Experts weerleggen dat 'De Kruisdraging' niet van Bosch zelf is
Experts weerleggen dat 'De Kruisdraging' niet van Bosch zelf is
Experts en de museumdirectie van het Gentse MSK weerleggen dat het topwerk 'De Kruisdraging' van Hiëronymus Bosch niet van de meester zelf zou zijn. Ze zeggen dat de argumentatie van het Nederlands Bosch Research and Conservation Project (BRCP), dat recent na onderzoek concludeerde dat het werk uit zijn atelier of van een volgeling zou komen, te wankel is.
Het olieverfschilderij 'De Kruisdraging', een laat werk van Bosch, wordt omschreven als "een van de meest hallucinante scheppingen uit de Westerse kunstgeschiedenis". Op het werk is een kluwen van gemeen ogende hoofden te zien rond een kruisdragende Christus, die als enige met Maria sereen weergegeven wordt.
Al langer woedt onder kunsthistorici discussie of het werk van de hand van de meester is, dan wel uit zijn atelier of van volgelingen. De conclusies uit een onderzoeksproject, voorafgaand aan een prestigieuze tentoonstelling in 's-Hertogenbosch naar aanleiding van het vijfhonderdste herdenkingsjaar van Bosch' sterfdatum, wezen alvast in de richting van dat laatste.
Een panel van experten bestudeerde het onderzoeksverslag en weerlegde dinsdagavond in een panelgesprek in het Gentse MSK de argumentatie van de Nederlanders. Restaurator en kunsthistorica Griet Steyaert wees er onder meer op dat in de loop van de geschiedenis regelmatig aan panelen werd gewerkt. Het ontbreken van een onbeschilderde boord wijst er niet per se op dat het werk van latere datum is.
Ook professoren Paul Vandenbroeck (KMSKA/IMMRC-KU Leuven) en Maximiliaan Martens (Kunstwetenschappen UGent) bogen zich over het onderzoeksdossier. "Wij hebben het werk vergeleken met 'De doornenkroning', een werk uit de National Galery in Londen en met zekerheid van Bosch, en komen tot de conclusie dat 'De Kruisdraging' zowel typologisch als stilistisch echt is", zegt professor Maximiliaan Martens.
Museumdirecteur Catherine de Zegher is dan ook formeel over de communicatie naar bezoekers toe. "Op onze muurtekst blijft staan dat het om een Bosch gaat", klinkt het. Wel is het MSK van plan om het onderzoek voort te laten gaan. (br.hln)
Je buikspieren trainen zonder te bewegen? Het kan!
Je buikspieren trainen zonder te bewegen? Het kan!
Het klinkt als een sprookje: een plattere buik zonder echt te bewegen. Maar het is werkelijkheid. Juich echter niet te vroeg, want ook door niet te bewegen kan je serieus afzien, denk maar aan de befaamde plankoefening.
Zulke oefeningen noemen we isometrische workouts of statische krachtoefeningen. Je spant je spieren wel degelijk aan, maar beweegt ze niet. Dat maakt het tot de ideale oefeningen voor wie zelf efficiënt wil trainen. Je kan makkelijk je eigen lichaamsgewicht in de strijd gooien, waardoor je geen dure apparaten en hulpmiddelen moet kopen.
Welke oefeningen? De plankpositie vermeldden we al, maar je kan ook squats, lunges en push ups in een isometrisch jasje steken. Voer de oefening één keer uit, en hou je vervolgens ergens midden in de oefening muisstil. Span al je spieren zo hard mogelijk aan en beweeg niet. Net zoals bij de plank begin je met 15 seconden aanhouden, en probeer je langzaam op te bouwen.
Houding is key Het allerbelangrijkste bij deze oefeningen is de houding. Ook al gebruik je geen gewichten, een verkeerde houding kan nog steeds voor blessures zorgen. Bovendien zorgt het variëren van de hoek van je armen en benen ervoor dat je je spierkracht zal verbeteren.
Combineer Ga echter niet alleen stilstaand te keer in de sportschool of je woonkamer. Zoals bij alle oefeningen geldt: afwisseling is de sleutel. Wil je echt spiermassa kweken? Doe dan zeker ook krachtoefeningen met gewichtjes. En wil je afvallen of gewoon een betere conditie? Dan zijn cardiosessies zoals lopen, fietsen of zumba ook aan te raden. (br.hln)
Mensen met spinnenangst overschatten grootte van spinnen
Mensen met spinnenangst overschatten grootte van spinnen
"Zó groot was ze, ik zweer het!", roepen geschrokken spinnenhaters uit als ze hun heldhaftige ontmoeting met de beestjes omschrijven. Met duimen en wijsvingers geven ze vervolgens een gigantische diameter aan. Neem die maar met een stevige korrel zout, want een Israëlisch experiment toonde aan dat mensen met spinnenangst de beestjes groter inschatten dan ze in werkelijkheid zijn.
In een experiment waarover wordt bericht in het wetenschappelijk tijdschrift Biological Psychology, werd een groep proefpersonen opgedeeld in mensen met angst voor spinnen en mensen die er niet bang voor zijn. Beide groepen kregen foto's te zien van spinnen, vogels en vlinders, waarbij ze moesten aangeven hoe vervelend ze het vonden om ernaar te kijken. Achteraf kregen ze de vraag om zonder foto aan te geven hoe groot het beest op de afbeelding ongeveer was.
Zowel de groep mensen met arachnafobia als de andere groep keek liever naar vlinders dan naar spinnen. Maar het waren enkel de proefpersonen met een angst voor spinnen die achteraf de grootte van de achtpotige beestjes overschatten.
