Dido - No Freedom

Klik op de foto om haar te beluisteren






Dido Florian Cloud De Bounevialle O'Malley Armstrong (Londen, 25 december 1971) is een Britse zangeres. Ze staat bekend onder haar artiestennaam Dido (door haarzelf uitgesproken als Daaide).

Dido begon haar muziekcarrière toen ze 5 jaar was met het bespelen van blokfluit van school. Een jaar later werd ze toegelaten tot de Guildhall School of Music in Londen. Toen ze 10 was, speelde ze naast blokfluit ook al piano en viool. Haar tienerjaren waren een mix van het spelen van haar broers platen en het toeren door de UK met haar klassieke muziek-gezelschap.

Toen ze 16 was was ze helemaal gek van Ella Fitzgerald. Ze begon in verschillende bands in en rondom Londen te zingen, ondanks dat haar broer Rollo (DJ en producer bij de succesvolle groep Faithless) haar zei niet haar dagelijkse baan op te geven, en was te horen op het debuutalbum van Faithless in 1995. De volgende 2 jaar toerde Dido met Faithless, en elke keer als ze terug in Londen was, nam ze ook demo's van haar eigen liedjes op.

Zo begon de opname van haar debuutalbum No angel. De combinatie van Dido's liefde voor warme akoestische klanken en haar broers fascinatie voor beats en alles wat elektronisch is maakt het album zowel nieuw als klassiek tegelijk. De grote doorbraak bereikte ze toen Eminem een gedeelte van haar nummer Thank you gebruikte voor zijn hit Stan. Hierna bereikten ook enkele singles van No angel de hitparades. Haar nummer Here with me werd gebruikt als themamuziek voor de televisieserie Roswell.

In 2003 kwam Dido terug met haar album Life for Rent. Dit album werd nog succesvoller dan het vorige en ging wereldwijd miljoenen malen over de toonbank. De eerste singles White Flag en Life for Rent werden grote hits. Ook de singles Don't leave home en Sand in my shoes kwamen van dit album, maar werden minder grote hits.

In 2004 maakte Dido bekend dat ze in 2005 een jaar rust zou nemen, maar ze was toch weer te zien op het Live 8-festival. Ondertussen was Dido al een tijd in Los Angeles bezig met de opnames en het schrijven van nummers voor haar derde album. Safe Trip Home verscheen op 17 november 2008. De eerste single daaruit heet Don't Believe In Love.

Wat zeg je tegen iemand die ernstig ziek is?

Heel veel mensen worstelen ermee: wat zeg je tegen iemand die ernstig ziek is? Uit schrik om verkeerde dingen te zeggen, wordt vaak gezwegen, maar daar help je natuurlijk niemand mee vooruit. Hen het gevoel geven dat ze er niet alleen voor staan is net heel belangrijk. Zo pak je het aan.

Het is heel normaal dat je niet weet wat zeggen, dat je schrik hebt dat alles dat je zegt verkeerd geïnterpreteerd kan worden, maar zeg dat gewoon eerlijk. Ze zullen dat ongemakkelijke gevoel vast wel herkennen en dan weten ze tenminste dat het je niet koud laat. De persoon in kwestie gaan ontwijken of contact vermijden, is zowat het slechtste dat je kan doen. Vertel dat je niet weet hoe je moet reageren maar dat je er wel het hart van in bent.

Iedere zieke is anders en elk persoon is anders. Sommige mensen willen graag veel gezelschap en hulp, anderen willen misschien liever gerust gelaten worden. Als je dit niet uit jezelf aanvoelt, dan is het ook hierbij beter om het hen gewoon te vragen. Toch is het altijd belangrijk om te laten weten dat je aan hem/haar denkt. Stuur dus regelmatig eens een berichtje of een kaartje. En daarbij hoef je zeker niet altijd te focussen op de ziekte. Tagden jullie elkaar bijvoorbeeld ervoor vaak in memes of bespraken jullie elke week de nieuwe aflevering van Temptation Island? Blijf dat dan doen. Veel ‘patiënten’ getuigen dat ze het belangrijk vinden dat je hen nog altijd als vriend/collega/… bekijkt en niet enkel als zieke.

Diepe levensgerichte gesprekken

Als de zieke er zelf voor openstaat, doe je er goed aan om ook zwaardere emotionele steun aan te bieden. Natuurlijk wil je de persoon in kwestie liefst oppeppen en zeggen dat alles goed komt, maar dat kan ook naïef en oppervlakkig overkomen. Durf diepere levensgerichte gesprekken aan te gaan. Al moet je daar zelf heel sterk voor in je schoenen staan, dus het is zeker begrijpelijk dat je dat heel moeilijk vindt. Maar proberen gaat mee, en als het toch niet lukt, dan weet de zieke dat je het niet gewoon negeert.

Nog belangrijk is om niet bang te zijn om zelf toenadering te zoeken. We gaan er nogal snel vanuit dat de zieke het zelf wel zal vragen als ze hulp nodig hebben, maar dat is meestal niet het geval. “Laat maar weten als ik je ergens mee kan helpen”, is dan ook een goedbedoelde maar loze opmerking. Stel zelf concrete dingen voor om te helpen. Maak eten klaar, ga de kinderen ophalen van school of koop nieuwe pyjama’s voor in het ziekenhuis. Blijf dat ook doen, zelfs als de zieke je hulp keer op keer afwijst. 

Zeg het met een kaartje

Zoals hierboven gezegd, helpt het om een zieke een hart onder de riem te steken met bijvoorbeeld een kaartje. Het probleem? Het huidige kaartenassortiment sluit niet aan bij wat we willen zeggen. Daarom lanceerde Hallmark vorig jaar 36 kaarten die uiteenlopende gevoelens onder woorden brengen. Sommige van die kaarten doen op het eerste zicht misschien wel even slikken. Een kaartje met als opschrift “countdown to the last chemo,” is dan ook niet bepaald subtiel te noemen. 

Claudia Helmons, die zelf aan kanker leed en de kaart ontwierp, weet echter precies welke kaartjes ze zelf had willen krijgen. “Met beterschap-kaarten voelde ik mij niet begrepen. Wie zegt dat ik beter word? Het is natuurlijk ook heel moeilijk om het juiste te zeggen tegen iemand die kanker heeft, want niemand anders voelt alle emoties die deze ziekte met zich meebrengt,” vertelt ze. En natuurlijk zijn er altijd nog kaartjes met een iets fijngevoeliger opschrift. (br.hln)

Labrador Abby is terug thuis bij gezin, 10 jaar na verdwijning

Abby de labrador is na tien jaar herenigd met haar gezin. De hond verdween in 2008 plots toen ze met de kinderen aan het spelen was in de voortuin. Al die jaren vreesde de familie dat Abby gestorven was.

