850.000 'verschrikkelijk zure' Stella-pintjes om zeep
850.000 'verschrikkelijk zure' Stella-pintjes om zeep
Gigantische fout bij de Leuvense bierproducent Inbev: tienduizenden
liters Stellabier zijn via ongespoelde leidingen met Leffegisting
vermengd. Een enorme hoeveelheid Stella zit met met een
"verschrikkelijke zure" Leffegeur en -smaak opgezadeld, schrijft de
gedrukte krant Het Laatste Nieuws.
Meer dan vierduizend vaten Stella zijn in de Belgische cafés beland en
nog eens 9.800 hectoliter is naar Amerika verscheept. Na tientallen
klachten moet Inbev al deze vaten terugroepen en vervangen. De fout kost
de biergigant honderdduizenden euro's.
Zurig en sterke geur Liefst
4.232 vaten, goed voor zo'n 850.000 pintjes, van het
Leffe-Stella-mengsel belandden in de Vlaamse tapkranen. Pas daar werd
het vreemde brouwsel ontmaskerd. "Het bier smaakte zurig en rook erg
straf", getuigt een Leuvense cafébaas. "Alsof het al járen vervallen
was. Niet te drinken. Ik heb meteen een klacht ingediend bij Inbev en
alle vaten teruggebracht."
Ook andere bierhandelaren en
cafébazen merkten onmiddellijk dat het goedje in hun vaten geen normale
Stella was. De klachten stapelden zich dan ook op. "Na een test in ons
labo ontdekten we ook zelf dat er iets mis was met de Stella", geeft
Inbev-woordvoerster Couck toe.
Vaten uit de markt genomen "Omdat
we onze klanten ten allen tijde een optimale kwaliteit willen
garanderen, besloten we om al de vaten van deze productie terug te nemen
uit de markt. De betrokken bierhandelaars en cafés werden zo snel
mogelijk herbevoorraad met nieuwe vaten Stella Artois. Kwaliteit
primeert steeds", verduidelijkt InBev.
Van de 4.232 geleverde
vaten in België, werd de overgrote meerderheid teruggehaald en
vervangen. In principe zijn er vandaag geen vaten meer op de markt van
deze productie, zegt InBev. Ook werd 9.000 hectoliter bestemd voor
export naar de Verenigde Staten, geblokkeerd in de brouwerij in Leuven.
De 800 hl Stella Artois die zich reeds op zee bevond, werd onmiddellijk
teruggeroepen en heeft dus nooit de Amerikaanse consument bereikt, luidt
het.
Een op de vijf Belgen koopt tweedehands schoolspullen.
Nederlandstaligen (23,3 procent) doen dit vaker dan Franstaligen (17,8
procent). Dat blijkt uit een onlineonderzoek van iVox bij duizend
Belgen, in opdracht van zoekertjessite Kapaza!.
Voor de aankoop van tweedehandse schoolspullen bezoekt bijna dertig
procent van hen zoekertjes- of veilingsites of een tweedehandsmarkt. De
voornaamste bron voor tweedehandse schoolspullen zijn vrienden en
familie. Schoolgerief dat het vaakst tweedehands gekocht wordt zijn
atlassen en woordenboeken.
Verder blijkt uit het onderzoek dat
zes op de tien ouders de boekentas of rugzak van zoon of dochter om de
twee jaar vervangen. Opvallend is dat Franstalige ouders vaker geneigd
zijn om jaarlijks de boekentas of rugzak te vervangen dan
Nederlandstalige ouders. De foutenmarge van het onderzoek bedraagt 3,2
procent.
Fats Domino, geboren als Antoine Dominique Domino, (New Orleans, 26 februari 1928) is een rhythm and blueszanger-pianist. In de jaren 50 en 60 was hij de best verkopende Afro-Amerikaanse muzikant. Voor Domino's bijdragen aan de rock-'n-roll is hij in 1986 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Ook staat hij in de The Louisiana Music en Songwriters Hall Of Fame. Domino staat op 25 in de Rolling Stone-lijst 100 Greatest Artists of All Time.
Zijn carrière begon in 1949 met "The Fat Man", een van de eerste rock-'n-rollplaten en de reden voor zijn wereldberoemde bijnaam. Dit nummer en de vele hits die daarna volgden schreef hij samen met Dave Bartholomew, een bandleider en producent van vele Rhythm-and-Bluesartiesten uit New Orleans. De nummers werden tijdens de vijftiger jaren allen opgenomen in de studio van Cossimo Matassa in New Orleans en uitgebracht op het Imperial Label. The Fat Man werd met meer dan een miljoen verkochte exemplaren een grote hit. Dave Bartholomew is ook de schrijver van de wereldhits "I hear you Knockin'" en "One Night".
Na een aantal kleine hits brak Domino in 1955 definitief door bij het grote publiek met "Ain't That a Shame", dat in de Verenigde Staten de top-tien haalde. Vervolgens maakte Domino 35 nummers die de Nederlandse Top 40 haalden, waaronder "Whole Lotta Loving", "Blue Monday" en "Blueberry Hill". Ook speelde Domino in de films Shake, Rattle & Rock! en The Girl Can't Help It.[7] Gedurende de zeventiger jaren was Domino nog steeds actief, maar niet zo succesvol als in de vijftiger en zestiger jaren. In 1980 trad hij voor het eerst op bij het North Sea Jazz Festival.
