903 - DE STILTE VOOR DE STORM IS VEEL TE LUID D E E L I I
Woensdag 25 Januari 2023
*
903 - DE STILTE VOOR DE STORM IS VEEL TE LUID
D E E L I I
*
I N H O U D
*
Daar komen, voor zij die zich nog deze tijden hrinneren, de dagen terug van ‘s Maul halten’.
Wij, de menselijke diersoort, geraakt maar nirt geleerd. Ooit al gingen er torens gebouwd worde, die tot aan de Hemel reikten, als iedereen maar naarstig meehielp. Volgens de Schriften was dat er gens in Babel…..
Tegenslag - zelfs van uit de Ruimte valt daarvan geen spoor mrer te ontdekken.
En aangezien er toen nog geen computers waren met ogebblikkelijke vertaling in alle talen ter wereld, ving men al spoeig bot. En zo verviel Babel tot Uropia.
Nu hebben alle volkeren elk apart een soort muggen uitgevondden om met elaar op een eerder gewelddadige manier te communiceren. Inclusief Dood en Vernieling, zelfs zonder de minste verwittiging vooraf. Morgen zien ze dan wel verder, daar waar ergens het geld eerst op is en de mensen terug aan het werk zullen moeten, willen ze als voorheen; de gebraden ganzen in hun bek krijgen….
Wedden dat er noch uit Den Hoge noch uit Het Rijk der Doden enig geluid komt?
**
VERHOUDING FRANKRIJK–DUITSLAND VERLAMT EUROPESE UNIE
Bondskanselier Scholz en Frans president Macron.
**
Essay - 26/01/2023
*
Er zijn barsten gekomen in het verstandshuwelijk tussen Frankrijk en Duitsland. Liefde tussen beide landen is er nooit geweest, maar sinds het door De Gaulle en Adenauer gesloten verstandshuwelijk, het Elysée-Verdrag, waren er weinig haperingen in de Frans-Duitse as, de spil van de Europese samenwerking. Duitsland ging meestal wel akkoord met de Franse ideeën. Voornamelijk uit schuldgevoel over de Tweede Wereldoorlog en de wens de Europese samenwerking tot een succes te maken.
Met bondskanselier Scholz lijkt daar verandering in opgetreden. Duitsland is weer zelfbewust en ziet voor zichzelf een leidende rol in Europa weggelegd, inclusief op defensiegebied. Ook op andere gebieden botert het niet tussen de twee landen. Weten de leiders van de Frans-Duitse as het bij te leggen en hun verschillen met compromisbereidheid te overbruggen of zetten zij de hakken in het zand en is met de hapering van de Frans-Duitse as ook meteen de Europese Unie (EU) verlamd? De lakmoesproef is de EU-top van 9 tot 11 februari. Dan zullen er beslissingen genomen moeten worden over de EU-opstelling en wapenleveringen aan Oekraïne, over de relatie met China en over wel of geen EU-industrie politiek.
Scholz
Anders dan met Merkel heeft Macron geen klik met Scholz. Scholtz is van een andere partij en zijn coalitie kent een andere samenstelling dan de Grote Coalitie van Merkel. Vooral (de opstelling van) de Groenen maakt een verschil. Maar ook karakter en achtergrond van Scholz spelen een rol. Dat werd al duidelijk toen voor de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog de jaarlijkse Elysée-Verdragsbijeenkomst van Duitsland en Frankrijk werd afgelast en beide leiders fundamenteel anders bleken te denken over defensie, energiepolitiek en…… uitbreiding van de EU.
Er is dus meer aan de hand dan dat de persoonlijke band tussen Macron en Scholz minder sterk is dan die tussen Macron en Merkel. De posities op diverse gebieden tussen Duitsland en Frankrijk lopen steeds verder uiteen. Een belangrijk conflict thema is defensie. Nu het wapengekletter in Europa weer hoorbaar wordt en de Oekraïne-oorlog herbewapening actueel maakt, blijkt Scholz niets te zien in de gekoesterde droom van Macron: een Europees leger onder leiding van Frankrijk. Scholz sprak vlak na de Russische inval in Oekraïne in Praag (Tsjechië had het halfjaarlijkse voorzitterschap van de Europese Unie; nvdr) van een Zeitenwende.
Duitsland herbewapent zelfstandig en ziet voor zichzelf in Europa een leidende rol op defensiegebied weggelegd. Een rol die tot voor kort nog volledig taboe was. Herbewapening van Duitsland, dat was toch uit den boze. De Duitse grondwet verbood het zelfs? Tot groot ongenoegen van de Fransen herbewapent Duitsland zich bovendien met Amerikaanse systemen (waaronder ‘missile defense system’ Sky Shield) en niet met Franse of Italiaanse alternatieven waaronder het SAMP/T Air Defense System.
Energiepolitiek
De Duitse industrie draait grotendeels op gas. Met de sancties tegen Rusland en de Russische reactie daarop kwam daar in sneltreinvaart een einde aan. Uit Rusland komt bijna geen gas meer en Noorwegen en Nederland kunnen dat gat niet volledig vullen. Spanje moest uitkomst bieden. Premier Sanchez bleek daar ook toe bereid. De twee landen sloten een overeenkomst om een pijpleiding vanuit Spanje naar Duitsland te bouwen.
Daar begonnen de strubbelingen tussen Scholz en Macron. Macron weigerde toestemming te verlenen de pijpleiding over Frans grondgebied te laten lopen. Zogenaamd omdat (fossiel) gas niet past in het Fit-For-55-klimaatplan van de EU. In werkelijkheid omdat het de (lucratieve) levering aan Duitsland van Franse atoom stroom zou verminderen.
Uiteindelijk werd wel een compromis bereikt. De pijpleiding komt er, maar niet over land. Hij moet door de zee, van Barcelona naar Marseille. In eerste instantie voor het transport van gas, maar later van waterstof. De bouw van de onderzee pijplijn duurt langer, waarmee Macron tijd koopt voor de Franse nucleaire energie. Een Europese energie politiek lijkt er met de tegenstelling tussen Duitsland (niet-nucleair) en Frankrijk (nucleair) echter niet in te zitten.
Daarnaast bleken Scholz en Macron van mening te verschillen over de uitbreiding van de Europese Unie. Duitsland wil alle acht potentiële kandidaten (naast Oekraïne en Moldavië ook Noord-Macedonië, Albanië, Montenegro, Bosnië-Herzegovina, Servië en Kosovo) een EU-lidmaatschap in het vooruitzicht stellen. Frankrijk wil dat niet, omdat het bang is de regie te verliezen met zoveel lidstaten. Macron stelt een politieke schil rond de EU voor, een lossere samenwerkingsverband met deze landen.
Afgelasting jaarlijkse bijeenkomst
Niet dat het hardop werd gezegd, maar de afzegging – later bleek het uitstel – van de jaarlijkse bijeenkomt in het kader van het Elysée-Verdrag was duidelijk debet aan de strubbelingen over deze thema’s.
Het 60-jarig jubileum van het verdrag werd overigens afgelopen zondag alsnog gevierd. De voltallige Duitse ministers ploeg reisde af naar Frankrijk. Een definitieve afzegging wilde Scholz niet op z’n geweten hebben. Beide landen moeten tenslotte samen weer verder. Zonder de Frans-Duitse ‘compromismachine’, zoals Scholz de onderlinge samenwerking betitelde, komen de 27 lidstaten van de EU niet tot overeenstemming.
Macron probeerde van zijn kant ook een positieve toon aan te slaan. Met een referentie aan de beroemde uitspraak van Goethe (in Faust) sprak hij over de Frans-Duitse relatie als ‘Zwei seelen in einer Brust’.
China
Niet lang na de afzegging van de Elysée-bijeenkomst bracht Scholz een bezoek aan China. Macron had aangeboden mee te gaan, maar dat werd vriendelijk afgewezen. De EU-houding tegenover China, inclusief die van Frankrijk, was verslechterd. Men zag in China niet langer de gedroomde handelspartner. Evenals de Verenigde Staten wordt China steeds meer als een ‘systemic rival’ gezien.
China is voor Duitsland echter een zeer belangrijke afzetmarkt. Scholz wilde die niet op het spel zetten en toog naar China
China is voor Duitsland echter een zeer belangrijke afzetmarkt. Scholz wilde die niet op het spel zetten en toog naar China. Hij nam de kou uit de lucht en stond zelfs toe dat China een aandeel nam in de haven van Hamburg. Deze Duitse alleingang werd door Macron niet bepaald op prijs gesteld.
Industrie politiek
Waar beide landen elkaar beter vinden is op het gebied van de industriepolitiek. De ambitie van de EU om op gebieden waar de Amerikaanse multinationals in Europa de dienst uitmaken eigen firma’s te bevoordelen (Europe First) is groot. Men wil voorkomen dat Amerikaanse bedrijven, gesteund door het recente IRA-hulppakket van Biden (America First), Europese firma’s wegconcurreren. Duitsland en Frankrijk zullen als grote landen relatief het meest van een EU-industriepolitiek profiteren.
Maar ook hier lopen de belangen uiteen. Zo lazen we in het Financieele Dagblad dat er een Duits-Amerikaanse chipfabriek van 3 miljard euro komt. Macron had ongetwijfeld graag een dergelijke fabriek gezien in een Frans-Duitse samenwerking. Over het toestaan in de EU van industriepolitiek – van subsidies aan bedrijven – zijn beide landen het echter volledig eens. Zij pleiten er allebei voor de mededingingswetgeving aan te passen. Volgens de EU-verdragen is staatssteun verboden.
