Randy Newman( Randall Stuart) (Los Angeles (Californië), 28 november 1943) is een Amerikaanse componist en zanger. Hij bracht meer dan 35 albums uit. Hij schreef ook diverse soundtracks voor films.
Newman groeide op in een muzikaal beroemde familie. Zijn ooms Alfred, Lionel en Emil waren gerespecteerde filmcomponisten. Zijn vader Irving schreef een song voor Bing Crosby. Newman werd op zijn zeventiende jaar professioneel songwriter voor een uitgever in Los Angeles. Toen hij met hulp van zijn vriend Lenny Waronker een platencontract bij Reprise kreeg, stopte hij als broodschrijver en richtte zich op een carrière als singer/songwriter.
Zijn orkestrale debuut in 1968 Randy Newman Creates Something New Under The Sun was niet direct een succes in verkoopcijfers, maar de nummers van het album werden binnen korte tijd door diverse artiesten op de plaat gezet. Met zijn volgende album 12 songs (1970) oogstte Newman alom lof. Gedurende de jaren zeventig maakte hij diverse platen, waaronder Sail Away, Good Old Boys en Little Criminals.
Kenmerkend voor zijn hits zijn de bijtende satirische teksten, zoals God's Song van het album Sail Away. Daarin laat hij God zeggen waarom hij zoveel van de mensen houdt, hoewel hij de steden platbrandt en hun kinderen afneemt. De mensen zeggen dat ze gezegend zijn met zo'n Heer. You must all be crazy to put your faith in me! That's why I love mankind!. Al verschillende malen werd Newman bekritiseerd of zelfs voor de rechter gedaagd vanwege cynische teksten die door veel Amerikanen verkeerd begrepen worden. De tekst van Short people schoot bij veel kleine mensen in het verkeerde keelgat.
Sinds de jaren tachtig verdeelt Newman zijn tijd tussen het opnemen van nieuwe albums en componeren voor films. Voor zijn soundtracks en filmsongs ontving hij tot dusver (2011) twintig Oscarnominaties, waarvan slechts één werd verzilverd: hij won een Oscar voor Beste Filmsong in 2002 voor het liedje If I Didn't Have You uit Monsters, Inc.. Hij ontving een Grammy Award voor de score van The Natural en een Emmy voor zijn muziek in Cop Rock. Bekend filmwerk uit de jaren negentig van Newman is de muziek voor Toy Story. In 2002 won hij zijn eerste Oscar voor het lied If I Didn't Have You uit de film Monsters en co. Newman zei daarover: The impact of the Oscar lasted about a day and a half. In 2010 kreeg Newman een ster op de beroemde Hollywood Walk of Fame.
Kim Clijsters is opnieuw het nummer één van de wereld in het
vrouwentennis. In Parijs was in de kwartfinale te sterk voor Jelena
Dokic (6-3 en 6-0). Ze is daarmee ook de eerste mama in het tennis die
zich 's werelds beste mag noemen.
Clijsters wist al de hele week dat een plaats in de halve finale
voldoende zou zijn om voor het eerst sinds haar comeback weer op één te
staan. In haar kwartfinale had ze echter weinig moeite met Dokic. Die
won amper drie spelletjes, al won ze die wel allemaal in het begin.
Clijsters keek verrassend tegen een 3-0 achterstand aan, maar gaf nadien
geen enkele game meer prijs.
Zo sloot ze de eerste set nog met
6-3 af, waarna de tweede set op een droge 6-0 eindigde. Met twaalf
gewonnen games op rij ging Clijsters vlot over Dokic. Toernooidirectrice
Amelie Mauresmo gaf Clijsters een trofee voor haar prestatie. "Ik ben
blij dat ik hier nummer 1 kan worden. Vorige keer was in LA, nu is het
in Europa. Het is wel niet in België, maar toch dicht bij huis", aldus
Clijsters.
Het is de vierde keer dat Kim Clijsters nummer één van
de wereld wordt. Ze stond in totaal 19 weken aan de leiding van de
WTA-ranglijst. Sinds 1975 hebben 19 verschillende dames op de eerste
plaats gestaan. Justine Henin stond 117 weken op één. Clijsters neemt de
eerste plaats over van Caroline Wozniacki.
Toegewijde hondeneigenaars wandelen tijdens hun leven meer dan 37014 kilometer met hun favoriete viervoeter.
Een
studie bij 3.000 Britse hondeneigenaars toont aan dat het gemiddelde
baasje wekelijks acht uur en 54 minuten met zijn dier gaat wandelen, ze
leggen dan 58 km af. Dit telt op tot 2985 km per jaar of wanneer je dit
berekent op de gemiddelde levensduur van 12,8 jaar van een hond, kom je
aan de omtrek van de wereld. De gemiddelde viervoeter krijgt twee
wandelingen van 47 minuten plus een korte van 13 minuten per dag. De
meeste baasjes blijven in de omgeving van hun huis, 42 procent gaat naar
een park in de buurt. Andere populaire plekjes zijn het platteland,
velden en de kust.
Toch denkt 67 procent van de
huisdiereigenaars dat hun hond graag meer zou wandelen. Bij de helft van
de ondervraagden gaf hun hectische levensstijl de schuldige waarom ze
niet elke dag met hun huisdier gaan wandelen. 15 procent zegt dat
wandelen het grootste nadeel is aan het bezitten van een hond.
Dolfijnen zijn het levenswerk van Ric O'Barry en toch wil de man niets liever dan zijn eigen stempel uit de geschiedenis wissen. Flipper maakte dolfijnen in de hele wereld populair, maar het zorgde ook voor misbruik in dolfinariums. In Taiji worden de dolfijnen ook massaal afgeslacht en daar wil Ric O'Barry iets aan veranderen.
