De bootstaarttroepiaal (Quiscalus major) is een zangvogel uit de familie troepialen (Icteridae).

De vogel komt voor langs een groot deel van de oostkust van de Verenigde Staten.
Komt voor in de zoutwatermoerassen en de binnenwateren van Florida.

In tegenstelling tot de gewone troepiaal heeft het vrouwtje (pop) een bruin verenpak, het mannetje is glanzend blauwzwart.
In een groot deel van zijn verspreidingsgebied heeft het mannetje gele ogen.

Ze foerageren op de grond, in ondiep water of in struiken.
Ze stelen ook voedsel van andere vogels.

Deze vogels zijn omnivoor, ze eten insecten, kikkers, kleine zoet- of zoutwatervissen, eieren, bessen, zaden, granen en zelfs kleine vogels.
Men vindt ze dan ook terug aan vuilnisbakken, afvalcontainers en op parkeerplaatsen.

Een mannelijke bootstaarttroepiaal wordt 42cm groot een vrouwtje 37cm, het vrouwtje heeft ook een kortere staart.

Het nest zit goed verborgen in bomen of struiken in de buurt van water, ze leggen drie tot vijf eieren.

Boorzuur is een verbinding van boor, zuurstof en waterstof, met als brutoformule H₃BO₃.
Het komt in de natuur voor als het mineraal sassoliet.
Boorzuur is een wit kristallijn poeder dat matig oplosbaar is in water en goed oplosbaar is een aantal veelgebruikte organische oplosmiddelen.

Boorzuur kan bereid worden door boortrioxide op te lossen in water:
B₂O₃ + 3H₂O + 2H₃BO₃

De eigenschappen van boorzuur zijn vergelijkbaar met die van borax.
Boorzuur lost op in ethanol.
Het lost slechts matig op in water, maar de oplosbaarheid kan verhoogd worden door het toevoegen van zoutzuur, citroenzuur of wijnsteenzuur.

Boorzuur is, zoals borax, toxisch voor het zenuwstelsel, de nieren en de lever van de mens.
Het kan worden opgenomen via beschadigde huid.
Ook bij gewoon huidcontact kunnen reeds overgevoeligheidsreacties optreden.
Doses van 1,5 gram per kilogram lichaamsgewicht bij zuigelingen en tot 2,4 g per kg lichaamsgewicht bij volwassenen die worden opgenomen via de huid kunnen dodelijk zijn.
De verschijnselen van boorzuurintoxicatie zijn: braken, bloederige stoelgang, afstoting van de huid, huidontsteking, hoofdpijn, meningismus, nierfalen en tenslotte hyperthermie en shock.
Verder kan boorzuur de mannelijke vruchtbaarheid verminderen,wellicht door een oestrogeenachtig effect.

Boorzuur kent verscheidene praktische toepassingen:

