Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
30-01-2016
geen vermoeden
In een kleine gemeenschap waarin wij hier leven zijn er weinig dingen die je verborgen kan houden. De grootste dikkenek en de arrogantste kerel die hier rondloopt, heeft ook financiële problemen, want hij krijgt ook maar zijn 100€ per maand aan zakgeld zoals zo velen hier. Even wat uitleg misschien. Het kan zijn dat je geld genoeg hebt, maar dat door een tussenkomst van de vrederechter je daar niet kan of mag over beschikken. Er zijn tal van oorzaken en er zijn er bij waar je van denkt: "dit kan of mag toch niet". Toch zit onze Belgische wetgeving zo in mekaar. Ik geef een voorbeeld. Iemand wil zijn huis verkopen, maar een familielid stapt naar de vrederechter met de verklaring dat die persoon wilsonbekwaam is en dat die verkoop niet mag door gaan en zonder enig medisch attest wordt die verkoop afgeblazen. Dit kan dus in ons apenlandje. Het enige wat je kan doen is naar de rechtbank van eerste aanleg stappen om dat vonnis te laten vernietigen. Eerste probleem is dat je over genoeg financiële middelen moet beschikken, want dit moet via een advocaat. Tweede probleem is de duurtijd. Als je bv voorzien had om vandaag naar de notaris te gaan, zal dat ten vroegste oktober worden voor er een vonnis is. Nog een moeilijkheid: Je beloofde aan de koper dat die al mocht intrekken in het appartement, want het beschrijf zou toch al binnen een paar dagen gebeuren. Met andere woorden, de kandidaat koper woont daar dan onwettig. Wat ik hier schrijf is geen fantasie, maar de bittere waarheid. Ik begrijp de wetgeving niet. Je beslist toch zelf wat je doet met je eigendom? Iemand stapt naar de vrederechter, ZONDER enig medisch attest, met de verklaring dat die persoon wilsonbekwaam is en dat wordt door die man zo maar aangenomen. Begrijpe wie begrijpen kan.
Maandag hebben ze die pin uit mijn hand gehaald. Je weet misschien nog dat ik een tijd geleden schreef dat er een vinger gebroken was en uit de kom. Daarvoor hadden ze daar een metalen pin in gestoken om alles op zijn plaats te houden. De chirurg vroeg of ik dat mee wilde als souvenier. Vandaag dacht ik daar ineens aan en ik ging eens kijken naar wat dat nu precies was. Dit hou je niet voor mogelijk, een haak van 4 cm. Ik weet niet waar ze dan zo iets wel gestoken hebben. Gelukkig was het weg halen onder plaatselijke verdoving. Een klein sneetje in mijn hand, dat was alles. Ze hebben daar meters verband rond gedaan. Zo dik dat ik amper nog door mijn mouw geraakte. Enfin, het is allemaal achter de rug. Al bij al heeft dat toch zes weken geduurd, voor zo een klein mankementje. Dit is het allereerste dat ik breek in mijn leven en het mag voor mij daar bij blijven. Nog een voorvalletje. Ik was op internet op zoek gegaan naar een boekenrekje. Tot mijn verbazing stonden ze hier straks met een pak voor mij, waarvoor ik dacht dat de betaling mislukt was. Houden dus, niks aan te doen. Misschien valt het nog mee.
Doen wat je wil, vergeet het maar. Natuurlijk ben ik bij deze woorden enige uitleg verschuldigd. Op aanraden van een triumviraat van dokters. specialisten, was het aangewezen voor mijn vrouw om naar een home te gaan. Uit een ruime keuze, maar met de nodige wachttijd, kan je wel ergens terecht. Men heeft haar hier met open armen ontvangen en omdat ik wist dat ze me nodig heeft liet ik mij op diezelfde lijst plaatsen. Als echtgenoot had ik voorrang en kwam ik boven op de lijst met zoekenden. De uitleg die ik kreeg de dag van aankomst was zeer goed. Dan leggen ze je een stapel papier voor ter ondertekening. Eigenlijk zou je dat moeten doen, maar niemand doet dit, je moet dit eerst allemaal eens lezen en grondig doornemen voor je dit ondertekent. Ik stel vast dat er hier controle is tot en met. De kuisvrouw is het ankerpunt. Ze vindt iets in je vuilbak of zelfs in het toilet en ze gaat dat aan de directie vertellen. Laat nergens iets in een kast of op je tafel achter, wat beter niet gezien wordt, want de dag nadien wordt je hier over aangesproken. Het volgende vond ik zelfs te ver gaan. De kuisvrouw was aan de hoofdverpleegster gaan zeggen dat mijn urine nogal donker van kleur was. Die hoofdverpleegster kwam daarop naar mij om te vragen of er iets scheelde. Doe niks of leg niks ergens, of de kuisvrouw staat bij de directie. Natuurlijk ben ik de documenten gaan nakijken die ik getekend heb en ze dekken zich goed in. Het woordje privacy staat er wel degelijk in, maar echt niet benadrukt. Nergens kan je lezen dat men niet in je kasten mag komen snuffelen en ergelijke. Ik voel me daar niet goed bij. Niks in een kast waar men absoluut niet bij kan of mag. Ik weet weeral naar wie en wat ik moet schrijven.
