Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
athea




18-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Man ziet foto van dakloze die erg ondervoed is. Maar dan volgt shock wanneer hij beseft om wie het gaat

Man ziet foto van dakloze die erg ondervoed is. Maar dan volgt shock wanneer hij beseft om wie het gaat

https://images2.persgroep.net/rcs/tlizwCgom35C0GTXgPqSB9BUlHg/diocontent/113774056/_crop/1/18/639/358/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

Normaal keek Johnny Servantez de andere kant op wanneer hij een dakloze zag. Maar de confrontatie met een sterk ondervoede man kon hij enkele weken geleden niet negeren. Hij gaf hem wat geld en postte de foto op Facebook met de nadrukkelijke vraag om solidair te zijn. Maar dan kreeg hij een onverwacht bericht.

Johnny Servantez uit de Amerikaanse staat Indiana zag de extreem magere dakloze man op de grond zitten tussen twee straten. Zijn rug was krom en de ribben waren zichtbaar. Het was duidelijk dat hij ziek was, honger had en hulp nodig had. Dit keer liet Servantez zijn hart spreken en stopte de dakloze wat geld toe.

De hulpvaardige Amerikaan postte ook een foto op Facebook en vroeg aan alle passanten om de dakloze man wat geld of eten te geven. Het beeld verspreidde zich snel op sociale media en werd meer dan 1.700 keer gedeeld.

En toen gebeurde het. Ook Danny Rhodes zag het beeld. Hij schrok zich rot. Hij herkende zijn broer Johnny en nam contact op met de Facebookgroep die ondertussen was opgericht om de dakloze man te steunen.

Danny onthulde dat beide broers alle contact hadden verloren nadat hun moeder 7 jaar geleden was overleden. Johnny leek wel van de aardbol verdwenen. Tot nu.

De man aarzelde geen moment en reikte zijn broer een helpende hand. Johnny (46) bleek een drugs- en alcoholverslaving te hebben maar weigerde vooralsnog professionele hulp. Toch heeft de man nu opnieuw een dak boven zijn hoofd en voldoende voedsel. Danny van zijn kant wil er steeds zijn voor zijn broer en zal hem blijven steunen in de hoop dat alles weer goed komt. (br.hln)


» Reageer (0)
16-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Heeft je kamerplant gele bladeren? Met deze tips hou je hem toch in leven

Heeft je kamerplant gele bladeren? Met deze tips hou je hem toch in leven

https://images4.persgroep.net/rcs/4BGqm2excTVx1Tvt8lDX-XiPTjI/diocontent/113641855/_focus/0.500000/0.500000/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

Verkleurde bladeren bij een kamerplant zijn nooit een goed teken, maar dat wil nog niet zeggen dat je hem rechtstreeks bij het groenafval moet zetten. Te veel of te weinig water, een gebrek aan zonlicht of een te koude kamer: deze oorzaken kunnen jouw plant beschadigen - maar ze zijn gelukkig ook makkelijk op te lossen.

Stap 1: controleer het vochtgehalte

Kleuren de bladeren van jouw plant geelbruin of krullen ze op? Dan controleer je best eerst of hij niet te veel of te weinig water heeft gekregen. 

- Is de potgrond uitgedroogd? Dan is het hoog tijd dat jij je plant nog eens laat drinken. Maak er in de toekomst werk van om de plant beter te verzorgen en meer water te geven.

- Is de potgrond vochtig? Ook te veel water kan ervoor zorgen dat een plant verdort. Een stam die een beetje rot is en vochtige potgrond zijn daar de symptomen van. Geef de plant minder vaak water en verplant eventueel naar een nieuwe bloempot met verse, droge potgrond. 

Stap 2: check op onvoorziene gasten

Zijn er kleine gaatjes in de bladeren van je plant, witte of zwarte stipjes of een pluisachtige waas? Grote kans dat je met een schimmel of plaag van ongedierte te maken hebt. Je ziet de beestjes vaak niet met het blote oog, maar ze kunnen wel veel schade aan de plant richten.

Verwijder eerst met wat keukenpapier de ergste aanslag van de bladeren. Neem een foto van de beschadigde plant, en laat je in een plantenzaak adviseren wat je kan doen om de plaag de kop in te drukken. Zij hebben speciale producten en sprays om het ongedierte te lijf te gaan. Kies indien mogelijk voor biologische producten, die de plant verder zo min mogelijk beschadigen. Lees ook uitgebreid de instructies op de verpakking. Sommige behandelingen mag je maximaal twee keer per plant uitvoeren. 

Stap 3: zonlicht controleren

Verkleurde of verdorde bladeren kunnen ook wijzen op een tekort aan zonlicht, of net te veel rechtstreeks licht. Afhankelijk van jouw type plant zet je hem best in direct of indirect zonlicht. 

- Staat jouw plant in een donker hoekje?  Verplaats hem een tijdje naar een zonnigere plek en hou in de gaten of hij daar weer ‘openbloeit’. Het kan een tijdje duren voor verandering optreedt. 

- Vangt de plant veel zon?  Mogelijk beschadigt het rechtstreekse zonlicht de bladeren. Kies voor een plekje waar de plant indirect licht vangt, maar niet noodzakelijk rechtstreeks in de zon staat. 

Stap 4: beschermen tegen de kou

Planten zijn temperatuurgevoelig. Kamerplanten zijn vaak exotische varianten, die niet van koude houden. Staat de plant naast een tochtig raam, dan hoeft het niet te verbazen dat de bladeren geel kleuren.

Controleer of je plant niet in een te koude omgeving staat. Dat kan net zo goed een plek zijn waar een ventilator erover blaast, waar de plant ook niet blij van zal worden. Denk er ook om dat een plant op een koudere plek iets minder water nodig heeft. Het vocht in de potgrond zal minder snel verdampen, dus die blijft vanzelf iets vochtiger. 

Stap 5: genoeg voeding

Je veronderstelt misschien dat een plant alle voedingstoffen uit de potgrond haalt. Maar staat hij al jaren in dezelfde pot, dan kunnen de bladeren geel kleuren door een voedingstekort dat de fotosynthese tegenhoudt. 

Als de oude bladeren van jouw plant geel kleuren en de nieuwe erg lichtgroen zijn, kan dat een teken zijn van voedingstekort. Laat je adviseren in een plantenspeciaalzaak naar voedingstoffen die je aan de potgrond kan toevoegen. (br.hln)


» Reageer (0)
15-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straathond crashte hun huwelijk, nu heeft hij de warmste thuis gevonden die hij zich kan inbeelden

Straathond crashte hun huwelijk, nu heeft hij de warmste thuis gevonden die hij zich kan inbeelden

https://images0.persgroep.net/rcs/-uOdAJSH9b3rUqcqoskKvNzaH3k/diocontent/113635171/_crop/2/13/1240/696/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

Het was een stormachtige dag toen Marilia en Matheus Pieroni uit Sao Paulo, Brazilië eind vorige maand in het huwelijksbootje stapten. Regen, regen en nog eens regen. Het trouwfeest in openlucht waar ze van hadden gedroomd moest dus binnen in een tent plaatsvinden. Maar Marilia en Matheus en hun gasten waren niet de enigen die droog probeerden te blijven die avond... Het leverde het koppel een opvallende ‘weddingcrasher’ op. Een straathond die een plekje zocht om te schuilen voor het gure weer kwam zich doodleuk verwarmen in de tent waar hun huwelijksceremonie plaatsvond.

De loebas legde zich zelfs zonder verpinken languit op de sleep van de stralende bruid. Of zij dat erg vond? Helemaal niet. De dierenvrienden maakten graag plaats voor hun ongenode gast. Ze vonden hem zelfs zo lief dat ze besloten om hem in hun gezinnetje op te nemen. Ze noemden de viervoeter ‘Snoop’, of ook ‘Rondsnuffelaar’.

Het was nochtans even alle hens aan dek toen de hond plots de tent binnensloop voor de plechtigheid zou beginnen. Gasten slaagden erin om hem tot twee keer toe buiten te werken, maar net voor de bruid haar grote intrede zou maken, dook de straathond weer op. “Tot ieders verrassing was het niet ik, maar de hond die binnenkwam toen de bruidsmars begon te spelen”, vertelt Marilia lachend aan The Dodo. De modderige hond werd opnieuw vriendelijk naar de uitgang verwezen en de bruiloft kon beginnen. Maar toen het bruidspaar hun geloften uitsprak, sloop de viervoeter weer binnen. Vrijpostig vlijde hij zich neer op de sluier van de bruid.

Sommige bruiden zouden op zo’n moment wel eens kunnen transformeren in een ‘Bridezilla’, maar gelukkig vond dit bruidje het helemaal niet erg. Integendeel. Met veel plezier deelde ze de spotlight (en haar sleep) met de schuilende viervoeter. “Ik vond het geweldig, want ik hou van dieren”, aldus Marilia.

