183 - HET M A A AN D A G BROOD WAAR BLIJFT DE BURGERZIN EN HET RESPECT VOOR MENS EN DIER? GONE WITH THE WIND?
838
183 - HET M A A N D A G BROOD
*
*
VOOR SLECHT ZIENDEN, GOED ZIENDEN, BLINDEN EN VOORAL VOOR ZIJ DIE ZIENDE BLIND ZIJN
*
Maandag 22 juni 2020
gisteren
De Standaard Online(15:37:10)
Van Ranst over honderden feestvierders op Flagey: ‘Lijkt een bevrijdingsfeest terwijl de strijd nog woedt’
*
Het Nieuwsblad(15:37:12)
Viroloog Marc Van Ranst niet te spreken over feestje met honderden mensen in Brussel: “Het leek wel op een kleine versie van Tomorrowland, compleet onverantwoord”
*
BusinessAM.be(15:37:19)
Spanje weer open voor toeristen
@destandaard
Van Ranst over honderden feestvierders op Flagey: ‘Lijkt een bevrijdingsfeest terwijl de strijd nog woedt’
*
demorgen.be 9:00 PM · Jun 2
Zijn onze kerncentrales voldoende beschermd tegen een zware vliegtuigcrash?
Engie Electrabel bekijkt samen met nucleaire waakhond FANC hoe het zijn kerncentrales beter kan beschermen tegen crashes met zware types vliegtuigen...
Theo Francken MP Retweeted 15h ()
@SvenPletincx
Nooit gedacht dat Leopold II zijn excuses ging komen aanbieden in de studio van #7dag
-
@Ecolo
Faisons le choix de mettre la #santé
👩🏽🔧
au centre, de prendre soin de l'#environnement
Herb
, mais aussi de nous ouvrir aux nouvelles façons de vivre nos vies grâce au #télétravail
👨🏼💻
, au droit à la déconnection
🧘🏿♀️
ou à une nouvelle #mobilité
🚴🏽
...
Green heart
Choisissons notre horizon.
Translate Tweet
Jun 20, 2020·
Duitsland worstelt met opflakkerend virus
De vleesfabriek van Tönnies in Westfalen, het epicentrum van de virusopflakkering in Duitsland
1.331 besmettingen met het nieuwe coronavirus vloeiend voort uit vleesverwerkingsreus Tönnies in de deelstaat Noordrijn-Westfalen. Toch komt daar voorlopig geen nieuwe lockdown.
Er komt voorlopig geen nieuwe lockdown in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen. Dat kondigde Armin Laschet, de minister-president van de deelstaat, zondag aan tijdens een persconferentie. De aankondigi**ng komt er na een uitbraak van het coronavirus bij Tönnies, een groot vleesverwerkend bedrijf.
Laschet benadrukt dat hij niet koos voor een nieuwe lockdown omdat alle gevallen te herleiden zijn naar de vleesfabriek van Tönnies. 'Een nieuwe lockdown kunnen we niet uitsluiten, maar zolang we er alles aan doen om te voorkomen dat er meer mensen besmet raken, kunnen we beter andere doelgerichte maatregelen nemen', aldus de minister-president.
*
*
Nieuwste Peilingen Le Soir –VTM- HLN
21-06-2020, 00:03 Geschreven door guido van alphen
Her Vlaams Belang blijft de grootste, maar SPA-BRUIS overstijgt lichtjes de overige slapjanussen…
-
Waardeloos Europa?
22-06-2020, 00:10 Geschreven door Guido van Alphen
Voor dit Europa geldt stilaan hetzelfde als voor dit België: hou ermee op!
Voor dit Europa geldt stilaan hetzelfde als voor dit België: hou ermee op! €750 miljard bijeen gescharreld door de ‘Lijders’…/… Voor dit Europa geldt stilaan hetzelfde als voor dit België: hou ermee op!
Horeca: consumenten-gedrag tart alle verbeelding
Vacantiejobs in de Bouw zijn harder dan ooit nodig
Covid-19 wereldwijd her-uitgevonden. Vooral in Trumpia
Zomerweer, hier of elders. Keihard.
*
*
IK PROBEER AAN VOLKSVERHEFFING TE DOEN. NIET AAN VULGAIR CHAUVINISME
ALS ER AL IETS MELDENSWAARD ZOU ZIJN , ZIT HET ONDERGESNEEUWD ONDER DE PROPAGANDISCHE LEUGENTAAL
*
DROLVAN DE VADERLANDSCHE BROL
*
Leefloon !!!! Wat is er nu van aan? Gisteren volgens de VRT waren dat er 400.000 die €400 per maand gingen bijkrijgen vanwege Corona. Zojuist gehoord in De Kranten Commentaren dat er slechts 200.000 van hen zijn, en dat het slechts om € 200 per maand zou gaan.
Entre les deux, mon cœur balance……
Of zijn de Bazen boven Bazen van de VRT bang geworden voor nóg slechtere resultaten voor de vrienden bij de nu wel onafwendbare verkiezingen?
-
Leefloon. Hoe moeten we dat verstaan? Staatsmanna, omkoopgeld boven-op het (zwart verediende) klusjesgeld dat de meesten van hen bijverdienen?
Moment, Walter. Even navragen bij Neef, chef-de-buro bij een Welzijnswerk in de omgeving. Antwoord, op een eeuwig zwijgen. Tja, wisten ze ook wel en al langer dan van vandaag. Mo wawilde? ’t Is Brussel die de lakens uitdeelt. En wie hen iets durft te zeggen, vliegt aan de deur.
Nee, de brave gast sprak hier van ‘de deur’, maar van ’t gat van de timmerman… Allemaal biechtewaar, want zelf dweept die gast als op vrijersvoeten, diep gemeend met die Anuna DeWever van de klimaat hype….
COVID-19 & werkloosheid
*
Modegroep FNG uit Mechelen, moederbedrijf van Brantano, wil tot 47 winkels sluiten: 287 jobs bedreigd
Vandaag om 09:45 door krs
De directieraad van FNG heeft zopas bekendgemaakt dat de groep boven onder meer Brantano en Fred & Ginger gebruik zal maken van de procedure van gerechtelijke reorganisatie om haar Belgische activiteiten te reorganiseren.
De voorgenomen herstructurering houdt ook een intentie in tot collectief ontslag en de sluiting van maximaal 47 winkels over verschillende Belgische merken. Deze intentie tot collectief ontslag kan leiden tot het ontslag van maximaal 287 medewerkers in België. Een herstructurering is nodig om met een sterker bedrijf de activiteiten op een duurzame manier te kunnen voortzetten, klinkt het in Mechelen
Ook de tentoonstelling 'Het geheugen van Congo' in het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika werd een tijd geleden gezien als voorbeeld van de Belgische blackouts.
Qui oubliera enfin les fusillades où périrent tant de nos frères, les cachots où furent brutalement jetés ceux qui ne voulaient plus se soumettre au régime d’une justice d’oppression et d’exploitation. (Patrice Lumumba 1960, Leopoldstad)
Het koloniale verleden beroert momenteel de gemoederen en dat is eigenlijk geen nieuw gegeven. Zo werden enige tijd geleden nog de aanwezigheid van een standbeeld van Leopold II en een tentoonstelling in het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika, ‘Het geheugen van Congo’, gezien als voorbeelden van Belgische blackouts. Het museum diende trouwens gedekoloniseerd te worden. Ook lokale overheden staan bloot aan druk. De voltallige gemeenteraad van Vilvoorde besliste recentelijk, op voorstel van de PVDA, om het portret van Leopold II te verwijderen uit het stadhuis. De gemeenteraad wilde op deze wijze het beleid van Leopold II in Congo aanklagen. In november 2019 kwam te Gent een werkgroep van de stad voor het eerst samen om te bespreken hoe Gent wil omgaan met het koloniale verleden van België. Her en der ziet men dergelijke platformen ontstaan.
Verwijdering of contextualisering?
Enkele jaren geleden inventariseerde het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika de protesten tegen bepaalde koloniale relicten. In bepaalde gevallen stelde men vast dat er sprake was van een bekladden of beschadigen van een monument. In andere gevallen pleitte men voor een contextualisering.
Het verwijderen van koloniale gedenktekens werd en wordt blijkbaar niet overal overwogen. Wel verdwijnen nu en dan ‘storende’ beelden. Een gekend voorbeeld is het Congo-monument in het Brusselse Jubelpark. Dat monument kwam er na het overlijden van Leopold II en werd opgericht ter herinnering aan de rol van de Belgen in Congo. Hier komen we terecht bij Baron Dhanis, een Belgisch koloniaal officier die onder meer actief was tijdens de zogeheten ‘Congo-Arabische oorlog’, een strijd tussen de troepen van de Belgische koning Leopold II en Arabische slavenhandelaren. De verwijzing naar de rol van de Arabieren in de slavenhandel zorgde in 2005 zelfs voor politieke controverse en een parlementaire tussenkomst.
Opsplitsing van Afrika
Misschien is de huidige protestgolf een goed moment om even dieper in te gaan op een eerder minder gekende conferentie, namelijk de conferentie van Berlijn die eind 1885 samenkwam en waar 15 landen (ook de Verenigde Staten) de verdeling van Afrika onder de toenmalige grootmachten regelden. Deze koloniale conferentie samengeroepen op verzoek van Portugal leidde tot de opsplitsing van Afrika. Zeker Duitsland, Frankrijk en Engeland waren geïnteresseerd in een deel. Koning Leopold II kreeg er Kongo Vrijstaat (overdracht naar België in 1908) in handen.
De opsplitsing van dit continent met potlood en lat (kijkt u maar naar de landsgrenzen) hield helemaal geen rekening met de bevolking. Op economisch vlak werd het een waar wingewest. Na de handel in ivoor zorgde zeker de rubberhandel voor een belangrijke inkomstenstroom. De overdracht in 1908 werd door Leopold II zeer handig opgezet. Er werden strikte voorwaarden opgelegd (zie de Koninklijke schenking) waardoor zijn erfopvolgers rekenen konden op enkele zekerheden. Leopold II richtte ook twee maatschappijen op, namelijk de ‘Union Minière du Haut Katanga‘ (metalen) en de ‘Forminière’ (hout en diamanten). Het leverde aardig op.
ontwrichting van de inheemse samenleving
Het kolonialisme gekenmerkt door een paternalistische houding, dat geweld niet schuwde, zorgde voor de ontwrichting van de inheemse samenleving. Burgeroorlogen en koloniale oorlogen zorgden decennialang voor ware slachtpartijen. Congo was en bleef een wingewest. Het einde van de koloniale periode verliep evenmin vlekkeloos. De rondetafelconferentie en de Dipenda in 1960 (men vreesde eigenlijk voor een onafhankelijkheidsoorlog zoals in Algerije) droeg in zich de kiemen van vele problemen.
Worstelen met het koloniale verleden
Vanaf de tachtiger jaren van de vorige eeuw kreeg de koloniale en postkoloniale periode terecht meer en meer aandacht. De positieve benadering moest plaatsmaken voor een negatievere benadering. Voorstellen om portretten dan wel niet te verwijderen, maar toch te voorzien van een ‘aangepaste tekst’, circuleren dan ook regelmatig. In de discussies wordt dan steevast gewezen op het gebrek aan gevoeligheid. Anderen hebben het dan weer over een ‘politiek correcte beeldenstorm zonder eind tegen onze geschiedenis en onze cultuur’. Nu en dan wijst men ook op een geïmporteerde roep om publieke excuses en reparatie omtrent de koloniale geschiedenis. Men koppelt immers de vraag om over te gaan tot schuldbekentenis soms aan materiële consequenties.
Ook Nederland worstelt met zijn koloniale verleden. De Amsterdamse J.P. Coenschool veranderde van naam wegens het koloniale verleden van Coen (Gouverneur-generaal van de Verenigde Oost-Indische Compagnie). De school definieert zich immers als buurtschool, met vele nationaliteiten en culturen. De naam J.P. Coenschool paste niet langer: ‘Daar voelen wij ons niet meer senang (prettig, blij) bij’, aldus de directrice van de onderwijsinstelling. Jur van Goor, historicus, die een biografie over Coen schreef, ziet het allemaal anders en nuanceert. Coen is kind van zijn tijd. Coen schuwde inderdaad, indien nodig, geweld niet. Hij was echter ook een manager en vooral een politicus, die de basis legde voor de Verenigde Oost-Indische Compagnie.
Woorden doen ertoe
Plannen om over te gaan tot een naamsverandering van het Mauritshuis en het verplaatsen van het borstbeeld van Johan Maurits van Nassau-Siegen uit de foyer van het Mauritshuis in Den Haag zorgden voor protest en een behoorlijk dispuut. Men verklaarde de verwijdering verwijzende naar ‘de groeiende maatschappelijke discussie’ en de ‘grotere bewustwording over het slavernijverleden van Maurits’. Tegenstanders gaven toe dat hij in Brazilië betrokken was bij slavenhandel, maar onderstreepten dan weer dat hij ook voor godsdienstvrijheid en goed onderwijs had gezorgd. Het museum kreeg het verwijt dat het de rol van Johan Maurits van Nassau-Siegen ‘wegpasteuriseerde’.
Het komt een museum echter niet toe de geschiedenis te herschrijven
In het Tropenmuseum te Amsterdam werd dan weer onderzocht hoe men, in een gewijzigde context, met taal diende om te gaan. Men stelde de vraag of ‘bepaalde woorden nog van deze tijd zijn’. Dit resulteerde in een taalgids: Woorden doen ertoe: een incomplete gids voor woordkeuze binnen de culturele sector. In concreto komt het er op neer dat in de catalogus van de musea de gewraakte termen (sic) zichtbaar blijven, ‘alleen worden er soms andere woorden gebruikt om de objecten of afbeeldingen te beschrijven in begeleidende teksten. Er wordt niks weggenomen, alleen iets toegevoegd.’ Critici betoogden dat het hier om taalfnuiken gaat waarbij, in voormeld geval, het eigenlijk om de dekolonisatie van het museum gaat. Het komt een museum echter niet toe de geschiedenis te herschrijven.
Feiten vs. pamfletten
De Nederlandse stichting Civis Mundi boog zich over dit verleden dat als politiek incorrect gebrandmerkt wordt en vrij moeizaam wordt verwerkt, en bracht enkele overwegingen samen in een jaaruitgave. De studie is interessant omdat deze zowel rechtsfilosofen als historici betrekt. Ingegaan wordt op het verwerkingsproces, de wijze van beoordeling en nagegaan wordt hoe diverse landen omgaan met dit verleden. Hierbij wordt o.a. gefocust op de waarden en normen die gehanteerd worden bij de oordeelsvorming.
De postmoderne mens raakt echter moeilijk los uit het heden en is geneigd dit heden, op het vlak van waarden en normen, als ultieme maatstaf te hanteren. Het resultaat van deze tunnelvisie is een vaak verwarrende oordeelsvorming over dit verleden.
De Nederlandse (emeritus) hoogleraar Piet Emmer ergerde zich enige tijd geleden aan de manier waarop men soms naar het verleden kijkt en frauduleuze geschiedschrijving niet schuwt. Niet gespeend van de nodige feitenkennis, stort men zich in pamflettistische beuzelarij. Hij pleitte voor een aanpak die niets schuwt, maar die wel het zwart-wit denken achter zich laat.
Historische constructie
In een interessante masterscriptie maakt historicus Davy Verbeke (UGent, 2011) duidelijk hoe ons beeld van de kolonisatie grotendeels gevormd wordt door het tijdsgewricht waarin wij leven en hoe het koloniaal collectief geheugen van België een historische constructie is die doorheen de tijd ook in de Belgische media naar voor werd gebracht.
Het wegnemen van portretten, standbeelden of schilderijen zijn leuke eenmalige stunts, dat wel. Maar het is beter en belangrijk, zonder schroom de kennis van dit verleden te verfijnen en uit te dragen. Historici houden dan ook terecht regelmatig pleidooien om de kennis van het verleden zelf aan te vullen met een onderzoek naar de wijze waarop deze kennis tot stand is gekomen en/of dienstbaar is gemaakt binnen een specifieke sociale, culturele en politieke ruimte.
Politieke instabiliteit, landroof en uitbuiting blijven schering en inslag
De geschiedenis van dit continent eindigt echter niet met het afsluiten van de koloniale periode. Financiële belangengroepen, al dan niet gesteund door lokale politieke corrupte leiders en dito aanhangers, internationale strategische allianties en hebberige aandeelhouders zuigen, zonder schroom, Afrika verder leeg. Het mondiale krachtenspel plaatst de bevolking op de tweede plaats. Bepaalde Afrikaanse leiders hebben de plaats van de koloniale plunderaars ingenomen. Politieke instabiliteit, landroof en uitbuiting blijven schering en inslag. Ook dit verdient aandacht.
288 - DOORBRAAK GEZONDSHEIDSZRG VERDIENT BETER WEGENS DE PANDEMIE HRFERALISEREN IS DE KLOK 170 JAAR TERUGDRAAIEN. EN TOEN BESTONDEN ER NOG GEEN MONDM SKERS
Een spook waart door de Wetstraat — het spook van de her-unitarisering van het gezondheidsbeleid. Bevoegdheidsversnippering en gebrek aan ‘eenheid van commando’ zou de coronacrisis alleen maar erger gemaakt en mensenlevens gekost hebben. ‘Zeker in de woonzorgcentra’ (Maggie De Block in De Tijd, 14 juni). Daarom moet de gezondheidszorg weer in handen van de centrale regering komen, zeggen de herunitaristen. Laten we de gammele grondslag van hun kreupel besluit tegen het licht der feiten houden.
Woonzorgcentra
Dat minder mensen aan Covid-19 gestorven hadden kunnen zijn, wie durft het tegen te spreken? Maar die vermijdbare sterfte is niet exclusief Belgisch. Geen enkel land was optimaal voorbereid op de Covid-19-pandemie. Overal is er wel iets misgelopen — in België kennelijk iets meer dan elders.
In sommige woonzorgcentra hebben zich inderdaad drama’s voltrokken. Omdat de bewoners dicht bij elkaar wonen en een hoge leeftijd en vaak wankele gezondheid hebben, kon het coronavirus er ongemeen hevig toeslaan en was hoge mortaliteit niet te voorkomen. Ook in onze buurlanden en zelfs het aanvankelijk voor zijn ‘alternatieve’ aanpak bewonderde Zweden, resideerde 35 tot 50 procent van de Covid-19-doden in een verzorgingshuis. Ons hoge sterftecijfer in de woonzorgcentra toeschrijven aan de federale staatsinrichting of de bevoegdheid van de deelstaten (voor de erkenning en financiering), zoals tussen herunitariserende regels te lezen of horen valt, gaat (te) kort door de bocht.
Negen ministers
Symptoom en symbool van de ‘complexe’ en ‘verwarrende’ bevoegdheidsverdeling en het feit dat ‘onze staatsstructuur niet efficiënt is’, zijn de ‘negen ministers van Volksgezondheid’. (Wat tussen aanhalingstekens staat, komt uit de pers.) In feite zijn het er ‘maar’ acht. Philippe De Backer, de federale minister van Digitale Agenda en nog wat meer, neemt ter wille van zijn occasionele opdracht voor ‘Taskforces Testing en Shortages’ deel aan de vergaderingen van de Interministeriële Conferentie Volksgezondheid, maar is er geen lid van en niet bevoegd voor het gezondheidsbeleid.
Aangezien het gezondheidsbeleid is opgedeeld tussen de federale overheid en de drie gemeenschappen, zouden vier ministers volstaan. Omdat in het stadsgewest Brussel de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) de instellingen beheert die zich niet tot de Vlaamse of de Franse Gemeenschap bekennen, willen we de vijfde er nog bijnemen.
Dat het er niettemin acht zijn, komt omdat 1. de GGC met twee ministers, één van elke taalgroep, vertegenwoordigd wil zijn; 2. de Franse Gemeenschap een deel van haar bevoegdheid voor gezondheidszorg heeft overgedragen aan het Waals Gewest en de Franse Gemeenschapscommissie in Brussel (COCOF); 3. de Franse gemeenschapsregering haar restbevoegdheid voor het gezondheidsbeleid over twee ministers spreidt.
Niet de federale structuur op zich is niet efficiënt, wel de institutionele architectuur van ‘Francofonië’.
Samengevat: Wat minister Wouter Beke in Vlaanderen in zijn eentje doet, daar heeft ‘Francofonië’ vier ministers voor nodig. Niet de federale structuur op zich is niet efficiënt, wel de institutionele architectuur van ‘Francofonië’. Dat men bezuiden de taalgrens het Waals Gewest niet wil laten opgaan in de Franse Gemeenschap, zoals het Vlaams Gewest in de Vlaamse Gemeenschap is opgegaan, kan geen reden zijn om het gezondheidsbeleid te herunitariseren.
Duitsland
Vier, vijf of acht: veel verschil maakt het eigenlijk niet. Duitsland (80 miljoen inwoners) heeft zeventien ministers die gezondheidsbeleid voeren, Zwitserland (8 miljoen inwoners) zevenentwintig. Beide federaal ingerichte staten hebben de coronacrisis efficiënt aangepakt: 8.856 sterfgevallen in Duitsland, 1.678 in Zwitserland (stand 18 juni). Aan het aantal ministers kan het dus niet liggen, en dus ook niet aan de federale staatsinrichting — integendeel.
Juist de federale inrichting heeft eraan bijgedragen dat Duitsland beter door de coronacrisis is gekomen dan andere landen. Dat poneerden de professoren Thomas König (universiteit van Mannheim) en Lars Feld (universiteit van Freiburg) in Die Zeit (11 mei). Waarom daar wel en in België niet?
