Spin zo groot als pup kruist pad van wetenschapper
Spin zo groot als pup kruist pad van wetenschapper
Een wetenschapper beleefde een huizenhoge verrassing toen hij in het Amazonegebied 'struikelde' over een spin, zo groot als een hondenpup. Entonomoloog Piotr Naskrecki deed de verbazingwekkende ontdekking van een goliathvogelspin tijdens een trektocht door het regenwoud.
"Mijn aandacht werd getrokken door het geluid van hoeven op de gedroogde bladeren", zegt de spinnendeskundige op zijn blog. "Ik ging af op het lawaai en dacht een klein zoogdier - een (buidel)rat of iets dergelijks - te zullen aantreffen."
Het bleek echter om een kloek exemplaar van een goliathvogelspin te gaan. Dit dier kan een pootspanwijdte van 30 centimeter hebben en tot 170 gram wegen, zo veel als een hondenpup.
Ongevaarlijk gif Bij een aanval kan de spin voorwaarts springen alvorens de belager te bijten. Bij een beet wordt volgens Wikipedia een relatief ongevaarlijk gif ingespoten waarvan de uitwerking vergelijkbaar is met een wespensteek. (br.hln)
Procol Harum is een Britse band, die in het begin van de jaren 60 werd gevormd. De band is vooral bekend van hun nummer-1-hits A whiter shade of pale en Homburg. De band wordt gezien als een van de wegbereiders van het genre progressieve rock. De samenstelling van de band is in de loop der tijd veelvuldig gewijzigd. De enige constante leden zijn zanger/pianist Gary Brooker en tekstschrijver Keith
De wortels van Procol Harum lagen in een live band genaamd 'The Paramounts', die door Gary Brooker en Robin Trower werd geleid, populaire artiesten in het begin van de jaren 60. Zij sloten in 1963 een contract af bij Parlophone en brachten de single Poison Ivy uit, die een gematigd succes was in Groot-Brittannië. Zij konden dit succes echter niet vasthouden en de band viel in 1966 uiteen. Brooker ging werken als liedjesschrijver en kwam hierbij in aanraking met tekstschrijver Keith Reid, met wie hij een aantal nummers schreef. Om deze nummers uit te voeren werd een nieuwe band genaamd 'Pinewoods' opgericht, met daarin naast Brooker o.a. organist Matthew Fisher en bassist Dave Knights. Met deze band werd het nummer A Whiter Shade of Pale opgenomen. Nog voor de release van dit nummer werd de naam van de band veranderd in Procol Harum. Het was hun manager die het idee kreeg om de band naar de kat van een vriend te noemen.
A Whiter Shade of Pale werd een enorm succes en is één van de weinige nummers die tot twee keer toe de nummer 1 positie in de hitparade zou behalen. Het nummer wordt algemeen beschouwd als één van de grootste popklassiekers. De samenstelling van de band werd gewijzigd door twee leden te vervangen door oud-Paramounts Robin Trower (gitaar) en B.J. Wilson (drums). Een eerste album werd opgenomen, eenvoudig Procol Harum geheten. Ook verscheen een tweede single, Homburg, dat weliswaar minder succes had dan de voorganger, maar wel weer de 1ste plaats behaalde in de hitparade. Latere singles hadden vaak weinig succes maar de LP's vonden hun weg naar een groot en trouw publiek, echter vooral in het buitenland, met name in Nederland. Op de volgende albums, Shine on Brightly en A Salty Dog werd de op het eerste album ingeslagen weg verder gevolgd, steeds met compositorische bijdragen van Brooker, Fisher en Trower. Daarna verliet Matthew Fisher de band om te worden vervangen door Chris Copping, waarmee alle oud-leden van de Paramounts weer herenigd waren. In deze bezetting werd het album Home opgenomen, min of meer een conceptalbum rond het thema de dood. Na het volgende album, Broken Barricades uit 1971, verliet ook Trower de groep. Hiermee bleef Brooker als enige componist over.
In de jaren zeventig bleef Procol Harum populair. De band ging ondanks een constant wijzigende bezetting door met het maken van muziek. Zij waren een van de eerste groepen die succes had met een symfonieorkest.
Meer personeelsproblemen droegen bij tot dalende verkoop tegen het einde van de jaren zeventig. Korte tijd later viel de band uiteen (1977), al werd de groep vijf maanden later herenigd voor een eenmalig optreden. Brooker begon vervolgens een solocarrière. In 1991 werd Procol Harum echter heropgericht. De band bestond nu uit Brooker, Trower, Fisher en drummer Mark Brzezicki. B.J. Wilson was het jaar daarvoor overleden. Na de opname van het album The Prodigal Stranger viel ook deze bezetting uiteen. Pas in 2003 verscheen het meest recente album The Well's on Fire, waarop ook Fisher weer te horen is. Na dit album stapte Fisher echter weer op. In november 2006 stapte hij naar de rechter om zijn deel in de rechten op A Whiter Shade of Pale op te eisen. Hij kreeg vervolgens 40% van de credits toegekend, omdat de rechter het met hem eens was dat zijn orgelspel een wezenlijk onderdeel van de song is. In april 2008 werd deze beslissing in hoger beroep weer teruggedraaid en kreeg Brooker weer de volledige rechten. Een van de redenen was dat Fisher pas na 30 jaar om deze royalty's vroeg.