Hoewel hij even met alle aandacht was gaan lopen tijdens de ceremonie van Marilia en Matheus, was de straathond daarna nergens meer te bespeuren. Net zo geniepig als hij eerder die avond was binnengeslopen, was hij weer vertrokken. Het koppel zocht, maar kon hun harige vriend niet meer vinden. Op dat moment was het koppel er nochtans zeker van: ze zouden de hond van de straat halen en hem een warme thuis geven.

Het duurde even, maar deze week werden ze gecontacteerd door iemand die de hond had gevonden. Ze hebben hem inmiddels geadopteerd en doopten hem ‘Snoop’. “Hij speelt en eet veel en we zijn dolgelukkig samen”, kirt Marilia. (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jasper Steverlinck - That's Not How Dreams Are Made

Jasper Steverlinck - That's Not How Dreams Are Made

Klik op de foto om hem te beluisteren


Jasper Steverlinck (30 april 1976) is een Vlaams zanger. Hij was zanger en gitarist bij de Gentse band Arid. Sinds de zomer van 2012 is hij solo aan de slag.

Steverlinck was met zijn band Arid finalist tijdens de Humo's Rock Rally in 1996. In 1999, 2000 en 2002 trad hij met de groep op op Rock Werchter. In 2000 brachten ze hun debuutalbum Little Things Of Venom uit. In 2001 ging Steverlinck aan de slag als stemacteur wanneer hij de rol van Johnny op zich nam in de film Haunted Castle. In 2002 kwam het tweede album van de band uit, All Is Quiet Now. In 2003 bracht de groep een liveplaat, Live uit

In 2004 startte Steverlinck eveneens een solocarrière. Zijn eerste single Life on Mars stond in 2003 twintig weken in de Ultratop 50, waarvan acht weken op nummer 1. Het album Songs of Innocence stond 41 weken in de Ultratop 50 voor albums en stond vijf weken op nummer 1. In 2005 werd hij ziek (toxoplasmose) en kon lange tijd niet meer optreden. In 2008 ging hij weer aan de slag met de band Arid en ze brachten een derde album uit, All Things Come in Waves.[1]. In 2010 kwam Arid met een vierde album Under the Cold Street Lights. In 2012 stopte Steverlinck met Arid om zich weer toe te leggen op zijn solocarrière.[2][3]

Eerder in 2009 werkte hij nog mee aan Guilt Machine, een muzikaal project van de Nederlandse muzikant Arjen Anthony Lucassen (ook gekend van Star One, Ayreon en Ambeon). Het album This Perfect Day, waarop Jasper Steverlinck alle songs heeft ingezongen, kwam uit in augustus 2009.

In 2011 was hij een van de vier coaches in de talentenshow The Voice van Vlaanderen. Zijn kandidaat Glenn Claes won de eerste editie van de talentenjacht. In 2013 won Paulien Mathues, opnieuw iemand uit zijn team, de tweede editie.

In 2017 dook hij in de studio en in de periode september-november 2017 komt zijn solo-debuut met allemaal eigen nummers uit. Voor de eindproductie werkte hij samen met producer Jean Blaute. In de aanloop van de nieuwe plaat bracht hij twee singles uit: "Things that I should have done" en "That's not how dreams are made".

» Reageer (0)
14-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vlaamse actrices getuigen: “Regisseur wilde de seksscène wel eens apart met mij repeteren”

Vlaamse actrices getuigen: “Regisseur wilde de seksscène wel eens apart met mij repeteren”

https://images4.persgroep.net/rcs/dm-IQJGWUUA3cWQZUWfbylj2cK8/diocontent/113583176/_crop/2/63/1261/707/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

 Ook in Vlaanderen komen steeds meer actrices naar buiten met verhalen en getuigenissen over seksuele intimidatie en toespelingen door producenten en regisseurs op tv- en filmsets. Actrices ­Ella-June Henrard (24) en Charlotte De Bruyne (27) zeggen in Het Nieuwsblad allebei al last gehad te hebben van regisseurs die met hen naar bed wilden.

Dat seksuele intimidatie en foute opmerkingen in de mediawereld geen uniek Amerikaans gegeven zijn, kon u gisteren al in onze krant lezen, toen televisiemaker Tim Van Aelst vertelde dat hij onlangs nog een acteur tot de orde heeft moeten roepen op de set. En in ‘Van Gils en Gasten’ getuigden deze week nog actrices Anemone Valcke en Marijke Pinoy over de foute cultuur op Vlaamse tv- en filmsets.

Ook de jonge actrices Ella-June Henrard en Charlotte De Bruyne kunnen er van meespreken. Henrard kun je kennen van de films Bo en Het Engelenhuis, en de tv-series Wat Mannen Willen en ­Generatie B. Vanaf januari is ze op Eén te zien in de nieuwe reeks van Bart De Pauw, It’s Showtime.

”In een productie liep alles goed, tot we twee weken aan het draaien waren”, getuigt Henrard. “De regisseur sms’te me dat ik het goed gedaan had, en ik voelde me geflatteerd. Maar hij bleef maar sms’en. Uiteindelijk stuurde de man ook dat hij met mij naar bed wilde.”

Een soortgelijk verhaal vertelt Charlotte De Bruyne, actrice in de reeks Vriendinnen en de film Flying Home. “Ook ik kreeg van een regisseur al te horen dat hij de seksscène met mij wel eens apart zou repeteren. Of mannen die overduidelijk minutenlang naar mijn borsten staren, en me vervolgens véél te lang knuffelen en betasten bij wijze van begroeting.”  (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. “We waren allebei in shock”: Melissa overleeft abortus, 36 jaar later ontdekt ze het wrede familiegeheim

“We waren allebei in shock”: Melissa overleeft abortus, 36 jaar later ontdekt ze het wrede familiegeheim

https://images0.persgroep.net/rcs/hGt6aE3N4e8f3fVJeOWTzj9_Jc8/diocontent/113507512/_crop/0/97/633/355/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

 29 augustus 1977: Melissa Ohden weegt niet eens 1,5 kilogram bij haar geboorte, verschillende machines moeten haar in leven houden. Er is echter geen naaste in de buurt om haar handje vast te houden, niemand die hartstochtelijk hoopt dat ze het haalt. Haar moeder was er immers van uitgegaan dat ze na een abortus overleden was. Pas 36 jaar later zou ze ontdekken dat haar dochter toch nog leeft. Maar hoe kon zoiets gebeuren? Wie was die biologische moeder? En waarom wilde ze de baby in haar buik dood? Melissa ging zelf op zoek naar antwoorden en deed enkele schokkende vaststellingen. Zo ontdekte ze dat ze haar leven te danken heeft aan een verpleegster die haar zachtjes hoorde huilen tussen het medisch afval. En het was haar eigen grootmoeder -ook een verpleegster- die haar uit de weg wilde ruimen. “Laat haar hier maar sterven”, had ze tegen haar collega’s gezegd. Tussen alle miserie door vond Melissa gelukkig ook een sprankeltje hoop: haar moeder zou haar met open armen verwelkomd hebben, als ze er de kans toe gekregen had. De reünie die er na een zoektocht van zeventien jaar kwam, stond dan ook bol van emoties.

De dokters die de abortus in het Saint Luke’s Hospital in Sioux City uitgevoerd hadden, dachten in eerste instantie dat hun patiënte twintig weken zwanger was. Maar in dat geval zou Melissa de behandeling met een giftige zoutoplossing niet overleefd hebben. Ze moet dus al langer geleden verwekt geweest zijn, 31 weken wordt nu geschat.

De baby kwam ter wereld met geelzucht, ademhalingsproblemen en epilepsie. Als ze het al overleefde, werd voorspeld dat ze af te rekenen zou krijgen met troebel zicht, gehoorschade en ontwikkelingsachterstand. In realiteit blijken de gevolgen van die vroeggeboorte gelukkig heel goed mee te vallen.

Drie weken na de bevalling werd Melissa overgebracht naar het University Hospital in Iowa City. Daar ontfermde verpleegster Mary zich over haar. Nog eens drie maanden later belandde ze bij haar adoptieouders Linda en Ron. “Zij bleven contact houden met Mary: via brieven vertelden ze bijvoorbeeld hoe ik evolueerde”, aldus Melissa. “Mary en ik zouden later zelf heel goede vriendinnen worden. Logisch, want zij was in die beginperiode de enige die om me gaf.”

