De brummelspanner (Mesoleuca albicillata) is een nachtvlinder uit de familie Geometridae, de spanners.

De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd door Linnaeus (Carl von Linné was een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.) in 1758.

Komt voor in Spanje, West- en Midden-Europa inclusief de Britse eilanden via de gematigde zone tot Oost-Azië; in het noorden tot Midden-Scandinavië, in het zuiden tot Italië, de Balkan en de Zwarte Zee.

De voorvleugellengte bedraagd 15 tot 18mm.

De grondkleur van de zeer brede afgeronde voorvleugel is roomwit tot wit en over de vleugel loopt een brede witte middenband.
Het donkere wortelveld en de donkere vlek bij de vleugelpunt bestaan uit bruine, zwarte en paarsblauwe banden en lijnen.
Een belangrijk kenmerk dat deze soort onderscheidt van andere zwart met wit gekleurde bandspanners, is dat de middenband licht gekleurd is en de velden daaromheen donker.
Er is weinig variatie.

De brummelspanner is een niet zo gewone soort die verspreid over het hele land voorkomt.

Zijn habitat open loofbossen, gemengde bossen en struwelen.

De waardplanten van de brummelspanner zijn gewone braam (brummel is een Oost-Nederlands woord voor braam) en framboos.

De vliegtijd is van half mei-half augustus in één, mogelijk twee generaties.
De vlinders kunnen overdag worden opgejaagd en komen in kleine aantallen op licht.

De rups : juli-september.
De rupsen zijn vooral 's nachts actief.
De soort overwintert als pop in een cocon in losse aarde.

Meer over de Nederlandse naam :
Brummelmeter is een al lang bestaande naam die al gebruikt wordt door Ter Haar in 'Onze vlinders' (begin vorige eeuw). De betekenis van brummel blijft onduidelijk.

Mesoleuca : mesos = middel en leucos = wit. Deze soort wijkt van de nabije verwanten af door het grote witte vlak midden op de vleugels.

albicillata : albus = wit en cilla = latijn voor staart; vanwege het witte abdomen dat contrasteert met het zwarte deel van het lijf (Macleod). Linnaeus zegt niets over het abdomen, maar Macleod's uitleg klinkt aannemelijk.

Callisto is een maan van de planeet Jupiter, ontdekt op 7 januari 1610 door Galileo Galilei gelijktijdig met Simon Marius.
Het is de op twee na grootste maan in het zonnestelsel, ongeveer dezelfde maat als Mercurius.

Io is de binnenste van de vier grote manen van de planeet Jupiter en is naar de mythologische figuur Io genoemd.
De maan werd op 8 januari 1610 door Galileo Galilei ontdekt.
Simon Marius, die ook de ontdekking opeiste, noemde de maan naar Io, de mythologische dochter van de riviergod Inachus.
Deze maan wordt vanwege haar uiterlijk ook wel de pizzamaan genoemd.

Europa is de kleinste van de Galileïsche manen, de vier grote manen van Jupiter, en de op vijf na grootste maan van het zonnestelsel.
Galileo Galilei ontdekte haar op 8 januari 1610.
Simon Marius, die ook de ontdekking claimde omdat hij de vier satellieten onafhankelijk had ontdekt, noemde de maan naar Europa, de dochter van koning Agenor die een affaire had met Zeus (vereenzelvigd met Jupiter) en hem drie kinderen schonk.

Ganymedes is niet alleen de grootste maan van Jupiter, maar zelfs de grootste maan van ons zonnestelsel.
Hij is groter dan Mercurius, maar heeft slechts half zoveel massa als die planeet.
Ganymedes is wel twee keer zo groot als Pluto.

Volgens verschillende bronnen ondekt op 7 januari 1610 door Galileo Galilei.

De Brumby is een slag van verwilderde paarden en pony's dat voorkomt in verschillende delen van Australië.
Het ras ontstond uit weggelopen en losgelaten dieren van kolonisten, die naar Australië waren meegebracht als gebruikspaarden en is daardoor vergelijkbaar met de Amerikaanse mustang.

Het meest bekende leefgebied van de Brumby bevindt zich in de Australische Alpen.

De eerste paarden op het Australische continent waren de paarden van Engelse kolonisten die in januari 1788 in Australië aan land kwamen.
In het begin waren het vooral paarden uit Zuid-Afrika.
Dit waren 'Capers'.
Later werden er ook Engelse volbloeds, Arabieren en Welsh mountainpony's naar Australië gebracht.
Ook kwamen er paarden uit Zuid-Amerika. De meeste van deze paarden hadden een zeer goed uithoudingsvermogen zodat ze de lange zeereis zouden overleven en het zware werk, dat ze in Australië zouden moeten verrichten, aankonden.

