Die Potemkin was begin van de jaren 1900 een Russische ântserkruiser, genaamd naar Aleksandrovitsj Potjomkin (1739-1791), Staatsman van beroep en favoriet van de Tsaarin Catherina II de Grote. Zijn levenstaak was om de vooruitgang van het nieuw verworden grondgebied in de Oekraïne te beklemtonen, namaak-gevels liet optrekken toen Catharaina daar op doortocht was. Nep dus en verblinding.
*
Het was de bemanning van de Potemkin, die al dan niet gerechtvaardigd, het vuur aan de Bomsjewieken-loint ontstaken. Vuur dat algauw een uitslaande brand bleek te zijn, en dan ook promt werd gekaapt door ongure volksvreemde elementen als Leon Trotsky, Karl Marx, Vladimir Lenin & C°. die als ‘communisten’, in de huid gekropen van de ‘sociaaldemocraten’ zoals die thans heten. Strak van boven tot onder in het keurslijf van Politiek Correcte Elite.. Om precies te zijn. dat waren in al hun wreedheid,, de wegbereiders van de Ps, de Parti Scandale vooral in Coburgia. Cruella Onkelyncks, de kleindochter van een Limburgse oorlogsmisdadiger, is daar een goed voorbeeld van.
*
Om de gelijkenis te beklemtonen; volstaat het tenslotte te wijzen op het roemloos einde van het Staats Communisme bij de Sovjets. Gewoon omdat zij hun eigen volk al die tijd citroenen voor eieren verkocht hadden. On het geval van de PS en ander Linx gespuis goed weer te geven, waren/zijn dat geen citroenen, maar ‘verrijkers’ uit allle ’s Heren Windstreken.
Kleur noch gewicht waren van belang, als die maar voldoende in de watten werden gelegd, zouden zij wel voor hun nieuwe Meesters blijven stemmen. Want ‘stemrecht’ is een mensenrecht, vooral niet vergeten! Vrije meningsuiting is dat niet meer. En Vrijheid van vergaderen ook niet.
Zie het Spanje van Rajoy, die lijk een troep hyena’s, braaf aan het handje loopt van Mutti Merkel. De goesting tot verslinden wat hen voor de voeten komt, druipt uit de muilen…
*
Chaos in de hoofdstad: "De gamins nemen wraak"
*
De fysieke schade: enkele gewonden, vier etalageruiten en een vernielde camionette. De emotionele schade: een hoofdstad die met zichzelf geen blijf meer weet. Brussel werd gisterennamiddag alweer opgeschrikt door jongerenrellen. ‘Ze waren ’s nachts al de baas. Nu overdag ook.’
De eerste meldingen over de nieuwe rellen kwamen gisteren om even over vijf binnen via de sociale media. “Politie Brussel nergens te bespeuren, ondertussen gaan rellen ongestoord verder #Muntplein #Brussel #hellhole”, schreef Steven Vollebergh, een provincieraadslid voor Vlaams Belang, die toevallig aanwezig was op het Muntplein.
Kort nadien doken er online een hele reeks tweets en filmpjes op van andere getuigen. Daarin was te zien hoe honderden mensen in de buurt rondom de Muntopera liepen. Een combi werd omsingeld. Er vlogen dranghekken door de lucht. Een paar winkels en een auto werden beschadigd.
De aanleiding voor de samenscholing bleek de komst van …
de Franse rapper Vargasss92
… te zijn. Hij kondigde via Instagram aan dat hij naar Brussel zou afzakken en vroeg zijn fans om ook massaal naar het Muntplein te komen. “Loop niet weg wanneer ik er ben”, schreef hij op zijn profiel. Toen de politie Vargasss92 op het Muntplein aansprak omdat hij geen vergunning had voor de bijeenkomst op een van de drukste plaatsen van de hoofdstad, escaleerde de situatie. Er brak onrust uit en er was versterking nodig van de oproerpolitie om de situatie onder controle te krijgen. De relschoppers werden uiteengedreven.
“We waren boven aan het vergaderen toen we plots veel kabaal hoorden. We dachten eerst aan een studentenoptocht”, vertelt Roel Leemans, directeur van de bibliotheek Muntpunt, ’s avonds. Een vijftal van zijn medewerkers zijn een verbrijzelde ruit van hun gebouw aan het bijeenvegen met een borstel en een vuilblik. “Er waren toen nog vrij veel mensen in de bibliotheek. We hebben daarom de deuren op slot gedaan. Ik zag een groep jongeren, zeker vierhonderd mensen, die alles kort en klein sloegen.” Op het Muntplein is momenteel de schaatspiste voor de Brusselse kerstmarkt in opbouw. Daar vond de meute haar ‘wapens’: ijzeren stangen, dranghekken. Leemans zag ook iemand met een hamer rondlopen. Daarmee ging hij een camionette te lijf.
De politie kreeg al om drie uur een telefoontje dat er op het Muntpunt iets stond te gebeuren. Daarop zijn troepen ter plekke gestuurd. Leemans: “Rond vier uur begonnen de rellen. Tegen halfvijf kwamen ze terug met versterking van de oproerpolitie. Toen kregen ze de situatie relatief snel onder controle. Maar in het begin was de politie met veel te weinig om die woeste massa in bedwang te krijgen.”
Een combi moest met hoge snelheid, in achteruit, vluchten door de wandelstraat langs de Muntopera. Toen de oproertroepen opdoken, was het kwaad al geschied: vier grote ruiten van het Muntpunt waren gesneuveld. Leemans lijkt nog altijd wat van streek. “Het viel me op dat het vooral een paar dertigers waren die de jongeren aanspoorden. Zij gingen voorop in het geweld. Ik zag vreselijke dingen. Iemand die de boel wou bedaren werd aangevallen. Hij lag op de grond en ze schopten hem.”
Stoutmoediger
Het kan Vincent Vangeel geweest zijn die Leemans opmerkte. Ook de presentator van Qmusic kwam toevallig langs het Muntplein toen de rellen uitbraken. “Het plein stond vol jongeren die stonden te kijken naar tien jonge gasten, niet ouder dan zestien jaar, terwijl zij de ramen van de bibliotheek aan het bekogelen waren”, zo getuigde hij gisteren op Twitter. “Buiten mij was er nog een volwassene. We hebben geprobeerd om die gasten te bedaren, maar dat werkte averechts. Vijf van hen zijn op mij beginnen te schoppen en kloppen. Een andere jongen heeft me dan weggetrokken en verstopt. Daarna deden de gasten voort met vernielen.” Vangeel houdt er een blessure aan de enkel en hoofdpijn aan over. Hij zegt zwaar ontgoocheld te zijn in de Brusselse burgemeester Philippe Close (PS), die volgens hem blijkbaar niets doet om het zinloze geweld te stoppen.
*
*
Waarom net deze week twee keer jongerenrellen uitbreken in de Brusselse binnenstad? Bij die vraag blijft het stil op het Muntplein. Een van de café-uitbaters wil – op voorwaarde dat hij anoniem blijft om represailles te vermijden – wel vertellen: “De gamins zijn wraak aan het nemen. Ze worden alsmaar stoutmoediger. ’s Nachts was het crapuul al de baas in Brussel. Nu overdag ook. Ze leven hun frustraties uit op de politie. Ze haten die.”
Johan Van den Driessche, Brusselse gemeenteraadslid van N-VA, die ’s avonds de fysieke en emotionele schade komt opmeten in zijn thuiswijk, vult aan: “We moeten hier iets aan doen. We kunnen dit kat-en-muisspel met de politie niet verder laten escaleren.”
Hoe het dan juist verder moet, dat is een kwestie voor het stadhuis. Volgens Youssef Kobo, voormalig medewerker van Brussels staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V), staat het Brusselse bestuur voor …
een catch 22.
… “Er is een reden waarom ze de relschoppers niet gewoon hardhandig aanpakken en overal agenten zetten. Ze vrezen een scenario als in Parijs, waar de rellen totaal uit de hand liepen.” Anderzijds kunnen ze ook niet te soft optreden: “Want dan krijgt de politie kritiek dat ze het geweld op zijn beloop laat.” Er broeit wat in Brussel, is het aanvoelen van Kobo. “Het is gewoon het sfeertje. Iedereen is geprikkeld.”
42 camera’s
Op het Muntplein is ondertussen de rust teruggekeerd. Een viertal combi’s houden de wacht. In een aanpalende straat wordt de oproerpolitie nog even met stenen bekogeld vanuit een parkeergarage. De garage wordt bestormd maar zonder resultaat. Leemans gaat naar huis met een kleine troost: “De relschoppers staan nog voor een verrassing. Aan het Muntpunt hangen in totaal 42 camera’s. Op de beelden zullen veel gezichten te herkennen zijn.”
Een catch-22 is een paradoxale situatie waarin het onmogelijk is om een gewenste uitkomst te bereiken doordat de 'regels' dat vanwege tegenstrijdigheden niet toelaten.[1] De term is afkomstig uit de roman Catch-22 van Joseph Heller, waarin een algemene situatie wordt beschreven waarin een individu twee acties dient te verwezenlijken die wederzijds afhankelijk zijn van de andere actie, die als eerste dient te zijn voltooid.
In het boek van Heller probeert Yossarian, een militair van de luchtmacht, onder gevaarlijke gevechtsmissies uit te komen door zichzelf krankzinnig te laten verklaren. De behandelend arts vindt het echter heel verstandig, dat Yossarian onder de missies probeert uit te komen door zichzelf krankzinnig te laten verklaren en acht daarmee bewezen dat Yossarian niet krankzinnig is, maar juist heel verstandig. De arts verklaart hem volledig gezond wat tot gevolg heeft dat Yossarian gevaarlijke gevechtsmissies moet blijven vliegen.
Een ander voorbeeld van deze situatie komt naar voren bij het zoeken van een baan. Een catch-22-situatie ontstaat als men zonder werkervaring geen baan kan krijgen, maar men zonder baan geen werkervaring kan opdoen. In de Nederlandse taal wordt dit ook vaak het kip-en-eiprobleem genoemd.
Een catch-22-situatie lijkt op een vicieuze cirkel. Bij een catch-22-situatie is er echter sprake van een status quo, terwijl er bij een vicieuze cirkel een neerwaartse spiraal is en bij een virtueuze cirkel een opwaartse spiraal.
*
"het zinloze geweld"
Ook deze vastgeroeste uitdrukking is volksverlakkerij. Wat dat geweld IS NIET ZINLOOS. Integendeel: het kadert perfect in de klassieke veroverings-strategie van de islam. Eerst de bestaande samenleving destabiliseren en zoveel mogelijk verstoren om die dan als de gelegenheid zich voordoet, helemaal in te palmen onder het voorwendsel dart daar waar de islam aan de macht is, er zogezegd vrede heerst…. Dit, in tegenstelling tot de feiten! Zie IS….