Subsidiariteit
Ook in Duitsland zijn de beleidsbevoegdheden gespreid, maar dan wel volgens het subsidiariteitsbeginsel en met een heldere afbakening en verantwoordelijkheid.
Op de eerste lijn in de coronacrisis stonden en staan de ruim honderd grote en middelgrote steden en de bijna driehonderd Landeskreise, zeg maar federaties van kleinere steden en gemeenten. Die hebben elk een gezondheidsdienst, samen goed voor 17.000 medewerkers. Deze Gesundheitsämter staan in en hebben ervaring met onder meer contactopsporing. Dat is een operatie die wij helemaal uit de grond hebben moeten stampen. Ze hebben een cruciale rol in het indijken van lokale infectiehaarden.
Op de tweede lijn stonden en staan de deelstaten (Länder). Die zijn bevoegd voor de bescherming tegen infectieziekten en de bestrijding van epidemieën. Zij hebben het gros van de crisismaatregelen genomen. Hun minister-presidenten voeren het commando, elk in zijn deelstaat, en overleggen om de violen gelijk te stemmen. (kanselier Angela Merkel neemt, zoals vorige woensdag nog, deel aan het overleg als moderator, om de standpunten op één lijn te krijgen)
Op de derde lijn stond en staat de Bondsregering. Zij komt alleen in actie wanneer er sprake is van een ‘epidemische toestand van nationale draagwijdte’, zoals wettelijk is bepaald. Het komt het parlement toe die toestand vast te stellen. Dat is voor deze coronacrisis gebeurd. Daardoor kon de Bondsregering algemene, in de wet opgesomde maatregelen nemen. Onder meer een inreisverbod in heel Duitsland.
Zesde staatshervorming
Niet de bevoegdheidsverdeling an sich is het ‘Belgische probleem’, maar het gebrek aan helderheid ervan. De aanvaring tussen Vlaams minister Beke en federaal minister De Backer in de Interministeriële Conferentie Volksgezondheid over de bevoegdheid voor contactopsporing is daar een pijnlijke illustratie van.
Bij de zesde staatshervorming (2011-2012) en de uitbreiding van de gezondheidszorgbevoegdheid van de deelstaten is uitdrukkelijk bepaald dat de federale overheid bevoegd blijft voor ‘het crisisbeleid wanneer een acute pandemie dringende maatregelen vereist’. Zo staat het in de toelichting bij het desbetreffende voorstel van bijzondere wet.
crisisbeleid geen exclusieve bevoegdheid van de federale overheid
In zijn advies over dat voorstel heeft de Raad van State er evenwel op gewezen dat dit crisisbeleid geen exclusieve bevoegdheid van de federale overheid kan zijn. En dat in geval van een pandemie ook de deelstaten maatregelen kunnen nemen in hun bevoegdheidsdomeinen. Indien het de bedoeling is het crisisbeleid uitsluitend bij de federale overheid te leggen, is het aangewezen dat uitdrukkelijk in de bijzondere wet te bepalen, zei de Raad van State.
Crisisbeleid
Bovendien, ging het advies verder, verdient het aanbeveling te preciseren wat onder ‘crisisbeleid’ wordt verstaan. ‘Heeft dit enkel betrekking op bijvoorbeeld noodplanning, het opzetten van een coördinerende crisiscel (die al dan niet bestaat uit vertegenwoordigers van de verschillende betrokken overheden en kan optreden ten aanzien van de verschillende overheden), enz, of ook op het nemen van concrete maatregelen, ook al behoren die tot de materiële bevoegdheid van andere overheden dan de federale overheid?’, staat er letterlijk.
De toenmalige ‘institutionele meerderheid’, dit wil zeggen: de partijen van de regering-Di Rupo (socialisten, liberalen en christendemocraten) en de groenen, hebben gemeend de aanbevelingen van de Raad van State niet te moeten volgen. In de bevoegde Senaatscommissie hebben zij weliswaar erkend dat ook de deelstaten maatregelen kunnen nemen, maar ook gesteld: ‘De federale overheid is elk geval bevoegd voor de coördinatie en het beheer van een crisissituatie met betrekking tot een pandemie.’ Is het verkeerd in ‘coördinatie en beheer’ een synoniem te zien van ‘eenheid van commando’? En was het verkeerd van Wouter Beke te menen dat contactonderzoek onder het beheer van een crisissituatie valt?
Mondmaskers
Van een overheid die bevoegd is voor het crisisbeleid bij een acute pandemie mag worden verwacht dat zij zich op een dergelijke crisis voorbereidt. Niet zo onze federale overheid.
De vernietiging van de laatste voorraad mondmaskers, in november 2018, is genoegzaam bekend. Niet de vernietiging is het probleem, wel het verzuim een nieuwe voorraad aan te leggen. Minister De Block zegt dat dit in lopende zaken niet mogelijk was, maar dat is een drogreden. De regering-Michel is pas op 22 december 2018 in lopende zaken gegaan. Bovendien begint goed bestuur met de bestelling van nieuwe mondmaskers vóór beslist wordt de oude te vernietigen.
Van schuldig verzuim getuigt eveneens dat er geen wetgevend kader is voor crisisbeleid bij pandemie
Van schuldig verzuim getuigt eveneens dat er geen wetgevend kader is voor crisisbeleid bij pandemie. De wet van 16 oktober 2009 geeft de federale regering volmachten om bepaalde gezondheidszorgmaatregelen te nemen. Dit evenwel enkel bij een griepepidemie of -pandemie, niet bij een andere. Om lockdownmaatregelen te kunnen nemen, heeft de regering, als nood- of kunstgreep, de wet op de civiele veiligheid van stal moeten halen — een wet die na de gasexplosie in Gellingen (2004) is gemaakt om de hulpverlening bij rampen te verbeteren.
Tot besluit
Uit de coronacrisis blijkt in genen dele dat er reden is de gezondheidszorg te herunitariseren. Integendeel: Dat de federale overheid tekort is geschoten, wijst eerdere in de omgekeerde richting. Het Duitse model kan tot voorbeeld dienen en navolging strekken, ook wat de stedelijke en bovengemeentelijke gezondheidsdiensten betreft.
Reden is er wel om het advies van de Raad van State ter harte te nemen en helder te regelen welke aspecten van crisisbeleid bij pandemie federaal en welke deelstatelijk zijn.
287 - DOORBRAAK KAREL VAN DE WALLE VAN AAN DE ANDERE OEVER DE ONDERGROND VAN DE HANH NAAR LA MEEE PATRIE ZOWEL BIJ REYNDERS ALS BIJ DE TWEE MICHELS EN DE GEHELE MR-OPEN VLD
287 - DOORBRAAK KAREL VAN DE WALLE VAN AAN DE ANDERE OEVER
*
Zondag 21 juni 2020
*
Charles de Gaulle, Waalse hoop tegen flaminganten
de Gaulle wordt dit jaar drie keer herdacht. Hij werd 130 jaar geleden geboren. Hij stierf 50 jaar geleden. En daarbovenop viert Frankrijk de 80ste verjaardag van zijn ‘Appel van 18 juni 1940’. Wat betekende die 18 juni in België? Was hij een groot man? En wat blijft er van het gaullisme over?
Luc Pauwels vroeg het gisteren aan de Franse filosoof Alain de Benoist en vandaag aan de Vlaamse journalist en Frankrijk-kenner Alain Mouton (Trends).
Waalse beweging
Heeft De Gaulle invloed gehad op de Belgische politiek?
‘Zeker wel. Vooral in de periode kort na de Tweede Wereldoorlog binnen de Waalse beweging. De Gaulle was de icoon van het verzet tegen de Duitse bezetter. De Waalse beweging beschouwde zichzelf als één van de belangrijke vertegenwoordigers van het verzet in België. Het toeval wil dat de wallingantische organisatie Wallonie Libre werd opgericht op 18 juni 1940. Wallonie Libre stond dicht bij het latere verzet tegen de Duitse bezetter. En 18 juni was net de datum dat Charles de Gaulle vanuit Londen zijn legendarische radio-oproep deed om de strijd verder te zetten.
De wallinganten waren maar emotionele rattachisten
In België zaten we bovendien met de Koningskwestie. Dit stimuleerde het wallingantisme dat vreesde voor een Vlaamse dominantie in België. Men pleitte op een Waals Congres in oktober 1945 in eerste instantie voor een aanhechting bij Frankrijk. Daarna werd er “realistischer” gestemd voor een federalisme in België. De wallinganten waren maar emotionele rattachisten en hoopten dat De Gaulle als sterke man in Frankrijk een gebaar richting Waalse bevolking ging stellen. Maar Frankrijk heeft zich altijd gehoed om zich te mengen in de binnenlandse aangelegenheden van België. Althans toch voor zover we weten…
Tweede element: België was in de naoorlogse periode een trouwe NAVO-bondgenoot en als stichtend lid van talrijke Europese organisaties een voortrekker van de Europese eenwording. De Gaulle stond op een andere lijn en liet dat graag merken. Dat zorgde regelmatig voor spanningen met de Belgische regering.’
Waalse liberalen
Zijn er bijvoorbeeld in de MR mensen die een beroep doen op het gaullisme?
‘Vandaag niet meer, denk ik. Wel in de jaren 80 en 90, ten tijde van Jean Gol (1942-1995). Hij profileerde zich als zeer pro-Frans en was eigenlijk een neogaullist. Niet enkel Fransgezindheid op zich, maar ook de rest van de erfenis van Charles de Gaulle. De Franstalige liberalen zijn altijd uitgegaan van de nood aan een sterk staatsgezag en controle over de instellingen. Een vergeten element in de reden waarom de MR als enige Franstalige partij in 2014 in een federale regering stapte heeft net te maken met dat etatisme. Het was de kans om allerlei figuren uit eigen rangen in de overheidsinstellingen te benoemen. Dat is vintage gaullisme. Van de generatie-Didier Reynders en vader en zoon Michel is bekend dat ze 4goede contacten4 hebben met Parijs. Tijdens de financiële crisis zou zeker Reynders de Franse bancaire belangen niet hebben gehinderd. Maar dat is geen neogaullisme, eerder francofilie.’
Neogaullisme
En hoe ziet dat neogaullisme er in Frankrijk uit? Wat rest daarvan bij de Républicains?
De huidige generatie presidenten waagt zich niet meer aan referenda
‘Het neogaullisme was gebaseerd op een twee pijlers: de nationale soevereiniteit en het principe van de sterke president als leider met een directe band met de bevolking. De opvolgers van de gaullistische partij van De Gaulle (RPR, UMP, vandaag Les Républicains) hebben die principes erg uitgehold. Ten eerste door een zeer pro-Europese en supranationale houding. Dat heeft geen voeling meer met het oude gaullisme. Ten tweede is de figuur en functie van de president nog altijd zeer machtig. Maar De Gaulle had een truc om telkens weer via een referendum de bevolking achter zich te scharen. De huidige generatie presidenten waagt zich niet meer aan referenda.
Anno 2020 proberen verschillende politici de erfenis van Charles de Gaulle te claimen. Tot huidig president Macron toe. Hij bezocht vorige maand in het departement Aisne de plaats waar toenmalig kolonel De Gaulle in de zomer van 1940 een tankslag verloor. Alle Franse presidenten na De Gaulle hebben geprobeerd zijn grandeur te instrumentaliseren en zich eigen maken. Maar dat lukt niet echt bij Macron. Op zijn statieportret staat Macron aan zijn bureau in het Elysée. Op tafel liggen ostentatief twee boeken. Deel 1 en 2 van De Gaulles memoires. Velen vonden dat belachelijk.
Les Républicains is een kleine partij geworden die zich amper nog beroept op de gaullistische erfenis. De partij die dat nu het meest doet is paradoxaal genoeg het Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen. Zij verwijst regelmatig naar De Gaulle die vocht voor Franse grootheid en nationale eenheid. Dit is paradoxaal omdat het Front National, de voorganger van het RN, werd opgericht door felle tegenstanders van Charles de Gaulle. Aanhangers van het Vichy-regime, oud-kolonialen uit Algerije die De Gaulle heeft laten vallen. In zijn memoires schrijft Jean-Marie Le Pen dat hij De Gaulle zag na het einde van de Tweede Wereldoorlog en dat het in zijn ogen een lelijke kerel was. Die aversie voor De Gaulle is bij de nieuwe generatie van het RN weg.’
Wat stelt die partij van Nicolas Dupont-Aignan voor, Debout la République, nu Debout la France?
‘Zeer weinig. Hij zit geprangd tussen het Rassemblement National en Les Républicains. De man wordt in Frankrijk niet echt ernstig genomen. Laat staan daarbuiten.’
Quebec
Wat weten we precies over de belangstelling van De Gaulle voor Wallonië? Is er een parallel te trekken met zijn interesse voor een “Quebec libre”?
Sommige Walen hadden inderdaad gehoopt dat De Gaulle naar Luik zou komen
‘Sommige Walen hadden inderdaad gehoopt dat De Gaulle naar Luik zou komen (waar men ook nu nog elk jaar 14 juli viert, de Franse nationale feestdag) en daar “Vive la Wallonie libre!” zou roepen. Dat is nooit gebeurd, om twee redenen. Ten eerste was zijn kreet “Vive le Quebec libre” een provocatie van een oude man die graag keet wou schoppen. In Europa lagen de diplomatieke verhoudingen gevoeliger.
Ten tweede kent De Gaulle zijn geschiedenis goed. Hij weet dat de Franse interesse verder ging dan louter het Franstalige deel van de zuidelijke Nederlanden. De haven van Antwerpen was het doel, niets anders. Enkel Wallonië aanhechten had weinig zin in zijn ogen.
Al zegt hij wel tegen zijn minister Alain Peyrefitte dat “een democratische Waalse meerderheid gehoord moest worden indien ze naar Frankrijk lonkte.” De Gaulle zag in België een constructie van de Britten. Dat zei hij ook in volle woorden: “België is een Engelse uitvinding om de Fransen te pesten.”
Nog een weetje: in de brieven aan zijn moeder tijdens de Eerste Wereldoorlog had De Gaulle het als jonge officier soms over België. Hij vond het Belgisch leger maar niets. “Te veel beïnvloed door flaminganten,” beweerde hij. En dat terwijl De Gaulle zelf Vlaamsewortels had, vermits zijn familie uit Rijsel kwam. Hij is ook daar geboren. Sommigen beweren dat zijn familienaam doorheen de eeuwen een verbastering en verfransing was van het Vlaamse “Van de Walle”. Het zal je lot maar wezen.’
182 - HET ZONDAG BROOD ALS HEMELREIKER EEN ZONDAGS RONDBLLIK VAN HET BRUGSE VRIJE OVER DE CONDROZ NAAR DE BLOEDEIGEN GAVERSTGREKE
2233
182 - HET ZONDAG BROOD
*
*
VOOR SLECHT ZIENDEN, GOED ZIENDEN, BLINDEN EN VOORAL VOOR ZIJ DIE ZIENDE BLIND ZIJN
*
Zondag 21 juni 2020
**
Burgemeester van Brugge Dirk Defauw neergestoken, toestand slachtoffer stabiel
Gisteren om 12:58 door jve
Kort na de middag werd Dirk De Fauw (CD&V), burgemeester van Brugge, neergestoken. Het incident zou gebeurd zijn in zijn advocatenkantoor. Zijn toestand is stabiel.
**
*
Hoe de steekpartij tot stand kwam, is nog niet duidelijk. Het parket bevestigt de feiten en wil de dader vervolgen voor poging tot moord. De dader werd opgepakt. Het parket communiceert later vandaag over de precieze omstandigheden. Uur
Niet gezegd: zaak van de Drie G’s? De man was Burgemeester, dus in dienst van de Overheid. Ook leerkrachten zijn in dienst van de Overheid. In Overheidsdienst mogen geen tweede ‘jobs’ voorkomen. Toch niet in het Onderwijs. In de politiek mag dat blijkbaar wel. Politiek staat dus boven de Wet. Waarom moeten er dan nog Wetten zijn? O, Walter, ‘k weet het al. Wetten zijn gewoon werkzekerheid voor advocaten en politiekers.
Drie jonge Waalse boeren zochten een nieuwe markt voor hun pover betaalde aardappelen. Hun artisanaal Belgische chipsmerk ‘Les Chips de Lucien’ - naar hun Vlaamse grootvader - ligt in 500 Carrefours, Delhaizes en Intermarchés. ‘Op elke ton verkochte aardappelen verloren we 95 euro. Er moest iets gebeuren.’
Een anonieme loods aan de rand van een industrieterrein in Mettet, tussen Dinant en Charleroi. Achter een deur, met daarop een bordje ‘Atelier de la Pomme de Terre’, schuilt de ‘micro-chipsmakerij’ van drie neven, de landbouwers Thomas Cnockaert (34), Stany Obin (29) en Antoine Van den Abeele (27). Van daaruit weten ze de aardappelen die ze in deze hoek van de Condroz verbouwen te slijten.
Cnockaert, een enthousiaste dertiger, gidst ons door het atelier, langs machines in blinkend inox. Aan de ene kant staat een container vol zanderige aardappelen, aan de andere kant een machine die de verse chips - licht gezouten, paprika, peper en gemengde kruiden - doseert en verpakt. Tussenin worden de aardappelen machinaal gewassen, geschild, gesneden, gefrituurd, gekruid en gedroogd. In een gezapig tempo van duizend pakjes per dag.
Traditie
'Een investering met zeven cijfers', zegt Cnockaert. Een stevig bedrag voor drie jonge landbouwers. Maar veel keuze hadden ze niet. ‘Een jonge kerel die de akkers en de boerderij van zijn vader erft, zet die voort’, zegt Cnockaert in het benepen kantoortje naast het atelier. ‘Aan die traditie ontkom je niet. Maar je kan er wel mee spelen en variëren. Om dat goed te doen moet je de vinger aan de pols hebben bij de eind-consument.'
'We verbouwen op onze 500 hectaren samen elk jaar 22.500 ton aardappelen. Die leveren we aan grote producenten van diepvriesfrieten: Lamb Weston, Farm Frites, McCain, Ecofrost en Agristo. Als teler blijf je altijd anoniem. Nooit krijg je feedback over je product. Dat wilden we anders.’
" Eerlijke, lokale voeding, dat spreekt steeds meer consumenten aan. We zijn ook ecologisch: onze velden liggen minder dan 3 kilometer van ons atelier. "
Thomas Cnockaert
Oprichter Les Chips de Lucien
Maar er was ook een economische noodzaak. De aardappelprijs bengelt de jongste jaren rond 150 euro per ton, terwijl een ton de boeren ongeveer 125 euro kost aan plantgoed, bewerking van de akkers, verwerking, magazijnen, enzovoort. De prijs is ook volatiel en onvoorspelbaar. In slechte seizoenen zakt hij onder de kosten. De voorbije maanden stortte de markt ook nog eens in door de coronacrisis. ‘De prijs staat op 30 euro per ton. Op elke ton die we verkopen, verliezen we 95 euro. Er moest iets anders komen.’
Het besluit een eigen chipsmerk te ontwikkelen, dateert al van twee jaar geleden, maar nu blijkt het de voorzienigheid zelve. ‘Het gaat traag’, zegt Cnockaert. ‘We zetten nog maar 1 procent van onze oogst om in chips. Ons product ligt in 500 winkels in Wallonië, vooral Delhaize, Carrefour en Intermarché. Elke dag verwerken we duizend kilo aardappelen. Ter vergelijking: bij Croky is dat 200.000 kilo.’
Croky
Maar de drie neven willen dat hun chipsmerk meer wordt dan een nieuwe Croky of Lay's. ‘Om ons te onderscheiden moesten we het artisanaal aanpakken: geen smaakversterkers of bewaarmiddelen, 100 procent natuurlijke ingrediënten. Onze chips bevatten 15 procent minder vet en geen kankerverwekkende acrylamide - eigen aan de klassieke chips - doordat ze op lage temperatuur gefrituurd zijn. Eerlijke, lokale voeding, op artisanale manier gemaakt, dat spreekt steeds meer consumenten aan. We zijn ook ecologisch: onze velden liggen niet verder dan 3 kilometer van ons atelier.’
" Eerst moesten we de warenhuisketens overtuigen. Daarna winkel per winkel veroveren. "
Thomas Cnockaert
Oprichter van Les Chips de Lucien
Om de techniek onder de knie te krijgen ging Cnockaert een jaar gratis werken in een Zuid-Franse chipsfabriek. Ook commercieel en logistiek was de onderneming een serieuze ‘tour de force’, zegt hij. ‘We hebben de warenhuisketens moeten overtuigen ons een kans te geven. Eerst moet je bij het hoofdkwartier langs. Heb je de mensen daar mee, dan moet je winkel per winkel veroveren. Elke filiaal-manager heeft de vrijheid te weigeren.'
Ondanks hun pittige prijs, 2,30 euro voor een zakje van 125 gram, sloegen Les Chips de Lucien aan. In de eerste vier maanden na de lancering in december bestelden bijna alle winkels bij. 'We hebben nu een jonge West-Vlaming aangetrokken om de Vlaamse markt op te gaan. En er zijn nog extra handen nodig, boven op de tien mensen die al voor ons werken. Onze dagen beginnen om halfvijf en eindigen om halftien. Dat kan je even volhouden op je ondernemersdrive, maar niet te lang.’
PAPRIKA
Cnockaert wijst op het zwart-wit beeld op de verpakking: een boer op zijn tractor. ‘Dat is mijn grootvader Lucien Van den Abeele’, zegt hij. ‘Ook hij was de zoon van een landbouwer. Maar hij had zeven broers en twee zussen, en er was simpelweg niet genoeg landbouwgrond in Vlaanderen. Daarom verhuisde hij in 1960 van Kruishoutem naar hier. Wat wij doen is net hetzelfde: op zoek gaan naar een manier om de boerenstiel voort te zetten. Dit is dus ook een eerbetoon aan onze grootvader.'