• Solderen van goud: wordt een gouden voorwerp in een oplossing van boorzuur en alcohol gedoopt en de alcohol door hitte verdampt, dan blijft een poederlaagje borax achter dat als vloeimiddel en afdekmiddel dient bij het solderen.
• Glazuren: bij het glazuren verlaagt boorzuur het smeltpunt en bevordert het de glasvorming. In kleine hoeveelheden voorkomt het haarscheuren in het glazuur, bij een teveel veroorzaakt het een witte sluier.
• Bestrijdingsmiddel: bestrijdingsmiddelen tegen houtworm op basis van boorzuur en borax worden alleen toegepast door professionele bestrijders in verband met de giftigheid.
• Farmaceutische hulpstof: boorzuur wordt, in een dosering van maximaal 20 mg/ml als buffer gebruikt in oogdruppelbases. Het zwakke antiseptische effect is niet klinisch relevant.
• Vroeger werd boorzuur gebruikt als desinfectans, bijvoorbeeld als boorwater of boorzalf (voor luieruitslag). Vanwege de giftigheid, geringe effectiviteit en beschikbaarheid van alternatieven worden deze niet meer gebruikt.
• Zweetvoeten: boorzuur-poeder kan worden gebruikt tegen zweetvoeten, door elke avond een paar theelepeltjes boorzuur-poeder in beide sokken te strooien en deze vervolgens gedurende de nacht te dragen. Hierdoor wordt het zweten na een tijdje minder.
• Conserveermiddel: boorzuur en borax kunnen ook als conserveermiddel gebruikt worden. Dit mag enkel voor steureieren tot 4 g/kg. De E-nummers zijn respectievelijk E284 en E285.
• Nucleaire technologie: omdat boor neutronen absorbeert, wordt het in bepaalde typen kernreactoren aan het koelwater toegevoegd en gebruikt als middel om de nucleaire kettingreactie te regelen. Om dezelfde reden wordt het ook bij incidenten wel toegevoegd aan het koelwater van een kerncentrale, of zijn er voorzieningen om dit in geval van nood te kunnen doen (bijvoorbeeld als het niet - of niet geheel - lukt de regelstaven in de reactorkern in te brengen).

Boorvliegen (Tephritidae) zijn een familie van insecten uit de orde vliegen en muggen of tweevleugeligen (Diptera).

Over de hele wereld komen 4500 soorten boorvliegen voor, in Europa 240, in Nederland 83.
De meeste vliegen tussen mei en oktober, maar zijn ook 's winters (in de sneeuw!) te zien.

Deze boorvliegen zijn tussen 2 en 7mm groot.

Ze worden ook wel fruitvliegen genoemd, maar de bekende soorten fruitvliegen uit het geslacht Drosophila behoren tot een andere familie.
Boorvliegen onderscheiden zich van deze soorten en van andere insecten door de mooie tekeningen op de vleugels, waardoor ze op het eerste zicht op een springspin kunnen lijken.
Zij danken hun naam aan het feit dat de vrouwtjes de eitjes in een plant leggen met behulp van hun boor.

Enkele soorten soorten staan bekend als plaagsoorten van fruitbomen zoals de appelvlieg (Rhagoletis pomonella in Noord-Amerika), kersenvliegen Rhagoletis cerasi, die ook in België voorkomt en Ceratitis capitata, een soort uit Zuid-Europa, die via transport in onze contreien terechtgekomen is.
Ze tasten zoals hun naam doet vermoeden voornamelijk kerselaar aan, maar ook andere Rosaceae, en larven worden soms in rozebottel gevonden.

De booromslag of slingerboor is een handboor zoals die voor de komst van de elektrische boormachine door de timmerman gebruikt werd om gaten te boren.

Volgens onderzoek zou zijn uitgewezen dat de booromslag is uitgevonden in de Zuidelijke Nederlanden.

De booromslag is in de praktijk verdrongen door elektrische en accu- schroefboormachines.

De booromslag is reeds te zien op 15^e eeuwse schilderijen.

De booromslag is een stuk gereedschap waar in de houder voor de boor diverse boren met vierkante kolf kunnen worden geklemd, zoals slangeboren, centerboren, verzink- of soevereinboren, kwastenboren.
Ook is het mogelijk om de booromslag schroeven in en uit te draaien met een omslagschroevendraaier.

Met de booromslag kan een grote kracht worden uitgeoefend en boren worden gebruikt tot wel 30 millimeter of meer diameter.
De werking van de booromslag gebeurt door met de ene hand op de ronde knop te steunen, terwijl de andere hand de booromslag aan het handgreep ronddraait.
Het is ook mogelijk om druk op de knop uit te oefenen met de borst of de buik naargelang de omstandigheden aangeven.
De knop kan een kogellager bevatten.
Er zijn booromslagen met- en zonder een ratel.
Boren met alleen een ronde schacht zijn moeilijk goed vast te klemmen in de boorhouder, daarom hebben veel hulpstukken een vierkant-conisch uiteinde waar deze in de boorkop moet, voor een goede grip.

