Deze olifanten trapten op een landmijn, dankzij prothese kunnen ze weer lopen
Deze olifanten trapten op een landmijn, dankzij prothese kunnen ze weer lopen
Tien jaar geleden stapte Mosha op een landmijn aan de grens tussen Thailand en Myanmar. Ze werd de allereerste olifant die een kunstpoot kreeg. Nu ze zwaarder wordt, moeten chirurgen telkens nieuwe en krachtigere prothesen voorzien. Vorige woensdag kreeg de mastodont inmiddels al haar negende exemplaar.
Mosha was zeven maanden oud toen het noodlot toesloeg. Ze werd naar een olifantenziekenhuis gebracht, het zou nadien nog twee jaar duren vooraleer ze echt een nieuw leven kon starten.
"Ze verloor telkens haar evenwicht en haar wervelkolom stond op knappen onder druk van het gewicht", herinnert chirurg Therdchai Jivacate zich. "Als we niets gedaan hadden, zou ze gestorven zijn." Mosha woog op dat moment 600 kilo, inmiddels heeft ze de kaap van 2.000 kilogram gerond.
Motala had zestien jaar geleden precies dezelfde tragedie meegemaakt. Zij zou de tweede olifant ter wereld worden die een kunstpoot kreeg. De aard van haar verwondingen zorgt er helaas voor dat zij moeilijker gewend raakt aan haar extra ondersteuning. (br.hln)
In meesterwerk van Da Vinci zit detail verborgen waar niemand aandacht voor had
In meesterwerk van Da Vinci zit detail verborgen waar niemand aandacht voor had
Kunsthistorici hebben 'Het Laatste Avondmaal' van Leonardo Da Vinci al honderden jaren bestudeerd maar aan één detail werd amper aandacht besteed. Wat eten Jezus en de twaalf apostelen nu eigenlijk?
Da Vinci voltooide het wereldberoemde schilderij in 1498 na er drie jaar aan gewerkt te hebben. In 'Het Laatste Avondmaal' worden de reacties van de apostelen weergegeven op het moment dat Jezus vertelt dat een van hen hem zou verraden. Een daad die uiteindelijk zou leiden tot zijn dood.
Elke centimeter van dit iconische kunstwerk uit de renaissance is al geanalyseerd door experten die vooral aandacht hadden voor de afgebeelde Bijbelse personages. Maar wat stond er eigenlijk op het menu?
Tijdens een boeiende podcast van de BBC die vorige maand op antenne ging, reisde journalist Stefan Gates naar het Santa Maria della Grazie dominicaner klooster in Milaan. Daar schilderde Da Vinci eeuwen geleden 'Het Laatste Avondmaal' op een muur van de eetzaal. Gates hoopte te ontdekken wat Jezus en de apostelen kregen voorgeschoteld.
Vis Pinin Brambilla die het team van experten leidde dat twintig jaar aan de restauratie heeft gewerkt, denkt dat er vis op het menu stond.
Wijlen John Varriano, een voormalige Amerikaanse professor van het Mount Holyoke College, had een licht andere theorie - eentje die meer onthult over de maatschappij waarin Da Vinci leefde dan over de Bijbelse maaltijd die werd geserveerd. Na een studie van het voedsel dat op de tafel werd afgebeeld, claimde Varriano dat de dis bestond uit gegrilde paling met citrusvruchten zoals gesneden citroenen en appelsienen.
"Hoe interessant en hedendaags is dit wel niet", zei Varriano eerder. "Er staat in de Bijbel immers geen tekst die paling rechtvaardigt als Laatste Avondmaal. Paling was tijdens de renaissance echter wel populair in Italië.
Niet alleen Da Vinci maar ook andere schilders uit de renaissance waagden zich aan het uitbeelden van Het Laatste Avondmaal. In hun versies kwam er kreeft, geroosterd varken en cavia op tafel. (br.hln)
Prinses Astrid afwezig op defilé nationale feestdag
Prinses Astrid afwezig op defilé nationale feestdag
Prinses Astrid zal niet aanwezig zijn op het defilé op de nationale feestdag. Haar afwezigheid roept vragen op en voedt de geruchten dat er opnieuw ruzie is binnen de koninklijke familie. De prinses zou al eerder kenbaar hebben gemaakt dat ze te weinig opdrachten krijgt van haar broer, Koning Philip, en naar verluidt twijfelt ze over haar rol in de familie. Dat meldt Het Nieuwsblad.
