Een bascule is een weegschaal gebaseerd op een hefboom.
Bascule met een arm.
De bascule bestaat uit een lange stang met in het midden een draaipunt. Aan beide uiteinden van de stang hangt telkens één bakje. In het ene bakje wordt het te wegen voorwerp gelegd en in het andere wordt met behulp van gewichten bepaald hoe zwaar het voorwerp is. Als de stang horizontaal hangt weet men dat aan beide kanten hetzelfde gewicht hangt.
Bascule met een arm voor kleine gewichten foto : Andreas Praefcke
Bascule met messen.
Vroeger werd voor het wegen van zwaardere voorwerpen een bascule met messen gebruikt. Aan de ene kant werd een gewicht geplaatst en aan de andere kant het te wegen voorwerp. De weegverhouding was 1 op 10.
bascule met messen auteur : 't Wasbord
Deze bascules werden regelmatig geijkt om malafide praktijken tegen te gaan. IJkers werden aangesteld door officiële instanties en deden op regelmatige tijdstippen hun ronde langs markten, winkels, boerderijen...etc.
bascule in maalderij foto : Gerald Bost CC achteraan gewicht 2kg, te wegen gewicht vooraan 20kg
Basalt is een mafisch vulkanisch stollingsgesteente dat gevormd wordt door de stolling van lava. De stolling van het basalt vindt plaats aan het aardoppervlak en daarom is basalt een uitvloeiingsgesteente. Door de snelle afkoeling zijn geen grote kristallen gevormd. De meest voorkomende mineralen in basalt zijn amfibool, pyroxeen en olivijn. Ook andere mineralen, zoals magnetiet kunnen in basalt gevormd worden.
Basalt is meestal zwart van kleur en bestaat uit kleine kristallen. De intrusieve variant van basalt wordt gabbro genoemd. De krimp die optreedt bij de stolling van de basaltlava leidt tot typische zeshoekige structuren (basaltzuilen).
basaltzuilen in Noord Bohemen, Tschechië
Basalt is een uitvloeiingsgesteente en ontstaat aan het oppervlak in gebieden met vulkanische activiteit. Het is typisch een product van laag visceuze snelstromende lava's zoals op Hawaï. Ook onder het (zee)wateroppervlak kunnen basaltuitvloeiingen plaatsvinden, zoals bij de mid-oceanische ruggen. Hier worden zogenaamde pillow basalts gevormd.
Er wordt aangenomen dat de naam basalt een verbuiging is van de naam van het Egyptische landschap Bashan, waar de steensoort ook voorkomt.
Devils Tower in Wyoming, V.S. auteur : Lilian Park CC
Basalt wordt in Nederland veel toegepast als dijkbekleding, in kademuren en op golfbrekers en strandhoofden. Door de vorm zijn basaltzuilen als een puzzel in te passen en door onregelmatigheden langs de zuil ontstaat een sterk onderling verband. Het hoge soortelijk gewicht - orde 2,9 ton/m3 - en de hardheid van het materiaal maken het bij uitstek geschikt. De meeste basalt komt uit de Duitse Eifel. Basalt wordt voor waterkeringen tegenwoordig nauwelijks meer toegepast en veelal worden betonnen elementen die machinaal in pakketten worden gezet, toegepast. De reden voor de afgenomen toepassing van basalt is een schaarste aan steenzetters, ARBO-wetgeving waarin het maximaal te dragen gewicht beperkt wordt en de hoge kosten van de grondstof. Toepassing van basalt blijft daardoor beperkt tot historische stadscentra. Basalt wordt ook toegepast bij de vervaardiging van steenwol.
De Barul (1066: Bazerol, 1136: silva de Barul, 1202: Baerol, 1223: Baeruel, 1224: Baroel) was een fiscaal domein in Rijsels-Vlaanderen dat zich uitstrekte over de parochies Marcq-en-Barul, Wasquehal, Flers, Mons-en-Barul en Fives Het behoorde tot het Merovingische en Karolingische kroondomein Annappes, dat bij het wegvallen van het centraal gezag door de graaf van Vlaanderen werd geüsurpeerd. De Barul omvatte onder meer het silva de Barul (woud van Barul), een leen van de Rijselse burggraven, dat in 1243 werd verkocht aan Margaretha van Constantinopel, gravin van Vlaanderen, ten voordele van de door haar gestichte abdij van Flines-lez-Raches.
