Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
11-12-2015
huisarts
Hier in de home is de huisarts welkom, maar je voelt dat ze liever hebben dat je hun aan huis verbonden dokter laat komen. De mensen zoals, pedicure, manicure, kapper, dokter, tandarts en apotheker die zich in een home kunnen aanbevelen bij de directie of de staf, die zijn verzekerd van een goed inkomen. Iemand van de bewoners is ziek of heeft iets te kort, wat doet die? Naar de verpleging of het secretariaat. Wat doen die? Bellen naar die persoon die , zoals ze in Leuven zeggen, zich met zijn gat binnengewrongen heeft. Ik heb er niets tegen. Het is menselijk en normaal. Je zit tenslotte in een omgeving die misschien kilometers van je vroegere woonplaats verwijderd is. Wil die dokter de verplaatsing maken, speciaal voor jou? Waarom zou je nog naar je vroegere apotheek of tandarts gaan die hier kilometers vandaan woont. De handelaars in de buurt zullen zeker niets gehad hebben tegen de bouw van een home. Meer dan honderd nieuwe potentiële klanten. Toevallig was hier vandaag een tandarts op bezoek en ook toevallig ben ik een plombage verloren eergisteren. Zaak geklonken voor die man en vermits ik mijn tanden twee maal per jaar laat nakijken is dat voor hem weer een verzekerd inkomen.
Elza is een van de bewoonsters van de home hier. Een klein dametje dat altijd lacht, alleen weet je niet of het uit vriendschap is of om je uit te lachen. Zij doet altijd het tegenovergestelde van wat haar gevraagd wordt. Als ze zeggen: "Elza ga naar links", dan gaat zij naar rechts. Altijd met de lach op haar gezicht. Doet ze het met opzet ik weet het niet. Als ze zeggen: "elza ga naar je kamer, dan loopt ze naar de refter. Een conterverdraaide zeggen ze in Leuven.
Hoe oud ik ook zal worden, dat stiekeme jongensachtige zal er nooit uit gaan. Je kan je niet voorstellen wat een plezier ik er aan heb om hier 's nachts stiekem een schel hesp uit de (f)rigo te halen. Ik zet de f tussen aanhalingstekens omdat die er op een of andere manier afgevallen is en nooit vervangen. Als het geen hesp is, dan is het wat anders, maar als ik hier ronddool ga ik altijd eens in de koelkast kijken of er niets te knabbelen is. Het is me niet te doen om wat ik er uit haal, maar het jonge speelse van iets stiekem te pikken. Eigenaardig toch. Ik doe er niemand iets te kort mee, want ik had het evengoed deze namiddag bij de reguliere maaltijd kunnen eten. Trouwens, wat aakt 1 schel hesp op een populatie van 31 mensen? Natuurlijk, moest iedereen dat doen? Tot nu toe nog niemand anders tegen gekomen rond een uur of twaalf 's nachts. Ik zal dus de enige dief zijn. Moest de directrice het te weten komen, moet ik weer op het matje komen. Streng, maar simpel. Ondertussen geniet ik van mijn hesp.
Hier is een raam in de gang dat niet meer sluit. Wat doe ik dus, ik steek daar een opgevouwen papier tussen. Terwijl ik daar mee bezig ben komt er een oudje van daar tegenover buiten en zegt dat ik dat niet mag doen. Toch doe ik mijn zin en sluit dat raam op die manier. Toen ik vijf minuten nadien ging zien was dat papier er tussenuit en stond dat raam weer open. Och zij haar zin. Ik doe geen moeite meer.
Ik ben een masochist. Ik heb een gezwelletje op een van mijn tanden en wat doe ik dan? Open steken met een naald en leeg duwen. Pijn of niet, het kan mij niet schelen. Vies verhaaltje zo laat op de avond. Eigenaardig, maar elke puist of elk zweertje probeer ik zelf open te maken, alvoor ik er iemand bij roep. Pijn kan mij in zo een geval niet deren, omdat ik (meestal) ervaar dat het achteraf beter is. Het is ook al anders geweest. Wat voor foute dingen schrijf ik nu. Vandaag een slome, suffe dag gehad. Vorige nacht was ik ziek en het is bijna de ganse dag blijven hangen. Ik hoop dat ik er morgen weer voor de 100 % sta. 99 zou ook al goed zijn. Deze namiddag werden er smoutebollen geserveerd. Slecht kan ik ze niet noemen, maar de beste smoutebollen ooit heb ik altijd gegeten bij de moeder van mijn schoonbroer. Toen we bij de Chiro waren bakte ze altijd een paar keer per jaar smoutebollen voor heel die bende. Ik herinner me dat er iemand bij was die er meer dan twintig kon eten. (moet je de naam weten Luc?) Amandine heeft er deze middag ook 8 gegeten. Zeer veel jaren geleden dat ik dat nog voorgeschoteld kreeg. Lekker, maar ik heb er al betere gegeten. (bij Luc zijn ma) Ik kan absoluut niet inschatten hoeveel dat menske er toen moest klaar maken voor een bende hongerige wolven.