Misschien schreef ik het al, ik weet het niet, maar de meeste van de mensen die hier werken zijn degelijk en ze doen hun job niet alleen naar behoren, nee, ze steken dikwijls nog een tandje bij. Natuurlijk, tussen alle koren zit er kaf. Waarom kiest een zuurpruim een beroep in de sociale sector? Ik besef maar al te goed dat er tussen de bewoners ook vervelende klieren rond lopen. Een van de verzorgenden hier zegde me een tijd geleden, dat, zelfs al heeft hij een rotnacht gehad en 's morgens nog een flinke ruzie bovenop, dat er niemand hier is die dat aan hem mag merken. Hij trekt zijn lachmasker aan en hij is vertrokken voor de ganse dag. Ik kan een ander voorbeeld geven van het tegenovergestelde. Die is volgens mij geboren met een zeer zware handicap, ze heeft namelijk geen lachspieren en dan hebben de ouders nog de fout gemaakt van haar te laten dopen in azijn. Je hebt ook mensen die permanent hun verantwoordelijkheid proberen te ontlopen door te zeggen dat ze het niet weten of er niets kunnen aan doen. Je hebt er met een dikke nek. Zo van veel blaten en weinig wol en er bestaan nog gehandicapten, namelijk mensen die geboren werden met twee linker handen. Niet klagen hier, het valt best mee. Ik denk dat het niet overal zo is.
in theorie ga en sta je hier waar en wanneer je wil. Dat is zo, maar.... Als ik in de voor- of namiddag zeg dat ik een wandeling ga maken of naar de winkel ga, is dat geen enkel probleem, maar heb je gelezen wat ik schreef? Als ik zeg !!! Met andere woorden er word van jou gevraagd om verantwoording af te leggen bij een afwezigheid. Indien ik 's middags geen zin heb om te komen eten, moet ik ook verwittigen. De maaltijden worden op reguliere uren verstrekt en niet tussen dan en dan, neen een bepaald uur klokslag staat je eten op tafel. Ik kan begrijpen, als je in een gemeenschap leeft er bepaalde regels moeten gevolgd worden. Het is geen hotel, al denken sommigen dat wel. Nog een laatste opmerking. ik neem graag elke morgen een douche, maar dat moet voor een bepaald uur, want dan steken ze de mensen in bad. Heb ik dat vroege ochtenduur gemist moet ik wachten tot ongeveer 9,30 a 10 uur. Ik weet dat nu en ik hou me daaraan. Ik ben hier niet op mijn plaats, maar ik volgde de vrouw. Daarmee is alles gezegd.
Een zaak is zeker, meer en meer toestellen die we gebruiken werken op batterijen. Bijna alles is oplaadbaar. Wat ik me eigenlijk afvroeg is het volgende: Is het goed om die dingen dagelijks aan de stroom te hangen, of is het beter om dat maar te doen als werkelijk alle energie er uit is? Ik weet het niet en van iedereen die ik het vraag, krijg ik een ander antwoord. Wat ik wel al ondervonden heb is dat een neuwe batterij langer mee gaat dan een opgeladen exemplaar of is het een gedacht van mij? Goed, ondertussen hangen er hier weer vier in hun bakje energie op te doen. Morgen doen ze weer dienst voor enkele dagen. As je eens goed nadenkt zijn er heel wat toestellen waar batterijen in moeten: Gsm, afstandsbedieningen allerlei, scheerapparaat, draadloze telefoon, mijn wekker, auto open maken enfin je kan het zo gek niet bedenken. Deze morgen hoor ik een gesprek tussen twee bewoners en blijkbaar zijn er ergens in België enkele tientallen bewoners die al dagen zonder stroom zitten. Ik kan het me niet voorsellen. Wat kan je en wat doe je nog zonder electriciteit? Niets zou dan nog draaien zoals het moet, zelfs de verwarming niet, behalve als je kolen stookt. Denk maar eens na voor wat we allemaal stroom nodig hebben in ons dagelijks leven.
