Robert Palmer (Batley, 19 januari 1949 Parijs, 26 september 2003) pseudoniem van Alan Palmer, was een Brits popmusicus.
In de jaren '60 maakte hij deel uit van de groepen The Alan Bown Set en Dada, dat later omgedoopt werd tot Vinegar Joe.
Sinds 1974 was hij als soloartiest actief, en scoorde hij zijn eerste hit met Sneakin' Sally Through the Alley. In Nederland scoort Palmer in 1978 zijn eerste hit met Best of both Worlds. In de Top 40 haalt het de 17e plaats. Begin jaren '80 haalden zijn songs Johnny And Mary en Looking for Clues de hitparades, maar Addicted to Love en Bad Case of Loving You zijn z'n grote hits.
Met de gelegenheidsband The Power Station, die hij in 1985 oprichtte met John Taylor en Andy Taylor van Duran Duran, scoorde hij de hits Some Like It Hot en Get It On.
Palmer woonde in Zwitserland en stierf aan een hartinfarct tijdens een verblijf in Parijs.
"Miraculée" Michèle (78) - op wat blauwe plekken na - gezond en wel na een week zonder eten en drinken in de Alpen
Klik op de foto om het filmpje te bekijken
Een 78-jarige Franse vrouw heeft een week in een ravijn overleefd, nadat ze tijdens een wandeling was gevallen nabij het bergdorpje Armoy, in de buurt van Thonon-les-Bains. Michèle Riotton zag de uren vooral slapend voorbijgaan. Zeven dagen en zes nachten overleefde ze zonder eten en drinken, tenzij enkele koekjes die ze bij zich had en wat regenwater. De bejaarde vrouw is gezond en wel teruggevonden. Ze heeft enkel wat blauwe plekken aan haar zevendaags avontuur overgehouden. "Ik raakte de weg kwijt, ik viel naar beneden... en viel in slaap. Ik sliep, sliep, sliep", liet Michèle Riotton optekenen tijdens een interview met de krant Le Parisien. Zeven dagen en zes nachten lang zat Riotton vast beneden in een ravijn, nabij haar huis in het Alpendorp Armoy. Pas zaterdag werd ze teruggevonden. Omdat ze de hoop op een mirakel ondertussen opgeborgen hadden, hadden de reddingsdiensten de officiële zoektocht al afgeblazen.
Tijdens een zoekactie van buurtbewoners werd ze uiteindelijk door een man opgemerkt. Volgens dokters heeft ze aan haar avontuur onder meer enkel wat kneuzingen en schaafwonden overgehouden.
De vrouw wist naar eigen zeggen te overleven op twee koekjes die ze bij zich had en regenwater. "Ik veegde mijn gezicht af met mijn hand en likte vervolgens het water van mijn hand", vertelt ze. Op de vraag hoe ze de koude zo lang kon trotseren, antwoordde Riotton: "Weet je, wij, bergmensen, hebben sterke zenuwen en lichamen." Verder zegt de oude vrouw het gedrag van dieren nagebootst te hebben. "Als een egel heb ik me opgerold", zegt ze.
Boswandelingen zijn eventjes niet meer aan haar besteed, luidt het nog. "De bossen zijn gedaan voor mij. Ik kan ze zelfs niet meer zien."
Natascha Kampusch werd tot 200 keer per week geslagen door ontvoerder
Natascha Kampusch werd tot 200 keer per week geslagen door ontvoerder
Natascha Kampusch, hier tijdens de opnamen van het Duitse tv-programma 'Beckmann'.
Natascha Kampusch, de Oostenrijkse die acht jaar door haar kidnapper
in een kelder werd vastgehouden, beschrijft in haar nieuwe autobiografie
de mate van het misbruik waarvan ze het slachtoffer werd. Zo werd ze
tot 200 keer per week geslagen en moest ze vastgeketend aan haar
ontvoerder slapen.
Kampusch, nu 22 jaar oud, werd op tienjarige leeftijd onvoerd door
Wolfgang Priklopil en bracht vervolgens jaren door in zijn kelder. In
haar autobiografie '3,096 Tage' - de titel verwijst naar de duur van
haar gevangenschap - vertelt ze hoe ze samen met haar kidnapper moest
slapen terwijl ze aan hem was vastgeketend. Ze werd bovendien verplicht
om halfnaakt te werken als huisslavin en moest haar haren afscheren.
Het
boek komt deze week in de handel en zou haar zo'n 1,2 miljoen euro
opleveren. "Ik voel me nu sterk genoeg om het verhaal van mijn
ontvoering te vertellen", zegt Kampusch.