Nadat in 2005 de orkaan Katrina over zijn geboorteplaats was getrokken, werd Fats Domino korte tijd vermist, totdat zijn dochter hem herkende op foto's van geëvacueerden. Door deze natuurramp mist hij nu wel 12 van zijn 22 gouden platen, maar hij is erg gelukkig met het feit dat hij de foto nog heeft waar hij samen met Elvis Presley op staat afgebeeld.
Zijn laatste optreden vond plaats op 19 mei 2006 bij Tipitinas, de bekende jazz- en bluesclub in New Orleans. Dit optreden is opgenomen op de recent verschenen documentaire "Walking Back to New Orleans". Fats is inmiddels (2010) 82 jaar oud en in goede gezondheid.
Bomen klimmen, kampen bouwen of zwemmen in rivieren: het wordt voor
veel kinderen een zeldzame gebeurtenis. Een Britse rondvraag leert dat
de jongere generatie weinig of geen herinneringen heeft aan
outdooractiviteiten.
De enquête, gehouden onder 15 tot 35-jarigen, viste naar kinderlijke
herinneringen in en rond de natuur. Terwijl drievierde van de
50-plussers nog mijmert over zwemmen in rivieren of spelen in het bos,
is dat bij de jongere generatie steeds minder het geval. Slechts de
helft van alle jongeren haalt herinneringen op aan spelletjes in en rond
de vrije natuur.
De Britse
Koninklijke Vereniging voor de Bescherming van de Vogels liet de enquête
uitvoeren naar aanleiding van het nieuwe schooljaar. Ze vrezen immers
dat kinderen niet genoeg buiten spelen. Opmerkelijk is dat natuur wel
nog als belangrijk wordt aangestipt. 82 procent stelt dat vooral de
school deze buitenshuis activiteiten moet organiseren.
"Kinderen
lijden aan een 'stoornis natuurgebrek', stelt onderzoeker Dr. Mike
Clarek. "Al lijkt het voor veel mensen evident dat kinderen in contact
komen met natuur, de realiteit is anders. De hoeveelheid tijd dat
kinderen contact met de natuur hebben, neemt drastisch af".
Gelovige Congolezen zijn laatste bili's aan het opeten
Gelovige Congolezen zijn laatste bili's aan het opeten
Bili-onderzoeker Cleve Hicks
kiekte dit gavangen weesje. Zijn lot: vetgemest worden om op te eten of
verkocht worden als exotisch huisdier.
Diep in de jungle van Noord-Congo werd niet eens zo lang geleden (in
1996) een bijzonder dier ontdekt: de bili-aap, een reusachtige
chimpansee. Er waren er naar schatting 35.000. De inboorlingen hebben de
bili-chimp altijd gerust gelaten uit bijgeloof. Maar de komst van
goudzoekers in 2007, en in hun spoor aanhangers van de Amerikaanse
predikant en gebedsgenezer William Branham heeft dat veranderd.
Sindsdien worden jaarlijks honderden bili-chimps afgeslacht om op te
eten.
De bili-chimp leeft in een tot voor kort quasi onbereikbaar gebied. Nog
steeds moet je 40 kilometer door de jungle trekken van de
dichtsbijzijnde weg om ze te vinden. De reusachtige mesnapen worden door
de tradionele inwoners haast magische krachten toegedicht. Ze zouden
leeuwen doden, vis vangen en zelfs naar de maan huilen.
Wetenschapper
Cleve Hicks, verbonden aan ondermeer de Universiteit van Amsterdam en
het Duitse Max Planck-instituut, bestudeert de dieren al sinds 2004. Het
bestaan van de soort, die voetafdrukken achterlaat zo groot als die van
een gorilla, werd ontdekt in 1996, maar het duurde bijna tien jaar voor
ze ook echt in levende lijve gevonden werden.
Qua
gedrag en morfologie zijn de Bili-chimpansees bijzonder. Ze maken een
deel van hun nesten op de grond, terwijl chimps normaal gesproken in
bomen nestelen, zeker in gebieden waar hun natuurlijke vijanden aanwezig
zijn. De dieren zijn met 1,70 tot 1,80 meter ook erg groot voor
chimpansees. En ze vergaren voedsel op een originele manier: ze breken
termietenhopen open door ze op harde ondergrond kapot te gooien en
gebruiken vaak aangepaste gereedschappen om ondermeer mieren op te
vissen.
Volgens één theorie zijn de bili's ontstaan na een
kruising tussen chimpansees en gorilla's. De apen hebben inderdaad een
aantal gorilla-achtige kenmerken zoals een doorlopende wenkbrauwboog en
een zware lichaamsbouw, maar hun DNA wijst eerder in de
chimpansee-richting.