Tot Debra Suierveld ineens telefoon kreeg van het dierenasiel Animal Protectors of Allegheny Valley in Pittsburgh: Abby was eindelijk terecht. Ze werd gevonden aan de voordeur van Judy Spiering, zo’n 16 kilometer vanwaar de hond 10 jaar geleden verdween. Spiering contacteerde de politie, die op hun beurt het asiel opbelde. Werknemers vonden via de chip van de hond al snel de contactgegevens van Debra Suierveld.

“Het is alsof ze is opgestaan uit de dood”, zegt Suierveld. “Mijn dochter huilde toen ze hoorde dat onze hond is teruggekeerd.” Abby reageert ook na tien jaar nog op haar naam én kent nog steeds de commando’s die de familie haar had aangeleerd.

Ondertussen is Abby 13 jaar oud, maar volgens de dierenarts is ze nog steeds gezond. Het ziet ernaar uit dat Abby de afgelopen tien jaar ook goed verzorgd is. Waar ze al die tijd heeft uitgehangen, is niet geweten. De familie is alvast van plan om een feestje te geven voor haar terugkeer. “Het voelt alsof een deel van onze familie terug is, het is geweldig”, zegt Suierveld. (br.hln)

Claude François is mijn papa

Geboren als de dochter van één van de grootste popsterren die Frankrijk ooit gekend heeft, leefde Julie Bocquet (40) uit Oudenaarde al jaren met een groot geheim. Naar aanleiding van de veertigste verjaardag van het overlijden van Claude François besliste de moedige vrouw uit de anonimiteit te stappen. “Het enige wat ik wil bereiken, is de symbolische erkenning dat hij mijn vader is.”

‘Alexandrie, Alexandra’, ‘Le téléphone pleure’ of ‘Comme d’habitude’. Op het hoogtepunt van zijn carrière in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw reeg Claude François, alias Cloclo, de hits aan elkaar. Voor Julie Bocquet is François tot op vandaag veel meer dan een hitmachine. Meer dan veertig jaar geleden had haar biologische moeder Fabienne D.V. een relatie met de Franse ster. “Mijn mama was toen amper 15 jaar oud, maar vader dacht dat ze 18 jaar was.”

Voor ze het wist, raakte Fabienne in 1976 zwanger van Julie, maar enkele maanden later toen ze zelf tot het besef kwam dat ze een kind verwachtte, hadden haar ouders haar al verboden om nog contact te zoeken met Claude François. Diezelfde ouders beslisten bij de geboorte van haar dochter ook dat ze geplaatst zou worden bij een adoptiegezin. En zo kwam de kleine Julie, slechts enkele weken oud, terecht bij een adoptiegezin in Gavere.

Even perfectionistisch

Haar identiteit zou al die tijd onder de radar blijven, ook voor Claude François die negen maanden na haar geboorte tragisch om het leven kwam door elektrocutie toen hij vanuit zijn bad een lamp wilde herstellen. Julie werd als kind wel al op de hoogte gebracht door haar adoptieouders dat François haar vader was, maar al die tijd schermde ze dat geheim af voor de buitenwereld.

Tot nu dus. Veertig jaar later acht ze de tijd rijp om de waarheid te onthullen. “Het was nu of nooit voor mij. Ik ben absoluut niet op zoek naar een financiële vergoeding of een erfenis”, benadrukt ze. “Daar heb ik trouwens wettelijk geen recht op omdat ik ben opgegroeid in een adoptiegezin. Het enige wat ik wil bereiken, is de symbolische erkenning dat hij mijn vader is.”


En dan bedoelt Julie niet de muzikant, maar de mens achter Claude François. “Ik heb thuis zelfs geen cd van mijn vader en ik luister bijna nooit naar zijn muziek. Al heb ik wel één liedje van hem dat mij beroert ‘En attendant’. Het gaat over iemand die een relatiebreuk meemaakt en hoe die persoon daar mee omgaat. Het past een beetje bij mijn levensverhaal”, zegt Julie. “Maar eigenlijk wil ik vooral weten hoe mijn vader was als persoon. Vroeger was dat beeld trouwens vrij negatief, maar onder meer dankzij gesprekken met mijn biologische mama is dat beeld al bijgesteld en leerde ik dat we zelfs gemeenschappelijke trekjes hebben. Zo ben ik, net als mijn vader, perfectionistisch ingesteld. Hij was ook altijd zeer gepassioneerd in wat hij deed, iets dat ik ook in mijzelf herken.”

Halfbroers ontmoeten

Nu ze haar grote geheim onthuld heeft, valt er een last van de schouders van Julie. Toch uit ze nog één wens voor de toekomst. “Ik hoop dat ik op een dag mijn twee halfbroers (Claude François heeft twee zonen, red.) in levende lijve mag ontmoeten. In het verleden zijn er al pogingen geweest van mijn kant. Een paar jaar geleden had ik bijna een gesprek met Claude François jr. in Luik, maar op het laatste moment werd alles afgeblazen”, vertelt Julie. Sinds gisteren lijkt de kans op een ontmoeting weer wat groter. In een mededeling via de Facebookpagina ter ere van hun vader verspreiden Marc François en Claude François Jr. een mededeling waarin ze begrip opbrachten voor de zoektocht van Julie naar haar ware identiteit. “Ik ben hen heel dankbaar voor die boodschap.” (br.hln)

‘De allereerste keer’-zangeres Rita Deneve overleden

Zangeres Rita Deneve is overleden. Ze werd 73. Dat laat haar familie weten via Facebook. 

De zangers zal op 10 februari worden begraven in Mechelen. Wie haar voor de allerlaatste keer wil groeten en afscheid wil nemen van het Vlaamse icoon, kan daarvoor terecht in de Sint-Romboutskathedraal vanaf 11u. 

Deneve begon haar carrière in 1961. Sindsdien bracht ze verschillende nummers uit zoals ‘Juanita Jones’ (1968), ‘Olé Oké / Op een zomerdag’ (1969) en ‘Dans de hele nacht’ (1969), al werd ze vooral bekend dankzij het nummer ‘De allereerste keer’ (1971). Deneve acteerde ook, bijvoorbeeld in de VTM-reeks ‘Slisse & Cesar’ en in ‘Postbus X’ op de openbare omroep.
 (br.hln)

Krijgt Antwerpen straks een nieuw megabordeel?

Volgens de krant heeft Pim De Rhoodes, de eigenaar van Café d’Anvers, eind vorig jaar een stedenbouwkundige aanvraag ingediend voor een bordeelcomplex met maar liefst 61 prostituees. Dat zijn tien kamers meer dan het huidige ‘megabordeel’ in Antwerpen, Villa Tinto. De twee gebouwen liggen overigens naast elkaar.

“We hebben enkele jaren minder goed gedraaid”, aldus De Rhoodes. “Bovendien krijgen we elke vijf jaar de reguliere keuring over de vloer, die onze vergunning opnieuw moet goedkeuren. Ik besloot daarom verder na te denken over wat ik met het pand wil doen in de toekomst, want je kan elk moment pech hebben.”

