Brazilië, officieel de Federale Republiek Brazilië (Portugees: República Federativa do Brasil), is een uitgestrekt land in Zuid-Amerika, het beslaat bijna de helft van dat continent.
Het is 205 keer zo groot als Nederland of bijna 279 keer zo groot als België en heeft bijna 200 miljoen inwoners.
De grootste afstand van zowel noord naar zuid als van oost naar west bedraagt zo’n 4300 kilometer.

Het land grenst in het noorden en oosten aan de Atlantische Oceaan.
De kustlijn is ongeveer 8000 kilometer lang.

Brazilië grenst aan alle landen in Zuid-Amerika met uitzondering van Chili en Ecuador.
In het noorden grenst het land aan Frans-Guyana, Suriname, Guyana en Venezuela, in het westen aan Colombia en Peru, in het zuidwesten aan Bolivia, Paraguay en Argentinië, en in het uiterste zuiden aan Uruguay.

Geografisch kun je Brazilië grofweg in twee hoofdregio’s verdelen: de noordelijke laagvlakte (het stroomgebied van de Amazone-rivier), en een hoogvlakte in het zuidelijk deel van het land: de Planalto de Mato Grosso, in het oosten begrensd door het Braziliaanse Hoogland.

Het hele noordelijke laagland wordt bedekt door tropisch regenwoud, al wordt dat steeds meer aangetast door houtkap, mijnbouw, veeteelt en landbouw.
Daar komt bij dat er in het hart van het regenwoud olie is gevonden.

De hoogvlakte in het zuiden bestaat voornamelijk uit tafelbergen van niet meer dan 300 meter hoog.
Rivieren hebben diepe kloven uitgesleten in deze bergen van zandsteen.
De bergketens aan de oostkant lopen stijl af naar de kust.
De bergen daar zijn tussen de 400 en 1000 meter hoog, maar er zijn uitzonderingen.
Het hoogste punt is de Pico de Bandeira (2890 m) ten noordoosten van Rio de Janeiro.

Langs de Atlantische kust ligt een hooguit 80 km brede strook laagland.
De kust van Brazilië is beroemd om haar brede zandstranden met strandwallen en duinen, die begroeid zijn met kokospalmen.

Voor de kust liggen op verscheidene plaatsen riffen van zandsteen en koraal.
Die vormen de scheiding tussen de oceaan en een groot aantal lagunes, begroeid met mangrovebossen.

In die kuststrook vind je de meeste grote steden, hoewel niet altijd pal aan het strand.
De grootste stad van Brazilië, São Paulo, ligt bijvoorbeeld op 70 kilometer van de kust op een hoogte van 800 m.
De Braziliaanse steden hebben vaak een enorme omvang.
São Paulo heeft 10 miljoen inwoners, maar dubbel zo veel als je de voorsteden meerekent.

Oppervlakte : 8.514.877km²
Bevolking : ± 199.000.000 (2009)
Religie : Christelijk (74%), protestant (15%)
Officiële taal : Portugees
Hoofdstad : Brazilia (sinds 1960)
Nationale feestdag : 7 september, carnaval
Volkslied : Hino Nacional Brasileiro
Munteenheid : Real (BRL)
Web TLD : .br
Tel : +55
ISO 3166 code : BR

Gedurende een korte tijd aan het einde van de zeventiende en het begin van de achttiende eeuw legde Brandenburg-Pruisen zich toe op het stichten van koloniën (handelsposten), vooral op de Goudkust door de Brandenburgse Afrikaanse Compagnie (Brandenburgisch-Afrikanische Compagnie).

In het jaar 1682 startte op last van keurvorst Frederik Willem een expeditie, om de eerste Brandenburgse kolonie in Afrika te stichten.
Een jaar later zou aan Goudkust (in het huidige Ghana) de Brandenburgse rode adelaar gehesen worden.
Met de plaatselijke bevolking werd een verdrag gesloten en kort daarop werd met de bouw begonnen van het fort Groß Friedrichsburg.

In de nieuw gestichte kolonie werd vooral gehandeld in slaven, gom, ivoor, goud en zout.

Voor de handel in slaven pachtte keurvorst Frederik Willem ook het Caribische eiland
Sint Thomas van Denemarken.

Brandenburg-Pruisen bezat de volgende koloniën:

• 1683 - 1718 Groot-Frederiksburg (Ghana)
• 1685 - 1721 Arguin (Mauritanië)
• 1685 - 1720 Sint Thomas (Maagdeneilanden),
• 1700 - 1700 Whydah (Togo) (Klein steunpunt voor de Brandenburgse zeevloot, waar ook Britten en Nederlanders steunpunten hadden)

Gepacht van Deens-West-Indië:

• 1689 - 1693 Krabbeneiland (Caraïben), verkregen tijdens een rooftocht in Deens-West-Indië)
• 1696 - 1696 Tertholen (Caraïben)

De kleinzoon van keurvorst Frederik Willem, koning Frederik Willem I van Pruisen hechtte geen belang aan de koloniën en verkocht Groot-Frederiksburg in 1717 aan de Nederlanders.
Andere koloniën werden ook verkocht of veroverd door andere Europese koloniale machten.

Bouddhanath is één van de grootste antieke stoepa's in Zuid-Azië en ligt in de wijk Bouddah in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal.
Bouddhanath is een boeddhistische tempel en is gebouwd op een oude handelsweg naar Tibet.

Het is een van de heiligste boeddhistische plaatsen in Kathmandu.

Bouddhanath werdt gesticht door koning Sivadeva (rond 590), andere Nepalese bronnen schrijven het reeds toe aan koning Manadeva (omstreeks 460).

Volgens Tibetaanse bronnen werden de beenderen van koning Anshuvarma (605 - 621) hier ontdekt.

Hoe dan ook, de Tibetaanse keizer, Trison Detsän zou bij de bouw van de Boudhanath stoepa betrokken zijn.

