De watersnood van 1953, aanvankelijk ook wel aangeduid als Sint-Ignatiusvloed, voltrok zich in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953.
Springtij en een noordwesterstorm stuwden het water in de trechtervormige Noordzee op tot recordhoogte.
In Nederland overstroomden een groot deel van de provincie Zeeland, de Zuid-Hollandse eilanden en delen van West-Brabant.
Hierbij verdronken meer dan 1800 mensen en veel dieren; 100.000 mensen verloren hun huis en bezittingen.
De ramp werd de directe aanleiding tot de Deltawerken.

Ook in Engeland, België en Duitsland vonden overstromingen plaats en vielen honderden slachtoffers.
Op zee verloren bij schipbreuken velen het leven.
In de Ardennen liet de storm een sneeuwlaag van twee meter achter.

Behalve het grote verlies aan mensenlevens veroorzaakte de ramp in Zuidwest-Nederland grote schade aan de veestapel, woningen, gebouwen en infrastructuur.
Voor veel overlevenden in de getroffen gebieden vormen de herinnering aan de ramp en de datum van 1 februari een levenslang trauma.

De Watersnood van 1953 wordt ook wel aangeduid als 'Sint-Ignatiusvloed', naar Sint-Ignatius, wiens naamdag tot 1969 op 1 februari viel (sinds 1969 op 17 oktober).
Met deze naamgeving werd een traditie gevolgd bij grote waterrampen in het Delta-gebied, met onder meer de Sint-Elisabethsvloed van 1421 en de Allerheiligenvloed van 1570.
De naam 'Sint-Ignatiusvloed' vond echter geen algemene ingang.
Niet-katholieken spraken aanvankelijk liever van Beatrixvloed, omdat de ramp plaatsvond in de nacht na de vijftiende verjaardag van prinses Beatrix.
Deze tweede naam maakte om begrijpelijke redenen nog minder opgang.
Later werd kortweg van 'de Watersnood' gesproken.

De Grevelingen en Oosterschelde waren in 1953 nog geheel open zee-armen.
Tijdens de rampnacht werd het water daar zeer hoog opgestuwd.
Op de kop van het eiland Schouwen-Duiveland bereikte de waterstand het hoogste niveau van de gehele Nederlandse kustlijn.
Meer landinwaarts, bij Bruinisse, botsten Grevelingen en Oosterschelde als het ware tegen elkaar.
Zondagmorgen vroeg kwam het waterpeil daar tot NAP + 4,5 meter.
Een ongeëvenaard record.

Tussen 4 en 6 uur 's morgens braken er overal dijken.
Vooral de noord- en oostkant van de Oosterschelde (Stavenisse, Ouwerkerk, Nieuwerkerk), van de Grevelingen (Oude-Tonge en Nieuwe-Tonge) en van het Hollandsch Diep (Schuring en 's-Gravendeel) werden zwaar getroffen.

Op sommige plaatsen op Goeree-Overflakkee stroomde het water vervolgens zo hard de polders in, dat dorpen als Oude- en Nieuwe-Tonge binnen ongeveer een half uur twee tot drie meter onder water stonden.
Elders verliep de overstroming geleidelijker en/of kwam het water niet zo hoog.
Zo bereikte het water pas rond 7 uur 's morgens Ooltgensplaat, een dorp vlakbij Oude- en Nieuwe Tonge.
Ook steeg het waterpeil er langzamer tot een hoogte van zo'n twee meter.
Op Duiveland werd de hoogste waterstand zelfs pas in de loop van de zondagmiddag bereikt.

In één nacht veranderde 165.000 hectare land (Nederland) in een rampgebied bedekt door de zee.
De overstromingen zetten grote delen van Zuid-Holland, Zeeland en Noord-Brabant onder water.
Alhoewel een groot gebied werd overstroomd, werden sommige plaatsen veel zwaarder getroffen dan andere.

Op tal van andere plaatsen vielen ook slachtoffers te betreuren of vonden opvallende gebeurtenissen plaats.
Op Texel verdronken zes polderarbeiders op weg naar een bedreigd dijkvak.
Bij Cadzand sloeg water over de dijk en bij Kruiningen werd door de nog openstaande coupure van de veerhaven diezelfde veerhaven geheel weggeslagen.
In zeer korte tijd liep de Kruiningerpolder (1400 hectare) onder water.

Tegelijk met de watersnood in Nederland vonden ook in België, Groot-Brittannië en Noordwest-Duitsland overstromingen plaats.
In België braken op 37 plaatsen dijken.
Diverse kleinere en grotere steden aan de kust en langs de Schelde liepen (deels) onder.
De binnenstad van Oostende stond geheel onder water, na doorbraak van de naburige zeedijk.
Ook Antwerpen werd getroffen.
Langs de kust en de Schelde vonden vele dijkverhogingen plaats na de watersnood.

In Engeland kwam de ramp als een grote verrassing.
In Engeland werd 1.600 kilometer kust verwoest en kilometers dijk beschadigd, waardoor 1.000 vierkante kilometer aan land overstroomde.
30.000 mensen moesten geëvacueerd worden.
Na de watersnood werden in Engeland plannen gemaakt die onder andere resulteerden in de Thames Barrier.

Lees het volledige artikel Watersnood van 1953

De Bugatti Type 5 was een prototype viercylinder.
Er er 2 van gemaakt, in 1903/1904.

De auto wordt aangedreven met een ketting, net als bij een fiets.

De type 5 heeft een 12867cm³ 45pk viercylindermotor.

Deze auto heeft springveren voor- en achteraan.

Hij heeft een wielbasis van 3 meter.
Er waren geen remmen voorzien.

Het KNMI werd bij Koninklijk Besluit van koning Willem III opgericht op 31 januari 1854 onder de naam Koninklijk Meteorologisch Observatorium.
Professor C.H.D Buys Ballot (1817-1890), de eerste hoofddirecteur, koos in Utrecht als locatie het bastion "Sonnenborgh" omdat de bouwvallige Smeetoren, waar reeds sterren- en weerkunde werd bedreven, gesloopt ging worden.
In 1897 verhuisde het KNMI naar De Bilt.

Het Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut (of KNMI) is een Nederlands instituut dat onder andere de dagelijkse weersverwachtingen verzorgt.
Het KNMI is een agentschap van het Ministerie van Infrastructuur en Milieu.

In totaal werkten er in 2010 bij het KNMI 457 mensen.

De wet van Buys Ballot, over het verband tussen wind en luchtdruk, maakte de weersverwachting mogelijk.
Het KNMI was een van de eerste in de wereld met stormwaarschuwingen en weerkaarten.
Buys Ballot ergerde zich aan kranten die weinig belangstelling hadden voor "wetenschappelijke" weerkaarten en de volksweerkunde hoogtij lieten vieren.
De betekenis van de meteorologie voor de weersvoorspelling drong steeds meer door tot de samenleving.

In de jaren twintig van de 20e eeuw begon de luchtvaart er gebruik van te maken.
In 1938 opende het KNMI een filiaal op de luchthaven Schiphol, waarna andere luchthavens volgden.
Na de Tweede Wereldoorlog braken gouden tijden aan: nieuwe weerstations, weerschepen, weerboeien, weerballonnen, radar, kunstmanen en computers gaven de meteorologie nieuwe impulsen.
Door internationale samenwerkingsverbanden kon de hele meteorologische wereld de vruchten plukken.
De onderzoekers krijgen steeds meer vat op de ingewikkelde fysische processen en het klimaatsysteem.
Als klimaatinstituut speelt het KNMI vanaf het begin een leidende rol, zeker sinds klimaatproblematiek hoog op de politieke agenda staat.

