
Overdag kun je hem alleen waarnemen als hij wordt opgejaagd vanuit zijn schuilplaats.
Anders dan zijn zustersoort de watersnip vliegt hij laag over de grond op zoek naar een nieuwe schuilplek enkele meters verder weg.

Het bokje is geen schuwe vogel.
Vaak blijft hij in zijn schuilplaats zitten als mensen op enkele meters afstand passeren.
Hij wordt dan meestal niet opgemerkt.

De dieren broeden in het noorden van Rusland en Scandinavië.
Er zijn vage, onbetrouwbare gegevens die zouden kunnen wijzen op broedgevallen in Friesland in de twintigste eeuw.
De meeste waarnemingen worden gedaan in oktober (najaarstrek) en in april (voorjaarstrek).
Het gaat altijd om kleine aantallen.

De vogels pleisteren op natte heiden, veengebieden, moerassen en drassige graslanden.
De vegetatie moet kort zijn en zout water wordt gemeden.

Het bokje is geen bedreigde soort.

Bokbier of bockbier (naar het Duits: Bockbier) is een sterk, in de regel ondergistend seizoensbier.
Een donkere variant wordt tussen oktober en februari verkocht (met een verkooppiek rond oktober en november) en wordt herfstbok genoemd.
Vanaf de vastentijd tot mei wordt ook bokbier verkocht dat meestal blond of amberkleurig is en lentebok of meibok wordt genoemd.

Bokbier is van oorsprong een Duitse biersoort.
Andere landen waar bokbier wordt gebrouwen, zijn België, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk en Tsjechië.

Bokbier is vooral herkenbaar aan de afbeelding van een bok op het etiket

Bokbier is in feite een verzamelnaam voor een biersoort die niet echt bekend is in België.
We spreken hier over een biersoort die in 6 varianten bestaat.
De wetgever laat de brouwer vrij, er is maar één eis: het stamwortgehalte moet minimaal 15,5% zijn dwz.15,5% van de niet-gegiste wort is suiker, het extract (wordt uitgedrukt in graden Plato/Balling).
Dit komt ongeveer overeen met een alc. vol%. van 6,2.-6,5.
Voorheen werd de eis van 40 EBC kleur gesteld maar met de opkomst van de blonde MEIBOCK werd dit geschrapt.

Nederlands enig overgebleven biertraditie, gebrouwen van augustus tot februari.

De meeste Nederlandse brouwers hebben een bokbier, en de grote brouwers (aangesloten bij het Centraal Brouwerij Kantoor) hebben een gemeenschappelijke lanceerdatum, zoals bij de Beaujolais Primeur, meestal de eerste maandag van oktober.
Iedere brouwer presenteert zijn bier op zijn manier, meestal met oude houten biervaten op een door paarden getrokken bierkar, de overhandiging aan of het aanslaan van het eerste vat door bekende Nederlanders of burgemeesters met persmensen.
Als het najaar aanvangt is er bokbier!

Tot 1980 bestonden er in Nederland brouwerijen die slechts mondjesmaat bokbier maakten van lage gisting, zonder nagisting, gefilterd en zonder kruiden ed. maar vooral karamellig van smaak.
Het publiek in Nederland was niet zo verwend, maar wilde zoet! Er waren 11 bokbieren op de markt.

Mede door de opkomst van de speciale bieren uit België, ontstonden in Nederland ook kleinere brouwerijen die zelf bieren van hoge gisting gingen brouwen, waaronder een bockbier.
Tot 1984 bestond het zelfs niet van het vat.
Het is dus met name door de laatst bijgekomen brouwerijtjes dat de diversiteit van receptuur en smaken in 2000 dusdanig is veranderd dat men kan spreken van een bokbiercultuur in de herfst.
Er wordt nu hiervan in totaal zo 'n 10 miljoen liter geproduceerd!

De bokbierafzet in Nederland bedraagd zowat 1% van de totale bierconsumptie.

Bockbier is het speciaalbier dat door de Nederlanders het meeste wordt gedronken.
In 1982 kwam het eerste bovengistende bokbier op de markt, gebrouwen door de Arcense Bierbrouwerij.
In 1983 was Amstel Bokbier het eerste bokbier dat op vat verkrijgbaar was.
Ook zijn er steeds meer brouwerijen en cafés die hierop inhaken en met hun eigen bockbier komen.
Naar schatting zijn er in Nederland zo’n 70 in omloop!

