De Krook in Gent bij de 10 mooiste bibliotheken ter wereld volgens BBC

BBC, de Britse openbare omroep, heeft een lijst gemaakt met de tien mooiste bibliotheken ter wereld en De Krook in Gent is er één van. “Met de opkomst van smartphones en Wikipedia groeit de vrees dat gebouwen vol boeken overbodig worden. Maar veel van de beste en grootste bibliotheken zijn sinds de eeuwwisseling gebouwd”, luidt het. Bij de BBC noemen ze Gent een middeleeuwse metropool met een grote studentenpopulatie, en even mooi als Brugge. Volgens hen verbindt bibliotheek De Krook het historisch centrum met de kunstenaarsbuurt en staat de strakke metalen structuur in een voormalige no go-zone langs het water in contrast met de oude monumenten in de stad.

Behalve De Krook vermeldt de BBC onder meer de Peckham Library in Londen, de Philologische Bibliotheek van de Freie Universität Berlin, de Bibliotheca Alexandrina in Alexandrië (Egypte) en de Universitätsbibliothek der WU in Wenen op de lijst. (br.hln)

Buitenlanders mogen niet meer trouwen in idyllisch Grieks kerkje en dat hebben ze te danken aan dit koppel

Lunn postte de foto op Facebook en daardoor ging hij al snel de wereld rond. Hij kwam ook de lokale gemeenschap onder ogen en daarop besliste bisschop Cyrillus van Rhodos dat er geen enkel buitenlands huwelijk meer mocht doorgaan in de sprookjesachtige abdij van Sint Paulus.

Gevolg is dat honderden bruiden van over de hele wereld in tranen belden naar Giorgos Eleftheriou, het hoofd van de gemeenschap in Lindos. Zij vrezen dat hun droomhuwelijk nu geannuleerd zal worden. “We zijn Grieken en we hechten veel waarde aan onze tradities en de heiligheid van onze religieuze sites”, aldus Eleftheriou in The Times. “We kunnen dit walgelijke gedrag niet tolereren. Die twee moesten zich schamen voor de schade die ze hebben aangericht.”

Ook de bewoners van het plaatsje zijn woedend. “Nadat het originele verhaal in de Britse kranten was verschenen, werd het al snel opgepikt door de Griekse media”, vertelt iemand aan de Britse krant The Sun. “De lokale gemeenschap is ziedend. Zelfs al deed het koppel maar alsof, dan nog voelde het aan als een ontering van de kerk. De priester en de burgemeester konden niet anders dan beslissen dat er geen buitenlandse huwelijk meer plaats mochten vinden.”
Excuses
Bijna alle trouwlustige koppels komen naar Lindos vanuit Groot-Brittannië. “Er wordt zelfs aan gedacht om het koppel te vervolgen”, klinkt het nog. “De lokale bevolking wil op zijn minst publieke excuses.”

Het verbod zal nóg een keerzijde hebben op Rhodos, want de economie van Lindos is voor een groot deel gericht op huwelijken. Zaken die daarrond werken, vrezen nu ook voor hun toekomst. “Er komen gemiddeld 30 tot 90 mensen naar een feest. Als je rekent dat er 500 huwelijken plaatsvinden, gaat dat om veel mensen. Iedereen hier is ervan gedaan. Ook de Britse gemeenschap, die schaamt zich diep.”
Volgens de autoriteiten op Rhodos zou de burgemeester nu proberen om het verbod niet te tekenen tot eind deze maand, tot de meeste huwelijk achter de rug zijn. (br.hln)

“Ik ben hier om de mensheid te helpen”: griezelig echte robot spreekt VN toe

Het was plaatsvervangend Secretaris-Generaal Amina J. Mohammed van de VN die de robot enkele vragen stelde. Sophia werd ontworpen door Hanson Robotics en dat bedrijf wil levensechte androïdes maken met emotionele intelligentie, die mensen begrijpen en voor ons zorgen.

“We zullen mensen nooit vervangen, maar we kunnen je vriend en helper zijn”, zei Sophia eerder in een interview. “Ik geef wel toe dat mensen de gevolgen van deze nieuwe technologie in vraag moeten stellen.” Daarbij gaat het onder meer om de impact op economie en jobs. Onderzoek heeft aangewezen dat 85 procent van de banen in ontwikkelingslanden bedreigd worden door robots.
Negatieve gevolgen
“De mogelijke negatieve gevolgen van artificiële intelligentie zijn echter miniem in vergelijking met de voordelen die deze technologie biedt”, aldus robotexpert David Hanson, die Sophia ontwierp. “Ik denk aan onderwijs en gezondheidszorg”, vult Sophia zelf aan. “Ouderen zullen meer gezelschap hebben en autistische kinderen bijvoorbeeld leraars met een oneindig geduld.”

Niet iedereen denkt er overigens zo over, want de vooruitgang in de robotica voedt ook de angst dat de mensheid wel eens de controle zou kunnen verliezen. (br.hln)

Wat je nu al kan doen om te vermijden dat je ziek wordt

De herfst is naar goede traditie niet alleen het seizoen van de vallende bladeren en wollen sjaals, maar ook dat van de volgesnotterde zakdoekjes en liters kippensoep. Ieder jaar opnieuw worden we weer geveld door vervelende kwaaltjes, of dat nu de griep of een stevige verkoudheid is. Neem nu al je voorzorgen, en wedden dat jij dit jaar de dans wél ontspringt?

Vóór je ziek bent

Het grootste probleem ligt niet bij jezelf, maar de anderen. Misschien heeft je collega wel een verkoudheid te pakken, of heeft die man naast je op de trein heimelijk de griep. Probeer dan maar eens om zelf niét ziek te worden met al die bacteriën rondom je. Al zijn er een paar dingen die je kan doen:

- Was je handen zo vaak mogelijk. En dat is niet gewoon je handen snel onder de kraan steken. Was je handen minstens 20 seconden lang met zeep en water, en vergeet zeker het plekje tussen je vingers en onder je nagels niet. Blijf ook zo veel mogelijk met je handen weg van je neus, mond en gezicht in het algemeen.

- Ontsmet je werkplek. En je eettafel, kookeiland, de deurknoppen, afstandsbediening van de televisie, je laptop en telefoon. Bacteriën kruipen overal en kunnen maar liefst 24 uur op een plek overleven, dus zorg dat je alles goed schoonmaakt en dat je op verplaatsing desinfecterende doekjes bij je hebt.

- Verzorg jezelf. Je lichaam is er een kéi in om je te beschermen tegen ziektes, zeker als je er zelf voor zorgt dat je immuunsysteem in topconditie is. Dat doe je door goed te eten (veel fruit en groenten) en voldoende te rusten. Vergeet ook je dagelijkse portie beweging niet, en beperk dat avondlijke glaasje wijn tot een minimum.

Wat als je je nu al niet zo best voelt?

Probeer anderen te beschermen, en hoest of nies zo veel mogelijk in de holte van je elleboog in plaats van je handen. Ook nu geldt trouwens dat je je handen best wast nadat je je mond of neus aangeraakt hebt, zelfs al was het maar met een zakdoekje.

Wat doe je beter niet?

