De Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) (Engels: NATO, North Atlantic Treaty Organisation, Frans: OTAN, Organisation du traité de l'Atlantique Nord) is een na de Tweede Wereldoorlog opgerichte organisatie ter ondersteuning van het Noord-Atlantische Verdrag dat in Washington op 4 april 1949 werd getekend.
Het hoofdkwartier van de NAVO is gevestigd te Brussel.

. . .

De secretaris-generaal is de hoogste burgerfunctie van de organisatie, traditioneel vervuld door een Europeaan. Sinds augustus 2009 is dit de Deen Anders Fogh Rasmussen. Hij is de voorzitter van de Noord-Atlantische Raad (NAR) bestaande uit permanente vertegenwoordigers van de lidstaten. Deze NAR vergadert elke woensdag en neemt bij unanimiteit de politieke besluiten. Deze Raad wordt bijgestaan door het Military Committee waar alle lidstaten met een leger in zijn vertegenwoordigd. De hoogste militaire commandant van de NAVO is de Supreme Allied Commander Europe (SACEUR), tot dusverre altijd een Amerikaan. Hij heeft deze titel om historische redenen, maar is ook commandant van NAVO-troepen buiten Europa.

Het politieke hoofdkwartier van de NAVO bevindt zich in Brussel, waar ook de NAR is gevestigd. De eerste locatie was in Londen. Daarna volgden verhuizingen naar het Palais de Chaillot in Parijs in 1952, vervolgens naar Porte Dauphine in Parijs in 1959. Nadat Frankrijk onder president De Gaulle zich in 1966 had teruggetrokken uit de militaire samenwerking, besloot de NAVO te verhuizen uit Frankrijk. Sinds 1967 is de NAVO gevestigd in Brussel (Haren) op de plek van het voormalige vliegveld, aan de Bourgetlaan. In het najaar van 2010 is het Nederlandse bouwbedrijf BAM in Brussel begonnen aan de bouw van een nieuw hoofdkwartier voor de NAVO aan de overzijde van de Bourgetlaan. Het contract heeft een waarde van ongeveer 460 miljoen euro. Het nieuwe gebouw moet op 250.000 m² onderdak bieden aan ongeveer 4500 werknemers. Naar verwachting zal de bouw vijf jaar duren.

Het Supreme Headquarters Allied Powers Europe (SHAPE) is het militaire commandocentrum. Het is gevestigd in Casteau ten noorden van het Belgische Bergen, Henegouwen.

In 1986 werd het autonoom overlegorgaan Eurogroup opgericht. Hierin overleggen alle Europese NAVO lidstaten en proberen ze gemeenschappelijke standpunten te vormen.

Verhoudingen met andere landen

• Het Partnerschap voor vrede is een programma van de NAVO dat helpt het vertrouwen tussen de NAVO en andere Europese landen en landen van de voormalige Sovjet-Unie te vergroten. Het werd opgericht op 10 en 11 januari 1994 in Brussel.
• De Euro-Atlantische Partnerschapsraad (EAPC) werd opgericht op 29 mei 1997 en is een forum voor regelmatige coördinatie, overleg en dialoog tussen alle 49 deelnemers.
• De Mediterrane Dialoog werd opgericht in 1994 om op een vergelijkbare manier te coördineren met Israël en met de landen in Noord-Afrika.
• Het Samenwerkingsinitiatief van Istanboel (Istanbul Cooperation Initiative) werd in 2004 aangekondigd als een platform voor dialoog voor het Midden-Oosten op dezelfde wijze als de Mediterrane Dialooggroep.
• Andere staten in de wereld hebben ook contact gelegd met de NAVO om te participeren in enkele van de activiteiten van het Partnerschap voor vrede.

Beknopte chronologie

• 1949 - Oprichting op 4 april. Ondertekenaars: België, Canada, Frankrijk, Luxemburg, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten van Amerika, Denemarken, IJsland, Italië, Noorwegen en Portugal.
• 1952 - Toetreding Turkije en Griekenland.
• 1955 - Toetreding Bondsrepubliek Duitsland. Oprichting van het Warschaupact.
• 1961 - Start van de bouw van de Berlijnse Muur; het IJzeren gordijn verdeelt Oost en West-Europa.
• 1966 - Frankrijk is een nucleaire macht geworden en trekt zich terug uit de militaire structuur, maar blijft politiek lid.
• 1974 - Griekenland trekt zich vanwege de Turkse invasie in Cyprus terug uit het bondgenootschap.
• 1980 - Griekenland treedt weer toe.
• 1982 - Spanje wordt het zestiende lid.
• 1989 - Val van de Berlijnse Muur.
• 1990 - Duitse hereniging, waardoor het grondgebied van de voormalige DDR deel van het NAVO-gebied wordt.
• 1991 - Opheffing van het Warschaupact.
• 1999 - Toetreding van Polen, Tsjechië en Hongarije.
• 1999 - Operatie/missie in Kosovo.
• 2004 - Toetreding van Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Slowakije en Slovenië.
• 2008 - Top van Boekarest: vergadering om Kroatië en Albanië lid te maken.
• 2009 - Toetreding van Albanië en Kroatië. Frankrijk wordt weer volledig lid.
• 2011 - Operatie/missie in Libië.

De andere landen van de Europese Unie (Finland, Ierland, Oostenrijk, Zweden, Cyprus en Malta) zijn geen lidstaten van de NAVO.
Oostenrijk wordt geen lid omdat het land, toen het na inwerkingtreding van het Oostenrijks Staatsverdrag in 1955 weer zelfstandig werd, verklaard heeft voor eeuwig neutraal te blijven.
Finland treedt niet toe om conflicten met buurland Rusland te voorkomen.
Zweden is ook een neutraal land en is zodoende geen lidstaat.

De Osborne 1 was de eerste succesvolle commerciële draagbare micro computer.

De release door de Osborne Computer Company was op 3 april 1981.

De Osborne 1 was te koop voor $1795.

Het design was gebaseerd op de Xerox NoteTaker (draagbare pc), een prototype ontwikkeld door Alan Kay in 1976 bij Xerox PARC.

De Osborne 1 werd ontwikkeld door Adam Osborne (een auteur van computerboeken) en het ontwerp was van Lee Felsenstein.

Het toestel was ontworpen om te dragen, het was gebouwd in een plastieken box en had het gewicht en de afmetingen van een naaimachine.

Ondanks zijn onaantrekkelijk design en zijn gewicht (10,7kg) werden er in de eerste acht maanden na zijn release op 3 april 1981 11.000 stuks verkocht.

Van 1982 tot 1985 publiceerde het bedrijf de "The Portable Companion" een magazine voor Osborne gebruikers.

