De ziekte van Chagas, afkomstig uit Latijns-Amerika, komt steeds vaker voor in Europa. De parasiet kan het hart of de ingewanden doen zwellen tot ze ontploffen. Experts vergelijken de situatie met de beginjaren van de hiv/aids-epidemie.
Gevallen van Chagas buiten de natuurlijke habitat van de parasiet werden al opgemerkt sinds 2000, maar het aantal blijft stijgen. De grootste oorzaak is migratie, vanuit Zuid-Amerika eerst naar de VS en Canada, en nu ook via Zuid-Europa. "In Spanje en Portugal is het echt een probleem aan het worden", zegt Philippe Büscher van het Belgische Instituut voor Tropische Geneeskunde (ITG).
"Eerst heb je de typische symptomen van een infectie: koorts, uitslag of hoofdpijn", legt hij uit. "De meesten overleven dat, maar kunnen nog tot 40 jaar rondlopen met de parasiet zonder er iets van te merken. Dan begint de chronische fase: het lichaam reageert op de parasiet, maar zo heftig dat het dodelijk kan zijn." Ongeveer een kwart van de dragers krijgt een gezwollen hart of grotere ingewanden, zo groot dat ze barsten.
Een Europeaan kan de ziekte van Chagas enkel oplopen via bloedtransfusie, bij de geboorte als de moeder de parasiet draagt of door langdurig verblijf in Latijns-Amerika. "Gelukkig is het te traceren in het bloed en te behandelen bij vroege diagnose", zegt Büscher.
De regio van Latijns-Amerika tot in het zuiden van de VS is de enige plek waar de ziekte 'op natuurlijke wijze' wordt overgedragen.
De 'nieuwe aids' wordt op een andere manier overgedragen dan de bekende geslachtsziekte, maar vertoont ook veel gelijkenissen. Chagas treft net zoals aids vooral de arme bevolking, omdat de behandeling niet goedkoop is (ongeveer 1.000 dollar per jaar). Bovendien hangt boven zowel aids als Chagas een groot stigma, wat de toegang tot medische hulp belemmert. (br.hln)
Wat zou jij doen als je man/vrouw (schrappen wat niet past) 550 katten adopteerde? Een groter huis (laten) bouwen? Of de scheiding aanvragen? Een Israëlische man opteerde voor het laatste.
Vrouwen en katten, het blijft een onweerstaanbare combinatie. Maar de term 'crazy old cat lady' blijkt niet enkel te slaan op ongehuwde vrijgezellige vrouwen met een te veel aan moederliefde: ook getrouwde vrouwen blijven dol op katten. Geen probleem, tot ze de katten verkiezen boven manlief natuurlijk.
Na 550 katten en een verruïneerd leven had de Israëli had er genoeg van. Hij diende een aanvraag tot scheiding in, op basis van een 'gehinderd leven'. Keer op keer stelde hij vast dat hij niet in zijn eigen bed kon slapen, omdat de katten het daar veel te leuk vonden. Ook zijn toegang tot de badkamer werd versperd, en koken was onmogelijk: de katten stalen de hele tijd het eten en liepen in de weg.
Grondige reden tot echtscheiding? De Isralische rechtbank zag dit anders en drong aan op een verzoening. Het koppel stemde in, maar dat draaide op niets uit: bij keuze tussen katten of man, koos de vrouw voor... de katten.
Hoe ze al deze katten in leven houdt, is onbekend.
In het Engelse Birmingham is een kitten uit een benarde situatie gered dankzij het kordate optreden van leden van de dierenbescherming. Het tien weken oude diertje was met zijn kop gekneld geraakt in de velg van een autowiel. De velg lag in een schuur waar een zwerfkat had gejongd.
De eigenaar van de schuur, die aan het werk was in zijn tuin, hoorde het noodgekrijs van het poesje. De man besefte de ernst van de situatie en belde meteen de dierenbescherming. Een ploeg kwam ter plaatse en kon met behulp van een grote hoeveelheid glijmiddel de kitten bevrijden.
Het katje, dat door zijn redders Alloy werd gedoopt, werd voor verzorging opgenomen in de kliniek van de dierenberscherming in Birmingham. De oogjes van het dier waren er het ergst aan toe, maar dierenarts Joanne Lowe verwacht dat Alloy er snel weer bovenop zal zijn. (br.hln)
Schattige dieren zijn altijd leuk om naar te kijken, en zeker de fratsen van kleintjes leiden vaak tot vertederende taferelen. Een koalajong dat even komt piepen uit de buidel van mama in de zoo van Taipei doet wereldwijd dan ook harten smelten.
Koala's brengen na hun geboorte ongeveer zes maanden in de buidel door. Wanneer ze groot genoeg zijn om die te verlaten, klemmen ze zich nog eens zes maanden vast aan mama's buik of rug. De joey op het filmpje heeft nog niet veel vacht, en moet dus nog een tijdje in de warme buidel vertoeven.
De koala is sinds kort officieel een bedreigde diersoort in sommige delen van Australië. Schattingen van het aantal overgebleven koala's lopen uiteen, maar volgens sommige onderzoeken zouden er nog minder dan 80.000 in het wild leven (br.hln)
De zomer is goed op weg en we weten allemaal wat die zonnige dagen met zich meebrengen: veel meer blote voeten. De gesloten schoenen vliegen de kast in en worden ingeruild voor sandalen, teenslippers en peep-toe pumps. Met deze tips ben jij ook klaar voor het zomerse voetenseizoen!