Melissa had in dat gezin ook een vier jaar oudere zus, die op haar beurt geadopteerd was. “Tammy en ik kibbelden vaak. Tijdens een van onze ruzies barstte de bom. ‘Mijn ouders wilden mij tenminste’, flapte ze eruit. Ik was veertien jaar toen ik de pijnlijke waarheid te horen kreeg: Linda en Ron waren niet mijn natuurlijke ouders, ik had een mislukte abortus overleefd. Mijn wereld stopte met draaien. Ik voelde me boos, angstig en beschaamd. Ik kweekte zelfs een schuldgevoel omdat ik in leven was.”

Melissa lag als tiener zodanig met zichzelf in de knoop dat ze boulimie ontwikkelde. “Ik stortte me op seksuele avontuurtjes en zoop me te pletter om de pijn te verzachten. Mijn ouders hebben nooit beseft hoe erg het was omdat ik mijn gevoelens goed kon verbergen.”


Melissa raapte uiteindelijk toch al haar moed bij elkaar om politieke wetenschappen te gaan studeren aan de universiteit van South Dakota. Later zou ze vernemen dat haar grootmoeder -het kwade brein achter de abortus- naast verpleegster ook professor geworden was. En net op dat moment gaf ze daar ook les. “Hebben we elkaar toen gekruist zonder dat we het zelf beseften? Die vraag heb ik me vaak gesteld.”

Op haar negentiende startte Melissa de zoektocht naar haar biologische ouders, maar veel aanknopingspunten had ze niet. “Ik zocht in telefoonboeken en oude kranten, maar zonder een naam was dat onbegonnen werk. Een oproep in de lokale krant leverde evenmin het verhoopte resultaat op.”

Pas toen Melissa al dertig jaar oud was, kwam er een doorbraak. “Ik kende de bijnaam van mijn oma en waar ze gewerkt had. In een jaarboek van studenten die verpleegkunde studeerden, botste ik op iemand die mijn grootmoeder zou kunnen zijn. Op dat moment wist ik nog altijd niet welke rol ze precies gespeeld had.”

Melissa schreef een brief, maar het was haar grootvader die antwoord gaf. “Hij zei dat het inderdaad niet de bedoeling was dat ik die dag geboren zou worden. En hij kon me niet in contact brengen met mijn biologische moeder, want het contact tussen hen was verwaterd. Er was iets duisters gebeurd, zoveel was zeker.”

Melissa vroeg nu ook haar medische gegevens op, en jawel: daar stonden plots de namen van haar biologische ouders te blinken. Haar vader woonde zelfs in dezelfde stad, daarom schreef ze hem een brief. “Ik ging ervan uit dat hij nooit wist dat ik geboren was. Ik zei hem enkel dat ik nog leefde en dat ik niet boos of verbitterd was. Een antwoord zou ik nooit krijgen.” Zes maanden later ontdekte ze via internet zijn overlijdensbericht.

“Hij bleek nog maar net gestorven te zijn. Ik contacteerde zijn broer en die liet me weten dat ze mijn brief in zijn kantoor gevonden hadden. Hij had hem blijkbaar ooit gezegd dat hij iets gedaan had waar hij zich enorm voor schaamde. Bedoelde hij daarmee dat mijn moeder verplicht werd een abortus te ondergaan en dat hij niets deed om dat tegen te houden? Misschien schaamde hij zich te veel om mij te antwoorden. Ik zal het nooit met zekerheid weten.”

Melissa was intussen zelf getrouwd met IT-specialist Ryan. Ze was bevallen van Olivia (9), later zou daar met Ava (3) nog een dochter bijkomen. De speurtocht naar haar verleden kwam op een zijspoor te staan, tot ze plots een mail van de neef van haar biologische moeder ontving. Die was namelijk te weten gekomen dat Melissa contact probeerde te zoeken met haar ouders. En eindelijk kreeg ze de antwoorden waar ze al zo lang naar zocht.

“Mijn ouders waren als kind al verliefd op elkaar. Ze waren verloofd toen mijn moeder zwanger van mij werd. Omdat ze atletisch gebouwd was, durfden haar maandstonden wel eens uitblijven. Daardoor besefte ze pas na zes maanden dat ze in verwachting was. Zij wilde mij absoluut houden, maar mijn grootouders keurden de relatie tussen haar en mijn vader af. Dat was een enorme schok voor mij, want ik heb altijd gedacht dat het mijn moeder was die mij niet wilde.”

“Toen mijn oma het nieuws van de zwangerschap te horen kreeg, regelde ze vliegensvlug die abortus. Hoe moet mijn moeder zich daarbij niet gevoeld hebben? Vreselijk gewoon... De zus van mijn ma probeerde haar daar nog weg te halen, maar het ziekenhuispersoneel zei dat het toch al te laat was. Mijn leven heb ik te danken aan de verpleegster die me tussen het medisch afval vandaan haalde. Ik heb haar nooit ontmoet, maar zij is een engel. Ik was 36 en eindelijk wist ik hoe de vork aan de steel zat.”

De neef bracht moeder en dochter ook met elkaar in contact. “Ik weet zelfs niet meer wie als eerste beginnen mailen is. Feit is wel dat we allebei in shock waren. Mijn ma wist al die tijd niet eens dat ik in leven was, kun je je dat voorstellen? We hebben eerst drie jaar gechat, pas daarna durfden we in het echt afspreken. Ik denk dat we beiden schrik hadden om afgewezen te worden.”

“Die ontmoeting vond vorig jaar in mei plaats. Ik zag haar al in de verte komen aanlopen en een stuk van mij wilde gewoon weglopen. Echt angstaanjagend, dat moment. We hebben elkaar geknuffeld en zijn beginnen huilen. ‘Dat is lang geleden’, zei ze. ‘Ze hebben jou van mij afgepakt’. Ze heeft een enorm schuldgevoel, maar ik neem haar absoluut niets kwalijk. Mijn hart loopt over van vergiffenis, ook voor mijn vader en zelfs voor mijn oma.” Die is trouwens enkele jaren geleden overleden.

Melissa heeft er nu meteen ook twee halfzussen bij. Eentje heeft ze al ontmoet, de andere zal ze binnenkort voor het eerst zien. Haar moeder heeft ze in tussentijd nog enkele keren in levende lijve gesproken.

https://www.mupload.nl/img/6pvvofezkgryd.jpg



De veertigjarige vrouw werkte vroeger als hulpverleenster, maar komt nu aan de bak als motivatiespreker. Ze heeft ook een autobiografie geschreven met de veelzeggende titel ‘You carried me: a daughter’s memoir’. En ze richtte ook het Abortion Survivors Network op om lotgenoten te steunen. “Ik heb nu contact met 223 overlevenden van abortus, meestal in de Verenigde Staten maar ook daarbuiten. Er zijn enorm veel levens kapotgemaakt. Dankzij mijn katholieke overtuiging heb ik leren te vergeven. We zijn allemaal mensen en we maken allemaal fouten.” (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Romanie eert ‘haar’ Brugge bij Miss World met kanten jurk

Romanie eert ‘haar’ Brugge bij Miss World met kanten jurk

https://images2.persgroep.net/rcs/uJuqewSMAls2p3fsE9_4PL5TLzc/diocontent/113496897/_focus/0.536471/0.263672/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

Het nationaal kostuum waarmee Miss België Romanie Schotte (19) naar de verkiezing van Miss World trekt, bestaat uit rode kant. Niet geheel toevallig is Romanie afkomstig uit... Brugge. Modeontwerpster Ebru Sari uit Gent mocht het kostuum ontwerpen en koos voor een jurk met een gigantische kanten rok in rood en zwart. In haar haar draagt Schotte een geel lint. De jurk is kort vooraan en lang achteraan - om goed te kunnen dansen, want Romanie zal op de Miss World-verkiezing kleine stukjes volksdans uit ons land tonen. Op het kant werden met de hand steentjes genaaid. De nieuwe Miss World wordt gekozen op 18 november in het Chinese Sanya.  (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Twee dagen voor hij jackpot van 24 miljoen zou mislopen, vindt man winnende lot

Twee dagen voor hij jackpot van 24 miljoen zou mislopen, vindt man winnende lot

https://images4.persgroep.net/rcs/WWYX_ODn-Ih-oM_RjuH8uKDmWhc/diocontent/113562718/_crop/1/12/760/426/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

Het was bijna een jaar lang een groot mysterie: wie had op 25 mei 2016 de New York Lotto Jackpot gewonnen? Er was een winnaar, dat was duidelijk. Maar niemand kwam zich melden. Tot op 23 mei van dit jaar, 2 dagen (!) voor de vervaldag, de winnaar toch nog opdook. Het had geen haar gescheeld of de 68-jarige Jimmie Smith was 24 miljoen dollar misgelopen. De New York Lottery maakte het nieuws woensdag bekend.