"Ons onderzoek toont aan hoe de perceptie van grootte beïnvloed kan worden door emoties. Ieder van ons ziet de wereld op een unieke en andere manier," zegt onderzoeker Tali Leibovich. De volgende keer dat je een gat in de lucht springt bij het aanschouwen van zo'n harig, achtpotig monstertje, troost jezelf dan dat het ding waarschijnlijk niet zo groot is als jij denkt. Om maar te zwijgen over hoe groot jij wel niet lijkt in de (8!) ogen van dat spinnetje. (br.hln)
Aangrijpende echo toont hoe stervende tweelingbroer hand van zusje vasthoudt
Aangrijpende echo toont hoe stervende tweelingbroer hand van zusje vasthoudt
Een echografie heeft in de Amerikaanse staat Kansas het hartbrekende moment vastgelegd waarop een stervend tweelingbroertje zich vastklampt aan zijn tweelingzusje.
Ian en Brittani McIntire uit de stad Hutchinson waren verheugd toen ze ontdekten dat ze twee kindjes verwachtten. Maar die vreugde sloeg om in verdriet op het moment dat ze te horen kregen dat één baby het niet zou overleven.
Tijdens een echo werd duidelijk dat het jongetje, Mason, een gat in zijn hart had en een abnormaal brein. Zijn lichaamsgewicht was veel lager dan dat van zijn zusje Madilyn. Zij ontwikkelt zich wel normaal.
Het gezin probeerde dit tragische nieuws te bevatten toen artsen dinsdag iets bijzonders opmerkten tijdens de echo. De baby's hielden elkaars hand vast.
Kleine Mason (links te zien op de echo) had met zijn handje een vinger vast van zijn zusje. Een bijzonder aangrijpend beeld voor de ouders dat hen ook troost biedt.
Het jongetje zal wellicht nooit zijn familie of tweelingzusje beter leren kennen maar het feit dat de tweeling al zo'n band smeedt in de baarmoeder, is voor Ian en Brittani dan ook geen toeval.
"We hebben nu een bijzonder beeld van hen samen dat voor eeuwig bij ons zal blijven", vertelde Ian. "Het is een troost dat Mason niet alleen zal zijn als hij sterft. Madilyn beschermt hem en waakt over hem." (br.hln)
Menstruatiepijn soms 'even pijnlijk als hartaanval', maar onderzoek blijft beperkt
Miljoenen vrouwen wereldwijd zijn maandelijks ongesteld, al dan niet met bijbehorende menstruatiepijn. De symptomen kunnen bij sommige vrouwen erg heftig zijn, maar toch wordt er nog steeds erg weinig onderzoek gedaan naar deze klachten. Dokters kaarten nu zelf dit gebrek aan onderzoek aan: "Menstruatiepijn wordt niet serieus genomen als gezondheidsprobleem".
Buikkrampen, rugklachten en ondraaglijke hormonale migraine: ongesteldheid gaat bij een deel van de vrouwen gepaard met heel wat lichamelijke ongemakken. Een pijnstiller en hopen dat het snel voorbij gaat, is dan vaak de enige optie. Om die reden kaarten dokters en experten aan dat er te weinig onderzoek gebeurt naar deze klachten. "Menstruatiekrampen kunnen soms even erg aanvoelen als een hartaanval," argumenteert John Guillebaud, professor reproductieve geneeskunde. "Mannen zijn hier weinig mee bezig en het krijgt niet de aandacht die het verdient. Ik vind dat er onderzoek naar moet gebeuren, net zoals naar alle andere dingen in de geneeskunde."
Een vrouwenprobleem Menstruatiepijn, ook wel gekend als dysmenorroe, verstoort het dagelijkse leven van 1 op de 5 vrouwen, volgens cijfers van de American Academy of Family Physicians. Desondanks is er weinig onderzoek gedaan naar hoe je het kan behandelen. Dr. Imogan Shaw, gespecialiseerd in de vrouwelijke gezondheid, bevestigt: "Ik zou niet durven zeggen dat dysmenorroe al op grote schaal onderzocht werd. En ik weet dat het heel cynisch klinkt, maar als mannen er ook last van zouden hebben, werd er misschien wel meer onderzoek naar gedaan."
Het gevaar van endometriose Het gebrek aan kennis over menstruatiepijn zorgt ook voor foute diagnoses. Zo is de grens tussen gewone menstruatiepijn en endometriose voor dokters niet altijd makkelijk te onderscheiden. Een vrouw met menstruatiepijn wordt door een dokter wel eens huiswaarts gestuurd met een simpele pijstiller, terwijl er misschien wel meer aan de hand is. Endometriose is een chronische aandoening met pijnlijke maandstonden als symptoom, die op termijn kan leiden tot onvruchtbaarheid.
Weinig financiële middelen Richard Legro van het Penn State Center of Women's Health doet onderzoek naar menstruatiepijn, en ontdekte dat sildenafil - onder meer gebruikt bij erectieprobemen - een mogelijke remedie tegen dysmenorroe zou kunnen zijn. Toch heeft hij het moeilijk met geldschieters te vinden voor zijn onderzoek. "Ik heb 3 of 4 keer een aanvraag ingediend, maar ik word altijd afgewezen. Ik denk dat het probleem is dat niemand menstruatiekrampen serieus neemt als een belangrijke publieke gezondheidskwestie." (br.hln)
Hoewel het niet slecht is om te willen uit te leggen, kan dit verlangen om altijd perfect te zijn gevaarlijk worden. De druk die je je oplegt om speciaal te zijn, kan je zelfbeeld schaden. Tal van onderzoeken naar perfectionisme onthullen de donkere kant van deze positieve kwaliteit
De cijfers Perfectionisten hebben meer stress en angst, en daardoor lopen ze 51 procent meer kans om te sterven op jongere leeftijd, hebben cijfers aan het licht gebracht. Een andere studie heeft aangetoond dat in sommige gevallen perfectionisme het risico op zelfdoding kan verhogen. Deze karaktertrek kan niet alleen de kwaliteit van je leven verminderen, maar ook nadelig zijn voor je prestaties.