"Hij haatte het als ik huilde" In
het boek doet Natascha pijnlijk gedetailleerd uit de doeken hoe
Priklopil, die ze als 'Maestro' of 'Heer' moest aanspreken, haar
vertelde: "Je ben niet langer Natascha. Je behoort nu aan mij toe." Ze
zegt hoe de man haar zo hard sloeg dat ze haar beenderen brak. "Hij
haatte het als de pijn me deed huilen", schrijft ze. "Vervolgens greep
hij me bij de keel, sleurde me mee naar de gootsteen, duwde mijn hoofd
onder en kneep mijn luchtpijp dicht tot ik bijna het bewustzijn
verloor."
Omhelzingen Kampusch beschrijft ook
de trauma's die ze opliep door het gebrek aan menselijk contact. "Ik
was en bleef een kind, en ik had troost nodig", klinkt het. "Na enkele
maanden onder de grond vroeg ik dus aan mijn kidnapper om me te
omhelzen. Dat was moeilijk. Ik raakte in een claustrofobische paniek als
hij me te stevig vastpakte. Na een tijdje vonden we toch een manier, zo
dat ik me kon voorstellen om liefdevol en zorgzaam te worden
aangeraakt."
Priklopil dwong haar ook om bij hem in bed te
liggen. "Toen ik veertien jaar was, bracht ik voor het eerst de nacht
door boven de grond. Ik lag stijf van de schrik op zijn bed toen hij
naast me kwam liggen en mijn handen met plastic handboeien vastbond. Ik
mocht geen kik geven. Toen ik zijn adem tegen mijn nek voelde, bewoog ik
zo weinig mogelijk. Mijn rug, die bont en blauw was geslagen, deed
zoveel pijn dat ik er niet op kon liggen, en de boeien sneden in mijn
huid. Maar het was hem niet om seks te doen: de man die me had
opgesloten en geslagen, wou gewoon iemand om te knuffelen."
Zelfmoordpogingen "Ik
wist dat ik mijn hele leven niet zo zou kon leiden", schrijft de
Oostenrijkse. "Ik zag maar één uitweg: mezelf van het leven beroven."
Kampusch ondernam verschillende zelfmoordpogingen, tot zich op 23
augustus 2006 een andere uitweg aandiende: Kampusch kon op die dag
ontsnappen aan haar ontvoerder. Toen hij te weten kwam dat de politie
hem zou arresteren, pleegde Priklopil (44) zelfmoord door zich onder een
trein te werpen.
De publicatie van de biografie komt voor de
Oostenrijkse autoriteiten op een zeer slecht moment, nadat een
parlementslid beweerde dat de politie tips negeerde die Kampusch'
opsluiting hadden kunnen verhinderen. (hlnsydney/tw)
De Duitse tv-talkshow 'Beckmann' brengt op maandag 6 september om 22u45 op ARD een interview met met Natascha Kampusch.
Dé carnavalstad van België, Aalst, heeft volgend jaar voor het eerst
geen echte prinsenverkiezing. Eén van de twee kandidaten trok zich na de
inschrijvingsperiode terug, zodat na een verkiezing met één kandidaat
de 29-jarige Kristof Devos tot Prins Carnaval 2011 gekroond zal worden.
Het
stadsbestuur deelt maandag droogweg mee dat "de enige rechtsgeldige
kandidaat Kristof Devos is en dat het reglement en de methode
ongewijzigd blijven". Zijn rivaal Patrick Janssens (35) gooide op 26
augustus de handdoek in de ring. Volgens kranteninterviews "omdat hij
zijn spaargeld niet wil geven aan een verloren zaak". Janssens zag het
niet meer zitten omdat Devos het gros van de sponsors wist te strikken
en zijn achterban afkalfde.
Stadsbestuur bestudeert reglement Carnavalsstad
Aalst zat met een probleem omdat de inschrijvingsperiode al sinds 1
augustus afgesloten was. Het stadsbestuur bestudeerde de voorbije weken
het recent goedgekeurde reglement. Er blijkt echter geen opening te
vinden, waardoor de enige kandidaat dan maar de winnaar zal worden.
Met
de vrees dat na een wijziging van het wedstrijdreglement de overblijver
wel eens naar de Raad van State zou kunnen trekken, koos de stad eieren
voor haar geld.
Edward Nino Hernandez is officieel de kleinste man ter wereld.
Een 24-jarige Colombiaan is nu officieel de kleinste man ter wereld.
Edward Nino Hernandez meet 70 centimeter en weegt net geen 10 kilo. Hij
is niet meer gegroeid sinds zijn tweede levensjaar.
Hernandez volgt Pingping op als kleinste man ter wereld. Deze Chinees
overleed op 12 maart en was 4 centimeter groter dan de Zuid-Amerikaan.
Pas nu 'ontdekten' de mensen van het Guinness recordboek de kleine man
uit Colombia.