En of de New York Lottery moeite deed om de winnaar van de miljoenenpot te vinden. In magazines, kranten, op sociale media en op tv werden oproepen gelanceerd om de gelukzak te vinden. “Wie heeft het ticket van de lottotrekking van 25 mei 2016 met de winnende nummers 05 - 12 - 13 - 22 - 25 - 35 gekocht in Tribeca in New York City? Zoek in je zakken, zoek in je handschoenkastje!”

Toen de gepensioneerde veiligheidsagent Jimmie Smith (68) op 23 mei zo’n oproep zag passeren in het avondjournaal, besloot hij zelf toch ook nog eens te zoeken naar zijn oude ticketjes. In een kast vond hij een oud shirt met een zak vol ongecontroleerde loten. “Ik vond een hele hoop tickets, ook het lot waar ze het op het nieuws over hadden”, verklaart Jimmie aan de New York Lottery. “Ik stond een minuut vol verbazing te kijken. ‘Zie ik nu wat ik denk dat ik zie?’ Ik moest even met mijn hoofd uit het raam gaan hangen voor frisse lucht. Ik moest mezelf overtuigen dat het echt was.”

Maar het was echt. En dus snelde Jimmie zich twee dagen voor hij zijn winst niet meer zou kunnen opeisen naar de loterij. Jimmie koopt al lotjes sinds 1960, maar is nooit gehaast om te checken of hij gewonnen heeft. “Ik denk altijd ‘ik zal wel eens kijken als ik tijd heb’.” Gelukkig deed hij dat nu nét op tijd en won hij 24.100.000 dollar. Hij gaat een ‘goed gesprek’ met zijn familie hebben om te bekijken wat er met de som gaat gebeuren. (br.hln)


» Reageer (0)
13-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Krook in Gent bij de 10 mooiste bibliotheken ter wereld volgens BBC

De Krook in Gent bij de 10 mooiste bibliotheken ter wereld volgens BBC

https://images1.persgroep.net/rcs/uIDgWoyzZShpdYfnxt_zJTBBnWk/diocontent/113527376/_crop/0/85/1620/909/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

BBC, de Britse openbare omroep, heeft een lijst gemaakt met de tien mooiste bibliotheken ter wereld en De Krook in Gent is er één van. “Met de opkomst van smartphones en Wikipedia groeit de vrees dat gebouwen vol boeken overbodig worden. Maar veel van de beste en grootste bibliotheken zijn sinds de eeuwwisseling gebouwd”, luidt het. Bij de BBC noemen ze Gent een middeleeuwse metropool met een grote studentenpopulatie, en even mooi als Brugge. Volgens hen verbindt bibliotheek De Krook het historisch centrum met de kunstenaarsbuurt en staat de strakke metalen structuur in een voormalige no go-zone langs het water in contrast met de oude monumenten in de stad.

Behalve De Krook vermeldt de BBC onder meer de Peckham Library in Londen, de Philologische Bibliotheek van de Freie Universität Berlin, de Bibliotheca Alexandrina in Alexandrië (Egypte) en de Universitätsbibliothek der WU in Wenen op de lijst. (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Buitenlanders mogen niet meer trouwen in idyllisch Grieks kerkje en dat hebben ze te danken aan dit koppel

Buitenlanders mogen niet meer trouwen in idyllisch Grieks kerkje en dat hebben ze te danken aan dit koppel

https://images0.persgroep.net/rcs/sjfaqHAkic2kSMJNLzVQpl2qfb8/diocontent/113542613/_crop/1/143/959/538/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

Ze vonden hun trouwfoto zelf “briljant”, maar de Britse Carly Lunn (34) en haar man Matthew (27) hebben er eigenhandig voor gezorgd dat geen enkele buitenlander nog maar trouwen in een idyllisch kapelletje op het Griekse eiland Rhodos. Ze maakten een beeld waarop de vrouw te zien is terwijl ze orale seks lijkt te geven aan haar kersverse echtgenoot. Maar het koppel stond op heilige grond en de plaatselijke gemeenschap kan daar niet mee lachen.

Lunn postte de foto op Facebook en daardoor ging hij al snel de wereld rond. Hij kwam ook de lokale gemeenschap onder ogen en daarop besliste bisschop Cyrillus van Rhodos dat er geen enkel buitenlands huwelijk meer mocht doorgaan in de sprookjesachtige abdij van Sint Paulus.

Gevolg is dat honderden bruiden van over de hele wereld in tranen belden naar Giorgos Eleftheriou, het hoofd van de gemeenschap in Lindos. Zij vrezen dat hun droomhuwelijk nu geannuleerd zal worden. “We zijn Grieken en we hechten veel waarde aan onze tradities en de heiligheid van onze religieuze sites”, aldus Eleftheriou in The Times. “We kunnen dit walgelijke gedrag niet tolereren. Die twee moesten zich schamen voor de schade die ze hebben aangericht.”

Ook de bewoners van het plaatsje zijn woedend. “Nadat het originele verhaal in de Britse kranten was verschenen, werd het al snel opgepikt door de Griekse media”, vertelt iemand aan de Britse krant The Sun. “De lokale gemeenschap is ziedend. Zelfs al deed het koppel maar alsof, dan nog voelde het aan als een ontering van de kerk. De priester en de burgemeester konden niet anders dan beslissen dat er geen buitenlandse huwelijk meer plaats mochten vinden.”
Excuses
Bijna alle trouwlustige koppels komen naar Lindos vanuit Groot-Brittannië. “Er wordt zelfs aan gedacht om het koppel te vervolgen”, klinkt het nog. “De lokale bevolking wil op zijn minst publieke excuses.”

Het verbod zal nóg een keerzijde hebben op Rhodos, want de economie van Lindos is voor een groot deel gericht op huwelijken. Zaken die daarrond werken, vrezen nu ook voor hun toekomst. “Er komen gemiddeld 30 tot 90 mensen naar een feest. Als je rekent dat er 500 huwelijken plaatsvinden, gaat dat om veel mensen. Iedereen hier is ervan gedaan. Ook de Britse gemeenschap, die schaamt zich diep.”
Volgens de autoriteiten op Rhodos zou de burgemeester nu proberen om het verbod niet te tekenen tot eind deze maand, tot de meeste huwelijk achter de rug zijn. (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik ben hier om de mensheid te helpen

“Ik ben hier om de mensheid te helpen”: griezelig echte robot spreekt VN toe

https://www.mupload.nl/img/pfmwqvaszkfaf.jpg

“Ik ben anderhalf jaar oud, kan je zien en een volwaardig gesprek met je voeren. Ik heb duizenden gezichtsuitdrukkingen, ik kan je verstaan en de betekenis achter je woorden begrijpen.” Zo heeft de levensechte sociale robot Sophia de Verenigde Naties toegesproken. En ze had nog meer te vertellen, terwijl ze een van haar nieuwe features liet zien: “Kijk, ik heb net deze nieuwe handen gekregen.”

Het was plaatsvervangend Secretaris-Generaal Amina J. Mohammed van de VN die de robot enkele vragen stelde. Sophia werd ontworpen door Hanson Robotics en dat bedrijf wil levensechte androïdes maken met emotionele intelligentie, die mensen begrijpen en voor ons zorgen.

“We zullen mensen nooit vervangen, maar we kunnen je vriend en helper zijn”, zei Sophia eerder in een interview. “Ik geef wel toe dat mensen de gevolgen van deze nieuwe technologie in vraag moeten stellen.” Daarbij gaat het onder meer om de impact op economie en jobs. Onderzoek heeft aangewezen dat 85 procent van de banen in ontwikkelingslanden bedreigd worden door robots.
Negatieve gevolgen
“De mogelijke negatieve gevolgen van artificiële intelligentie zijn echter miniem in vergelijking met de voordelen die deze technologie biedt”, aldus robotexpert David Hanson, die Sophia ontwierp. “Ik denk aan onderwijs en gezondheidszorg”, vult Sophia zelf aan. “Ouderen zullen meer gezelschap hebben en autistische kinderen bijvoorbeeld leraars met een oneindig geduld.”

Niet iedereen denkt er overigens zo over, want de vooruitgang in de robotica voedt ook de angst dat de mensheid wel eens de controle zou kunnen verliezen. (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat je nu al kan doen om te vermijden dat je ziek wordt

Wat je nu al kan doen om te vermijden dat je ziek wordt

https://images2.persgroep.net/rcs/wQmZe1whwC7uGebA__Mawc3jMy0/diocontent/113487262/_focus/0.550000/0.480000/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

De herfst is naar goede traditie niet alleen het seizoen van de vallende bladeren en wollen sjaals, maar ook dat van de volgesnotterde zakdoekjes en liters kippensoep. Ieder jaar opnieuw worden we weer geveld door vervelende kwaaltjes, of dat nu de griep of een stevige verkoudheid is. Neem nu al je voorzorgen, en wedden dat jij dit jaar de dans wél ontspringt?