Begrotings unie
Minder enthousiast is Duitsland over de wens van Frankrijk om van de Europese Unie een begrotingsunie te maken. Macron pleit daar al voor sinds zijn Sorbonne-rede, maar voor Duitsland gaat dat te ver. Ten eerste dient Duitsland de rekening te betalen voor een dergelijke transferunie – en Duitsland is al de grootste netto-bijdrager aan de EU – maar tevens is men beducht dat een begrotings unie een werktuig wordt van Frankrijk om zijn regisserende rol in de EU te versterken.
De beoogde minister van Financiën van de begrotingsunie zou ongetwijfeld een Fransman worden en in het bestuur hebben de netto-ontvangers een meerderheid (er zijn meer landen netto-ontvanger, dan netto-bijdrager). Omdat elke lidstaat één stem heft, kunnen de netto-ontvangers de facto beslissen over de Duitse portemonnee.
Consequenties voor de EU
Zonder een goed functionerende Frans-Duitse as is de EU verlamd. Als de twee grote landen het met elkaar eens zijn, volgt meestal de rest. Kunnen zij het niet met elkaar eens worden, dan gebeurt er niets. De haperende as zal betekenen dat de federalisten pas op de plaats zullen moeten maken. Een Europees leger met een eigen Europese wapenindustrie is niet in zicht, een Europese energiepolitiek, zoals commissievoorzitster Von der Leyen promoot, komt er evenmin, met als resultaat dat ook het EU-klimaatbeleid weinig effect zal sorteren, en een begrotingsunie is ver weg. Alleen een EU-industriepolitiek maakt een kans om handen en voeten te krijgen, hoewel Duitsland niet in zal stemmen met het door de commissie voorgestelde EU-sovereignty fund.
De steeds nauwere Europese samenwerking, de Ever Closer Union, lijkt in de wacht te worden gezet. Bij het begin van de Oekraïne-oorlog leek het er even op dat de EU-lidstaten als gevolg van de oorlog nader tot elkaar kwamen. De strubbelingen tussen Duitsland en Frankrijk hebben echter roet in het eten (van de federalisten) gegooid.
Consequenties voor de NAVO
Voor de NAVO betekenen de Frans-Duitse strubbelingen juist een versterking. Duitsland gaat niet mee met de Franse wens een EU-alternatief (onder Franse leiding) voor de NAVO te ontwikkelen en houdt vast aan de Atlantische band. De meeste lidstaten, Duitsland incluis, halen vanwege de Oekraïne-oorlog eindelijk de in NAVO-verband afgesproken twee procent bnp-defensie-uitgave. De Nederlandse regering heeft onder Rutte IV (met D66 voor wat betreft het EU-beleid in de driving seat) de neiging zich aan te sluiten bij de Frans-Duitse as en kijkt vooral naar Frankrijk. Rutte en Macron lijken dikke vrienden.
Het initiatief van de Hanze 8 van voormalig minister van Financiën Wopke Hoekstra is een stille dood gestorven en van de ‘zuinige 4’, met Nederland in de voortrekkersstoel, wordt evenmin meer iets vernomen. Nu de Frans-Duitse as hapert zal de Nederlandse regering z’n ‘mind’ moeten opmaken. Een voor de hand liggende modus operandi zou zijn andere bondgenoten te zoeken om de Nederlandse belangen te behartigen. Met de huidige (D66) regering zie ik dat echter niet gebeuren, maar wellicht met de volgende …
Dit stuk verscheen eerst in het digitale weekblad Wynia’s Week.
Johannes Vervloed
LICHT IRONNISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN
En daar gaat dus onze Vrijstaat Vlaamderen. Er staan belangrijker zaken op het menu.
Ja, inderdad: te mooi om war te zijn!
Duitse, Franse, Russische, Chinese lederen laarzen over onze veie Vlaamse Velden. Met daarop aansluitend achteraf een Derde IJzelruis met darop de woorden
Daar komen, voor zij die zich nog deze tijden hrinneren, de dagen terug van ‘s Maul halten’.
**
Wij, de menselijke diersoort, geraakt maar nirt geleerd. Ooit al gingen er torens gebouwd worde, die tot aan de Hemel reikten, als iedereen maar naarstig meehielp. Volgens de Schriften was dat er gens in Babel…..
Tegenslag - zelfs van uit de Ruimte valt daarvan geen spoor mrer te ontdekken.
En aangezien er toen nog geen computers waren met ogebblikkelijke vertaling in alle talen ter wereld, ving men al spoeig bot. En zo verviel Babel tot Uropia.
Nu hebben alle volkeren elk apart een soort muggen uitgevondden om met elaar op een eerder gewelddadige manier te communiceren. Inclusief Dood en Vernieling, zelfs zonder de minste verwittiging vooraf. Morgen zien ze dan wel verder, daar waar ergens het geld eerst op is en de mensen terug aan het werk zullen moeten, willen ze als voorheen; de gebraden ganzen in hun bek krijgen….
Wedden dat er noch uit Den Hoge noch uit Het Rijk der Doden enig geluid komt?
**
25-01-2023
Antwerpen Zien En Stilstaan
*
Na analogie met het bekende ‘Napels zien en sterven’ lachte men vroeger wel eens met de door Groen veranderde verkeerssituatie in Mortsel, voorstad van Antwerpen: ‘Mortsel zien en stilstaan’. Dat laatste kan men tegenwoordig zeggen van Antwerpen zelf. Wegeniswerken aan de Ring bij Merksem, waarbij bepaalde brugvoegen moeten worden vervangen, zorgen voor urenlange files rond de koekenstad en dit waarschijnlijk nog tot begin van de volgende week. Maar ook daarna zal het filevorming blijven in Vlaanderens grootste stad met haar grootste haven, zolang de Oosterweelverbinding niet rond is. Op een normale werkdag passaren daar zo’n 64.000 voertuigen per dag, in beide richtingen...
In 2009 werd in Antwerpen een farce van een referendum over de Lange Wapperbrug gehouden, de brug die het sluitstuk zou worden van een nieuwe ring rond de stad.
Om te beginnen mochten alleen de inwoners van de stad zelf stemmen, terwijl de Ring grotendeels gebruikt werd – en wordt - door die van de ruime omgeving en door passanten. Van de 388.089 kiezers brachten 133.288 een geldige stem uit (34.34 %). De rest stemde blanco door niet te komen opdagen of door een ongeldige stem uit te brengen. Van de geldige stemmen waren er 54.333 Ja-stemmen (40,76%) en 78.955 Nee-stemmen (59,24%). De Nee-stemmers vertegenwoordigden slechts 20,34% van het totaal ingeschreven kiezers maar behaalden toch de volstrekte meerderheid! Ook dat durft men democratie noemen.
Ondertussen, 14 jaar later, is die Oosterweelverbinding nog steeds niet rond. De werken gaan wel door, maar worden geregeld geremd door allerlei milieuklachten van de – overwegend groene - wereldverbeteraars. Zo was er die van het storten van de Pfas/Pfos door 3M in Zwijndrecht, waarvan zo’n twintig jaar na het stopzetten van het storten ervan, nog steeds geen mens ziek van is geworden.
Bij de werken voor de laatste Oosterweelverbinding, de Scheldetunnel, wordt het opgepompt water grondig gefilterd en gezuiverd, maar volgens de milieu bewegingen is de controle erop niet grondig genoeg. Zo kan men wel bezig blijven tot de volgende klacht.
Ook democratie heeft zijn grenzen...
---
Er is echter, gelukkig maar, ook positief nieuws. Ondanks alle tegenwerkingen, blijft men in de mate van het mogelijke doorwerken en worden er op het grondgebied van de haven van Zeebrugge – dat met Antwerpen samenwerkt - 8 betonnen tunnel elementen samengesteld van 150 meter lang, 40 meter breed en 10 meter hoog, duizenden tonnen zwaar, die straks als drijvende pontons via de Noordzee en de Schelde naar de plaats worden gebracht waar ze in de Schelde zullen worden neergelaten. Dat dit werk in Zeebrugge gebeurt, komt doordat men er daar nog de ruimte voor heeft, waarop later de plaatselijke haven nog kan worden uitgebreid.
26-01-2023
VERTROUW GEEN BLAUW
*
Ik was het bijna vergeten, maar ook Open VLD hield enkele dagen geleden haar Nieuwjaarsreceptie. De deelnemers werden ‘warm’ onthaald aan het hoofdkwartier, waar de politie vakbonden buiten op straat betoogden tegen een zoveelste liberale woordbreuk.
Dat laatste werd ook de constante op de receptie zelf. De liberalen hebben gelijk, als ze zeggen dat mensen die werken (vooral in Vlaanderen, maar dat zegt men er niet bij) meer moeten kunnen overhouden dan mensen die niet werken (zoals té veel in de rest van dit land).
Het probleem met onze liberalen - van Verhofstadt tot Lachaert - is, dat ze het normaal vinden dat ze de mensen beloven iets aan hun problemen te zullen doen en daarna het niet alleen niét doen, maar soms zelfs het tegenovergestelde doen, of iets anders zoals nu bij de politie. Van de burger manifesten, de actieve welvaartstaat tot paarsgroen, waar Lachaert zijn achterban paars-geel beloofd had. Ze hebben nog altijd niet door dat je alleen vertrouwen verdient door te doen wat je belooft en zeker niet het tegenovergestelde.
Dat geldt trouwens niet alleen voor Open VLD, maar evenzeer voor hun francofone familie van de MR, wiens voorzitter meestal dwars ligt (én gelijk heeft), maar als puntje bij paaltje komt uiteindelijk steeds weer netjes alles mee goedkeurt wat hij eerst heeft afgekeurd.
Waarom doen zij het? Wel, eenvoudig omdat het bij hen (voorlopig) nog werkt. Ondanks alle woordbreuken hebben ze de laatste twintig jaar steeds deel uitgemaakt van alle regeringen en hopen zij dat op die manier te kunnen blijven doen. De postjes, weet je wel. Of hun hondsgetrouwe kiezers zo hondsgetrouw zullen blijven, is maar de vraag. Ergens houdt het op, hopelijk in 2024...