De ratel heeft een vertanding met een stelring om de draaiing in te kunnen stellen.
Hiermee wordt bereikt dat ook in kleine hoekjes kan worden geboord, door bijvoorbeeld maar een beweging van 90 graden te maken.
Ook vlak bij een opgaande wand of dicht bij het plafond kan men hiermee gaten boren, door de handgreep van de omslag steeds een halve slag te draaien.

Boordgeld (ook wel: Scheepsgeld) zijn munten of biljetten die gemaakt zijn om te betalen aan boord van internationale scheepvaart.

Het ontstaan van het boordgeld is het directe gevolg van de geldzuivering vlak na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog.

Door de geldzuivering na de Tweede Wereldoorlog werd het niet toegestaan geld uit te voeren.

Voor betalingen aan boord van internationale scheepvaart werd daarom boordgeld uitgegeven door onder andere de firma's Stoomvaart Maatschappij Nederland en de Holland-Amerika Lijn.

Na de bevrijding was er een enorme hoeveelheid van het zogenoemde oorlogsgeld in omloop, ook de hoeveelheid aan zwart geld was enorm.

Uiteraard stond er geen enkele bankgarantie tegenover al dat foute geld.

Het verbod tot uitvoer van Nederlands geld zou voor de internationale scheepvaart voor een groot probleem gaan zorgen, want juist in deze periode voeren veel schepen op Nederlands Indië voor het transporteren van grote aantallen militairen, emigranten en repatrianten.

Tijdens deze reizen was het wel van groot belang dat er een betaalmiddel voor handen zou zijn, zodat men aan boord de nodige inkopen kon doen bij de CADI en/of de scheepswinkel, ook moest er betaald kunnen worden voor bepaalde diensten zoals bijvoorbeeld de kapper en de fotograaf.
Er werd dan ook een “Noodbetaalmiddel” in het leven geroepen en dit nieuwe geld werd heel toepasselijk boordgeld, of ook wel scheepsgeld genoemd.

Dit nieuw ontworpen noodgeld werd zowel in de vorm van biljetjes als munten uitgegeven.
De biljetjes kregen het principe van een waardebon, dat wil zeggen dat men ze na afloop van de reis weer kon inwisselen voor de gangbare valuta, dit gold natuurlijk ook voor de munten.
De Koninklijke Rotterdamsche Lloyd was echter de enige maatschappij die geen munten heeft uitgebracht.

De uitvoering van de biljetjes was simpel van opzet en de waarde van de coupures liep op van 1 cent tot 25 gulden.
De lagere coupures van 5 cent, 10 cent, 25 cent en 1 gulden waren het meest voorkomend in het scheepsbetalingsverkeer.

Van de Stoomvaart Maatschappij Nederland zijn in 1947 munten geslagen van 5, 10, 25 (rond), 25 (vierkant), 50 cent, 1, 2½ gulden, en in 1948 van 5 gulden.

De munt van 5 gulden was de eerste Nederlandse bimetalen munt.

Van de Holland-Amerika Lijn zijn munten bekend van 5, 10 en 25 cent.

Ook op een aantal Duitse schepen heeft boordgeld gecirkuleerd.

Oktober is de tiende maand van het jaar in de gregoriaanse kalender en heeft 31 dagen.

De naam komt van het Latijnse octo voor acht.

Oktober was oorspronkelijk de achtste maand van het jaar, omdat tot 153 v.Chr. het Romeinse kalenderjaar in maart begon.

Oktober wordt ook wel de wijnmaand genoemd en geldt sinds de 16e eeuw als de rozenkransmaand.

