Bejaarde vrouw bengelt aan instructeur tijdens bijna fatale parachutesprong
Bejaarde vrouw bengelt aan instructeur tijdens bijna fatale parachutesprong
Klik op de foto om het filmpje te bekijken
Een parachutesprong met een 80-jarige vrouw is in Californië bijna fataal afgelopen. De vrouw, genaamd Laverne, bedacht zich toen ze in de deuropening van het vliegtuig stond. Haar instructeur duwde haar naar buiten, waarna ze in paniek aan de man met de parachute bengelde.
De sprong zal voor Laverne geen goede ervaring geweest zijn. Op de videobeelden is te zien hoe ze weigerde te springen en zich met haar handen aan het vliegtuig vastklampte. Uiteindelijk wist haar instructeur de vrouw naar buiten te duwen, maar door haar paniek was haar harnas losgekomen. Daardoor begon ze aan de parachute te bengelen en werd het een angstaanjagende duik.
De cameraman schoot het duo in nood uiteindelijk te hulp. "Het scheelde niet veel of ze was gevallen", verklaart een Britse parachutespecialist aan de Daily Mail. "Op de beelden zie je hoe de instructeur haar harnas probeert vast te grijpen. Gelukkig woog ze niet veel, dat heeft zeker geholpen." Laverne wou al tien jaar met een parachute uit een vliegtuig springen, maar op het moment van de waarheid riep ze "nee" naar haar instructeur. "Ik herinner me dat dergelijke incidenten in de VS al eerder gebeurd zijn en twee keer is het fataal afgelopen", aldus de Britse expert.
Voor Laverne liep het gelukkig goed af: ze was ongedeerd, maar kreeg op de grond meteen verzorging. Ook de instructeur liep een trauma op van deze sprong.
Onderzoekers uit Maastricht, Leuven, Bristol en Cambridge hebben de effectiviteit aangetoond van een nieuwe behandeling voor oorsuizen. Hierbij neemt men continu een geluid waar zonder geluidsbron in de omgeving. Vijftien procent van de bevolking heeft er in minder of meerdere mate last van en kampt hierdoor met concentratie- en slaapstoornissen, angst, somberheid en extreme vermoeidheid. Tot nog toe bestaat er geen behandeling.
De groep onder leiding van Johan Vlaeyen, hoogleraar KU Leuven en Universiteit Maastricht, ontwikkelde een behandeling die cognitieve gedragstherapie combineert met een audiologische aanpak. De therapie is enerzijds gericht op het verminderen van negatieve gedachten en gevoelens ten aanzien van de vermelde klachten en wordt aangevuld met behandeling van problemen op niveau van de geluidsperceptie. Audiologen, psychologen, spraak-, bewegings- en fysiotherapeuten en sociaal werkers zijn bij de behandeling betrokken.
In een studie, waarbij 492 volwassen patiënten gedurende een jaar gevolgd werden en waarvan de resultaten nu gepubliceerd werden in het vakblad The Lancet, konden de onderzoekers aantonen dat de behandeling effectiever is dan de gebruikelijke zorg in het beter doen functioneren van de patiënt. Ze stelden vast dat de algemene gezondheid van de patiënten verbeterde en de ernst van de ervaren klachten en belemmeringen in het dagelijkse leven verminderde. De nieuwe behandeling is bovendien effectiever in het verminderen van de algemene negatieve gemoedstoestand, disfunctionele gedachten over tinnitus en tinnitusgerelateerde vrees en blijkt effectief voor zowel mildere als ernstige klachten. (br.hln)
Sigaretten in Nieuw-Zeeland weldra 40 procent duurder
Sigaretten in Nieuw-Zeeland weldra 40 procent duurder
Het Nieuw-Zeelandse kabinet gaat de prijs van sigaretten de komende vier jaar met 40 procent verhogen. Dat is minder drastisch dan verwacht. Het ministerie van Volksgezondheid had aanvankelijk de effecten laten onderzoeken van een prijsverhoging tot 100 dollar (62 euro) per pakje.
De stijging kwam gisteren naar voren bij de presentatie van de nieuwe overheidsbegroting. De prijs van een pakje sigaretten wordt stapsgewijs verhoogd tot ongeveer 20 dollar (13 euro). De Nieuw-Zeelandse tabaksprijzen behoren ook nu al tot de hoogste ter wereld.
De regering maakte gisteren eveneens bekend dat sigaretten vanaf 1 juli alleen nog onder de toonbank mogen worden verkocht, en niet langer in winkels zichtbaar uitgestald mogen worden. Nieuw-Zeeland heeft de ambitie in 2025 het eerste rookvrije land ter wereld te zijn. De regering vindt dat daaraan is voldaan als het aantal rokers is teruggebracht tot 5 procent van de bevolking. Het percentage ligt nu nog rond de 20. (br.hln)
Spaarlampen voldoen niet altijd aan de gestelde eisen en zijn niet altijd even milieuvriendelijk, zegt Test-Aankoop. Volgens de consumentenorganisatie gaan de lampen vaak minder lang mee dan wordt aangegeven en doen er zich problemen voor bij het inzamelen van kapotte lampen.
Test-Aankoop trekt die conclusies uit een test met dertien verschillende soorten spaarlampen en een onderzoek bij 34 Belgische containerparken.
Bij het onderzoek van Test-Aankoop lieten alle spaarlampen negatieve scores optekenen op het vlak van de ontstekingssnelheid. Zo is er geen enkele geteste lamp die binnen de 30 seconden de helft van haar totale lichtsterkte bereikt. "Dit fenomeen valt niet langer als een 'kinderziekte' goed te praten", aldus de consumentenorganisatie.
Ook blijkt de aangegeven levensduur van de lampen niet altijd overeen te komen met de werkelijkheid. "Zes van de dertien soorten behaalden op dat vlak een slechte tot zeer slechte score", aldus woordvoerder Ivo Mechels. Volgens de consumentenorganisatie haalt dat een groot deel van het milieuvriendelijke imago van deze producten onderuit.
