Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
12-01-2016
opgejaagd
Vandaag had ik de ganse dag een opgejaagd gevoel, zo precies of ik ging op alle afspraken te laat komen. Bij een van die afspraken was ik wel degelijk te laat, maar de dokteres die ik moest zien liep ook achter op haar schema en al bij al was ik dan nog meer dan een half uur te vroeg . Bezoek zeer positief. Alles was in orde en in plaats van een zesmaandelijks onderzoek, moet ik maar jaarlijks meer op controle. Alles evolueert dus gunstig. Ik was al ruim laat in de buurt van de kliniek, maar ik had enorm veel geluk. Vlak voor mij vertrok er iemand. met zijn wagen. De man die vertrok had een parkeerticket voor twee uur genomen, maar was op tien minuten al weer buiten. Hij vroeg of ik zijn ticketje niet kon gebruiken. Natuurlijk. Ik heb het straks nog tegen mijn echtgenote gezegd. Als ze op dat ogenblik mijn hartslag moesten meten, dan mag ik meteen daarblijven. Wachten, ik kan het niet en ondertussen klopt dat hart tegen ??? per uur. Er zijn natuurlijk redenen voor. Een eerste patiënt te laat en alle afspraken lopen in het honderd. Dan mag je nog niet voorhebben wat ik aan de hand had.De specialist wordt weg geroepen voor een dringende chirurgische ingreep. Normaal ga ik dan naar huis. Trouwens ook als het wachten me te lang blijkt. Ongeduldig, ongedurig en opstandig.
Het is eigenlijk triestig om zien hoe sommige (veel) oude mensen leven van maaltijd tot maaltijd. daar tussen in gaan ze dan nog een dutje doen. Ze eten en ze slapen, dat is alles. Wel als ik zo ver ben, haal me hier dan maar weg, dan hoeft het voor mij niet meer. Enkelen kijken nog wat tv, maar vallen daar dan bij in slaap. Je kan hier tvs horen spelen tot 's morgens. Een aantal van de bewoners krijgt hier zelden of nooit bezoek. Weet je wanneer ik hier veel volk gezien heb? Met Nieuwjaar, want dan gaan ze naar opa of oma voor hun Nieuwjaarscenten. Gelukkig zijn ze allemaal zo niet en ik ken hier bv een dame die beter een agenda zou aan maken om iedereen zijn geplande bezoek te laten noteren. De dame in kwestie zit daar niets mee in, maar soms zit daar een bende van een man of tien. Na een tijd begin je ook het regulier bezoek te kennen en zo is er hier een dame achteraan op de gang waarvan ik van dat bezoek niet veel goeds zou geschreven hebben. Het zijn marginalen, met tatoos, piercings en het kapsel is navenant. Wel die mensen komen dagelijks hun oma bezoeken. Bij weinig families hier, zie ik dat gebeuren. Goed gekleed en alles in de plooi hoor ik hier iemand zeggen: "tot binnen 14 dagen" . Geef mij dan maar de piercings met alles er op en er aan.
Ik ben er zeer zeker van dat ik de vorige dagen berichten aangemaakt heb, maar nu pas zie ik dat die, om welke reden dan ook, niet verschenen zijn.In 't vervolg eerst nakijken voor ik afsluit.
Een vriendin van mijn vrouw bracht een eigenaardig ding mee, waarvoor wij de bestemming niet kennen. Het lijkt een mini taartschepper. het ding is 16 cm lang en drie cm breed. De zijranden zijn een beetje naar boven gebogen en in de greep zit een ronde vouw om daar je vinger in te steken als steun. Iedereen zegt dat het een taartschepper zal zijn voor kleine taarten. Weinig waaschijnlijk, want dit was per zes verpakt, dus blijkbaar de bedoeling dat iedereen aan tafel zo iets moet gebruiken. En ook nog, waarom zijn die gaatjes daarin? Wie helpt?
Ik wordt het nu stilaan beu. Ik ben een bericht aan het intikken en plots verschijnt er een reclameoodschap. Reclame weg, maar ook mijn bericht.
Waarschijnlijk kan d&it voorkomen worden, maar daarvoor heb ik geen kennis genoeg van heel die reutemeteut.
Straks drie uur klasseerwerk gedaan. Alles eerst per leverancier of dergelijke gelegd en nadien mooi per datum gelegd. Juiste klasseur opzoeken en klaar is kees. Telkens neem ik mij voor om alles de dag zelf af te werken, maar dat zijn goeie voornemens, maar daar blijft het bij. Toch nog eens een poging wagen. Natuurlijk door niet onmiddellijk op een rekening te reageren, komen er rappelkosten bij. Eigen schuld, dikke bult. Dit was nu de laatste keer. Veel mensen hebben goeie voornemens voor het nieuwe jaar.
