Gigantische ontdekking onder dit mini-eilandje “zou de hele wereldeconomie kunnen veranderen”

Japanse wetenschappers hebben een ontdekking gedaan die weleens de volledige wereldeconomie kan omgooien. Onder Minamitorishima, een mini-eilandje in de Stille Oceaan, vonden ze 16 miljoen ton zeldzame metalen die van grote waarde zijn voor de techindustrie. De wetenschappers bundelden hun bevindingen in het wetenschappelijk tijdschrift Scientific Reports.

In de modder rond het koraaleiland Minamitorishima, ook Marcuseiland genoemd, zit meer dan 16 miljoen ton aan zeldzame metalen dat gebruikt kan worden in smartphones, elektrische wagens en kernreactoren. De onderzoekers vonden bijvoorbeeld ook yttrium, een erg zeldzaam metaal dat wordt gebruikt voor cameralenzen en smartphoneschermen.

Jack Lifton van Technology Metals Research LLC, dat niet betrokken was bij het onderzoek, noemt de ontdekking een gamechanger voor Japan en de wereldeconomie. “Japan kan waardevolle metalen leveren aan de rest van de wereld op nagenoeg oneindige basis”, vertelt Lifton aan The Wall Street Journal. “De gevonden metalen zijn erg belangrijk in de moderne samenleving.”

Ton Bastein, grondstoffenexpert bij de Nederlandse Organisatie voor Toegepast Natuurwetenschappelijk Onderzoek (TNO), zegt tegen de Nederlandse zender NOS dat een groter aanbod van de bijzondere metalen een goede zaak is, maar nuanceert het ook: “Er is absoluut geen tekort aan deze metalen. Er zat al voor duizenden jaren in de grond”.

China

Voorlopig heeft China de macht over de markt van de zeldzame metalen. Volgens CNN bezat het land in 2015 ongeveer 95 procent van de markt, maar die dominantie zou nu kunnen verdwijnen. Dat zegt ook Bastein tegen NOS: ”Als het tot echte mijnbouw komt, dan zou dat de afhankelijkheid van China verminderen”. Volgens Bastein zou het dan ook goed nieuws zijn als er een tweede land is waar de metalen vandaan kunnen komen.

De Japanse wetenschappers zijn alvast overtuigd dat het zal lukken om de metalen te winnen, al moet het materiaal wel van ver komen: het vasteland ligt op een afstand van 2.000 km. De vondst roept meteen ook vragen op over welke metalen nog allemaal te vinden zijn op onze zeebodem.  (br.hln)

Sjakie’s Chocolade Museum opent en kinderen tot 5 jaar mogen gratis binnen

In het Nederlandse Middelburg, op een uurtje rijden van Gent, opent komend weekend Sjakie’s Chocolade Museum, een museum over chocolade. Je kan er chocolade zien, ruiken, voelen en uiteraard proeven. Kinderen tot vijf jaar mogen er gratis binnen.

Het museum in Zeeland is een initiatief van Chocolate Lovers, een stichting die chocoladeproducten maakt en verkoopt om geld in te zamelen voor gezinnen met langdurig zieke kinderen. Bezoekers van het museum komen te weten waar cacao vandaan komt en hoe chocolade wordt gemaakt. Sjakie’s Chocolade Museum is vijf dagen per week open, van woensdag tot en met zondag, van 11.00 tot 17.00 uur. Toegang kost vier euro, maar kinderen tot 5 jaar mogen gratis binnen. Het monumentale pand is niet geheel toegankelijk voor rolstoelen. Op afspraak zijn er wel mogelijkheden, aldus Richard Jansen van Chocolate Lovers. Ook groepen van meer dan twaalf mensen of scholen kunnen er op afspraak terecht. Het museum bevindt zich in het huis ’s Hertogenbosch aan de Vlasmarkt in Middelburg. (br.hln)

GERECHT NEEMT CANNABISOLIE VAN SOFIE VONCKEN (9) IN BESLAG

Papa, ga ik nu dood?

Jean-Pierre Voncken is woedend. Zijn 9-jarige dochter die aan zware epilepsie lijdt, heeft nog maar net genoeg cannabisolie voor de komende drie weken. Al de rest werd in beslag genomen door het gerecht, vermits het om een illegaal product gaat. “Ons laatste redmiddel wordt nu zelfs afgepakt. Moet mijn dochter legaal sterven?”

Sofie Voncken (9) lijdt al jaren aan de meest extreme vorm van epilepsie. Soms kreeg ze wel vijftig aanvallen per dag, maar haar ziekte wordt nu al drie jaar in bedwang gehouden. Niet met gewone medicatie, maar dankzij cannabisolie, illegaal in ons land. Sinds haar zesde experimenteren de ouders op eigen houtje voorzichtig met CBD-olie in combinatie met de medicatie die ze vanuit het UZ in Leuven krijgt toegediend. Die combinatie werkt. “De illegale olie versterkt de werking van de legale medicatie”, legt Jean-Pierre uit. “Sinds een jaar werken we met olie volledig op haar maat gemaakt. Een vriend uit het Antwerpse heeft zich erin verdiept en het resultaat is verbluffend. Sinds een jaar zet Sofie nog grotere stappen. Ze zingt, danst, praat terwijl ze voorheen geen woord zei.” Het is net die vriend die nu de politie over de vloer kreeg. Zowel het materiaal als de volledige inhoud van de koelkast - tientallen potjes olie - werden in beslag genomen. Voor de ouders van Sofie een ramp.