Marie Bracquemond 1841 - 1916 was een Frans impressionistische kunstenares
Klik op de foto om een filmpje van haar overige werken te bekijken
Op het terras van Sèvres, 1880
Marie Bracquemond (Argenton (Bretagne), 1 december 1841 - Parijs, 17 januari 1916) was een Franse impressionistische vrouwelijke kunstenaar, door Gustave Geffroy in 1894 beschreven als een van de trois grandes dames van het Impressionisme, naast Berthe Morisot en Mary Cassatt.
Zij wordt echter nauwelijks genoemd in boeken over vrouwelijke kunstenaars. Dit was het resultaat van de inspanningen van haar man, Félix Bracquemond, om haar ontwikkeling als kunstenaar te dwarsbomen. Felix had bezwaar tegen de impressionistische stijl die zij had aangenomen.
Ze werd geboren als Marie Quivoron. Haar achtergrond staat in scherp contrast met de culturele, welvarende en stabiele omgeving van de andere vrouwelijke impressionisten - Cassatt, Morisot en Gonzalès. Ze was het kind uit een ongelukkig, gearrangeerd huwelijk. Haar vader, een zeekapitein, stierf kort na haar geboorte. Haar moeder hertrouwde snel met M. Pasquiou. Daarna leidde ze een onrustig bestaan, verhuizend van Bretagne naar de Jura, Zwitserland, en naar de provincie Auvergne voordat zij zich vestigde in Etampes, ten zuiden van Parijs. Ze had een zus, Louise, geboren terwijl het gezin woonde in Corrèze, in de buurt van Ussel, in de Auvergne, in de oude abdij van Bonnes-Aigues.
In haar tienerjaren begon ze haar lessen in het schilderen bij M. Wasser, door haar beschreven als een oude schilder die nu schilderijen restaureerde en les gaf aan de jonge vrouwen van de stad. Zij vorderde in zo'n snel tempo, dat het schilderij van haar moeder, zusje en oud-leraar poserend in de studio al in 1857 door het Salon werd aanvaard. Zij werd geïntroduceerd bij Ingres, die haar adviseerde en op zijn beurt introduceerde bij twee van zijn studenten, Flandrin en Signol. De criticus Philippe Burty noemde haar een van de meest intelligente leerlingen in Ingres' studio. Marie verliet Ingres' studio en begon met haar werk geld te verdienen. Het hof van keizerin Eugénie de Montijo gaf opdracht voor een schilderij van Cervantes in de gevangenis. Dit schilderij stemde kennelijk tot tevredenheid, want zij is toen door de Graaf de Nieuwerkerke, de directeur-generaal van de Franse musea, gevraagd om kopieën te maken van belangrijke werken in het Louvre.
Het was tijdens het kopiëren van oude meesters in het Louvre, dat zij werd opgemerkt door Félix Bracquemond, die verliefd op haar werd. Zijn vriend, de criticus Montrosier, regelde een ontmoeting en vanaf toen waren Marie en Felix onafscheidelijk. Ze werden twee jaar verloofd voordat ze trouwden in 1869, ondanks de tegenwerpingen van Maries moeder.
Felix en Marie werkten samen op de Haviland Studio in Auteuil, waar Felix artistiek directeur was geworden. Marie ontwierp borden voor serviezen en schilderde op grote panelen beeltenissen van muzen, die werden getoond op de Wereldtentoonstelling van 1878. Haar schilderijen werden vanaf 1874 op regelmatige basis aanvaard voor de Salon. Omdat zij zich tijdens het etsen te gebonden voelde, waren de inspanningen van Felix om haar deze kunst te leren slechts een matig succes. Toch heeft ze negen etsen geproduceerd, die getoond werden tijdens de tweede tentoonstelling van de Society of Painter-Etchers op de Galeries Durand-Ruel in 1890.
Felix introduceerde haar bij de media en de kunstenaars die hij bewonderde, maar ook bij oudere meesters, zoals Chardin. Ze werd vooral aangetrokken door de Belgische schilder Alfred Stevens. Tussen 1887 en 1890 begon haar stijl te veranderen, onder invloed van de impressionisten. Haar doeken werden groter en haar kleuren intenser. Ze verlegde haar blik naar buiten en tot Felix' afschuw werden Monet en Degas haar mentors.
Marie Bracquemond heeft deelgenomen aan de impressionistische tentoonstellingen van 1879, 1880 en 1886. In 1879 en 1880 zijn een aantal van haar tekeningen gepubliceerd in La Vie Moderne. In 1881 zijn vijf werken tentoongesteld in de Dudley Gallery in Londen. Veel van haar bekendste werken zijn geschilderd in haar tuin in Sèvres.
In 1886 ontmoette Felix Gauguin via Sisley en bracht de verarmde kunstenaar bij hem thuis. Deze had een beslissende invloed op Marie en in het bijzonder leerde hij haar hoe het doek voor te bereiden, met het oog op de verwezenlijking van de intense kleuren ze nu zo graag wilde.