Tibetaanse kooplieden kwamen hier reeds vele eeuwen bidden en rusten, wanneer ze de Boudhanath stupa passeerden, op hun reis langs de drukke handelsroute.

Er wordt gezegd dat in deze tempel de resten van Kassapa Buddha begraven liggen.

Deze boeddhistische stoepa dommineerd de skyline, het is één van de grootste sferische koepels ter wereld.

De instroom van grote groepen Tibetaanse vluchtelingen heeft geleid tot de bouw van meer dan 50 gompa's (kloosters), rond Bouddhanath.

Met ingang van 1979 , behoort Boudhanath tot het UNESCO werelderfgoed.
Samen met Swayambhunath (de monkey temple), is het een van de meest populaire toeristische plaatsen in het gebied rond Kathmandu.

Na de annexatie van Tibet door de Volksrepubliek China vluchtten vele boeddhistische monniken naar Nepal en met name Kathmandu, waarna ze zich voornamelijk in Bouddah vestigden, het wordt niet voor niets 'little Tibet' genoemd tegenwoordig.
In de omgeving zijn vele gompa's en kloosters te vinden.
Veel Tibetanen komen naar Bouddhanath om Loscar te vieren.

Botswana, officieel de Republiek Botswana (Engels: Republic of Botswana, Tswana: Lefatshe la Botswana) is een geheel door land omgeven land in het zuiden van Afrika met bijna 2 miljoen inwoners (2009).
Het grenst aan Namibië, Zimbabwe, Zambia en Zuid-Afrika.
Het vroegere Britse protectoraat Bechuanaland nam de huidige naam aan na de onafhankelijkheid in 1966.
De Botswanese economie – een van de meest robuuste van Afrika – wordt gedomineerd door de diamantindustrie.
De hoofdstad en grootste stad van het land is Gaborone.

Botswana bestaat voor een groot gedeelte uit een dorre hoogvlakte (circa 1000 m hoog); in het oosten zijn heuvels.
De Kalahari-woestijn strekt zich uit over het zuiden en het westen (ongeveer 70% van het land).
Door het noordwesten stroomt de rivier Okavango, alwaar zich een reusachtig moerasland bevindt.
De regenval varieert in het binnenland van minder dan 20 cm per jaar in het zuidwesten tot ongeveer 64 cm in het noorden.
Het klimaat is subtropisch, maar perioden van grote droogte komen dikwijls voor.

De bevolking van het land bestaat hoofdzakelijk uit Tswana (79%), een etnische groep die een Bantoetaal spreekt en verdeeld is in acht belangrijke groepen.
Er zijn ook kleine minderheden van Kalanga (11%), Basarwa (3%), Kgalagadi en blanken.
Engels is de officiële taal, maar Tswana wordt ook veel gesproken.
Ongeveer de helft van de bevolking is christelijk en de andere helft hangt traditionele religies aan.

De officiële taal van het land is het Engels, verder wordt er Mbukushu, Naro, Subiya, Tswana, Kalanga (150.000 sprekers), Afrikaans (20.000 sprekers), Herero (20.000 sprekers) en Birwa (15.000) sprekers) gesproken.

Botswana is een parlementaire republiek met meerdere partijen, die onder de grondwet van 1966 opereert.
Het land wordt geleid door een president, die zowel staatshoofd als regeringsleider is en een termijn van vijf jaar dient.
Momenteel (januari 2012) is de president Ian Khama, sinds 1 april 2008 (partij: Botswana Democratische Partij).
Er is een wetgevende macht die uit twee Kamers bestaat: er is een adviserend Huis van Leiders (House of Chiefs) dat uit 15 zetels bestaat en waarin de stamhoofden van de grootste stammen zitting hebben.
Daarnaast is er de Nationale Assemblée, bestaande uit 47 leden (40 gekozen, 7 benoemd door de president) met een ambtstermijn van 5 jaar.

De belangrijkste politieke partijen zijn de Botswana Democratic Party (BDP), Botswana National Front (BNF), Botswana People's Party (BPP) en de Botswana Independence Party (BIP).

Botswana is verdeeld in districten (districts) met aan het hoofd een District Administrator.
De leiders (chiefs) van de diverse stammen oefenen invloed uit via de Tribal Administration.
Hun macht is echter sinds 1966 sterk afgenomen maar zij genieten nog veel respect en gezag.

Kleinschalige veeteelt en landbouw is voor het merendeel van de bevolking de belangrijkste bron van voedsel, vaak hebben slechts een paar mensen van een uitgebreide familie een betaalde baan, de rest zorgt voor het vee en de tuinbouwgewassen.
Grootschalige veeteelt komt ook voor, in de betere restaurants in Europa wordt vlees uit die regio geserveerd.
Ook tegenwoordig zijn het houden van vee en de uitvoer van rundvlees en andere veeproducten de belangrijkste economische activiteiten, hoewel de migratie naar stedelijke gebieden op zoek naar economische mogelijkheden een belangrijke recente tendens is.
Het watertekort van het land en het daaruit voortvloeiende gebrek aan voldoende irrigatiefaciliteiten hebben akkerbouw belemmerd, en slechts een klein percentage van het land is gecultiveerd.

De enige bekende mineralen in het land op het tijdstip van de onafhankelijkheid waren mangaan en enig goud en asbest.
Sindsdien zijn er grote nikkel- en koperbronnen gevonden, evenals zout en soda.
Tevens zijn er enorme steenkoolmijnen, evenals bronnen van antimoon, zwavel, plutonium en platina.
Toch zijn de drie diamantmijnen van Botswana het belangrijkste voor de economie en zij vertegenwoordigen een van de grootste diamantreserves in de wereld.

De vele wildparken trekken veel toeristen en zijn daarmee een niet te onderschatten inkomstenbron.
Met name de Okavangodelta is internationaal bekend, een rivier die doodloopt in de Kalahariwoestijn waardoor een enorm groot en uniek natuurgebied is ontstaan.