“Moordpoging”

“We hebben hier thuis nog één potje staan waar ze de komende drie weken nog mee toekomt. En wat dan? Moeten we dan terug naar af? Gaan we toelaten dat ze weer zware aanvallen kan krijgen mét de dood als gevolg? Draai en keer het hoe je wil, maar dit is een moordpoging vanuit de overheid.” Zware woorden van Voncken, maar de man kan het naar eigen zeggen niet anders omschrijven. “Als de gewone medicatie niet helpt, moet je als regering vaststellen dat er bepaalde patiënten zijn die wél geholpen worden door cannabisolie. Het heeft toch geen zin om weg te kijken. We hebben vorig jaar letterlijk duizenden studies afgeleverd aan het adres van federaal minister Maggie De Block (Open Vld). Ze legde ze gewoon naast zich neer.” Intussen blijkt dat er mogelijk wordt gestart met onderzoek. “Maar dat is in Nederland, Polen, de Verenigde Staten allang gebeurd. Waarom moet ons land weer achterblijven? We voelen ons net criminelen en proberen alleen maar onze dochter te genezen. Mijn dochter vraagt zich af of ze nu doodgaat.”

Volgens Voncken is de druk onhoudbaar en kloppen er wekelijks mensen bij hem aan. “Zoveel positieve resultaten, en allemaal patiënten die in de illegaliteit bezig zijn. Indien er nu ook gejaagd zal worden op de olie, vrees ik dat veel mensen voor euthanasie zullen kiezen.” De Block maakte de spray voor MS-patiënten op basis van cannabis wél legaal. Van de CBD-olie is voorlopig geen sprake. (br.hln)

‘The Voice’-winnares Luka is de nieuwe zangeres van Hooverphonic

Luka Cruysberghs, winnares van The Voice van Vlaanderen 2017, wordt de nieuwe zangeres van Hooverphonic. Ze kondigt ook meteen haar eerste concert aan.

Vlaanderen kent Luka (17) van haar Blind Audition op ‘Sweet Dreams’ van Marilyn Manson in het voorbije seizoen van ‘The Voice van Vlaanderen’. Tijdens het programma durfde ze het ook aan om ‘Mad About You’ van Hooverphonic te zingen, en dat onder het waakzame oog van coach Alex Callier. 

Blijkbaar was hij onder de indruk want Luka komt vandaag met haar eerste Hooverphonic single: ‘Romantic’, zo maakte ze bekend via Q-music. 

Op 28 december presenteert Hooverphonic de nieuwe zangeres met een gloednieuwe live-show in de Antwerpse Lotto Arena. Er zullen dan niet alleen oude nummers, maar ook nieuw werk gebracht worden. 

De voorverkoop start op vrijdag 20 april om 10u via greenhousetalent.be. (br.hln)

Grote schat Deense koning Blauwtand ontdekt: “De vondst van mijn leven”

In een akker op het Baltische eiland Rügen in Noord-Duitsland hebben archeologen een waardevolle zilveren schat ontdekt uit het einde van de tiende eeuw. De schat bestaat uit kettingen, armbanden, kralen, broches, een hamer van Thor, ringsieraden en ongeveer vijf- tot zeshonderd gedeeltelijk doormidden gehakte munten.

Zo’n honderd van deze muntstukken kunnen worden toegewezen aan het bewind van de legendarische Deense koning Harald Blauwtand (910-987). Archeologen noemen het de grootste enkele vondst van Blauwtand-munten in de zuidelijke Baltische regio.

De vondst kwam er na een puur toevallige ontdekking van hobby-archeoloog René Schön en de 13-jarige Luca Malaschnitschenko, die in januari met een metaaldetector aan het wandelen waren op het eiland. Nabij het dorp Schaprode ontdekten ze een stuk metaal, waarvan ze toen nooit gedacht konden hebben dat het tot deze immense schat zou leiden. “Het was de vondst van mijn leven”, aldus Schön, die na drie maanden eindelijk het stilzwijgen mag doorbreken. 

Afgelopen weekend werd een stuk land van 400 vierkante meter afgegraven, waarna de schat zich blootgaf. “De schat is de grootste afzonderlijke vondst van Blauwtand-munten in de regio van de zuidelijke Oostzee en is daarmee van uitzonderlijke betekenis”, zegt archeoloog Michael Schirren van de Dienst Cultuur en Erfgoed van de Duitse deelstaat Mecklenburg-Vor-Pommeren.

De meest waarschijnlijke hypotheses luidt dat medewerkers van koning Harald I van Denemarken (Harald Blauwtand) de schat hadden begraven na een verloren veldslag in 986. Harald vluchtte daarna naar Pommeren, waar hij een jaar later overleden zou zijn.

Al in 1872 en 1874 werden op enkele kilometers afstand op het eiland Hiddensee de beroemde gouden sieraden van de Hiddensee ontdekt. Blauwtand, geboren als een Viking, wordt beschouwd als de stichter van het Deense Rijk, die het land heeft opgericht, het christendom heeft geïntroduceerd en hervormingen heeft doorgevoerd. Bluetooth is naar deze koning vernoemd. (br.hln)

Ja hoor, ook het enkelbandje is opnieuw in

Begrijpe wie het begrijpen kan: na jaren van gruwelen, is het opnieuw helemaal oké om op straat te verschijnen met Buffalo’s, heuptasje en chokers. De laatste trend uit de jaren negentig die een comeback maakt? Het enkelbandje.

Bij enkelbandjes denk je misschien spontaan aan die foute periode in het middelbaar of aan vreemde types die je onmiddellijk herkent aan hun hippieaans joie de vivre. Maar als we Haily Baldwin, Vanessa Hudgens en menig fashionista mogen geloven, zijn anklets weer helemaal in.

De truc is om een stijlvolle variant te kiezen. Blijf weg van de kleurrijke bandjes met allerlei bedels en kralen, maar kies voor een minimalistisch kettinkje. Kortom, hou het simpel. Combineer het enkelbandje met een opgerolde jeans en witte sneakers voor een gesofisticeerde look. Maar ook met open schoentjes, hakken of zelfs enkellaarsjes is het kleinood gegarandeerd een succes.

Extra tip: als je benen net melkflessen zijn, wacht je best nog even met deze rage. Zorg ervoor dat je benen een bruin kleurtje hebben, want in combinatie met zo’n bandje geeft dat een instant zomergevoel.  (br.hln)

Only heeft nu ook een label voor dames met een maatje meer

Trendy, curvy vrouwen met gevoel voor mode moeten bij Only Carmakoma zijn, het nieuw sublabel van het merk Only, dat kleding maakt voor vrouwen met een maatje meer. 