Hicks zag
de bili's ook vlees eten, ondermeer van een luipaard. Dat ze die ook
hadden gedood is echter niet zeker. Ook het feit dat ze op de grond
slapen duidt er volgens hem op dat ze niet bang zijn van leeuwen en
andere grote katten. Het zou dus volgens hem best kunnen dat er waarheid
in de verhalen van de inboorlingen zit. Hij heeft echter nog nooit een
bili naar de maan zien huilen.
De plaatselijk Barisi, Azande en
Babenza-stammen hebben de bili's ook altijd ongemoeid gelaten. Ze
geloven dat de dieren onstaan zijn uit een man en een vrouwelijk
chimpansee. Het eten van bili-vlees zou vrouwen misvormde baby's doen
baren volgens hun geloof.
De
zaken zijn ondertussen veranderd. Sinds 2007 wordt er naar ondermeer
goud gezocht in de regio. De mijnwerkers komen uit andere streken en
onder hen is de pseudo-christelijke leer van de Amerikaanse predikant
William Branham populair.
In de leer van deze in 1965 overleden
gebedsgenezer, die zichzelf beschouwde als de door God gezonden profeet
die de komst van een tweede Jezus moest aankondigen, zien ze ondermeer
een rechtvaardiging voor het eten van bushmeat. Het gevolg is dat Hicks
en zijn team de jongste 13 maanden, in het relatief kleine stukje
oerwoud dat ze frequenteren, voortdurend geconfronteerd werden met voor
consumtie gedode, met uitserven bedreigde dieren. Ondermeer 35 bili's,
negen luipaarden, tien okapi's, 14 olifanten, twee nijlpaarden en 169
kleinere apen.
Foto's IUCN
Nog verontrustender is dat ze stuitten op 44
baby-bili's, gevangen genomen om vet te mesten of om als exotisch
huisdier te verkopen. Onderzoek aan het Jane Goodall Institute bracht
aan het licht dat voor elke baby die zo gevangen wordt er tien andere
chimps het leven laten.
Journalistenicoon Maurice De Wilde valt van zijn troon
Journalistenicoon Maurice De Wilde valt van zijn troon
Klik op de foto om het filmpje te bekijken
Hij kreeg verscheidene prijzen voor zijn journalistiek (tv-)werk én
zelfs een eredoctoraat aan de Vrije Universiteit Brussel. Hij is zowat
de meest gelauwerde Vlaamse journalist ooit. Maar zondag kreeg zijn
bijnaam van 'pitbull' plots een wrange bijklank.
Maurice De Wilde - vooral bekend voor zijn doortastende interviews over
de collaboratie in WOII en de repressie daarna - serieus van zijn troon
tijdens het tv-programma 'De Jaren Stillekes' van Steven Van Herreweghe.
Dat konden meer dan 1,1 miljoen kijkers met hun eigen ogen ogen en oren
vaststellen.
Samen met Annemie Struyf overigens, die te gast was
bij Van Herreweghe. Zij haalde als haar grote voorbeeld journalist en
tv-maker Maurice De Wilde aan. Hij was het die haar deed besluiten in de
journalistiek te gaan. Van Herreweghe beweerde dan dat De Wilde toch
nogal hardhandig uit de hoek kon komen in zijn interviews en de gastheer
kon dat ook staven met onthutsende beelden.
Oordeelt
u zelf, maar Struyfs visie op De Wilde sloeg alvast helemaal om: "De
Wilde is zwaar in mijn achting gedaald. Ik ben echt geschokt. Had ik dat
vroeger geweten, ik denk dat ik een ander beroep had gekozen!" "Dat had
Maurice De Wilde misschien ook beter gedaan", luidt nu de harde kritiek
op het internet.
De onbeschofte botheid van De Wilde zou te
maken hebben met zijn manier van werken indertijd. Hij trok eerst zonder
camera naar zijn getuigen en wilde daarna dezelfde harde taal van hen
horen mét de camera erbij. De beeldjesschieters waren destijds nog lang
niet zo ingeburgerd als vandaag en dat zorgde soms voor zenuwachtige
getuigenissen.
Muizen op Schots eiland zijn twee keer groter dan normaal
Muizen op Schots eiland zijn twee keer groter dan normaal
Op het Schotse eiland Saint Kilda zijn de muizen twee keer zo groot
als elders ter wereld. Onderzoekers willen daarom nagaan hoe het komt
dat de veldmuizen enkel op dat eiland zijn geëvolueerd tot reuzenmuizen.
De muizen van Saint Kilda wegen meer dan 50 gram en zijn ongeveer twee
keer zo groot als hun soortgenoten op het vasteland. Gedurende drie jaar
zullen wetenschappers het gedrag van de dieren bestuderen.
"We
denken dat de muizen zich hebben aangepast omdat ze hier weinig hinder
hebben van roofdieren", zegt onderzoeker Tom Black. "Daardoor konden ze
groter en groter worden en het helpt om in de koude weersomstandigheden
te overleven."
Het Schotse Saint Kilda werd in 1930 door de mens verlaten.
Saint Kilda werd in 1930 verlaten door de
menselijke bewoners. Veldmuizen trokken daarop vanuit de heuvels naar de
onbewoonde huizen op het eiland. Terwijl de ene muis profiteerde van de
situatie, werd het de andere muis fataal. Huismuizen stierven gek
genoeg al na twee jaar uit.