Kijk, die pech heb ik dan altijd. Vorige nacht had ik goesting in een paar trekjes aan een sigaret. Naast mijn kamer is een trappengang en dus ging ik daar even naar toe. Toen ik daar buiten kwam passeerde er net een verpleegster. Vandaag werd ik al bij de directrice geroepen voor tekst en uitleg. Ik word hier zo wat beschouwd als een rebel. Iemand die zich niet strikt aan de regeltjes houdt. Zoals bv nu ook. Bijna iedereen ligt hier al in bed rond een uur of acht. Ik niet dus. Ik voel me hier absoluut niet op mijn plaats, maar ik ben naar hier gekomen voor het vrouwke. Zonder mij is ze verloren, al zegt de verpleging dat ze wel voor haar zouden zorgen. Als ze me 5 minuten niet ziet, loopt ze hier rond als een kip zonder kop. Nu ga ik proberen te slapen. Tot straks.
Gelukkig heeft Goedele zich opgeofferd om met mij naar de kliniek te rijden, anders was ik er weer eens niet naartoe gegaan. Goed nieuws. Van de keelkanker is niets meer te zien volgens de dokter. Blijkbaar goed genezen en volledig weg. Oef!
Het is hier altijd veel vroeger dan ik denk. Ik had mijn pilletje "requip" nog niet gehad en ik dacht dat we al midden in de nacht waren en bij nader inzien is het nog maar twintig voor elf. Ze waren wel degelijk mijn medicijn vergeten, maar dit is nog altijd een schappelijk uur om dat in te nemen. Dat ding begint te werken binnen een klein uur en dan heb ik nog slaap genoeg. Och ja en indien niet, dan is het ook maar zo. Als ik definitief mijn ogen sluit, slaap ik voor eeuwig en altijd.
Ik was net aan het denken om de auto van de hand te doen. Die kost ons een pak geld per jaar en we gebruiken hem amper. Natuurlijk is het nog altijd, mijn auto mijn vrijheid. Nog eens over slapen. (al zit slapen er momenteel niet in) Die beslissing zal niet binnen de 24 uur genomen zijn, maar ik ben er mee bezig. 2000 km per jaar omrekenen naar de prijs per kilometer en dan eens kijken wat ons openbaar vervoer en taxi kost of zou kosten. Natuurlijk heb je dan die vrijheid niet meer om te gaan en te staan waar en wanneer je wil. Toch verschoot ik er van om te zien dat we amper 2000 km per jaar doen met de auto. Dan is het effectief een duur speelgoed.
Al een aantal dagen loop ik hier moe en futloos rond. Heeft het te maken met het najaar? Toch geen depressie? Ik val in slaap waar ik sta. Echt geen zin om iets te ondernemen. Morgen beter zou ik zeggen.
Toen we deze middag beneden kwamen, was het even verschieten. Ze hebben de Kerstboom hier al geplaatst!!!! Nu ben ik benieuwd hoe lang die gaat blijven staan. Als het even lang is dan voor de Kerst, staat die 1/4 van het jaar alles samen.