De naamsbekendheid dankt het KNMI vooral aan de dagelijkse berichtgeving over het weer.
Al in 1924 zond De Bilt via een eigen zender weerberichten de ether in en vanaf 1936 zit het weer in de nieuwsdienst en waren er ook rubrieken met weerpraatjes.
Ook bij de start van de TV was het KNMI van de partij en introduceerde de weerman op de beeldbuis.
In de jaren tachtig van de 20e eeuw ging de commercie in de meteorologie een rol spelen.
Het KNMI is als agentschap van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat een volledig publiek instituut dat de gewenste gegevens aan onder meer de private sector levert.
De taken zijn in de Wet op KNMI vastgelegd.
Een van de hoofdactiviteiten van het publieke KNMI is het uitgeven van waarschuwingen met het oog op veiligheid, een doelstelling ook bij de oprichting in 1854.
Wanneer zwaar weer op komst is, dat kan leiden tot problemen of overlast wordt een weeralarm uitgegeven.
In 2000 opende koningin Beatrix het nieuwbouwcomplex van het KNMI in De Bilt, waar de meeste van de circa 500 medewerkers werkzaam zijn.

Het KNMI richt zich als het nationale kennisinstituut op het gebied van weer, klimaat en seismologie volledig op zijn publieke taken.
Daartoe horen het opstellen van algemene weersverwachtingen en waarschuwingen voor gevaarlijke weersomstandigheden, de monitoring van het klimaat, het inwinnen van meteorologische data, het beheren van de infrastructuur die daarvoor nodig is, modelontwikkeling, luchtvaartmeteorologie en wetenschappelijk onderzoek op het gebied van weer, klimaat en seismologie.

Wereldwijd werkt het KNMI intensief samen met andere instituten en onderzoeksinstellingen.
Het instituut neemt deel in het Europees Centrum voor Weersverwachtingen op Middellange Termijn (ECMWF) in Engeland en vertegenwoordigt Nederland in tal van andere internationale organisaties, zoals de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO), het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) en het Europees meteorologische satellietnetwerk Eumetsat.
Ook neemt het KNMI deel in het Network of European Meteorological Services (EUMETNET), waarin 24 Europese landen zich hebben verenigd met als doel om basisdoelstellingen van de diensten zo efficiënt en effectief mogelijk te laten zijn.

Op 16 maart 2012 nam het KNMI een nieuwe supercomputer in gebruik, om daar berekeningen aan het weer en het klimaat mee uit te kunnen voeren.

Het KNMI heeft zich in toenemende mate gepositioneerd als een autoriteit in het maatschappelijke debat over weers- en seizoensaangelegenheden.
Sinds 2001 is het Instituut verantwoordelijk voor het afgeven van een zogenaamd weeralarm: dat is een toestand waarin weersomstandigheden aanleiding geven om het publiek te waarschuwen.

De Wilhelm Gustloff was een Duits passagiersschip van de Nationaalsocialistische organisatie Kraft durch Freude (KdF).
Het schip was genoemd naar Wilhelm Gustloff, de vermoorde Duitse leider van de Zwitserse nazipartij.

De ondergang van de Wilhelm Gustloff op 30 januari 1945 is de grootste scheepsramp uit de geschiedenis.

De Wilhelm Gustloff werd gebouwd door Blohm & Voss en werd op 5 mei 1937 te water gelaten als cruiseschip voor de KdF-organisatie Kraft durch Freude.
Tussen 1937 en 1939 was het voor dit doel in gebruik.
In 1939 en 1940 werd het vaartuig ingezet als hospitaalschip.
Daarna diende het gedurende het grootste deel van de Tweede Wereldoorlog als onderkomen voor U-boot bemanningen in de haven van Gotenhafen.

Onder dreiging van het oprukkende Rode Leger kreeg de Wilhelm Gustloff de taak om vluchtelingen en gewonde Duitse soldaten uit Oost-Pruisen te evacueren naar de Duitse havenstad Kiel.
Op 30 januari 1945 voer het schip uit, vanuit de haven van Gotenhafen.
Militair commandant Wilhelm Zahn wilde de kans op een aanval door een onderzeeër verkleinen en adviseerde kapitein Friedrich Petersen om dicht bij de kust te blijven, in ondiep water, en geen navigatieverlichting te voeren.
Petersen zette echter koers naar diep water, en liet de navigatieverlichting inschakelen toen bleek dat een Duits konvooi van mijnenvegers onderweg was.
Diezelfde avond werd de Gustloff ontdekt door de sovjetonderzeeboot S-13, die het schip op 30 kilometer voor de Oostzeekust tussen Wladyslawowo en Leba met drie torpedo's trof.
De Gustloff zonk in slechts 45 minuten.

Hoeveel passagiers er aan boord waren, is niet exact bekend.
Naar schatting waren er in ieder geval 50% meer mensen aan boord dan het aantal waarvoor capaciteit in de reddingsboten beschikbaar was.

Als gevolg van de torpedo-explosies was er grote paniek aan boord.
Veel mensen kwamen terecht in het koude water van de Oostzee.
Met een watertemperatuur van omstreeks 4 graden en een luchttemperatuur van onder de min 10 waren de kansen op overleving gering.
Slechts enkele reddingsboten werden met succes in het water neergelaten. De overlevenden, onder wie Zahn en Petersen, werden opgepikt door Duitse schepen die zich in de nabijheid bevonden.
Naar het optreden van Zahn werd door de Kriegsmarine een officieel onderzoek ingesteld, dat echter niet meer kon worden afgerond door de ineenstorting van het naziregime.

Van de naar schatting vijf- tot zevenduizend vluchtelingen en meer dan duizend soldaten en zeelieden aan boord overleefden slechts 1239 personen de ramp (volgens andere bronnen 966).
De meest recente en geaccepteerde schatting gaat uit van ruim 9000 slachtoffers.
Daarmee is de ondergang van de Wilhelm Gustloff de grootste scheepsramp in de geschiedenis, in termen van slachtoffers afkomstig van één vaartuig.

Het schip zonk op 55º 07' noorderbreedte en 017º 41' oosterlengte.
Deze locatie is een officieel oorlogsmonument en is verboden gebied voor duikers en scheepsbergers.

De Bugatti Type 2 was Bugatti's eerste auto.
Er is er maar 1 van gemaakt, in 1900/1901.

De Type 2 heeft een 4 cilinder motor en het aantal pk is onbekend.

De auto heeft geen achterwiel, voorwiel of 4x4 aandrijving, maar een ketting, net als bij een fiets.
Het totale gewicht van de Type 2 is 650 kilo.

De eerste Bugatti heeft ook nog geen versnellingen, en geen schokdempers.

Bijna de hele auto is van hout gemaakt, behalve de motor natuurlijk.

Wat het meeste opvalt aan deze auto is dat hij geen remmen heeft, maar natuurlijk ga je ook niet erg hard met een 4 cilinder motor, houten wielen, 650 kilo en een ketting als aandrijving.

Carl Friedrich Benz, geboren als Karl Friedrich Michael Vaillant (Karlsruhe, 25 november 1844 – Ladenburg, 4 april 1929) was een Duits uitvinder en technicus.