Hoeveel pech kan iemand hebben. Onze vrienden van Boom waren deze namiddag hier en ik vroeg hun hoe het stond met de verbouwingen. Geen schot in de zaak. Ze gingen hun appartement verbouwen en de aannemer beloofde hun dat alles op drie maand klaar zou zij en dus trokken ze drie maand in bij d broer van Rudy. Ramp o ramp, bijna niets was klaar. Trouwens nu nog steeds niet. Ik kan er geen datum op plakken, maar ik denk dat dat al bijna twee jaar moet zijn. Processen en advocaten en die kosten handenvol geld. Rudi vertelt, drie maal 2.000 € provisie, dus dan moet er nog een eindafrekening volgen. Wij hebben met de verbouwingen geluk gehad. De firma Benjo beloofde ee afwerking op drie weken en dat gebeurde ook binnen die termijn. Nieuwe keuken, nieuwe badkamer, nieuw toilet. De gang behangen met fleece en in de twee kamers laminaat gelegd. Het resultaat is schitterend en dat alles binnen de vooropgestelde termijn van drie weken.
Het is onwezenlijk om te beseffen dat dit mijn laatste verblijfplaats is. Onwezenlijk om te denken dat ik 70 ga worden. Als kind was iemand van die leeftijd stokoud. Hier zit ik nu tussen allemaal oude mensen en ik voel me nog zo jong. Hier woont zelfs iemand van 104. Iedereen zegt me ook dat ik veel te goed ben voor een home. Ik ben mijjn hart en verstand gevolgd om kort bij mijn vrouw te zijn. Ik heb geen dikke nek, maar ik durf eerlijk zeggen dat ze zonder mij niet kan. Toen ik vorige dinsdag terug kwam van de kliniek kreeg ik van de verpleging te horen dat ze wel honderd keer naar mij gevraagd had. Ze heeft de ganse dag de gang op en af gelopen. Nu weet ik al dat ik binnen zes weken nog eens zal moeten gaan. Ik hoop dat ik dan geen 4 1/2 uur modt wachten, dan ben ik misschien rond de middag al terug thuis. Vik neemt een boek mee en ik denk dat ik dat ook ga doen de volgende maal.
Deze middag was hier een speciaal Kerstmenu met als dessert de traditionele boomstronk. Nooit komt hier bier of wijn op tafel, maar deze middag hebben ze zelfs overdreven. Er was rode en witte wijn, maar je kon ook kiezen voor bv een Stella, Hoegaarden, Duvel en nog twee of drie andere soorten. Een aantal van de bewoners was niet aanwezig vanwege familiefeesten. Aan het avondeten kon ik zien dat de dame naast mij de ganse namiddag geweend had. Ze ziet hier iedereen met bezoek of ze worden opgehaald, maar zij heeft geen familie, behalve een nicht. Verder niemand. Nu had ze verwacht dat die toch eens op bezoek zou komen, maar nee hoor. Triestig om op zo een typisch familiefeest alleen te zitten.
wat ik gisteren wou schrijven, maar wat niet lukte. Nu dus proberen. Ik ben een zeer ongedurig man, maar gisteren werd mijn geduld zwaar op de proef gesteld. Ik moest om half negen in de kliniek zijn en ik was er goed op tijd. De afspraak was om negen uur en je moet altijd een half uur op voorhand inschrijven. Om kwart over één werd ik naar de afdeling gebracht. Ok zo ver was ik dan al, maar daar was het weer wachten. Om een lang verhaal kort te maken, vanaf mijn vertrektijd tot ik weer thuis was, verstreken negen en een half uur. Nochtans de verplaatsingstijd is amper 2X15 minuten. Om half negen in de kliniek en om kwart over één binnen geroepen. Indien men mij nu moest komen zeggen dat om een of andere reden de wachttijden verlengd werden met zo veel uur, zou ik me daar mee kunnen verzoenen, maar nu laat men mij in het ongewisse en ik durf dus de wachtzaal niet verlaten, zelfs niet om te plassen, want je zal zien, netals je even weg bent, komen ze je roepen. Ik heb het overleefd.
weet je waarom ik zo weinig schrijf de laatste tijd? Die computer hier springt telkens op een franstalige reclameboodschap, net als je bericht bijna klaar is natuurlijk. Je probeert een tweede keer en weer hetzelfde fenomeen en dan geef je het op.ik probeer dit al te posten en morgen doe ik terug een poging.