Uit een onderzoek bij 34 containerparken besluit Test-Aankoop ten slotte dat de inzameling van kapotte spaarlampen niet altijd goed georganiseerd wordt. "De lampen kwamen meestal terecht in een gewone alledaagse plastic bak", zo luidt het. "Hier en daar lagen of stonden er gebroken exemplaren in de bakken, soms lagen er scherven op de grond. Dat er op die manier kwik vrijkomt, daar wordt kennelijk nauwelijks bij stilgestaan."
Test-Aankoop dringt dan ook aan op een veiligere inzamelmethode voor spaarlampen. (br.hln)
Olé! De G-plek is na decennialang zoeken (zogezegd) eindelijk gevonden, maar wat zijn we er nu eigenlijk mee? Vermoedelijk niets, want een moeilijk vindbaar hoopje zenuwen, kleiner dan een halve vingernagel, zal je seksleven allicht niet opeens magisch veranderen. Volgens gynaecoloog en 'G-plekontdekker' Adam Ostrzenski gaat de vrouwelijke sekservaring nochtans geen geheimen meer hebben in de toekomst en alleen maar verbeterd worden. Eerst zien en dan geloven...
De G-plek wordt al van in de jaren '40 achtervolgd, nadat de Duitse gynaecoloog Ernst Grafenberg de biologische aanwezigheid ervan voor het eerst onder de aandacht bracht. Sindsdien is de fascinatie en de ontdekkingsdrang alleen maar gegroeid. Toch is er tot op vandaag nog maar bitterweinig medisch bewijs.
Wat zeker is, is dat het debat rond de G-plek onlosmakelijk verbonden is met de opkomst van het feminisme. Na de Tweede Wereldoorlog ging de emancipatie van de vrouw gepaard met het accepteren van seksueel genot. Tegen de jaren '70 werd een orgasme dan ook een vrouwenrecht.
In 1981 volgde de publicatie van het boek 'The G-spot And Other Discoveries About Human Sexuality' van seksuologe Beverley Whipple. Ze bestudeerde 400 vrouwen en claimde dat elk van hen een G-plek had. Zij was echter niet de enige die rotsvast geloofde in deze heilige graal van genot. Zo wakkerde een nieuwe golf tijdschriften, met koppen als 'Find your G-spot', de razernij alleen maar aan. Vermoeiend moet dat geweest zijn, je constant afvragen waar die van jou is. Ook voor bedpartners waren het ongetwijfeld stressvolle tijden (en eindeloze zoektochten). Onzekerheid misbruiken als grote marketingtool is doeltreffend blijkbaar...
Verschillende wetenschappelijke onderzoeken toonden al aan dat ongeveer 15 procent van alle vrouwen nooit of zelden een orgasme krijgt, terwijl nog eens 15 procent dat wel (bijna) altijd mag ervaren. Orgasmes zijn, los van de G-plek, dus altijd al veranderlijk. Als we dan kijken naar orgasmes gekoppeld aan de G-plek, blijkt uit de meeste onderzoeken dat gemiddeld 75 procent ze nooit heeft. Toch is het zoeken ernaar niet helemaal tevergeefs. Zo is wel bewezen dat koppels nieuwe, stimulerende zones en houdingen kunnen ontdekken tijdens hun 'quest for the holy grail'.
Wat nu met Ostrzenski's 'revelatie'? Om te beginnen even zijn geloofwaardigheid aankaarten. Voor dit anatomisch bewijs baseert hij zich op een autopsie, uitgevoerd op een bejaarde, Poolse vrouw die stierf aan een hoofdwonde. Aan de voorkant van haar vaginale wand ontdekte hij een klein stukje weefsel, rijk aan zenuwuiteinden en hupla, de G-plek is een feit? Voor zover ik weet kunnen doden geen feedback meer geven over de kwaliteit van hun orgasmes. Klinisch getest? Tuurlijk...
Het enige dat zijn 'ontdekking' met zekerherheid doet, is nog meer voer geven aan de seksindustrie en de farmaceutische wereld. Alsof er nog niet genoeg op de markt is: speeltjes en gadgets om je G-plek te stimuleren of injecties en operatieve vergrotingen voor een maximaal effect.
Het ding waar niets van deze 'bewijzen' en uitvindingen rekening mee houden, is dat seksuele opwinding en bevrediging bij vrouwen niet puur iets mechanisch is. Of er nu een G-plek bestaat of niet, als ons hoofd niet wil meewerken, zal het orgasme wellicht niet komen.
Beha's zijn dan wel niet het meest comfortabele kledingsstuk, je hebt ze nodig om je borsten te ondersteunen. Toch willen veel vrouwen af en toe eens rondlopen zonder het spannende ondergoed, zeker bij deze warme temperaturen. Wil je ervoor gaan? Hou dan zeker rekening met de onderstaande tips om flaters te voorkomen.
Denk eerst goed na of jouw boezem het wel aankan. Voor vrouwen met grote borsten is rondlopen zonder steun geen aanrader, vrouwen met een kleine boezem kunnen het wel doen. Beslis je om ervoor te gaan? Let dan op het volgende:
1. Ga nooit naar het werk zonder beha. Einde discussie.
2. Kies niet voor zijde of andere lichte stoffen. Hun doorschijnende eigenschap doet je meer prijsgeven dan de bedoeling is.
3. Wees voorzichtig met losse topjes. Als je je daarmee bukt, zorg je voor de grootste modeflater uit je leven.
4. Als je een C-cup of groter hebt, hul je dan niet behaloos in een strapless topje of jurkje. Dat zal je borsten te hard samendrukken.
5. Met een grote boezem kies je beter voor haltertopjes en -jurkjes. Hoe harder je die vastknoopt in je nek, hoe meer steun je erdoor krijgt.
6. Kies voor een jurk met een empire-lijn. Daarbij begint de taille veel hoger dan normaal, soms zelfs vlak onder je boezem, waardoor je steun krijgt.