Op 29 januari 1886 ontving hij een patent op zijn vinding en in juli introduceerde hij het eerste benzinemotorvoertuig.

Benz startte zijn bedrijf Benz & Co. in 1883 in Mannheim om industriële machines te produceren.
Hier ontwikkelde hij diverse tweetaktmotoren.
Hij werkte aan een motorwagen met een viertaktmotor.
Het werd een watergekoelde motor op een driewielerbasis met één cilinder.
De auto reed voor het eerst in 1885.

Hij reed in de zomer van 1886 door Mannheim met het voertuig.
Zijn vrouw Bertha Benz zou in 1888 de eerste langeafstandsrit met een automobiel maken van Mannheim naar Pforzheim.

Benz maakte in 1885 zijn eerste driewielauto en daarmee de eerste auto in de wereld.
De auto van Benz werd benz patent motorwagen genoemd.
De wagen werd aangedreven door zijn zelf ontwikkelde en gebouwde verbrandingsmotor.
De auto had een maximumsnelheid van 15km/h en was uitgerust met een differentiële versnellingsbak.
Technische gegevens van deze Benz Patent Motorwagen:

• 984 cc motor
• watergekoeld, horizontaal gelegen cilinder
• 0,9 pk bij 400 toeren/minuut
• 1450 mm wielbasis
• 2547 mm lengte
• 1454 mm breedte
• 313 kg drooggewicht

Carl Benz overleed in 1929.
Zijn naam leeft nog voort in het huidige automerk Mercedes-Benz.
Hij werd als één van de eersten aan de European Automotive Hall of fame toegevoegd in 2000.
Daarnaast heeft hij een autobiografie geschreven.

Hoewel zelfs in Duitsland het verhaal gaat dat benzine afgeleid zou zijn van de naam Benz, bestond in werkelijkheid de term benzine al voordat Benz de auto had uitgevonden.

In 1905 kreeg Benz onenigheid met zijn aandeelhouders en vertrok.
Samen met een zoon richtte hij Benz & Söhne op, later kwam zijn andere zoon er bij.
Carl verliet het bedrijf later, het merk werd echter voortgezet door zijn zonen.
Later werd dit bedrijf een toeleverancier voor Mercedes-Benz.

Bugatti is een gerenommeerd historisch automerk, dat bekend is om zijn snelle, dure en exclusieve wagens.
De merknaam is in 1998 in handen van het Volkswagen-concern gekomen.

Ettore Arco Isidoro Bugatti (Milaan (° Italië), 15 september 1881 - † Neuilly-sur-Seine (Frankrijk), 21 augustus 1947) was de oprichter van het beroemde automerk Bugatti.

Bugatti werd geboren in een kunstenaarsfamilie.
Vader Carlo is met name bekend vanwege zijn bijzondere meubelontwerpen met Moorse invloeden, maar heeft ook als edelsmid gewerkt.
Daarnaast kwamen er regelmatig kunstenaars zoals Segantini, Troebetzkoj, Tolstoj over de vloer in huize Bugatti.
Ettore's jongere broer Rembrandt is bekend als 'animalier' (beeldhouwer van dierensculpturen).

Beide broers bezochten de Brera kunstacademie in Milaan, maar al snel bleek dat Bugatti's interesse meer uitging naar de techniek.
Op 17-jarige leeftijd verliet hij de academie om als leerling bij de fietsenfabrikant Prinetti e Stucchi te gaan werken.
Deze firma bouwde de Dion Bouton tricycle (een gemotoriseerde driewieler) na.
Bugatti verbeterde de versie door er twee motoren op te plaatsen en ging er mee racen, niet zonder succes.
Vervolgens bouwde hij een quadricycle met op ieder van de vier wielen een eencilinder motor.
Prinetti e Stucchi besloot echter te stoppen met de fabricage van gemotoriseerde voertuigen en Bugatti vertrok.

Via diverse omzwervingen, hij bouwde een eigen model auto met financiering van de graven Gulinelli, hij werkte bij De Dietrich als constructeur, vervolgens richtte hij met zijn vriend Emil Mathis het merk Hermes op, kwam hij tenslotte bij Deutz terecht als constructeur van auto's.
Toen Deutz besloot te stoppen met de fabricage van auto's (na uitblijven van succes) nam Bugatti de beslissing om als zelfstandig fabrikant aan de slag te gaan.
Hij betrok een verlaten verffabriek in Molsheim en startte Automobiles Ettore Bugatti.

De Challenger was de tweede van de vijf spaceshuttles die gebouwd zijn.

Op 28 januari 1986 (missie STS-51-L) viel de Challenger 73 seconden na de lancering uit elkaar, waarbij alle zeven bemanningsleden omkwamen.

Oorspronkelijk was de Challenger gebouwd als testobject, om de sterkte van de mechanische constructie te kunnen beproeven.
Bij het ontwerp van de spaceshuttle is zo extreem voor reduceren van het gewicht gekozen, dat elk onderdeel essentieel was geworden voor de sterkte van de totale shuttle.
Daarom werd besloten om één shuttle speciaal te bouwen om aan de meest extreme mechanische belastingen bloot te stellen en zo de theoretische sterkteberekeningen te verifiëren.

Later in het programma werd besloten de derde testshuttle Enterprise niet aan te passen voor ruimtevluchten.
Daardoor zou alleen de Columbia overblijven voor ruimtevluchten.
NASA wilde het hele Space Shuttleproject niet laten afhangen van één enkel ruimtevaartuig en daarom werd in 1979 opdracht gegeven om de Challenger alsnog om te bouwen tot een ruimtewaardige spaceshuttle.

In 1982 werd de aangepaste Challenger afgeleverd bij NASA en op 4 april 1983 werd hij voor het eerst gelanceerd (vlucht STS-6).
De Challenger was daarmee de tweede spaceshuttle, na de Columbia, die in de ruimte vloog.
De Challenger voltooide in totaal negen succesvolle missies.
De Nederlandse astronaut Wubbo Ockels verbleef in dit ruimteveer (vlucht STS-61-A), enige tijd na de in Nederland geboren ruimtevaarder Lodewijk van den Berg (STS-51-B).

De Challenger was de enige spaceshuttle waar meer dan zeven personen in vervoerd konden worden (acht).
Uiteindelijk is dit slechts eenmaal gebeurd, bij vlucht STS-61-A.

De National Geographic Society is een Amerikaans genootschap dat zich inzet voor de wereldwijde bevordering van de geografie.

Het genootschap werd opgericht op 27 januari 1888 door 33 geïnteresseerden in de geografie.
Ze waren twee weken eerder, op 14 januari, voor de eerste keer samengekomen om te praten over "de wenselijkheid van een genootschap om kennis van de geografie uit te breiden en te verspreiden".

De eerste voorzitter van het genootschap was Gardiner Greene Hubbard, die later werd opgevolgd door zijn schoonzoon Alexander Graham Bell.

Het doel van het genootschap was en is tot op heden het bevorderen van de publieke kennis van geografie en de wereld in het algemeen.
Als een van de grootste educatieve en wetenschappelijke non-profitorganisaties ter wereld probeert het genootschap op allerhande manieren zijn doel te verwezenlijken.
Zo publiceert het een maandelijks tijdschrift, National Geographic Magazine, financiert het wetenschappelijke expedities en ondersteunt het wetenschappelijk onderzoek op het gebied van de geografie.