De Osborne 1 was voorzien van

• Een 5" (13cm), 52 karakters en 24 lijnen monochroom crt scherm
• Dual 5¼", enkelzijdige 40 track floppy disk drives
• 4 MHz Z80 CPU
• Een 64kb geheugen
• Een IEEE-488 poort te configureren als een parallel printer poort
• RS-232 compatibele 1200 of 300 baud seriële poort voor het gebruik met externe modems of seriële printers.

De Osborne 1 werkte op netstroom, de eerste toestellen enkel op 120v of 240v.
Latere modellen (blauwe box vanaf mei 1982) konden door de gebruiker worden omgezet met een schakelaar naar 120 of 240volt.

Het toestel draaide op het toen populaire CP/M 2.2 operating system.

De Paashaas gaat na het afwerken van zijn boekhouding een jaartje met verlof.

De paashaas is een fictieve haas waarvan aan kinderen wordt verteld dat hij paaseieren brengt op Pasen.
Hij is de personificatie van het paasfeest.

In plaats van een haas is er een haan in Beieren, een kip in Tirol, een vos in Thüringen en in Westfalen en een koekoek in Hannover.

Een 1 aprilgrap (ook wel aprilgrap of aprilvis genoemd) is een traditie waarbij mensen elkaar op 1 april voor de gek proberen te houden.

In Frankrijk spreekt men van poisson d'avril.
In Engelstalige landen wordt de dag April Fool's Day genoemd, en de Russen hebben het over Den Doeraka (dag van de dommerik).
In sommige Vlaamse streken spreekt men over verzenderke(n)sdag, de dag waarop je iedereen tracht ergens heen te zenden om ze beet te nemen.

위키백과, 우리 모두의 백과사전.

만우절(萬愚節)은 4월 1일로, 거짓말을 하거나 장난을 쳐도 나무라지 않는다는 풍습이 있는 날이다. 명절이나 공휴일은 아니지만 서양의 여러 지역에서 일종의 기념일로 여긴다. 전통적으로 몇몇 나라에서는 만우절 장난은 정오 이전에만 행하여지며 이후에는 장난임을 알린다. 이 때에 오후에도 만우절 장난을 하는 사람을 '에이프릴 풀(April Fool)'이라 부른다. 다른 곳에서는 농담이 하루 종일 계속되기도 한다.

Ŝercotago estas tago, plej ofte la 1-a de aprilo, dum kiu oni faras ŝercojn aŭ farsetojn al aliaj, sed nur en afabla perspektivo.

Ankaŭ radioj, televidoj, kaj ĵurnaloj faras ŝercojn, tiutage, kiel ekzemple la retejo Ĝangalo, kiu anoncis en la 1-an de aprilo 2006, ke la tombo de Zamenhof estis detruita per bombeksplodo.

En Francio, tradicie oni metas kaŝe paperan fiŝeton en la dorson de geamikoj, kaj oni kutime diras "aprilfiŝo (Poisson d'Avril)" kiam la ŝerco estas malkovrita.

मुक्त ज्ञानकोष विकिपीडिया से

अप्रैल फूल दिवस पश्चिमी देशों में हर साल पहली अप्रैल को मनाया जाता है. कभी-कभी ऑल फूल्स डे के रूप में जाना जाने वाला यह दिन, 1 अप्रैल एक आधिकारिक छुट्टी का दिन नहीं है लेकिन इसे व्यापक रूप से एक ऐसे दिन के रूप में जाना और मनाया जाता है जब एक दूसरे के साथ व्यावाहारिक मजाक और सामान्य तौर पर मूर्खतापूर्ण हरकतें की जाती हैं. इस दिन दोस्तों, परिजनों, शिक्षकों, पड़ोसियों, सहकर्मियों आदि के साथ अनेक प्रकार की शरारतपूर्ण हरकतें और अन्य व्यावहारिक मजाक किए जाते हैं, जिनका उद्देश्य होता है बेवकूफ और अनाड़ी लोगों को शर्मिंदा करना.

El Dia d'enganyar, altrament dit dia d'enganar, a Menorca, o peix d'abril (en francès poisson d'avril) a França, és una festa celebrada cada 1r d'abril des de 1564 o, almenys, això és el que diu la llegenda.

Apirileko arrainak (frantsesez: poisson d'avril; ingelesez: April fools' day edo "apirileko kaikuen eguna") apirilaren 1ean ospatzen den jaialdia da, non txantxak egiten dituzten.

Aprillipäivä (latinan aprilis ja useiden nykykielten april tarkoittavat huhtikuuta) on joka vuosi 1. huhtikuuta. Silloin on tapana puijata leikkimielisesti ihmisiä. Useissa lehdissä julkaistaan jokin pilailumielessä kirjoitettu artikkeli. Suomessa aprillipäivää ei ole otettu kalenteriin, vaikka sitä on joskus ehdotettu, koska sen teho perustuu yllätyksellisyyteen.

エイプリルフール（英語: April Fools' Day）とは、毎年4月1日には嘘をついてもよい、という風習のことである。4月1日の正午までに限るとも言い伝えられている。英語の"April Fool"は、4月1日に騙された人を指す。

Maar verder is het een héééél normale dag.

Pasen is het belangrijkste christelijke feest in het liturgische jaar, volgend op de Goede Week.
Christenen vieren deze dag vanuit hun geloof dat Jezus opgestaan is uit de dood, op de derde dag na zijn kruisiging.
Volgens huidige berekeningen heeft deze kruisiging plaatsgevonden tussen de jaren 26 en 36.

De oorsprong van het christelijke paasfeest ligt in de joodse traditie.
Het joodse Pesach (in de christelijke liturgie Pascha) is nauw verbonden met de uittocht uit Egypte, de Exodus.
De viering en herdenking hiervan werd volgens het Bijbelboek Exodus de avond voor de uittocht ingesteld en is de eeuwen door in verschillende vormen bewaard gebleven.
Inherent is het herdenken van de grote daden van God aan het volk Israël.
Hierin ligt het idee van 'bevrijding' besloten.
Dit geldt ook voor het christelijke paasfeest, zij het vanuit een andere invalshoek.
In Nederland herinneren tijdens Pasen de matzes (ongerezen broden) nog aan het joodse Pesachfeest.
Volgens de Thora moesten de joden vlak voor hun vertrek in opdracht van God snel brood bakken zonder daar zuurdesem aan toe te voegen (Exodus 12:8).
Deze matzes worden vóór Pasen verkocht door supermarkten en tijdens Pasen gegeten door zowel joden, christenen als niet-christenen.