Vandaag zes uur
Dodelijk ‘tumult’ na racistische betoging ergens in La Douce France: 6 slachtoffers, waarvan minstens 3 dodelijk. Messteken. Geen racistische motieven. Dader gevat. Blijkt, na gender onderzoek, ’n jongeman te zijn, geen Jonge Dame. Sporenonderzoek is volop aan de gang. En neen, de dader was geen VBëer, anders hadden wij U dat wel gemeld…
-
Weersvoorspelling: mottig, maar met veel uitleg. Bij ons volop zon. Prachtige dag in het vooruitzicht.
-
8 uur
Den Trump is de Kiescampagne ingezet. Ergens, om te beginnen in Oklabama. Weinig volk. Stoeft op z’n eigen om dat vuile Chinese virus te hebben onder de knie gekregen te hebben maar noemt verzetters tegen politiegeweld gewoon schoten. De schurk !!!! Dank zij hem komen er nu rijke gelukkige jaren vol bloeiende economie. Wel niet mooi van hem om zo zijn tegenkandidaat, Joe Biden, zoals U weet, te kleineren….Zou deze zelf, evenmin als wijzelf, ooit doen. Trump heeft geen greintje respect in heel zijn lomp lijf, hoe gewichtig en gemaakt hij ook doet.
* RECHT VAN NADENKeN & SPREKEN.....
*
Uitgeverij Doorbraak, met name de Hoofdredacteur Pieter Bauwens, pleegde gisteren een hoofdartikel waarin de stemming onder het voetvolk heel scherp wordt geanalyseerd.
De Grondwet van dit apenland? Net hetzelfde als wijlen de Tsjeefer Leo Tindemans die in de Praatbarak dreigde de Koning het ontslag van zijn Regering te gaan aanbieden, omdat de Grondwet ‘geen vodje papier’ was, - of als de Vlaams Nationalisten allang zeggen, dat de Grondwet buiten eigenst is gesteld door al de overige regenboog kleuren partijen. Het gaat hem om de Macht en om de Poen…
Vandaag
-Johan Cardoen neemt afscheid als directeur van het VIB omwille van zijn ziekte, MS
‘MS domineert mijn leven. Dat moet ik erkennen. Maar het is zeer moeilijk te aanvaarden'
**
Johan Cardoen neemt afscheid als directeur van het VIB omwille van zijn ziekte, MS.
Een vreemde tinteling in zijn been was de eerste prik die de ziekte MS uitdeelde. Maar hij ging gewoon door. Op de racefiets en als de bio Tech ondernemer voor wie vier uur slaap volstonden. Vandaag worstelt de afscheidnemend directeur van het Vlaams Instituut voor Biotechnologie met rolstoel en rollator. ‘Op Strava zie ik mijn vroegere fietsmakkers. En dan denk ik: godverdorie.’
Elke dag stapt hij (62) hetzelfde rondje, meestal in de voormiddag, als hij nog niet te vermoeid is. Hij wandelt van de woonkamer naar de eetplaats, dan door naar de keuken en zo via de hal de woonkamer weer in. Dat is precies 11 meter. En dan begint hij opnieuw. ‘Ik ben hier twee weken geleden mee begonnen. Mijn record is twaalf rondjes. Het doel is nu dertien. Dertien rondjes kunnen stappen, met stok maar zonder rollator. It makes my day.’ Hij wijst op de rollator die naast hem staat. ‘Daar wil ik van af.’
Meten, weten, nooit opgeven: dat is zijn motto. ‘Ik heb biologie gestudeerd. Ik ben en blijf een wetenschapper. Mijn vrouw wordt er soms zot van. Ik wil alles kwantificeren: hoe snel ga ik de trap op, en gaat dat beter dan gisteren? En eergisteren? Zij zegt: laat het toch los. Maar het is sterker dan mezelf. Ik kom uit een wereld van tellen en rekenen. Nu moet ik leren omgaan met een enorm onbekende factor, met onvoorspelbaarheid
…..
*
De Standaard Online (11:23:57)
‘De dag dat je partij samenwerkt met Vlaams Belang knip ik de banden door’
*
VRT NWS (11:23:59)
"Fake news" en "Kung Flu-virus": Trump herlanceert campagne met bekende recepten en voor minder gevulde zaal
*
De Tijd (11:23:59)
Zuhal Demir: 'Koninklijke liefde voor Leopold II is rem op debat'
*
@Assita_Kanko (NV-A)
Racisme is verwerpelijk en moeten we bestrijden. Maar symboolpolitiek is heel gemakkelijk en lost niets op. Een eenzijdig debat dat alle zwarten als slachtoffers en alle blanken als daders vooropstelt klopt ook niet.
En moet de EU zich echt bezighouden met Zwarte Piet en kapsels?
*
DE MORGENSTOND
HEEFT GOUD IN DE MOND
***
*
IK PROBEER AAN VOLKSVERHEFFING TE DOEN. NIET AAN VULGAIR CHAUVINISME
*
ALS ER AL IETS MELDENSWAARD ZOU ZIJN , ZIT HET ONDERGESNEEUWD ONDER DE PROPAGANDISCHE LEUGENTAAL
*
DROLVAN DE VADERLANDSCHE BROL
*
*It makes my day…
U las het hier vandaag helemaal bovenaan. Spierverlamming. Erg voor de man zelf en meteen dubbel zo erg voor zijn gezin. Omdat die niets anders kunnen dan toezien zonder fundamenteel iets te kunnen doen. Dan nog liever langzaam aan blind worden… En hopen dat daardoor het getal uw nog te gaan dagen niet afneemt. MS-sers op leeftijd zien en horen beter, maar als ik mocht kiezen…
De Witte Stok, de rollator, ‘Knetterende Letteren’: alles wat je hartje begeert. Hier in dat vernepen hoekje van De Gavers, doodlopend tegen de Express Weg en Den IJzeren Weg, beiden zo druk als in de drukke stad: echt een hemelhuis. ’n Huisje net zo gezellig als dat Hutje op de Heide met die berk ervoor… Heb niks te kort of teveel. Kinderen die het veel te druk hebben met hun eigen leven en hun eigen zaken….
“n Levens-partnerinnetje om ‘U’ tegen te zeggen, ’n knap 6 maand oud herdershondje. En, niet te vergeten, mijn dakvenster met bijhorend scherm op de hele wereld. ’n Armzalig pensioentje als kromgewerkte zelfstandige. Maar wawilde? Alles is beter dan helemaal niets. Zaaien naar de zak. Nog geleerd van ons Ma.
Als ’t weer wat meezit, vlieg ik er soms wel eens uit. Met de scooter. Merk Roll Royce. Liefst, het bruggetje over de Express-weg over, recht in de boerenbuiten van te lande.
-
En wat nog het mooist is, is dat hier geen kwibussen rondlopen met aardappelmesjes in de zakken, lijk in Slechten Dries bij Brugge. Heb, net vóór het middagritje op WTV een kwartier lang de reportage kunnen volgen. Ongelofelijk lang uitgesponnen. Alle mogelijke gissingen, reporter na reporter. Mooie défilé van alle soorten meestal vrouwelijke ‘schepenen’ van alle mogelijke partijen, uitgenomen het Vlaams Belang.
Hoe zou dat toch komen?
Mijn vrouwtje verstond het ook niet. Ze zal het eens navragen bij TVG: zijn er dan in heel Brugge alleen boerenpaarden en koetsiers om te bezoeken, en geen enkele Vlaams Belanger? Heb geargumenteerd dat het waarschijnlijk lag aan dat andere VRT-bericht van een paar dagen terug. Wete nog? Elke ‘leefloner’ die als Loon om te Leven € 1400 per maand belastingvrij op zijn rekening gestort krijgt, is in de shit geraakt door dat Chinees virus en krijgt nu voorlopig € 200 meer per maand… Vandaar dat de Vlaams Belangers die dat niet graag zien gebeuren, niet voor de camera mogen komen…
-
En ja voor ik het vergeet: vergeet AUB de 3 Kruishoutemse boerenzonen niet die in de Walen-pays nu chips maken. Ouden die al in onze streken zijn doorgedrongen? Achiels Chips.
Steun de nostalgie en Uw medemens: help de Waalse industrie er weer bovenop. Want, waar er gewerkt en gezweet wordt; daar is de West-Vlaming van dichtbij bij betrokken…
Vroeg of laat zal dat zijn invloed hebben op ‘de transfers’. En wie weet, ook op onze pensioenen…
286 - DOORBRAAK HET IBERISCH SCHIEREILAND TIJDENS CORONA ONDER DE MICROSCOOP HOE VOOR HET OOG VAN DE HELE WEREELD DIT APENLAND ZIJN BURGERS BEHANDELT IN TIJDEN VAN HOGE NOOD
286 - DOORBRAAK HET IBERISCH SCHIERILAND ONDER DE MICROSCOOP
‘Al enkele jaren verblijven we in februari, maart, april in Almuñécar, op 80 km van Malaga in Zuid-Spanje. Dit jaar is alles anders gelopen. Wegens Covid-19 en de daaropvolgende lockdown hebben wij vijf weken letterlijk ‘vast’ gezeten en konden we niet thuis geraken.
Hoe de overheid dit afgehandeld heeft is een verhaal apart. Hierbij ons dagboek. Belangrijk is de opeenvolging van data en feiten en de planning van de overheid of BuZa. Ik beperk me hier enkel tot de ervaring met de overheid .
Volledige lockdown
2 februari :aankomst in Spanje
13 maart: premier Sánchez kondigt een volledige en zeer strenge lockdown af: scholen, winkels, horeca, stranden gaan dicht. Eén persoon mag één keer per week naar de dichtstbijzijnde winkel Alle andere verplaatsingen zijn verboden.Ook wandelen is niet toegestaan.
De Guardia Civil, de politie en het leger controleren zeer streng of iedereen de lockdown verplichtingen naleeft.
Op overtredingen staan zware boetes. We besluiten al snel dat we onze tijd daar niet gaan uitzitten en proberen weg te geraken..
14 maart: We nemen contact met onze reisorganisatie, maar er is geen plaats meer voor een retour naar Vlaanderen.
Laconiek
Alle Belgen die in het buitenland verblijven, moeten zich registeren op de website van BuZa. Na een 20 tal uren proberen moeten we de Belgische ambassade in Madrid en het consulaat in Alicante contacteren. Zij worden ons verdere contactpunt. Alle contact verloopt via mail.
Dit is een belangrijk gegeven, want omdat telefonisch contact niet mogelijk is, loopt de communicatie eenzijdig, stroef, oppervlakkig en onpersoonlijk.
25 maart: We krijgen een eerste brief van ambassadeur Marc Calcoen om zich ‘voor te stellen’. De boodschap die hij meegeeft is vrij laconiek:
Alle toeristische verblijven moeten dicht vanaf 26 maart.
Transport over de weg nog mogelijk, Trein of busverbindingen niet mogelijk . Nog vluchten vanuit Madrid met Iberia en Vueling vanuit Barcelona en Madrid richting Brussel.. Wel repatriëringsvluchten voorzien vanuit Canarisch eilanden .
Waar verblijven we dan verder ? We kunnen gelukkig een regeling treffen met onze vriend/huisbaas en mogen nog blijven. Maar hoe geraken we weg? Auto? Huurwagen? Mag niet, te ver of je moet een geldig ticket hebben voor een terugvlucht vanuit Malaga. Taxi? Taxi’s mogen maar beperkt rijden en met maximaal één passagier. Geen ticket, geen taxi.
Zijn er nog vluchten? Vanuit Madrid ( 500 km) of Barcelona (950 km ) zou het nog lukken…. maar je moet er geraken.
-
Treinen of bussen in het binnenland? Deze rijden door de crisis zeer onregelmatig en zijn dus onbetrouwbaar .
wachten op BuZa en het consulaat in de hoop dat zij een repatriëringsvlucht kunnen regelen
Dan maar proberen een lijnvlucht te boeken? We geraken echter niet tijdig en veilig in een luchthaven en daarom besluiten we om te wachten op BuZa en het consulaat in de hoop dat zij een repatriëringsvlucht kunnen regelen. We blijven mails sturen naar het consulaat in Alicante.
-
We proberen ook nog eens om telefonisch in contact te komen met de ambassade in Madrid. Maar dat wordt een koude douche: ‘Heeft u een dak boven het hoofd ? Heeft u eten ? Zo ja, dan blijft u daar best zitten tot nader order.’ Het net sluit zich, we voelen ons heel erg gevangen én beetgenomen.
Grof, vernederend, teleurstelling.
25 maart: Verwarring ! Die dag krijgen we een brief van het consulaat in Alicante: ’Er is een terugvlucht op 27 maart vanuit Estland ,via Malaga/Brussel met luchtvaartmaatschappij Nordica. Kostprijs 350 euro/pers’.
Bij navraag is de maatschappij al twee jaar failliet en is er op het vluchtschema hoegenaamd geen landing voorzien in Brussels Airport. Wat is het nu? De timing is verkeerd en de informatie klopt niet
Op 28 maart horen we minister van Buitenlandse zaken Goffin ’s ochtends op Radio 1: ‘Ik zal geen enkele Belg verblijvend in het buitenland in de steek laten ‘. Goed zo. Maar de luchthaven van Malaga gaat dicht. Het net wordt nog meer dicht getrokken
Foute informatie
We geraken moedeloos en sturen nog meer mails naar de ambassade en het consulaat. We vragen of de vliegtuigen die aan de grond staan in Brussel niet kunnen ingezet worden, zo blijven die mensen toch aan het werk?
Telkens krijgen we hetzelfde antwoord: ‘Het consulaat beschikt over beperkte mogelijkheden. Wij hebben niets voorzien. Wij hebben niet meer informatie.’
En dan komt er nog meer foute info vanuit Alicante : ‘Met autoverhuurbedrijf Hertz geraak je terug thuis.’ Of nog beter : ‘Indien men u komt ophalen vanuit België , geraak je terug.’ Ook dit is klinkklare onzin en berust op foute informatie. De grenzen zijn dicht, je kan niet vanuit België naar Spanje reizen.
Via Schiphol?
Op 29 maart om 22 h 00 krijgen we een mail van het consulaat in Alicante: ‘De ambassade van Nederland organiseert vluchten vanuit Alicante naar Schiphol. U kan morgen 30 maart om 14 h 00 mee. Er zijn nog enkele plaatsen vrij. Inschrijven vanavond vóór 22 h 30’.
In die tijdspanne lukt het niet. Er is geen enkel transport beschikbaar om tijdig in Alicante (450 km) te geraken .
Op 2 april ontvangen we een brief van de Ambassadeur Marc Calcoen met een verwijzing naar de brief van de Nederlandse ambassade Marc : ‘Tot nu toe, was het omwille van administratieve formaliteiten niet mogelijk om burgers van andere EU-lidstaten mee te nemen, we hebben toch een mogelijkheid gegeven via Alicante. Spijtig zijn er mensen niet geraakt omwille van de transportproblemen naar de luchthaven’
Ik wens u verder veel sterkte in deze moeilijke momenten.
‘Ik ben me bewust dat de transportmogelijkheden steeds beperkter zijn. Er zijn nog vluchten vanuit Madrid en Barcelona, ik wil gewoon vermelden dat ze nog bestaan. Ik wens u verder veel sterkte in deze moeilijke momenten.’
Onkunde, pesterijen, cynisme.
Op 8 april krijgen we een mail van het consulaat: ‘Op dit moment zijn er geen terugvluchten geprogrammeerd. De beslissing over repatriëringsvluchten wordt in België genomen.’ Alle hoop is weg, we zitten vast. België beslist .
9 april: We vernemen dat Brussels Airlines terug vliegt vanaf 10 mei, we kopen 2 tickets met vertrek op 11 mei. De vlucht wordt twee dagen later gecanceld. We kopen opnieuw tickets voor vertrek op 16 mei, ook deze worden gecanceld .
10 april: Het is Semana Santa in Spanje. Via de familie in België vernemen we dat een Belgische bus operator terugreizen organiseert vanuit Benidorm. Hoe geraken we daar ? Na veel vraag- en zoekwerk vinden we uiteindelijk een taxi met de noodzakelijke vergunning en kunnen we onze retour busreis naar België boeken.
Geen nieuws meer van BuZa
Op 16 april vertrekken we ’s nachts met de taxi naar Benidorm, 500 km ver. Onderweg zijn er nogmaals controles door de Guardia Civil. We geraken uiteindelijk tijdig op de bus voor een veilige en goed georganiseerde terugreis met een duur van 24 uur naar ons ‘kot’.
Om half tien ’s ochtends komen we op 17 april aan in Menen. Om 11 h 00 zijn we thuis waar ons nog twee weken quarantaine wachten!
Alles zelf moeten organiseren
Na vijf weken verblijf in strenge lockdown in Spanje en een terugreis van 35 uur zijn we uiteindelijk thuis geraakt.
alles moeten organiseren én veel geld moeten betalen om weer thuis te geraken
BuZa heeft voor ons niets gedaan. We hebben zelf alles moeten organiseren én veel geld moeten betalen om weer thuis te geraken.
De foute informatie en communicatie, de slechte samenwerking tussen BuZa, de ambassade in Madrid en het consulaat in Alicante zijn schrijnend en typisch voor de Belgische politiek. Nederland, Zweden, Finland, Denemarken, Noorwegen hebben hun gestrande landgenoten tijdig geïnformeerd en gerepatrieerd.
Hadden wij daar geen recht op ? Waarom moesten wij aan ons lot overgelaten worden? Wij waren ‘de achtergebleven Belgen’, zo staan we nu in heel de wereld bekend. Wij waren tevens de bejaarde reizigers, tweederangsburgers én achtergebleven Belgen in het Buitenland.
285 - DOORBRAAK NADENKEN OVER DISCRIMINATIE OOSTENDS WAAARSCEIJVER DIABOLORUM OF SANCTORUM OM HET EVEN DE SCHANDAARD BLIJFT DE SCHANDE UITBAZUINEN
285 - DOORBRAAK NADENKEN OVER DISCRIMINATIE
*
ZATERDAG 20 JUNI 2020
*
Discriminatie is een grondrecht
Denkstof voor liberalen als Bart Somers
Een zwarte Amerikaan sterft door disproportioneel politiegeweld, het publiek protest slaat over naar Europa en doet Leopold II van zijn sokkel vallen. Opeens allemaal zwarte gezichten in talkshows en politieke debatten over discriminatie en praktijktests, alsof er nooit corona of een mondmaskerschandaal is geweest. Hoe handig kan de waan van de dag zijn voor politici in nauwe schoentjes.
Niettemin moet een filosoof zich af en toe eens over het wezen van discriminatie buigen, en gezien juni de Maand van de Filosofie is, wil ik die taak graag op mij nemen. Ook al is de uitkomst misschien niet wat ze op Radio Klara zouden verwachten.
discriminatieWikipedia / Edmund Leighton / Publiek domein
Tristan en Isolde: primair begint elk contact met gesnuffel.
Een kwestie van geur
Laten we met de privésfeer beginnen. Kiezen, insluiten en uitsluiten, doen we heel de tijd. De erotiek is hier het absolute paradigma. Een man die een vrouw kiest en erop verliefd wordt, kiest tegen alle andere vrouwen, waarvan er sommigen zich afgewezen zullen voelen. Zij maakt op dat moment het absolute verschil. Niet haat maar liefde is de oervorm van discriminatie, positieve én negatieve. Sympathie en antipathie houden elkaar in evenwicht. Dat geldt voor individuen en voor groepen. Het hoort bij de menselijke existentie, — naar het schijnt heeft het met feromonen, geurstoffen te maken, aanwezig in menig parfum. Primair begint elk contact met gesnuffel. ‘Ik kan hem niet ruiken’, het is in onze taal een gezegde voor iemand niet lusten. Het zit echt in de neus.
Liefde en afkeer houden elkaar in evenwicht
Liefde en afkeer houden elkaar in evenwicht, en bepalen de menselijke uitwisselingsprocessen. Deze chemie is het onderwerp van Goethe’s roman Die Wahlverwandtschaften (1809), waarin keuze effectief als iets fysieks en biologisch wordt geduid, en geen kwestie van politiek-correcte ideologie. Misschien heeft het discriminatiegegeven wel meer te maken met een filosofie van de eros, zoals mijn voormalige filosofische mentor Leopold Flam (1912-1995) ze omschreef, of een filosofie van de smaak zoals Kant die al formuleerde, dan met abstracte mensenrechtenkwesties.
Smaken en (voor)oordelen dus. Zo heb ik het enorm voor bakkersvrouwen, donkerhuidige koeriers en herdershonden. Ik mag homo’s en moslims niet, en dat is heel persoonlijk, het is ook wederzijds. Toen ik me in een vorig leven nog een dienstencheque-poetshulp kon permitteren, is hier een hele parade rassen, ethnieën en nationaliteiten gepasseerd, de VN in ’t klein, soms elke week een andere. Geen betere manier denkbaar om je een beeld van diversiteit te vormen en rangordes op te stellen. Gevoelige lezers gelieven volgende paragraaf over te slaan.
Discriminatie VRT
Dalilla Hermans
Lange kunstnagels
De verschillen komen overeen met afkomst, sorry voor wie dat lastig vindt. De dames uit de zogenaamde poetsvrouwenrepublieken (Kazachstan, Azerbeidzjan) zijn met voorsprong de beste. Vlijtig, betrouwbaar, sociaal en toch discreet. Daarna komen de Roemeense en de Poolse, ook redelijk, maar wat trager en vaker ziek. Eén waggelende Roma-zigeunerin met een onmogelijk grote kont en diepe zakken heb ik na een paar sessies de deur moeten wijzen. De Marokkaanse/Arabische poetsdames zijn vinnig maar bot, en tonen subtiel dat racisme ook in de omgekeerde richting bestaat. De Russische zijn een geval apart: Feeksen die op het einde zelf uw huis herinrichten, nieuwe regels opstellen en de vrouw des huizes resoluut naar het tweede plan verwijzen. Misschien interessant voor vrijgezellen op leeftijd.
