Avonturier verdwijnt spoorloos in jungle tijdens zoektocht naar stam koppensnellers, na onheilspellende laatste tweet

Allen bezocht de Yaifo dertig jaar geleden al een keer. Sindsdien waagde niemand zich nog aan de gevaarlijke reis naar het geïsoleerde gebied in het oerwoud waar ze wonen. De stam wordt beschouwd als een van de laatste op onze planeet die geen contact heeft met de buitenwereld. Op zijn blog zette de avonturier zijn plannen twee maanden geleden uiteen.

Missiepost

“Ik wil in oktober een helikopter huren die me zal afzetten bij een verlaten missiepost in de jungle: Bisorio”, schreef hij. “Als het te verantwoorden is, zal ik een klein groepje medereizigers rond me verzamelen, zoals ik dertig jaar geleden deed. Mijn doel is om een verslag te maken van hoe het nu met de stam is. Misschien kan ik enkele leden terugvinden die ik al die tijd geleden ontmoette. Zij zullen zich me nog wel herinneren. De vorige keer begroetten ze me met een angstaanjagend machtsvertoon en een energieke dans waarbij ze hun pijlen en bogen gebruikten. Benieuwd hoe het nu zal verlopen. Misschien dragen ze wel jeans en T-shirts die ze jaren geleden ruilden met de missiepost.”

Allen maakte zich ook wel wat zorgen, zo blijkt. “Hopelijk raak ik tot bij hen, want zelfs op mijn 26ste was het een zware trektocht over verraderlijk terrein. Ik heb ook niet echt iets voorzien om daarna weer de bewoonde wereld te bereiken. Wat me wel wat zorgen baart, zeker op mijn leeftijd. Ik zal de rivier moeten afvaren of een beroep moeten doen op de Yaifo om me over de centrale bergkam te brengen op het eiland, zoals de vorige keer. Wees dus niet meteen ongerust als je even niets van me hoort, tegen midden november zou ik terug moeten zijn.”

Bellen of een berichtje sturen waren sowieso geen optie. “Zoals in de goede oude tijd neem ik geen satelliettelefoon of gps mee”, klonk het voor zijn vertrek. “Dit is nu eenmaal hoe ik mijn expedities doe. Ik word wel ouder, maar niet echt wijzer blijkbaar…”

Onheilspellend

Op 11 oktober vertrok hij en stuurde hij nog een allerlaatste tweet de wereld in: “Op weg naar Heathrow. Ik kan een tijdje weg zijn (probeer me niet te redden, alsjeblieft – waar ik heenga zal je me toch nooit vinden…)”, klonk het onheilspellend. En dat zou nu wel eens niet zo ver van de realiteit kunnen zijn. Want de ongerustheid groeit over het welzijn van de vader van drie.

Volgens zijn vrouw Lenka moest hij zondag aan zijn reis naar huis begonnen zijn. Hij zou een vlucht naar Hongkong nemen om een speech te geven aan de Royal Geographical Society, maar de man kwam niet opdagen op de luchthaven. Intussen is toch een zoekactie gestart naar hem.

“Lenka maakt zich grote zorgen”, aldus Allens agent, Joanna Sarsby. “Hij zou nooit iets als Hongkong missen, tenzij er iets ergs was gebeurd. Anderzijds heeft hij veel ervaring en is slim en vindingrijk. Hij kan overleven op de meest gevaarlijke plaatsen en geeft nooit op. En hij is in goede conditie.”

Hulpeloos

Toch is ook Sarsby er niet gerust op. “God weet wat er gebeurd is”, zegt ze. “Ik stel me voor dat hij ziek geworden is of gewond geraakt. Misschien heeft hij wel iets gebroken en ligt hij ergens, hulpeloos.”

Benedict Allen – die ooit nog een relatie had met Jerry Hall – heeft inderdaad wel wat ervaring als het om uitzonderlijke expedities gaat. Hij maakte al zes documentaires voor de BBC en was de eerste die verslag uitbracht van een oversteek van de Namibwoestijn. Hij overleefde ook ter nauwer nood een trektocht door het Braziliaanse regenwoud in 1982 en moest daarvoor zijn hond opeten. Eerder dit jaar was hij al eens op verkenning geweest in Papoea-Nieuw-Guinea, ten noorden van Australië.

Contact

Volgens een woordvoerder van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken wordt momenteel inderdaad de familie van een Britse man geholpen die als vermist opgegeven is in Papoea-Nieuw-Guinea. “We hebben al contact opgenomen met de lokale autoriteiten daar”, klinkt het. (br.hln)

Nieuwe planeet dicht bij aarde ontdekt met “mogelijk beste kans op leven ooit”

Wetenschappers hebben zopas bekendgemaakt dat ze op amper 11 lichtjaren afstand van de aarde een nieuwe planeet ontdekt hebben waar de omstandigheden zo gunstig zijn en die zo hard op de aarde lijkt dat er mogelijk leven op aanwezig is. Ross 128 b, waarschijnlijk een rotsachtige planeet, is 1,35 keer zo groot als de aarde.

Het gaat volgens de studie die vandaag verschijnt om een mogelijk nog belangrijkere ontdekking dan die van Proxima Centauri b, de aarde-achtige planeet die het dichtste bij de aarde ligt en die enkele jaren geleden werd ontdekt. Ross 128 b ligt met 11 lichtjaren afstand verder weg, maar zou wel betere omstandigheden hebben om er leven te herbergen.

De temperaturen zouden er gunstig genoeg zijn, met uitersten van weliswaar -60 graden Celcius, maar ook rond de 15 graden. Die brede marge weerhoudt de wetenschappers van het European Southern Observatory, die de ontdekking deden, er momenteel nog van de planeet “leefbaar” te noemen, maar de vooruitzichten zijn gunstig. Ze spreken over de “dichtstbijzijnde gematigde wereld rond een rustige ster ooit”.

De nieuwe planeet werd ontdekt met de HARPS-spectograaf (High Accuracy Radial Velocity Planet Searcher) in de Chileense Atacama-woestijn. Ze moesten er tien jaar aan gegevens voor doorspitten. Pas na 157 observaties werd de planeet ontdekt.

“Bijzonder veelbelovend”

“Dit is spannender dan de ontdekking van Proxima Centauri b en bijzonder veelbelovend”, zegt Emily Rice van het American Museum of Natural History aan Gizmodo. “De ster rond de planeet is stiller en minder actief.” Het probleem met Proxima Centauri b is dat de ster errond massa’s ultraviolette en X-stralen uitstuurt die leven op de planeet onmogelijk maken. Dat is bij Ross 128 b niet het geval, de ster is een inactieve rode dwergster.