Over de precieze oorsprong en viering is men het niet volledig eens.
Er bestaan verschillende lentefeesten uit diverse culturen die sterk op elkaar lijken en waaraan ook het christendom symbolen zou hebben ontleend.
Daarom stellen sommigen dat Pasen eigenlijk een vrij recente feestdag is waarin al dan niet bewust oude symbolieken van de lentefeesten zijn opgenomen.
Maar er zijn er ook die zeggen dat de oorsprong meer algemeen is; als in een feest van de lente, waarbij het ontwaken van de natuur na de winter werd gevierd.
Zo'n lentefeest is in veel culturen en religies vaak ook ter ere van een godin van het leven en de vruchtbaarheid, die de natuur heeft doen ontwaken en vruchtbaar heeft gemaakt.
Voor Noord-Europa menen sommigen dat het de godin Ostara betreft.
Het is twijfelachtig of deze godin ooit bestaan heeft.
De gangbare wetenschappelijke theorie is tegenwoordig dat men over de voorchristelijke periode nauwelijks iets weten, omdat er nauwelijks iets van is overgeleverd.
De aangehaalde theorieën worden in dit wetenschappelijk discours dan ook als puur speculatief gezien.
Zo zouden volgens bepaalde populaire theorieën de naam Ostara (Oudengels: Eostre), alsook de Duitse en Engelse benaming voor pasen, "Ostern" en "Easter"', zijn te herleiden tot het Oergermaanse woord voor het oosten, maar dit is allerminst zeker.

Met het paasfeest wordt ook uitgezien naar de verwachte wederkomst van Jezus op aarde.

In de christelijke traditie is Pasen, of ook wel het paasfeest, het belangrijkste liturgische feest.
Op Goede Vrijdag, de vrijdag voor Pasen, herdenken christenen het lijden en de kruisdood van Jezus en met Pasen vieren zij zijn opstanding, ook wel verrijzenis genoemd, uit de dood.
Pasen behoort daarmee tot de traditie van de zoenoffers, die draaien om de noodzaak van de dood voor het leven, de verzoening met het goddelijke en de spirituele ontwikkeling van de eigen ziel door beproeving.

Volgens het Groene Boekje krijgt Pasen een hoofdletter, maar alle samengestelde en afgeleide vormen niet: paasfeest, paasavond, paasei, etc.
Dat geldt ook voor eerste paasdag en tweede paasdag, en voor paaszondag en paasmaandag.
Het Witte Boekje gebruikt ook voor de afzonderlijke feestdagen hoofdletters: Eerste Paasdag, Tweede Paasdag, Paaszondag, Paasmaandag.

Francisco José De Goya y Lucientes (Fuendetodos, in de provincie Zaragoza, Aragón, 30 maart 1746 - Bordeaux, 16 april 1828) was een Spaanse kunstschilder en graveur.

Goya werd geboren in Fuendetodos in Spanje, maar leefde later voornamelijk in Madrid.
Hij groeide op in Zaragoza en werd op 13-jarige leeftijd leerling van een kunstenaar, José Luzán, die vriend van zijn vader was.
Goya trouwde in 1773 met Josefa Bayeu, de zus van Francisco Bayeu, die inmiddels zijn leermeester was geworden.

Goya was vooral portretschilder van de Spaanse koninklijke familie.
Zo was hij hofschilder van Karel IV van Spanje en schilderde hij ook Ferdinand VII van Spanje.
De Spaanse Inquisitie was in die tijd machtig en bemoeide zich ook met Goya's werk.
Goya maakte naast de schilderijen van hoge geestelijken ook etsen die hij in grote oplagen drukte en die verhandeld werden in vele steden, ook buiten Spanje.
Onder andere in zijn serie etsen Los Caprichos liet hij zijn afschuw zien voor de corrupte heerschappij van met name de kerk, waar hij niettemin veel voor werkte.

Nadat het leger van Napoleon Spanje bezette, trok hij zich terug in zijn Quinta del Sordo (De villa van de dove).
Ook de bloedige Napoleontische invasie vanaf 1808 heeft zijn sporen nagelaten in de werken van Goya: van 1810-1814 maakte hij een serie etsen, Los desastres de la guerra (De gruwelen van de oorlog), waarin hij de gruwelen weergaf die aan beide kanten werden begaan.

Na het vertrek van de Fransen, die tevergeefs hadden getracht de verworvenheden van hun revolutie te exporteren, kwam het repressieve Spaanse koninklijke regime weer terug.
Hij keerde zich daarvan af, ging in Frankrijk in vrijwillige ballingschap en stierf uiteindelijk in Bordeaux.

In 1901 werd zijn stoffelijk overschot naar Spanje overgebracht en in 1919 bijgezet in de Ermita de San Antonio de la Florida in Madrid.

Veel van het werk van Goya hangt in het Museo del Prado in Madrid.
Goya werd sterk beïnvloed door de Verlichting.
Goya schilderde echter ook historische gebeurtenissen en ontwierp vrolijke scènes in rococostijl voor wandtapijten (gobelins).

Maja was de benaming voor een knap volksmeisje.
De twee schilderijen laten dezelfde vrouw in dezelfde pose zien (op de één naakt op de ander gekleed) en waren wellicht bedoeld om buiten respectievelijk binnen de deuren van een slaapkamer te hangen.
Met name het feit dat de naakte vrouw geen Griekse godin of een dergelijke grootheid is en ook het feit dat ze de kijker recht aankijkt, was bijzonder schokkend voor die periode.

Het werk van Francisco Goya behoort tot de barok, rococo en romantiek.

De invloed van Goya op latere kunst is van belang, omdat zijn kunst de tradities van destijds ondermijnde.
Hij liep vooruit richting het expressionisme en het surrealisme.
Bovendien schilderde hij subjectief.
Zijn nadruk op een scherpe voorgrond en een vagere achtergrond loopt vooruit op de kunst van Manet.
Door de werken uit zijn latere periode wordt Goya gezien als een voorloper van de moderne kunst.

De bijzondere stijl waarin hij aan het eind van zijn leven schilderde, wordt vaak apart benoemd.
Veertien werken uit deze tijd staan bekend onder de naam de Zwarte Schilderijen.

Zijn schilderijen zijn in vele musea te zien onder andere:

• Metropolitan Museum of Art in New York City
• Louvre in Parijs
• Hermitage in Sint-Petersburg
• Museum of Fine Arts in Boston
• National Gallery of Art in Washington D.C.
• Museo del Prado in Madrid
• National Gallery in Londen

De Goya was ook een voorloper van het realisme.
Hij stelde immers het eigentijdse kwaad aan de kaak.
Hij is een van de eerste kunstenaars die contemporaire verschrikkingen als onderwerp koos.
In andere opzichten behoort hij echter wel nog tot de romantische stroming.