De rellen in Brussel en straks ook in andere grootsteden, zijn gewoon ’n voorsmaakje voor wat er ons nog te wachten staat. Dat het intomen van die ‘gamins’ (jongeren) een vicieuze corkel zou zijn, is alleen omdat er al te lankmoedig wordt opgetreden. Zelfs een ijzeren hand in een fluwelen handschoen baat niet tegen de islam.
Hoog tijd volgens mij en alle Burgers metgezond boerenverstand, dat er hardhandig wordt opgetreden. De vermeende daders (meervoud) met heel het gezin, met grootouders, nonkels en tantes oppakken, liefst met zoveel mogelijk tam-tam en camera’s van de Internationale Pers en, demonstratief in de boeien, op het eerste gereedste vlieguig zetten naar het land van herkomst.
Een of twee voorbeelden zouden volstaan om te tonen wie er de baas is..
Daar moet niet lang over gezapzeverd worden. Vijf minuten politieke moed in De Kamers volstaat. Plus per vlucht een 20-tal tot de tanden gewapende Para’s…
*
’s Nachts was het crapuul al de baas in Brussel. Nu overdag ook.
Dat zijn niet mijn woorden, maa die van ’n gewone (Vlaamstalige) Brusselaar. Om over na te denken ’s nachts als U niet in slaap geraakt.
En dat danken wij NIET de koekoek, maar PSS’ers als Fluppe Moustasche, de ideoloog van de PS en graaier Yvan Mayeur en anderen, die zich rijk konden stelen bij de Kas der Brusselse Daklozen…
Zoals het spreekwoord zegt, dat het venijn gewoonlijk in het staartje zit, zwaait ook de schorpioen met dat lichaamsdeel dat hel wereldberoemd maakt. Slangen daarentegen, vechten met de blik en de tong vooruit. Dat is al erg genoeg. Maar migranten die zich niet als gasten in andermans huis maar als veroveraars gedragen, zijn net schorpioenen. Vriendelijk in Uw gezicht, tot ze kans zien U met een zwaai van dat achterdeel U en Uw hele Beschaving naar de andere wereld te helpen.
Vreemdelingehaat werkt in twee richtingen. Maar de oorspronkelijke richting van de gasten jegens hun gastheren wordt gewoon verdonkermaand. Zodat alleen de reactie hierop, het verweer, in beeld mag komen. Dat is niet alleen stigmatiserend, maar vooral wraakroepend.
En de teller loopt!
Meer woorden maak ik daaraan niet vuil. Ook BDW zal deze bladzijde wel vlug omslaan. Geteld, gewogen en te licht bevonden.
Of, om net als Joëlleke in Bijbelse termen te spreken: Mane, Tekel, Phares
*
Krenk uw burgers niet langer, maar sluit ze in uw armen
*
Zaterdag wordt Bart De Wever voor de vijfde keer N-VA-voorzitter. Een goed moment, vond Joël De Ceulaer, voor een actuele doorlichting van zijn politieke persoonlijkheid. Hij ging praten met vriend en vijand en brengt in briefvorm verslag uit van zijn zoektocht. In deze vierde en laatste brief zoomt hij in op de relatie van De Wever met de Berbers in zijn stad, want die is duidelijk voor verbetering vatbaar.
*
Beste Bart De Wever,
Het is om te zeggen dat ik de haan al twee keer heb horen kraaien – en dat ik hoop dat de derde keer ons bespaard mag blijven. Een rare evangelische beeldspraak in een brief die over uw relatie met moslims gaat, maar zo ben ik tenminste zeker dat u precies begrijpt wat ik bedoel. Zoals Petrus destijds Jezus driemaal verloochende, zo bent u al twee keer een belofte aan de Marokkaanse gemeenschap niet nagekomen. U weet niet waarover ik het heb? Sta me toe dat ik uw geheugen even opfris.
Twee jaar geleden, op donderdag 2 april 2015, zat u met Etienne Vermeersch bij Lieven Van Gils, die toen nog Reyers laat presenteerde op Canvas. Aanleiding was de uitspraak die u had gedaan in Terzake, over hoe de Berbers in uw stad een gesloten groep vormen, met een – volgens u – zwak georganiseerde islam, en zeer vatbaar zijn voor salafistische stromingen en dus ook radicalisering.
ETIENNE VERMEERSCH, FILOSOOF
*
Vermeersch vond dat u dat niet had mogen zeggen. “Het is misschien wel juist”, vertelde hij mij toen ik hem opzocht om hierop nog eens terug te blikken. “Een socioloog zou die uitspraken over Berbers gerust mogen doen. Maar een burgemeester niet, want het is krenkend. Daarmee stoot hij een deel van zijn burgers voor het hoofd, wat niet goed is.”
Vermeersch kent behoorlijk wat mensen uit die gemeenschap, legde hij uit. “Die mensen hebben een bijzonder rijke cultuur. Daarom heb ik De Wever tijdens die uitzending van Reyers laat aangeraden om in Antwerpen een centrum voor de …
Imazighen-cultuur (****)
…op te richten, met onder meer een museum. Ik heb hem zelfs gezegd dat ik heel wat mensen ken die hem daarbij kunnen adviseren, en dat ik hem die namen kon bezorgen. Dat vond hij zeer interessant, zei hij. Hij ging er eens over nadenken. Maar ik heb er niets meer van gehoord.”
De haan kraaide ten tweeden male toen u op vrijdag 15 mei 2015 voor Maghreb TV, te vinden op YouTube, geïnterviewd werd door…
de Antwerpse imam
Nordine Taouil.
De aanleiding was ook toen uw sermoen over de Berbers, dat volgens Taouil inderdaad veel mensen had gekwetst. Toen hij verwees naar de gewoonte van de drie Amerikaanse presidenten vóór Trump – Clinton, Bush en Obama – om elk jaar een iftar te organiseren in het Witte Huis, om samen met een moslimdelegatie de islamitische vasten te breken. Was het geen idee, vroeg Taouil, om dat ook in het Antwerpse stadhuis te doen? U knikte beleefd en zei dat u erover zou nadenken. “Ik zal uw suggestie zeker bekijken.”
Maar opnieuw bleef uw belofte zonder gevolg. Dat wil zeggen: er gebeurde niets.
Een vriend van de joden
Nu weet ik niet of een iftar in het Antwerpse stadhuis wel zo’n goed idee zou zijn, gelet op de neutraliteit die de overheid in ons land beweert te moeten handhaven. Maar dat u nog werk hebt aan uw relaties met de moslims in Vlaanderen, en dan vooral de moslims in uw stad, staat buiten kijf. Omdat ik zelf weinig recht van spreken heb, ben ik daarover gaan praten met …
Ali Kaddouri
… en
Brahim Bairi,…
…twee geëngageerde Antwerpenaren met Berberse roots, die al vaak bij u over de vloer geweest zijn.
Maar voor ik hen het woord geef, ga ik terug naar uw relatie met de joodse gemeenschap. Die begon ook op een ongelukkige manier. Eind oktober 2007 noemde u de excuses van Antwerps burgemeester Patrick Janssens (sp.a) aan de joodse gemeenschap in zijn stad “gratuit”. Janssens had zich verontschuldigd omdat het Antwerpse stadsbestuur tijdens de Tweede Wereldoorlog mee verantwoordelijk was voor de jodenvervolging.
MICHAEL FREILICH, JOODS ACTUEEL
*
Twee dagen later slikte u die woorden in en ging u door het stof. “Ik reageerde zoals ik gebekt ben, en zocht gewoontegetrouw de controverse op”, schreef u in een opiniestuk dat toen zowel in de “voormalige” als in de “zogenaamde” kwaliteitskrant verscheen, in De Standaard én De Morgen. Tussen haakjes: u had eerder al op joodse tenen getrapt, in maart 2005, toen u in De Standaard poneerde dat de Holocaust, zoals historicus Norman Finkelstein schrijft in De Holocaust-industrie, wordt gebruikt om er voordeel uit te halen.
Gelukkig bent u zeer goed bevriend met de joods-Antwerpse politicus André Gantman, vroeger een liberaal, vandaag bij N-VA. Hij bracht u eind 2007 in contact met mensen van Joods Actueel en het Forum der Joodse Organisaties. En dat werd het begin van een heel mooie vriendschap, aldus Michael Freilich.
“Wij hebben Bart De Wever toen onder meer in contact gebracht met een man die het concentratiekamp had overleefd omdat hij zo mooi kon zingen”, vertelde Freilich. “De Duitsers hielden hem in leven omdat ze hem graag hoorden. Die ontmoeting heeft toen een kanteling teweeggebracht bij de burgemeester. We hebben onze meningsverschillen nog, onder andere over het verbod op de koosjere slacht, maar na dat moeizame begin is hij een vriend van de joodse gemeenschap geworden. ‘De deur van het stadhuis staat altijd voor u open’, zei De Wever na zijn aantreden. En zo ervaren wij dat ook.”
Ik heb Freilich gevraagd of hij een advies heeft voor Antwerpenaren in de islamitische gemeenschap. “Ik zou hen aanraden om de burgemeester de hand te reiken”, zei hij. “Ga met hem praten, nodig hem regelmatig uit, werk aan een duurzame relatie. Ik denk dat mijn moslimvrienden in Antwerpen nog niet goed genoeg georganiseerd zijn.”
Een heel andere Jos
Goed. Dan neem ik u nu graag mee, mijnheer De Wever, naar mijn ontmoeting met Ali Kaddouri en Brahim Bairi, twee van uw sympathieke en hardwerkende stadsgenoten met wie ik twee weken geleden de hele avond thee heb gedronken. U kent hen goed, want zij zijn betrokken bij de zogenoemde Zuidwerking van de stad Antwerpen – een vorm van stedelijke ontwikkelingssamenwerking die zich richt op de dorpen in Marokko waar Marokkaanse Antwerpenaren hun roots hebben.
“Onze eerste afspraak met De Wever stond gepland in maart 2015”, vertelde Kaddouri mij. “We hadden een goede verstandhouding met het vorige stadsbestuur, en wilden eens poolshoogte gaan nemen of we die dialoog konden voortzetten. Maar omdat De Wever toen net die uitspraak over de Berbers deed, hebben wij die afgelast. Drie weken later kregen we een mail met de uitnodiging om toch eens langs te komen. Sindsdien hebben wij de burgemeester al verschillende keren ontmoet. Ik denk dat wij de Berbers zijn die hij het vaakst ziet.”