Barzoi of borzoi (van het Russisch borzoj) is een oud Russisch hondenras, behorende tot de windhonden. Hij is hoogbenig en langharig. Verder heeft hij een lang, smal hoofd, hangende, naar achteren gevouwen oren en een lange staart. Zijn kleur is wit of wit met gele, oranje, rode, grijze of gestroomde vlekken; een van de genoemde kleuren zonder wit. De schofthoogte is bij teven 70 centimeter en meer, reuen 75 centimeter en meer.
Barzoi, foto : Eva Asselberghs
De Russische Wolfshond, zoals de Barzoi ook wel wordt genoemd, is het toonbeeld van elegantie en schoonheid. Eeuwenlang gebruikten grootvorsten en tsaren hem voor de jacht op (jonge) wolven. Als die opgejaagd uit het bos de open vlakten oprenden, werden koppels Barzois van zoveel mogelijk dezelfde kleur ingezet. De honden grepen de wolf bij zijn oren, waarna de jager het werk verder afmaakte.
De Barzoi vereist zeer veel lichaamsbeweging, waarbij men echter niet moet vergeten dat hij een jachthond is: men moet hem dus alleen ver weg van andere huisdieren (katten, schapen) laten rennen.
Het zijn edele, goedaardige dieren, maar soms enigszins gereserveerd en niet erg gesteld op wilde spelletjes met kinderen.
Barry (1800 - 1814) was een beroemde Sint-Bernard, die werkte als bergreddingshond. Hij leefde in het klooster bij de Grote Sint-Bernhardpas nabij de Zwitsers-Italiaanse grens en redde het leven van meer dan veertig personen.
Barry in het museum in Bern
Barry's lichaam is bewaard en te bezichtigen in het Nationale Historische museum in Bern, Zwitserland. Voor de Herinnering aan Barry is er een monument voor hem geplaatst aan de ingang van de Cimetière des Chiens huisdierenbegraafplaats in Parijs.
Het Barrièreverdrag of Barrièretractaat was een clausule bij de vrede van Rijswijk (1697), die de Negenjarige Oorlog afsloot, waarbij de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden het recht kreeg om garnizoenen te legeren in acht steden in de Spaanse Nederlanden.
In de voorgaande oorlogen, de Hollandse Oorlog van 1672-1678, en de Negenjarige Oorlog van 1688-1697, was gebleken dat de Spanjaarden niet meer in staat waren om op eigen kracht de Zuidelijke Nederlanden tegen Frankrijk te verdedigen. Deze verdediging was grotendeels voor rekening van de Republiek gekomen.
Daarom werd overeengekomen dat de Republiek 23 bataljons infanterie zou mogen legeren in de vestingen van Nieuwpoort, Oostende, Kortrijk, Bergen (Henegouwen), Aat, Charleroi, Namen en Luxemburg.
Deze garnizoenen zouden onder Nederlandse officieren staan, maar de kosten ervan zouden voor 60 % worden opgebracht door de Zuidelijke Nederlanden. Het was in feite een vooruitgeschoven verdedigingslinie van de Republiek.
De aanwezigheid van protestantse troepen werd door de katholieke inwoners van de betrokken steden maar matig op prijs gesteld.
Na de Spaanse Successieoorlog (1702-1715), toen de Spaanse Nederlanden aan Oostenrijk kwamen, werd in de Vrede van Utrecht (1713), later in 1715 nog aangescherpt, een nieuw barrièreverdrag opgenomen, waarbij het ditmaal ging om de steden Namen, Doornik, Menen, Waasten, Ieper en Veurne alsmede het fort van De Knocke.
In de oorlog van 1745-1748 bleek echter dat de vestingswerken van de betrokken steden sterk verwaarloosd waren, zodat de Fransen een aantal ervan gemakkelijk konden innemen. Na deze oorlog zegden de Oostenrijkers daarom de overeenkomst op.
Bron :Prof. dr. L. J. Rogier, Eenheid en scheiding (1952, 1968). Wikipedia CC
De Barringerkrater (ook Arizonakrater genoemd, en in het Engels Meteor Crater en vroeger Canyon Diablo crater) is waarschijnlijk de bekendste inslagkrater op aarde.