Only komt met een nieuw label naar voren dat de naam Only Carmakoma krijgt, de lijn wordt speciaal uitgebracht voor dames met een kledingmaat 42 tot 52. De collectie wordt maar liefst 8 keer per jaar vernieuwd en kan al online geshopt worden. 

Voor een T-shirt van het nieuwe label betaal je ongeveer 14,99 euro en voor een broek zo’n 54,99 euro. Stijlvol en betaalbaar, zo zien we het graag.  (br.hln)

Undercoverjournalist: “Werknemers Amazon plassen in flessen, alleen dan kunnen ze hun targets halen”

Dat de werkomstandigheden bij Amazon niet top of the bill blijken te zijn, is geen geheim. Maar de toestand is vaak nog schrijnender dan gedacht. Een undercoverjournalist ontdekte onder meer dat werknemers - die aan de slag zijn in een magazijn van de internetgigant in het Verenigd Koninkrijk - in flessen plassen om geen tijd te verliezen en zodoende hun doelstellingen te kunnen halen.

Auteur James Bloodworth doet onderzoek naar jobs waar een laag loon tegenover staat. Voor zijn boek ging hij undercover in een Amazon-magazijn in Staffordshire. Hij stelde tot zijn verbijstering vast dat arbeiders een ‘plasfles’ hadden. Werknemers waren soms tot vier verdiepingen van de toiletten verwijderd en het zou hen te veel tijd kosten om een sanitaire stop in te lassen. Uit angst om hun targets te missen, werd dan maar voor de plasfles gekozen.

“Mensen urineerden in flessen omdat ze geen pauze durfden te nemen en schrik hadden hun baan te verliezen”, verklaarde Bloodworth aan The Sun.

Over het bedrijf is al eerder uitgelekt dat het registreert hoe snel magazijnmedewerkers items uit de schappen kunnen pakken en verpakken, met strikt getimede pauzemomenten en veeleisende doelstellingen. De onderneming geeft naar verluidt strafpunten aan degenen die hun targets niet halen of langere pauzes nemen.

Uit een ander onderzoek begin februari waarbij 241 Britse magazijnmedewerkers werden geïnterviewd bleek eveneens dat op zijn minst twee medewerkers op drie niet naar het toilet durfden uit vrees te veel tijd te verliezen. Een arbeider claimde dat de opgelegde targets zodanig waren opgedreven dat hij “geen water meer dronk omdat hij toch geen tijd had om een sanitaire stop te maken”.

Ook een andere medewerker getuigde anoniem: “De doelstellingen worden ieder jaar naar boven bijgesteld. 120 producten per uur uit de rekken halen, is enorm zwaar. En ik heb nog altijd maar twee benen om dat allemaal voor mekaar te krijgen. Je moet haast lopen van de ene opdracht naar de andere. Naar het toilet gaan, kan enkel tijdens de reguliere pauze. En dan nog.”

Mensen voelden zich opvallend meer gespannen sinds ze bij Amazon aan de slag waren gegaan, zo stelden de onderzoekers vast.

Ziek uitvallen wordt Amazon-medewerkers ook niet in dank afgenomen. Een arbeidster verklaarde dat ze ziek was geworden tijdens haar zwangerschap en daarvoor een waarschuwing had gekregen. Een andere medewerker die in de loop van de werkdag ziek uitviel, naar huis ging en vervolgens een ziektebriefje kon voorleggen, kreeg eveneens een vermaning.

Amazon ontkent de beschuldigingen. In een verklaring aan Business Insider stelde het bedrijf: “Amazon biedt duizenden mensen in het Verenigd Koninkrijk een veilige en positieve werkplek aan met competitieve verloningen en allerlei voordelen vanaf de eerste werkdag. We hebben geen bevestiging gekregen dat de mensen die de enquête hebben ingevuld daadwerkelijk bij Amazon hebben gewerkt en we erkennen deze beschuldigingen dan ook niet als een nauwkeurige weergave van de werkelijkheid in onze magazijnen.

“We doen er alles aan om onze magazijn-medewerkers een geweldige werkomgeving te bieden. Vorige maand werd Amazon door LinkedIn nog uitgeroepen tot de zevende meest populaire plek om te werken in het VK en zelfs de populairste werkplek in de VS. Amazon biedt ook rondleidingen aan in de magazijnen, zodat klanten uit eerste hand kunnen zien wat er gebeurt nadat ze op de ‘koop’-button hebben geklikt.”

Amazon stelt dat de targets worden vastgelegd op basis van eerdere prestaties en het bedrijf ontkent dat het de toiletpauzes van werknemers timet. Daarnaast beweert Amazon dat het coaching en ondersteuning aanbiedt op de werkvloer.  (br.hln)

Vandaag de zon in? “Smeer je in met factor 50”

Wil je vandaag genieten van de zon? Wees dan toch maar voorzichtig! Voor het eerst dit jaar is er een UV-index van 5. Dit betekent dat de huid van meeste mensen al na 25 minuten kan verbranden.

“April is de gevaarlijkste maand van het jaar om te verbranden. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, is de zon nu al even krachtig als in augustus”, zegt VTM-weervrouw Jill Peeters. ”En als je huid verbrandt, ga je er sneller ouder uitzien. En, erger, er is gevaar voor kanker.” De UV-index ligt vandaag en de komende dagen tussen 5 en 6. Iemand met huidtype II, het meest voorkomend in onze streken, kan dan al na 25 minuten verbranden. “Maar dat wil niet zeggen dat je 20 minuten onbeschermd in de zon kan zitten”, vervolgt Peeters. “In die zin is de UV-index misleidend.” Mogen we dan helemaal niet genieten van de zon? Uiteraard wel, maar voor wie plant om vanmiddag een terrasje te doen, geeft de weervrouw wel een goede raad mee. “Zet je in de schaduw. En als dat niet lukt, bescherm je huid dan met kledij. Wat toch bloot blijft, smeer je in met zonnecrème factor 50.”