Toen Flipper tientallen jaren geleden op televisie verscheen, bestond er nog geen traditie waarbij dolfijnen kunstjes moeten uitvoeren. Ric O'Barry werd wereldberoemd omdat hij als eerste dolfijnen begon te trainen. Hij was er zelfs bij toen de dolfijnen voor het tv-programma gevangen werden. "Ik voel me schuldig", zegt O'Barry in de documentaire 'The Cove'. "Het is door Flipper dat iedereen dolfijnen wou aaien, het is hierdoor dat zoveel dolfijnen gevangen worden."
"Toen ik zag hoe intelligent dolfijnen zijn, besefte ik dat ze niet in gevangenschap thuishoren. Maar toch deed ik er niets aan", aldus O'Barry. "Als je dolfijnen ziet lachen, lijkt er niets aan de hand. Maar de glimlach van de dolfijn is de grootste misleiding van de natuur."
Zelfmoord van Flipper O'Barry herinnert zich vooral de dood van één van de Flipper-dolfijnen. Het was het overlijden van Kathy dat hem actie deed ondernemen. "Dolfijnen moeten ademhalen, net zoals mensen. En dat doen ze heel bewust. Een dolfijn kan dus zelfmoord plegen als het leven ondraaglijk wordt." O'Barry zag dat Kathy aan het eind van haar leven de stress in gevangenschap niet meer kon dragen.
"Ze zwom in mijn armen en keek me in de ogen. Vervolgens nam ze nog één keer adem en stopte. Ik zag haar wegzinken naar de bodem van de tank. De volgende dag werd ik gearresteerd omdat ik dolfijnen wou bevrijden. Ik wou iedere gevangen dolfijn in de wereld loslaten."
Ric O'Barrymet flipper
"Ik had mijn geld moeten gebruiken om de dolfijnen vrij te kopen, maar in de plaats daarvan kocht ik ieder jaar een nieuwe Porsche."
"Ik ben tien jaar bezig geweest om dit imperium op te bouwen en probeer het nu al 35 jaar weer te vernietigen." O'Barry richt zijn pijlen vooral op de baai van Taiji. Daar worden de meeste dolfijnen gevangen. En natuurlijk moet er een einde komen aan de gruwelijke slachting van de dolfijnen.
In België verspreiden Tom Waes en Dirk Draulans de boodschap van Ric O'Barry. Al de hele week verzamelen ze handtekeningen met een online petitie. Binnenkort zullen ze die lijst overhandingen aan de ambassadeur van Japan. Wie nog niet getekend heeft, kan dat hier doen. (br.hln)
Twee miljoen Belgen krijgen geen papieren belastingbrief meer
Twee miljoen Belgen krijgen geen papieren belastingbrief meer
Tax-on-web blijft aan populariteit winnen.
Bijna 2 miljoen Belgen krijgen in 2011 niet langer de klassieke
belastingbrief in de bus. Dat zijn er dubbel zo veel als in 2010. Dat
heeft Francis Adyns, de woordvoerder van de federale overheidsdienst
Financiën, vandaag gezegd in het Radio 1-programma 'Peeters &
Pichal'.
In 2010 kregen 940.000 Belgen niet langer hun belastingbrief in de bus:
800.000 Belgen die hun belastingbrief door een mandataris (een
boekhouder, bankier of verzekeraar) laten invullen en 140.000 burgers
die via tax-on-web hadden aangegeven dat ze geen papieren versie meer
willen ontvangen.
Vooral die
laatste groep groeit volgens Adyns dit jaar fors. Nu al willen 950.000
belastingplichtigen de bruine omslag met de belastingbrief niet meer
ontvangen, tegenover 140.000 mensen vorig jaar. Ook de groep Belgen die
hun belastingbrief laten invullen door een mandataris groeide aan, met
name tot 980.000. In totaal zijn dat dus bijna 2 miljoen Belgen. De
groei zorgt voor een enorme besparing op papier. Volgens berekeningen
van de radiomakers, gebaseerd op cijfers van de Amerikaanse
Conservatree Paper Company, zou de besparing overeenkomen met ongeveer
6.000 bomen.
Acht op de tien vrouwelijke vijftigplussers denkt dat het andere
geslacht hen niet meer opmerken, zo blijkt uit een Britse enquête.
Zeventig
procent van de 1.246 ondervraagde vrouwen, waarvan 47 procent ouder dan
50 was, voelt zich ook genegeerd door de mode-industrie, drie kwart van
de zestigplussers gelooft dat ze hun individuele identiteit verloren
doordat ze het label van 'mama' dragen. Meer dan de helft van de
vijftigplussers vindt ook dat de advertenties voor hen bestemd,
onrealistisch waren en dat er te jonge modellen in voor komen.
De
resultaten van dit onderzoek bevestigen de beweringen van de feministe
Germaine Greer in haar boek 'The Change', ze beweert dat seksuele
aantrekking nog steeds de belangrijkste factor voor succes is en niet
ervaring of kennis. Niet iedereen is het daarmee eens, redactrice Emma
Soames van Saga Magazine: "Tegenwoordig is 50 het nieuwe 34. Deze
vrouwen hebben nog 30 jaar van een actief leven voor zich, voor de
generatie die honderd jaar geleden geboren werd, kwam op deze leeftijd
al het einde in zicht." De 52-jarige actrice Michelle Pfeiffer voelt
zich ook goed op deze leeftijd: "50 worden doet je stilstaan bij wat je
al bereikt hebt. Ik voel me niet ouder."