Hoewel de minerale rijkdom van Botswana het land tot één van de rijkste naties van zuidelijk Afrika heeft gemaakt, blijft de hoge werkloosheid een probleem.
Botswana blijft zwaar afhankelijk van Zuid-Afrika vanwege zijn geheel door land omgeven positie.
Veel Botswanezen werken in de mijnen van Zuid-Afrika, hoewel hun aandeel de aflopen tijd is gedaald.
Er zijn spoor- en wegverbindingen met Zuid-Afrika en Zimbabwe.
Deze landen zijn tevens de belangrijkste handelspartners.

Volgens het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties leeft in Botswana 31,2% van de bevolking van minder dan 1,25 US$ per dag.
De CIA World Factbook schatte dat in 2003 30,3% van de bevolking onder de armoedegrens leefde.

Oppervlakte : 581.730km²
Bevolking : ± 2.000.000
Religie : Christelijk
Officiële taal : Engels
Hoofdstad : Gaborone
Nationale feestdag : 30 september
Volkslied : Fatshe leno la rona
Munteenheid : pula (BWP)
Web TLD : .bw
Tel : +276
ISO 3166 code : BW

De Bosporus (Turks: Bogaziçi, Karadeniz Bogazi) is een zeestraat in Turkije die de Zee van Marmara verbindt met de Zwarte Zee.
Zo wordt dus ook Europa gescheiden van Azië.
Aan weerszijden van de zeestraat ligt de stad Istanbul.
Op zijn smalst meet de Bosporus 640 meter.
De lengte bedraagt 32 kilometer.
De diepte varieert van 36 tot 124 meter.

De naam Bosporus komt uit het Grieks en duidt op een plaats waar een koe het water oversteekt.
De naam is ontstaan door de mythe die vertelt dat Io in de gedaante van een koe deze zeestraat overstak.
De plaatsnamen Coevorden en Oxford betekenen hetzelfde.
Ook de Straat van Kertsj werd vroeger Kimmerische Bosporus genoemd, in tegenstelling tot de Thracische Bosporus.
In de Griekse mythologie was de Bosporus bekend als 'de zwarte rotsen' waardoor Jason met zijn Argonauten door moest varen.

Uit recent onderzoek is vast komen te staan dat de Bosporus is ontstaan na een overweldigende vloedgolf (tsunami), waarbij het water vanuit de Middellandse Zee tot grote hoogte werd opgestuwd, o.a. in de richting van de plaats waar nu de Bosporus ligt.
De relatief smalle landstrook die toen de Zwarte Zee scheidde van de Middellandse Zee werd overstroomd en door de kracht van het water ontstond gaandeweg de doorgang die wij nu als de zeestraat Bosporus kennen.
Vóór deze overstroming was de Zwarte Zee een meer ter grootte van ongeveer 30% van de huidige afmetingen.
Aan de oevers van het toenmalige meer was volop bewoning.

De verbinding tussen de Zwarte Zee en de Middellandse Zee wordt gevormd door de Bosporus, de Zee van Marmara en de Dardanellen in het zuiden.
De totale afstand tussen beide zeeën is 164 zeemijl ofwel circa 304 kilometer.

Er zijn twee bruggen over de Bosporus: de 1074 m lange Bogaziçi-brug uit 1973 en de 1090 m lange Fatih Sultan Mehmed-brug uit 1988.
Er bestaan plannen voor een derde brug en de Turkse overheid heeft hiervoor zeven mogelijke locaties aangeduid.
De precieze locatie wordt geheimgehouden om voortijdige grondspeculatie te voorkomen.
In mei 2004 is men begonnen met de bouw van een spoortunnel, de Marmaray, die beide delen van de stad moet verbinden.

De totale lengte van de tunnel zal 13,7 km worden, waarvan 1,4 km onder water.
Om de drukbevaren scheepvaartroute niet te belemmeren komt de tunnel op een diepte van minimaal 55 meter te liggen.
In 2009 werd bekend dat er naast een spoortunnel ook een autotunnel onder de Bosporus komt.

Turkije investeert in de komende 10 jaar meer dan 100 miljard in infrastructurele projecten, waaronder meer dan 7000 kilometer hogesnelheidslijnen voor 450 k/h, 10.000 kilometer 4-baans snelweg, een derde brug over de Bosporus, een kanaal voor olietankers ten westen van de Bosporus, een autotunnel onder de Bosporus en de 1-na langste hangbrug ter wereld over de zee van Marmara.

Het vrije scheepvaartverkeer door de Bosporus is steeds van groot belang geweest voor de grote mogendheden, met name voor Rusland.
Hoewel de Bosporus tot het Turkse territorium behoort, is internationaal overeengekomen dat onschuldige doorvaart voor alle mogendheden geoorloofd is.
Het verdrag van Montreux werd in 1936 getekend door, onder andere, de regeringen van Turkije, de Sovjet-Unie, Roemenië, Engeland, Frankrijk en Japan.
De Verenigde Staten hebben dit verdrag niet ondertekend.

De vrije doorvaart van niet-militaire schepen werd gegarandeerd, tenzij Turkije in oorlog was met de landen onder welke vlag het schip voer, maar aan marineschepen werden wel beperkingen opgelegd.

In 1938 voeren ongeveer 4.500 schepen door de Bospurus met een totale lading van 7,5 miljoen ton.
Het scheepsverkeer is sindsdien sterk toegenomen, in 2005 waren het er bijna 55.000 met ruim 140 miljoen ton lading.
Het aandeel van de schepen met een gevaarlijke lading werd op 10.000 berekend.

Veel Russische aardolie wordt geëxporteerd in tankers via deze smalle zeeroute.
De Turkse regering heeft de plicht de schepen door te laten, maar kan veiligheidseisen stellen zoals het gebruik van een loods en de beperking opleggen dat grote schepen alleen in daglicht mogen varen door de zeestraten en de Zee van Marmara.
Om de drukke scheepvaartroute te ontlasten werd in 2011 een plan bekend gemaakt om het Istanboelkanaal aan te leggen.
Als de plannen ten uitvoer worden gebracht, zal het nieuwe kanaal voor 2023 in gebruik worden genomen.

