MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

De groene kleur is OK (beter dan geel) maar met de ® van LaCoste en met Kris Peeters voor dezelfde houding als de Klauwende Leeuw moet nog onderhandeld worden..

Nonde-de-nonde-non-dedju! Miljarde Miljaar de nondedju.

Sorry, beste mensen, voor mijn ietwat overdreven academisch getinte openingszin, die dan nog grotendeels in de volksvreemde cultuurtaal van onze Zuiderburen is ook. We moeten maar niet verwonderd zijn : met wie men verkeert, wordt men vereerd. Ik heb dan ook niet iedere dag de kans om in het gezelschap van een Hoogleraar van de KUL te vertoeven. Zie verder. Maar, nederig als we zijn van afkomst, buigen wijhet hoofd voor t enigszins puberaal getwitter van een kwakende kikvors in toga.

Enkele dagen gelegen had de Slimme dAnvers in De Schandaard (waar anders!) zijn licht (sic) laten schijnen op het gewriemel in de onderwereld der artiesten-filosofen. Als ik me niet vergis, ben ik er op deze blog even blijven bij stilstaan. Hé Hé, dacht ik nog, Tom Barman (niet vernoemd) is Goddank - niet aan de (H)eer geweest. En zie, een nobele mij onbekende jongeling (53), die nochtans al een aantal boeken (zeker 10) heeft geschreven net als ikzelf, niet academicus maar toch ook zelf-benoemd filosoof en zelfbenoemd kunstcriticus die vrijwillig en bij volle bewustzijn met De Slimste Mens ter Wereld in discussie gaat over hun respectieve leeftijd. Daar moet men academicus voor zijn, om niet te snappen wat er bedoeld wordt met de vraag hoe oud dat je eigenlijk bent Zon vraag schept een nooit meer te overbruggen afstand en draagt er voorwaar toe bij om een paar seconden lang de partij van Bart te kiezen.

Dat hoog verheven toga-personage, dat leeft op kosten van de Vlaamse werkmens, nog nooit een (productief) stro van de grond heeft geraapt, trekt van leer als een echte hiphopper. Volbloed en stoned door meerdere opeenvolgende jointjes, in rapper-Engels. Hier en daar opgefrist met een zacht progressief fuck yu . U moet weten : een hoogleraar aan de KUL mag zich alles en nog veel meer kul veroorloven.

De grondstromen in hun Vlaanderen zijn shit, pies en kak en dat is dan met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook de basis van de leerstof in Leuven. Nogal wiedes dat men die K weg wil uit de naam van die oude tante! Die staat immers voor Beschaving en juist daarvan wil men af, want zonder beschaving mag zelfs het toiletpapier afgeschaft worden.

Leuven Vlaams, weet U nog! Awel merci! Zon dingen drijven mensen als ondergetekende recht in de armen van de Slimme dAnvers. Gewoon uit eerlijke schaamte voor onze hoogleraren. Vandaag lees ik, dat de Leuvense koppen zullen tesamen gestoken worden, om te oordelen of dit nu één rotte appel is, of als het niet gemakkelijker zou zijn ineens de hele mand als dusdanig te classificeren..

Gelukkig dat in deze koude, donkere en korte dagen, de Narren-Koning ons is komen verblijven met weer eens een heerlijke Kerstbuche. Al had ik liever Heert Goste gehad!

Tientallen analyses schreven ze al. De academici, publicisten en kunstenaars die het niet eens zijn met het verhaal van de N-VA over de conservatieve grondstroom in Vlaanderen. Daar kwam nooit enig antwoord op, als ze hun stukken al gepubliceerd kregen. Eén mail met wat schuttingtaal na een zoveelste treiterige opiniestuk van De Wever kon wel op een reactie rekenen. Met een klacht bij de KU Leuven-rector er boven op. ..

.Het begon met een stuk van N-VA-voorzitter slash burgemeester van Antwerpen Bart De Wever (en zijn ghostwriter Joachim Pohlmann) in De Standaard waarin kwistig gestrooid werd met namen van moeilijke filosofen en schrijvers om te tonen dat Nederlandstalige kunstenaars in België vervreemd zijn van hun publiek.