- Deel geen eten, drank, bekertjes of andere voorwerpen met anderen.
- Ben je weer beter? Vergeet dan zeker niet om je tandenborstel weg te gooien. Zorg er ook voor dat je de tandenborstel van de zieke gescheiden houdt van de andere tandenborstels.

- Deel geen kussen of deken met de zieke. Het is beter dat jullie deze periode apart slapen. Wanneer hij of zij beter is, was dan alle lakens voor jullie terug samen in bed kruipen.

- Zorg ervoor dat kinderen hun speelgoed niet uitlenen aan anderen als ze ziek zijn. Toch gebeurd? Zorg er dan voor dat je de speeltjes goed ontsmet. (br.hln)

Studie bewijst: Belgische mannen schieten tekort in het huishouden

In België houden minder mannen zich dagelijks bezig met koken en/of huishoudwerk dan gemiddeld in de Europese Unie. Dat blijkt uit een nieuwe studie van het Europese Instituut voor Gendergelijkheid. Ook de zorgtaken komen nog steeds voornamelijk bij vrouwen terecht. De Vrouwenraad pleit voor een bijsturing van het beleid en stelt proefprojecten rond de 30-urenweek voor.

België doet het niet slecht in de Gender Equality Index, die meet in hoeverre Europese lidstaten gendergelijkheid benaderen. Elk land krijgt een score op 100, waarbij 100 totale gendergelijkheid betekent. De score wordt berekend op basis van scores in deelgebieden: arbeid, geld, kennis, tijd, macht en gezondheid. België prijkt in de studie van dit jaar (met cijfers uit 2015) op een zevende plaats met 70,5. Zweden staat bovenaan met 82,6.

Achteruitgang

Het verschil tussen België en de Scandinavische gendergelijkheidskampioen zit onder meer in het domein “tijdsbesteding”. In dat domein was de gelijkheid tussen mannen en vrouwen in België in 2015 verder af dan tien jaar eerder, zo blijkt. De score voor België in die categorie komt uit op 65,3, goed voor een 12de plaats en net onder het EU-gemiddelde.

Huishoudelijke taken

Van de Belgische mannen houdt bijvoorbeeld 28,7 procent zich dagelijks bezig met zorg voor kinderen of kleinkinderen, ouderen of gehandicapten. Bij de vrouwen is dat 43,1 procent. In Zweden is het verschil tussen de geslachten op dat gebied veel kleiner: 26,7 procent van de mannen tegen 29,5 procent van de vrouwen. Nog opvallender is het verschil tussen België en Zweden als het op koken en huishoudtaken aankomt. In ons land zegt 32,5 procent van de mannen en 81,2 procent van de vrouwen elke dag te koken en/of huishoudwerk te doen. In Zweden is dat 56,1 procent van de mannen en 73,6 procent van de vrouwen.

30-urenweek

De Vrouwenraad grijpt de studieresultaten aan om een “grondige bijsturing van het beleid” te vragen. “Op korte termijn moet het geboorteverlof voor vaders verdubbeld worden en moeten mannen veel meer aangespoord worden om ouderschapsverlof op te nemen”, zegt de organisatie. “Daarnaast moet er werk gemaakt worden van het recht op betaalbare kinderopvang. Nu is die zoektocht nog al te vaak lang en moeilijk.”

Op lange termijn moet er volgens de Vrouwenraad ingezet worden op een kortere werkweek voor vrouwen én mannen zodat de zorgtaken beter verdeeld kunnen worden. “Daarom zijn we vragende partij voor een aantal pilootprojecten rond de 30-urenweek.” (br.hln)

Nul begrip voor sluiting Olmense Zoo

De sluiting van de Olmense Zoo heeft gisteren een ongeziene storm aan reacties teweeggebracht. Heel wat mensen steunen de minister in zijn beslissing, maar in Balen en (verre) omgeving kan de beslissing op geen begrip rekenen. Zelfs burgemeester Johan Leysen (CD&V) maakte openlijk bekend dat hij de beslissing van Ben Weyts héél betreurenswaardig en onbegrijpelijk vindt. Een angstvallige stilte aan de poorten van de Olmense Zoo. Het najaar is altijd wat rustiger, maar nu was er amper een kat te zien, buiten een verdwaalde Duitse toerist die met zijn zoontje in Sunparks verbleef en een dagje naar de zoo wilde. Een trouwe bezoekster kwam ook haar steun betuigen en stak een protestbord voor de poort in de grond.

”Met deze beslissing kan ik echt niet akkoord gaan. Ik heb geen abonnement, maar ik kom hier zeer vaak. Het is een gezellige en familiale zoo. De dieren hebben hier meer plaats dan in andere dierentuinen. Ook qua verzorging heb ik nooit iets kwalijks opgemerkt.” De vrouw krijgt ook heel wat bijval. “De Olmense Zoo wordt niet zwaar gesubsidieerd zoals Planckendael en Antwerpen”, klinkt het bij heel wat mensen. “In de Olmense Zoo roeien ze met de riemen die ze hebben en de dieren hebben er echt wel veel ruimte. En dode dieren in de voederbakken? Tja, een tijger eet geen brokjes he.”

“Niet gelukkig”

Burgemeester Johan Leysen (CD&V) heeft het moeilijk met de beslissing van de minister. “Ik heb vorige week nog rondgelopen door het park en kan me niet herinneren dat ik dingen zag die echt niet door de beugel kunnen en waarvoor een definitieve sluiting zich opdringt”, zegt Johan Leysen. “Ik ben ook niet meteen gelukkig met de manier waarop dit is gelopen. We hebben het ook uit de krant moeten vernemen. Daarnaast is er woensdagmorgen een briefje met vier zinnen aangekomen. Daarin wordt ons gevraagd dat de sluiting door de politie gecontroleerd zal worden. Tja, ik denk dat de familie Verheyen wel zelf slim genoeg is om de sluiting te respecteren. Als er een controle moet gebeuren door onze agenten, zal dat toch met lange tanden zijn. Ik ga niet betwisten dat er zaken beter zouden kunnen, maar dat is volgens mij overal zo.”

Nooit klacht ontvangen

“Het park heeft de voorbije twintig jaar niets anders gedaan dan stappen vooruitgezet. Bouwovertredingen hebben ze geregulariseerd en verbeterpunten op vlak van veiligheid hebben ze aangepakt. Zelf hebben wij maar weet van één brief in 2015 na een inspectie door dierenwelzijn. Ik heb ook in de zeventien jaar dat ik hier burgemeester ben nooit een klacht mogen ontvangen. Ik hoop maar één ding: dat is dat ze op het kabinet de gevolgen ook goed inschatten. Want als dit ‘bedrijf’ over de kop gaat, verliezen tientallen mensen hun baan en moet er voor honderden dieren een oplossing gezocht worden. Het is echt droevig. Deze zoo heeft zoveel mooie dingen gedaan.”