De plannen zijn volgens De Rhoodes echter nog niet in kannen en kruiken. Allereerst moet hij nog toestemming krijgen van stad Antwerpen, wat nog zes maanden kan duren. En daarnaast gaan de zaken van Café d’Anvers de laatste tijd weer een stuk beter. “Het is niet de bedoeling dat ik meteen de deuren ga sluiten indien de aanvraag wordt goedgekeurd. Het is puur als alternatief voor de toekomst. We willen zeker nog enkele jaren op dit elan verdergaan.” (br.hln)

Koe Hermien gered van de slacht dankzij inzamelingsactie

De teller van de actie staat op ruim 48.000 euro, meldt de PvdD. Hermien ging er in december samen met Zus vandoor toen ze op transport werden gezet voor de slacht. Zus werd kort daarna gevangen, maar Hermien verschuilt zich in de bossen bij Lettele (Overijssel).

Door alle media-aandacht voor Hermien werd het daar afgelopen weekend druk met mensen die haar wilden spotten. Daardoor is Hermien nu erg gestrest en is het nog niet gelukt haar te vangen, aldus de PvdD. Over een aantal weken wordt gepoogd haar te lokken met enkele andere koeien. (br.hln)

1 op 5 Belgen wordt gepest op het werk: dit kun je doen om het tegen te gaan

Maar liefst 21,4% van de Belgische werknemers ervaart maandelijks minstens één vorm van pestgedragingen. 12,1% ondergaat dit wekelijks, 3,9% zelfs dagelijks. Dat blijkt uit een onderzoek van IDEWE, de grootste externe dienst voor preventie en bescherming op het werk, waarvoor meer dan 25.000 Belgische werknemers bevraagd werden. Dit kun je doen om het tegen te gaan.

Het onderzoek toont aan dat de werkomgeving een belangrijke rol speelt in het ontstaan van pesten op het werk. Enerzijds omdat gestresseerde werknemers een makkelijk doelwit zijn. Door stress raken werknemers uitgeput, waardoor ze zichzelf moeilijker kunnen verdedigen tegen negatief gedrag (bv. roddels en beledigingen). Anderzijds doen gestresseerde werknemers een poging om deze werkstress te reduceren (bv. afleiding zoeken om er minder aan te denken), waardoor ze de normen en waarden op het werk kunnen schenden (bv. in termen van productiviteit). Dit maakt hen een doelwit voor de collega’s die deze schending niet tolereren en willen bestraffen.

Ook werkdruk, het ervaren van tegenstrijdige verwachtingen, onzekerheid over de toekomst van je job en onduidelijkheid over je precieze rol op het werk zijn belangrijke oorzaken van pesterijen. Zo blijkt uit het onderzoek dat 25,5% van de werknemers die dagelijks minstens één vorm van pestgedrag ervaren, niet weten wat hun precieze rol op het werk is. 22,5% geeft aan dat ze op het werk met tegenstrijdige vragen te maken krijgen, terwijl 13,5% zich onzeker voelt over de toekomst van zijn of haar job. 6,6 % geeft aan een (te hoge) werkdruk te ervaren.

Om pesterijen op de werkvloer te kunnen vermijden, ontwikkelde IDEWE in samenwerking met KULeuven de StressBalancer, een e-learning tool die werknemers moet leren om stressfactoren aan te pakken om hen zo weerbaar te maken tegen uitputting en pesterijen. Dat gebeurt via concrete oefeningen en tips aan de hand van filmpjes, foto’s en tekstfragmenten.

Vijf tips om pesten op het werk tegen te gaan

1. Als je gepest wordt, probeer dat dan niet te vergoelijken of te begrijpen. Hierdoor blijft het enkel aanhouden.

2. Schakel een derde of collega in. Van hem of haar wordt een grens gemakkelijker aanvaard.

3. Als je de andere bewust maakt van ongepast gedrag, verspreidt zulk gedrag zich minder snel.

4. Optreden tegen onrespectvol gedrag zorgt ervoor dat normen of grenzen niet verder vervagen.

5. Als je iemand steunt als collega, word je zelf ook gesteund wanneer je het eens moeilijk hebt. 

Meer info: www.stressbalancer.be.    (br.hln)

Doorbraak: na China verbiedt ook grootste ivoormarkt Hongkong ‘wrede handel’ in ivoor

Hongkong verbiedt per 2021 de verkoop van ivoor. De semi-autonome staat wordt samen met China gezien als de grootste markt in olifantenivoor.

De wetgevende raad van Hongkong stemde vandaag met een overweldigende meerderheid voor het verbod op de ‘wrede handel’, meldt de krant South China Morning Post. De handel wordt de komende drie jaar gefaseerd afgebouwd.

Hongkong volgt hiermee China, waar vorige maand de handel aan banden gelegd werd. De handel in nieuw, ‘rauw’ ivoor is in Hongkong al verboden. Maar de huidige wetgeving staat de handel in ivoor dat voor 1990 is verwerkt toe. Volgens critici gebruikten handelaren deze voorwaarde om nieuw ivoor ‘wit te wassen’. Het Wereld Natuur Fonds (WNF) reageerde opgetogen op het besluit. “Hongkong is de grootste ivoormarkt en doorvoerhaven van de wereld. De autoriteiten laten hiermee zien dat het ze menens is met het indammen van het illegaal doden van olifanten voor hun slagtanden”, zei Cheryl Lo van de Hongkongse tak van de natuurorganisatie.

Lo stelde in een verklaring dat jarenlang is gelobbyd voor een verbod. “En dat ging niet bepaald zonder slag of stoot. Er zijn veel belangen en de speciale administratieve regio van China is een belangrijke doorvoerhaven mede vanwege de lage straffen.” Ze noemde het ivoorverbod “echt een doorbraak”. (br.hln)

Daarom pleit de wetenschap ervoor om de volwassen leeftijd te verschuiven van 18 naar 24 jaar

Op je 18de ben je volgens de wet officieel volwassen, en in Amerika mag je op je zestiende zelfs al met de auto rondrijden. Een groep onderzoekers aan het Royal Children’s Hospital wil de leeftijd waarop je volwassen wordt echter verschuiven naar 24 jaar. En het is niet de eerste keer dat wetenschappers met dit voorstel komen.

In België mogen jongeren drinken, roken en seks hebben vanaf hun zestiende, een auto besturen en stemmen mag vanaf achttien jaar. Op die leeftijd moet je ook keuzes maken die de rest van je leven beïnvloeden. Wil je studeren of niet en wat dan net? Blijf je nog thuis wonen om te kunnen sparen voor een eigen woning, of ga je meteen alleen wonen? Beeld je even in hoe jong je nog in je hoofd was op die leeftijd, en plots is het voorstel van de onderzoekers niet eens zo gek meer.