De National Geographic Society is bekend voor de publicatie van het tijdschrift National Geographic.
Hiernaast zijn er ook een aantal andere tijdschriften ontstaan:

• National Geographic Kids: opgestart in 1975 als National Geographic World
• National Geographic Traveler: opgestart in 1984. Dit magazine, toegespitst op reizen, met nog steeds erg veel aandacht voor fotografie, kent sinds januari 2004 een Nederlandstalige editie.
• National Geographic Adventure: opgestart in 1999.
• National Geographic Explorer: schooltijdschrift, opgestart in 2001.

De National Geographic Society bezit ook een televisiezender met programma's over wetenschap.

De buffelkopeend (Bucephala albeola) is een kleine mariene eend die tot de familie van de Anatidae behoort.

Ze leven voornamelijk in het zuiden en langs de westkust van de Verenigde Staten, in Alaska en in Canada.

Voor het eerst wetenschappelijk beschreven als Anas albeola door Linnaeus (Carl Linnaeus (gelatiniseerd als Carolus Linnaeus), was een Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.) in 1758.

De buffelkopeeend komt in de natuur als dwaalgast voor in Nederland en België.

De buffelkopeend wordt tot 40cm groot.
De mannetjes worden groter dan de vrouwtjes (gemiddeld 35cm groot) en wegen tot 550gr. (de vrouwtjes tot 370gr.).

De buffelkopeend behoort tot de familie van de brilduikers.
Hij is echter ongeveer zo groot als een taling en dus aanzienlijk kleiner dan de brilduikers (tot 52cm groot).
De buffelkopeend is zowat de rivaal van de Amerikaanse wintertaling (Anas carolinensis).

Het is de op één na kleinste eendensoort van Amerika, na de wintertaling (Anas crecca).

De eendjes zijn overwegend zwijgzaam.
Ze komen pas in de tweede herfst voor de eerste keer op kleur.
Tijdens de ruiperiode verliest de woerd zijn prachtkleed.
Ze zijn dan bijzonder agressief.

Opvallend bij de woerd is de paars-groenachtige glans op zijn hoofd.

Buffelkopeenden zijn monogaam, de vrouwtjes keren terug naar dezelfde broedplaats, jaar na jaar.
Ze nestelen in holtes in bomen, vooral oude goudspecht nesten, in de eerste plaats espen of populieren.
Meestal op minder dan 25m. van water.

Ze leggen ongeveer 6-9 crèmekleurige vaalgele eieren.
De broedperiode duurt ongeveer 30 dagen.

De moeder trekt vrijwel direct na het uitkomen van de eieren met de jongen naar het water.

Het Nationaal park Rocky Mountain is gelegen in het noorden van de staat Colorado in de Verenigde Staten.

Het park met een oppervlakte van 1.078km² werd opgericht op 26 januari 1915.

Het Nationaal park Rocky Mountain bezit majestueuze berggezichten, gevarieerde klimaten en omgevingen - van bossen tot bergtoendra - en makkelijk te bereiken wandelroutes en kampplaatsen.
In het park liggen de bronnen van de Colorado rivier.
Het park ligt ten noordwesten van Boulder (Colorado) in de Colorado Rockies.

Het park is omgeven door het Roosevelt National Forest in het noorden en het oosten, Routt National Forest in het noordwesten, en Arapaho National Forest in het zuidwesten.
De hoogste berg is Longs Peak met een hoogte van 4345m.

Het park telt vijf bezoekerscentra.
Het hoofdkwartier, Beaver Meadows Visitor Center, is een National Historic Landmark, ontworpen door de Frank Lloyd Wright School of Architecture te Taliesin West.

Het park wordt doorkruist door drie wegen, U.S. Highway 34 en 36, en de Colorado State Highway 7.
State Higway 7 loopt over een afstand van minder dan een mijl door het park, maar geeft toegang tot het Lily Lake Visitor Center.
Highway 36 komt het park binnen vanuit het oosten waar het na enkele kilometers aansluit bij Highway 34.
Deze weg is tevens gekend als de Trail Ridge Road doorheen het park, gaat hij van de stad Estes Park, in het oosten naar Grand Lake, in het zuidwesten.
De weg gaat boven de 3700 meter en is door sneeuwval in de winter gesloten.

Het park herbergt een ruime variatie aan wild.
Haviken, arenden, zwarte beren, coyote's, muildierherten, poema's, dikhoornschapen en elanden worden er aangetroffen.

Tijdens de winter kunnen de weersomstandigheden in de hoger gelegen gedeelten van het park erg streng zijn.
Er ligt vaak veel sneeuw, en er kunnen zich plotselinge zware sneeuwstormen voordoen.
In het lager gelegen westen is het zonnig en heb je minder kans op wind, maar er ligt wel veel sneeuw en het kan er erg koud zijn.
Aan de oostzijde ligt meestal minder sneeuw.

Het duurt tot ver in de lente voordat alle wegen en wandelpaden sneeuwvrij zijn.
Vanaf eind april begint het warmer te worden op een hoogte van zo'n 2400 meter, in juni bereikt de lente de gebieden die op 2900 tot 3500 meter hoogte liggen.
De plantengroei is in deze tijd op z'n mooist.

In de alpine tundra (3500 tot 4000 meter hoogte) bloeien de bloemen in de zomer.
Vooral in de avond komen vaak onweersbuien voor.
De temperatuur kan dan in korte tijd snel dalen.

In september en oktober is het meestal erg helder en droog.
Soms komt een vroege sneeuwstorm voor.
Vanaf midden september zijn de herfstkleuren erg mooi.

www.ontdek-amerika.nl

De buffalokever (Alphitobius laevigatus) is een kever uit de familie zwartlijven (Tenebrionidae).
De larve is bekender dan de kever en heet buffaloworm.

Voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Fabricius (Johann Christian Fabricius was een Deens entomoloog (insectenkundige), en een van de eerste en grootste entomologen.) in 1758.

De buffalokever lijkt op de meeltor (Tenebrio molitor) qua vorm en gedrag, maar blijft kleiner.
Hij is van boven glanzend zwart, van onder roodachtig bruin en de antennes en poten zijn bruinachtig.
Het oppervlak van de thorax heeft veel ruwe puntjes.

De larven worden als levend voer gekweekt voor in gevangenschap gehouden geleedpotigen als vogelspinnen, schorpioenen en bidsprinkhanen.
Ook aan insectenetende vogels, verschillende reptielen en amfibieën en sommige vissen kan de worm worden aangeboden.

De buffaloworm geeft warmte af en maakt een ritselend geluid.
Hij is veel-eter en veelvraat en wordt vaak gevoederd met oud brood, aardappel, wortel of appel.
Beste bewaartemperatuur is tussen 10 en 15°C.
Zo gaat hij langzamer verpoppen.
Buffalowormen dienen luchtig en koel gehouden, zo niet treedt massale sterfte op.

De Slag om de Ardennen (of het Ardennenoffensief) was het laatste grote offensief van het Duitse leger aan het westfront in de Tweede Wereldoorlog.

De slag vond plaats van 16 december 1944 tot 25 januari 1945 en werd gewonnen door de geallieerden.

In de Engelstalige wereld staat deze strijd bekend onder de naam Battle of the Bulge, zo genoemd vanwege de vorm van de frontlijn (een uitstulping of zak).