♥   Is oktober warm en fijn, het zal een scherpe winter zijn; maar is hij nat en koel, ’t is van een zachte winter ’t voorgevoel.
♥   Warme oktober dagen, februari vlagen.
♥   Blinkt oktober in zonnegoud,de winter volgt dan snel en koud.
♥   Brengt oktober veel vorst en wind, zo zijn januari en februari zeer mild.
♥   Is oktober warm en fijn, het zal een scherpe winter zijn.
♥   Oktober vijs, november grijs, december ijs.
♥   Brengt oktober vorst en sneeuw, men hoort des winters klaaggeschreeuw.
♥   Oktober weer komt in maart terug.
♥   In oktober veel regen, voor het kerkhof altijd zegen.
♥   Oktober brengt ons wijn en zonnige dagen, maar ook jicht en andere plagen.
♥   Als het regent op Sint Bavis(1/10), regent het op Kerstmis.
♥   Vergeet niet te bidden op St. Placied(5/10), of het zal regenen dat het giet.
♥   Wie Bruno(6/10) tart, zijn koren wordt zwart.
♥   St. Pelagie(8/10), zonder hagel zie je haar nie.
♥   Regen met St. Denijs(9/10), voorspelt een natte winter en weinig ijs.
♥   Treedt Gommarus(11/10) met droogte in, de zomer zal nat zijn in het begin.
♥   Met Sint Gal(16/10), blijft de koe op stal.
♥   Doe met Ursula(21/10) de oogst naar binnen, anders komt Judas(28/10) met sneeuw voor de pinnen.
♥   Met St. Severijn(23/10), zal de eerste kou er zijn.
♥   Op de laatste oktober, houdt de natuur zich sober.

Boonanza is een kaartspel voor 3 tot 5 spelers waarbij je bonen moet zaaien en verkopen/oogsten.
Het spel is ontworpen door Uwe Rosenberg onder de (Duitse) naam Bohnanza, wat een samentrekking is van de woorden "bonanza" en "Bohne" - het Duitse woord voor boon.

De spelers verzamelen goud door het beplanten en oogsten van bonenvelden.
Alleen door handig ruilen en vooruitzien maak je kans op de overwinning.

Auteur van het spel is Uwe Rosenberg en de eerste editie van het spel werd uitgebracht in 1997.

Er bestaan verschillende uitbreidingen (niet altijd in het Nederlands beschikbaar) waarmee de complexiteit of het aantal spelers aangepast kan worden.

Het is de bedoeling zoveel mogelijk thalers (spelmunten) te verkrijgen.
Dit doet men door zo efficiënt en strategisch mogelijk bonen te verbouwen.
Al deze bonen verschillen in waarde en in aantal.
De meest kenmerkende spelregel is dat de volgorde van de handkaarten niet mag gewijzigd worden.

Het op de juiste volgorde houden van de kaarten in je hand is een essentieel onderdeel van het spel.
Je moet er maar op vertrouwen dat je medespelers niet stiekem vals spelen!

Je moet goed vooruit denken om kaarten die je niet kunt gebruiken, te ruilen voordat ze vooraan komen te liggen.
Om kaarten te verkrijgen die je wel kunt gebruiken is snel reageren gewenst.
Je bent gedurende het hele spel actief.

De kaarten hebben humor, zoals bijvoorbeeld de 'Blaue Bohne'!

Wanneer je als meer ervaren spelers met een beginneling speelt, heb je het voordeel dat je kunt inschatten wat de waarde van een kaart in dit stadium van het spel is.
Niet onbelangrijk bij het ruilen!
Als je het spel vaak met dezelfde club mensen speelt, ontstaat een soort vaste ruilwaarde voor bepaalde kaarten.

De lol van het spel en de weg naar winst ligt in het handig ruilen: kaarten kwijtraken die je niet kunt aanplanten en kaarten verkrijgen die je wilt oogsten, en dat voor een voor jou gunstige koers.
Probeer daarom een beetje bij te houden hoeveel goud je medespelers (en jijzelf natuurlijk) binnen halen.