Bosnië en Herzegovina riep in april 1992 de onafhankelijkheid uit.
Na het uitroepen van die onafhankelijkheid brak de Bosnische Oorlog uit.
De onafhankelijkheid was uitgeroepen door de regering van Bosnië en Herzegovina, nadat de meerderheid van de Bosnische bevolking voor de onafhankelijkheid koos tijdens het referendum van 1 maart 1992.
Het merendeel van de Bosnische Serviërs was echter tegen de onafhankelijkheid.
Het leger van de Bosnische Serviërs, onder leiding van generaal Ratko Mladic, omsingelde in het voorjaar van 1992 de Bosnische hoofdstad Sarajevo.
De politieke leider van de Bosnische Serviërs, Radovan Karadžic, kwam op 12 mei 1992 met het plan om Bosnische volkeren fysiek te scheiden.
Al in 1992 werden tientallen Bosnische steden en dorpen aangevallen en vervolgens geplunderd en de niet-Servische bevolking uitgemoord, opgesloten in gevangenkampen of verdreven.
De meeste massamoorden vonden plaats in Foca, Sarajevo, Visegrád, Zvornik, Prijedor, Kozarac, Vlasenica, Bratunac, Sanski Most en Srebrenica, in de laatste zijn in 1995 ruim achtduizend mensen vermoord.
Na internationaal ingrijpen in 1995 eindigde de Bosnische Oorlog met het verdrag van Dayton.
Sindsdien is het land verdeeld in twee entiteiten: De Federatie van Bosnië en Herzegovina (Federacija Bosna i Hercegovina), en de Servische entiteit: de Servische Republiek (Republika Srpska).
In deze laatste is Banja Luka de belangrijkste stad, grondwettelijk is Sarajevo de hoofdstad.
Naast de voornoemde twee deelrepublieken is er het Federaal District Brcko.

Rustig is het niet geworden op de Balkan, maar Bosnië en Herzegovina verdween wel uit het nieuws.
Dat veranderde toen Radovan Karadžic werd opgepakt in juli 2008.
Geholpen door deze actuele gebeurtenis zocht de Britse diplomaat en politicus Paddy Ashdown, voormalig Hoge Vertegenwoordiger van de internationale gemeenschap in Bosnië-Herzegovina, het nieuws.
In The Observer meldde Ashdown dat Bosnië en Herzegovina op het punt stond om in te storten.
Ashdown meldde dat de Bosnische-Serviërs bezig zouden zijn met het opbouwen van een eigen staatsstructuur.
De premier Milorad Dodik stuurde eerder een afvaardiging naar Montenegro om te onderzoeken hoe dat land zich in 2006 afscheidde.
De Bosnische-Serviërs zouden streven naar een onafhankelijke Republika Srpska.
Volgens Ashdown heeft de Europese Unie zich in de jaren 90 te snel teruggetrokken uit Bosnië.

Bosnië is gelegen in de westelijke Balkan, grenzend aan Kroatië in het noorden en westen, Servië in het noordoosten en Montenegro in het zuidoosten.
Het land is voornamelijk bergachtig en bevindt zich deels in de centrale Dinarische Alpen.
De noordoostelijke streken zijn onderdeel van de Pannonische vlakte, terwijl het zuiden aan de Adriatische Zee grenst. Het land heeft slechts 20 kilometer kustlijn, rond de stad Neum.
Hoewel de stad is omringd door Kroatische schiereilanden heeft volgens de Verenigde Naties Bosnië recht op een wettelijke doorgang naar de buitenste zee.

Het land dankt zijn naam aan de twee regio's Bosnië en Herzegovina, die een zeer vaag omschreven grens hebben.
Bosnië omvat de noordelijke gebieden, ongeveer vier vijfde van het gehele land, terwijl Herzegovina het zuidelijke deel van het land vormt.
De belangrijkste steden zijn de hoofdstad Sarajevo, Banja Luka in het noordwesten, Bijeljina en Tuzla in het noordoosten, Zenica en Doboj in het centrale deel van Bosnië en Mostar, de hoofdstad van Herzegovina.

Het zuidelijke deel van Bosnië heeft een mediterraan klimaat en wordt grotendeels gebruikt voor landbouw.
Midden-Bosnië is het meest bergachtige deel van Bosnië met als hoogtepunten de bergen Vlasic, Cvrsnica en Prenj.
Oost-Bosnië heeft ook bergen, zoals Trebevic, Jahorina, Igman, Bjelašnica en Treskavica.
Dit was de plek waar de Olympische Winterspelen van 1984 werden gehouden.
Oost-Bosnië is bosrijk langs de rivier Drina, evenals bijna 50% van heel Bosnië en Herzegovina.
Noord-Bosnië bevat zeer vruchtbare landbouwgrond langs de rivier Sava.

De staatsburgers van Bosnië en Herzegovina worden Bosniërs genoemd.
De grootste etnische groepen in het land zijn de Bosniakken, de Bosnische-Serviërs en de Bosnische-Kroaten.
Daarnaast zijn er kleine groepen Roma, Albanezen, Montenegrijnen, Oekraïners, Duitsers en Joden.

Bosnië en Herzegovina heeft drie officiële talen: Bosnisch, Servisch en het Kroatisch, alle drie standaardvarianten van het Servo-Kroatisch.

De naam "Bosnisch" is onder de meerderheid van Bosnische Kroaten en Bosnische Serviërs controversieel.
Bosnische Kroaten spreken Kroatisch en beschouwen dit als hun moedertaal.
Bosnische Serviërs zien het Servisch als hun officiële taal.
Alleen de Bosnjakken geven de voorkeur aan Bosnisch.
Het Bosnisch wordt gezien als een "aparte" Zuidslavische taal met Turkse en Arabische leenwoorden en wordt in het huidige Bosnië en Herzegovina samen met de andere twee talen als de nationale standaardtaal gezien.
Het staat vast dat tot in de 19e eeuw de Bosnische bevolking Bosnisch sprak en een eigen Bosnisch schrift kende, het Bosancica.