Begin 1800 werd in het binnenland van Australië goud ontdekt.
Met de goudzoekers kwamen veel paarden mee.
Soms ontsnapten er paarden en deze begonnen verwilderde kuddes te vormen.
Dit waren de eerste Brumby's.
Door de barre leefomstandigheden paste het type en karakter van deze paarden zich in de loop der tijd aan.
Alleen de sterkste paarden konden overleven, waardoor het ras zeer taai en sober is geworden.

Doordat vele paarden er in slaagden te overleven groeide het aantal Brumby's.
Al in 1860 werden ze omschreven als een plaag.
Dit zorgde in de jaren '60 voor grote problemen in de binnenlanden van Australië.
Men probeerde het aantal dieren te laten teruglopen door met vliegtuigen en jeeps kuddes samen te drijven en ze af te schieten.
Er werden daarbij ongeveer zeventienduizend Brumby's gedood.

Ook tegenwoordig vormen de Brumby's in Australië nog steeds een probleem doordat ze zich zo snel vermeerderen en niet bijzonder geschikt zijn om als rijpaard gebruikt te worden.
Een groot gedeelte van het paardenvlees dat vanuit Australië op de Europese markt terecht komt is afkomstig van Brumby's.

De Brumby heeft een stokmaat (schoft-of schouderhoogte) van 1.40 tot 1.50 meter en is daarmee naar de gebruikelijke indeling eigenlijk een grote pony.
De meeste Brumby's hebben een onderhals.
De stand van de achterbenen is vaak koehakkig en meestal zijn de paarden overbouwd.
Dit betekent dat het kruis (hoogste punt van de achterhand) hoger is dan de schofthoogte.
Brumby's hebben slanke, sterke benen met zeer harde hoeven.

Doordat de Brumby is verwilderd en in zijn jeugd weinig contact heeft met mensen is hij zeer moeilijk te berijden.
Ook een ingereden Brumby heeft een heel onafhankelijk en weinig volgzaam karakter.

Wat betreft de vitaliteit is de Brumby een zeer sterk paard.
Wat betreft zijn karakter is het weinig geschikt is om als rijpaard gebruikt te worden.

New Mexico (Nederlands: Nieuw-Mexico, Spaans: Nuevo México) is een van de staten van de Verenigde Staten.

Op 6 januari 1912 werd New Mexico, als 47ste, effectief een staat van de Verenigde Staten.

De hoofdstad van New Mexico is Santa Fe.
De standaardafkorting voor de staat, die als bijnaam Land of Enchantment heeft ("Land van Betovering"), is NM.

New Mexico heeft een oppervlakte van 315.194 km².
De gemiddelde hoogte is 1735 m boven zeeniveau; het hoogste punt is Wheeler Peak (4011 m), onderdeel van de Rocky Mountains, die New Mexico van noord naar zuid doorkruisen.
De belangrijkste rivier is de Rio Grande.

New Mexico grenst aan het land Mexico en aan de staten Texas, Oklahoma, Arizona, Colorado en Utah.
Het punt waar de grenzen met de laatste drie kruisen heet Four Corners.
New Mexico ligt in de Mountain-tijdzone (UTC-7).

De staat beschikt over veel natuurschoon, zoals de druipsteengrotten bij Carlsbad en het witte zand van White Sands.

De bevolking bedroeg 2.059.000 inwoners in 2010, waarvan 46% Hispanics, zowel nakomelingen van Spaanse kolonisten en nieuwe immigranten uit Latijns-Amerika.

Grote delen van de staat worden voor diverse doeleinden door het Amerikaanse leger gebruikt.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in Los Alamos de atoombom ontwikkeld.

De grootste stad is Albuquerque met ongeveer 550.000 inwoners (2010).
De tweede stad is Las Cruces met bijna 100.000 inwoners (2010). In de staat liggen ook uitgestrekte Indianenreservaten.

Vóór de komst van de Europeanen bevolkten alleen Indianenstammen als de Navajo's en Apaches het gebied.
Rond 1540 trok de Spaanse conquistador Francisco de Coronado door het gebied, tevergeefs op zoek naar grote hoeveelheden goud.
Zijn expeditie trok zich twee jaar later terug naar Mexico.
In 1595 werd de provincie Santa Fe de Nuevo México gesticht en drie jaar later begon Juan de Oñate met de kolonisatie van het gebied.
In 1610 werd de stad Santa Fe gesticht.

Na de onafhankelijkheid van Mexico in 1821 werd New Mexico onderdeel van dat land.
In 1848 stond Mexico na het verlies van de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog een groot gebied af, waaronder het grootste deel van het huidige New Mexico.
In 1853 werd nog een relatief klein stuk aangekocht (de zogeheten Gadsdenaankoop).

De brulkikker, ook wel rundkikker of stierkikker (Lithobates catesbeianus of Rana catesbeiana) is een grote kikker uit de familie echte kikkers of Ranidae.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst beschreven door Shaw (George Shaw was een Britse botanicus en zoöloog.) in 1802.

Het natuurlijke verspreidingsgebied ligt in het oostelijke en centrale deel van de Verenigde Staten.