De Royal Albert Hall of Arts and Sciences is een grote concertzaal in South Kensington in de Britse hoofdstad Londen, die geopend is op 29 maart 1871 door koningin Victoria en genoemd is naar haar echtgenoot prins Albert.

Na de grote Wereldtentoonstelling van 1851 wilde prins-gemaal Albert graag dat er in de buurt van Hyde Park een aantal permanente gebouwen zou verrijzen waarin mensen zouden kunnen kennismaken met kunst en cultuur.
Hij overleed evenwel in 1861, zodat hij de voltooiing in 1871 niet heeft kunnen meemaken.

Gebouw en zaal hebben de ronde vorm van een amfitheater uit de klassieke oudheid en werden ontworpen door Francis Fowke en Henry Young Darracott Scott.
Al direct bleek dat de zaalakoestiek eigenlijk ongeschikt was voor klassieke muziek.
Na de plaatsing van ellipsvormige reflectoren is de nagalm binnen aanvaardbare grenzen gebracht.
In de zaal is een groot concertorgel aanwezig.

De Royal Albert Hall is wereldwijd bekend door de Proms, een jaarlijkse reeks zomerconcerten voor groot publiek die hier worden gehouden sinds de Queen's Hall aan Langham Place in 1941 door vliegtuigbommen van de Duitse Luftwaffe werd verwoest.
Zij worden afgesloten met de beroemde Last Night of the Proms in september.

Als "listed building" van buitengewoon belang is de Royal Albert Hall een "Grade I"-bouwwerk op de Statutory List of Buildings of Special Architectural or Historic Interest, de lijst waarop historische monumenten in het Verenigd Koninkrijk worden geplaatst.

Tussen 1996 en 2004 is de Royal Albert Hall grondig gerenoveerd.

Arnold Houbraken (Dordrecht, °28 maart 1660 – †Amsterdam, 14 oktober 1719) was een kunstschilder en schrijver.

Kunsttheoreticus Arnold Houbraken (1660-1719) volgde aanvankelijk een schildersopleiding bij Rembrandtleerlingen Jacobus Leveck en Samuel van Hoogstraten, alvorens bekendheid te verwerven als schrijver.
Hij bracht het grooste deel van zijn leven door in Dordrecht en verhuisde pas in 1709 naar Amsterdam op uitnodiging van Jonas Witsen.

In 1685 huwde hij Sara Sasbout.
In 1713 maakte hij een reis naar Engeland om een historisch werk te illustreren.

Zijn zoon Jacobus (1698–1780) was een bekend graveur van portretten en boekillustraties, onder andere voor de boeken van zijn vader.
Zijn dochter Antonina (1686-1736 was tekenaar en illustrator.
Zij was getrouwd met de topografische tekenaar Jacobus Stellingwerff (1667-1727).
Ook zijn dochter Christina schilderde en tekende.
Zij trouwde met de schilder Anthony Elliger.
Hun dochter Christina Maria werd tekenares.

Arnold Houbraken schilderde mythologische en bijbelse taferelen, portretten en landschappen.

Arnold Houbraken schreef verscheidene publicaties, geïllustreerd met prenten, die gretig werden gebruikt door schilders en beeldhouwers tijdens de zeventiende eeuw.
Hij reikte personificaties aan - menselijke figuren met symbolisch geladen attributen die abstracte begrippen als 'de tijd' en 'de vergankelijkheid' uitbeelden.
'Een-en-veertigh stuks, verscheydene sinnebeelden' bevat 41 van deze personificaties.

Houbraken schreef enkele emblemenbundels bijeen, waarvan 'Stichtelyke sinnebeelden' een belangrijk voorbeeld is.
In deze bundel wijdde hij 57 prenten met belerende tekst aan de deugden en ondeugden.
Ook deze emblemen werden in de Noordelijke Nederlanden als voorbeeld gebruikt door kunstenaars, voornamelijk in de genreschilderkunst.
Het integreren van deze emblemen in dagdagelijkse taferelen gaf het afgebeelde vaak een latente moraliserende boodschap.

Aan het einde van zijn leven schreef Arnold Houbraken in Amsterdam het werk dat beschouwd zou worden als zijn meesterwerk.
“De Groote Schouburgh der Nederlantsche Konstschilders en Schilderessen„, een vervolg op Carel van Manders 'Schilderboeck', bevat meer dan 600 biografieën Noord- en Zuid-Nederlandse schrijvers uit de Gouden eeuw.

De Steen van Rosetta of steen van Rosette, is een donkere granieten steen (van 112 bij 76 cm) die in juli 1799 in Egypte door Franse genietroepen werd ontdekt bij werkzaamheden aan het fort St. Julien (nu Quaitbay) bij de Egyptische plaats Rosetta (nu El Rashid).
Op de steen staat op drie verschillende manieren een tekst geschreven:

• in het Egyptisch door middel van Egyptische hiërogliefen
• in het Egyptisch door middel van demotisch schrift
• en in het Grieks alfabet.

P T

O

L M

I I S

Hierdoor bleek de steen een belangrijke sleutel te zijn voor het ontcijferen van hiërogliefen door Thomas Young en Jean-François Champollion.
Deze laatste lukte dat als eerste definitief in 1822.
Dit leidde tot begrip van de betekenis van hiërogliefen, die vele eeuwen onontcijferd waren gebleven, en dus tot vele andere vertalingen.

De tekst op de steen is een dankbetuiging van de priesters van Memphis aan koning Ptolemaeus V Epiphanes.
De tekst is gedateerd op (omgerekend) 27 maart van het jaar 196 v.C.

Later zijn nog twee andere decreten gevonden, het decreet van Canopus en het decreet van Memphis.
Ook deze decreten waren tweetalig en in drie schriften en gaven daarmee verdere informatie over het demotisch en hiëroglyfisch schrift en de Egyptische taal.

De steen van Rosetta kan worden bezichtigd in het British Museum in Londen, waar hij al sinds 1802 wordt bewaard.
In Figeac, de geboorteplaats van Jean-François Champollion, bevindt zich een kopie van de Steen van Rosetta evenals in het fort (nu Quaitbay) waar de steen in 1799 is gevonden.
In Nederland is een kopie te vinden in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden.
Naar de steen is ook een computerprogramma vernoemd om mensen nieuwe talen te leren (Rosetta Stone).

De Deepsea Challenger is een kleine bathyscaaf, gemaakt om de bodem van de Marianentrog te kunnen bereiken.
Deze trog is het diepste punt op aarde.
Aan het vaartuig zijn 3D-camera's geplaatst, om ter plekke te kunnen filmen.
De bathyscaaf werd gebouwd in Sydney door het onderzoeksbedrijf Acheron Project Pty Ltd.
Op 26 maart 2012 bereikte James Cameron als eerste persoon ter wereld de bodem van de Marianentrog in een eenpersoonsvoertuig.