Wat een slecht netwerk hier! Ik doe dus een tweede poging met een bericht over madame "snep". Hier werkt een dame die eigenlijk in deze sector niet thuis hoort. Agnes zegde dat destijds al, in een dergelijke richting moet je werken met je hart en niet omdat je werk hebt. Deze morgen om kwart over zeven kwam Amandine mij wakker maken omdat ze ademnood had. Dus ik trok naa de verpleegster om te vragen of ze de aerosol niet wilde geven. Antwoord: "wij beginnen pas om half acht". Ik ben iemand die snel in de pen kruipt, maar het probleem is hier dat je voor een groot gedeelte afhankelijk bent van die mensen en als je hen stokken in de wielen steekt, kunnen ze het jou ook moeilijk maken. Ik zal madame "snep" gerust laten en ik zal wel een andere oplossing vinden. (ondertussen al opgelost. Een eigen toestel)
Wat een slecht netwerk hier! Ik doe dus een tweede poging met een bericht over madame "snep". Hier werkt een dame die eigenlijk in deze sector niet thuis hoort. Agnes zegde dat destijds al, in een dergelijke richting moet je werken met je hart en niet omdat je werk hebt. Deze morgen om kwart over zeven kwam Amandine mij wakker maken omdat ze ademnood had. Dus ik trok naa de verpleegster om te vragen of ze de aerosol niet wilde geven. Antwoord: "wij beginnen pas om half acht". Ik ben iemand die snel in de pen kruipt, maar het probleem is hier dat je voor een groot gedeelte afhankelijk bent van die mensen en als je hen stokken in de wielen steekt, kunnen ze het jou ook moeilijk maken. Ik zal madame "snep" gerust laten en ik zal wel een andere oplossing vinden. (ondertussen al opgelost. Een eigen toestel)
kan je nu echt geen enkele bladzijde meer open doen, zonder dat er reclame op verschijnt. Het is verschrikkelijk. Is dat bij iedereen zo en/of kan ik dit op een of andere manier van mijn pc krijgen? Bij mij heeft het in ieder geval geen invloed, in tegendeel.
Net een eng gevoel. Ik moet in slaap gesukkeld zijn en een nare droom gehad of zo, maar bij het wakker worden was het precies of ik had erge dingen gedaan, zodat iedereen boos op mij was. Ik ben bij Amandine geweest en bij de verpleging, maar niemand weet van iets. Ik vind het toch eigenaardig en zal pas overtuigd zijn als morgen iedereen normaal tegen mij doet.
Verdomme, dat scherm weer helemaal weg. Ik kan het simpel terug halen, maar het is vervelend.
Mooie herinnering aan vandaag. Roeland, Mieke en de kleine Kobe zijn op bezoek geweest. Dat zijn de dingen die voorlopig weer kleur aan mijn leven geven. Ik zal er zelf moeten aan werken om alles wat vrolijker te maken. Nee ik zit niet in een depressie en Goedele zorgt met haar bijna dagelijkse bezoeken voor wat fleur. Ze durft ook een stamp onder mijn gat te geven door te zeggen dat ik fout bezig ben. Voor mij mag rechtdoor/ rechtaan. Dat is zoals met onze vrienden uit Boom, die zeggen ook gewoon wat op hun hart ligt. Zo heb ik het graag, maar niet iedereen kan dat verdragen. Ik was dan wel in slaap gevallen, maar er zijn de laatste dagen een aantal problemen die er voor zorgen dat ik onvoldoende rust heb. Alles zal een oplossing krijgen, maar er kunnen ook tegenvallers tussen zitten. Hopelijk geen enkele, maar je weet nooit.
Oei, ik verwaarloos mijn blog. Mag niet. Hier achter loopt een spoorweg en we zijn nu ongeveer 2,15 uur en hier staat een trein te claxoneren. Waarschijnlijk een geluid dat je tot op een paar kilometer kan horen. Kan dit zo maar? Iedereen in de buurt moet daar toch wakker van worden. Ik was nog niet in bed, dus voor mij steekt dat niet. Hij is misschien 100 meter verder gereden en herbegint. Er zal wel een reden en oorzaak zijn. Die computer blijft hier gekke dingen doen. Een bladzijde springt naar beneden om dan plots weer op de juiste plaats te staan. Vandaag echt geen zin om iets te ondernemen. Vorige nacht bijna niet geslapen en aan het uur te zien dat ik nu nog bezig ben, zal het deze nacht niet veel beter worden. Ik voel aan lijf en leden dat het niet voor direct zal zijn. Daar hebben jullie geen boodschap aan natuurlijk.