Echter één categorie raad ik u resoluut af: zwarte poetsvrouwen, speciaal deze van Congolese komaf. Vrijwel altijd te dik, met juwelen behangen en uitgerust met gelakte kunstnagels die geen water met kuisproduct verdragen. Deze Nubische koninginnen stralen dedain uit, bekijken je alsof je een makaak bent die uit de brousse kruipt, en rijden met een auto die je in de sector van de zwarte zeep niet direct zou verwachten. Poetsen doen ze niet, alleen rondsloffen tot het tijd is, en af en toe een sigaret opsteken. Te mijden dus.
er bestaat nog zoiets als keuzevrijheid, zeker als het de persoonlijke levenssfeer betreft
Sommigen zullen dat onversneden racisme noemen, ik verkies te spreken over ranking naar etniciteit, gebaseerd op persoonlijke expertise. Afgezien daarvan lijkt het me logisch dat je iemand die je in huis binnenhaalt, alles weet staan, op de duur alle routines en geplogenheden kent, een beetje vertrouwt en dus kiest volgens persoonlijke maatstaven. Dat alleenstaande oudjes misschien een Vlaamse poetshulp verkiezen om eens een praatje te kunnen slaan. Of er zich gewoon veiliger bij voelen. Of dat ik als kinderoppas liever een meisje van achter de hoek heb dan een bruine medemens uit Borgerhout. Is dat discriminatie? Allicht. Maar er bestaat nog zoiets als keuzevrijheid, zeker als het de persoonlijke levenssfeer betreft. Voor de rest alle sympathie voor #BlackLivesMatter.
discriminatieGepubliceerd door Corpus Christi Caller-Times-Foto van Associated Press / Publiek domein
Marilyn Monroe
De vrije markt
Over naar de werkvloer. Praktijktests of monitoring, Vlaanderenbreed nog wel: De essentie is dat men via telefoons of mails een bedrijf bij een aanwerving probeert te ‘betrappen’ op het hanteren van normen naar de persoon toe. Dat idee berust op grondwettelijk drijfzand. De overheid en de rechtstaat hebben de absolute plicht om elke burger op voet van gelijkheid te behandelen. Maar daarbuiten is profiling en casting een recht. Zie de poetshulp of de kinderoppas. Of moet een operahuis zich verantwoorden omdat er voor de rol van Salome een jonge, blanke, lenige en vooral vlekkeloos zingende sopraan wordt gezocht? En moeten ‘witte’ voetballers zich gepasseerd voelen omdat onze velden vollopen met Afrikaanse renpaarden? En als een cafébaas een rondborstig blondje voor zijn klanten verkiest, eerder dan een rosse bonenstaak, wie gaat hem dat recht ontzeggen?
We leven in een geglobaliseerde wereld met vele nadelen, maar ook met enkele voordelen: namelijk dat er een open markt is van producten, diensten, en personen. Ik wil best opteren voor een communistisch systeem, waarin de staat me een poetshulp aanwijst, én mijn kost en inwoon waarborgt, een gewaarborgd inkomen betaalt, gratis medische hulp en onderwijs aanbiedt, alles regelt van de wieg tot aan het graf. Maar niets ertussen. Als we zelf onze boontjes moeten doppen, hebben we ook het recht om uit te maken met wie, wat, waar, hoe.
Het recht om te discrimineren
Of zoals jurist Matthias Storme het benoemde: het recht om te discrimineren. Storme lanceerde dat begrip naar aanleiding van de Prijs voor de Vrijheid die hij in 2005 van Nova Civitas uitgereikt kreeg. Ik heb hem daarin altijd gesteund, lang vóór hij als N-VA-er bestuurder werd van het Interfederaal Gelijkekansencentrum, de officiële waakhond tegen alle discriminatie (België blijft met voorsprong politiek het grappigste land ter wereld).
De VRT discrimineert dus, en werft aan volgens racistische maatstaven
Komt daarbij dat tal van grote bedrijven en instituten een zogenaamde diversiteitspolitiek voeren en positief discrimineren ten opzichte van personen met een migratie-achtergrond. De openbare omroep bijvoorbeeld hanteert de 4% norm op het vlak van het personeelsbeleid, dat staat zelfs in de beheersovereenkomst. De VRT discrimineert dus, en werft aan volgens racistische maatstaven, want het betekent onvermijdelijk dat men voor ‘gekleurde’ kandidaten de lat lager zal leggen, anders haalt men dat quotum gewoon niet. Voor mij allemaal niet gelaten, maar het werpt wel een ander licht op het zogenaamde racisme- en discriminatieprobleem
Net in de mediawereld is discriminatie schering en inslag: zo zit het opinielandschap gewoon in mekaar, men sluit in en sluit uit. De Standaard negeerde jarenlang opiniestukken van ondergetekende, tot ik het opgaf. Vermoedelijk niet omdat ze slecht geschreven of impertinent zijn, maar gewoon, nu ja, omdat het Sanctorum is. Moet ik me daarom slachtoffer voelen? Bij Unia aankloppen? Helaas, ik ben een witte man uit Oostende. Voor de rest bepaalt zo’n krant natuurlijk zelf haar bandbreedte, en is het niet-publiceren van een tekst of het doodzwijgen van een persoon een statement waar de lezer maar zijn/haar conclusies moet uit trekken.
Mila
Een kwestie van integriteit
Conclusie: Mensen moeten kunnen kiezen, dat is een grondrecht. Een maatschappij die vrije keuzes belet, verliest alle veerkracht. Een liberaal als Bart Somers moet zich daar maar eens over bezinnen. Respecteert men dat niet, dan belanden we in de heksenjacht en de paranoia. We herinneren ons de zaak Mila, in februari van dit jaar: een zestienjarige lesbienne uit Grenoble die niet op de macho-avances van een moslim wenste in te gaan, en aansluitend voor raciste werd uitgescholden, een discussie die via Twitter escaleerde en waar vele geloofsbroeders van de afgewezene zich mee moeiden. Het werd een staatszaak, en ongelooflijk maar waar: De linkse feministen hielden zich gedeisd.
Zo’n gevallen van doorgeslagen politieke correctheid bewijzen dat de (anti-)discriminatielogica mensen in hun integriteit kan bedreigen. Soms creëert het verbod op discriminatie regelrechte censuur en onvrijheid. Komt daarbij dat beschermde minderheden zelf blijken uit te sluiten vanuit hun culturele waarden. Een vrouw die een Marokkaans theesalon niet binnen mag, bijvoorbeeld. Mijn buikgevoel zegt: dat ze die mannenbastions dan links laat liggen, en misschien zelf een ‘alternatief’ theesalon begint. Poets wederom poets, succes verzekerd. Hetzelfde denk ik zo bij de vrijmetselaarsloges die nog altijd vrouwen weigeren: mancaves moeten kunnen, respecteer het protocol.
181 - HET ZATERDAG BROOD VANDAAG HIP-HOP DROOGVOETS OVER DEZE BLAUWE PLANEET IN AFWACHTING VAN DE OMMEZWAAI TEN GOEDE BIJ DE OPENBARE OMROEP EN ANDERE PRAATBARAK AABGELEGENHEDEN
1168
181 - HET ZATERDAG BROOD
*
*
VOOR SLECHT ZIENDEN, GOED ZIENDEN, BLINDEN EN VOORAL VOOR ZIJ DIE ZIENDE BLIND ZIJN
Het momentum voor hervormingen is er waarmee de overheid de helden van de zorg opnieuw recht in de ogen kan kijken, we een betere zorgkrijgen en we voorbereid zijn op een nieuwe crisis.
Vandaag om 02:39
De coronacrisis toonde de sterktes van onze gezondheidszorg, maar ook de zwaktes. De Tijd schuift vijf lessen uit de crisis naar voren. Dit is de eerste aflevering van een reeks over de lessen uit de coronacrisis voor onze gezondheidszorg.
U vindt de reeks tot en met zaterdag 28 juni in uw krant en op tijd.be.
Honderd dagen geleden maakte het coronavirus zijn eerste slachtoffer in ons land. België werd zwaar getroffen. In iets meer dan drie maanden lieten bijna 10.000 mensen het leven. Door de lockdown om het virus in te dijken kreeg de economie een ongeziene knauw.
Elke crisis is een stresstest voor het systeem, waarbij de sterktes én de zwaktes bloot komen te liggen. De sterkte was te zien in onze ziekenhuizen, die ondanks de zware belasting standhielden. Het is het verhaal van duizenden onzichtbare artsen en verpleegkundigen die dag in dag uit in de weer waren. Niet voor niks werden ze tot de helden van de zorg gedoopt.
Helaas accentueerde de crisis ook veel zwaktes in ons zorgsysteem. Voor corona leidden die wondjes tot jeuk onder het bedlaken, nu het laken weg is blijken het etterende letsels te zijn. De helden van de zorg klagen terecht over een onmenselijke werkdruk. Hun ongenoegen werd pijnlijk duidelijk toen het personeel van een Brussels ziekenhuis premier Sophie Wilmès (MR) de rug toekeerde. De institutionele versnippering en de onderfinanciering van de ouderenzorg zijn andere tere punten die tijdens de crisis mensenlevens hebben gekost.
Sophie De Wit @DeWitSophie
18h gisteren
110 miljoen € voor de gratis rail-pass van Groen.
Met dat geld zou je een hospitaal kunnen bouwen. Of zelfs 2 nieuwe gevangenissen. Of extra kunnen geven aan de zorg. Of...
Josée en Martha overleefden Corona. Ons rusthuis ‘t Spelthof werd zeer zwaar getroffen. Twintigtal bewoners overleefden het niet, maar deze twee kranige dames wel. Leuk gesprek.
"Un gouvernement minoritaire qui succède à un autre gouvernement minoritaire ? Même le Pape ne nous donnera pas l’absolution pour cela..."
*
De Tijd, niet De Standaard
Frederik Delaplace wordt de nieuwe CEO – gedelegeerd bestuurder – van de VRT. Hij werd voorgedragen door de Vlaamse regering en volgt Paul Lembrechts op die enkele maanden geleden werd ontslagen omdat die het niet eens was met o.m. de geplande besparingen. Delaplace is 49 en heeft bijna zijn hele carrière gewerkt bij de Mediafin Persgroep, die o.a. De Tijd uitgeeft. Daar heeft hij het hele parcours afgelegd, van journalist tot CEO. Hij wisselt a.h.w. de – volgens mij - meest objectieve krant van Vlaanderen voor het minst objectieve medium van onze regio, de VRT. Het zal voor hem wel effen wennen worden.
Vlaanderen heeft trouwens even geluk gehad, want er waren nog kandidaten voor de job en één ervan was Peter Vandermeersch, ooit hoofdredacteur van De Standaard waar hij het was die besliste de christelijk-Vlaamse referentie (AVV-VVK) van de voorpagina van de krant te verwijderen. Sindsdien is die krant technisch-professioneel gesproken misschien nog wel een kwaliteitskrant, maar dan wel een met een ranzig, vooringenomen progressief randje met een links, belgicistisch geurtje dat nog weinig overtuigend Vlaams is.
In de Raad van Bestuur zitten momenteel ook Vlaams-nationalisten die zoiets niet hebben laten gebeuren. Waarvan akte
*
RECHT VAN NADENKEN & SPREKEN.....
*
Prsoonlijke schroomvolle benadering van dit Hoofdartikel in wat wel de Hoofdkrant is van dit apenland.
*
Ach, zo’n rustige rondblik om je heen op ergens een van de verloren zaterdag-morgens in je rustige leventje: het goede leven, geloof me. Een Hemelhuis, met een fijn verzorgd tuintje omheen waar ikzelf geen poot meer moet naar uitsteek wegens niet meer kunnen… Ja, Cruyfke-mijn, het spreekwoord heeft succes. Zelfs al de ene na de andere lichamelijke handicap heb se voordeel…
-
Werk aan de winkel voor die nieuwe VRT-Hoogheid waarover U hierboven kon lezen. Daarstraks het middag-nieuws beluisterd. Waarlijk heet van de naald. Ruzie over de Nijl tussen Egypte en Ethiopië over de monding van al die energie opwekkers in het water waarmee ooit Mozes nog gedoopt werd. Bedenking: wat een evolutie: van doopwater voor de bevloeiing van de rijstvelden, tot oorlogsbuit tussen twee buren. Alles omwille van de vooruitgang. Weeral eens een of andere plaatselijke syndicale actie?
Tweede belangrijk groen ‘item’. Die bijna vermorzelde wolf in het Herentalse. Liefkozend troetelnaampje. Dank zij GROEN al lang niet meer de Wolf uit Roodkapje maar een aanbeden troetelbeest die de Mens weer dichter bij de Natuur brengt. En die paar lammetjes die hij op zin lange nachtelijke wandeltochten verscheurt? Is gewoon ‘colateral dammage’. Lammetjesvlees, zijn inderdaad, indien vakkundig bereid, net te versmaden. De stem van de omroeper trilde van emotie…
Waarom moest ik ineens denken aan de jukwereld die toch ook teruggaat naar het primitieve in de mens? Ja, noch de Vooruitgang noch de globalisatie kunnen nog gestopt worden. En een Opperwezen kan daarbij gemist worden als… de Zwarte of de Gele Pest.
-
Verder was er nog veel ander gewichtig ‘nieuws’. Eerst de korte inhoud van elk nieuw ‘item’, telkens gevolgd door dezelfde uitleg van een of ander personage ter plaatse die niet hetzelfde vertelde. Zij het dan met alle onnodige détails daarbij van deze roemruchte ‘petite histoire’.
Over de aanslepende regeringsvorming? Over de dreigende hongersnood, de kapotte economie? Spreekverbod. Vooral geen doden opwekken. Zelfs Trump werd met rust gelaten. Omdat het weekeind was en de overuren voor de Overheid stukken van mensen kosten?
Who cares !!!!!
Als de PS maar aan boord blijft, dan zit iedereen daar veilig.
-
Als slot dan het gewone weerbericht. We mogen ons de volgende 24 uur aan zo wat van alles verwachten. Zon met regenvlagen, of regenvlagen met zon, daar waren de experts nog niet aan uit.
*
DE MORGENSTOND
HEEFT GOUD IN DE MOND
***
IK PROBEER AAN VOLKSVERHEFFING TE DOEN. NIET AAN VULGAIR CHAUVINISME
ALS ER AL IETS MELDENSWAARD ZOU ZIJN , ZIT HET ONDERGESNEEUWD ONDER DE PROPAGANDISCHE LEUGENTAAL
*
*
DROLVAN DE VADERLANDSCHE BROL
*
Naast de aan de gang zijnde ‘godsdienst-oorlogen’, de racale ‘wrijvingen’, de ‘sociale ongelijkheid’ tussen rijk en arm; de vele sportwedstrijden, en de politieke bekvechterijen, nu de media-oorlogen om de gunst van het brede publiek.
Dat, met in het achterhoofd ene zekere Spartacus en de Val van het Romeinse Rijk, de besten mogen winnen.
In ieder geval wordt het een worsteling Griekse Stijl bij de Omroep. Onder het goedkeurend oog van Tom Van Grieken en de rest van de weldenkende wereld.
Het gebeurt wel vaker dat schrijvers – ten onrechte, meestal – slachtoffer worden van het succes van één boek dat de rest van hun oeuvre in de schaduw stelt. Herman Melville en Moby Dick, Josef Roth en Radetzkymars, Albert Camus en La Peste, Michail Boelgakov en Meester en Margarita, Lermontov en Een held van onze tijd, Aldous Huxley en Brave New World. Werken die een zodanige stempel in de literatuur drukken dat ze er de schrijver mee vereenzelvigen en doen vergeten dat die schrijver een veel geschakeerder palet op zijn naam heeft staan.
Jean Raspail die dit weekend, drie weken voor zijn vijfennegentigste verjaardag, overleed, vereenzelvigen we ook te vaak met één roman, het pas laat maar met veel talent door Jef Elbers ook in het Nederlands vertaalde Le Camp des Saints (Robert Laffont). Het boek kreeg bij ons de titel De Ontscheping. Het is een van de romans die Wim Van Rooy hier onlangs aanprees als een werk om in quarantainetijden te lezen, samen met Soumission van Michel Houellebecq dat echter slechts een flauw afkooksel is van de visionaire toekomstroman van Raspail uit 1973.
Historicus van onze toekomst
Natuurlijk moeten we vandaag, in tijden van een triomferend en totalitair multiculturalisme, Le Camps des Saints als een brevier in de hand nemen. Jean Cau vroeg zich destijds af of Jean Raspail, toen een kleine vijftig jaar geleden deze profetie verscheen van een miljoenenvloot met migranten uit Indië op weg naar de Azurenkust om het Europese continent te overspoelen, wel een romancier was. Was Raspail niet veeleer de historicus van onze toekomst? Wat de auteur in 1973 nog verpakte als een apocalyptische fictie, in een superieure literaire vorm gegoten, is vandaag realiteit.
een gevaarlijk racistisch boek
Le Camp des Saints sloot voor Jean Raspail de deuren van de Académie française, maar leverde hem wereldwijde bekendheid op. Ronald Reagan, Samuel Huntington en Steve Bannon verslonden de roman. Roger Nols, FDF-burgemeester van Schaarbeek, legde het ooit op tafel tijdens een debat op de RTBF met de communistische miljonair en acteur Roger Hanin. Daniel Schneidermann van de linkse krant Libération noemde het een gevaarlijk racistisch boek, ‘wegens zijn grote suggestieve en literaire kracht’, toen het in 2011 een zoveelste heruitgave kende.
‘Big Other’
Voor die laatste editie schreef Raspail overigens onder de titel ‘Big Other’ een nieuw woord vooraf. Hij somde er bij wijze van provocatie de tientallen passages in op waarmee hij zich, mocht zijn roman vandaag verschijnen, blootstelde aan vervolging wegens ‘inbreuken op de racismewetgeving’. Maar de lezer, niet de wetgever, beslist uiteindelijk over de literaire kwaliteit van een oeuvre.
Van Le Camp des Saints gingen in Frankrijk 135.000 exemplaren over de toonbank. Wereldwijd moeten het er miljoenen zijn. Het boek verscheen in vele talen.
een diep christelijke en katholieke Fransman
‘Big Other’ heet vandaag ‘Black lives matter’ en het lijkt wel symbolisch dat de profeet van de ondergang van Europa de laatste sacramenten kreeg op een moment dat wereldwijde antiracistische hysterie het standbeeld van Churchill besmeurt, John Cleese van het scherm verbant en vraagt om boeken van Jef Geeraerts te censureren. Wat zou Raspail gedacht hebben van deze collectieve blanke zelfhaat? Het antwoord laat zich raden. Raspail noemde zich een diep christelijke en katholieke Fransman, maar hij wist ook, zoals Chesterton, dat ‘christelijke ideeën krankzinnig kunnen worden.’
Beschavingspletwals
Le Camp des Saints opent met een scène waar een oude Franse professor een modieuze hippie doodschiet die hem komt lastigvallen met het goede woord over de diversiteit die de migrantenvloot meebrengt van aan de Ganges in India. Maar op het einde van de roman, voor de poorten opengaan omdat de Franse elites uit schuldbesef hun laatste immuniteitsreacties kwijtraakten, zijn het een priester, een pooier en een zwarte die als laatsten de grenzen gewapenderhand proberen te verdedigen. Europeaan zijn betekende voor Raspail een bepaalde aristocratische levenshouding koesteren. Huidskleur of ras speelde geen rol voor hem.
als iemand géén racistische vooroordelen koesterde, dan was het Raspail
Want als iemand géén racistische vooroordelen koesterde, dan was het Raspail. Heel zijn oeuvre, waarvan vele lezers buiten Frankrijk helaas enkel Le Camp des Saints kennen, getuigt daarvan. Raspail debuteerde na de Tweede Wereldoorlog met reportages die hij meebracht van zijn vele reizen naar de uithoeken van ons continent, het weze Alaska, Macao, de Saint-Laurent-rivier in Canada, de Antillen, Japan of Patagonië. De laatste Franse ontdekkingsreiziger kwam er in contact met verloren beschavingen en verdwenen volkeren. Niet als etnoloog, zoals een Claude Lévy-Strauss in Tristes Tropiques, maar als romancier wilde Raspail hulde brengen aan die slachtoffers van een beschavingspletwals die de echte diversiteit vernietigt.
Pleidooi voor diversiteit
Het beeld van enkele naakte inboorlingen, des Alacalufs, de laatste overlevenden van een door de Vooruitgang vernietigd volk uit Vuurland in een visserssloep zou Raspail zijn leven lang bijblijven. De Alakaloefs zouden hem in 1986 inspiratie geven voor wat wellicht zijn mooiste roman is, Qui se souvient des hommes die bekroond werd met de Prix du Livre Inter. Wie de unieke plaats in de Franse letteren van Raspail wil kennen, wie de unieke muziek van zijn romans wil kennen, de melodie waarmee hij heel zijn leven streed voor een verloren zaak, moet hiermee beginnen. Ik ken in de literatuur geen oprechter antiracistisch pleidooi voor diversiteit.