De 54-jarige Astrid is lid van de krijgsmacht, dus haar afwezigheid op het nationale defilé is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Bronnen dicht bij het paleis zeggen dat de prinses zich laat verontschuldigen wegens een "andere activiteit", die op dezelfde middag gepland staat. Die uitleg roept enkel meer vragen op, want de nationale feestdag is bij uitstek een dag waarop geen andere opdrachten aanvaard kunnen worden.
Merkwaardig Royaltykenners vinden de gang van zaken hoogst merkwaardig. "Je blijft niet zomaar weg van het nationale defilé: er moet meer aan de hand zijn", reageert professor hedendaagse geschiedenis en koningshuiskenner Mark Van den Wijngaert in Het Nieuwsblad. "In het beste geval worden de taken verdeeld en vindt Astrid dat ze die ochtend en de avond voordien al genoeg heeft gedaan. In het slechtste geval rommelt het echt achter de schermen in Laken. Astrid vindt, zo hoor ik, dat ze te weinig representatieve taken krijgt toegewezen van koning Filip", zegt hij in de krant.
Daarmee verwijst hij naar de geruchten die al langer de ronde doen. Sinds haar broer aan de macht is, lijkt Astrid kort te worden gehouden. Dit jaar heeft de prinses, buiten een economische zending naar Indonesië, nog maar twaalf publieke activiteiten uitgevoerd. Naar verluidt is Astrid ontevreden over haar positie, mist ze het contact met de mensen en voelt ze zich meer en meer naar het achterplan gedrukt.
Halflege koninklijke tribune Prinses Astrid is overigens niet de enige royal die zijn kat naar het militaire en burgerlijke defilé stuurt. Naast het koninklijk paar Filip en Mathilde, zal enkel prins Laurent aanwezig zijn. Laurents echtgenote Claire blijft, net als Astrid en haar man Lorenz, weg. Koning Albert en Koningin Paola gaan sinds de troonswisseling nauwelijks nog op invitaties in - en zijn ook op het nationale defilé niet van de partij.
Prinses Astrid zal 's morgens wel met haar man Lorenz naar het Te Deum in Aarlen gaan en woont de avond voordien een concert bij in het Bozar met Koning Filip en zijn vrouw Mathilde. (br.hln)
Nieuwe studie trekt aan alarmbel: "40+ en zwanger? Er zijn veel risico's"
Voor het eerst zwanger worden na je veertigste kan vlotter dan ooit. Maar eens zwanger, zijn de risico's voor moeder en kind aanzienlijk, zo toont nieuw onderzoek. "Fertiliteistexperts kunnen de vruchtbaarheid nu wel fiks verlengen, maar daarna stoten gynaecologen op de grenzen van de natuur."
Tien procent kans op zwangerschapsvergiftiging en meer vroeggeboortes, miskramen, noodkeizersnedes, hartproblemen en zwangerschapsdiabetes. Na 40 jaar - en eigenlijk al vanaf 35 - dalen niet alleen de kansen op natuurlijk zwanger worden. Wie dan voor het eerst moeder wordt, loopt ook meer risico voor zichzelf en voor de baby.
De Nederlandse gynaecologen Mariëlle van Pampus en Doortje Rademaker (Onze Lieve Vrouwe Gasthuis Amsterdam) verzamelden de 29 meest relevante onderzoeken en vatten die in een studie samen. "Veertigers hebben ook meer kans op een hoge bloeddruk dan een dertiger en de baby van een oudere moeder loopt een verhoogd risico op onder meer groeivertraging in de baarmoeder, vroeggeboorte en een te laag geboortegewicht", zegt van Pampus. "Wij kunnen heel wat opvangen en begeleiden, maar vrouwen moeten die risico's kennen en dat is nu niet zo." (br.hln)
Droom je wel aarzelend aan een reisje naar de zon, maar durf je niet goed vakantie nemen uit angst dat je werk eronder lijdt? Niets van aantrekken, dat is enkel maar het zogenaamde 'onmisbaarheidssyndroom' dat spreekt.
Als je er dan toch twee weekjes tussenuit knijpt, dan toch best naar een hotel waar ze internet hebben. Dan kan je nog je werkmail nakijken. Want wat als die opdrachten niet tot een goed einde gebracht hebben? Of als ze plots jouw expertise nodig hebben?