1. Een prachtig nieuw paar sandalen brengen helaas vaak pijnlijke en vervelende blaren met zich mee. Kies daarom in de eerste plaats voor schoenen die in de winkel zelf al comfortabel zijn. Staar je dus niet blind op slechtzittende 'must haves' door te denken "ik loop ze wel in". Eens gekozen, geef je ze thuis best een testritje van een uur, vooraleer je er de wijde wereld mee intrekt. Zo heb je toch al wat zekerheid op pijnvrije voeten.
2. Wanneer je toch overvallen wordt door een vervelende blaar, reinig ze dan met doodnormale handzeep en probeer ze intact te laten. Als de pijn toch ondraaglijk wordt, prik ze dan door met een hygiënisch verantwoord naaldje en laat het vocht weglopen. Smeer er een beetje antibioticazalf aan en plak er ten slotte een pleistertje op.
3. Droge hielen kunnen al snel transformeren in hielen met kloven. Breng daarom regelmatig een peelende en vochtinbrengende crème aan en gebruik twee keer per week een puimsteen voor een zachte scrub. Wrijf wel enkel in 1 richting, om meer miserie te vermijden. Heb je te kampen met pijnlijke hielkloven? Smeer ze dan in met antibioticazalf en dek ze af met een verbandje.
4. Fans van flipflops kunnen best de draagtijd doseren en regelmatig afwisselen met een steviger paar zomerschoenen. Ze te veel dragen kan namelijk leiden tot stressfracturen, pijn in de hielen en peesontstekingen. Bovendien bevorderen ze ook nog eens hamertenen. Wie zijn teenslippers voor geen geld van de wereld wilt missen, kiest beter voor een dikkere zool en meer riempjes. De ideale test is te kijken of je de flipflop kan buigen. Ja? Reserveer die exemplaren dan maar voor het zwembad of de kleedkamer.
5. Op blote voeten rondlopen, kan in de zomer echt heerlijk zijn. Helaas verhoogt het de risico's op virussen (denk maar aan wratten), schimmels en bacteriën die huidinfecties kunnen veroorzaken. Doe daar nog tropische temperaturen en populaire locaties als zwembaden bij, en je krijgt een groot kweekfestijn. Opteer daarom in risicovolle gevallen toch liever voor een stevig paar slippers.
6. De zomer brengt voor veel mens ook zweetvoeten met zich mee. Draag daarom best goed absorberende sokken en wissel ze snel genoeg om voor verse. Als je na een fysieke inspanning bijvoorbeeld niet kan douchen, spoel dan toch zeker je voeten grondig af. Een trucje uit de natuur: zet een liter zwarte thee, laat het goed afkoelen en dompel je voeten onder voor 30 minuten. De looistoffen in thee verminderen namelijk de zweetproductie. (br.hln)
John Everett Millais 1829 - 1896 Was een Brits kunstschilder
Klik op de foto om zijn overige werken te bekijken
John Everett Millais (Southampton, 8 juni
1829 - Londen, 13 augustus 1896) was een Britse schilder en tekenaar.
Hij was één van de oprichters van de kunstenaarsvereniging
Pre-Raphaelite Brotherhood. Millais was tijdens zijn leven een van de
meest succesvolle schilders van het Victoriaanse Groot-Brittannië.
Millais stamde af van een oude familie uit Jersey. Hij was
het derde kind van John William Millais en Mary Emily Hodgkinson. In
1840 werd Millais reeds op elfjarige leeftijd toegelaten op de Royal
Academy of Arts Schools. Hij was de jongste leerling ooit op de RA
Schools. Aldaar kwam hij in contact met Dante Gabriel Rossetti en
William Holman Hunt. Met hen vormde hij in 1848 de Pre-Raphaelite
Brotherhood. Andere leden van de PRB waren William Michael Rossetti,
Frederic George Stephens, James Collinson en Thomas Woolner.
De PRB had in de kunstcriticus John Ruskin
(1819-1900) een belangrijke voorvechter. Millais kwam in contact met de
vrouw van Ruskin, Effie Gray. Het huwelijk tussen John en Effie Ruskin
was notoir slecht. Millais en Effie kregen in 1853 een verhouding. In
1854 verliet Effie haar echtgenoot en vervolgens werd hun huwelijk
nietig verklaard. Een jaar later (1855) trouwden Millais en Effie. Zij
kregen acht kinderen. De carrière van Millais was maatschappelijk
uiterst succesvol. In 1853 werd hij verkozen als Associate of the Royal
Academy of Arts. Millais exposeerde op Wereldtentoonstellingen in Londen
en Parijs, ontving het Legion d'honneur (1878), een eredoctoraat in
Oxford (1880) en werd in 1885 als eerste Britse kunstenaar tot baronet
verheven
In 1896 volgde Millais Frederic Leighton als
President van de Royal Academy op. Een aantal maanden later overleed
Millais als gevolg van keelkanker. Hij werd begraven in de St Paul's
Cathedral. Millais begon zijn carrière in de Pre-Raphaelite
Brotherhood. Belangrijke werken uit die tijd zijn Christ in the House of
His Parents ("Christus in het huis van zijn ouders") uit 1850,
bekritiseerd omdat het de Heilige Familie laat zien als hardwerkende
mensen onder erbarmelijke omstandigheden, alsmede Ophelia uit 1850,
geïnspireerd op Ophelia uit "Hamlet" van William Shakespeare.