Hier moet er veel op bevel of op een bepaald uur of een bepaalde dag. Een vriendelijke dame , toch in mijn ogen, vroeg aan de verpleging om met haar naar toilet te gaan. Nee Jeanneke, je bent pas een uur geleden geweest en nu moet je wachten tot twee uur. Wel zegde die dame, dan doe ik het hier in mijn broek en ze deed het ook nog. Ik kan aannemen dat ze niet voortdurend met iemand naar het toilet kunnen en sommigen zullen overdrijven, maar daar kunnen de menskes toch geen uur of tijd op plakken.Ken de mensen die het menen en diegenen die alsmaar hetzelfde vragen om wat belangstelling te krijgen. Ik zit hier absoluut niet op mijn plaats en toch kan ik voorlopig nog niet weg. Afzien en weinig slapen!!
Ai, ai, mijn geheugen laat me af en toe in de steek. Ik moet beginnen noteren in dat kleine boekje in mijn achterzak. Allemaal goed en wel, maar dan moet ik het op een dusdanige manier opschrijven, dat ik nog weet over wat het gaat. Voor morgen staat er bv "gordijnen", maar ik weet absoluut niet meer wat ik met gordijnen moest doen. Tandarts is ook genoteerd voor morgen en dat zal ik zeker niet vergeten.Zoals zovelen heb ik een hekel aan dergelijke bezoeken. Heel wat werk aan de winkel. In één keer geraakt alles niet gedaan. Zo snel mogelijk een nieuwe afspraak. Beter de kore pijn. Weer een goed voornemen met onmiddellijk een afspraak te maken voor binnen zes maand. Och twee maal per jaar is toch niet onoverkomelijk. Een jaar of twee geleden gestopt met die regelmaat. Iedereen zegt tegen mij dat ik dit moet doen, want dat eigen tanden nog steeds wat anders is dan een vals gebit.Weer goede voornemens.
Het laatste hoofdstuk over die diefstal. Zoals ik eerder schreef proberen ze met alle mogelijke middelen die inbraken op op u te schuiven. Het is wel degelijk een ongelooflijk verhaal, maar ik zweer u dat er geen letter van gelogen is. Ik zalnog eens uitleggen wat er precies gebeurde. In de loop van de maand september ging ik in de bank geld afhalen. Enkele dagen later was mijn geld op. We komen hier zelden of nooit buiten en wat we hier intern op doen, laten we op onze rekening plaatsen. Waar was dan dat geld nartoe? Om eerlijk te zijn had ik daar moeten over na denken. Ik ging terug naar de bank en na een paar agen was ook dat geld op. Mijn euro viel maar niet en hetzelfde fenomeen herhaalde zich een paar maal. Tot mijn ochter mij daar attent op maakte. Ik nam een klein notaboekje en begon mijn uitgaven op te schrijven om te zien waar dat geld naar toe ging. Dat boekje werd in mijn achterzak gestopt aan één kant en mijn portefeuille aan de andere kant. Na een paar dagen was mijn portefeuille weer leeg. Ik pakte dat notaboekje en wat bleek, de bladzijde waar ik de uitgaven hat genoteerd was er uit gescheurd. Toch een onwaarschijnlijk verhaal, niet? Onopgelost maar ik maakte een tweede fout. Drie dagen na mekaar kreeg ik nachtelijk bezoek en ik deed of ik sliep en probeerde door mijn wimpers op te vangen. Ik had uit mijn bed moeten springen en die kerel tegen houden. Als dat niet gekund jad, had ik tenminste geweten wie het was. Alles te samen ben ik een heel pak geld kwijt en een illusie rijker.
Ik schreef al dat ze (of hij of zij) hier verschillende keren op mijn kamer geweest zijn en dat er telkens geld verdwenen was. Ik gaf dat aan bij de politie. Gisteren zijn die langs geweest.