De brulkikker is een grote soort die 15 tot 23 centimeter lang wordt.
De kikker is alleen al aan de grootte te herkennen, maar ook aan de groene rug en meestal witte maar soms roodoranje buik en de oranje ogen met horizontale spleetpupil.
De mannetjes zijn te herkennen aan de zeer grote trommelvliezen of tympana, zichtbaar als ronde, zwarte en schijfvormige plekken aan weerszijden van de kop.
Bij mannetjes zijn deze twee keer zo groot als het oog, bij vrouwtjes ongeveer even groot.
In tegenstelling tot vrijwel alle andere Europese kikkers ontbreken de huidplooien aan weerszijden van de rug, dorsolaterale lijsten genoemd, volledig.
Wel loopt een huidplooi (klierlijst) van achter het oog over het trommelvlies naar de basis van de achterpoten.

Het geluid van de brulkikker klinkt zeer hard en wordt wel vergeleken met het loeien van een rund (wrhummm..), daaraan is ook de naam te danken.
De kikkervisjes worden tot 15 centimeter lang en zijn bruingroen met kleine donkere vlekjes.

De brulkikker leeft vooral van ongewervelde dieren.
De kikker eet echter alles wat in de grote bek past, en omdat hij zeer groot kan worden, zijn inheemse amfibieënsoorten niet veilig, maar ook kuikens van watervogels, knaagdieren, hagedissen en zelfs jonge (gif)slangen worden in één keer doorgeslikt.

In het oorspronkelijke leefgebied zijn schildpadden en zelfs jonge krokodilachtigen niet veilig, deze komen in Italië niet voor.
Het ontbreken van grote schildpadden en krokodilachtigen is ook een van de redenen dat de kikker zich massaal kan vermenigvuldigen omdat deze dieren belangrijke vijanden zijn en de populaties in het natuurlijke leefgebied in stand houden.

De voortplanting vindt plaats als de temperaturen stijgen tot 17-21 graden Celsius.
De mannetjes omklemmen de vrouwtjes bij de oksels, deze paargreep wordt wel amplexus genoemd.
De paarlust is berucht, vele koivissen en karpers legden het loodje nadat ze door de enorme en kennelijk bijziende dieren in een dodelijke paaromhelzing genomen werden.

Het aantal eitjes kan oplopen tot 10.000 tot 25.000 stuks, die als grote matten onder het wateroppervlak drijven.
Na ongeveer één tot twee weken komen de 12 tot 15 millimeter lange kikkervisjes tevoorschijn.
Het larvestadium duurt twee tot drie jaar, zowel in Noord-Amerika als in Italië.
De kikkervisjes bereiken een lengte van 12 tot 14,5 cm, soms groter dan 16 cm.
Na de metamorfose echter zijn de kleine kikkertjes drie tot zes centimeter lang.
Na twee tot vier jaar zijn ze geslachtsrijp, de brulkikker kan in de natuur zestien jaar oud worden.

In de jaren 70 en 80 zijn brulkikkers massaal in West-Europa ingevoerd als fauna voor tuinvijvers.
Meestal gingen ze als kikkervisjes over de toonbank, maar ook volwassen exemplaren zijn geliefd, om de grote kikkerbillen.
Hoewel men aanvankelijk dacht dat de brulkikker zich in het Nederlandse klimaat niet kon voortplanten, bleek in de jaren 90 dat dit wel het geval was.

Men vreesde een zelfde scenario als met de agapad (Chaunus marinus) die zich in Australië had ontwikkeld tot een invasieve soort, net als de agapad zet de brulkikker enorme hoeveelheden eitjes af.
Om die reden werd import in de EU verboden.
In Duitsland werden in 2001 nog verschillende populaties gemeld, en in België haalde de soort in 2007 het nieuws doordat de kikker het ecologisch evenwicht in het Netegebied dreigde te verstoren.

In september 2010 werden in twee vijvers in het Nederlands-Limburgse Baarlo brulkikkers en kikkervisjes aangetroffen.
Dit leidde tot verontrusting bij amfibieënspecialisten en omwonenden.
Er werd een informatieavond voor omwonenden georganiseerd.

MNM is een Vlaamse radiozender van de openbare omroep VRT.
Zijn slagzin luidt : music and more.
De zender ging van start op maandag 5 januari 2009 en profileert zich als instapradio.
MNM draait hits van de jaren 80 tot nu.
Vooral pop, poprock, dance en top 50-muziek.

Na het stopzetten van Donna kwam de VRT met een opvolger : MNM.
De naam werd bekendgemaakt op 7 november 2008 tijdens een uitzending van Peter Live, het televisieprogramma van Peter Van de Veire.
Het logo werd op 11 december 2008 bekendgemaakt door Dave Peters en Ann Van Elsen in een filmpje op YouTube.
De uitzendingen zijn op maandag 5 januari 2009 om 6.00 uur begonnen met De Grote Peter Van De Veire ochtendshow en met het nummer Forever van Milk Inc.