Kinderen extra beschermen

Bijkomend gevaar is dat we nog maar net uit de winter komen, en de meeste mensen nog een bleke huid hebben. ”Er is dus nog natuurlijke protectie”, vervolgt Peeters. “Want je al een bruin laagje hebt, ben je beter beschermd.” De weervrouw benadrukt dat het belangrijk is om kinderen extra te beschermen. Hun huid is immers nòg gevoeliger. “Smeer ze in voor ze naar school vertrekken en geef ze een zonnebril mee. Ook onze ogen zijn immers heel gevoelig voor UV-straling. Een teveel aan zonlicht kan leiden tot de oogziekte cataract.”

Hooikoorts

De oplopende temperaturen hebben ook effect op hooikoorts-patiënten. Zij moeten rekening houden met een toename van het aantal pollen in de lucht. “Het pollenseizoen is al een tijdje bezig. Maar zonnige en warme dagen zorgen er natuurlijk voor dat de natuur ‘volle bak’ in gang schiet. Dus dat leidt automatisch voor meer klachten bij mensen die last hebben van hooikoorts.” (br.hln)

Weg met die wallen: 5 oorzaken én oplossingen

Tot grote wanhoop van cosmeticabedrijven bestaat er nog steeds geen wondermiddel tegen wallen. Haal dus geen dure smeersels in huis, maar ga even na wat de oorzaak is. Dan kan je die donkere zakjes onder je ogen wél gemakkelijk bestrijden.

1. Slaaptekort

Laten we meteen met de deur in huis vallen: na een korte nacht zit de kans er in dat je er wat verkreukeld uitziet. De gouden regel voor wie z’n schoonheidsslaapje af en toe overslaat? Vergeet nooit of te nimmer je make-uplaag te verwijderen voor je onder de wol kruipt. Het kan ook dat je ’s nachts vocht ophoopt. Een dikker kussen kan dan wonderen verrichten.

2. Allergieën

Nu de pollen opnieuw in de lucht hangen, hebben meer mensen last van opgezwollen ogen. Tot overmaat van ramp krijg je ook last van jeuk, kriebels en een vervelende loopneus. Even bij de dokter langsgaan voor de juiste medicatie is dan de beste remedie.

3. Dehydratatie

Een avondje stappen met cocktails à volonté is nog zo leuk, helaas ben je de volgende ochtend wel volledig gedehydrateerd. Dit zorgt er voor dat de bloedvaten onder je ogen opzwellen, met die donkere, dikke kringen tot gevolg. Gelukkig is er een simpele oplossing. Door genoeg water te drinken, slinken die ondingen in een mum van tijd. Komkommerschijfjes, koele theelepels of zakjes kamillethee helpen ook én zijn een welgekomen verfrissing tegen die barstende hoofdpijn.

4. Hormonen

Buikkrampen, rugklachten en een kloppende hoofdpijn: ongesteld zijn is geen pretje. Op de koop toe kan de hormonenwisseling tijdens het maandelijkse onheil je ook opzadelen met wallen. Let er dan op dat je voldoende slaapt en gezond eet. Veel meer kan je er jammer genoeg niet tegen doen.

5. Erfelijk bepaald

Tot slot zijn er nog de pechvogels bij wie de vetophoping en donkere kringen erfelijk bepaald zijn. In dat geval valt er weinig aan te doen, buiten de zogezegde ‘kussentjes’ verstoppen onder een laagje concealer. En wie de wanhoop nabij is, kan ook nog altijd plastische chirurgie overwegen.  (br.hln)

Bart De Pauw werkt aan nieuw sketchprogramma

Bart De Pauw leek voorgoed van het toneel verdwenen, maar niets is minder waar. Volgens Het Nieuwsblad werkt hij momenteel in alle stilte aan een nieuw sketchprogramma.

Koeken Troef!, het productiehuis van De Pauw, bleef in zijn afwezigheid steeds programma’s maken voor SBS, waaronder zenders Vier en Vijf vallen. Nu werkt De Pauw echter weer mee achter de schermen. 

“Dat programma wordt nu getest”, zo zegt woordvoerder Kristof Demasure. “Bij groen licht zal het op Vier te zien zijn.”

Bart De Pauw zal zelf niet in beeld komen, maar hij is wel betrokken bij de productie. Wat zijn taak precies is binnen de ontwikkeling van het programma, is nog niet duidelijk.  (br.hln)

John haalde zijn universitair diploma en stond 17 jaar voor de klas, maar hij had een buitengewoon geheim

“Volgens mijn ouders was ik een winnaar en tijdens de eerste jaren van mijn leven geloofde ik hen”, vertelt de Amerikaan aan de BBC. “Ik duurde lang vooraleer ik kon praten, maar desalniettemin ging ik met hoge verwachtingen naar school. Ik wilde leren lezen zoals mijn zussen”, zegt John.

“Dat eerste jaar ging het nog goed omdat we nog niet zo veel moesten kunnen. In het tweede leerjaar kwam het erop aan te leren lezen. Voor mij was het precies allemaal Chinees. Ik begreep er niets van en ik wist als kind ook niet hoe ik mijn probleem moest verwoorden”, herinnert John zich nog levendig.

“Ik weet nog hoe ik ’s nachts zat te bidden, ‘Alsjeblieft Heer, laat me morgen weten als ik opsta hoe ik moet lezen’ en soms deed ik het licht aan en pakte ik een boek vast om te zien of het wonder geschiedde. Maar het mirakel bleef uit.”

Dom

“In de klas kwam ik op de rij te zitten met andere kinderen die niet mee konden. Ik wist niet hoe ik daar weg kon geraken of welke vragen ik moest stellen. Ik begon te denken dat ik gewoon dom was. Tijdens de ouderavond vertelde de leerkracht aan mijn ouders echter dat ik wel degelijk slim was en er wel zou komen. En ze lieten me overgaan naar het derde leerjaar.