Na zijn huwelijk in 1855 hanteerde Millais een
toegankelijker stijl, die door sommige critici (en oude voorvechters van
de PRB) als Ruskin en Morris slecht werd ontvangen. Zij beschouwden de
nieuwe stijl van Millais als een catastrofale uitverkoop van talent. Het
publiek van Millais omarmde de nieuwe stijl echter enthousiast en zijn
portretten (Disraeli, Gladstone, Tennyson en Lillie Langtry),
historie-schilderijen (The Boyhood of Raleigh, The Northwest Passage) en
(Schotse) landschappen (October Chill) vonden een brede waardering.
Millais was eveneens een succesvol illustrator.
De viervoeter Maru uit Japan werd afgelopen week vier jaar oud. In zijn korte leven is het dier reeds uitgegroeid tot een van de populairste katten op het internet.
Zijn avonturen met stoelen, banken, zakjes en dozen hebben ondertussen al miljoenen harten van internetkijkers veroverd. Ter gelegenheid van zijn vierde verjaardag is er nu een compilatievideo op Youtube geplaatst waarin we zijn hoogtepunten van de afgelopen tijd nog eens kunnen meemaken. Proficiat Maru! (br.hln)
Internethit: huwelijksaanzoek met flashmob van 60 dansers
Internethit: huwelijksaanzoek met flashmob van 60 dansers
Klik op de foto om het filmpje te bekijken
Een huwelijksaanzoek bezorgt heel wat mannen het koud zweet. De Amerikaan Isaac bedacht een manier om een 'Ja' van zijn vriendin Amy te garanderen: hij schakelde 60 figuranten voor een flashmob in.
De bruidegom in spe bedacht afgelopen week een wel originele manier om zijn vriendin Amy ten huwelijk te vragen. Hij zorgde ervoor dat zijn liefste in de koffer van een auto ging zitten. Via een koptelefoon kreeg ze het liedje 'Marry You' van Bruno Mars te horen. De auto zette zich langzaam in beweging en voor de ogen van Amy ontrolde zich een schouwspel met dans waaraan met meer dan zestig figuranten deelnamen.
Het eerste lip-sync huwelijksaanzoek was een feit. De ontroerende video was binnen twee dagen een hit op de videowebsite Youtube. En Amy kon natuurlijk na dit spektakel niet anders dan "Ja" zeggen op de vraag "Wil je met me trouwen?". (br.hln)
Esther Ofarim, geboren als Esther Zaied (Safed, 13 juni 1941) is een Israëlische zangeres, die met haar man Abi Ofarim het zangduo Esther & Abi Ofarim vormde.
In 1959 leerde ze haar man kennen. Ze zongen zowel Hebreeuwse als Engelse liedjes.
In 1960 had ze een rol in de film Exodus waar Paul Newman de hoofdrol kreeg. Een jaar later won ze een liedjeswedstrijd in Tel Aviv.
In 1963 vertegenwoordigde ze Zwitserland op het Eurovisiesongfestival met het lied T'en va pas. Ofarim kende geen Frans maar zong zich toch naar een tweede plaats met het lied, de Zwitsers zien 1963 nog steeds als het jaar van hun gestolen overwinning. De Noorse juryleden herriepen hun punten en zeiden dat er een fout was gemaakt. Zwitserland was zijn eerste plaats kwijt en buurland Denemarken won op dubieuze wijze dankzij de Noorse jury. Ofarim nam het lied op in verschillende talen waaronder het Italiaans, Non andar.
Op 5 mei 1964 werd ze bekend in Nederland, nadat ze de rol van zeemeermin vertolkte in de show "Robinson Crusoë" in de kursaal te Schevenigen, met Rudi Carrell in de hoofdrol.
In 1966 had het duo hun eerste hit in Duitsland met Noch einen Tanz, een jaar later hadden ze daar hun grootste succes met Morning of my Life dat geschreven werd door de Bee Gees. Met Cinderella Rockefella hadden ze hun internationale doorbraak in 1968. Ze speelden concerten in Londen en New York en in 1969 tourden ze door de wereld. Door zowel zakelijke als persoonlijke problemen eindigde het huwelijk in 1970.
Esther ging solo verder met concerten en albums. In 1984 zong ze in het theaterstuk Ghetto in Berlijn dat een succes werd.
Tegenwoordig geeft ze enkele concerten per jaar, voornamelijk in Duitsland en Israël.
Dit is de meest voorkomende reden om op dieet te gaan
Dit is de meest voorkomende reden om op dieet te gaan
Beseffen dat je het bovenste knoopje van je favoriete jeans niet meer dicht krijgt, een grotere kledingmaat moet kopen of dat je de dikste persoon op het werk bent. Voor vrouwen zijn he stuk voor stuk goeie redenen om op dieet te gaan. Maar wat ons het meest aanzet is ... het zien van een onflatteuse foto.
Subtiele veranderingen in maat en vorm zijn vaak moeilijk op te merken, maar terugkijken naar vakantiekiekjes dwingt je om je lichaam objectief te bekijken.
Meer dan de helft van de ondervraagden in een enquête gaf dan ook aan dat een onflatteuse foto hen al eens wakker schudde. De ongewenste vetkwabben stimuleerden hen om snel op dieet te gaan.