Het nethoofd was tot maandag 25 januari 2010 Greet Santy.
Nu neemt Rino Ver Eecke die taak op zich.

Op 8 maart 2010 werd het logo van MNM lichtjes gewijzigd.
De eerste, zwarte 'M' werd blauw.
De letters van het logo lijken nu iets voller.
Tegelijk kreeg de studio van MNM een opfrisbeurt en ook de website ziet er sindsdien iets anders uit.

Op 28 maart 2011 ondergaat MNM alweer een lichte verandering : er komen nieuwe jingles, een nieuw programma (Sing Your Song) en twee nieuwe presentatoren (Renée Vermeire en Bert Beauprez).
De slogan Let's have a big time verandert in music and more.
In augustus 2011 werd de MNM-website in een nieuw kleedje gestoken.

Vanaf 27 augustus 2012 worden verschillende nieuwe programma's gepresenteerd en wordt de dj-ploeg vernieuwd.
Ook zal Peter Van de Veire een nieuwe sidekick krijgen. Een week later, op 3 september, krijgt MNM een gedifferentieerd radionieuws met vaste nieuwslezers Leen De Witte en Leen De Ridder.

• De internetdomeinnaam mnm.be was reeds in gebruik door een meubelbedrijf uit Temse. Zaakvoerder Jan Mertens verkocht de domeinnaam zonder te weten waarvoor hij later gebruikt zou worden.
• De VRT had een korte twist met de fabrikant van M&M's over de naam MNM. Er is inmiddels overeenkomst bereikt met Mars Foods. Men heeft de inhoud van de overeenkomst niet bekendgemaakt.
• MNM hits is een digitale tegenhanger van MNM die non-stop hits uitzendt.
• De MNM-toerbus trekt regelmatig met een heel aantal luisteraars naar een optreden van bekende artiesten. Rihanna, Lady Gaga, The Black Eyed Peas, Mika ... waren al aan de beurt. Op de zender kan men meedoen aan een wedstrijd om met de bus mee te mogen.
• Enkele keren per jaar is er ook MNM Live. Dat is een exclusief optreden van een wereldberoemde zanger of zangeres voor enkel MNM-luisteraars. De eerste MNM Live was van Amy MacDonald.

De bruinvis (Phocoena phocoena) of het zeevarken (hoewel meerdere dieren die naam dragen) is een tandwalvis uit de familie bruinvissen (Phocoenidae).

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Linnaeus in 1758.

De bruinvis komt verspreid voor in de kustwateren van het noordelijk halfrond.

De bruinvis wordt maximaal 1,80m lang met een max. gewicht van 60kg.

Bruinvissen hebben een stompe snuit, een lage, driehoekige rugvin en (zoals alle walvisachtigen) een platte staartvin.
De rug is donkergrijs, de buik helderwit.
Ze leven alleen of in kleine groepen van 2 à 10 dieren en incidenteel in grotere groepen tot enkele tientallen dieren.
De trekbewegingen van de bruinvis zijn onvoldoende bekend, maar er lijken verschillende populaties te bestaan die elk eigen zomer- en winterverblijven bezoeken.

De naam bruinvis is op het eerste gezicht vreemd, omdat deze dieren geen vissen zijn en ook geen bruine kleur hebben.
De verklaring hiervoor is dat vroeger, toen de mensen nog niet zo veel van dieren wisten, alles wat in de zee leefde vissen noemde, en grauwe kleuren, zoals bruin, grijs en zwart, werden allemaal bruin genoemd.

Bruinvissen eten kleine levende dieren zoals vissen, garnalen enz.
Deze vinden ze met behulp van echolocatie.
Ze zwemmen voornamelijk vlak onder het zeeoppervlak.
Ze kunnen net als een dolfijn uit het water springen, maar doen dit vrijwel nooit.

Ze komen voor in ondiep zeewater van maximaal 200 meter diep en met een temperatuur beneden de zeventien graden Celsius.
Ze zijn beslist niet zeldzaam : geschatte aantallen in de Noordzee lopen uiteen van 100.000 tot 500.000 exemplaren.

De soort komt ook veel in de Nederlandse kustwateren voor, vooral in de wintermaanden en het vroege voorjaar (november - april).
Tot ongeveer het einde van de jaren 50 was de bruinvis algemeen langs de Nederlandse kust, maar in de jaren 60 was de soort hier verdwenen.
Sinds 1985 werden weer af en toe kleine aantallen bruinvissen in de Nederlandse kustwateren gezien, en vanaf 2000 nam dat aantal snel toe.
Inmiddels is de soort alleen in juni werkelijk zeldzaam langs de kust, in alle andere maanden van het jaar kunnen ze nu worden waargenomen.