‘Hij is een slimme jongen en zal het uiteindelijk wel snappen’. En ze lieten me naar het vierde leerjaar gaan.

‘Hij is een slimme jongen en komt er wel’. En zodoende mocht ik ook naar het vijfde leerjaar.

Oorlog

Maar ik snapte er helemaal niets van. Tegen dat ik in het vijfde jaar zat, had ik het opgegeven om te leren lezen. Ik stond elke dag op en ging naar school, maar het was net of ik naar de oorlog ging. Het was voor mij een vijandige omgeving waarin ik moest proberen te overleven.”

Twee jaar later zat John bijna iedere dag bij de directeur. Zijn gedrag was veranderd. “Ik gedroeg me vijandig, ik was de clown die de lessen verstoorde en ik werd zelfs van school gestuurd. “Maar dat was niet wie ik echt was. Ik wilde een goede student zijn, ik wilde slagen in het leven. Maar ik kon het gewoon niet.”

“In het tweede middelbaar besloot ik me te herpakken. Voortaan zou ik er alles voor doen wat nodig was om mijn diploma te halen. Als je je tijdens de middelbare school gedraagt, en het systeem doorgrondt, dan kan je slagen.

Spieken

Ik was heel sociaal en vond enkele slimme meisjes bereid om mijn huiswerk te maken. Ik kon mijn naam schrijven maar geen volzinnen. Ik zat op de middelbare school terwijl ik las zoals een zevenjarig kind. En ik heb dat nooit aan iemand verteld. Tijdens een toets probeerde ik te spieken of ik liet de test invullen door iemand anders. Eigenlijk was het op die manier een koud kunstje.”

Aan de universiteit was het echter een ander paar mouwen. Het werd steeds moeilijker om zijn geheim te verbergen. “Ik sloot me aan bij een studentenvereniging die kopieën had van oude examens.Sommige professoren gaven elk jaar hetzelfde examen, dus dat was een goede manier om voldoende punten te halen. Ik probeerde ook lessen te volgen met een ‘partner in crime’, iemand die me kon helpen. Maar ik moest ook steeds creatiever uit de hoek komen en was soms zelfs zo wanhopig dat ik een aantal keer heb ingebroken op school om het examen te stelen.”

Maar waarom vroeg John nooit hulp? “Omdat ik niet geloofde dat er ook maar iemand was die me kon leren lezen. Het was mijn geheim en ik bewaakte het goed. Ik was erg gemotiveerd omdat stukje papier in handen te krijgen: mijn diploma.”

Leeuwenkooi

John studeerde af en kreeg een baan aangeboden als leerkracht. Gezien zijn voorgeschiedenis leek het de meest onlogische keuze maar de jongeman besloot om er toch voor te gaan. “Ik was net uit de leeuwenkooi ontsnapt en ging er nu uit eigen beweging weer naartoe. Maar ik had mijn schooljaren overleefd en dus leek het me een goede manier om mijn geheim net daar te bewaren. Niemand verwacht namelijk van een leraar dat hij niet kan lezen noch schrijven.”

“Ik ben sportleraar geweest, ik gaf les in sociologie ... maar op het bord heb ik nooit een woord geschreven. Tijdens mijn lessen liet ik de leerlingen vaak naar films kijken en hielden we interessante debatten. Anderzijds besefte ik maar al te goed dat ik hier eigenlijk niet thuishoorde.”

Toen hij aan de slag was als leerkracht, vond hij ook de vrouw van zijn leven. Het bleek een zegen voor John. Zijn echtgenote Cathy besefte dat hij niet kon lezen toen hij eens probeerde voor te lezen aan de kinderen maar in werkelijkheid gewoon een verhaaltje verzon. Maar ze zei er niets over en probeerde haar man te helpen zo goed ze kon. Uiteindelijk heeft John lesgegeven van 1961 tot 1978.

Het keerpunt

Acht jaar nadat hij met lesgeven was gestopt, veranderde er iets. Hij was toen bijna 48 jaar en zag Barbara Bush op tv. De voormalige first lady sprak over ongeletterdheid bij volwassenen. John realiseerde zich plots dat hij niet alleen was. Hij was er eindelijk klaar voor om hulp te aanvaarden.

John ging naar de bibliotheek en sprak iemand aan over zijn probleem. Daar leerde een vrijwilliger hem lezen. Stap voor stap kreeg hij onder de knie wat hij nooit had gekund. Het voelde als een bevrijding. Hij zou zeven jaar duren vooraleer hij deftig kon lezen. De vrijwilliger moedigde hem aan om in het openbaar over zijn ongeletterdheid te praten. Eerst durfde John dat niet omdat hij zich schaamde. Maar nu heeft hij zijn verhaal al bij Oprah Winfrey gedaan en Larry King.

Sommige mensen beweerden dat hij het verhaal had verzonnen omdat het nu eenmaal te gek lijkt voor woorden dat een leraar niet kan lezen. “Maar ik wilde vooral hoop geven en laten zien dat we niet dom zijn. We kunnen allemaal leren lezen”, zegt John.

“48 jaar lang tastte ik in het duister. Tot ik eindelijk de moed vond om het spook uit mijn verleden te begraven.” (br.hln)

Het berustingssyndroom: de mysterieuze ziekte die enkel Zweden treft

Twee meisjes liggen in een bed, beiden lijkbleek en onbeweeglijk. Het zijn twee zussen, die enkel in leven gehouden worden door sondevoeding. Ze reageren op niets of niemand: ze praten niet, spreken niet en openen zelfs hun ogen niet. Je zou denken dat ze aan een zware ziekte lijden of een ongeval hebben meegemaakt, maar eigenlijk is er fysiek gezien niets mis met hen. Djeneta en Ibadeta hebben allebei het ′uppgivenhetssyndrom’ - vrij vertaald: het berustingssyndroom. 

