Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
24-04-2015
fout knopje?
Al twee keer probeer ik een bericht toe te voegen, maar het loopt gewoon fout. Ik weet niet wat ik mis doe, maar er is duidelijk iets fout met mijn computer. Dat ding blijft voortdurend hangen. Zoon lief was een tijd geleden in België en ik had hem moeten vragen om er eens naar te kijken. Jammer, het zal voor een volgende keer zijn. Vervelend toch.
Ik herinner me dat ik een bericht op mijn blog wilde aanmaken over de bedrieglijke verpakkingen. Je weet wel, je koopt een grote doos die veel laat vermoeden, maar de inhoud is soms maar de helft. Hetzelfde met de gevulde(?) paaseieren. Onderin zit stro of van dat snipperpapier. Net een dun laagje pralines, maar daaronder niks meer. Nog een voorbeeld. De siigaretten verhoogden niet in prijs, maar er stak gewoon eentje minder in het pakje. Dus, ik weet absoluut niet meer wat ik in mijn blog wou verdedigen of afbreken, maar misschien komt het terug in de loop van de dag.
Zoals ik al dikwijls schreef ben ik een slechte slaper. Vannacht gebeurde er iets eigenaardigs. Ik kon weer niet in bed blijven en ik ging naar mijn bureauke om een en ander te doen. Ik ben in slaap gevallen opmijn stoel naast de grote kleerkast die daar staat. Plots werd ik wakker net naast de spiegel deur die in die kast verwerkt is. In nog een halve roes begon ik tegen mijn spiegelbeeld te praten. Lang heeft het niet geduurd, want je bent vrij snel uit die eerste fase van wakker worden. Een heel speciale gewaarwording toch. Ik dacht, dit moet ik meteen opschrijven en ik hoop dit nooit meer mee te maken. Ik werd boos op mezelf in de spiegel. Bijna zou ik er op beginnen kloppen zijn omdat het een indringer was. Nu moet ik dringend naar bed, want om 8 uur moet ik er weer uit. Dit is zo voor alle werkdagen, want om 8, 30 uur staat hier altijd iemand aan de deur. De enige momenten dat ik zou kunnen uitslapen zijn de weekends en de feestdagen. Ik ben toch een slechte slaper, dus het steekt niet. 's Avonds voor tv val ik dan wel regelmatig in slaap of zoals nu, gewoon op mijn bureaustoel naast de kleerkast.
Ik schreef er vroeger al over en stilaan begin ik af te tellen. Al weken heb ik te maken met vervelende oorsuizen. Het is echt irritant. Potdoof aan die kant ook. De dokteres zegde me toen dat dit 4 tot 6 weken zou kunnen duren. Ondertussen zijn er al twee weken voorbij en dus begin ik af te tellen. Hopen dat het bij vier weken gaat blijven. Ik zal me een ander mens voelen, want dit is echt niet te harden. Klein probleem, maar de gevolgen zijn zeer vervelend.
Ooit ben ik zo naief geweest om me een time share te laten aansmeren. We hebben daar een pak geld aan verloren. Eerst en vooral bij de aankoop, want eigenlijk hadden we, volgens de verkoper, nog net niet genoeg geïnvesteerd en mits een "kleine" storting van 17.000 € hadden we de ideale vakantie. Om eerlijk te zijn was het een redelijke belegging op voorwaarde dat je minimum drie maal per jaar met vakantie ging. Op een bepaald ogenblik was er een firma die ons contacteerde om die aankoop over te nemen. Volgende misstap! Een pak geld aan verloren. Dit alles is nu al jaren geleden en toch komt er nu nog iemand aan de telefoon die onze naam waarschijnlijk in een of ander bestand terug gevonden heeft. Een zogezegd advokatenkantoor, gespecialiseerd in dergelijke zaken, wil voor ons die zaak onderzoeken en ze garanderen ons dat we een pak geld zullen kunnen recupereren. Ondertussen heb ik al zo veel meegemaakt dat ik dergelijke zaken doorzie en daar zeker niet meer in mee ga.
Dit is toveren. Ik weet het dus absoluut niet, al heb ik een flauw idee, maar deze namiddag stond ik thuis met twee identieke GSMs. Waarschijnlijk deze middag bij het betalen van de rekening op restaurant dat ding zien liggen en in mijn zak gestopt, denkende dat het die van mij was. Pas in de late namiddag ontdekt dat ik twee van die dingen bij had. Getelefoneerd naar een van de nummers die ik daar op vond en ja hoor het was van iemand van de Indiër waar we regelmatig gaan eten. Op mijn kosten moeten bellen, want ondertussen had die man zijn GSM laten blokkeren. Allemaal geen probleem. 2 minuten nadat ik hem belde stond hij al aan de deur. Content dat die was! Omdat ik hetzelfde toestel heb weet ik hoe duur dat is. Hij bedankte uitvoerig. Toch toeval dat daar op de toog een tweelingbroer van mijn gsm ligt.