Hier woont een dame wiens mondhoeken naar beneden hangen. die kijkt dus altijd zuur of triestig. Wil lukken dat tegenover haar een vrouw zit met een altijd lachend gezicht. Een klein lief, verlegen dametje van wie je denkt dat ze super gelukkig is, maar misschien schuilt achter dat gezicht iemand die miserie heeft tot en met. Er volgt binnenkort wel een gesprek met één van beiden of met de twee. verdorie, met één vinger een tekst intikken valt niet mee. de verpleegster hier geeft mij goeie moed. nadat de plaaster er af is, zou die vinger nog 6 weken moeten gespalkt worden. Geen auto rijden en hier dus vastgeketend aan de home. Ik maak me nog geen zorgen, want misschien is het niet zo.
Hoe het gebeurde weet ik niet of niet meer, maar ik heb een vinger gebroken. Zuster lief deed me deze namiddag naar de kliniek. Ik schreef al meer dan één keer dat ik niet tegen wachten kan. Als er nu één plaats is waar je engelengeduld moet hebben, dan is dat toch daar zeker. Enfin, het is voorbij. Een plaaster van mijn hand tot aan mijn elleboog, voor een gebroken vinger. Zo besef je maar hoe weinig je kan met maar één hand. Dinsdag mag die bot er al weer af. Auto rijden mag niet Volgens de wet. De afstanden in de volgende dagen zullen dus beperkt blijven.
Dit wordt weer een rampzalige dag. We zijn kwart over zes en ik heb nog geen oog geslapen. moest ik nu toch in slaap vallen, komen ze mij ten laatste half negen wekken. Dan moet ik ontbijten en nadien mag ik terug slapen als ik wil, maar klokslag kwart voor twaalf MOET ik terug aan tafel. Ik ben het allemaal beu. Ze menen het goed, maar voor mij hoeft het allemaal niet meer.
ik wou eens iets gek doen en in de stad waar wij wonen een kamer in een gerenomeerd hotel reserveren. Eerst dacht ik aan een heel speciale kamer, maar de zoektocht verloopt echt niet goed. Het zal allemaal aan mij liggen, maar het begint al bij het zoeken naar een hotel. Het scherm verdwijnt of bij aantikken van gewenste data is mijn invulformulier weer weg. Ik weet dat de fout bij mij zal liggen, maar ik ga eerder telefoneren, dan nog eens proberen via internet. Je gaat het niet geloven en nochtans is het zo. Tijdens het intikken van de bovenste 5 regels is mijn scherm ook 5 keer verdwenen. Terwijl ik de laatste regel intik, nog drie maal. Ondertussen nog minstens 10 keer. Ik denk dat hier iets scheelt met de internetverinding.
Iedereen denkt dat ons verblijf, omdat het van het OCMW is, ook goedkoop is. Vergeet het maar. Wij betalen hier per persoon, per maand 2.000 € voor ons verblijf. Alle extra's moeten nog eens bovenop betaald worden. Ik was net begonnen om te kijken naar een hotel in Leuven. Waarschijnlijk bestaat er zo wel iets degelijks aan dezelfde prijs en een hotel is nog altijd iets anders dan een home. Spijtig genoeg zijn alle service flats hier bezet. Ik ga eens informeren in groot Leuven. Wie weet.
Hier in de home is de huisarts welkom, maar je voelt dat ze liever hebben dat je hun aan huis verbonden dokter laat komen. De mensen zoals, pedicure, manicure, kapper, dokter, tandarts en apotheker die zich in een home kunnen aanbevelen bij de directie of de staf, die zijn verzekerd van een goed inkomen. Iemand van de bewoners is ziek of heeft iets te kort, wat doet die? Naar de verpleging of het secretariaat. Wat doen die? Bellen naar die persoon die , zoals ze in Leuven zeggen, zich met zijn gat binnengewrongen heeft. Ik heb er niets tegen. Het is menselijk en normaal. Je zit tenslotte in een omgeving die misschien kilometers van je vroegere woonplaats verwijderd is. Wil die dokter de verplaatsing maken, speciaal voor jou? Waarom zou je nog naar je vroegere apotheek of tandarts gaan die hier kilometers vandaan woont. De handelaars in de buurt zullen zeker niets gehad hebben tegen de bouw van een home. Meer dan honderd nieuwe potentiële klanten. Toevallig was hier vandaag een tandarts op bezoek en ook toevallig ben ik een plombage verloren eergisteren. Zaak geklonken voor die man en vermits ik mijn tanden twee maal per jaar laat nakijken is dat voor hem weer een verzekerd inkomen.