Hoewel de foto van Wennman nu de aandacht vestigt op het mysterieuze verschijnsel, is de aandoening op zich niet nieuw. Al sinds het begin van de jaren 2000 duiken er patiënten met het syndroom op. Tegen 2005 werden er meer dan 400 gevallen geregistreerd, en vorig jaar alleen al kwamen er 60 nieuwe zieken bij. Vreemd genoeg zijn het enkel kinderen, meestal tussen de acht en de vijftien jaar oud. Maar nog opmerkelijker is dat het berustingssyndroom enkel in Zweden opduikt. Tot dusver werd nog in geen enkel ander land dezelfde diagnose gesteld.

Vluchtelingen

Djeneta (14) is al tweeënhalf jaar aan haar bed gekluisterd. Haar zus Ibadeta (15) zo’n zes maanden. Ze leven in een opvangcentrum voor vluchtelingen, en dat is nog iets dat de zieke kinderen met elkaar gemeen hebben. Ze hebben allemaal een immigratie-achtergrond: de meesten zijn afkomstig uit de voormalige Sovjet-Unie of uit Balkanlanden, en zijn met hun familie naar Zweden gevlucht in de hoop op een beter leven. Er zijn ook enkele Roma-kinderen die aan het syndroom lijden, en de laatste jaren ook Jezidi’s uit Syrië of Irak.

De kinderen in kwestie trekken zich volledig terug uit de wereld rondom hen. De eerste symptomen zijn een verminderde interesse in sociale activiteiten, en vaak gaan ze ook minder spreken. Uiteindelijk sluiten ze zich helemaal af en verzinken ze in een soort coma. Hun ouders en dokters zijn dan genoodzaakt om ze in leven te houden met sondevoeding en moeten hen luiers aantrekken. 

Volgens dr. Elizabeth Hultcrantz, die verschillende patiënten behandeld heeft, is het een verdedigingsmechanisme. “Ze zijn zoals Sneeuwwitje, ze vallen weg uit de wereld.” Ze meent dat de kinderen zich terugtrekken als reactie op hun onzekere toekomst. Meestal gaat het immers om gezinnen met een moeilijke status in Zweden - de familie van de twee zusjes op de foto ziet hun voorlopige verblijfsvergunning bijvoorbeeld binnenkort aflopen. “Ze wachten vaak al maanden of jaren vol spanning op nieuws. Als het dan eindelijk komt en een slechte boodschap is, sluiten ze zich helemaal af.” Zo kreeg Ibadeta de ziekte op het moment dat hun asielaanvraag werd geweigerd.

‘In de oceaan’

Hoewel het berustingssyndroom er levensgevaarlijk uitziet, is er tot dusver nog niemand gestorven aan de ziekte. Veel kinderen herstellen na enkele maanden - gevallen zoals Djeneta die jaren apathisch blijven, zijn eerder zeldzaam. Vaak wordt hun herstel bespoedigd door een positieve verandering voor het gezin, zoals een permanente verblijfsvergunning. Zo is Georgi weer bijna helemaal de oude. De 13-jarige Russische vluchteling verkeerde vijf maanden in de bizarre coma, tot zijn familie op aandringen van zijn dokters toch in Zweden mocht blijven. Daarna raakte hij langzaam aan de beterhand. Volgens hem bracht hij die apathische maanden door ‘in een fragiele glazen kooi, diep in de oceaan’. Hij had het gevoel dat de kooi zou breken als hij zou spreken of bewegen, dus hield hij zich stil.

Na heel wat verontwaardigde reacties in Zweden over het lot van de zieke kinderen, heeft het land nu enkele regels aangepast. Daardoor is het onmogelijk om de families in kwestie uit te wijzen. Hun toekomst wordt daardoor een stuk zekerder, al komt er vanuit medische hoek nog steeds veel protest. Zo menen psychiaters dat het onmenselijk is dat de kinderen geen echte behandeling krijgen in een ziekenhuis zolang ze geen verblijfspapieren hebben. Honderden kinderen blijven thuis aan hun bed gekluisterd, gevangen door een aandoening die niemand echt begrijpt.

Waarom Zweden?

Zo is het nog steeds erg onduidelijk waarom enkel Zweden met het syndroom te maken krijgt, al is er wel een theorie. Een officieel rapport van de overheid vermoedt dat veel te maken heeft met de herkomst van de kinderen, die vaak uit een omgeving komen waarbij de noden van een individu ondergeschikt zijn aan die van de familie of de maatschappij in het algemeen. Er wordt gesuggereerd dat de specifieke socioculturele eigenschappen van Zweden zo anders zijn, dat de kinderen voor het eerst de kans krijgen om hun trauma op een persoonlijke manier te uiten. 

Eigenlijk is de ziekte ook besmettelijk: na het allereerste geval in het noorden van Zweden in 1998 doken er nieuwe patiënten op, allemaal in de omgeving van het eerste kind. Dr. Karl Sallin, een pediater, heeft zijn doctoraat gewijd aan het berustingssyndroom. “We weten dat het besmettelijk is, maar op welke manier het zich verspreidt, is niet duidelijk. Het grootste probleem rond het syndroom is het gebrek aan onderzoek. Eigenlijk weten we nog steeds weinig tot niets over de ziekte, laat staan hoe we ze moeten aanpakken.” (br.hln)

Waarom ik mijn job met een maandloon van 26.000 euro opgaf

Susie Moore verdiende een slordige 310.000 euro per jaar, oftewel 26.000 euro per maand. Toch nam ze de beslissing om haar glorieuze topjob op te geven en haar leven een compleet nieuwe wending te geven. In een column legt de Australische vrouw uit waarom ze die moedige stap gezet heeft.

Moore kwam vier jaar geleden nog aan de bak als sales manager van een van de vijfhonderd grootste bedrijven ter wereld. “Maar toen ik dertig jaar werd, begon ik een depressief gevoel te krijgen. Ik was gelukkig getrouwd en de job viel wel mee, maar ik kon er mijn ziel niet in kwijt. Ik wist dat ik niet op de wereld gezet was om reclamesoftware te verkopen.”

“Herken je dat gevoel niet? Proficiat, in dat geval heb je je roeping gevonden. Maar dat gebeurt niet vaak.”