Vrouw houdt man bij penis aan leiband in drukke winkelstraat
Vrouw houdt man bij penis aan leiband in drukke winkelstraat
Shoppers waren woensdag getuigen van een merkwaardig tafereel in een
drukke winkelstraat in de Franse stad Carcassonne. Zij zagen hoe een
vrouw haar gezel met een leiband rond zijn ontblote lid door de straat
loodste. Dat meldt het persagentschap AFP.
Nieuw spelletje De
politie werd erbij gehaald. De agenten arresteerden de 63-jarige vrouw
en haar veertigjarige gelegenheidshondje. Het koppel verklaarde dat ze
nogal verslaafd zijn aan seks en dat ze eens een nieuw spelletje wilden
proberen.
De twee werden gearresteerd op beschuldiging van openbare zedenschennis. Ze moeten in april voor de rechter verschijnen.
In het Natuurhulpcentrum van Opglabbeek verblijven sinds woensdag
drie bruine circusberen. De dieren verkeren in goede gezondheid maar
verbleven bij hun eigenaar, een gepensioneerde Duitse dierentemmer, in
een kleine trailer. De man zocht een oplossing voor zijn beesten wegens
gezondheidsproblemen.
De drie vrouwtjes Peggy, Suzy en Carmen zijn elk ongeveer 25 jaar oud en
wegen 150 kilo. Ze hebben hun hele leven hard gewerkt in circussen. Zo
moesten ze op een bal lopen, in een treintje zitten of handstand doen.
Suzy en Carmen zijn onder verdoving naar Opglabbeek gebracht. Peggy, de
tamste, had geen verdoving nodig.
Graven, klimmen en baden "Ze
zitten hier in ruime kooien, waar ze kunnen graven, in bomen klimmen en
een bad nemen. Net zoals hun soortgenoten in de natuur. Omdat de
Duitser het goed meende met zijn dieren tekende hij vrijwillig de
afstandspapieren. Daardoor kunnen we snel op zoek gaan naar een nieuwe
thuis", aldus Sil Janssen van het Natuurhulpcentrum.
"De man had
de dieren ook kunnen verkopen aan een opkoper, die de dieren zou doden,
maar hij koos dus voor een diervriendelijke oplossing."
Facturen naar de overheid Het
Natuurhulpcentrum kwam ook in het nieuws omdat het niet langer voor de
kosten wil opdraaien voor door de overheid in beslag genomen dieren. Het
Natuurhulpcentrum stuurt voortaan de facturen voor de opvang en
verzorging naar de desbetreffende overheden.
Michael Bolton, geboren als Michael Bolotin (New Haven, 26 februari 1953) is een Amerikaans acteur, schrijver en zanger, voornamelijk bekend om zijn rock-ballads en zijn tenor-stem.
Hij verkocht tot op heden 53 miljoen albums wereldwijd, had acht top-tien albums en twee nummer een hits. Won diversen prijzen waaronder American Music Award en Grammy Award. In Nederland is Bolton vooral bekend om zijn 1990-hit How Am I Supposed to Live Without You.
De nieuwe campagne van Kom Op Tegen Kanker (KOTK) staat in het teken
van leukemie. De campagne loopt van vandaag tot de liveshow op 26
februari. Het is al de twaalfde campagne die de VRT en Kom Op tegen
Kanker samen organiseren.
Leukemie is verzamelnaam voor verschillende soorten bloedkanker, waarbij
de witte bloedcellen abnormaal reageren en zich ongebreideld
vermenigvuldigen. Behandeling is moeilijk, omdat de kanker zich via het
bloed in heel het lichaam heeft verspreid. Sommige chemotherapiën slaan
bij sommige patiënten aan, maar stamceltransplantatie is vaak de laatste
kans op overleven voor leukemiepatiënten.
De moeilijke zoektocht naar een donor "De
zoektocht naar een geschikte donor is daarbij van levensbelang. Het
probleem is dat slechts één op vier leukemiepatiënten een donor in zijn
naaste familie vindt", legt Frank Deboosere, voorzitter van KOTK, uit.
"Om
zo veel mogelijk mensen een kans op overleven te geven, zamelen we geld
in om meer stamcellen te verzamelen. Dat kan door meer en betere
navelstrengbloedstalen te verzamelen en de bestaande
navelstrengbloedbanken in Vlaanderen uit te breiden."
Navelstrengbloedbanken Die
navelstrengbloedbanken hebben overigens niet voldoende middelen voor
een betere inzameling van navelstrengbloed en dus om meer patiënten een
betere kans op een stamceltransplantatie te geven, zeggen experts.
Daarom doet Kom op tegen Kanker tijdens de tv-show een beroep op de
vrijgevigheid van de bevolking. De opbrengst van de show gaat naar de
bloedbanken.
Vanaf morgen kan je in tal van winkels en
warenhuizen spaartonnen vinden van KOTK. Daarin kunnen de mensen geld
steken voor de leukemiepatiënten. De vorige campagne van KOTK
(2008-2009), bracht net geen 13,7 miljoen euro op. (br.hln)
Frank Vanhecke: 'Het was liefde op het eerste gezicht'
Frank Vanhecke: 'Het was liefde op het eerste gezicht'
'Ze was er klaar voor. Roos is waardig en lief kunnen sterven.' Dat zegt een geëmotioneerde Frank Vanhecke, die nog samen met Morels twee 'prinsen' - Marnix (4) en Alexander (7) - zijn vrouw een laatste groet bracht. 'Ze wilde nog wel, maar de angst voor de pijn en het uitzichtloze deed haar beslissen om er een eind aan te maken.'