In de Oosterschelde leeft een kleine populatie bruinvissen die daar in alle maanden van het jaar lijkt te blijven.
Behalve dat de aantallen langs de Nederlandse kust snel zijn toegenomen is er ook sprake van een snelle toename van het aantal strandingen.
Veel van de in Nederland aanspoelende bruinvissen blijken door verdrinking om het leven te zijn gekomen.
Vermoedelijk verdrinken de dieren in vistuig dat in ondiep water wordt gebruikt.

Bruinvis wordt tegenwoordig nog nauwelijks gegeten.
In de middeleeuwen stond de bruinvis echter wel vaak op het menu.
Hij werd gekookt en vervolgens gevuld met veel kruiden zoals peper, saffraan en kaneel.

De Nederlandse geslachtsnaam "Varke(n)visser" herinnert aan de bruinvis.
Het dier werd ook wel "varkensvis" genoemd.
In Brabantse archieven vindt men wel eens "waterverken" als alternatieve benaming voor bruinvis.
Ondanks het feit dat hij een zoogdier en dus geen vis is, stond de rooms-katholieke Kerk het eten van bruinvis tijdens de vasten en op vrijdagen toe.

Burj Khalifa is een wolkenkrabber in de stad Dubai in de Verenigde Arabische Emiraten en sinds 2007 het hoogste gebouw ter wereld.
De bouw startte op 21 september 2004.
Op 21 juli 2007 nam de Burj Khalifa de titel 'hoogste gebouw ter wereld' over van de Taipei 101 in Taiwan.
Op 17 januari 2009 bereikte de toren haar hoogste punt, met een hoogte van 828 meter.
Het gebouw werd met groots vuurwerk geopend op 4 januari 2010.

Tijdens de bouw stond de toren bekend onder de naam Burj Dubai, maar enkele uren voor de opening werd de toren herdoopt tot Burj Khalifa, een verwijzing naar Khalifa bin Zayed Al Nahayan, president van de Verenigde Arabische Emiraten en emir van het naburige Abu Dhabi.
Deze naamswijziging gebeurde na aanzienlijke financiële steun aan het door de financiële crisis geteisterde Dubai vanuit de rijke oliestaat Abu Dhabi.

De Burj Khalifa werd ontworpen door het gerenommeerde Amerikaanse architectenbureau Skidmore, Owings and Merrill uit Chicago.
Zij ontwierpen onder meer ook de Willis Tower in Chicago en de Jin Mao Tower in Shanghai.
De hoofdaannemer werd het Zuid-Koreaanse Samsung C&T Corporation, met als belangrijke onderaannemers het Belgische Besix en het plaatselijke Arabtec Construction.
De projectontwikkelaar is Emaar Properties uit Dubai.

Het grondplan van de toren is gebouwd in de vorm van de Hymenocallis, een veelvoorkomende woestijnbloem in de regio.
De toren is opgebouwd uit drie elementen rond een centrale kern.
Het betonnen lichaam van het gebouw is ruim 575 meter hoog.
De dakhoogte is rond de 636 meter.
De schattingen over de uiteindelijke hoogte liepen ver uiteen.
De betrokken bedrijven hielden dit eerst angstvallig geheim uit angst dat de hoogte van de Burj Khalifa in korte tijd zou worden overtroffen.
Uiteindelijk bleef de teller staan op 828 meter.

In de toren is, naast kantoorruimte en 900 appartementen, ruimte gereserveerd voor een groot hotel.
Het hotelinterieur is ontworpen door modeontwerper Giorgio Armani.
Het eerste Armani Hotel heeft 15 van de 37 onderste verdiepingen betrokken.

Men verwacht dat op de verdiepingen 37 tot 108, appartementen komen.
Volgens de projectontwikkelaar werden alle appartementen in acht uur verkocht. Er wordt een zwembad gebouwd op de 78e verdieping, een lobby op de 123e verdieping en een observatiedek op de 124e verdieping.
Verder bevindt 's werelds hoogste nachtclub zich op de 143e verdieping en is op de 158e verdieping 's werelds hoogste moskee te vinden.

Het hoogste gebouw dat ooit door mensen is gebouwd, breekt vele records. Enkele daarvan zijn hieronder beschreven:

• In februari 2007 overtrof de Burj Khalifa de Willis Tower, die op dat moment het grootste aantal verdiepingen ter wereld bezat.
• Op 13 september 2007 bereikte de toren een hoogte van 555 meter. Hiermee werd het hoogste vrijstaande bouwwerk ter wereld, de CN Tower te Toronto, gepasseerd.
• Op 7 april 2008 liet projectontwikkelaar Emaar het bericht uitgaan dat de Burj Khalifa een hoogte van 629 meter (en 160 voltooide verdiepingen) had bereikt. Nu was ook de KVLY-TV-mast in Noord-Dakota (628,5 meter) gepasseerd. Daarmee overtrof de Burj Khalifa het hoogste bouwwerk op aarde.
• Op 1 september 2008 werd de hoogte van 688 meter behaald. Hiermee was het enige hoogterecord dat nog stond, dat van het hoogste bouwwerk ooit, reeds met 41,5 meter verbroken. Hiervoor stond het hoogterecord op naam van de 646,4 meter hoge mast van Radio Warschau, welke in 1991 tijdens onderhoudswerkzaamheden plotseling is ingestort.
• Op 23 januari 2011 werd het hoogste restaurant ter wereld, genaamd At.mosphere, in de Burj Khalifa geopend. Het restaurant bevindt zich op de 122e verdieping, op 422 meter hoogte.