De zoon en dochter van de kunstenares in de tuin van Sèvres, 1890
Hoewel ze werd overschaduwd door haar bekende man, wordt het werk van de teruggetrokken Marie Bracquemond geacht dichter bij de idealen van het impressionisme te staan. Volgens hun zoon Pierre, was Felix Bracquemond vaak rancuneus naar zijn vrouw. Hij wees haar kritiek op zijn werk bruusk af en weigerde om haar schilderijen aan bezoekers te tonen. In 1890 gaf Marie het schilderen op, verdrietig door de voortdurende wrijving en ontmoedigd door gebrek aan belangstelling voor haar werk, met uitzondering van een paar particuliere werken. Een van haar laatste schilderijen was De dochter en zoon van de artiest in de tuin in Sèvres.
Het wordt stilaan kouder, dus tijd om je benen met panty's tegen de kou te beschermen. Het probleem hiermee is dat een maatje te groot snel gaat afzakken, waardoor je heel de dag loopt te frunniken. Als je te klein gaat, creëer je lovehandles die er anders niet zijn. Om nog maar te zwijgen van dat onbehaaglijke gevoel.
Deze modeblunder overkomt iedere vrouw, onafhankelijk van het lichaamstype. Want we hebben nu eenmaal allemaal huid die afgesneden kan worden.
Er zijn echter enkele strategieën waarmee je die lovehandles kunt vermijden:
- Zoek naar een model van panty met een brede tailleband of zonder band.
- Je kan ook zwangerschapspanty's dragen die je hoog genoeg kan trekken. Het model moet dan wel net op de juiste hoogte komen zodat de tailleband niet naar beneden rolt. Sommige dames maken zelfs hun kousen met een veiligheidsspeld vast aan hun beha. Maar dan loop je wel risico op steekwonden en gaatjes in je delicate panty. (br.hln)
Er leven wereldwijd nog maar zes noordelijke witte neushoorns na de dood van de 34-jarige neushoorn Suni in Kenia. Dat heeft een natuurorganisatie zaterdag bekendgemaakt.
Suni, de eerste noordelijke witte neushoorn die in gevangenschap is geboren, werd vrijdag dood gevonden door parkwachters op het reservaat Ol Pejeta, dat ongeveer 250 kilometer ten noorden van de hoofdstad Nairobi ligt. De oorzaak van zijn dood is nog niet bekend. Suni leefde tot 2009 in een dierentuin in Tsjechië, maar werd naar Kenia vervoerd om deel te nemen aan een fokprogramma. Nu hij dood is, is er nog maar één mannetje waarmee gefokt kan worden.
Van de zuidelijke witte neushoorn zwerven er nog duizenden rond op de vlaktes in het zuiden van Afrika. Maar door stropers is de noordelijke neushoorn bijna uitgestorven. De hoorn van neushoorns was vorig jaar in Azië meer waard dan goud en platina. Handelaren vroegen 65.000 dollar (50.000euro) voor een kilo. Vorig jaar werden er 59 neushoorns gestroopt in Kenia. (br.hln)
Neushoorntje Gertjie (ook wel Little G genoemd), verloor vorig jaar zijn moeder aan stropers. Intussen lijkt het diertje weer aan de beterhand en heeft hij een aparte vriendschap opgebouwd met een lammetje genaamd... Lammie. De twee leerden elkaar kennen in een opvangcentrum voor gewonde en achtergelaten dieren in Zuid-Afrika. En ze lijken alvast onafscheidelijk.
In bovenstaand filmpje, dat gemaakt werd door een medewerker van de organisatie, lijkt de baby neushoorn het lammetje na te apen terwijl de twee vrolijk ronddartelen op het domein.
Het leven zag er echter niet altijd zo rooskleurig uit voor Gertjie. Hij werd dit jaar naar het Hoedspruit Endangered Species Center gebracht nadat hij al huilend naast het gestroopte lichaam van zijn moeder gevonden werd. Het dier zou een tijd lang niet meer alleen hebben durven slapen door het trauma.
Gelukkig stelt de baby neushoorn het intussen goed en worden regelmatig filmpjes online gezet van zijn vooruitgang. De videobeelden hebben niet alleen een bescheiden internetster gemaakt van Gertjie, maar helpen ook de aandacht vestigen op het schrijnende probleem van stroperij. (br.hln)
Hebben blinde mensen ook last van hoogtevrees? Wel degelijk. 26 blinden en slechtzienden gingen gisteren de uitdaging aan en daalden met flinke hoogtevrees van de toren Euromast in Rotterdam af.
"Ik zie de hoogte niet, maar voel die wel," legt de visueel gehandicapte Frank Tesselaar uit. "En je hoort het. De geluiden van de stad en de auto's die onder je langsrijden, klinken wel heel ver weg." Volgens zijn vrouw, de eveneens blinde Aniek Tesselaar, is het juist enger om af te dalen zonder iets te zien. "Wij konden de techniek niet afkijken. Die stap over de rand was ook voor ons echt doodeng."
Ook de 74-jarige blinde Dick Kuivenhoven heeft kriebels als hij op het 100 meter hoge platform staat te wachten op zijn beurt. "Ik kan het niet zien, maar ik wéét hoe hoog het is en dat is al genoeg om bang te zijn," rilt hij. "De weg omhoog met de lift duurde lang."
Toch schreef hij zich in voor de uitdaging die werd georganiseerd door de Bartiméus. Deze instelling voor blinden en slechtzienden vierde met de spectaculaire afdaling de opening van een nieuwe vestiging.