Monarchie
Raspail was ook een overtuigd monarchist. Op 21 januari 1993, 200 jaar nadat Lodewijk XVI stierf onder de guillotine van de Franse Revolutie, organiseerde de schrijver, met veel tegenkanting vanwege de autoriteiten, een commemoratie op de Place de la Concorde voor de koning-martelaar in aanwezigheid van de Amerikaanse ambassadeur Walter Curley. Vergeet niet dat de laatste Franse Bourbonkoning veel gedaan heeft om de Amerikaanse vrijheidsstrijders te helpen. Vandaar de aanwezigheid van de ambassadeur.
Zelfs voor een overtuigd republikein als ik gaat er een onmiskenbare charme uit van Raspails ‘monarchistische romans’, zoals Le jeu du Roi, Le roi au-delà de la mer of het onvergetelijke Sire dat de kroning van Philippe Pharamond de Bourbon in… 1999 beschrijft. Op enkele uitzonderingen na bleef Robert Laffont de huisuitgever van Raspail.
Jean Raspail was romancier. Geen politicus. Hij kwam niet met oplossingen en wilde geen antwoord geven op de vraag hoe Europa dan wel moest antwoorden op de massa-immigratie. ‘Sortis de leurs livres, les écrivains n’ont rien à dire’, beweert de verteller in zijn roman Les yeux d’Irène. Eens buiten hun boeken, hebben auteurs niets meer te zeggen. ‘Maar wie een verloren strijd begint, moet klaroengeschal laten horen, op zijn paard springen en een laatste charge proberen uit te voeren, want anders sterft men door trieste ouderdom in een vergeten fort dat niemand nog belegert omdat het leven elders plaatsvindt’, zegt een van de personages in Le roi au-delà de la mer.
Op 12 juni benoemde de Senaat een nieuwe rechter in het Grondwettelijk Hof. Na het politiek débacle dat gepaard ging met de herhaaldelijke voordracht van oud-Ecolo-voorzitster Zakia Khattabi besloten de Senatoren het over een andere boeg te gooien. Het nomineren van een niet-jurist was niet langer aanvaardbaar voor de Belgische upper chamber, het aanschaffen van de juiste partijkaart onvoldoende voor een zitje in het Grondwettelijk Hof.
Na een openbaar debat op de Senaatsvloer volgde de benoeming van de nieuwste aanwinst. Senatoren tartten hun partijvoorzitters door de hen opgelegde marsorders naast zich neer te leggen. Het akkoord tussen de traditionele partijen dat de wettelijke taak van het parlement uitholt ten voordele van partijpolitieke achterkamertjespolitiek verdween in de prullenmand. Iedere fractie, iedere Senator kwam er aan te pas bij de zoektocht naar een opvolger van Jean-Paul Snappe, de oud-parlementariër voor Ecolo die eind 2019 op emeritaat ging. Een consensus-figuur die op de instemming van verschillende fracties kon rekenen werd gezocht en gevonden.
Thierry Detienne
In een parallel universum lukte op die manier de benoeming van een gedegen jurist en geen nobele onbekende met een Groene partijpas. In déze versie van de soapopera die de Belgische partijpolitiek duidde het parlement Thierry Detienne aan als grondwetswaakhond. Alle partijen uitgezonderd het Vlaams Belang verleenden hun steun aan Detienne’s kandidatuur.
Na vijf jaar in de Leuvense rechtenbibliotheek herken je doorgaans nochtans de grote namen van de vaderlandse rechtspraktijk.
De naam Thierry Detienne deed bij ondergetekende niet meteen een belletje rinkelen. Na vijf jaar in de Leuvense rechtenbibliotheek herken je doorgaans nochtans de grote namen van de vaderlandse rechtspraktijk. Detienne’s Kamerfiche bevestigde mijn vermoeden dat de rangen van Ecolo blijkbaar zo uitgedund zijn dat haar partijbureau voor een tweede keer op rij een partijsoldaat zonder rechtendiploma voordroeg.
De ecologist ronde succesvol een opleiding in de Romaanse filologie af aan de Universiteit van Luik – het equivalent van de hedendaagse master in de Taal- en Letterkunde. Volgens de Kamerwebsite werkte hij na een aanvullende lerarenopleiding in het secundair onderwijs. Bemoedigend om te zien hoe hoogopgeleiden de weg vonden naar het onderwijs, al is niet onmiddellijk duidelijk hoe deze loopbaan hem voorbereidde op een carrière in de vaderlandse magistratuur.
Snappe en Detienne
Ecolo steunde Detienne’s kandidatuur uiteraard niet voor zijn toewijding aan de Waalse jeugd. Detienne vertegenwoordigde de kieskring Luik van 1991 tot en met 2003. Tijdens de laatste legislatuur verving Muriel Herkens hem in die taak vervangen door Elio Di Rupo hem aanduidde als minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid in de paarsgroene Waalse regering-Di Rupo I.
In die regering was Jean-Paul Snappe, de voorganger van Detienne in het Hof, de kabinetschef van die laatste. Tijdens het ministerschap van de huidige rechter in het Grondwettelijk Hof was de vorige zijn rechterhand. In mei 2001 maakte Snappe de overstap van het kabinet-Detienne naar het Hof. Dit is een nieuwtje waarover onze gevestigde media trouwens niet berichtten. Snappe en Detienne startten eerder samen hun politieke carrière op het nationale niveau in 1991, Snappe als Senator, Detienne als Kamerlid. Tot en met 1995 zetelden zij door het zogenaamde dubbelmandaat ook samen in de voorloper van het Waals Parlement.
Vinger aan de pols
Dat Snappe een vinger in de pap had bij de aanduiding van zijn opvolger lijkt, hoewel niet te bewijzen, niet onaannemelijk. Het zou in ieder geval verklaren waarom een ex-politicus wiens laatste actief parlementair mandaat meer dan twintig jaar geleden een einde nam opgevist werd om, in alle medialuwte, zijn voormalige werknemer op te volgen.
Ex-parlementariërs zouden hun vinger aan de pols hebben wat de gevoeligheden rond bepaalde stukken wetgeving betreft.
Dat Detienne zich reeds zo lang heeft teruggetrokken uit het politiek leven ondergraaft trouwens een centraal argument voor het bestaan van de klasse van politieke rechters in het Grondwettelijk Hof. Ex-parlementariërs zouden hun vinger aan de pols hebben wat de gevoeligheden rond bepaalde stukken wetgeving betreft.
een minder gekwalificeerde versie van Zakia Khattabi
Hierdoor zouden zij een tegengewicht vormen voor de beroepsrechters die een grotere gewilligheid aan de dag zouden leggen om wetgeving die zij ongrondwettelijk achten te vernietigen, ongeacht de politieke consequenties. Maar Detienne houdt zich al twee decennia niet meer bezig met wetgevend werk wat niet onmiddellijk opheldert waaruit zijn meerwaarde voor het Hof net bestaat. In die zin is de oud-minister een minder gekwalificeerde versie van Zakia Khattabi, wier parlementaire carrière van recentere datum is.
Nochtans hadden de politieke partijen van dit land de kans om de benoemingsprocedure grondig te hervormen. Dit hadden zij zelfs vlak voor de meest recente benoeming kunnen doen. Een onderbelicht aspect van deze procedure is immers haar, ironisch genoeg, niet-grondwettelijke aard. De Belgische grondwet wijdt slechts één bepaling aan het Hof, één artikel dat niet veel meer doet dan het parlement opdragen om via een Bijzondere Wet de organisatie van het Hof te regelen, inclusief hoe zijn rechters benoemd worden.
Koehandel
Zo’n Bijzondere Wet vereist een dubbele meerderheid. Deze meerderheidsvereisten hebben als doel het verzekeren van de instemming van beide grote taalgemeenschappen in dit land. De Bijzondere Wet op het Grondwettelijk Hof kan aldus geamendeerd worden mits goedkeuring door twee derde van de Senaat en Kamer én de instemming van een gewone meerderheid van beide taalgroepen.
Van vandaag op morgen kan, mits voldoende politieke wil, de restrictieve vereiste van het politiek personeel in het Hof geschrapt worden.
Maar een wijziging van de benoemingsprocedure vereist niet het voor herziening vatbaar verklaren van de grondwet en het ontbinden van Kamer en Senaat. Van vandaag op morgen kan, mits voldoende politieke wil, de restrictieve vereiste van het politiek personeel in het Hof geschrapt worden.
Maar het Khattabi-débacle was voor onze politieke partijen klaarblijkelijk onvoldoende motivatie om de eerste stappen te zetten richting het afschaffen van deze politieke koehandel. In de tussentijd menen onze Senatoren zich gebonden door een akkoord dat hen niet bindt. De partijbureaus plaatsen de garantie op één hen goedgezinde rechter boven een grondige case by case beoordeling van iedere kandidaat-rechter telkens een plaats openvalt. Al dit voorspelt weinig goeds voor de toekomst van ons Grondwettelijk Hof.
Het was redelijk sensationeel: N-VA-minister van Wonen, Matthias Diependaele, die in De Afspraak (11 mei) het voorstel van ‘praktijktesten’ beginselvast afschoot. De media hadden de indruk van ruime eensgezindheid pro praktijktesten gewekt, en Vlaams Gelijkekansenminister Bart Somers (Open Vld) trotseerde de weigerachtige coalitiepartner door de praktijktesten honderduit aan te prijzen en ze alvast op gemeentelijk niveau door te drukken. Dat hij daarmee een crisis in de Vlaamse regering veroorzaakte, deert hem geenszins. De goede zaak is wel een conflict met een eenzame N-VA-minister waard.
Diependaele onderbouwde zijn radicale tegenstem met twee argumenten. Ten eerste, ‘we moeten stoppen met elke Vlaming als racist te behandelen’, en vooral ten tweede: ‘Een overheid mag niet liegen tegen haar burgers’. Als zij dat toch doet, ‘wordt het vertrouwen in de overheid beschaamd’.
het is een slecht idee om de overheid te machtigen tot liegen tegen haar burgers
Het is de meesten in deze discussie blijkbaar ontgaan, maar het gaat inderdaad over het recht om te liegen. Wie eenzelfde sollicitatie doet onder de naam Peter en onder de naam Mustafa, moet minstens één van de twee keer liegen. Welnu, het is een slecht idee om de overheid te machtigen tot liegen tegen haar burgers. Zeker voor liberalen, zowel Vlaams-liberalen van de N-VA als Belgisch-liberalen van de Open Vld. Dit is een grondleggend beginsel voor een democratie, waarin de overheid uit het volk voorkomt en niet de vijand van het volk is die het met krijgslisten mag te lijf gaan.
Praktijktest als uitlokking
Op sociale media rakelden sommigen Maarten Boudry’s column ‘Waarom iedereen belang heeft bij praktijktests‘ uit 2017 op. Bij herlezing van zijn blogs deed ik enkele keren mijn hoed af voor zoveel intellectuele klaarheid, maar hier vergist hij zich ernstig. Om te beginnen roept hij duidelijk op tot sanctionering: ‘Beste regeringspartijen, reken niet enkel op zelfregulering, sensibilisering of marktwerking. Voer zelf controles uit, met een heldere en correcte methode, en licht alle betrokken partijen in. Doe aan opvolging en sleep de hardleersen voor de rechter. Maar bespaar ons uw slappe uitvluchten.’
Onder die slappe uitvluchten noemt hij ook deze: ‘dat praktijktests een vorm van “uitlokking” van een misdrijf zijn’. De eenvoudige vaststelling dat ze een leugen impliceren, was toen blijkbaar nog niet aan de orde. Of gold als te zwart-wit; maar dit is eraan verwant. Wel, strikt rechtskundig, betoogt hij, zou dit niet aan de definitie van ‘uitlokking’ voldoen. Twijfelachtig, maar ik heb niet de deskundigheid om daar uitspraak over te doen. Echter, in zijn tegenargumentatie laat Boudry zich het volgende ontvallen: ‘Iemand die zich als potentiële huurder voordoet, (…) doet precies wat elke persoon zou doen: zijn of haar naam zeggen.’
Even daargelaten dat ‘zijn naam zeggen’ in het goed Nederlands al volstaat (volgens het spraakkunstbeginsel: ‘het mannelijk omhelst het vrouwelijk’), vallen hier twee dingen op. Dat iemand zich als iemand anders ‘voordoet’, wijst al op een vorm van liegen. Bijvoorbeeld, een burger die zich als politieman ‘voordoet’, liegt metterdaad, en is daarvoor zelfs strafbaar. Ten tweede, de stelling dat hij ‘zijn naam zegt’, is onwaar. Het wezen van deze praktijktesten is nu juist dat de tester niét zijn naam zegt, dat hij een andere dan zijn naam zegt.
Tsjevenstreek
Praktijktesten legaliseren de leugen. Nochtans had meester Paul Quirijnen, na een gewonnen proces tegen een zegsman van het (aan racisme verwante ‘misdrijf’) negationisme, nog triomferend verklaard dat het vonnis voorgoed bewezen had: ‘Liegen mag niet.’ Dat is moreel natuurlijk loffelijk, maar wettelijk is dat niet zo. De wet moeit er zich niet mee als burgers tegen pakweg hun partner leugens vertellen. En ook niet als politici dat voor de camera doen. Maar het geldt wél voor de overheid in haar betrekkingen met de burgers. De overheid formeel het recht op liegen verlenen, dat is een hellend vlak waarvan je het einde niet ziet. Dat leidt tot Sovjet-praktijken, ook als een meerderheid van de huidige politici en meningmakers dat nog niet beseft.
Die overweging geldt des te meer wanneer je bedenkt dat op een ongewenst resultaat van een praktijktest een heuse bestraffing kan volgen. Zelfs de Verlichte wijsgeer Maarten Boudry liet dat al blijken. Hoeveel te meer dan niet Vlaams Open Vld-parlementslid Sihame El Kaouakibi die in een interview met De Morgen die praktijktesten aldus rechtvaardigt: ‘Racisme is een misdrijf. En dus moeten we ons niet neerleggen bij de huidige straffeloosheid.’
De bestraffing van racisme, die is haar wel een leugen waard. Maar daar legt ze wel de vinger op de wonde: Diependaele staat met de rug tegen de muur, want de racismewet maakt woorden en daden van racisme strafbaar. Toen die wet in het parlement ter stemming lag, had de Volksunie, de vorige incarnatie van de N-VA, genoeg democratische reflex om tegen deze muilkorfwet te stemmen. De Belgische grondwet waarborgde immers het recht op vrije meningsuiting, ook en bij uitstek van betwistbare meningen. Maar de huidige generatie politici is aan deze beperkingen gewend geraakt en stelt ze niet eens in vraag. Op de grondslag van de bestaande racismemuilkorf kunnen dus verdere fnuikende verordeningen gebouwd worden.
Bart Somers glom alvast van tevredenheid
Daags na Diependaele’s onverwacht duidelijke uitspraak moest de Vlaamse regering een crisisvergadering beleggen, want een aantal tenoren van Open Vld en CD&V had het vóór praktijktesten. De regeling die daaruit kwam, is te begrijpen als een Belgisch compromis, een tsjevenstreek. Voorlopig toch, want typisch is hier juist dat de betekenis van de gebruikte woorden erg rekbaar is. Het gaat blijkbaar (zo werd het in een eerste commentaar door De Standaard uitgelegd) om een aanvaarding van het beginsel van praktijktesten, maar zonder ze zo te noemen. Bart Somers glom alvast van tevredenheid over het bereikte resultaat, al had zijn favoriete term een stap teruggezet.
N-VA-beginselen
Probleem voor Diependaele zijn niet de kiezers, leden of kaderleden van zijn partij, noch het team van opvallende allochtone mandatarissen die voorbeeldig de weg wijzen naar een volledige integratie zonder complimenten. Het zijn alleen de topfiguren van de N-VA die op de overeengekomen partijlijn neerkijken en zich (tevergeefs) bij hun vijanden in het gevlij proberen te werken. Ze mogen zich dan conservatief noemen, maar in de echte wereld lopen ze mee met de toonaangevende opinietrends. Inderdaad, de voorstanders van praktijktesten scheppen er plezier in om vroegere momenten van N-VA-steun aan te halen. Zo zei Sihame El Kaouakibi: ‘Het vreemde is wel dat minister-president Jan Jambon (N-VA) in het begin van het academiejaar aan de UGent zei: er komen praktijktesten. Bart De Wever pleitte in 2007 zelf nog voor praktijktesten.’
Hoe meer mensen voor de schijnwerper staan, des te meer raken ze gehecht aan applaus en goedkeuring. Daarvoor zorgen dan de opiniehegemonen, en die staan niet aan de kant van de N-VA-gedachten. Je krijgt daar dus hetzelfde verschijnsel als bij de vroegere CVP toen mijn ouders daar voor stemden: de basis was conservatief en katholiek, maar op haar schouders stonden leiders als Miet Smet of Johan Vanhecke die op die basis neerkeken en tegen de heersende ideologische modes aanschurkten. Zij wilden vooral hun vijanden overtuigen hoezeer zij deugden. Bij de N-VA zag je bijvoorbeeld hoe leden en mandatarissen (met bij uitstek die van moslimachtergrond) kritisch stonden tegenover de islam, terwijl Geert Bourgeois, Jan Jambon en Liesbeth Homans als remedie voor de radicalisering ‘méér islam’ voorstelden.
Bij de twist om de praktijktesten had de N-VA meer uit de brand kunnen slepen als zij beginselvast was geweest.
Bij de twist om de praktijktesten had de N-VA meer uit de brand kunnen slepen als zij beginselvast was geweest. Nee, ik zei niet het verwachte ‘eensgezind’, want dan wordt de vraag: ‘Eensgezind waarover?’ Eens je het belang van een beginsel inziet, volgt eensgezindheid daarrond vanzelf. Over het beginsel dat de overheid tegenover haar burgers waarheidsgetrouw moet zijn, kan men het toch eens worden? Maar blijkbaar ligt er op de weg omhoog van basisflamingant naar topfiguur een hindernis die nefast is voor de trouw aan de beginselen waar het allemaal om begonnen was.
281 - DOORBRAAK GEROLF ANNEMANS OVER CHINA EN NAIVITEIT DE WERLD ONS DORPJE? CHINA EN DAT REGIME ALDAAR IS DUS EEN KLEIN GEHUCTJE MET DODEELIJKE VIRUSSEN EN 5G IN HET AANBOD.
281 - DOORBRAAK GEROLF ANNEMANS OVER CHINA EN NAIVITEIT
Het gevaar van een Chinees monopolie op de 5G-markt
Gerolf Annemans: Ik raad de Amerikanen aan om bilaterale en rechtstreekse gesprekken aan te gaan met de Europese lidstaten die nog volop met de ontwikkeling en veilingen van hun 5G-netwerken bezig zijn. Want via de EU-instellingen zullen zij weinig gehoor krijgen.
Deze week nam ik op uitnodiging van voormalig Amerikaans Congreslid Robert Pittenger deel aan een internetseminarie onder de titel ‘Understanding the Chinese 5G threat’. Een uitnodiging over dit onderwerp die op geen beter moment kon vallen.
Het hoeft niet gezegd dat ik nooit een hoge pet op had van het communistische regime in China, met uitwassen in Tibet, op het Tiananmenplein en vandaag nog in Hongkong. De manipulaties rond het coronavirus hebben mijn gezonde achterdocht tegenover de Chinezen enkel versterkt, hun ‘masker’-diplomatie ten spijt.
Naïef geloof in globalisering
Toch maande het Vlaamse bedrijfsleven mij in het verleden steeds aan tot de nodige ‘voorzichtigheid’. Diezelfde voorzichtigheid heeft er helaas toe geleid dat de voorbije decennia onze productie en strategische sectoren en voorraden verhuisden naar het verre Oosten in een naïef geloof in de globalisering. De Vlaamse (en Europese) verankeringsgedachte verdween in een wolk van optimisme over ‘de wereld ons dorp’.
Daardoor zijn een deel van de strategische goederenstromen naar en in West-Europa nu reeds in Chinese handen.
Dat maakte het mogelijk voor de Chinezen om dus niet alleen het terrein te bezetten in ontwikkelingslanden, maar ook in West-Europa. Een bekend voorbeeld is de verkoop van de Griekse haven van Piraeus. Die is nu in handen van COSCO. Maar ook bijvoorbeeld haventerminals in Zeebrugge worden geopereerd door Chinese partners. Daardoor zijn een deel van de strategische goederenstromen naar en in West-Europa nu reeds in Chinese handen.
Eind 2016 werd ons publiek distributienet van gas en elektriciteit EANDIS door onze steden en gemeenten — op zoek naar vers geld — op een presenteerblaadje aangeboden aan het Chinese staatsbedrijf (met nauwe banden met het leger) State Grid. Gelukkig loonde zich de oppositie toen en werd een gedeeltelijke verkoop op het nippertje vermeden. Heel deze uitverkoop aan China en onze afhankelijkheid van China heeft er uiteraard toe geleid dat de vrijheid beperkt is voor Belgische en Europese politieke leiders om het Chinese regime te bekritiseren over wat dan ook.
Gevaarlijk 5G-monopolie
We moeten niet naïef zijn om inderdaad het gevaar in te zien van een Chinees monopolie op de Europese (en Belgische) 5G-markt. Vergis u niet, wie de 5G-netwerken in handen heeft, kan de gegevens die er overheen lopen, inkijken en opslaan of — waarom niet — de netwerken ook stilleggen indien dat nodig wordt geacht. Strategische ‘blackouts’ zijn eigenlijk kinderspel. Dat de Chinezen niet vies zijn van het betere spionagewerk bleek recent nog na hun ijverige ‘renovatie’ van de ambassade van Malta in de schaduw van het Berlaymontgebouw, de zetel van de Europese Commissie.
De markt in Europa is dus de speelbal geworden tussen de Verenigde Staten en China, Huawei meer bepaald, in de race naar het 5G-monopolie. President Trump tracht de Chinezen de adem af te snijden. Hij voert daartoe maatregelen in als een samenwerkingsverbod voor Amerikaanse bedrijven met Huawei en slaat chiponderdelen in de ban. Voorlopig liggen de Chinezen echter nog op lengten voorsprong.