27-01-2023
GERINGELOORD
*
In ‘Onaf, het magazine voor een onafhankelijk Vlaanderen’ van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), verscheen in het februari nummer een artikel van eindredacteur Nick Peeters over ‘Meesterschap in eigen huis’. Daarin stelt hij terecht, dat de Vlamingen zich de voorbije decennia hebben laten ringeloren. ’ Wij hebben ons onze sterkste en haast enige troef in zowel de unitaire als de federale staat uit de handen laten nemen, nl onze numerieke meerderheid’. Ik zou het niet beter kunnen zeggen hebben, die staat nl ook in mijn ‘Only in Belgium’-lijst, waarbij ik stel dat wij de enige meerderheid zijn in een democratisch land die het niet voor het zeggen heeft. Vraag is maar: ‘Wanneer gaan we daar eindelijk eens iets aan doen?’.
‘Wij hebben’, schrijft Peeters, ‘de invoering aanvaard van allerlei bijzondere meerderheden en grendels, die het onmogelijk maken om zonder het akkoord van de Franstaligen bepaalde onrechtvaardigheden ten goede te veranderen via het parlement. Als men dit land niet werkelijk opbreekt, de gemeenschappen geen waarachtige en volstrekte autonomie schenkt en Brussel niet tot de orde roept, kan het failliet van de federale staatsstructuur door niemand meer worden geloochend. Het wachtwoord van de VVB: ‘Meesterschap in eigen huis’, moet daarom niet alleen meer op 11 juli, maar het hele jaar 2023 blijven klinken’.
Aldus Nick Peeters, waar ik het bijna helemaal mee eens kan zijn. Bijna, want om te verwezenlijken wat hij wenst, wordt het hoog tijd dat ook de VVB die leidinggevende Vlamingen, die nog altijd denken te moeten blijven onderhandelen vanuit een federale en daardoor ondergeschikte positie (samen met traditionele partijen), ze tot de orde roept en ze desnoods negeert. ‘Mét hen als het kan, zonder hen als het moet’. Ongeacht wie ze zijn en wat ze (voorlopig) nog betekenen.
MOEDERTJE RUSLAND, WAAROM LEVEN WIJ?
**
25 januari 2023 Hector Van Oevelen
*
Is het ver gezocht de verzuchting van ‘onze’ Lode Zielens omtrent de zin van het leven, in de mond te leggen van een Russische vrouw die in het zwaar bestookte Kiev in leven wenst te blijven? En in de door angst verwrongen mond van een Oekraïense die angstig opkijkt naar het zwerk waar de zoveelste bewapende drone de mensen daar beneden de stuipen op het lijf poogt te jagen.
Lezers die oud genoeg zijn om Wereldoorlog II te kunnen meegemaakt hebben, hebben daar allicht geen tekeningetje bij nodig. Soms krijg ik op dit soort artikels denigrerende opmerkingen in de aard van ‘Wat gaat dit soort oorlogen, ver van mijn bed, mij aan? Hebben wij al geen miserie genoeg aan onze eigen problemen?’ Waarbij die lezers er blijkbaar niet bij stilstaan dat in de moderne tijden waarin wij heden leven, dergelijk dodelijk wapentuig als het ware op een vingerknip, om het even waar op om het even welk doelwit afgestuurd kan worden. Of dat angstig vrouwtje of moedertje daar beneden dat al dan niet graag ziet komen, komt niet in de hersens van het tuig op, om de simpele reden dat zo’n tuig geen hersens hèèft.
Intussen worstelen niet weinig inwoners van steden en dorpen in de bestookte en niet zelden ook gedeeltelijk of van beneden tot boven opgestookte woningen met de benauwde vraag van Lode Zielens, die zij van haar noch pluimen kennen, maar die in tempore suspecto wel wist te verwoorden wat vandaag in kruitvat Oekraïne van ontelbare bange gezichten afstraalt: ‘Moeder, waarom leven wij?’ En net als toèn ligt wat de grote William Shakespeare dramatiseerde met to be or not to be – te zijn of niet te zijn – in de gevoelloze handen die niet eens lijken te trillen of te beven bij het brute bevel ‘Vuur!’, vertaald voor plaatselijk gebruik om zoveel mogelijk plaatselijke hanen over te halen. Die hanen mag de lezer voor mijn part gerust in hun dubbele (figuurlijke) betekenis lezen: de hanen van het geweer die pang, pang, pang kraaien en de hanen in de voorste gelederen die het rapst uitgeschakeld – uitgekakeld – raken. Diè hanen gaan in deze zinloze broedertwist en schande het eerst de Poet in, nietwaar kameraad Vladimir wiens tere handen daar niet bij gaan beven? Het haalde voor onze tijdrekening reeds de ‘media’: ‘Hoe lang nog, Catilina, zult gij ons geduld op de proef stellen?’ Aan Catilina’s in alle maten en gewichten, heeft de huidige wereld evenmin tekort als ten tijde van de welbespraakte Cicero, maar er is wèl een schrijnend tekort aan bevelvoerders die in plaats van ‘Vuur!’, over het strijdtoneel bulderen: ‘Vrede! Vrede! Vrede!’ Dan wèl op voorwaarde dat dit ‘vredesbevel’ in BEIDE richtingen van het strijdtoneel gebulderd wordt. Zelfs Guido Gezelles vege bansen verdienen eerlijke kansen! Amaai, beste lezers, nu ben ik nogal een gang gegaan: van Poetin over Cicero en Catilina, naar de zoetgevooisde dichter van Boerke Naas en de schalkaard met zijn hete pootjes. Jaja, ik weet natuurlijk ook wel dat die hete pootjes over een bietje gingen, maar het had ‘voor hetzelfde geld’ kunnen gaan over een oorlog sstoker die zijn pootjes niet thuis kon houden. Wellicht heeft in het oude Rome aan de Tiber, ook Cicero wel eens aan zijn moeder de vraag gesteld: ‘Moeder waarom leven wij?’ Even brandend actueel als Nero’s ‘vurige’ liefde voor zijn ‘eeuwige stad’. Ach, moeder…
LICHT IRONNISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN
En daar gaat dus onze Vrijstaat Vlaamderen. Er staan belangrijker zaken op het menu.
Ja, inderdad: te mooi om war te zijn!
Duitse, Franse, Russische, Chinese lederen laarzen over onze veie Vlaamse Velden. Met daarop aansluitend achteraf een Derde IJzelruis met darop de woorden
Daar komen, voor zij die zich nog deze tijden hrinneren, de dagen terug van ‘s Maul halten’.
**
**
Wij, de menselijke diersoort, geraakt maar nirt geleerd. Ooit al gingen er torens gebouwd worde, die tot aan de Hemel reikten, als iedereen maar naarstig meehielp. Volgens de Schriften was dat er gens in Babel…..
Tegenslag - zelfs van uit de Ruimte valt daarvan geen spoor mrer te ontdekken.
En aangezien er toen nog geen computers waren met ogebblikkelijke vertaling in alle talen ter wereld, ving men al spoeig bot. En zo verviel Babel tot Uropia.
Nu hebben alle volkeren elk apart een soort muggen uitgevondden om met elaar op een eerder gewelddadige manier te communiceren. Inclusief Dood en Vernieling, zelfs zonder de minste verwittiging vooraf. Morgen zien ze dan wel verder, daar waar ergens het geld eerst op is en de mensen terug aan het werk zullen moeten, willen ze als voorheen; de gebraden ganzen in hun bek krijgen….
Wedden dat er noch uit Den Hoge noch uit Het Rijk der Doden enig geluid komt?
**
**
*
25-01-2023
Antwerpen Zien En Stilstaan
*
Na analogie met het bekende ‘Napels zien en sterven’ lachte men vroeger wel eens met de door Groen veranderde verkeerssituatie in Mortsel, voorstad van Antwerpen: ‘Mortsel zien en stilstaan’. Dat laatste kan men tegenwoordig zeggen van Antwerpen zelf. Wegeniswerken aan de Ring bij Merksem, waarbij bepaalde brugvoegen moeten worden vervangen, zorgen voor urenlange files rond de koekenstad en dit waarschijnlijk nog tot begin van de volgende week. Maar ook daarna zal het filevorming blijven in Vlaanderens grootste stad met haar grootste haven, zolang de Oosterweelverbinding niet rond is. Op een normale werkdag passaren daar zo’n 64.000 voertuigen per dag, in beide richtingen...
In 2009 werd in Antwerpen een farce van een referendum over de Lange Wapperbrug gehouden, de brug die het sluitstuk zou worden van een nieuwe ring rond de stad.
Om te beginnen mochten alleen de inwoners van de stad zelf stemmen, terwijl de Ring grotendeels gebruikt werd – en wordt - door die van de ruime omgeving en door passanten. Van de 388.089 kiezers brachten 133.288 een geldige stem uit (34.34 %). De rest stemde blanco door niet te komen opdagen of door een ongeldige stem uit te brengen. Van de geldige stemmen waren er 54.333 Ja-stemmen (40,76%) en 78.955 Nee-stemmen (59,24%). De Nee-stemmers vertegenwoordigden slechts 20,34% van het totaal ingeschreven kiezers maar behaalden toch de volstrekte meerderheid! Ook dat durft men democratie noemen.
Ondertussen, 14 jaar later, is die Oosterweelverbinding nog steeds niet rond. De werken gaan wel door, maar worden geregeld geremd door allerlei milieuklachten van de – overwegend groene - wereldverbeteraars. Zo was er die van het storten van de Pfas/Pfos door 3M in Zwijndrecht, waarvan zo’n twintig jaar na het stopzetten van het storten ervan, nog steeds geen mens ziek van is geworden.