7. Draag een klevende beha (of 'adhesive'-beha). Die zorgt ervoor dat je tepels niet zichtbaar zijn door je topje. (br.hln)
Vlamingen switchen massaal naar goedkopere energie
Vlamingen switchen massaal naar goedkopere energie
De eerste vier maanden van dit jaar stapten 147.561 Vlaamse gezinnen en bedrijven over naar een goedkopere elektriciteitsleverancier. Nog eens 94.998 gezinnen maakten de overstap naar een goedkopere leverancier voor aardgas. Dat blijkt uit de recentste cijfers van de Vlaamse energiewaakhond VREG, schrijft Het Laatste Nieuws.
Vooral Electrabel deelt in de klappen. Het bedrijf verloor in de eerste vier maanden van 2012 liefst 122.830 gas- en elektriciteitsklanten in Vlaanderen. Op jaarbasis verloor Electrabel 5,69 procent marktaandeel voor gas en 4,55 procent voor elektriciteit. In april 2012 stapten 34.423 Vlaamse gezinnen en bedrijven over naar een andere elektriciteitsleverancier. Ter vergelijking: in april 2011 waren dat er nog "maar" 23.038. Op de gasmarkt is het verschil nog opmerkelijker: vorige maand wisselden 27.317 Vlaamse gezinnen en bedrijven van aardgasleverancier. In april 2011 waren dat er 11.299, of ruim de helft minder.
Tijdens de eerste vier maanden van 2012 veranderden in totaal 147.561 Vlaamse huishoudens en bedrijven van elektriciteitsbedrijf, dat is bijna een verdubbeling ten opzichte van de 84.396 wissels in de eerste vier maanden van 2011. Voor aardgas zijn de cijfers nog frappanter: 94.998 Vlamingen stapten dit jaar al over naar een andere leverancier, dat is ruim een verdubbeling ten opzichte van de 46.722 wissels tijdens de eerste vier maanden van vorig jaar. (br.hln)
John Cale (Garnant, Wales, 9 maart 1942) is een Brits muzikant, songschrijver en producer. Zijn werk valt grotendeels onder de noemer (alternatieve) rock, hoewel hij een klassieke vorming genoot. Hij was een van de leden van The Velvet Underground eind jaren 60.
Cale werd in 1942 geboren in Garnant, een industriestadje in Wales. Hij studeerde piano en altviool vanaf zijn zevende. Met een duw in de rug van componist Aaron Copland kreeg hij een beurs om compositie te studeren, in een zomercursus in Massachusetts. Daar ontmoette Cale Yannis Xenakis en Morton Feldman. In 1963 stak Cale door naar New York. Daar ontmoette hij de Amerikaanse componist La Monte Young, die erg experimentele muziek bracht (The Dream Syndicate). Cale kwam aanvankelijk op afstand, en later sporadisch ook persoonlijk, in contact met componist John Cage die op hem onuitwisbare indruk maakte door de vernieuwing die hij in zijn muziek legde. Ook in deze periode vond een legendarische uitvoering plaats van het stuk Vexations van Eric Satie. Volgens de partituur diende het pianostukje 840 maal na elkaar gespeeld te worden en deze performance bracht Cage met een groep van pianisten op 9 september 1963 gedurende ongeveer 18 uur.
Toen Cale in 1965 Lou Reed ontmoette, konden de verschillen nauwelijks groter zijn. Cale een Europese experimentele klassieke muzikant en Reed, songwriter bij een platenfirma, een Amerikaan met simpele rock en ruige vertellende teksten. Het recept voor een van de meest invloedrijke rockgroepen was geschreven, The Velvet Underground, met verder gitarist Sterling Morrison en drumster Maureen "Moe" Tucker. John Cale speelde er basgitaar, viool, piano en orgel. The Velvet kende een korte, maar krachtige carrière. Popartkunstenaar Andy Warhol lijfde de groep in als huisorkest bij The Factory, een kunstenaarscollectief annex gebouw, plaatste ook fotomodel Nico voor de microfoon en nam de groep op tournee. Deze periode was erg intensief voor alle leden en dit op alle vlakken. De spanningen tussen de ego's van Cale en Reed liepen te hoog op, en Cale verliet de Velvet Underground in 1968 na amper twee platen, The Velvet Underground & Nico, met de beroemde hoes van Andy Warhol met de banaan en White light/White heat. Na het vertrek van Cale was het geluid van de Velvets niet meer hetzelfde en zijn invloed op de twee albums die de rockgeschiedenis veranderden werd duidelijk: minimalisme (aanhoudende monotone altviool zoals in Heroin), spanning tot zelfs dreiging en vernieuwing. Cale zelf benadrukte steeds dat The Velvet Underground gedurende een korte periode een echte groep was en dus de rol van Tucker en Morrison steeds werden onderschat. Tussen Cale en Reed zou het nooit meer echt goed komen. In interviews gooien ze jaren later nog steeds naar elkaar met modder.
In zijn eerste solowerk leerde Cale het vak van frontman. Het album Paris 1919 uit 1973 wordt als een eerste hoogtepunt uit zijn oeuvre beschouwd. Het is een mengeling van orkest en pop in een erg ingetogen en elegante stijl: een complete stijlbreuk met zijn Velvet verleden. Hierna volgen de zogenaamde Island-years, waarin Cale in Engeland met een min of meer vaste band (met Chris Spedding) drie erg sterke duistere rockplaten afleverde: Fear, Slow dazzle en Helen of Troy. Een serie grote namen werkte met hem in deze periode: Phil Manzanera, Robert Wyatt, Mike Oldfield, Chris Thomas, Phil Collins. Nummers zoals Fear is a mans best friend, Guts en Pablo Picasso typeren deze periode van midden de jaren zeventig, waar veel werk uit improvisatie in de studio ontstond. In de loop van de jaren zeventig produceerde Cale ook debuutplaten van Patti Smith, The Stooges and Jonathan Richman and his Modern Lovers. Met de persoonlijke problemen eind jaren zeventig volgt ook artistieke instabiliteit. Tot Cale begin jaren tachtig opnieuw sterk werk neerzette met het trio Honi Soit (rauwe rock met de bijna-hit Dead or Alive), het in wanhoop badende en muzikaal gedeconstrueerde Music for a New Society (met een nieuwe versie van het nummer Close Watch) en Caribbean Sunset. In deze periode toerde Cale opnieuw met een vaste band wat werd vastgelegd en afgesloten in het gedeeltelijk live album Comes Alive.