Bart De Wever met vrouw en kinderen tijdens zijn huwelijk vorig jaar.
Bart De Wever verhuist binnenkort van Berchem naar Deurne. De
N-VA-voorzitter was al een tijdje op zoek naar een nieuwe woning omdat
het rijhuis in Berchem te klein geworden was voor zijn kroostrijke
gezin. De Wever en zijn vrouw Veerle hebben vier kinderen.
De
Wever vond een nieuwe stek in een dokterswoning op de Herentalsebaan in
Deurne, naast het in Antwerpen overbekende leningkantoor van Mevrouw
Leemans, éénieders "vriendin". Dat is niet zo heel ver van zijn huidige
woonst maar wel een ander district.
De
Wever verkast dus niet naar de Antwerpse rand, waar vele gezinnen die
ruimte nodig hebben wonen. "Uit liefde voor de stad", klinkt het. In
Deurne, met 70.000 inwoners het grootste district van Antwerpen, komt de
politicus enkele collega's van andere partijen tegen, zoals Kathleen
Van Brempt (sp.a) en Mieke Vogels (Groen!).
De Wever blijft zo
ook in de running voor het burgemeesterschap van Antwerpen, waarvoor in
2012 zal gestreden worden. Maar misschien eerst de federale gesprekken
weer vlot krijgen?
Twee op vijf overweegt andere job na zomervakantie
Twee op vijf overweegt andere job na zomervakantie
Na de zomervakantie overwegen twee op de vijf werknemers in België en
Luxemburg sterker om hun job op te zeggen. Het uitblijven van promotie
ondanks goede resultaten, een lange pendeltijd en het gebrek aan visie
van het management zijn de voornaamste redenen, aldus een onderzoek van
HR-bedrijf Regus.
Tijdens de zomervakantie hebben veel mensen de tijd om na te denken over
voor- en nadelen van een job. Bedrijven die niet zorgen voor alle
extra's, lopen daardoor de kans dat hun talentvolle werknemers
vertrekken, aldus Eduard Schaepman, algemeen directeur van Regus
Benelux.
41 procent
van de respondenten blijft niet bij een onderneming waar een
strategische visie ontbreekt. Ruim een derde overweegt van job te
veranderen wanneer een volgende stap op de carrièreladder uitblijft. Nog
eens 35 procent verlaat de onderneming als de communicatie met het
management ontbreekt of als de pendeltijd naar het werk te lang is.
Andere
factoren die veel stress veroorzaken zijn onbeschofte collega's (28
procent) en overwerk (27 procent). Bijna een vijfde zou zijn
onderneming verlaten wanneer er geen vertrouwen is in de competentie van
collega's.
Het
onderzoek vroeg ook wat ondernemingen kunnen doen om een 'braindrain'
van toptalent te voorkomen. Naast een loonsverhoging gaf 36 procent aan
dat een verhoging van het pensioen bovenaan de lijst met wensen staat.
Dertig procent wil graag een kortere pendeltijd.
Driehonderd bedrijven (bedrijfsleiders en senior medewerkers) in de BeLux vulden de enquête volledig in.
Robert Palmer (Batley, 19 januari 1949 Parijs, 26 september 2003) pseudoniem van Alan Palmer, was een Brits popmusicus.
In de jaren '60 maakte hij deel uit van de groepen The Alan Bown Set en Dada, dat later omgedoopt werd tot Vinegar Joe.
Sinds 1974 was hij als soloartiest actief, en scoorde hij zijn eerste hit met Sneakin' Sally Through the Alley. In Nederland scoort Palmer in 1978 zijn eerste hit met Best of both Worlds. In de Top 40 haalt het de 17e plaats. Begin jaren '80 haalden zijn songs Johnny And Mary en Looking for Clues de hitparades, maar Addicted to Love en Bad Case of Loving You zijn z'n grote hits.
Met de gelegenheidsband The Power Station, die hij in 1985 oprichtte met John Taylor en Andy Taylor van Duran Duran, scoorde hij de hits Some Like It Hot en Get It On.
Palmer woonde in Zwitserland en stierf aan een hartinfarct tijdens een verblijf in Parijs.
"Miraculée" Michèle (78) - op wat blauwe plekken na - gezond en wel na een week zonder eten en drinken in de Alpen
Klik op de foto om het filmpje te bekijken
Een 78-jarige Franse vrouw heeft een week in een ravijn overleefd, nadat ze tijdens een wandeling was gevallen nabij het bergdorpje Armoy, in de buurt van Thonon-les-Bains. Michèle Riotton zag de uren vooral slapend voorbijgaan. Zeven dagen en zes nachten overleefde ze zonder eten en drinken, tenzij enkele koekjes die ze bij zich had en wat regenwater. De bejaarde vrouw is gezond en wel teruggevonden. Ze heeft enkel wat blauwe plekken aan haar zevendaags avontuur overgehouden. "Ik raakte de weg kwijt, ik viel naar beneden... en viel in slaap. Ik sliep, sliep, sliep", liet Michèle Riotton optekenen tijdens een interview met de krant Le Parisien. Zeven dagen en zes nachten lang zat Riotton vast beneden in een ravijn, nabij haar huis in het Alpendorp Armoy. Pas zaterdag werd ze teruggevonden. Omdat ze de hoop op een mirakel ondertussen opgeborgen hadden, hadden de reddingsdiensten de officiële zoektocht al afgeblazen.