De eerste vagen wijzen er op dat jij zelf die difstallen in scène hebt gezet, om welke reden dan ook. Tweede reeks vragen insinueren dat je misschien niet meer goed wist wat je deed. Van sepember tot nu telkens een black out krijgen als ik geld ga afhalen? Komaan laat me niet lachen. Dan kom er de vraag of je dat geld nergens verstopt hebt omdat niemand het zou vinden. Om hun te plezieren en mezelf gerust te stellen heb ik toch gans het appartement doorzocht. Twee cent heb ik ergens gevonden, maar daar stopt het.
Dan komt het strafste. Ik heb de diefstal uitgelokt door mijn potefeuille in de achterzak van mijn broek te laten zitten 's Nachts.
Ok, voor hun een routine reeks aan vragen om tenslotte te eindigen met de vraag of je niet weet wie het geweest is. Dat is het, voor hun is alles afgelopen. Het enige wat nu bestaat is een papiertje met daar op, klacht tegen onbekenden. Het zit me serieus dwars en ik kom er zeker nog op terug.
Ik ben te naief, te simpel en te goedgelovig voor deze wereld. Een tijd geleden hebben ze bij mij, op mijn appartementje, een tiental keer geld weggehaald. Ik wist het pas met zekerheid toen mijn dochter me daarop attendeerde. "Seg va, je hebt op een week tijd 3 X 200 € van uw rekening gehaald" Nog viel mijn euro niet tot ik na een paar dagen vaststelde dat ik het bedrag dat ik had afgehaald onmogelijk al had kunnen opmaken. Nog maar eens gezien of het wel klopte en ja hoor, er moet van mijn appartement gestolen worden. Ik schreef dus naar de politie en vandaag was er een gesprek. De allereerste vraag was of ik het niet zelf had opgemaakt Duizenden euro op een paar weken tijd, terwijl ik hier bijna nooit buiten kom. Ja maar, "ik heb je al in de cafetaria gezien"; Ten eerste betaal ik daar nooit, aar laat het op de rekening zetten en zelfs al zou ik cash betalen, wat moet ik daar dan al niet drinken om aan duizenden euro te geraken. Toch eigenaardig dat diegene die een klacht indient als eerste verdachte wordt weerhouden. Toen ik dit hier aan de directie ging melden, was er eenzelfde reactie. Ik denk dat ik weet wie het gedaan heeft, maar ik kan niks bewijzen. Dus die naam kan ik ook niet aan de politie geven, want: 1e hij gaat zeker alles ontkennen 2e als hij het niet is, kan ik die man niet meer onder ogen komen (hij krijgt natuurlijk ook mijn naam) en ik leef in een situatie dat ik afhankelijk ben van de goodwill van mensen. Naamloos kan zo iets niet. Je moet iemand op heterdaad snappen of je staat nergens. Integendeel, het begin van het gesprek is altijd de vraag of je het zelf niet gedaan hebt. Dat geld zie ik dus nooit meer terug.
De verhuis en het leegmaken van het appartement is afgerond, dank zij de maandenlange hulp van mijn oudste dochter. Vandaag moest het appartement leeg en Agnes en Kaat zijn de wacht gaan houden om te zien of alles wat ik nog wilde bewaren, ook daadwerkelijk daar bleef en ook om erop toe te zien dat de rest allemaal wel weg was. Ik weet het nu niet, maar indien er iets fout zou gelopen zijn, had ik het wel gehoord zeker.
Weer is gebleken dat wij in een wegwerpmaatschappij leven. Ik moest even daar zijn om een paar camera's en oude filmen op te halen. Onvoorstelbaar. Iemand stond met een vuiniszak voor de kast en een tweede gooide daar gewoon alles in, in duizend stukken. Moest ik het niet gezien hebben had ik in de waan geleefd dat alles mooi ingepakt naar een winkel of een goed doel zou gegaan zijn. Niet dus. Als het gezegde klopt dat scherven geluk brengen, dan moeten die mannen niet meer twijfelen. Natuurlijk worden er nu dingen weg gegooid die ik "misschien" "ooit" nog eens zou gebruiken. Beter de korte pijn dan maandenlang dingen op zij zetten, die je later toch weg gooit. Ik heb aan de kinderen en de kleinkinderen de kans gegeven om eerst een selecte te maken, dus denk ik dat al de rest weg mocht. Zo een opkoper verdient aan dergelijke dingen twee maal geld. Je moet verdomme betalen om al je meubeltje te komen weghalen. Die opkoper zal dan ook wel een verkoopplaats hebben zeker. Tja, waarom hebben we zelf zo geen handeltje opgezet?
