.

.

Hoe de aanleg van een snelweg het verleden blootlegt

En (ongewild) bewijst dat de Arabieren gewone dieven zijn…

***

***

Ter zake :  hoe archeologie vandaag e dag het Bijbel-verhaal komt ondersteunen…..

HISTORIE: de Israëli’s ontdekken een 2750 jaar oude tempel in de buurt van Jeruzalem

Posted on 29 december 2012 by E.J. Bron

***

Voor minder goed geïnformeerde lezers; dit betekent dat de Joden meer dan 1300 jaar voor de profeet Mohammed zijn eerste kind bruid had verkracht in Jeruzalem waren. Moslims beweren zomaar eventjes dat het hun eigendom is…

Archeologen hebben (de overblijfselen van) een 2750 jaar oude tempel ontdekt, naast een geheime bewaarplaats van heilige kunstvoorwerpen die een zeldzaam inzicht geven in de religieuze praktijken van die tijd, kondigde de ‘Israeli Antiquities Authority’ woensdag aan.

De tempel werd ten westen van Jeruzalem blootgelegd op de archeologische vindplaats van Tel Motza, ter voorbereiding voor werkzaamheden aan de autosnelweg 1. Onder de vondsten bevinden zich beeldjes van aardewerk, fragmenten van kelken en versierde zuilen.

Het rituele gebouw in Tel Motza is een ongewone en opvallende vondst, gezien in het licht van het feit dat er nauwelijks overblijfselen zijn van rituele gebouwen van de periode ten tijde van de Eerste Tempel in Judea”, zeiden de leiders van de archeologische opgraving Anna Eirikh, Dr. Hamoudi Khalaily en Sua Kisilevitz. “Het unieke van het gebouw is des te opmerkelijker, omdat de ‘site’ in de buurt van de hoofdstad Jeruzalem is gelegen, dat in die tijd als het belangrijkste heilige centrum van het koninkrijk fungeerde”.

De regio er omheen is in de afgelopen twee decennia een belangrijke archeologische vindplaats geweest, na de ontdekking van een groot aantal gebouwen waaronder een pakhuis, waarvan archeologen veronderstellen dat het werd beheerd door hoge ambtenaren voor de graanvoorraad van Jeruzalem. De Bijbelse nederzetting “Moza” wordt genoemd in het boek Jozua en wordt beschreven als een stad in de gebieden waar de stam van Benjamin woonde, grenzend aan Judea (Jozua 18: 26).

De meest recente opgraving heeft, volgens de leiders, een geheel nieuw bouwwerk blootgelegd, met massieve muren en een brede, naar het oosten gerichte ingang, dat voldoet aan de traditie van tempelbouw in het oude Nabije Oosten. De archeologen benadrukken dat “de vondst van het heilige bouwwerk met de bijbehorende geheime bewaarplaats van heilige vaten, en in het bijzonder de opmerkelijke kustinvloeden die duidelijk aanwezig zijn in de antropomorfe (op de mens gelijkende) beeldjes, nog een uitgebreid onderzoek vereisen”.

Dergelijke vondsten zijn zeldzaam, omdat alternatieve rituele praktijken verboden werden na de bouw van de Eerste Tempel in Jeruzalem door koning Salomo, volgens archeologische schattingen ongeveer 3000 jaar geleden.

De archeologische leiders menen dat de ‘site’ al moet hebben bestaan ​​in de tijd die vooraf ging aan de religieuze hervormingen in het hele koninkrijk aan het eind van de monarchistische periode (in de tijd van Hizkia en Jesaja), waarbij alle rituele plaatsen werden afgeschaft en de nadruk alleen kwam te liggen op de rituele praktijken van de tempel in Jeruzalem.

***

Diagonaal doorlezen :   hier is werk aan de winkel voor Amnesty International. Een onderzoeks-commissie ter plaatse sturenn een verslagje maken, een tegensprekelijk debatje houden, en de schade doen herstellen zeker? Deze keer niet  “Juden Raus’, maar ‘Araben Raus’. Met steun van de Navo.

30-12-2012, 12:49 geschreven door DIGITHALYS

***

Zondag 30 december

Zon 8u45-16u46

H Roger

.

Over ’n sportman met inhoud.

’n Voetballertje, knap op alle gebied, spelt ons de les

Hij is minstens , zo blijkt, zo slim als de Slimme d’Anvers

Wie moeten we nu volgen?!De Belg of de Vlaming?

***

***

Ter zake :

TAAL EN MENING ZINDER FRANJES

(Centrum voor Duidelijke Taal)

***

Ik ben van nature meer dan een tikje allergisch aan de betweterigheid van (te) veel zelfverklaarde intellectuelen, die de bespottelijke neiging hebben top-sporters te herleiden tot een bundel spieren die niet door een normale portie hersens gehinderd wordt, terwijl ze, in duidelijke taal zonder franjes gezegd, dikwijls zelf moeite hebben om vijftig meter te lopen zonder in ademnood te geraken.

Wonde-cement

Ik had het over prijswinnaar Vincent Kompany. Van komaf is hij een tweetalige Brusselaar met Congolese roots, de zoon van een sympathisant, militant en mandataris van de PS, de “volkspartij” die de gammele Belgische constructie bij elkaar houdt in dienst van hof en establishment. Hij is, naast sterspeler bij Manchester City, aanvoerder van de Rode Duivels.

Al heeft het “Centrum voor Duidelijke Taal” in hem eindelijk “een sportman met inhoud” ontdekt, en hem gelauwerd, ook binnen die selecte club zal bekend zijn dat het voetballende kruim van de Belgische natie vandaag meer dan ooit gebruikt en vooral misbruikt moet worden als wondercement voor de al genoemde constructie. Zolang de “Duivels”  bij de strijd voor de wereldbeker anno 2014 betrokken zijn, zullen we met zijn allen in die richting gehersenspoeld worden.

Vanuit die invalshoek toon ik me voor het volle pond vergevingsgezind tegenover de jury van het “Centrum voor Duidelijke Taal”, die er eindelijk in geslaagd is de zoektocht naar “een sportman met inhoud” tot een goed einde te brengen.

Voordien was men ook daar blijkbaar onwetend over het feit dat sport en intellect niet per definitie antipolen zijn. Dankzij Vincent Kompany schijnen de juryleden dat nu ook te beseffen zonder dat er een “wablieft?” bij te pas komt. Mocht er toch nog twijfel bestaan, wil ik erop wijzen dat begin van vorige eeuw doctor in de geneeskunde Armand Swartenbroeckx bij Daring Brussel voetbalde, 53 keer “international” was, en in 1920 met de Rode Duivels olympisch kampioen werd. Om een opvolger van Swartenbroeckx te vinden, hoeft men niet verder te gaan dan Friesland. Daar woont geneeskundestudent Epke Zonderland (27), die zich in Londen op onnavolgbare wijze tot Olympisch kampioen turnen aan het rek heeft gekroond.

Taal en mening zonder franjes In de reeks “de beste van het jaar” voor sportlui bleef het toekennen van de Wablieftprijs aan voetballer Vincent Kompany eerder op de achtergrond. De prijs werd door het “Centrum voor Duidelijke Taal” uitgereikt. De jury verduidelijkte het waarom van zijn keuze: “Vincent houdt zijn vinger aan de pols van de actualiteit en durft zijn mening te zeggen zonder franjes. Een sportman met inhoud, wat een verademing!“

Als absolute parel aan de twitterkroon van Kompany wordt zijn “rake tweet” weerhouden waarin hij, vlak na de verkiezingen, aan “volksvijand” Bart de Wever liet weten dat België van iedereen is. Het is ver van zeker dat Vincent, één, die roemruchte “tweet” niet van “hogerhand” en “voor het goede doel” kreeg ingefluisterd. Twee, is het eveneens ver van zeker of hij door het Centrum voor Duidelijke Taal ook zonder die “tweet” weerhouden zou zijn als eindelijk “een sportman met inhoud”.

Al bij al is elk beetje welkom dat de zeepbel België kan helpen zichzelf te overleven. Niet dat de jongste laureaat van de Wablieftprijs daar materieel veel toe bijdraagt. Zoals op elke “Rode Duivel” die zich in het buitenland tot grootverdiener ontpopt, is ook op Vincent Kompany de term “belastingvluchteling” van toepassing. Dat is blijkbaar een pietluttig detail dat de enorme verdienste om “zonder franjes klare en duidelijke taal te spreken” niet in de weg kan staan.

Twijfelachtig  Het is merkwaardig dat in die van franjes bevrijde klare en duidelijke taal, zoals gehanteerd door de Wablieft-prijslaureaat én vedette van Manchester City, geen terechtwijzend twitterspoor te vinden is aan het adres van zijn Italiaanse ploegmaat Mario Balotteli. Door Balotteli’s liederlijke levenswandel schiet de betekenis van het begrip “crapuul” veelal tekort. Alleen al de lectuur over wat die “omstreden spits” allemaal heeft uitgevreten en blijft uitvreten, volstaat om gans het door steenrijke oliesjeiks gesponsorde Manchester City de rug toe te keren. Balotelli maakt het zo bont, dat hij bij zijn club 400.000 euro aan boetes heeft opgestapeld. Halvegare Mario is zich echter van geen kwaad bewust. Hij weigert te betalen. De club besliste dan maar dat bedrag te innen door twee weken lang het salaris van Balotelli in te houden.

Wat zeggen wil dat die oen 100.000 euro per week “verdient”, terwijl hij, bij gebrek aan conditie, niet eens mag meespelen. Dat heeft hij te danken aan zijn jongste (Belgische) lief, dat zich ten onrechte als model voor mode-tijdschrift Vogue profileert. Het “dametje” is eerder bekend voor haar banden met het Brusselse hip-hopmilieu, waar ook Vincent Kompany zich thuis voelt. Her en der rijst zelfs de vraag of het niet hij is die Balotelli met zijn nieuwe verovering in contact heeft gebracht? Of daarover ooit in klare en duidelijke taal zonder franjes als die waarvoor hij de Wablieft-prijs heeft gekregen, getwitterd zal worden, is zeer twijfelachtig.

D.Mol

***

Diagonaal doorlezen : een aftandse dynastie, een vriendelijk zwart ster-voetballertje, onze quasii dagelijkse portie cyclo-cross, een wereldvreemde import-homo als Premier, wat lap- en tapwerk, en voilà, we kunnen met frisse moed aan het Nieuwe Jaar beginnen.

Ray ligt nog altijd geveld (dat is nu al de 2^e dag); blijkbaar valt het verpleeg mee, de Jos laat een diepe zucht en over al onze blogs wordt herhaald : ‘morgen gaat het beter’. Guido is strijdvaardiger dan ooit en samen met de anderen zeg ik stilletjes (maar gemeend) :  er bestaan geen bomen die liggend sterven.  Bomen sterven staand!

   ***

30-12-2012, 11:55 geschreven door DIGITHALYS

.

.

Vijfgen na Kerstmis of integendeel vòòr de volgende

Maar de H. Geest komt altijd op Pinksteren, en voor dergelijk artikel zijn dat voor Ludo Abicht vijgen nà Pasen….

***

***

Ter zake :

28-12-2012 - Ludo Abicht - de morgen

Overgenomen bij Iskander

***

Met zijn spits geschreven, schalks maar intelligent essay 'Een Vlaamse vloek in de linkse kerk' heeft Kevin Absillis jammer genoeg overschot van gelijk: waarschijnlijk is nergens ter wereld de kloof tussen de intellectuele elite en de bevolking dieper, zinlozer en daarom onaanvaardbaarder dan hier. Ik wou daar nog drie korte bedenkingen aan toevoegen.