Geachte Meneer De Wever, Gij denkt dat ge ons in De Standaard de les kunt lezen over de autonomie van de kunst?

Sorry boy! I don't don't buy this shit! De waarheid is: je hebt gewoon iemand die een weekje op een tekstje kan kauwen. Sorry: je kan niet tegelijk de populistische, reactionaire, neo-nationalistisch/neoliberale politicus willen spelen én tegelijk de grootste intellectueel van de lage landen. Niet tegelijk. Sorry. Ik daag je uit (look in my eyes) om serieus (niet zomaar met ghostwriters) te discussiëren. Over Adorno, Weber, Nietzsche, Wagner, de autonomie van de kunst, Hegel, de kunstmarkt, het einde van de kunst, modernisme en postmodernisme. The works! Sorry. Sorry, maar das wel van ons hé! Ge wilt dat ook afpakken? Truth or dare! I CALL YOUR BLUFF. Adorno? You must be joking! You dont wanna go there! Do you? Come on??? Ik probeer daar al 20 jaar in de gazet over te schrijven en gij ga da nu efkes gebruiken voor uw politiek project? Dat ga geen waar zijn. Niet, zolang ik leef. Ge gaat mij eerst moeten vloeren. Try me! Trouwens, het is ook typisch, hé, op de vooravond van Kerstmis, ... als niemand tijd heeft..., "ja sorry jongens, maar ik heb wel ghostwriters, hé". Awel: Fuck you! Ik heb geen ghostwriters. Maar ik maak in no time brandhout van al je argumenten - voor zover het argumenten zijn - op om het even welk medium: radio, televisie, whatever. En velen met mij, zo mag ik hopen. Try me for starters. I eat you for breakfeast.

En kijk, na tientallen onbeantwoorde opiniestukken, analyses en boeken kwam er plots wel een reactie van Bart De Wever. Die stuurde dit mailtje naar Lieven De Cauter.

Ik kan u alleen mijn plaatsvervangende schaamte aanbieden en de vraag stellen toch de beleefdheid te willen hebben mij uw boeiende mails niet meer te sturen.

Maar het bleef niet bij dat mailtje. Bart De Wever schreef ook nog een mail naar KU Leuven-rector Mark Waer waarin hij zich verwonderde dat een academicus van KU Leuven dergelijke taal gebruikt.

Ik wil mij natuurlijk uitgebreid excuseren, natuurlijk, maar u hebt dit totaal misbegrepen. Mijn kattebelletje onder de titel: Pokeren over postmoderniteit? I call your bluff' was een open brief in een schalkse columnstijl; een polemiek heet dat in Nederland, maar ja, daar doen wij hier niet aan. Ik wilde alleen duidelijk maken dat als men wil pokeren over postmodernisme en pistolero wil spelen met Adorno (zoals u deed in uw opiniestuk in De Standaard dit weekend), ik wel wil meedoen, maar dan wel graag op een level playfield. Als ik een doortimmerd stuk had geschreven (ik heb tien boeken op mijn naam waaronder een over postmodernisme en kunst, dus dat zou moeten lukken) was het door De Standaard gegarandeerd geweigerd. Ik spreek uit ervaring. Nu krijg ik antwoord. Niet alleen van u persoonlijk. Dank u. Wie had dat ooit gedacht? Maar veel reacties zelfs. Beschouw het als een beetje vuurwerk voor het eindejaar. Een relletje uitlokken is ook een manier om het debat aan te zwengelen, als het in de kwaliteitskranten kennelijk niet meer kan.

Ik kan uw ook nogal brutale vraag terugkaatsen: hoe oud bent u eigenlijk (Ik ben als u het weten wilt 53) dat u daar zomaar intuint? Net zoals u zich onsterfelijk belachelijk maakt door boos te reageren op de schalkse, licht subversieve voorzet om Pieter De Coninckplein om te turnen in een Herman De Coninck, zo moet u ook pittige antwoorden op je opiniestukken kunnen verdragen, zeker als de tongue in cheek er zo afdruipt. Ik ben overigens meer en meer in alle ernst voorstander van die naamsverandering en vind dat een zeer gepast antwoord op de beschamende beslissing om overal ten lande een schepen van Vlaamse zaken te willen. In Antwerpen is dat alleen verijdeld door uw coalitiepartners. Beschamend. Uw plaatsvervangende schaamte kan u dus beter sparen voor uzelf.