De Budelse Brouwerij is een Nederlandse brouwerij in Budel in de Noord-Brabantse gemeente Cranendonck en is een onafhankelijke en zelfstandige familiebrouwerij van de familie Arts.
Ze werd opgericht in 1870 onder de naam "De Hoop".

De producten worden verkocht onder de merknaam 'Budels'.
Het anker in het beeldmerk refereert aan de oorspronkelijke naam 'De Hoop'.

Zoals overal, was het brouwen van bier een huisnijverheid die in ieder dorp op meerdere plaatsen beoefend werd.
Registraties uit de eerste helft van de negentiende eeuw maakten melding van enkele bedrijven die iets groter waren.
Met name de brouwer Johannes Alexander Rutten was een voorname Budelse ingezetene die zelfs van 1853 tot zijn dood in 1899 burgemeester van Budel is geweest.
Ook andere leden van deze familie hadden belangrijke bestuurlijke functies, zoals die van gemeentesecretaris.
Johannes' zoon Godefridus nam in 1899 de brouwerij en het burgemeestersambt over, dat hij bekleedde tot zijn dood in 1910.
In 1917 werden de activiteiten van deze brouwerij gestaakt.

Andere voorname families wilden deze machtsconcentratie breken.
In 1870 werd te Budel een concurrerende brouwerij opgericht door Gerardus Arts.
Dit was Brouwerij 'De Hoop', verbonden met de invloedrijke familie Maas, omdat Gerardus in 1870 met Anna Maria Maas was gehuwd.
Gerardus Arts kwam uit Oss en is onder meer in de leer geweest bij Brouwerij De Kroon te Oirschot.

Toen in 1879 de IJzeren Rijn gereed kwam en te Budel-Schoot een spoorwegstation werd geopend, waar Gerard Arts een hotel-café-restaurant ging exploiteren, het Brouwershuis genaamd.
Terwijl, mede door de oprichting van de Budelse zinkfabriek, het inwonersaantal ging stijgen, werd in 1899 een derde brouwerij opgericht, die van A.J. de Winkel, later geleid door Nelissen.
Alle drie de brouwerijen waren eenvoudige bedrijfjes met minder dan tien medewerkers.

De mechanisering en de overgang op laag-gistend pilsener deed ondertussen vele brouwerijen verdwijnen, en andere werden gedwongen tot investeren.
De gevolgen van de Eerste Wereldoorlog deden ze dan alsnog de das om.
Zo verdwenen de concurrenten Rutten en Nelissen beide in het jaar 1917.

Brouwerij De Hoop begon pas in 1921 met mechanisatie door de aanschaf van een benzinemotor en in 1926, toen de elektriciteitsvoorziening met krachtstroom op gang kwam, een elektromotor.
Veel grotere investeringen vonden plaats na 1930, nadat nog vele andere Brabantse concurrenten uitgeschakeld waren.
Nog steeds was De Hoop een klein bedrijf.
Sedert 1922 werd ook limonade en frisdrank geproduceerd.

De Budelse brouwerij is, ondanks de schaalvergroting in de brouwerswereld, altijd klein gebleven.
Hoewel ze in 1964 in een Naamloze Vennootschap en in 1972 in een BV (besloten vennootschap) werd omgezet, is het nog altijd een zelfstandig familiebedrijf, dat slechts een tiental medewerkers heeft.

Budels brouwerij heeft volgende biersoorten :

• Budels Pilsener: gebrouwen met water uit Brabantse bron (alcoholpercentage 5%).
• Budels Oud Bruin: gebrouwen met donker gebrand mout (alcoholpercentage 3,5%).
• Budels Malt: aparte gisting en milde hopgave (alcoholpercentage 0,0%).
• Batavier: bier van hoge gisting (alcoholpercentage 5%).
• Witte Parel: biologisch witbier met koriander en citrusschillen (alcoholpercentage 5%).
• Capucijn: abdijbier (dubbel) gebrouwen ter ere van de Franse Capucijnen, deze orde was van 1882 tot 1891 gevestigd in een klooster met kapel te Budel (alcoholpercentage 6,5%).
• Budels Goudblond: blond bier gebrouwen van gerstemout, Hallertauer- en Saazerhop (alcoholpercentage 6%).
• Budels Kolos: bovengegist bier met koriander (alcoholpercentage 7,5%).
• Budels Zware Dobber: bier van hoge gisting gebrouwen met gerste- mout en hop van biologische oorsprong (alcoholpercentage 8,5%).
• Budels Lentebock: seizoensbier (alcoholpercentage 6,5%).
• Budels Herfstbock: ondergegist bier met Münchenermout (alcoholpercentage 6,5%).
• Budels Pilsener Bio: gebrouwen met biologische grondstoffen (alcoholpercentage 5%).
• Budels Honing Bio: gebrouwen uit ecologische grondstoffen gerst, hop en honing (alcoholpercentage 4,5%)

De Kosmos 954 (Russisch: Космос 954) was een Russische satelliet uit de jaren zeventig van de vorige eeuw.
Het betrof hier een zogenaamde RORSAT (Radar Ocean Reconnaissance Satellite) gelanceerd als onderdeel van het uitgebreide Russische KOSMOS-ruimteprogramma.
Deze kunstmaan veroorzaakte toentertijd grote opschudding doordat hij ongecontroleerd terugkeerde in de dampkring met een kernreactor aan boord.

De Kosmos 954 stortte neer op 24 januari 1978 Canada.

Deze kunstmaan werd gelanceerd tijdens de Koude Oorlog, waarbij beide kampen elkaar nauwlettend in de gaten hielden.
In tegenstelling tot de Verenigde Staten beschikte de toenmalige Sovjet-Unie niet over een uitgebreid en betrouwbaar netwerk van steunpunten om verkenningen boven de oceaan uit te voeren.
Daarom ontwierpen ze een observatiesatelliet met een zeer krachtige radar, die schepen en onderzeeërs bij alle weersomstandigheden kon opsporen.
Probleem was hierbij dat men door het hoge energieverbruik dusdanig grote zonnepanelen moest installeren, dat door de wrijving in een lage baan de kunstmaan geen lang leven zou zijn beschoren.

Om dit te omzeilen kozen de Sovjets voor een kernreactor als energiebron.
Deze reactor was gevuld met 50 kg licht verrijkt uranium.

De Kosmos 954 werd gelanceerd op 16 september 1977 in een lage baan van 259 x 277 km en verbrandde in de atmosfeer op 24 januari 1978.

De Kosmos 954 was ± 14 m lang en had een diameter van 2 m Het reactordeel was 6 m lang.
Het gewicht bedroeg 3800 kg, de reactor woog 1250 kg dus in totaal woog deze kunstmaan ruim vijf ton.

Een normale missie voor dit type satelliet duurde zo'n 60 à 70 dagen, waarna het reactorvat door een ingebouwde raketmotor in een cirkelbaan van 950 km werd gebracht.

Bij de Kosmos 954 ging het mis, de raketmotor faalde.
Omstreeks half december 1977 kwam hij steeds dichterbij de aardatmosfeer; de vluchtleiding gaf het commando om de satelliet op te splitsen en diens reactor in een hogere, veilige baan te schieten.
Maar hun kunstmaan reageerde niet op het signaal.