Volgens Kaddouri hebt u tijdens uw eerste ontmoeting duidelijk gemaakt dat het niet uw bedoeling was om iemand te kwetsen. “Maar hij vond wel dat we iets moeten doen aan de problemen in de gemeenschap”, aldus Kaddouri. “Aan de grote schooluitval, de drugs, de radicalisering – hij nam geen blad voor de mond en vroeg of wij hem daarin volgden. Wij vonden het goed dat hij dat zei, want ook wij willen die problemen aanpakken. We hebben ook andere problemen op tafel gelegd: discriminatie, racisme bij de politie, het Offerfeest en noem maar op. Toen wij hem vroegen of hij de bouw van een grote moskee in Antwerpen wilde steunen, heeft hij dat bevestigd. Als dat kon helpen om vooruitgang te boeken, dan was hij bereid om die stap te zetten. Dat is goed. Helaas is er sindsdien niet veel gebeurd.”
Antwerpen heeft nog altijd geen moskeebeleid, legde Kaddouri uit. “Er zijn nog maar drie moskeeën in Antwerpen erkend. Twintig dossiers wachten op erkenning, maar die zitten allemaal vast bij minister Liesbeth Homans, toch een partijgenote van De Wever. Daardoor hebben die moskeeën geen geld, en kunnen ze geen degelijk opgeleide imam van bij ons in dienst nemen. Ze moeten hun toevlucht nemen tot gelukszoekers, importimams die geen enkele affiniteit hebben met de Antwerpse gemeenschap en de plaatselijke cultuur, maar die blij zijn met een paar honderd euro per maand – dat halen de leden van de moskee dan zelf op.”
Als het u menens is met de strijd tegen de radicalisering, mijnheer De Wever, dan is dat moskeebeleid een topprioriteit, heb ik mij laten uitleggen door Kaddouri. “Jongeren vallen in slaap in de moskee, omdat ze geen woord begrijpen van wat de imam zegt. En de imam begrijpt niets van de leefwereld van die jongeren. En zo blijven jongeren van de derde en vierde generatie weg uit de moskee, met alle gevolgen van dien. Jongeren die dikwijls op zoek zijn naar een identiteit, zonder job, en die nog worden geviseerd door de politie, voelen zich niet thuis in de samenleving. Zo kan het uiteindelijk ontsporen. Het politieke discours speelt daarin ook mee.”
Brahim Bairi vraagt zich af waarom moslims hier zo moeten vechten voor hun rechten. “De islam is in 1974 erkend, maar toch is er nog altijd die grote terughoudendheid. Die de problemen alleen maar verergert. Dat begrijp ik niet.”
Hoe belangrijk het discours van politici is, ondervond Bairi toen hij zelf nog een jonge snaak was, na Zwarte Zondag in 1991. “Jarenlang hadden mijn ouders met hun gezin in vrede samengeleefd met Jos naast de deur. Altijd vriendelijk, nooit een probleem. Maar na 1991 was alles onze schuld, lag alles aan de vreemdelingen. De Jos van vroeger was ineens een heel andere Jos geworden.”
Vaker naar de moskee
U hebt zelf ooit gezegd, mijnheer De Wever, en ik citeer u, dat “de optelsom van heel veel negatieve ervaringen" maakt dat je “naar een cultuur van wantrouwen” gaat. U had het dan over de stamboomvlaming die na “negatieve ervaringen” met “slecht geïntegreerde” migranten racistisch wordt en begint te discrimineren. Als u dat gelooft, denkt u dan niet dat het omgekeerde ook mogelijk is, dat jonge Vlamingen met een migratieachtergrond na een optelsom van negatieve ervaringen ook achterdochtig worden?
ALI KADDOURI, ANTWERPENAAR
“Mijn kinderen gingen tot voor kort naar dezelfde school als die van Bart De Wever”, vertelde Brahim Bairi mij. “Ik kwam zijn vrouw regelmatig tegen aan de schoolpoort, en dat contact was altijd zeer aangenaam. Maar ik zou de burgemeester eens willen vragen of hij oprecht gelooft dat onze kinderen later dezelfde kansen zullen hebben. Ik nodig hem nu al uit om nog eens samen te komen als onze kinderen afgestudeerd zijn. Gelijke kansen bestaan hier nog niet. Er is nog veel werk aan de winkel.”
Let wel, zowel Kaddouri als Bairi zijn zeer te spreken over de manier waarop u achter de schermen met hen omgaat. “De burgemeester is hoffelijk en oprecht betrokken, en petit comité gedraagt hij zich als een burgervader. Helaas doet hij dat niet in het openbaar. Al lijkt zijn toon de laatste tijd wat minder hard.”
Bairi gaf mij een voorbeeld. “Na de aanslagen in Brussel, in maart vorig jaar, hebben wij met een paar honderd Antwerpenaren, vooral moslims, een stille optocht gehouden naar de Groenplaats. Achteraf heeft de burgemeester ons laten weten dat hij dat zeer op prijs stelde. Maar in het openbaar heeft hij daar niets over gezegd. Dat is jammer.”
En dan is er nog die iftar. Behalve Nordine Taouil wil niemand dat u de vasten breekt in het stadhuis, maar u zou toch beter een voorbeeld nemen aan uw minister-president Geert Bourgeois (N-VA), die dat al wel in het openbaar heeft gedaan, voor de camera’s, en met een toespraak waarin hij benadrukte dat moslims er in Vlaanderen gewoon bij horen.
Voor zover ik dat heb kunnen nagaan, mijnheer De Wever, hebt u tot dusver twee keer een iftar bijgewoond. Eén keer in de Roma, in 2015, waar behalve een verslaggever van Gazet van Antwerpen toen geen pers aanwezig was. En één keer eerder dit jaar, in een soort carwash annex garage waarvan de eigenaar elk jaar een iftar organiseert voor de minderbedeelden. Bairi en Kaddouri waren ook twee keer van de partij. “Dat zou Bart De Wever veel vaker moeten doen”, zei Kaddouri. “Als ik burgemeester was, zou ik elke maand een moskee, kerk of synagoge bezoeken.”
Het kostbare weefsel
Mag ik mij bij dat voorstel van Kaddouri aansluiten, mijnheer De Wever? Zou het geen idee zijn mocht u aan een betere verstandhouding werken met de moslims in uw stad? Zij zijn per slot van rekening uw bondgenoten in de strijd tegen radicalisering en ander onheil. Ga wat vaker met die mensen praten. Volgens Bairi moet u een voorbeeld nemen aan de Mechelse burgemeester Bart Somers (Open Vld). “Die heeft de stap gezet. Het is een moeilijke stap, maar hij heeft nu een goede relatie met alle gemeenschappen in zijn stad, in wederzijds respect en met veel waardering van iedereen. Die stap moet in Antwerpen nog worden gezet. Dat De Wever daartoe in staat moet zijn, bewijst zijn recente bezoek aan Marokko. Dat was een mooi signaal. Hij is de eerste burgemeester die een bezoek heeft gebracht aan de dorpen waar de roots van veel van zijn stadsgenoten liggen.”
U hoort het, mijnheer De Wever, alles is nog niet verloren. U zou in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 het kostbare Antwerpse weefsel een grote dienst bewijzen als u openlijk en onbeschroomd de banden zou aanhalen met mensen zoals Bairi en Kaddouri. Als u luidop zou zeggen dat 't Stad van iedereen is. Als u de politieke polarisering niet meer zou laten ontsporen in de polarisering tussen bevolkingsgroepen, want niets is nefaster dan dat. Op 22 mei 2006 schreef u nota bene zélf in De Morgen: “Polarisering voedt alleen de uitersten, en vernietigt de democratie.”
Bairi stipte nog iets cruciaals aan. “Mijn vader heeft hier 40 jaar gewerkt”, zei hij. “Je zou kunnen zeggen dat zijn generatie economisch werd uitgebuit. Wel, de volgende generaties worden politiek uitgebuit. Wij worden gebruikt om electoraal te scoren. Wij zijn niet perfect, dat weten we, maar we willen geen politiek kanonnenvlees zijn, zoals de Marokkaanse soldaten kanonnenvlees waren in de Tweede Wereldoorlog. Een gemeenschap moet toch geen holocaust meemaken alvorens ze recht heeft op respect? Bart De Wever zou de politieke moed moeten hebben om daar tegenin te gaan.”
Ik denk dat Bairi gelijk heeft. Vroeger, toen u als dwarse en eenzame conservatief het politieke forum betrad, leed u niet aan electorale behaagzucht, en durfde u tegen de tijdgeest in te gaan. Tijd om die houding nieuw leven in te blazen.
En als u mijn raad niet volgt, volg dan die van Etienne Vermeersch, nochtans een van de felste islamcritici van Vlaanderen en een man naar wie u zeker erg opkijkt. Krenk uw burgers niet langer, mijnheer De Wever, maar sluit ze in uw armen.
Op deze ronduit melige, maar oprecht constructieve noot sluit ik mijn brievenmarathon af. Het was mij een groot genoegen. Ik dank u voor uw aandacht.
Met beleefde groet,
Joël De Ceulaer
*
(****) Imazighen-cultuur:
*
wie in deze afbeelding ’n gelijkenis ziet met de zespuntige ster van het Volk van Israël, die mag het zeggen
*
Een wel zeer individuele expressie van een aller individueelste emotie is volgens mij, dat het Ondermaanse de Geest opvangt van Hierboven, maar dat de Geest van het Ondermaanse ook terug gekaatst wordt naar Boven…
Christenen noemen dat ‘In de Naam vaqn de Vader, en de Zoon en de H. Geest’. Drie variaties op hetzelfde thema.: eerbied voor de Natuur, waaruit alle leven voortkomt….
Babbelen met Slinxen is, net als babbelen met is-lammerds, altijd een hachelijke bedoening. Die pakken de katten altijd bij de staart en zijn dan verwonderd dat die zich omdraaien en terug krabben.
Stel U gewoon even voor dat een groep Catalanen of Vlamingen , op de vlucht voor de EY*dictatuurn uitwijkt naar Marokko en daar de Wetten wil naar hun hand zetten. Lang zou daar niet over gepraat worden, maar de koppen zouden rollen…
Waarom laten de Vlamingen dan het omgekeerde toe? .
Vandaag lijkt het wel onmogelijk om de klok terug te draaien in een soort ‘Reconquista’’, een Kruistocht om het eigen land terug te heroveren. Maar is het dan nodig te overwinnen, om spijts alles voort te proberen?
Ik ben geen ecologist, maar als de natuur geschonden wordt, is het een Wet van Meden en Perzen, dat de Natuur vroeg of laat zichzelf opnieuw uitvindt.
In deze 3de van de vier Open Brieven, zit in de eerste zin, het Ceulelaereke er (met opzet?) kilometers ver naast. De slogan van Het Vlaams Belang is NIET ‘Eigen Volk’, maar ’Eigen Volk Eerst’. Wat een wereld van verschil is. Eigen volk eerst is wat het zegt. Het eigen volk op de eerste plaats. Anderen komen pas daarna, achteraan. In, bijvoorbeeld, de zorgsector. In de tewerkstelling. Op het politiek vlak. Vooral dat laatste. Anders nemen die al gauw het voortouw, zoals bij de burgemeester van grootsteden bij de Noorderburen. Van Burgemeester rnaar Minister, en van Minister naar Pacha, Kalief of Sultan. Met, voor wie dat overleefd heeft, Het Eigen Volk laatst….