Na mijn bestralingen zegde de dermatologe om mijn hals gewoon in te smeren met Nivea en ik moest dus absoluut niet op zoek gaan naar al die dure produkten. Wel ik moet zeggen dat die zalf zijn werk doet. Het is verfrissend, het helpt en het is goedkoop. Ik denk ( ik ben er bijna zeker van) dat ik die grote blauwe doos al ken van toen ik nog jong was. Het is een produkt dat al jaren op de markt is. Dus komt hier dagelijks die grote pot tevoorschijn. Gratis reclame voor Nivea.
Eindelijk dat gele bolletje aan de hemel en de eerste warmte op mijn vel. Mens, wat kan dat deugd doen. Nu kunnen we eindelijk genieten van ons terras. Nu nog de tuinmeubelen die ik bestelde en de vreugde is compleet. Toch moet ik weer eens iets negatiefs schrijven. Ik bestelde een tafel en zes stoelen voor buiten en volgens hun site op internet zouden die op vijf dagen geleverd worden. Net een bericht gehad dat de levering voorzien is voor 18/4. Lange vijf dagen. Die toeleveringsbedrijven leveren ook goed en correct werk. Ik bestelde wijn via internet en ze beloofden een levertijd van drie werkdagen. Gisteren was die derde dag en ja hoor, om tien voor negen gisterenavond stond er nog iemand aan de deur met het bestelde. Die mensen kloppen nogal uren. Waarschijnlijk zijn die al van 's morgens onderweg. Hopelijk worden ze er ook naar betaald. (maar ik vrees van niet)
Vandaag weer een stomme stunt gedaan. Toen ik van de winkel kwam, nam ik een binnenweg om hier achteraan het gebouw te komen. Er is echter een opstap van ongeveer een halve meter en in mijn overmoed dacht ik dat ik die hindernis al springende zou kunnen nemen. Niets was minder waar. Blijven haken en gevallen. Niets ergs, enkel een paar schaafwonden. Geen gescheurde kleren, alleen een beetje vuil. Wassen en alles is weeral vergeten. De blauwe plekken zullen na een tijd ook wel verdwijnen. Jeugdige overmoed zal ik het maar noemen zeker. Ik ondervind meer en meer dat ik absoluut niet meer kan wat ik een aantal jaren geleden nog wel kon. Jammer, maar heilaas.
Voor op ons terras had ik graag een set tuinmeubelen. Dus dan maar op zoek op internet. Wat een prijsverschillen. Mijn klein hoofd kan daar niet bij. Er waren leveranciers die voor één stoel zo veel vragen dan voor de ganse set die ik nu bestelde. Er was een winkel waar ik onder de duizend euro geen tafel kon vinden. Voor een rieten stoel vragen ze 290 € minimum. Ik weet het, normaal gezien zou je ter plaatse moeten gaan kijken, maar voor hetgeen ik uiteindelijk bestelde, denk ik niet dat dat nodig is. Ik vond een tafel in aluminium met vier stoelen en bijhorende kussens voor 349 €. Zou normaal deze week geleverd worden. Volgens de fabrikant bestand tegen weer en wind, al raden ze aan om het geheel in de winter af te dekken. Ik zal wel zien, maar ik denk niet dat ik een miskoop gedaan heb. Moest dit wel het geval zijn, dan zal ik het zeker laten weten.
Deze namiddag zijn we op bezoeek geweest bij mijn schoonzus in Leuven. Netjes mijn vrouw aan de deur afgezet en dan op zoek naar een parkeerplaats. Ramp, o ramp, werkelijk nergens een vierkante meter vrij. Drie keer een halve stad moeten doen voor ik kortbij een plaatsje vond. Door alle verbodsplaten moet je bijna kilometers rijden om in de buurt ergens iets te vinden waar je de auto kwijt kan.Ik stond om het zo maar te zeggen achter de hoek, maar om mijn vrouw terug op te halen moest ik kilometers omrijden. Ze willen het de automobilist zo moeilijk maken dat die bijna verplicht is om een betalende parkeergarage op te zoeken. Hier in de buurt staan dagelijks honderden wagens omdat dat kort bij het station is. De plannen zijn er om al die parkings af te schaffen en er een park van te maken. Allemaal naar de ondergrondse betalende parking die nu zo goed als leeg staat. De automobilist gaat sakkeren en wij zijn content.