Te drastisch

De ouders van Céline Dekoninck uit Lommel werken in de Olmense Zoo. Zelf is ze er ook aan de slag als jobstudente. Ze neemt in een reactie op een flimpje van Ben Weyts geen blad voor de mond. “Dieren hebben recht op liefde, een goede verzorging en een goed onderkomen. Maar uw beslissing is te drastisch. Als zoo zonder subsidies doet de Olmense Zoo er alles aan om de wetgeving rond dierenwelzijn te volgen. Zonder subsidies is dit allesbehalve gemakkelijk. Alles wat gebouwd en gemaakt wordt, is dan ook met geld uit eigen zak. De familie Verheyen leeft voor het uitbaten van de zoo en de verzorging van de prachtige dieren. Ik begrijp dat u als minister van welzijn maatregelen moet nemen. Maar heeft u ook gedacht aan het gevolg van uw maatregelen? U zet werknemers op straat, families zonder geld, bezoekers ontneemt u van hun passie voor dieren.” Op Facebook wordt ondertussen ook al opgeroepen om een petitie of fonds op te starten om zo snel mogelijk alles samen met de eigenaars in orde te kunnen brengen. Charel Verheyen was in elk geval duidelijk. “Een sluiting kunnen we even volhouden, maar zeker geen maanden of een jaar.” (br.hln)

Undercover in woonzorgcentra: “Je mag me doden”, schreef iemand. Ze wou er nog een mes bijleggen

 “Wat u voor mij nog kan doen? Gewoon lief zijn...” Het is ronduit hartverscheurend hoe een ouderling in een commercieel woonzorgcentrum te biecht gaat bij een undercoverreporter van het Eén-programma Pano. Lina Nasser zocht de waarheid achter de mooie promofilmpjes van de woonzorgcentra, waarbij de champagne ontkurkt, de jacuzzi pruttelt en de bejaarden glimlachend hun dagen slijten. Die waarheid is veel rauwer. De bewoners krijgen te weinig of soms geen eten. Er is te weinig personeel. En de bewoners zijn eenzaam. Allemaal.

Vier jaar na een dagenlange en onthullende reportagereeks in Het Laatste Nieuws en na talloze reportages over wantoestanden in de commerciële woonzorgcentra, is er hoegenaamd niks veranderd, zo zal vanavond blijken in de onthutsende eerste aflevering van het tweede seizoen van Pano. Want onthutsend is de reportage ‘Undercover in de zorgfabriek’ wel. Zeker als de oudjes, met respect voor hun privacy, hun hart luchten bij Lina Nasser, een reporter van wie ze denken dat het een vrijwilligster is. Eén van de bewoners toont haar zelfs een soort van afscheidsbrief. “Je mag me doden”, leest Lina voor uit het briefje. Het oudje méént elk woord. “Ik wou er eigenlijk nog een mes bijleggen...”
Tien weken lang ging Nina Nasser undercover in zeven woonzorgcentra in Vlaanderen. Ze ging aan de slag als vrijwilligster en sprak met bewoners, hun familie, werknemers en ex-directeurs. “Mijn eigen bobon sleet haar laatste levensjaren in zo’n commercieel woonzorgcentrum”, zegt Nina. “Ze klaagde soms wel over hoe het eraan toe ging. Ik dacht dat ze kritisch was. Pas nu besef ik dat ze niet overdreef...”

Jacuzzi

Nochtans, als je de promotiefimpjes van de commerciële woonzorgcentra bekijkt, moet het een paradijs op aarde zijn. Champagne wordt ontkurkt, personeel heeft àlle tijd om de bejaarde te begeleiden of rond te rijden in mooie tuintjes waar altijd de zon schijnt. En binnen wacht een jacuzzi voor een verkwikkende massage. Het eten lijkt elke dag opnieuw door sterrenchefs bereid.
“Het waren net dié flashy promofilmpjes die onze redactie op het idee van de reportage brachten”, zegt Pano-eindredacteur Pascal Seynhaeve. “Als je oud en hulpbehoevend wordt, kan je blijkbaar nergens beter terechtkomen dan in de commerciële woonzorgcentra.”

Ondervoeding

Niet dus. Een bejaarde zal vanavond vertellen hoe hij voor het éérst in een eeuwigheid een stapje in de openlucht zet. Enkel en alleen maar omdat de reporter Lina dat een goed idee vond. Het dagdagelijkse personeel heeft daar gewoon geen tijd voor. Er is zelfs geen tijd om alle bewoners deftig te voeden. “Soms worden volle plateaus eten terug afgeruimd omdat de bewoners zelf niet kunnen eten en er niemand was om hen te helpen”, stelde de reporter vast. En anonieme klokkenluiders zullen in de uitzending vanavond vertellen hoe het eten helemààl niet zo top is als wordt voorgeschoteld. “Van koolvis maak je geen kabeljauw”, klinkt het.
Huisarts Mark Huylebroeck trekt aan de alarmbel in de reportage. “Acht op de tien bewoners zijn ondervoed of lopen het risico op ondervoeding.”

Minimumnormen

Wettelijk gezien doen de commerciêle woonzorgcentra wat ze horen te doen. De overheid heeft minimumnormen opgelegd, wat betreft personeel, en daar houden de centra zich aan. Maar overschotjes zijn er dus niet. En de grote dupe daarvan is de bewoner. Velen slijten hun oude dag op een vreselijke manier. “Ik krijg veel vragen naar euthanasie”, zegt de huisarts nog.
Een ex-directeur van een commercieel woonzorgcentrum is vastberaden over waar hij zijn oude dag wenst door te brengen. Niét in de commerciële woonzorgcentra waar hij zo lang aan het hoofd van stond. “Mij krijgen ze er met geen stok in!“ (br.hln)
 

Delia was drie jaar samen met seriemoordenaar: “Toen ik zijn moordgereedschap onder het bed vond, wist ik dat ik de volgende was

Delia Balmer (67) is een van de weinige vrouwen die het pad van John Sweeney kruisten en het nog kunnen navertellen, al scheelde het geen haar. Hun relatie begon in 1991 in een pub in Londen, Delia werd verliefd op Sweeney door hun gedeelde passie voor reizen. Maar het duurde niet lang voor Sweeney gewelddadig werd: hij begon haar emotioneel en fysiek te manipuleren. Het begon met dreigende telefoontjes, maar niet veel later begon hij haar te verkrachten en met de dood te bedreigen.

Gijzeling

De mishandelingen escaleerden in 1994, toen Sweeney haar een week gijzelde in haar eigen huis. Sweeney bond Delia vast aan het bed en verkrachtte haar meermaals. Hij dreigde ermee haar tong af te snijden met een keukenmes als ze schreeuwde en duwde ook een pistool tegen haar hoofd. Het was tijdens die horrorweek dat Sweeney zijn eerste moord bekende. Hij vertelde hoe hij zijn ex-vriendin Melissa Halstead (33) had vermoord in Nederland en haar vervolgens in een kanaal had gedumpt.

Gearresteerd

Nadat een tandarts kwetsuren bij Delia had vastgesteld, besloot ze om naar de politie te stappen en haar verhaal te doen over de mishandelingen en bekentenissen van haar vriend. Sweeney werd gearresteerd, maar snel weer op borg vrijgelaten. Toen Delia hoorde dat haar vriend weer op vrije voeten was, wist ze dat haar laatste uur had geslagen.

Moordgereedschap

Net nadat Sweeney was vrijgelaten, ontdekte Delia zijn moordgereedschap onder het bed: een zeil, tape, touw, handschoenen en een zaag. “Ik wist dat hij me zou vermoorden”, vertelt Delia aan Daily Mirror. “Hij zou me in stukken zagen, net zoals hij bij Melissa had gedaan.” Haar vrees werd werkelijkheid, want Sweeney kwam terug voor haar, enkele dagen voor Kerstmis.