Wie dat anders zegt, heeft loense bijbedoelingen!
Duizend en één Nacht aan de Beurs in Bruxellabad
*
Als hete Schotse Scheve en Slinxe gedachtengoed al ooit eens zo duidelijk in zijn kaarten heeft laten kijken, is het wel over de heerlijke zaligmakende immigratie, door die éne mening, de hunne, voor elk levend wezen als dogma naar voor te schuiven. Stelt zich alleen de vraag voor wie die heerlijkheid geldt. Toch niet voor het lijdende Eigen Volk. In geen enkel geval niet. De discussie kan, volgens De Ceukelare, pas starten als iedereen de (wilde) immigrante aanvaardt, toejuicht en verheerlijkt.
Llint mij een beetje Stalinistisch, ja zelfs Hitleriaans!
Daarmee is alles gezegd. Dat BDW zó stom is, zou ik wel eens willen zien. Doen alsof is een beter idee.
Hier past het om de woorden van de andere ‘club’ te citeren waarvan BDW niet wil weten. Die zeggen dat er alleen naar hen, het VB, geluisterd wordt, als ze er zo brutaal mogelijk tegen aan gaan. Wie daarover minstens niet wil nadenken, bewijst van slechte wil te zijn. Die dan verkiest dat de Vlaams Nationalist braaf biddend voor de poort blijft staan.
En van wie zou men doe brutaliteit geleerd hebben? De Gentse Roden drukten dat kort en krachtg zo uit (ik val in herhaling): je moet miene kameroad zijn, of ‘k sloan up joen tote’ – een doorslaand argument waarmee ze toen nog succes boekten ook.
En neen, Ceukeleurke, de Vlaming is geen Catalaan, geen Rus, geen Duits en geen Fransman: de Vlaming is Vlaming dien God hemVlaming schiep. De denkt te doet zoals Vlamingen doen. Wees dus gerust, ook voor BDW is dat geen nieuws. Hij kent zijn Pappenheimers als geen ander. Hij weet dus zeer goed, dat de hardliners van het VB al vele jaren van onderen uit de federale dans leiden. Was er geen VB geweest, dan zou er niet eens een andere mening bestaan hebben dan die van het Ceukeleurke… Knikken, zwijgen, en vuisten maken alleen in de broekzakken. Tot De Muren vallen…
Maakt dat ondertussen een samenleving gelukkig en welvarend?
Als BDW het gepresteerd heeft om te staan waar hij staat, heeft hij dat in hoofdzaak te danken aan die hardliners. En ook ’n beetje aan zijn eigen politiek talent. Plus est en Vous.
**
*
BRIEVEN AAN DE WEVER
Die 'club' van u, mijnheer De Wever, lijkt toch een beetje op dat 'eigen volk'
Vandaag, in zijn derde brief, vraagt hij De Wever wat nu precies het verschil is tussen de N-VA en Vlaams Belang, en wie er bij die ‘club’ hoort, waar N-VA het altijd over heeft.
*
Beste Bart De Wever,
Het is met respect dat ik bij het begin van deze brief naar uw vader verwijs, want het compliment is gemeend. U hebt gepresteerd wat hij eerder op kleine schaal had gedaan: het Vlaams-nationalisme weggerukt uit de handen van extremisten. Het is uw broer Bruno, historicus aan de UGent, die mij vorig jaar in een interview uitlegde hoe dat in zijn werk ging.
Als tiener ging uw broer nog mee betogen voor amnestie. “Het idee was dat de Vlaamse collaborateurs geen enkele schuld trof”, vertelde hij. “Wij wilden dat schuld en boete volledig werden uitgewist.” Hij was lid van het VNJ, het Vlaams Nationaal Jeugdverbond. “Een anti-Belgische, nationalistische en extreemrechtse jeugdbeweging” noemde hij dat. “De groep waartoe ik behoorde, in Kontich, is afgesplitst om een nog extremere groep te vormen: het Algemeen Vlaams Nationaal Jeugdverbond. Dat AVNJ greep terug naar de vooroorlogse jeugdbeweging.”
Of dat AVNJ neonazistisch was, vroeg ik uw broer. “Ja, die beweging bevond zich in het neonazistische milieu”, antwoordde hij. “Dat klinkt zwaar, want mijn leiders en vrienden bij het AVNJ waren de kwaadsten niet. Maar wij gingen op kamp naar Duitsland, met de Wiking Jugend, en dat waren regelrechte neonazi’s.” En nu komt het. Uw broer: “Toen mijn vader dat in de gaten kreeg, heeft hij ervoor gezorgd dat die AVNJ-groep terug aansluiting vond bij het VNJ. Hij heeft zich daarvoor persoonlijk geëngageerd en dat is hem ook gelukt.”
Iets vergelijkbaars, maar dan op grotere schaal, hebt u gedaan, mijnheer De Wever. In de jaren negentig werd het Vlaams-nationalisme gekaapt door het Vlaams Blok. In 2004 werd die partij zelfs de grootste in het Vlaams Parlement.
*
In 2006 – u was twee jaar voorzitter, de N-VA overleefde dankzij het kartel met CD&V – vroeg ik u wat u vond van Vlamingen die een afkeer hebben van de Vlaamse identiteit. U zuchtte en zei: “Dat is het drama van de laatste twintig jaar. Door de opmars van Vlaams Belang willen veel mensen niets meer met het Vlaams-nationalisme te maken hebben. Zover is het gekomen. Dat is voor mij natuurlijk een benepen positie om te werken. Maar ik heb geen keuze. Ik zal in deze strijd desnoods ten onder moeten gaan.”
Het was Stalingrad geworden, zei u, met een verwijzing naar de beslissende veldslag van WO II. “Dat gevoel heb ik als voorzitter van de N-VA. Ik ben de commandant van de Russen in Stalingrad. En ik moet mij staande houden tegen de overmacht van het Vlaams Belang. Ik kan alleen maar hopen dat mijn strijd ook afloopt zoals in Stalingrad, met een overwinning voor de Russen. Achteruitgaan is geen optie. Het is winnen of sterven.”
U hebt, tot nader order in elk geval, gewonnen. Dat is mede het resultaat van het cordon sanitaire: VB-kiezers die niet voor een oppositiepartij wilden blíjven stemmen, werden door dat cordon wellicht wat afgemat. Maar, eerlijk is eerlijk, het is ook uw verdienste, want vóór u is geen enkele politicus erin geslaagd om de VB-kiezer op andere electorale gedachten te brengen. Daarvoor verdient u krediet.
Maar hoe hard verschilt uw discours van dat van Vlaams Belang? Bent u niet een tikje te mild voor de racistische kiezer? En is uw inclusieve nationalisme echt zo inclusief?
Geen klik met het Blok
**
*
Sta me toe dat ik eerst een andere vraag behandel: gaat u ooit het cordon sanitaire doorbreken? De kwestie zal steeds prangender worden naarmate de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 dichterbij komen. Wat als andere partijen de N-VA aan de kant willen duwen, en u met de hulp van Vlaams Belang toch een coalitie op de been zou kunnen brengen? Zult u dan toehappen? Ook in Antwerpen? Als Wouter Van Besien en Kris Peeters u dreigen te onttronen, gaat u dan praten met Filip Dewinter?
Die vraag durf ik nu al te beantwoorden: nee. U bent zogezegd een tegenstander van het cordon sanitaire, maar u zult het wél blijven eerbiedigen. Zeker in Antwerpen. Ik laat mij vertellen dat u Dewinter nog meer haat dan Bert Anciaux – en dat wil wat zeggen.
Ooit zat u met hem aan tafel, dat is bekend. In 2003, toen uw partij verschrompeld was tot die ene Kamerzetel van Geert Bourgeois, hebt u een paar gesprekken gevoerd met Dewinter, Frank Vanhecke en Gerolf Annemans. Zoals u toen met iedereen praatte, ook met Open Vld en CD&V. Maar met het Vlaams Blok is er nooit een echte klik geweest, wel integendeel: u hebt zich altijd van die partij en haar satellieten gedistantieerd.
Dat was in uw studententijd al zo. “Van het Vlaams Blok moest De Wever niets weten”, vertelde Alain Mouton, uw oude makker bij het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond, mij. “Het Vlaams Blok rekruteerde bij het NSV, de Nationalistische Studenten Vereniging, en daar wilde het KVHV niets mee te maken hebben. Ik weet nog dat Koen Kennis, die vandaag schepen is in Antwerpen, als KVHV-preses altijd wilde dat wij ons gedeisd hielden als het NSV in de clinch ging met linkse tegenbetogers.”
LOUIS VOS, HISTORICUS KU LEUVEN
Mouton is niet de enige die zich eraan ergert als u in de zak van het Vlaams Blok wordt gestoken. Ook Louis Vos, uw oud-promotor, en Etienne Vermeersch, die morgen in mijn laatste brief aan het woord komt, kunnen niet aanvaarden dat sommigen u weleens een racist of fascist durven te noemen. “Dat ergert mij enorm”, vertelde Vos mij toen ik met hem koffie zat te drinken in Leuven. “Ik denk niet dat De Wever zich daardoor uit het lood laat slaan, want hij is zelf ook niet mals voor anderen, maar het is totaal oneerlijk. Dat hij de problemen van de multiculturele samenleving durft te benoemen, vind ik net moedig. Dat is geen reden om hem een racist te noemen.”
Ook Jan Jambon en Peter De Roover, vandaag boegbeelden van uw partij, hebben altijd afstand gehouden van Vlaams Blok/Belang. Zij waren het duo dat in de jaren negentig de Vlaamse Volksbeweging nieuw leven inblies, iets waarvoor u veel bewondering had. Als ze dat gewild hadden, zouden ze bij het Blok verkiesbare plaatsen hebben gekregen. Maar dat hébben ze nooit gewild. Zij zaten, en zitten, op uw lijn.
ICO MALY, CULTUURWETENSCHAPPER
Ook Ico Maly, cultuurwetenschapper aan de universiteit van Tilburg en auteur van N-VA. Analyse van een politieke ideologie, het meest kritische boek dat ooit over u en uw partij verscheen, steekt u niet in dezelfde zak als Vlaams Blok/ Belang. “De visie van De Wever op de natie als een levend organisme vind je terug bij iemand als Mussolini”, vertelde Maly mij toen ik hem interviewde. “Die visie past in een lange anti-verlichtingstraditie, waarbinnen ook het fascisme groeide. Maar De Wever is geen fascist, laat dat duidelijk zijn. Een centraal punt bij fascisme is een cultus van geweld, zoals het NSV dat vroeger deed. Dat heeft het KVHV bij mijn weten nooit gedaan, en de N-VA ook niet. Dat onderscheid is fundamenteel, dat moet je erkennen.”