Onze man van wie ik dacht dat hij ooit prof aan de KUL geweest was, heeft er wel de air van. Hij zegt nooit wat, ook geen goeiedag of goeie avond. Hij stapt altijd met zijn kin omhoog. Wat schrijf ik nu stappen, nee hij stapt niet hij schrijdt. Hij schuift zijn voeten met grote passen over de vloer. Zoals ik eerder al schreef is hij niet asociaal, maar eerder verlegen. Ik probeerde net weer een gesprek met hem te beginnen, maar hij vertrok zonder één woord. Toch krijg ik hem ooit aan de praat. Dat zijn dingen die mij intrigeren en waar ik graag de achtergrond van wil weten. Als ik meer weet schrijf ik het onmiddellijk. Vertelde ik al van de dame met de schaar? Een dame brengt bij de boterhammen altijd een schaar mee om haar korsten af te snijden. Nochtans geen harde korsten, maar het is uit gewoonte, denk ik. Korsten eet ze niet. Misschien een slechte herinnering uit haar kindertijd. Ik denk dat ik al schreef dat het woord "alstublieft" niet in haar woordenschat staat. Ze zegt gewoon "Boterham" als ze graag heeft dat die doos met boterhammen bij haar terecht komt. Het beleg dat hier voor iedereen klaar staat, eet ze ook niet, ze brengt haar eigen dingen mee. Het is altijd dezelfde kommentaar: "da eet ich ni zur" en dan haalt ze haar eigen pakjes en potjes boven. De man die daar ooit mee getrouwd was, moet afgezien hebben. Ze heeft een echt zuur gezicht. Toen een van de dames hier trouwde was zij de enige die er niet was. Enfin je kan lezen dat ik het er niet voor heb.
Ik ging net op zoek naar het requiem van mozart op internet. zo een slechte uitvoering hoorde ik nog nooit. Uitvoerders Mar Ofram. Moest je het ooit vinden?
Ik ga niet klagen of zagen, maar plezant is anders. Een home is en blijft een home. Goed, ik ben Amandine gevolgd. Ik schreef nog maar pas dat het allemaal meevalt, maar eigenlijk is thuis wonen toch nog altijd anders. Slecht is het hier absoluut niet. Het verschil met thuis is dat je je aan een aantal regeltjes moet houden. Voordeel is de drie geregelde maaltijden per dag en de sociale controle. Volgens mij voelt Amandine zich goed hier, want ze grapt met iedereen. Eén dame is er die tegenvalt. Het is iemand die zelfs met haar eigen niet content is, denk ik. Ze gromt en grolt op alles en iedereen. Natuurlijk zit ze altijd alleen in de cafetaria. Ze zit daar van 's morgens 11 uur tot aan het avondeten. Ze verblijft hier op de benedenverdieping en toch vertelde ze ons bij de eerste ontmoeting dat ze hier twee huizen verder woont. Waarom? Van de verplegenden en verzorgenden kan ik niet klagen. Eéntje is er tussen die wat uit de band springt. Een korte dikke dame (in Leuven zeggen ze kop en gat opeen gewrongen) die het woord "moet" nog al eens gebruikt. De anderen doen dat niet. Die vragen of zeggen; zouden we nu niet..." Zoals ik eerder al schreef, bijna zoals in de kleuterschool: Zouden we nu onze bokes niet opeten? Je hebt al je patatjes nog niet op. Net een bijna gesprek met onze zogezegde professsor gehad. Toen ik hem vroeg of hij ook zo een slechte slaper was, kwam er een antwoord: soms wel en soms niet. Gesprek afgelopen. Toch krijg ik er ooit meer uit, ik blijf proberen.
Zoals ik eerder schreef doet mijn pc de laatste tijd de meest vreemde dingen. Ik krijg hier reclame voor een programma om mijn pc op te schonen, maar ik ga er toch niet op in gaan. In dergelijke dingen vraag ik altijd eerst de raad van mijn zoon. Je weet niet wat je binnen haalt. Het is nu niet zo schandalig duur wat ze aanbieden (37,50€) maar zal het iets helpen? Daarenboven werk ik met een Mac en is dat programma daar voor geschikt? Vandaag werd hier in de home over niets anders gepraat dan over het sterfgeval van gisterenavond. Ik ben hier de jongste bewoner en de oudste is 104. Wil niet zeggen, was de opbeurende kritiek deze namiddag, dat ik die dame ga overleven. Het kan natuurlijk, maar een opkikker is het niet. De dame naast mij aan tafel is in de negentig (93?) en een zeer slechte eter. Ze eet echt zeer weinig, maar ze vertelde het al twintig keer of meer misschien, al haar zussen en broers leven al lang niet meer en zij is nog zo gezond als een visje in het water. Ze kreeg vroeger thuis altijd ruzie omdat ze zo een slechte eter was, maar zegt ze bijna dagelijks : ik leef nog en de anderen (ze waren met 6 of 7) zijn er al lang niet meer. Ze weet zelf niet meer hoeveel kinderen er waren. Als ik dan vraag om de namen eens te noemen, moet ze het opgeven na twee of drie. Nochtans kan je er een deftige babbel mee doen. Ze is altijd mooi aangekleed en zelfs goed opgemaakt en toch heeft ze geen rotte frank. Het is die dame waarvan de kinderen het verblijf betalen, maar die haar verder niets geven. Ze komt af en toe naar de cafetaria, maar ze kan niets te drinken bestellen, omdat ze geen rooie duit heeft. Eén keer heb ik ze mee aan onze tafel gevraagd en haar iets te drinken aangeboden, maar iedereen zegt me dat ik daar geen gewoonte mag van maken. Ik zou dat dan weer doen, maar ze zullen wel gelijk hebben.