De toren had 's werelds snelste liften, met een snelheid van 42 km/u (11 m/s) (dit record werd ondertussen verbroken door de liften van de G1 Toren in Hitachinaka, Japan : 48 km/u of 13 m/s) en een capaciteit van 21 personen.
Het is de hoogste liftinstallatie ter wereld.
De waterinstallatie zal de toren, met een gemiddelde van 946.000 liter per dag, van water voorzien.
De maximale elektriciteitsvoorziening wordt geschat op 36 MVA.
Het koelsysteem zal het equivalent van ruim 10,2 miljoen kilo gesmolten ijs als koelwater gebruiken.
De toren vormt het middelpunt van een multifunctioneel complex, dat onder meer het daarnaast gelegen grootste winkelcentrum ter wereld, de Dubai Mall omvat.
De toren ligt aan een kunstmatige vijver met daarin de grootste fontein ter wereld.

De bruinrode wespenorchis (Epipactis atrorubens) is een orchidee uit de onderfamilie Epidendroidae.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door [Hoffm.(Georg Franz Hoffmann was een Duits lichenoloog en botanist).] Besser (Wilibald Swibert Joseph Gottlieb von Besser was een Oostenrijks botanist) in 1809.

De bruinrode wespenorchis komt voor in Midden- en West-Azië en Oost-, Noord- en Midden-Europa. Westelijk tot in Nederland, België en Groot-Brittannië, noordelijk tot de Noordkaap.

De plant wordt 25-60 cm hoog en bloeit van juni tot juli met naar vanille geurende paars-rode bloemen.
Het bovenste lid van de stengel is vaak langer dan de onderste leden.
Het vruchtbeginsel is dicht bezet met bruinrode haartjes.

De bruinrode wespenorchis komt op matig vochtige, kalkhoudende gronden tussen het gras voor en groeit op zonnige plaatsen of in lichte schaduw.

In Nederland is de plant zeer zeldzaam in Zuid-Limburg, op Voorne en bij Amsterdam. Ook gevonden op Terschelling en bij Schoorl.

In Vlaanderen zeer zeldzaam. Nu nog slechts op een plek in Hoboken (Antwerpen).
In Wallonië: Zeldzaam in het Maasgebied en de zuidelijke Ardennen (met name in de Famenne).

De bruinrode heidelibel (Sympetrum striolatum) is een Echte libel uit de familie van de Korenbouten (Libellulidae).

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Charpentier (Toussaint de Charpentier was een Duits geoloog en entomoloog.) in 1840.

Het is een libel die in vrijwel heel Europa voorkomt.

In Nederland is het een algemene soort van juli tot oktober.
Regelmatig vinden er invasies vanuit het zuiden plaats.

De bruinrode heidelibel wordt 40 tot 44mm groot.

De bruinrode heidelibel kan gemakkelijk verwisseld worden met de steenrode heidelibel (Sympetrum vulgatum).
Het belangrijkste verschil is de streep over het voorhoofd die bij de eerste niet doorloopt langs het oog en bij de steenrode heidelibel wel.

De bruinrode heidelibel is meestal te vinden bij ondiep, stilstaand water.
Ze zwerven echter over grote afstanden, waardoor ze ook vaak gezien worden in weilanden en bermen.
Er zijn zelfs waarnemingen van groepen van miljoenen exemplaren boven zee.

Zoals de meeste korenbouten, jaagt deze libel vanaf uitkijkposten op kleine insecten.

De levenscyclus van de bruinrode heidelibel duurt een jaar.
De eitjes overwinteren na op het water afgezet te zijn.
De larven leven op de bodem onder meer van muggenlarven.

De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd(LC).

De bruinkopslingeraap (Ateles fusciceps) is een slingraap van de klade apen van de Nieuwe Wereld.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Gray (John Edward Gray, was een Brits zoöloog.) in 1866.

De bruinkopslingeraap komt voor in de oerwouden in het noorden van Zuid-Amerika en in Midden-Amerika.

De bruinkopslingeraap doet zijn naam eer aan door van tak naar tak en van boom tot boom te springen om zo grote afstanden te overbruggen.
Het is ook een echte boombewoner, die zelden of nooit op de grond komt.

De bruinkopslingeraap wordt 40 tot 54cm groot (zonder staart).
De staartlengte varieert van 71 tot 85,5cm.
De mannetjes hebben een gemiddeld gewicht van 8,9kg, de vrouwtjes zijn iets lichter.