Proxima Centauri is de ster die zich het dichtst bij ons zonnestelsel bevindt, de planeet Proxima Centauri b bevindt zich op iets meer dan 4,2 lichtjaren afstand van de aarde.

Ross 128 b staat twintig keer zo dicht bij zijn ster als de aarde bij de zon, maar de ster heeft ook maar 17 procent van de oppervlakte van de zon. Door de geringe afstand tot de ster draait Ross 128 b er elke 9,9 dagen rond. Bovendien komt Ross 128 b steeds dichter naar ons toe en zal de planeet over slechts 79.000 jaar Proxima Centauri b inhalen en de dichtstbijzijnde exoplaneet worden.

Bedoeling is nu Ross 128 b te blijven observeren, en te ontdekken waar de atmosfeer uit bestaat. De planeet staat zo dicht bij de aarde dat het relatief eenvoudig moet zijn om met de Extremely Large Telescope van ESO op zoek te gaan naar zuurstof in de atmosfeer. (br.hln)

Andrew ontdekt na 33 jaar dat adoptiemoeder eigenlijk echte moeder is. En het geheim dat ze al die tijd verborgen hield

Andrew (52) – die bekend werd als lid van de ninetiesband M People – herinnert zich zijn jeugd in New Cross (in het zuidoosten van Londen) als liefdevol. Hij had het gevoel dat hij echt deel uitmaakte van het arbeidersgezin waarin hij opgroeide. Zijn vader was een drukker die lange dagen werkte om te maken dat zijn gezin niets tekort kwam en zijn moeder was parttime aan de slag als verkoopster en arbeidster. Ook met zijn zeven jaar oudere broer Stephen klikte het.

Schuldig

Al van kleins af hoorde hij de term ‘geadopteerd’ vallen. “Ik herinner me dat er op een keer een vrouw op mijn moeder toekwam die vroeg of ik haar kindje was. Ze antwoordde “ja, maar hij is geadopteerd”. Ik had geen idee wat dat betekende, tot een vriendje het me uitlegde. Mijn vader en moeder waren niet mijn echte vader en moeder. Maar dat gaf niet, want ze zagen me graag”, vertelt Andrew. “Tegelijk deed het iets met mijn zelfvertrouwen, want ik voelde me schuldig dat mijn echte moeder me had weggegeven. Ik wilde dan ook niets doen om mijn nieuwe familie van streek te maken.”

En dat betekende ook dat hij nooit naar zijn biologische ouders vroeg. Tot op Kerstmis 1998. Andrew was toen 33 en met M People op het hoogtepunt van zijn succes. “Twee jaar daarvoor was ik een relatie begonnen met een leuke meid en we overwogen om aan kinderen te beginnen”, vertelt hij. “Daardoor wilde ik ook meer te weten komen over mijn eigen afkomst. In september van dat jaar stelde ik mijn ouders er voor de allereerste keer op een respectvolle manier een vraag over. Ze vroegen wat bedenktijd en op Kerstmis riepen mijn vader en moeder me bij zich.”

Voorovergebogen

Ze zaten op de bank en Andrews moeder zat voorovergebogen, met haar blik op de grond. “Ze keek me niet aan. Ik was bloednerveus”, gaat hij verder. “Toen stak papa van wal: ‘Dit is een geheim dat we wilden meenemen in ons graf, maar je wil het graag weten en daarom vertellen we het je. Je moeder is eigenlijk je echte moeder. Jij bent geen vergissing, maar zij máákte een vergissing. Ik weet niet of het een affaire was of iets eenmaligs en ik wil het ook niet weten. Maar jij was er wel het product van’”

De bekentenis bracht Andrew volledig uit balans en hij kwam in een neerwaartse spiraal terecht. Een jaar later stortte hij in terwijl hij in de studio muziek aan het opnemen was. Hoewel hij zich met zijn moeder verzoende, kwam hij in een depressie terecht. De band stopte ermee en zijn vriendin liet hem zitten. “Op een dag zat ik in mijn wagen en dacht ik eraan om uit het leven te stappen. Ik kon de pijn die ik voelde niet meer aan”, vertelt hij. “Maar ik ben blij dat ik het niet deed.”

Therapie

Er volgden jaren van therapie en Andrew stopte met drinken en ging gezonder leven. Hij leerde in 2010 ook Faye (36) kennen en bij haar vond hij opnieuw de liefde. Het duurde echter tot nu voor hij weer op een punt was om op zoek te gaan naar zijn echte vader. Arthur (91) is inmiddels gestorven; zijn moeder (86) lijdt aan Alzheimer en zit in een verzorgingstehuis. Eerder dit jaar deed Andrew een DNA-test via een website die je voorouders zoekt en kwam hij in het tv-programma ‘Secrets In My Family’.

DNA-test

Veel is hij intussen nog niet wijzer geworden. Zijn vader zou ‘Wally’ of ‘George’ geheten hebben en met zijn moeder hebben samengewerkt in een koekjesfabriek in Bermondsey in 1964. Via de DNA-test vond hij wel een nichtje Ericka in de Verenigde Staten. Zij zou moeten weten wie zijn vader is, maar ze heeft nog niet gereageerd op zijn berichten. Andrew vond ook een verre achternicht in de VS en zij helpt hem mee in zijn zoektocht. “Ik weet niet of mijn vader nog leeft”, zegt hij nog. “Ik zou hem graag en knuffel geven en bedanken voor het leven dat hij me gaf. Maar mijn echte vader blijft toch Arthur, want hij voedde me op tot de man die ik vandaag ben.”

Heb je vragen over zelfdoding? Dan kan je terecht op het gratis nummer van de Zelfmoordlijn 1813 of op de website www.1813.be    (br.hln)

Priester die biechtgeheim niet wil schenden naar rechter wegens schuldig verzuim na zelfmoord

De priester stelde dat de telefoontjes met T.V. (54) - die in totaal bijna 2 uur duurden - onder zijn biechtgeheim vielen. Het was de weduwe van het slachtoffer, M.C. (55), die kort na zijn dood sms-verkeer met de priester op z’n gsm ontdekte.