Bij de werken voor de laatste Oosterweelverbinding, de Scheldetunnel, wordt het opgepompt water grondig gefilterd en gezuiverd, maar volgens de milieu bewegingen is de controle erop niet grondig genoeg. Zo kan men wel bezig blijven tot de volgende klacht.
Ook democratie heeft zijn grenzen...
---
Er is echter, gelukkig maar, ook positief nieuws. Ondanks alle tegenwerkingen, blijft men in de mate van het mogelijke doorwerken en worden er op het grondgebied van de haven van Zeebrugge – dat met Antwerpen samenwerkt - 8 betonnen tunnel elementen samengesteld van 150 meter lang, 40 meter breed en 10 meter hoog, duizenden tonnen zwaar, die straks als drijvende pontons via de Noordzee en de Schelde naar de plaats worden gebracht waar ze in de Schelde zullen worden neergelaten. Dat dit werk in Zeebrugge gebeurt, komt doordat men er daar nog de ruimte voor heeft, waarop later de plaatselijke haven nog kan worden uitgebreid.
*
*
26-01-2023
VERTROUW GEEN BLAUW
*
Ik was het bijna vergeten, maar ook Open VLD hield enkele dagen geleden haar Nieuwjaarsreceptie. De deelnemers werden ‘warm’ onthaald aan het hoofdkwartier, waar de politie vakbonden buiten op straat betoogden tegen een zoveelste liberale woordbreuk.
Dat laatste werd ook de constante op de receptie zelf. De liberalen hebben gelijk, als ze zeggen dat mensen die werken (vooral in Vlaanderen, maar dat zegt men er niet bij) meer moeten kunnen overhouden dan mensen die niet werken (zoals té veel in de rest van dit land).
Het probleem met onze liberalen - van Verhofstadt tot Lachaert - is, dat ze het normaal vinden dat ze de mensen beloven iets aan hun problemen te zullen doen en daarna het niet alleen niét doen, maar soms zelfs het tegenovergestelde doen, of iets anders zoals nu bij de politie. Van de burger manifesten, de actieve welvaartstaat tot paarsgroen, waar Lachaert zijn achterban paars-geel beloofd had. Ze hebben nog altijd niet door dat je alleen vertrouwen verdient door te doen wat je belooft en zeker niet het tegenovergestelde.
Dat geldt trouwens niet alleen voor Open VLD, maar evenzeer voor hun francofone familie van de MR, wiens voorzitter meestal dwars ligt (én gelijk heeft), maar als puntje bij paaltje komt uiteindelijk steeds weer netjes alles mee goedkeurt wat hij eerst heeft afgekeurd.
Waarom doen zij het? Wel, eenvoudig omdat het bij hen (voorlopig) nog werkt. Ondanks alle woordbreuken hebben ze de laatste twintig jaar steeds deel uitgemaakt van alle regeringen en hopen zij dat op die manier te kunnen blijven doen. De postjes, weet je wel. Of hun hondsgetrouwe kiezers zo hondsgetrouw zullen blijven, is maar de vraag. Ergens houdt het op, hopelijk in 2024...
*
*
27-01-2023
GERINGELOORD
*
In ‘Onaf, het magazine voor een onafhankelijk Vlaanderen’ van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), verscheen in het februari nummer een artikel van eindredacteur Nick Peeters over ‘Meesterschap in eigen huis’. Daarin stelt hij terecht, dat de Vlamingen zich de voorbije decennia hebben laten ringeloren. ’ Wij hebben ons onze sterkste en haast enige troef in zowel de unitaire als de federale staat uit de handen laten nemen, nl onze numerieke meerderheid’. Ik zou het niet beter kunnen zeggen hebben, die staat nl ook in mijn ‘Only in Belgium’-lijst, waarbij ik stel dat wij de enige meerderheid zijn in een democratisch land die het niet voor het zeggen heeft. Vraag is maar: ‘Wanneer gaan we daar eindelijk eens iets aan doen?’.
‘Wij hebben’, schrijft Peeters, ‘de invoering aanvaard van allerlei bijzondere meerderheden en grendels, die het onmogelijk maken om zonder het akkoord van de Franstaligen bepaalde onrechtvaardigheden ten goede te veranderen via het parlement. Als men dit land niet werkelijk opbreekt, de gemeenschappen geen waarachtige en volstrekte autonomie schenkt en Brussel niet tot de orde roept, kan het failliet van de federale staatsstructuur door niemand meer worden geloochend. Het wachtwoord van de VVB: ‘Meesterschap in eigen huis’, moet daarom niet alleen meer op 11 juli, maar het hele jaar 2023 blijven klinken’.
Aldus Nick Peeters, waar ik het bijna helemaal mee eens kan zijn. Bijna, want om te verwezenlijken wat hij wenst, wordt het hoog tijd dat ook de VVB die leidinggevende Vlamingen, die nog altijd denken te moeten blijven onderhandelen vanuit een federale en daardoor ondergeschikte positie (samen met traditionele partijen), ze tot de orde roept en ze desnoods negeert. ‘Mét hen als het kan, zonder hen als het moet’. Ongeacht wie ze zijn en wat ze (voorlopig) nog betekenen.
*
MOEDERTJE RUSLAND, WAAROM LEVEN WIJ?
**
**
25 januari 2023 Hector Van Oevelen
*
Is het ver gezocht de verzuchting van ‘onze’ Lode Zielens omtrent de zin van het leven, in de mond te leggen van een Russische vrouw die in het zwaar bestookte Kiev in leven wenst te blijven? En in de door angst verwrongen mond van een Oekraïense die angstig opkijkt naar het zwerk waar de zoveelste bewapende drone de mensen daar beneden de stuipen op het lijf poogt te jagen.
Lezers die oud genoeg zijn om Wereldoorlog II te kunnen meegemaakt hebben, hebben daar allicht geen tekeningetje bij nodig. Soms krijg ik op dit soort artikels denigrerende opmerkingen in de aard van ‘Wat gaat dit soort oorlogen, ver van mijn bed, mij aan? Hebben wij al geen miserie genoeg aan onze eigen problemen?’ Waarbij die lezers er blijkbaar niet bij stilstaan dat in de moderne tijden waarin wij heden leven, dergelijk dodelijk wapentuig als het ware op een vingerknip, om het even waar op om het even welk doelwit afgestuurd kan worden. Of dat angstig vrouwtje of moedertje daar beneden dat al dan niet graag ziet komen, komt niet in de hersens van het tuig op, om de simpele reden dat zo’n tuig geen hersens hèèft.
Intussen worstelen niet weinig inwoners van steden en dorpen in de bestookte en niet zelden ook gedeeltelijk of van beneden tot boven opgestookte woningen met de benauwde vraag van Lode Zielens, die zij van haar noch pluimen kennen, maar die in tempore suspecto wel wist te verwoorden wat vandaag in kruitvat Oekraïne van ontelbare bange gezichten afstraalt: ‘Moeder, waarom leven wij?’ En net als toèn ligt wat de grote William Shakespeare dramatiseerde met to be or not to be – te zijn of niet te zijn – in de gevoelloze handen die niet eens lijken te trillen of te beven bij het brute bevel ‘Vuur!’, vertaald voor plaatselijk gebruik om zoveel mogelijk plaatselijke hanen over te halen. Die hanen mag de lezer voor mijn part gerust in hun dubbele (figuurlijke) betekenis lezen: de hanen van het geweer die pang, pang, pang kraaien en de hanen in de voorste gelederen die het rapst uitgeschakeld – uitgekakeld – raken. Diè hanen gaan in deze zinloze broedertwist en schande het eerst de Poet in, nietwaar kameraad Vladimir wiens tere handen daar niet bij gaan beven? Het haalde voor onze tijdrekening reeds de ‘media’: ‘Hoe lang nog, Catilina, zult gij ons geduld op de proef stellen?’ Aan Catilina’s in alle maten en gewichten, heeft de huidige wereld evenmin tekort als ten tijde van de welbespraakte Cicero, maar er is wèl een schrijnend tekort aan bevelvoerders die in plaats van ‘Vuur!’, over het strijdtoneel bulderen: ‘Vrede! Vrede! Vrede!’ Dan wèl op voorwaarde dat dit ‘vredesbevel’ in BEIDE richtingen van het strijdtoneel gebulderd wordt. Zelfs Guido Gezelles vege bansen verdienen eerlijke kansen! Amaai, beste lezers, nu ben ik nogal een gang gegaan: van Poetin over Cicero en Catilina, naar de zoetgevooisde dichter van Boerke Naas en de schalkaard met zijn hete pootjes. Jaja, ik weet natuurlijk ook wel dat die hete pootjes over een bietje gingen, maar het had ‘voor hetzelfde geld’ kunnen gaan over een oorlog sstoker die zijn pootjes niet thuis kon houden. Wellicht heeft in het oude Rome aan de Tiber, ook Cicero wel eens aan zijn moeder de vraag gesteld: ‘Moeder waarom leven wij?’ Even brandend actueel als Nero’s ‘vurige’ liefde voor zijn ‘eeuwige stad’. Ach, moeder…
*
*
*
VERHOUDING FRANKRIJK–DUITSLAND VERLAMT EUROPESE UNIE
**
Bondskanselier Scholz en Frans president Macron.
**
Essay - 26/01/2023
*
Er zijn barsten gekomen in het verstandshuwelijk tussen Frankrijk en Duitsland. Liefde tussen beide landen is er nooit geweest, maar sinds het door De Gaulle en Adenauer gesloten verstandshuwelijk, het Elysée-Verdrag, waren er weinig haperingen in de Frans-Duitse as, de spil van de Europese samenwerking. Duitsland ging meestal wel akkoord met de Franse ideeën. Voornamelijk uit schuldgevoel over de Tweede Wereldoorlog en de wens de Europese samenwerking tot een succes te maken.