"Ik durfde niet, maar ik ben heel eigenwijs," legt Kuivenhoven zijn deelname uit. Als hij twintig minuten later weer met beide benen op de grond staat, houden zijn handen niet meer op met trillen. "Nou, ik sta weer beneden," klinkt het opgelucht. "Eigenlijk was het toch erg leuk." (br.hln)
Geen zin om te strijken? Ontkreuken kan sneller met deze trucs
Geen zin om te strijken? Ontkreuken kan sneller met deze trucs
In de ellenlange lijst van huishoudelijke taakjes, komt strijken vaak op de allerlaatste plek. Omdat het vaak veel werk vraagt om de strijkplank op te zetten en te wachten tot het ijzer heet is. De handeling is dan ook nog eens erg saai en tijdconsumerend. Maar wist je dat er snellere en efficiëntere alternatieven zijn? Vijf onderstaande methodes verwijderen kreukels uit kleding zonder te strijken.
Je kan deze eenvoudige en makkelijke truc proberen wanneer je zelfs niet thuis bent. Voor het beste resultaat leg je het verkreukelde stuk op een plat oppervlak, daar gaat een vochtige handdoek op. Oefen wat druk uit en wrijf een aantal keer over de probleemzones. Wanneer het droog is, heb je een net kledingstuk om zo aan te trekken.
Dit is de makkelijkste truc: hang het kledingstuk op en blaas het droog met een haardroger tot het helemaal kreukloos is.
Zorg er eerst voor dat de deuren en ramen van je badkamer goed gesloten zijn. Hang dan de kledingstukken in de buurt van je douchekop, maar zorg ervoor dat ze niet nat kunnen worden. Neem dan een douche zoals je altijd zou doen. Tegen de tijd dat jij frisgewassen bent, zal de stoom de kreuken hebben weggewerkt.
Hang het kledingstuk op in een openruimte. Ga op ongeveer 30 centimeter staan en spuit er wat water op. Als de broek of het hemd droogt, zullen de kreuken verdwijnen.
Het concept van de stoom van de waterkoker is gelijkaardig aan dat van de douche, maar het is efficiënter bij kleinere probleemzones. (br.hln)
Hou jij het droog bij dit gedicht van 93-jarige weduwnaar?
Hou jij het droog bij dit gedicht van 93-jarige weduwnaar?
Klik op de foto om de video te bekijken
De 93-jarige Bob Lowe las op live op de Britse radio een prachtig gedicht voor zijn vrouw Kate voor. Zij stierf drie jaar geleden na 65 jaar huwelijk. Zijn mooie woorden maken duidelijk dat de man zijn soulmate nog elke minuut van de dag mist.
Heel het Verenigd Koninkrijk is intussen in de ban van Bob Lowe's gedicht. Lowe is een hulpverlener bij 'The Silver Line', een hulplijn voor ouderen die kampen met eenzaamheid. De twee bleven 72 jaar na hun eerste kus verliefd. Zij heeft de hele tweede wereldoorlog om hem gewacht en hij op haar.
"Ik weet alles over eenzaamheid", aldus Lowe aan de Britse krant The Telegraph." Ik heb het gedicht op de radio voorgelezen om ouderen te helpen hun eenzaamheid te overwinnen en om vrijwilligers aan te moedigen zich aan te sluiten bij de hulplijn."
Vooral de laatste zinnen van het gedicht zijn ontzettend ontroerend. "Maar om eerlijk te zijn, ik ben niet helemaal alleen. Naast mij in haar stoel, zit ze te wachten om weer samen te zijn. Kath zei me enkele jaren geleden. Schat, als de tijd er is gekomen om te gaan, laat ons dan de assen mengen en samen zijn. Dan kunnen we voor altijd knuffelen", klinkt het in een vrije vertaling. (br.hln)
Ode to Kath - door Bob Lowe
I am alone, now I know it's true There was a time when we were two Those were the days when we would chat Doing little jobs of this and that We'd go to the shops and select our meals But now I'm alone I know how it feels To try and cook or have meals on wheels The rooms are empty there's not a sound Sometimes I'm lost and wander round To look for jobs that I can do To bring back the days when we were two When darkness falls and curtains drawn That's when I feel most forlorn But I must be honest and tell the truth I'm not quite alone and here's the proof Because beside me in her chair She quietly waits our time to share Kath said to me some time ago Darling when the time comes for us to go Let's mix our ashes and be together So we can snuggle up for ever and ever.
Christen dreigt opgehangen te worden omdat ze "profeet Mohammed beledigde"
Christen dreigt opgehangen te worden omdat ze "profeet Mohammed beledigde"
Een vrouwelijke christen moet in Pakistan opgehangen worden omdat ze tijdens een ruzie zogezegd de profeet Mohammed beledigd zou hebben. Asia Bibi ging in beroep tegen die wel heel drastische uitspraak, maar vangt nu bot.
De 46-jarige vrouw kreeg het in 2009 aan de stok met enkele moslimvrouwen. Haar misdaad? Ze had het aangedurfd om water te drinken uit hun beker. Een doodzonde als 'onreine' christen.
Uren later ging een van de betrokkenen haar verklikken bij een lokale geestelijke. Meer nog, ze beweerde dat de toenmalige fruitplukster met venijnige opmerkingen de profeet Mohammed gekleineerd had.