Biechtgeheim

Ze diende prompt klacht in voor schuldig verzuim en wil vooral een signaal geven aan de kerk dat priesters zich niet zomaar achter hun biechtgeheim kunnen verschuilen. De raadkamer volgde vanmorgen de stelling van het parket om de priester voor de strafrechter te brengen. Voor schuldig verzuim zou hij een gevangenisstraf van één jaar en/of een geldboete tot 3.000 riskeren.

“We hadden het liever anders gezien, maar verzetten ons niet tegen de doorverwijzing”, reageert advocaat Jan Leysen die de priester verdedigt.  “We weten dat we een risico nemen, maar zullen het debat ten grond voeren voor de correctionele rechtbank.” Een datum voor een proces is nog niet gekend.

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be.    (br.hln)

“Opvarenden die meteen stierven hadden geluk”: eiland geeft na 400 jaar nog altijd nieuwe, macabere details vrij over bloedbad dat er zich afspeelde

Het ziet eruit als een idyllisch eiland voor de kust van Australië. Niets laat vermoeden dat zich er 400 jaar geleden een bloedbad afspeelde, met in de hoofdrol een Nederlands koopvaardijschip met meer dan 300 opvarenden en een psychopathische muiter. Wetenschappers leggen op Beacon Island nog elke dag nieuwe resten bloot van slachtoffers die er gruwelijk aan hun einde kwamen, in wat beschouwd wordt als de eerste massamoord uit de geschiedenis van Australië.

Het zijn Nederlandse en Australische wetenschappers die de opgravingen uitvoeren. Tientallen skeletten werden al blootgelegd en dat moet een licht werpen op wat er exact met hen is gebeurd.

Verdronken

De grote lijnen van het verhaal kennen we intussen. In 1628 vertrok in Nederland een handelsschip naar Oost-Indië, het huidige Jakarta. Maar het schip – de Batavia – raakte uit koers en liep in 1629 vast op een rif, zo’n 60 kilometer voor de kust van West-Australië. 40 mensen verdronken en zij zouden geluk hebben, want het lot van heel wat van de overlevenden zou nog veel erger zijn.

François Pelsaert - die de leiding had over de expeditie - besloot met een sloep naar Jakarta te varen in een poging om hulp te halen. Hij liet zijn rechterhand Jeronimus Corneliszoon achter om het bevel te voeren, maar die laatste zou een rasechte psychopaat blijken te zijn.

Enkele weken na de scheepsramp leidde hij een muiterij en liet hij zijn mannen iedereen uitschakelen die weerstand dreigde te bieden. “Dat waren in de eerste plaats de sterkste mannen”, aldus dokter Dan Franklin van de universiteit van Zuid-Australië, na het bestuderen van enkele van de gevonden lichamen.

Seksslaven

Maar ook zij die mee de voorraden opmaakten zonder echt van nut te zijn, moesten eraan geloven. Op die manier werden rond de 125 mannen, vrouwen en kinderen uitgemoord. Sommige vrouwen werden gespaard en moesten dienst doen als seksslaven. Zij werden ook gefolterd.

Een deel van de bemanning had Corneliszoon eerder al op een ander eiland gedropt, zogezegd om water en voedsel te zoeken. Het was echter een plan om de overmacht in handen te krijgen op Beacon Island, zodat hij daar ongestoord zijn gang kon gaan. Wiebe Hayes, organiseerde vanop het tweede eiland echter een verzet en toen Pelsaert na drie maanden terugkwam met hulp, werd Corneliszoon ter verantwoording geroepen.

Afgehakt 

Er volgde een proces, waarop zeven van zijn mannen werden opgehangen. Hij onderging hetzelfde lot, maar niet nadat eerst zijn handen waren afgehakt. Op geen enkel moment toonde Corneliszoon berouw. Uiteindelijk zouden amper 68 opvarenden van de Batavia Jakarta bereiken.

Archeologen uit Australië en Nederland zijn op Beacon Island nog altijd opgravingen aan het uitvoeren en nog elke dag vinden ze nieuwe lichamen. Hoeveel er nog precies verborgen liggen, is onduidelijk. Doel is om te weten te komen hoe de slachtoffers aan hun einde kwamen. “We willen hen op deze manier eer bewijzen”, aldus archeologe Wendy van Duivenvoorde. “We willen hun verhaal vertellen en hen iets teruggeven, nadat ze stierven aan het einde van de wereld. Een vreselijke plaats om te gaan.” (br.hln)

Let op voor de ‘kantoor-hoest’: zo vermijd je een verkoudheid op het werk

Het seizoen der verkoudheden is met de plotse kou onvermijdelijk weer opgedoken. De kans is groot dat collega’s al hoestend en snotterend aan hetzelfde eiland zitten. Wil je vermijden dat ook jij geveld wordt door een verkoudheid? Deze tips zijn net iets efficiënter dan een boze blik richting die hoestende collega werpen.

De garantie bieden dat je geen verkoudheid zal krijgen, kunnen we helaas niet. Maar er zijn wel een aantal eenvoudige tips die het risico lichtjes kunnen verkleinen, waardoor je hopelijk eens géén familieverpakking zakdoeken hoeft te kopen dit jaar.

1. Was je handen

Voor eens en altijd: je handen wassen is één van de belangrijkste preventiemaatregelen om niet ziek te worden. Was ze grondig en regelmatig met zeep, en probeer je gezicht, mond en neus niet te vaak aan te raken. Is het al te laat en ben je al naarstig aan het hoesten, niezen en kuchen? Gebruik dan een zakdoek (niet je handen!) om bacteriën in op te vangen en zorg ervoor dat je de oppervlakken die je hebt aangeraakt achteraf schoonmaakt. 

2. Zorg voor voldoende slaap

Met een verzwakt immuunsysteem ben je bij het minste contact met bacteriën of een virus een vogel voor de kat. Zorg voor voldoende uurtjes onder de wol om jezelf te wapenen tegen aanvallen van buitenaf. Benieuwd hoeveel slaap je echt nodig hebt? Probeer dit experiment eens. 

3. Mijd stress

Naast slaaptekort zijn ook stressvolle situaties een risicofactor die je kans op ziekte vergroten. Drukke dag op het werk? Probeer ’s avonds te ontspannen met een warm bad en een kop thee, en lees eens een boek in plaats van nog extra uren voor een scherm door te brengen. Trakteer jezelf eens op een saunabezoek, smeek om een massage bij je wederhelft of zoek naar manieren die jou helemaal tot rust brengen.