Begin januari 1978 berekenden de computers van NORAD een waarschijnlijk inslagpunt ergens in Noord-Amerika.
Enige dagen later werd, na accuratere metingen, een terugkeerpunt in de atmosfeer vastgesteld boven de Koningin Charlotte-eilanden voor de kust van Brits-Columbia.

Veiligheidsstudies toonden aan, dat door het gekozen ontwerp de reactor waarschijnlijk zou verbranden in de dampkring; dit sloot echter niet uit dat fragmenten van de reactor het aardoppervlak zouden kunnen bereiken.
Uiteindelijk stortte Kosmos 954 op 24 januari 1978 om 6.53 uur (lokale tijd) neer in Great Slave Lake.

In januari 1979 diende Canada bij de Sovjet-Unie een schadeclaim in van $6,041,174.70.
Deze kosten zouden zijn gemaakt om radioactieve fragmenten van de Kosmos 954 op te sporen.

De Russen betaalden uiteindelijk 3 miljoen Canadese dollars.

Terwijl ze op de bodem waren, namen Piccard en Walsh kleine schollen en botten waar, die bewezen dat sommige gewervelden kunnen weerstaan aan de grote druk die op deze diepte heerst.
Zij merkten op dat de bodem van de trog uit een 'diatomeeënsoep' bestond.

Daarna ondernamen ze de stijging, die 3 uur en 15 minuten vereiste.
Op 25 maart 2012 deed de Canadese filmregisseur James Cameron deze duik van ongeveer 11.000 meter over met zijn duikboot de Deepsea challenger.

Bucephalus (Nederlands voorheen Bucefaal; Grieks: Βουκέφαλος; Boukefalos) was het paard van Alexander de Grote.

De naam betekent koeienkop en is een samentrekking van Griekse woorden βούς koe, en κεφαλή hoofd.
Hij is waarschijnlijk zo genoemd naar zijn voor Thessalische paarden gebruikelijke brandmerk van een koeienkop.
Het dier zou afstammen van de mensenetende paarden van Diomedes die werden getemd door Herakles als een van diens twaalf werken.

Volgens sommige bronnen zou het dier tot het Akhal-Teke-ras behoord hebben

Toen Bucephalus was gestorven stichtte Alexander te zijner nagedachtenis de stad Bucephala, waarschijnlijk het huidige Jhelum, in de Punjab (Pakistan).

De legende vertelt dat Bucephalus oorspronkelijk was gekozen om het strijdros van Alexanders broer te worden.
De dag dat het paard werd voorgesteld aan de mensen, bleek het paard onbenaderbaar.
Steeds opnieuw rende het weg, viel het de ruiters aan, als er dan iemand op het paard geraakte, werd hij er meteen afgesmeten.
De legende zou de legende niet zijn als Alexander niet de grote held van de dag zou worden.
Hij had immers gezien dat het paard schrik had van de schaduwen die bewogen op de grond.
Hij liet het paard zich dus met het hoofd naar de zon draaien en kon het wel benaderen.
Omdat zijn vader en zijn broer zo onder de indruk waren, werd Bucephalus de trouwe metgezel van Alexander.

Bucephalus stierf gedurende de slag bij de Hydaspes.
Alexander de grote stichte voor hem de stad Bucephala.

Één van de paarden in de groep standbeelden op het Piazza del Quirinale op het Quirinaal te Rome is naar hem vernoemd.

Er wordt verteld dat Bucephalus een afstammeling zou zijn van de beroemde paarden van Diomedes die getemd werden door Herakles.

De Trieste is een Zwitserse bathyscaaf voor een bemanning van twee personen.
De Trieste heeft op 23 januari 1960 een diepterecord gevestigd van 10.911 meter in de Challengerdiepte in de Marianentrog.
De duik werd op 25 maart 2012 herhaald door James Cameron.

In 1995 bereikte de Japanse (onbemande) sonde Kaiko de bodem van de Marianentrog.
Deze sonde ging verloren in 2003.
Op 31 mei 2009 haalde een Amerikaanse hybride sonde de bodem.

De Trieste werd ontworpen door de Zwitserse wetenschapper Auguste Piccard.
De drukcabine van de Trieste werd in eerste instantie vervaardigd in Italië in de provincie Triëst.
Later is de drukcabine vervangen door een in Duitsland vervaardigd exemplaar.
De Trieste werd voor het eerst te water gelaten in 1953 in de buurt van Napels in de Middellandse Zee.
Het ontwerp was gebaseerd op een eerder ontwerp van Piccard, de FNRS-2, voor de Franse marine.
Na enkele jaren van onderzoek in de Middellandse Zee, werd de Trieste in 1958 verkocht aan de Amerikaanse marine voor 250 000 dollar.

De Trieste bestond uit een vlotterkamer die met petroleum was gevuld voor drijfvermogen, en een afzonderlijke drukkamer.
Dit ontwerp stond toe dat men vrijer kon duiken dan met een bathysfeer, die wordt neergelaten aan een kabel.

Aanvankelijk was de Trieste 15 meter lang en had een serie vlotters, die samen 85 m³ petroleum bevatten.
Petroleum is lichter dan water.
Gas was onbruikbaar, want dat zou door de grote waterdruk samengeperst worden.

De drukcabine bood plaats aan twee personen.
De cabine had een compleet eigen lifesupport, met een gesloten rebreathersysteem dat koolstofdioxide uit de lucht verwijderde en zuurstof toevoegde.

Waarnemingen werden in de Trieste gedaan met het blote oog.
Dit was mogelijk door een ruit van plexiglas, de enige transparante stof die bij de wanddikte van de cabine sterk genoeg was om de druk te weerstaan.
Verlichting buiten werd voorzien door elektrische lampen.

De Trieste bevatte negen ton aan ballast in de vorm van stalen kogeltjes.
De ballast werd meegenomen in door elektromagneten afgesloten ballasttanks, zodat bij een stroomstoring de Trieste automatisch zijn ballast zou lozen en naar de oppervlakte drijven.

De Trieste vertrok vanuit San Diego op 5 oktober 1959 op weg naar Guam.
Hij sloot zich aan bij het vrachtschip Santa Maria, om aan Project Nekton deel te nemen - een reeks zeer diepe duiken in de Marianentrog.

Op 23 januari 1960 bereikte de Trieste de oceaanbodem in de Deep Eiser (het diepste zuidelijke deel van de Marianentrog).
Aan boord waren Jacques Piccard (zoon van Auguste Piccard) en luitenant Don Walsh.
Dit was de eerste keer dat een bemand schip het diepste punt in de oceanen had bereikt.
De systemen aan boord wezen op een diepte van 11.521 m, hoewel dit later werd herzien naar 10.916 m.
Nauwkeurigere metingen, gedaan in 1995, hebben aangetoond dat de werkelijke diepte 10.911 meter was.

De afdaling duurde 4 uur en 48 minuten. Na het passeren van de grens van 9000 meter diepte, brak een van de buitenste plexiglazen ruiten.
De twee bemanningsleden brachten nauwelijks twintig minuten op de oceaanbodem door, terwijl ze chocoladerepen aten om op kracht te blijven.
De temperatuur in de cabine bedroeg slechts 7 °C.
Terwijl ze op de bodem bij deze maximumdiepte zaten, konden Piccard en Walsh (onverwacht) met het oppervlakteschip communiceren, de USS Wandank II ATA-204, gebruik makend van een sonar/hydrofoon.
Bij een snelheid van bijna 1,5 km per seconde (ongeveer vijf keer de snelheid van geluid in lucht), vergde het ongeveer 7 seconden voor een stembericht het oppervlakteschip bereikte, en nog eens 7 seconden voor het antwoord terugkeerde.