De krater ligt ca. 55 kilometer ten oosten van Flagstaff in de woestijn in het noorden van de staat Arizona in de Verenigde Staten. Hij is genoemd naar mijnbouwingenieur en zakenman Daniel Moreau Barringer.
barringerkrater auteurs : Gieljan de Vries en Carl Koppeschaar CC
De krater is gevormd door een nikkelijzermeteoriet. De inslag van de meteoriet gebeurde zo'n 50.000 jaar geleden, in de periode die pleistoceen wordt genoemd. Onderzoekers schatten dat de meteoriet die hier neerkwam een diameter van ongeveer 50 m had en 300.000 ton woog. Hij sloeg in met een snelheid van 18 km/s en vertegenwoordigde een energie van 20 miljoen ton TNT. De inslag veroorzaakte een aardbeving met een kracht van minstens 5,5 op de schaal van Richter. De krater die het gevolg was van de inslag is ca. 1300 meter in diameter en ongeveer 170 meter diep. De kraterrand ligt 30 meter boven de omringende vlakte. Fragmenten van de meteoriet liggen verspreid rond de krater, evenals kleine metalen bolletjes die ontstonden toen de meteoriet tijdens de inslag verdampte. De vorm is opmerkelijk goed bewaard gebleven en voor een inslagkrater is hij betrekkelijk jong.
Barringerkrater gezien van de rand auteur : Stan Shebs CC
De Barringerkrater is de eerste krater waarvan werd vermoed dat hij niet door vulkanisme is ontstaan. Het was de vondst van nikkelijzer die Daniel Moreau Barringer in het begin van de twintigste eeuw tot de conclusie bracht dat de krater het gevolg was van een meteorietinslag. Meer bewijzen werden in 1960 gevonden door Eugene Shoemaker, Edward Chao en Daniel Milton, die op deze plek coesiet en stishoviet vonden. Deze mineralen ontstaan alleen onder extreem hoge druk en temperatuur en zijn daarom de belangrijkste aanwijzingen voor een inslag uit de ruimte. Het bewijs werd vervolledigd toen Shoemaker drie jaar later de overeenkomsten aantoonde tussen de Barringerkrater en kraters die tijdens kernproeven in de Nevada-woestijn waren ontstaan.
Op lucht- en satellietfoto's is te zien dat de krater niet zuiver rond, maar enigszins vierkant is.
De krater is een populaire toeristische attractie. Hij is makkelijk te bereiken via de Meteor Crater Road vanaf de snelweg I-40. Voor toegang moet betaald worden. De krater is niet wettelijk beschermd, ondanks het geologische belang dat eraan gehecht wordt. De krater is nog steeds eigendom van de familie Barringer (Barringer kocht hem in 1903). Op de zuidrand van de krater bevindt zich een bezoekerscentrum van de Barringer Crater Company. Er wordt nog steeds wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de krater.
In de jaren zestig is de krater gebruikt in het kader van het Apolloprogramma door astronauten van de NASA om te oefenen voor het verblijf op de maan.
Barreado is een stoofpotgerecht afkomstig uit de kuststreken van de Braziliaanse staat Paraná.
Het gerecht is ontstaan als typisch carnavalseten. Om aan de festiviteiten van carnaval mee te kunnen doen maakten de huisvrouwen het voedsel voor die dagen al van tevoren klaar; het mocht dus niet al te moeilijk te maken zijn en moest ook na een aantal dagen nog smaakvol zijn.
De ingrediënten voor barreado zijn rundvlees, reuzel en verschillende kruiden. Het klaarmaken van het vlees is traditioneel een proces van zo'n 12 tot 24 uur, waarin het vlees zacht gekookt wordt en de kruiden in moeten werken op het vlees. Tegenwoordig kan dit proces versneld worden tot 2-3 uur met behulp van een snelkookpan, maar dit zorgt wel voor een afwijkende smaak.
barreado feestelijk
Barreado wordt opgediend met witte rijst, banaan en bijzonder fijne cassavemeel. Het vlees moet vervolgens op het bord goed gemengd en geprakt worden met cassavemeel en een beetje heet water.
Om te verifiëren of men dit goed heeft gedaan moet men het bord op zijn kop houden: valt er niets uit, dan heeft men goed geprakt en de juiste mengverhouding gevonden.