4. Sport

De koude een excuus om niet te moeten sporten, denk je? In de winter ben je extra gebaat bij een sportsessie nu en dan, want je geeft je immuunsysteem een boost en verkleint de kans op het krijgen van een verkoudheid. Ben je al verkouden? Een lichte fysieke inspanning kan je zelfs dan sneller doen genezen, zo legde sportarts Frank Pauwels ons al uit.  Je hebt met andere woorden geen excuus. 

5. Gezonde voeding

Een guur weertje doet ons sneller naar comfort food grijpen, maar op koude, herfstige dagen zijn de juiste vitaminen net extra belangrijk voor je weerstand. Eet groenten en fruit in alle kleuren van de regenboog, verwen jezelf met winterse soepjes en ruil de kop koffie eens voor een gemberthee met honing. 

6. Voldoende verluchting

Slecht nieuws voor wie werkt in een kantoor met open eilanden: de kans is groot dat daar altijd wel iemand ziek is en het risico op besmetting dus erg hoog ligt. Onder meer de airconditioning en het samen zitten op een plek met verschillende mensen vergroot de kans op het krijgen van een verkoudheid. Probeer daarom regelmatig het kantoor de luchten door eens een raam open te zetten, waardoor frisse lucht weer binnen kan en besmette luchtdeeltjes op hun beurt naar buiten worden gestuurd. Heb je de mogelijkheid om af en toe van thuis te werken op je job? Blijf dan thuis zodra je lichtjes verkouden bent, om besmetting op kantoor te voorkomen.
 (br.hln)

Experten ontcijferen na meer dan 70 jaar geheime boodschap van Auschwitz-gevangene. Dit is zijn schokkende relaas

In de herfst van 1980 stootte Leslayw Dyrcz, een student die in Polen bosbouw studeerde, tijdens een opgraving in de buurt van het concentratiekamp op de restanten van een thermosfles in een lederen tas. Daarin bevonden zich 13 opgerolde bladzijden die blijkbaar uit een notitieboek waren gescheurd. Het handelde om een tekst in het Grieks. Slechts enkele woorden waren leesbaar.

Wat de student gevonden had, was een verbijsterende boodschap uit een donker verleden.  Het was een getuigenis van onvoorstelbaar lijden. De auteur bleek Marcel Nadjari te zijn.

De Griekse man kwam in april 1944 aan in het concentratiekamp. Twee jaar eerder werden zijn ouders en zijn jongere zusje Nelly als een van de eerste Griekse joden naar Auschwitz gedeporteerd. Hij zou ze nooit meer weerzien.  

Nadjari moest na aankomst in het kamp onder dwang toetreden tot het zogenoemde ‘Sonderkommando’ van Auschwitz. Die eenheid bestond uit voornamelijk Joodse gevangenen die door de SS gedwongen werden om de gaskamers leeg te halen en om de levenloze slachtoffers vervolgens te ontdoen van hun haren en gouden tanden en ze tot slot in de ovens of verbrandingskuilen te verbranden.

Massamoord

“De Sonderkommando’s waren directe ooggetuigen van de massamoord en de moordfabrieken. Zij leverden het bewijs van de vernietiging”, aldus de Nederlandse onderzoeker Bart Nauta die verbonden is aan de universiteit van Amsterdam en een jaar lang onderzoek deed naar Sonderkommando’s.

Nadjari besloot om een afscheidsbrief te schrijven. Hij begroef de fles om het nageslacht op de hoogte te stellen van zijn beroerde lot dat hem enkel een pijnlijke dood in het vooruitzicht stelde. In zijn afscheidsbrief beschreef hij de schokkende dingen die hij had gezien.

Nadat de leden van de Sonderkommando’s in 1945 de ovens en gaskamers onklaar hadden moeten maken, werden ze overgebracht naar het reguliere kamp. Daarbij wist Nadjari ongemerkt van colonne te wisselen en zijn identiteit te verbergen voor de bewakers. Maar zijn beproeving was nog niet te einde. Twee dagen vooraleer het Rode Leger het kamp bevrijdde, zette de SS hem op een transport naar het kamp Mauthausen in Oostenrijk. Daar maakte hij de bevrijding mee.

Na de oorlog keerde hij naar zijn heimat Thessaloniki terug. In 1947 schreef hij zijn herinneringen aan de oorlog neer voor zijn familie. Wat later emigreerde hij met zijn vrouw Rosa Saltiel naar de Verenigde Staten. In New York werkte hij als kleermaker. In 1957 kwam zijn dochter Nelly ter wereld - vernoemd naar zijn kleine zusje dat was omgebracht in Auschwitz. Op 31 juli 1971 stierf Marcel Nadjari - negen jaar voor zijn flessenpost zou gevonden worden. Hij was 54 jaar oud geworden. Over de brief die hij in het concentratiekamp schreef, heeft hij schijnbaar aan niemand iets verteld.

Zijn ‘flessenpost’ die hij aan het einde van het jaar 1944 had verstopt, bleef echter al die tijd onleesbaar. Tot nu. Met behulp van speciale computertechnieken wist historicus Pavel Polian de tekst te ontcijferen. Zo werd tot 90 procent van de brief opnieuw leesbaar. 

Pure horror

Het relaas van Nadjari was er één van pure horror. Over de Hongaarse joden die van 1944 naar Auschwitz werden gedeporteerd, schreef hij: “Allereerst was het onze taak om hen te ontvangen, de meesten beseften niet wat hen te wachten stond. Aan de mensen wiens lot was bezegeld, vertelde ik de waarheid. Nadat ze naakt waren, gingen ze naar de kamer des doods waar de Duitsers zogezegd douches hadden geïnstalleerd. Met zwepen werden ze gedwongen om dichter bij elkaar te gaan staan zoals sardines in een blik, waarna de deuren hermetisch werden gesloten.”

Hij rapporteerde eveneens over het verloop van de massamoord. “Na een half uur openden we de deuren en begon ons werk. We droegen de lijken van deze onschuldige vrouwen en kinderen naar de lift, die hen naar de ruimte met de ovens bracht. Daar werden hun lichamen verbrand.”

Vervolgens moesten de leden van de Sonderkommando’s de assen vergruizen voordat de Duitsers ze in de nabijgelegen rivier Sola wierpen om alle sporen uit te wissen. Van elke mens, zo schreef Nadjari, bleef ongeveer 640 gram as over. “De drama’s die zich voor mijn ogen hebben afgespeeld, zijn onbeschrijfelijk.” 