Het verdrag van Dayton deelt Bosnië en Herzegovina administratief op in twee entiteiten, namelijk de Federatie van Bosnië en Herzegovina (51%) en de Servische Republiek (49%).
Daarnaast is er nog een federaal district, genaamd Brcko, dat tot beide entiteiten behoort.

De Federatie van Bosnië en Herzegovina en de Servische Republiek zijn weer onderverdeeld in respectievelijk 10 kantons en 7 regio's.
De kantons en regio's zijn op hun beurt weer onderverdeeld in gemeentes.

Integratie in de Europese Unie is een van de belangrijkste politieke doelstellingen van Bosnië en Herzegovina, de inleiding van het stabilisatie-en associatieproces in 2007.
Landen die deelnemen aan het SAP hebben de mogelijkheid om te worden aangeboden, zodra zij aan de noodzakelijke voorwaarden, aan de lidstaten van de EU.
Bosnië en Herzegovina vormt dus een potentieel kandidaat voor toetreding tot de EU.

De uitvoering van de Dayton-akkoorden van 1995 door de beleidsmakers in Bosnië en Herzegovina, evenals de internationale gemeenschap, is van invloed op de regionale stabiliteit in de landen-opvolgers van het voormalige Joegoslavië.
In Bosnië en Herzegovina, zijn de betrekkingen met zijn buurlanden van Kroatië, Servië en Montenegro redelijk stabiel sinds de ondertekening van het Dayton-akkoord in 1995.
Desondanks zijn de politieke doelstellingen van de etnische groeperingen in het land vaak tegenstrijdig.

Op 23 april 2010 ontving Bosnië en Herzegovina de Membership Action Plan van de NAVO, dat is de laatste stap voordat een volledig lidmaatschap van de alliantie.
Volwaardig lidmaatschap wordt naar verwachting in 2014 of 2015 verkregen, afhankelijk van de voortgang van de hervormingen.

Met de laatste politieke ontwikkelingen is het maar de vraag of de Europese Unie zal blijven bestaan.

Hoofdstad : Sarajevo.
De lokale munteenheid is de Bosnische inwisselbare mark (konvertibilna marka).
De ISO-code is de BAM, maar lokaal wordt deze afgekort tot KM.
In overwegend Kroatische gebieden wordt de Kroatische kuna ook geaccepteerd.
De euro wordt wijdverbreid geaccepteerd.
De koers van de mark is ongeveer 51 eurocent, terwijl een euro ongeveer KM 1,96 is. De koers ligt vast.

Bosnië en Herzegovina is een republiek in het zuidoosten van Europa.
Het land bestaat uit de landstreken Bosnië en Herzegovina en is ontstaan bij het uiteenvallen van het voormalige Joegoslavië (sinds 5 april 1992).
Het bevindt zich op het Balkanschiereiland en grenst aan Kroatië, Servië en Montenegro.

Bosnië en Herzegovina telt ± 4.700.000 inwoners (2010) en heeft een oppervlakte van 51.129 km².
Het land wordt bijna geheel door land omgeven, behalve bij Neum, waar er circa 21 kilometer kustlijn is met de Adriatische Zee.

Geschiedenis :

Lang vóór onze huidige jaartelling werd de westelijke Balkan (waaronder Bosnië en Herzegovina) bewoond door Illyrische volkeren en Kelten.
Deze stammen zouden gemengd onder elkaar geleefd hebben.
Ze zouden voorafgegaan zijn door Grieken alhoewel dit niet helemaal zeker is.
Later werd de westelijke Balkan ook bewoond door Romeinen, Goten en Germaanse volkeren.
De oostelijke Balkan werd een tijdje onder de voet gelopen door de Hunnen.
Dit gebeurde allemaal vóór de Slavische expansie naar de Balkan.

Na het eerste millennium hebben een aantal volkeren op de Balkan een eigen staat gesticht.
Na een aantal eeuwen van christendom (de westelijke Balkan bestond veelal uit Katholieken en de Oostelijke uit Orthodoxe volkeren) kwamen - eind veertiende, begin de vijftiende eeuw - de Turken.
Zij kwamen via Bulgarije naar het noordwesten en rukten razendsnel op.
Een gevolg hiervan was de slag bij Kosovo Polje in 1389.
Het Koninkrijk Bosnië werd pas in 1463 door de Turken veroverd.

De eeuwen daarna, tot 1913 werd de Balkan overheerst door de Turken.
Zij lieten een enorme invloed achter op de Balkan, van taal, religie, klederdracht, Balkan-keuken en architectuur.

In de meeste landen die ze veroverden, Servië, Bosnië, Montenegro, Kroatië, Macedonië, Albanië, Bulgarije, e.a., nam geleidelijk een deel van de lokale bevolking islam over.
In 19e eeuw werden deze, veelal autochtone moslims, verdreven uit de meeste van de genoemde landen.
In Bosnië en Herzegovina, waar zich sinds de middeleeuwen vele godsdiensten ontwikkelden (katholicisme, orthodoxe christendom, jodendom en 'de Bosnische kerk') en met de komst van de Turken, ook de islam, leefde men echter vredig naast elkaar.

De wederzijdse tolerantie was één van de kenmerken van de Bosnische bevolking die ook wel 'de goede Bosniërs' werden genoemd (dobri Bošnjani).

Een van de meest bekende personen uit de Bosnische geschiedenis was Husein Gradašcevic, of Draak van Bosnië.
Deze landheer uit Gradacac in Noord Bosnië probeerde met zijn leger van Bosnische christenen en Bosnische moslims in 1831 gezamenlijk de Turken te verdrijven en het land te bevrijden.
In juli 1831 lukte het Husein om het Turkse leger te verslaan op Kosovo en op 12 september 1831 riep hij in Sarajevo Bosnische autonomie uit.
Echter, in mei 1832 zijn de Bosniërs alsnog verslagen in een slag bij Sarajevo.
Husein Gradašcevic is gevangengenomen en overleed onder verdachte omstandigheden in augustus 1834 in een gevangenis in Istanboel.