Tijdens een zoekactie van buurtbewoners werd ze uiteindelijk door een man opgemerkt. Volgens dokters heeft ze aan haar avontuur onder meer enkel wat kneuzingen en schaafwonden overgehouden.
De vrouw wist naar eigen zeggen te overleven op twee koekjes die ze bij zich had en regenwater. "Ik veegde mijn gezicht af met mijn hand en likte vervolgens het water van mijn hand", vertelt ze. Op de vraag hoe ze de koude zo lang kon trotseren, antwoordde Riotton: "Weet je, wij, bergmensen, hebben sterke zenuwen en lichamen." Verder zegt de oude vrouw het gedrag van dieren nagebootst te hebben. "Als een egel heb ik me opgerold", zegt ze.
Boswandelingen zijn eventjes niet meer aan haar besteed, luidt het nog. "De bossen zijn gedaan voor mij. Ik kan ze zelfs niet meer zien."
Natascha Kampusch werd tot 200 keer per week geslagen door ontvoerder
Natascha Kampusch werd tot 200 keer per week geslagen door ontvoerder
Natascha Kampusch, hier tijdens de opnamen van het Duitse tv-programma 'Beckmann'.
Natascha Kampusch, de Oostenrijkse die acht jaar door haar kidnapper
in een kelder werd vastgehouden, beschrijft in haar nieuwe autobiografie
de mate van het misbruik waarvan ze het slachtoffer werd. Zo werd ze
tot 200 keer per week geslagen en moest ze vastgeketend aan haar
ontvoerder slapen.
Kampusch, nu 22 jaar oud, werd op tienjarige leeftijd onvoerd door
Wolfgang Priklopil en bracht vervolgens jaren door in zijn kelder. In
haar autobiografie '3,096 Tage' - de titel verwijst naar de duur van
haar gevangenschap - vertelt ze hoe ze samen met haar kidnapper moest
slapen terwijl ze aan hem was vastgeketend. Ze werd bovendien verplicht
om halfnaakt te werken als huisslavin en moest haar haren afscheren.
Het
boek komt deze week in de handel en zou haar zo'n 1,2 miljoen euro
opleveren. "Ik voel me nu sterk genoeg om het verhaal van mijn
ontvoering te vertellen", zegt Kampusch.
"Hij haatte het als ik huilde" In
het boek doet Natascha pijnlijk gedetailleerd uit de doeken hoe
Priklopil, die ze als 'Maestro' of 'Heer' moest aanspreken, haar
vertelde: "Je ben niet langer Natascha. Je behoort nu aan mij toe." Ze
zegt hoe de man haar zo hard sloeg dat ze haar beenderen brak. "Hij
haatte het als de pijn me deed huilen", schrijft ze. "Vervolgens greep
hij me bij de keel, sleurde me mee naar de gootsteen, duwde mijn hoofd
onder en kneep mijn luchtpijp dicht tot ik bijna het bewustzijn
verloor."
Omhelzingen Kampusch beschrijft ook
de trauma's die ze opliep door het gebrek aan menselijk contact. "Ik
was en bleef een kind, en ik had troost nodig", klinkt het. "Na enkele
maanden onder de grond vroeg ik dus aan mijn kidnapper om me te
omhelzen. Dat was moeilijk. Ik raakte in een claustrofobische paniek als
hij me te stevig vastpakte. Na een tijdje vonden we toch een manier, zo
dat ik me kon voorstellen om liefdevol en zorgzaam te worden
aangeraakt."
Priklopil dwong haar ook om bij hem in bed te
liggen. "Toen ik veertien jaar was, bracht ik voor het eerst de nacht
door boven de grond. Ik lag stijf van de schrik op zijn bed toen hij
naast me kwam liggen en mijn handen met plastic handboeien vastbond. Ik
mocht geen kik geven. Toen ik zijn adem tegen mijn nek voelde, bewoog ik
zo weinig mogelijk. Mijn rug, die bont en blauw was geslagen, deed
zoveel pijn dat ik er niet op kon liggen, en de boeien sneden in mijn
huid. Maar het was hem niet om seks te doen: de man die me had
opgesloten en geslagen, wou gewoon iemand om te knuffelen."
Zelfmoordpogingen "Ik
wist dat ik mijn hele leven niet zo zou kon leiden", schrijft de
Oostenrijkse. "Ik zag maar één uitweg: mezelf van het leven beroven."
Kampusch ondernam verschillende zelfmoordpogingen, tot zich op 23
augustus 2006 een andere uitweg aandiende: Kampusch kon op die dag
ontsnappen aan haar ontvoerder. Toen hij te weten kwam dat de politie
hem zou arresteren, pleegde Priklopil (44) zelfmoord door zich onder een
trein te werpen.