Aan iedereen een zalige pasen. Altijd moet ik dan terug denken aan mijn kindertijd waar we vol verwachting 's morgens de trap afkwamen en onderweg vonden we al paaseieren. Eerst een schoendoos gaan halen beneden en dan kon het zoeken beginnen. Altijd was er een a en een o als we ergens een eitje ontdekten. Ons bomma woonde bij ons in en dat was een lepe vrouw. Ze haalde telkens uit de verzameldoos een aantal paaseieren weg en ging die achter onze rug terug verstoppen. Zo bleven we zoet voor een hele tijd, maar het aantal eieren bleef altijd hetzelfde. In ons enthousiasme zagen we dat geeneens. Wat we wel zagen en hoorden dat waren kleine kippetjes. Nochtans waren die er niet. Ik weet niet of het er nu nog zo aan toe gaat, maar elke Pasen denk ik daar aan terug. We hebben een mooie jonge tijd gehad. Hoe ons ma het steeds gedaan kreeg weet ik niet, maar ondanks het feit dat we niet in weelde grootgebracht zijn, wist ze altijd datgene te verwezenlijken waar een kind van droomt. Toffe jeugd.
Het stopt hier maar niet met ziektes operaties en ongemakken. Dit kan er nu nog wel bij. Ik herinner mij dat meerdere mensen aan mij vroegen of ik verkouden was. De dame van familiehulp die hier al drie maand komt zegt dat ze me in die drie maand nog nooit anders geweten heeft. Het zal wel zo zijn, want nu blijk ik een virale infectie te hebben van het middenoor. Regelmatig voelde ik daar pijnlijke steken, maar ik was me van geen kwaad bewust. Tot vorige dinsdag er ineens etter uit mijn oor begon te lopen en dat stopte na twee dagen nog niet. Dan maar naar de specialist neus, keel en oren. Die gaf mij goeie moed. Dit kan 4 tot 6 weken duren en medicatie helpt niet zegt ze. Aan die kant ben ik dus potdoof en dat oor blijft dag en nacht suizen. Het is echt vervelend, maar ja, er is niks aan te doen. Leren mee leven en hopen dat het sneller stopt dan voorzien.
Ik moet oppassen of ik word manniakaal kuisman. De vloer wordt hier dagelijks met nat gekuist. Na het voetbal van daarsrtaks dacht ik er aan dat er in het wc een grote vlek op de vloer was, veroorzaakt door een lek aan de pot waar de wc borstel in staat. Ik heb dan maar meteen de muren mee afgewassen zeker. Ik ga me moeten inhouden, want anders word ik verslaafd. Goed, het moet proper zijn, maar trop is teveel. We wonen in een splinternieuw appartementen en we zijn de eerste bewoners, dan ben je misschien meer geneigd om dat proper te houden, maar ik ben aan het overdrijven. Voornemen om dit in de toekomst te minderen, want dit is niet meer normaal. (nee, bij jullie kom ik niet kuisen) Ik voelde de voorstellen al komen. Geen maniak ergens anders. Trouwens ik vroeg de kuisploeg van familieulp om dit wekelijks in mijn plaats te doen, maar daar is een enorme wachtlijst. Ondertussen doe ik gewoon rustig verder.
Ik weet het, ik maak geregeld (of moet het regelmatig zijn?) taalfouten, maar ik vind dat dit op tv en zeker door presentatoren van het nieuws, niet zou mogen. Och ik ben zo een vervelende klier en vroeger schreef ik dan altijd naar de taaladviseur, maar dat ben ik afgeleerd. Nu zit ik hier in mijn luie zetel en stel alleen maar vast. Straks nog gehoord: "verexcuseren". Een typisch woord uit het dialect. Waar veel fouten tegen gemaakt worden is die en dat. Enkele dagen geleden nog gehoord: het meisje die naar school ging. Het moet zeer zeker dat zijn. In de schrijftaal is een van de meest voorkomende het verschil tussen jou en jouw. Ook het gebruik van hun en hen is dikwijls een probleem. Als ik in bijzijn van mijn kinderen een fout maak antwoorden ze in koor. Geen probleem. Dikwijls zit het gebruik van het dialect er zo ingebakken dat je bepaalde dingen fout overneemt. Ach, zo een ramp is het allemaal niet, maar ik blijf vinden dat mensen van TV en radio een voorbeeldfunctie hebben en dat die eigenlijk geen fouten zouden mogen maken. Waar maakte ik me druk over? Het zit er ingebakken.
In België wordt over niets meer gepraat dan over het weer. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat soms ook doe, maar meestal als ze daar ergens over beginnen. Stap je ergens een winkel binnen, dan is de eerste zin dikwijls: "slecht weer vandaag he". Aan dat weer kunnen we toch niets veranderen, maar we blijven er over doordrammen. Ik doe nu precies of het kan me allemaal niet schelen en toch heb ik ooit naar de VRT geschreven dat ze echt overdrijven met hun weerpraatjes. De ganse dag, tussen andere programma's door, krijg je een weerbericht. Meestal klopt het dan nog niet. Ons landje is veel te klein om een degelijke voorspelling te doen. Het minste windje dat er blaast ziet het er plots anders uit. Toch mag voor mij de echte lente nu beginnen.