In 1878, tijdens Congres van Berlijn werd Bosnië en Herzegovina toebedeeld aan het Habsburgse Rijk.
Bosnië en Herzegovina behoorde vanaf 1918 tot het Koninkrijk van Serven, Kroaten en Slovenen, dat in 1929 zijn naam veranderde in Koninkrijk Joegoslavië.

Vanaf 1945 tot 1992 was Bosnië en Herzegovina één van de zes republieken, die samen de Socialistische Federatieve Republiek Joegoslavië vormden.
Tot 1980 stond Joegoslavië onder leiding van Tito.
In die periode werd de nadruk gelegd op eenheid en broederschap tussen de verschillende religieuze en etnische groepen waaruit Joegoslavië bestond.
Na zijn dood in 1980 kwam het leiderschap van Joegoslavië in handen van een collectief staatspresidium.
In de praktijk echter werkte dit systeem niet en mede door een diepe economische crisis gedurende de jaren ’80 en de val van de Berlijnse muur, waardoor Joegoslavië in politieke zin zijn bijzondere positie tussen Oost en West verloor, kwam er met de eenzijdige afscheiding van Slovenië en Kroatië in 1991 een eind aan de Federatieve Republiek Joegoslavië.
Deze stap werd door de Servische regering in Belgrado echter niet geaccepteerd en leidde er tot het begin van de oorlog tussen Kroatië en Servië.

Deze ontwikkelingen leidden er toe dat oorlog ook onvermijdelijk was in Bosnië en Herzegovina, van oudsher de meest etnisch gemengde republiek binnen Joegoslavië.
Terwijl de Bosnische Kroaten en Bosnische Serviërs aansluiting zochten bij respectievelijk Zagreb en Belgrado, riep de door Bosniakken gedomineerde regering in Sarajevo in april 1992 de onafhankelijkheid uit van Bosnië en Herzegovina als zelfstandige staat. Pas met het zogenaamde akkoorden van Dayton kwam er formeel in november 1995 een einde aan de bloedige oorlog in Bosnië en Herzegovina, die naar schatting aan 100 à 150-duizend mensen het leven heeft gekost.

Kenmerk van deze oorlog was het etnisch zuiveren van dorpen en steden, waardoor honderdduizenden inwoners meestal met achterlating van alle bezittingen op de vlucht sloegen.
Bij deze etnische zuiveringen, van voornamelijk Bosnische moslims door Bosnische-Serven, zijn vele duizenden mensen vermoord, zoals in het meest beruchte voorbeeld van Srebrenica (juli 1995).
Daarnaast werd in grote delen van het land de complete infrastructuur vernietigd zoals in Sarajevo en Mostar.

De bondsstad (Duits:Bundesstadt, Frans:La ville fédérale, Italiaans:Capitale federale) is de facto de hoofdstad van Zwitserland en dat is Bern.
Officieel heeft Zwitserland geen hoofdstad, hetgeen een gevolg is van bepalingen in de grondwet van 1848.
Zowel centralistische als radicaal feudalistische krachten hebben de keuze van een hoofdstad tegengehouden.

De bondsstad geeft aan dat het de regering van de bond, de overheid van de bond en de wetgevende machten op bondsniveau heeft opgenomen binnen de stadsgrenzen.

Op 28 november 1848 waren er drie kandidaatsteden, om bondsstad van Zwitserland te worden, over, namelijk Zürich (economisch en politiek de machtigste stad), Luzern (centraal gelegen) en Bern (ook centraal en bovendien in de nabijheid van het Franstalige Romandië).
Uiteindelijk is Bern als bondsstad gekozen, omdat Luzern onmogelijk beloond kon worden na de Sonderbundskrieg en de macht van Zürich niet nog verder versterkt kon worden.

Bolivia (ook Bolivië; Aymara: Wuliwya, Quechua: Bulibiya, Guaraní: Volívia), volledig de Plurinationale Staat Bolivia (Spaans: Estado Plurinacional de Bolivia, Aymara: Wuliwya Suyu , Quechua: Bulibya Mamallaqta, Guaraní: Tetã Volívia) is een republiek in Zuid-Amerika die grenst aan Peru, Brazilië, Paraguay, Argentinië en Chili.

Bolivia is volledig omsloten door 5 landen en heeft geen zeehavens.
In het westen van Bolivia ligt de Andes.
De hoogste top van dit gebergte is de Nevado Sajama met een hoogte van 6542 meter.
Voor een deel beslaat het land het Hoogland van Bolivia (de altiplano), de hoogvlakte van de Andes.

Het oosten van Bolivia is laagland en is het begin van het Amazoneregenwoud.
Het Titicacameer(8800km²) is het hoogstgelegen(3810m) bevaarbare meer ter wereld, het vormt de grens met Peru.
In het westen van Bolivia, in het departement Potosí, ligt de grootste zoutvlakte(12000km²) ter wereld: Salar de Uyuni.

De meest gesproken taal is Spaans, gesproken door ongeveer veertig procent van de bevolking.
Verder worden 36 inheemse talen gesproken, waarvan Aymara, Quechua en Guaraní het talrijkste zijn.
Alle talen die in Bolivia gesproken worden hebben een officiële status.

Destijds was de lingua franca van het Incarijk (Tawantinsuyu) het Quechua, dat door iedereen gesproken moest worden.

78% van de bevolking hangt het Rooms-katholicisme aan, 16% van de bevolking is protestant maar dat aantal groeit snel.
Veel indianen vermengen hun christelijk geloof met inheems-Amerikaanse elementen.
Bolivia heeft geen staatsgodsdienst.