Met bondskanselier Scholz lijkt daar verandering in opgetreden. Duitsland is weer zelfbewust en ziet voor zichzelf een leidende rol in Europa weggelegd, inclusief op defensiegebied. Ook op andere gebieden botert het niet tussen de twee landen. Weten de leiders van de Frans-Duitse as het bij te leggen en hun verschillen met compromisbereidheid te overbruggen of zetten zij de hakken in het zand en is met de hapering van de Frans-Duitse as ook meteen de Europese Unie (EU) verlamd? De lakmoesproef is de EU-top van 9 tot 11 februari. Dan zullen er beslissingen genomen moeten worden over de EU-opstelling en wapenleveringen aan Oekraïne, over de relatie met China en over wel of geen EU-industrie politiek.
Scholz
Anders dan met Merkel heeft Macron geen klik met Scholz. Scholtz is van een andere partij en zijn coalitie kent een andere samenstelling dan de Grote Coalitie van Merkel. Vooral (de opstelling van) de Groenen maakt een verschil. Maar ook karakter en achtergrond van Scholz spelen een rol. Dat werd al duidelijk toen voor de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog de jaarlijkse Elysée-Verdragsbijeenkomst van Duitsland en Frankrijk werd afgelast en beide leiders fundamenteel anders bleken te denken over defensie, energiepolitiek en…… uitbreiding van de EU.
Er is dus meer aan de hand dan dat de persoonlijke band tussen Macron en Scholz minder sterk is dan die tussen Macron en Merkel. De posities op diverse gebieden tussen Duitsland en Frankrijk lopen steeds verder uiteen. Een belangrijk conflict thema is defensie. Nu het wapengekletter in Europa weer hoorbaar wordt en de Oekraïne-oorlog herbewapening actueel maakt, blijkt Scholz niets te zien in de gekoesterde droom van Macron: een Europees leger onder leiding van Frankrijk. Scholz sprak vlak na de Russische inval in Oekraïne in Praag (Tsjechië had het halfjaarlijkse voorzitterschap van de Europese Unie; nvdr) van een Zeitenwende.
Duitsland herbewapent zelfstandig en ziet voor zichzelf in Europa een leidende rol op defensiegebied weggelegd. Een rol die tot voor kort nog volledig taboe was. Herbewapening van Duitsland, dat was toch uit den boze. De Duitse grondwet verbood het zelfs? Tot groot ongenoegen van de Fransen herbewapent Duitsland zich bovendien met Amerikaanse systemen (waaronder ‘missile defense system’ Sky Shield) en niet met Franse of Italiaanse alternatieven waaronder het SAMP/T Air Defense System.
Energiepolitiek
De Duitse industrie draait grotendeels op gas. Met de sancties tegen Rusland en de Russische reactie daarop kwam daar in sneltreinvaart een einde aan. Uit Rusland komt bijna geen gas meer en Noorwegen en Nederland kunnen dat gat niet volledig vullen. Spanje moest uitkomst bieden. Premier Sanchez bleek daar ook toe bereid. De twee landen sloten een overeenkomst om een pijpleiding vanuit Spanje naar Duitsland te bouwen.
Daar begonnen de strubbelingen tussen Scholz en Macron. Macron weigerde toestemming te verlenen de pijpleiding over Frans grondgebied te laten lopen. Zogenaamd omdat (fossiel) gas niet past in het Fit-For-55-klimaatplan van de EU. In werkelijkheid omdat het de (lucratieve) levering aan Duitsland van Franse atoom stroom zou verminderen.
Uiteindelijk werd wel een compromis bereikt. De pijpleiding komt er, maar niet over land. Hij moet door de zee, van Barcelona naar Marseille. In eerste instantie voor het transport van gas, maar later van waterstof. De bouw van de onderzee pijplijn duurt langer, waarmee Macron tijd koopt voor de Franse nucleaire energie. Een Europese energie politiek lijkt er met de tegenstelling tussen Duitsland (niet-nucleair) en Frankrijk (nucleair) echter niet in te zitten.
Daarnaast bleken Scholz en Macron van mening te verschillen over de uitbreiding van de Europese Unie. Duitsland wil alle acht potentiële kandidaten (naast Oekraïne en Moldavië ook Noord-Macedonië, Albanië, Montenegro, Bosnië-Herzegovina, Servië en Kosovo) een EU-lidmaatschap in het vooruitzicht stellen. Frankrijk wil dat niet, omdat het bang is de regie te verliezen met zoveel lidstaten. Macron stelt een politieke schil rond de EU voor, een lossere samenwerkingsverband met deze landen.
Afgelasting jaarlijkse bijeenkomst
Niet dat het hardop werd gezegd, maar de afzegging – later bleek het uitstel – van de jaarlijkse bijeenkomt in het kader van het Elysée-Verdrag was duidelijk debet aan de strubbelingen over deze thema’s.
Het 60-jarig jubileum van het verdrag werd overigens afgelopen zondag alsnog gevierd. De voltallige Duitse ministers ploeg reisde af naar Frankrijk. Een definitieve afzegging wilde Scholz niet op z’n geweten hebben. Beide landen moeten tenslotte samen weer verder. Zonder de Frans-Duitse ‘compromismachine’, zoals Scholz de onderlinge samenwerking betitelde, komen de 27 lidstaten van de EU niet tot overeenstemming.
Macron probeerde van zijn kant ook een positieve toon aan te slaan. Met een referentie aan de beroemde uitspraak van Goethe (in Faust) sprak hij over de Frans-Duitse relatie als ‘Zwei seelen in einer Brust’.
China
Niet lang na de afzegging van de Elysée-bijeenkomst bracht Scholz een bezoek aan China. Macron had aangeboden mee te gaan, maar dat werd vriendelijk afgewezen. De EU-houding tegenover China, inclusief die van Frankrijk, was verslechterd. Men zag in China niet langer de gedroomde handelspartner. Evenals de Verenigde Staten wordt China steeds meer als een ‘systemic rival’ gezien.
China is voor Duitsland echter een zeer belangrijke afzetmarkt. Scholz wilde die niet op het spel zetten en toog naar China
China is voor Duitsland echter een zeer belangrijke afzetmarkt. Scholz wilde die niet op het spel zetten en toog naar China. Hij nam de kou uit de lucht en stond zelfs toe dat China een aandeel nam in de haven van Hamburg. Deze Duitse alleingang werd door Macron niet bepaald op prijs gesteld.
Industrie politiek
Waar beide landen elkaar beter vinden is op het gebied van de industriepolitiek. De ambitie van de EU om op gebieden waar de Amerikaanse multinationals in Europa de dienst uitmaken eigen firma’s te bevoordelen (Europe First) is groot. Men wil voorkomen dat Amerikaanse bedrijven, gesteund door het recente IRA-hulppakket van Biden (America First), Europese firma’s wegconcurreren. Duitsland en Frankrijk zullen als grote landen relatief het meest van een EU-industriepolitiek profiteren.
Maar ook hier lopen de belangen uiteen. Zo lazen we in het Financieele Dagblad dat er een Duits-Amerikaanse chipfabriek van 3 miljard euro komt. Macron had ongetwijfeld graag een dergelijke fabriek gezien in een Frans-Duitse samenwerking. Over het toestaan in de EU van industriepolitiek – van subsidies aan bedrijven – zijn beide landen het echter volledig eens. Zij pleiten er allebei voor de mededingingswetgeving aan te passen. Volgens de EU-verdragen is staatssteun verboden.
Begrotings unie
Minder enthousiast is Duitsland over de wens van Frankrijk om van de Europese Unie een begrotingsunie te maken. Macron pleit daar al voor sinds zijn Sorbonne-rede, maar voor Duitsland gaat dat te ver. Ten eerste dient Duitsland de rekening te betalen voor een dergelijke transferunie – en Duitsland is al de grootste netto-bijdrager aan de EU – maar tevens is men beducht dat een begrotings unie een werktuig wordt van Frankrijk om zijn regisserende rol in de EU te versterken.
De beoogde minister van Financiën van de begrotingsunie zou ongetwijfeld een Fransman worden en in het bestuur hebben de netto-ontvangers een meerderheid (er zijn meer landen netto-ontvanger, dan netto-bijdrager). Omdat elke lidstaat één stem heft, kunnen de netto-ontvangers de facto beslissen over de Duitse portemonnee.
Consequenties voor de EU
Zonder een goed functionerende Frans-Duitse as is de EU verlamd. Als de twee grote landen het met elkaar eens zijn, volgt meestal de rest. Kunnen zij het niet met elkaar eens worden, dan gebeurt er niets. De haperende as zal betekenen dat de federalisten pas op de plaats zullen moeten maken. Een Europees leger met een eigen Europese wapenindustrie is niet in zicht, een Europese energiepolitiek, zoals commissievoorzitster Von der Leyen promoot, komt er evenmin, met als resultaat dat ook het EU-klimaatbeleid weinig effect zal sorteren, en een begrotingsunie is ver weg. Alleen een EU-industriepolitiek maakt een kans om handen en voeten te krijgen, hoewel Duitsland niet in zal stemmen met het door de commissie voorgestelde EU-sovereignty fund.
De steeds nauwere Europese samenwerking, de Ever Closer Union, lijkt in de wacht te worden gezet. Bij het begin van de Oekraïne-oorlog leek het er even op dat de EU-lidstaten als gevolg van de oorlog nader tot elkaar kwamen. De strubbelingen tussen Duitsland en Frankrijk hebben echter roet in het eten (van de federalisten) gegooid.