Recent onderzoek heeft aangetoond dat perfectionisme je gevoeliger maakt voor een burn-out. Tekenen van deze aandoening zijn extreme stress, chronische vermoeidheid en slechte prestaties. Perfectionisme verhoogt de kans op succes, denken we vaak, maar dat blijkt dus niet zo te zijn.
Kinderen en perfectionisme De westerse wereld wordt steeds competitiever, waardoor we al op heel jonge leeftijd met stress te maken krijgen. Jongeren voelen de druk dat ze de beste moeten zijn of moeten opvallen. Onderzoek heeft aangetoond dat erg ambitieuze ouders kinderen angstig kunnen maken, wat slecht is voor hun prestaties op school. Mama's die hun kinderen te veel pushen om te slagen beseffen niet dat ze angst en zelftwijfel uitlokken. Zo kunnen kinderen, als ze niet voldoen aan de verwachtingen van de ouders, een laag zelfbeeld ontwikkelen. Een studie heeft aangetoond dat 70 procent van de jonge mannen die gestorven waren aan zelfdoding erg hoge eisen opgelegd kregen van hun ouders.
Altijd ergens tekortschieten Het gevaar bestaat dat je je als kind van een veeleisende ouders niet geaccepteerd voelt of dat je denkt dat je niet graag gezien wordt zoals je bent. Want wie op één vlak uitblinkt, schiet dan vaak in andere dingen te kort. Een succesvolle voetballer die ook nog een bolleboos én vioolvirtuoos is, bestaat simpelweg niet. Als perfectionist heb je dus altijd stress.
Altijd ontevreden Je ontwikkelt als perfectionist al op erg jonge leeftijd een innerlijke kritische stem, die je nog in je volwassen leven kan achtervolgen. Deze stem zorgt ervoor dat je altijd perfect wil zijn en die stem zwijgt nooit. Die voedt gevoelens van onzekerheid en prestatiedrang. Ze drijft je om de perfectie na te streven in elk aspect van je leven. Maar wat je ook bereikt, het stemmetje zal nooit zwijgen, waardoor je nooit een tevreden gevoel zal krijgen. Al snel nadat je een doel hebt bereikt, voel je je leeg, omdat je jezelf gewoon niet kan aanvaarden.
Aanvaarding Als ouder kan je deze trend van perfectie tegengaan. Je kan je kroost leren dat ze zichzelf moeten kunnen zijn. Kinderen belonen voor de inspanning en niet de prestatie, en hen aanmoedigen om te doen wat hen gelukkig maakt. En je kan zelf het goede voorbeeld geven door zelf voor je passies te gaan.
En onthoud dat de kans klein is dat je in alles wat je doet de beste bent. Iedereen heeft nu eenmaal zijn minpunten, maar je geluk en levenskwaliteit hang er niet van af. Wat je leven echt betekenis geeft, is jezelf te leren aanvaarden zoals je bent. Dat is ook een erg waardevolle les die je aan je kinderen kan meegeven. (br.hln)
Je kunt nu je eigen dood voorbereiden op deze nieuwe Belgische website
Je kunt nu je eigen dood voorbereiden op deze nieuwe Belgische website
Het lijkt behoorlijk luguber, maar de Belgische startup Xarona lanceert vandaag wel degelijk een gelijknamig online platform waarop mensen hun afscheid kunnen plannen. Gebruikers kunnen op Xarona de hoogtepunten uit hun leven verzamelen en hun wensen voor na de dood beschrijven. Dit moet de zorgen voor de nabestaanden verlichten.
"Mensen denken vaak na over hun dood en hoe hun afscheid moet verlopen. De praktijk leert ons dat een afscheid bijna nooit 100% verloopt volgens de wensen van de overledene. Bovendien is het plannen vaak erg zwaar voor de nabestaanden. Daarom hebben we Xarona ontwikkeld: één platform waar je zelf jouw afscheid plant en de lasten bij nabestaanden verlicht," legt oprichter David De Smet uit.
Hoe werkt Xarona Xarona moet de gebruiker helpen, begeleiden en informeren en nadien ook hetzelfde doen bij zijn of haar nabestaanden. Zo kan op het platform een levensfilm worden aangemaakt die de essentiële momenten van je leven bevat, een digitale kluis, een herdenkingspagina, enz. Die gegevens worden bij het overlijden automatisch gedeeld met de nabestaanden, en ze krijgen ook praktische hulpmiddelen toegestuurd voor de organisatie van het afscheid.
"Xarona is een beveiligd digitaal platform dat privacy hoog in het vaandel draagt," zegt De Smet. "Xarona wil toegankelijk zijn door een groot respect voor de gebruiker: dit doen we door hem of haar volledige vrijheid te geven over hoe ze het platform invullen. We tonen dit respect bijvoorbeeld ook door niet exclusief samen te werken met specifieke bevoorrechte leveranciers uit de sector."