Verminkt voor het leven

Sweeney sloeg Delia op het hoofd met een bijl, brak haar armen en doorboorde haar long en dij met een mes. Ze verloor ook haar pink. Als bij wonder overleefde ze de aanval, maar Delia’s leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Haar zware littekens zijn een pijnlijk souvenir aan die nacht in 1994. “Eigenlijk ben ik toen gestorven”, vertelt ze. “Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, was ik niet blij dat ik nog leefde. Ik zal de rest van mijn leven afzien.”

Op de vlucht

Sweeney sloeg na zijn moordpoging op de vlucht. Hij vermoordde nog de 31-jarige Paula Fields, een moeder van drie, en bleef zes jaar lang spoorloos. “Iedereen zei tegen mij: ‘Ik zou constant over mijn schouder kijken als ik jou was’, maar dat kon me niet schelen. Na die aanval wou ik gewoon niet meer verder leven. Zo heb ik me constant gevoeld tijdens die zes jaar, en ik voel me nog altijd zo.”

Schilderijen

Uiteindelijk kon de politie Sweeney toch klissen. In zijn woonplaats vonden speurders meer dan 300 gewelddadige en pornografische schilderijen. Op zijn schilderijen waren vrouwen afgebeeld die waren verminkt met bijlen. Drie andere vriendinnen van Sweeney zijn nog altijd spoorloos. De kans is groot dat hij hen ook iets heeft aangedaan.

Levenslang

Sweeney werd veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, maar ook Delia zal haar hele leven de gevolgen dragen van haar relatie met hem. “Normaal zie je zulke dingen alleen in films, maar ik leefde drie jaar lang samen met een seriemoordenaar”, schrijft Delia in haar boek. (br.hln)

Minister Weyts sluit Olmense Zoo: “Wie niet horen wil, moet voelen”

De Olmense Zoo moet vandaag al de deuren sluiten. Minister Weyts (N-VA) trekt de vergunning in omdat de dierentuin in Balen al jaren de regels rond dierenwelzijn met de voeten treedt. “Wie niet horen wil, moet voelen.” De politie ziet erop toe dat het dierenpark gesloten blijft.

De derde grootste dierentuin van Vlaanderen gaat dicht nadat het Antwerpse park al tien jaar de pv’s aan elkaar rijgt. Zo kunnen de wilde beesten er niet schuilen voor de regen en worden uitwerpselen onvoldoende opgekuist. In de voederbakken werden rottende eendagskuikens aangetroffen en een luipaardwelp werd weggehaald bij zijn moeder om in een ronde kooi te zitten waar hij langs alle kanten kon worden bekeken. 

Een terugkerend probleem is dat de zoo te veel dieren houdt en kweekt, wat steevast tot plaatsgebrek leidt. Ondanks de vele boetes en de voortdurende vraag om aanpassingen kwam er geen structurele verandering. Daarom trekt Vlaams minister van Dierenwelzijn Ben Weyts de vergunning in. “Wie blijft volharden in de boosheid moet de gevolgen dragen”, klinkt het. “Er is zeker plaats voor dierentuinen in Vlaanderen: ze kunnen een positieve rol spelen in dierenbescherming en in educatie. Maar het welzijn van de beesten moet gegarandeerd zijn.”

“Betreurenswaardige beslissing”

De familie Verheyen, die de zoo uitbaat, heeft nog 60 dagen om beroep aan te tekenen bij de Raad van State, maar allicht moet er voor de bijna duizend dieren een nieuw onderkomen worden gezocht. De Antwerpse Zoo en dierenpark Planckendael hebben vooralsnog geen vraag gekregen om dieren over te nemen van de tot sluiten gedwongen Olmense Zoo in Balen, maar zijn naar eigen zeggen wel bereid om de mogelijkheden te bekijken, zegt woordvoerster Ilse Segers.
De Balense burgemeester Johan Leysen (CD&V) noemt de beslissing van minister Weyts “betreurenswaardig”. “Rond het dierenwelzijn hebben we enkel in 2015 een kopie van een brief aan de dierenarts ontvangen” stelt hij. “Over het vervolgtraject heb ik niets meer vernomen. Ik ben geen specialist, maar ben deze week nog door het park gelopen en heb daar geen problemen gezien die van die orde zijn dat een onmiddellijke sluiting nodig zou zijn.”

Volgens Leysen investeerden de uitbaters van de Olmense Zoo de voorbije jaren nog fors in de verschillende dierenverblijven. (br.hln)

Mijn ouders verzwegen dat ik blind was, tot ik het op mijn 17de bij toeval zelf ontdekte

Aan het woord is Caroline Casey. In de Britse krant The Telegraph vertelt de vrouw uit Dublin ook hoe ze uiteindelijk te weten kwam wat er aan de hand was met haar. “Ik was bij mij oogarts en vertelde langs mijn neus weg dat ik mijn rijbewijs wilde halen”, zegt ze. “Hij keek verwonderd. Hadden mijn ouders het me dan niet verteld? Ik bleek ‘oculair albinisme’ te hebben, een genetische aandoening die maakt dat ik zo goed als niets zie. Ik zou niet leren rijden. Toen niet. Nooit.”

Haar ouders bleken het al die tijd al geweten te hebben: sinds ze amper zes maanden was en de ziekte was vastgesteld. Ze hielden het in de gaten, maar repten er met geen woord over. “Mensen vragen me vaak of ik niet kwaad ben op hen”, zegt ze. “Dat is niet zo. Ik heb hun beslissing nooit in vraag gesteld. Het enige wat ik nog weet is dat mijn moeder begon te huilen, toen ze uiteindelijk de waarheid vertelde. Ik denk dat het haar hart brak dat ze me niet meer kon beschermen voor de harde werkelijkheid.”
Lastig
Zelf had ze het er heel lastig mee. Ze had zo lang een ‘gewoon’ leven geleid, hoe kon ze nu blind zijn? Maar met de tijd begonnen de puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Ze begreep nu plots waarom ze alleen vage schimmen kon zien en een gezicht pas als ze er vlak voor stond. En waarom ze alles op een halve meter zag als door een onscherpe camera. “Ik begreep nu waarom ik altijd zo bang was om een kamer met mensen binnen te stappen (omdat ik niet kan zien wie ze zijn), waarom ik zo slecht ben in sport en waarom ik met mijn neus tegen het scherm ga zitten als ik televisie kijk.”

Het weerhield Caroline er niet van om het te maken in het leven. “Ik wilde mezelf niet labelen als iemand met een beperking en daarom hield ik mijn aandoening verborgen terwijl ik aan de universiteit studeerde en daarna aan de managementschool. Alleen enkele dichte vrienden uit mijn jeugd wisten het. Ook mijn sociaal leven leed er niet onder. Ik stond bekend als de luide van groep, waarschijnlijk een compensatie voor het feit dat ik amper iets zag.”
Muur
Pas op haar 28ste liep ze tegen een muur aan. “Ik werkte als management consultant voor het internationale organisatieadviesbureau Accenture toen mijn wereld opeens instortte”, vertelt ze. “Ik was te trots om hulpmiddelen te gebruiken die me konden helpen met mijn blindheid - zoals spraakgestuurde software - en bleef mijn aandoening verstoppen. Maar dat kostte me zo veel energie dat mijn zelfvertrouwen in vrije val ging en ik er uiteindelijk mee voor de dag moest komen.”