In 1989 kwam Cale weer met "something completely different": op het album Words for the dying brengt Cale The Falkland Suite, een vertaling van gedichten van Dylan Thomas naar muziek begeleid door piano, orkest, kinderkoor en enkele stoorzenders zoals een pedal-steel-gitar. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig trad Cale regelmatig solo op, en begeleidde zichzelf op piano en gitaar. Hij bracht heel wat filmmuziek uit en zette enkele samenwerkingen op met Brian Eno, Wrong Way Up en met Bob Neuwirth, Last Day on Earth. In 1990 was er een korte samenwerking met Lou Reed naar aanleiding van het overlijden van gemeenschappelijke goeroe Andy Warhol, Songs for Drella. Nadien volgde zelfs een heuse Velvet reünie, maar voor nieuw werk of een Amerikaanse tournee aan de orde kwamen werd de samenwerking tussen Cale en Reed alweer beëindigd. Recent schijnt Cale een nieuwe adem gevonden te hebben met nieuw werk bij EMI: een ep 5 Tracks en HoboSapiens uit 2003 en blackAcetate (EMI) oktober 2005. Opnieuw wordt er met een band getoerd en zijn de kritieken erg lovend Cale werd in 2000 in Antwerpen met een Eredoctoraat beloond omwille van zijn invloedrijk en grensverleggend werk in de eigentijdse muziek, de ballet- en filmmuziek en om zijn eminente bijdragen tot de ontwikkeling van de hedendaagse kunst.
Bang van spinnen? Dan ben je niet alleen, want ongeveer 1 op 5 vrouwen en 1 op 10 mannen heeft last van (lichte) arachnofobie. Ze krijgen al kriebels bij het zien van een web, laat staan dat ze in dezelfde ruimte moeten zijn met een spin. Toch kan je deze schrik overwinnen en als we een recente studie mogen geloven, heb je daar niet meer dan 2 uur voor nodig.
Hoe? Door gecontroleerde blootstelling ('exposure therapy') aan het object van de angst. Hierdoor worden de hersenen getraind om te stoppen met het versturen van angstsignalen, die aanzetten om te vechen, maar meestal om te vluchten.
Voor het onderzoek, uitgevoerd aan de Feinberg School of Medicine in Chicago, werd gewerkt met 12 arachnofoben die zelfs niet in staat waren om naar foto's van spinnen te bekijken. Hersenscans registreerden tijdens het kijken naar de beelden namelijk een hoge activiteit in de regionen van het brein waar angstreacties ontstaan.
Het doel van deze sessie was de deelnemers zo ver te krijgen dat ze Florence de tarantula (die trouwens veilig opgeborgen zat in een gesloten terrarium) zouden benaderen en zelfs aanraken. Onderzoekster Katherina K. Hauner observeerde dit blootstellingsexperiment.
"Het eerste wat we deden, was praten over spinnen. Specifiek over hoe fragiel ze zijn en hoe ze zich liever verstoppen dan ons aan te vallen. In een volgende stap werd getracht de afstand tussen de deelnemers en de spin te verkleinen. In het begin van de sessie vertoonden ze klassieke symptomen: onrust, zweetaanvallen en hartkloppingen, maar naar het einde toe konden de meesten Florence benaderen en zelfs aanraken zonder angst. Ze begrepen dat de bewegingen van de spin voorspelbaar waren en gecontroleerd konden worden, waardoor hun angst voor het onvoorspelbare en oncontroleerbare verween", aldus Hauner.
Meteen na de sessie was de activiteit in de angstregio van de hersenen veel lager tijdens het kijken naar de beelden die ze voor hun ontmoeting met Florence hadden gezien. Opvallend was de hoge activiteit van de regionen waar angst net wordt afgeremd. Ook 6 maanden later, wanneer alle deelnemers nog eens werden blootgesteld aan de foto's van de spinnen, bleef de angstreactie op een laag pitje. "Het ziet er naar uit dat de hersenen zichzelf op een bepaalde manier gereorganiseerd hebben om deze verbetering te behouden", concludeert Hauner. (br.hln)
Hoe een lerares wetenschap het schopte tot echtgenote van 's werelds strafste nerd
Hoe een lerares wetenschap het schopte tot echtgenote van 's werelds strafste nerd
Priscilla Chan is sinds dit weekend de echtgenote van Mark Zuckerberg. Na een relatie van negen jaar paste ze zaterdag haar Facebook-status aan tot 'getrouwd'. Maar wie is de vrouw aan de zijde van één van de rijkste en meest besproken mensen ter wereld?
Op de beurs doet Facebook het niet al te best, maar privé lijkt het een stuk beter te gaan met Mark Zuckerberg. Hij stapte in het huwelijksbootje met de vrouw die hij negen jaar geleden op Harvard leerde kennen. De nieuwe 'First Lady' van Silicon Valley rondde pas onlangs haar studies als kinderarts af, een ideale smoes om het huwelijk zo lang mogelijk geheim te houden. Het geplande huwelijksfeest werd immers omschreven als een feestje ter gelegenheid van haar nieuwe diploma.
Maar jaren eerder studeerde Priscilla Chan biologie aan Harvard. Daar kruiste ze het pad van de man die in de jaren nadien wereldberoemd zou worden met zijn sociaalnetwerksite Facebook. In The New Yorker onthulde Chan dat ze Zuckerberg de eerste keer zag toen ze in de rij stond om het toilet te gebruiken op een studentenfeestje van Alpha Epsilon Pi. Hun relatie hield stand toen Zuckerberg de school verliet om aan zijn Facebook te werken. Hij zou later naar de campus terugkeren om personeel te recruteren en bood toen ook Chan een functie binnen zijn bedrijf aan.