Vervolgens kunnen naar smaak schijfjes banaan of sinaasappel worden toegevoegd. De witte rijst kan van hetzelfde bord, of apart gegeten worden.
barreado traditioneel auteur : Luciana Mastrorosa
In het koloniale kuststadje Morretes is barreado indirect één van de belangrijkste bronnen van inkomsten. Morretes ligt op een toeristische weg die naar de stranden van Paraná leidt en is om haar rustieke riviertje en mooie ligging een geliefde tussenstop. Het gros van de restaurants heeft zich gespecialiseerd in alleen barreado.
De Barramundi (Lates calcarifer) is een straalvinnige vis uit de familie van Latidae en behoort derhalve tot de orde van baarsachtigen (Perciformes).
Het is gewoonlijk een grijs-groene vis met een koperachtige flikkering en kan 200 cm groot worden en 60 kg wegen. Deze vis leeft van schaaldieren, weekdieren en kleine vissen, inclusief zijn eigen soort.
De naam Barramundi is afgeleid van de Queensland-Aboriginal-taal uit het Rockhamptongebied en betekent 'grote schubben'.
Lates calcarifer komt zowel in zoet als zout water voor. Ook in brak water is de soort waargenomen. De vis prefereert een tropisch klimaat en heeft zich verspreid over de Grote en Indische Oceaan. De diepteverspreiding is 10 tot 40 m onder de wateroppervlakte.
Lates calcarifer is voor de visserij van groot commercieel belang. In de hengelsport wordt er weinig op de vis gejaagd. Tevens wordt de soort gevangen voor commerciële aquaria.
barramundi aan de oppervlakte
De vis wordt internationaal gekweekt door middel van aquacultuur in Australië, India, Indonesië, Thailand, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en, sinds kort ook, in Nederland.
Het fijne witte vlees, de milde smaak en het bevatten van relatief weinig graten maken de Barramundi erg populair als delicatesse, die op vele manieren bereid kan worden.
De barracuda's (Sphyraenidae) vormen een familie van baarsachtige vissen en is de "pijlsnoek" van het koraalrif. Het enige geslacht van deze familie is de Sphyraena. In het Indo-Pacifisch gebied komt men ze meestal met honderden tegelijk tegen. Deze scholen komen vooral voor langs de zeezijde van de wanden van het koraalrif. De soort Sphyraena sphyraena komt ook ook in de Middellandse Zee voor. Op het Caraïbisch rif echter leven ze vaak solitair, dus alleen. Van kop tot staart een ideale roofvis. Met vervaarlijke tanden in de kaken, een slank torpedovormig lichaam en een staart gebouwd op voortstuwing. In sommige delen van de wereld worden ze meer gevreesd dan haaien, maar meestal zijn dergelijke verhalen sterk overdreven. Er zijn slechts weinig betrouwbare getuigenissen van ongevallen, al of niet met dodelijke afloop, ten gevolge van een aanval van barracuda's.
De barracuda kan een lengte bereiken van 200 cm. Het lichaam van de vis heeft een langgerekte vorm. De vis is zilverachtig gekleurd met zwarte verticale strepen en kleinere stippen op het achterste lichaam, en heeft een geprononceerde kaak.
De vis heeft geen zijlijn, maar wel twee dorsale vinnen en één anale vin. De twee dorsale vinnen staan ver uit elkaar. Er zijn zes dorsale stekels en één anale stekel. Verder zijn er negen dorsale stralen en tien anale stralen.
De barracuda is een zout- en brakwatervis die voorkomt in een subtropisch klimaat. De soort is voornamelijk te vinden in zeeën, ondiepe wateren (zoals mangroven, moerassen en ondergelopen grond) en koraalriffen. De diepte waarop de soort voorkomt is maximaal 100 m onder het wateroppervlak.
Sphyraena barracuda (Grote barracuda) auteur/foto : Cozumel, Mexico by Sami Salmenkivi CC
WASHINGTON - Amerikaanse en Canadese wetenschappers hebben een unieke spinnensoort ontdekt. De bagheera kiplingi is de allereerste spin die vegetarisch blijkt te zijn. Alle andere 40.000 bekende spinnensoorten eten vlees.