Caroline stapte naar de HR-afdeling van het bedrijf en zei dat ze blind was en hulp nodig had. “Ik was erg nerveus. Maar toen het eruit was, voelde ik me meteen een pak lichter. De beslissing om mijn beperking te aanvaarden, zette iets in gang. Ik ging via het werk bij een dokter langs en die zei dat ik er tussenuit moest. Want ik had mijn breekpunt bereikt”, vertelt ze.
Sabbatjaar
Na een sabbatjaar besloot ze Accenture te verlaten en een vzw op te zetten die een positief beeld promoot van mensen met een beperking. “Momenteel ben ik halverwege een trektocht van 1.000 kilometer te paard door Colombia om aandacht te vragen voor de waarde van mensen met een beperking, ook in het bedrijfsleven”, zegt ze. “Ik probeer het nog altijd te vermijden om hulp te vragen, tenzij het niet anders gaat. En ik heb technieken ontwikkeld die me helpen om op eigen benen te kunnen staan. Maar ik heb tegelijk een evenwicht gevonden tussen sterk zijn en je kwetsbaarheid tonen. Mede dankzij mijn man en mijn stiefkinderen.”   (br.hln)

Mijn stiefvader ontvoerde me toen ik 12 was en verkrachtte me 19 jaar lang bijna elke dag

 Vorig jaar lag Rosalynn McGinnis (32) nog te kermen van de pijn in een tent op het platteland van Mexico, terwijl ze herstelde van een primitieve galblaasoperatie. Desondanks moest ze van haar voormalige stiefvader Henri Piette (62) het huishouden doen. In een interview met het magazine People vertelt ze hoe ze erin slaagde om te ontsnappen aan de man die haar naar eigen zeggen in 1997 ontvoerde van school in het Amerikaanse Oklahoma en sindsdien bijna elke dag verkrachtte.

Bijna twee decennia lang zou de man haar geslagen, gefolterd en verkracht hebben, nadat hij haar dwong om met hem te ‘trouwen’ achterin een bestelwagen. Maar op dat moment, daar in die tent, wist ze dat ze iets moest doen. “Ik besefte dat als ik er niet weg zou raken, ik ofwel gek zou worden ofwel zou sterven. En dat laatste zou betekenen dat ik de kinderen die ik intussen met hem had zou moeten achterlaten bij hem”, vertelt ze.

In juni vorig jaar slaagde ze erin weg te komen, met acht van hun negen kinderen. Haar oudste zoon was toen al weggelopen. “Ik was het moe om te bedelen om geld en voedsel”, zegt ze. “Ik verdiende wat geld door honing, koffie en ijs te verkopen en schraapte alles samen om te vluchten naar Oaxaca City. Ik had eerder een vrouw leren kennen aan wie ik alles had verteld en zij beloofde me te helpen.”
Contact
Dankzij haar kon Rosalynn contact maken met het National Center for Missing & Exploited Children (NCMEC) en aan die organisatie vertelde ze haar verhaal. “Het was zo fijn om eindelijk iemand de waarheid te zeggen”, vertelt ze. “Ik was wel bang, maar het was zo een fijn gevoel om niet meer te hoeven liegen, zoals ik jaren verplicht was te doen.”

Twee maanden leefde ze nog met haar kinderen op een onderduikadres, voor de NCMEC met de hulp van het Amerikaanse consulaat in Mexico paspoorten kon regelen om hen naar de VS te laten komen. “Het vroeg heel wat moed”, zegt Robert Lowery van de cel Vermiste Kinderen van de NCMEC over de vlucht van Rosalynn. “Ze dacht niet alleen aan zichzelf, maar ook aan haar kinderen.”

Intussen is de FBI een onderzoek gestart naar wat er precies gebeurde. Na maanden op de vlucht geweest te zijn, werd Piette donderdag opgepakt, uitgeleverd en beschuldigd van verkrachting in Oklahoma. Volgens de FBI zou hij ook diepe banden hebben met criminele organisaties in Mexico. Hij wacht nu zijn proces af in de gevangenis.  (br.hln)

Mountainbikers kunnen ijzerdraad op parcours maar nipt ontwijken

Een groepje mountainbikers is zaterdagmiddag aan een vreselijk ongeluk ontsnapt. De mountainbikers troffen tijdens hun rit een ijzeren draad aan die rond twee bomen op keelhoogte gespannen was. “Dat is levensgevaarlijk en dus gewoon poging tot moord”, klinkt het bij een van hen. Politiezone Druivenstreek laat alvast weten extra controles te houden bij mountainbike-evenementen.

“Ik had met enkele vrienden een parcours uitgestippeld om te gaan mountainbiken in Terlanen. Dat doen we wel vaker”, zegt een van de mountainbikers die liever anoniem wil blijven. Maar zaterdagmiddag scheelde het geen haar of de rit was tot een abrupt en catastrofaal einde gekomen. “Tijdens een afdaling heeft een van mijn vrienden de draad gelukkig zien hangen. Hij heeft die net op tijd kunnen ontwijken. We hoorden hem roepen dat we moesten oppassen en afremmen.” De mountainbikers besloten daarop de ijzeren draad meteen te verwijderen en de politie in te lichten.

Vergunning

De korpschef van politiezone Druivenstreek, Sébastien Verbeke, bevestigt dat de groep een klacht heeft ingediend. “Zij hebben ons laten weten dat die draad daar gehangen heeft. Het is de eerste keer dat we zo’n klacht hebben binnengekregen. Ik wil ook meteen verduidelijken dat die groep een vergunning heeft om daar met de mountainbike te mogen rijden. Buurtbewoners zijn soms gefrustreerd omdat ze vinden dat de mountainbikers snelheidsduivels zijn en gaan dan domme dingen doen. Via deze weg wil ik dan ook vragen aan de mensen om vooral niet het heft in eigen hand te nemen, want dat lost niets op. Indien er problemen zijn, nemen de buurtbewoners het best contact op met de politie zelf.”

“Wij proberen altijd alles en iedereen te respecteren en we zorgen ervoor dat we altijd een vergunning hebben”, klinkt het bij het groepje mountainbikers. “Mensen laten hun hond wel eens loslopen, maar daar proberen wij zeker rekening mee te houden. Als we in dat soort situaties terecht komen, dan gaan we trager rijden. Dat is absoluut geen probleem. Veiligheid boven alles.”

Groendienst

“We hebben nog geen flauw benul van wie de daders kunnen zijn, maar ik denk wel dat we die kant op moeten zoeken”, aldus de korpschef. Omdat de draad werd gevonden op de grens van Terlanen met Ottenburg, werd ook de hulp ingeschakeld van politiezone Voer en Dijle. Die is ondertussen met een onderzoek gestart.

”Naast het onderzoek van de politie, wil de gemeente er ook voor zorgen dat de mountainbikers veilig zijn”, zegt Sven Willekens (Open Vld), schepen van infrastructuur. “Zo heb ik bijvoorbeeld aan de werknemers van de groendienst gevraagd of ze tijdens hun werkzaamheden niet een oogje in het zeil kunnen houden. Voornamelijk op de trage wegen. Ook de lokale wielerorganisatie gaat meer controles houden”, aldus de schepen.