Consequenties voor de NAVO
Voor de NAVO betekenen de Frans-Duitse strubbelingen juist een versterking. Duitsland gaat niet mee met de Franse wens een EU-alternatief (onder Franse leiding) voor de NAVO te ontwikkelen en houdt vast aan de Atlantische band. De meeste lidstaten, Duitsland incluis, halen vanwege de Oekraïne-oorlog eindelijk de in NAVO-verband afgesproken twee procent bnp-defensie-uitgave. De Nederlandse regering heeft onder Rutte IV (met D66 voor wat betreft het EU-beleid in de driving seat) de neiging zich aan te sluiten bij de Frans-Duitse as en kijkt vooral naar Frankrijk. Rutte en Macron lijken dikke vrienden.
Het initiatief van de Hanze 8 van voormalig minister van Financiën Wopke Hoekstra is een stille dood gestorven en van de ‘zuinige 4’, met Nederland in de voortrekkersstoel, wordt evenmin meer iets vernomen. Nu de Frans-Duitse as hapert zal de Nederlandse regering z’n ‘mind’ moeten opmaken. Een voor de hand liggende modus operandi zou zijn andere bondgenoten te zoeken om de Nederlandse belangen te behartigen. Met de huidige (D66) regering zie ik dat echter niet gebeuren, maar wellicht met de volgende …
Dit stuk verscheen eerst in het digitale weekblad Wynia’s Week.
Johannes Vervloed
*
LICHT IRONNISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN
*
En daar gaat dus onze Vrijstaat Vlaamderen. Er staan belangrijker zaken op het menu.
Ja, inderdad: te mooi om war te zijn!
Duitse, Franse, Russische, Chinese lederen laarzen over onze veie Vlaamse Velden. Met daarop aansluitend achteraf een Derde IJzelruis met darop de woorden
902 - OVER DE OPENBARE OMROEP EN DE GROENINGEKOUTER HOE HET AFLOOPT…..
*
DINSDAG 24 JANUARI 2023
**
902 - OVER DE OPENBARE OMROEP EN DE GROENINGEKOUTER HOE HET AFLOOPT…..
*
I N H O U D
Heeft de Maagd van Vlaanderen die zovele ter plaatse achteraf in de modder, het bloed en het slijk teruggevonden Gulden Sporen wel degelijk goed geteld? Waar is het corpus demicti? Wat vertellen de familie-archieven over de Gevallen Helden? Wat is er gebeurd met GUN Wefuwen? Concubines van gemaakt? Wat werten we over de schadevergoedingen voor de gedode raspaarden?
Wij, Vlamingen dansen als gekken voor die wending in de Feodale Geschiedenis Maar wat heeft het ons na meer dan 700 jaar wachten, in feite opgebracht?
Goed, de Bourgondische Tijden achteraf (twee eeuwen lang) maakten veel goed, tot de Habsburgers met o..a. Keiezer Karel V de boel versleepte naar Madrid, die later De ’Nieuwe Weeld’ beheerste….
De Vlaamse Poorters stonden erbij en keken er naar, maar ze weden wel degelijk verder, zoals voordien, in de Franse Taal en met eweepslagen aan de slavenarbeid gezet.
Allemaal vragen waar de Openbare
Omroep els een bange kater opheen drentelt.
Vooral het TIJDSTIP van de uitzendingen – een paar maanden vooraler Cobirgia naar de verdoemenis wordt gestemd - van de uiotgesponnen quasi totaal gefantaseerd verhaal, is veelbetekend voor de manipulering van de brede volkswil. De bdoeling is dus duidelijk te werken als een levens reddende injectie voor de op sterven na dode iot het niets ineen grforccerde uitzuigsstaat.
23-01-2023
De Pot En De Ketel
*
Op de Nieuwjaarsreceptie van Vooruit pakte ons mateke uit met een stevige aanval op de Vlaamse deelregering in het algemeen en op Pasbon in het bijzonder. Niet dat hij helemaal ongelijk had, want ook in de eigen gewestregering worden er een aantal problemen op de lange baan geschoven. King Connah moet echter niet te hoog van de toren blazen, want op federaal vlak, met zijn socialisten als grootste familie, gebeurt juist hetzelfde. Toch is er één constante: als het er op aan komt, is het telkens Vlaanderen dat de rekening zal mogen betalen. Als de 12 miljard euro, die Vlaanderen nu jaarlijks afstaat aan België, morgen voor eigen gebruik kon worden aangewend, dan zou het tenminste in Vlaanderen een stuk gemakkelijker worden. En één verschil: Vlaanderen hoopt tegen 2027 haar budget in evenwicht te hebben. België weet helemaal niet wanneer dat zal zijn. Van Brussel en Wallonië weet men nu al dat dat nooit zal zijn.
Anderzijds komt de aanval van ons mateke Vlaanderen niet ongelegen. Is hij niet de voorzitter van de partij waarmee De Wever straks in zee wil gaan? Misschien doet dat De Wever zélf niet van gedacht veranderen, maar wel een deel van zijn aanhang. Vergeten we niet dat bij een peiling in het voorjaar van 2022 liefst 81% van de N-VA ondervraagden zegden akkoord te gaan voor een samenwerking met het VB, mochten beide Vlaamsnationale partijen samen de meerderheid behalen in de gewestelijke verkiezingen van 2023?
---
En dan nog dit: ik zag zondagavond op de VRT ‘De Guldensporenslag’, de vierde aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’, die vrij indrukwekkend was. Ik kom daar morgen op terug.
24-01-2023
11.07.1302
*
Zondagavond zag ik op de VRT de vierde aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’, meer specifiek de Guldensporenslag, en was er echt van onder de indruk.
De Guldensporenslag is ‘het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’, zoals Karim van Overmeire het noemde in zijn boek daarover. Het was de eerste keer in de geschiedenis dat een compleet en ervaren ridderleger werd verslagen door een leger van ambachtslui en boeren. Dit zou later in dezelfde veertiende eeuw nog eens worden overgedaan, toen een Schotse infanterie een Engels ridderleger versloeg. Mel Gibson maakte daar zelfs een film over (‘Braveheart’), maar wij waren hier wel de eersten die het klaar speelden*. Het was niet alleen de eerste keer dat er geen krijgsgevangenen werden gemaakt om daarna tegen losgeld terug vrijgekocht te worden (wat in de aflevering verteld werd), maar ook de eerste keer dat infanteristen te horen kregen dat, als ze zouden vluchten, ze door hun eigen medestrijders zouden gedood worden (wat niét verteld werd). Na de slag werden er 500 vergulde sporen gevonden, die als trofee werden opgehangen in de O.L.V.-kerk van Kortrijk.
Tenslotte moeten we ons de woorden van Pieter De Coninck in de oren knopen: als wij, Vlamingen, iets willen bereiken, moeten we dat ‘samen’ doen. Ook nu, net zoals toen.
---
*Ook de ‘Brugse Metten’, de aanleiding tot de Guldensporenslag, kregen elders een vervolg, nl op Sicilië waar ook daar Franse bezetters werden omgebracht bij de ‘Siciliaanse Vespers’, een gebeurtenis die door Giuseppe Verdi werd vereeuwigd in zijn opera ‘I Vespri Siciliani’.
VLAAMSE VOETSOLDATEN DOEN DE FRANSE CAVALERIE WIJKEN.
**
(Grandes Chroniques de France, ca. 1390-1401)
*
Heu… ‘Vlaamse Taliban’, Tom Waes?
Ook een goed programma glijdt al eens uit
*
Het was reikhalzend uitkijken naar dé aflevering van ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ op de VRT waar de Slag der Gulden Sporen aan bod zou komen. Het verhaal van de verdwenen Neanderthalers en dat van de in de pan gehakte Eburonen hadden we goed verteerd (al werd er met geen woord gerept over het ontstaan van de taalgrens nadat de Romeinen waren vertrokken), en de romance tussen Judith en Boudewijn, waaruit het graafschap Vlaanderen ontstond, kon menig Vlaming zelfs tot lyrische ontboezemingen bewegen. Een land dat uit liefde ontstaat!
Natuurlijk is het Vlaanderen van toen niet dat van vandaag, het ging territoriaal grosso modo om wat zich vandaag over de provincies West- en Oost-Vlaanderen uitstrekt, plus een deel van Henegouwen en wat we vandaag Frans-Vlaanderen noemen, met Brugge als onbetwistbare metropool. En stricto sensu was de Graaf van Vlaanderen een vazal van de Franse koning, een ondergeschikte positie die door de bloeiende lakennijverheid doorkruist werd en de opkomst van de steden met zich meebracht.
Cultuurstrijd
Jan Dumolyn (UGent, PVDA-medewerker)
Maar dus gisteren, zondag 22 januari, de krachtmeting tussen de Brugse opstandelingen en het Franse ridderleger, dat finaal genadeloos in de pan werd gehakt. Aan deze confrontatie ging een periode van spanningen vooraf, met als hoogtepunt de legendarische Brugse Metten waarin de liebaards (ofte klauwaarts) de aldaar gelegerde Franse soldaten van hun bed lichtten en afmaakten. Over de iconische strijdkreet ‘schild en vriend’, waarmee Franstaligen werden ontmaskerd, zwijgt Tom Waes in alle talen, en in tegenstelling tot wever en ‘volksmenner’ Pieter De Coninck komt Jan Breydel in het verhaal niet voor, misschien omdat Conscience hem in zijn historische roman iets teveel eer gunt.