De dader wordt vrijgepleit
Tot zover, mijnheer De Wever, het goede nieuws. Ico Maly is niet zo enthousiast als vele anderen over het feit dat u kiezers van Vlaams Belang heeft afgesnoept. “De N-VA-natie is inderdaad niet meer louter ingebed in ras of etnie”, aldus Maly. “Dat is, behalve de geweldloosheid, nog een cruciaal verschil met het fascisme. Maar de vraag of De Wever het cordon sanitaire al dan niet zou doorbreken, vind ik minder pertinent. Je kunt je beter afvragen of De Wever het cordon al niet doorbroken hééft.”
Maly verwijst naar het Front National in Frankrijk. “Is Marine Le Pen minder radicaal dan haar vader Jean-Marie, of heeft ze het radicale programma van haar vader aanvaardbaar gemaakt? De Wever zal expliciet racistische uitspraken vermijden. Hij zal nooit, zoals Dewinter, zeggen dat ‘de poen van ons pensioen in de pocket van Mohammed’ zit. Dat compliment gunnen we hem. Maar zijn idee over het migratiebeleid, het middenveld, de media, hoe alles en iedereen per se zijn agenda moet overnemen, van de pers tot een organisatie zoals Unia – dat is behoorlijk zorgwekkend.”
Wat mij vooral zorgen baart, is uw visie op racisme en discriminatie. Uw partijgenote Liesbeth Homans zegt graag dat racisme relatief is, maar wat weinigen beseffen, is dat u nog vérder gaat. Op een sluwe manier ontkent u eigenlijk dat racisme en discriminatie de bron van veel maatschappelijk onheil zijn. U deed dat het duidelijkst bij de lancering van een boek van politoloog Bilal Benyaich, op zaterdag 21 maart 2015 in het Antwerpse stadhuis. Die dag zette u het hele discours over racisme en discriminatie op zijn kop.
Vroeger, toen links nog de toon van het debat zette, werd racisme gezien als de oorzaak van veel problemen: discriminatie op de arbeidsvloer en op de huurmarkt, bijvoorbeeld. Gevolg: een gebrekkige sociaal-economische integratie. U hebt dat schema compleet omgedraaid. Racisme en discriminatie zijn voor u niet mede de oorzaak, maar het gevólg van een soms gebrekkige integratie – een culturele integratie, dan vooral.
In deze MeToo-tijden, mijnheer De Wever, zouden we dat ‘victim blaming’ noemen: racisme is niet de schuld van de daders, maar van de slachtoffers. U zult nu zeggen: nee, het is de schuld van het beleid dat jarenlang geen deftig integratiebeleid voerde, maar goed, u begrijpt wat ik bedoel – de dader zelf wordt de facto vrijgepleit. U hebt met die racistische Vlaming gedaan wat met de collaborateurs nooit is gelukt: u hebt hem amnestie verleend. De vroegere Vlaams Blok-kiezer die nu voor N-VA stemt, en in één moeite door alle Vlamingen die wel eens een racistische gedachte koesteren, hebben van u absolutie gekregen. U hebt, in de woorden van uw broer, schuld en boete uitgewist.
Het mysterie van de club
Maar nu kom ik bij de belangrijkste vraag die ik u vandaag wil stellen. Ik geef de vraag cadeau aan collega’s die u nog wel mogen interviewen: is uw nationalisme echt zo inclusief als u zegt? Uw punt is bekend. Vlaams Belang belijdt een etnisch, exclusief nationalisme: een buitenstaander kan geen lid worden van de club. N-VA belijdt een civiel, inclusief nationalisme: een buitenstaander kan wél lid worden van de club.
Het beeld van die ‘club’ duikt ook op bij uw partijgenoten. U vergelijkt dat soms met een voetbalploeg. In de kleedkamer doet iedereen zijn zin, op het veld moeten alle spelers de spelregels volgen, anders zal de ploeg nooit scoren. De vraag is wat u met die spelregels bedoelt, en ook: wat een mens moet doen om tot die club te mogen behoren?
Ik vermoed dat de Belgische grondwet en de wetten van het Belgische volk niet volstaan als spelregels, dat zou een al te liberale invulling van de club zijn – die definitie gebruikte zelfs Dyab Abou Jahjah vroeger. Op hetzelfde grondgebied wonen volstaat zéker niet – je moet niet alleen op het veld staan, je moet willen meespelen.
Hier geboren worden, dan? Nee, ook dat volstaat niet. Denk maar aan Fouad Belkacem, die volgens u vast niet tot de club behoort. Hij werd hier geboren, maar kreeg als baby de Marokkaanse nationaliteit en werd pas later ook Belg. Ik denk dat ik mag zeggen dat u hem liefst de Belgische nationaliteit zou afpakken en naar Marokko zou sturen. Omdat hij de wetten van het Belgische volk had overtreden? Nee, niet daarom. Want dat deden Marc Dutroux en Ronald Janssen ook. Op nogal fanatieke wijze.
Ja maar, zult u zeggen, Marc Dutroux en Ronald Janssen zitten dan ook in de gevangenis. En dat is waar. Maar ze zitten wel in ónze gevangenis, in de gevangenis van onze club, om uw beeldspraak te gebruiken. Dat is namelijk een van de spelregels: wie een andere speler vermoordt of verkracht, krijgt een rode kaart en moet in de cel. Hij mag dan niet meer meespelen, maar behoort toch nog bij de club. De club bouwt gevangenissen om stoute clubleden al dan niet tijdelijk op te sluiten. Wel een verschil met Fouad Belkacem, die u zelfs niet in de cel van uw eigen club wil.
U zegt? Zoek ik spijkers op laag water? Ik denk het niet. Ik denk dat hier de vinger op de wonde ligt. Die ‘club’ van u, mijnheer De Wever, lijkt toch een beetje op dat ‘eigen volk’ van Vlaams Belang: wie hier een stamboom heeft, hoort net iets meer en vanzelfsprekender bij de club dan iemand die ouderlijke of grootouderlijke roots heeft in de migratie.
ICO MALY, CULTUURWETENSCHAPPER
Jamaar, zult u zeggen, N-VA-kopstukken Zuhal Demir, Nabila Ait Daoud en Nadia Sminate hebben een migratieachtergrond en zitten zelfs mee in het bestuur van de club. En dat is juist. Maar hoort Dyab Abou Jahjah, ooit Vlaanderens publieke vijand nummer één met zijn Arabisch Europese Liga, bij de club? Rachida Lamrabet, die vragen heeft gesteld bij het boerkaverbod? Youssef Kobo, die door de N-VA-meute op sociale media zolang werd opgejaagd tot hij ontslagen werd? Horen zij ook bij de club?
Goh, dat hangt ervan af, hoor ik u denken. Willen zij wel deel uitmaken van de club? Wie mee voetbal wil spelen, moet een beetje zijn best doen. Wie onze normen en waarden verwerpt, mag toch niet verwachten dat het clubbestuur enthousiast is. Mja. Maar wat doet u dan met een stamboomvlaming die uw normen en waarden verwerpt? Wat als ik bijvoorbeeld zeg dat ik niet bij de club wil behoren? Wat als ik morgen het boerkaverbod veroordeel? Zoals Eva Brems dat destijds in het parlement deed, toen ze nog verkozene was voor Groen? U hoeft niet te antwoorden, hoor, want ik weet het al: Eva Brems en ik horen uiteraard bij de club. Ook als ik de Vlaamse identiteit verwerp, want dat dwarse is nu net zo typisch voor de Vlaamse identiteit, nietwaar?
Ik geef Ico Maly het laatste woord, want hij heeft hier – als geëngageerd lid van de club – grondig over nagedacht. “Ja, ik ken de redenering van De Wever”, antwoordde hij toen ik hem de clubvraag stelde. “Ik ken zijn verhaal van dat inclusieve nationalisme. En het klopt dat dat het klassieke bloed-en-bodem-nationalisme overstijgt. Maar het uitgangspunt dat de stamboomvlaming de echte drager is van de Vlaamse cultuur en sowieso meer rechten heeft, blijft wél bestaan. De Wever heeft het vaak over ‘internuptialiteit’ als streefdoel: echte integratie verloopt volgens hem via het interculturele huwelijksbed. Met andere woorden: de kindjes die ik als stamboomvlaming maak, zijn echtere leden van de club dan kindjes die twee Vlamingen met een migratieachtergrond maken. En zo komt etniciteit terug op het voorplan.”
Morgen, mijnheer De Wever, ga ik in op uw relatie met de islam, en breng ik verslag uit van gesprekken die ik heb gevoerd met een paar Marokkaanse Antwerpenaren.
Immigranten met een migratie achtergrond tot in de elfendertigste generatie, (!) kunnen misschien wel Belg worden, maar Vlaming? Nogal wiedes. Dat ‘Belg’ zijn wordt ons vrijelijk toegewopen, gratis op de mpuw gespeld aan ons en aan iedereen die daar heil in ziet. Het is als een zotskap die wordt opgezet en die dan, mits goed versierd, goed opbrengt. Leefloon en zo. Tenminste, voor mensen met een migratie achtergrond. Wie hier geboren en getogen is, moet als Vlaming het maar zien te redden met een armzalig pensioentje. Te weinig om te overleven en teveel om er aan dood te gaan.
Een terugblik in de Geschiedenis.
Jacob Van Artevelde, ’n Gentenaar die er waarschijnlijk geen punt van maakte als Vlaming te worden aangesproken omdat eenieder toen wist dat ij Vlaming was (Coburgia was toen nog niet uitgevonden), heeft het toendertijd aan den lijve ondervonden. Meer zelfs, hij heeft het met zijn leven bekocht, want vermoord door het gepeupel vlak bij zijn eigen (achter)deur. Uit de gratie geraakt, omdat hij onvoldoende gezorgd had voor het ‘eigen volk’. Als historicus zal BD wel niet in dezelfde val lopen. O het even: een standbeeld krijgt die toch!
Een vroege oud-neonazi?
*
Kijk, dat is het verschil met alle andere politiekers. BDW kent het ware verhaal, hij is er zelfs - cum laude – in gespecialiseerd.
En wat ik effenaf vals vind aan het Ceekeleirke, is dat hij de vroeg gestorven Vader De Wever wel degelijk te berde brengt, maar bedremmeld zwijgt over diens grafsteen. Waarop in voldoende grote letters geboekstaafd staat “AVV-VVK’. En dat nog wel in kruisvorm. Zijn de tijden enigszins veranderd, de realistische Vlaming is dat niet. Om het even tot welke ‘club’ hij behoort. Het wordt alleen hoog tijd, dat Slinx dat begint in te zien. Het gaat tenslotte ook om HUN welvaart!