Toen in de KVS met 'Niet in onze naam' door kunstenaars en intellectuelen geprotesteerd werd tegen separatisme, hebt u ermee gedreigd dat als u aan de macht was, u subsidies zou afnemen en dat doet u nu in uw opiniestuk over autonomie in bedekte termen en achter alle dure referenties in feite opnieuw. Kunstenaars en intellectuelen moeten zwijgen en zich niet bemoeien met politiek. Dat u de filosofische traditie en de discussie over de autonomie van de kunst daartoe misbruikt, dat wou ik aan de kaak stellen. En over beleefdheid - ach. Ik dacht dat Tijl Uylenspiegel ook Vlaams was; zou die ook altijd beleefde stadhuistaal gebruikt hebben om machthebbers aan te spreken? Ik denk het niet. Hieronder een bloemlezing van de reacties. De meesten hebben, vreemd genoeg, mijn schelmenstreek wel degelijk begrepen. Met dank aan allen die zich mengden in dit publieke debat.

Post scriptum over intimidatie: krijg ik hier bij het afwerken van deze mail telefoon van mijn departementsvoorzitter. U hebt een mail geschreven naar de rector! Nou breekt me klomp. Was een mailtje naar mij niet genoeg? Gaat u me ook nog intimideren? Nu heb ik zin om echt onbeleefd te worden. Ik zal het voorlopig houden op een hautain schame on you! Wie met intimidatie wil winnen, is op voorhand de morele verliezer. En zoals ik al zei: ik ben niet bang. Niemand zal mij het zwijgen opleggen, ook de rector van de KU Leuven niet. En ik kies soeverein mijn stijlmiddelen om te communiceren. Heel soms is dat de polemiek, en die kan al eens gebruik maken van schuttingstaal als krachtcentrale van de taal. Maar intimidatie is het laagste wapen

Diagonaal doorlezen : de man schreef een Post scriptum, maar bedoelde waarschijnlijk een Post Scrotum. O die Nederlandstalige kunstenaars in den Belziek du Nord Die hebben het leven van hun medemensen, evenals hun (lege) portemonnee veil om de wereld te hervormen naar hun beeld en gelijkenis. Dat van naar beeld en gelijkenis is zowat het enige dat hen is bijgebleven uit hun jeugd en de lessen Godsdienst van Mr Pastoor. Zij kicken op het idee van op de grond knielende massas, die met de neus in de kont van hun voorganger, in de richting van Mekka zitten te bidden in bange verwachting vliegende katten met gespreide pootjes te zien voorbij vliegen.

(in t West Vlaams is dat De Koeuer, en kouten is gezellig keuvelen, dus staat zelfs Uw naam U als een tang op een varken),

al nagedacht dus wat jullie soort gaan doen binnenkort? Ik wens het jullie niet toe, maar er zullen keuzes moeten gemaakt worden. Wil men, nu alle kassen leeg gegraaid zijn, nog lang OCMW van de hele wereld spelen, dan gaan er broeksriemen moeten aangetrokken worden. Op de Rode vrienden moet niet veel meer gerekend worden : die zijn stilaan tot hun eigen slotsom gekomen. De Blauwen en de Tjeven liggen, dank zij Di Jeanetto, op apegapen : die zullen als t er op aan komt, eieren voor hun geld kiezen. En jullie eigen gild? Wel, die zijn allemaal teveel LaCoste : korte graaipootjes die aan de schouder verkeerd zijn ingezet, met een wijde muil over bijna de helft van hun corpus. Dromen zij misschien van een heldhaftige banier om onder te strijden, naar het idee van de Vlaamse Leeuw? Maar wees gerust. Als die in de beschaafde wereld komen, dan alleen achter tralies in de zoo, anders naar het oerwoud, waar ze thuishoren.