Onmisbaarheidssyndroom Je bent lang niet de eerste die overweegt om die laptop toch stiekem in je valies te steken. Relax. Hoewel het moeilijk te geloven is, blijft alles prima draaien tijdens jouw vertrek. Om de een of andere reden zijn we ervan overtuigd dat alles in het honderd loopt wanneer we weggaan, maar niets is minder waar. Het is enkel en alleen dat vervelende onmisbaarheidssyndroom. Een emotionele drang die geworteld is in ons verlangen om gewaardeerd en nodig te zijn.
Eigenlijk is dit ons onderbewustzijn dat aan het werk is. We voelen ons bedreigd door het feit dat de wereld en dan met name onze werkplaats verder blijft draaien wanneer we er niet zijn. Een veelvoorkomend gevoel, maar met een serieuze keerzijde. Want we zijn eigenlijk vooral bang dat onze collega's er zullen achter komen dat we eigenlijk helemaal niet zo goed zijn in onze job. Daardoor worstelen we continu met het gevoel dat we onze job kwijtraken als we niet 24/7 aanwezig zijn.
Zorgeloos op vakantie?
Volgens een studie uit 2013 checkt maar liefst meer dan de helft van de werknemers zijn werkgerelateerde berichten tijdens het weekend of na de werkuren. En meer dan 40 procent doet dat ook op vakantie. Bovendien wijst ander onderzoek van professor James R. Bailey van de universiteit van Washington ook uit dat maar liefst 72 procent van de werknemers zich erg ongemakkelijk zou voelen wanneer ze twee weken lang geen contact of nieuws hadden van het werk. Slechts 8 procent durft zorgeloos op vakantie vertrekken.
Dat heeft deels te maken met onze natuur, onze drang om gewild en belangrijk te zijn. Maar ook de technologie van vandaag de dag speelt een rol. Zo gaf 36 procent van de Amerikaanse werknemers aan dat de technologie de werkdruk verhoogd heeft, waardoor ze meer moeite hebben om aan het einde van de dag afstand te nemen van hun werk en te ontspannen.
Neem een break
Hoog tijd om dat gedachtegoed aan de kant te zetten en te focussen op onszelf. En dat zonder zorgen te maken. Wat je hebt opgebouwd heb je helemaal aan jezelf te danken, dus je hoeft je geen zorgen te maken dat al je vaardigheden en talenten plots vergeten zullen zijn na twee weken afwezigheid. Maar leer ook aanvaarden dat je niet onvervangbaar bent, en dat je collega's het prima aankunnen zonder jou.
Moraal van het verhaal: neem dus met een gerust hart twee weekjes vakantie. Op je werk zullen ze het wel zonder je redden, en jíj hebt het verdiend! (br.hln)
Waarom appelsiensap in de winkel steeds duurder wordt
Waarom appelsiensap in de winkel steeds duurder wordt
Het is de appelsiensapdrinker misschien al opgevallen: de prijs voor een brik in de supermarkt blijft elke dag stijgen. Door slechte weersomstandigheden en de 'ziekte van de gele draak' valt de sinaasappeloogst in Brazilië en Florida tegen, met een prijsstijging tot gevolg.
Brazilië is de grootste producent ter wereld van sinaasappelsap, maar het land had vorig jaar met droog en warm weer te maken. Dit in combinatie met hevige regenval en hagel vorige maand, zorgt ervoor dat de productie van appelsiensap in het seizoen 2016-2017 zo'n 14% lager zal uitvallen dan het jaar daarvoor. Dat verkondigde het Amerikaanse ministerie van Landbouw.
Daarnaast kampen heel wat boomgaarden in Brazilië en ook Florida - de tweede grootste producent ter wereld - met aantasting door de zogenaamde 'greening disease', oftewel de 'ziekte van de gele draak'. Dit van oorsprong Aziatische en Afrikaanse insect dat bomen besmet, waait nu ook over naar Amerika. Daarbij kleuren de onderkanten van de appelsienen groen, wat zorgt voor een bittere smaak.