Zijn menu bestaat voornamelijk uit vruchten, maar daarnaast eet hij ook bladeren, boombast, jonge twijgjes en honing.
Zo nu en dan eet hij ook dierlijk voedsel, zoals vogeleieren en insecten.

Het is een dagactief groepsdier dat in grote groepen samenleeft.
Naar men aanneemt, zijn de dieren in dergelijke groepen familie van elkaar.

Ze leven in de vochtige tropische en subtropische regenwouden op hoogtes tussen de 100 en 1700meter, maar worden ook hoger waargenomen naarmate hun leefgebied inkrimpt.

De voortplanting is bij bruinkopslingerapen niet seizoensgebonden.
Bruinkopslingeraapvrouwtjes krijgen doorgaans eens per 2 of 3 jaar één jong dat geboren wordt na een draagtijd van 7.5 maanden.
Het jong wordt ongeveer 4 maanden door de moeder op de buik gedragen.
Het jong klemt zich hierbij stevig vast in de vacht van de moeder en slaat zijn staart stevig om de staartbasis van de moeder heen.
Als het jong groter en zwaarder wordt, draagt de moeder het op de rug.

Op de IUCN lijst staan ze gemarkeerd als met uitsterven bedreigd.

De bruinkopmeees (Parus cinctus of Poecile cinctus) is een vogel uit de familie van de mezen (Paridae).

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Boddaert (Pieter Boddaert was een Nederlandse geneesheer en deskundige op natuurhistorisch gebied.) in 1783.

De bruinkopmees komt voor van Scandinavië en het noorden van Siberië, en eveneens in het noorden van Noord-Amerika.

Hij is zeldzaam ten zuiden van zijn broedgebied.
In de winter is hij soms wel te zien zuidelijk tot aan Moskou.

De bruinkopmees leeft in hoog noordelijke gebieden op de taiga in naaldbomen, meestal in dennenbomen die rijk met baardmossen zijn begroeid.
Hij komt ook voor in gemengde bossen en loofbossen bij rivieren en in berkenbossen.

De bruinkopmees wordt 12 tot 13,5 centimeter groot.
Hij heeft een witte buik en kop, een bruine mantel, blauwgrijze vleugels, staart en poten, een donkerbruine kap, een zwarte brede bef en roestbruine flanken.

Hij lijkt op de ook in zijn leefgebied voorkomende matkop (Poecile montanus), maar hij heeft een grotere bef en is veel bruiner.
De veel gelijkende glanskop (Poecile palustris) komt in zijn leefgebied niet voor.

Als voedsel heeft hij voornamelijk ongewervelden, maar in de winter ook zaden en knoppen.

Hij broedt in mei tot juli in spechtennesten.
Wanneer het een dode boomstam met zacht hout betreft, wordt de nestholte soms nog wat aangepast en vergroot.
Er worden 6-10 witte eieren met bruinrode vlekken gelegd.
Het vrouwtje broedt deze in 13-15 dagen uit.
Het mannetje zorgt voor voedsel.
Nadat de eieren zijn uitgekomen, zorgen beide ouders voor de jongen.

De bruinkopkoevogel (Molothrus ater) is een zangvogel uit de familie Troepialen (Icteridae).

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Boddaert (Pieter Boddaert was een Nederlandse geneesheer en deskundige op natuurhistorisch gebied.) in 1783.

De bruinkopkoevogel is in een groot deel van Noord-Amerika een vertrouwde verschijning in een open landschap.

Het mannetje van deze soort lijkt wel wat op de Europese merel.
Hij is echter niet geheel zwart maar heeft een bruine kop.
Het vrouwtje of pop is minder opvallend bruin.

De bruinkopkoevogel varieert van 16 tot 22cm in lengte en heeft een gemiddelde spanwijdte van 36cm.
Het gewicht varieert van 30 tot 60gr.

De bruinkopkoevogel foerageert op de grond, vaak na het grazende dieren zoals paarden en koeien om insecten te vangen aangewakkerd door de grotere dieren.
Ze eten voornamelijk zaden en insecten.

Vóór de komst van de nieuw-Amerikanen reisden ze mee met de enorme kuddes bizons, later pasten ze zich aan, aan de nieuwe grazende dieren, binnengebracht door de kolonisten.

Door ingrijpen van de mens is die levensstijl grondig veranderd, maar anders dan de bizon heeft de koevogel daar alleen maar van geprofiteerd.
Door het kappen van de uitgestrekte bossen ten oosten van de prairie kwam er veel gebied open te liggen waar de vogel zich goed in thuis voelde.
Op hun beurt leden een aantal andere vogelsoorten daar weer schade van omdat zij nu ook ongewild gastheer voor de jongen van de koevogel werden.
Er is zelfs een vogelsoort, Kirtlands zanger (Setophaga kirtlandii) die daardoor op het randje van uitsterven gekomen is.