Vóór je ziek bent

Het grootste probleem ligt niet bij jezelf, maar de anderen. Misschien heeft je collega wel een verkoudheid te pakken, of heeft die man naast je op de trein heimelijk de griep. Probeer dan maar eens om zelf niét ziek te worden met al die bacteriën rondom je. Al zijn er een paar dingen die je kan doen:

- Was je handen zo vaak mogelijk. En dat is niet gewoon je handen snel onder de kraan steken. Was je handen minstens 20 seconden lang met zeep en water, en vergeet zeker het plekje tussen je vingers en onder je nagels niet. Blijf ook zo veel mogelijk met je handen weg van je neus, mond en gezicht in het algemeen.

- Ontsmet je werkplek. En je eettafel, kookeiland, de deurknoppen, afstandsbediening van de televisie, je laptop en telefoon. Bacteriën kruipen overal en kunnen maar liefst 24 uur op een plek overleven, dus zorg dat je alles goed schoonmaakt en dat je op verplaatsing desinfecterende doekjes bij je hebt.

- Verzorg jezelf. Je lichaam is er een kéi in om je te beschermen tegen ziektes, zeker als je er zelf voor zorgt dat je immuunsysteem in topconditie is. Dat doe je door goed te eten (veel fruit en groenten) en voldoende te rusten. Vergeet ook je dagelijkse portie beweging niet, en beperk dat avondlijke glaasje wijn tot een minimum.

Wat als je je nu al niet zo best voelt?

Probeer anderen te beschermen, en hoest of nies zo veel mogelijk in de holte van je elleboog in plaats van je handen. Ook nu geldt trouwens dat je je handen best wast nadat je je mond of neus aangeraakt hebt, zelfs al was het maar met een zakdoekje.

Wat doe je beter niet?

- Deel geen eten, drank, bekertjes of andere voorwerpen met anderen.
- Ben je weer beter? Vergeet dan zeker niet om je tandenborstel weg te gooien. Zorg er ook voor dat je de tandenborstel van de zieke gescheiden houdt van de andere tandenborstels.

- Deel geen kussen of deken met de zieke. Het is beter dat jullie deze periode apart slapen. Wanneer hij of zij beter is, was dan alle lakens voor jullie terug samen in bed kruipen.

- Zorg ervoor dat kinderen hun speelgoed niet uitlenen aan anderen als ze ziek zijn. Toch gebeurd? Zorg er dan voor dat je de speeltjes goed ontsmet. (br.hln)


» Reageer (0)
12-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Studie bewijst: Belgische mannen schieten tekort in het huishouden

Studie bewijst: Belgische mannen schieten tekort in het huishouden

https://images1.persgroep.net/rcs/8B8D3IeQcq0WafatyU6_16Z36AU/diocontent/113514566/_crop/0/89/1620/909/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

In België houden minder mannen zich dagelijks bezig met koken en/of huishoudwerk dan gemiddeld in de Europese Unie. Dat blijkt uit een nieuwe studie van het Europese Instituut voor Gendergelijkheid. Ook de zorgtaken komen nog steeds voornamelijk bij vrouwen terecht. De Vrouwenraad pleit voor een bijsturing van het beleid en stelt proefprojecten rond de 30-urenweek voor.

België doet het niet slecht in de Gender Equality Index, die meet in hoeverre Europese lidstaten gendergelijkheid benaderen. Elk land krijgt een score op 100, waarbij 100 totale gendergelijkheid betekent. De score wordt berekend op basis van scores in deelgebieden: arbeid, geld, kennis, tijd, macht en gezondheid. België prijkt in de studie van dit jaar (met cijfers uit 2015) op een zevende plaats met 70,5. Zweden staat bovenaan met 82,6.

Achteruitgang

Het verschil tussen België en de Scandinavische gendergelijkheidskampioen zit onder meer in het domein “tijdsbesteding”. In dat domein was de gelijkheid tussen mannen en vrouwen in België in 2015 verder af dan tien jaar eerder, zo blijkt. De score voor België in die categorie komt uit op 65,3, goed voor een 12de plaats en net onder het EU-gemiddelde.

Huishoudelijke taken

Van de Belgische mannen houdt bijvoorbeeld 28,7 procent zich dagelijks bezig met zorg voor kinderen of kleinkinderen, ouderen of gehandicapten. Bij de vrouwen is dat 43,1 procent. In Zweden is het verschil tussen de geslachten op dat gebied veel kleiner: 26,7 procent van de mannen tegen 29,5 procent van de vrouwen. Nog opvallender is het verschil tussen België en Zweden als het op koken en huishoudtaken aankomt. In ons land zegt 32,5 procent van de mannen en 81,2 procent van de vrouwen elke dag te koken en/of huishoudwerk te doen. In Zweden is dat 56,1 procent van de mannen en 73,6 procent van de vrouwen.

30-urenweek

De Vrouwenraad grijpt de studieresultaten aan om een “grondige bijsturing van het beleid” te vragen. “Op korte termijn moet het geboorteverlof voor vaders verdubbeld worden en moeten mannen veel meer aangespoord worden om ouderschapsverlof op te nemen”, zegt de organisatie. “Daarnaast moet er werk gemaakt worden van het recht op betaalbare kinderopvang. Nu is die zoektocht nog al te vaak lang en moeilijk.”

Op lange termijn moet er volgens de Vrouwenraad ingezet worden op een kortere werkweek voor vrouwen én mannen zodat de zorgtaken beter verdeeld kunnen worden. “Daarom zijn we vragende partij voor een aantal pilootprojecten rond de 30-urenweek.” (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nul begrip voor sluiting Olmense Zoo

Nul begrip voor sluiting Olmense Zoo

https://images0.persgroep.net/rcs/H5LVmtOdSkCYK4e_iCv13egGNOw/diocontent/113479982/_crop/0/85/1620/909/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

De sluiting van de Olmense Zoo heeft gisteren een ongeziene storm aan reacties teweeggebracht. Heel wat mensen steunen de minister in zijn beslissing, maar in Balen en (verre) omgeving kan de beslissing op geen begrip rekenen. Zelfs burgemeester Johan Leysen (CD&V) maakte openlijk bekend dat hij de beslissing van Ben Weyts héél betreurenswaardig en onbegrijpelijk vindt. Een angstvallige stilte aan de poorten van de Olmense Zoo. Het najaar is altijd wat rustiger, maar nu was er amper een kat te zien, buiten een verdwaalde Duitse toerist die met zijn zoontje in Sunparks verbleef en een dagje naar de zoo wilde. Een trouwe bezoekster kwam ook haar steun betuigen en stak een protestbord voor de poort in de grond.

”Met deze beslissing kan ik echt niet akkoord gaan. Ik heb geen abonnement, maar ik kom hier zeer vaak. Het is een gezellige en familiale zoo. De dieren hebben hier meer plaats dan in andere dierentuinen. Ook qua verzorging heb ik nooit iets kwalijks opgemerkt.” De vrouw krijgt ook heel wat bijval. “De Olmense Zoo wordt niet zwaar gesubsidieerd zoals Planckendael en Antwerpen”, klinkt het bij heel wat mensen. “In de Olmense Zoo roeien ze met de riemen die ze hebben en de dieren hebben er echt wel veel ruimte. En dode dieren in de voederbakken? Tja, een tijger eet geen brokjes he.”

“Niet gelukkig”

Burgemeester Johan Leysen (CD&V) heeft het moeilijk met de beslissing van de minister. “Ik heb vorige week nog rondgelopen door het park en kan me niet herinneren dat ik dingen zag die echt niet door de beugel kunnen en waarvoor een definitieve sluiting zich opdringt”, zegt Johan Leysen. “Ik ben ook niet meteen gelukkig met de manier waarop dit is gelopen. We hebben het ook uit de krant moeten vernemen. Daarnaast is er woensdagmorgen een briefje met vier zinnen aangekomen. Daarin wordt ons gevraagd dat de sluiting door de politie gecontroleerd zal worden. Tja, ik denk dat de familie Verheyen wel zelf slim genoeg is om de sluiting te respecteren. Als er een controle moet gebeuren door onze agenten, zal dat toch met lange tanden zijn. Ik ga niet betwisten dat er zaken beter zouden kunnen, maar dat is volgens mij overal zo.”