Slechts 5 leden van het Sonderkommando lieten een geschreven getuigenis na die ze in de aarde begroeven. Enkel Nadjari overleefde de Holocaust. Maar toen hij de brief schreef, hield hij er geen rekening mee dat hij de horror zou overleven. “Ik ben niet verdrietig dat ik zal sterven”, besloot hij. “Maar het maakt me wel verdrietig dat ik de dood van mijn dierbaren niet zal kunnen wreken. Hoe zou ik ook de dood kunnen vrezen na al wat mijn ogen hier gezien hebben?”

Polian spoorde dochter Nelly op en gaf haar de ontcijferde brief. “Het heeft haar diep ontroerd en de tekst werd onlangs voorgelezen in de synagoge van Thessaloniki”, onthulde de historicus.

 Zo heeft de flessenpost alsnog zijn bestemmeling bereikt. (br.hln)

Pensioensparen? Let dan op voor deze fiscale valstrik

Het nieuwe systeem van pensioensparen moet volgens een regeringsbron neutraal zijn voor de begroting. De regering rekent dus op spaarders die in een fiscale valstrik trappen, zo schrijven L’Echo en De Tijd vandaag.

Wie aan individueel pensioensparen doet, mag jaarlijks tot 940 euro storten in een fonds of een verzekering en geniet daar dan een fiscale aftrek op van 30 procent, of 282 euro. Vanaf volgend jaar komt er een tweede plafond van 1.200 euro bij. Wie daarvoor gaat, kan 25 procent fiscaal in aftrek nemen, of 300 euro. Elke pensioenspaarder die volgend jaar overstapt naar het tweede maximumbedrag kost de begroting dus 18 euro.

Toch moet de maatregel volgens een regeringsbron budgetneutraal zijn. “Dankzij de pensioenspaarders die volgend jaar tussen 940 euro en 1.128 euro zullen storten, recupereren we de verliezen bij de spaarders die meer dan 1.128 euro storten”, klinkt het.

Voor wie volgend jaar 941 tot 1.128 euro stort, valt de fiscale aftrek namelijk meteen terug van 30 naar 25 procent voor het volledige bedrag. Wie bijvoorbeeld 1.000 euro stort, geniet 250 euro fiscale aftrek in plaats van 282 euro, een ‘verlies’ van 32 euro. Daarmee kan de overheid bijna twee pensioenspaarders financieren die overschakelen van het eerste naar het tweede maximumbedrag. Vanaf 1.128 euro is er geen verlies meer. (br.hln)

We leren er maar beter mee leven: in je huis leven 100-tal verschillende beestjes

Er leven honderden soorten beestjes in elk huis over heel de wereld, van spinnen, miljoenpoten, parasieten tot fruitvliegjes. En er is niets dat je daar als bewoner aan kan doen, zegt onderzoekster Michelle Trautwein. Maar voor je meteen in paniek slaat, die beestjes zijn gelukkig wél goed voor je gezondheid.

De insecten hebben je keukenkastjes omgetoverd tot een complex ecosysteem, waarin ieder zijn functie heeft met bijvoorbeeld aaseters en parasieten. Beestjesexperte Trautwein heeft voor de California Academy of Science vijf jaar lang op alle continenten onderzoek gedaan naar onze kleinste huisgenoten. “Wereldwijd hebben we huizen onderzocht, en een ding geldt overal: beestjes respecteren de grenzen niet. Ze zien onze huizen als een verlenging van hun natuurlijke habitat. Er is niks wat je kunt doen om deze indringers buiten te houden.”

Trautwein en haar collega’s hebben huizen in verschillende steden en landelijke dorpen in de Verenigde Staten, Australië, Japan, Peru en Zweden bestudeerd. Binnenkort hoopt ze nog naar Afrika en Antarctica te gaan. Haar team inspecteerde urenlang met hoofdlampen op handen en knieën de huizen van vreemden op zoek naar de kleine beestjes. Zo wilde ze ontdekken wat een huis insectvriendelijk maakt. Ze gaven elk woning een score op basis van properheid, hoeveelheid rommel, aanwezigheid van huisdieren, pesticiden, stofvlokken en het aantal ramen en deuren. De resultaten van het onderzoek verschenen vorige week in het wetenschappelijk blad Scientific Reports.

Wie woont waar?

En wat bleek? Niets maakte een verschil wat de diversiteit van beestjes in huis betreft. In elk huis leven ongeveer 100 verschillende soorten insecten, onafhankelijk van hoe vaak de bewoners poetsen of hoeveel huisdieren ze hebben. De meeste spinnen, insecten en miljoenpoten leefden het liefst op de vloer van druk bezochte kamers met tapijt, waar veel ramen en deuren zijn. In kelders wonen doorgaans beestjes die houden van het donker: miljoenpoten, grotkrekels en pissebedden. “Ze zijn ook geen tijdelijke inwoners, ze hebben in huis zelfs een eigen voedselketen ontwikkeld. En die is even ingewikkeld als die van hun soortgenoten die in het wild leven”, aldus de beestjesexperte. ”Sommige beestjes, zoals de Duitse kakkerlakken leven bijna enkel in de buurt van mensen. Ze zijn zo geëvolueerd dat ze beter tussen vier muren kunnen overleven dan tussen bomen en gras. Dit is een teken dat er zich een heuse insectengemeenschap aan het vormen is die huizen verkiest als habitat.”

Deze studie focuste zich eerder op de diversiteit van onze kleinste huisgenoten dan op kwantiteit. Trautwein spreekt ook van een duidelijk verschil tussen een normale hoeveelheid beestjes in huis en een plaag. “Ik geloof dat een bepaalde diversiteit aan beestjes in huis gezond is. Het bewijs groeit dat moderne ziekten als allergieën en auto-immuunziekten vaker voorkomen omdat we nu aan niet zoveel microben meer blootgesteld worden als toen we jong waren. Insecten kunnen een handige rol spelen als gastheer en verspreider van diverse microben die goed voor ons zijn.”

Nieuwe ontdekkingen

Het onderzoek heeft ook geleid tot de ontdekking van nieuwe soorten. Zo vond Trautwein in Peru een nieuw soort kevers. Ook zijn ze veel stalen van vliegen aan het onderzoeken, want het team is op veel soorten gestoten die nog geen wetenschappelijke naam hebben gekregen. “We denken vaak dat de grote ontdekkingen in tropische regenwouden moeten gebeuren of op de bodem van de oceaan. Maar hebben nog veel te ontdekken over de plaatsen waar we zelf leven.”  (br.hln)

Wonden die je na acht uur ’s avonds oploopt, genezen veel trager

Snij je overdag in je vinger, dan geneest die wonde bijna twee keer sneller dan dezelfde wond die je ’s avonds oploopt. Dat heeft te maken met onze biologische klok, die ervoor zorgt dat de cellen die helpen om een wonde te genezen ’s nachts veel minder actief zijn.