‘En waar is de EU ondertussen’ vraagt u?
Men mag dus vrezen dat de ontwikkeling en versnelling van 5G maar een klein onderdeel zal uitmaken van het plan
In de nasleep van de corona-crisis rukt de EU nu uit met een ‘ambitieus’ herstelplan. De uitvoering van de heilige koe van de Green Deal lijkt daarbij de topprioriteit te worden. Men wil ook inzetten op de digitale evolutie. Dit wordt evenwel uitgespreid over vele fondsen en programma’s. De digitalisering van de financiële markten, bijvoorbeeld. De regulering van digitale diensten. Glasvezel en internet in ‘rurale’ gebieden. Tot de gemeenschappelijke lader van gsm’s toe. Men mag dus vrezen dat de ontwikkeling en versnelling van 5G maar een klein onderdeel zal uitmaken van het plan en de berg een muis zal baren.
Huawei
Huawei lobbyt tegelijkertijd op een zeer intelligente manier bij de Europese regeringen en is kind aan huis in de EU-instellingen. Geen Chinezen in zwarte pakken, maar bijvoorbeeld respectabele oud-politici. Het bedrijf is ‘on speaking terms’ met de verschillende veiligheidsdiensten in Europa. Daar groeide nu een soort verstandhouding uit. Dit heeft er op zijn minst toe geleid dat Huawei in onze contreien veel ‘airplay’ krijgt. Veel (overheids)spelers in Europa zitten nu op het spoor om Huawei desgevallend wel de 5G-infrastructuur te laten leveren, maar hen niet het systeem te laten doen draaien. Men vreest dat een volledige boycot van Huawei zou leiden tot ernstige handelsconflicten.
Huawei op zijn beurt beweert dat de Verenigde Staten zélf de 5G-markt willen domineren. En dat de vrees van de Amerikanen niet is ingegeven door ‘security concerns’, maar door commerciële belangen. Huawei-lobbyist en Iers oud-minister Dick Roche schrijft daarover: ‘Shakespeare’s observation that “suspicion always haunts the guilty mind” applies.’ Ik kan daar meteen op zeggen dat de Amerikanen wellicht inderdaad graag een groter stuk van de koek zouden willen, maar dat op het internetseminarie waar ik aan deelnam het opviel dat Robert Blair, de speciale vertegenwoordiger voor het internationaal telecommunicatiebeleid van de Trump-administratie, de hand uitstak naar de Europese bedrijven om samen te werken, weze het nu of ze in Europese handen zijn en/of in Europa actief zijn als marktspeler (zoals bijvoorbeeld Samsung), zeg maar naar iedereen behalve de Chinezen.
Slapende reuzen
Kijk, dat schept mogelijkheden. De Nokia’s en Ericssons zijn slapende reuzen. Dat zou er ons opnieuw moeten toe brengen de (Europese) verankeringsgedachte van weleer nieuw leven in te blazen. Als dat mét de hulp van de Amerikanen kan, dan zou ik het verdeelpipetje van de EU niet afwachten.
Voorts raad ik de Amerikanen aan om bilaterale en rechtstreekse gesprekken aan te gaan met de Europese lidstaten die nog volop met de ontwikkeling en veilingen van hun 5G-netwerken bezig zijn. Want via de EU-instellingen zullen zij weinig gehoor krijgen. Daar zal men eerder een standpunt tegen Trump innemen omdat het… Trump is. Helaas is het in de EU zo simpel als dat.
180 - HET VRIJDAG BROOD VAN UIT DE TIJD DAT DE DIEREN NOG SPRAKEN VOOR EEN TWEEDE KEER TER WERELD KOMEN DEZE KEER OP HOGE LEEFTIJD IN HET DIGITALE TIJDPERK
805
180 HET - VRIJDAG BROOD
*
*
VOOR SLECHT ZIENDEN, GOED ZIENDEN, BLINDEN EN VOORAL VOOR ZIJ DIE ZIENDE BLIND ZIJN
*
Vrijdag 19 juni 2020
**
Dienstmededeling
Ben al een tijdeke bezig met her-geboren worden. Geeft iedereen al gemerkt, waarschijnlijk.
Na een haast voltooid leven in mijn eigen wereld, lig ik nu opnieuw als boreling in de maxi-cosi van de BITS-wereld.
Het grote verschil met mijn eerste geboorte ergens de jaren ’30 van de vorige eeuw.
Het meest opvallende van de twee is dat het nu allemaal – net als fast food - veel sneller gaat. Heel wat sneller. Eigenlijk véél te snel. Zodat ik hoogst waarschijnlijk veel tijd zal tekort komen.
Maar niet getreurd. De filosoof Gallileo Galilei (1578-1630) blijft in ieder geval nog altijd gelijk hebben gehad. De zon staat stil en het zijn wij die er blijven op een eerder vervelende manier omheen blijven draaien..
Een hele zekerheid voor wie, na mij, overblijft…
-
Wat ik ondertussen wel geleerd heb? Dat het in deze tijden geen enkele zin meer heeft om de eigen persoonlijke mening uit te dragen. Daarvan moeten er zowat + 7 miljard op deze ronde bol rondhuppelen. Waarvan de meesten zich om de vijf seconden kunnen verzadigen op wat er zoal op Tintenet floreert. Vooral de duizenden tonnen bedrukt papier zijn niet meer van deze tijd.
-
Over tot de orde van de dag….
*
Flitsbericht op ‘DE SCHANDAERD’ om 15 uur. Gisteren.
VRT biedt Vlaams Belang excuses aan voor Hitlergroet.
Op vraag van Vlaams Belang is een passage uit ‘De ideale wereld’ geknipt. De VRT bood vervolgens haar excuses aan. ‘Het belangrijkste is dat de fout is rechtgezet’, zegt VB-voorzitter Tom Van Grieken.
*
16u (gissteren)
Socialisten zetten eindspel in: tripartite of verkiezingen
*
Twitter 21 uur. Gistten
Isabelle Alvers: De Vlaamse regering houdt vrijdag sollicitatiegesprekken met Peter Vandermeersch, Koen Clement en Frederik Delaplace, de drie kandidaten die door de headhunter Hudson 'geschikt' zijn gevonden als...
*
HNB (Flitsbericht)
13 maart 2020: de dag waarop de corona-oorlogsmachine in de ziekenhuizen op gang komt, maar andere patiënten wegblijven.
Black Lives Matter network establishes $12M grant fund
*
Gisteren
The foundation told the AP it has received more than 1.1 million individual donations at an average of $33 per gift since the death of George Floyd.
*
12:04:51gisteren
Mini-Ster Benjamin Dalle
Nieuwe VRT Chef: nieuwe wijn in oude zakken?
FREDERIK DELAPLACE (49)
Ex ‘De Tijd’ is de Nieuwe hoop voor Nieuw Vlaanderen….
-
1865 (vandaag, zoveel jaar terug) vlg VS afschaffing slavernij.
RECHT VAN NADENKEN & SPREKEN.....
*
Persoonlijke schroomvolle benadering van dit Hoofdartikel in wat wel de Hoofdkrant is van dit apenland.
*
Herinnert U het zich dat we een jong herdershondje in huis hebben? Die kijkt en luistert ook stomverbaasd iedere seconde naar iets anders. Kostelijk om ter zien hoeveel die nog moet leren. Baasje zit al een paar dagen achter het scherm op dezelfde manier.
*
DE MORGENSTOND
HEEFT GOUD IN DE MOND
***
*
IK PROBEER AAN VOLKSVERHEFFING TE DOEN. NIET AAN VULGAIR CHAUVINISME
ALS ER AL IETS MELDENSWAARD ZOU ZIJN , ZIT HET ONDERGESNEEUWD ONDER DE PROPAGANDISCHE LEUGENTAAL
*
*
DROLVAN DE VADERLANDSCHE BROL
*
@washingtonpost, vandaag 09 ur.
Last night
Trump campaign runs ads with marking once used by Nazis
A red inverted triangle was first used in the 1930s to identify Communists, and was applied as well to Social Democrats, liberals, Freemasons and other members of opposition parties.
Photo via @JesseLehrich
-
World news ·1 hour ago
Malala Yousafzai celebrates completing Oxford University degree
The activist and Nobel Peace Prize winner completed a degree in Philosophy, Politics and Economics from Oxford University.
Photo via @Mala
*
Politics · Trending Trump.
Vandaag 12 uur
Twitter brands Trump's latest campaign video ‘manipulated media’
A video posted by Donald Trump accusing CNN and other media outlets of hysteria and hypocrisy in covering racism in America has been labelled “manipulated media” by Twitter, the third time it has
independent.co.uk Trending in Belgium London
Sorry, Lieve Lezer, Time is up. U kreeg vandaag de drol van de wereldbrol, maar er is echt geen tijd meer voor een drol van de Vaderlandsche brol. De aarde draait rond, maar het Vaderland draait vierkant.
‘Of gij dan voor je Vaderland je leven niet veil hebt?’ Vroeg de officier aan de rekruut voor die de oorlog in ging. ‘Mijn vaders land.’ Vroeg die. ‘Welk land.’ – ‘Mijn vader en heeft geen ‘land’, tenzij dat beetje grond in een bloempot’. – ‘en dat is dan nog niet eens van hem, maar gestolen’….
-
Een verhaal uit mijn vroegste herinnering, waarvan de oorsprong mijn pas veel later is bekend geworden…
Het debat over de bodycams bij de politie ligt opnieuw op tafel na de rellen van de afgelopen weken. Deze kleine draagbare camera’s worden aan de uniformen van agenten bevestigd. Ze kunnen worden ingezet tijdens politie-interventies en nemen zowel beeld als geluid op. Moeten ze deel uitmaken van het standaarduniform van agenten? Er zijn voor-en tegenstanders. Willem Debeuckelaere, gewezen voorzitter van de privacycommissie en gewezen magistraat, en Dirk Lauwers, woordvoerder bij de politievakbond Sypol, leggen in deze podcast de voordelen uit en wat dit betekent voor de privacywetgeving.
Bodycams als waardevol instrument
Na het politiegeweld tijdens de arrestatie van George Floyd in de VS en het daaropvolgende debat over politiegeweld in België, komt ook de vraag naar bodycams weer op tafel. Lauwers benadrukt wel dat de werking van de politie in de VS niet mag vergeleken worden met die in België. ‘De aangeleerde technieken voor tijdens een arrestatie zijn bijvoorbeeld volledig anders,’ zegt Lauwers. De gebeurtenissen in de VS hebben wel een duidelijk effect op het vertrouwen in de politie. ‘Vroeger werden agenten steeds op hun woord geloofd, dat is nu minder vanzelfsprekend,’ aldus Lauwers. ‘Bodycams kunnen zeker een positief effect hebben op de geloofwaardigheid, aangezien dan de volledige interventie wordt gefilmd.’
Zowel Lauwers als Debeuckelaere zien een meerwaarde in het gebruik van bodycams.
Vandaag behoren bodycams nog niet tot de standaarduitrusting van agenten. Lokale politiezones kunnen wel zelf beslissen om hun agenten hiermee uit te rusten. Zowel Lauwers als Debeuckelaere zien een meerwaarde in het gebruik van bodycams. ‘Door de opnames kan er nagegaan worden hoe een interventie precies verliep.’ Debeuckelaere benadrukt wel dat deze opnames systematisch moeten worden gebruikt als bewijs. ‘In sommige zaken worden beeld- en geluidsopnames eerder selectief gebruikt. Dit mag niet het geval zijn wanneer bodycams worden ingezet.’
Bescherming van burgers en agenten
Bodycams kunnen zowel positief zijn voor agenten als voor burgers. Door hun acties op het terrein op camera vast te leggen, kan er worden nagegaan of agenten correct handelen. ‘Wanneer agenten weten dat hun interventies worden gefilmd zal dit de professionaliteit bij de politie alleen maar ten goede komen,’ aldus Debeuckelaere.
Ook de burgers kunnen voordeel halen uit het gebruik van bodycams. Lauwers en Debeuckelaere benadrukken dat burgers het recht hebben om de politie te filmen bij de interventies op openbaar terrein. ‘Wanneer burgers weten dat ze tijdens een interventie gefilmd worden, zullen ze in normale omstandigheden kalmer reageren. Ze behouden ook het recht om deze beelden zelf te bekijken.’ Debeuckelaere is zich er wel van bewust dat dit bij een kleine groep eerder als een rode lap op een stier kan werken, maar dit is slechts een minderheid.
Wat met de regelgeving?
Toch lijkt niet iedereen gewonnen voor het idee van bodycams. Verschillende politievakbonden en criminologen uiten vooral juridische bezwaren. Debeuckelaere weerlegt dat bodycams een inbreuk inhouden op de privacywetgeving aangezien iedereen het recht heeft om gebeurtenissen op het openbaar domein te filmen. ‘Wel is het belangrijk om rekening te houden met wat de bedoeling is van het maken van beelden en deze niet in te zetten om agenten of burgers in diskrediet te brengen.’
Ook het controleorgaan op de politionele informatie waarschuwt voor juridische moeilijkheden wat betreft de voorafgaande waarschuwing die agenten dienen te geven aan burgers wanneer ze hun bodycam aanzetten. ‘Dit zou opgelost kunnen worden door de regelgeving te vereenvoudigen en de verplichte waarschuwing te laten verdwijnen. Zo is iedereen op de hoogte dat er telkens een kans bestaat dat de interventie wordt gefilmd,’ aldus Debeuckelaere.
Dr. Borms werpt zich in de strijd voor een jonge communist (2/3)
‘De Vlamingen zijn lammelingen … Ja, de Vlamingen zijn lammelingen! De Vlamingen zijn lammelingen!’ Op het einde van de eerste zittingsdag van zijn proces op 14 juni 1920 probeerde de van landsverraad beschuldigde activist Jef Van Extergem het publiek te beroeren door enkele passages uit een na de wapenstilstand door hem geschreven artikel aan te halen. Hij stond recht en wendde zich tot de toeschouwers, terwijl hij voorgaand citaat luid herhaalde. De geërgerde voorzitter schorste kort daarna de zitting tot de volgende morgen.
Op 16 juni 2020 zal het honderd jaar geleden zijn, dat de communistische flamingant Jef Van Extergem omwille van zijn activistische engagement door het Antwerpse assisenhof werd veroordeeld tot 20 jaar hechtenis, eeuwige beroving van zijn burgerrechten en een boete van 927 frank voor de proceskosten. Deze tekst heeft als doel een duidelijk beeld te scheppen van de sfeer tijdens het drie dagen durende proces van een progressist met een unieke kijk op de Vlaamse kwestie. Dit artikel is het tweede deel van een driedelige terugblik naar de geboorte van een Vlaams symbool.
De grootste bewondering voor Dr. Borms
In de ochtend van 15 juni 1920 ving de tweede dag van Van Extergems proces aan. De ondervraging van de vorige dag werd verdergezet. Na een beknopt vraaggesprek over de vergoeding die hij ontving voor zijn optreden op activistische meetings, confronteerde de voorzitter hem met zijn verschijning tijdens een huldebetoging voor Borms in 1917. De beklaagde toonde zich niet onder de indruk: ‘Ja, zeker! Ik heb altijd de grootste verering, de grootste bewondering gekoesterd – ook nu nog! – voor Dr. August Borms. Juist gelijk in 1917, zo huldig ik hem thans nog steeds, als ‘man van de daad’!’
Dit betekende evenwel niet dat Van Extergem zich tijdens de oorlog met zijn marxistisch geïnspireerde daden aan de Raad van Vlaanderen, waarin Borms een prominente rol had ingenomen, wilde binden: ‘Ons doel was de Raad van Vlaanderen tegenover ons te binden, zonder dat wij gebonden waren tegenover de Raad van Vlaanderen.’ De ondervraging van de beklaagde kwam abrupt ten einde, toen de voorzitter hem vroeg of hij zijn vader mee in het activisme had gesleurd. Toen Van Extergem hier met enige uitleg op wilde reageren, onderbrak de voorzitter hem: ‘Neen, neen! Gij antwoordt altijd nevens de kwestie! Zeg ‘ja’ of ‘neen’ en zo niet: zwijg!’ ‘Dan zwijg ik!’ luidde het antwoord. Hierna begon het getuigenverhoor.
Rechtstreeks met de vijand in verbinding?
Van Extergem zou dus rechtstreeks met de vijand in verbinding hebben gestaan
Als getuigen traden socialistisch politicus Modest Terwagne, liberaal senator Herbert Speyer, Victor Mulie en een zekere ‘Van Sintruyen’ naar voren. De eerste drie verklaarden respectievelijk dat Van Extergems jeugdige leeftijd een grote rol had gespeeld in zijn activistisch engagement, dat hij een eerlijke, onbaatzuchtige jongen was en dat hij door zijn antimilitaristische houding in de problemen kwam met de Duitse bezetter. Van Sintruyen vertelde evenwel dat het algemeen gerucht liep, dat Van Extergem tijdens de oorlog naar het krijgsgevangenkamp in Göttingen ging en van daar brieven meebracht. Daarbij zou hij Duitsgezinde, activistische propaganda hebben gemaakt onder de krijgsgevangenen en hun ouders. Van Extergem zou dus rechtstreeks met de vijand in verbinding hebben gestaan.
De voorzitter gaf daarop aan, dat deze al eerder gedane uitspraak het uitgangspunt was geweest voor het onderzoek. Daarop ontstond tumult, toen advocaat De Rademaeker tussenbeide kwam: ‘… ziehier wat Van Sintruyen zegde tijdens de confrontatie met Van Extergem: ‘Dit was het algemeen gerucht, maar ik heb geen enkel bewijs en ook geen enkel reden om te bevestigen dat het waar is!’ En het is op zulke losse beschuldigingen dat het onderzoek geopend werd.’ Toen de voorzitter dit ontkende, reageerde Van Extergem: ‘Dat is een uitvlucht! Zonder de getuigenis van Van Sintruyen was ik nooit voor het assisenhof gebracht!’ Tot slot traden nog twee andere getuigen op, één van de twee was een oud-leraar die niets dan lof over had voor zijn vroegere leerling.
Dag Borms! Je bent nog niet dood, hé?
Meermaals stak hij ons zelfs stokken in de wielen
Bij de aanvang van de namiddagzitting werd de op dat moment terdoodveroordeelde Dr. Borms tussen twee gendarmen binnengeleid om over Van Extergems activisme te getuigen. Hij gaf tijdens zijn passage aan de beklaagde dikwijls te hebben horen spreken tijdens de oorlog: ‘Ja, meestal was hij tegen de Duitsers. Hij juichte vooral de revolutie toe en keurde dikwijls de werking van de Raad van Vlaanderen openlijk af. Meermaals stak hij ons zelfs stokken in de wielen.’ Hierop volgde een kleine wisselwerking tussen de twee flaminganten, waarbij ze het feit aanhaalden dat Van Extergem tijdens de oorlog voorstelde om alle betrekkingen met de Duitsers af te breken. Borms verklaarde dit voorstel te hebben afgeslagen, omdat het ‘de vernietiging [betekende] van alles wat wij, met zoveel moeilijkheden, tot stand hadden gebracht.’ Daarnaast waren de Duitsers toen aan de verliezende hand, waardoor een revolutionair optreden van de activisten zou zijn overgekomen als kazakkendraaierij. Borms opperde vervolgens dat Van Extergem zich tijdens de oorlog uitte als een overtuigd socialist en zelfs bolsjewist: ‘Als dusdanig kwam hij voortdurend, en veel heftiger dan wie ook, in opstand tegen de praktijken van het Duitse militarisme. Hij zegde dat wij niet alleen revolutionair moesten zijn tegen Le Havre, maar ook tegen Berlijn.’
Toen Borms wilde uitweiden over de door de activisten nagestreefde verzoeningsvrede, bleek de voorzitter genoeg te hebben van de mondige Vlamingen. Hij riep Borms toe dat hij geen redevoering moest houden. ‘Wanneer gij mij niet laat uitspreken, zou ge mij evengoed in mijn cel hebben kunnen laten!’ was Borms’ antwoord. ‘Uw doel was misdadig!’ repliceerde de voorzitter. Dat zou volgens Borms de geschiedenis wel uitwijzen: ‘Wij wachten met gerust geweten af, wat men binnen enkele jaren over ons zal zeggen, wij …’ ‘Geen redevoeringen!’ onderbrak de voorzitter hem opnieuw. Kort daarna werd Borms weggeleid. Van Extergem riep hem nog na: ‘Dag, Borms! Je bent nog niet dood, hé?’ ‘Neen, neen!’ antwoordde Borms lachend, waarna de deuren achter hem sloten.
De tweede zittingsdag eindigde met de getuigenis van een zekere Goossens en ene De Bruyne, die een meeting van Van Extergem hadden bijgewoond. De twee mannen brachten twijfelachtige verklaringen over wat hij er precies had verteld. Toen advocaat De Rademaecker De Bruyne vroeg of hij alles wel goed gehoord had en deze half zeker antwoordde, verklaarde de voorzitter: ‘Wat wonderlijks is daaraan? Van Extergem kan harder roepen dan wij allemaal te samen!’
Nick Peeters
*
NA GESCHRIJFSEL
*
Nog even terugkomen op Herman Portecarero, de Belgse diplomaat die dat boek schreef over de Diamanten Diaspora….
Die sprak, als kleinzoon van een collaborateur uit WO I, met uiterste minachting over Borms. Zelfs ’t Pallieterke noemde hij een verwerpelijk extremistische bende.
Van Joods-Christelijke vergevenings-gezindheid gesproken, hé Jomme Dockx….