"De dokters hebben ons
nooit kunnen vertellen waarom Edward zo klein is gebleven", zeggen zijn
ouders. "Toen hij werd geboren, mat onze zoon 38 centimeter en woog hij
anderhalve kilo. Specialisten aan de universiteit van Bogota
onderzochten hem tot hij drie jaar was, maar toen hadden ze geen
belangstelling meer in onze zoon".
Edward
laat zich intussen de belangstelling rond zijn persoontje welgevallen.
"Ik ben gelukkig omdat ik uniek ben", zegt hij. Kennissen noemen hem een
vriendelijke jongeman. Hij zegt graag te reizen, hoewel hij nog nooit
uit z'n land is geweest.
Hernandez heeft ook al een vriendin. Ze heet Fanny, is achttien jaar en anderhalve meter groot.
Het
ziet er evenwel naar uit dat het liedje van Edward Nino Hernandez rap
zal uitgezongen zijn. Wanneer de Nepalees Khagendra Thapa Maga op 14
oktober 18 jaar wordt, zal hij wellicht de titel van kleinste man
overnemen. Hij is op dit moment amper 56 centimeter groot en alsdusdanig
de kleinste tiener op de aardbol.
Huiselijk geweld neemt toe en dat treft niet enkel vrouwen. Vier op
de tien slachtoffers zijn van het mannelijke geslacht, zo toont een
nieuw Brits rapport aan. Vaak worden deze heren niet of nauwelijks
gehoord.
De studie, uitgevoerd door een organisatie voor meer Gelijkheid, toont
aan dat mannelijke slachtoffers vrijwel volledig genegeerd worden door
het justitiële stelsel. Politie en magistraten hechten weinig geloof en
negeren vaak de mannelijke benarde situatie.
Vervolging De
organisatie baseert zijn cijfers op het aantal gemelde slachtoffers en
de statistieken van de British Crime Survey. Volgens het rapport werden
in de periode 2008-2009 meer dan 41.000 mannen vervolgd voor huiselijk
geweld, maar slechts 2.700 vrouwen. Meer dan de helft van de mannelijke
slachtoffers beweert echter ernstige schade te lijden.
Tweede klas Het
rapport komt er als tegenreactie op nieuwe rechterlijke richtlijnen in
Engeland. Daarin staat dat het huiselijk geweld hoofdzakelijk bestaat
uit geweld van mannen tegen vrouwen. De organisatie betreurt dat
getroffen mannen als tweede klas-slachtoffers worden aanzien.
Riverdance is een theatershow van traditionele Ierse tapdans, gekenmerkt door snelle bewegingen van de benen waarbij lijf en armen onbeweeglijk blijven.
Riverdance had als eerste uitvoering de pauzevoorstelling van het Eurovisiesongfestival 1994 op 30 april. Daar was ook het koor Anúna bij betrokken. De reacties waren zo positief dat er een complete avondvullende uitvoering van werd gemaakt.
In november 1994 werden in Dublin kaarten verkocht voor de eerste avondvullende show van Riverdance. De première was in het Point Theatre op 9 februari 1995 met in de bezetting Michael Flatley en kampioene Irish Dancing Jean Butler. De muziek was gecomponeerd door Bill Whelan. De show liep vijf weken en was helemaal uitverkocht.
Riverdance wordt nog steeds over de hele wereld uitgevoerd. Elk productiebedrijf is genoemd naar een Ierse rivier. Dat zijn Boyne (in Noord-Amerika), Avoca en Foyle (in Europa) en Corrib (in het Verre Oosten). Riverdance werd ook uitgevoerd bij de openingsceremonie van de Special Olympics in 2003; Lynn Hilary was hierbij de hoofdzangeres.
Er is veel kritiek geweest op Riverdance vanuit de traditionele culturele gemeenschap, omdat het de Ierse traditie slechts als voorbeeld gebruikte, en de muziek nieuw was en niet traditioneel. Er werden ook "gemengde" dansen uitgevoerd (Amerikaans tapdansen, ballet, en ook jazz werden gebruikt; de ritmische structuur van veel van de muziek heeft zijn wortels in de ingewikkelde polyritmiek uit Oost-Europa). Het artistieke niveau was echter erg hoog, met ontwerpers, choreografen, dansers en musici van wereldklasse.
Door Riverdance werden Ierse dans en muziek in korte tijd populair over de hele wereld. De belangstelling voor dansscholen nam sterk toe, nieuwe musici wilden traditionele Ierse muziek uitvoeren en de belangstelling voor de Ierse cultuur steeg tot ongekende hoogte.
Velen kwamen echter tot de ontdekking dat het publiek niet zozeer belangstelling had voor de Ierse cultuur en traditie waar Riverdance op was gebaseerd, als wel voor het spektakel van de eerste theatershow, of zelfs imitaties van de muziek ervan en de mengvormen van de dansen. Veel van de enthousiaste nieuwe musici verdwenen weer na de ontdekking dat voor traditionele Ierse muziek oefening, kunde en volharding nodig zijn. Hetzelfde gold elders, zoals op dansscholen.