Een razende menigte trok daarop naar het huis van Bibi en gaf haar een stevige rammeling. Ook enkele van haar familieleden deelden in de klappen. Ze werd gearresteerd, beschuldigd van blasfemie en uiteindelijk veroordeeld tot de doodstraf. Hoewel de wereld moord en brand schreeuwde en een petitie voor haar vrijlating honderdduizenden keren ondertekend werd, trok de vrouw deze week ook in beroep aan het kortste eind.
"Elkaar vaak tegengesproken" De opmerkelijke zaak haalde de wereldpers nadat twee vooraanstaande politici die haar openlijk steunden vermoord werden. Een van hen werd zelfs gedood door zijn eigen bodyguard.
"Sinds die eerste klacht hebben de vrouwen elkaar al heel vaak tegengesproken", argumenteert Bibi's advocate Naeem Shakir. "Twee getuigen zijn tijdens het proces zelfs niet komen opdagen. Een moslimleider kon enkel vertellen dat Bibi haar 'misdaad' aan hem opgebiecht had, daar is uiteraard niets van aan. Ik had eerlijk gezegd een andere uitspraak verwacht. We zullen nu naar de Pakistaanse Hoge Raad stappen."
Volgens de advocaat van de tegenpartij heeft recht echter gezegevierd. "Mijn collega probeerde te bewijzen dat deze zaak draaide rond een persoonlijke afrekening, maar daar is hij duidelijk niet in geslaagd", aldus Gulam Mustafa.
Wet vaak misbruikt Volgens mensenrechtengroeperingen wordt de wet rond blasfemie vaak misbruikt om onderlinge vetes te beslechten. Vanaf wanneer iets beschouwd wordt als godslastering is helemaal niet duidelijk. Wie zich schuldig maakt aan zulke praktijken wordt soms ter plekke gelyncht. Als er een proces van komt, belandt die vaak op de lange baan omdat rechters de beschuldigden niet durven vrijspreken. Voor valse beschuldigingen zijn dan weer geen straffen voorzien.
"Weigerde mezelf tot de islam te bekeren" Vorig jaar verscheen een boek over haar hopeloze situatie. De vrouw legt in 'Blasfemie' nog een keer uit hoe het zo ver kunnen komen is. "Ik, Asia Bibi, ben ter dood veroordeeld omdat ik dorst had. Ik heb dezelfde beker gebruikt als die moslimvrouwen en in de ogen van die stomme collega's was ik onrein. Ik moest mezelf tot de islam bekeren om me te zuiveren, maar in plaats daarvan heb ik het christendom verdedigd. Ik smeekte om genade en benadrukte dat ik hun godsdienst niet beledigd had, maar tevergeefs." Het boek kwam er dankzij haar echtgenoot, die haar verhaal doorvertelde aan een Franse journalist. De helft van de opbrengst dient om haar 'zoektocht naar gerechtigheid' te betalen.
Bibi vreest tot slot dat ze in de gevangenis vergiftigd zal worden. "Dat is hier al eerder gebeurd met christenen die beschuldigd werden van blasfemie. Gelukkig mag ik nu mijn eigen potje koken." (br.hln)
Meer dan de helft van de Vlamingen denkt dat er minder sociale bescherming (kinderbijslag, werkloosheidsuitkeringen, pensioenen) zal zijn voor de volgende generaties. Zes op de tien gelooft ook niet dat een kind nog op eigen kracht een huis zal kunnen verwerven dat even groot of groter is dan dat van zijn ouders. Dat blijkt vrijdag uit een enquête van de krant De Tijd.
De respondenten zijn iets minder somber over werk en loon. Daar denkt 'maar' 40 procent dat de volgende generaties een stap terug zullen moeten doen. Over studies zijn de Vlamingen optimistischer: 84 procent gelooft dat kinderen het studieniveau van hun ouders zullen kunnen evenaren of overtreffen. Op vlak van de materiële welvaart gelooft een op de drie Vlamingen dat de volgende generatie het met minder zal moeten stellen. De ongerustheid wordt breed gedeeld, blijkt uit de opsplitsing van de resultaten volgens leeftijd, geslacht, opleidingsniveau, beroep en sociale klasse.
De enquête, uitgevoerd door het onderzoeksbureau Ipsos, peilde naar de toekomstverwachtingen bij een representatief staal van 1.017 Vlamingen van 16 tot 70 jaar. (br.hln)
Dominique (17) wil na half jaar als meisje weer jongen zijn
Dominique (17) wil na half jaar als meisje weer jongen zijn
Dominique Goedvriendt werd geboren als jongen, besliste op zijn 15de om als meisje door het leven te gaan, maar is nu - vlak voor zijn 18de verjaardag en de geplande geslachtsoperatie - van gedachte veranderd: "De kans was groot dat ik nooit een normaal seksleven zou hebben, daar ben ik bang van geworden."
Het was een moedig getuigenis, twee jaar geleden in de krant. De toen 15-jarige Dominique Goedvriendt vertelde hoe hij als 11-jarige jongen besefte dat hij eigenlijk een meisje wilde zijn. Hij ging op zijn 16de met een hormonenkuur starten en zou na zijn 18de verjaardag een geslachtsoperatie ondergaan. "Eindelijk kan ik mezelf zijn", zei Dominique destijds. "Een meisje, een vrouw. Ik zie mezelf al in een witte bruidsjurk naar het altaar schrijden. Ik droom zelfs stiekem van een modellencarrière."