'Roos is gelukkig geweest in haar laatste dagen', zegt Vanhecke, met wie ze op 8 januari is gehuwd. Jarenlang werd het Vlaams Belang-koningskoppel ervan verdacht een liefdesrelatie met elkaar te hebben, maar het duo ontkende altijd staalhard. Pas een maand geleden, toen ze trouwden, konden ze hun liefde eindelijk publiek maken. Iets dat ze beiden als een bevrijding zagen, zo zegt Vanhecke nu.
'Marie-Rose was oprecht gelukkig. Omdat ze weg was van de politiek. Maar ook omdat we er eindelijk voor konden uitkomen dat we elkaar altijd al graag gezien hebben', zegt Vanhecke. 'Wat haar misschien nog het gelukkigst heeft gemaakt, is dat de mensen ons vergeven hebben dat we soms gelogen hebben over dat graag zien. Dat de gewone Vlaming ons dat niet meer kwalijk heeft genomen. En dat er begrip was voor onze situatie.'
Volgens Vanhecke was het liefde op het eerste gezicht toen hij Morel in 2004 voor het eerst op het politieke schouwspel tegenkwam. 'Niet van haar kant, maar wel van de mijne', mijmert de ex-VB-voorzitter. 'Voor mij was ze een vrouw zoals ik er nog nooit één gezien had. Zelfs tijdens haar laatste levensdagen, toen ze er kaal en uitgemergeld uitzag, was ze voor mij nog altijd de mooiste vrouw. En die levensvreugde van haar, die was enorm. We moeten dat niet ontkennen: Roos is geen heilige geweest. Ze was een zéér fascinerende vrouw, maar ze had ook haar slechte kanten. Zoals iedereen kon ze soms onredelijk zijn. En slecht gezind. Maar voor mij verzonk dat allemaal in het niets als ik haar warmte voelde. Op het laatste was onze relatie ontdaan van alle franjes en schijn. Die laatste maand hebben we een puur en naakt bestaan geleden, waarbij we maar één iets voor ogen hadden: mekaar gelukkig maken. En ik ben héél gelukkig geweest bij Roos.' (br.het Nieuwsblad)
Een op twee loopt meer kans op astma door vuile lakens
Een op twee loopt meer kans op astma door vuile lakens
Een op de twintig wast zijn lakens twee keer per jaar, dat toont een
recente Britse enquête aan. Experts waarschuwen echter wel voor de
gezondheidsrisico's van vuile lakens.
57
procent van de 6000 ondervraagde Britten ververst zijn lakens een keer
per maand, terwijl 57 procent nooit zijn bed opmaakt 's ochtends. 94
procent vindt het normaal als dat wanneer ze bij iemand blijven slapen
er geen verse lakens op het bed liggen. Volgens experts van de Britse
gezondheidszorg is het echter belangrijk je lakens regelmatig te
vervangen en te wassen op hoge temperaturen om te voorkomen dat
huisstofmijt je slaapplek binnendringt. Allergieën, waaronder astma,
hooikoorts en eczeem, kunnen ontstaan wanneer mijten zich te goed doen
aan dode huidcellen in onze matrassen.
Om de schadelijke
gezondheidseffecten van huisstofmijt te beperken moet je je lakens een
of twee keer in de twee weken wassen op 60 graden. Een eerder onderzoek
toonde aan dat een gebruikte matras tussen de 100.000 tot 10 miljoen
mijten bevat.
"Verbrand meer calorieën door blootsvoets te lopen"
Steeds meer voetexperts ijveren ervoor schoenen te verbannen, omdat
dit slecht voor je voeten en houding is. Daarnaast heeft blootsvoets
lopen nog andere voordelen, je verbrandt er bijvoorbeeld meer calorieën
mee.
Gallahad Clark van de firma Terra Plana die 'blootsvoetse schoenen'
produceert: "Het is beter voor je voeten om in direct contact te staan
met de grond, en niet in een stuk leder, plastic of rubber te zitten.
Alles wat in de weg zit van een natuurlijk functioneren van de voet doet
meer kwaad dan goed." De schoenen van Terra Plana hebben een zool van 3
mm zodat je geen snijwonden oploopt, maar ze bedotten je hersenen te
denken dat je niets aan je voeten hebt. Zijn boodschap is eenvoudig: het
is beter niets aan je voeten te dragen, maar als het dan toch moet,
probeer dit dan te beperken.
Clark is
niet de enige die ijvert voor de afschaffing van schoenen, steeds meer
mensen dragen geen conventionele loop- of wandelschoenen meer en gaan
steeds vaker blootsvoets. Professor Bernhard Zipfel is een antropoloog
met een interesse voor voeten. Hij vergeleek de voeten van mensen in
twee Afrikaanse stammen, met die van Europeanen. Daaruit blijkt dat deze
laatste de meest ongezonde voeten hadden, de Zuid-Afrikaanse
Zulu-stamleden die zelden schoenen dragen, hadden de gezondste voeten.
"De meeste schoenen verkrijgbaar op de markt schaden je voeten", is het
besluit van Zipfel.
Professor
Zipfel en Gallahad Clark beweren dat zelfs dure loopschoenen je voeten,
benen en houding schaden, dit leidt tot allerlei klachten die we
gewoonlijk toeschrijven aan het verouderen of een overdaad aan sport.