Ten eerste begaan de leden van deze elite een strategische fout van formaat. Om onbegrijpelijke redenen denken ze dat hun scheldcampagnes tegen ieder die ook maar van ver met de Vlaamse beweging of zelfs met een Vlaams bewustzijn, hoe bescheiden ook, te maken heeft, het tij zullen keren en de misleide massa's tot inkeer zullen voeren. Keer op keer hebben ze moeten vaststellen dat hun aanpak zowat tot het omgekeerde resultaat geleid heeft, maar dat heeft hen niet belet, telkens opnieuw te beginnen.

Ten tweede, en dit is al erger, blijken ze geen enkel idee te hebben van wat 'links' of 'rechts' zou kunnen betekenen. Vanuit die onwetendheid worden bijvoorbeeld de verdediging van abortus, euthanasie en het homohuwelijk - inderdaad drie belangrijke morele verworvenheden- 'links' genoemd, terwijl dat daar totaal niets mee te maken heeft, want ook neoliberalen kunnen deze standpunten met overtuiging aanhangen. Zuiver wetenschappelijk is iemand 'links' die principieel en actief het asociaal en competitief kapitalistisch systeem als zodanig verwerpt en door een ander, sociaal en coöperatief model wil vervangen. In geen geval iemand die zich tegen grotere regionale autonomie verzet. Zo'n foute definitie zou bijvoorbeeld in Schotland, Québec, Catalonië en vele andere plaatsen niet eens begrepen worden.

En ten derde, en dat is bijzonder pijnlijk, hebben ze door schuldig verzuim de progressieve traditie van Vlaamse intellectuelen die in het verleden voor de sociale, politieke en culturele emancipatie van de gewone mensen gestreden hebben, afgebroken en op een groteske wijze vervangen door gênante steunbetuigingen aan het Belgische establishment en de monarchie. Faut le faire. Om daarna steen en been te klagen, omdat het domme volk van fermettebewoners en klootjesvolk, zeg maar de grote meerderheid van de Vlamingen, niet langer naar hen wil luisteren

***

Diagonaal doorlezen : het geval Lucas Van derTaelen deed me denken aan die boer, die op een goede dag vaststelde dat er 1 kieken door zijn draad was ontsnapt, en die daar nikske voor deed. Was de moeite niet. Zou wel koelen zonder blazen. Toen er later meerdere kiekens, waaronder Ludo Abicht, door datzelfde gat wilden ontsnappen, moest dat gat ineens wèl dicht. Maar toen was het te laat. De Grote PS-boer had intussen de Hereboer met zo’n Kersttoespraak in die zin willen opzadelen (kiekens binnen de omheining houden, Elio!), en zie : de kiekens willen als gevolg allemaal, zoveel mogelijk, zelfs 99%, uitbreken, om de stralende A van Antwerpse voorste haan te volgen. Het kleinste partij-voorzittertje van het land, geen pijp toeback waard, probeerde nog met eigen handen het gat te dichten, maar inderdaad, het was te laat : de vogels waren gaan vliegen…..

***

29-12-2012, 17:42 geschreven door DIGITHALYS

***

Zaterdag 29 december

Zon 8u45-16u45

H Thomas Becket van Kantelberg

.

Als een stem uit een ver verleden

Verguisd of aanbeden, met piëteit herdacht

***

***

Ter zake :

Buysse en Ford Genk

Tijdens een uitzending van Terzake in oktober kwam Baron Buysse, de grote man bij Bekaert en tevens voorzitter van het ‘Prins Philippe Fonds’, verkondigen dat hij het was die ervoor heeft gezorgd dat Ford naar Genk is gekomen. Dat is niet helemaal de volledige waarheid. De waarheid is: Pim Persijn, oud-Waffen-SS-officier van de divisie Langemarck, in de oorlog verantwoordelijk voor de ‘Nachschub’ van het wagenpark, was door voormalige oorlogskameraden in het hoger kader van Ford Keulen binnengehaald. Toen hij hoorde van uitbreidingsplannen in Nederland, overtuigde hij de directie eens te gaan kijken in het naburige Limburg in Vlaanderen. En Pim mocht contacten leggen, onder meer met gouverneur Louis Roppe, die onmiddellijk enthousiast was. Ford Genk kon van start gaan, in ons eigen Limburg.

In die tijd zat Polleke Buysse (°1945) nog met korte broek op de middelbare school. Maar ja, als ge ’t goed kunt uitleggen, hé.

Het verhaal werd uitgebracht door het Berkenkruisje, maar deed al langer de ronde in kringen van oud-oostfronters.

***

Diagonaal doorlezen :  Nog even gewoon hieraan toevoegen, dat moest betrokkene in 1945 in handen gevallen zijn van de Krijgsauditeur, er al lang een berkenkruisje meer zou geweest zijn.

Wat mijn bedoeling is, om hier het juiste mes in de verkeerde wonde te wringen? Gewoon in gedachte, de klok een goede 100 jaar terugdraaien, in de overtuiging dat al die tijd ons land werkelijk van ons was geweest, zonder de dominantie van die achterlijke arrogante Franstaligen. Die al die tijd Vlaanderen als een kolonie bevolkt door witte negers hebben behandeld. Dan hadden er misschien niet één, maar honderden bloeiende Fords Genk geweest : wij hadden er de hersenen en de handen voor. Dan zou er ook geen redenen zijn geweest dat ‘de besten onzer broeders’ de hulp van een onmenselijk regime hadden moeten inroepen, in de (verkeerde) overtuiging om op die manier vrijheid voor hun volk te bewerken.

   ***

29-12-2012, 16:32 geschreven door DIGITHALYS

.

.

Is er even tussenuit geknepen

Wij wachten op hem!

***

***

29-12-2012, 15:44 geschreven door DIGITHALYS

.

.

Het Victoriaanse Koningdom Koninkrijk breekt aan

Met de laatste Coburger, als voedstervader, op de achtergrond. Wat kan er ceremoniëler zijn dan een Modieuze ceremoniële Dame van Stand?

***

***

Ter zake :

"Ik hoop dat Di Rupo een goede uitleg heeft"

28/12/12, 06u48 De Morgen

***

 Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) vindt dat premier Elio Di Rupo (PS) de verwijzingen naar de jaren dertig en het populisme uit de omstreden kerstboodschap van de koning had moeten halen. "Ik hoop dat zijn uitleg goed is." .

Hij wist naar eigen zeggen onmiddellijk hoe laat het was, toen hij maandagmiddag in de kerstspeech van de vorst de verwijzingen naar het populisme en de jaren dertig hoorde. "Ik dacht: dit is niet wijs. En ook: daar gaat Elio Di Rupo tekst en uitleg over mogen geven. Terecht, overigens. Ik hoop dat die uitleg goed is."

De Vlaamse regeringsleider omschrijft zowel de boodschap van koning Albert als de reactie van N-VA als "heel triest". Daarmee bekritiseert hij de uitspraak van N-VA-voorzitter Bart De Wever, die gisterenavond in De Kruitfabriek op VIER zei dat de koning hem een fascist noemt.

De discussie tussen beiden heeft geen enkele toegevoegde waarde, vindt Peeters. "Behalve dan de rol van de koning bij de regeringsformatie. Dat is op zich zeker een interessant debat dat we in alle rust kunnen voeren. Maar de essentie is dat de koning en Di Rupo in het bijzonder die verwijzing naar de jaren dertig zeker niet hadden moeten meenemen. Als daarna dan nog woorden als 'fascist' in de mond genomen worden en verwezen wordt naar de hele episode onder Leopold III... Zitten de mensen daar nu op te wachten? Dat is polarisatie."

In een interview met deze krant dat morgen verschijnt, benadrukt Peeters dat we in 2013 meer dan ooit vertrouwen nodig hebben om weer vooruit te gaan. "Iedereen die de zaken een beetje nuchter bekijkt, weet dat dat essentieel is. Maar als je dat vertrouwen wilt herstellen, moet je proberen zaken op te lossen." De kerstboodschap en de reacties erop werken volgens hem het tegendeel in de hand. "De ironie is dat de waarschuwing voor populisme nu aanleiding geeft tot een populisme waarvan je staat te kijken", meent hij.

"Ik vind het daarom ook triest dat Elio Di Rupo (PS) die passages niet uit de boodschap heeft gehaald, als het er al in stond toen hij de tekst kreeg. Hij had moeten inschatten dat daar discussie over zou kunnen komen."

Peeters is niet de enige christendemocraat die van mening is dat de toespraak te ver gaat. Ook federaal vicepremier Steven Vanackere (CD&V) heeft bedenkingen. "Overdrijving is een riskante stijlfiguur voor wie een brede, verbindende toespraak wil schrijven", schreef hij op zijn Facebookpagina.

Ook aan Franstalige kant rijzen er kritische stemmen. "Het is natuurlijk heel delicaat", oordeelt éminence grise van de PS Philippe Moureaux. Hij meent dat de koning beter voorzichtiger zou zijn. "Zeker als hij wil dat de monarchie nog een lang leven beschoren is. Wanneer zijn zoon (kroonprins Filip, red.) Albert opvolgt en ook zulke toespraken houdt, dan zit het vuur pas echt aan de lont. Dan zal het echt niet lang duren vooraleer er grote problemen komen.

***

Diagonaal doorlezen : Den Cleynen Eyskens is lang gleden als minister voor een veel kleinere blunder ook al niet willen aftreden. Hij bleef zitten waar hij zat, en sprak toen de woorden die hem voor altijd groot zullen maken, en die sedertdien als zwarte raven boven Eliootje ziijnen dwazen kop hangen : in elk normaal land moet een minister na zoiets aftreden, maar ons land is geen normaal land. Het is een apen-land.

   ***

28-12-2012, 16:10 geschreven door DIGITHALYS

.

.

Op de liggende of de staande wip….

Gewipt zal er worden!

***

***

Ter zake : ziedaar weer een schoolvoorbeeld van een mogelijk Salomons Oordeel. Dat de 25 verkozen Denderleeuwen en Denderleeuwinnen voor een ogenblik hun politieke achtergrond-kleur vergeten en verklaren zich te schikken naar het hierna te  volgen Salomons Oordeel.

Maak een rekensom van wat de 25 postjes opbrengen gedurende 6 jaar, en deem dat door 25 : dat is het gewogen gemiddelde, dat niets te zien met gestalte noch gewicht, en al zeker nieet met de politieke voorkeur. De Partij die 11/25sen laat vallen, levert de burgemeester en van dit bedrag gaat 3/25sten naar het Vlaams Belang. De partij van de Burgemeester moet werken zonder betaald te worden, en de partij die betaald wordt (de anderen) moeten niet werken. Als er geen overeekomst komt, levert het Vlaams Belang de Burgemeester.

***

Diagonaal doorlezen : zo zullen de Denderleeuwen de bokken van de scapen kunnen onderscheiden en moeten zij Geert Burger niet lastigvallen.

***

28-12-2012, 15:10 geschreven door DIGITHALYS

Vrijdag 28 december

Zon 8u45-16u44

HH Onschuldige Kinderen

Op onnozele kinderendag is het jongste kind de baas in huis

.