De publicatie van de biografie komt voor de
Oostenrijkse autoriteiten op een zeer slecht moment, nadat een
parlementslid beweerde dat de politie tips negeerde die Kampusch'
opsluiting hadden kunnen verhinderen. (hlnsydney/tw)
De Duitse tv-talkshow 'Beckmann' brengt op maandag 6 september om 22u45 op ARD een interview met met Natascha Kampusch.
Dé carnavalstad van België, Aalst, heeft volgend jaar voor het eerst
geen echte prinsenverkiezing. Eén van de twee kandidaten trok zich na de
inschrijvingsperiode terug, zodat na een verkiezing met één kandidaat
de 29-jarige Kristof Devos tot Prins Carnaval 2011 gekroond zal worden.
Het
stadsbestuur deelt maandag droogweg mee dat "de enige rechtsgeldige
kandidaat Kristof Devos is en dat het reglement en de methode
ongewijzigd blijven". Zijn rivaal Patrick Janssens (35) gooide op 26
augustus de handdoek in de ring. Volgens kranteninterviews "omdat hij
zijn spaargeld niet wil geven aan een verloren zaak". Janssens zag het
niet meer zitten omdat Devos het gros van de sponsors wist te strikken
en zijn achterban afkalfde.
Stadsbestuur bestudeert reglement Carnavalsstad
Aalst zat met een probleem omdat de inschrijvingsperiode al sinds 1
augustus afgesloten was. Het stadsbestuur bestudeerde de voorbije weken
het recent goedgekeurde reglement. Er blijkt echter geen opening te
vinden, waardoor de enige kandidaat dan maar de winnaar zal worden.
Met
de vrees dat na een wijziging van het wedstrijdreglement de overblijver
wel eens naar de Raad van State zou kunnen trekken, koos de stad eieren
voor haar geld.
Edward Nino Hernandez is officieel de kleinste man ter wereld.
Een 24-jarige Colombiaan is nu officieel de kleinste man ter wereld.
Edward Nino Hernandez meet 70 centimeter en weegt net geen 10 kilo. Hij
is niet meer gegroeid sinds zijn tweede levensjaar.
Hernandez volgt Pingping op als kleinste man ter wereld. Deze Chinees
overleed op 12 maart en was 4 centimeter groter dan de Zuid-Amerikaan.
Pas nu 'ontdekten' de mensen van het Guinness recordboek de kleine man
uit Colombia.
"De dokters hebben ons
nooit kunnen vertellen waarom Edward zo klein is gebleven", zeggen zijn
ouders. "Toen hij werd geboren, mat onze zoon 38 centimeter en woog hij
anderhalve kilo. Specialisten aan de universiteit van Bogota
onderzochten hem tot hij drie jaar was, maar toen hadden ze geen
belangstelling meer in onze zoon".
Edward
laat zich intussen de belangstelling rond zijn persoontje welgevallen.
"Ik ben gelukkig omdat ik uniek ben", zegt hij. Kennissen noemen hem een
vriendelijke jongeman. Hij zegt graag te reizen, hoewel hij nog nooit
uit z'n land is geweest.
Hernandez heeft ook al een vriendin. Ze heet Fanny, is achttien jaar en anderhalve meter groot.
Het
ziet er evenwel naar uit dat het liedje van Edward Nino Hernandez rap
zal uitgezongen zijn. Wanneer de Nepalees Khagendra Thapa Maga op 14
oktober 18 jaar wordt, zal hij wellicht de titel van kleinste man
overnemen. Hij is op dit moment amper 56 centimeter groot en alsdusdanig
de kleinste tiener op de aardbol.
Huiselijk geweld neemt toe en dat treft niet enkel vrouwen. Vier op
de tien slachtoffers zijn van het mannelijke geslacht, zo toont een
nieuw Brits rapport aan. Vaak worden deze heren niet of nauwelijks
gehoord.
De studie, uitgevoerd door een organisatie voor meer Gelijkheid, toont
aan dat mannelijke slachtoffers vrijwel volledig genegeerd worden door
het justitiële stelsel. Politie en magistraten hechten weinig geloof en
negeren vaak de mannelijke benarde situatie.
Vervolging De
organisatie baseert zijn cijfers op het aantal gemelde slachtoffers en
de statistieken van de British Crime Survey. Volgens het rapport werden
in de periode 2008-2009 meer dan 41.000 mannen vervolgd voor huiselijk
geweld, maar slechts 2.700 vrouwen. Meer dan de helft van de mannelijke
slachtoffers beweert echter ernstige schade te lijden.
Tweede klas Het
rapport komt er als tegenreactie op nieuwe rechterlijke richtlijnen in
Engeland. Daarin staat dat het huiselijk geweld hoofdzakelijk bestaat
uit geweld van mannen tegen vrouwen. De organisatie betreurt dat
getroffen mannen als tweede klas-slachtoffers worden aanzien.
Riverdance is een theatershow van traditionele Ierse tapdans, gekenmerkt door snelle bewegingen van de benen waarbij lijf en armen onbeweeglijk blijven.