Bagheera kiplingi foto R.L.Curry
De vijf biologen hebben hun vondst dinsdag bekendgemaakt in de nieuwe editie van het wetenschappelijke tijdschrift Current Biology. Zij hebben de spinachtige, die in Midden-Amerika voorkomt, jarenlang geobserveerd. Ze kwamen erachter dat het diertje alleen de uiteinden van de bladeren van de acaciaplant eet.
Voor dat voedsel moet de spin de strijd aangaan met mieren, maar het kwam maar een enkele keer voor dat de mieren zelf in de maag van de spin belandden. Omdat de spin niet op prooidieren jaagt, weeft het ook geen web.
bagheera kiplingi
Het is vooral opzienbarend dat de spin fysiek in staat is om überhaupt plantaardig voedsel te verteren. We zijn er altijd vanuit gegaan dat spinnen geen vast voedsel tot zich kunnen nemen, zegt onderzoeker Christopher Meehan van de Villanova Univesity. Insectenetende spinnen spuiten hun prooi in met een soort gif, waardoor het ongelukkige slachtoffer verandert in een vloeibaar papje.
De Bagheera kiplingi eet zijn bladeren echter in vaste vorm.
De Barousse is een Franse kaas uit het hoge berggebied van de Pyreneeën, uit de kleine vallei van de Ourse, de Barousse.
De Barousse kan zowel van schapenmelk als van koemelk gemaakt worden (wel van de pure melk van één van de twee, geen gemengde producten). Er is maar één producent van deze kaas, Denis Sost. De kaas wordt maar in een kleine hoeveelheid gemaakt en is buiten de streek vrijwel niet verkrijgbaar. De kaas is goed vergelijkbaar met de Esbareich. De kaas heeft een eigen karakter doordat de beesten alleen de kruiden van het berggebied als voedsel krijgen.
De Barousse is van het type gewassen korst kaas, gedurende het rijpen wordt de kaas regelmatig gewassen met pekel. De kaas rijpt minimaal 2 maanden tot zes maanden. Resultaat hiervan is een sterk geurende kaas, met een gladde okerkleurige korst en een smeuïge kaasmassa waarin een groot aantal kleine gaatjes zit.
Een barouche of Duitse wagen is een koets met open koetsiersbok, geschikt voor enkelspan of tweespan paarden. Het rijtuig biedt plaats aan twee of vier passagiers, die worden beschermd door een kap.
De Selbstfahrer is een vierwielig, vierpersoons dienstrijtuig met wegklapbare tweepersoons koetsierszit en voorscherm, geschikt voor enkel- of dubbelspan paarden. Het rijtuig heeft een schuitvormige houten bak, onderstel en wielen. Aan weerszijden bevindt zich een klein portier met greep. Boven de voor- en achterwielen zijn twee lange gebogen spatborden geplaatst, waartussen een opstapijzer zit. Aan de achterzijde zit een neerklapbare huif met aan de voorzijde kleine scharnierende vensters. De kap is met zwart leerdoek overtrokken en heeft aan de zijkanten scharnierende kapijzers. In de bak is een zitplaats voor twee personen die de rijrichting op kijken en daar tegenover twee klapzitjes of een wegklapbaar kinderzitje, die naar elkaar gericht zijn, het zogenaamde Vis à Vis. Het interieur en de bokzit zijn bekleed. Een barouche is vaak geschikt voor aanspanning à la d'Aumont, vanwege de wegklapbare koetsierszit. De diameter van de voorwielen is circa 90 cm, die van de achterwielen circa 1,10 meter.
barouche
Een bijzondere wijze van aanspannen is de aanspanning à la d'Aumont. Hierbij wordt een vierspan niet vanaf de bok gereden maar door ruiters op de bijdehandse (linker)paarden. Die paarden waren dan ook opgetoomd als rijpaarden. Deze methode van rijden werd geïntroduceerd door Duc D'Amont, tijdens het regiem van Lodewijk de 1e. Bij een tweespan sprak men van Demi-d'Aumont.
barouche zakmodel
Het zakmodel is een vierwielig vierpersoons dienstrijtuig voor twee- of vierspan paarden, met een koetsiersbok en achter een knechtenbank. De koets heeft een gelakte bak, onderstel en wielen, versierd met biezen. De bak heeft kleine scharnierende portieren, een zwartlederen voorscherm en dito spatschermen voor en achter en een metalen zweepkoker. De lederen kap heeft zwarte kapijzers, waarop witmetalen rozetten zijn bevestigd. De binnenbak heeft zwarte gecapitonneerde rug- en zitkussens. Rechts bevindt zich een blankmetalen remwiel. De voorwielen hebben twaalf spaken, de achterwielen veertien. De wieldiameter is gelijk aan die van de Selbstfahrer.