Tot slot zullen orkanen in de komende maanden de oogst in Florida nog meer inperken. Het orkaanseizoen loopt nog tot november, dus de kans op meer schade is reëel. De prijs voor sinaasappelsap zal dus nog niet meteen dalen. In New York is het prijskaartje van een brik het voorbije jaar met 44% gestegen. Donderdag bereikte de prijs voor een pond diepgevroren sinaasappelconcentraat de piek van 1,8 dollar in New York, de hoogste prijs sinds 4 jaar. (br.hln)
Alison Jane Moyet, (Billericay, 18 juni 1961) is een Brits singer-songwriter.
Alison Moyet werd geboren in Billericay en groeide op in Basildon. Haar vader is Fransman en haar moeder is Engelse. Op haar zestiende ging Moyet van school. Na een tijdje in een winkel gewerkt te hebben begon ze een opleiding tot pianostemmer, waar ze echter na twee jaar mee ophield, omdat ze toen met de band Yazoo, waar ze samen met Vince Clarke in zat, een hit had met de nummers 'Only You' en 'Don't Go'.
Moyet maakte met Yazoo twee albums, en de band kreeg een Brit Award voor Beste Nieuwe Band, voordat ze de band verliet om solo te gaan. Haar solodebuut noemde ze Alf, naar de bijnaam die ze van Vince Clarke gekregen had. Ze maakte verschillende cd's, won nog drie Brit Awards en verschillende andere prijzen, en tourde over de hele wereld. Ze staat in de top 5 van best verkopende Britse zangeressen ooit.
In 2001 speelde Moyet Matron Mama Morton in de musical Chicago, en kreeg goede kritieken.
Dit zat er 100 jaar geleden in de handtas van een vrouw
Dit zat er 100 jaar geleden in de handtas van een vrouw
Klik op de foto om het filmpje te bekijken
De gemiddelde handtas weegt 2,4 kg en dat verbaast ons niets. Heel wat vrouwen sjouwen dan ook dagelijks hun hele hebben en houden mee. Maar was dat 100 geleden ook al zo, toen smartphones en andere elektronica nog niet uitgevonden waren?
Elisa Waut is een Brugse popgroep uit de jaren 80.
De band was opgebouwd rond broer en zus Hans en Elsje Helewaut, samen met bassist Chery Derycke.
Elisa Waut won in 1984 Humo's Rock Rally. Na vier albums stopte de groep in 1990, maar in 1995 en 1998 kwam er toch nog een album uit. Dit was meer spiritueel en transcendent dan hun eerdere albums.
Elsje Helewaut bouwde daarna samen met haar partner Chery een oude boerderij in Zarren om tot de bed & breakfast "Ark van Zarren" die in 2003 opende. Ze hebben in Brugge ook een gelijknamige winkel.
Elsje en Chery vormden samen met Ivan Smeulders en Marie-Anne Coppens ook de groep "Ark", die in 2002 de cd "Arkangel" met spirituele songs uitbracht. In mei 2006 kwam hun tweede cd "Victory of Light" uit. De voorlopig laatste cd van "Ark" kwam uit in 2009: "Universal Love".
Samen met Bart Plouvier, Wigbert van Lierde en Dirk Van Esbroeck nam Elsje Helewaut deel aan het project "Van Alle Landen Thuis". Hieraan kwam een eind door de ongeneeslijke ziekte van Dirk Van Esbroeck. Hij overleed op 23 mei 2007.
Hans Helewaut ging na Elisa Waut verder in de muziek. Hij bracht onder eigen naam o.a.de cd's "De Dood Van Titiaan" (1994) en "Meanwhile, up in the Snowy Mountains" (1998) uit. Hij componeerde ook filmmuziek, onder andere voor De Zusjes Kriegel uit 2004, naar een boek van Marc De Bel.
Wie aan de kant wordt gezet omdat hij pakweg zat te gsm'en achter het stuur, te snel reed of geen gordel droeg, moet straks ook sowieso blazen. De politie wil het aantal alcoholcontroles drastisch opvoeren.
Dat moet lukken door het principe 'stoppen = blazen' in te voeren. Het adviesorgaan van de lokale politie heeft de zones onlangs aangemaand daar werk van te maken. Er zijn ook plannen om er een verplichte regel van te maken bij agenten. Dat kan via een besluit van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) of het College van Procureurs-generaal.