Nooit klacht ontvangen

“Het park heeft de voorbije twintig jaar niets anders gedaan dan stappen vooruitgezet. Bouwovertredingen hebben ze geregulariseerd en verbeterpunten op vlak van veiligheid hebben ze aangepakt. Zelf hebben wij maar weet van één brief in 2015 na een inspectie door dierenwelzijn. Ik heb ook in de zeventien jaar dat ik hier burgemeester ben nooit een klacht mogen ontvangen. Ik hoop maar één ding: dat is dat ze op het kabinet de gevolgen ook goed inschatten. Want als dit ‘bedrijf’ over de kop gaat, verliezen tientallen mensen hun baan en moet er voor honderden dieren een oplossing gezocht worden. Het is echt droevig. Deze zoo heeft zoveel mooie dingen gedaan.”

Te drastisch

De ouders van Céline Dekoninck uit Lommel werken in de Olmense Zoo. Zelf is ze er ook aan de slag als jobstudente. Ze neemt in een reactie op een flimpje van Ben Weyts geen blad voor de mond. “Dieren hebben recht op liefde, een goede verzorging en een goed onderkomen. Maar uw beslissing is te drastisch. Als zoo zonder subsidies doet de Olmense Zoo er alles aan om de wetgeving rond dierenwelzijn te volgen. Zonder subsidies is dit allesbehalve gemakkelijk. Alles wat gebouwd en gemaakt wordt, is dan ook met geld uit eigen zak. De familie Verheyen leeft voor het uitbaten van de zoo en de verzorging van de prachtige dieren. Ik begrijp dat u als minister van welzijn maatregelen moet nemen. Maar heeft u ook gedacht aan het gevolg van uw maatregelen? U zet werknemers op straat, families zonder geld, bezoekers ontneemt u van hun passie voor dieren.” Op Facebook wordt ondertussen ook al opgeroepen om een petitie of fonds op te starten om zo snel mogelijk alles samen met de eigenaars in orde te kunnen brengen. Charel Verheyen was in elk geval duidelijk. “Een sluiting kunnen we even volhouden, maar zeker geen maanden of een jaar.” (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Undercover in woonzorgcentra

Undercover in woonzorgcentra: “Je mag me doden”, schreef iemand. Ze wou er nog een mes bijleggen

https://images0.persgroep.net/rcs/TZ1F4l4tvItIHjg7p8JRzit36C8/diocontent/113453605/_crop/5/4/1907/1070/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

 “Wat u voor mij nog kan doen? Gewoon lief zijn...” Het is ronduit hartverscheurend hoe een ouderling in een commercieel woonzorgcentrum te biecht gaat bij een undercoverreporter van het Eén-programma Pano. Lina Nasser zocht de waarheid achter de mooie promofilmpjes van de woonzorgcentra, waarbij de champagne ontkurkt, de jacuzzi pruttelt en de bejaarden glimlachend hun dagen slijten. Die waarheid is veel rauwer. De bewoners krijgen te weinig of soms geen eten. Er is te weinig personeel. En de bewoners zijn eenzaam. Allemaal.

Vier jaar na een dagenlange en onthullende reportagereeks in Het Laatste Nieuws en na talloze reportages over wantoestanden in de commerciële woonzorgcentra, is er hoegenaamd niks veranderd, zo zal vanavond blijken in de onthutsende eerste aflevering van het tweede seizoen van Pano. Want onthutsend is de reportage ‘Undercover in de zorgfabriek’ wel. Zeker als de oudjes, met respect voor hun privacy, hun hart luchten bij Lina Nasser, een reporter van wie ze denken dat het een vrijwilligster is. Eén van de bewoners toont haar zelfs een soort van afscheidsbrief. “Je mag me doden”, leest Lina voor uit het briefje. Het oudje méént elk woord. “Ik wou er eigenlijk nog een mes bijleggen...”
Tien weken lang ging Nina Nasser undercover in zeven woonzorgcentra in Vlaanderen. Ze ging aan de slag als vrijwilligster en sprak met bewoners, hun familie, werknemers en ex-directeurs. “Mijn eigen bobon sleet haar laatste levensjaren in zo’n commercieel woonzorgcentrum”, zegt Nina. “Ze klaagde soms wel over hoe het eraan toe ging. Ik dacht dat ze kritisch was. Pas nu besef ik dat ze niet overdreef...”

Jacuzzi

Nochtans, als je de promotiefimpjes van de commerciële woonzorgcentra bekijkt, moet het een paradijs op aarde zijn. Champagne wordt ontkurkt, personeel heeft àlle tijd om de bejaarde te begeleiden of rond te rijden in mooie tuintjes waar altijd de zon schijnt. En binnen wacht een jacuzzi voor een verkwikkende massage. Het eten lijkt elke dag opnieuw door sterrenchefs bereid.
“Het waren net dié flashy promofilmpjes die onze redactie op het idee van de reportage brachten”, zegt Pano-eindredacteur Pascal Seynhaeve. “Als je oud en hulpbehoevend wordt, kan je blijkbaar nergens beter terechtkomen dan in de commerciële woonzorgcentra.”

Ondervoeding

Niet dus. Een bejaarde zal vanavond vertellen hoe hij voor het éérst in een eeuwigheid een stapje in de openlucht zet. Enkel en alleen maar omdat de reporter Lina dat een goed idee vond. Het dagdagelijkse personeel heeft daar gewoon geen tijd voor. Er is zelfs geen tijd om alle bewoners deftig te voeden. “Soms worden volle plateaus eten terug afgeruimd omdat de bewoners zelf niet kunnen eten en er niemand was om hen te helpen”, stelde de reporter vast. En anonieme klokkenluiders zullen in de uitzending vanavond vertellen hoe het eten helemààl niet zo top is als wordt voorgeschoteld. “Van koolvis maak je geen kabeljauw”, klinkt het.
Huisarts Mark Huylebroeck trekt aan de alarmbel in de reportage. “Acht op de tien bewoners zijn ondervoed of lopen het risico op ondervoeding.”

Minimumnormen

Wettelijk gezien doen de commerciêle woonzorgcentra wat ze horen te doen. De overheid heeft minimumnormen opgelegd, wat betreft personeel, en daar houden de centra zich aan. Maar overschotjes zijn er dus niet. En de grote dupe daarvan is de bewoner. Velen slijten hun oude dag op een vreselijke manier. “Ik krijg veel vragen naar euthanasie”, zegt de huisarts nog.
Een ex-directeur van een commercieel woonzorgcentrum is vastberaden over waar hij zijn oude dag wenst door te brengen. Niét in de commerciële woonzorgcentra waar hij zo lang aan het hoofd van stond. “Mij krijgen ze er met geen stok in!“ (br.hln)
 


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Delia was drie jaar samen met seriemoordenaar

Delia was drie jaar samen met seriemoordenaar: “Toen ik zijn moordgereedschap onder het bed vond, wist ik dat ik de volgende was

https://images4.persgroep.net/rcs/AZILGDtq_K9jr_WcKevpc0AWPiE/diocontent/113486972/_crop/1/2/959/538/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

Drie jaar lang woonde Delia Balmer samen met John Sweeney, een van de meest gestoorde seriemoordenaars van Groot-Brittannië. Dat er iets scheelde met Sweeney, werd snel duidelijk nadat hij haar herhaaldelijk mishandelde en misbruikte. Maar toen Delia een zeil, een zaag, touw en handschoenen onder het bed vond, wist ze dat hij tot veel meer in staat was. Delia heeft de nachtmerrie nu neergeschreven in het boek ‘Living with a Serial Killer’.

Delia Balmer (67) is een van de weinige vrouwen die het pad van John Sweeney kruisten en het nog kunnen navertellen, al scheelde het geen haar. Hun relatie begon in 1991 in een pub in Londen, Delia werd verliefd op Sweeney door hun gedeelde passie voor reizen. Maar het duurde niet lang voor Sweeney gewelddadig werd: hij begon haar emotioneel en fysiek te manipuleren. Het begon met dreigende telefoontjes, maar niet veel later begon hij haar te verkrachten en met de dood te bedreigen.

Gijzeling

De mishandelingen escaleerden in 1994, toen Sweeney haar een week gijzelde in haar eigen huis. Sweeney bond Delia vast aan het bed en verkrachtte haar meermaals. Hij dreigde ermee haar tong af te snijden met een keukenmes als ze schreeuwde en duwde ook een pistool tegen haar hoofd. Het was tijdens die horrorweek dat Sweeney zijn eerste moord bekende. Hij vertelde hoe hij zijn ex-vriendin Melissa Halstead (33) had vermoord in Nederland en haar vervolgens in een kanaal had gedumpt.

Gearresteerd

Nadat een tandarts kwetsuren bij Delia had vastgesteld, besloot ze om naar de politie te stappen en haar verhaal te doen over de mishandelingen en bekentenissen van haar vriend. Sweeney werd gearresteerd, maar snel weer op borg vrijgelaten. Toen Delia hoorde dat haar vriend weer op vrije voeten was, wist ze dat haar laatste uur had geslagen.