Hoeveel kost het? De gebruiker kan kiezen uit drie verschillende prijsformules, naast een gratis demoprofiel. De prijzen worden berekend volgens opslagruimte en duur van het profiel. Voor 400MB en 2 jaar betaal je € 14,99, voor 2GB en 10 jaar € 39 en voor 20GB en een levenslang profiel betaal je € 175. (br.hln)
Overheid controleert niet of je energiefactuur klopt
Overheid controleert niet of je energiefactuur klopt
Geen enkele overheidsdienst gaat systematisch na of energiebedrijven wel de afgesproken tarieven hanteren. Dat blijkt nadat afgelopen weekend aan het licht kwam dat Lampiris al twee maanden te veel aanrekent aan tienduizend nieuwe klanten, schrijft Het Nieuwsblad.
Afgelopen weekend raakte bekend dat Lampiris bij een groepsaankoop van de provincie Antwerpen tienduizend klanten teveel had aangerekend. Volgens het bedrijf werd er een komma fout geplaatst in de berekeningsmodule. Lampiris beklemtoont dat de rest van zijn klanten niet zijn getroffen én gaat voor het einde van de maand het geld terugstorten aan de gedupeerden. Het zou gaan om maximaal 10 euro per maand.
De fout kwam aan het licht door een wakkere burger, want bij de overheid is er niemand die nagaat of energiebedrijven de afgesproken tarieven naleven. "Bij ons volgende overleg met de CREG gaan we bespreken of we niet een of andere vorm van controle kunnen invoeren", zegt adjunct-woordvoerder Johan Verbelen van de Economische Inspectie in de krant. Nu wordt er enkel gecontroleerd als er klachten zijn.
De CREG roept de klanten op om zelf de facturen te controleren, maar beseft dat dat erg veel tijd en moeite kost, zeker als het over een variabel contract gaat. (br.hln)
Romantiek troef in Hongkong: 25.000 lichtgevende rozen vormen prachtig liefdestapijt
Romantiek troef in Hongkong: 25.000 lichtgevende rozen vormen prachtig liefdestapijt
Ook in Hongkong was het Valentijn en dat werdt groots gevierd. Speciaal voor de dag van de liefde vormden maar liefst 25.000 lichtgevende rozen een sprookjesachtig bloementapijt waartussen verliefde stelletjes liefkozend en knuffelend de meest romantische foto's maken.
De kunstinstallatie 'Light Rose Garden' combineert het westerse Valentijnsfeest met het Aziatische Lantaarnfeest. "Ik heb deze rozentuin van ledlampjes gemaakt omdat ik families, vrienden en geliefden samen wil brengen", vertelt organisator Jung Yong Jin.
En of hij in zijn opzet is geslaagd. De lichtgevende pracht trekt bezoekers, vooral verliefde koppeltjes, van alle uithoeken in de wereld aan voor een onvergetelijk rondje romantisch snuisteren tussen het sprankelende bloementapijt.
Het opvallende lichtkunstwerk zal nog even fonkelen in Hongkong, om dan afgebroken te worden voor een tour door de wereld. (br.hln)
Zie je een eend of konijn? Het antwoord zegt veel over je
Zie je een eend of konijn? Het antwoord zegt veel over je
Welk dier zie jij in de bovenstaande tekening? Een eend of een konijn? Het antwoord voorspelt hoe creatief je brein is.
Welk dier je eerst ziet, is eigenlijk niet zo belangrijk. Wat wel veel zegt over je brein, is of je ze allebei kan spotten, en hoe snel je kan 'switchen' tussen de twee.
De tekening is helemaal niet nieuw: het verscheen voor het eerst in 1892 in een Duits tijdschrift, en werd enkele jaren later gebruikt door de Amerikaanse psycholoog Joseph Jastrow. Zijn research maakte duidelijk dat het oog niet het enige orgaan is waarmee we 'zien', maar dat ons brein ook een belangrijke rol speelt.
Het onderzoek van Jastrow stelde vast dat hoe sneller je kan switchen tussen een eend en een konijn, hoe creatiever je bent. Volgens Jastrow beseffen creatieve mensen sneller dat je de wereld ook op een andere manier kan bekijken. Zo zullen ze sneller oplossingen vinden voor een probleem.
Zie je de eend of het konijn niet meteen? Dat kan ook aan het jaargetijde liggen: onderzoek bij kinderen wees uit dat ze sneller het konijn zien rond Pasen, maar in oktober vooral de eend opmerken. (br.hln)
Heb je nog geen cadeau voor Valentijn en moet je last minute nog iets verzinnen? De snelste weg naar het hart van je geliefde kan een eenvoudige brief zijn. Dat bewijst Johnny Cash die aan zijn vrouw June Carter de mooiste liefdesbrief ooit opdroeg. De countryzanger schreef hem in 1994, op de 65ste verjaardag van zijn vrouw. In 2003 overleed June Carter, vier maanden later volgde Johnny Cash zijn geliefde. Zijn mooie woorden gaan als volgt:
Gelukkige verjaardag Prinses, We worden oud en raken gewend aan elkaar. We denken hetzelfde. We lezen elkaars gedachten. We weten wat de andere wil zonder het te vragen. Soms irriteren we elkaar een beetje. Soms vinden we elkaar zelfs wat vanzelfsprekend. Maar nu en dan, zoals vandaag, denk ik erover na en besef ik hoeveel geluk ik heb dat ik mijn leven deel met de meest fantastische vrouw die ik ooit heb ontmoet. Je fascineert me nog altijd, je inspireert me nog altijd. Je hebt een positieve invloed op mij. Jij bent het onderwerp van mijn verlangen, de nummer één aardse reden voor mijn bestaan. Ik hou heel veel van je.
Gelukkige verjaardag Prinses,
John
De brief werd tot mooiste liefdesbrief ooit verkozen na een rondvraag in 2015 uitgevoerd door de verzekeringsmaatschappij Beagle Street.