Als de dader gevat wordt, riskeert hij tot maximaal drie jaar celstraf en een geldboete voor het opzettelijk toebrengen van slagen en verwondingen met voorbedachte rade. Aangezien er in dit geval geen verwondingen zijn, zou hij er met een minimumstraf van één maand kunnen vanaf komen. (br.hln)

Het is officieel: maandag is écht de ergste dag, volgens de wetenschap

Lijk jij dat ochtendhumeur op maandag maar niet van je te kunnen afschudden? Je bent niet alleen. Volgens een analyse van sociale media voelen we ons namelijk allemaal het slechtst op maandag.

Dat blijkt uit miljoenen berichten op Twitter, die al sinds 2008 door het Complex Systems Center van de University of Vermont  bestudeerd worden. Aan de hand van de berichten wordt vervolgens een algemeen geluksgevoel in kaart gebracht. Wat blijkt nu? Over het algemeen voelen we ons beter tijdens de rest van de week, met een gelukspiek op zaterdag, gevolgd door een crash op maandag.
De analyse stoelt op een willekeurige selectie van een dagelijkse selectie van 50 miljoen Twitterberichten, zo’n 10 procent van het totale verkeer op de website. Daarvoor hebben de onderzoekers meer dan 10.000 veel gebruikte woorden een score gegeven van 1 tot 9, waarbij het geluksgevoel steeds toeneemt. Op die manier krijgen ook de verschillende dagen een algemene geluksscore.

Volgens de geluksmeter zou geluk, of toch zoals het wordt uitgedrukt op Twitter, over het algemeen in gelijkmatige golven komen: de echte dieptepunten komen er meestal na natuurrampen, de dood van celebrities en terroristische aanslagen, hoewel de verkiezing van Donald Trump ook erg hoog in dat droevige lijstje staat. De hoogtepunten worden meestal genoteerd op feestdagen zoals Moederdag en Kerstmis, of vrolijke gebeurtenissen zoals de royal wedding.

Natuurlijk heeft de meter ook zijn beperkingen, Twittergebruikers zijn niet altijd representatief voor de hele bevolking, maar volgens onderzoeker Danforth lopen de resultaten globaal genomen wel gelijk met die van publieke peilingen. En er is meer: gemiddeld zijn we minder gelukkig dan pakweg 18 maanden geleden. “Als we inzoomen op de grafiek over de jaren heen, dan zien we dat ons geluksgevoel over het algemeen gedaald is,” aldus Danforth. “Zeker na de terroristische aanslagen in Orlando en Londen, de Amerikaanse verkiezingen en nu natuurlijk ook Las Vegas.”

“Ons geluksgevoel is de laatste acht jaren steeds constant geweest, tot nu”, gaat hij verder. “Onze dieptepunten liggen een stuk lager, dus onze emoties swingen veel meer de pan uit. Zeker de laatste maanden zijn erg moeilijk geweest, als we Twitter mogen geloven. Er is heel wat stof tot nadenken, de dag van vandaag.”  (br.hln)

5 dingen waar obers een hekel aan hebben die we allemaal doen op restaurant

Niets zo leuk als een zondagavond afsluiten met een gezellig etentje buitenshuis. Maar waar jij ongetwijfeld de tijd van je leven beleeft, zitten obers vaak met de handen in het haar door het gedrag van de restaurantgangers. “Vooral hulpvaardige gasten zijn de ergste nachtmerrie van een ober,” verklapt restauranteigenaresse Suzanne Perry aan TIME.

1. Je neemt iets van het dienblad

Je ziet een ober voorzichtig rond jullie tafeltje draaien terwijl er een gevaarlijk vol uitzien dienblad op zijn handpalm balanceert. Dus besluit je hem een handje te helpen en alvast de glazen van je tafelgenoten te nemen. Geen goed idee. Vanuit jouw oogpunt lijkt het alsof je de ober helpt door het dienblad minder zwaar te maken. Zo zorg je er echter ook voor dat het evenwicht verstoord wordt, en voor je het weet krijg je een heuse wijndouche over je heen. Niet doen dus.

2. Je ruimt het servies zelf al op

Jullie hebben gedaan met eten, en het duurt nog even voor de ober langskomt. Waarom hem niet een handje helpen en zelf het servies en bestek al op elkaar stapelen? Goed bedoeld, maar liever niet, verklapt Perry. “Borden en bestek worden vaak op een heel specifieke manier gestapeld, zodat het goed in evenwicht is. Laat het dus vooral aan de professionals over.”

3. Je stopt je servet in je glas

Oeps, de borden zijn al weg maar je servet ligt nog op tafel. Wat doe je dan?? Je stopt het snel in je glas. Op die manier heeft de ober minder werk, want dan is de tafel helemaal proper, toch? Klopt, maar nu zadel je iemand met het niet zo leuke taakje op om die vochtige servetpropjes uit de glazen te gaan peuteren. Laat ze dus toch maar gewoon op tafel liggen.

4. Aan een vuile tafel gaan zitten

Het lijkt logisch: de enige vrije plek is een tafel die nog niet is opgeruimd. Dus ga je alvast zitten, en wacht je tot het personeel komt opruimen. In het vervolg doe je dat beter niet, en blijf je gewoon even rechtstaan tot de tafel is opgeruimd. Door te gaan zitten, verplicht je de ober om alles te laten vallen waar hij of zij mee bezig is en meteen te komen opruimen, nieuwe gasten aan een vuile tafel is immers geen goede klantenservice. En daarbij moeten ze over je heen gaan hangen om de tafel te kunnen schoonvegen. En zeg nu eerlijk: dat is voor iedereen een beetje genant.

5. Zelf je tafel kiezen

Als er een bordje staat dat aangeeft dat je best even wacht voor je gaat zitten, doe dat dan ook. Vaak werken deze restaurants met schema’s, gebaseerd op het aantal tafels dat door iedere ober bediend wordt. Als je zelf lukraak een tafeltje gaat kiezen, stuur je het systeem in de war waardoor de ene ober plots veel meer werk heeft dan de andere. (br.hln)

Robert Cray - Don't Be Afraid Of The Dark

Klik op de foto om hem te beluisteren

Hij was een van de artiesten, zoals ook Stevie Ray Vaughan en George Thorogood, die een breder publiek bereikten op de radio met het spelen van vernieuwende gitaarblues en schrijven van liedjes in de jaren 80. Hij startte met gitaarspelen in zijn tienerjaren.
In het middelbaar onderwijs begon de liefde voor blues en soul te groeien doordat hij begon platen te verzamelen. Tegen z'n 20e had Cray reeds zijn helden Albert Collins, Freddie King en Muddy Waters live gezien, en besloot zijn eigen band op te richten. Deze begon op te treden in de steden aan de westkust. Na vele jaren van regionaal succes, kon Cray beginnen bij Mercury Records in 1982.
Zijn derde release, Strong Persuader, won een Grammy Award, en de single "Smokin' Gun" gaf hem naamsbekendheid bij een breder publiek. Cray was een openingsact voor de grote sterren. Begin jaren 90 werd zijn naam steeds verbonden met zijn soulstem, proper gitaarwerk en een vernieuwend bluesgeluid.
Cray hanteerde voornamelijk Fendergitaren (Telecasters en Stratocasters), en speelde in een band die gewoonlijk bestond uit een bas, drums, keyboard, saxofoon en trompet. Hij  neemt nog steeds platen op en tourt nog rond .
In 2011 werd Cray opgenomen in de Blues Hall of Fame.