Evaluatie "Dat is het uiteindelijke doel", zo valt te horen bij de Vaste Commissie Lokale Politie (VCLP). "Er zijn hierover al verscheidene gesprekken gevoerd. Maar we willen eerst een evaluatie maken van de oproep bij de lokale korpsen. We moeten onder meer bekijken hoeveel extra samplingtoestellen er nodig zijn. Die detecteren de aanwezigheid van alcohol in de lucht in de auto. Finaal moeten bestuurders het gevoel krijgen dat de politie hen op eender welk moment van de dag, op eender welke plaats kan controleren. (br.hln)
Koppel moet al 20 jaar huur betalen voor prehistorische draaitelefoon
Koppel moet al 20 jaar huur betalen voor prehistorische draaitelefoon
Een gepensioneerd koppel uit Waregem betaalt Proximus al 20 jaar lang elke maand 2,4 euro voor een prehistorische draaitelefoon. Zoon Alex stootte op de fout. Proximus belooft het bedrag, ondertussen zo'n 600 euro, terug te betalen.
Het stuk antiek, bouwjaar 1977, hebben de 74-jarige Wilfried en zijn Japanse vrouw, Yuko Matsubara, al lang niet meer. Toch ging er twintig jaar lang nog elke maand 2,4 euro van de rekening voor de huur van het toestel. 'Telefoon U77 schijf' is de onduidelijke beschrijving op de afrekening. Zoon Alex Koo Derudder vond de fout. "Ik wilde weten wanneer je gratis kan telefoneren met een vaste lijn. Ik zag de tekst 'Telefoon U77 schijf' en het bedrag van 2,4 euro en was nieuwsgierig. Na een zoektocht op Google zag ik dat het om de lelijke, witte draaitelefoon van vroeger ging."
"Die hebben we al twintig jaar niet meer", zegt vader Wilfried. "Ik heb hem in de jaren '90 naar een Belgacom-winkel gebracht nadat ik van het werk een andere telefoon kreeg. Ik had ook geen idee dat ik er nog altijd voor betaalde."
En daar liep het mis. "De winkel gaf waarschijnlijk niet door dat de telefoon was teruggebracht", zegt woordvoerder van Proximus Haroun Fenaux. "Deze telefoons stammen nog uit de tijd van de RTT, toen iedereen er één moest huren omdat ze in de winkel nog niet verkrijgbaar waren. Ook nu nog kiest een klein deel van onze klanten ervoor om een telefoon te huren. Ze kunnen hun oud model altijd inwisselen voor een nieuwe versie. Ook een telefoon die stuk is, wordt vervangen."
Slapend rijk
Een snelle zoektocht online leert dat Wilfried en zijn vrouw lang niet de enigen zijn die nog maandelijks een telefoon huren die ze niet meer hebben.
"Schandalig", zegt Simon November van Test-Aankoop. "De huur van zo'n telefoon, net als die van de decoders voor digitale televisie, zou begrensd moeten worden. Is het toestel terugbetaald, dan moet het ook van de afrekening verdwijnen. Nu wordt Proximus slapend rijk. Vooral oudere mensen zijn hiervan de dupe, hun trouwste klanten. Zij beseffen vaak niet waar ze voor betalen."
"Mijn ouders zijn al ja-ren klant", zegt Alex. "Toch wilde Proximus aanvankelijk enkel de kosten van een jaar terugbetalen. Nadat ik het verhaal op Facebook postte en we honderden reacties en duizenden likes kregen, besloot Proximus alsnog de volledige 600 euro terug te betalen. Zij hadden zélf beter moeten controleren of wat ze aanrekenen klopt. Het is ook zeker niet de enige 'spooktelefoon', dat vertelde de klantendienst me zelf. Pure kafka." (br.hln)
Waar de Kiwidroom nog mogelijk is: dorpje met té veel jobs lokt nieuwkomers
Waar de Kiwidroom nog mogelijk is: dorpje met té veel jobs lokt nieuwkomers
"We hebben jobs, we hebben huizen, maar we hebben geen bewoners." Het dorpje Kaitangata op het Nieuw-Zeelandse Zuidereiland is actief op zoek naar nieuwkomers om meer leven in de brouwerij te brengen. "Bij ons is de Kiwidroom nog mogelijk", klinkt het aanlokkelijk. Kortom: "Kom naar Kaitangata!"