Chan trok echter naar Californië waar ze haar studies verderzette en tevens lerares wetenschappen werd. Haar relatie met Zuckerberg konden we volgen met foto's die ze uiteraard op Facebook postte. Volgens Chan is het niet enkel Zuckerberg die de broek draagt, aangezien hij aan enkele strikte regeltjes moet gehoorzamen. Zo moest hij zijn werk gedurende één avond per week opzij schuiven om tijd met haar door te brengen en het koppel moest minstens honderd minuten onder hun tweetjes doorbrengen, niet in zijn appartement en al zeker niet op Facebook.
Uiteindelijk trok Priscilla bij Zuckerberg in, nieuws dat hij ook weer via Facebook bekendmaakte: "Priscilla Chan komt dit weekend bij mij wonen. Nu hebben we alles dubbel, dus als iemand huishoudtoestellen, borden, glazen, etc. nodig heeft, kom maar langs en neem ze mee voor we ze weggeven." Al snel kreeg het koppel er een derde bewoner bij: de hond Beast.
Ook op Facebook zelf heeft Priscilla haar stempel gedrukt. Zo onthulde Zuckerberg tegenover ABC News dat gesprekken met haar hem tot het idee brachten om iets rond orgaandonatie op Facebook te doen. Zuckerberg ging speciaal voor Chan ook Mandarijns leren, maar dat werd geen succes. Al kan Zuckerberg wel conversaties voeren met de grootmoeder van zijn bruid.
En nu maar hopen voor het kersverse bruidspaar dat die relatiestatus op Facebook niet te snel verandert... (br.hln - foto ap)
De Antwerpse Sinksenfoor gaat dit jaar zeker nog door op de Gedempte Zuiderdokken, nadat een klacht ertegen in kort geding eerder deze maand door de rechter ongegrond was verklaard. Antwerps schepen van Markten en Foren Luc Bungeneers heeft het programma vanmiddag samen met enkele foorkramers voorgesteld. Ook de overlastbeperkende maatregelen die van het evenement opnieuw een "feest voor iedereen" moeten maken, kwamen aan bod.
"Door de juridische procedure die elf personen hadden aangespannen, is de aanloop naar de Sinksenfoor dit jaar erg turbulent geweest", aldus Bungeneers. "Maar dat heeft ons er niet van kunnen weerhouden de foor opnieuw te organiseren, en dat vijf weken lang op de vertrouwde locatie."
Bungeneers herhaalde zijn standpunt dat de Sinksenfoor pas kan verhuizen wanneer er een geschikt alternatief gevonden is dat voldoet aan alle voorwaarden op het vlak van veiligheid, nutsvoorzieningen en nabijheid van de Antwerpse binnenstad. "Maar dat wordt een kwestie voor het volgende stadsbestuur", zei hij.
Dit jaar verandert er in ieder geval nog weinig aan de organisatie. Er zullen opnieuw meer dan 150 attracties te bezoeken vallen, met als blikvanger voor het eerst de Airmaxx, een "spectaculaire molen die je op tien meter hoogte door elkaar schudt aan een snelheid van 75 kilometer per uur". Er komen ook opnieuw themadagen voor mindervaliden, studenten en holebi's.
Bungeneers garandeerde dat de openingsuren en geluidslimieten strikt zullen worden opgevolgd. Er komt ook een mobiel politiesecretariaat dat als aanspreekpunt moet dienen voor kermisgangers en omwonenden.
De Antwerpse Sinksenfoor staat op de Gedempte Zuiderdokken van zaterdag 26 mei tot zondag 1 juli. (br.hln)
Sarah Bettens (Kapellen, 23 september 1972) is een Belgische zangeres, vooral bekend als zangeres van K's Choice en later ook als solo-zangeres.
In het begin van de jaren 90 speelde Sarah samen met haar broer Gert in een amateurbandje, The Basement Plugs. Broer en zus werden hierdoor ontdekt en kregen een platencontract aangeboden. Onder de naam The Choice brachten ze hun debuutalbum uit. Later werd de naam veranderd in K's Choice, waarmee ze nog drie studioalbums maakten en enkele grote hits scoorden, zoals Not an addict.
Toen K's Choice in 2003 besloot om een jaar rust te houden, ging Sarah aan het werk om een soloalbum te maken. Allereerst bracht ze het minialbum Go uit en in maart 2005 verscheen het volledige album Scream, met daarop o.a. de singles Not Insane en Stay. In 2005 schreef ze ook voor het eerst een Nederlandstalig nummer genaamd Leef, wat tevens de titelsong werd van de gelijknamige film Leef!. Op 23 januari 2006 verscheen een duet van Sarah Bettens en Stash op single, genaamd I need a woman.
In december 2006 toerde ze samen met muzikale duizendpoot Tom Kestens door Vlaanderen met de theatertour From Scream to Whisper. In 21 dagen speelde ze 17 concerten die allemaal uitverkocht waren.
Op het album 2007 van The Scene, waarop de band een aantal van zijn eigen nummers opnieuw opneemt, is ze gastzangeres in het nummer Blauw.
Op 28 september 2007 had het nieuwe album van Sarah Bettens moeten verschijnen, getiteld Shine. De Vlaamse krant 'De Morgen' besliste echter om in samenwerking met Universal Music het album op 13 oktober 2007 gratis in 120.000 exemplaren bij de krant te geven. Deze actie bleek een succes en de krant moest nog 60.000 keer bijgedrukt worden. De Belgische winkeleditie van Shine bevat zes extra live-tracks die tijdens een showcase in de KVS werden opgenomen. Van Shine verschenen twee promosingles, Daddy's gun en I can't get out.