Riverdance had als eerste uitvoering de pauzevoorstelling van het Eurovisiesongfestival 1994 op 30 april. Daar was ook het koor Anúna bij betrokken. De reacties waren zo positief dat er een complete avondvullende uitvoering van werd gemaakt.
In november 1994 werden in Dublin kaarten verkocht voor de eerste avondvullende show van Riverdance. De première was in het Point Theatre op 9 februari 1995 met in de bezetting Michael Flatley en kampioene Irish Dancing Jean Butler. De muziek was gecomponeerd door Bill Whelan. De show liep vijf weken en was helemaal uitverkocht.
Riverdance wordt nog steeds over de hele wereld uitgevoerd. Elk productiebedrijf is genoemd naar een Ierse rivier. Dat zijn Boyne (in Noord-Amerika), Avoca en Foyle (in Europa) en Corrib (in het Verre Oosten). Riverdance werd ook uitgevoerd bij de openingsceremonie van de Special Olympics in 2003; Lynn Hilary was hierbij de hoofdzangeres.
Er is veel kritiek geweest op Riverdance vanuit de traditionele culturele gemeenschap, omdat het de Ierse traditie slechts als voorbeeld gebruikte, en de muziek nieuw was en niet traditioneel. Er werden ook "gemengde" dansen uitgevoerd (Amerikaans tapdansen, ballet, en ook jazz werden gebruikt; de ritmische structuur van veel van de muziek heeft zijn wortels in de ingewikkelde polyritmiek uit Oost-Europa). Het artistieke niveau was echter erg hoog, met ontwerpers, choreografen, dansers en musici van wereldklasse.
Door Riverdance werden Ierse dans en muziek in korte tijd populair over de hele wereld. De belangstelling voor dansscholen nam sterk toe, nieuwe musici wilden traditionele Ierse muziek uitvoeren en de belangstelling voor de Ierse cultuur steeg tot ongekende hoogte.
Velen kwamen echter tot de ontdekking dat het publiek niet zozeer belangstelling had voor de Ierse cultuur en traditie waar Riverdance op was gebaseerd, als wel voor het spektakel van de eerste theatershow, of zelfs imitaties van de muziek ervan en de mengvormen van de dansen. Veel van de enthousiaste nieuwe musici verdwenen weer na de ontdekking dat voor traditionele Ierse muziek oefening, kunde en volharding nodig zijn. Hetzelfde gold elders, zoals op dansscholen.
De mening van de traditionele Ierse culturele gemeenschap was zo ongeveer dat Riverdance een aantrekkelijk en kundig gemaakt stukje Broadway-theater was; het leverde een enorme bijdrage aan de populariteit van de Ierse kunst en cultuur in de wereld, maar de veranderingen die het daarin teweegbracht zaten veel van de oorspronkelijke deelnemers niet lekker. Maar zelfs de grootste tegenstanders moesten toegeven dat de show een aanzienlijke geldstroom richting Ierse kunst en cultuur teweegbracht.
Gustave Franciscus De Smet 1877 - 1943 was een Vlaams kunstschilder
Gustave De Smet 1877 - 1943 was een Vlaams kunstschilder
Gustave Franciscus De Smet (Gent, 21 januari 1877 Deurle, 8 oktober 1943) was een Vlaams kunstschilder. Samen met Constant Permeke en Frits Van den Berghe behoort hij tot de grote drie van het Vlaamse Expressionisme. Hij signeerde zijn werken vaak met Gust. De Smet.
Zij vormden, voor en na de Eerste Wereldoorlog, de tweede kunstenaarsgroep van de Latemse Scholen, aan de Leie te Sint-Martens-Latem. Gustave De Smet was, in deze groep, wel de kunstenaar die het langst onder kubistische invloed werkte. Hij werd de schilder van het Vlaamse vrolijke leven, in sereen sterke composities.
De Smet werd geboren als zoon van de huisschilder-decorateur en fotograaf Jules De Smet. Gustave had een 4 jaar jongere broer, de impressionistische Léon De Smet. Beiden volgden de Gentse Academie. Terwijl Gustave eerder onregelmatig volgde, was Léon een schitterend student.
Een impressionistisch stilleven van Gustave De Smet is aan een recordprijs van 148.100euro verkocht.
De Smet trouwde in 1898 met Gusta Van Hoorebeke en bleef in Gent wonen. Eerst in 1908 volgde hij zijn broer Léon naar Sint-Martens-Latem. Daar ging hun aandacht eerder uit naar het impressionistische luminisme van Emile Claus, die in het nabijgelegen Astene verbleef, in zijn villa Zonneschijn. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, week Gustave met zijn gezin en zijn vriend Frits Van den Berghe uit naar Nederland. Van 1914 tot 1922 verbleven zij te Amsterdam, te Hilversum, te Laren en te Blaricum. In Nederland leerde hij zowel het Duitse als het Hollandse expressionisme kennen, waarbij de Franse schilder Henri Le Fauconnier een voortrekkersrol speelde. Dit betekende het grote keerpunt in zijn kunst.