Hoe dikker je zool is, hoe meer schade je kan aanrichten. Als je een
zool van 2,5 cm hebt, dan betekent dit je hiel de grond 2,5 cm te vroeg
raakt. Wanneer de schoen niet flexibel is, kan de voet de schokken niet
opvangen, waardoor je voeten hun elasticiteit verliezen.
We
hebben drie natuurlijke snelheden om ons te bewegen: wandelen, lopen en
springen. Maar de moderne mens heeft er een vierde bedacht: joggen. Dit
is een slechte middenweg tussen wandelen en lopen. Je kunt dit enkel
met schoenen doen en dit is verschrikkelijk voor je houding. Mensen
moeten stoppen met joggen en beginnen te lopen, aldus Lee Saxby, coach
in blootsvoets lopen. "Als je op je blote voeten loopt, verbrand je meer
calorieën."
Koppel blijkt elkaar al 30 jaar te kennen via fles in zee
Koppel blijkt elkaar al 30 jaar te 'kennen' via fles in zee
Een Brits koppel uit Hull heeft ontdekt dat ze elkaar 30 jaar geleden
al 'kenden'. Mandy English (44) stopte op 13-jarige leeftijd een
briefje in een fles waarin ze vroeg om een pennenvriend. Ze gooide de
fles in zee tijdens een schoolreis naar Schotland in 1979.
Twee jaar later vond de toen zesjarige Richard Morwood de fles tijdens
een vakantie in Schotland, waarna hij een kaartje stuurde naar zijn
toekomstige vriendin. Die stuurde echter nooit iets terug, en het
verhaal liep af met een sisser. Of toch niet.
De moeder van drie
zat vorige week namelijk te rommelen in oude spullen toen ze het kaartje
opnieuw tegenkwam. Ze merkte dat de naam op het kaartje hetzelfde is
als die van haar huidige vriend, met wie ze samen is sinds juni.
Het
koppel woonde destijds honderden kilometers uit elkaar, maar Morwood
(36) verhuisde in 2003 van Motherwell naar Hull. Terwijl hij zich de
fles en het kaartje nog vaag voor de geest kon halen, was de herinnering
des te duidelijker voor zijn vriendin. "Ik was zo geschokt dat ik bijna
flauwviel," liet ze optekenen door The Sun.
Autodieven stelen eerst roze kaart en dan pas wagen
Autodieven stelen eerst roze kaart en dan pas wagen
De Centrale Dienst voor Autocriminaliteit waarschuwt voor een nieuwe
vorm van autodiefstal. Daders stelen de roze kaart (het
inschrijvingsbewijs) uit geparkeerde auto's in België, laten in
Frankrijk een duplicaat van de autosleutel maken en rijden hier dan
gewoon weg met de wagen.
Het gaat om een nieuw en georganiseerd
systeem in vijf stappen, waarbij vooral BMW's en Mercedessen geviseerd
worden. Op die wijze werd al een twintigtal wagens ontvreemd, vooral in
Wallonië. Er lopen ook gelijkaardige dossiers in Gent en Brussel. Er is
intussen al een Franse bende opgepakt. Die werkte met knappe vrouwen die
naar de concessiehouders stapten om gemakkelijker duplicaten van de
autosleutels vast te krijgen, schrijft de krant De Morgen.
De politie waarschuwt voor het fenomeen en vraagt om boorddocumenten nooit achter te laten in een geparkeerde wagen. Het
aantal autodiefstallen is de voorbije jaren gedaald: van 40.000 auto's
in 2002 naar circa 16.000 vorig jaar. Het aantal diefstallen van
boorddocumenten steeg tot 7.000.
Klein dolfijntje zit al maanden vast in vervuilde tank
Klein dolfijntje zit al maanden vast in vervuilde tank
Klik op de foto om een filmpje te bekijken
Dolfijnen zijn heel intelligente dieren, dat is al langer geweten. Niet omdat ze foutloos kunstjes kunnen uitvoeren in een dolfinarium, ze zijn zich bewust van wat er aan de hand is. Als een dolfijn zich in een spiegel ziet, weet het dier dat hij naar zichzelf kijkt. Wat moeten deze dolfijnen dan niet voelen als Japanse vissers hen in een uitzichtloze situatie afslachten in de bloedbaai van Taiji? Nog pakkender is het verhaal van Misty, een kleine dolfijn die eenzaam in een tank zit te verkommeren.
Het publiek begon de dolfijnen als intelligente wezens te zien dankzij de televisieserie 'Flipper'. Helaas heeft deze reeks ook de populariteit van dolfijnen in shows de hoogte in gejaagd. Maar dolfijnen komen niet alleen in een fictiereeks intelligent over, ze blijken ook echt heel verstandig te zijn.
Van alle dieren in zee zijn dolfijnen misschien wel het meest te vergelijken met mensen. Ze zijn heel sociaal en leven in groepen die tot een tiental leden kunnen tellen. Op plaatsen met voedsel kunnen die groepen zelfs uitgroeien tot duizend leden. Ook de band tussen dolfijnen en andere wezens is belangrijk. Als ze merken dat een wezen in het water gewond is, zullen ze niet zomaar wegzwemmen. Er bestaan genoeg verhalen over mensen die gered zijn door dolfijnen.
In het filmpje kun je bekijken hoe dolfijnen zichzelf in de spiegel zien. Het is opmerkelijk dat de dieren zichzelf herkennen en niet denken dat het om een ander dier gaat. "Dolfijnen zijn zeer complexe, zelfbewuste en intelligente wezens met een eigen persoonlijkheid", legt neurowetenschapper Lori Marino uit. "Dat maakt hen ook kwetsbaar. Ze kunnen enorm afzien en psychologische trauma's oplopen."