Ik heb ons Leentje net nog maar eens opzij moeten zetten. Het doodsprentje van mijn zus staat hier voor mijn scherm van de pc. Normaal kan ik zo werken, maar als ik bv aan mijn foto's moet zijn, dan moet ik haar even opzij zetten. Ik doe nog altijd een dagelijkse babbel met mijn zus, want ik zit meer dan een keer voor mijn computer. Een schitterende vrouw was ze. Een heel moedig mens met altijd een glimlach. De kinderen en Hein hadden samen beslist om als tekstje het volgende te gebruiken: "groots in kleine dingen". D Dat typeert haar volledig. Zoals ze zeggen "stil en ongedwongen. Blijkbaar was ik vroeger, veel vroeger, als klein manneke, zo iemand die ze altijd maar wilde verwennen. Ik herinner het me maar al te goed. Ik kreeg van haar altijd iets groter, iets langer of iets smaller. Maar dat is zeker de reden niet waarom ik dit schrijf. Het is een schitterende herinnering en ik zal dagelijks aan haar denken. Moest ik dat vergeten, zal ze me wel verwittigen.
Wat een ziekte al niet kan teweeg brengen. Na mijn kanker van vorig jaar had ik zeven weken bestraling en een tijdje geleden weer onder het mes met een volledige verdoving. We werden deze middag uitgenodigd voor wat een zalig diner moest zijn. Door de bestraling en misschien ook door de rest, zijn mijn smaakpapillen zo goed als uitgeschakeld. Ik heb geen zin meer in eten en daardoor ben ik nu al 19 kilo vermagerd. Door dat zwaar afvallen zie ik er nu uit als een oud manneke. Jonger kan ik niet meer worden, maar er mogen gerust een aantal grammen bij. Onder mijn kin hangt daar nu een pak vel te zwabberen. Echt geen zicht. De dokteres gaf me echter weinig hoop. de symptomen kunnen tot een jaar duren en sommige dingen komen nooit terug. Ik ben op korte tijd een oud ventje geworden.
Iemand belde om te vragen hoe het met mij en met mijn echtgenote ging. Sympathiek natuurlijk, maar als je dan begint te vertellen en ze onderbreken je om plots met hun eigen problemen af te komen, dan heb ik het gehad. Dan denk ik, nee ik ben er zeker van, dat ze gewoon eens iets willen vertellen over wat er de laatste tijd met hem of haar gebeurde. Mij geen probleem, maar dan moet je het niet laten overkomen of je hebt interesse voor het dagdagelijks leven van iemand anders. Zeg gewoon dat je eens iets kwijt wil en ik zal wel luisteren en raad geven als ik dat kan. Nu dacht ik in eerste instantie dat er toch nog iemand was die eens naar mij wilde luisteren, maar niks was minder waar. Ik trek het me niet aan, de laatste tijd ben ik meer gewoon.
Kinderziektes zeggen ze. We wonen in een nieuw appartement en we hebben ons deel al gehad. Vannacht stond ik met mijn voeten in het water toen ik naar het wc wilde. Ik ga eens allemaal opsommen wat er tot nu toe fout liep. De verlichting in een van de kamers werkte niet. De afloop van de wasmachine lekt. (nog steeds) De spoeling van het wc bleef lekken. Een halve meter van de tochtlat aan de achterdeur is er onderuit gekomen. De parlofoon werkte niet en de knop om de deur beneden open te doen, doet het nog altijd niet. Kinderziektes! Toch woon ik hier zeer graag, maar de problemen moeten opgelost worden.
Vroeger was ik een echte sloddervos en ik liet papieren en rekeningen rondslingeren tot ik soms een herinnering kreeg. Na onze verhuis had ik het goede voornemen om alles dag per dag bij te houden. Tot nu toe lukte dat aardig, maar toch vind ik een factuur terug van een week oud. Geen probleem want de vervaldag is pas 23/3. Morgen toch die overschrijving doen. Bij de verhuis hadden de mannen niet beter gevonden dan alle papier dat hier en daar lag in een doos te gooien. Wel zelfs dat klasseerwerk zit er al een tijd op. Mooi in enkele mappen per onderwerp. Ik was fier op mezelf, want dat had ik in jaren niet meer gedaan. Toch zal ik me moeten herpakken, want op tafel zie ik al terug een klein stapeltje liggen. Morgen moet dat weg.