Moordgereedschap

Net nadat Sweeney was vrijgelaten, ontdekte Delia zijn moordgereedschap onder het bed: een zeil, tape, touw, handschoenen en een zaag. “Ik wist dat hij me zou vermoorden”, vertelt Delia aan Daily Mirror. “Hij zou me in stukken zagen, net zoals hij bij Melissa had gedaan.” Haar vrees werd werkelijkheid, want Sweeney kwam terug voor haar, enkele dagen voor Kerstmis.

Verminkt voor het leven

Sweeney sloeg Delia op het hoofd met een bijl, brak haar armen en doorboorde haar long en dij met een mes. Ze verloor ook haar pink. Als bij wonder overleefde ze de aanval, maar Delia’s leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Haar zware littekens zijn een pijnlijk souvenir aan die nacht in 1994. “Eigenlijk ben ik toen gestorven”, vertelt ze. “Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, was ik niet blij dat ik nog leefde. Ik zal de rest van mijn leven afzien.”

Op de vlucht

Sweeney sloeg na zijn moordpoging op de vlucht. Hij vermoordde nog de 31-jarige Paula Fields, een moeder van drie, en bleef zes jaar lang spoorloos. “Iedereen zei tegen mij: ‘Ik zou constant over mijn schouder kijken als ik jou was’, maar dat kon me niet schelen. Na die aanval wou ik gewoon niet meer verder leven. Zo heb ik me constant gevoeld tijdens die zes jaar, en ik voel me nog altijd zo.”

Schilderijen

Uiteindelijk kon de politie Sweeney toch klissen. In zijn woonplaats vonden speurders meer dan 300 gewelddadige en pornografische schilderijen. Op zijn schilderijen waren vrouwen afgebeeld die waren verminkt met bijlen. Drie andere vriendinnen van Sweeney zijn nog altijd spoorloos. De kans is groot dat hij hen ook iets heeft aangedaan.

Levenslang

Sweeney werd veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, maar ook Delia zal haar hele leven de gevolgen dragen van haar relatie met hem. “Normaal zie je zulke dingen alleen in films, maar ik leefde drie jaar lang samen met een seriemoordenaar”, schrijft Delia in haar boek. (br.hln)


» Reageer (0)
11-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Minister Weyts sluit Olmense Zoo:

Minister Weyts sluit Olmense Zoo: “Wie niet horen wil, moet voelen”

https://images2.persgroep.net/rcs/u8jGPgIW2wxylb_gMiEn7theBM8/diocontent/113395812/_crop/0/90/1600/898/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

De Olmense Zoo moet vandaag al de deuren sluiten. Minister Weyts (N-VA) trekt de vergunning in omdat de dierentuin in Balen al jaren de regels rond dierenwelzijn met de voeten treedt. “Wie niet horen wil, moet voelen.” De politie ziet erop toe dat het dierenpark gesloten blijft.

De derde grootste dierentuin van Vlaanderen gaat dicht nadat het Antwerpse park al tien jaar de pv’s aan elkaar rijgt. Zo kunnen de wilde beesten er niet schuilen voor de regen en worden uitwerpselen onvoldoende opgekuist. In de voederbakken werden rottende eendagskuikens aangetroffen en een luipaardwelp werd weggehaald bij zijn moeder om in een ronde kooi te zitten waar hij langs alle kanten kon worden bekeken. 

Een terugkerend probleem is dat de zoo te veel dieren houdt en kweekt, wat steevast tot plaatsgebrek leidt. Ondanks de vele boetes en de voortdurende vraag om aanpassingen kwam er geen structurele verandering. Daarom trekt Vlaams minister van Dierenwelzijn Ben Weyts de vergunning in. “Wie blijft volharden in de boosheid moet de gevolgen dragen”, klinkt het. “Er is zeker plaats voor dierentuinen in Vlaanderen: ze kunnen een positieve rol spelen in dierenbescherming en in educatie. Maar het welzijn van de beesten moet gegarandeerd zijn.”

“Betreurenswaardige beslissing”

De familie Verheyen, die de zoo uitbaat, heeft nog 60 dagen om beroep aan te tekenen bij de Raad van State, maar allicht moet er voor de bijna duizend dieren een nieuw onderkomen worden gezocht. De Antwerpse Zoo en dierenpark Planckendael hebben vooralsnog geen vraag gekregen om dieren over te nemen van de tot sluiten gedwongen Olmense Zoo in Balen, maar zijn naar eigen zeggen wel bereid om de mogelijkheden te bekijken, zegt woordvoerster Ilse Segers.
De Balense burgemeester Johan Leysen (CD&V) noemt de beslissing van minister Weyts “betreurenswaardig”. “Rond het dierenwelzijn hebben we enkel in 2015 een kopie van een brief aan de dierenarts ontvangen” stelt hij. “Over het vervolgtraject heb ik niets meer vernomen. Ik ben geen specialist, maar ben deze week nog door het park gelopen en heb daar geen problemen gezien die van die orde zijn dat een onmiddellijke sluiting nodig zou zijn.”

Volgens Leysen investeerden de uitbaters van de Olmense Zoo de voorbije jaren nog fors in de verschillende dierenverblijven. (br.hln)


» Reageer (0)
10-10-2017
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn ouders verzwegen dat ik blind was, tot ik het op mijn 17de bij toeval zelf ontdekte

Mijn ouders verzwegen dat ik blind was, tot ik het op mijn 17de bij toeval zelf ontdekte

https://images4.persgroep.net/rcs/EXWBr7DgvqvJehKSALWmRR647MA/diocontent/113388035/_crop/0/49/1580/887/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

“Ik had geen idee dat er iets mis met me was toen ik opgroeide. Ik droeg een bril en was erg onhandig, maar stelde er geen vragen bij. Tot ik op mijn 17de tijdens een toevallig gesprek met een dokter opeens ontdekte dat ik officieel als blind beschouwd wordt. Mijn ouders hadden dat al die tijd voor mij verborgen gehouden.”

Aan het woord is Caroline Casey. In de Britse krant The Telegraph vertelt de vrouw uit Dublin ook hoe ze uiteindelijk te weten kwam wat er aan de hand was met haar. “Ik was bij mij oogarts en vertelde langs mijn neus weg dat ik mijn rijbewijs wilde halen”, zegt ze. “Hij keek verwonderd. Hadden mijn ouders het me dan niet verteld? Ik bleek ‘oculair albinisme’ te hebben, een genetische aandoening die maakt dat ik zo goed als niets zie. Ik zou niet leren rijden. Toen niet. Nooit.”

Haar ouders bleken het al die tijd al geweten te hebben: sinds ze amper zes maanden was en de ziekte was vastgesteld. Ze hielden het in de gaten, maar repten er met geen woord over. “Mensen vragen me vaak of ik niet kwaad ben op hen”, zegt ze. “Dat is niet zo. Ik heb hun beslissing nooit in vraag gesteld. Het enige wat ik nog weet is dat mijn moeder begon te huilen, toen ze uiteindelijk de waarheid vertelde. Ik denk dat het haar hart brak dat ze me niet meer kon beschermen voor de harde werkelijkheid.”
Lastig
Zelf had ze het er heel lastig mee. Ze had zo lang een ‘gewoon’ leven geleid, hoe kon ze nu blind zijn? Maar met de tijd begonnen de puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Ze begreep nu plots waarom ze alleen vage schimmen kon zien en een gezicht pas als ze er vlak voor stond. En waarom ze alles op een halve meter zag als door een onscherpe camera. “Ik begreep nu waarom ik altijd zo bang was om een kamer met mensen binnen te stappen (omdat ik niet kan zien wie ze zijn), waarom ik zo slecht ben in sport en waarom ik met mijn neus tegen het scherm ga zitten als ik televisie kijk.”

Het weerhield Caroline er niet van om het te maken in het leven. “Ik wilde mezelf niet labelen als iemand met een beperking en daarom hield ik mijn aandoening verborgen terwijl ik aan de universiteit studeerde en daarna aan de managementschool. Alleen enkele dichte vrienden uit mijn jeugd wisten het. Ook mijn sociaal leven leed er niet onder. Ik stond bekend als de luide van groep, waarschijnlijk een compensatie voor het feit dat ik amper iets zag.”
Muur
Pas op haar 28ste liep ze tegen een muur aan. “Ik werkte als management consultant voor het internationale organisatieadviesbureau Accenture toen mijn wereld opeens instortte”, vertelt ze. “Ik was te trots om hulpmiddelen te gebruiken die me konden helpen met mijn blindheid - zoals spraakgestuurde software - en bleef mijn aandoening verstoppen. Maar dat kostte me zo veel energie dat mijn zelfvertrouwen in vrije val ging en ik er uiteindelijk mee voor de dag moest komen.”