De mening van de traditionele Ierse culturele gemeenschap was zo ongeveer dat Riverdance een aantrekkelijk en kundig gemaakt stukje Broadway-theater was; het leverde een enorme bijdrage aan de populariteit van de Ierse kunst en cultuur in de wereld, maar de veranderingen die het daarin teweegbracht zaten veel van de oorspronkelijke deelnemers niet lekker. Maar zelfs de grootste tegenstanders moesten toegeven dat de show een aanzienlijke geldstroom richting Ierse kunst en cultuur teweegbracht.
Gustave Franciscus De Smet 1877 - 1943 was een Vlaams kunstschilder
Gustave De Smet 1877 - 1943 was een Vlaams kunstschilder
Gustave Franciscus De Smet (Gent, 21 januari 1877 Deurle, 8 oktober 1943) was een Vlaams kunstschilder. Samen met Constant Permeke en Frits Van den Berghe behoort hij tot de grote drie van het Vlaamse Expressionisme. Hij signeerde zijn werken vaak met Gust. De Smet.
Zij vormden, voor en na de Eerste Wereldoorlog, de tweede kunstenaarsgroep van de Latemse Scholen, aan de Leie te Sint-Martens-Latem. Gustave De Smet was, in deze groep, wel de kunstenaar die het langst onder kubistische invloed werkte. Hij werd de schilder van het Vlaamse vrolijke leven, in sereen sterke composities.
De Smet werd geboren als zoon van de huisschilder-decorateur en fotograaf Jules De Smet. Gustave had een 4 jaar jongere broer, de impressionistische Léon De Smet. Beiden volgden de Gentse Academie. Terwijl Gustave eerder onregelmatig volgde, was Léon een schitterend student.
Een impressionistisch stilleven van Gustave De Smet is aan een recordprijs van 148.100euro verkocht.
De Smet trouwde in 1898 met Gusta Van Hoorebeke en bleef in Gent wonen. Eerst in 1908 volgde hij zijn broer Léon naar Sint-Martens-Latem. Daar ging hun aandacht eerder uit naar het impressionistische luminisme van Emile Claus, die in het nabijgelegen Astene verbleef, in zijn villa Zonneschijn. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, week Gustave met zijn gezin en zijn vriend Frits Van den Berghe uit naar Nederland. Van 1914 tot 1922 verbleven zij te Amsterdam, te Hilversum, te Laren en te Blaricum. In Nederland leerde hij zowel het Duitse als het Hollandse expressionisme kennen, waarbij de Franse schilder Henri Le Fauconnier een voortrekkersrol speelde. Dit betekende het grote keerpunt in zijn kunst.
In 1922 keerde hij naar België terug, om samen met Frits Van den Berghe bij Permeke in te trekken, te Oostende. Toen had hij toch al de Sélection-beweging op gang gebracht, met de Brusselse kunstkenners André de Ridder en P.G. Van Hecke. Na enige maanden trok hij weer naar zijn Leiestreek en in 1923 ging hij in Bachte-Maria-Leerne wonen en daarna in Afsnee, om zich tenslotte in 1927 in Deurle te vestigen.
Zijn expressionisme, met de eigen kubistische inslag, had op dat moment een hoogtepunt bereikt, met zijn circus- en kermistaferelen, zijn accordeonspelers en zijn evocaties van dorp en huis, doordrenkt van zijn specifiek coloriet. Op dat ogenblik stond zijn expressieve kracht mijlenver van de visie van zijn broer Léon.
Het voormalige woning en werkruimte van Gust De Smet, er is nu een klein museum ondergebracht. Je ziet er werken van Gust De Smet uit de periode 1915 tot aan zijn dood (1943).
De Smet overleed op 66-jarige leeftijd te Deurle. In reactie op De Smets dood zei Permeke: "Hij was nooit klein." De Smets woonhuis wordt bewaard als lokaal museum.
In het Nederlandse Breda zijn dit weekeinde meer dan 4.000
roodharigen van over de hele wereld samengekomen. De vijfde editie deed
het daarmee beter dan de vorige uitgaven.
Vandaag beleefde het evenement een hoogtepunt met de traditionele
groepsfoto op de Markt in de stad. Verder waren er lezingen over de
wetenschappelijke betekenis die aan rood haar wordt toegekend, een
modeshow voor roodharigen en een expositie van werk van jonge
kunstenaars in de Grote Kerk.
De initiator van het evenement,
kunstschilder Bart Rouwenhorst, was zeer te spreken over het verloop van
de dag. "Ik ben hier ooit mee begonnen als een kleinschalig
kunstproject, het is fantastisch om dit evenement nog elk jaar groter te
zien worden".