Onnozel Kinderdag (*)

Feestdag van onze vetbetaalde Nationale Artiestjes en
Voetballertjes

***

(*) Feestdag der H. Onnozele Kinderen  : voor deze trieste bladzijde uit het Kerstverhaal verwijzen wij naar de Bijbel en naar de biografie van een zekere Herodes, Koning der Joden, ten tijde van het Jaar Nul, tijdens de gebeurtenissen in Bethlehem van die dagen, toen in de velden de herdertjes lagen. Alle gelijkenissen met bestaande personen zijn louter toevallig, want op deze blog zouden wij zelfs geen vlieg kwaad doen, en al zeker geen enkel van die artiestjes of die voetballertjes over de kling jagen.

***

***

Ter zake :

Een Vlaamse vloek in de linkse kerk deel IV: Dit land is jouw land

OPINIE − 27/12/12, 09u21

***

Kunstenaars en intellectuelen verbeelden de Vlaamse natie tegenwoordig het liefst van al als een bonte mix van weinig geciviliseerde blanke bangerds en kneuterige fermettebewoners. Ten bate van de eigen progressieve hipheid verdelen ze zo de samenleving. De man die de politieke winst opstrijkt heet Bart De Wever. Wie het rechtse Vlaams-nationalisme wil bestrijden, kan beter steunen op politieke argumenten dan op morele zelfgenoegzaamheid en culturele geringschatting van de ander. Dit is de vierde en laatste aflevering. 

Toch zit er niets anders op dan de Vlaamse droom van sommigen te erkennen als een alternatief project. Dit project moreel of cultureel inferieur verklaren is een zwaktebod. De tegenstanders van de N-VA houden dan ook maar beter op de kille ondernemer en de SUV- bestuurder te stigmatiseren als het probleem.

Kevin Absillis is docent moderne Nederlandse letterkunde aan de Universiteit Antwerpen. Hij schreef Vechten tegen de bierkaai (2009) en coredigeerde De manke usurpator: over Verkavelingsvlaams (2012).

"Nationale trots is voor een volk wat zelfrespect is voor een individu: een noodzakelijke voorwaarde voor zelfverbetering." Wie dit soort taal in Vlaanderen uitkraamt, kent zijn lot: het stempeltje van culturele proleet en verlichtingsvijand. In menig buitenland is zulke diabolisering ondenkbaar. Bovenstaand citaat is afkomstig van Richard Rorty (1931-2007), grootmeester van de postmoderne taalfilosofie en een wereldburger wiens graad van verlichting gemakkelijk die van de families Verhofstadt, De Gucht en De Clercq samen overklast. Rorty opende er De voltooiing van Amerika (1999) mee. In dit pamflet verduidelijkte hij op overtuigende en indringende wijze dat de kritische linkerzijde in de VS de Amerikaanse droom liet kapen door rechts.

Van de Verenigde Staten kunnen veel lelijke dingen worden gezegd, maar de manier waarop het publieke debat er wordt gevoerd, kan alleen maar onze jaloezie opwekken. De intellectuele eerlijkheid van iemand als Rorty is hier alvast zelden gezien. Op de overijverige "ontmaskeraars" van nationale verhalen antwoordt hij pragmatisch: "Een verhaal kun je alleen als 'mythisch' bestempelen als je daar 'objectieve' verhalen tegenoverstelt. Niemand weet hoe het is om een objectief beeld van je land te scheppen. Wij stellen vragen over onze individuele of nationale identiteit als onderdeel van het proces waarin we besluiten wat we zullen gaan doen, wat we zullen proberen te worden." Rorty wijst erop dat voor een goed functionerende democratie "emotionele betrokkenheid bij je land" onmisbaar is. Die betrokkenheid blijkt uit "gevoelens van diepe schaamte of grote trots die worden opgewekt door uiteenlopende historische gebeurtenissen en door aspecten van het actuele nationale beleid". "Een creatief en zinvol politiek debat", schrijft hij nog, "zal waarschijnlijk niet van de grond komen als trots niet sterker is dan schaamte".

In hetzelfde bedje ziek

In dit kerstessay verdedig ik de stelling dat een zorgvuldig gestileerde en gecultiveerde schaamte het publieke debat in Vlaanderen grondig verziekt. Ze ligt aan de basis van een averechts nationalisme dat uitblinkt in de fabricage en eindeloze herhaling van enkele hardnekkige karikaturen. Uiteraard zijn die karikaturen soms overtuigend, in de betere Woestijnvis-productie hebben ze zelfs een komisch effect, maar het gemak waarmee ze zichzelf reproduceren staat een rijkgeschakeerde voorstelling van wat er in Vlaanderen allemaal beweegt in de weg.

Radicale cultuurkritiek en de strijd tegen benepenheid dienen voorop te staan, maar te veel goedkope ironie en voorgekauwde satire dreigt een zinvol en intellectueel eerlijk debat in Vlaanderen onmogelijk te maken. De culturele spraakmakers die de voorbije twintig jaar de toon hebben bepaald, heeft het simpelweg ontbroken aan hoffelijkheid, scherpzinnigheid, historisch besef en strategisch vernuft. Hun meningen hebben vaker blijk gegeven van een systematische minachting voor een Vlaamse 'kleinburgerij' en 'onderklasse' dan van een oprecht geloof in emancipatie. Als medeburgers met hun eigen ervaringen, smaak en verzuchtingen verdienen de 'fermette-Vlaming' en het 'vtm-vee' in ieder geval meer respect.

Het valt niet te weerleggen dat discussies over culturele identiteiten iets potsierlijks hebben in tijden van drastische globalisering, klimaatveranderingen en een wereldwijde financiële crisis. Toch mag het belang van het onbehagen dat leeft in de zogenaamde 'grondstroom' niet worden onderschat. Wie zich vandaag Vlaming wil voelen, is het duidelijk beu van een intellectueel-artistieke kaste voornamelijk uitnodigingen te ontvangen om zichzelf uit te lachen. Dat is voor de hele samenleving nefast, want wie zich niet goed in zijn vel voelt, heeft doorgaans maar weinig aandacht voor problemen die wat verderaf lijken, maar in wezen urgent zijn.

Het publieke debat in Vlaanderen blijkt stilaan zo ziek dat zelfs remedie en kwaal met elkaar worden verward. In de eerder dit jaar verschenen essaybundel De mobilisatie van Arcadia wrijft Stefan Hertmans "de nieuwe nationalisten" op nogal vertrouwde wijze onzindelijkheid aan. "Nijd, rancune, afblaffen en overbluffen van de tegenstander zijn aan de orde van de dag." Vervolgens voert Hertmans de Belgische politicologe Chantal Mouffe op om te argumenteren dat de nieuwe nationalisten niet aanvaarden "dat strijd een primair gegeven is in het sociale leven en dat het onmogelijk is rationele, onpartijdige oplossingen voor politieke kwesties te vinden".

Hertmans' afkeer van kaakslagflaminganten is niet moeilijk te begrijpen, maar ze is geen geldig excuus om Chantal Mouffe te misbruiken. De gerenommeerde politicologe klaagt in haar werk precies datgene aan waar de auteur van De mobilisatie van Arcadia zich aan bezondigt: de gewoonte om een politieke tegenstander als verwerpelijk af te schilderen. Als hij Mouffe begrijpt, haar opvattingen onderschrijft en intellectuele eerlijkheid nastreeft, dan kan hij slechts concluderen dat hij de hem onwelgevallige stemmen hoort te erkennen als onderdeel van het democratische spel. (Mouffe gaat daarin erg ver en heeft zelfs kanttekeningen geplaatst bij het cordon sanitaire.) Hertmans echter beschuldigt de N-VA van een allergie voor "dissensus" en een gebrek aan respect voor "alteriteit", terwijl hij in hetzelfde bedje ziek is. Door het onder meer te hebben over "een zure verongelijkte radicalisering van de Vlaamse geesten" trekt hij zich terug op een eiland van morele superioriteit - dat is precies de geste die Chantal Mouffe links-progressieve, zelfverklaarde erfgenamen van de verlichting verwijt.

Lezers van Chantal Mouffe horen te beseffen dat het de hoogste tijd is om het rechtse Vlaams-nationalisme te bestrijden met politieke argumenten, en niet met morele, laat staan met culturele. De strijd is misschien minder moeilijk dan door sommigen wordt gevreesd. Van de vele kansen die hij krijgt om zijn tegenstrevers verbaal te overklassen, laat ook Bart De Wever er geregeld onbenut. Neem zijn overwinningsspeech op de 'zwart-gele zondag' van 14 oktober jl., toen hij declameerde: "Antwerpen is van iedereen, maar vanavond toch vooral van ons". Net als de linkerzijde voedt Bart De Wever de polarisering. Die strategie legt hem momenteel geen windeieren, maar zal op langere termijn een vergissing blijken. Als De Wever op 14 oktober heel 't Stad in zijn droom had willen laten delen, dan had hij zich solidair met alle in Antwerpen samenlevende mensen moeten verklaren, ook met hen die anders denken over het huidige en het toekomstige Vlaanderen.

Ich bin ein Antwerpenaar

Ich bin ein Antwerpenaar. De Vlaamse intellectueel heeft doorgaans maar weinig op met Amerika, land van sentimentaliteit, popcorn en afschuwelijke schietpartijen. Toch valt er veel te leren uit de meerstemmigheid van dat land. Drie weken nadat De Wever Antwerpen live in het journaal vooral van hem had genoemd, sprak Obama tot zijn natie. De herverkozen president hield zijn medeburgers geen beeld van achterlijkheid voor, maar wees op het belang van verbetering en voltooiing. De Amerikanen die niet voor hem hadden gestemd, nodigde hij uit om met hem van mening te blijven verschillen opdat ze samen het debat dat democratie heet waar kunnen maken.

Retoriek maakt de miserie van hen die getroffen worden door de economische crisis, door racisme en door milieurampen niet kleiner, maar een overtuigend verhaal inspireert, geeft hoop en brengt mensen bij elkaar. Vanzelfsprekend heeft Barack Obama het op één punt gemakkelijker: hij weet welke natie hij toespreekt. Dat ligt in Vlaanderen en België zoals bekend gecompliceerder. Toch zit er niets anders op dan de Vlaamse droom van sommigen te erkennen als een alternatief project. Dit project moreel of cultureel inferieur verklaren is een zwaktebod. De tegenstanders van de N-VA houden dan ook maar beter op de kille ondernemer, de bekrompen zelfstandige, de SUV-bestuurder en andere typetjes te stigmatiseren als het probleem. Hoog tijd is het om deze medeburgers uit te nodigen om deel uit te maken van een oplossing. Laat Bart De Wever intussen zijn electoraat maar scherp begrenzen door te schimpen op bakfietsers, culturo's en te linkse academici.

Wie de Belgische droom wil redden, kan voorts maar beter ophouden "niet in onze naam" te scanderen en eens even diep nadenken. Het besef mag stilaan aanbreken dat solidariteit geen behoefte heeft aan zo veel mogelijk artistiek gewicht, maar aan een geloofwaardig progressief verhaal. Richard Rorty: "Naties leunen op kunstenaars en intellectuelen die het nationale verleden verbeelden en vertellen. De strijd om politiek leiderschap is ten dele een strijd tussen verschillende verhalen over nationale identiteit en tussen verschillende symbolen van nationaal prestige."

In Amerika vechten linkse denkers, schrijvers en artiesten dag na dag voor de erfenis van Abraham Lincoln en Walt Whitman. Nog altijd zingen ze Woody Guthrie na: "This land is my land, this land is your land". Hier verdringen schrijvers het verleden en klinkt het gezongen antwoord op Bart De Wever: "Jouw land is niet mijn land." Wie echt helemaal verleerd is hoe je de Belgen kunt verenigen, moet misschien maar weer eens van voren af aan beginnen: bij Hendrik Conscience. Lang leve België! Vlaanderen de leeuw! .