En dat doen ze niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de buitenwereld. Vandaag zijn heel wat foto's namelijk te bekijken door je volledige vriendenkring, met dank aan het succes van Facebook. En daarop wil je natuurlijk niet te zien zijn met een dubbele kin of zwembandjes rond je buik.
Het zien van gênante foto's helpt dan ook echt om een dieet te doen slagen. Gemiddeld leidt het namelijk tot een gewichtsverlies van 6,4 kilogram.
Ter vergelijking: gedumpt worden kan leiden tot eenzelfde gewichtsverlies, terwijl de wil om meer zelfvertrouwen in onze bikini leidt tot een verlies van 5 kilogram. Het verlangen naar een nieuwe job of opnieuw in je favoriete jeans passen zorgen dan weer voor 4,5 kilo minder.
Andere populaire redenen om op dieet te gaan zijn onder andere vrienden die afvallen of het zien van je eigen lichaam in een spiegel of raam. Ook oude foto's schudden veel vrouwen wakker, met 42 procent die bij het zien ervan besefte hoeveel kilo's ze recent waren bijgekomen.
"Het is erg gemakkelijk om gewoon tevreden te zijn en te denken dat alles goed gaat, terwijl je eigenlijk enkele kilo's te veel ronddraagt", zei een woordvoerder van Eat Water, die de enquête uitvoerde. "Soms is er een trigger nodig om mensen te doen beseffen dat ze een gewichtsprobleem hebben. En in vele gevallen is dat een foto, die je met de neus op de feiten duwt."
Maar hoewel veel vrouwen zo afvallen, bekent meer dan de helft dat het toch moeilijk blijft om dat nieuwe gewicht te behouden. De gemiddelde vrouw gaat dan ook minstens twee keer per jaar op dieet, ongeveer 3 weken per keer.
Top 20 van redenen om op dieet te gaan 1. Geschokt zijn door wat je ziet op een foto 2. Een blik van jezelf opvangen in een spiegel of raam 3. Niet meer in je favoriete jeans passen 4. Beseffen dat je een grotere kledingmaat nodig hebt 5. Op oude foto's zien hoe slank je was 6. Voorbereiding op een buitenlandse reis 7. Verlegenheid tijdens het zwemmen 8. Een trouwfeest 9. Een vriendin die afvalt 10. Een speciaal feest 11. Je eigen huwelijk voorbereiden 12. Beseffens dat je de dikste persoon op het werk bent 13. Gevraagd worden of je zwanger bent 14. Een verminderd seksleven 15. Het gewichtsverlies van je partner 16. Gedumpt worden (en opnieuw moeten daten) 17. Bedrogen worden 18. Jaloezie op een broer of zus die kilo's verloor 19. Een nieuwe job 20. Vermoeden dat je partner een affaire heeft
De zomersolden beginnen dit jaar op zaterdag 30 juni. Van 6 tot en met 29 juni loopt de sperperiode en is het in de sectoren van kleding, lederwaren en schoenen verboden om prijsverminderingen aan te kondigen. Dat meldt de FOD economie vandaag.
Naast het verbod om prijsverminderingen aan te kondigen, mogen ook geen kortingen aangekondigd worden bij uitverkopen. Het verbod geldt echter niet voor occasionele handelsmanifestaties die maximaal vier dagen duren en maar één keer per jaar worden georganiseerd door de plaatselijke verenigingen van ondernemingen of met hun medewerking, zoals de zogenaamde braderijen.
Controleagenten van de Algemene Directie Controle en Bemiddeling zullen strikt toekijken of de regels worden nageleefd en wanneer dit niet het geval is, zal een proces-verbaal worden opgesteld, aldus de FOD. Bovendien riskeren de overtreders een correctionele geldboete, die minimaal 1.500 en maximaal 60.000 euro bedraagt.
De FOD Economie herinnert er ook aan dat de kortingen "realistisch" moeten zijn en dat de soldenprijs dus lager moet zijn dat de laagste prijs die de handelaar tijdens de periode voor de solden heeft gevraagd.
Het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen (NSZ) roept op om streng op te treden tegen overtreders. "De gekende overtreders lappen de regels doorgaans aan hun laars", zegt NSZ-voorzitter Christine Mattheeuws vrijdag in een persbericht. "Daarom vragen we aan Johan Vande Lanotte om inspecteurs van de FOD Economie in te zetten bij die overtreders. Bij overtredingen moeten sancties volgen." (br.hln)
Bejaarde vrouw bengelt aan instructeur tijdens bijna fatale parachutesprong
Bejaarde vrouw bengelt aan instructeur tijdens bijna fatale parachutesprong
Klik op de foto om het filmpje te bekijken
Een parachutesprong met een 80-jarige vrouw is in Californië bijna fataal afgelopen. De vrouw, genaamd Laverne, bedacht zich toen ze in de deuropening van het vliegtuig stond. Haar instructeur duwde haar naar buiten, waarna ze in paniek aan de man met de parachute bengelde.
De sprong zal voor Laverne geen goede ervaring geweest zijn. Op de videobeelden is te zien hoe ze weigerde te springen en zich met haar handen aan het vliegtuig vastklampte. Uiteindelijk wist haar instructeur de vrouw naar buiten te duwen, maar door haar paniek was haar harnas losgekomen. Daardoor begon ze aan de parachute te bengelen en werd het een angstaanjagende duik.