Wetenschappers aan de Australische universiteit van Melbourne opperden in 2012 al eens om de leeftijd waarop je volwassen wordt te verlaten. Hun focus lag toen wel voornamelijk op alcohol en het feit dat 18-jarigen niet zo goed tegen de effecten en gevolgen van drank kunnen en minder goed risico’s kunnen inschatten. De reden waarom er zoveel weekendongevallen gebeuren bij tieners, stelden zij toen.

Uit een onderzoek dat vorig jaar gepubliceerd werd in het wetenschappelijke tijdschrift Child Development, bleek dat tieners zich vandaag de dag ook veel minder bezighouden met ‘volwassen activiteiten’ dan tieners in de jaren negentig. Een rijbewijs halen, een actief datingleven hebben en een naschoolse job zoeken, ze stellen het anno 2018 massaal uit om nog langer jong te kunnen blijven. Voor het onderzoek werd data verzameld over 8 miljoen jongeren tussen de 13 en 19 jaar tussen 1976 en 2016.

In België niet anders

Amerikaanse cijfers weliswaar, maar de situatie in België lijkt niet zo anders. Sinds 2010 werden er 10,3 procent minder rijbewijzen uitgereikt aan 18-jarigen, en zelfs 15 procent minder aan 19-jarigen. Belgische jongeren blijven ook steeds langer bij hun ouders wonen, en dat cijfer stijgt zelfs al ruim drie decennia lang. Van 36 procent in 1991 tot 41,5 procent in 2016. Ze studeren ook meer en vooral langer. Door de Bologna-hervorming duurt een master nu 5 jaar in plaats van 4 en ze nemen steeds meer vakken mee, waardoor hun studietijd langer duurt. Jongeren kopen ook alsmaar later een woning, enerzijds omdat ze moeilijker werk vinden, maar ook omdat huizen veel duurder zijn geworden en ze moeilijker aan een lening raken omdat ze een grotere eigen inbreng nodig hebben. Tenslotte stellen ze ook kinderen krijgen massaal uit tot na hun dertigste.

Hoe komt dit?

Volgens verschillende onderzoeken zijn er meerdere redenen waarom jongeren later aan het ‘volwassenleven’ beginnen. Enerzijds is er de impact van de financieel-economische crisis. Jonge twintigers zitten in een onzekere financiële situatie, waardoor ze grote beslissingen zoals een woning kopen of kinderen krijgen wel moeten uitstellen. Doordat ze langer en meer studeren, beginnen ze vaak pas te werken op hun 23ste, wat alles natuurlijk ook vertraagt. Maar ook hun eigen mentaliteit is veranderd. Ze gaan die citytrip naar New York of dure skireis niet laten schieten om toch maar snel een huis te kopen. Dat kan later nog altijd. Ze willen langer genieten van hun jonge leven, want dikke pensioenen zitten er voor hen toch niet meer, dus kunnen ze het er beter van pakken nu het nog kan.

Al is de meest opvallende verklaring waar bijna alle onderzoekers het over eens zijn de smartphone. Meer dan 75 procent van de tieners is in het bezit van een smartphone, wat wil zeggen dat ze een heel groot deel van hun (sociaal) leven online doorbrengen. Waarom zouden ze nog naar een bar gaan om iemand nieuw te ontmoeten, als ze even goed kunnen swipen op Tinder? Waarom nog autorijden, als je via je gsm een Uber of Taxi kunt bestellen? Waarom nog seks hebben als je het online kunt bekijken?

De voordelen

Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel en zijn er ook voordelen verbonden aan het uitgestelde volwassen leven. Het aantal tienermoeders blijft dalen (van 1.395 zwangerschappen in 2007 naar 843 in 2015), minderjarigen drinken en roken ook minder en minder jongeren met een rijbewijs betekent ook minder jongeren die een ongeval veroorzaken. En er zijn ook biologische voordelen. Tijdens onze tienerjaren is het brein erg kneedbaar en nog in volle ontwikkeling. Het leert snel bij, kan makkelijk informatie verwerken en past zich goed aan. Wanneer het de volwassen leeftijd heeft bereikt, verschuift de focus meer op impulscontrole en efficiëntie, wat de reden is dat volwassenen doorgaans meer rationele en risico vermijdende beslissingen nemen dan tieners. Volgens verschillende studies, kan het verlaten van de volwassen leeftijd ervoor zorgen dat het brein nog tot eind jaren twintig evolueert en makkelijker bijleert.

Als ons brein zich aan deze verschuivingen kan aanpassen, is het met andere woorden misschien geen slecht idee dat de maatschappij zich hier ook eens over buigt. Jongeren meer tijd geven om te ontdekken wat hun plaats in de wereld is, kan er op termijn alleen maar voor zorgen dat ze stabielere volwassenen worden, zeggen de onderzoekers van het Royal Children’s Hospital nog. Uiteindelijk leven we langer dan ooit, waarom dan zo snel mogelijk volwassen worden? Of om het met een inspirerende quote te zeggen: “Don’t grow up, it’s a trap.”  (br.hln)

Restaurants laten klanten betalen voor bekroond mineraalwater, maar schenken eigenlijk kraantjeswater

Val-mineraalwater wordt rechtstreeks gebotteld aan de bron. Brouwerij Haacht, dat Val in haar portefeuille heeft, wijst in haar reclames steevast op het natuurlijke zuiveringsproces. Het water werd in 2012 en ook vorig jaar nog bekroond met drie sterren en wordt in restaurants over het hele land geschonken.

De brouwerij is nu een rechtszaak gestart tegen twee restaurants uit Brussel. Zij sloten in 2008 een deal met Haacht om hun klanten Val te schenken. Alles lijkt goed te gaan, tot in 2015. De afnemer begint zich vragen te stellen bij het lage aantal flessen Val dat wordt besteld en beveelt een onderzoek. Bovendien komen veel flessen halfvol terug. Na analyse blijkt dat de flessen sporen bevatten van kraantjeswater. Om honderd procent zeker te zaak van zijn zaak, stuurt de afnemer een deurwaarder naar de etablissementen. Negen flessen Val worden in beslag genomen. Volgens het rapport van de rechtbank kreeg de deurwaarder bij aankomst van een ober te horen dat klanten altijd de keuze hadden tussen Val-water en leidingwater dat weliswaar  in dezelfde flessen geschonken werd. Die verklaring wordt later weer ingetrokken.

Deze week verscheen de zaak voor handelsrechtbank in Brussel. Brouwerij Haacht wil de overeenkomst met de restaurants beëindigen en vraagt ​​een compensatie.