***

Diagonaal doorlezen : dit artikel geeft de schrijver ongetwijfeld recht op een invitatie voor op de thee op Le Palais/Het Paleis. Ha Ha! Dat is dus de kern : wij moeten, omwille dat wij niet denken zoals zij, bevochten worden. Liefst waarschijnlijk (Leweie van Leuven), met alle middelen, zelfs met vorstelijke zedenpreken. Goed om weten! De leefwereld van onze voorvaderen is voor hen zomaar een…  alternatief project….

Allo, Heren! Even bij de les blijven AUB, en de chronologie der feiten niet op de kop zetten. Wat jullie een alternatief project noemen, is al eeuwenlang onveranderlijk onze volksaard, en jullie willen daar een ander waan-idee bovenop plakken, dat van het zotste en het onmogelijkste eerst van de moderne tijd. Nieuwerwetsigheid, die de patine van de jaren moet vervangen. Mohhbama is the best! Goed voor ons, hoor, maar zeg dat dan! Spreek ronduit, dat jullie een Nieuwe Wereld willen ineenknutselen, helemaal maakbaar, waar alle tradities in de crematoria gaan, zoiets als er nu al gebeurt met onze ‘dierbare’ overledenen : die vergaan niet langer tot stof en as, maar tot rook en zure regen. Vergeet U trouwens nooit, dat dit een beschaving is, die teruggaat tot de Wannsee-conferantie : Ordnung muss sein!

Kijk, dat is nu eens een schitterend voorbeeld van de wederkerigheid der Dingen! Vorst en Vaderland willen de trieste lauwerkrans van de Jaren ’30 rond de nek der Vlaams Nationalisten hangen, maar vergeten daarbij stelselmatig at ze zelf tot op de huidige dag er de voortrekkers van zijn. Toen wij in ons land begin der jaren ’45 horden van het verbranden van lijken, gruwden we allemaal, en linkten in onze koppen de begrippen ‘nationaal socialisme’ en ‘likverbranding’ onlosmakelijk aan elkaar. De levende medemens was een ballast voor het Regime, en des temeer dus de dode medemens. Hetzelfde horen we nu weer : de kiezer is een ballast, de ‘gespierde democratie’ die van bovenaf geleid wordt is de toekomst. Hitler had het niet beter kunnen zeggen. Ondertussen groeien de crematoria tot onder onze neus. Freya van Gent heeft het net nog niet gezegd : bejaarde medemensen moeten bij elkaar gestopt worden, om er zo vlug mogelijk kom-af mee te maken.

Slechts 2 voorbeelden hoe de progressieven zich kunnen vergissen.  Met al hun pretentie krijgen de BS en de NS de hogesneleheidstrein niet vlot, die amper 200 Km moet rijden. De TGV doet iets beter, maar is hopeloos verouderd. In China rijdt sinds kort een trein 2000 Km aan 300 Km per uur. Zou dat zijn dank zij Marx, of dank zij een beschaving die ruim 5.000 jaar ouder is dan de onze?

Tweede voorbeeld : Vlaamse volkscultuur is nog slechter dan opium voor het volk. Maar zie : als het op sterven na dode Davidsfonds ineens, na jaren, volkszang-avonden inricht met oude kerstliederen. Hallo : van waar toch al die belangstelling? Kerst moet toch worden afgevoerd, en vervangen door Het Suikerfeest?! Daar gaapt een gat in de markt, zo groot als het heelal voor onze hedendaagse kunstenaars : geef ons Suikerfeest-liedjes, modern naar melodie (veel gebonk)  en hedendaags naar inhoud, over Aisha en de Arabische  Lente en zo. Er zal U hopen manna  worden uitgedeeld en U zult voor de rest van Uw dagen nooit meer hoeven te werken. U zult zelf verplicht worden, om uit fiscale redenen, uit te wijken naar Monaco.

   ***

28-12-2012, 13:17 geschreven door DIGITHALYS

***

Donderdag 27 december

Zon 8u45-16u43

H Joannes, evangelist, patroon van de theologen.

.

Het bijna-logo van de N-Belg artiest

De groene kleur is OK (beter dan geel) maar met de ® van LaCoste  en met Kris Peeters voor dezelfde  houding als de Klauwende  Leeuw moet nog onderhandeld worden…..

***

***

Ter zake :

Bart De Wever klaagt bij rector over 'onbeleefde KU Leuven-filosoof'

***

Tientallen analyses schreven ze al. De academici, publicisten en kunstenaars die het niet eens zijn met het verhaal van de N-VA over de conservatieve grondstroom in Vlaanderen. Daar kwam nooit enig antwoord op, als ze hun stukken al gepubliceerd kregen. Eén mail met wat schuttingtaal na een zoveelste treiterige opiniestuk van De Wever kon wel op een reactie rekenen. Met een klacht bij de KU Leuven-rector er boven op. ..

.Het begon met een stuk van N-VA-voorzitter slash burgemeester van Antwerpen Bart De Wever (en zijn ghostwriter Joachim Pohlmann) in De Standaard waarin kwistig gestrooid werd met namen van moeilijke filosofen en schrijvers om te tonen dat  Nederlandstalige kunstenaars in België vervreemd zijn van hun publiek.

Het joeg filosoof Lieven De Cauter naar zijn computer voor een vlammende mail.

Pokeren over postmodernisme? I call your bluff!

Geachte Meneer De Wever, Gij denkt dat ge ons in De Standaard de les kunt lezen over de autonomie van de kunst?

Sorry boy! I don't don't buy this shit! De waarheid is: je hebt gewoon iemand die een weekje op een tekstje kan kauwen. Sorry: je kan niet tegelijk de populistische, reactionaire, neo-nationalistisch/neoliberale politicus willen spelen én tegelijk de grootste intellectueel van de lage landen. Niet tegelijk. Sorry. Ik daag je uit (look in my eyes) om serieus (niet zomaar met ghostwriters) te discussiëren. Over Adorno, Weber, Nietzsche, Wagner, de autonomie van de kunst, Hegel, de kunstmarkt, het einde van de kunst, modernisme en postmodernisme. The works! Sorry. Sorry, maar da’s wel van ons hé! Ge wilt dat ook afpakken? Truth or dare! I CALL YOUR BLUFF. Adorno? You  must be joking! You don’t wanna go there! Do you? Come on??? Ik probeer daar al 20 jaar in de gazet over te schrijven en gij ga da nu efkes gebruiken voor uw politiek project? Dat ga geen waar zijn. Niet, zolang ik leef. Ge gaat mij eerst moeten vloeren. Try me! Trouwens, het is ook typisch, hé, op de vooravond van Kerstmis, ... als niemand tijd heeft..., "ja sorry jongens, maar ik heb wel ghostwriters, hé". Awel: Fuck you! Ik heb geen ghostwriters. Maar ik maak in no time brandhout van al je argumenten - voor zover het argumenten zijn -  op om het even welk medium: radio, televisie, whatever. En velen met mij, zo mag ik hopen. Try me for starters. I eat you for breakfeast.

prof dr. Lieven De Cauter,

filosoof en kunsthistoricus

En kijk, na tientallen onbeantwoorde opiniestukken, analyses en boeken kwam er plots wel een reactie van Bart De Wever. Die stuurde dit mailtje naar Lieven De Cauter.

From: "Bart De Wever"

To: "Lieven De Cauter"

Sent: Sunday, December 23, 2012 11:36 PM

Subject: Re: Pokeren over postmodernisme? I call your bluff!

Hoe oud bent u eigenlijk?

Ik kan u alleen mijn plaatsvervangende schaamte aanbieden en de vraag stellen toch de beleefdheid te willen hebben mij uw boeiende mails niet meer te sturen.

Maar het bleef niet bij dat mailtje. Bart De Wever schreef ook nog een mail naar KU Leuven-rector Mark Waer waarin hij zich verwonderde dat een academicus van KU Leuven dergelijke taal gebruikt.

Lieven De Cauter schreef daarna vlak voor de kerstkalkoen deze open brief:

Geachte heer De Wever,

Ik wil mij natuurlijk uitgebreid excuseren, natuurlijk, maar u hebt dit totaal misbegrepen. Mijn kattebelletje onder de titel: ‘Pokeren over postmoderniteit? I call your bluff' was een open brief in een schalkse columnstijl; een polemiek heet dat in Nederland, maar ja, daar doen wij hier niet aan. Ik wilde alleen duidelijk maken dat als men wil pokeren over postmodernisme en pistolero wil spelen met Adorno (zoals u deed in uw opiniestuk in De Standaard dit weekend), ik wel wil meedoen, maar dan wel graag op een level playfield. Als ik een doortimmerd stuk had geschreven (ik heb tien boeken op mijn naam waaronder een over postmodernisme en kunst, dus dat zou moeten lukken) was het door De Standaard gegarandeerd geweigerd. Ik spreek uit ervaring. Nu krijg ik antwoord. Niet alleen van u persoonlijk. Dank u. Wie had dat ooit gedacht? Maar veel reacties zelfs. Beschouw het als een beetje vuurwerk voor het eindejaar. Een relletje uitlokken is ook een manier om het debat aan te zwengelen, als het in de kwaliteitskranten kennelijk niet meer kan.

Ik kan uw ook nogal brutale vraag terugkaatsen: hoe oud bent u eigenlijk (Ik ben als u het weten wilt 53) dat u daar zomaar intuint? Net zoals u zich onsterfelijk belachelijk maakt door boos te reageren op de schalkse, licht subversieve  voorzet om Pieter De Coninckplein om te turnen in een Herman De Coninck, zo moet u ook pittige antwoorden op je opiniestukken kunnen verdragen, zeker als de tongue in cheek er zo afdruipt. Ik ben overigens meer en meer in alle ernst voorstander van die naamsverandering en vind dat een zeer gepast antwoord op de beschamende beslissing om overal ten lande een schepen van Vlaamse zaken te willen. In Antwerpen is dat alleen verijdeld door uw coalitiepartners. Beschamend. Uw plaatsvervangende schaamte kan u dus beter sparen voor uzelf.

Toen in de KVS met 'Niet in onze naam' door kunstenaars en intellectuelen geprotesteerd werd tegen separatisme, hebt u ermee gedreigd dat als u aan de macht was, u subsidies zou afnemen en dat doet u nu in uw opiniestuk over autonomie in bedekte termen en achter alle dure referenties in feite opnieuw. Kunstenaars en intellectuelen moeten zwijgen en zich niet bemoeien met politiek. Dat u de filosofische traditie en de discussie over de autonomie van de kunst daartoe misbruikt, dat wou ik aan de kaak stellen. En over beleefdheid - ach. Ik dacht dat Tijl Uylenspiegel ook Vlaams was; zou die ook altijd beleefde stadhuistaal gebruikt hebben om machthebbers aan te spreken? Ik denk het niet. Hieronder een bloemlezing van de reacties. De meesten hebben, vreemd genoeg, mijn schelmenstreek wel degelijk begrepen. Met dank aan allen die zich mengden in dit publieke debat.