De dieren vinden het met andere woorden niet leuk om voor mensen op te treden. Dolfijnen uit Taiji die niet door de vleesmolen gaan, wacht echter een lot als entertainer ergens in de wereld. Deze dolfijnen leveren de Japanse vissers gemakkelijk 150.000 euro op, in tegenstelling tot de paar honderd euro die een geslachte dolfijn waard is.
De voorbije winter kwam Taiji opnieuw in de wereldwijde media-aandacht. Een kleine dolfijn werd in de buurt van de baai gevangen gehouden in een kleine tank. Het water was echter extreem vervuild, met dode vissen en algen. Het zieke dolfijntje zwom voortdurend met een boei in zijn mond, net als een baby die zijn teddybeer niet wil loslaten.
De dolfijn werd Misty gedoopt en werd de hele tijd gevolgd door de Cove Guardians, een groep mensen die verslag uitbrengen vanuit Taiji. Dat dolfijnen sociale wezens zijn werd nog maar eens duidelijk toen ze een camera boven de tank lieten bewegen. Misty volgde de bewegingen van het toestel en was duidelijk aan het spelen.
Een dolfijn als Misty hoort bij z'n moeder te zijn. Nog steeds zit Misty ergens opgesloten in afwachting van een nieuwe bestemming. Het lot van Misty is al lang bekend: de dolfijn zal ergens ter wereld in een dolfinarium terechtkomen (als Misty het al overleeft).
En dan zijn er natuurlijk de dolfijnen die hun vrienden zien sterven in de bloedbaai van Taiji.
Dit is helaas de dagelijkse realiteit in Taiji. Overal ter wereld ontstaan acties om dolfijnen als Misty te redden. In België zetten Tom Waes en Dirk Draulans zich in voor de dolfijnen. Eind februari zullen ze een petitie overhandigen aan de Japanse ambassadeur. Teken dus zeker de petitie. De dolfijnen zullen ons dankbaar zijn. (br.hln)
Het kost je hersenen meer moeite om te liegen dan de waarheid te
vertellen, maar onderzoek toonde aan dat hoe meer leugens je vertelt,
hoe makkelijker dit gaat.
Harder werken Wetenschapper
Verschuere aan de universiteit van Gent bestudeerde drie groepen
studenten. Ze moesten een verslag schrijven over wat ze die dag gedaan
hadden, achteraf kregen ze hier enkele vragen over. De eerste groep
mocht niet liegen, de tweede moest dit net wel doen, de derde moest
beide doen, dat meldt gezondheidsnet.nl.
Langere reactie Normaal
duurt het langer om te reageren wanneer je een leugen bedenkt als
antwoord op een vraag dan wanneer je de waarheid spreekt, maar uit het
onderzoek blijkt dat dit verschil kleiner werd naarmate de studenten
vaker logen. Daaruit leiden de onderzoekers af dat je je brein kunt
trainen in het liegen, waardoor dit steeds makkelijker gaat.
Canadees is na 76.000 kilometer stappen -met doortocht in België- bijna thuis
Canadees is na 76.000 kilometer stappen -met doortocht in België- bijna thuis
Na 76.000 kilometer, 49 paar schoenen en zes continenten in hotels,
kerken, gevangenissen en huizen van onbekenden is Jean Béliveau begonnen
aan het laatste hoofdstuk van zijn avontuur in eigen land. In 2000
verkocht de Canadees zijn zaak en zocht hij een nieuwe uitdaging. Na
tien jaar stappen in het buitenland is hij eindelijk aangekomen in
Toronto voor de laatste etappe naar zijn thuisstad Montréal. "Ik zat in
een midlifecrisis en zocht een nieuwe uitdaging. Ik verkocht mijn
bedrijf en trok de wereld in. Met mijn voettocht wou ik aandacht vragen
voor geweld tegen kinderen", begint de Québécois zijn verhaal. Een heel
emotioneel moment beleefde hij tijdens zijn doortocht in België in 2006.
"Mijn vader stierf toen."
De Canadees begon elf jaar geleden aan zijn onderneming. In 2000 namen
de Verenigde Naties een initiatief tegen kindergeweld. Het inspireerde
de man. In januari liep het verhaal van de VN af maar Bléveau blijft dus
nog even doorgaan. Aan verhalen heeft hij alvast geen gebrek. Hij
danste en zong met duizenden kinderen, ontmoette vier Nobelprijswinnaars
waaronder Nelson Mandela in Durban. De babbel met de Zuid-Afrikaan
maakte indruk. "Het was een korte ontmoeting met Mandela. 'De wereld
heeft mensen als jou nodig', zei hij. Het waren inspirerende woorden en
een bron van motivatie om mijn tocht verder te zetten."
Béliveau
begon aan zijn tocht in Montréal en stapte via de VS naar Zuid-Amerika.
Daar nam hij een vliegtuig richting Zuid-Afrika waar hij quasi het
volledig land doorkruiste. In Libië kreeg hij geen visa en noodgedwongen
trok hij naar Marokko en daarna richting Europa. In 2006 kwam hij dan
aan in Engeland. De harde winter noopte tot een routewijziging. Rusland
te voet overleven zou haast onmogelijk geweest zijn en de
kilometervreter sprong op het vliegtuig naar het Midden-Oosten. Hij deed
ook India aan, China en Zuid-Korea. Daarna volgden nog de Filipijnen,
Maleisië, Australië en Nieuw-Zeeland.