Enkele gegevens van de reis:

• Instrumenten – sensoren, sedimentenverzamelaars en grijpers – namen zoutgehalte, druk en temperatuur op.
• 500 kilo ballast werd op de zeebodem gelost voor de opstijging.
• Ledlampen aan een 2,5 m lang paneel verlichtten de zeebodem; zo konden de vier camera’s van de onderzeeër de duik vereeuwigen.
• De isolatielaag kromp 6,4 cm door de hoge druk.
• De cockpit was maar 109 cm in doorsnee, en rond om de druk beter te kunnen weerstaan.

Titan of Saturnus VI is de grootste maan van Saturnus en - op Ganymedes na - de grootste van het zonnestelsel.
Met een diameter van 5151 km is hij groter dan de planeet Mercurius.
Christiaan Huygens ontdekte Titan op 25 maart 1655 met behulp van een telescoop die zijn broer Constantijn had gebouwd.
Huygens noemde de maan Saturni Luna, oftewel kortweg "Saturnusmaan".
De Engelsman John Herschel doopte de maan in 1847 om tot "Titan".
Doordat een dikke smoglaag het oppervlak van Titan permanent aan het zicht onttrekt, komt de kennis over deze Saturnusmaan vooral van het bezoek van ruimtesondes zoals de Voyagers en Cassini-Huygens.

Titan is de enige maan in het zonnestelsel met een dichte atmosfeer.
Het bezoek van de Voyager 1 leerde dat het oppervlak permanent schuilgaat onder de 900 km dikke atmosfeer die een druk heeft van 1,5 bar aan het oppervlak.
Tot 1980 werd vanwege deze dichte atmosfeer - die een deel van de maan zelf leek - aangenomen dat Titan de grootste maan in ons zonnestelsel was.

. . .

Lees veel meer over Titan.

Mac OS X 10.0 (codenaam: Cheetah) was de eerste versie van het Mac OS X-besturingssysteem van Apple.
Het werd gelanceerd op 24 maart 2001 en kostte 129 euro.

Mac OS X is de opvolger van Mac OS 9.
Het teken X in de naam verwijst naar het Romeinse cijfer tien.
Het is een spliksplinternieuw systeem, gebaseerd op het Unix-systeem Darwin.
Het werd gezien als het beste systeem ooit gelanceerd door Apple, en op de doos stond te lezen dat het "het meest geavanceerde besturingssysteem ter wereld" zou zijn.
Alhoewel het overal werd geprezen voor zijn stabiliteit, kampte Mac OS X 10.0 toch met ontbrekende functies en prestatieproblemen.

Een van de redenen die het succes van Mac OS X in de weg zouden kunnen staan, waren wel de systeembenodigdheden.
Mac OS X had 128 MB (128 MiB) RAM nodig, terwijl de meeste Apple-computers in die tijd standaard met 64 MB RAM geleverd werden.
Ook werden upgradekaarten voor de processor, die veel voor oudere G3's gebruikt werden, niet ondersteund.

Mac OS X draaide op de volgende computers: Power Macintosh G3, G3 B&W, G4, G4 Cube, iMac, PowerBook G3, PowerBook G4, iBook Aantal RAM nodig: 64 MB minimum, 128 MB aangeraden.
Hoeveelheid harde schijfruimte nodig: 800 MB voor de minimum installatie, 1,5 GB voor de gewone installatie.

Er werd veel kritiek gegeven op Mac OS X, vooral op drie punten:

• De interface: de nieuwe Aqua interface was een pareltje, maar zorgde ervoor dat vele programma's traag liepen, en zelfs het systeem vertraagde
• Stabiliteit: Mac OS X was in feite veel stabieler dan Mac OS 9 (vooral dankzij het beschermd geheugen), maar enkele bugs veroorzaakten vele kernel panics
• Ontbrekende technologieën en drivers: een ander punt van kritiek was het ontbreken van enkele technologieën, zoals het afspelen van DVDs en het branden van CD's, en het ontbreken van o.a. printerdrivers

Als oplossing voor al deze kritiek gaf Apple Mac OS X 10.1 gratis weg, om zo alle problemen op te lossen.

Het Russische ruimtestation Mir (wat in het Russisch zowel wereld als vrede betekent) was het eerste permanent bewoonde ruimtestation in een baan om de Aarde.
Het bestond uit verschillende met elkaar verbonden modules, waarvan de eerste module op 19 februari 1986 werd gelanceerd en de laatste in 1996.
Mir was gebaseerd op de al eerder door de Russen gelanceerde Saljoet-ruimtestations.
Gedurende de tijd dat Mir in een baan om de aarde cirkelde, is er veel wetenschappelijk onderzoek verricht.

Op een enkele uitzondering na, is Mir tot augustus 1999 continu bewoond geweest.
Op 23 maart 2001 keerde Mir na 15 jaar terug in de Aardse atmosfeer om vervolgens in brokstukken in het zuiden van de Grote Oceaan neer te storten.
Voor die tijd waren er nog vage plannen om Mir te gebruiken als televisie- of filmstudio, maar daarvoor bleek hij te onstabiel en te onveilig.
Het zou eenvoudigweg te duur worden om Mir nog langer in gebruik te houden.

De laatste jaren had Mir regelmatig problemen.
Op 23 februari 1997 brak er brand uit aan boord en scheelde het weinig of de complete zeskoppige bemanning had het ruimtestation moeten verlaten (via de twee Sojoez-schepen).
Vier maanden later kwam Mir in botsing met een onbemand Progress-vrachtschip, waarbij een gat in de romp sloeg en een deel van Mir moest worden afgesloten.
Andere problemen waren de energievoorziening die regelmatig uitviel, lekkende leidingen en de temperatuur, welke in de Kvant II-module regelmatig opliep tot meer dan 40 graden Celsius.
Dat was ook geen wonder, want het oorspronkelijke ontwerp van het ruimtestation ging uit van een levensduur van slechts vijf jaar.
Gebrek aan vertrouwen, coördinatiestoringen en taalproblemen verergerden de problemen nog eens.

Met behulp van een op 27 januari 2001 aangekoppeld Progress-vrachtschip werd tussen 7 maart en 21 maart Mir in een lager gelegen baan gebracht op 220 kilometer.
Plotseling trad er een nieuw probleem op; Mir begon langzaam te tollen.
Omdat het stabiliseren erg veel brandstof zou kosten werd dit uitgesteld tot de laatste dag voor de impact.
In Japan, Nieuw-Zeeland en Australië ontstond grote onrust over de schade die eventueel op land neerstortende brokstukken zouden aanrichten.
Om deze onrust weg te nemen werd er voor 2 miljoen dollar een verzekering afgesloten die eventuele schade dekte.
Op 23 maart dook Mir met een snelheid van ongeveer 8 km/s de dampkring binnen.
Door de grote plotselinge afremming door de toenemende luchtdruk en de hoge temperatuur brak het schip in stukken en sommige onderdelen verbrandden.
Vanaf de Fiji-eilanden waren de verbrandende delen goed zichtbaar.
Over een gebied van zo'n 5000 kilometer lang en 200 kilometer breed op 4000 kilometer ten oosten van Nieuw-Zeeland kwamen de brokstukken neer in de Grote Oceaan.