In 1922 keerde hij naar België terug, om samen met Frits Van den Berghe bij Permeke in te trekken, te Oostende. Toen had hij toch al de Sélection-beweging op gang gebracht, met de Brusselse kunstkenners André de Ridder en P.G. Van Hecke. Na enige maanden trok hij weer naar zijn Leiestreek en in 1923 ging hij in Bachte-Maria-Leerne wonen en daarna in Afsnee, om zich tenslotte in 1927 in Deurle te vestigen.
Zijn expressionisme, met de eigen kubistische inslag, had op dat moment een hoogtepunt bereikt, met zijn circus- en kermistaferelen, zijn accordeonspelers en zijn evocaties van dorp en huis, doordrenkt van zijn specifiek coloriet. Op dat ogenblik stond zijn expressieve kracht mijlenver van de visie van zijn broer Léon.
Het voormalige woning en werkruimte van Gust De Smet, er is nu een klein museum ondergebracht. Je ziet er werken van Gust De Smet uit de periode 1915 tot aan zijn dood (1943).
De Smet overleed op 66-jarige leeftijd te Deurle. In reactie op De Smets dood zei Permeke: "Hij was nooit klein." De Smets woonhuis wordt bewaard als lokaal museum.
In het Nederlandse Breda zijn dit weekeinde meer dan 4.000
roodharigen van over de hele wereld samengekomen. De vijfde editie deed
het daarmee beter dan de vorige uitgaven.
Vandaag beleefde het evenement een hoogtepunt met de traditionele
groepsfoto op de Markt in de stad. Verder waren er lezingen over de
wetenschappelijke betekenis die aan rood haar wordt toegekend, een
modeshow voor roodharigen en een expositie van werk van jonge
kunstenaars in de Grote Kerk.
De initiator van het evenement,
kunstschilder Bart Rouwenhorst, was zeer te spreken over het verloop van
de dag. "Ik ben hier ooit mee begonnen als een kleinschalig
kunstproject, het is fantastisch om dit evenement nog elk jaar groter te
zien worden".
Het regent babyfeesten: een feest om een zwangerschap aan te
kondigen, een feest om de moeder te overladen met geschenken én nu nog
een feest waarop het geslacht van de baby plechtig wordt aangekondigd.
Nergens anders dan in de Verenigde Staten een trend, of wat dacht u.
Om het geheel een beetje spannender te maken weten soms ook de
aanstaande ouders nog niet wat het geslacht van de baby is. Het
hoogtepunt van het feest is dan ook wanneer De Envelop wordt opengemaakt
en het geslacht, voor de zekerheid geschreven op de achterkant van een
echografie, wordt voorgelezen voor de verzamelde vrienden en familie.
Wie
dan teleurgesteld is over het geslacht van de baby, heeft geen tijd om
bij te komen. Felicitaties, (goed bedoeld) advies, aanbiedingen voor
tweedehandskledij en gefluisterde geheimen komen jouw richting uit.
Anderen
pakken het anders aan, en schakelen een vertrouwenspersoon in die een
plaatselijke bakker het geslacht laat verbergen in de taart die niet weg
te denken is van Amerikaanse feestjes.
Sommige ouders weten het wel, en verstoppen hints in zelfgebakken cupcakes of zakjes met popcorn.
Britse
sites als The Guardian berichtten over de trend, met als onderliggende
boodschap: "Laten we voor een keer de Amerikaanse vrienden niet na-apen,
en deze trend aan ons voorbij laten gaan." Eerlijk gezegd: dat lijkt
ons geen slecht idee. (br.hln)
Duizenden Japanse scholen zetten walvissenvlees op menu
Duizenden Japanse scholen zetten walvissenvlees op menu
In Japan hebben duizenden schoolkantines walvissenvlees op het menu
staan. Dat blijkt uit een onderzoek van het Japanse persagentschap Kyodo
News. Nochtans geldt er een internationaal verbod op de commerciële
walvisvangst.
Van de 30.000 basisscholen en colleges in Japan hebben er zo'n 5.300 hun
leerlingen minstens een keer walvissenvlees voorgeschoteld in de
periode van april 2009 tot maart 2010.
In de jaren '60 en '70
werd walvissenvlees erg vaak gegeten in Japan, maar sinds het verbod op
commerciële walvisvangst en een daling in het aanbod was het langzaamaan
van het menu verdwenen. Nu Japan zijn walvisvangst weer opgedreven
heeft, maakt het vlees een comeback in de schoolkantines.
Eeuwenoude traditie Het
Japanse Onderzoeksinstituut voor de walvisachtige, dat de walvisvangst
voor wetenschappelijke doeleinden controleert, verkoopt walvissenvlees
aan de gemeenten, die daarmee de schoolkantines bevoorraden, aan een
derde van de marktprijs, weet het Japanse persagentschap.
Het
internationale moratorium op walvisvangst geldt alleen voor commerciële
doeleinden. Japan gaat onder het mom van wetenschappelijk onderzoek
gewoon door met de jacht op de zeezoogdieren, maar het vlees wordt
uiteindelijk doorverkocht aan winkels en restaurants.
Volgens de Japanse autoriteiten heeft het land recht op de walvissenjacht omdat het gaat om een eeuwenoude traditie.