Gerrit Budts van Horeca Vlaanderen zegt dat het in bepaalde gevallen mogelijk is om kraanwater tegen betaling te serveren. “Als restaurantuitbater dien je dat wel goed te communiceren aan je klanten. Je moet het ook zo vermelden op je menukaart.”  (br.hln)

VRT-icoon Tante Terry (86) overleden

In het Imeldaziekenhuis van Bonheiden is de legendarische omroepster en tv-presentatrice Tante Terry op 86-jarige leeftijd overleden. Ze presenteerde in de jaren 60 en 70 ‘Klein, klein kleutertje’ op de toenmalige BRT. Nadien werkte ze nog voor VTM. Tante Terry was ook actief als presentatrice van modeshows en deed optredens voor bejaarden.

Terry Van Ginderen heette eigenlijk Esther Verbeeck en volgde een opleiding tot stenodactylo, in vier talen, en hulpboekhoudster. Na haar studies huwde ze met Antwerp-voetballer Jos Van Ginderen.

Haar bekende voornaam Terry kreeg ze destijds van de toenmalige tv-directie. Die vond Esther te Frans klinken en koos voor Terry. Zo heette ook het hoofdpersonage in ‘On the waterfront’, de allereerste film die Esther moest aankondigen. Samen met Paula Semer en Nora Steyaert was zij in de jaren vijftig een van de pioniers bij de NIR. Bij de toenmalige openbare omroep maakte zij vanaf 1954 deel uit van de eerste lichting omroepsters.

De bijnaam ‘Tante Terry’ kwam er vanzelf, toen ze met Bob Davidse (beter bekend als nonkel Bob) samenwerkte voor de toenmalige jeugdprogramma’s, zoals ‘Kom toch eens kijken’ en ‘Tiptop’. Door die job kon ze veel reizen en grote sterren interviewen, zoals The Rolling Stones. Iets waar ze later erg trots op bleef. Vanaf 1961 debuteerde ze als een soort Samson & Gert avant la lettre met haar sprekende en zelf ontworpen eekhoorn Kraakje (met de stem van Chris Lomme en Monique Delvaux) in een dagelijks programma voor de allerkleinsten: ‘Klein Klein Kleuterken’. Voor dat programma had ze geen redactie en moest ze vooral veel improviseren. Als tv-pionier bleef ze daarnaast multi-inzetbaar. Zo leverde ze een paar keer commentaar bij het ‘Eurovisie Songfestival’.

In 1979 werd ze ontslagen na een carrière van 24 jaar als schermgezicht bij de openbare omroep. Ze ging aan de slag in het bedrijf van haar zoon, maar bleef actief in de showbizz. Zo bracht ze tal van luister-elpees met sprookjes en kinderliedjes uit. Ze bleef ook optreden. Met haar liedjesprogramma ‘Ohne Mann Show’ toerde ze met succes door Wallonië en Duitsland.

Als zakenvrouw vond ze helemaal haar draai, maar ze bleef toch ook tal van events organiseren en presenteren, vooral voor ouderen. Heel even was ze manager van Sylvie Melody, nadien bekend als Silvy De Bie en zangeres van Sylver. Bij de start van VTM in 1989 maakte ze een comeback op tv en achter de schermen. Zo sprak ze onder andere de stem in van het kinderprogramma ‘Tsilp de mus’, maar jureerde ze ook in programma’s als ‘Nu of nooit’. In 1993 overleed haar echtgenoot vrij onverwacht.

Esther Verbeeck onderging in november nog een hartoperatie, maar overleed aan de gevolgen van een longontsteking in het Imeldaziekenhuis in Bonheiden. Ze werd 86 jaar en laat een zoon, schoondochter en kleinzoon na. (br.hln)

In 1857 verging dit schip met tonnen goud aan boord. Nu kan je een deel van de schat kopen

Op 3 september 1857 vertrok de Central America, een stoomschip, vanuit Panama naar New York City. De boot was volgestouwd met het resultaat van de goudkoorts en was loodzwaar geladen. Op 9 september sloeg het noodlot toe en kwam het vaartuig in een orkaan terecht. Drie dagen later verdween het definitief naar de bodem van de oceaan. 425 mensen verdronken en duizenden kilo’s goud raakten verloren. De inhoud van het schip was zoveel waard dat er paniek ontstond rond de stabiliteit van de economie.

Zo’n schat spreekt natuurlijk tot de verbeelding, en doorheen de jaren probeerden heel wat mensen het wrak (en de bijhorende rijkdom) te lokaliseren. Het was echter Tommy Thompson die in 1988 aan het langste eind trok. Meer dan 130 jaar na de ramp wist hij een hoop investeerders te overtuigen om geld te doneren voor zijn zoekactie. Gewapend met bijna 13 miljoen dollar speurde hij de zeebodem af en vond de Central America uiteindelijk terug op 2.134 meter diepte, met al het goud nog aan boord.

Boze investeerders

In 2000 verkocht Thompson 532 goudstaven en duizenden munten aan de California Gold Marketing Group en kreeg in ruil een slordige 50 miljoen dollar - hij was meteen schatrijk. Niet veel later, in 2005, was zijn sprookje echter al uit. Zijn investeerders, die nog steeds geen cent hadden gezien van de opbrengst van de schat, klaagden hem aan en de schattenjager zag zich genoodzaakt om onder te duiken. 

In 2015 werd Thompson uiteindelijk teruggevonden in een hotelkamer in Florida en sindsdien zit hij in de cel. Hij houdt vol dat de 50 miljoen dollar opging aan het terugbetalen van bankleningen en gerechtskosten, en dat hij intussen weer platzak is. Er zijn ook nog steeds 500 munten vermist, maar over de locatie daarvan houdt hij zijn lippen stijf op elkaar.

Te koop (voor veel geld)

Alle weelde die Thompson bovenhaalde, valt intussen dus niet meer te recupereren. Gelukkig haalde hij slechts een deel van de schat boven water, kon een nieuwe projectleider in 2014 constateren. Er werden intussen nog eens 3.100 gouden munten, 45 goudstaven en meer dan 36 kilogram goudstof uit de Central America gevist. Die stukken bevinden zich momenteel in een lab in Los Angeles, waar Bob Evans - die ook tijdens de eerste berging met Thompson de leidinggevende wetenschapper was - ieder stukje met de hand schoonmaakt. 

Met zachte verfborstels, een reinigingsmiddel en heel veel geduld heeft de man al het goud ontdaan van zijn dikke laag troep - het resultaat van meer dan 150 jaar op de zeebodem. In februari zal het resultaat daarvan te zien zijn op een tentoonstelling in het Long Beach Convention Center. Je kan er de schat niet alleen gaan bewonderen, maar er ook een stukje van kopen. Al het goud wordt geveild, al zal je wel diep in de buidel moeten tasten om iets te bemachtigen. Volgens experts kan één enkel goudstuk tot 1 miljoen dollar opbrengen wegens de zeldzaamheid en het spannende verhaal achter de schat.  (br.hln)

Is het meest mysterieuze manuscript ter wereld na 400 jaar eindelijk ontcijferd?