De cameraman schoot het duo in nood uiteindelijk te hulp. "Het scheelde niet veel of ze was gevallen", verklaart een Britse parachutespecialist aan de Daily Mail. "Op de beelden zie je hoe de instructeur haar harnas probeert vast te grijpen. Gelukkig woog ze niet veel, dat heeft zeker geholpen." Laverne wou al tien jaar met een parachute uit een vliegtuig springen, maar op het moment van de waarheid riep ze "nee" naar haar instructeur. "Ik herinner me dat dergelijke incidenten in de VS al eerder gebeurd zijn en twee keer is het fataal afgelopen", aldus de Britse expert.
Voor Laverne liep het gelukkig goed af: ze was ongedeerd, maar kreeg op de grond meteen verzorging. Ook de instructeur liep een trauma op van deze sprong.
Onderzoekers uit Maastricht, Leuven, Bristol en Cambridge hebben de effectiviteit aangetoond van een nieuwe behandeling voor oorsuizen. Hierbij neemt men continu een geluid waar zonder geluidsbron in de omgeving. Vijftien procent van de bevolking heeft er in minder of meerdere mate last van en kampt hierdoor met concentratie- en slaapstoornissen, angst, somberheid en extreme vermoeidheid. Tot nog toe bestaat er geen behandeling.
De groep onder leiding van Johan Vlaeyen, hoogleraar KU Leuven en Universiteit Maastricht, ontwikkelde een behandeling die cognitieve gedragstherapie combineert met een audiologische aanpak. De therapie is enerzijds gericht op het verminderen van negatieve gedachten en gevoelens ten aanzien van de vermelde klachten en wordt aangevuld met behandeling van problemen op niveau van de geluidsperceptie. Audiologen, psychologen, spraak-, bewegings- en fysiotherapeuten en sociaal werkers zijn bij de behandeling betrokken.
In een studie, waarbij 492 volwassen patiënten gedurende een jaar gevolgd werden en waarvan de resultaten nu gepubliceerd werden in het vakblad The Lancet, konden de onderzoekers aantonen dat de behandeling effectiever is dan de gebruikelijke zorg in het beter doen functioneren van de patiënt. Ze stelden vast dat de algemene gezondheid van de patiënten verbeterde en de ernst van de ervaren klachten en belemmeringen in het dagelijkse leven verminderde. De nieuwe behandeling is bovendien effectiever in het verminderen van de algemene negatieve gemoedstoestand, disfunctionele gedachten over tinnitus en tinnitusgerelateerde vrees en blijkt effectief voor zowel mildere als ernstige klachten. (br.hln)
Sigaretten in Nieuw-Zeeland weldra 40 procent duurder
Sigaretten in Nieuw-Zeeland weldra 40 procent duurder
Het Nieuw-Zeelandse kabinet gaat de prijs van sigaretten de komende vier jaar met 40 procent verhogen. Dat is minder drastisch dan verwacht. Het ministerie van Volksgezondheid had aanvankelijk de effecten laten onderzoeken van een prijsverhoging tot 100 dollar (62 euro) per pakje.
De stijging kwam gisteren naar voren bij de presentatie van de nieuwe overheidsbegroting. De prijs van een pakje sigaretten wordt stapsgewijs verhoogd tot ongeveer 20 dollar (13 euro). De Nieuw-Zeelandse tabaksprijzen behoren ook nu al tot de hoogste ter wereld.
De regering maakte gisteren eveneens bekend dat sigaretten vanaf 1 juli alleen nog onder de toonbank mogen worden verkocht, en niet langer in winkels zichtbaar uitgestald mogen worden. Nieuw-Zeeland heeft de ambitie in 2025 het eerste rookvrije land ter wereld te zijn. De regering vindt dat daaraan is voldaan als het aantal rokers is teruggebracht tot 5 procent van de bevolking. Het percentage ligt nu nog rond de 20. (br.hln)
Spaarlampen voldoen niet altijd aan de gestelde eisen en zijn niet altijd even milieuvriendelijk, zegt Test-Aankoop. Volgens de consumentenorganisatie gaan de lampen vaak minder lang mee dan wordt aangegeven en doen er zich problemen voor bij het inzamelen van kapotte lampen.
Test-Aankoop trekt die conclusies uit een test met dertien verschillende soorten spaarlampen en een onderzoek bij 34 Belgische containerparken.
Bij het onderzoek van Test-Aankoop lieten alle spaarlampen negatieve scores optekenen op het vlak van de ontstekingssnelheid. Zo is er geen enkele geteste lamp die binnen de 30 seconden de helft van haar totale lichtsterkte bereikt. "Dit fenomeen valt niet langer als een 'kinderziekte' goed te praten", aldus de consumentenorganisatie.
Ook blijkt de aangegeven levensduur van de lampen niet altijd overeen te komen met de werkelijkheid. "Zes van de dertien soorten behaalden op dat vlak een slechte tot zeer slechte score", aldus woordvoerder Ivo Mechels. Volgens de consumentenorganisatie haalt dat een groot deel van het milieuvriendelijke imago van deze producten onderuit.
Uit een onderzoek bij 34 containerparken besluit Test-Aankoop ten slotte dat de inzameling van kapotte spaarlampen niet altijd goed georganiseerd wordt. "De lampen kwamen meestal terecht in een gewone alledaagse plastic bak", zo luidt het. "Hier en daar lagen of stonden er gebroken exemplaren in de bakken, soms lagen er scherven op de grond. Dat er op die manier kwik vrijkomt, daar wordt kennelijk nauwelijks bij stilgestaan."