Spreken over een ‘taalstrijd’ ware een anachronisme, maar het ‘Vlaams’ karakter van de Brugse opstand was onmiskenbaar, en daar lijkt het VRT-programma met een wijde boog omheen te lopen
Soit, natuurlijk kan zo’n vulgariserend programma van 50 minuten niet alle details vermelden. Vervelender is, dat heel het 1302-verhaal dit keer toch wel een soft-marxistische lezing kreeg, waar wetenschappelijk medewerker en PVDA-er prof. Jan Dumolyn allicht wel voor iets tussen zit. Ontegensprekelijk had de Brugse opstand een sociale dimensie van uitgebuite wevers tegenover de koopmanselite die zich enorm kon verrijken aan de lakenhandel. Maar deze elite sprak geen Swahili, ze sprak Frans, de taal van Filips de Schone en zijn gevolg. Spreken over een ‘taalstrijd’ ware een anachronisme, maar het ‘Vlaams’ karakter van de Brugse opstand was onmiskenbaar, en daar lijkt het VRT-programma met een wijde boog omheen te lopen.
Dat Vlaams karakter was op zijn beurt niet enkel een taalkundige zaak, maar een bredere kwestie van cultuur en mentaliteit. De Franse ‘hoofse’ zeden vertaalden zich in een etiquette die wel door de bovenlaag – de Fransgezinden – werd overgenomen maar niet door de ambachten en het volk. In die etiquette is de taal een omgangsvorm waarin een individu zich nooit helemaal blootgeeft, er is plaats voor versluiering, list en dubbele bodems. Deze ‘Latijnse’ trek versus de Germaanse – en maak hier vooral geen rassenkwestie van – werkt tot op vandaag door in het eindeloze Belgische misverstand, waar ingenieus opgestelde teksten, met veel punten en komma’s, door Franstaligen anders worden gelezen en uitgelegd dan door Vlamingen, die dan meestal aan het kortste eind trekken zoals dat bij teksten rond staatshervormingen gebeurt.
Goedendag
Diit terzijde. Dat in de taal ingebedde cultuurverschil is geen abstracte kwestie, en de aap komt ook uit de mouw als Waes zich op het einde laat gaan en over een ‘Vlaamse Taliban’ spreekt, zelfs ‘terroristen’ van een Vlaamse Islamitische Staat (!), daar waar hij refereert naar het feit dat de van hun paard getuimelde Franse ridders in de Slag bij Kortrijk niet op genade moesten rekenen.
Effectief gold tot dan de oorlogs-‘etiquette’ dat deze ruiters werden gespaard en eventueel tegen losgeld terugbezorgd aan de vijand. Dat deden de Vlamingen niet, het devies was ‘de ruiters van hun paard krijgen en ze elimineren’. Dat laatste gebeurde met de goedendag, een stok van anderhalve meter lang die als knots én als spies kon gebruikt worden. Niet te verwarren met de stok waaraan een ijzeren bol met stekels bengelt. Of de houten spiespalen waarmee de paarden tot staan werden gebracht.
De Slag bij Kortrijk was het nieuwe strategische ijkpunt voor opstanden van de lagere klassen en de burgerij tegen de adel. Daarmee liep het feodale tijdperk ten einde, en begon het verhaal van de stedelijke vrijheden
De ongelooflijke ‘schande’ dat een aristocratisch ruiterleger door een bende ambachtslui en boerenpummels in de pan werd gehakt, veroorzaakte een schokgolf door Europa, want het zette heel de feodale machtsverhoudingen én de regels van de krijgskunde op losse schroeven. Dat de Vlamingen daardoor een paria-status kregen zoals de Islamitische Staat vandaag, wordt door de geschiedenis zelf tegengesproken, integendeel, ze waren trendsetters. De Slag bij Kortrijk was het nieuwe strategische ijkpunt voor opstanden van de lagere klassen en de burgerij tegen de adel. Daarmee liep het feodale tijdperk ten einde, en begon het verhaal van de stedelijke vrijheden.
Stigmatisering
Een game changer dus, ofte disruptieve innovatie, die dra navolging kreeg, zoals in de slag bij het Schotse Bannockburn anno 1314 (tegen Engeland), en Mortgarten in 1315 (Zwitsers Eedgenootschap tegen de Oostenrijkse bezetter). Zelfde tactiek van voetvolk en boogschutters versus ruiterij. Heu… Vlaamse Taliban? Als ik architecturale pareltjes als de Ieperse Lakenhalle uit die tijd bekijk en de Gotische kunst die toen floreerde, lijkt het me weinig waarschijnlijk dat de Vlamingen na 1302 internationaal opeens als leprozen werden beschouwd.
Tom Waes bedoelt het allemaal goed, maar men krijgt de indruk dat ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ op die manier een ideologische evenwichtsoefening wordt, en dat oikofoob-links bij deze gelegenheid ook eens een been mocht toegeworpen krijgen
Tom Waes bedoelt het allemaal goed, maar men krijgt de indruk dat ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ op die manier een ideologische evenwichtsoefening wordt, en dat oikofoob-links bij deze gelegenheid ook eens een been mocht toegeworpen krijgen. Want meteen kunnen dan de klavierridders op de sociale media in gang schieten om ook de flaminganten van vandaag verketteren tot ‘terroristen’. Als er in de middeleeuwen op grote schaal terreur werd beoefend, kunnen we misschien beter kijken naar de eeuwenlange plundertochten van de Vikings.
Dat Filips de Schone not amused was en over ’terreur’ sprak na de nederlaag, ja, daar kan ik inkomen. In Knack gebruikt Rolf Falter dezelfde stigmatiserende vergelijking tussen het Vlaamse leger en ‘de terreurstaat van IS’, om dan toch te erkennen dat 1302 het signaal was voor de Europese steden om zich uit de feodale machtsverhoudingen los te rukken. Ja maar wat is het nu, terreur of een emancipatieve revolte? Het laatste uiteraard, en daar kunnen ook de historici niet onderuit die Het Verhaal wetenschappelijk hebben gesurveilleerd. Oorlog is niet voor doetjes, dat weten we ook vandaag, maar de Brugse opstand was een voorbeeld voor een omwenteling waarin een stedelijke middenklasse haar rechten opeist tegen het middeleeuwse Ancien Régime. Daar mogen we best fier op zijn.
Johan Sanctorum
LICHT IRONNISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN
Het wordt dus deze keer geen Blitzkrieg, met er op en er over, want
Buchez, als playboy, loopt zelfs bij de Koning op modieuze witte sloefkens. Hij heeft niet eens de middelen om zich sterke Stieffels te kopen bij de Bundeswehr om er mee de Vlaamse boerkens, ondernemers en industiëlen aan de kant en uit d weg te trappen. En zelfs de tongen van een paar duizend adder gebroesel zulllen dus niet volstaan om de Konininjlijke Troon op zijn plaats te houden.
901 - GEZONDE LUCHT MAAR TOCH NOG NIET VOOR SUBIET
ZATERDAG 21 JANUARI 2023
*
901 - GEZONDE LUCHT MAAR TOCH NOG NIET VOOR SUBIET
*
I N H O U D
*
Er zijn, op mondiaal vlak – een vlak dat helemaal niet nog meer bolvormig aankan, een gellend vlak, maar o zo eentonig en zo plat als ’n luis - te weinig Leiders voor miljarden te veel volgelingen.
De aan de gang zijnde Wereld Conferatntie in Davos zet dus de toon om op een drastische wijze de zaken geregeld te krijgen en dat heeft niets met eigenbelang te maken. Integendeel zelfs. In Davos weet men het bijvoorbeeld nu al zeker: Donker Afrika moet dringend werk maken van de omgekeerde kolonisatie. Op die manier namelijk blijven zij de Grote Zeven die, nà God, beschikken over Leven en Dood op deze Planeet.
En dar is, bij vergelijking Georges-Louis Bouchez maar klein bier bij. ’n Kraaiende Waalse haan met bange voorgevoelens op een krimpende mestvaalt zou het niet beter doen.
21-01-2023
ZIEK VAN POLITIEK
*
In Nieuw Zeeland stapt de premier, Jacinda Ardern op. Op zichzelf geen nieuws, ware het niet dat de dame in 2017 met haar 37 jaar zowat de jongste premier ter wereld was en bij de volgende verkiezingen, in 2020, een absolute meerderheid haalde. De reden waarom ze aan de volgende verkiezingen, in maart van dit jaar, niet meer zal meedoen is omdat ze zich leeg en uitgeput voelt en zich wat meer met haar gezin wil bezig houden. Feitelijk ook een Peter Principe-geval zoals bij ‘onze’ Meryame Kitir (mijn blog van 23.12.2022), met dit verschil dat de Nieuw-Zeelandse het niet zover wil laten komen.
Al bij al blijft politiek iets voor mensen met een dik vel. Toon Hermans drukte het zo uit:
“Politiek is handjes drukken;
Dreigen, sjoemelen en bukken,
Katten uit de bomen kijken,
Overreden, over-lijken,
Schipperen of schaakmat zetten,
Lange speeches, korte metten,
Witte voetjes, pan uitvegen,
Passen, meten, wikken, wegen,
Lachjes, dansjes, judaskusjes,
Loeren draaien, dooie musjes,
Veel beloven, vleien, paaien,
De kunst om óm iets heen te draaien,
d’r is geen liefde, regelrecht
En daar is alles mee gezegd”.
Teen 2070 Is Vlaanderen Even Onbewoonbaar Als Marokko
*
Tegen 2070 is Vlaanderen even onbewoonbaar als Marokko en zal het geen zin meer hebben om naar Vlaanderen te ‘vluchten’, laat staan Vlaanderen te omvolken. Dat is alvast één van de opmerkelijke resultaten van het World Economic Forum.
Maar die bevinding is slechts klein bier in vergelijking met de aanstaande vernietiging van het menselijke ras.
Mass extinction!!!!! De grote woorden zijn gevallen op het grote DAVOS-festival, het bordeel vol luchtledigheidsseminaries voor omhoo ggevallen leiders.