Maar vandaag gaat Dominique opnieuw als jongen door het leven. Hij veranderde niet van geslacht, wel van gedachte. "Ik geloofde twee jaar geleden echt dat ik definitief een nieuwe weg was ingeslagen", zegt hij. "Maar toen we na anderhalf jaar op het punt kwamen om het vrouwelijk hormoon, oestrogeen, toe te dienen, ben ik me vragen gaan stellen. De dokters vertelden me ook dat het risico bestond dat ik na de geslachtsoperatie nooit voldoening zou beleven aan seks. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en tegen de psychologen gezegd: 'Ik stop ermee.'" (br.hln)
We koken elke dag of enkele malen per week en toch heeft onze keuken nog enkele geheimen. Zo maak ook jij (onbewust) enkele keukenfoutjes die makkelijk te vermijden zijn. Lees daarom hier de drie meest gemaakte kookfouten.
Zout Kruiden kunnen je gerecht een extra smaakboost geven, maar het zijn de kleine witte zoutkorreltjes die elke smaak extra benadrukken. Hartig, zoet, pittig, zuur? Zo goed als elk ingrediënt kan een extra snuifje zout gebruiken! Wees daarom niet bang om je steak, salade en zelfs havermout wat extra pit te geven.
Gaartijd De cuisson: het was en is een hip woord maar meestal wil je gewoon dat je vlees doorbakken is en je groenten gaar zijn. Soms is het echter moeilijk om je ingrediënten op het juiste moment uit de pan of pot te halen. Onthoud alvast dat je je eten best niet te ver laat garen. Vlees dat te lang in de pan ligt, wordt taai en groenten die te lang gestoomd zijn, verliezen hun frisse toets. Ben je ongeveer zeker dat het eten gaar is? Laat het dan geen tien minuten langer koken. Vaak gaart vlees nog wat verder op je bord waardoor je nog wat speelruimte hebt. Kooktijden van dessert moet je wel goed in het oog houden: er is niets lekkerder dan een zachte brownie, maar een minuut te lang in de oven kan ervoor zorgen dat het gebakje hard en droog is.
Warm eten Eten serveer je warm, niet? Toch is het verstandig om je eten op je bord te scheppen en het vervolgens tien minuten te laten 'rusten'. Het zorgt er niet alleen voor dat de sappen in het vlees zich kunnen verspreiden maar zorgt er ook voor dat je meer zal smaken van je eten. Wanneer je moet puffen of uitblazen omdat je eten te warm is, kunnen je smaakpapillen niet optimaal werken. Zonde van al dat harde werk, dus. (br.hln)
Eerder dit jaar werden pendelaars in de metro van de Zweedse hoofdstad Stockholm getrakteerd op een opmerkelijke publiciteit voor shampoo waarbij de haren van een dame werden weggeblazen door de luchtverplaatsing van een aanstormend metrostel. Het Zweedse kinderkankerfonds besloot daar een variant op te maken.
Opnieuw verliest een jong meisje haar haar door de wind van een metrostel. Nu is het echter een pruik die wegwaait, waarna de booschap volgt dat elke dag in Zweden bij een kind kanker wordt vastgesteld. Reizigers worden verzocht een schenking te doen aan het kinderkankerfonds. (br.hln)
De tijden waar vrouwen naar een plastische chirurg gingen om hun buik, benen en billen strakker en slanker te maken, ligt volgens heel wat dokters achter ons. Zo is de populariteit van vettransplantaties met gemiddeld driehonderd procent gestegen in de afgelopen twaalf maanden. Het overtollige vet wordt daarbij weggezogen en vervolgens verplaatst naar de borsten of billen om deze meer karakter te geven.
Vrouwen die voor de behandeling kiezen, gaan volgens plastische chirurgen op zoek naar een zachter, meer verleidelijk en vrouwelijker silhouet. Hun inspiratie halen ze veelal bij mooie filmsterren met een prachtig lijf zoals Elizabeth Taylor, Marilyn Monroe en Sophia Loren. Een mooi paar borsten + een aanwezige taille + welgevormde billen en dijen: er lijkt een heuse moderevolutie aan de gang.
Het feit dat de procedure weinig om het lijf heeft, zorgt ervoor dat de populariteit sneller dan ooit stijgt. Vetcellen worden weggezogen op ongewenste plekken en vervolgens geïnjecteerd op een andere plek, meestal de billen en borsten. Het grootste pluspunt aan de behandeling is volgens dokters het feit dat de injectie je natuurlijke vormen extra in de kijker zet en het veel minder 'vals' lijkt dan wanneer je kiest voor implantaten. Sommige noemen het zelf de meest perfecte oplossing die er bestaat aangezien je ongewenst vet naar een andere plaats kan overbrengen en je figuur eindelijk kan doen lijken op dat van Beyoncé, Kim Kardashian of Jennifer Lopez. (br.hln)
Gepensioneerde zakenman vindt vikingschat van meer dan 1 miljoen euro
Gepensioneerde zakenman vindt vikingschat van meer dan 1 miljoen euro
Een gepensioneerde zakenman en notoir schattenjager heeft een vikingschat gevonden ter waarde van meer dan een miljoen euro. De lucratieve vondst bestaat uit honderd objecten waaronder armbanden, gouden ringen en een vroegmiddeleeuws kruis uit de negende eeuw en vroeger, schrijft Metro.