Al eeuwenlang breken wetenschappers zich het hoofd over het Voynich Manuscript. De vreemde tekst dateert uit de 15e eeuw, maar veel meer is er niet over bekend. Niemand weet in welke taal het geschreven is, laat staan wat er precies instaat. Tot nu, want aan de universiteit van Alberta menen ze de code gekraakt te hebben met wat hulp van artificiële intelligentie.

Het Voynich Manuscript werd in 1912 ontdekt en vernoemd naar de Poolse boekhandelaar Wilfrid Voynich. Die kocht de tekst naar eigen zeggen tijdens een uitverkoop van de Collegio Romano in Italië. Het boek van 240 pagina’s verbaast sindsdien de wetenschappelijke wereld. Het staat vol handgeschreven tekst en lijkt een beetje op een encyclopedie, maar de precieze betekenis ervan blijft onduidelijk en ook de precieze afkomst is niet bekend. Zelfs het Bletchley Park Team, dat tijdens WOII de Enigma-code van de Nazi’s wist te ontcijferen, kreeg er kop noch staart aan.

Er zijn natuurlijk wel enkele theorieën over wie het manuscript precies geschreven heeft. De vele tekeningen van - voor zover bekend - onbestaande planten wijzen volgens complottheoretici op buitenaardse auteurs. Anderen geloven dan weer dat het een vervalsing is van Voynich en dat die het zelf geschreven heeft op eeuwenoud papier. Ten slotte bestaat er ook een theorie die de tekst toeschrijft aan Edward Kelley, een beruchte fraudeur uit de 16e eeuw. Die zou het gefabriceerd hebben en voor veel geld verkocht hebben aan keizer Rudolf II van het Heilige Roomse Rijk. Hoe dan ook, voor veel mensen bestaat het manuscript uit klinkklare onzin.

Hebreeuwse code

Maar volgens professor Greg Kondrak van de universiteit van Alberta heeft de tekst wel degelijk betekenis. Zijn team van computeranalisten ontwikkelde een universele vertalingssoftware en liet die los op het Voynich Manuscript. Het programma bepaalde dat het meer dan waarschijnlijk om Hebreeuws gaat: 80 procent van de woorden blijkt uit die taal afkomstig.”Dat is al erg verrassend”, aldus Kondrak. “En dit is pas de eerste stap, want nu moeten we nog uitvogelen hoe we het moeten ontcijferen.” De tekst is immers gecodeerd met behulp van alfagrama, wat betekent dat klinkers werden weggelaten en de medeklinkers door elkaar werden gehusseld. 

Kondrak en zijn team werken nu aan een algoritme die de hele tekst moet vertalen. Ze wisten alvast de eerste zin te ontcijferen: ‘Ze heeft aanbevelingen gedaan aan de priester, de man van het huis en aan mij en mijn mensen.’ Er werden ook al woorden zoals ‘boer’, ‘licht’ en ‘lucht’ gevonden. Toegegeven, het is een erg vreemde manier om een manuscript te beginnen, maar de wetenschappers zijn ervan overtuigd dat ze op het juiste spoor zitten. “Het is een zin met grammatica én een betekenis. Dat heeft nog nooit iemand eruit kunnen halen.”

De prof wil nu ook andere experts betrekken bij het vertaalproces. “Een geschiedkundige die gespecialiseerd is in dat tijdperk en een goede kennis heeft van Hebreeuws zou heel wat kunnen doen met ons resultaat.”  (br.hln)

Ikea-oprichter Ingvar Kamprad (91) overleden: multimiljardair die in tweedehandskleren bleef rondlopen en met oude Volvo reed

“Ingvar zal erg gemist worden door zijn familie en warm herinnerd worden door zijn medewerkers wereldwijd”, tweette de interieurketen. Ingvar Kamprad is volgens de tweet “vredig thuis in zijn slaap gestorven in Småland”. Daar werd hij op 30 maart 1926 ook geboren, meer bepaald in de kerk van Pjättyd bij Älmhult. Al op zijn zeventiende richtte hij Ikea op. “Hij was een van de grootste ondernemers in de 20ste eeuw, misschien zelfs de grootste”, zegt Lars-Johan Jarnheimer, voorzitter van Ingka Holding, moedermaatschappij van Ikea.

Vrekkige alcoholicus

Kamprads erfenis wordt in de Zweedse pers op zo’n 58 miljard euro geschat, maar dat maakte de man niet minder gierig. Hij gaf ooit toe zijn kleren tweedehands te kopen op rommelmarkten “om het goede voorbeeld te geven”. Hij reed rond in een Volvo uit 1993 en verkoos het openbaar vervoer boven duurdere taxi’s. Hij ging graag goedkoop eten, onder meer in zijn eigen Ikearestaurants, en kocht zijn kerstgeschenken tijdens de solden NA Kerstmis. Kamprad vloog ook het liefst met lowbudgetmaatschappijen. Zijn eigen meubels kwamen uit... Ikea. Hij zette ze zelf in elkaar. En een kappersbeurt van 22 euro bij onze noorderburen vond hij in 2008 “boven zijn budget”.  Hij zat ook stevig aan de drank. Daar maakte hij geen geheim van.

Waar letters Ikea voor staan

In 1943 tijdens Wereldoorlog II was Kamprad 17. Hij startte toen zijn eigen bedrijf, Ikea. De letters IKEA komen van de initialen van zijn eigen naam, van de boerderij Elmtaryd waar hij toen met zijn ouders woonde en van de parochie Agunnaryd waar de boerderij lag. Kamprad verkocht aanvankelijk kerstkaarten, zaden, pennen, nylonkousen en heel wat andere spullen op bestelling.

Vele boeren in de Zweedse zuidelijke provincie Småland maakten destijds meubels in bijberoep. In 1948 begon Ikea voor het eerst met meubelverkoop. In het uitgebreide assortiment dat Kamprad in de aanbieding had, werden zijn meubels het meest verkocht.

1950: Ingvar Kampard trouwt met Kerstin Wadling. Ze adopteren een dochtertje, Annika. In 1961 gaat het echtpaar uit elkaar. (br.hln)

Nederlands stad Leeuwarden is vanaf nu Culturele Hoofdstad van Europa

Leeuwarden mag dan Culturele Hoofdstad van Europa zijn geworden (overigens met het Maltese Valletta), heel Friesland werkt mee. De provincie zal dit jaar 250 culturele evenementen herbergen, opgezet vanuit zestig professionele initiatieven. Aanvullend haken links en rechts honderden amateurs in.

Het thema is ‘iepen mienskip’ (Fries voor ‘saamhorige, open samenleving’) en centraal staat de vraag hoe die ‘mienskip’ moet omgaan met de veranderende wereld, natuur en maatschappij. Zo is de voorstelling ‘Kening fan’e greide’ (Koning van het grasland) gemaakt, die gaat over de grutto die in ons landschap niet goed meer aan eten kan komen en dat elders zoekt, met alle gevolgen van dien. ‘Lost in the greenhouse’ is ook zo’n eigentijdse voorstelling, over Friese en Poolse arbeiders die samen werken in de kassen bij Sexbierum.