De vogel heeft van de menselijke activiteiten duidelijk groot voordeel gehad.
Koevogels (koespreeuwen) zijn broedparasieten.
Net als de Europese koekoek bouwen zij zelf geen nest, maar leggen hun eieren in het nest van andere vogels.

Hun eieren zijn waargenomen in nesten van minstens 220 soorten vogels, zelfs in nesten van kolibries en roofvogels.
Van 140 soorsten is geweten dat ze jongen van de bruinkopkoevogel ook hebben grootgebracht.

Sommige soorten echter geven de jongen een vegetarisch dieet waarop de jongen van de bruinkopkoevogel niet kunnen overleven.

Uit onderzoek (Hoover & Robinson - 2007)is gebleken dan de bruinkopkoevogel ook daadwerkelijk de nesten gaan kontroleren waarin ze de eieren hebben gelegd, en dat het verwerpen van hun eieren of de jongen kan leiden tot vergeldingsmaatregelen, aangeduid als "maffia gedrag".

De bruinkopgors (Emberiza bruniceps) is een als dwaalgast in West-Europa voorkomend lid van de gorzenfamilie.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Brandt (Johann Friedrich von Brandt was een Duits natuuronderzoeker en zoöloog.) in 1841.

De bruinkopgors komt vooral voor in Azië ten oosten van de Kaspische Zee.
In Nederland en België worden ook wel eens waarnemingen gedaan.

De bruinkopgors meet van het puntje van de snavel tot het uiteinde van de staart 16,5 centimeter.

De mannetjes van de soort hebben een kastanje-bruine kop en keel, een lichtgele borst en buik en groenige bovendelen.
De vrouwtjes lijken op die van de huismus.

De bruinkopgors staat als niet bedreigd op de rode lijst van de IUCN.

De bruinkopbijeneter (Merops leschenaulti) is een bijeneter die voorkomt in Zuid-Azië, van India tot Indonesië.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Vieillot (Louis Jean Pierre Vieillot was een Frans ornitholoog.) in 1817.

De bruinkopbijeneter is inheems op het Indische subcontinent van Oost-Indië tot Zuidoost-Azië , met inbegrip van Thailand , Maleisië en Indonesië.

De bruinkopbijeneter is 18 tot 20cm lang.

Het is - zoals alle bijeneters - een felgekleurde vogel met overwegend een groene kleur, met een lichtblauwe romp en onderbuik.
Geel onder de snavel en een zwarte oogstreep.
De kop en nek hebben een bruine kastanjekleur.

Mannetjes en vrouwtjes zijn gelijk gekleurd, jonge vogels zijn niet zo fel van kleur.

De bruinkopbijeneter broedt in het subtropische open woud, meestal in de nabijheid van waterpartijen.
Veelal terug te vinden in hoger gelegen gebieden.

Zoals de naam doot vermoeden zijn het insecteneters, voornamelijk bijen, wespen en hoornaars, die worden gevangen in de vlucht.

De bruinkopbijeneter heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering.
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd maar lijkt toe te nemen.

Om deze redenen staat deze bijeneter als niet bedreigd op de rode lijst van de IUCN.

De bruinkopbaardvogel (Megalaima zeylanica) is een baardvogel die voorkomt in India en Sri Lanka.

De wetenschappelijke naam van deze soort is als voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Gmelin (Johann Friedrich Gmelin was een Hannovers natuurwetenschapper, botanicus, malacoloog en entomoloog.) in 1788.

Vóór 1990 werden de bruinkopbaardvogel en de gestreepte baardvogel (M. lineata) ook wel beschouwd als ondersoorten van dezelfde soort.
Het soorttoevoegsel zeylanica slaat op Zeylon, Ceylon, het huidige Sri Lanka.

De bruinkopbaardvogel is 27 cm lang.
Hij is — net als de andere Aziatische baardvogels — vrij plomp van bouw en van boven groen gekleurd.
Hij heeft een forse, rood gekleurde snavel met borstels aan de basis.

Hij lijkt op de gestreepte baardvogel, want heeft ook een gestreepte borst, nek en kop.
De gele oogring is bij hem veel duidelijker en de kop oogt donkerder bruin.

De bruinkopbaardvogel is een standvogel op het Indische Subcontinent, waar hij wijdverspreid voorkomt, ook in Bangladesh en op Sri Lanka.

Het is een bosvogel die voorkomt in diverse types bos en zich gemakkelijk aanpast aan gebieden waar mensen wonen.
Deze baardvogel wordt ook gezien in parken, tuinen en verstedelijkte gebieden en in boomgaarden met mango, papaja, banaan et cetera.

De bruinkopbaardvogel mijdt dicht regenwoud.

De bruinkopbaardvogel heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering.
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd.

Er is aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal stabiel blijft.
Om deze redenen staat deze baardvogel als niet bedreigd op de rode lijst van de IUCN.