Voor wie het niet wist, bockbier is echt succesvol in Nederland en heeft bijvoorbeeld in België geen voeten aan de grond gekregen.
Dus niet alles komt uit biercultuur België

Het eerste vijfgranen bokbier ter wereld

In 2010 is in Krimpen aan de IJssel uit een samenwerking tussen Eetcafé De Lansingh en De Bierboom (LansBier) een nieuwe vijf granen Bokbier ontstaan.
Het bier is gebrouwen bij Klein Duimpje in Hillegom.
Naast pilsmout, tarwemout, rogge en haver is er ook boekweit gebruikt.

Het verhaal gaat dat de naam aan het begin van de 17e eeuw in Beieren ontstaan is en een verbastering zou zijn van Einbecker Bier.
Einbeck was in de Middeleeuwen een beroemde bierstad in Nedersaksen.

Het bier werd tot ver buiten de stadsgrenzen geëxporteerd.
Het werd onder meer geleverd aan de Hertogen van Beieren, die het buitengewoon lekker vonden, maar ook veel te duur vanwege de hoge accijnzen.
Hertog Willem V besloot een eigen brouwerij op te richten om het Einbecker bier na te laten maken.

In 1591 werd daarmee begonnen in het Münchener Hofbräuhaus.
Maar hoe goed de Beierse brouwers ook hun best deden, hun bier haalde het niet bij het Einbecker bier.
Rond 1612 werd een brouwer, Elias Pilcher, uit Einbeck naar Beieren gehaald om het Einbecker bier te brouwen.
Hij slaagde erin een bier "nach Einbecker Art" te brouwen.

"Einbecker Bier" werd op z'n Beiers als "Ainpöckisch Bier" uitgesproken, verkort "Ainpöck" en ten slotte vroeg men in het gewone spraakgebruik om "Ein Bock".
Met een bok heeft de naam dus niets te maken, maar op etiketten wordt wel vaak een bok afgebeeld.

Er zijn nog meer verhalen over de oorsprong en naamgeving van het bokbier, waarin wel een verband met de bok wordt gelegd.
Het zou te maken kunnen hebben met de Germaanse god Donar (soms afgebeeld als half mens, half bok) die op een bokkenwagen langs de hemel rijdt, en tegelijkertijd de vruchtbaarheid symboliseert.
De nieuwe gerst- of tarweoogst werd gevierd met het zojuist bereide nieuwe bier: bokbier dus.
De tarwe of gerst wordt eind van de zomer geoogst en kon na bewerking (mouten) worden gebruikt om de eerste brouw van dat seizoen te brouwen.
Ondertussen is het dan herfst en dus de 'herfst'-bok.

Bokbier evenementen in Nederland

Zo veel mogelijk Nederlandse en enkele buitenlandse bokbieren worden sinds 1978 elk jaar gepresenteerd op het PINT Bokbierfestival in de Beurs van Berlage in Amsterdam. Het betreft voornamelijk bokbieren op fust. (28 - 30 oktober 2011)

Sinds 1992 wordt in Groenlo een Bokbierfestival georganiseerd. Echter in 2009 besloten brouwers de presentatie van het bokbier uit te stellen omdat het op 21 september vaak nog warm zomerweer is. Daardoor ontbrak er bokbier op het festival van dat jaar.

Sinds 1996 wordt in Zutphen in de maand oktober de Nationale Bokbierdag georganiseerd, een evenement met diverse activiteiten die in het teken staan van het bokbier en dat inmiddels zeer grote bezoekersaantallen trekt. (9 oktober 2011)

In het Noord-Limburgse Griendtsveen zijn sinds 1997 ieder jaar op de eerste zaterdag van oktober het wereldkampioenschap Bokkenollen. Bokkenollen is een samentrekking van bokken en hollen. Het gebeurt in teamverband; twee lopers onder begeleiding van een coach starten met een dienblad met een flesje bokbier en vier gevulde glazen. Ze leggen een parcours af ter lengte van ongeveer een kilometer en proberen zo snel mogelijk zo veel mogelijk bokbier naar de finish te brengen. Het parcours is voorzien van eigengemaakte spectaculaire hindernissen waaronder een klimkoker, een moddersloot, een tandemwaterfiets, een waterglijbaan en amfibiebadkuipen over het kanaal. (8 - 9 oktober 2011)

In het Brabantse Drunen wordt jaarlijks een Bockbier-matinee georganiseerd door de lokale Bierproef-vereniging "De vrienden van de Bockaar".