2. De tweede mooiste liefdesbrief is er één die Winston Churchill in 1935 aan zijn vrouw Clementine stuurde. Een citaat daaruit.
"In je brief uit Madras schreef je woorden die me heel dierbaar zijn, over hoe ik je leven rijker heb gemaakt. Ik kan je niet zeggen hoeveel plezier me dat heeft gedaan, want ik voel dat ik een gigantische schuld heb staan bij jou, als er al zoiets als rekeningen bestaan in de liefde. Geen woorden kunnen omschrijven hoe het voor mij is geweest om al die jaren in je hart te leven en van je gezelschap te genieten".
3. Op de derde plaats staat een brief die de dichter John Keats in 1819 naar zijn buurvrouw Fanny Brawne stuurde:
"Mijn liefde heeft me egoïstisch gemaakt. Ik kan niet bestaan zonder jou. Ik kan maar aan één ding denken: je terugzien. Mijn leven lijkt hier te eindigen, ik kan niet verder kijken. Je hebt me opgeslorpt. Op dit eigenste moment heb ik het gevoel dat ik aan het oplossen ven. Zonder de hoop je gauw terug te zien, zou ik me buitengewoon ellendig voelen". (br.hln)
Nieuw Harry Potter-boek nog niet uitgegeven en al aan top van verkooplijsten
Nieuw Harry Potter-boek nog niet uitgegeven en al aan top van verkooplijsten
Het nieuwe Harry Potter-boek staat, één dag na de aankondiging van de publicatie, al bovenaan de verkooplijsten van Amazon en boekenketen Waterstones. Opmerkelijk, want het achtste boek in de reeks verschijnt pas op 31 juli.
Het boek "Harry Potter and the Cursed Child" is een aangepaste versie van het gelijknamige toneelstuk, dat een dag voor de publicatie in première gaat in Londen. Het verhaal werd door J.K. Rowling geschreven in samenwerking met Jack Thorne en John Tiffany, en speelt zich 19 jaar na de gebeurtenissen uit het zevende boek af. (br.hln)
Waals meisje (14) pleegt zelfmoord na talloze pesterijen
"Jij bent voor niets goed": Waals meisje (14) pleegt zelfmoord na talloze pesterijen
In Herstal (Luik) heeft een 14-jarig meisje zelfmoord gepleegd omdat ze op school te zwaar gepest werd. Madison Wintgens hing zichzelf vorige dinsdag op in de gang naast de trap. "Bedankt iedereen!", schreef ze ironisch in haar afscheidsbrief. "Mijn leven -of beter gezegd mijn nachtmerrie- zal nu eindigen." Drie dagen geleden probeerde een meisje van twaalf jaar ook al zichzelf van het leven te beroven op een snelweg in de Antwerpse Kempen.
Altijd sympathiek en een lach op haar gezicht: tegenover haar omgeving liet Madison nooit blijken hoe ze zich vanbinnen voelde. Haar thuissituatie -een zieke moeder en een vader die er nooit was- vrat nochtans aan haar. Het breekpunt kwam er echter pas toen haar medeleerlingen van haar leven een hel maakten.
"Madison gepest? Daar heb ik nooit iets van geweten", reageerde nonkel Hugh Tonka. "Maar zelfs nu ze er niet meer is, blijft ze op sociale media beledigd worden. Dat moet stoppen, ik schaam me in hun plaats."
"Je bent een fout van de natuur" De kwetsende woorden maken het verlies voor de familie zo mogelijk nog zwaarder. "Haar moeder, haar broer, haar zus,... We zijn er allemaal niet goed van. Haar mama vindt het goed dat er nu in de pers over gepraat wordt. Slachtoffers van pesterijen moeten een stem krijgen, wat wij nu meemaken mag nooit meer gebeuren."
In haar afscheidsbrief schreef Madison enkele zinnetjes die haar pestkoppen met de regelmaat van een klok naar haar hoofd slingerden. "Ik ga je in elkaar slaan", klonk het onder meer. Of nog: "Vuile slet. Je bent voor niets goed. Je bent een fout van de natuur. Hang jezelf op."
"Bedankt iedereen voor jullie zinnen of woorden. Mijn leven -of beter mijn nachtmerrie- zal nu eindigen", schreef ze eronder.
"Berichten gewist om mama niet ongerust te maken" "Ze sprak nooit over haar problemen en lachte de hele tijd", aldus haar meter Valériane. "Een meisje van haar leeftijd was blijkbaar de grootste kwelduivel. Madison zorgde ervoor dat ze moest braken om toch maar niet naar school te moeten."
Maar ook online bleef het meisje bestookt worden met kwetsende commentaren. "Haar moeder had toegang tot haar Facebookprofiel en kon dus volgen wat ze daar aan het uitspoken was. Maar nooit heeft ze iets verdachts zien passeren. Pas later besefte ze dat haar dochter die berichten wiste om haar niet ongerust te maken. Ons meisje ligt nu in haar doodskist en nog blijven sommige mensen lelijke dingen over haar schrijven."
Vorige donderdag diende de familie klacht in bij de politie. "Gerechtigheid moet geschieden, niet alleen voor Madison maar voor alle slachtoffers van pesterijen", klinkt het. Vanmorgen namen tweehonderd mensen definitief afscheid van het meisje, onder hen ook tientallen jongeren.
Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be. (br.hln)
Een mooier liefdesverhaal ga je vandaag niet lezen: na 50 jaar weer samen dankzij mama van 101
Een mooier liefdesverhaal ga je vandaag niet lezen: na 50 jaar weer samen dankzij mama van 101
Dolverliefd waren ze als scholieren, maar nadien verloren ze elkaar uit het oog. Zij ging naar de unief in Brussel, snakkend naar vrijheid, hij op internaat in Tienen. Nu, 50 jaar later, hebben Antwerpenaren Viviane Groleau (70) en Erik Van Malder (71) elkaar teruggevonden. Met dank aan een mama van 101.