Eindelijk is hij terug. Na
tien jaar in het buitenland heeft hij opnieuw voetgezet op vaderlandse
bodem. Op dertig januari landde zijn vliegtuig in Vancouver waar hij aan
het laatste deel van zijn immense voettocht begon. Hij werd opgewacht
door zijn vrouw en een handvol supporters. "Het was vreemd, een beetje
surreëel om na al die jaren terug thuis te komen maar dit is ook een
groot moment", sprak hij na zijn aankomst op de luchthaven.
Béliveau
kreeg het idee voor zijn tocht toen hij over de Jacques Cartier-brug
liep in Montréal. De man had net zijn succesvolle zaak verkocht en zocht
een nieuwe uitdaging. Hij wou een remedie voor zijn midlifecrisis. Hij
ging naar huis, haalde een wereldkaart boven en stippelde een route uit.
Tien jaar lang stappen, dat leek hem wel iets. Hij nam de beslissing,
trok wandelschoenen aan en ging aan het trainen. "Op dat ogenblik ging
mijn depressie meteen over. Ik had plots een nieuwe uitdaging gevonden,
een droom, ik had weer een levensdoel en kreeg het idee niet meer uit
mijn hoofd", aldus Béliveau.
Maar toen moest hij nog altijd zijn
vrouw overtuigen. Pas een maand voor zijn vertrek op 18 augustus 2000
bracht hij haar op de hoogte van zijn wilde plannen. "Ik heb geluk gehad
met haar en heb dat nog steeds", beseft de Canadees. "Ze bleef houden
van de man die jaren onderweg was." Zijn eega, Luce Archambault werd was
zijn steun en toeverlaat op het thuisfront. Ze hielp haar man bij de
organisatie van zijn wandeltochten in de verschillende landen. Het
koppel ontmoette elkaar een keer per jaar en dat was steeds tijdens de
winter. Drie weken lang brachten ze dan in elkaars gezelschap door. Hij
kon toen even uitblazen en zij was gewoon gelukkig aan de zijde van haar
avonturier.
Alle
andere dagen stapte hij tot dertig kilometer per dag. "Er is heel wat
gebeurd de voorbije tien jaar. Ik werd twee keer grootvader en mijn
vader stierf toen ik onderweg was in België. Dat was in 2006, een heel
emotioneel jaar want ik ontmoette toen ook mijn eerste kleindochter. Ze
kwam helemaal overgevlogen naar Duitsland voor een kleine
familiereünie." Béliveau kan putten uit een arsenaal aan verhalen en
anekdotes over ontmoetingen met volslagen onbekenden, de hulp die hij
onderweg kreeg, de gastvrijheid en al die plaatsen waar hij mocht
overnachten. In Egypte en Australië zat hij in de stoel bij de tandarts,
in India moest hij naar de opticien en in Algerije onderging hij een
spoedoperatie. Nergens moest hij betalen voor de (medische) hulp die hij
kreeg en dat was een opsteker.
Maar
de stapper met een hart voor kinderen beleefde ook eenzame dagen en in
Ethiopië sloeg de twijfel toe. "Was het dit nog allemaal waard?", vroeg
hij zich af wandelend tussen een groepje kinderen met wie hij niet kon
communiceren. De eenzaamheid begon aan hem te knagen en de grote
culturele verschillen bleken plots onoverbrugbaar geworden. We schrijven
2004 en de Canadees dacht aan opgeven. "Vooral in Ethiopië kreeg ik het
moeilijk. De culturele schok was te groot en ik was het allemaal een
beetje moe geworden." Hij kreeg toen een opbeurend telefoontje van zijn
vrouw. Ze overtuigde hem om door te zetten.
De
levensles die hij daar gekregen had zou nog van pas komen. Hij besloot
om zich meer in te spannen, om meer en beter contact te zoeken met de
mensen en vooral om zoveel mogelijk cultuur op te snuiven. Het moest
meer worden dan alleen maar een voettocht voor een goed doel. Béliveau
wou kortom, meer halen uit zijn onderneming. "De belangrijkste les die
ik toen geleerd heb, is dat we ons meer moeten opstellen voor andere
culturen en dat we toleranter moeten zijn."
Béliveay leerde
onderweg Engels, Spaans en Portugees en leerde in 101 talen de
standaarduitdrukking: "Hallo, hoe gaat het?" Zo legde hij tijdens zijn
lange reis contact met ontelbare onbekenden. Soms moest hij ook beroep
doen op de politie omdat zijn veiligheid in gevaar was. Op de Filipijnen
werd hij geëscorteerd door dertig soldaten. Nog steeds vraagt hij zich
af of dat wel een goed idee was. "Ik weet niet of het woord schaamte
gepast is. Uiteindelijk stap ik voor het goede doel, om aandacht te
vragen voor het geweld tegen kinderen. Het was toch een vreemde
gedachte, een man die een vreedzame voettocht onderman en omringd werd
door zwaarbewapende soldaten", bedenkt de Canadees zich.
Hoewel
het nooit zijn bedoeling was om aan fundraising te doen, sloten
verschillende organisaties zich aan bij zijn onderneming en richtte hij
samen met zijn vrouw een foundation op. Hij wil zich na zijn tocht
blijven inzetten voor het welzijn van kinderen. Maar eerst wil hij nog
zijn vaderland doorkruisen. Nog acht maanden door Canada stappen en dan
zal hij eindelijk terug thuis zijn in Montréal. "Eigenlijk ben ik nu
heel nieuwsgierig. Ik vraag me af of Canada na al die tijd veranderd is
en ik wil weten of Canadezen ook zo gastvrij zijn", zegt hij opgewonden.