Derek McLennan, die op schatten jaagt als hobby, had aanvankelijk geen idee van wat hij opgegraven had. "Ik wist niet wat ik gevonden had toen ik mijn eerste stuk opgegraven had. Ik dacht dat het om een zilveren lepel ging, maar toen ik hem omdraaide, wist ik meteen dat het van een viking was."
Hij kon zijn ogen niet geloven. "Ik voelde de adrenaline door mijn lichaam jagen en ik zwaaide naar mijn collega's." Ook toen hij thuis kwam kon hij het goede nieuws amper overbrengen op zijn vrouw. Ze dacht dat haar man het slachtoffer was van een auto-ongeluk toen hij haar het wonderbaarlijke nieuws wilde vertellen.
Kort na zijn wonderbaarlijke ontdekking kwamen archeologen om een grote opgraving te beginnen. Ze hebben op de vindplaats nog meer artefacten gevonden. "Dit is een enorm belangrijke vondst. Niets zoals dit werd eerder in Schotland gevonden," zei Stuart Campbell, hoofd van de Treasure Trove Unit at National Museums Scotland.
McLennan moet de eventuele opbrengst van zijn vondst delen met de eigenaar van de grond en de Kerk van Schotland. Dat staat zo in de Schotse wet. (br.hln)
105 was ze, en voor Germaine De Koninck was het genoeg. Ze kon niet meer lezen, hoorde slecht, zat in een rolstoel en had veel pijn aan haar benen. "Het is erg uitzonderlijk dat iemand van 105 euthanasie vraagt", zegt professor Wim Distelmans. "Maar de optelsom van allerlei kwalen zorgt bij steeds meer bejaarden voor existentieel lijden. Dat kun je niet genezen."
Germaine De Koninck was vijf jaar toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Vorige vrijdag, na een leven van meer dan 105 jaar, liet een arts haar voor altijd inslapen. Germaine had zelf om euthanasie gevraagd. "Het was in het voorjaar", zegt Greta, haar dochter en enig kind. "Ik was op bezoek in het rusthuis waar ze al sinds 2001 verbleef en ze vroeg me: 'Wat zou je ervan denken als ik vrijwillig uit het leven stap?'"
Dochter Greta, ook al 82, reageerde begripvol op de doodswens van haar moeder. "Mijn moeder hoorde niet meer goed, kon amper nog lezen of handwerkjes maken en zat al jaren in een rolstoel. Bovendien had ze steeds meer last van haar benen. Slechte bloedcirculatie, elke ochtend leed ze enorm veel pijn en dat werd er niet beter op. Ik had al gemerkt dat het stilaan ondraaglijk werd en dus schrok ik niet toen ze de wens uitsprak om te mogen sterven. Ik heb haar ook op geen enkel moment proberen te overtuigen om het uit haar hoofd te zetten. Nee, ik voelde alleen maar begrip."
In augustus werden 'de papieren' geregeld, daarna kon Germaine stilaan haar overlijden plannen. "Toen ze wist dat ze dood mocht, leefde ze enorm op", zegt Greta. "Je merkte heel goed dat er een last van haar schouders was gevallen. Het was genoeg geweest en eindelijk stond het eindpunt vast. Wanneer in haar gang in het rusthuis medebewoners stierven, vroeg ze soms: 'Waarom ik niet?' Daarom hebben we op haar doodsbrief ook een citaat van Rainer Maria Rilke geplaatst, een van haar favoriete auteurs: 'Und der Mut ist so müde geworden, und die Sehnsucht so gross.' Haar moed was op, het verlangen naar de dood was groot. Als mensen haar feliciteerden met haar hoge leeftijd, zei ze altijd: 'Bedankt, maar ik wens het u niet toe.'"
Vorige vrijdag was het dan zover. "Ze had gezegd dat ik erbij moest zijn", vertelt Greta. "Verder ook een goeie vriend en een vriendin en voor het overige iedereen die erbij wilde zijn. Uiteindelijk zijn drie van mijn vier kinderen gekomen, mijn oudste zoon had het er moeilijker mee omdat zijn vrouw vorig jaar erg ziek is geweest. Hij had - begrijpelijk - geen zin om opnieuw de dood in de ogen te kijken."
In de uren voorafgaand aan de dodelijke injectie nam de familie afscheid van 'omoe'. "De jurk die ze op de foto draagt, is de jurk die ze had uitgekozen om in te sterven", zegt Greta. "Over zulke zaken hebben we nog gezwansd en geschertst. Uiteraard word je heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties, als je weet dat je moeder of je grootmoeder er enkele uren later niet meer zal zijn, maar er hing absoluut geen begrafenisstemming toen het afgesproken tijdstip naderde en iedereen afscheid van haar nam. Toen de dokter de injectie had gegeven, heb ik haar pols vastgenomen en voelde ik haar hartslag verminderen. Haar wens werd ingewilligd. Het was zo zacht, zo vredig. Echt heel mooi." (br.hln)
Engelstalige papegaai na vier jaar terug bij baasje, maar nu spreekt hij Spaans
Engelstalige papegaai na vier jaar terug bij baasje, maar nu spreekt hij Spaans
Papegaai Nigel is terug bij zijn baasje in Californië. Vier jaar geleden raakte Nigel, die van zijn Britse baasje Darren Chick Engels met een Brits accent leerde spreken, vermist. Nu is hij terug thuis in het Californische Torrance. Baasje is tevreden, maar staat voor een raadsel: Nigel spreekt enkel nog Spaans.