Hoogachtend,

Lieven De Cauter

Post scriptum over intimidatie: krijg ik hier bij het afwerken van deze mail telefoon van mijn departementsvoorzitter. U hebt een mail geschreven naar de rector! Nou breekt me klomp. Was een mailtje naar mij niet genoeg? Gaat u me ook nog intimideren? Nu heb ik zin om echt onbeleefd te worden. Ik zal het voorlopig houden op een hautain schame on you! Wie met intimidatie wil winnen, is op voorhand de morele verliezer. En zoals ik al zei: ik ben niet bang. Niemand zal mij het zwijgen opleggen, ook de rector van de KU Leuven niet. En ik kies soeverein mijn stijlmiddelen om te communiceren. Heel soms is dat de polemiek, en die kan al eens gebruik maken van schuttingstaal als krachtcentrale van de taal. Maar intimidatie is het laagste wapen

***

Diagonaal doorlezen : de man schreef een ‘Post scriptum’, maar bedoelde waarschijnlijk een ‘Post Scrotum’. O die Nederlandstalige kunstenaars in  den Belziek du Nord Die hebben het leven van hun medemensen, evenals hun (lege) portemonnee veil om de wereld te hervormen naar hun beeld en gelijkenis. Dat van ‘naar beeld en gelijkenis’ is zowat het enige dat hen is bijgebleven uit hun jeugd en de lessen ‘Godsdienst’ van Mr Pastoor. Zij ‘kicken’ op het idee van op de grond knielende massa’s, die met de neus in de kont van hun voorganger, in de richting van Mekka zitten te bidden in bange verwachting vliegende katten met gespreide pootjes te zien voorbij vliegen.

Al nagedacht, waarde Heer De Cauter

(in ’t West Vlaams is dat De Koeuer, en ‘kouten’ is gezellig keuvelen, dus staat zelfs Uw naam  U als een tang op een varken),

al nagedacht dus wat jullie soort gaan doen binnenkort? Ik wens het jullie niet toe, maar er zullen keuzes moeten gemaakt worden. Wil men, nu alle kassen leeg gegraaid zijn, nog lang OCMW van de hele wereld spelen, dan gaan er broeksriemen moeten aangetrokken worden. Op de Rode vrienden moet niet veel meer gerekend worden : die zijn stilaan tot hun eigen slotsom gekomen. De Blauwen en de Tjeven liggen, dank zij Di Jeanetto,  op apegapen : die zullen als ’t er op aan  komt, eieren voor hun geld kiezen. En jullie eigen gild? Wel, die zijn allemaal teveel  LaCoste : korte graaipootjes die aan de schouder verkeerd zijn ingezet, met een wijde muil over bijna de helft van hun corpus. Dromen zij misschien van een heldhaftige banier om onder te strijden, naar het idee van de Vlaamse Leeuw? Maar wees gerust. Als die in de beschaafde wereld komen, dan alleen achter tralies in de zoo, anders naar het oerwoud, waar ze thuishoren.

   ***

27-12-2012, 12:18 geschreven door DIGITHALYS

. ***

Woensdag 26 december

H Stefaan

Sinte-Steffen, maakt alles effen, Nieuwjaar maakt alles klaar

.

Alberto en Elio

En Paola is al lang alleen maar de excuus-truus meer

***

***

Ter zake : U zoekt misschien nog altijd naar de juiste betekenis van dat vreemde woordje ‘populisme’. Geloof vooral de uitleg niet die U er over vindt in de media, want dat zijn juist de bedenkers van er van. Eigenlijk is het heel eenvoudig : populisme is het verzamelwoord van alles en iedereen die zich verzet tegen of kritiek heeft op het hedendaags kaviaar-socialisme….

Ooit ging socialisme om een stuk brood voor vrouw en kind, met liefst een ferme biefstuk op ons bord. Sedert de vette jaren van Willy Claes, Freddy Willockx, Lewie van Leuven en vooral Hoerenloper Steve Stunt, staat socialisme gelijk aan smeren en schransen. Ze hebben voorwaar de (vermeende) zeden en gewoonten van het patronaat en de clerus overgenomen om het zelf te zijn. Heel erg hetzelfde zoals Hitler gedaan heeft met het arbeiders-ideaal van de gewone Duitse man.

Dus, Alberto, laten we eerst en vooral een kat een kat noemen, zelfs al is ze een oude rosse kater. Naast het Untergang-socialisme van onze dagen, en het Triomf-socialisme van de jren nà de oorlog in ons land, is er nog altijd het Voorbeeld-soicialisme van de NSDAP, de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij.

Uit vrees dat dat aspect uit de jaren ’30 teveel aan bod zou komen, kiezen jullie voor de vlucht vooruit door de uitwassen van de oorlog in onze schoenen te willen schuiven. Wij, de anti-socialisten, ouden er dus op uit zijn, om het ‘Voorbeeld Scoialisme’ terug in te voeren. Wat ’n argument ex absurdo, want ondertussen zijn jullie, de Nieuw Socialisten, druk bezig om Europa over te nemen.

Juist, ook dat  is een facet van het woord ‘populisme’ : we zouden tègen Europa zijn.  Echt op z’n Goebbels!

Dat Duitse (verarmde) adel na al die jaren nog altijd ‘Sehnsucht’ ervaart naar hun Vaterland, is best mogelijk, maar het staat weinig koninklijk daarvoor te staan schelden als een ordinaire visvrouw.

***

Diagonaal doorlezen : ik denk dat PS-spitsbroeders van Elio en Alberto voor 2014 nog een ander scenario in petto hebben, ook al, en met klank, toegepast door hun Peetvader, de voorioemde Joseph Goebbels, Chev an het Propaganda Ministeriulm in Hitler Dritte Reich. Grâce Berleur en Winterslag waar opposanten  stierven door Rijkswaacht-kogels, waren echt zegt men, en ze sorteerden effect. Bij Goebbels ging het zo.

We zij  april 1940, en een ‘grens-incicident’ met Nederlmand zou goed van pas komen. Dus werd het Venlo. Op dat rustige plaatsje drongen enkele Duitse eenheden binnen op Nederands grondgebied, wisselden wat schoten, en verdwenen, met achterlating van een paar gesneuvelden aan de Duitse kant van de grens…..

Internationaal groot protest tegen die stoute Hollanders, die zo maar als wildemannen waren beginnen schieten op brave Duitse militairen. Dat de Wehrmacht een maand later Holland dus binnenviel, was er het logisch gevolg van.

Later is gebleken, dat de gesneuvelde ‘militairen’ reeds overleden con centratie-kamp doden waren geweest, die men voor de gelegenheid in Wehrmacht-uniformen had gestoken….

Coburgers, die uit zichzelf al niet op een dode min of meer kijken, verenigd met de Cosa Nostra van de 16 is een explosief mensel. De domme Vlaming weet dat niet, want hij leest geen Franscouillonse gazetten, en kijkt niet naar de RTBF, anders zoiu hij weten wat men daar over hem denkt…

En, als kers op de Kerstaart, lezen we ’s anderendaags, dat Alberto ’n kleine € 300.000 opslag krijgt vanaf 1 januari.

Ach wat, zegt de Slimme d’Ancers via zijn woordvoerder : ik voel me daardoor niet aangesproken. Alberto mag zeggen wat hij wilt : alles wat hij zegt van mij, is hij zelf. Is diplomatie geleerd in de bewaarschool! Echte diplomatie zou geweest zijn, om stormenderhand met zijn aanhang Laeken in te nemen, zoals hij, aan het hoofd van zijn troepen, Het Schoon Verdiep is gaan bestormen, de avond van 14 oktober.

Had die man eindelijk eens iets goeds gedaan!

Mag ik het zeggen, Walter? Wel, ik zeg dat Italië een stukje voor is op ons, met die Coburgers. Zijn tante, Marie José de Belgique van vlees en  bloed, maar ook van Sex, Cobourg en Gotha, minnares van Benito Mussolini en zuster van Le Roi Félon (Leopold III) staat hier sinds 1946 in de geschiedenis-boekjes als ‘L’Ultimo Regina d’‘Italia”. L’Ultimo Ré da Belgio : Alberfto of Filippo de Clown? De roulette draait!

***

***

26-12-2012, 14:25 geschreven door DIGITHALYS

***

Dinsdag 25 december 2012

Kerstmis

H Emmanuel

Op Kerstmis lengen de dagen al maar ge voelt het niet

.

***

Ter zake :

'Het nut van godsdienst'

24-12-2012 - Hans Jansen - De Volkskrant

Bron : Iskander

***

De wederkerigheidsregel van jodendom en christendom heeft een bijzonder heilzame uitwerking gehad, schrijft arabist Hans Jansen. 'Het meest in het oog springende nut van godsdienst is dat godsdienstig gedrag bij medegelovigen prestige oplevert'

Het nut van de godsdienst', dat was de werktitel van een stuk dat ik in 2000 voor HP/deTijd heb geschreven. De eindredactie had mijn werktitel opgeleukt tot 'Het Nut van God'. Ik heb me voor die titel gegeneerd, want over God valt niets controleerbaars te zeggen. Over godsdienst daarentegen des te meer. Het nut van de godsdienst is een zinnig onderwerp waarover zinnige vragen te stellen zijn.

Godsdienst en geloof zijn niet hetzelfde. Geloof is slechts één onderdeel van een godsdienst, daarenboven zijn er nog drie andere onderdelen: rituelen, een gedragsleer en een organisatie. De geloofsleer is voor intellectuele gelovigen of voor wie een hang heeft naar debat vaak het interessantste onderdeel van een godsdienst, want er valt over te praten. Toch is het geloof slechts één van de vier aspecten die tezamen een godsdienstige beweging bepalen. Overigens zijn er beroepsatheïsten die zichzelf als belangrijke denkers beschouwen, maar die het onderscheid tussen 'geloof' en 'godsdienst' niet zinvol achten. Het geriefelijke van dat standpunt is dat de geloofsleer in de ogen van buitenstaanders wel zeker de meeste zwakke plekken bevat en altijd voor een deel uit onbewijsbaarheden bestaat.

Het meest in het oog springende nut van godsdienst is dat godsdienstig gedrag bij medegelovigen prestige oplevert. Het maakt voor carrièrebeslissingen dus nogal wat uit of een godsdienst naastenliefde of oorlog voorschrijft. In het ene geval word je een Moeder Theresa in Calcutta, in het andere een krijgsheer in Kirgizië. Daadwerkelijk de opdrachten uitvoeren die een godsdienst als ideaal oplegt, schept ontzag voor degenen die daartoe de moeite nemen. In het dagelijks leven wordt zulk ontzag in eigen kring als winst beschouwd.

Prestige en respect, niemand vindt dat hij daar te veel van krijgt. Je kunt prestige en respect verwerven door een Nobelprijs te winnen of professioneel cello te spelen, maar dat is allemaal veel moeilijker dan een dag vasten. Ook lukt het veel meer mensen zich aan het celibaat te houden dan een bekwaam en gerespecteerd politicus te worden. Godsdienst brengt prestige en respect binnen het bereik van de kleine man die verder niet zo veel mogelijkheden bezit. Dat is goed.

Het nut van godsdienst schuilt niet in het geloof in oncontroleerbare stellingen over God, Zijn boeken, Zijn engelen, of de inrichting van het Hiernamaals. Het nut zit in het voorschrijven en ophemelen van allerlei soorten gedrag die niet zo voor de hand liggen of misschien wel tegen de menselijke natuur ingaan. Te denken valt aan het bekennen van schuld als je een fout hebt gemaakt. Op grond van een hersenspoeling door vele eeuwen christendom dient het bekennen van schuld haast als iets prettigs gezien te worden. Bekennen is goed voor de ziel, het lucht enorm op, wordt ons hier in het Westen al eeuwenlang voorgehouden.