Vandaag had ik de ganse dag een opgejaagd gevoel, zo precies of ik ging op alle afspraken te laat komen. Bij een van die afspraken was ik wel degelijk te laat, maar de dokteres die ik moest zien liep ook achter op haar schema en al bij al was ik dan nog meer dan een half uur te vroeg . Bezoek zeer positief. Alles was in orde en in plaats van een zesmaandelijks onderzoek, moet ik maar jaarlijks meer op controle. Alles evolueert dus gunstig. Ik was al ruim laat in de buurt van de kliniek, maar ik had enorm veel geluk. Vlak voor mij vertrok er iemand. met zijn wagen. De man die vertrok had een parkeerticket voor twee uur genomen, maar was op tien minuten al weer buiten. Hij vroeg of ik zijn ticketje niet kon gebruiken. Natuurlijk. Ik heb het straks nog tegen mijn echtgenote gezegd. Als ze op dat ogenblik mijn hartslag moesten meten, dan mag ik meteen daarblijven. Wachten, ik kan het niet en ondertussen klopt dat hart tegen ??? per uur. Er zijn natuurlijk redenen voor. Een eerste patiënt te laat en alle afspraken lopen in het honderd. Dan mag je nog niet voorhebben wat ik aan de hand had.De specialist wordt weg geroepen voor een dringende chirurgische ingreep. Normaal ga ik dan naar huis. Trouwens ook als het wachten me te lang blijkt. Ongeduldig, ongedurig en opstandig.
Het is eigenlijk triestig om zien hoe sommige (veel) oude mensen leven van maaltijd tot maaltijd. daar tussen in gaan ze dan nog een dutje doen. Ze eten en ze slapen, dat is alles. Wel als ik zo ver ben, haal me hier dan maar weg, dan hoeft het voor mij niet meer. Enkelen kijken nog wat tv, maar vallen daar dan bij in slaap. Je kan hier tvs horen spelen tot 's morgens. Een aantal van de bewoners krijgt hier zelden of nooit bezoek. Weet je wanneer ik hier veel volk gezien heb? Met Nieuwjaar, want dan gaan ze naar opa of oma voor hun Nieuwjaarscenten. Gelukkig zijn ze allemaal zo niet en ik ken hier bv een dame die beter een agenda zou aan maken om iedereen zijn geplande bezoek te laten noteren. De dame in kwestie zit daar niets mee in, maar soms zit daar een bende van een man of tien. Na een tijd begin je ook het regulier bezoek te kennen en zo is er hier een dame achteraan op de gang waarvan ik van dat bezoek niet veel goeds zou geschreven hebben. Het zijn marginalen, met tatoos, piercings en het kapsel is navenant. Wel die mensen komen dagelijks hun oma bezoeken. Bij weinig families hier, zie ik dat gebeuren. Goed gekleed en alles in de plooi hoor ik hier iemand zeggen: "tot binnen 14 dagen" . Geef mij dan maar de piercings met alles er op en er aan.
Ik ben er zeer zeker van dat ik de vorige dagen berichten aangemaakt heb, maar nu pas zie ik dat die, om welke reden dan ook, niet verschenen zijn.In 't vervolg eerst nakijken voor ik afsluit.
Een vriendin van mijn vrouw bracht een eigenaardig ding mee, waarvoor wij de bestemming niet kennen. Het lijkt een mini taartschepper. het ding is 16 cm lang en drie cm breed. De zijranden zijn een beetje naar boven gebogen en in de greep zit een ronde vouw om daar je vinger in te steken als steun. Iedereen zegt dat het een taartschepper zal zijn voor kleine taarten. Weinig waaschijnlijk, want dit was per zes verpakt, dus blijkbaar de bedoeling dat iedereen aan tafel zo iets moet gebruiken. En ook nog, waarom zijn die gaatjes daarin? Wie helpt?
Ik wordt het nu stilaan beu. Ik ben een bericht aan het intikken en plots verschijnt er een reclameoodschap. Reclame weg, maar ook mijn bericht.
Waarschijnlijk kan d&it voorkomen worden, maar daarvoor heb ik geen kennis genoeg van heel die reutemeteut.