 Tot nu toe werd er vanuit gegaan dat de biologische klok alleen effect heeft op onze hersenen, maar dat blijkt niet te kloppen. Ook fibroblasten, cellen die onder andere de huid helpen repareren, zijn overdag een stuk actiever dan ’s nachts. Dat geldt ook voor keratinocyten, een ander type huidcellen. Daardoor geneest een wond die je overdag oploopt, tot zestig procent sneller dan een wond die je ’s nachts oploopt. Dat ontdekte een team van moleculair biologen aan de universiteit van Cambridge, nadat ze 118 patiënten met brandwonden bestudeerden.

Bij de patiënten die tussen acht uur ’s ochtends en acht uur ’s avonds een brandwond opliepen, duurde het herstel 11 dagen minder lang, zeventien dagen in plaats van achtentwintig. “Overdag zijn blijkbaar zo’n 30 meer genen actief ’s dan nachts, en die helpen om actine, een proteïne dat helpt fibroblasten vooruit te komen, te controleren. Zo komen die cellen sneller bij de wonde terecht, waardoor ze ook sneller in actie kunnen schieten,” legt een van de onderzoekers Nathaniel Hoyle uit. “Die tijd kunnen ze daarna nooit meer inhalen”.

Nut voor de toekomst

De onderzoekers hopen dat deze bevinding in de toekomst kan leiden tot een nieuwe benadering van wondgenezing. “Door bijvoorbeeld geneesmiddelen te creëren die de cellen in dagmodus kunnen brengen als een verwonding ’s nachts wordt opgelopen,” aldus Hoyle.  (br.hln)

Waarom drinken we Cava als we iets te vieren hebben?

Valt er iets te vieren? Dan is een fles Spaanse bubbels ongetwijfeld van de partij. Cava valt goed in de smaak bij de Belgen. Sterker nog: tegenwoordig is ons kleine land exportbestemming nummer één. Maar waarom is het drankje zo razend populair? De Bende Van Annemie op Radio 1 zocht het uit.

Op een verjaardag, als aperitief bij een etentje, of gewoon om het einde van de werkweek te vieren. Redenen genoeg om een fles te ontkurken. Maar waarom klinken we met een glaasje Cava en niet met pakweg een glaasje wijn?

In een interview voor De Bende van Annemie op Radio 1 legt Dirk Rodriguez, hoofdredacteur van Vino Magazine uit hoe het komt dat we plots massaal cava nippen.

“Cava is goedkoop. In de supermarkt kan je al flessen vinden voor 5 euro. Dat het drankje zo populair werd in ons land is grotendeels aan de marketingafdeling van Colruyt te danken.”

“Vroeger had je twee grote spelers in de supermarkten: Freixenet en Codorniu”, vertelt Rodriguez bij De Bende van Annemie. “Hun macht was zo groot dat zij de prijs bepaalden. De supermarkten kregen de prijzen van die Spaanse schuimwijnen dus niet naar omlaag. Vervolgens zijn de supermarkten zelf gaan kijken of er geen spelers op de markt waren die die machtspositie konden ondermijnen. Uiteindelijk waren het de aankopers van Colruyt die erin zijn geslaagd om een speler op de markt te vinden die een lagere prijs aanbood.”

Door de daling van de prijzen ging Cava plots als zoete broodjes - welja bubbels - over de toonbank. De rest is geschiedenis, santé!  (br.hln)

De Kreuners maken comeback én stellen meteen nieuwe single ‘Viktoria’ voor

Vijf jaar na hun afscheid in het Sportpaleis zijn De Kreuners weer helemaal terug. Met een nieuwe single ‘Viktoria’ en een nieuw avontuur langs de zomerfestivals. “Ik heb de tijd genomen om mijn kinderen te zien opgroeien, maar nu was de goesting te groot”, aldus Walter Grootaers. “We klinken beter dan ooit. Of beter nog: we gaan eindelijk goed klinken.” (lacht) 

“Eigenlijk is het allemaal begonnen als grap”, vertelt Grootaers. ”‘Zodra Jan Van Eyken minder dan 100 kilo weegt, maken we er werk van’, zei ik twee jaar geleden op de radio. Allemaal in de gedachte dat dat nooit mogelijk zou zijn, natuurlijk. Maar een jaar later belt Van Eyken me plots op. ‘Hé Walter, ik weeg 84 kilo. Wanneer gaan we spelen?’ (lacht) Toen kon ik niet meer terug.” (br.hln)

Laatste ontbrekende stuk van Magrittes werk ‘La pose enchantée’ ontdekt onder ander schilderij in Brussel

Het vierde en laatste ontbrekende stuk van ‘La pose enchantée’, een werk van René Magritte, is ontdekt onder een schilderij in het Magritte Museum in Brussel. Dat maakt het museum bekend in een persbericht. Dinsdag 14 november wordt het ontbrekende stuk voorgesteld op een persconferentie.

Het belangrijke werk ‘La pose enchantée’ was in 1932 verloren gegaan nadat Magritte zijn eigen doek versneden had in vier delen om het te overschilderen met nieuwe werken. In 2013 kwam het oorspronkelijke werk van de surrealistische kunstenaar voor het eerst terug boven water na een radiografische analyse van een aantal schilderijen uit New York, Stockholm en Norwich. Het vierde en laatste stuk van de puzzel bleef weliswaar lang verborgen.

Tot nu, want onderzoekers van de Universiteit van Luik, van het Europees Centrum voor Archeometrie, vonden het ontbrekende stuk onder een schilderij dat tentoongesteld is in het Magritte Museum in Brussel.

Op 14 november wordt het verborgen stuk van Magrittes kunstwerk getoond samen met de volledige virtuele reconstructie van het oorspronkelijke schilderij ‘La pose enchantée’.  (br.hln)

Olmense Zoo mag deuren weer openen van minister Weyts

Een maand geleden besliste minister van Dierenwelzijn Ben Weyts om de vergunning van de Olmense Zoo in te trekken. Het dierenpark zou de regels rond dierenwelzijn al jarenlang overtreden en zou de pv’s aan elkaar rijgen. Zo zouden heel wat dieren niet of onvoldoende kunnen schuilen voor de regen en zouden de uitbaters hun dieren te veel laten kweken, met plaatsgebrek tot gevolg.