Nigel, een Afrikaanse grijze papegaai, keerde vorige week terug bij zijn baasje. "Hij stelt het prima, ook al beet hij me toen ik hem voor het eerst na vier jaar probeerde aan te raken", zegt Chick in de krant Daily Breeze.
De reünie kwam er nadat een dierenarts een advertentie had geplaatst voor een andere vermiste vogel. Toen iemand haar contacteerde die een andere vogel had gevonden, ging ze op zoek naar diens eigenaar en kwam ze bij Chick uit.
"Het is heel maf. Ik wist dat hij het was van zodra ik hem zag. Waar hij de voorbije vier jaar zat, zal wel altijd een raadsel blijven. Hoe hij van het Engels op het Spaans is overgestapt, is me al helemaal een mysterie". (br.hln)
Jones is een dochter van de Indiase sitarspeler Ravi Shankar en Sue Jones. Ze is een halfzuster van muzikante Anoushka Shankar, geboren uit het tweede huwelijk van haar vader Shankar. Jones bracht haar jeugd door bij haar moeder, die naar Dallas (Texas) verhuisde toen ze vier jaar oud was.
Jones is sterk beïnvloed door de muziek van (onder andere) Bill Evans en Billie Holiday. Ze beschouwt Willie Nelson als haar grote idool. Op vijfjarige leeftijd begon Jones met zingen in kerkkoren. Twee jaar later startte ze met pianolessen en speelde ze een tijdje saxofoon. Op haar vijftiende verhuisde Jones naar Dallas, waar ze zich inschreef op de Booker T. Washington High School voor drama en visuele kunsten. Op haar zestiende gaf ze haar eerste optreden in een plaatselijke coffeeshop, waarbij ze Ill be seeing you zong. Ze vond zingen leuk, maar had het idee dat een pianostudie haar een vastere basis zou geven. Terwijl ze nog op school zat, won ze de Down Beat Student Music Awards (SMA) voor Best Jazz Vocalist en Best Original Composition in 1996. In 1997 behaalde ze nogmaals een SMA voor Best Jazz Vocalist.
William Hugh ("Willie") Nelson (Abbott, Texas, 30 april 1933) is een Amerikaanse countryzanger, gitarist en liedjesschrijver. Hij groeide op in Fort Worth.
Waarom mannen "Hé, hoer" of "slet" naar je roepen op straat
Waarom mannen "Hé, hoer" of "slet" naar je roepen op straat
Sinds kort is het in België verboden om schunnige opmerkingen te maken over vrouwen op straat. Daders riskeren namelijk sinds kort een boete en een celstraf. Maar helpen deze maatregelen ook echt om de problematiek van straatintimidatie in te dijken? Een Nederlandse fotografe onderzocht waarom mannen dit eigenlijk doen en hoe je als vrouw best zelf deze vorm van seksisme kunt bestrijden.
Het Nederlandse kenniscentrum voor seksualiteit Rutgers WPF meldt dat meer dan een kwart van de vrouwen tussen 15 en 70 jaar weleens te maken heeft met seksueel kwetsende opmerkingen.
De Nederlandse Marjolein Busstra (35), werd in het stadscentrum door een paar jongens achterna gezeten. Haar reactie op de intimidatie was naar haar iPhone grijpen om een foto te maken. "Ik dacht: dat schrikt misschien af. Maar ik kreeg een trap tegen mijn fiets." Thuis bedacht de fotografe dat er een groter verhaal school achter dit incident. Ze wilde weten wie de moeders van deze, veelal Marokkaanse, jongens zijn. Voor het foto- en filmproject Marokkaanse moeders sprak ze uiteindelijk dertien vrouwen, die ze vroeg waarom hun zoons Nederlandse vrouwen hoer noemen. "Ze zeggen dat het groepsdruk is, gooien het op machogedrag en zeggen dat hun zoons zich achtergesteld voelen in de maatschappij. De jongens gaan zich gedragen naar de negatieve reputatie die ze toch al hebben."
Busstra benadrukt dat ze straatintimidatie niet als een Marokkanenprobleem zien. Het gaat over alle mannen, zegt Jens van Tricht (45), oprichter van de Emancipator, een stichting voor mannenemancipatie. "De meeste mannen doen het niet, maar houden wel hun mond als andere mannen vrouwen lastigvallen. Zo wordt het de norm. Ik heb twee tips aan mannen: doe er niet aan mee en spreek je vrienden erop aan als ze het wel doen.' Hij wijt het aan een zucht naar macht. "Mannen willen zo indruk te maken op de eigen sekse."
Wat kun je aan intimidatie op straat doen? 1. Confronteer de dader. (Vraag bijvoorbeeld: "Waarom doe je dit?")
2. Loop door (Wat is er pijnlijker dan een vrouw die je negeert?)
3. Bijt van je af (Vraag bijvoorbeeld: "Praat je ook zo tegen je zus?")
4. Kom op voor andere vrouwen (En mannen zouden elkaar ook moeten aanspreken)
5. Volg een zelfverdedigingscursus.
6. Spreek de moeder/werkgever/docent van de persoon in kwestie erop aan .