Eind 2008 toerde Sarah door West-Europa met de theatertour Never say goodbye. Hierbij speelde zij louter akoestische liedjes, waaronder een stel covers van onder andere Stevie Wonder (Don't you worry 'bout a thing), Otis Redding (Sitting on the dock of the bay), Jacques Brel (Ne me quitte pas), The Commodores (Three times a lady) en Abba (Money money money). De tournee startte op 26 november in Verviers en leidde vervolgens naar Frankrijk, Duitsland, Nederland, Zwitserland en Luxemburg. Bij de concerten was exclusief de cd Never say goodbye verkrijgbaar. Hierop staan voornamelijk akoestische nummers die live zijn opgenomen bij de From Scream to Whisper-tournee van 2006. Twee van deze nummers zijn covers: Cry me a river van Julie London en I can't make you love me van Bonnie Raitt. Ook staan er drie nieuwe studioliedjes op van Sarah zelf, I can do better than you, Slow you down en Win me over.
Sarah zingt ook mee op het album Oktober van BLØF, dat op 1 oktober 2008 verscheen. Sarah is te horen in de nummers Van veraf was het zo mooi, Labrador en Hoe lang blijf je binnen?.
Op 25 april 2009 was ze één van de gasten op Nekka-Nacht met als hoofdact Yevgueni en Zjef Vanyutsel. Hier zong ze het nummer "Leef" in duet met Klaas Delrue van Yevgueni het nummer "De aarde" in duet met Jan de Wilde oorspronkelijk van Urbanus en het nummer "Als je zomaar weg zou gaan" in duet met Zjef Vanyutsel. Ook was Bettens te horen op het album Kingdom of Contradiction van de Nederlandse band Intwine met een cover van "Walking on the Moon" van The Police.
Sarah woont samen met haar vriendin Steph in Johnson City (Tennessee). Ze hebben samen twee kinderen: Justin en Taylor.
Afghaanse met afgehakte neus: haar echte strijd begint nu pas
Afghaanse met afgehakte neus: haar echte strijd begint nu pas
Klik op de foto om het filmpje te bekijken
Met afgehakte neus en verminkte oren, verborgen onder haar zwarte haren: zo poseerde Aesha Mohammadzai bijna twee jaar geleden op de cover van Time. De confronterende foto zorgde voor een schokgolf doorheen de hele wereld. De Afghaanse werd gruwelijk hard aangepakt door haar echtgenoot omdat ze geprobeerd had haar gedwongen huwelijk te ontvluchten. Nu, vier jaar later, staat Aesha voor een heel andere strijd: een nieuw leven starten in Amerika, met de herinnering aan die vreselijke ervaring elke dag in haar achterhoofd.
In 2010 belandde de dappere meid in Amerika, zonder de minste kennis van het Engels. Zelfs van haar moedertaal -het Pasjto- had ze bitter weinig kaas gegeten. Intussen heeft ze via plastische chirurgie een neusprothese gekregen en spant ze zich ook hard in om bij te leren, een 'voorrecht' dat haar onder het talibanregime niet gegund was.
Het ziet er echter naar uit dat de psychologische littekens in de eindafrekening veel zwaarder zullen doorwegen dan die op haar lichaam. Zo zeggen haar vrienden dat ze met hevige gemoedswisselingen af te rekenen krijgt: diepe affectie kan zomaar omslaan in een woedeaanval.
De 22-jarige dame ging met haar posttraumatische stressstoornis ook in therapie bij psycholoog Shiphra Bakhchi. "Ik hoop echt dat ze op een bepaald moment kan gaan functioneren als een jongedame die een verschrikkelijk trauma meegemaakt heeft", luidt zijn oordeel.
Op twaalfjarige leeftijd werd Aesha uitgehuwelijkt aan een talibanstrijder, kwestie van een schuld af te lossen. Zijn familie misbruikte haar en verplichtte haar om in de stal bij de dieren te slapen. Toen ze uiteindelijk trachtte te vluchten, hakte haar echtgenoot als straf haar neus en oren af. "Tijdens die nacht ben ik flauwgevallen", herinnert de jongedame zich. "Het leek wel alsof er koud water in mijn neus zat. Ik probeerde mijn ogen te openen, maar dat ging niet eens door al dat bloed."
Voor dood werd Aesha achtergelaten in de bergen. Mirakels zijn echter de wereld nog niet uit: ze slaagde er nog in om naar het huis van haar grootvader te kruipen en via haar vader kwam ze in een medische faciliteit van de Amerikanen terecht, waar ze tien weken verzorgd werd. Daarna verhuisde ze naar een geheim opvangcentrum in Kaboel.
In augustus 2010 volgde dan de grote verhuis naar New York, waar ze terecht kwam bij de humanitaire organisatie Women for Afghan Women. Ondanks de (financiële) steun ging het met haar echter van kwaad naar erger. Tijdens een van haar woede-uitbarstingen sloeg ze haar hoofd tegen de grond, trok ze aan haar haar en beet ze op haar vingers. "Niemand was in staat om die zelfverminking te voorkomen, de hulpdiensten moest er zelfs bijgehaald worden", vertelt Esther Hyneman, haar vertrouwelinge in het centrum. Daarna volgde een nieuwe ziekenhuisopname van tien dagen.
De knusse warmte van een familiale omgeving, daar ontbrak het Aesha aan. Daarom mocht ze in december vorig jaar bij Mati Arsla en Jami Rasouli-Arsala gaan inwonen, een koppel dat familie is van een ex-bestuurslid bij Women for Afghan Women. Op die plek neemt ze nu stilaan de draad van haar verwoeste leven weer op.
"Toen ze hier voor het eerst aankwam, was ze een emotioneel wrak", weet Hyneman nog. "Bij haar vertrek was ze een heel ander mens. We zijn blij dat ze nu op de juiste plek zit om zich verder te ontwikkelen, maar we missen haar."