Ze was verliefd vanaf de eerste seconde, toen ze haar jonge blonde god ontmoette in het Antwerpse 'Billard Palace', op kerstdag 1962. "Meisjes wachtten in de danszaal braafjes aan de kant, tot ze werden uitgenodigd. Hij bood me een stoel aan, maar trok me gelijk mee op de dansvloer", steekt Viviane van wal. Het begin van een zalige romance. "Ik was 17, Erik 18. We beleefden een fenomenale tijd, in de roes van de jaren 60. We hielden allebei van blues en jazz en trokken naar de Antwerpse jazzcafeetjes. Ik mocht veel van mijn ouders: uitgaan in de weekends, zelfs na school nog even op café. Blijven slapen, zoals tegenwoordig snel gebeurt, dát was er niet bij. We regelden het wel: we logeerden bij vrienden en konden zo stiekem samen zijn."
Broers of zussen om geheimpjes mee te delen, had Viviane niet. "Ik noteerde alles gedetailleerd in mijn dagboek. Het was 'Vijftig tinten grijs' avant la lettre. Ik schreef hem ook elke dag een brief. Erik had een begenadigde pen. Hij stuurde mij prachtige gedichten."
Zoals dat toen ging, volgde vrij snel een verloving. "We waren een innig, mooi koppeltje op wie vrienden jaloers waren. Mijn leven leek voorbestemd om met hem te delen. Er werd gesproken over trouwen en kindjes."
Maar het vuur doofde langzaam toen Erik op internaat ging in Tienen, waar hij regentaat studeerde. "Ik moest mijn laatste jaar middelbaar nog doen en bleef achter in Antwerpen. Een schooljaar lang genoten we nog van de weekends samen. En elke dag schreven we elkaar. Maar toen ik in september 1964 naar de VUB trok en op kot ging in Brussel, maakte ik het uit. De relatie voelde niet goed meer. Ik snakte naar avontuur."
Viviane en Erik gingen elk hun weg... 50 jaar lang. "Ik ontmoette mijn man, die me twee zonen schonk. Ik heb in Miami gewoond en in New York. Uiteindelijk verhuisden mijn man en ik naar Ibiza, waar hij een zaak opstartte. Het ging ons voor de wind. Tot mijn zoon van 22 verongelukte, in 1996. Een jaar later verloor ik ook mijn man. Ik heb nadien nog een relatie gehad, maar ook die man is overleden."
'Goddelijke voorzienigheid'
Viviane keerde terug naar Antwerpen. "Mijn moeder van 101 zat in een home. Ik was al gepensioneerd toen ze haar toestemming gaf om het ouderlijke huis in Deurne te renoveren. Mijn tweede zoon wilde daar gaan wonen. Begin oktober 2013 haalde ik met vriendinnen de inboedel uit het huis. In een keukenkast, achter een stapel borden, vond mijn vriendin een pak schriftjes. Ik was met verstomming geslagen: mijn dagboeken van '62 tot '64 en een stapel brieven, zo dik als een telefoongids. Die was ik rats vergeten. Mijn eerste reactie? 'Mama heeft mijn intieme schrijfsels gelezen!' Ik nam alles mee naar het home, en vroeg hoe ze dat had kunnen doen. Ze lachte mijn kritiek weg en mompelde iets van 'goddelijke voorzienigheid'. 'Ik heb altijd gedacht dat jullie elkaar nog eens zouden ontmoeten', zei ze. 'Waarom neem je niet gewoon terug contact op?'"
"Mama heeft het me altijd een beetje kwalijk genomen dat ik het had uitgemaakt. Toen de oude albums nog eens uit de kast kwamen, was het me al opgevallen dat ze een foto van Erik en mij had bewaard." Ook Viviane zelf bleef altijd denken aan haar eerste grote liefde. "Als ik, tussen mijn buitenlandse periodes door, in België was, keek ik regelmatig naar 'Blokken'. Ben Crabbé is van Tienen en vernoemt de stad te pas en te onpas. Onnozel, maar die quiz gaf me op de één of andere manier een gevoel van verbondenheid met Erik."
Maar hem contacteren? Dát was nog niet in haar opgekomen. "Nu ik zijn gedichten had herlezen, die tedere woorden over immense liefde, kwam het verlangen echter snel boven. Was hij vrij? Lééfde hij nog? Hoe kon ik hem vinden? Ik had nog geen e-mailadres of Facebook. In recordtempo liet ik me door mijn zoon wegwijs maken op het internet, zonder hem te zeggen waarom."
Nachten wachten
"Het duurde nog een maand voor ik een mail naar Erik verzonden kreeg. Nachten had ik met mijn tablet in bed liggen wachten op een antwoord. Bleek dat ik een foutje had getikt in zijn mailadres..." Maar op 26 oktober 2013 zat Erik alleen in zijn flat aan de andere kant van de stad, toen hij plots een gedicht op zijn scherm zag verschijnen dat hij 29 april 1963 had geschreven. Met een gsm-nummer erbij. "Er volgde een lang, nachtelijk telefoongesprek. Trillend. Huilend van geluk. Ja, zijn prachtige stem was er nog. Nee, hij was mij niet vergeten. Hij was tien jaar eerder al vergeefs op zoek gegaan naar mij. En ja, hij was die blonde god gebleven. Drie dagen later is hij bij me binnengestapt en wij zijn hartstochtelijk in elkaars armen gevallen... Die nacht was lang, zeer lang. Sindsdien is hij hier bij wijze van spreken niet meer weggeweest. De liefde tussen ons is onwrikbaar. De muur in onze living is behangen met zijn recente gedichten."