Waar hoor je dat nog? Genoeg werk - zelfs te véél - en betaalbare huizen. Het pittoreske Kaitangata heeft het in de aanbieding. De huidige 800 inwoners lanceren een wervingscampagne om volk uit de steden naar hun vredige plattelandsdorp te lokken. Voor nog geen 150.000 euro kan je een mooie woonst met een lap grond op de kop tikken. Daarmee speelt Kaitangata in op de lastige financiële strijd die vele Kiwi's in de grootsteden moeten leveren om een degelijke woonst te bekomen en comfortabel te kunnen leven. Bovendien blijven zo'n duizend vacatures maar openstaan in het district van Clutha, waartoe Kaitangata behoort.
Bryan Cadogan, een geboren en getogen local, is de burgemeester van Clutha. "Toen ik werkloos was en ik mijn gezin moest te eten geven, gaf Clutha mij daartoe de kans. Die opportuniteit willen wij nu ook schenken aan andere Kiwigezinnen die het moeilijk hebben." De jeugdwerkloosheid in het district is twee. "Niet twee procent, gewoon twee jongeren", preciseert Cadogan.
Clutha biedt vooral jobs aan in de primaire sector, die onder meer een grote zuivelfabriek omvat. Al jaren moeten werknemers met de bus naar de streek gebracht worden uit regio's die meer dan een uur verder liggen. Dat kan anders, als mensen zouden willen verhuizen naar Clutha zelf.
"De huizencrisis maakt het voor vele Nieuw-Zeelanders onmogelijk hun droom van een eigen huis waar te maken, maar in Kaitangata is dat wel nog mogelijk.", zegt zuivelboer Evan Dick. "Wij zijn een ouderwets dorp. Wij sluiten onze huizen niet af, we laten onze kinderen vrij rondlopen. We willen onze gemeente weer levendig maken en ontvangen nieuwkomers met open armen." (br.hln)
Wedden dat je die voorraad koffie op de verkeerde plaats bewaart?
Wedden dat je die voorraad koffie op de verkeerde plaats bewaart?
Iedere maandagmorgen zijn we weer blij voor het bestaan van koffie. Niets dat zo'n bakje troost niet kan oplossen. En wist je dat dat ochtendlijke kopje koffie nog beter smaakt als je het op de juiste plaats bewaart?
Nee, dat is niet het aanrecht, de koelkast of de keukenkast. Wel ... de diepvries. Wie dacht dat het voldoende was om de koffiebonen op een koele, droge plaats te bewaren had het bij het verkeerde eind. Door koffie op een koude plek zoals de diepvries te bewaren, worden ze namelijk nog rijker van smaak.
Hoe dat komt? De grootste vijand van koffie is water. Een hoge vochtigheidsgraad tast immers de olieën die verantwoordelijk zijn voor de koffiesmaak aan. Daarom bewaar je koffie beter nooit in de koelkast, omdat het vocht zal condenseren en de smaak van de koffie bederven. Ook de keukenkast is geen goed idee, aangezien je koffie best zo ver mogelijk houdt van andere sterk geurende of smakende producten.
De diepvries is een veel betere optie. Niet alleen is de lucht in de vriezer redelijk droog, ook de invloed van andere geuren is minimaal. Om helemaal op veilig te spelen doe je de koffie best in een luchtdichte verpakking of doosje en ontdooi je enkel wat je nodig hebt. Je moeite wordt beloond met een kopje koffie dat veel rijker en consistenter is van smaak. Geen dank! (br.hln)
Nieuw: antigeluid om snurkende partners het zwijgen op te leggen
Nieuw: antigeluid om snurkende partners het zwijgen op te leggen
40 procent van de volwassen Belgen snurkt en dat betekent vaak ook slapeloze nachten voor hun partners. Er komt een hightech snufje aan dat met antigeluid belooft het nachtelijk geronk te dempen.
Het bedrijfje Silent Partner werkt al even aan een apparaat dat de snurker op zijn of haar neus plaatst en de geluidsgolven meet. Vervolgens zendt een luidsprekertje de exact tegenovergestelde golf uit, waardoor beide golven elkaar opheffen. Het toestel pakt dus niet de oorzaak van het gesnurk aan, maar dempt wel het geluid.
En dan is er het slechte nieuws, het toestel is geen wondermiddel en heeft ook enkele nadelen. Koppels die graag dichtbij elkaar knuffelen, moeten opletten. In een straal van 20 centimeter rond de neus hoor je het gesnurk nog wel. Daarnaast ziet het ding er nu ook niet bepaald sexy uit.