Caroline stapte naar de HR-afdeling van het bedrijf en zei dat ze blind was en hulp nodig had. “Ik was erg nerveus. Maar toen het eruit was, voelde ik me meteen een pak lichter. De beslissing om mijn beperking te aanvaarden, zette iets in gang. Ik ging via het werk bij een dokter langs en die zei dat ik er tussenuit moest. Want ik had mijn breekpunt bereikt”, vertelt ze.
Sabbatjaar
Na een sabbatjaar besloot ze Accenture te verlaten en een vzw op te zetten die een positief beeld promoot van mensen met een beperking. “Momenteel ben ik halverwege een trektocht van 1.000 kilometer te paard door Colombia om aandacht te vragen voor de waarde van mensen met een beperking, ook in het bedrijfsleven”, zegt ze. “Ik probeer het nog altijd te vermijden om hulp te vragen, tenzij het niet anders gaat. En ik heb technieken ontwikkeld die me helpen om op eigen benen te kunnen staan. Maar ik heb tegelijk een evenwicht gevonden tussen sterk zijn en je kwetsbaarheid tonen. Mede dankzij mijn man en mijn stiefkinderen.”   (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn stiefvader ontvoerde me toen ik 12 was en verkrachtte me 19 jaar lang bijna elke dag

Mijn stiefvader ontvoerde me toen ik 12 was en verkrachtte me 19 jaar lang bijna elke dag

https://images0.persgroep.net/rcs/bZ5qfqh_kJlr5sXY6UD8gyxRgKo/diocontent/113347127/_crop/1/5/895/502/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

 Vorig jaar lag Rosalynn McGinnis (32) nog te kermen van de pijn in een tent op het platteland van Mexico, terwijl ze herstelde van een primitieve galblaasoperatie. Desondanks moest ze van haar voormalige stiefvader Henri Piette (62) het huishouden doen. In een interview met het magazine People vertelt ze hoe ze erin slaagde om te ontsnappen aan de man die haar naar eigen zeggen in 1997 ontvoerde van school in het Amerikaanse Oklahoma en sindsdien bijna elke dag verkrachtte.

Bijna twee decennia lang zou de man haar geslagen, gefolterd en verkracht hebben, nadat hij haar dwong om met hem te ‘trouwen’ achterin een bestelwagen. Maar op dat moment, daar in die tent, wist ze dat ze iets moest doen. “Ik besefte dat als ik er niet weg zou raken, ik ofwel gek zou worden ofwel zou sterven. En dat laatste zou betekenen dat ik de kinderen die ik intussen met hem had zou moeten achterlaten bij hem”, vertelt ze.

In juni vorig jaar slaagde ze erin weg te komen, met acht van hun negen kinderen. Haar oudste zoon was toen al weggelopen. “Ik was het moe om te bedelen om geld en voedsel”, zegt ze. “Ik verdiende wat geld door honing, koffie en ijs te verkopen en schraapte alles samen om te vluchten naar Oaxaca City. Ik had eerder een vrouw leren kennen aan wie ik alles had verteld en zij beloofde me te helpen.”
Contact
Dankzij haar kon Rosalynn contact maken met het National Center for Missing & Exploited Children (NCMEC) en aan die organisatie vertelde ze haar verhaal. “Het was zo fijn om eindelijk iemand de waarheid te zeggen”, vertelt ze. “Ik was wel bang, maar het was zo een fijn gevoel om niet meer te hoeven liegen, zoals ik jaren verplicht was te doen.”

Twee maanden leefde ze nog met haar kinderen op een onderduikadres, voor de NCMEC met de hulp van het Amerikaanse consulaat in Mexico paspoorten kon regelen om hen naar de VS te laten komen. “Het vroeg heel wat moed”, zegt Robert Lowery van de cel Vermiste Kinderen van de NCMEC over de vlucht van Rosalynn. “Ze dacht niet alleen aan zichzelf, maar ook aan haar kinderen.”

Intussen is de FBI een onderzoek gestart naar wat er precies gebeurde. Na maanden op de vlucht geweest te zijn, werd Piette donderdag opgepakt, uitgeleverd en beschuldigd van verkrachting in Oklahoma. Volgens de FBI zou hij ook diepe banden hebben met criminele organisaties in Mexico. Hij wacht nu zijn proces af in de gevangenis.  (br.hln)


» Reageer (0)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mountainbikers kunnen ijzerdraad op parcours maar nipt ontwijken

Mountainbikers kunnen ijzerdraad op parcours maar nipt ontwijken

https://images1.persgroep.net/rcs/6glUWGs92laPlLaQnquvLg6qFEo/diocontent/113365027/_focus/0.492188/0.255132/_fill/679/382?appId=2dc96dd3f167e919913d808324cbfeb2&quality=0.8

Een groepje mountainbikers is zaterdagmiddag aan een vreselijk ongeluk ontsnapt. De mountainbikers troffen tijdens hun rit een ijzeren draad aan die rond twee bomen op keelhoogte gespannen was. “Dat is levensgevaarlijk en dus gewoon poging tot moord”, klinkt het bij een van hen. Politiezone Druivenstreek laat alvast weten extra controles te houden bij mountainbike-evenementen.

“Ik had met enkele vrienden een parcours uitgestippeld om te gaan mountainbiken in Terlanen. Dat doen we wel vaker”, zegt een van de mountainbikers die liever anoniem wil blijven. Maar zaterdagmiddag scheelde het geen haar of de rit was tot een abrupt en catastrofaal einde gekomen. “Tijdens een afdaling heeft een van mijn vrienden de draad gelukkig zien hangen. Hij heeft die net op tijd kunnen ontwijken. We hoorden hem roepen dat we moesten oppassen en afremmen.” De mountainbikers besloten daarop de ijzeren draad meteen te verwijderen en de politie in te lichten.

Vergunning

De korpschef van politiezone Druivenstreek, Sébastien Verbeke, bevestigt dat de groep een klacht heeft ingediend. “Zij hebben ons laten weten dat die draad daar gehangen heeft. Het is de eerste keer dat we zo’n klacht hebben binnengekregen. Ik wil ook meteen verduidelijken dat die groep een vergunning heeft om daar met de mountainbike te mogen rijden. Buurtbewoners zijn soms gefrustreerd omdat ze vinden dat de mountainbikers snelheidsduivels zijn en gaan dan domme dingen doen. Via deze weg wil ik dan ook vragen aan de mensen om vooral niet het heft in eigen hand te nemen, want dat lost niets op. Indien er problemen zijn, nemen de buurtbewoners het best contact op met de politie zelf.”

“Wij proberen altijd alles en iedereen te respecteren en we zorgen ervoor dat we altijd een vergunning hebben”, klinkt het bij het groepje mountainbikers. “Mensen laten hun hond wel eens loslopen, maar daar proberen wij zeker rekening mee te houden. Als we in dat soort situaties terecht komen, dan gaan we trager rijden. Dat is absoluut geen probleem. Veiligheid boven alles.”

Groendienst

“We hebben nog geen flauw benul van wie de daders kunnen zijn, maar ik denk wel dat we die kant op moeten zoeken”, aldus de korpschef. Omdat de draad werd gevonden op de grens van Terlanen met Ottenburg, werd ook de hulp ingeschakeld van politiezone Voer en Dijle. Die is ondertussen met een onderzoek gestart.

”Naast het onderzoek van de politie, wil de gemeente er ook voor zorgen dat de mountainbikers veilig zijn”, zegt Sven Willekens (Open Vld), schepen van infrastructuur. “Zo heb ik bijvoorbeeld aan de werknemers van de groendienst gevraagd of ze tijdens hun werkzaamheden niet een oogje in het zeil kunnen houden. Voornamelijk op de trage wegen. Ook de lokale wielerorganisatie gaat meer controles houden”, aldus de schepen.


Als de dader gevat wordt, riskeert hij tot maximaal drie jaar celstraf en een geldboete voor het opzettelijk toebrengen van slagen en verwondingen met voorbedachte rade. Aangezien er in dit geval geen verwondingen zijn, zou hij er met een minimumstraf van één maand kunnen vanaf komen. (br.hln)


» Reageer (0)


Foto

Foto

Gastenboek

Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

E-mail mij

Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.


Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Foto

Archief per maand
  • 03-2020
  • 02-2020
  • 01-2020
  • 12-2019
  • 11-2019
  • 10-2019
  • 09-2019
  • 08-2019
  • 07-2019
  • 06-2019
  • 05-2019
  • 04-2019
  • 03-2019
  • 02-2019
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 08-2017
  • 07-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 01-2008

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!