Het is mij dan ook deze keer weer een bijzondere eer en een grot genoegen aan de geachte lezer van onderhavig nederig ‘kolommetje’ een Grote Meneer te mogen voor het voetlicht brengen. Historici en historici, dat zijn er twee: U moet ze maar weten uit elkaar te houden.
*
Als de olifant de passie preekt, boer let dan op Uw ganzen. Dat is een spreekwoord op het lijf geschreven van Haantje-de-Voorste Joël de Ceu-ke-leure ku.
*
Die smijt in een paar dagen tijd voor de tweede keer met dozijnen bloempotten naar de kop van De Wever. Het zijn 2de hands bloempotten, hoe raar ook, gevuld met verwekte rode slinger-hangrozen waar er meer doornen in steken dan bloemblaadjes in de verwelkte rozenknoppen.
Even niet denken aan de gelijkenis met het wegterende socialisme….
Denk liever aan de komende vrije val van hun Groten-Rode entente cordiale…
*
Wat echt aanslaat in dit artikel (deze column?) is, dat Den Cleynen Toebackzak terug wil naar de grotbewoners uit de oertijd, om het socialisme te promoten. Wist U dat deze zo geweldig verzot was op het symbolisme?
Och, veel woorden maken we er hier niet aan vuil. Ze zijn zò al smerig genoeg. Dat deed Joëlleke Suikerbilleke in onze plaats. Rijmen en dichten zonder zijn g.t op te lichten. Riekte gij dat ook?
*
BRIEVEN AAN DE WEVER
*
Uw empathie is toch vooral bestemd voor wie sterk op u lijkt, mijnheer De Wever
Aanstaande zaterdag wordt Bart De Wever voor de vijfde keer N-VA-voorzitter. Een goed moment, vond Joël De Ceulaer, voor een actuele doorlichting van het fenomeen dat De Wever onmiskenbaar is. Hij ging praten met vriend en vijand en brengt in vier open brieven verslag uit van zijn zoektocht. Vandaag neemt hij ons mee naar het einde van de 18de eeuw, waar de wortels liggen van de ideologie en het wereldbeeld van De Wever.
*
Beste Bart De Wever,
Soms is de actualiteit echt een cadeau. Een mens hoefde de voorbije weken geen dikke boeken te lezen om kennis te maken met de kern van uw politieke wereldbeeld. Af en toe naar het nieuws kijken volstond. De begeestering waarmee u en uw partijgenoten de Catalaanse kwestie beleefden, zei genoeg. Van Sander Loones tot Theo Francken: terwijl ze Carles Puigdemont en de zijnen verdedigden, hoorde ik hun harten bonzen tot in de huiskamer. De Catalaanse strijd roept anno 2017, terwijl uw communautaire project in de koelkast zit, meer emoties op dan het Vlaams-nationalisme.
U kent die emoties natuurlijk als geen ander. In het begin van de jaren 90, toen u nog geschiedenis studeerde, geloofde u dat het voor altijd zou ophouden met regenen de dag dat Vlaanderen onafhankelijk werd. Dat zeg ik niet, dat zegt Alain Mouton, die toen met u in het KVHV zat, het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond. "De Wever was in de eerste plaats een bevlogen Vlaams-nationalist", zegt Mouton. "Er werd in die tijd nog betoogd voor amnestie voor collaborateurs. Het trauma van de repressie was nog niet verwerkt. Zelfbeschikking voor het Vlaams volk, dat was toen het grote doel."
Ik ben met Alain Mouton, en een paar andere slimme mensen, gaan praten omdat ik dat wereldbeeld van u nog eens onder de loep wilde nemen. Hoe is het gegroeid? Waar staat uw nationalisme voor? Waarom bent u zo gebeten op links? En vooral: dat mysterieuze 'kostbare weefsel' waar u het altijd over hebt, wat bedoelt u daar precies mee?
Matten van linkse ratten
Laat ik u eerst en vooral feliciteren met het feit dat u een wereldbeeld hebt. Dat is niet vanzelfsprekend in de Wetstraat. Ik interviewde ooit een liberale topper die het verschil tussen 'positieve' en 'negatieve' vrijheid niet kende – u weet vast dat ik dan verwijs naar filosoof Isaiah Berlin, die daar in 1958 een boek over schreef. Ook de uitleg die Bruno Tobback ooit gaf over de wortels van zijn ideologie, staat mij nog scherp voor de geest: volgens hem was het socialisme ontstaan toen holbewoners besloten dat ze beter samen op mammoeten gingen jagen in plaats van alleen. Als u over uw ideologie vertelt, neemt u de kijker of lezer wél altijd ernstig, en dat siert u.
Veel meer dan een nationalist was u in Leuven nog niet, herinnert Alain Mouton zich. "Het KVHV bestond toen uit twee strekkingen", vertelde hij mij. "De strekking-De Wever hield zich alleen bezig met het nationalisme, ik behoorde tot de strekking die dweepte met het neoliberalisme van Margaret Thatcher en Ronald Reagan. Sociaal-economisch waren een aantal kompanen van De Wever toen nog links. Piet De Zaeger bijvoorbeeld, die nu N-VA-directeur is en de rechterhand van De Wever."
Erg luidruchtig zullen uw linkse makkers hun visie niet vertolkt hebben indertijd, want op de culturele breuklijn bevond het KVHV zich duidelijk aan de rechterkant. Mouton weet niet of u het zelf ooit geroepen hebt, maar de favoriete slogan van het KVHV – en van de extreemrechtse Nationalistische Studentenvereniging (NSV) – was toen: "Linkse ratten, rolt uw matten!" Een klassieker: die woorden weerklinken nog altijd als manifestanten een lezing van uw kroonprins Theo Francken proberen te verstoren.
U hield volgens Mouton meer van de practical joke dan van het sloganbrullen. Zo meent hij zich te herinneren dat u ooit verkleed als Stasi-agent met een dubbelganger van DDR-dictator Erich Honecker in een rolstoel opdook aan het hoofdkwartier van Veto, de Leuvense studentenkrant die werd volgeschreven door leden van de linkse, zogenaamd politiek correcte goegemeente.
Zulke grappen illustreerden perfect wat u en de uwen als een diepe onrechtvaardigheid beschouwden: terwijl de nazicollaborateurs werden uitgespuwd, heeft een deel van de linkerzijde, op zijn minst intellectueel, lang gecollaboreerd met het Oostblok – filosofen zoals Jean-Paul Sartre, die in mei '68 erg hip was, zwegen over de vele ontsporingen. Dat staat u nog altijd voor ogen als u de PVDA typeert als 'restafval van de 20ste eeuw'.
Die 'linkse ratten' zaten begin jaren 90 overal nog aan de knoppen van de macht, en clubjes zoals het KVHV waren veeleer marginaal. Dat bevestigt Louis Vos, emeritus hoogleraar en uw oud-promotor. "Het KVHV had toen geen enkele impact, maar zette zich consequent af tegen de dominantie van links", vertelde hij mij. "Media, journalisten en ook veel academici leefden toen nog in de geest van mei '68. Hun visie was dominant en misschien nogal pretentieus. De Wever is daar altijd consequent tegenin gegaan."
Tussen haakjes: wie weet dat behalve partijdirecteur Piet De Zaeger ook uw Antwerpse N-VA-schepenen Koen Kennis en Fons Duchateau tot dat clubje in het KVHV behoorden, kijkt met andere ogen naar de scène die zich vijf jaar geleden afspeelde op het balkon van het Antwerpse stadhuis, toen u riep: "'t Stad is van ons!" Het klonk als de ontlading van een man die, samen met zijn oude strijdmakkers, na twintig jaar catacomben voor het eerst een linkse rat, genaamd Patrick Janssens, écht zijn matten had doen rollen.
Een levend organisme
Vandaag is links bijna een scheldwoord geworden. De erfgenamen van mei '68 zitten hier en daar nog aan de knoppen, maar in de politiek zijn de bakens wel verzet. Dat is overal zo, dat is gewoon conform de tijdgeest, maar in Vlaanderen is die paradigmashift toch ook uw verdienste – of uw schuld, het is maar hoe het je bekijkt. U hebt de voorbije tien jaar de Vlaamse geesten stevig gekneed. Niet zozeer in het Vlaams-nationalisme, dat nog altijd beperkt blijft tot een harde kern, maar in het rechts-conservatisme, de ideologie die u hier op de kaart hebt gezet.
Uw coming-out, dat herinnert haast iedereen zich nog, dateert van augustus 2003, toen u een van de politici was die voor De Standaard een essay schreven over hun favoriete filosoof. De uwe was Edmund Burke, bekend als aartsvader van het conservatisme. "Geen politicus in Vlaanderen die zich conservatief noemt", schreef u. "Een hardnekkige karakterstoornis, die me in de ogen van velen allicht tot een arrogant en irritant kereltje maakt, geeft me alleen daarom al zin om het predikaat conservatief enthousiast te aanvaarden als geuzennaam. Al was het maar als loutere provocatie van het politiek correct denkende establishment waaraan ik een gloeiende hekel heb."
Zo deed het fameuze 'kostbare weefsel', dat later de titel werd van uw eerste boek, zijn intrede in het politieke discours. Dat weefsel is een metafoor voor de samenleving, die – kort gezegd – tussen individu (liberalen) en overheid (socialisten) staat. Het is volgens u iets organisch, en dus niet maakbaar. Daarom verzette Burke zich in 1790 zo fel tegen de Franse Revolutie, die de wereld vanuit het niets wilde herscheppen.
Ik ben daarover gaan praten met Ico Maly, de Vlaamse cultuurwetenschapper die aan de universiteit van Tilburg in 2012 zijn doctoraat maakte over uw ideologie. Volgens hem situeert uw denken zich in een lange anti verlichtings traditie. "De radicale filosofen van de verlichting, zoals Thomas Paine en Condorcet, koppelden de democratie duidelijk aan de universele mensenrechten", zegt Maly. "Hun grote droom was een globale revolutie, een steeds verdere opschaling van de democratie, zeg maar, zodat alle burgers van de wereld uiteindelijk dezelfde individuele rechten zouden kunnen realiseren."
In uw wereldbeeld, zegt Maly, is de natie belangrijker dan het individu. En de natie, dat is voor u uiteraard niet de natiestaat, maar 'het volk' dat zich zogezegd een gemeenschap voelt. Uw hart gaat niet sneller kloppen van de Spaanse, maar wel van de Catalaanse natie. Dat de Catalaanse bevolking erg verdeeld is over het separatisme van Carles Puigdemont en de zijnen, mag de pret niet drukken. Het recht op zelfbeschikking boven alles. Nooit eerder hebben u en uw vrienden zo heftig de verdediging opgenomen van mensen wier rechten mogelijkerwijze worden geschonden. Uw empathie is toch vooral bestemd voor wie sterk op u lijkt: u verdedigt het Catalaanse volk, enfin, de Catalaanse separatist, een tikje enthousiaster dan de Sudanese, Syrische of Afghaanse vluchteling.