Elza is een van de bewoonsters van de home hier. Een klein dametje dat altijd lacht, alleen weet je niet of het uit vriendschap is of om je uit te lachen. Zij doet altijd het tegenovergestelde van wat haar gevraagd wordt. Als ze zeggen: "Elza ga naar links", dan gaat zij naar rechts. Altijd met de lach op haar gezicht. Doet ze het met opzet ik weet het niet. Als ze zeggen: "elza ga naar je kamer, dan loopt ze naar de refter. Een conterverdraaide zeggen ze in Leuven.
Hoe oud ik ook zal worden, dat stiekeme jongensachtige zal er nooit uit gaan. Je kan je niet voorstellen wat een plezier ik er aan heb om hier 's nachts stiekem een schel hesp uit de (f)rigo te halen. Ik zet de f tussen aanhalingstekens omdat die er op een of andere manier afgevallen is en nooit vervangen. Als het geen hesp is, dan is het wat anders, maar als ik hier ronddool ga ik altijd eens in de koelkast kijken of er niets te knabbelen is. Het is me niet te doen om wat ik er uit haal, maar het jonge speelse van iets stiekem te pikken. Eigenaardig toch. Ik doe er niemand iets te kort mee, want ik had het evengoed deze namiddag bij de reguliere maaltijd kunnen eten. Trouwens, wat aakt 1 schel hesp op een populatie van 31 mensen? Natuurlijk, moest iedereen dat doen? Tot nu toe nog niemand anders tegen gekomen rond een uur of twaalf 's nachts. Ik zal dus de enige dief zijn. Moest de directrice het te weten komen, moet ik weer op het matje komen. Streng, maar simpel. Ondertussen geniet ik van mijn hesp.
Hier is een raam in de gang dat niet meer sluit. Wat doe ik dus, ik steek daar een opgevouwen papier tussen. Terwijl ik daar mee bezig ben komt er een oudje van daar tegenover buiten en zegt dat ik dat niet mag doen. Toch doe ik mijn zin en sluit dat raam op die manier. Toen ik vijf minuten nadien ging zien was dat papier er tussenuit en stond dat raam weer open. Och zij haar zin. Ik doe geen moeite meer.
Ik ben een masochist. Ik heb een gezwelletje op een van mijn tanden en wat doe ik dan? Open steken met een naald en leeg duwen. Pijn of niet, het kan mij niet schelen. Vies verhaaltje zo laat op de avond. Eigenaardig, maar elke puist of elk zweertje probeer ik zelf open te maken, alvoor ik er iemand bij roep. Pijn kan mij in zo een geval niet deren, omdat ik (meestal) ervaar dat het achteraf beter is. Het is ook al anders geweest. Wat voor foute dingen schrijf ik nu. Vandaag een slome, suffe dag gehad. Vorige nacht was ik ziek en het is bijna de ganse dag blijven hangen. Ik hoop dat ik er morgen weer voor de 100 % sta. 99 zou ook al goed zijn. Deze namiddag werden er smoutebollen geserveerd. Slecht kan ik ze niet noemen, maar de beste smoutebollen ooit heb ik altijd gegeten bij de moeder van mijn schoonbroer. Toen we bij de Chiro waren bakte ze altijd een paar keer per jaar smoutebollen voor heel die bende. Ik herinner me dat er iemand bij was die er meer dan twintig kon eten. (moet je de naam weten Luc?) Amandine heeft er deze middag ook 8 gegeten. Zeer veel jaren geleden dat ik dat nog voorgeschoteld kreeg. Lekker, maar ik heb er al betere gegeten. (bij Luc zijn ma) Ik kan absoluut niet inschatten hoeveel dat menske er toen moest klaar maken voor een bende hongerige wolven.
Kijk, die pech heb ik dan altijd. Vorige nacht had ik goesting in een paar trekjes aan een sigaret. Naast mijn kamer is een trappengang en dus ging ik daar even naar toe. Toen ik daar buiten kwam passeerde er net een verpleegster. Vandaag werd ik al bij de directrice geroepen voor tekst en uitleg. Ik word hier zo wat beschouwd als een rebel. Iemand die zich niet strikt aan de regeltjes houdt. Zoals bv nu ook. Bijna iedereen ligt hier al in bed rond een uur of acht. Ik niet dus. Ik voel me hier absoluut niet op mijn plaats, maar ik ben naar hier gekomen voor het vrouwke. Zonder mij is ze verloren, al zegt de verpleging dat ze wel voor haar zouden zorgen. Als ze me 5 minuten niet ziet, loopt ze hier rond als een kip zonder kop. Nu ga ik proberen te slapen. Tot straks.