Bolivia is een republiek.
In Bolivia wordt iedere 5 jaar een president gekozen.
Deze gekozen president vormt samen met een kabinet een regering.
Het machtsapparaat bestaat uit twee kamers:

Camara de Senadores (de Senaat met 27 zetels)
Camara de Diputados (Kamer van Afgevaardigden met 130 zetels)

President is sinds 22 januari 2006 de socialist Evo Morales.
Hij is de eerste Boliviaanse leider van gemengde Spaans, inheemse afkomst.

De invloed van de Aymara's en andere indiaanse tradities is diep geworteld in zowel religie, muziek als kleding.

De Boliviaanse muziek is beïnvloed door Inca's, Amazone-indianen, Spanjaarden en Afrikanen.
Plattelandsorkesten van de Aymará bestaan vaak volledig uit panfluiten, de chuqui.
Andere instrumenten zijn trommels, fluiten en de phututu, een koehoorn.

Bolivia is sinds lange tijd een van de armste landen van Zuid-Amerika.
De invoering van een markteconomie heeft voor sommigen weliswaar veel opgeleverd, maar volgens het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties leeft 64,6%(2007) van de bevolking onder de armoedegrens.

In het noordelijk gelegen Amazonebekken is het klimaat tropisch en vochtig, in het zuidoosten is het droog en heet, in de valleien is het vrij koel en in het hoogland is het koud.

In de dalen van de Andes is het tropisch warm.
In de laaglanden heerst een tropisch, vochtig klimaat.
De surazo is een koele zuidenwind.

Het regenseizoen valt in de zomer, van december tot april.
De winter, die van mei tot augustus duurt, vormt het droge seizoen.

Geschiedenis

Aangenomen wordt dat de oudste bewoners van Bolivia indianen zijn en dateren van ongeveer 13000 jaar voor Chr. Rond 1441 na Chr. wordt Bolivia door de Inca's bestuurd.

Rond 1545 werd Zuid-Amerika en dus ook Bolivia gekoloniseerd door de Spanjaarden.
De nomadische indianen in het laagland ten oosten van het Andes-gebergte werden echter nooit effectief onderworpen door de Spanjaarden.
Na de Boliviaanse onafhankelijkheidsoorlog werd op 6 augustus 1825 de onafhankelijkheid van de "República de Bolívar" uitgeroepen (vernoemd naar de vrijheidsstrijder Simón Bolívar).
Sindsdien wordt het land geteisterd door oorlogen en staatsgrepen.

In 1884 verloor Bolivia samen met Peru de Salpeteroorlog van Chili.
Als gevolg daarvan moest het land de kustprovincie Litoral afstaan (nu Región de Antofagasta).
Bolivia raakte hierdoor afgesneden van de Stille Oceaan, waardoor de Boliviaanse Marine sindsdien in het Titicacameer oefent.

Van 1932 tot 1935 was Bolivia in oorlog met buurland Paraguay.
Deze Chaco-oorlog was het gevolg van de mogelijke vondst van olie op de Chaco Borreal, een groot dunbevolkte savanne.
Meer dan 80.000 Bolivianen verloren het leven, mede door een slechte organisatie en uitbraak van ziekten en gebrek aan water in het zeer dorre gebied.
Uiteindelijk veroverde Paraguay grote gebieden op Bolivia.

In 1952 vond een revolutie plaats.
De tinmijnen werden genationaliseerd en de landbouwgronden herverdeeld.
De presidenten Hernan Siles Suazo en Victor Paz Estensorro hielden echter de communisten buiten de deur, en behielden de steun van Washington.
In 1964 nam het leger het heft weer in handen.
Op 8 oktober 1967 werd Che Guevara opgepakt tijdens een door de CIA georganiseerde militaire operatie van het Boliviaanse leger.
Guevara werd door het Boliviaanse leger geëxecuteerd.

In 1982 is de militaire macht overgedragen aan een burgerregering.
De spanningen tussen het land en Chili kwamen weer tot uiting bij de Boliviaanse Gasoorlog in 2003.

Eind 2005 werd de Indiaanse vakbondsleider en voormalige cocaboer Evo Morales tot president gekozen.
Hij beloofde het aardgas, dat in het laagland rond Santa Cruz wordt gewonnen, naar de bergen te brengen in plaats van het te exporteren naar de Verenigde Staten.
Op 30 april 2006 sloot hij een economisch verdrag met Cuba en Venezuela.

In 2009 nam Bolivia een nieuwe grondwet aan.

Oppervlakte : 1.098.581km²
Bevolking : ± 10.000.000
Religie : katholiek
Officiële talen : Spaans, Quechua, Aymara, Guaraní en 33 andere inheemse talen
Hoofdstad : Sucre (de regering zetelt in La Paz)
Nationale feestdag : 6 augustus
Volkslied : Bolivianos, el hado propicio
Munteenheid : boliviano (BOB)
Web TLD : .bo
Tel : +591
ISO 3166 code : BO

Boerjatië (Russisch: Respoeblika Boerjatieja; Boerjatisch: Boerjad Respoeblika) is een autonome republiek binnen de Russische Federatie.
De autonome republiek ligt in het zuiden van Oost-Siberië, rond het oosten van het Baikalmeer.

De republiek grenst in het noordwesten aan de oblast Irkoetsk, in het oosten aan de oblast Tsjita en Tuva en in het zuiden aan de Mongolische ajmguud Hövsgöl (zuidwesten), Boelgan (zuiden) en Selenge (zuidoosten).

Boerjatië omvat het gebied ten zuidoosten, zuiden, westen en noorden van het Baikalmeer (60% van de grens).
Meer dan 80% van het gebied is bergachtig, waaronder het Baikalgebergte ten noorden van het Baikalmeer en het oostelijke Jablonovygebergte.
Het hoogste punt is de Moenkoe-Sardyk met 3491 meter.

Belangrijke rivieren in het gebied zijn de Bargoezin, Boven-Angara, Irkoet, Kitoj, Oeda, Oka, Selenga en Vitim.