Hongaarse zilveren florijn uit 1880 met de keizer van Oostenrijk & koning van Hongarije, Franz Joseph I.
‘Nostalgie is het verlangen naar een wereld die nooit heeft bestaan’
Nieuwe vertaling van oerklassieker 'Radetzkymars'
Interview - 16/06/2020 Karl Drabbe - Leestijd 7 minuten
Vorige maand verscheen een nieuwe vertaling van Radetzkymars van de Oostenrijkse auteur Joseph Roth. Die roman uit 1932 is Roths beroemdste boek. In 1999 werd het boek uitgeroepen tot een van de tien belangrijkste Duitstalige romans van de 20ste eeuw. Rik van Cauwelaert, fan van het eerste uur, beaamt dat. ‘Het is natuurlijk een cliché, maar het is een van de grootste boeken van de 20ste eeuw.’ In Radetzkymars vertelt Roth op onnavolgbare wijze de ondergang van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie aan de hand van drie generaties van de familie Von Trotta.
Tijdloos
In pakweg 400 blz. en aan de hand van drie generaties schrijft de journalist een tijdloos verhaal over de ondergang van een rijk. Rik Van Cauwelaert: ‘de dubbelmonarchie had nog eeuwen kunnen doorgaan. Eén schot (in Sarajevo – red.) en het stortte in mekaar.’ Die sfeer beschrijft Roth als geen ander, volgens de columnist van De Tijd.
de ogenschijnlijk veilige en overzichtelijke wereld van vóór de Groote Oorlog
Radetzkymars vertelt de geschiedenis van de ondergang van de ogenschijnlijk veilige en overzichtelijke wereld van vóór de Groote Oorlog via de opkomst en neergang van drie generaties van het geslacht Von Trotta. Het verhaal begint in 1859 met grootvader Joseph. Bij een veldslag redt de officier het leven van de nog jonge keizer Frans Jozef. Von Trotta’s enige zoon Franz gaat rechten studeren en wordt districtshoofd in de provincie. Kleinzoon Carl Joseph stapt in de voetsporen van zijn grootvader en wordt officier in het keizerlijke leger. Al is dat weinig avontuurlijk. De verveling slaat toe tijdens zijn verblijf in kleine garnizoenssteden, al zorgen de nodige relaties voor luim, ophef en zelfs een duel. Uiteindelijk komt hij om aan het Oostfront tijdens de Eerste Wereldoorlog. Toeval: hij overlijdt op de dag dat keizer Frans Joseph I wordt ten grave gedragen in de Kapucijncrypte in de keizerlijke hoofdstad Wenen. Met de dood van de keizer eindigt ook de familie Von Trotta. (In die begrafenis ligt al enigszins de kiem van een later boek van Roth, Die Kapuzinergruft. Roth maakte die trouwens mee als soldaat van de erewacht, ‘in splinternieuw velduniform’.)
Ondergang van een stuk Avondland
Roth schreef het boek op de vooravond van de machtsovername van de nazi’s. De Weimarrepubliek liep op haar laatste benen. Hij publiceerde de roman in feuilletonvorm in de Frankfurter Zeitung. Pas nadien verscheen het in boekvorm, in september 1932,. In januari 1933 waren er al 35.000 exemplaren de deur uit. Diezelfde maand draaide het nationaalsocialisme het blad van de Duitse geschiedenis om.
Heimwee en nostalgie druipen van elke pagina
Met de Radetzkymars beschrijft de ‘sterreporter’ (het woord is van Geert Mak) een wereld die niet meer bestaat. Heimwee en nostalgie druipen van elke pagina. Van Cauwelaert is jaloers: ‘Roth is de enige journalist van een literair meesterwerk van die orde ooit. Je zou journalist worden om zo magistraal te kunnen schrijven.’ Directeur/hoofdredacteur van Ons Erfdeel/De Lage Landen, Luc Devoldere, spaart de grote woorden evenmin. ‘De Radetzkymars is dé klassieker over het einde van de Donaumonarchie, de grote ode aan een wereld die niet meer bestaat.’
Over die Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie wil Devoldere nog het volgende kwijt: ‘het rijk bestond enkel op papier als de staat niet niet meer bestond’. Het citaat haalt hij uit het doctoraat van Claudio Magris. De nostalgie naar, het schwärmen met de veelvolkerenstaat, is iets dat maar ontstaan is, eens het rijk na de Eerste Wereldoorlog is opgedoekt. Het verdrag van Saint-Germain zette een punt achter het oude Oostenrijk. De honderdste verjaardag van het verdrag van Trianon werd nog maar pas in mineur herdacht in Hongarije.
Catastrofe
Roth schreef een verhaal over de teloorgang van ‘Kakanië’ (naar de twee k’s van het keizerrijk-koninkrijk). Zijn tijdgenoot, de Oostenrijkse schrijver Robert Musil in De man zonder eigenschappen beschrijft de ondergang als volgt:
‘Volgens zijn grondwet was het liberaal, maar het werd klerikaal geregeerd. Het werd klerikaal geregeerd, maar men leefde als vrijdenker. Voor de wet waren alle burgers gelijk, maar het waren nu eenmaal niet allemaal burgers. Men had een parlement dat een zo krachtig gebruik maakte van zijn vrijheid dat men het gewoonlijk gesloten hield; men had echter ook een paragraaf op de noodtoestand, met behulp waarvan men het zonder parlement af kon, en telkens als iedereen zich op het absolutisme begon te verheugen, kondigde de Kroon af dat er nu toch maar weer eens parlementair moest worden geregeerd. Van dat soort gebeurtenissen waren er vele in deze staat, en daar hoorden ook die nationalistische strubbelingen toe die met recht de nieuwsgierigheid van Europa wekten en die tegenwoordig volkomen onjuist worden voorgesteld. Ze waren zo hevig dat om hunnentwege de staatsmachine verscheidene malen per jaar haperde en stilstond, maar in de tussenperiodes en in de regeerpauzes kon men het uitstekend met elkaar vinden en deed men alsof er niets aan de hand was geweest. En er was ook niets aan de hand geweest. Het was domweg de aversie van ieder mens tegen het streven van ieder ander mens, waar wij tegenwoordig allemaal één in zijn, die in deze staat al vroeg, en men kan wel zeggen tot een gesublimeerd ceremonieel, was vervolmaakt, wat nog grote gevolgen had kunnen hebben als die ontwikkeling niet voortijdig door een catastrofe was afgebroken.’ (vertaald door Ingeborg Lesener)
Dubbelmonarchie
Nieuwe vertaling
Hoewel er een vertaling bestond, die nog regelmatig werd bijgedrukt, zelfs in luxe-editie, boog Els Snick zich de voorbije jaren over Roths meesterwerk. Het resultaat ligt er, en eerstdaags verschijnt de tweede druk van haar nieuwe vertaling. Maar waarom die nieuwe vertaling? ‘Omdat er veel mensen waren die niet door het boek geraakten, besloot ik om eraan te beginnen,’ zegt de vertaalster. Veel passages waren ‘moeilijk leesbaar’ en ze werkte ook veel foutjes weg. Al sloeg de schrik haar op een bepaald moment wel om het hart. ‘Ik was bijna halfweg. De uitgeverij had mijn vertaling al aangekondigd. En plots stelde iemand op Facebook de terechte vraag of de nieuwe vertaling wel een meerwaarde zou hebben. De angst sloeg toen toe, en ik ben gewoon opnieuw begonnen. Deze keer met de vorige vertaling ernaast, om zeker te zijn van een verbetering. En die is er echt, ik heb er echt veel foutjes uitgehaald.’
een verhaal waarin mensen terechtkomen in een nieuwe wereld, op een kantelmoment waarop alles wat vertrouwd was opnieuw geijkt moest worden
Is Roth vandaag nog te lezen, en waarom? Els Snick klinkt overtuigd: ‘je kan Radetzkymars altijd opnieuw lezen, in welke levensfase ook, je ontdekt altijd iets nieuws, iets anders. Je kan focussen op de actualiteit, de Balkan, de opkomst van de sociaaldemocratie of het populisme, er is de coming of age, het gaat over liefde tussen vaders en zonen, mannen en vrouwen, onder mannen, homoseksualiteit, vriendschap…’ Van Cauwelaert beaamt dat: ‘alles wat erin staat is hedendaags, behalve misschien de wapens waarmee ze toen vochten.’ Vertaalster Snick: ‘Roth beschrijft een wereld die op losse schroeven staat, zoals vandaag. Het is een verhaal waarin mensen terechtkomen in een nieuwe wereld, op een kantelmoment waarop alles wat vertrouwd was opnieuw geijkt moest worden.’
Met dit huzarenstuk zet Snick ook de kroon op haar vertaalwerk. Het is de eerste roman van Roth die ze vertaalde. De voorbije jaren vertaalde ze voornamelijk zijn correspondentie (met Stefan Zweig o.a.) en journalistiek werk. Plannen voor een volgende vertaling heeft ze voorlopig niet. Of het zou moeten zijn om Roth in te spreken als luisterboek? Snick: ‘Ik heb heel mijn vertaling, pagina na pagina, ingesproken in mijn smartphone. Zo voelde ik het ritme van mijn tekst.’ Het signalement in Humo noemt de vertaling niet voor niets ‘zingend’.
Meesterwerk
‘Wij, zijn soldaten, wisten allemaal dat onze laatste keizer was heengegaan, en met hem ons vaderland, onze jeugd en onze wereld.’ Geert Mak citeert het in zijn woord vooraf, daarmee naar de kern grijpend van het bijna 90 jaar oude literaire meesterwerk. Mak is al jaren — met Els Snick — de bezieler van het Joseph Rothgenootschap. Dat zag door de coronacrisis een feestelijke voorstelling door de neus geboord. Maar de vertaalster kijkt al reikhalzend uit naar volgend jaar, dan volgen er zeker nog activiteiten, lezingen… Zo hoopt ze een breder leespubliek te brengen tot de ‘poëtische taal’ en ‘journalistieke scherpte’ van Roth.
*
NA GESCHRIJFSEL
*
Neen. Ben er ook niet bij geweest. Waar echter wij allemaal zijn bij geweest, is bij de Hollywood film over Sissi. Dat was een von Possenhofen, een Beierse Prinzess die Elisabeth hertte…
Net als de weduwe van Albert I von Saksen-Coburg-Gotha die in Marche-les-Dames per ongeluk van de rotsen duikelde. ’n Spijtig dodelijk ongeval. Zo midden in de nacht van 30 meter hoog vallen.
Raar dat de man daarvoor zelfs nog zijn bril had opgehouden…. Wahrheit oder Dichtung? Of amoureus leugentje uit Staatsbelang?
Och, van de doden niets dan goed. Is ‘only in Belgium’ mogelijk.
Het is onvoorstelbaar hoeveel -logen, -iaters en -euten al hun zegje hebben mogen doen over onze aanpak van Covid-19. Misschien kan ook een simpele ingenieur, steunend op gezond boerenverstand, zijn steentje bijdragen aan de discussie.
Het verspreidings-mechanisme
De laatste dagen wordt er eindelijk gewag gemaakt van het bestaan van super verspreiders. Dat wordt gegarandeerd het Woord van het Jaar 2020. Ik ben geen epidemioloog, maar vermoedde al lang dat dit fenomeen bepalend was voor de massale doorbraak van het virus.
Daarvoor is de geografische concentratie van het aantal slachtoffers te opvallend: de omgeving van Modena in Italië, Noord-Brabant in Nederland en het Limburgse Alken bij ons, waar de prevalentie van corona ineens explodeerde.
Jan Van Peteghem
RIP Alberto Alesina
DE PEETVADER VAN (VLAAMSE) ECONOMISCHE ONAFHANKELIJKHEID
Met zijn vrouw Susan was hij op trektocht en bij zijn terugkeer eind vorige maand overleed hij aan een hartinfarct. Alberto Alesina was pas 63 en een uiterst actieve Italiaans-Amerikaanse economie-professor van Harvard University. In Vlaanderen mag je hem gerust, samen met zijn kompaan en mede-econoom Enrico Spolaore, de peetvader noemen van het wetenschappelijk denken over onafhankelijkheid van landen vandaag. Tussen Alesina en het ‘Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa’ van 2005 loopt een rechtstreeks spoor.
Economische onafhankelijkheid
Alesina en Spolaore schreven samen het nog steeds knappe boek The Size of Nations, eind 2003. En dat interessante economieboek legde mee de grondslag van de tekst van Remi Vermeiren en de Denkgroep in de Warande.
we zijn zo klein, moeten wij dan nog eens splitsen?
Vermeiren oordeelde na lezing van het werk, ‘Dit boek kan een trendbreuk zijn of althans het einde van dooddoeners als: we zijn zo klein, moeten wij dan nog eens splitsen? De stellingen van Alesina en Spolaore zijn wel degelijk steekhoudend voor België, onder meer waar gesteld wordt dat de publieke goederen best op nationaal niveau worden geproduceerd als die zo goedkoper zijn dankzij schaalgrootte. Andere waar de “kostprijs van de heterogeniteit” groot is, worden beter op een regionaal of een lokaal niveau geproduceerd. Bovendien als, zoals in België, de federalisering onvolledig, inconsequent en onvolkomen is en men aan de heterogeniteit van de basis no
In ‘Zur Judenfrage’ ontpopte de Jood (!) Heinrich Karl Marx zich tot een criticus van zijn eigen gemeenschap. Marx was dan wel geen gelovige jood, hij behoorde wel tot de Joodse cultuurnatie, zoals Ludo Abicht dat omschrijft in De eeuwige kop van Jood: een geschiedenis van het antisemitisme. De uitgave dateert van 1843, en is dus ietsje ouder dan het Communistisch Manifest. De ronduit anti-Joodse uitspraken die Marx hierin deed — waarin hij Joden reduceerde tot de door antisemieten wereldwijd gebruikt karikatuur van geld- en bankjoden — zijn hem vaak verweten. Of wat te denken van dit (overbekende) citaat:
‘Wat is de seculiere basis van het jodendom? Praktische noodzaak, eigenbelang… Wat is de wereldse religie van de Jood? Handel. Wat is zijn wereldse God? Geld. Geld is de jaloerse god van Israël, waar geen andere god voor mag bestaan. Geld vernedert alle goden van de mens – en verandert ze in koopwaar… De wisselbrief is de echte god van de Jood. Zijn god is slechts een illusoire wisselbrief… De schimmige nationaliteit van de jood is de nationaliteit van de koopman, van de man van het geld in het algemeen.’ (eigen vertaling – red.)
Citaat en artikel zijn al decennia voorwerp van debat. De vraag of Marx een échte — overtuigde — antisemiet was, en of hij niet later van mening veranderde, heeft nog steeds geen definitief antwoord. Was het eerste deel van zijn essay ‘slechts’ grappig en ironisch bedoeld, omdat hij in het tweede deel antisemitische complot theorieën van tafel veegde? En wat met de theorie dat zijn ‘alledaagse’, typisch Europese, eeuwenoude antisemitisme de bodem legde van zijn anti-kapitalisme? Waarbij Joden de kapitalisten werden in zijn communisme?
Sinds het opdoeken van de ‘Gouden Boekenuil’ drie jaar terug is er geen belangrijke Vlaamse literatuurprijs meer. Waarom niet een Gouden Kroon(tje) in het leven roepen?
Maandag 22 juni wordt de Nederlandse Libris Literatuur Prijswinnaar – allicht winnares – bekend gemaakt. Saskia De Coster vertegenwoordigt met “Nachtouders” de Vlaamse hoop, maar meer dan waarschijnlijk zal Manon Uphoff met Vallen als vliegen aan het feest zijn. Of zorgt Oek de Jong – ooit winnaar van de Gouden Uil – voor de verrassing met zijn ‘Zwarte schuur’? Na zijn Gouden Uil van 2013 voor zijn tweedelige magnum opus Pier en oceaan zou deze tweede grote onderscheiding zeker terecht zijn.
Annus horribilis voor schrijvers
Hoe dan ook, de Nederlandstalige schrijvers hebben dit voorjaar hun annus horibilis meegemaakt. Je zal maar als auteur debuteren en niet direct een rechtstreekse lijn hebben met de schaarse boeken redacties op radio, TV of in de print-media. Tja, dan kan je maar één ding doen: via de sociale media en YouTube-filmpjes je boek – zelf of door gelijkgezinden – schaamteloos promoten. Een presentatie feestje bij wijze van PR zit er in deze coronatijden immers niet in. Schrijvers trokken dus massaal hun boek weer in om in de aanloop naar de Boekenbeurs in november dan maar voor wat reuring te zorgen. Maar wacht eens: dat feestje gaat ook niet door. Zullen we dan als literati maar mikken op de kerstdagen, zoals met de James Bond-release gebeurt?
Mooi dus dat er straks de Libris aan komt, toch wel de meest prestigieuze commerciële letterenonderscheiding die sinds haar oprichting goddank haar naam heeft kunnen behouden.
Om maar te zeggen dat nu meer dan ooit onze schrijvers een duwtje in de rug kunnen gebruiken, want goede wijn behoeft echt wel een krans. Mooi dus dat er straks de Libris aan komt, toch wel de meest prestigieuze commerciële letterenonderscheiding die sinds haar oprichting goddank haar naam heeft kunnen behouden. Die andere grote Nederlandse commerciële onderscheiding – de AKO Literatuurprijs zaliger – is sinds haar naamsverandering in ECI Literatuurprijs, BookSpot Literatuurprijs en nu in de herfst Boekenbon Literatuurprijs zwaar onderhevig aan merkvervaging waardoor de boekenleek bij god niet meer weet waar die Boekenbon Literatuurprijs voor staat. Krijgen de schrijvers hun prijs misschien in boekenbonnen uitgekeerd, of in een andere vorm van fiscaalvriendelijke vergoeding in natura?
Gouden Kroon(je)
Sinds de enige grote Vlaamse commerciële boeken onderscheiding niet meer vliegt – de laatste Gouden Boekenuil ging gesponsord door de Fintro-bank naar Jeroen Olyslaegers’ Wil in 2017 – moeten Vlaamse auteurs het doen met de Cultuurprijs Vlaanderen voor letteren, de zogenaamde Ultima’s, de vroegere staatsprijzen. De kans is klein dat sponsor-minister van Cultuur Jan Jambon dit jaar op boegeroep zal worden onthaald trouwens.
Misschien kan hij de handen nog meer op elkaar krijgen wanneer er eenmalig een substantiële Corona Literatuurprijs van 50.000 euro – het bedrag van de Libris Literatuur Prijs – in het leven zou worden geroepen met Vlaams overheidsmanna: een Gouden Kroon voor de volgens een expertenjury beste Vlaamse auteur die in dit coronajaar een fictie-, of literair non-fictieboek de wereld heeft ingestuurd. En een Gouden Kroontje of aspirant-Kroon van 10.000 euro voor de vermetele Vlaamse debutant(e) die het aandurfde om in contactloze corona tijden zijn ei te leggen.
Radiojournalist-auteur Pat Donnez is nu al bezig met op Klara in een You Tube-filmpje wekelijks de poëzie via een welgemikt gedicht een podium te geven.
De openbare omroep geeft alvast het goede voorbeeld en steekt dit jaar een tandje bij om de letteren via radio en televisie meer onder de aandacht te brengen. Talkshowmaster en gepassioneerd boekenlezer Lieven Van Gils gaat op Radio 1 in Zomerhuis met boeken negen zondagen lang het betere boek promoten en in het najaar – bij ontstentenis van de Boekenbeurs – zullen gelijkaardige programma’s ons hopelijk doen terugdenken aan het ooit legendarische tv-programma Wie schrijft, die blijft. Radiojournalist-auteur Pat Donnez is nu al bezig met op Klara in een You Tube-filmpje wekelijks de poëzie via een welgemikt gedicht een podium te geven.
Goede wijn behoeft wél een krans
Zou diezelfde Vlaamse ‘Overheid’ – die dus via haar omroep haar uiterste best doet om schrijvers meer air play te schenken – ook niet met een substantiële Coronaprijs de geplaagde auteur in het zonnetje kunnen zetten straks? Je kan het Standaard Boekhandel of een bank moeilijk kwalijk nemen dat ze hun schaarse fondsen liever niet meer inzetten voor boekenpromotie. Alhoewel, online verkoopkanalen, zoals Amazon en zeker Bol.com, zouden eindelijk ook eens over de brug mogen komen als boekenmecenas. Ze pikken immers meer dan hun graantje mee in de boekenverkoop en steken in de regel geen poot uit om te investeren in het fragiele boekenklimaat. Kortom, een Gouden Bol is meer dan welkom, maar laat ons voorlopig dromen van een Gouden Kroon(tje).
Zoals al aangestipt, is het unfair om debutanten en meestal nobele onbekenden, zoals Marijke De Maré bijvoorbeeld, in één zak te steken met gereputeerde auteurs als Erwin Mortier. Mortier kreeg De onbevlekte, het vervolg op Marcel, moeiteloos in de media. Hij zal zonder het boek officieel ten doop te hebben gehouden allicht geen exemplaar minder verkopen. Maar wat gezegd van dappere debutanten als Mark Cloostermans (Conscience, De terugkeer), Marieke De Maré (Bult), Valerie Tack (Rauw & alsof), Anneleen van Offel (Hier is alles veilig) of Chris Van Camp-Schöller (De kus van Dabrowski) die verhalen schreven die een ruim publiek verdienen?
Wie heeft prijs?