"Als mijn landgenoten me geen warme plek aanbieden in de Rockies dan
zal ik hen zeggen dat de Aussies en Kiwis veel gastvrijer zijn.
Misschien helpt dat wel", lacht Béliveau die zo een beroep wil doen op
de trots van zijn landgenoten.
Nu
hij al zover geraakt is, wil hij wel eens terugblikken op zijn start en
die verliep nogal chaotisch. "Ik had mijn avontuur onvoldoende
voorbereid. Ik vertrok gewoon met een paar spullen in een kinderwagentje
en een kaartje." Maar het duurde niet lang voor hij zijn draai vond en
in zijn ritme zat. "Ik heb maar een raad aan iedereen die hetzelfde wil
ondernemen", zegt hij. "Vertrek gewoon! Sla de deur achter je dicht en
begin te stappen. Onderweg valt alles wel in de plooi."
Marie-Rose Morel (38) verliest gevecht tegen kanker
Marie-Rose Morel (38) verliest gevecht tegen kanker
Gewezen Vlaams Belangpolitica Marie-Rose Morel is
vanavond omstreeks 20 uur overleden in het Sint-Augustinusziekenhuis in
Wilrijk, in aanwezigheid van haar naaste familie. Ze was 38 jaar oud en
leed al geruime tijd aan kanker. Ze laat twee zoontjes achter.
Dokters hadden Morel afgelopen zomer nog zes maanden gegeven nadat ze
ontdekten dat de baarmoederkanker, na een eerste verbetering, terug was.
Aanvankelijk hield Morel zich nog sterk, maar op het einde van vorig
jaar begon de ziekte dan toch haar tol te eisen. Bij een hersenscan werd
duidelijk dat er drie tumoren in haar hersenen zitten, ter hoogte van
de hersenschors, het linkeroor en het evenwichtscentrum.
Niet
veel later kreeg ze te horen dat ook haar hersenvocht en het
hersenvlies door de kanker waren aangetast en dat haar nog maar weinig
tijd restte. Na het horen van dat nieuws trad ze in het huwelijk met
Frank Vanhecke, erevoorzitter van het Vlaams Belang en haar 'soulmate'.
Met dat huwelijk wilde ze haar nalatenschap beschermen en de juridische
bescherming van haar kinderen verzekeren.
Enkele dagen later,
half januari was het dan, trok Marie-Rose Morel naar Wenen voor een
speciale behandeling. Die kon uiteindelijk niet doorgaan omdat de
gewezen politica te zwak was. Ze werd door dokter Luc Beaucourt naar
België gerepatrieerd en belandde in het Sint-Augustinusziekenhuis in
Wilrijk waar een pijnbehandeling werd opgestart. Daar verloor ze
uiteindelijk haar strijd tegen de ziekte.
Marie-Rose
Morel werd in 1972 in Antwerpen geboren en groeide op in een gegoede
Vlaams-katholieke familie. In 2003 overtuigt N-VA'er Bart De Wever, een
oud-studiegenoot, Morel om deel te nemen aan de verkiezingen. Ze raakt
niet verkozen. Een jaar later stapt ze over naar het Vlaams Blok. Morel,
in 2004 meteen verkozen in het Vlaams parlement, groeit als
"verruimer" uit tot een van de boegbeelden van de partij en haalt in
2006 een hoge score bij de gemeenteraadsverkiezingen in Schoten.
Haar
binnen het Vlaams Belang ongeziene kritiek op de partijkoers wekt
tegenstand op. Morel, die een goede band heeft met voorzitter Vanhecke,
krijgt de bijnaam "Yoko Ono", omdat ze het triumviraat
Vanhecke-Dewinter-Annemans uit verband zou spelen.
Tegenstanders
vallen Morel aan door details over haar huwelijksperikelen en relatie
met Vanhecke in de pers te lekken. De verstandhouding met de
groep-Dewinter verziekt en in 2009 krijgt de intussen zieke Morel enkel
nog een onverkiesbare plaats op de Europese lijst. Daarbij houdt ze de
eer aan zichzelf en stapt ze uit het Vlaams Belang. Midden 2010 werd er
dan opnieuw kanker vastgesteld, die haar nu dus fataal werd.
Morel wordt zaterdag in de kathedraal van Antwerpen begraven.
Ik wens de familie veel sterkte en vooral haar zoontjes. Ze moeten weten dat hun mama een sterke en moedige vrouw was een voorbeeld voor velen om de moed niet op te geven tegen deze vreselijke ziekte...
Nederlands onderzoek geeft aan dat het aantal vrouwelijke
alcoholisten fors toeneemt. Op tien jaar tijd stijgt het aantal
behandelingen voor drankmisbruik met vijftig procent.
Een onderzoek van het omroepprogramma 'Uitgesproken EO', geeft aan dat
het aantal vrouwen op AA-bijeenkomsten massaal opduiken. Op sommige
avonden zijn er zelfs meer vrouwen dan mannen aanwezig. In negen jaar
tijd stijgt het aantal vrouwen in behandeling met vijftig procent.
Online afkickhelp kent zelfs een stijging van zestig procent.
Grote druk Opvallend
is dat meer vrouwelijke alcoholisten hogeropgeleid zijn. Volgens
psychiater Wim Van Schouten worden vrouwen overvraagd in de
maatschappij. "Ze moeten meerdere rollen vervullen als echtgenoot, goede
werkgeefster, beste moeder en beste vriendin. Dat is veel gevraagd voor
een vrouw zeker omdat die geneigd is alles goed te willen doen. De druk
is te groot en alcohol wil dan ontspannend werken".