Terwijl ze op de bodem waren, namen Piccard en Walsh kleine schollen en botten waar, die bewezen dat sommige gewervelden kunnen weerstaan aan de grote druk die op deze diepte heerst.
Zij merkten op dat de bodem van de trog uit een 'diatomeeënsoep' bestond.

Daarna ondernamen ze de stijging, die 3 uur en 15 minuten vereiste.
Op 25 maart 2012 deed de Canadese filmregisseur James Cameron deze duik van ongeveer 11.000 meter over met zijn duikboot de Deepsea challenger.

De buccina of bucina is een gebogen blaasinstrument, dat ruim drie meter lang kon zijn.
Halverwege zat er een houten lat zodat het instrument op de schouder van de speler kon steunen

In de Romeinse Tijd werd hij dan ook gebruikt als begeleiding bij gladiatorenwedstrijden.
Met de instorting van het Romeinse Rijk ging de kunst van het buigen van de buis voor honderden jaren verloren.
Voor een lange tijd waren metalen hoorns altijd recht omdat niemand meer wist hoe ze te buigen.

Tenslotte, rond de start van de 14de eeuw herontdekte iemand de methode van buigen van metalen buizen.
Spoedig werden mensen hierdoor gefascineerd.
De kunst om metalen hoorns te buigen verscheen in de meest fantastische vormen.
Men maakte er een bruikbaar instrument van, zodat nog hogere natuurtonen erop gespeeld konden worden.

De evolutie van de buccina ging twee richtingen uit.
Enerzijds had men de buccina met een lange rechte smalle cilindrische buis met een aparte beker, hieruit ontwikkelde zich de trompetten en de trombones.
Anderzijds had de buccina een lange steeds breder wordende buis die direct in een beker overging, deze kon eveneens afgenomen worden.
Hieruit werden later de hoorns ontwikkeld. Beiden werden voorzien met een ketelvormig mondstuk.

In de loop van de tijd werd hij steeds meer gebruikt bij de jacht en groeide dan ook uit tot jachthoorn.
Voor het gemak van de ruiters tijdens de jacht werd de hoorn ook steeds meer met de beker naar achteren gespeeld, hetgeen ook nu in orkesten nog steeds gebeurt.
De ronde opgerolde vorm was ook erg handig voor het meenemen van het instrument, het kon namelijk over de schouder gedragen worden.

De Macintosh werd op 22 januari 1984 ingeluid met een één minuut durende reclamespot tijdens de Amerikaanse Superbowl.
Ongeveer de helft van de bevolking van de Verenigde Staten keek hiernaar.
Twee dagen later werd de computer officieel geïntroduceerd door Apple-oprichter Steve Jobs.
De prijs van de eerste Mac lag tussen de 1995 en 2495 dollar.

Macintosh of kortweg Mac is de naam voor een serie computers op de markt gebracht door het Amerikaanse bedrijf Apple.
De eerste Macintosh werd in 1984 geïntroduceerd als goedkope opvolger van de Apple Lisa, een computer waarop al een visuele en muisgestuurde gebruikersinterface als op de Macintosh beschikbaar was en die zijn tijd ver vooruit was, maar vooral door zijn hoge prijs geen succes was.
De naam werd bedacht door Jef Raskin, die het naar zijn favoriete soort appel vernoemde (de McIntosh vrucht).
Om problemen met het Amerikaanse audiomerk McIntosh te voorkomen, werd de naam gespeld als Macintosh.

De eerste Apple Macintosh, Macintosh 128K, werd in 1984 meteen geleverd met een grafische gebruikersinterface (Mac OS).
De ontwikkeling van de Mac zonder muisbesturing begon in 1979 onder leiding van Jef Raskin.
Steve Jobs bracht later op uitnodiging een bezoek aan het PARC-laboratorium van Xerox, samen met onder meer Bill Atkinson.

Na dit bezoek werden verschillende ideeën van PARC en diens muisgestuurde Xerox Alto-werkstation overgenomen.

De Macintosh maakte gebruik van de door Douglas Engelbart in 1963 ontwikkelde muis en hanteerde de bureaubladmetafoor.
Een gebruiker hoefde geen onbegrijpelijke commando's in te typen.
Na het aanzetten van de Macintosh-computer zag de gebruiker (op het zwart-witbeeldscherm van 9") een symbolisch bureaublad voor zich met iconen van een kastje, blaadjes papier, mappen om ze in te doen en een prullenmand om ze in weg te gooien.

Het eigenlijke besturingssysteem hierachter werd door Apple zo veel mogelijk uit het zicht gehouden.
Het werkte allereerst op een processor uit de 68000-serie van Motorola, en bestond uit een systeem - System genaamd - dat zo veel mogelijk in RAM werd geladen, een bestandsbeheerprogramma - Finder genaamd - en een steeds groeiend aantal uitbreidingen, de Extensions.
Aanpassingen aan het systeem konden worden uitgevoerd door regelpanelen aan te roepen waarop bepaalde functies konden worden ingesteld, de Control panels.

De Macintosh is in veel opzichten de grondlegger van wat nu de pc wordt genoemd.
Computers zonder muis- en vensterbesturing a la MS-DOS waren rond 2002 nauwelijks meer verkrijgbaar.
De eerste Macintosh draaide op 7,83 MHz terwijl in 2003 al kloksnelheden tot 500 keer zo hoog werden gehaald.

Het oorspronkelijke Mac-besturingssysteem (Mac OS) werd uitgefaseerd rond 2002 en vervangen door het op BSD Unix gebaseerde Mac OS X.
De eerste versie hiervan, afgeleid van de oudere muisgestuurde Unix-variant NeXTStep, debuteerde in 2001 (Mac OS X 10.0).
Binnen OS X werkte het oude 'Classic' Mac OS tot de komst van versie 10.5 alleen nog binnen de zogeheten Classic-emulatie.
Met de komst van 'Leopard' 10.5 verdween het oorspronkelijke Mac OS bij Apple definitief van het toneel.

Op 5 juni 2005 kondigde Steve Jobs aan dat Apple zou beginnen over te schakelen van PowerPC- naar Intel-microprocessors.
De overschakeling zou volledig zijn in 2007.

De reden voor deze overschakeling was het hoge stroomverbruik en de hoge warmteproductie van de G5-processors van IBM, waardoor de laptops van Apple niet konden concurreren.
Apple introduceerde de eerste Intel Macs met 'Core Duo'-processoren al in januari 2006, totdat in augustus 2006 als laatsten ook de Power Mac en Xserve van een Intelprocessor werden voorzien.
De switch naar Intel luidde overigens ook naamswijzigingen in : de iBook werd de Macbook, de PowerBook werd de Macbook Pro, en de Power Mac werd de Mac Pro.

Tegenwoordig wordt de term Macintosh niet meer door Apple gebruikt.