Het regent babyfeesten: een feest om een zwangerschap aan te
kondigen, een feest om de moeder te overladen met geschenken én nu nog
een feest waarop het geslacht van de baby plechtig wordt aangekondigd.
Nergens anders dan in de Verenigde Staten een trend, of wat dacht u.
Om het geheel een beetje spannender te maken weten soms ook de
aanstaande ouders nog niet wat het geslacht van de baby is. Het
hoogtepunt van het feest is dan ook wanneer De Envelop wordt opengemaakt
en het geslacht, voor de zekerheid geschreven op de achterkant van een
echografie, wordt voorgelezen voor de verzamelde vrienden en familie.
Wie
dan teleurgesteld is over het geslacht van de baby, heeft geen tijd om
bij te komen. Felicitaties, (goed bedoeld) advies, aanbiedingen voor
tweedehandskledij en gefluisterde geheimen komen jouw richting uit.
Anderen
pakken het anders aan, en schakelen een vertrouwenspersoon in die een
plaatselijke bakker het geslacht laat verbergen in de taart die niet weg
te denken is van Amerikaanse feestjes.
Sommige ouders weten het wel, en verstoppen hints in zelfgebakken cupcakes of zakjes met popcorn.
Britse
sites als The Guardian berichtten over de trend, met als onderliggende
boodschap: "Laten we voor een keer de Amerikaanse vrienden niet na-apen,
en deze trend aan ons voorbij laten gaan." Eerlijk gezegd: dat lijkt
ons geen slecht idee. (br.hln)
Duizenden Japanse scholen zetten walvissenvlees op menu
Duizenden Japanse scholen zetten walvissenvlees op menu
In Japan hebben duizenden schoolkantines walvissenvlees op het menu
staan. Dat blijkt uit een onderzoek van het Japanse persagentschap Kyodo
News. Nochtans geldt er een internationaal verbod op de commerciële
walvisvangst.
Van de 30.000 basisscholen en colleges in Japan hebben er zo'n 5.300 hun
leerlingen minstens een keer walvissenvlees voorgeschoteld in de
periode van april 2009 tot maart 2010.
In de jaren '60 en '70
werd walvissenvlees erg vaak gegeten in Japan, maar sinds het verbod op
commerciële walvisvangst en een daling in het aanbod was het langzaamaan
van het menu verdwenen. Nu Japan zijn walvisvangst weer opgedreven
heeft, maakt het vlees een comeback in de schoolkantines.
Eeuwenoude traditie Het
Japanse Onderzoeksinstituut voor de walvisachtige, dat de walvisvangst
voor wetenschappelijke doeleinden controleert, verkoopt walvissenvlees
aan de gemeenten, die daarmee de schoolkantines bevoorraden, aan een
derde van de marktprijs, weet het Japanse persagentschap.
Het
internationale moratorium op walvisvangst geldt alleen voor commerciële
doeleinden. Japan gaat onder het mom van wetenschappelijk onderzoek
gewoon door met de jacht op de zeezoogdieren, maar het vlees wordt
uiteindelijk doorverkocht aan winkels en restaurants.
Volgens de Japanse autoriteiten heeft het land recht op de walvissenjacht omdat het gaat om een eeuwenoude traditie.
Zware overstromingen in Zuid-Australië: noodtoestand afgekondigd in Melbourne
Zware overstromingen in Zuid-Australië: noodtoestand afgekondigd in Melbourne
Zuid-Australië is getroffen door de zwaarste overstromingen in
vijftien jaar. De watersnood werd officieel uitgeroepen tot ramp. De
schade wordt voorlopig geraamd op meer dan tien miljoen Australische
dollar. In Melbourne, de hoofdstad van de deelstaat Victoria werd de
noodtoestand afgekondigd.
Meer dan 250 huizen zijn er ondergelopen en ruim veertigduizend gezinnen
zitten er zonder elektriciteit. Het ergste is nog niet voorbij. De
overstromingen kunnen nog dagen aanhouden. Vooral de regionale steden
Shepparton en Horsham lopen nog gevaar.
Honderden gezinnen
houden de adem in. De oevers van de grootste rivieren in Vicotria staan
immers op het punt te bezwijken door de aanhoudende regens in het
noordelijk en westelijk deel van de staat. Inwoners wordt gevraagd om
flessen drinkwater te gebruiken en water te koken.
"Ergste moet nog komen" De
Verzekeringsraad van Australië heeft de overstromingen officieel erkend
als ramp en rekent voor dat de schade minstens tien miljoen
Australische dollar (7,1 miljoen euro) zal bedragen. Premier John Brumby
van Victoria waarschuwt de inwoners. "Er wordt nog meer regen verwacht
voor woensdag en donderdag. Ik vrees dat het ergste nog moet komen.