De gemiddelde jaartemperatuur bedraagt -1,6.
De temperatuur varieert gemiddeld van -22 °C in januari tot +18 °C in juli.
De gemiddelde jaarlijkse neerslag bedraagt 244 millimeter.

Aan het hoofd van de Boerjatische regering staat de president, die om de 4 jaar wordt verkozen. In 2011 is dit Vyacheslav Nagovitsyn, president sedert 10 juli 2007.
Het parlement wordt gevormd door de Volks-choeral met 65 afgevaardigden.
De grondwet van Boerjatië werd aangenomen op 22 februari 1994.

Het bevolkingsaantal bedraagd ongeveer één miljoen inwoners, waarvan ongeveer 27,8% Boerjaten.

De gemiddelde leeftijd is 31,6 jaar; de stedelijke bevolking is gemiddeld 31,2 en de plattelandsbevolking gemiddeld 32,2 jaar oud.
Mannen zijn gemiddeld jonger dan vrouwen; 29,4 tegen 33,9 jaar.

De belangrijkste religie in het gebied is het Tibetaans boeddhisme, gevolgd door de Russische orthodoxie en het sjamanisme.
De Boerjaten hangen de Vajrayana variant van het Tibetaans boeddhisme aan en Boerjatië vormt het centrum voor deze stroming in Rusland.
In het Europese Kalmukkië bevindt zich ook een boeddhistisch volk.

De Boerjaten ontstonden door een vermenging van inheemse sjamanistische bevolkingsgroepen en nomadische Mongolen in de 9e en 10e eeuw en ontwikkelden een eigen cultuur en een vorm van sjamanisme met Tibetaans boeddhistische invloeden.
In de 12e eeuw werden ze onderworpen door Dzjengis Khan en bleven vervolgens drie eeuwen onder invloed staan van zijn rijk.
Toen de Mongolen in het zuiden en oosten zich moesten onderwerpen aan de Mantsjoes, beëindigden de Boerjaten hun vriendschappelijke band met hun zuidelijke broedervolken.
Hierdoor raakten ze echter geïsoleerd tegenover het verband van Mongolen en Mantsjoes en besloten een alliantie aan te gaan met het steeds verder naar het oosten oprukkende Rusland.

De Russen kwamen in de 17e eeuw naar het gebied op zoek naar rijkdom, goud en bont en stichtten in 1666 het fort bij Oelan-Oede, vanwaaruit de Russische kolonisatie begon.
De Boerjatische prinsen werden legerofficieren binnen het Russische Leger.
De Boerjatische cavalerie kon hierdoor tevens de plaatselijke tegenstellingen onderdrukken met hulp van Russische troepen.
Een groot aantal Mongolen vluchtte voor de gedwongen assimilatie naar het zuiden.
Met de bouw van de Transsiberische spoorlijn in de tweede helft van de 19e eeuw begon de grootschalige economische ontwikkeling van het gebied.

In 1923 werd de Boerjatische ASSR gecreëerd uit de Boerjatisch-Mongoolse en Mongools-Boerjatische oblasten, die na de val van de Sovjet-Unie in 1992 de status van autonome republiek kreeg met de naam Republiek Boerjatië.

De Boerjaten leefden aanvankelijk in stammen waarbinnen de meerderheid verwant aan elkaar was.
Aan het hoofd van elke stam stond een prins, die de macht van generatie op generatie overdroeg.
Er bestond geen grondeigendom; alleen het vee was particulier bezit.
Langzamerhand kwam er echter een leidende elite van prinsen op, bestaande uit de rijkere klasse, die de overige prinsen ondergeschikt maakte, terwijl de ondergeschikte prinsen de armste bevolkingsgroepen uitbuitten.
Dit had tot gevolg dat tegen de 17e eeuw het Boerjatische systeem was geëvolueerd van een communesysteem naar een feodaal systeem.

In de Boerjatische cultuur bestond een bloedwraaktraditie, die met een boete (de anza) allerlei misdaden en met name moord bestrafte.
Soms kon een zaak worden geschikt door het afleggen van een eed op een heilige plaats, maar meestal leidde het niet direct betalen tot de bloedige uitvoering van het vonnis.

In de 17e eeuw bracht de Russische ambassadeur Vasili Starkov thee van de Mongoolse khan naar het hof van de tsaar in Moskou, hetgeen het begin vormde van de theehandel tussen Rusland en China.
Thee werd al snel de populairste drank onder de Russen en een handelsroute voor thee naar China ontstond, die de "Grote weg van de thee" werd genoemd.
De thee werd naar Irkoetsk vervoerd, door Boerjatisch gebied.
Handelskaravanen reisden gewoonlijk langer dan een jaar.
Vanuit Irkoetsk werd de thee doorvervoerd naar de jaarmarkten van Tobolsk, Tjoemen, Nizjni Novgorod (Makarjevmarkt) en vele andere steden, alvorens uiteindelijk door heel Rusland verspreid te worden.
De totale lengte van de weg die de thee aflegde, bedroeg 9.000 tot 10000 kilometers.
Naar omzet stond de thee als tweede handelsgoed na de zijde.

O, land of the free by the carib Sea,
our manhood we pledge to thy liberty!
No tyrants here linger, despots must flee
This tranquil haven of democracy
The blood of our sires which hallows the sod,
Brought freedom from slavery oppression's rod,
By the might of truth and the grace of God.
No longer shall we be hewers of wood.

Arise! ye sons of the Baymen's clan,
put on your armour, clear the land!
Drive back the tyrants, let despots flee-
Land of the Free by the Carib Sea!

Nature has blessed thee with wealth untold,
O'er mountains and valleys where praries roll;
Our fathers, the Baymen, valiant and bold
Drove back the invader; this heritage hold
From proud Rio Hondo to old Sarstoon'
Through coral isle, over blue lagoon;
Keep watch with the angels, the stars and moon;
For freedom comes tomorrow's noon.