“Ik merkte dat mensen in mijn omgeving me vaak raad kwamen vragen. Vrienden die zich afvroegen of ze wel genoeg verdienden. Collega’s die hulp zochten voor huwelijksproblemen. Families die een ruzie aan het uitvechten waren. Ik was de vertrouwenspersoon tot wie ze zich richtten.”

“Ik had al zeker vijfhonderd zelfhulpboeken gelezen, maar ik ging in het weekend nog extra lessen rond coaching volgen aan de universiteit van New York. En toen trad ik naar buiten als consulente. Ik hield het heel simpel: ik wilde het leven van mijn klanten op een positieve manier veranderen.”

“Het bijbaantje verschafte me intens genot. En ook financieel mocht ik niet klagen, ik verdiende snel 2.500 euro extra bovenop mijn loon. Hier zat dus muziek in.”

“Ja, ik verdiende vroeger 310.000 euro per jaar. Voor een stuk voelde ik me schuldig omdat ik enkel maar meer wilde. Waarom kon ik niet gewoon mijn kop houden en gelukkig zijn?”

“Het antwoord is simpel: mijn inkomen was niet gegarandeerd, ik zat als verkoopster in een bonussysteem. Zou ik het jaar nadien evenveel verdienen? Zou ik mijn job mogen houden? Als werknemer heb je die zekerheid tegenwoordig niet meer.”

“Ik moest almaar gekkere bokkensprongen uithalen om zoveel te verdienen (waarvoor dank, baas). Hetzelfde doen volstond niet, er werd altijd meer van je verwacht.”

“Maar die kopzorgen heb je dus niet meer als je voor jezelf werkt. Geen glazen plafond! Geen salarisplafond! Geen saaie vergaderingen waar je de schijn hoog moet houden! Geen angst voor een C4!”

“Ik vond het niet leuk dat anderen zeiden wat ik moest doen. Ik kwam daar zelfs tegen in opstand. Als jij hetzelfde voelt, ben je waarschijnlijk een geboren ondernemer.”

Een creatieve bijverdienste naast je vaste job is altijd mooi meegenomen. In het Engels bestaat er zelfs een woord voor: de ‘side hustle’, een soort ondernemerschap in je vrije tijd. Voor Susie viel de sprong zodanig goed mee dat ze haar oude werk opgaf en zich helemaal in het nieuwe avontuur stortte.

“Ik zeg niet dat iedereen nu zomaar zijn job moet opgeven, dat zou ik nooit doen. Maar ben je goed in iets en krijg je daar appreciatie van anderen voor? Help je vrienden bijvoorbeeld tijdens het fitnessen? Kan je goed juwelen maken? Ben je een kei in feestjes plannen of blink je uit met je prachtige Instagram-foto’s? Dan is dit concept misschien iets voor jou. Probeer het uit in je vrije tijd en met een beetje geluk kan je er je hoofdberoep van maken.”

“In mijn geval is het alleen maar meegevallen. Ik verdien nu minstens evenveel als in mijn vorige job. En dit is nog maar het begin.” (br.hln)

Doodsreutel kondigt heengaan binnen de 23 uur aan

Als je de doodsreutel hoort, betekent dat meestal dat de persoon in kwestie nog maximum 23 uur te leven heeft. Dat legt dokter Daniel Murrell van de University of Alabama in de VS uit.

Het is een akelig geluid en dito onderwerp. Maar één ding staat voor ons allemaal meteen van bij de geboorte vast: we zúllen sterven. Of zoals ze in het Engels met een boutade zeggen: “Er zijn maar twee zekerheden in het leven: de dood en de belastingen.

De doodsreutel is het fenomeen waarbij je niet meer kan slikken, hoesten of speeksel en slijm achteraan de keel afvoeren. Het maakt deel uit van de gewijzigde ademhaling van iemand die op sterven ligt. Het beangstigende geluid ervan verschilt van individu tot individu. Van een krakend gerochel over luid gesnurk tot zacht gekreun. Maar pijn doet het niet, verzekeren artsen ons. “Het is wel een teken dat de dood erg nabij is”, zegt Daniel Murrell. “Gemiddeld leeft iemand nog zo’n 23 uur nadat het reutelen begonnen is”.

Niet tegen te houden

Er zijn nog andere signalen die de dood kunnen aankondigen, zoals verwardheid, frequent geeuwen, slaperigheid, incontinentie, een veranderde geur, agitatie, donkere blauwe plekken, huidvlekken en het bewustzijn verliezen om daarna weer bij te komen.

Verplegers leggen de reutelende stervende vaak op de zij, meer voor de geliefden rond het sterfbed dan voor de persoon zelf. Net als andere zorgen zal dit de reutel niet wegnemen of tegenhouden. Het verplegend personeel zal daarom in de eerste plaats aan iedereen het onaangename geluid medisch verklaren, om de laatste natuurlijke stervensfase voor de aanwezigen in de mate van het mogelijke comfortabeler te laten verlopen. (br.hln)

Spoorarbeiders redden onderkoeld babyvosje

Tijdens werkzaamheden langs het spoor in de Halewijnstationstraat in Drongen hebben arbeiders van het Geraardsbergse bedrijf CN Construct woensdag een babyvosje gered. Op het moment dat de arbeiders kabels wilden leggen, botsten ze op drie vosjes onder een betonnen deksel. “We hoorden hen, alsof ze om hulp piepten”, zegt werfleider Dieter. “We weten nog altijd niet hoe ze onder het deksel zijn geraakt. We kapten enkele gaten langs de sleuven zodat we ze eruit konden halen.” Een van de beestjes was zwaar onderkoeld en werd voor verzorging naar het dierenopvangcentrum in Geraardsbergen gebracht. Het kreeg er eten via een papfles. De twee andere vosjes bleven achter omdat mama vos ze misschien zou ophalen. Gisteren waren ze weg. (JEW) (br.hln)

Cafébaas weigert 76-jarige longpatiënt te bedienen op terras: “Mindervalide? Mensen moeten stoppen met zich achter hun handicap te verstoppen”

De uitspraken van de uitbater doen meer dan de wenkbrauwen fronsen. Een bejaard koppel dat slecht te been is én moeite heeft om zich te oriënteren, deed deze moeite week alle moeite van de wereld om nog eens te genieten van de zon. Robert (76), die al jaren COPD-patiënt is en met een zuurstoffles van zes kilogram rondloopt, wou zijn echtgenote Jenny verrassen met een uitstapje naar zee, maar kreeg daar een koude douche te verwerken.