"Dat typeert het antiverlichtingsdenken van De Wever”, zegt Maly. "Hij zal het alleen over individuele mensenrechten hebben als hij moslims of migranten de les wil lezen. Voorts gaat het over volk en natie. Dat is de kern van zijn nationalistische ideologie: het individu is een deel van de natie, en moet zich daarnaar schikken. Ieder individu moet helpen om de natie sterk en glorieus en succesvol te maken. Als de samenleving bij wijze van spreken een verzameling van individuen is, dan is dat voor De Wever een probleem. Dan leidt dat tot de degeneratie van het kostbare weefsel."
Om het concreet te maken, haalde Maly er een recent krantenartikel bij, dat mij met heel andere ogen naar uw discours heeft doen kijken. Hij wees mij op iets dat mij nog nooit zo hard was opgevallen. "Voor De Wever is de natie een levend organisme", zegt Maly. "En een organisme kan ziek worden. In een interview met Gazet van Antwerpen over de problemen in Borgerhout zei De Wever dat onlangs letterlijk, dat het weefsel 'ontstoken' is, waarmee hij bedoelt dat er te veel moslims wonen. Democratisch burgerschap is voor De Wever identitair. We zijn geen burgers van een samenleving omdat we op hetzelfde grondgebied leven, maar omdat we dezelfde, nationalistische cultuur delen."
Bendes en prostitutie
Ik was een beetje in de war na dat gesprek met Ico Maly. Bent u nu in de eerste plaats een nationalist of een conservatief? Zelf hebt u mij, toen ik u nog kon interviewen, ooit uitgelegd dat nationalisme eigenlijk geen ideologie is, maar een principe: dat de natie, de gemeenschap dus, best samenvalt met de staat. Daarom steunt u eerder de linkse Carles Puigdemont dan de rechtse Mariano Rajoy, de Spaanse premier wiens beleidskeuzes te vergelijken zijn met die van de regeringen waar uw partij in zit.
In Catalonië is het nationalisme eerder links, in Vlaanderen is het duidelijk rechts. Van de Tsjechische historicus Miroslav Hroch, die u samen met Louis Vos en uw broer Bruno De Wever ooit uitnodigde voor een colloquium, hebt u geleerd dat nationalisten pas echt succes kunnen boeken als ze de sociaal-economische noden van hun natie vertolken – de fameuze 'grondstroom' waar u altijd naar verwijst.
Is dat nationalisme van u dan conservatief? Dat ben ik gaan vragen aan Herman De Dijn, emeritus hoogleraar aan de KU Leuven, en een diep conservatief denker. "De Wever is vooral een nationalist en een Thatcheriaanse liberaal", zei die toen ik hem vroeg hoe hij uw wereldbeeld inschat. "Het nationalisme van De Wever, en ook dat van de Catalanen, gaat vooral over het bewaren van welstand, niet over het bewaren van tradities, wat voor de echte conservatief altijd primeert. Als hij een conservatief was, zou De Wever het katholiek karakter van het katholiek onderwijs beter hebben moeten verdedigen, bijvoorbeeld. Hij zou euthanasie niet goedkeuren. En hij zou aan echte armoedebestrijding moeten doen."
Uw beeld van het kostbare weefsel als een levend organisme vindt ook geen genade in de ogen van De Dijn. "Ik vind dat een heel gevaarlijke metafoor", vertelde hij mij. "De Wever creëert de indruk dat er zoiets bestaat als een gezond, homogeen sociaal weefsel. De echte conservatief weet dat zoiets nooit bestaan heeft. De samenleving is altijd al een diverse warboel geweest. Vroeger waren er ook bendes, was er ook prostitutie, werden er ook drugs gebruikt, waren er ook allerlei groepen die elkaar haatten. Wie de mensen voorspiegelt dat het sociale weefsel ooit volkomen gezond kan zijn, wil een utopisch beeld verkopen van iets wat nooit heeft bestaan en nooit zal bestaan."
Interessant. Maar is dat niet in tegenspraak met wat Ico Maly net zei? "Nee", legde die uit toen ik nog eens bij hem te rade ging. "De Wever is geen traditionele conservatief, maar wat je een 'revolutionaire conservatief' kunt noemen. Hij wil de gezonde, homogene natie als het ware creëren. Dat zie je vandaag overal bij partijen die ik 'nieuw rechts' noem: een enorm geloof in de maakbaarheid. De natie is iets wat voortdurend geconstrueerd moet worden. Ook hier. De meeste Vlamingen herkennen zich nog niet echt in die Vlaamse natie. Vandaar de culturele strijd die De Wever en de zijnen voeren."
Van de kleur van het verkeerslicht, over het logo van de overheid tot het leeuwtje aan de burgemeesterssjerp: het zijn geen details, maar subtiele verleidingstrucs om de Vlaamse harten te veroveren. U zult niet rusten tot ieder van ons zich een fiere Vlaming voelt. Of toch bijna ieder van ons, want hoort iedereen er wel bij? Daar kom ik morgen op terug.
Een factuur van Mouton
Ik probeer een conclusie te trekken. Ofschoon u het altijd erg goed kunt uitleggen, is dat wereldbeeld van u toch maar een rare cocktail. Een echte conservatief bent u niet. Een echte nationalist wel, natuurlijk. Tenminste: op verplaatsing in het buitenland, want in België zitten die emoties in de koelkast, tot u meer draagvlak hebt geschapen.
Wat blijft er dan over van uw ideologie, vandaag, in eigen land? Wel, het neoliberalisme, zoals dat door Margaret Thather en Ronald Reagan werd beleden. Dat zeg ik niet, dat zegt Alain Mouton, uw oude makker bij het KVHV, die als journalist bij Trends uw beleid beter kan inschatten dan ik. Hij heeft perfect in de gaten wat Johan Van Overtveldt, zijn oude hoofdredacteur en uw huidige minister van Financiën, precies bezielt.
"Wat Van Overtveldt aan het doen is, heet: starve the beast", legde Mouton mij uit. "Dat is wat Reagan destijds deed in de Verenigde Staten. Je zorgt er heel bewust voor dat de overheid minder inkomsten heeft, zodat je uiteindelijk verplicht bent om te besparen. Je verhongert het beest dat overheid heet. Dat beleid verdedigde ik dus vroeger al, begin de jaren 90, toen De Wever alleen nog maar met nationalisme bezig was. Maar ik heb daar toen vaak met hem over gepraat. En kijk nu."
Mouton lachte eens. "Ik heb ooit gezegd dat ik hem daarvoor een factuur zou moeten sturen. Maar hij heeft toen al laten weten dat hij die niet zal betalen."
Morgen, mijnheer De Wever, onderzoek ik het verschil tussen N-VA en Vlaams Belang. Tot dan.
Hoe meer mest, hoe breder hun orizon. En dat laten ze dan ook graag horen.
Liefde en haar zijn twee gevoelens die dichte familie zijn aan elkaar. Voor onstabiele naturen is het dikwijls ze uit elkaar te houden.
Feit is anderzijds, dat hoge bomen veel wind vangen…Tenminste, zo lang die rechtstaan. Enne, Joëlleke, U weet het ook: aan een winnende ploeg dringt men ook geen nieuwe leiders op!
Nu nog de letter ‘A’ in de partij-naam door de letter ‘B’ vervangen, en klaar is Kees. Nieuw Vlaams Belang klinkt beter dan Niwe Vlaamse Arrogantie.
die soms uit ’n klavier hier op deze ‘weblog’ springen, ook al zijn die nog zo nietszeggend, zouden dus ‘columns’ moeten zijn. Anders zijn die niet in de mode van de dag en is diegene die ze losliet in the clouds ’n vervelende conservatief. En God-beware-ons, zelfs een Vlaams Nationalist. Da’s een pesoon die in een sociaal-democratisch land zelfs al van in de wieg de dood met de kogel verdient. Alles voor ikke en de rest kan stikke.
*
Over Lenin, Marx en andere vetzakkende infame wereldverbeteraars die heden ten dage onze Samenleving verzieken, is iedereen vrij e denken wat zij/hij wil. Ik voor mij, met het beetje weldenkend verstand dat ik van m’n ouders meekreeg, heb ze al doorzien van in de wieg. Zeg nu zelf: hamers en sikkels zijn gewone werktuigen maar ze kunnen ook (net als een aardappelmesje) misbruikt worden om om de strotten van hele volkeren af te sikkelen of erop te kloppen (op onze koppen) en. Wie er anders over denkt, mag het zeggen. Bewijzen oo tafel, anders telt het niet. Wie zich in de vingers snijdt met een aardappelmesje, is geleerd voor de rest v zijn leven. Wie hamert en sikkelt geraakt daar nooit meer van af, tenzij als lijk tussen miljoenen andere lijken.
*
Dar klop- sleuitel en snij-symbool, zelfs naar links gericht, staat dus perfect symbool voor wat het bedoelt en er dan ook voor ons in de kortste keren zit aan te kome… Builen, blutsen en tot in de wortels afgesikkelde levens.
Het is volgens Orwell (U leest het hieronder), eierschalen breken zonder ooit iets te realiseren in de richting van de beloofde omelet.
*
De bloederige eeuw van het communisme
De machtsgreep van de bolsjewieken in het Rusland van 1917 staat dan wel bekend als de “Oktoberrevolutie”, in onze Gregoriaanse kalender had die **eigenlijk plaats op 7 november.
*
Dinsdag was het 100 jaar geleden dat de meest moorddadige ideologie uit de geschiedenis voor het eerst de leiding van een staat in handen kreeg.
Nieuwsfeit van de week
Gezien de uiterst noodlottige gevolgen van deze gebeurtenis, mag de povere aandacht voor deze verjaardag opvallend heten. Het gebrek aan belangstelling is helaas ook tekenend voor het gebrek aan lessen die er zijn uit getrokken.
De medereizigers
Het einde van de Tweede Wereldoorlog werd gevolgd door een “denazificatie” van Europa. Dat hield in dat alle personen die enige band hadden gehad met het verslagen regime werden verbannen uit het publieke leven, maar ook dat alle ideeën die een zekere verwantschap vertonen met het nationaalsocialisme voorgoed in een schutskring werden geplaatst.
Merkwaardig genoeg gebeurde dat alleen met het eerste deel van de ideologie. Het “socialistische” onderdeel van het “nationaalsocialisme”, de totalitaire opvatting die de nazi’s van het communisme geleend hadden, bleef buiten schot.
*
Dat de Sovjets mee de overwinning op Hitler hadden behaald, speelde uiteraard een rol in de verschillende behandeling van de totalitaire tweeling. Maar de moordpartijen onder Stalin werden al voor de Tweede Wereldoorlog genegeerd. In 1931 won Walter Duranty, journalist van The Times, de prestigieuze Pulitzerprijs voor een artikelenreeks waarin de door Stalin bewust gestuurde hongermoord op miljoenen Oekraïners werd ontkend.