Het dierenpark moest de deuren sluiten. De Olmense Zoo kon enkel een nieuwe erkenning krijgen indien het zou voldoen aan een reeks opgelegde voorwaarden. Niet alleen moesten alle overtredingen weggewerkt zijn, de uitbaters van de zoo moesten ook de expertise en autoriteit van de dienst Dierenwelzijn erkennen.

Er moest ook geïnvesteerd worden in dierenwelzijn. Zo moest de Olmense Zoo toetreden tot de EAZA (European Association of Zoos and Aquaria) om het park op die manier “op een hoger niveau te tillen, zowel inzake algemeen dierenwelzijn als inzake kweekprogramma’s”. De Olmense Zoo moest zich bovendien laten bijstaan door externe experten die ook zouden zetelen in de externe adviesraad.

Opgelegde voorwaarden

Volgens minister Weyts is intussen voldaan aan de opgelegde voorwaarden. Weyts: “Op basis van mijn gesprekken en het inspectieverslag van de administratie, stel ik met genoegen vast dat aan alle opgelegde voorwaarden tegemoetgekomen werd. Ik heb dan ook beslist tot een heropening van de Olmense Zoo.

De beslissing om de vergunning van de Olmense Zoo in te trekken deed de voorbije weken het nodige stof opwaaien. Was die démarche dan wel nodig? “Het allerbelangrijkste voor mij in dit dossier is dat de lat inzake dierenwelzijn gevoelig hoger is komen te liggen. Dat was mij al die heisa meer dan waard”, besluit Weyts.

“Teken van vertrouwen”

De directie van de Olmense Zoo is blij met de nieuwe erkenning en opent op zaterdag 18 november opnieuw de deuren. “We zien dit als een belangrijk teken van vertrouwen in onze nieuwe aanpak. Tegelijk wordt het een startpunt om onze bezoekers te verwelkomen in een modeldierentuin”, zegt Wim Verheyen, een van de nieuwe eigenaars van de zoo.

De directie wil de minister, zijn kabinet en de vele honderden sympathisanten heel hard bedanken. “Zeker ook de mensen die zich de voorbije weken enorm hebben ingezet voor de dieren. We gaan ons echt honderd procent inzetten om van de Olmense Zoo een mooie en goede zoo te maken. Dat zal nog wat investeringen vergen, maar die zullen er altijd zijn”, aldus nog Verheyen.

De dagelijkse leiding van de Olmense Zoo ging na het intrekken van de vergunning door minister Weyts over van Charles Verheyen naar zijn kinderen Els en Wim, en naar Koen Van Rompaey, de voormalige voorzitter van de vzw Vrienden van de Olmense Zoo.

Benefietacties

Ook Jos Tops, voorzitter van de vzw die de gidsbeurten verzorgt in de zoo, is dolgelukkig. “Het is een onbeschrijflijk gevoel te weten dat de zoo terug open kan gaan. We hebben al veel tranen gelaten, maar nu zijn het er van geluk. De zoo heeft wel heel wat inkomsten gemist, onder meer met Halloween. Daar kon de zoo de vorige jaren dikwijls toch al een groot deel van de winter mee doorkomen. Gelukkig zijn de vele benefietacties. Die hebben naar schatting toch al 30.000 euro opgebracht. Hopelijk komt iedereen dit weekend ook nog langs op de benefietacties. Die vinden plaats in de feestzalen aan de Omense Zoo. Zowel zaterdag als zondag is er nog van alles te beleven. Zo staan er zondag al heel wat optredens op de agenda.” (br.hln)

Beroemd beestje: sprinkhaan verwerkt in schilderij van Van Gogh

Een sprinkhaan heeft eind 19e eeuw een wel zeer fraai en kostbaar graf gevonden: in een schilderij van Vincent van Gogh. De resten van de sprinkhaan zijn recent aangetroffen bij onderzoek naar het doek in het Nelson-Atkins Museum of Art in Kansas City.

Met het blote oog is de kleine, incomplete sprinkhaan niet te zien in het werk dat Van Gogh maakte van olijfbomen. Ze zijn er opgewonden over, in het museum. Toch is het niet zo’n wonder dat het beestje in de verf belandde, want Van Gogh werkte als zoveel schilders veel buiten en kampte dus met wat er zoal aan kwam waaien en vliegen. Hij schreef daar ook over aan zijn broer Theo. Gedacht wordt dat het beestje al dood was toen het door Van Gogh werd ‘verwerkt’, want het lijkt niet meer te hebben gesparteld. (br.hln)

Pleegzorg Vlaanderen zoekt warm nest voor 103 pubers

Die zoektocht verloopt moeizaam, omdat kandidaat-pleeggezinnen zich meestal voor iets jongere kinderen willen engageren. Toch merken ze bij Pleegzorg Vlaanderen dat ook voor pubers een pleeggezin een grote meerwaarde kan zijn in de voorbereiding op een zelfstandig leven. De meeste jongeren zoeken een plek waar ze voor lange tijd kunnen blijven, maar gezinnen kunnen ook als weekendgezin fungeren voor 12-plussers die tijdens de week in een instelling verblijven.”

Eerder deze week raakte ook bekend dat pleegjongeren binnenkort tot 25 jaar in hun pleeggezin kunnen blijven wonen. “Een ongelooflijk belangrijke beslissing”, zegt Brocatus. “Voor heel wat jongeren is het vanzelfsprekend dat ze bij hun ouders kunnen blijven wonen tot wanneer ze zich oud genoeg voelen om op eigen benen te staan. Bij pleegjongeren is dat tot nu toe niet het geval: op hun 21 jaar stopt de ondersteuning van pleegzorg en zijn ze afhankelijk van de draagkracht van hun pleeggezin. Het optrekken van de leeftijdsgrens zorgt ervoor dat ook pleegjongeren dezelfde kansen krijgen als andere jongeren en dat kunnen we alleen maar toejuichen.” (br.hln)

Gebruik jij wel de juiste borstel voor je haartype?

Krijg jij jouw wilde manen maar niet onder controle? Of misschien lijkt het wel net alsof je lokken altijd futloos naar beneden hangen. Wel, dat heeft niet alleen met je haartype te maken. Ook je haarborstel speelt een rol. En laat dat nu net makkelijk aan te passen zijn.