Test-Aankoop dringt dan ook aan op een veiligere inzamelmethode voor spaarlampen. (br.hln)
Olé! De G-plek is na decennialang zoeken (zogezegd) eindelijk gevonden, maar wat zijn we er nu eigenlijk mee? Vermoedelijk niets, want een moeilijk vindbaar hoopje zenuwen, kleiner dan een halve vingernagel, zal je seksleven allicht niet opeens magisch veranderen. Volgens gynaecoloog en 'G-plekontdekker' Adam Ostrzenski gaat de vrouwelijke sekservaring nochtans geen geheimen meer hebben in de toekomst en alleen maar verbeterd worden. Eerst zien en dan geloven...
De G-plek wordt al van in de jaren '40 achtervolgd, nadat de Duitse gynaecoloog Ernst Grafenberg de biologische aanwezigheid ervan voor het eerst onder de aandacht bracht. Sindsdien is de fascinatie en de ontdekkingsdrang alleen maar gegroeid. Toch is er tot op vandaag nog maar bitterweinig medisch bewijs.
Wat zeker is, is dat het debat rond de G-plek onlosmakelijk verbonden is met de opkomst van het feminisme. Na de Tweede Wereldoorlog ging de emancipatie van de vrouw gepaard met het accepteren van seksueel genot. Tegen de jaren '70 werd een orgasme dan ook een vrouwenrecht.
In 1981 volgde de publicatie van het boek 'The G-spot And Other Discoveries About Human Sexuality' van seksuologe Beverley Whipple. Ze bestudeerde 400 vrouwen en claimde dat elk van hen een G-plek had. Zij was echter niet de enige die rotsvast geloofde in deze heilige graal van genot. Zo wakkerde een nieuwe golf tijdschriften, met koppen als 'Find your G-spot', de razernij alleen maar aan. Vermoeiend moet dat geweest zijn, je constant afvragen waar die van jou is. Ook voor bedpartners waren het ongetwijfeld stressvolle tijden (en eindeloze zoektochten). Onzekerheid misbruiken als grote marketingtool is doeltreffend blijkbaar...
Verschillende wetenschappelijke onderzoeken toonden al aan dat ongeveer 15 procent van alle vrouwen nooit of zelden een orgasme krijgt, terwijl nog eens 15 procent dat wel (bijna) altijd mag ervaren. Orgasmes zijn, los van de G-plek, dus altijd al veranderlijk. Als we dan kijken naar orgasmes gekoppeld aan de G-plek, blijkt uit de meeste onderzoeken dat gemiddeld 75 procent ze nooit heeft. Toch is het zoeken ernaar niet helemaal tevergeefs. Zo is wel bewezen dat koppels nieuwe, stimulerende zones en houdingen kunnen ontdekken tijdens hun 'quest for the holy grail'.
Wat nu met Ostrzenski's 'revelatie'? Om te beginnen even zijn geloofwaardigheid aankaarten. Voor dit anatomisch bewijs baseert hij zich op een autopsie, uitgevoerd op een bejaarde, Poolse vrouw die stierf aan een hoofdwonde. Aan de voorkant van haar vaginale wand ontdekte hij een klein stukje weefsel, rijk aan zenuwuiteinden en hupla, de G-plek is een feit? Voor zover ik weet kunnen doden geen feedback meer geven over de kwaliteit van hun orgasmes. Klinisch getest? Tuurlijk...
Het enige dat zijn 'ontdekking' met zekerherheid doet, is nog meer voer geven aan de seksindustrie en de farmaceutische wereld. Alsof er nog niet genoeg op de markt is: speeltjes en gadgets om je G-plek te stimuleren of injecties en operatieve vergrotingen voor een maximaal effect.
Het ding waar niets van deze 'bewijzen' en uitvindingen rekening mee houden, is dat seksuele opwinding en bevrediging bij vrouwen niet puur iets mechanisch is. Of er nu een G-plek bestaat of niet, als ons hoofd niet wil meewerken, zal het orgasme wellicht niet komen.
Beha's zijn dan wel niet het meest comfortabele kledingsstuk, je hebt ze nodig om je borsten te ondersteunen. Toch willen veel vrouwen af en toe eens rondlopen zonder het spannende ondergoed, zeker bij deze warme temperaturen. Wil je ervoor gaan? Hou dan zeker rekening met de onderstaande tips om flaters te voorkomen.
Denk eerst goed na of jouw boezem het wel aankan. Voor vrouwen met grote borsten is rondlopen zonder steun geen aanrader, vrouwen met een kleine boezem kunnen het wel doen. Beslis je om ervoor te gaan? Let dan op het volgende:
1. Ga nooit naar het werk zonder beha. Einde discussie.
2. Kies niet voor zijde of andere lichte stoffen. Hun doorschijnende eigenschap doet je meer prijsgeven dan de bedoeling is.
3. Wees voorzichtig met losse topjes. Als je je daarmee bukt, zorg je voor de grootste modeflater uit je leven.
4. Als je een C-cup of groter hebt, hul je dan niet behaloos in een strapless topje of jurkje. Dat zal je borsten te hard samendrukken.
5. Met een grote boezem kies je beter voor haltertopjes en -jurkjes. Hoe harder je die vastknoopt in je nek, hoe meer steun je erdoor krijgt.