Het spel eindigt als de dichte stapel drie maal is doorgewerkt.
Iedereen telt zijn goud en degene met het meeste goud is de winnaar.

Variant:
Volgens de regels mag een kaart in een beurt slechts 1 keer van eigenaar wisselen.
Als variant hierop kunnen ook driehoeksruilen plaatsvinden, dus het doorruilen van net verworven kaarten naar een andere medespeler.

Naast het basis spel zijn er ook nog 2 uitbreidingen:

•Boonanza: De Uitbreiding (3-7 spelers)
•Boonanza: La Isla Boonita (2-7 spelers)
en een apart spel voor 1 of 2 spelers:
•Boonanza: Al Caboon

Een boomwhacker is een modern percussie-instrument.
Het zijn meerkleurige holle plastic buizen die ten opzichte van elkaar harmonisch gestemd zijn.
Het instrument wordt bespeeld door hem tegen een andere boomwacker, tegen het lichaam of tegen een ander voorwerp te slaan.
Ook kan men hem met stokken bespelen, net als bij een xylofoon.

De lengte van de 'normale' buizen varieert tussen de 30,5cm en 61cm.
De lengte van de basoctaven varieërt tussen de 61cm en 122cm.
De Treble Extension Set is ongeveer 20cm lang.
Maar het bedrijf heeft over alles nagedacht en ervoor gezorgd dat ook kinderen ermee kunnen spelen.
De Boomwhackers zijn handzaam, en niet breder dan 4,5cm.

De kleuren zijn gebaseerd op het Chroma-Notes™ Colored Music System, de kleuren die je vaak op pianotoetsen ziet om het instrument te leren.

De boomwhacker ontstond vanuit de junk bands die percussiemuziek maakten met afvalmateriaal.
Hierin werd al op stukken plastic buis gespeeld.
Hieruit werden de boomwhackers door Craig Ramsell uit de Verenigde Staten verder ontwikkeld, en in 1995 voor het eerst commercieel verkocht.

Bij een boomwhacker kan men een een octaveringsdopje gebruiken, dat aan het eind van de buis wordt aangebracht.
Hierdoor daalt de toon met een octaaf.

Boomwhackers worden in toenemende mate gebruikt in het muziekonderwijs.
Om het aanleren van muziek te vergemakkelijken, wordt hierbij een vereenvoudigde grafische notatie gebruikt in plaats van het traditionele notenschrift.
Ook zijn er groepen die met boomwhackers optreden.
Vaak zijn ze hierbij een manier om het publiek bij het optreden te betrekken.

Boomwhackers heeft sinds haar bestaan al meer dan 5 miljoen sets verkocht.
De producten worden niet alleen in de Verenigde Staten verkocht, maar vinden gretig aftrek op alle continenten in meer dan 30 landen.
De instrumenten worden voor verschillende doeleinden gebruikt.
Behalve professionals, worden de instrumenten ook ingezet bij teambuildingcursussen en muziektherapie.

De boomvalk (Falco subbuteo) is een kleine valk van 30 à 35 cm en een vleugelspanwijdte van 73 à 80cm.

De boomvalk is verspreid over Europa en Azië.

Het is een trekvogel die grote afstanden aflegt en overwintert in Afrika.
Het is een broedvogel van open bossen en parken.
De noordgrens van het verspreidingsgebied in Europa ligt in Groot-Brittannië (waar de boomvalk geleidelijk steeds noordelijker voorkomt), Denemarken en Zuid-Zweden en Zuid-Noorwegen.

Volwassen vogels zijn van boven leikleurig met een witte keel.
Van dichtbij kunnen de kastanjebruine broek en onderstaart worden waargenomen.
Mannetje en vrouwtje zien er gelijk uit, juvenielen (jonge dieren) zijn over het algemeen veel bruiner van kleur.
Het is een elegante roofvogel, die er met zijn langgepunte vleugels uit ziet als een grote gierzwaluw.