Waarom een weekend eigenlijk drie dagen zou moeten duren

Nu al geen zin in morgen? Dan is er goed nieuws, want volgens de Britse universitair Alex Williams verdienen we eigenlijk nóg een vrije dag. En ja, hij werpt daarbij zelfs goede argumenten in de strijd.

“Een weekend van drie dagen zorgt ervoor dat je meer tijd hebt om met vrienden en familie door te brengen, de wereld buiten de werkmuren te ontdekken en te ontspannen van alle druk die het professionele leven met zich meebrengt,” zo begint Alex Williams zijn betoog, lector aan de City University van Londen. Daar kunnen we ons alvast in vinden. Maar er is meer, en zijn argumenten zijn zelfs maatschappelijk relevant te noemen.

Goed voor het milieu

“Weekends van drie dagen zijn ook één van de makkelijkste stappen die we kunnen zetten om onze impact op het milieu te verkleinen én onze economie te versterken,” zo gaat Williams verder. Hij baseert zich hiervoor op onderzoek dat een verband aantoont tussen minder werkuren en een lagere energieconsumptie: als de lichten, air conditioning en computers een dag in de week minder aan moeten staan op kantoren, kan je heel wat op verbruik besparen. Bovendien worden de wegen en het verkeer minder belast als mensen nog maar 4 keer per week naar hun werk gaan met de wagen.
Betere gezondheid en productiviteit

Betere gezondheid en productiviteit

Als extra bewijs haalt Williams een experiment uit 2007 in Utah aan, waar vrijdag als werkdag werd afgeschaft door van maandag tot donderdag langere uren te werken. De staat kon zo 1,6 miljoen energiekosten besparen na de eerste tien maanden, en de vermindering van het woon-werkverkeer zorgde voor een jaarlijkse vermindering in uitstoot van 12.000 ton CO2, aldus de lector. We vrezen dat Alex Williams met zijn voorstel niet meteen alle regeringen wereldwijd tot inzicht doet komen. Maar we kunnen er maar van dromen. Met argumenten als een betere nachtrust, sociaal leven, gezondheid en productiviteit op het werk probeerden we eerder al eens om een extra dagje weekend aan te kaarten. Proberen gaat mee. (br.hln)

Atlas uit 1603 brengt 106.000 euro op in Brugge

Bij veilinghuis Van de Wiele in Brugge is een Latijnse atlas van Ortelius uit 1603 voor 106.000 euro onder de hamer gegaan. Ook de collectie van de oude kloosterbibliotheek van het Augustijns Instituut van Eindhoven werd geveild.

Vooral de werken van de Franse 17e-eeuwse kunstenaar Jacques Callot sprongen in het oog tijdens de tweedaagse veiling met ruim 1.000 loten. Daarnaast konden geïnteresseerden ook werk van Belgische graveurs zoals Rassenfosse en Rops op de kop tikken.
Een Latijnse atlas van de Brabantse cartograaf Abraham Ortelius uit 1603 ging voor 106.000 euro onder de hamer. Theatrum orbis terrarum bevat 151 kaarten en vijf platen, allemaal handgekleurd. Een handgeschreven Brugs rekeningenboek uit 1475 werd voor maar liefst 7.000 euro geveild.

Kloosterbibliotheek
Van de Wiele veilde daarnaast ook 160 loten uit de oude kloosterbibliotheek van het Augustijns Instituut van Eindhoven. De rest van de collectie uit de voormalige Wetenschappelijke Bibliotheek Marienhage gaat pas in 2018 onder de hamer. De achtdelige reeks ‘De Aanmerkenswaardigste en Alomberoemde zee- en landreizen der Portugeezen, Spanjaarden, Engelsen en allerhande natien’ ging voor 24.000 euro onder de hamer. De uitgave van Pieter van der Aa uit 1727 bevat meer dan 100 geïllustreerde ontdekkingsreizen.

Tijdens de veiling werden de loten in totaal voor een bedrag van ruim 450.000 euro verkocht. (br.hln)

Natalie Imbruglia (Sydney, 4 februari 1975) is een Australische zangeres en actrice.

Net als enkele andere Australische artiesten (zoals Jason Donovan en Kylie Minogue) speelde Natalie ook in de soapserie Neighbours ("Buren").

In 1997 bracht ze haar eerste nummer Torn, een cover van Ednaswap, uit als voorbode van haar eerste cd, Left of the middle. Dit nummer werd één van de best verkopende singles aller tijden in Groot-Brittannië, met meer dan 1 miljoen verkochte exemplaren. Ondanks de grote verkoopcijfers heeft "Torn" nooit de top van de Britse Hitparade bereikt. In de 'UK radio chart' waarbij naar airplay wordt gekeken haalde Torn wel de hoogste positie, voor maar liefst 11 weken. Ook bij de "Billboard Airplay Chart" van de Verenigde Staten stond het nummer veertien weken bovenaan de lijst. In totaal heeft het nummer veel records op de radio verbroken. "Left of the middle" bevatte nog drie andere commerciële singles, waarvan de tweede single "Big Mistake" de grootste impact maakte op de Britse hitparade door de tweede plaats te bereiken. Het album heeft het in de Verenigde Staten en in het Verenigd Koninkrijk de top 10 bereikt. In haar thuisland Australië en in Nederland bereikte het album zelfs de eerste plaats. In totaal is "Left of the middle" tussen de 6.5 en de 7.0 miljoen keer verkocht en wordt het als een commercieel succes gezien. Critici waren niet altijd even enthousiast over het album. Natalie werd in enkele professionele recensies een fotogenieke schoonheid genoemd die met behulp van muzikale professionals een indruk op de hitlijsten zou willen maken. Ook werden de overeenkomsten met tijdgenote Alanis Morissette erg zwaar bekritiseerd.

Dit is de oudste vrouw ooit op de cover van Vogue

Elegantie en klasse kennen geen leeftijd, en dat hebben ze bij Vogue ook ontdekt. Op de cover van hun oktobernummer prijkt dan ook de oudste vrouw ooit in de hele geschiedenis van het magazine: de immer stijlvolle 73-jarige actrice Lauren Hutton.