Ik ben nooit ziek, maar nu ben ik zo ellendig dat ik zelfs niet meer weet of ik dit al schreef. (Ondertussen blijft dat stomme ding hier maar vreemd doen) Moest het straks niet beter zijn, zal ik toch maar de dokter bellen zeker. Aan een griep is niets te doen, maar je rekent er op dat een pilletje kan helpen. Ik zie wel weer. Ik denk niet dat ik koorts heb, maar ik ben absoluut niet fris. Hoofdpijn, sinus volledig dicht en een loopneus. Plezant is anders. Zoals ik schreef, het kan 50 jaar geleden zijn dat ik zo verkouden ben geweest. Ik ben begonnen met mijn ajuinkuur. Zuiver ajuinsap opsnuiven helpt me. Het is soms pijnlijk, maar als ik me straks beter voel is dat beetje pijn in vergelijking niets. Potverdomme ondertussen blijft die pc hier raar doen. Ik zet hem straks af en hoop dat morgen alles weer normaal werkt.
Ik word er moedeloos van. Die pc wil absoluut niet meer doen wat ik vraag. Stom ding. Het zal wel aan mij liggen, maar ik ben een leek en weet niet wat er fout loopt. Voila, weer een bericht: "safari webmail is onverwacht gestopt... Nu weer een mededeling: "opgelet, 232 problemen gevonden..." Ik weet het allemaal niet meer. Vandaag voel ik me een beetje alleen gelaten. Ik zal dit wel overwinnen, maar ik hoop dat het geen begin van een depressie is. Alhoewel, ik ben sterk genoeg en dat zal me wel niet overkomen. Waarschijnlijk de laatste tijd te veel over me heen gehad. Tegenslag en tegenkanting. Ik kom het allemaal wel te boven en als morgen die rotverkoudhid genezen is, zal ik me wel terug beter in mijn vel voelen. Ik laat het wel horen.
De problemen met dat stom ding hier blijven duren. Nu kan het zijn dat je straks drie flarden van een tekst terug kan vinden, omdat telkens mijn scherm weg viel. Ik zal mijn pc straks afzetten en binnen een paar uur terug opstarten. Ik zie dat we ondertussen al kwart na vier zijn en dus hoog tijd om nog een slaappoging te ondernemen. Hier een paar kamers verder is een dame die de ganse nacht om hulp roept. Blijkbaar goed gekend bij de verpleging hier, want er is eigenlijk niets aan de hand, buiten het gebrek aan aandacht. Ik heb hier het laatste nog niet gezien en meegemaakt. Och dan weet ik weeral wat schrijven. In sommige gevallen is het toch triestig om op zo een manier oud te worden. Zoals de dame hier een paar kamers verder. Altijd dure kleren aan en mooi opgemaakt, maar haar kinderen geven haar geen rotte cent. Ze betalen met haar geld het verblijf, maar verder heeft die dame niks. Ze gaat dagelijks naar de cafetaria, maar kan niets drinken, omdat ze geen enkele cent heeft. Ik heb ze eens mee gevraagd aan tafel, maar iedereen zegt me dat ik dat niet mag doen. Ik zou me daar laten in mee slepen en ze alle dagen uitnodigen. Blijkbaar doe ik dat beter niet. Ik ga de zoveelste poging doen om nog een paar uur te slapen.