Intussen is er ook ruimte voor echt spektakel, bijvoorbeeld dankzij het Franse straattheatergezelschap Royal de Luxe, dat met vijftien meter hoge reuzen naar LF2018 afreist. En regisseur en theatermaker Jos Thie komt met honderd paarden. De dieren vervullen de hoofdrol in zijn voorstelling Stormruiter.

De organisatie van LF2018 verwacht dat de Culturele Hoofdstad vier miljoen bezoeken aan Friesland gaat opleveren en anderhalf miljoen meer overnachtingen dan normaal. Het evenement kost zeker 72 miljoen euro, opgebracht door overheden, Europese Unie, sponsors en schenkers. De kaartverkoop moet de rest doen.(br.hln)

De man die in 2011 de terugkeer van de wolf voorspelde, kreeg gelijk

Nederlandse biologen zeiden het al in 2011: de wolf keert terug! Prompt kregen onze noorderburen een wolvenplan, maar wij hielden het eerder rustig. Op één gefascineerde natuurliefhebber na: Jan Loos. Hij bouwde de website ‘Welkom Wolf’ uit en zag het dier inderdaad langzaam opschuiven richting Limburg. En toen stak wolvin Naya deze maand plots de grens over, om zich in Leopoldsburg te nestelen.

“Fascinerend”, glundert Jan Loos. “Door de opwarming van de aarde doet de natuur het meestal niet zo goed - denk maar aan de vele insecten en kleine dieren die uitsterven. Maar dan zijn er ook soorten zoals de oehoe, de otter en de steenmarter, die toch terugkeren. Dat is een teken van hoop. En dat de wolf weer voor Limburg kiest, betekent dat er voldoende lekkere hapjes zijn - everzwijnen, herten en konijnen. Eigenlijk wil dat zeggen dat onze natuur voor Naya redelijk gezond is, en dat maakt me blij.”

Je was lang de enige die erin geloofde?

“Bij ons was er inderdaad niet veel actie, hoewel de wolven wel degelijk op komst waren. Je zag de waarnemingen alsmaar opschuiven. Het zou zelfs kunnen dat er al veel vaker wolven door ons land gelopen zijn. In 2011 werd er in het Waalse Gedinne toevallig ééntje op beeld vastgelegd, maar in Vlaanderen waren er nog geen bewijzen van de terugkeer. Het is ook heel lastig om aan te tonen. Die dieren wandelen op enkele dagen dwars door Europa, hé. Ze verplaatsen zich ook ’s nachts en mijden contact met mensen.”

Heb je een gat in de lucht gesprongen toen Naya opdook?

“Ik was blij, ja. Nu weten we voor het eerst honderd procent zeker dat er weer een wolf in Limburg zit. Naya is geboren in Mecklenburg-Voor-Pommeren, toch eerder het oosten van Duitsland. Daar hebben ze haar als welp even kunnen vangen en een halsband met zender kunnen aanmeten - net als haar broertje, die helaas illegaal doodgeschoten werd. Maar Naya doet het goed. Ze heeft ruim zeshonderd kilometer afgelegd richting Leopoldsburg, wat voor een vrouwtje echt een serieuze afstand is. Maar ze heeft gelijk: ze zit hier goed.”

Maar wel alleen...

“Klopt. Ze is zonder twijfel op zoek naar een partner - wolven trekken daarvoor desnoods grote delen van Europa door. Vrouwtjes zoeken een ideaal plekje en wachten soms jaren tot er een geschikt mannetje langskomt. Ze zijn overigens heel kritisch. De genetische verschillen moeten groot genoeg zijn, anders willen ze zijn welpjes niet. Ik vermoed dat Naya nu hier op haar prins zit te wachten.”

En is die al onderweg?

“Ik vrees er een beetje voor. Geleidelijk aan zullen hier wel koppeltjes en roedels ontstaan, maar dat heeft zijn tijd nodig. Ik hoop natuurlijk voor Naya dat er in de volgende maanden een geschikt mannetje in Leopoldsburg opduikt. Maar misschien geeft ze het na een poosje op, en vertrekt ze weer. Dat zou jammer zijn, maar anderzijds is het begin gemaakt. De wolf is terug, en zal blijven komen.”

Net als de wolvenspotters. Lig jij ’s nachts in de heide met een verrekijker?

“Neen. Een wolf zien, da’s zoals de lotto winnen. Als je het ooit mag meemaken, prijs jezelf dan gelukkig en geniet van het moment. Ze zien dat wij op onze ‘achterste poten’ lopen, waardoor ze ontzag voor ons hebben. Ze zien ons als beren, die samen met hen aan de top van de voedselketen staan. En ze beseffen dat we een gevaar voor hen zijn. Ik kan ermee leven dat ik nooit een wilde wolf tegen zal komen.”

Maar ze moet toch heel wat bruggen gepasseerd zijn. Niemand die dat gezien heeft?

“Dat heeft Naya zonder twijfel gedaan. Maar het kan, hé. Kijk naar de verlaten kanaalbrug in Tessenderlo. Veel kans dat ze daar al eens gebruikt van gemaakt heeft. Het zal ook nooit echt opvallen, want een wolf lijkt ook op bepaalde hondenrassen. En eens de brug over, duikt ze weer de natuur in.”

Moeten we eigenlijk bang zijn?

“In de jongste zestig jaar zijn er wereldwijd geen meldingen geweest van wolven die mensen als prooi aanvallen. En eerdere meldingen lijken me onbetrouwbaar. Misschien heeft een hongerige wolf ooit een baby uit een mandje gehaald, maar dat zou me verbazen. De kans is groot dat het eerder een hond was. Vroeger had je geen DNA-stalen en wildcamera’s. De wolf kreeg vaak de schuld, maar de kans is klein dat hij ook echt de dader was. Al moeten bijvoorbeeld schapenhouders wel opletten.”

Maar al bij al: we mogen blij zijn met de terugkeer van de wolf?

“Absoluut. Ze staan samen met ons aan de top van de voedselketen. Ze zijn het sluitstuk van ons ecosysteem en maken jagers eigenlijk overbodig. Niet toevallig fluisteren liefhebbers van de jacht wel eens dat ze graag een wolf zouden schieten. En ik vrees daar ook echt voor. Zij zien Naya als concurrente, hé. In Frankrijk worden jaarlijks nog altijd zo’n veertig wolven illegaal doodgeschoten. Maar Naya draagt gelukkig een zendertje. Als dat plots geen beweging meer doorgeeft, dan weten we dat er iets grondig mis is. De media-aandacht brengt ook meer sociale controle met zich mee, en ik hoop dat ze daardoor met rust gelaten wordt. Naya is een mooi symbool van hoop. Daar moeten we vooral trots op zijn.” (br.hln)

285.000 tickets voor Tomorrowland zijn al de deur uit

De voorverkoop van de tickets voor het dancefestival Tomorrowland liep als een trein. De dag- en weekendtickets voor uitsluitend Belgen waren zaterdagmorgen binnen het uur uitverkocht. De wereldwijde ticketvoorverkoop, die om 17 uur van start ging, verliep nog sneller. “Met de tickets voor de buurtbewoners en de Global Journey-pakketten erbij gerekend, zijn er nu al zowat 285.000 tickets de deur uit”, zegt woordvoerster Debby Wilmsen. 