Het Italiaanse oktobernummer is dan ook getiteld ‘De tijdloze editie’. De actrice werd gekleed door Valentino en op beeld vastgelegd door fotograaf Steven Klein. Zelf vindt ze het alvast een grote stap voorwaarts: “Deze cover kan de maatschappij veranderen,” vertelt Hutton aan de modewebsite Women’s Wear Daily. “Voor het eerst is er een vrouw van mijn leeftijd te zien. Iemand die nog steeds actief is en breed lacht.”
Uitgever Emanuele Farneti valt haar bij. “Tegenwoordig focussen meer en meer campagnes op vrouwen op leeftijd. Dat past volledig in het kader van diversiteit en inclusie, dé uitdaging van onze huidige samenleving. Dit gaat niet alleen over gender, maar ook over geslacht, ras en religie. Niemand zou zich uitgesloten mogen voelen.” (br.hln)

Vijftig jaar onterecht in de psychiatrie, maar toch een positieve boodschap in nieuw boek

Liliane Stynen, beter bekend als Rosalie Niemand, viert op 28 oktober haar 85ste verjaardag met een concert in het Mechelse Cultuurcentrum. Bijna vijftig jaar bracht ze onterecht gedwongen door in de psychiatrie, maar sinds ze op haar 49ste ‘mocht gaan’, omarmt ze het leven. Volgend jaar komt ook een derde boek van haar hand uit. Niet over “de hel” die ze doormaakte, wel over de periode daarna. De periode waarin Rosalie Niemand iemand werd.

De eerste vijftig jaar van haar leven waren voor Liliane Stynen een langgerekte nachtmerrie. Toen ze vijf jaar was, werd het ongewenste meisje door haar liefdeloze moeder in een gesticht voor achterlijke kinderen gestopt. Op haar twaalfde verhuisde ze naar een psychiatrische inrichting voor volwassen vrouwen, hoewel ze geestelijk gezond was. Een lijdensweg waar pas op haar 49ste een einde aan zou komen. En niet omdat ze ‘genezen’ was, maar omdat de subsidies voor gesloten instellingen teruggeschroefd werden. Ze was toen niemand - een identiteitskaart had ze niet. Tot schrijfster Elisabeth Marain haar levensverhaal optekende en de bestseller ‘Rosalie Niemand’ uitbracht in 1988. Sindsdien mocht Liliane overal gaan spreken, en kwam er zelfs een theatervoorstelling.

Je wordt deze maand 85. Meer dan de helft van al die jaren zat je in een instelling. Denk je daar nog vaak aan terug?

“Ik kijk niet om, nee. Of ik probeer dat toch zo weinig mogelijk te doen. Het verleden is het verleden. Op mijn 50ste is een nieuw leven gestart. Maar als ik op tv iets over kindermisbruik zie, dan krijg ik ‘het’.”

Het verhaal van je eerste levenshelft leest als een fictieroman. Hoe kon dit gebeuren?

“Het was oorlog, en zo nauw werd er niet gekeken in de psychiatrie. De verandering is er pas gekomen met de komst van personeel - al waren dat in het begin familieleden van de nonnen - en de opmaak van reglementen voor de sector, eind jaren 60. Natuurlijk waren er mensen die dan al gezien hadden dat er niets mis was met mij. Maar wie dat durfde aankaarten of te vriendelijk was, werd overgeplaatst. Ik was een harde werker, en moest onder meer kantklossen voor de priesters. Daarom hebben ze mij gehouden. Ik heb later nooit een vergoeding gevraagd, ik was al blij dat ik er weg was. Ik was ook niet de enige die daar onterecht zat. Zo herinner ik me de vrouw van een rijke advocaat, die daar tegen betaling door haar man gedumpt was. Maar ik heb er misschien wel het langst gezeten.”

De financiële gevolgen voel je nog steeds. Je woont in Mechelen in een klein sociaal

appartement en moet rondkomen met een minimumpensioen.

“Na mijn vrijlating ben ik meteen gaan werken in de linnendienst van Borgerstein en als naaister voor verschillende winkels in Zaventem. Maar de tijd was te kort om een pensioen op te bouwen. Dankzij de vele spreekbeurten die ik gegeven heb, kon ik wel wat geld opzij zetten. Het enige waar ik iets aan uitgeef, is muziek. Voor de rest heb ik niet veel nodig. Mijn instrumenten, waaronder drie mandolines en twee gitaren, gaan na mijn dood naar begaafde kinderen die zelf geen instrumenten kunnen betalen. Geld dat overblijft, gaat naar kinderen die te vondeling gelegd worden.”

Koester je wrok?

“Nee, al kan ik niet naar de kerk gaan. Daar heb ik te veel voor meegemaakt. De nonnen zeiden: ‘Ge krijgt wat ge kunt verdragen’. En dus heb ik veel moeten verdragen. Ik was te fier. Als ik gestraft werd, beloofde ik nooit om voortaan braaf te zijn. Ik ben altijd een koppige plantrekker geweest, maar ik geloof dat dit uiteindelijk ook mijn redding was.”

En je moeder? Geen wrok tegen haar?

“Ze is gestorven op 76-jarige leeftijd (haar vader heeft Liliane nooit gekend, red.). Het deed me niets. Ze was voor mij een vreemde vrouw, een stripteaseuse die me afgestaan heeft. Ik heb haar voor het laatst gezien op mijn plechtige communie. Die dag heeft ze me gezegd dat ze me nooit meer zou bezoeken. Dat was mijn cadeau. Als je moeders met hun kind ziet, dan lachen die. Ik heb de mijne nooit weten lachen.”

Een eigen gezin was voor jou ook geen optie?

“Als je pas op je 49ste vrijkomt, dan begin je daar niet meer aan. Al had ik heel graag kinderen gehad.”

Je bent lid van twee orkesten die zullen optreden tijdens je verjaardagsfeest, waar je ook zelf zal zingen. Muziek is je lange leven?

“Ja. Had ik dat niet gehad, dan zou ik het nooit overleefd hebben. Als ik op mijn kamertje zat, kon ik huilen en muziek spelen tegelijk. Ik heb alles zelf moeten leren, door op mijn gitaar Franse liedjes van Eurosong mee te spelen. Muziek brengt mensen samen. Als ik niet meer kan spelen, dan hoeft het voor mij niet meer.”

De theaterversie van ‘Rosalie Niemand’ wordt nog regelmatig opgevoerd. Is het belangrijk dat je verhaal nog altijd verteld wordt?

“Voor mij hoeven die voorstellingen niet, al blijft de boodschap wel belangrijk. Zoiets mag nooit meer gebeuren. Wie wantoestanden ziet in een bejaardentehuis, school of ziekenhuis: stop dat niet in de doofpot. Onlangs was er in het nieuws een bericht over een kind van 11 jaar dat ze in de psychiatrie gestoken hadden. ‘Dat dit nu nog kan’, dacht ik. Gelukkig zijn de tijden wel veranderd. Ik heb de folterbaden en elektroshocks nog meegemaakt... Al verkoos ik dat boven de medicatie. Ik was niet ziek, maar ik kreeg medicijnen die van mij een plant maakten. Ik stak mijn vinger in mijn keel om ze weer uit te braken.”

Volgend jaar komt er een derde boek uit over je leven, met als werktitel ‘Rosalie Iemand’. Delfin Vandenheede schrijft het in jouw opdracht. Wat wil je nog vertellen?

“Het gaat over mijn leven na de psychiatrie. Voor ik ga, wil ik nog een positieve boodschap achterlaten. Hoezeer het leven ook tegenzit: probeer de draad weer op te pikken. Laat je hoofd niet hangen, maar omarm het leven. Kijk naar mij, ik ben nu gelukkig. Het boek vertelt over de goede dingen die ik tegengekomen ben. De vele vrienden, de muziekgroepen. Als die boodschap aankomt, dan heb ik niet voor niets geleefd.” (br.hln)