Anthony van Dyck (Antwerpen, °22 maart 1599 – †Londen, 9 december 1641) was een Vlaamse barokschilder uit de Antwerpse School.
Zijn voornaam wordt ook als Anthonis, Antonio, Anthonie, Anton of Antoon vermeld.

Van Dyck werd geboren in Antwerpen en werd in 1615 een onafhankelijk kunstschilder.
In zijn jongere jaren was hij één van de favoriete leerknapen van Peter Paul Rubens, naast Jacob Jordaens en nog enkele anderen.

Hij ging in 1620 voor het eerst naar Engeland, verbleef er vier maanden, maar werd toen nog niet voorgesteld aan koning Jacobus I van Engeland en keerde nadien terug naar Vlaanderen.
In 1621 ging hij naar Italië waar hij zes jaar verbleef, en er de Italiaanse meesters bestudeerde.
Deze studie gaf hem de basis voor zijn succesvolle carrière als portretschilder.

Hij keerde in 1627 terug naar Antwerpen en schilderde door de jaren heen een groot aantal meesterstukken.
Zijn reputatie kwam Karel I van Engeland ter ore, die hem naar Engeland haalde, waar hij in korte tijd erg beroemd werd.

Hij schilderde portretten van Koning Karel I, Koningin Henriëtta, de groep prinsen en prinsessen, van zichzelf, van zijn maîtresse Margaret Lemon, van de schilders Andries van Eertvelt, Theodoor Rombouts en van vele anderen.
In het latere deel van zijn leven maakte hij alleen schilderijen af die door zijn studenten waren gemaakt naar zijn eigen voorstudies.

In juli 1632 werd hij geridderd en kreeg de titel "sir", en in 1633 werd hij benoemd tot hofschilder des konings.
Hij kreeg een behoorlijk pensioen en trouwde de dochter van Lord Ruthven.

Anthony van Dyck overleed in Londen in 1641.
Hij ligt begraven in de St Paul's Cathedral in Londen.

Anthony van Dyck schilderde voornamelijk portretten, maar ook stukken met een religieus of mythologisch onderwerp.
Zijn werken behoren tot de Barok.
Door velen wordt hij beschouwd als de grootste barokschilder uit de Zuidelijke Nederlanden na Rubens.

Zijn stijl werd aanvankelijk sterk beïnvloed door Rubens, maar later, tijdens een verblijf in Italië, vatte hij ook bewondering op voor Titiaan, wat in veel van zijn schilderijen is terug te zien.

Van Dyck was van grote invloed op het Engelse portretschilderen, en sommige historici beschouwen hem als de oprichter van de Engelse school van schilderkunst.

• Van Dyck staat ook bekend om het portretteren van mensen die een korte, puntige baard hebben, en deze specifieke baard is dan ook in het Engels naar hem vernoemd, een vandycke.
• Er is een stijl van kleding die naar Van Dyck vernoemd is (zoals gedragen in Thomas Gainsboroughs Blue Boy).
• Er is een olieverfpigment naar hem vernoemd, Van Dyck bruin.
• Hij verscheen kort in het Suske en Wiskealbum De raap van Rubens.
• In 2005 eindigde Van Dyck op nr. 70 tijdens de Vlaamse versie van de verkiezing van De Grootste Belg.

Zijn meesterwerken hangen verspreid over de wereld in kerken en musea.

De Stichting Downsyndroom (SDS) introduceerde het fenomeen Wereld Downsyndroomdag op 21 maart in 2006 met een groot feest in aanwezigheid van prinses Máxima.
De SDS was een van de initiatiefnemers van Wereld Downsyndroomdag.
21 Maart (21-3) symboliseert het in drievoud aanwezig zijn van het 21e chromosoom, als oorzaak van Downsyndroom.
Daarnaast begint de lente op deze dag en dat kan worden vertaald als de ontluikende mogelijkheden voor mensen met Downsyndroom overal ter wereld.

In 2011 werd 21 maart door de Verenigde Naties erkend als Wereld Downsyndroomdag.

Wereld Down Syndroom Dag is ervoor bedoeld mensen bewust te maken van het Syndroom van Down.
Deze erfelijke (aangeboren) afwijking wordt ook wel trisomie 21 genoemd.
Het 21^e chromosoom (onderdeel van het genoom) komt drie keer, in plaats van twee keer voor.

Deze dag wordt georganiseerd door Down Syndrome International (DSI).
Zij willen graag meer aandacht voor de talenten en mogelijkheden die mensen met Down hebben.
Ook steunen zij onderzoek om wereldwijde zorg te verbeteren.

Draag op 21 maart verschillende sokken, en toon de wereld hoe mooi diversiteit is.
Iedereen is anders.
Gelukkig maar.
Downsyndroom Vlaanderen nodigt je uit om onze diversiteit te vieren – op Werelddownsyndroomdag.

In 1602 gingen zes compagnieën over in de VOC.
Op 20 maart 1602 verleende de Staten-Generaal een octrooi met daarin vastgelegd dat vanuit de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden alleen de VOC het recht had zeehandel te drijven in het gebied ten oosten van Kaap de Goede Hoop en ten westen van de Straat Magellaan.
De dag van de octrooiverlening wordt algemeen beschouwd als de officiële oprichtingsdatum.
Het octrooi had een geldigheid van eenentwintig jaar.
Afgesproken was dat de participanten het recht hadden om na tien jaar hun gehele inleg terug te krijgen.

De Vereenigde Oostindische Compagnie of in hedendaagse spelling Verenigde Oost-Indische Compagnie, afgekort tot VOC, was een particuliere Nederlandse handelsonderneming met een monopolie op de overzeese handel tussen de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en het gebied ten oosten van Kaap de Goede Hoop en ten westen van de Straat Magellaan.

De VOC werd in 1602 opgericht als de Generale Vereenichde Geoctroyeerde Compagnie.
Het was destijds het grootste handelsbedrijf ter wereld en was de eerste naamloze vennootschap ter wereld met vrij verhandelbare aandelen.
De VOC wordt vaak genoemd als de eerste multinationale onderneming.

. . .

. . .