Straks drie uur klasseerwerk gedaan. Alles eerst per leverancier of dergelijke gelegd en nadien mooi per datum gelegd. Juiste klasseur opzoeken en klaar is kees. Telkens neem ik mij voor om alles de dag zelf af te werken, maar dat zijn goeie voornemens, maar daar blijft het bij. Toch nog eens een poging wagen. Natuurlijk door niet onmiddellijk op een rekening te reageren, komen er rappelkosten bij. Eigen schuld, dikke bult. Dit was nu de laatste keer. Veel mensen hebben goeie voornemens voor het nieuwe jaar.
Hoeveel pech kan iemand hebben. Onze vrienden van Boom waren deze namiddag hier en ik vroeg hun hoe het stond met de verbouwingen. Geen schot in de zaak. Ze gingen hun appartement verbouwen en de aannemer beloofde hun dat alles op drie maand klaar zou zij en dus trokken ze drie maand in bij d broer van Rudy. Ramp o ramp, bijna niets was klaar. Trouwens nu nog steeds niet. Ik kan er geen datum op plakken, maar ik denk dat dat al bijna twee jaar moet zijn. Processen en advocaten en die kosten handenvol geld. Rudi vertelt, drie maal 2.000 € provisie, dus dan moet er nog een eindafrekening volgen. Wij hebben met de verbouwingen geluk gehad. De firma Benjo beloofde ee afwerking op drie weken en dat gebeurde ook binnen die termijn. Nieuwe keuken, nieuwe badkamer, nieuw toilet. De gang behangen met fleece en in de twee kamers laminaat gelegd. Het resultaat is schitterend en dat alles binnen de vooropgestelde termijn van drie weken.
Het is onwezenlijk om te beseffen dat dit mijn laatste verblijfplaats is. Onwezenlijk om te denken dat ik 70 ga worden. Als kind was iemand van die leeftijd stokoud. Hier zit ik nu tussen allemaal oude mensen en ik voel me nog zo jong. Hier woont zelfs iemand van 104. Iedereen zegt me ook dat ik veel te goed ben voor een home. Ik ben mijjn hart en verstand gevolgd om kort bij mijn vrouw te zijn. Ik heb geen dikke nek, maar ik durf eerlijk zeggen dat ze zonder mij niet kan. Toen ik vorige dinsdag terug kwam van de kliniek kreeg ik van de verpleging te horen dat ze wel honderd keer naar mij gevraagd had. Ze heeft de ganse dag de gang op en af gelopen. Nu weet ik al dat ik binnen zes weken nog eens zal moeten gaan. Ik hoop dat ik dan geen 4 1/2 uur modt wachten, dan ben ik misschien rond de middag al terug thuis. Vik neemt een boek mee en ik denk dat ik dat ook ga doen de volgende maal.
Deze middag was hier een speciaal Kerstmenu met als dessert de traditionele boomstronk. Nooit komt hier bier of wijn op tafel, maar deze middag hebben ze zelfs overdreven. Er was rode en witte wijn, maar je kon ook kiezen voor bv een Stella, Hoegaarden, Duvel en nog twee of drie andere soorten. Een aantal van de bewoners was niet aanwezig vanwege familiefeesten. Aan het avondeten kon ik zien dat de dame naast mij de ganse namiddag geweend had. Ze ziet hier iedereen met bezoek of ze worden opgehaald, maar zij heeft geen familie, behalve een nicht. Verder niemand. Nu had ze verwacht dat die toch eens op bezoek zou komen, maar nee hoor. Triestig om op zo een typisch familiefeest alleen te zitten.
wat ik gisteren wou schrijven, maar wat niet lukte. Nu dus proberen. Ik ben een zeer ongedurig man, maar gisteren werd mijn geduld zwaar op de proef gesteld. Ik moest om half negen in de kliniek zijn en ik was er goed op tijd. De afspraak was om negen uur en je moet altijd een half uur op voorhand inschrijven. Om kwart over één werd ik naar de afdeling gebracht. Ok zo ver was ik dan al, maar daar was het weer wachten. Om een lang verhaal kort te maken, vanaf mijn vertrektijd tot ik weer thuis was, verstreken negen en een half uur. Nochtans de verplaatsingstijd is amper 2X15 minuten. Om half negen in de kliniek en om kwart over één binnen geroepen. Indien men mij nu moest komen zeggen dat om een of andere reden de wachttijden verlengd werden met zo veel uur, zou ik me daar mee kunnen verzoenen, maar nu laat men mij in het ongewisse en ik durf dus de wachtzaal niet verlaten, zelfs niet om te plassen, want je zal zien, netals je even weg bent, komen ze je roepen. Ik heb het overleefd.