Bucchero is in de klassieke archeologie en etruscologie de benaming voor Etruskisch (doorgaans) zwartkleurig aardewerk met metaalachtige glans uit de 7e, 6e en 5e eeuw v.Chr.
Het bucchero was een Etruskische vinding en een belangrijk exportproduct, gezien de vele vondsten van bucchero buiten Etrurië.
Het werd onder andere verhandeld naar Zuid-Frankrijk, Carthago, Magna Graecia, Griekenland en Egypte.
De oudste exemplaren stammen uit het kustgebied van Zuid-Etrurië, in het bijzonder uit Cisra (het huidige Cerveteri), en dateren van ca. 675 v.Chr.
Ouder aardewerk vertoont wel al enige overeenkomsten met het latere bucchero, maar men spreekt dan eerder van buccheroïde impasto.
Later ontstaan ook productiecentra meer in het noorden en het binnenland van Etrurië (Clevsin en Velzna).
De productie van bucchero eindigt in de 5e eeuw v.Chr.

In de 18e en 19e eeuw toonde men in Europa veel belangstelling voor een bepaald type Precolumbiaans aardewerk in een zwarte kleur.
Deze keramiek werd derhalve in groten getale vanuit Zuid-Amerika naar Europa verscheept, waar het werd verhandeld en door de lokale serviesfabrieken werd geïmiteerd.

Het aardewerk had de reputatie een onaangename geur te verspreiden en kreeg al gauw de Spaanse naam bucáro ("naar bok riekend").
In dezelfde tijd heerste in Italië een ware etruscheria en werden in Toscane en Umbrië grootscheepse "opgravingen" georganiseerd in de zoektocht naar Etruskische antiquiteiten.

Wegens de overeenkomsten met het populaire Zuid-Amerikaanse keramiek werd het opvallende zwarte aardewerk dat in Etruskische tombes werd aangetroffen bucchero genoemd.
Deze veritaliaanste vorm raakte in de archeologische terminologie ingeburgerd en ook vandaag de dag is de aanduiding bucchero nog algemeen gebruikelijk in de wetenschappelijke literatuur.

Het bucchero-aardewerk werd op het pottenbakkerswiel vervaardigd, een techniek die de Etrusken hadden overgenomen van de Grieken die omstreeks 750 v.Chr. koloniën stichtten aan de Tyrreense kust.
Handvatten werden met de hand gevormd en aan het aardewerk geboetseerd.

Het is nog niet geheel duidelijk hoe de zwarte kleur van het aardewerk werd verkregen.
Zeker is dat de kleur een resultaat is van het bakproces, er is geen sprake van een vernis of iets van dien aard.
Het aardewerk is namelijk ook in de kern zwart(ig), zoals scherven uitwijzen.
Zeer waarschijnlijk werd het aardewerk in een oven met een zuurstofarme atmosfeer gebakken, zodat het in de klei aanwezige ijzer(III)oxide (Fe₂O₃), aanvankelijk rood, werd omgezet tot het zwarte ijzer(II)oxide (Fe³⁺₂Fe²⁺O₄).
Ook de verbranding van organisch materiaal dat zich al dan niet door toedoen van de fabrikant in de klei en/of oven bevond, heeft bijdragen aan het zwarte uiterlijk van het bucchero.
Het koolstof werd dan tijdens het bakproces door fysiek contact door het aardewerk opgenomen.

Daarnaast lijkt er een verband te bestaan tussen de dikte van het aardewerk en de kleur : dunwandig bucchero (bucchero sottile) is vaak zwarter dan het latere bucchero pesante (dikwandige bucchero), dat dikwijls donkergrijs is van kleur.
Door het aardewerk in lederharde toestand te polijsten (maar waarschijnlijk ook door het aanbrengen van een engobe) kreeg het keramiek een metaalglans.
Vermoedelijk heeft men daarmee servies in brons, dat luxueuzer en duurder was, willen imiteren.
De gemiddelde baktemperatuur lag tussen de 500°C en 600°C.

De vormen van het bucchero zijn ontleend aan lokale voorbeelden en aan uit het Oosten geïmporteerd aardewerk.
Duidelijk herkenbaar zijn typische vormen van Griekse keramiek : kantharoi, kylikes, hydriai, pyksides, kyatoi, oinochoai, stamnoi, etc.
Het decoratieve repertoire bestond onder meer uit lineaire en florale motieven die met een scherp boetseerhout in de lederharde klei werden geïnciseerd.

Karakteristiek voor het bucchero-aardewerk is het waaiermotief, dat zeer frequent op het keramiek voorkomt.
In mindere mate zijn zoö- en antropomorfe motieven aangebracht : paarden, herten, honden, geiten, en (kenmerkend voor de oriëntaliserende periode in de Etruskische kunst) mythische wezens als griffioenen en sfinxen.

Vanaf ca. 600 v.Chr. worden decoratieve motieven vooral aangebracht met behulp van stempels.
Hierdoor werd het productieproces versneld en kregen de voorstellingen enig reliëf - ook hierbij heeft men waarschijnlijk de gelijkenis met bronzen vaatwerk (namelijk met decoratie in repoussé-techniek) voor ogen gehad.
Men maakte gebruik van enkele stempels, bijvoorbeeld voor appliques, en van cilindrische rolzegels : met dit in het Nabije Oosten veelvuldig gebruikte instrument kon een afbeelding eindeloos herhaald worden (translatiesymmetrie).
Dit resulteerde in banden op vazen en kelken waarbinnen talloze mens- en dierfiguren elkaar als in een processie opvolgen.
Ook werd het bucchero soms van korte Etruskische inscripties voorzien.
Vaak is dit een wijdingsinscriptie of de signatuur van de artiest.

Er kan au fond onderscheid worden gemaakt tussen twee typen buchero: het zogenaamde bucchero sottile en het bucchero pesante.

• Bucchero sottile (ook wel bucchero leggero) is de benaming voor het oudste bucchero. Het is diepzwart, dunwandig en heeft een mooie glans. Decoratieve motieven zijn veelal geïnciseerd. Dit aardewerk was van hoge kwaliteit en daarmee een luxeproduct. Het ontstond als gezegd in het kustgebied van Etrurië, waar de stad Cisra een belangrijk productiecentrum was. Het bucchero sottile verdween omstreeks 600 v.Chr.
• Bucchero pesante ontstond rond het begin van de 6e eeuw v.Chr. en werd met name geproduceerd in Clevsin (het huidige Chiusi) en Velzna (Orvieto). Dit aardewerk is dikwandig en heeft (mede hierdoor) een lichtere kleur dan het oudere bucchero sottile. De decoratie van het keramiek geschiedde met behulp van stempels en rolzegels. De productie van bucchero pesante stopte rond 500 v.Chr.

Soms duikt de term bucchero normale op.
Hiermee verwijst men naar het bucchero uit de 6e eeuw v.Chr.
Dit type wordt voorafgegaan door het bucchero sottile en het Bucchero pesante is dan de aanduiding voor de laatste fasen van bucchero tot in de 5e eeuw v.Chr.

Er bestaan verscheidene variëteiten van bucchero.
Naast het bekende zwarte bucchero, in dit kader ook wel aangeduid als bucchero nero, bestaat er grijze (bucchero grigio) en, volgens sommige geleerden, rode bucchero (bucchero rosso).
Het Bucchero grigio is lichtgrijs van kleur (in de kern donkerder) en ontstond later dan het bucchero nero; het is kenmerkend voor de 6e eeuw v.Chr. en later.

Het is niet geheel duidelijk of buccero rosso het resultaat is van een slecht gecoördineerd bakproces (een teveel aan zuurstof in de oven brengt een rode kleur teweeg in het aardewerk) of dat men daadwerkelijk rood aardewerk wilde krijgen.