Het snufje kost ongeveer 90 euro. Mensen die met slapeloosheid kampen door hun partner, moeten wel even geduld uit oefenen. Het toestel zit nog in de ontwikkelingsfase en de leveringen zijn pas voor november gepland.
Slaapexpert Johan Verbraecken van het UZ Antwerpen zegt vandaag in Het Nieuwsblad dat hij vreest dat het toestel luid gesnurk niet helemaal geluidloos kan maken. Dick Botteldooren, professor in de akoestiek aan de Universiteit van Gent, is ook eerder sceptisch: "Het gehoor van slaappartners past zich aan. Dus na een tijdje zal ook gedempt gesnurk bedgenoten uit hun slaap houden." (br.hln)
5000 Volts was een Britse band, die enkele discosingles uitbracht in de jaren '70. De groep bestond uit zanger Martin Jay en zangeres Tina Charles. De musici van de band verschilden per optreden.
Tijdens de jaren '70 bracht de band verscheidene singles uit. Ze hadden geen succes totdat radiostations de B-kant van hun single Bye Love ontdekten, dit was namelijk het nummer I'm On Fire. Vervolgens brachten ze dit nummer als zodanig uit en werd het nummer een grote hit in Europa. Het haalde de vijfde plaats in de Nederlandse hitlijsten en in België stond het nummer enkele weken op nummer 1 in de BRT Top 30. Ook in Duitsland en Zweden werd de eerste plaats bereikt. Het haalde de vierde plaats in de Engelse hitlijsten. In Amerika haalde het nummer de 26e plaats.
Door deze publiciteit kreeg de solocarrière van Tina een enorme vaart. De band viel uiteen nadat Tina de band verliet tijdens de Duitse tour.
De Antwerpse kunstenaar Jan Fabre heeft vrijdag in het State Hermitage Museum in het Russische Sint-Petersburg een diamanten ereteken ontvangen voor zijn visuele kunst. Dat heeft zijn woordvoerster gemeld.
Fabre kreeg het achtste ereteken van dr. Mikhail Piotrovsky, de algemeen directeur van het beroemde Hermitagemuseum. Eerder kregen al de Russische artiest Ilya Kabakov (ereteken nummer 5) en de architecten Zaha Hadid (nummer 6) en Santiago Calatrava (nummer 7) de onderscheiding.
Van 21 oktober 2016 tot 9 april 2017 is in het State Hermitage Museum de tentoonstelling van Fabre "Knight of Despair / Warrior of Beauty" te zien. (br.hln)
Legendarische modefotograaf Bill Cunningham (87) overlijdt in New York
Legendarische modefotograaf Bill Cunningham (87) overlijdt in New York
In Manhattan is zaterdag de beroemde modefotograaf Bill Cunningham op 87-jarige leeftijd overleden. Dat meldt de New York Times, de krant waarvoor Cunningham 40 jaar lang werkte. Cunningham werd onlangs nog opgenomen in het ziekenhuis met een beroerte.
"Bill Cunningham toverde modefotografie om tot zijn eigen project van culturele antropologie in de straten van New York. Hij maakte zo de kroniek van de steeds veranderde sociale scène van een tijdperk voor de New York Times, door zijn ijverig observerende lens te richten op wat mensen dragen: stijlvol, flamboyant of gewoon opmerkelijk", aldus de krant.
Levend monument Cunningham was zo'n groot fenomeen geworden in New York, dat hij in 2009 zelfs werd uitgeroepen tot levend monument. Hij was dan ook gemakkelijk te herkennen, aangezien hij rondreed met zijn fiets in Midtown, waar hij het grootste deel van zijn foto's trok. Hij droeg steevast een blauw werkmanshemd, een khaki broek en zwarte sneakers, met zijn 35-millimetercamera rond zijn nek. "Niets ontsnapte aan zijn blik: geen enkel buideltasje, Birkin-tas, houthakkershemd of fluorescerende wielrennersbroek", aldus New York Times.