Intussen zijn 250 huizen ondergelopen en dat aantal zal alleen maar
toenemen", voorspelt Brumby. "De overstromingen zijn een
verschrikkelijke gebeurtenis en het zal weken duren voor alles opgekuist
is".
Intussen zitten ook 40.000 gezinnen zonder stroom.
Honderdvijftig extra agenten zijn naar de zwaarst getroffen gebieden
gestuurd om hulp te bieden, net als vijftig soldaten.
NASA-capsule moet Chileense mijnwerkers bovenhalen
NASA-capsule moet Chileense mijnwerkers bovenhalen
De Chileense marine heeft de capsule onthuld die de 33 mijnwerkers zal
bovenhalen die nu al bijna een maand geblokkeerd zitten in een mijn op
700 meter diepte.
De capsule moet voorzien zijn van zuurstof,
licht, een communicatiesysteem, een videosysteem, en een zitplaats om
personen naar de oppervlakte te brengen, legde een marinecommandant uit.
De capsule wordt ook uitgerust met een veiligheidsmechanisme waardoor
de mijnwerkers zich kunnen bevrijden en terug naar beneden kruipen als
de capsule halfweg zou blokkeren. De verplaatsing naar de oppervlakte
zou tot een uur per mijnwerker duren.
De capsule zal naar
beneden gelaten worden via een doorgang van ongeveer 70 cm diameter.
Maandag begonnen de graafwerken voor die doorgang, die tot vier maanden
kunnen duren.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA is
inmiddels aangekomen bij de mijn om de opgesloten mijnwerkers bij te
staan in het overleven op een kleine oppervlakte.
William Hugh ("Willie") Nelson (Abbott, Texas, 30 april 1933) is een Amerikaanse countryzanger, gitarist en liedjesschrijver. Hij groeide op in Fort Worth.
Nelson en zijn zus Bobbie Lee werden, nadat hun vader overleden en hun moeder weggelopen was, door hun grootouders opgevoed. Nelson kreeg vanaf zijn zesde jaar muziekles via een schriftelijke cursus. Hij leerde gitaarspelen, zijn zus speelde piano. Tijdens hun middelbareschooltijd leerde Bobbie Bud Fletcher kennen, een violist, en zowel Willie als Bobbie gingen deel uit maken van Fletchers muziekgezelschap "The Bohemian Fiddlers".
Na zijn eindexamen moest Nelson in dienst, en hij ging bij de luchtmacht. Hij verliet de luchtmacht echter al snel in verband met rugklachten. Na zijn korte diensttijd ging Nelson een jaar naar de universiteit maar hield ook dat voor gezien. Uiteindelijk werd hij diskjockey bij een country radiozender in Fort Worth, Texas. Ook zong hij af en toe country liedjes in de plaatselijke cafés. In 1956 verhuisde hij naar Vancouver, Washington en begon zijn muzikale carrière vorm te krijgen. Hij nam een nummer van Leon Payne op ("Lumberjack"). De single verkocht redelijk maar brak niet echt door. Nelson bleef dj-werk doen en zong regelmatig in clubs en cafés. Hij schreef een liedje ("Family Bible") en verkocht dat voor vijftig dollar, en dat nummer werd een hit voor Claude Grey in 1960. Het werd naderhand ook door veel artiesten gecoverd en wordt door velen beschouwd als een gospel klassieker.
Nelson is vier keer getrouwd geweest en heeft acht kinderen. Uit zijn eerste huwelijk met Martha Matthews heeft hij drie kinderen - Lana, Susie en Billy (overleden in 1991. Nelson scheidde van Matthews in 1962. Van 1963 tot 1971 was hij getrouwd met Shirley Collie. Dit huwelijk bleef kinderloos. In 1971 trouwde hij met Connie Koepke. Zij kreeg twee dochters, Paula Carlene en Amy. Het paar scheidde in 1988. Sinds 1991 is Nelson getrouwd met Annie D'Angelo. Ze hebben twee zoons, Lukas Autry en Jacob Micah.
Steven Tyler
Steven Victor Tallarico (26 maart 1948, Yonkers, Verenigde Staten), beter bekend als Steven Tyler, is de zanger van de rockband Aerosmith.
Bekende eigenschappen van Tyler zijn z'n brede mond (iets wat hij met collega-rockartiest Mick Jagger gemeen heeft) en het sjaaltje dat vaak aan zijn microfoonstandaard hangt.
Steven heeft 3 dochters en 1 zoon. Zijn oudste dochter is de bekende actrice Liv Tyler. Aanvankelijk dacht Liv Tyler dat Todd Rundgren haar vader was, omdat deze haar had opgevoed. Uiteindelijk kon de fysieke gelijkenis niet meer als toevallig worden afgedaan. Zijn andere kinderen heten Mia, Chelsea & Taj.