In de Zaanstreek wordt de Bokkentocht (ookwel Bokketochie) gehouden. Hier gaan mensen op de fiets, met de boot of met de auto de straat op om van café naar café te gaan en daar, steeds van een andere brouwerij, een bokbiertje te drinken. bij elk café wordt er een stempel gezet, en als alle stempels zijn opgehaald wacht er een cadeautje.

De bohorrietbok (Redunca redunca) is een middelgrote antilope uit het geslacht der rietbokken (Redunca).

De bohorrietbok komt voor van Senegal tot Ethiopië, zuidwaarts tot het Tanganyikameer en de vallei van de Ruvuma-rivier.

Hij leeft voornamelijk op vochtige, open vlakten.
Hij heeft een voorkeur voor drassige grasvlakten, als uiterwaarden rond meren (bijvoorbeeld Victoriameer, Tsjaadmeer) en rivieren (bijvoorbeeld de Nijl en de Niger).
Deze grasvlakten kunnen in het regenseizoen overstromen en in de droge tijd te geteisterd worden door droogte en branden.

De bohorrietbok heeft een rossige zandkleurige vacht.
De onderzijde is grijzig wit van kleur, evenals de wangen, lippen, kin, keel, de binnenzijde van de oren en een kring rond de ogen.
De neus en het midden van de lip zijn zwart.
De korte staart is wit aan de onderzijde.
Mannetjes zijn steviger gebouwd dan vrouwtjes.
Enkel het mannetje heeft hoorns.
Deze zijn liervormig en zeer geringd, voornamelijk rond de basis.

De bohorrietbok heeft een kop-romplengte van 100 tot 135 centimeter en een schouderhoogte van 65 tot 89 centimeter.
De staart is 18 tot 20 centimeter lang.
Mannetjes wegen 43 tot 65 kilogram, vrouwtjes 35 tot 45 kilogram.

De bohorrietbok eet voornamelijk gras.
De soort is meestal de gehele dag door actief, maar graast voornamelijk 's nachts.
Tijdens het nachtelijke foerageren kan een rietbok tot acht kilometer van hun woongebied afdwalen.
In de droge tijd, als de kwaliteit van het voedsel minder wordt, grazen sommige rietbokken ook overdag.
Op het heetst van de dag zoekt hij de schaduw op in hoog gras of in struikgewas.

De bohorrietbok leeft meestal in paren of in kleine familiegroepen van drie tot zes dieren.
De dieren communiceren met elkaar door middel van een hard fluitend geluid.
Dit is voornamelijk 's nachts te horen in de droge tijd, waarbij hele fluitkoortjes te horen zijn.
Bij gevaar wordt de staart omhoog gehouden, waardoor de witte onderzijde goed zichtbaar is.
In de regentijd leven de meeste dieren in aparte woongebieden, die meestal overlappen.
Ook mannetjes tolereren andere mannetjes in hun woongebied.
In de droge tijd leven de dieren meer groepsgewijs.
Mannetjes vormen dan kleine, tijdelijke territoria.

Tijdens de paartijd, aan het einde van de droge tijd, vechten de mannetjes regelmatig om te mogen paren met één of meerdere vrouwtjes.
Tijdens de balts loopt het mannetje om het vrouwtje heen, waarbij hij een blatend geluid maakt.
Na een draagtijd van zeven maanden wordt één jong geboren.
De meeste jongen worden in de regentijd geboren.
Het jong houdt zich de eerste twee maanden verborgen.
Hij verandert dagelijks van schuilplaats.
Vrouwtjes zijn na een jaar geslachtsrijp, mannetjes pas na vier jaar.
Voor die tijd vormen mannetjes soms vrijgezellengroepjes.
De bohorrietbok wordt ongeveer tien jaar oud.

De Bohms bijeneter ( Merops boehmi ) is een vogel uit de familie van de bijeneters.
Ze leven voornamelijk in de dichte bossen van Equatoriaal Afrika.
De vogel is vernoemd naar de Duitse zoöloog en ontdekkingsreiziger Richard Boehm (1854-1884).
De Bohms bijeneter is voor het eerst beschreven door Anton Reichenow, een Duits ornitholoog.

De Bohms bijeneter bereikt een lengte van 17cm en een gewicht van 20gr.
Vleugels, rug en buik zijn groen van kleur, de keel en het voorhoofd zijn roodbruin.
Staart en snavel zijn zwart en ze hebben een opvallende zwarte oogstreep.

Mannetjes en vrouwtjes zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden.

Ze komen vooral voor in de Democratische Republiek Congo Malawi, Mozambique, Tanzania, en Zambia.