Kan ethiek zonder godsdienst? Wie weet. Maar misschien zouden veel mensen zonder het godsdienstig gezag van het jodendom of het christendom, de ethiek van wederkerigheid afwijzen. Die ethiek is samen te vatten met 'Zoals gij wilt dat de mensen u behandelen, behandelt gij hen dan alzo'. De consequenties van de acceptatie van deze regel bestrijken alle menselijke transacties. De westerse, joods-christelijke wereld is er diepgaand door beïnvloed. Brede acceptatie van die regel heeft geleid tot een brede stijging van de welvaart. Die 'gouden regel' van de wederkerigheid wordt in oorlogstijd als vanzelfsprekend geschonden. In de ontwikkelingslanden gebeurt dat ook in vredestijd, en dat leidt via corruptie en roverij tot armoede en dood.

De wederkerigheidsethiek is nagenoeg het monopolie van de joods-christelijke cultuur. Veel belangrijke godsdiensten en culturen kennen die ethiek niet, of bevelen zelfs nadrukkelijk aan bij de bejegening van de medemens streng onderscheid te maken tussen de ene groep en de andere, bijvoorbeeld geloofsgenoten en ongelovigen, of mannen en vrouwen.

Mijn boek Het nut van God is niet het getuigenis van een gelovige of een gerichte aanval op een of ander geloof. Het is ook geen verdediging van enige vorm van godsdienst: zulke verdedigingen zijn er waarachtig genoeg. Wat ik wel wil verdedigen, is een verregaand recht op godsdienstvrijheid - niet alle bestaande nationale wetgevingen erkennen dat recht zonder beperkingen.

Dat kan ook niet, omdat een godsdienst ook een gedragsleer omvat, en het is maar al te goed denkbaar dat een godsdienst gedragingen voorschrijft die in strijd zijn met de plaatselijke strafwet. Bij de geloofsleer ligt het anders. Geloof is niet te controleren, en over de geloofsleer zal altijd enige twijfel blijven bestaan. Daarom zijn in beschaafde landen de ketterprocessen afgeschaft: bij twijfel gaat in beschaafde rechtssystemen de beklaagde vrijuit, en van iemand die een 'verboden' geloofsleer aanhangt, kan dan ook niet met de vereiste absolute zekerheid gesteld worden dat hij er naast zit. In dubio pro reo, bij twijfel ten gunste van de verdachte, is de regel die de rechter (althans in beschaafde landen) dan heeft toe te passen.

Toch is hierin verandering aan het komen. Steeds vaker wordt geprobeerd mensen die niet geloven in de islamitische leerstelling dat de profeet van de islam, Mohammed, zondenloos was, door de rechter veroordeeld te krijgen. In Nederland wordt in zulke gevallen door justitie geredeneerd dat het niet aanvaarden van dit geloof in Mohammeds zondenloosheid - en dus in zijn volmaaktheid - of met andere woorden, het uiten van kritiek op Mohammed, beledigend of discriminerend is voor moslims. Wie weigert te geloven in de zondeloosheid van Mohammed, wordt 'islamcriticus' genoemd. Zo iemand mag blij zijn als hij niet ook nog als 'verlichtingsfundamentalist' ontmaskerd wordt.

Zeker wie gelooft in de klassieke christelijke leer van de erfzonde zal er moeite mee hebben te geloven dat binnen het mensdom Mohammed een zondeloze uitzondering geweest is. Volgens de islamitische wet is het een misdrijf te geloven dat de christelijke leer van de erfzonde ook van toepassing is op Mohammed - maar het is niet goed denkbaar dat de islamitische wet binnen afzienbare tijd ook in Nederland zal gaan gelden of dat kerkgenootschappen hun theologie zullen willen aanpassen. Hier ligt stof voor conflicten.

Veel moderne progressieve mensen weten het zeker: 'godsdienst is apekool'. Maar dat klopt niet. Godsdienstige voorschriften beïnvloeden het individuele en het collectieve gedrag, en dat raakt het wel en wee van de maatschappij.

In de 20ste eeuw zijn miljoenen levens opgeofferd om de triomf van het een of andere politieke doel naderbij te brengen. Zo doen we het gelukkig niet meer.

Maar er worden sinds het begin van de 21ste eeuw nog steeds levens geofferd, soms één voor één, soms bij duizenden tegelijk. De rechtvaardiging voor het vergieten van het bloed van de slachtoffers wordt door de slagers niet meer in de politiek gezocht. Er is een oude, betere rechtvaardiging in opkomst: 'Onze godsdienst schrijft het voor'. Wie daar de ogen voor sluit, leeft roekeloos.

***

Diagonaal doorlezen : echt waar, ik wou dat ik het zelf geschreven had, weliswaar  in de veronderstelling dat ik daartoe zou in staat zijn. Quid non.

Het artikel en al zeker het boek zelf, is ietwat uitgebreid om er mijn Kerstwens van te maken, en toch doe ik het. Zelfs met het gratis advies erbij, het regelmatig te herlezen. Want eigenlijk staat er niets in, dat we met z”n allen niet al lang zelf wisten. al is er tussen weten en doen een groot verschil.

Uw boodschap dan nog uitdragen in de meest eenvoudige bewoordingen, dat is alleen gegeven aan Grootmeesters zoals Hans Jansen.

   ***

***

26-12-2012, 11:20 geschreven door DIGITHALYS

.

.

Law and Order

***

***

Ter zake :

Een Vlaamse vloek in de linkse kerk deel II: De vloek van Arm Vlaanderen

OPINIE − 24/12/12, 07u35

Kunstenaars en intellectuelen verbeelden de Vlaamse natie het liefst van al als een bonte mix van blanke bangerds en kneuterige fermettebewoners. Ten bate van de eigen progressieve hipheid verdelen ze zo de samenleving. De man die de politieke winst opstrijkt heet Bart De Wever. Wie het rechtse Vlaams-nationalisme wil bestrijden en de vervloekte Vlaamse 'grondstroom' verleggen kan beter steunen op politieke argumenten dan op morele zelfgenoegzaamheid en culturele geringschatting van de ander. Dit is de tweede aflevering van een vierdelig essay. .

Kevin Absillis is docent moderne Nederlandse letterkunde aan de Universteit Antwerpen. Hij schreef o.a. Vechten tegen de bierkaai (2009) en co-redigeerde De manke usurpator: over Verkavelingsvlaams (2012). .

De systematische associatie van de Vlaamse natie met alle mogelijke vormen van geestelijke nooddruft ontketende een soort vloek. Het Vlaamse volk bleek altijd tekort te schieten, achterop te hinken of de trein te hebben gemist"Arm Vlaanderen!" Zonder concurrentie is dit al lang de populairste verzuchting in het publieke debat in Vlaanderen. Wat niet betekent dat alle zuchters er hetzelfde mee willen uitdrukken. Laat staan dat ze beseffen waar de kreet vandaan komt en hoe die mettertijd een heuse vloek werd.

De eerste auteur die "Arm Vlaanderen" als motief uitspeelde, was - hoe kan het ook anders? - Hendrik Conscience. In De kerels van Vlaanderen (1871) legde hij de legendarische woorden in de mond van Segher Wulf. Deze nobele ridder uit het 12de-eeuwse Brugge lanceert de kreet "Arm Vlaanderen" op het moment dat hij beseft dat de eeuwenoude vrijheid van zijn Kerelsvolk bedreigd is en zijn persoonlijke streven naar een respectabele politieke oplossing op niets is uitgedraaid. Niet veel later worden de Kerels op sleeptouw genomen door ene Burchard Knap. Na een gruwelijke provocatie van de Tancmars, dit zijn de 'verfranste' erfvijanden van de oer-Vlaamse Kerels, zal deze weinig geciviliseerde bruut een aanslag plegen op Karel van Denemarken, de leenheer van de Franse vorst. De kettingreactie die de politieke moord uitlokt, eindigt met de ondergang van de Kerels. Zowel Dakerlia Wulf, de dappere en bevallige dochter van de steedse ridder Segher, als de burgers van Brugge zullen op weg naar het einde de kreet "Arm Vlaanderen" overnemen.

Subversieve kracht

Wie staande houdt dat Conscience onleesbaar is, kent alvast De kerels van Vlaanderen niet. En wie beweert dat hier slechts belegen folklore te rapen valt - genre "Vliegt de blauwvoet? Storm op zee!" - heeft er maar weinig van begrepen. Tijdens een Conscienceherdenking eerder dit jaar wees de Antwerpse hoogleraar Kris Humbeeck op de subversieve kracht die uitgaat van deze nog altijd genietbare politieke allegorie.

Een van de cruciale vragen is natuurlijk wie Conscience verantwoordelijk houdt voor de ondergang van de Kerels, een volk dat hij in het nawoord van zijn roman tot de voorouders van de Vlamingen uitroept. Weinig verrassend legt de auteur een deel van de schuld bij de perfide Tancmars, in de verbeelding van Conscience het 12de-eeuwse equivalent van de 19de-eeuwse franskiljons. Een ander deel van de rekening wordt gepresenteerd aan de te weinig daadkrachtig optredende Karel van Denemarken (lees: het Belgische gezag). Minstens zo opmerkelijk is evenwel dat Conscience ook wijst op de beschavingsachterstand die het Vlaamse volk heeft opgelopen. Een deel van de natie dreigde volgens hem de trein van de moderniteit te missen: het mist de nodige beleefdheid, diplomatieke finesse en culturele geletterdheid. Vroeg of laat komen daar moeilijkheden van, zo waarschuwt de volksschrijver.

In het leidmotief "Arm Vlaanderen" resoneerde zo van meet af aan naast veel mededogen een gezonde portie zelfkritiek. Helaas hebben nogal wat lezers van De kerels van Vlaanderen dit laatste aspect over het hoofd gezien. Dit geldt in de allereerste plaats voor Albrecht Rodenbach (1856-1880), die door Consciences epos in enthousiasme voor de Vlaamse zaak ontstoken, de blauwvoeterij oprichtte, een jeugdbeweging die de Kerelsmythologie plunderde en naar haar hand zette. Op zijn beurt zou de jong gestorven dichter uit Roeselaere de nodige inspiratie verschaffen aan figuren als Wies Moens en Cyriel Verschaeve.

Verwant met deze traditie is voorts Desiderius Stracke, een jezuïet die in 1913 een geruchtmakende, later in brochurevorm gepubliceerde lezing gaf met als titel "Arm Vlaanderen". Pater Stracke betreurde in die lezing de "zielsarmoede" van het Vlaamse ras, die hij weet aan een alles verpestende "Fransche lucht". De tijd was aangebroken dat racistische ideeën het flamingantische discours beetje bij beetje vergiftigden en de massa ontvankelijk maakten voor de rechts-totalitaire ideologieën die in de jaren 1930 de parlementaire democratie in ademnood brachten. Moens, Verschaeve en Stracke zouden een luidruchtig deel van de Vlaamse Beweging doen bezwijken voor de lokroep van het nationaalsocialisme en het antisemitisme.

De collaboratie bracht de Vlaamse Beweging ernstige schade toe. Het Vlaams-nationalisme raakte moreel in diskrediet en de zogenaamde repressie zadelde vele 'zwarten' met grote frustraties op. De stoplap "Arm Vlaanderen" bleef in dit milieu in trek als de van elke zelfkritiek gespeende verklanking van een op wrok drijvende, niet meer te stillen haat voor Belgikske (nikske). Het is een discours waar de N-VA weinig afstand van durft te nemen - zeker in dit opzicht komt de weerzin van artiesten en intellectuelen niet uit de lucht gevallen. Dat De Wever in 2007 de verontschuldigingen van Patrick Janssens voor het Antwerpse aandeel in de Jodenvervolging gratuit noemde, was pijnlijk misplaatst. In plaats van de toenmalige burgemeester opportunisme aan te wrijven had hij kunnen erkennen dat de Vlaamse Beweging een aandeel heeft gehad in het gruwelijke lot van de Joodse gemeenschap tijdens de nazibezetting. Het is een veeg teken dat De Wever die kans voorbij liet gaan en sindsdien maar liever zwijgt over de donkere bladzijden van een Vlaams verleden.