Een beetje respect

Na lang wachten op het drukke terras, kwam de zaakvoerder van taverne Maritimes hun richting uitgestapt. Niet om hun bestelling op te nemen, wel om te zeggen dat ze niet besteld gingen worden. “Als je drank wil, moet je er binnen achter. Lukt dat niet? Dan spijt het me, dan krijgen jullie niks”, sneerde de man het verbouwereerde koppel toe. 

“Ik kan met moeite 100 meter wandelen zonder in zware ademnood te komen. Ook mijn vrouw is zeer slecht te been. Wij verwachten niet dat iedereen springt voor ons, zeker niet. Maar een beetje respect mag wel.” Uiteindelijk dropen Robert en Jenny zonder drankje af.

Geen excuus

Zaakvoerder Eddy Deschrevel reageert gepikeerd en gaat nog een stapje verder. “Mindervalide? Dat is geen excuus. Mensen moeten eens stoppen met zich te verstoppen achter een handicap. Bij mij is iedereen gelijk voor de wet. Ze zaten ook niet in een rolstoel of zo. Ze konden wel van de parking tot hier wandelen. Dus ja, ook in de toekomst zal ik zo blijven handelen.” (br.hln)

Gezond snacken onmogelijk? Niets van, zo maak je de juiste keuze

Iedereen die stiekem een hele dag door eet steekt nu zijn hand op! Schuldig? Wij ook. Snacken, het is zo’n puur genot. Maar niet altijd even gezond, tenminste wanneer je voor ongezonde snacks kiest. In een ideale wereld grijp je alleen nog maar naar fruit en groenten en laat je die paaseitjes aan de kant liggen. Onmogelijk? Fout. Wij helpen je graag op weg. 

Drie maaltijden per dag: dat wordt ons voorgeschreven. Maar tussendoor wat snacken is onvermijdelijk, en dat kan helemaal geen kwaad wanneer je voor de juiste snacks kiest. Goede keuze: groenten en fruit, minder goede keuze: chocolade en koekjes. Wanneer je voor de goede keuze gaat, mag je ook veel meer tussendoor snacken. Ze zijn gezonder, lager in calorieën en gaan je meer vullen: win-win-win. 

Maar hoe zorg je er nu voor dat je naar de juiste snacks grijpt en de foute keuzes aan de kant laat liggen? 

Voeg ze toe aan je routine

Een gemakkelijke manier om de inname van gezonde voeding te verdubbelen is door ze toe te voegen aan je dagelijkse routine. Maar hou het simpel: een potje gesneden worteltjes per dag, een handje bosbessen bij de yoghurt in de morgen. Het moet niet altijd ingewikkeld zijn. Dit zijn goede tips voor overdag, maar wat ’s avonds? Je kan bijvoorbeeld wat bloemkool door je rijst mengen bij je avondeten, of een extra avocado snijden, om gezonde voeding te maken hoef je heus geen keukenprinses te zijn. 

Hou gezonde snacks binnen handbereik 

Leg fruit en groentjes klaar waar je ze kan zien en dit liefst de hele dag. Op de bureau op het werk, in een mooie mand in de keuken, een leuke vaas met appelen in de living? Er zijn genoeg opties!

Hou hierbij ook rekening met je snackgewoonten, ben jij iemand die standaard opnieuw honger krijgt om 15 uur in de namiddag? Voorzie dan wat hummus en selder in de frigo op je werk. Kan jij het niet laten om te knabbelen voor televisie? Dan is een verse fruitsla geen slecht idee. 

Bespaar tijd

Geen tijd om veel te koken en ook geen zin om in de weekends uren in de keuken te staan voorbereiden voor de komende week? Niemand die het je kwalijk neemt. Maar je hoeft het jezelf niet altijd moeilijk te maken. We stellen je voor: diepvries. Groenten en fruit uit de diepvries zijn vaak even gezond (of nog gezonder) dan verse groenten en in een mum van tijd klaar. 

Vermijd de dagelijkse sleur

Deze week al 8 groene appels naar binnengespeeld? Dat begint saai te worden, mee eens. Daarom is het belangrijk dat je moeite doet om af te wisselen. Probeer eens een nieuwe snack uit die je nog niet kende, of eet eens wat yoghurt bij die zoveelste banaan. Variatie zorgt dat er geen dagelijkse sleur komt kijken bij die goede gewoontes, waardoor je ze ook veel langer gaat volhouden.  (br.hln)

Iets voor jou? Piepklein eilandje zoekt manager

St Michael’s Mount is amper 0,2 vierkante kilometer groot en is in handen van een rijke Britse familie, de St Aubyns. Het is zowat het Engelse tweelingzusje van de Franse Mont Saint Michel, behalve dat er tot voor kort niet veel toeristen kwamen. De laatste tijd kwam daar verandering in en dus is er nu dringend iemand nodig die alles in goede banen leidt.

Zeemeerminnen

De nieuwe manager moet onder meer de gidsen aansturen en opleiden. Hij moet ook vlot omgaan met klachten van bezoekers, kalm blijven in noodsituaties en liefst ook een cursus EHBO gevolgd hebben.

In ruil verdien je 2.750 euro per maand. Je mag ook gratis op het eiland wonen, maar voor de rust moet je dat niet doen. Afgelopen jaar kwamen hier 350.000 toeristen en volgens oude legendes zouden hier ook nog zeemeerminnen en reuzen aan land komen. (br.hln)