Vanwege hun inname van stimulerende middelen werden Tyler en Aerosmith-gitarist Joe Perry ook wel de Toxic Twins genoemd, de 'Giftige Tweeling'.
Tyler viel begin augustus 2009 van het podium na een optreden in South Dakota. Hij moest naar het ziekenhuis, maar hij zou geen blijvend letsel aan de val overhouden.
Na een paar dagen onzekerheid kondigde Joe Perry in november 2009 aan dat Steven Tyler stopte met Aerosmith om een solo carrière op te starten.
Een dag later kondigde Steven Tyler aan dat hij niet van plan was Aerosmith te verlaten. Hij doet zelfs mee met het project van Joe Perry
Ruim acht op de tien personen heeft last van de post-vakantieblues.
Terugkeren naar huis en naar het werk geeft hen een depressief gevoel.
De overgang van zon en 35 graden naar grijs en 15 graden, de start van
een nieuw jaar vol ochtendstress, files en deadlines en het achterlaten
van zwembad en cocktails of pure natuur is voor velen genoeg om een
slecht humeur te krijgen.
De kans op de post-vakantieblues werd zelfs in een soort formule
gegoten: jobtevredenheid plus relatie met de collega's, vermenigvuldigd
met de mogelijkheid om te ontspannen.
6 uur na thuiskomst Voor
sommigen begint die stemming nog voor ze terug thuis zijn of zelfs voor
ze op het vliegtuig stappen. De laatste dagen van hun vakantie kunnen
ze minder genieten omdat ze al bezig zijn met de terugkeer. Gemiddeld
duurt het echter 6,21 uur na het landen van het vliegtuig of het
parkeren van de wagen voor de blues toeslaat.
Kantoorpolitiek Maar
bij de terugkeer naar het werk wordt het pas echt duidelijk. Eén op
negen neemt na een vakantie nog een dag ziekteverlof gewoon omdat ze het
niet aankunnen. Drie op vier heeft binnen de week na de vakantie alweer
evenveel stress als voor ze vertrokken.
Dat heeft veel te maken
met de zogenaamde 'kantoorpolitiek'. Terugkeer na een vakantie doet je
de kleine kantjes van de collega's, het onderlinge gesmoes en alles wat
er misloopt weer duidelijker zien.
Relaties Ook
relaties lijden onder de terugkeer van een vakantie. Soms omdat tijdens
de vakantie pijnlijk duidelijk werd hoe slecht de verhouding is, soms
omdat de terugkeer naar de realiteit voor onenigheid zorgt.
Bikini of nieuwe vakantie? Hoe
kan je deze post-vakantieblues nu aanpakken? Daarover bestaat op zijn
zachtst gezegd nogal wat onenigheid. Sommigen raden aan om een bikini
aan te trekken onder je werkkleren, anderen supporteren voor een siesta
of voor luchtverfrissers met vakantiegeuren.
Al lijkt de beste
manier nog: een nieuwe vakantie of een weekendje weg boeken. Uit recent
onderzoek kwam naar voren dat mensen gelukkiger zijn in de acht weken
voor de vakantie dan tijdens de vakantie zelf. Deze is immers vaak niet
altijd zoals je had verwacht. Maar die nieuwe vakantie die je in
gedachten hebt... die is nog perfect!
Meer dan 66 jaar nadat ze elkaar leerden kennen, heeft een echtpaar
uit Groot-Brittannië opnieuw de hand kunnen leggen op zijn lang verloren
gewaande liefdesbrieven.
De nu 81-jarige Winnie en haar grote liefde Eric Pashley waren tijdens
de Tweede Wereldoorlog op mekaar verliefd geworden. Ze werkten indertijd
allebei op een landgoed in het graafschap Nottinghamshire - hij als
tuinman, zij als dienstmeisje. Eric verzamelde de brieven in een doos
die hij in het tuinhuis bewaarde. Toen hij als soldaat naar Duitsland
moest vertrekken, verloor hij de brieven uit het oog.
Hotel Het
herenhuis van weleer is intussen een hotel geworden. Zowat een maand
terug trof een personeelslid de doos aan en ontdekte er de brieven in,
die meestal met een lange lijn met het woord 'Kus' eindigden. Het
management ging op zoek naar het verliefde stel, met succes. Het duo
werd uitgenodigd voor een luxe-weekend in het hotel.
De Pashleys zijn intussen 61 jaar getrouwd en hebben vijf kinderen, elf kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen.
Dokter Janssen laatste werk is klaar: wonderpil tegen aids
Dokter Janssen laatste werk is klaar: wonderpil tegen aids
Het laatste medicijn van Paul Janssen, de stichter van Janssen
Pharmaceutica, is zeven jaar na zijn dood klaar. Het is een zeer
krachtig aidspilletje. Janssen noemde het zijn wereldkampioen. Dat
berichten de Coreliokranten.