Een baronet is de drager van een Britse eretitel (een baronetcy), die is gemaakt door koning Jacobus I van Engeland in 1611 ter versterking van zijn schatkist. Het is een erfelijke titel en adellijke titel, maar behoort niet tot 'the Peerage', de hoge adel. De baronet wordt aangesproken met Sir, gevolgd door zijn voornaam en geslachtsnaam. Achter de geslachtsnaam dienen de letters "bt" of "bart" gevoegd te worden om de baronet te onderscheiden van Knights (ridders), hetgeen geen erfelijke titel is (welke óók de aanspreektitel 'Sir' voeren, maar dan met het achtervoegsel dat bij hun rang in de ridderorde waar zij lid van zijn hoort, of als ze een zogenaamde Knight Bachelor [niet behorende tot een ridderorde] zijn met het achtervoegsel K.B.).
Een baronet heeft het recht om te worden geridderd en had het recht om zijn oudste wettige zoon, wanneer die meerderjarig werd, te laten ridderen. Dit recht echter werd in 1827 door Koning George IV ingetrokken, echter in 1874 werd Ludlow Cotter (oudste zoon van Sir James Lawrence Cotter 4e Baronet of Rockforest) alsnog de titel ridder verleend. Nadien zijn er nog wel enkele claims van dit recht geweest maar die zijn allemaal afgewezen.
Met enkele uitzonderingen na kunnen baronetcies slechts worden geërfd via de mannelijke lijn. De manier van opvolging staat vermeld in the patent of creation waardoor het baronetschap gecreëerd wordt.
Een lijst van Britse baronets kan worden gevonden in 'Burke's Peerage and Baronetage'
baron blauwe druif, goed om wijn van te maken, nieuw ras nog maar weinig planten beschikbaar, fruitig / vol type wijndruif, rechtop groeiend, zeer schimmel tolerant
Baron was een vrachtwagenmerk uit Borehamwood, Engeland. Baron werd in 1957 opgericht door Peter Boulas met als doel een speciaal type vrachtwagen te ontwikkelen, dat goedkoop genoeg was voor derdewereldlanden. Om de vrachtwagens goedkoop te houden werden ze enkel uitgerust met chassis, motorkap en stuurinrichting met 1 stoel, er was niet echt sprake van een cabine. Van het merk Baron kwamen 2 typen uit. Een vrachtwagen met 6 ton laadvermogen en een met 7 ton laadvermogen. De vraag naar dit soort vrachtwagens bleef echter uit waardoor het bedrijf in 1970 failliet verklaard werd.
Bouwpakket
Om de vrachtwagens makkelijk te kunnen vervoeren naar de derdewereldlanden werden ze als een soort bouwpakket geleverd, en moesten dus ter plekke nog gemonteerd worden. Het pakket bestond uit een chassis met ophanging voor de wielen, een cabine, een motor en de wielen.
Baron is een Brits historisch merk van motorfietsen. Ze werden gemaakt bij de Baron Cycle Co., Birmingham. Dit was een fabriek die slechts korte tijd (in 1921 en 1922) motorfietsen produceerde. De gebruikte inbouwmotoren waren van Villiers (269 cc tweetaktmotoren) en Blackburne (346 cc viertaktmotoren).
Gasbarometer Dit type barometer werkt als een waterbarometer, alleen zijn de niveauverschillen groter.
Verdere types In latere tijden zijn barometers verschenen die volgens een wat ander principe werken. Het is bijvoorbeeld mogelijk een metalen capsule vacuüm te pompen en dan te meten hoever die ingedeukt wordt door de druk van de atmosfeer. Ook hier geeft een wijzer de luchtdruk op een schaal aan.
Mercury principe
barometer van Bourdon
Eco-celli barometer
In 1997 werd door een Belgisch bedrijf, Dingens Barometers, de Eco-celli ontwikkeld en gepatenteerd. De Eco-celli bouwt verder op de barometer van Alexander Adie 1818°. Het systeem heeft een gasvulling die door de druk van de lucht wordt samengeduwd. De vloeistof gaat met stijgende en dalende luchtdruk op en neer. Aangezien het gas temperatuurgevoelig is wordt de barometer afgelezen t.o.v. de thermometer die dezelfde uitzettingsgraad heeft als het gas bij verwarming.