6. Kies voor een jurk met een empire-lijn. Daarbij begint de taille veel hoger dan normaal, soms zelfs vlak onder je boezem, waardoor je steun krijgt.
7. Draag een klevende beha (of 'adhesive'-beha). Die zorgt ervoor dat je tepels niet zichtbaar zijn door je topje. (br.hln)
Vlamingen switchen massaal naar goedkopere energie
Vlamingen switchen massaal naar goedkopere energie
De eerste vier maanden van dit jaar stapten 147.561 Vlaamse gezinnen en bedrijven over naar een goedkopere elektriciteitsleverancier. Nog eens 94.998 gezinnen maakten de overstap naar een goedkopere leverancier voor aardgas. Dat blijkt uit de recentste cijfers van de Vlaamse energiewaakhond VREG, schrijft Het Laatste Nieuws.
Vooral Electrabel deelt in de klappen. Het bedrijf verloor in de eerste vier maanden van 2012 liefst 122.830 gas- en elektriciteitsklanten in Vlaanderen. Op jaarbasis verloor Electrabel 5,69 procent marktaandeel voor gas en 4,55 procent voor elektriciteit. In april 2012 stapten 34.423 Vlaamse gezinnen en bedrijven over naar een andere elektriciteitsleverancier. Ter vergelijking: in april 2011 waren dat er nog "maar" 23.038. Op de gasmarkt is het verschil nog opmerkelijker: vorige maand wisselden 27.317 Vlaamse gezinnen en bedrijven van aardgasleverancier. In april 2011 waren dat er 11.299, of ruim de helft minder.
Tijdens de eerste vier maanden van 2012 veranderden in totaal 147.561 Vlaamse huishoudens en bedrijven van elektriciteitsbedrijf, dat is bijna een verdubbeling ten opzichte van de 84.396 wissels in de eerste vier maanden van 2011. Voor aardgas zijn de cijfers nog frappanter: 94.998 Vlamingen stapten dit jaar al over naar een andere leverancier, dat is ruim een verdubbeling ten opzichte van de 46.722 wissels tijdens de eerste vier maanden van vorig jaar. (br.hln)
John Cale (Garnant, Wales, 9 maart 1942) is een Brits muzikant, songschrijver en producer. Zijn werk valt grotendeels onder de noemer (alternatieve) rock, hoewel hij een klassieke vorming genoot. Hij was een van de leden van The Velvet Underground eind jaren 60.
Cale werd in 1942 geboren in Garnant, een industriestadje in Wales. Hij studeerde piano en altviool vanaf zijn zevende. Met een duw in de rug van componist Aaron Copland kreeg hij een beurs om compositie te studeren, in een zomercursus in Massachusetts. Daar ontmoette Cale Yannis Xenakis en Morton Feldman. In 1963 stak Cale door naar New York. Daar ontmoette hij de Amerikaanse componist La Monte Young, die erg experimentele muziek bracht (The Dream Syndicate). Cale kwam aanvankelijk op afstand, en later sporadisch ook persoonlijk, in contact met componist John Cage die op hem onuitwisbare indruk maakte door de vernieuwing die hij in zijn muziek legde. Ook in deze periode vond een legendarische uitvoering plaats van het stuk Vexations van Eric Satie. Volgens de partituur diende het pianostukje 840 maal na elkaar gespeeld te worden en deze performance bracht Cage met een groep van pianisten op 9 september 1963 gedurende ongeveer 18 uur.
Toen Cale in 1965 Lou Reed ontmoette, konden de verschillen nauwelijks groter zijn. Cale een Europese experimentele klassieke muzikant en Reed, songwriter bij een platenfirma, een Amerikaan met simpele rock en ruige vertellende teksten. Het recept voor een van de meest invloedrijke rockgroepen was geschreven, The Velvet Underground, met verder gitarist Sterling Morrison en drumster Maureen "Moe" Tucker. John Cale speelde er basgitaar, viool, piano en orgel. The Velvet kende een korte, maar krachtige carrière. Popartkunstenaar Andy Warhol lijfde de groep in als huisorkest bij The Factory, een kunstenaarscollectief annex gebouw, plaatste ook fotomodel Nico voor de microfoon en nam de groep op tournee. Deze periode was erg intensief voor alle leden en dit op alle vlakken. De spanningen tussen de ego's van Cale en Reed liepen te hoog op, en Cale verliet de Velvet Underground in 1968 na amper twee platen, The Velvet Underground & Nico, met de beroemde hoes van Andy Warhol met de banaan en White light/White heat. Na het vertrek van Cale was het geluid van de Velvets niet meer hetzelfde en zijn invloed op de twee albums die de rockgeschiedenis veranderden werd duidelijk: minimalisme (aanhoudende monotone altviool zoals in Heroin), spanning tot zelfs dreiging en vernieuwing. Cale zelf benadrukte steeds dat The Velvet Underground gedurende een korte periode een echte groep was en dus de rol van Tucker en Morrison steeds werden onderschat. Tussen Cale en Reed zou het nooit meer echt goed komen. In interviews gooien ze jaren later nog steeds naar elkaar met modder.