Hun habitat zijn lichte plaatsen in dichtbeboste gebieden.
Er is weinig gekend over hun broedgewoonten en aantallen.

Het voedsel van de Böhs mbijeneter bestaat uit insecten , zoals vlinders, bijen en wespen, sprinkhanen en mieren.

Hij onderscheidt zich door zijn levendige karakter, zonder nervositeit.
Hij is aanhankelijk, vooral ten aanzien van kinderen.
Tegenover vreemden is hij gereserveerd, maar wanneer zijn naasten of baas bedreigd wordt, kan hij hen verdedigen.
Het is een uitstekende waak-, verdedings- en geleidehond, die ook geschikt is voor zeer veeleisende opleidingen.
Hij beschikt over een uitstekende reukzin, waardoor hij speurwerk met gemak en temperament uitvoert.

De Boheemse herder is een herdershond uit Tsjechië, die in het land van herkomst bekend is onder de naam Chodský Pes; die naam is ontleend aan het Chodenvolk.

In Tsjechië wordt aangenomen, dat de geschiedenis van dit ras teruggaat tot 1300.
Oude beschrijvingen en illustraties wijzen in elk geval op het bestaan van langharige herdershonden in deze streek.
Verondersteld wordt, dat het een van de vele voorouders is van de Duitse herder, maar deze hond is in het algemeen zachter van aard.
In 1984 is de rasstandaard in Tsjechië officieel vastgesteld.
Buiten Tsjechië is dit ras, dat zich in een groeiende belangstelling verheugt, nog door geen enkele kynologenclub erkend;
er is in Europa buiten Tsjechië vooralsnog maar één fokker, in Duitsland.

Qua uiterlijke verschijning doet het ras denken aan de Oudduitse herder (de langharige Duitse herder), maar deze hond is wat kleiner en lichter.
De schofthoogte van reuen is 51-56 cm, teven zijn 48-53 cm groot.
Het gewicht is 18-26 kg.

Hij onderscheidt zich door zijn levendige karakter, zonder nervositeit.
Hij is aanhankelijk, vooral ten aanzien van kinderen.
Tegenover vreemden is hij gereserveerd, maar wanneer zijn naasten of baas bedreigd wordt, kan hij hen verdedigen.
Het is een uitstekende waak-, verdedings- en geleidehond, die ook geschikt is voor zeer veeleisende opleidingen.
Hij beschikt over een uitstekende reukzin, waardoor hij speurwerk met gemak en temperament uitvoert.

Een bogu is vooral bekend als de beschermende uitrusting die gedragen wordt door een kendoka.
In het Japans betekent het dan ook simpelweg 'bescherming'.
Ook in andere vechtsporten wordt soms een bogu gebruikt, zoals in het protector-karate (full contact mèt bescherming, bijvoorbeeld: Genseiryu, Koshiki), taekwondo en Naginata.

De bogu-uitrusting van een kendoka bestaat uit 4 onderdelen, te weten de Men, Do, Kote en Tare:
- De Men is een soort helm die hoofd, gezicht, schouders en keel beschermt.
- De Do is een borstbeschermer die tevens de zijkanten van het lichaam beschermt.
- De Kote zijn de handschoenen, die de handen en de onderarmen moeten beschermen.
- De Tare draag je als een riem om je middel en beschermt de heup, edele delen en liezen door middel van 5 stevige flappen.

In kendo vecht men met een shinai, een wapen dat bestaat uit vier bamboelatten.
Dit wapen vervangt de katana, het samoeraizwaard.
Het dragen van een bogu is dan ook geen overbodige luxe bij het krijgen van een klap of stoot met dit wapen.

In bepaalde stijlen van karate wordt het zogenaamde protector-karate gedaan.
Dit is een full contact gevecht (kumite) waarbij beschermende kleding wordt gedragen.
Ook hier spreekt men dan van een bogu.
Deze bestaat dan uit een helm met een plastic vizier en een borstbescherming.

Karate-stijlen die aan protector-karate doen zijn o.a.: Genwakai, Genseiryu, Koshiki, Ryounkai, Shorinjiryu Kenkokan.

Ook in de Koreaanse vechtkunsten kumdo en taekwondo wordt gebruikgemaakt van deze uitrusting.
In het Koreaans spreekt men niet van bogu, maar van hogu.
De kote heet in het Koreaans howan.
De men wordt homyun en de do wordt gam genoemd, terwijl de tare met gamsang wordt aangeduid.