Intussen mag alle rechtse rancune ons niet doen vergeten dat "Arm Vlaanderen" lange tijd ook het motto was van linkse, verlichte en sociaal-progressieve flaminganten. Eigenlijk waren het zelfs vooral Vlaamse Bewegers uit deze kringen die het motto in het collectieve geheugen etsten. Legendarisch in dit opzicht was de roman Arm Vlaanderen uit 1884, geschreven door de schoonbroers Reimond Stijns en Isidoor Teirlinck. Hun verhaal over de idealistische dorpsonderwijzer Everaart Vanderlaen was opgezet als een striemende aanklacht tegen de clerus en hoe die samen met een Franstalige aristocratie het Vlaamse volk dom hield. Vanderlaen (een anagram van Vlaanderen) omhelst Conscience en gebruikt diens geschriften om in zijn dorpje de minder geprivilegieerden te leren lezen en politiek bewust te maken.

Verwees "Arm Vlaanderen" bij Stijns en Teirlinck vooral naar een vorm van geestelijke armoede, dan bleek de uitdrukking zich goed te lenen tot meer voor de hand liggende betekenissen. In 1902 ondernam de Franstalige journalist August de Winne in opdracht van het socialistische dagblad Le Peuple een reis door Vlaanderen. Gedurende weken bracht hij verslag uit van de schrijnende toestanden die hij onderweg tegenkwam. Het resultaat was een aangrijpend document humain dat in 1903 onder de titel Door Arm Vlaanderen in een Nederlandse vertaling verscheen en lang bleef nagalmen.

Keerzijde van succes

Het succes van het "Arm Vlaanderen"-motief had evenwel een keerzijde. De systematische associatie van de Vlaamse natie met alle mogelijke vormen van geestelijke nooddruft ontketende uiteindelijk een soort vloek. Het Vlaamse volk bleek op den duur altijd tekort te schieten, achterop te hinken of de trein te hebben gemist. Terwijl "Arm Vlaanderen" voor Conscience of het duo Teirlinck & Stijns uitnodigde tot sympathie en mededogen, ging de spreuk in de loop van de 20ste eeuw hoofdzakelijk afkeer en schaamte uitdrukken. Deze schaamte werkt intussen zo verlammend, en de politieke correctheid op dit punt is zo benepen, dat het ternauwernood overdreven mag heten om het toonaangevende intellectuele discours over Vlaanderen te definiëren als een vorm van averechts nationalisme. De verspreiders van deze leer willen alles behalve tot de door hen verbeelde natie behoren. Ze tekenen eerst een karikatuur waarvan ze zich vervolgens met ontstellend gemak distantiëren. Deze karikatuur is min of meer tweeledig. Enerzijds verbeeldt ze een economische elite die uitblinkt in zelfgenoegzaamheid, egoïsme en intellectuele vadsigheid. Jozef Deleu kleefde er in de jaren 1980 het etiket "Vlaamskiljon" op. Het plaatje is dat van de bange blanke hufter, die een diesel verslindende SUV bestuurt en op vakantie vertrekt in een beige bermuda. Zijn Verkavelingsvlaamse tongval verraadt dat hij zich 's avonds met zijn gezin schuilhoudt in Fermettegem en dat zijn culturele bagage niet veel groter is dan die van de tuinkabouters op zijn zorgvuldig getrimde gazon.

Naast dat van de botte Vlaamskiljon is er het beeld van de Vlaamse onderbuik, white trash dat zich volgens de heersende karikatuur zo mogelijk nog onbeholpener uitdrukt dan de residenten van Fermettegem, schreeuwerige trainingsbroeken draagt en in de zomer massaal afzakt naar de wonderschone stad Blankenberge. De vetrollen aan deze buik zijn de schuld van Amerikaanse fastfoodketens en de popcornmachines in de zalen van de Kinepolisgroep. Kinderen uit dit milieu heetten in de jaren 1980 Kevin, Kimberley en Sabrina, tegenwoordig gaan ze als Keano, Chelsea en Shania door het leven. Samen met hun ouders worden ze door de week gezellig dom gehouden door commerciële zenders. Het laatste blijkt doorgaans de stigmatisering wat te kunnen temperen: Vlaamse hillbillies kunnen aan hun eigen onderontwikkeldheid naar verluidt weinig doen. Dat ze een gemakkelijke prooi zijn voor politieke mestkevers mag de schuld heten van de dramademocratie. Met die term willen hippe sociologen vooral aangeven dat de VTM de links-progressieve bewustwording van de Vlaming fnuikte.

***

Diagonaal doorlezen : kijk, die man zegt me daar iets over ‘revanchisme’ : hoe zou dat nu komen, denkt U? Of is de naam Dr. August Borms misschien met opzet weggelaten tussen die van Wies Moens en Cyrie Verschaeve? Zou het perfessertje het gedicht van Elsschot over die krukkenvent die op een stoel gebonden voor de executiepaal werd gesleept niet kennen?

Die mannen, naast veel anderen, hadden de gemakkelijke weg niet gekozen. Zij hadden hun academische graad niet voor 30 zilverlingen verkocht, maar verkozen te vechten voor hun ideaal. Zij deden dat, niet omdat ze dromers waren, maar omdat ze ogen in hun kop hadden. Hun strijd scheen misschien uitzichtloos, vooral toen een van hen moest kijken in de loop van 11 Rijkswachter-geweren, maar zie : hier liggen hun lijken als zaden in ’t zand, hoop op den oogst, O Vlaanderenland….

Kijk, m’n beste kleine Kevinnetje,  het zelfbewustzijn is, sedert de dagen van de misleider Leterminator, terug in het land. Vlaanderen kleurt niet meer Tjeefs en al zeker niet meer rood, maar geel. Het is onstuitbaar doorgedrongen, altijd een groot volk zijn geweest, al waren we dat een beetje vergeten. Wij zijn sedertdien niet links, niet rechts, maar rechtdoor.

Hoe rapper dat iedereen de rangen vervoegt, hoe sterker we worden.

Och! Weet U: bloemen verwelken, scheepjes vergaan, maar onze liefde, die blijft eeuwig bestaan.

***

***

24-12-2012, 16:43 geschreven door DIGITHALYS

***

Maandag 24 december

Zon 8u44-16u41

H Adam en Eva, stamvader en stammoeder

.

Dat zo’n Magere Hein zo op papier alrond kon zijn, neen, dat hadden we niet verwacht. Zie hieronder. Maar veel diepte moet men er niet achter zoeken; buiten rancune en ego-tripperij, Goed betaalde vrije tijds besteding, meer is het niet. Uiteraard, met medeplichtigheid van De Schandaard. Of wat had U gedacht.

***

Ter zake :

Afbreken om op te bouwen

22-12-2012 - Bart de Wever - de standaard

Via Iskander

***

Louis Paul Boon, Max Weber, Friedrich Nietzsche, Richard Wagner, E.T.A. Hoffmann. Ze inspireerden BART DE WEVER tot een reflectie over de rol die kunst in een samenleving kan spelen. Als hij afrondt, blijkt zijn besluit samen te vallen met Heinrich Heine. ‘Moet een fatsoenlijk mens wanneer hij gaapt en wanneer hij schrijft een blad voor de mond houden, of moet hij integendeel de dingen zeggen gelijk hij de dingen gepeinsd heeft en overal een steen des aanstoots zijn?' Die vraag stelde Louis Paul Boon zich in 1947 in zijn wekelijkse column ‘Ook de afbreker bouwt op'. Want zo werd Boon gepercipieerd: als iemand die cynisch afbrak, zonder een constructieve bijdrage te leveren. Ik heb me dezelfde vraag gesteld na de recente clash met ‘de cultuurwereld' over de naam van een Antwerps pleintje. Ik wil me van de verste verte niet meten aan het genie van Boon, maar net als de schrijver oordeel ik dat het toch beter is te spreken. Zelfs over kunst.

In 1917 hield Max Weber een lezing waarin hij een van de meest spraakmakende begrippen van de 20ste eeuw lanceerde: de onttovering van de wereld. Weber analyseerde de overgang van een magisch wereldbeeld naar de moderniteit aan de hand van de rationalisering van de samenleving. Geen mystieke godheid schuilde achter onverklaarbare fenomenen, maar een rationele natuur die beheersbaar, controleerbaar en zelfs stuurbaar was. Daardoor kon het economische en maatschappelijke leven rationeel georganiseerd worden. Arbeidsprocessen werden gespecialiseerd, structuren geoptimaliseerd en eeuwenoude gebruiken als nutteloos overboord gegooid. Wilde iets een functie hebben in de moderniteit, dan moest het een nut hebben. Onvermijdelijk kwam dit nutsdenken in botsing met religie en kunst. Het christendom werd geleidelijk gedwongen zich in te passen in het nutsdenken en het zocht voor zichzelf een plaatsje als aanbieder van rituelen en troost voor de massa. Kunstenaars huiverden echter bij de gedachte dat kunst überhaupt een nut moest hebben. Daarom koos kunst een andere weg – en terecht, gezien de huidige toestand van het christendom in West-Europa. Kunst verklaarde zich autonoom van het nutsdenken. Kunst moest niet ten dienste staan van een sociale functie. Kunst had een intrinsieke waarde in zichzelf. L'art pour l'art!

E.T.A. Hoffmann beschreef dat proces in zijn satires rond Kapellmeister Kreisler, die gevraagd wordt om de soirees van de betere burgerij met zijn composities op te luisteren. Hoewel Kreisler daar aanvankelijk geen graten in vindt, ervaart hij dat zijn muziek slechts een versnapering naast de thee en punch is, een stukje verstrooiing tussen de gesprekjes door. Zijn muziek heeft een functie gekregen: ze is entertainment geworden. En terwijl Kreisler aan het klavier zit en de gasten geboeid naar hem luisteren, beslist hij zich te verzetten tegen het nutsdenken dat van hem een artistieke bediende heeft gemaakt. Hij begint zijn makkelijk in het oor liggende muziek op te leuken met moeilijke bruggetjes en geïmproviseerde franjes. Het publiek is eerst verrast, maar blijft luisteren. Kreisler gaat verder en speelt steeds abstractere muziek. Her en der beginnen mensen onder elkaar te praten. Het geroezemoes moedigt Kreisler aan om nog verder te gaan, steeds verder, tot de eerste mensen het salon verlaten. Uiteindelijk, als Kreisler zijn ondertussen extreem complex muziekstuk afrondt, zit er niemand meer in de zaal, behalve de butler die de taart aansnijdt. De kunst heeft haar autonomie herwonnen, maar tegen een hoge prijs. Want de vraag rest: wie is hier eigenlijk gevlucht? Het publiek voor de kunst of de kunstenaar in zijn kunst? Of allebei?

Het idee van autonome kunst is en blijft een mythe. Een mythe die de kunstgemeenschap in verbeelding aan elkaar smeedt: de kunstenaar als onafhankelijke observator, los van elke gemeenschap, met een verheven kijk op wat er rondom hem gebeurt. Een mythe die intussen zelf is ingehaald door het nutsdenken. Want waarom vinden we kunst belangrijk? Omdat de kunstenaar de maatschappij objectief kan beschouwen en ons zo tot nieuwe inzichten kan brengen. Dat is zijn nuttige functie.