In zijn eerste solowerk leerde Cale het vak van frontman. Het album Paris 1919 uit 1973 wordt als een eerste hoogtepunt uit zijn oeuvre beschouwd. Het is een mengeling van orkest en pop in een erg ingetogen en elegante stijl: een complete stijlbreuk met zijn Velvet verleden. Hierna volgen de zogenaamde Island-years, waarin Cale in Engeland met een min of meer vaste band (met Chris Spedding) drie erg sterke duistere rockplaten afleverde: Fear, Slow dazzle en Helen of Troy. Een serie grote namen werkte met hem in deze periode: Phil Manzanera, Robert Wyatt, Mike Oldfield, Chris Thomas, Phil Collins. Nummers zoals Fear is a mans best friend, Guts en Pablo Picasso typeren deze periode van midden de jaren zeventig, waar veel werk uit improvisatie in de studio ontstond. In de loop van de jaren zeventig produceerde Cale ook debuutplaten van Patti Smith, The Stooges and Jonathan Richman and his Modern Lovers. Met de persoonlijke problemen eind jaren zeventig volgt ook artistieke instabiliteit. Tot Cale begin jaren tachtig opnieuw sterk werk neerzette met het trio Honi Soit (rauwe rock met de bijna-hit Dead or Alive), het in wanhoop badende en muzikaal gedeconstrueerde Music for a New Society (met een nieuwe versie van het nummer Close Watch) en Caribbean Sunset. In deze periode toerde Cale opnieuw met een vaste band wat werd vastgelegd en afgesloten in het gedeeltelijk live album Comes Alive.
In 1989 kwam Cale weer met "something completely different": op het album Words for the dying brengt Cale The Falkland Suite, een vertaling van gedichten van Dylan Thomas naar muziek begeleid door piano, orkest, kinderkoor en enkele stoorzenders zoals een pedal-steel-gitar. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig trad Cale regelmatig solo op, en begeleidde zichzelf op piano en gitaar. Hij bracht heel wat filmmuziek uit en zette enkele samenwerkingen op met Brian Eno, Wrong Way Up en met Bob Neuwirth, Last Day on Earth. In 1990 was er een korte samenwerking met Lou Reed naar aanleiding van het overlijden van gemeenschappelijke goeroe Andy Warhol, Songs for Drella. Nadien volgde zelfs een heuse Velvet reünie, maar voor nieuw werk of een Amerikaanse tournee aan de orde kwamen werd de samenwerking tussen Cale en Reed alweer beëindigd. Recent schijnt Cale een nieuwe adem gevonden te hebben met nieuw werk bij EMI: een ep 5 Tracks en HoboSapiens uit 2003 en blackAcetate (EMI) oktober 2005. Opnieuw wordt er met een band getoerd en zijn de kritieken erg lovend Cale werd in 2000 in Antwerpen met een Eredoctoraat beloond omwille van zijn invloedrijk en grensverleggend werk in de eigentijdse muziek, de ballet- en filmmuziek en om zijn eminente bijdragen tot de ontwikkeling van de hedendaagse kunst.
Bang van spinnen? Dan ben je niet alleen, want ongeveer 1 op 5 vrouwen en 1 op 10 mannen heeft last van (lichte) arachnofobie. Ze krijgen al kriebels bij het zien van een web, laat staan dat ze in dezelfde ruimte moeten zijn met een spin. Toch kan je deze schrik overwinnen en als we een recente studie mogen geloven, heb je daar niet meer dan 2 uur voor nodig.
Hoe? Door gecontroleerde blootstelling ('exposure therapy') aan het object van de angst. Hierdoor worden de hersenen getraind om te stoppen met het versturen van angstsignalen, die aanzetten om te vechen, maar meestal om te vluchten.
Voor het onderzoek, uitgevoerd aan de Feinberg School of Medicine in Chicago, werd gewerkt met 12 arachnofoben die zelfs niet in staat waren om naar foto's van spinnen te bekijken. Hersenscans registreerden tijdens het kijken naar de beelden namelijk een hoge activiteit in de regionen van het brein waar angstreacties ontstaan.
Het doel van deze sessie was de deelnemers zo ver te krijgen dat ze Florence de tarantula (die trouwens veilig opgeborgen zat in een gesloten terrarium) zouden benaderen en zelfs aanraken. Onderzoekster Katherina K. Hauner observeerde dit blootstellingsexperiment.
"Het eerste wat we deden, was praten over spinnen. Specifiek over hoe fragiel ze zijn en hoe ze zich liever verstoppen dan ons aan te vallen. In een volgende stap werd getracht de afstand tussen de deelnemers en de spin te verkleinen. In het begin van de sessie vertoonden ze klassieke symptomen: onrust, zweetaanvallen en hartkloppingen, maar naar het einde toe konden de meesten Florence benaderen en zelfs aanraken zonder angst. Ze begrepen dat de bewegingen van de spin voorspelbaar waren en gecontroleerd konden worden, waardoor hun angst voor het onvoorspelbare en oncontroleerbare verween", aldus Hauner.
Meteen na de sessie was de activiteit in de angstregio van de hersenen veel lager tijdens het kijken naar de beelden die ze voor hun ontmoeting met Florence hadden gezien. Opvallend was de hoge activiteit van de regionen waar angst net wordt afgeremd. Ook 6 maanden later, wanneer alle deelnemers nog eens werden blootgesteld aan de foto's van de spinnen, bleef de angstreactie op een laag pitje. "Het ziet er naar uit dat de hersenen zichzelf op een bepaalde manier gereorganiseerd hebben om deze verbetering te behouden", concludeert Hauner. (br.hln)