Mannequin In 2008 trok Cunningham naar Parijs, waar hij het Legioen van Eer kreeg, de belangrijkste Franse nationale onderscheiding. In New York werd hij gevierd in modewinkel Bergdorf Goodman, waar een levensgrote mannequin van de man voor het raam werd geïnstalleerd. (br.hln)
Oma (82) laat zich niet uit haar huis zetten. Ook niet voor 26 miljoen dollar
Oma (82) laat zich niet uit haar huis zetten. Ook niet voor 26 miljoen dollar
"Geld is ook niet alles", vindt de 82-jarige Ruth uit Sydney. Daarom weigert ze keer op keer in te gaan op de hoge sommen geld die projectontwikkelaars haar al jaren aanbieden om haar huis in de populaire wijk Castle Hills te verkopen. Pas wees ze nog een bod van 26 miljoen Australische dollar (ongeveer 17,5 miljoen euro) af.
Ruth (die haar achternaam liever niet in de media wil) is een gepensioneerde lerares, en naar eigen zeggen zeer gelukkig in haar 2500 vierkante meter tellende 'stulpje'. Zo gelukkig, dat ze al verschillende malen aanzienlijke sommen geld om haar huis te verkopen, geweigerd heeft. "Ik heb geen enkele intentie om mijn huis te verkopen, ook al bieden ze me 50 miljoen dollar...", zegt de vrouw. "Mijn kinderen zouden graag willen dat ik het verkoop, maar het maakt voor mij niet uit. Ik zie wel dat er dingen aan het veranderen zijn en ik denk dat ik eenzaam zal zijn als alle buren verhuizen en hun oude huizen worden neergehaald voor nieuwe blokken. Maar geld is niet alles."
Nostalgie De vrouw kocht de grond voor haar aanzienlijke huis 55 jaar geleden samen met haar inmiddels overleden man Ellie en ontwierp het huis zelf. Ze werkt nog iedere dag in de tuin en raapt er de eieren van haar kippen, nostalgisch naar vroegere tijden. "Ik ging hier vroegen naar de Gidsen aan het einde van de straat. We hadden een voetbalclub, een ponyclub en alle jaarshows en alle buren kwamen dan samen om te lunchen", herinnert ze zich. "Het ging om het samen werken, elkaar helpen en het vormen van een gemeenschap. Ik kon vroeger de straat nog niet uit lopen of ik kwam mensen tegen die ik kende."
Torenblokken De wijk Castle Hill bestond vroeger uit grote vrijstaande huizen met grote tuinen eromheen. Maar nu worden die huizen gesloopt en komen er appartementsblokken in de plaats, die veel meer mensen moeten huisvesten. "Rij na rij van torenblokken", zegt Ruth, die eenzaam stand houdt in de strijd tegen de projectontwikkelaars.
Eind 2014 werd een blok van vijf huizen tegenover Ruths woning voor 20,5 miljoen Australische dollar verkocht. "Ik gun het mijn oude buren, maar ik blijf hier", besluit een standvastige Ruth. (br.hln)
Een bikinilijf op elke leeftijd: model van 60 in zwemkledij voor H&M
Een bikinilijf op elke leeftijd: model van 60 in zwemkledij voor H&M
Er is nog steeds een groot gebrek aan diversiteit in de modewereld, maar toch duiken steeds vaker modellen op in alle vormen en maten. Zo poseert nu ook een 60-jarige vrouw in een nieuwe campagne van modeketen H&M, en dat doet ze in een badpak. Van mooi op elke leeftijd gesproken!
Het is niet de eerste keer dat de Zweedse keten H&M een lans breekt voor meer diversiteit in de modewereld. Zo liepen tijdens hun meest recente modeshow nog zwaardere, dunne, jonge, oude, blanke, getinte en transgender modellen mee op de catwalk. En ook in hun nieuwste badmodecampagne poseren heel wat verschillende modellen.
Denk maar aan een veganistische chef-kok, verschillende bloggers en ook artiesten. Maar het is de 60 jarige styliste Gillean Mcleod die het meest opvalt. Ze begon op haar 53-ste met modellenwerk, pronkte onder andere al in campagnes voor merken als Uniqlo en Living Proof en daar mag ze nu ook H&M aan toevoegen.
"Vind je het moeilijk om met zelfvertrouwen rond te paraderen in zwemkledij? Als je je er comfortabel in voelt, dan maakt het eigenlijk niet uit hoe het stuk eruitziet op je lijf. Draag het gewoon met trots", aldus Gillean Mcleod aan H&M (br.hln)