De grootste barometer ter wereld is de Bert Bolle Barometer in de Barometer Tower, Denmark Visitor Centre, West-Australië. Het gigantische instrument werd door de Nederlander Bert Bolle ontworpen en vervaardigd in 1985 voor het Barometermuseum waarvan hij conservator was. Het museum was gevestigd in de buitenplaats Rustenhoven in Maartensdijk. De barometer werd door het International Guinness Book of Records erkend als de grootste ter wereld. De barometer verhuisde naar Australië in 1999 waar hij door de maker aan de dorpsgemeenschap van Denmark werd geschonken en kreeg in 2007 een plaats in het nieuwe bezoekerscentrum. De gemeente Denmark verleende de barometer de status van monument en gaf hem de naam The Bert Bolle Barometer.
Het ruim twaalf meter hoge instrument is gevuld met ruim 150 liter water. Een vacuümpomp zuigt iedere zes minuten de lucht weg uit een glazen pijp van 90 mm diameter en bijna twaalf meter lengte. Na een minuut hebben 55 liter water het afleesniveau op circa tien meter hoogte bereikt, waarna het water gaat koken. Dat koud koken duurt een minuut, waarna het pompen gestopt wordt en de bezoeker twee minuten de tijd heeft om de lengte van de waterkolom af te lezen, de luchtdruk berekenen en te vergelijken met de digitale standaardbarometer. Daarna wordt de glazen pijp belucht en daalt al het water terug in het reservoir. De zes minutencyclus is dan voorbij en begint opnieuw.
Een Nederlander, Gijsbrecht de Donckere, zou het donderglas, stormglas of waterbarometer uitgevonden hebben, in 1619. De lucht die opgesloten zit in een deel van het apparaat zet uit of krimpt naargelang de druk dat het ondergaat, en dit zorgt voor een relatief groot niveauverschil in het dunne buisje: als de atmosferische druk stijgt, daalt het niveau in het buisje.
Goethe barometers
Donderglazen, later ook wel Goethe barometers genoemd, waren vaak op op VOC-schepen aanwezig. De uitdrukking "gedonder in de glazen" komt hier vandaan. Johann Wolfgang von Goethe bestudeerde rond 1792-93 deze barometer en populariseerde die in Duitsland. Dergelijke types barometers reageren ook op temperatuursverschillen, ze worden dan ook niet meer gebruikt.
De buis van Torricelli, is een U-buis die toelaat het niveauverschil in de twee benen te bepalen. Deze barometer heeft de volgende nadelen:
- de glazen buis is duur en breekbaar; - kwik is een duur en giftig metaal; - door de hoge oppervlaktespanning van het kwik is het oppervlak convex; in smalle buisjes is het kwikniveau ietwat onder zijn theoretische waarde, een correctie moet dus aangebracht worden (in functie van de diameter van de buis); - kwik heeft een relatief grote uitzettingscoëfficiënt (vandaar zijn gebruik als thermometer)
Men schrijft Christiaan Huygens een belangrijke verbetering toe van de buis van Torricelli, in 1672: de buis bevat kwik (zoals voorheen), maar het open been bevat een vloeistof (met een lagere dichtheid dan kwik). Het contactoppervlak kwik-vloeistof wordt groot genomen, zodat een kleine verandering in het kwik-niveau een grotere verandering in het vloeistofniveau met zich mee brengt. Men slaagde er zo in de uitwijking 10x groter te maken. Een bijkomend voordeel was dat de kwik zo afgesloten was van de lucht, anders verdampt het, en kwikdamp is giftig.
Principe van de barometer van Huygens
Principe van barometer met wijzerplaat
Barometer van Hooke, rond 1660
Barometer van Gay-Lussac en Bunten
De eerste barometer met een wijzerplaat werd in 1663 door de astronoom Robert Hooke vervaardigd. Een object drijft op de kwik, en volgt de niveauveranderingen. Het object is verbonden met de naald, die de druk op de wijzerplaat aangeeft.
(0) 
baronet insigne
Baron (vrachtwagen) 
Baron (motorfiets) 