Er zit een wereld van verschil tussen de vele soorten borstels die er op de markt zijn. Grootte, soorten haren, het materiaal, ... het heeft allemaal een invloed op het aantal good en bad hairdays waar jij mee te kampen hebt. Maar hoe kies je nu in godsnaam de juiste borstel?

Kwaliteit

Allereerst is het belangrijk om een borstel te kopen die van goede kwaliteit is. Dat wil niet meteen zeggen dat je een fortuin moet uitgeven, maar voor een paar euro zijn ze wellicht ook niet te vinden. “Vooral de haren zijn van belang”, legt kapper Christophe Robin uit. En geloof het of niet, het neusje van de zalm in de haarborstelwereld zijn ... zwijnenharen. “Natuurlijke zwijnenharen of varkensharen lijken qua textuur erg op die van ons, ze bevatten immers dezelfde keratine-onderdelen, wat wil zeggen dat ze erg zacht zijn voor je haren en geen schade zullen aanrichten,” aldus Christophe Robin.

Maar geen enkele coupe is gelijk, en een borstel is dat dus ook niet. Benieuwd welk exemplaar jij best in huis haalt?

Afro

Wie gezegend is met een prachtige volle afro, wil die natuurlijk ook goed verzorgen. En dat doe je best met een kam met wijde tanden. Die zijn ideaal om nat of vochtig haar te ontklitten, zonder dat je haren uittrekt. Ook plastic borstels met een breed oppervlak en ver uit elkaar staande tanden zijn prima in ontwarren, en ze masseren bovendien de hoofdhuid, wat de haargroei stimuleert.

Fijn haar

Het lijkt tegenstrijdig, maar wie fijn of futloos haar heeft, is ook beter gebaat met een borstel met wijd uitstaande haren of tanden. Kies ook best borstels met een breed oppervlak, dat zorgt er namelijk voor dat de kracht evenredig verdeeld wordt tijdens het borstelen, waardoor je minder snel haren uittrekt. Bovendien is het brede silhouet ideaal om je haren gladder te maken én werkt het antistatisch. 

Dik haar

Wie een volle bos haar heeft, zoekt best naar een borstel met openingen aan de achterkant, zodat je haren niet te snel verstrikt raken. Heb je regelmatig last van pluis? Dan koop je best een mix van synthetische haren. Die zijn vaak extra sterk, zodat je je haren mooi glad kan kammen tijdens het drogen. Hallo, glans!

Krullen

Wie krullen heeft, is doorgaans niet de beste vriendjes met haarborstels. Maar ook krullen moet je af en toe ontwarren. Kies dus voor een borstel die je haren zachtjes aanpakt, zoals een kam gemaakt van varkenshaar, zonder dat je je haren kapot trekt. Ook plastic borstels met buigbare tanden zijn een prima optie. Krullen kam je trouwens het best wanneer ze droog zijn, nat haar is immers veel zwakker en zal sneller afbreken.   (br.hln)

Waarom je je telefoon elke dag een kwartiertje moet uitschakelen

Wat zou er gebeuren met je brein als je je smartphone dagelijks een kwartier uitschakelt? Ontwenningsverschijnselen? Een aanval van FOMO (fear of missing out)? Integendeel, bewijst recent onderzoek. Wie zijn telefoon 15 minuten uitschakelt, werkt aan zijn mentale stabiliteit.

Volgens een recent onderzoek raken we onze smartphone dagelijks gemiddeld 2.600 keer aan. Goed voor bijna 2,5 uur van je dag, en dan is het gebruik van je telefoon zonder hem te ontgrendelen - bijvoorbeeld om de klok te checken - niet eens meegerekend. Bij zware gebruikers loopt dat op tot bijna vier uur smartphonegebruik per dag.

Kortom, we zijn allemaal verslingerd aan het stukje technologie. En toch is het geen slecht idee om het ding dagelijks een kwartier uit te zetten. Volgens onderzoek van de Britse Psychological Society helpen de smartphoneloze minuten om je extreme emoties te temperen - zowel negatieve als positieve. Met andere woorden: je wordt er minder angstig en gestresseerd van, en ook iets minder uitgelaten en opgetogen.

Wetenschappers van de Rochester Universiteit testten dit door vrijwilligers een kwartier alleen in een ruimte te zetten, zonder digitale apparaten. Al na die korte tijd werden extreme emoties uitgebalanceerd, en het effect bleef ook lange tijd hangen. “Een kwartier per dag blijkt voldoende om het resultaat te behouden”, klinkt het. (br.hln)

Alleenstaande mama van vier ruilt leven met dat van rijk gezin: weekbudget van 3.400 euro raakt niet op

De Britse zender Channel 5 voert in het programma ‘Rich House, Poor House’ een opmerkelijk sociaal experiment uit. Een gezin dat het niet breed heeft ruilt voor een week van leven met een rijk gezin. Deze week was Claire Lee en haar gezin aan de beurt. En plots rijk zijn, blijkt niet zo gemakkelijk. Maar als rijk gezin plots arm worden, is uiteraard nog veel moeilijker.

192 euro

Claires normale weekbudget voor haar en haar vier kinderen bedraagt 170 pond (192 euro). Plots kreeg ze een veelvoud daarvan in de schoot geworpen: 3.000 pond. Ze ging samen met haar kroost duur dineren en kocht duur speelgoed voor de kinderen, maar de 3.000 pond kreeg ze niet op. Daarom kocht ze op het einde van de week nog een horloge van 500 pond voor haar oudste zoon.

Claire ging met haar moeder winkelen in de supermarkt en deze keer moesten ze niet elke euro omdraaien. Een peperduur stuk biefstuk, dure extraatjes en luxeartikelen, allemaal verdwenen ze in de winkelkar. De kinderen genoten van pianolessen, paardrijlessen en shoppingtrips. “Het maakt me gelukkig om mijn kinderen gelukkig te zien”, zegt Claire.

“Bevoorrecht”

Het gezin Alsoud van cardioloog Mahrous en kinderarts Rana maakte de omgekeerde beweging. Zij trokken in het huis van Claire in met hun vier kinderen. Zij moesten zien te overleven met een gedecimeerd budget. Hun nieuwe buurt bleek veel gevaarlijker dan de luxewijk waar ze vroeger woonden. Een buurjongen kwam hen zelfs zeggen dat ze zich best met messen bewapenden voor ze de straat op trokken. “Ik voel me bevoorrecht dat ik in mijn gezin ben opgegroeid”, vertelt dochter Zain. “Ik heb veel geluk.” (br.hln)

The Rolling Stones - Hate To See You Go