Het voorbeeld van Duranty zette de toon voor het decennialange wegkijk-gedrag van westerse journalisten en intellectuelen, ondanks de opstapelende bewijslast tegen het communisme na de Tweede Wereldoorlog. Vele opiniemakers en artiesten bleken “fellow travellers”, die stiekem meer sympathie koesterden voor communistische regimes en rebellen dan voor de vrije wereld
waarin ze leefden.
Dichters, schrijvers, journalisten en politici die toen intellectueel hebben gecollaboreerd met onmenselijke regimes, werden daar nooit ter verantwoording voor geroepen. Zij voelden ook nooit de nood om zich te excuseren.
Geen vijanden op links
Ook na de val van het Europese communisme en het einde van de Koude Oorlog veranderde die houding niet. Er kwam nooit een “demarxistificatie” zoals er ooit een denazificatie was geweest.
Bij de dood van dictator Castro vonden verschillende westerse leiders het gepast op zijn “verdiensten” te wijzen. Een opinieonderzoek van deze week in de VS wees uit dat jongeren liever in een “communistische” dan een “kapitalistische” staat zouden wonen (al blijken ze deze begrippen niet al te goed te verstaan, op zich al een deprimerend gegeven).
De Russen verkozen Stalin in juni tot “grootste persoonlijkheid van de geschiedenis”.
Communistische partijen of strekkingen (zoals rond de persoon van Jeremy Corbyn) hebben voor het eerst in dertig jaar weer de wind in de zeilen in West-Europa. Marxistische filosofen krijgen respect en eretitels van universiteiten en andere instellingen.
Op linkse betogingen krijgen hamer-en-sikkelvlaggen nog steeds een eervolle plaats tussen andere vaandels. Portretten van Che Guevara sieren het aanbod van trendy kledingwinkels. Sinds oktober heeft de Argentijnse massamoordenaar ook zijn eigen postzegel in Ierland.
In eigen land maken sp.a en Groen nu al duidelijk dat ze bereid zijn om Antwerpen samen met de in peilingen fors scorende PVDA te besturen, in een toepassing van het
motto van Alexander Kerenski: “we hebben geen vijanden aan onze linkerzijde”. Het was Kerenski die in 1917 door zijn vijanden aan zijn linkerzijde werd afgezet in de Oktoberrevolutie en moest vluchten voor zijn leven.
Alle excuses zijn goed
De kloof tussen het milde tot zelfs positieve imago van het communisme en wat de ideologie in de praktijk heeft aangericht, is ontzettend groot. Het communisme blijft in de ogen van velen geassocieerd met nobele bedoelingen, een romantische strijd voor gelijkheid en dromen van een rechtvaardige wereld. Dat zeer aantrekkelijke beeld maakt het mogelijk dat alle excuses aanvaard worden om het parcours van mislukkingen en ontsporingen te verklaren: “er was tegenwerking”; “er waren bijzondere omstandigheden”; “perfide individuen hebben de revolutie gekaapt”; “in het Westen leidde dit tot sociale toegevingen”; “zonder communisme zou het nog slechter geweest zijn”...
Wie alle excuses in één artikel wil zien, zonder enige ironie of kritiek, kan daarvoor terecht bij een recente bijdrage op DeWereldMorgen (een extreemlinks opinieplatform,
uiteraard gesubsidieerd door de Vlaamse regering).
“Waanzin is steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten.” Dit citaat wordt ten onrechte aan Einstein toegeschreven, maar dat maakt het niet minder gevat.
Hoe kan men uit de systematische mislukking van het communisme en de seriële opeenstapeling van ontsporingen en wreedheden van ALLE communistische regimes niet het besluit trekken dat er iets inherent verkeerds is aan de ideologie zelf?
Communistische systemen ontsporen omdat ze niet anders kunnen. Het gaat niet over een “slechte uitvoering” van de ideeën van Marx en Lenin, maar over een consequente en logische toepassing ervan.
Omelet
Dat de afschuwelijke misdaden die communistische regimes begingen tegen hun eigen bevolking (gemiddeld 1 miljoen doden per jaar sinds 1917) ergens gecompenseerd of verantwoord kunnen worden door een gedwongen modernisering van de achtergebleven agrarische landen in hun macht, is eveneens een leugen. Overal waar we vergelijken wat kan vergeleken worden, deden staten die in de invloedssfeer van het Westen kwamen het ook materieel beter dan hun communistische evenknieën.
De Chinezen op Taiwan bouwden zonder veel grondstoffen een welvaart op die een veelvoud was van hun verwanten in communistisch China. Zuid-Korea maakte grote sprongen voorwaarts terwijl de Noord-Koreanen in de achterlijkheid bleven. Ook in de reeds geïndustrialiseerde staten vielen de verschillen op: de welvaartsproductie per persoon in West-Duitsland werd op korte tijd het drievoudige van die in de DDR. “Je kan geen omelet maken zonder eieren te breken”, argumenteerde een verdediger van Stalin ooit in een discussie met George Orwell. Waarop Orwell vroeg: “Waar is de omelet? ”
Ze zijn weer daar
Bijna de helft van de wereldbevolking heeft de verschrikkingen van het communisme doorstaan. Minstens 100 miljoen mensen zijn vermoord door marxistische regimes. Nog veel meer mensen ondergingen de gevolgen van economische achterlijkheid die deze ideologie onvermijdelijk meebracht, en ondergaan die nog steeds.
Na de val van de Muur dachten we dat we de nachtmerrie eindelijk achter de rug hadden. Geen enkele ideologie is zo vaak in de praktijk getest en heeft zo vaak gefaald als het communisme. En toch zijn de charlatans, wegkijkers, goedpraters, apologeten, afzwakkers en progressieve hypocrieten weer daar.
En in hun spoor degenen die het nóg eens willen proberen.
Het is godgeklaagd dat we een zo duidelijk beslecht debat steeds opnieuw moeten voeren.
Jurgen Ceder
*
T E O N T H O U D E N
OP ONZE VASTE SCHIJF
*
Waanzin is steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten.”
*
Prachtig verwoord, had ik nooit zelf kunnen bedenken. Daar is geen speld tussen te krijgen.
De uitwerking van de inwerking is iets voor als de Vlaams Nationalisten nòg dichter bij de Macht zullen zitten. Zie volgend stukje van de hand van Joël De Ceukeleire-ku over BDW. Dit Pallieterke zou dan op iedere school moeten onderwezen worden, en niet wat er nu gebeurt, namelijk precies het tegenovergestelde. De waanzin van steeds om de eigen as ye draaien. Willen en niet kunnen. Maanziek zijn…..
Waarom verschijnen dergelijke rechtzettingen allen in ’t Pallieterke, en doen de overige papiermarchands precies alsof hun neus bloedt? Weten die dan niet, dat zwijgen gelijk staat met instemmen? Op die manier vallen die recht in de armen van die andere onmenselijke dictatuur van de islam. Die voert in feite, onder de Hoge Bescherming van de verheerlijkte maansikkel, dezelfde strijd om dezelfde heerschappij. Sikkels, kromzwaarden messen, hamers en zeissens: allemaal werktuigen die ipv ’n hemel op aarde, een hel op aarde willen maken.
In die snert-krant met alleen maar nep-nieuws, waar ook President Trump, net as ieder ander redelijk schepsel Gods op het Ondermaanse op gebeten is, wordt onze Francken Theo als Vlaams-Nationalist omschreven als 'anti-immigratie hardliner'.
Waarop Francken:
“"Ik ben wel voor een ander, duidelijk en kordaat migratiebeleid en wel tegen een laissez-faire-, laissez-passer-migratiebeleid van onduidelijkheid en willekeur
Waarop TVG zijn kans ziet, en van sebiet tussenbeide komt met de vaststelling dat alleen het Vlaams Belang anti-immigratie is. ‘t Is maar dat U het weet. Of kors. Is de evidentie in persoon.
Het verschil van de differentie is, dat Francken Theo zijn woorden moet wegen, en TGV niet. De rest hangt in een ver verschiet….
*
Verder aanmodderen, dat weet het kleinste kind, gaat niet meer. Stilstaan is achteruitgaan.
De enige uitweg is dus de weg terug…
*
Theo Francken scherp voor Amerikaanse krant
*
Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) haalt op Twitter uit naar de Amerikaanse krant The Washington Post. Francken is het grondig oneens met hoe hij door de krant als 'anti-immigratie hardliner' getypeerd wordt.
Het artikel gaat over de Grote Moskee in Brussel. Die wordt gelinkt aan extremisme. Francken wordt omschreven als 'anti-immigratie hardliner'. De staatssecretaris noemt dat op Twitter een "foute en valse belediging".
In enkele Engelstalige tweets beklemtoont Francken niet anti-immigratie te zijn. "Ik ben wel voor een ander, duidelijk en kordaat migratiebeleid en wel tegen een laissez-faire-, laissez-passer-migratiebeleid van onduidelijkheid en willekeur. En ik werk in die richting met de steun van een heel groot deel van onze bevolking", aldus Francken, die zich rechtstreeks richt tot de krant.
Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken merkte de tweets van Francken op. "Bedankt om dat duidelijk te maken. De enige anti-immigratiepartij in België is Vlaams Belang", reageert hij op Twitter.
Eigenlijk is de zaak van de wilde immigratie van ‘vluchtelingen’ (naar een beter leven), een heel eenvoudig gegeven. Persoonlijk kan niemand verplicht worden dergelijk gespuis in huis te halen. En voor wat betreft de samenleving van meerdere individuen, zou hetzelfde moeten gelden. Daarvoor dient de Overheid, om de samenleving te beschermen en om te zorgen voor rust. Niet om naïef weg met uitzicht op hun eigen portemonnee, nieuwe kiezers met bosjes aan te voeren. Wat, voortgaande op de reputatie van de islam, op een desillusie zal eindigen.
Dan (moesten zij enige zin voor de realiteit hebben), zou volgend uittreksel uit HLN over de Marokkaanse plundertochten van d voorbije nacht niet meer mogelijk zijn.
“Onder meer het interieur van de meubelzaak van Frieda De Kerf moest eraan geloven. J’ongeren’ sloegen de etalage stuk met een verkeersbord, staken verschillende matrassen in brand of hingen die in de bomen. Ook in de appartementen boven de winkel werd schade aangericht.
“Alles is kapot”, reageerde Frieda aangeslagen bij VTM Nieuws. “Er zal nog eens een Vlaamse winkel uit de stad verdwijnen. Ik kan dat niet blijven volhouden, met al dat krapuul dat hier rondloopt. Ik weet niet meer wat ik moet doen.
*