Friedrich Nietzsche heeft fel geageerd tegen die visie. Kunstenaars zijn, volgens Nietzsche, ‘lang niet zo onafhankelijk in de wereld en tegenover de wereld dat hun waardeoordeel en hun levenswandel onze belangstelling zouden verdienen. Kunstenaars zijn plooibare hovelingen (...) met een fijne neus voor oude of pas opkomende machten.' Nietzsches bittere besluit: ‘Niets is zo omkoopbaar als een kunstenaar.' Harde woorden, die wat nadere uitleg verdienen.

Net zoals veel van zijn tijdgenoten, was Nietzsche gefascineerd door Richard Wagner, die zich verzette tegen kunst als massa-amusement, luxegoed of individuele bevrediging. Kunst moest niet alleen autonoom zijn, maar ook een boven alles uitstijgende macht die de hele gemeenschap verenigde in één gebald, verscheurend moment. Wagner droomde van een kunstwerk dat alle kunsten (muziek, theater, literatuur, beeldende werken) in zich opnam en tegelijk een nieuwe mythe creëerde die kunst binnen het moderne plaatste. Dat totaalconcept was Der Ring des Nibelungen, dat in de oorspronkelijke plannen eenmaal, tijdens een dagenlang gratis festival, zou worden opgevoerd in een speciaal gebouwd theater. Daarna zou zowel het theater als de partituur worden vernietigd om de uniciteit van het moment te beklemtonen.

Nietzsches begeestering toonde zich in het onverdroten promoten van Wagners ideeën, het ongenadig afmaken van diens critici en het leveren van de filosofische onderbouw. Maar Wagner leerde al vlug dat om zo'n ambitieus kunstwerk gestalte te geven, er veel geld nodig was. Dus moest Wagner op zoek naar geldschieters die hem in staat stelden zijn creatieve dromen te verwezenlijken. Dat betekende compromissen sluiten. Het theater kwam in Bayreuth omdat de gemeenteraad daar bereid was grond ter beschikking te stellen. De opvoering was, gezien de immense kosten, evenmin gratis. Bovendien ontstonden over heel Duitsland elitaire Richard Wagner-genootschappen, die geld inzamelden, maar ook elk hun claim legden op het festival. Toen de Festspiele in 1876 van start gingen, was – de toen al eerder sceptische – Nietzsche een eregast. Wat hij zag, vervulde hem met afschuw. In plaats van het gewone volk, zag hij de gekroonde Duitse hoofden en de hogere burgerij, die immense bedragen hadden neergelegd om aan toegangskaarten te geraken. De lagere burgerij – onder wie Karl Marx – stond met de neus aan het venster om een glimp op te vangen. Van Nietzsches artistieke idealen schoot niets meer over. Gedesillusioneerd verliet hij tijdens de opvoering de zaal – wat Wagner hem nooit zou vergeven – en verzonk in een diepe crisis.

...en het financiële plaatje

Het romantische cliché van de armlastige, maar briljante kunstenaar, die miskend door de goegemeente zijn leven slijt op de rand van de goot en wellicht pas postuum erkenning zal krijgen, heeft zijn beste tijd gehad. Maar wat velen in Nietzsches geest nog steeds zien als een pervertering van het artistieke, is gewoon een eeuwenoud gegeven. Kunst produceren kost geld. En om geld te verzamelen moet men de macht opzoeken, want macht genereert geld. Kunst kan dus nooit absoluut autonoom zijn, ze zal steeds afhankelijk zijn van wie bereid is om haar te financieren.

Op die manier sluipt echter het nutsdenken de kunstwereld binnen. Want geld eist verantwoording. Wie investeert, wil een return on investment, dat is de logica van onze onttoverde wereld. Vandaag worden kunst en cultuur vooral gefinancierd door subsidies, dus uit belastinginkomsten. Zij die bijdragen – het grote publiek dus – eisen verantwoording van wat er met gemeenschapsmiddelen gebeurt. Net datgene waarvan kunst tot elke prijs autonoom wil zijn. Decennialang kon men dat sluimerende dilemma omzeilen door te verwijzen naar de intrinsieke waarde van kunst. Mensen keken naar een kunstwerk, snapten er misschien niet al te veel van, maar zetten hun onbegrip opzij met de gedachte: het is kunst. Maar we leven niet meer in de moderniteit. We leven in de postmoderniteit.

Jan Hoet stelde onlangs dat games de toekomst van kunst zijn. Een van de populairste game-franchises van dit moment, Assassin's Creed, vat de gemoedstoestand van de postmoderniteit alvast perfect samen. Want wat is het credo van de Assassijnen? ‘Niets is waar, alles is toegelaten.' In de moderniteit stelden we vast dat alles waarmee we ons leven ordenen (het gezin, de gemeenschap, de natie, de solidariteit, het geloof) een constructie is. Constructen die ons in de 20ste eeuw de grootste verschrikkingen ooit opleverden. Wat ons daarna nog restte, werd ter discussie gesteld. En kunst werd daar het slachtoffer van. Want als niets waar is en dus niets een intrinsieke waarde heeft, hoe kan kunst dan voor zichzelf een uitzonderingsstatuut blijven opeisen? Theodor Adorno – Nach Auschwitz ein Gedicht zu schreiben, ist barbarisch – ging zelfs zover om het verdere bestaansrecht van kunst in twijfel te trekken.

In heel Europa loopt de spanning tussen ‘autonome' kunst en het grote publiek verder op. Men worstelt met de artistieke consequenties van een doorgeschoten postmodernisme. Veel kunst acht zich niet meer gebonden door wat ooit was. Het verleden is hoogstens een inspiratiebron die men met referenties kan plunderen, maar die steeds met de nodige ironische afstandelijkheid benaderd moet worden.

In Vlaanderen voegen de verschuivende machtsverhoudingen aan dit proces nog een dimensie toe. Zoals Nietzsche wrang maar niet onterecht stelde: kunst heeft een gevestigde macht nodig die de voorwaarden schept waarbinnen het artistieke zich kan ontwikkelen. Dat de gevestigde orde in België op losse schroeven staat, heeft gevolgen voor de kunstenaars die zich erdoor beschermd weten en bijgevolg in een behoudsgezinde kramp schieten. Die context verklaart waarom een getalenteerde 21ste-eeuwse schrijver als Tom Lanoye de enormiteit uitkraamt dat het 19de-eeuwse De Leeuw van Vlaanderen voor hem een ‘hallucinant lachwekkend kutboek' is. Zo komt men tot een culturele elite die de eigen cultuurproducten amper serieus kan nemen, maar er wel waardering voor eist van het vervreemde publiek, en maatschappelijke veranderingen argwanend waarneemt.

Het is evident dat alles om ons heen ontsproten is aan onze eigen verbeelding. Niets heeft in zichzelf een sacrale, alles overstijgende waarde. De postmoderne drang om alles te herleiden tot de werkelijke betekenis, leidde tot de conclusie dat er geen zichzelf genererende betekenis bestaat. De waarde die iets heeft, is de waarde die wij er zelf aan toekennen. En dat besef heeft ons verlamd. Het heeft ons doen inzien dat wij ook een verkeerde waarde kunnen toekennen. Dat wij van de natie een mechanisme tot uitsluiting kunnen maken, van religie een wapen, van het gezin een repressieve instelling.

Wij zijn bang geworden voor onze eigen macht omdat we weten dat we tot verschrikkelijke dingen in staat zijn. Vanuit die angst aanvaarden we nog liever de vernietiging van alles wat we eens heilig achtten, dan weer waarde te hechten aan onze eigen constructen – met het gevaar ons daarin te vergissen. En toch is net dat wat we weer moeten leren: waarde hechten. Zoals Heinrich Heine stelde: ofwel rechtvaardigt kunst zichzelf, ofwel laat ze zich rechtvaardigen door het politieke, het sociale, het economische. Kiezen we voor dat laatste, dan heeft kunst bij voorbaat verloren.

Hopelijk heeft de afbreker met deze bijdrage iets opgebouwd.

***

Diagonaal doorlezen : kunst moet zichzelf rechtvaardigen is zowat het enige dat we moeten onthouden. Grote Meesters in verleden en heden leefden van hun Kunst, zonder het smeersel der subsidies daar aan te pas kwam. Subsidies zijn Judas-geld.

De Kunst der Antieken, de zo gezegde ‘Primitieven’, de Gothische of Romaanse kathedraalbouwers : zij waren de bron voor de beelden, de doeken, de zangen, voor al wat een kunstenaars scheip, die straalden als met tover omhangen, zo innig gevoeld en zo diep…. Misschien moeten we dakbaar zijn, dat ‘Willem, die de Madoc’ maakten buiten Van den Vos Reynaerde, in de Vaderlandsche Geschiedenis geen enkel ander spoor heeft nagelaten.

Ik weet zelfs niet of de huidige flierefluiters het fluïde van slechts die ene zin uit het lied van de weiden als wiegende zeeën ook maar bij benadering kunnen raden. Tenzij ze doen als mijn hondjes : opzitten en pootjes geven om snoep te krijgen. Bewijs I: het kookboek is al jaren het best verkochte leesboek : materie voor onder de neus verkoopt beter dan wat voor letterkunde moet doorgaan. Bewijs II : de vele TV-programma’s, gemaakt door en voor halve debielen, terend op subsidies en op reclame, waarvoor door de kijkers nog zwaar moet afgedokt worden: ze zijn in hoofdzaak dienstig voor vervlakking en indoctrinatie. Precies hetzelfde als het papier of de doek : misbruikt ipv dienstig voor ontwikkeling en verheffing.

Sire zegt het ons voor in zijn Kerstboodschap : iedereen moet solidair zijn, zo niet komen de stoute jaren ’30 terug : U weet wel, dat was de tijd toen zijn Papaatje op de Obersalzberg in Berchtesgaden ging bedelen om de dynastie te mogen verder zetten in het hertekend Europa : Hitler en zij waren toch Volksgenossen en overtuigde Rote Kameraden!

Mijn kiekenpark deze morgen, toen iedereen nog sliep. Ik zag een levend en niet na te malen kunstwerk. Het was een toom kippen die op een milde wintermorgen, een voor een voorzichtig de kop buiten staken en scharrelend aan de dagtaak beginnen. Nietig tafereel, maar als de ziele luistert; spreekt het al een taal dat leeft. “t Lijzigste gefluister ook een taal en teken heeft. De streep klaarte in het Oosten kondigde de nieuwe dag en een nieuw legsel aan.. Met hier en daar ’n vogel in het zwerk die geluidloos klapwiekend buurmans territorium opzoekt.. Weer een dag waarop we mogen leven.

Bayreuth? Nietsche voor mij! Het leven is veel te mooi om te luisteren naar stommekloten, naar hoernalisten en naar Koningen : ik heb een pracht-haan als gevederde chef van mijn kippen en zijn kuku-leku echoot rondom tegen de stille heuvels in de verte. Precies alsof die weet dat het deze nacht om doen is, en hij al van ’s morgens vroeg de herdertjes met hun schaapjes wil verwittigen van de reis die ze straks voor de boeg hebben.

’t Kan zijn dat ik mij maar wat inbeeld, maar in ieder geval is de stilte even authentiek als in het Kerstverhaal, net even voor de eerste tonen van het engelenkoor uit den hoge neer druppelden.

***

***

24-12-2012, 15:02 geschreven door DIGITHALYS