Dokters hopen nog steeds haar een meer permanente oplossing te kunnen aanbieden. Met weefsel en kraakbeen van andere lichaamsdelen zouden haar neus en oren immers 'gereconstrueerd' kunnen worden. "Elke keer als Aesha in de spiegel kijkt, wordt ze herinnerd aan die tijd van slavernij", aldus dokter Peter H. Grossman. "Maar gelukkig kan ze af en toe ook nog lachen. Op die momenten ontsnapt haar jonge geest uit het lichaam dat al sinds de geboorte te maken kreeg met onrechtvaardigheid." (br.hln - foto you tube)
De videosite YouTube viert zijn zevende verjaardag. Daarbij is een mijlpaal bereikt: elke minuut uploaden de gebruikers in totaal 72 uur aan video's naar de site. Dat maakte YouTube bekend via Twitter.
Volgens CNet was dat een jaar geleden nog 48 uur video per minuut, dus is het gebruik van de videosite sterk gestegen. Het bedrijf is helemaal eigendom van Google.
In januari werd nog bekendgemaakt dat er dagelijks 4 miljard filmpjes werden bekeken en elke minuut 60 uur aan videomateriaal werd gedeeld. Volgens YouTube zijn er wereldwijd 800 miljoen gebruikers die filmpjes uploaden.
In Japan zijn het vooral jongeren die zelfdoding overwegen, terwijl een kwart van de totale bevolking ooit heeft overwogen uit het leven te stappen. Dat blijkt uit een onderzoek van de regering.
Volgens Kaoru Saito van de overheidsorganisatie ter preventie van zelfdoding, heeft de recessie de levens van jongeren in Japan danig beïnvloed. Schoolverlaters vinden geen job en hun ouders kunnen heb financieel niet meer ondersteunen.
Een boeddhistische non die elke maand aan meer dan 140 suïcidale mensen advies verstrekt, meent dat de trend niet enkel aan de economische toestand van het land is toe te schrijven. Volgens haar is het vaak eenzaamheid die voor depressies zorgt, waardoor velen geen levensdoel meer hebben.
Met hooikoorts achter het stuur: verantwoord of niet?
Met hooikoorts achter het stuur: verantwoord of niet?
Mensen die aan hooikoorts lijden, worden aangeraden om met hun symptomen niet achter het stuur te kruipen. Uit een recente rondvraag blijkt namelijk dat één derde van de patiënten wel eens de controle over zijn auto verliest. Maar is zo'n verbod wel realistisch?
In Groot-Brittannië vindt de verkeerspolitie alvast van wel. Zij willen zelfs boetes uitschrijven voor mensen met hooikoorts die toch achter het stuur kruipen.
Concentratie De geïrriteerde, tranende ogen kunnen het zicht troebel en onduidelijk maken, terwijl het voortdurende niezen ervoor zorgt dat de bestuurders af en toe hun ogen moeten sluiten. Uit een enquête van autospecialist Halfords bleek dan ook dat één derde van de hooikoortslijders af en toe zijn concentratie verliest tijdens het autorijden.
"Op die manier achter het stuur kruipen, is onverantwoordelijk", vindt agent Steve Rounds van de Britse Central Motorway Police Group. "Het kan gezien worden als een verzwarende factor bij een ongeluk dat leidt tot ernstige verwondingen of erger."
"Daar komt nog eens bij dat heel wat medicijnen tegen hooikoorts zorgen voor slaperigheid", waarschuwt Rounds. De bijsluiter lezen alvorens je achter het stuurt kruipt, vindt hij dan ook een aanrader.
Toch is het natuurlijk niet realistisch voor patiënten om zich tijdens het volledige hooikoortsseizoen op te sluiten in huis. Het is dan ook niet verwonderlijk dat meer dan een kwart van de bestuurders wel achter het stuur kruipt met ernstige symptomen van hooikoorts.
Volgens wetenschappers wordt deze zomer één van de ergste ooit voor hooikoortslijders. In vergelijking met 20 jaar geleden worden er dubbel zoveel mensen door getroffen. (br.hln)
Neko Case is een Amerikaanse zangeres , vooral bekend om haar solo carrière en haar bijdrage als lid van de Canadese indie rock groep The New Pornographers
Honderden schapen ingezet om Kalmthoutse Heide te redden
Honderden schapen ingezet om Kalmthoutse Heide te redden
Op de vorig jaar door een brand ernstig beschadigde Kalmthoutse Heide worden vanaf deze week enkele honderden schapen ingezet. De dieren zullen er de komende maanden het pijpenstrootje begrazen, een agressieve grassoort die de oorspronkelijke heidebegroeiing in de weg staat. Volgens het Agentschap voor Natuur en Bos (ANB) worden de komende weken en maanden cruciaal voor het herstel van de heide.
"We zouden het gras natuurlijk ook kunnen maaien, maar dan nemen we alle begroeiing mee", zegt Bert Goyens van het ANB. "De kuddes schapen zijn erop gekweekt om magere vegetatie zoals het pijpenstrootje te verteren. Ze gaan daar in deze periode van het jaar zelfs specifiek naar op zoek, omdat het op dit moment op de heide de planten zijn met de meeste proteïnen."
Volgens het ANB staat vooral het gebrek aan financiële middelen efficiëntere remedies zoals het plaggen van de door de brand geteisterde stukken grond - waarbij het volledige oppervlak wordt weggeschraapt - in de weg. Toch zullen bepaalde stukken de komende maanden nog op die manier moeten worden aangepakt. "Op sommige plekken zie je de heidebegroeiing al massaal opnieuw opschieten", zegt Goyens, "maar even vaak is dat helemaal niet het geval."
Bij de brand op de Kalmthoutse Heide, op 25 mei een jaar geleden, gingen 600 hectare heide en bos in vlammen op. Het ging om de grootste ecologische ramp ooit in Vlaanderen. (br.hln)
Jamie Cullum (Malmesbury (Wiltshire), 20
augustus 1979) is een Britse jazzpianist en -zanger. Hij behoort tot de
populairste jazzartiesten aan het begin van de 21e eeuw.