Boomvalken nestelen in de verlaten en vaak in dat zelfde jaar gemaakte nesten van kraaien en andere vogels en leggen twee tot vier eieren.

De boomvalk jaagt op grote insecten zoals libellen die overgebracht worden van klauwen naar bek en in de vlucht worden opgegeten.
Ook kleine vogels worden in de vlucht gevangen.

Zijn snelheid en vliegkunsten stellen hem in staat om zelfs zwaluwen te grijpen.
Huiszwaluw en boerenzwaluw hebben dan ook een specifieke boomvalk-alarmroep.

In het verleden kwam de boomvalk in Nederland vooral voor in de bossen op de zandgronden.
De soort doet het daar sinds de jaren 1980 minder goed.
In het half open (agrarisch) landschap wordt de soort echter steeds meer gezien.
Ook op de waddeneilanden doet de soort het relatief goed.
Het totaal aantal broedparen werd rond 2000 geschat op 750 tot 1000 paar.
Helaas is het netto resultaat een dalende trend tussen 1990 en 1995 en daarna waarschijnlijk een stabilisering.

De boomvalk staat weliswaar als veilig op de internationale rode lijst van de IUCN, maar door de achteruitgang in Nederland staat hij als kwetsbaar op de Nederlandse rode lijst.

De boomvalk staat niet op de Vlaamse rode lijst.
Het aantal broedparen in Vlaanderen wordt geschat op 500 en daarmee is het een vrij schaarse tot mogelijk vrij talrijke broedvogel.

De boomsprinkhaan (Meconema thalassinum) is een rechtvleugelig insect uit de familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae), onderfamilie Meconematinae.

De boomsprinkhaan is een algemene soort die in grote delen van Europa voorkomt en ook te vinden is in Nederland en België.
Daarnaast is de soort geïntroduceerd geraakt in de Verenigde Staten, met name in Long Island, vanwaaruit het zich inmiddels wat heeft uitgebreid.

Het is een bewoner van bomen en hogere struiken in verder open terreinen zoals heidevelden met bomengroepjes, stadsparken en tuinen.
Boomsoorten als de eik, de hazelaar en de beuk hebben de voorkeur.

De boomsprinkhaan lijkt alleen op de verwante zuidelijke boomsprinkhaan, maar deze laatste soort is ongevleugeld en makkelijk te onderscheiden. Ook de (ongevleugelde) nimfen zijn te herkennen omdat deze al vier vleugels hebben in tegenstelling tot de zuidelijke boomsprinkhaan waarbij maar twee vleugels zichtbaar zijn.
De zuidelijke boomsprinkhaan komt binnen de Benelux slechts op enkele geïsoleerde plaatsen voor.

De boomsprinkhaan leeft voornamelijk van kleine, op planten levende insecten en is een overwegend nuttig dier.
De boomsprinkhaan is actief gedurende de maanden juli tot november, de mannetjes laten zich vooral horen tussen zeven uur 's avonds en drie uur in de nacht.
Het geluid bestaat uit een snorrend geroffel dat veroorzaakt wordt door met de poten op de ondergrond te trommelen.

Mannetjes bereiken een lengte van 12 tot 15 millimeter, de vrouwtjes zijn 11 tot 15mm lang.
De lichaamskleur is groen, op de kop, het halsschild en de vleugelbasis is een gele streep aanwezig, is geelachtig.
De mannetjes hebben lange, krekel-achtige cerci, die kleine tandjes hebben aan de basis.
Het vrouwtje is te herkennen aan de lange vrij smalle en nauwelijks gebogen legboor.

De boomsprinkhaan is een gevleugelde soort, de vleugels reiken tot achter de achterlijfspunt en zijn groen van kleur.
De vleugels hebben een lichtere beadering die doet denken aan de gaasvlieg (Chrysoperla carnea).