• Gedurende bijna 200 jaar werden ruim 4700 schepen naar Azië uitgerust, waarvan bijna 1700 in de zeventiende en meer dan 3000 in de achttiende eeuw. Vanaf het oprichtingsjaar tot 1700 bevonden zich op deze schepen 317.000 mensen, van 1700 tot 1795 waren er dat 655.000. Daarvan keerde een derde deel terug.
• De archieven van de Vereenigde Oostindische Compagnie staan sinds 2003 op de Werelderfgoedlijst voor documenten van UNESCO. De VOC-archieven worden door overheidsinstellingen bewaard in Kaapstad, Chennai, Colombo, Jakarta en Den Haag. UNESCO beschouwt het archief als het grootste en meest indrukwekkende van alle vroeg moderne Europese handelsbedrijven die actief waren in Azië. Ongeveer vijfentwintig miljoen pagina's archief zijn bewaard gebleven. Volgens de organisatie vormen die het meest uitgebreide en de meest complete bron van de vroeg moderne wereldgeschiedenis met relevante informatie over de geschiedenis van honderden lokale politieke en handelsorganisaties in Azië en Afrika.
• De minimum leeftijd aan boord van de schepen was dertien jaar, later opgetrokken tot zestien. Een matroos verdiende zo'n 110 gulden per jaar. Zijn eten en onderdak kreeg hij ook vergoed. Ter vergelijking; een Raad van Indië verdiende 350 gulden, de gouverneur-generaal 1.200 gulden per maand, exclusief vrije kost en inwoning.
• In 1682 werden er op een VOC-schip zes apen, twaalf papegaaien, twee Ambonese kaketoes, een krokodil, een Bengaals hertje en een jonge eland vervoerd. De vraag naar en aanvoer van dieren was al snel zo groot dat de VOC in Amsterdam onderkomens liet bouwen om de bijzondere en zeldzame exemplaren tijdelijk te huisvesten.
• Hendrik Adriaan van Reede tot Drakestein, Jan Commelin, Simon van der Stel, Georg Everhard Rumphius, Johannes Camphuys, Johan Huydecoper van Maarsseveen, Nicolaes Witsen en Gaspar Fagel hielden zich bezig met het beschrijven, opsturen of verzamelen van gewassen en schelpen. De apothekers van de Hortus Botanicus waren vooral geïnteresseerd in nieuwe medicijnen om ziekten onder het VOC-personeel te bestrijden; de bewindhebbers in zaaigoed en siergewassen voor hun kassen of tuinen.
• De historicus Hans Derks noemt de VOC spottend de Violent Opium Compagnie.
• Na het faillissement werd de VOC in de volksmond "Vergaan Onder Corruptie" genoemd.

. . .

Meer weten over de VOC, lees hier
en ook dit artikel
of dit artikel
en ookdit artikel
ook nogdit artikel
en nog meer
en nog veel meer op internet, googlen maar!

De Sydney Harbour Bridge is een brug in Sydney, Australië.
De brug werd op 19 maart 1932 geopend door Jack Lang, de premier van Nieuw-Zuid-Wales.
Er was toen zes jaar aan de bouw ervan gewerkt.
De brug werd niet alleen gebouwd om de noordelijke regio van de stad toegankelijker te maken, het was ook een werkverschaffingsproject.
De brug is van staal en bevat zes miljoen met de hand geslagen klinknagels.
Sterke kabels moeten voorkomen dat de brug door de hete zon uitzet.
Het is de breedste boogbrug ter wereld, maar niet de langste, dat is de Chaotianmenbrug in Tsjoengking.
Het brugdek biedt plaats aan acht rijstroken voor autoverkeer, twee treinsporen, een fietspad en een voetpad.
Sydney Harbour bridge is 1149 meter lang en heeft een boogspan van 503 meter.
De top van de boog is 134 meter boven zeeniveau.
Door zijn ligging is het een bekend symbool van Sydney geworden.

Na de Tweede Wereldoorlog emigreerden veel mensen uit Europa naar Australië.
Het eerste dat ze zagen als ze per boot in Sydney aankwamen was de brug.
In die tijd kostte het 6 pence om er per auto overheen te rijden.
Voor een paard met ruiter was de tol 3 pence.
Tegenwoordig kost een retourkaartje voor een auto ongeveer drie Australische dollars.
Voor wandelaars en fietsers is de overgang gratis.
Paarden zijn niet meer toegestaan.

Een toeristische activiteit is de Sydney Bridge climb, een beklimming/wandeling over de boog van de brug.
De tocht duurt ongeveer 3,5 uur.
Eenmaal boven na zo'n 200 treden kan men ver in de omtrek van Sydney rondkijken.
Vanwege de risico's en de zwaarte van de klim moet een deelnemer in een goede lichamelijke conditie zijn.
Een veiligheidstraining en een veiligheidsharnas zijn verplicht.

Traian Vuia (Surducul Mic, 17 augustus 1872 - Boekarest, 3 september 1950) was een Roemeens uitvinder en luchtvaartpionier die de eerste eendekker bouwde waarmee de eerste geslaagde gemotoriseerde vlucht voor een eendekker maakte.
Zijn eerste vlucht vond plaats op 18 maart 1906 waarbij hij 12 meter aflegde.
Zijn beste prestatie met dit vliegtuig was een afstand van 24 meter.
Het lukte Traian Vuia niet om met het vliegtuig een langdurige gecontroleerde vlucht te maken en zijn experimenten hebben niet geleid tot enig vooruitgang of invloed in de luchtvaartgeschiedenis.

Nadat hij was afgestudeerd aan de hoge school in Lugoj in 1892 vertrok hij naar de Polytechnische School in Boedapest waar hij zijn ingenieursdiploma haalt.
Daarna meldde hij zich aan bij de Faculteit Recht in hetzelfde Boedapest waar hij in mei 1901 zijn Ph.D. haalde met het proefschrift "Leger en industrie, staat en contract regimes".

Hij keerde terug naar Lugoj waar hij zijn eerste vliegtuig ontwierp, die hij "vlieguig-auto" noemde.
Om dat hij niet genoeg geld bij elkaar kon sprokkelen om zijn ontwerp te bouwen, vertrok hij 1902 naar Parijs om daar naar financiers te zoeken.
Maar in Parijs liep hij vooral tegen sceptici aan.
De Franse theoreticus Victor Tatin, die zelf een modelvliegtuig had gebouwd in 1879, was weliswaar geïnteresseerd maar betwijfelde of er voor een dergelijk ontwerp een motor te vinden zou zijn.
Ook bij de Académie des Science werd het plan van Vuia afgewezen.
Hun commentaar was als volgt:

Het probleem van vliegen met een machine die meer weegt dan lucht kan niet opgelost worden en is enkel een droom. (16 februari 1906)

Ondanks deze afwijzing vroeg hij toch patent aan voor zijn ontwerp.
Deze was hem toegekend op 17 augustus 1903 en werd op 16 oktober gepubliceerd.
Hij begon met het bouwen van zijn machine in de winter van 1902/1903.
Tevens startte hij met de constructie van een motor naar eigen ontwerp voor zijn vliegtuig nadat hij tegelijkertijd zijn financiële moeilijkheden het hoofd moest bieden.
Deze motor wist hij te patenteren in Groot-Brittannië in 1904.