Zelf
noemt hij de muziek op zijn nieuwere albums geen pure jazz, maar jazz
met een vleugje rock en pop. Een populaire benaming voor deze stijl is
jazzpop. Zijn eerste cd Heard it all before wordt over het algemeen wel
als 'echte' jazz beschouwd.
Op zijn negentiende, terwijl hij aan
de Universiteit van Reading studeerde, bracht hij zijn eerste plaat uit:
Jamie Cullum Trio Heard it all before. Door dit album kwam hij in
contact met bassist Geoff Gascoyne en speelde hij op Gascoynes album
Songs of the summer. In 2002 nam Cullum zijn tweede album Pointless
nostalgic op, maar zijn doorbraak naar een groot publiek kwam met
Twentysomething in 2003. Op dit album, dubbel-platina in het Verenigd
Koninkrijk, speelt hij naast eigen nummers ook covers van Jimi Hendrix
(Wind cries Mary), Jeff Buckley (Lover, you should've come over),
Radiohead (High And Dry) en Pharrell Williams (Frontin).
Jamie Cullum is getrouwd met model en schrijfster Sophie Dahl.
In
Nederland werd Jamie Cullum bekend tijdens North Sea Jazz 2004. De man
die lange tijd vaste drummer van Jamie was, Sebastiaan de Krom, komt uit
Nederland. In Nederland was hij onder andere te zien tijdens Nijmegen
Rockin' Park en in Paradiso.
Ter promotie van zijn vierde album
Catching Tales (dat in september 2005 uitgekomen is) heeft hij op 14, 15
en 16 december de Heineken Music Hall aangedaan.
29 april 2006
stond hij in de line up van Koninginnedag een uur lang te spelen op het
Museumplein te Amsterdam. Als statement droeg hij een shirt van zangeres
Anouk die zeer geliefd is bij Jamie.
Op 23 juli 2006 speelde
Jamie Cullum weer in Nederland in het Zuiderpark in Den Haag. Hier was
het 1-daags festival Arrow Rock Jazz In The Parc georganiseerd, met
onder meer New Cool Collective en Wende Snijders. Jamie Cullum zette
opnieuw een set neer van meer dan 2 uur voor het 8500 koppen tellende
publiek.
Op het album van de Haarlemse hiphop-band Relax, Pirates Among Puppets, speelt hij mee met het nummer "Bittersweet".
Op
12 juli 2009 speelde Jamie Cullum opnieuw op het drie-daagse
jazzfestival North Sea Jazz. Dit festival betekende in 2004 zijn
doorbraak in Nederland.
Na Catching Tales duurde het vier jaar
voordat de Brit een nieuw album zou uibrengen. Dit kwam ook omdat zijn
vaste twee bandleden Geoff Gasgoyne en Sebastiaan de Krom na zeven jaar
hetzelfde repertoire zin hadden in wat anders en Jamie verlieten.
Percussionist Tom Richards bleef wel. Met nieuwe muzikanten en een
nieuwe producer maakte Jamie het album The Pursuit, waarop hij voor het
eerst gebruik maakt van meer elektronische muziek.
In 2006 gaf
hij een concert in Vorst Nationaal met vooral nummers van zijn nieuwe cd
'Catching Tales' en datzelfde jaar was hij één van de headliners op het
folkfestival van Dranouter.
Op 19 juli 2009 trad hij ook op op
het Gent Jazz Festival. Hij bracht er een mix van oude en nieuwe
nummers, met o.a. zijn nieuwe nummer I'm all over it now.
Op 14 augustus 2011 trad hij op in Antwerpen op Jazz Middelheim.
Voor sommige mensen lijkt het leven vanzelf te gaan: goede punten, veel vrienden, uitdagende carrière. Anderen moeten ploeteren, blijven proberen met vallen en opstaan. Meestal wordt dat toegeschreven aan 'intelligentie', 'doorzettingsvermogen' en/of 'geluk'. Nieuw onderzoek duidt een andere (onderliggende) oorzaak aan: de genen.
800 paar eeneiige en twee-eiige tweelingen werden bevraagd over hun attitudes tegenover het leven. Op die manier kan de invloed tussen 'nature' (de eigen aard) en 'nurture' (opvoeding) worden gescheiden. Bij een vergelijking bleek dat de genen een grotere invloed hebben op succes dan levensstijl.
Wat kunnen de genen daar aan doen? Genen hebben in sommige gevallen een invloed op persoonlijkheidskenmerken, en in het bijzonder op 'zelfcontrole'.
Dit kenmerkt bepaalt hoe vasthoudend en vastbesloten je bent. Met andere woorden: of je doorzet en er voor gaat. "Dit was de belangrijkste factor. Er was een groot genetisch verschil in de mogelijkheid van mensen om zich te beheersten, door te zetten als het moeilijk werd en op een positieve manier op uitdagingen reageren", legt onderzoek Timothy Bateman uit in Journal of Personality.
Logisch: Iemand die weigert op te geven, kan meer bereiken dan iemand die zich laat tegenhouden door een hindernis.
Daar stopt het niet: de genen hebben ook een invloed op de doelgerichtheid van een persoon, hoe ze opschieten met andere mensen en dat ze blijven leren en evolueren. Al deze factoren samen kunnen het verschil maken tussen succes en geen succes, aldus de onderzoekers.
"Sinds de oude Grieken discussiëren mensen al over de aard van een goed of succesvol leven. Lang werd gedacht dat de familie en omgeving een dominante rol spelen. Maar dit bewijst dat ook de genen een krachtige invloed hebben", verklaart professor Bateman.
"Bij 'aangeboren kenmerken' denk je aan sociale status, rijkdom of onverklaarbaar talent. Maar het is meer dan dat: het gaat ook om wat je doét met wat je krijgt."
Wie niet is gezegend met de juiste genen hoeft niet te wanhopen: een vastomlijnd doel blijft de kern. "Wie streeft naar succes, moet zich daar op focussen en het verschil proberen te maken." Succes daarmee!