Een ticket voor één dag kostte 94 euro. Wie de volle drie dagen wilde gaan, moest 225 euro op tafel leggen.

Als Belg mocht u vanmorgen al uw slag proberen slaan. In nog geen uur tijd was de hele zwik ook toen al uitverkocht.

Wie er vandaag naast greep, krijgt nog een allerlaatste kans op zaterdag 3 februari. De prijs wordt dan wel verhoogd tot 101 euro voor één dag. De ‘Full Madness’-optie zal 281 euro kosten.

In totaal zijn er 400.000 tickets beschikbaar, waarvan er nu al 285.000 verkocht zijn. Global Journey-pakketten kunnen ook nog steeds geboekt worden. Tomorrowland loopt van 20 tot 22 juli en van 27 tot 29 juli in Boom. 

Op Twitter verschenen al snel enkele teleurgestelde reacties. (br.hln)

Dit paard lijkt stervende merrie te bijten, maar dan blijkt dat hij het leven van zijn stalgenoot redt

Een paard is er op wonderbaarlijke wijze in geslaagd het leven van zijn stalgenoot te redden. De Engelse eigenaars hadden de merrie opgegeven, na zes uur zwoegen om Beatrice op haar poten te krijgen. Maar 20 minuten voor de dierenarts het fatale spuitje zou toedienen, hielp haar stalgenoot Beau de merrie recht te staan. Het filmpje van de reddingsactie nabij Bath gaat viraal.

Eigenaar Donald MacIntyre en zijn vrouw Jane Lipington hadden het paard op de stalvloer aangetroffen, Beatrice was in elkaar gestuikt door hevige pijnen in de buikstreek. Een aandoening die vaak bij paarden voorkomt. Hoe langer de merrie op de grond lag, hoe groter het risico op orgaanfalen werd door het enorme gewicht van het paard.

Donald en vier van zijn medewerkers op de boerderij hadden herhaaldelijk geprobeerd om het dier te dwingen op haar poten staan. Ze hadden zelfs de grove middelen bovengehaald. Maar niets mocht baten, zelfs geen touwen of een tractor. De hartslag en de bloeddruk van Beatrice stegen naar een levensgevaarlijk niveau, dus besloot de eigenaar het dier niet langer te laten lijden. Hij belde de dierenarts om haar een verlossend spuitje te geven. 20 minuten voor het zover was, herinnerde Donalds vrouw Jane zich dat Beau, de stalgenoot van Beatrix, uitgelaten moest worden en ze opende zijn staldeur. In plaats van naar buiten te gaan, benaderde de hengst zijn maatje, liet hij zijn hoofd en nek over de staldeur zakken en beet in de nek van Beatrice in een poging haar te helpen. Als bij wonder rolde de merrie op haar zij en stond ze recht. Intussen is het paard weer helemaal hersteld.

Jane is nog altijd niet bekomen van de bijzondere reddingsactie van Beau. “We dachten dat we Beatrice kwijt waren en hadden alles geregeld voor haar spuitje, maar Beau wist wat hij moest doen. De dierenarts was ook onder de indruk van haar herstel. Dat paarden uitzonderlijke dieren zijn, wisten we al langer, maar we hadden nog nooit een paard het leven van een soortgenoot zien redden. Zes uur lang hebben we met touwen en machines Beatrix proberen rechttrekken, maar het was allemaal tevergeefse moeite. Beau is er wel in geslaagd haar op haar poten te krijgen. De twee zijn al vier jaar maatjes en hebben een bijzondere band.”

Het koppel heeft 23 paarden op hun boerderij in het Engelse Langridge. (br.hln)

Deze beer raakte gewond bij hevige bosbrand en krijgt dankzij ongewone therapie tweede kans

Een beer die vorige maand gewond raakte bij de grootste bosbrand die de Amerikaanse staat Californië ooit kende, is aan een nieuw leven begonnen. Haar poten waren zwaar verbrand door het vuur, maar met een ongewone therapie kwam ze er toch weer bovenop.

Het California Department of Fish and Wildlife deelde deze week foto’s van het herstel van het dier op zijn site. De berin werd op 9 december gevonden in de volière van een tuin in Ojai. Ze werd verdoofd en een dierenarts stelde vast dat haar poten er erg aan toe waren. Ze werd zo snel mogelijk naar een speciale instelling in Rancho Cordova gebracht voor een ongewone behandeling.

Zoetwatervis

Dierenarts Deana Clifford had enkele weken daarvoor van collega Jamie Peyton van het UC Davis Veterinary Teaching Hospital gehoord dat die zich interesseerde voor brandwonden bij dieren en graag aan de slag ging met een nieuwe techniek: een zelfgemaakte zalf en de huid van de tilapia - een tropische zoetwatervis – die ze met een speciaal proces wist te steriliseren. Vissenhuid bevat collageen en wordt onder meer in Brazilië vaak gebruikt, zelfs voor menselijke brandwonden. In de Verenigde Staten is de techniek echter nog niet goedgekeurd door de Food and Drug Administration.

De dierenartsen opereerden de berin en hechtten de vissenhuid op haar wonden. Daarop werden de poten van het dier nog eens omzwachteld. “We hoopten dat de vissenhuid zo lang mogelijk op zijn plaats zou blijven zitten en als een tweede huid zou dienen. Dat zou het herstel bespoedigen”, aldus Peyton.

Op 22 december kwamen nog een tweede berin en een poema binnen in het centrum met dezelfde verwondingen. Zij kreeg dezelfde behandeling. De tweede berin bleek ook zwanger en dat maakte dat de wetenschappers zich moesten haasten om de dieren er zo snel mogelijk weer uit te kunnen zetten. Zodat het wijfje niet in gevangenschap zou moeten bevallen, want dan zou ze haar kleintje kunnen verstoten.

Territoria

Vorige week woensdag was het dan eindelijk zo ver. Omdat hun originele territoria vernietigd waren door de bosbranden, zochten de wetenschappers twee nieuwe plekken voor de beren die aan de juiste criteria voldeden. Ze bouwden ook een schuilplaats, waar de dieren rustig konden bijkomen. En daar kunnen ze nu aan een nieuw leven beginnen. Ze zullen in de toekomst met een chip gevolgd worden.  (br.hln)