Vivianes mama is 102 geworden. "Ze heeft nog geweten dat wij samen door het leven gaan. Dat ze mij na mijn jaren van verdriet weer gelukkig zag worden, deed haar nog eens openbloeien. Ik ben zo dankbaar dat haar 'goddelijke voorzienigheid' heeft gewerkt." (br.hln)
Charles en Diana vormen de hoogtepunten van Vogue-expo in Londen
Charles en Diana vormen de hoogtepunten van Vogue-expo in Londen
De Britse editie van het magazine Vogue markeert haar honderdste verjaardag met een expositie in de National Portrait Gallery. Gisteren opende het museum in Londen de expositie voor publiek. 'Vogue 100: A Century of Style' toont het werk van meer dan 280 fotografen uit de archieven van uitgeverij Condé Nast. De expositie toont portretten van beroemdheden, onder wie de Britse prinses Diana en prins Charles, maar ook Marlène Dietrich en David Beckham en modellen als Kate Moss en Linda Evangelista.
"Dit is voor ons een mooie gelegenheid om de hoogtepunten van Vogue nogmaals te laten zien", vertelt curator en Vogue-medewerker Robin Muir tegen Reuters. "Ik wilde de beroemde foto's afwisselen met exemplaren die mensen niet eerder hebben gezien. Het basisprincipe van de expositie is dat we alleen de originele vintagefoto's exposeren."
Topfotograaf Mario Testino maakte in 2002 een serie foto's met prins Charles voor Vogue. Het modemagazine publiceerde er destijds vijf. Testino maakte de foto's in Charles' huis Highgrove in West-Engeland. Testino maakte in 1997 een serie foto's van Diana. Hij was één van haar favoriete fotografen. Testino maakte vorig jaar nog de officiële foto's van de doop van prinses Charlotte.
De expositie is tot en met 22 mei te bezichtigen in de National Portrait Gallery. (br.hln)
Pauly Fuemana (Manukau, 8 februari 1969 - North Shore, 31 januari 2010) was een Nieuw-Zeelands zanger en songwriter.
Fuemana was de zanger van het muzikale duo OMC, dat hij samen met Alan Jansson vormde. In de periode 1995-1996 hadden ze met de single How Bizarre een internationale hit. Het nummer kwam onder meer in Nieuw-Zeeland, Australië, Ierland en Canada op nummer één te staan. In België kwam het nummer tot de veertiende notering en in Nederland tot de elfde. Het duo hield er in 2000 mee op, maar maakte een comeback in 2007 met de single "4 All of Us".
Fuemana werd in januari 2010 opgenomen in een ziekenhuis in Auckland nadat hij een paar maanden ziek was. Hij stierf onverwacht op veertigjarige leeftijd, omgeven door familie en vrienden. Hij liet een vrouw en vijf kinderen achter.
De oudste Belgische vrouw, Marie Anne de Sousberghe, is op 111-jarige leeftijd overleden in Engeland. Dat maakte het magazine Catholic Herald bekend op het internet. De vrouw vierde haar verjaardag op 7 november. De Oostendse Alicia Van den Berghe-Corveleyn is nu de oudste nog levende Belgische vrouw.
Marie Anne Ghislaine Joqséphine de Sousberghe, beter bekend als 'zuster Anne', werd op 4 november 1904 in Brussel geboren. Haar oudere broer Léon werd 102 jaar en overleed in 2006.
Geluk voor iedereen Voor ze non werd, had zuster Anne een vriend en had ze trouwplannen. Maar, zo verklaarde ze later: "Ik moest datgene doen waarvoor God me riep". Op haar 111de verjaardag kreeg ze een rozenkrans cadeau van paus Franciscus. Haar verjaardagswens luidde "dat iedereen geluk kent".
Alicia Van den Berghe-Corveleyn, geboren op 8 januari 1905, was al de oudste vrouw in ons land. Marie Anne de Sousberghe was weliswaar twee maanden ouder, maar woonde vlak bij Londen. Ze bezat wel nog steeds de Belgische nationaliteit.
Joanna Catharina Deroover is met 112 jaar en 186 dagen de oudste Belgische vrouw uit de geschiedenis. Zij overleed op 6 december 2002.(br.hln)
Panda Hao Hao kunstmatig geïnsemineerd, zwangerschap nog niet zeker
Panda Hao Hao kunstmatig geïnsemineerd, zwangerschap nog niet zeker
Panda Hao Hao is de afgelopen dagen tweemaal kunstmatig geïnsemineerd. Dat heeft het dierenpark Pairi Daiza bekendgemaakt in een persconferentie.
Het dierenpark riep deze week de hulp in van twee Chinese pandaexperts. Vrouwtjespanda Hao Hao was loops, en de experts moesten haar helpen te paren. Veel tijd was er niet, omdat een pandavrouwtje maar één tot drie dagen vruchtbaar is.
"Hao Hao heeft een succesvolle periode van loopsheid achter de rug", klonk het op de persconferentie. De afgelopen dagen werd tweemaal geprobeerd de panda kunstmatig te bevruchten. Pogingen om Hao Hao en Xing Hui te laten paren, mislukten omdat het mannetje te agressief bleek.
Tijdens de nacht van dinsdag op woensdag werd een verhoogde productie van oestrogeen vastgesteld bij Hao Hao. Om het moment niet verloren te laten gaan, werd de mannetjespanda verdoofd en werd een spermastaal afgenomen. Met het zaad werd Hao Hao tweemaal kunstmatig bevrucht.