Daarom dus dit pleidooi voor een dubbele Corona-prijs. Aan de ene kant Mortier, Willem Frederik Daem (Tekens van leven), Louis van Dievel (De dokter is uw kameraad niet), Ingrid Vander Veken (Wat overblijft) & co die het onder elkaar uitmaken. Aan de andere kant een piëdestal voor wie zijn eersteling ondanks alles en iedereen toch nu heeft uitgebracht. Want o ja, de Debuutprijs die traditioneel werd uitgereikt aan de vooravond van de Boekenbeurs is ook al enkele jaren geleden opgedoekt. Kortom, schrijvers hebben het vandaag zeker niet onder de markt om te worden geprezen, laat staan om op een breder forum aandacht te krijgen voor hun geestekind.
In afwachting van de gelukkigen die de Gouden Kroon(tje) mogen dragen, gun ik de Libris Literatuur Prijs zeker aan Manon Uphoff of Oek de Jong. Of is negen jaar na Yves Petry (De maagd Marino) met Saskia De Coster opnieuw een Vlaamse schrijfster aan het feest?
DOORBRFAAK
Waarom krijgt het ene bedrijf steun en het andere niet? De overheid moet daar objectieve criteria voor hanteren en er transparant over zijn.
*
Europese beurzen op weg naar verlies
De beurzen trekken donderdag de handrem op nu het aantal besmettingen met het coronavirus op sommige plaatsen weer oploopt. De ECB neemt met TLTRO III een nieuwe horde in het stimulus-opbod.
-
Tesco trekt weg uit Polen
Tesco TSCO0,00% verkoopt 301 supermarkten in Polen voor 819 miljoen zloty (183 miljoen euro). De Britse supermarktreus had er moeite om marktaandeel te veroveren en ziet betere groeikansen in zijn drie andere Oost-Europese markten, Tsjechië, Slovakije en Hongarije.
** RECHT VAN NADENKZN & SPREKEN.....
Persoonlijke schroomvolle benadering van dit Hoofdartikel in wat wel de Hoofdkrant is van dit apenland.
*
Neen hoor, we zijn er nog niet uit, uit het Dal der Zuchten. Maar laten we de moed niet verliezen. Onze Sire ging gisteren al eens informeren bij Janssen Pharma om te kijken hoe ver het nu eindelijk stond met hun onderzoek naar dat levensreddend serum. Het was een zeer leerzaam bezoek, maar te oordelen naar de gelaatsuitdrukking van de Vorst verstond die daar de ballen van.
Dus nog meer ping-ping van Zuster Ursula voor verder en vooral beter onderzoek.
*
DE MORGENSTOND
HEEFT GOUD IN DE MOND
***
*
IK PROBEER AAN VOLKSVERHEFFING TE DOEN. NIET AAN VULGAIR CHAUVINISME
ALS ER AL IETS MELDENSWAARD ZOU ZIJN , ZIT HET ONDERGESNEEUWD ONDER DE PROPAGANDISCHE LEUGENTAAL
*
*
DROLVAN DE VADERLANDSCHE BROL
*
Over het belang van Eigen Volk en Eigen Staat…
Maar liefst VIERHONDERD dagen na de Verkiezingendag 16 Mei 2019, verslijten thans de nieuwe ‘Formateurs’ als DERTIENDE in de rij, de Processie der Radelozen.
De Francofone Unitaire Staat van 1830 ligt dus al reeds gekist, klaar om bijgezet te worden in de catacomben van de vergetelheid. En toch probeert men de dode nog altijd nieuw leven in te blazen door met geld - dat er niet is – te blijven smijten. Want daar is weer Het Ongrijpbaar Monster van Loch Ness: twee volkeren die elkaar totaal vreemd zijn beletten van vreedzaam hun eigen natuur te volgen. Neen, liever de armoede dan een 2de Fluwelen Revolutie naar het voorbeeld van Tsjecho-Slovakije…
Een zekere Gerolf Annemans, Senator voor het Vlaams Belang en goede vriend van Václav Klaus, die de dingen daar meesterlijk in goede banen leidde, weet er alles van… Niet iedereen niet alleman, maar Annemans aan de top en Klaar is Kees.
Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:
Wanneer komen er échte praktijk-tests?
(Aan de voorstanders van praktijktests, die alleen maar valstrikken willen spannen voor blanke Vlamingen. Een échte praktijktest zou er helemaal anders uitzien. Je verhuurt 40 identieke appartementen: 20 voor doorsnee blanke middenklassers, 20 voor Nederlandsonkundige Afrikanen. Dit doe je vijf jaar lang en dan heb je genoeg praktijkervaring om iets te zeggen over verhuren in Vlaanderen.)
Welke Walen zijn ‘de goede Walen’?
(Aan RTBF-journalist Alain Gerlache, die een boon heeft voor een oude krokodil uit Brakel: ‘De Croo is een merknaam geworden voor les bons flamands. Degenen die ons accepteren zoals wij zijn en ons niet te veel bekritiseren’. Zo hebben Franstaligen hun Vlamingen nog altijd graag. Hoe zouden zij reageren als wij serviele knuffel-Walen als ‘de goede Walen’ zouden bestempelen?)
Wat vinden historici van politieke ingrepen in het onderwijs?
(Aan al die academici die geen kik geven nu zwarte activisten zoals Olivia Rutazibwa openlijk oproepen om het (geschiedenis)onderwijs te ‘dekoloniseren’. Als een Vlaams-nationalist nog maar denkt aan het woord ‘canon’, dan kruipen historici massaal in de pen om hun verontwaardiging uit te schreeuwen. Maar nu de Black Lives Matter-club het onderwijs voor haar kar willen spannen: stilte. Er zijn dus politieke drukkingsgroepen die zich wél mogen moeien met de inhoud van de lessen.)
Welke ‘nobele bedoelingen’ hebben de BLM-betogers?
(Aan de virologen, die veel te vriendelijk blijven voor de betogers die hun voeten veegden aan de corona-maatregelen: ‘Het virus houdt geen rekening met nobele bedoelingen’. Hoe ‘nobel’ is het om een buitenlands conflict te importeren? Om het gezag van de politie te ondermijnen met pure laster? Om te eisen het hele politie apparaat droog te leggen? Om te heulen met anarchisten en communisten?
Waarom leggen wij zoveel eieren onder het gat van deze aanstellers?
Om het verwende rotjong uit te hangen, vooral verontwaardigd omdat het al een paar maanden niet in de eerste plaats over jou gaat? Waarom leggen wij zoveel eieren onder het gat van deze aanstellers?)
Wie wordt het volgende slachtoffer van al deze agressie?
(Aan de beeldenstormers, die niet zullen rusten tot alle dode blanke mannen van hun sokkel vallen. De Vlaamse commentatoren zijn opvallend mild voor deze opgehitste meute vandalen. Terwijl deze opstoot van agressie tot nadenken zou moeten stemmen. Deze protestbeweging vertoont totalitaire trekken. Dit stopt niet bij standbeelden. Om Heinrich Heine te parafraseren: daar waar men beeltenissen vertrappelt, daar zal men uiteindelijk ook mensen vertrappelen.)
Wie gelooft dat het alleen maar om Leopold II gaat?
(Aan al die mensen die nu serieus het debat aangaan over Leopold II. Dat is hopeloos naïef. Het gaat niet om één rubberkoning, het is een oorlog tegen onze geschiedenis. U moet aanvaarden dat ons verleden verkeerd is en onze welvaart onverdiend. Het gaat niet om standbeelden slopen, maar om instellingen neerhalen. Het gaat niet om excuses, het gaat om herstelbetalingen en herverdeling van rijkdom. Hoe kan je nu nog wegkijken van het grotere plaatje?)
Wat als Abou Jahjah plots de stem van de rede lijkt?
(Aan Abou Jahjah zelf, die een paar zinnige dingen zegt: ‘De oude moslimrijken hadden ook slaven, in de Arabische wereld is ook discriminatie. Uitbuiting en racisme is niets van blanken alleen’. Voor alle duidelijkheid: Jahjah is nog steeds een onbetrouwbare ploert. Dus hoe ver is het maatschappelijke debat doorgeschoten en geradicaliseerd als iemand als Jahjah – die niet veranderde – nu de gematigde stem is?)
Hoeveel agenten kunnen gedachten lezen?
(Aan criminologe Sofie De Kimpe, die wil dat de politie alleen naar het innerlijk kijkt: ‘Dat de politie controleert op basis van persoonskenmerken is problematisch, omdat het uitgaat van het idee dat iemand verdacht is omdat hij bepaalde uiterlijke kenmerken heeft’. Praktijkervaring en instincten zijn namelijk racistisch. Agenten moeten maar raden naar de diepste zielenroerselen van de mensen op straat.)
Wat als niet álles ‘racisme’ is?
(Aan sportcommentator Peter Vandenbempt, die zoveel racisme ziet rond onze voetbalvelden: ‘Sommige supporters zijn zelfs zo idioot om een speler van de tegenpartij uit te fluiten en racistisch te bejegenen om dan even later een speler van dezelfde kleur van de eigen ploeg aan te moedigen en om een handtekening te vragen’. Blijkbaar begrijpt Vandenbempt niet heel goed wat racisme is.)
Waar wachten jullie nog op?
(Aan Sara Vandekerckhove, die in het edito van De Morgen om quota roept: ‘Laten we inderdaad werk maken van positieve discriminatie. De boel trekt namelijk zichzelf niet recht. Maar dan mag het niet bij een persoonlijke preek blijven’. Vandekerckhove kijkt naar de politiek, zodat ze niet naar haar eigen blanke redactie moet kijken. Niets houdt De Morgen tegen om voortaan alleen nog kleurlingen aan te werven. Dan kan die krant rustig zichzelf kapot maken door huidskleur te laten voorgaan op intrinsieke kwaliteiten.)
Welke revolutie viseert eerst de luxeboetieks?
(Aan schrijfster Melat Gebeyaw Nigussie, die de kritiek op de Black Lives Matters-rellen van de hand wijst: ‘Dit land is ontstaan uit protest en revolutie. Wat zich zondag afspeelde in Brussel, was net zo Belgisch als friet met mayonaise’. Tenminste iemand die toegeeft dat de rellen geen nevenverschijnsel zijn, maar de essentie van deze ‘revolutie’. Wel wat vreemd dat deze ‘revolutionairen’ vooral sportschoenwinkels willen plunderen. Voor ons is het allemaal goed – als het maar betekent dat Brussel zich spoedig afscheurt.)
*
Wanneer komt er een cordon sanitaire rond het ABVV?
zo sectair dat ze zelfs fysieke nabijheid bij andersdenkenden niet meer verdragen
(Aan elke politicus die de schutskring rond Vlaams Belang rechtvaardigt met een verwijzing naar zijn ‘onverdraagzaamheid’. Vorige week werd Robert Verteneuil gedefenestreerd bij de socialistische vakbond, omdat hij op de een foto stond met een liberaal. De (Franstalige) socialisten zijn stilaan zo sectair dat ze zelfs fysieke nabijheid bij andersdenkenden niet meer verdragen. Wat is dit anders dan pure, blinde haat?)
Wie is de baas in een unitair Belgisch bedrijf?
(Aan bpost, waar de Vlaamse postbodes harder moeten werken dan hun Waalse collega’s: ‘Men vermoedt dat bpost schrik heeft voor de grotere stakingsbereidheid in Wallonië’. Unitair Belgische bedrijven zijn vaak – zie ook de NMBS – een microkosmos van België zelf. De brave Vlamingen zullen zich wel een breuk bussen.)
Over welk ander staatshoofd kan je dit schrijven?
(Aan columnist Paul Baeten, die zijn geweld fantasieën deelt: ‘Ik heb een droom waarin Donald Trump verstikt wordt tot hij niet meer beweegt en in de laatste minuten ervaart wat het is om machteloos te zijn. Wanneer ik mensen voor het Witte Huis zie staan, denk ik in de eerste plaats: hopelijk breken ze binnen en branden ze heel dat potsierlijke kutgebouw en de walgelijke eikel erin plat’. Wat verderop in dezelfde column ergert Baeten zich aan al die eerbied voor rechtse kiezers: ‘Sommige meningen zijn goed geïnformeerd en beredeneerd of genuanceerd, andere worden er maar uit geflapt door ignorant volk. Het is net aan zij die meer inzicht en verstand meekregen om de rest in de goeie richting mee te trekken’. Van deze verlichte voorhoede, verlos ons, Heer.)
Il mio conforto. In het verslag van zijn tocht door het hiernamaals spreekt Dante in zijn Divina Commedia de schim van Vergilius verschillende keren aan als ‘mijn trooster’. En hij geeft hem nog andere namen: ‘mijn gids’, ‘mijn meester’. Vergilius is de maestro, want de auteur van de Aeneis toont Dante de weg, staat hem op zijn tocht ook bij.
Vertrouwen en troost
Trooster, gids, meester: het zijn bijna synoniemen. De gids is een trooster omdat hij zijn volgeling sterker (più forte) maakt. En de meester geeft Dante het vertrouwen dat elke leerling nodig heeft. Vertrouwen is trouwens etymologisch verwant met troost. Én met het Engelse tree.
In een ver Germaans verleden moet troost van doen hebben gehad met bomen waaronder je kan schuilen, waarachter je bescherming vindt. En met standvastigheid, want wie troost biedt, moet stevige wortels hebben. Voor Dante is Vergilius zo’n beschermende, standvastige boom.
Op weg naar het Paradijs
In de Divina Commedia zijn er verschillende scènes waarin Vergilius zijn gezel troostende woorden toespreekt, maar in de beste troostscène speelt hij merkwaardig genoeg geen rol van betekenis. Ze is te vinden op het einde van de tweede zang van het Purgatorio, deel twee van Dante’s driedelig epos.
Wie naar boven gaat, komt trouwens langs zeven terrassen, één voor elke hoofdzonde.
Dante en Vergilius bevinden zich op dat moment aan de voet van de Louteringsberg. Die moet beklommen worden om de ziel te zuiveren. Want wie in het Paradijs wil raken – het derde deel van het epos – moet uiteraard zonder zonden zijn. Wie naar boven gaat, komt trouwens langs zeven terrassen, één voor elke hoofdzonde. En alleen wie de top haalt, krijgt zicht op de paradijselijke eindbestemming, de goddelijke plek voor al wie gelooft.
Maar bij die troostscène is de beklimming van de Louterinsgberg nog niet begonnen.
Il mio Casella
Tussen een aantal schimmen aan de voet van de berg herkent Dante de zanger Casella, een oude vriend. Il mio Casella staat er in het Italiaanse origineel, ‘mijn Casella’. Tot drie maal toe probeert Dante zijn overleden vriend te omhelzen, maar telkens opnieuw ervaart hij dat zoiets niet gaat met wezens die niet langer van vlees en bloed zijn. ‘Driemaal hervond ik achter hem mijn handen’, zegt Dante, ‘driemaal waren ze door hem heengegaan.’
Casella ziet de grap van de situatie in, maar Dante moet zich zoals zo vaak tijdens zijn dodentocht stevig vermannen. Als enige levende raakt hij maar niet gewend aan de generzijdse wetten. (Vergilius’ Aeneas had hetzelfde voor toen die zijn vader terugzag in de onderwereld; Dante had het dus eigenlijk kunnen weten…)
Zangkunst
Dante heeft nood aan ondersteuning: Casella’s legendarische zangkunst kan zijn leed verzachten. Omdat hij aanneemt dat zijn vriend dat oude talent niet verloren is, spreekt hij Casella’s schim vol verwachting toe:
‘Als jij je gave mocht bewaren
In deze wereld, en het minnelied
Nog kent dat mijn verlangens kon bedaren,
Wellicht dat jij me dan vertroosting biedt.’
Casella weet meteen over welk lied zijn oude vriend het heeft: Dante heeft er immers al eerder troost in gevonden. De woorden die Casella zingt, heeft Dante overigens zelf geschreven: Amor che ne la mente mi ragiona, ‘Liefde die in de geest tot mij wil spreken’, een van de gedichten uit Dante’s Convivio.
Troostend vergeten
Oorspronkelijk was de canzone een liefdeslied waarin Dante al dichtend troost zocht. Maar na de dood van “zijn Beatrice” kon hij die troost alleen maar vinden bij de Liefde die hij in zijn gedicht aanspreekt. Dezelfde allegorische figuur die Casella nu toezingt. Zijn zoete gezang heeft op alle omstaanders onmiddellijk effect. Dante schrijft:
‘Mijn gids, ikzelf, de zielen om ons heen
Werden zo blij van dit weldadig zingen
Dat waarlijk niets ons meer te deren scheen.’
De troost die van deze verzen uitgaat, is de troost van het vergeten. Wanneer Dante Casella hoort zingen, verdwijnen al zijn zorgen. De schoonheid van het gezang was zo groot, schrijft Dante, dat hij bij het neerschrijven van de herinnering Casella nog altijd hoort zingen. ‘Nooit is de zoetheid van mij geweken’.
Luiaards
Maar dan wordt het gezelschap brutaal wakker geschud. ‘Terwijl wij geheel in het gezang opgingen’, aldus Dante, verschijnt plots de schim van de oude Cato, de wijze grijsaard die in de eerste zang van het Purgatorio wordt voorgesteld als de bewaker van de Louteringsberg. In de Aeneis van Vergilius is Cato rechter in de Onderwereld. Bij Dante krijgt hij als heiden een uitzonderlijke taak: hij moet beslissen welke schimmen aan de tocht van de zielenzuivering mogen beginnen.
de lange tocht moet nog beginnen, en nu al trappelen ze ter plaatse en zijn ze de weg kwijt
Cato neemt die rol vanzelfsprekend zeer ernstig. Dante en Casella worden streng toegesproken. ‘Spiriti lenti’ noemt Cato hen: treuzelaars, luiaards, volgelingen van de ledigheid. Dat ze zich laten ophouden door een lied over de aardse liefde, is een veeg teken: de lange tocht moet nog beginnen, en nu al trappelen ze ter plaatse en zijn ze de weg kwijt. Cato ergert zich danig en wijst in de richting van de berg:
‘Ga ginds u van de zondenlast bevrijden
Waardoor u God nog niet aanschouwen kan!’
Ware troost
Het punt van Cato zal duidelijk zijn: de tijdelijke troost uit Casella’s liefdeslied staat de ware troost die wacht in het Paradijs, in de weg. Dat is de plek waar de gelovige, vrij van zonden, God zal kunnen zien, ‘aangezicht tot aangezicht’, zoals in de Bijbel staat. En zolang de schimmen zich laten verblinden door de aantrekkingskracht van niet-hemelse muziek, zullen ze God nooit echt kennen.
-
Wat Dante’s troost-scène vooral duidelijk maakt, is dat aardse troost in het christelijke denken niet mag worden verward met de enige troost die echt telt: de troost van het geloof.
Dé figuur van het christelijke troost-denken is de Bijbelse held Job. Hoe groot zijn lijden ook is, hij blijft steevast geloven dat het lot dat God voor hem heeft bepaald, gerechtvaardigd is.
De Jobstijding
Zelfs wanneer God zou beslissen om op een vreselijke manier een einde aan mijn leven te maken, zegt Job in het zesde hoofdstuk van het naar hem genoemde boek, ‘dat zou nog mijn troost zijn’. De woorden van troost die hem bij elke nieuwe rampspoed door zijn zogenaamde vrienden worden toegeworpen, negeert hij vakkundig. De enige troost die hij kent, komt van boven.
Als ware Christen zou Dante het met Job eens moeten zijn. Maar de zoete verzen van zijn Goddelijke Komedie doen sterk vermoeden dat hij de troost van de poëzie niet zomaar wil opgeven. Zijn dichterlijke leven lang heeft Dante ervoor geijverd dat de muziek van zijn poëzie en de gedachten van zijn geloof elkaar zouden versterken.
De religie is ons dan misschien vreemd, Dante’s verzen gelukkig niet.
Jurgen Pieters
NA GESCHRIJFSEL
*
Weer dat toeval, dat eigenlijk nier eens bestaat. En toch leerde ik op mijn oude dag Dante van zeer dichtbij kennen. Via de Luisterbibliotheek van Knetterende Letteren… Met gesloten ogen geluisterd, uren lang. Was dat nu Dante Allifhieri uit Firenze, of Leonardo da Vinci: ach dat ouder worden!
Ineens was ik terug in ons klein gezellig eethuisje aan de boorden van het Lago di Bolsena (Italië, Lazio), de Purgatorio… Hadden we kennis mee gemaakt, omdat daar op een bepaalde dag in het jaar, alle volwassen mannen van ons dorpje, 20 Km per pedes apostolorum dwars door de bergen aflegeden om vóòr het kraaien van de haan, daar in die kleine kapel te verzamelen om er …de rozenkrans te bidden. Neen, dat was niet in de jaren 1500, maar tussen 2002 en 2018. Een jaarlijkse traditie…
En nu kreeg ik Dante in mijn oor gefluisterd. Alles in het Toscaans geschreven, want de man kende geen Latijn… Schreef met de ganzenpen, van rechts naar links en in spiegelbeeld…
-
Nee, geen Divinia Comedia. Wel hekelgedichten, balladen en vertelligen. Ik fgeef er ene van mee.
Vriend van een beroemd schilder vraagt hem waarom hij zo’n prachtige schilderijen maakt, terwijl zijn kinderen echt lelijk zijn.
Anrwoord van de kunstenaar. Schilderen maken ik gedurende de dag, kinderen gedurende de nacht…
-
De mens Dante? Moet ik daar toch eens mee, voor nadere uitleg, naar Urbanus trekken…
gisteren 
@destandaard
*
Gisteren 14 uur 
-
@Assita_Kanko (NV-A)
*
Prsoonlijke schroomvolle benadering van dit Hoofdartikel in wat wel de Hoofdkrant is van dit apenland.
16u (gissteren)
Twitter 21 uur. Gistten
12:04:51gisteren
Persoonlijke schroomvolle benadering van dit Hoofdartikel in wat wel de Hoofdkrant is van dit apenland.
*