Het zusterbedrijf van Janssen Pharmaceutica, Tibotec, heeft het nieuw
aidsgeneesmiddel klaar. Het moet nog wel een naam krijgen. Het is nu
bekend als TMC278.
Het was de droom van Janssen om een medicijn
te ontwikkelen voor zogenaamde naïeve patiënten, zegt Paul Stoffels, die
bij het Amerikaanse farmaconcern Johnson & Johnson, moederbedrijf
van zowel Janssen Pharmaceutica als Tibotec, verantwoordelijk is voor
het geneesmiddelenonderzoek.
"Dat zijn patiënten die nog nooit
een aidsremmer hebben geslikt. En om de behandeling van deze patiënten
zo makkelijk en efficiënt mogelijk te maken, moest het gaan om een
middel dat slechts één keer per dag genomen moest worden, dat heel
makkelijk ingeslikt kon worden en dat bovendien zonder nevenwerkingen
meteen het aidsvirus op een krachtige manier kon aanvallen."
Grote stap Stoffels
zegt dat met TMC278 een zeer grote stap wordt gezet om de levensduur
van de zogenaamde naïeve patiënten zodanig te verlengen dat die in de
buurt komt van de gemiddelde levensduur. Stoffels vindt het cruciaal dat
het ook voorgeschreven kan worden aan zwangere vrouwen.
De
verwachting is dat TMC278 na het verkrijgen van een verkoopvergunning
van de Europese gezondheidsautoriteit Emea in de herfst van volgend jaar
verkrijgbaar zal zijn in Europa. Met TMC278 kan ook de aidsbestrijding
in de ontwikkelingslanden en vooral Afrika een hele stap vooruit zetten.
Banaan wordt steeds vaker aangetroffen in beautyproducten. Dat is te
wijten aan de 'groene cosmeticatrend', waarbij liefst biologische fruit
en groenten in producten worden verwerkt, zo schrijft de Nederlandse
cosmeticasite cosmopinie.
In de beautywereld wordt banaan voorlopig vooral verwerkt in shampoo en
conditioners omdat het het haar doet glanzen. Het bevat ook vele
antioxidanten, enzymen en vitamine A, B6, B12 en C. de antibacteriële
werking zorgt ervoor dat het ook in gezichtsmaskers tegen puistjes wordt
verwerkt.
Een bijkomend voordeel is dat banaan niet irriterend
is voor de huid, en dit in tegenstelling tot eerder zure vruchten zoals
sinaasappel, pompelmoes of citroen. Daarom kan banaan ook in pure vorm
op de huid worden gebruikt.
Mungo Jerry is de naam van een Engelse popgroep, die vooral in de vroege jaren 70 succes had. Hierna zijn ze nog jaren actief geweest, met een steeds veranderende line-up, maar met Ray Dorset altijd als voorman. Ze zijn vooral bekend door hun hits "In the Summertime", "Lady Rose" en "Alright alright alright".
Indiase textielarbeiders worden uitgebuit voor C&A en H&M.
Een onderzoek van de Nederlandse Volkskrant bewijst dat de
modewarenhuizen een deel van hun collectie laten produceren in een
textielfabriek in India die vrouwen en meisjes uitbuit.
De ongeveer negenduizend arbeidsters in de fabriek in de deelstaat
Tamilnadu zitten min of meer opgesloten op het fabrieksterrein, hebben
geen contract en krijgen niet meteen al hun geld. Volgens de krant, die
de fabriek KPR Mills heeft bezocht, beweert het bedrijf dat alle
werkneemsters minimaal 16 jaar zijn.
Een kwart van hun loon
wordt ingehouden en ongevraagd gespaard om als bruidschat te dienen. Ze
kunnen het pas krijgen als ze drie jaar bij KPR werken. In de fabriek
wordt kleding gemaakt met zowel het logo van H&M als dat van
C&A.
Reacties H&M bevestigt dat er
vorig jaar en in augustus dit jaar kleding bij het bedrijf werd besteld.
Het ging om poloshirts en kinderleggings. Vorig jaar werd de
samenwerking aanvankelijk stilgelegd vanwege de werkomstandigheden bij
het bedrijf, maar later weer hervat toen zou blijken dat die waren
verbeterd.
Geconfronteerd met de bevindingen, kondigt H&M aan
opnieuw poolshoogte te gaan nemen in India. Mogelijk wordt de productie
dan stilgelegd. C&A laat weten de banden met het bedrijf zo snel
mogelijk te verbreken.
De kledingwinkel beweert niet op de
hoogte te zijn van het KPR contact en dacht zaken te doen met een
dochteronderneming, Quantum Knits. (br.hln)