Hij werd Frans staatsburger in 1918 en tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij actief in het Franse verzet.
In 1950 keerde hij terug naar Roemenië.

Rond december 1905 was Vuia's eerste vliegtuig gereed, de "Traian Vuia 1" was een hoogdekker aangedreven door een koolzuurgas motor.
De vloeibare kooldioxide werd vergast in een Serpolletketel, deze brandstofvoorziening gaf de motor een looptijd van ongeveer drie minuten.
Hij koos voor Montesson, nabij Parijs om zijn eerste testen uit te voeren.
In het begin reedt hij met de machine, ontdaan van zijn vleugels, alleen maar rond om vertrouwd te raken met de besturing.
Op 18 maart 1906 deed hij zijn eerste vluchtpoging, nadat hij een aanloop deed van ongeveer 50 meter steeg het vliegtuig op en vloog hij over een lengte van ongeveer 12 meter op één meter hoogte waarna hij landde.
De Britse luchtvaart historicus Charles Harvard Gibbs-Smith beschreef de vlucht als zijnde "de eerste ééndekker volgens een moderne configuration" maar niet als "een geslaagde vlucht" want het vliegtuig was niet in staat tot een ononderbroken vlucht.

Sommige Roemeense enthousiastelingen claimen dat de machine van Vuia de eerste machine was die zonder hulp opsteeg.
Maar de Wright brothers hadden in 1903 al een succesvolle vlucht gemaakt waarbij de rails alleen diende om het toestel recht te houden tijdens het opstijgen, ook slaagde de Wright brothers er in een gecontroleerde vlucht te maken in tegenstelling tot Vuia.

Na zijn vlucht in maart 1906 maakte Vuia nog een aantal korte vluchten en paste hij zijn ontwerp iets aan, dit werd de Vuia I bis, maar dit maakte geen verschil.
In 1907 exposeerde hij tijdens de eerste luchtvaartsalon in Parijs een nieuw vliegtuig, de Vuia II met een Antoinette 25pk motor.

Pionier Alberto Santos Dumont, die in 1906 tweemaal een succesvolle vlucht boven Parijs maakte, erkende Vuia als een inspiratiebron.

Tussen 1918 en 1921 bouwde Vuia twee experimentele helikopters op de Juvisy en Issy-les-Moulineaux vliegvelden.
Ook was hij de uitvinder van een stoommachine die een interne druk kon opbouwen van 100 atmosfeer, deze machine wordt nog steeds gebruikt Hij ligt begraven op de Bellu begraafplaats in Boekarest.

Op 27 mei 1946 werd Traian Vuia benoemd tot erelid van de Roemeense Academy.

Timisoara International Airport Traian Vuia (TSR), het op twee na grootste vliegveld van Roemenië draagt zijn naam.

St. Patrick's Day (Iers-Gaelisch: Lá Fhéile Pádraig) is de nationale feestdag van Ierland, Noord-Ierland, Montserrat en de Canadese provincies Newfoundland en Labrador.
De feestdag valt op 17 maart, waarbij men de beschermheilige van het land, Sint-Patricius herdenkt.
Overal in Ierland wordt dit uitbundig gevierd met openluchtconcerten, kermis, een grote optocht en vuurwerk bij de rivier de Liffey in Dublin.
Groen is de kleur die met het festival wordt geassocieerd.
Feestgangers dragen meestal groene kleding en men kan bijvoorbeeld groen bier kopen op deze dag.

St. Patrick's Day wordt wereldwijd gevierd, met name in de landen waar veel Ieren naartoe zijn geëmigreerd, voornamelijk de VS en Australië.
In deze landen worden veel grote optochten georganiseerd.
In New York vindt de oudste en grootste parade ter wereld plaats.
Maar ook in Dublin en andere Ierse steden worden parades gehouden.

In veel landen is een jaarlijks groeiende groep mensen die St. Patrick's Day vieren; niet alleen Ieren of mensen met Ierse voorvaderen.
Er is ook een groep zonder Ierse wortels, die zichzelf 'Irish for the day' verklaren; zo heeft de voormalige burgemeester van New York, Ed Koch, zichzelf eens omgedoopt tot 'Ed 'O Koch' voor Sint Patricius.

Ook is het een traditie dat de Taoiseach (de Ierse premier) en de President van de Verenigde Staten op St. Patrick's Day overleg met elkaar hebben over de voortgang van het vredesproces in Ierland, en breder over de gevolgen van gebeurtenissen in de wereld.

St. Patrick's Day is niet alleen verbonden aan de Ierse cultuur, maar is ook een christelijk feest dat door de Katholieke kerk, de Ierse Kerk en andere Anglicaanse Kerken gevierd wordt.
Deze feestdag valt bijna altijd in de vastentijd en kan soms in de zogeheten Goede Week vallen.
Valt St. Patrick's Day in zo'n week, dan wordt de feestdag verschoven naar de tweede maandag na Pasen.
Op St. Patrick's day draagt iedereen altijd iets groens.
Dat is een traditie en wie dat niet doet kan geknepen worden.

De Bugatti Type 22, een opgewaardeerde Type 15, kwam er in 1913.

Het langere koetswerk kreeg meer ronde vormen en een ovalen radiator.

De motor was deze van de Type 13 maar nu met een dubbele pomp in de oliepan aan de voorzijde van het ondercarter voor de smering.

Tussen januari 1913 en augustus 1914 werden er circa 150 auto's geproduceerd maar door de oorlog werd de produktie onderbroken.

Ettore Bugatti moest de Elzas verlaten en vluchtt naar Italië waar hij een 8 cilinder/32 kleppen vliegtuigmotor ontwierp.
Deze werd verkocht aan Diatto een Italiaanse autobouwer die in 1915 vliegtuigmotoren ging bouwen die ontworpen waren door Ettore Bugatti, later, tussen 1919 en 1923, hadden Diatto en Bugatti een samenwerkingsverband.

Na de oorlog keerde Ettore terug naar zijn fabriek in de Elzas, die merkwaardig genoeg niet geleden had onder de oorlogsbezetting.

Hij bouwde nog enkele wagens met een 8-kleppen motor maar vanaf 1920 ging hij over op vernieuwing..