Beide panda's zijn intussen weer wakker en gedragen zich normaal. Om te weten of Hao Hao zwanger is, is het nog minstens twee maanden wachten. (br.hln)
Vermiste man weet na 30 jaar weer wie hij is en lost zo eigen verdwijningszaak op
Vermiste man weet na 30 jaar weer wie hij is en lost zo eigen verdwijningszaak op
Hij was 21 toen hij op 2 september 1986 het ouderlijk huis verliet in Kitchener, Ontario. Edgar Latulip nam die dag vermoedelijk de bus naar de Niagarawatervallen. De Canadees, die een mentale beperking heeft, kwam tijdens zijn uitstap ten val en verloor zijn geheugen. Hij werd als vermist opgegeven. Een paar weken geleden herinnerde hij zich plots wie hij was en hij stapte naar een sociale werker. Een dna-test bracht op 5 februari de bevestiging van zijn onwaarschijnlijke verhaal. Latulip is wel degelijk de man die 30 jaar lang vermist werd. Zijn moeder kon haar oren niet geloven toen ze een telefoontje kreeg van de politie, meldt CNN.
"Dertig jaar geleden stapte hij op een bus", vertelt agent Duane Gingerich aan nieuwszender CNN. "Hij reisde toen vermoedelijk naar de Niagarawatervallen. Jaren later, in 1993, kregen we het bericht dat hij gezien was in Hamilton." Maar hij verdween opnieuw tot hij in januari naar een sociale werker stapte. "Wat we zeker weten is dat hij met een hoofdwonde arriveerde in St. Catherines. Hij wist toen niet meer wie hij was. Een dna-test heeft duidelijk gemaakt dat zijn verhaal klopt. Hij is wel degelijk Edgar zoals hij begin januari beweerde."
De 51-jarige Edgar Latulip stapte dus op 7 januari naar een sociale werker. Hij kon zich plots alles herinneren. Na een bezoek aan de watervallen trok de Canadees naar St. Catharines. Onderweg viel hij op zijn hoofd. De val beroofde Edgar naar eigen zeggen van zijn geheugen. Hij wist niet meer wie hij was. Dertig jaar lang trok hij zijn plan in St. Catharines. Meer details over zijn leven daar wil de politie om privacyredenen niet kwijt.
Nadat hij zijn verhaal verteld had, ging de sociale werker meteen op zoek naar meer informatie en stootte daarbij op een krantenartikel uit 2014 met het verhaal over de verdwijning van Edgar. De politie in Niagara werd verwittigd waarna Latulip ondervraagd werd. Hij kon zich steeds meer dingen herinneren die dertig jaar geleden gebeurd waren. Latulip ging meteen akkoord met een dna-test en een staal werd vergeleken met dat van een familielid dat op het ogenblik van zijn verdwijning in Waterloo woonde. De resultaten van de dna-analyses raakten op 5 februari bekend en het was zonneklaar. Latulip was wel degelijk de man die dertig jaar geleden als vermist opgegeven werd.
De politie heeft intussen de moeder van Latulip gecontacteerd. De vrouw woont vandaag in Ottawa. "Ze was dolgelukkig en dat is maar normaal ook als je na 30 jaar plots hoort dat een familielid opnieuw opgedoken is", aldus politiewoordvoerder Gavin. Zender CTV contacteerde de vrouw telefonisch. Silvia Wilson was compleet van haar melk toen ze het nieuws van de politie vernam. Maar zelf heeft ze haar zoon nog niet gesproken.
De website van 'Het Netwerk voor Vermiste Personen in Noord-Amerika' maakt vandaag nog altijd melding van zijn verdwijning. Op de site staat te lezen dat Edgar Latulip 21 was toen hij op 2 september 1986 verdween. "Hij verliet zijn ouderlijke woning zonder medicatie. Hij nam vermoedelijk een bus naar de Niagarawatervallen. Latulip kampt met gezondheidsproblemen en heeft de mentale mogelijkheden van een kind van 12." De politie van Niagara en vrijwilligers van St. Catharines werken nu aan de hereniging tussen de verloren zoon en zijn moeder. (br.hln)
Luttele seconden na de geboorte nam Marijke Thoen deze prachtige foto. De Belgische babyfotografe werd er nu ook voor bekroond: de International Association of Professional Birth Photographers riepen haar beeld uit tot de mooiste bevallingsfoto ter wereld.
Huwelijksfotografen zijn er bij de vleet, geboortefotografen zijn een stuk dunner gezaaid. Niet veel mensen denken er immers aan om professionele foto's te laten nemen van hun bevalling, hoewel er echt pareltjes uit voorkomen. De foto die de 38-jarige Marijke Thoen acht maanden geleden nam, werd eergisteren bijvoorbeeld door een twintigkoppige vakjury bekroond tot 'mooiste bevallingsfoto ter wereld'.
Veel krijgt de Gentse fotografe niet in ruil: de prijs bedraagt 'amper' 350 euro. Maar Marijke is vooral blij met de erkenning. Ze krijgt complimenten van over de hele wereld, in talen die ze zelfs niet kan identificeren. Het is dan ook een prachtige foto, die genomen werd tijdens een onderwaterbevalling. Marijke wist naar eigen zeggen meteen dat het een geslaagd beeld zou zijn, wat niet altijd evident is bij een bevalling. "Het licht zat perfect, het hoofdje van de baby was naar mij gericht en er waren niet te veel handen en armen voor mijn camera", vertelt ze in Het Nieuwsblad. (br.hln)
Wie het werk van Marijke zelf wil bekijken, of haar wil boeken, kan terecht op haar website.