De planetaire WEF-doem-scenario’s worden nu in schoon boekskes op gelamineerd papier gedrukt en rondgestuurd naar de DAVOS-sekteleden in alle vormen van regeringen en multinationals.
De scenario’s geven dan aanleiding tot wetgeving in WEF-landen zoals België of WEF-regio’s zoals Vlaanderen.
U ziet het al aankomen,… om te ontsnappen aan mass extinction moeten de vrijheden van de burgers worden ingeperkt ten voordele van het voortbestaan van de soort. Jaaaaaaaa, dat wil zeggen dat de overheid er voor zal zorgen dat zij inzage heeft in alle data rondom uw persoon, dat zij inzage heeft in uw diepste gedachten ter voorkoming van ergere, en dat zij wetten in elkaar knutselt die zullen voorzien in wat u nog mag denken en doen. Ter bescherming van de soort. En van de status van de WEF-elite. Want zij valt niet onder haar eigen regels natuurlijk.
Ben De Zwijger
WALLONIË BIJ FRANKRIJK?
**
Waarom Georges-Louis Bouchez
zich vastklampt aan België
Niet voor de MR voorzitter…..
Commentaar - 22/01/2023
*
Vanaf het begin van zijn voorzitterschap van de MR was Georges-Louis Bouchez erop gebrand zich als Belgisch te profileren, ook al kan hij zich paradoxaal genoeg niet uitdrukken in de drie landstalen. Betekent dit een oprechte liefde voor het koninkrijk België en zijn koning? Helemaal niet. De reden voor zijn gedrag is veel rationeler. Het gaat erom zijn politieke voortbestaan veilig te stellen. Een overleving die uiteraard in het gedrang zou komen als de Belgische staat verdwijnt.
In 2007 benadrukte Xavier Mabille, toen directeur van het centrum voor sociologisch politiek onderzoek CRISP, dat ‘de hypothese van een splitsing in België niet mag worden uitgesloten’ (Zie zijn voorwoord bij mijn boek L’incurable mal belge sous le scalpel de François Perin, uitgegeven door Editions Mols).
Dovemansgesprek
16 jaar later, en na twee grote politieke crisissen die de vorming van een Belgische regering uiterst ingewikkeld maakten, is het duidelijk dat het risico van een
‘implosie’
(om de term te gebruiken die François Perin in 1983 gebruikte) van ……..België reëler is dan ooit. Het is bekend dat er in 2024 een 7e staatshervorming moet doorgevoerd zijn, maar de standpunten in het noorden en het zuiden van het land lopen zo ver uiteen dat de onderhandelingen waarschijnlijk zullen uitmonden in een dovemansgesprek.
Een staat zonder regering is een staat die niet meer bestaat
In feite is het federale koninkrijk België ten dode opgeschreven omdat Vlaanderen zich niet langer beschouwt als een gefedereerde entiteit, maar als een echte natie die haar politieke keuzes volledig op zich wil nemen door niet langer financieel verantwoordelijk te zijn voor de keuzes van anderen. Als koning Filip in 2024 achter een regering aanzit die niet gevonden kan worden, moeten we conclusies trekken. Een staat zonder regering is een staat die niet meer bestaat.
Post-België
Uit opeenvolgende peilingen blijkt dat de twee openlijk pro-onafhankelijke Vlaamse politieke partijen, de N-VA en het Vlaams Belang, samen de absolute meerderheid in het Vlaams Parlement zouden kunnen halen. Wat zou hen ervan weerhouden om eenzijdig de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit te roepen tegenover de blokkade van België? Ze zouden de democratische legitimiteit hebben om dat te doen. Brussel noch de Europese Unie zouden de middelen hebben om zich daartegen te verzetten. Dat was niet het geval met Catalonië, omdat de Spaanse staat gehandhaafd bleef, met een sterke centrale macht in Madrid.
Er zal dan een debat moeten plaatsvinden over de kwesties van de rechtsopvolging van staten, zoals de verdeling van schulden en vorderingen en de vaststelling van grenzen. Het gaat er ook om dat Walen en Brusselaars hun eigen lot bepalen.
Wij denken al sinds 2008 na over deze ‘post-Belgische’ toekomst. De werkzaamheden van de Etats généraux de Wallonie, die wij in 2009 hebben opgericht, en de studies die sindsdien door de Gewif (Studiegroep voor de integratie van Wallonië in Frankrijk) zijn uitgevoerd, hebben duidelijk aangetoond dat alleen een integratie in de Franse Republiek, met een speciaal statuut, een realistische oplossing voor Wallonië kan zijn.
Jean Gol
Dat was ook de mening van generaal de Gaulle, die, toen hij in de jaren zestig professor Robert Liénard van de universiteit van Leuven ontving, hem zei: ‘Ik ben ervan overtuigd dat uw drie à vier miljoen Walen alleen door overname door een land als Frankrijk van een toekomst verzekerd kunnen worden.’
Maar laten we terugkeren naar Georges-Louis Bouchez, voor wie een dergelijke ontwikkeling belangrijke gevolgen zou kunnen hebben voor zijn politieke carrièreplan. Na voorzitter van de MR te zijn geweest, kunnen we inderdaad aannemen dat hij ministeriële ambities heeft.
Het studiecentrum van zijn partij is genoemd naar Jean Gol, een van zijn voorgangers. Omdat wij uitgebreid met hem hebben samengewerkt, kunnen wij hier bevestigen dat het ‘waardige Franstalige antwoord om te overleven’, redelijk en in orde, waarover hij in 1983 zei te denken (handgeschreven briefje gericht aan François Perin), de Franstalige wereld betrof.
Toen hij afgevaardigde-generaal van de Franse Gemeenschap in Parijs was, had Paul-Henry Gendebien de gelegenheid om Jean Gol te ontvangen. In zijn boek Splendeur de la liberté zegt hij: ‘Hij gaf mij toe dat hij niet meer geloofde in de Belgische natie of zelfs in de staat (…) hij was geïrriteerd door de ‘opmars’ van het nationalisme onder de Vlaamse liberalen. (…) Het is duidelijk dat het virus van de afscheiding het Vlaamse liberalisme had bereikt.’
‘Hij zei me toen (…) dat hij dacht dat onze toekomst, wij Walen en Brusselaars, Frans zou zijn. (…) We kwamen al snel tot een berekening van het aantal departementen, algemene en regionale raadsleden en afgevaardigden dat Wallonië zou krijgen. Hij reageerde fel toen we het hadden over zijn vrienden die in de Nationale Vergadering zouden moeten worden ondergebracht. In ieder geval, voegde hij eraan toe, zouden ze trots zijn om de driekleurensjaal te dragen, en een paar decoraties zouden de rest doen…’.
Liberale hereniging
Deze opmerkingen van Jean Gol zijn des te interessanter omdat Georges-Louis Bouchez droomt van de hereniging van de ‘liberale familie’. Dat bracht Hervé Hasquin ertoe hem eraan te herinneren: ‘Geloof me, een Vlaamse liberaal is een Vlaamse nationalist’… George-Louis Bouchez is, zoals we zien, fundamenteel anders dan Jean Gol. Enerzijds politiek opportunisme, anderzijds helder realisme.
Een Frans Wallonië zou er onvermijdelijk toe leiden dat de huidige partijen zich aanpassen aan het Franse politieke spectrum
Een Frans Wallonië zou er onvermijdelijk toe leiden dat de huidige partijen zich aanpassen aan het Franse politieke spectrum. De PS zou blijven, de PTB zou gemakkelijk opgaan in La France insoumise, evenals Ecolo in Europe Ecologie Les Verts. De MR zou zijn leden zien aansluiten bij, voor sommigen, Les Républicains, voor anderen, de Renaissance partij, en voor weer anderen, het Rassemblement National. De Engagés, in het centrum gelegen, zouden zich kunnen aansluiten bij de MoDem.
Halvering volksvertegenwoordigers
Volgens het integratie-autonomiemodel van de Fransman Jacques Lenain, een voormalig topambtenaar, zou er aan het beheer van het Waalse Gewest niets fundamenteel moeten veranderen. Bijna al haar huidige bevoegdheden zouden kunnen worden behouden en het aantal raadsleden zou hetzelfde blijven.
Op nationaal niveau zouden wij volledig onder de Franse wetgeving vallen, met inbegrip van de verkiezingsregels. Jacques Lenain legt uit: ‘Frankrijk heeft momenteel 925 nationale volksvertegenwoordigers (senatoren en afgevaardigden) voor 67 miljoen inwoners. De 11 overzeese gebieden zijn grotendeels oververtegenwoordigd. Voor de 3,6 miljoen Walen zouden we kunnen rekenen op 5%, of 40/45 vertegenwoordigers.’
Van 40 naar 45 nationale vertegenwoordigers zou een halvering van het huidige aantal betekenen. De kansen om een ministerportefeuille te krijgen worden dan uiterst gering. En dat is echt zorgwekkend voor Georges-Louis Bouchez. Daarom trekt hij zo nadrukkelijk de Belgische kaart.
Jules Gheude
LICHT IRONNISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN
De Vox Populi klinkt steeds luider. Hoe hard de (uitgekochte) regime media zich ook roeren om de chaos dood te zwijgen. Tout va teès bien, Madame La Marquise!!!!
Het Land, deze kunstmatige constructie post Waterloo,, is al jaren virtueel failliet en de zelfbenoemde machtsgeile vrouwenlopers aan de Top, zijn alleen nog bekommerd om een zitje in om het even welke functie in een groter nog veelbelovender Geheeel. Als het maar goed opbrengt. En de rest, het Eigen Volk? Dat kan stilkken. Zie Davos.
Maar dat is dan zeer egoïstish uitsluitend gebaseerd op hun eigen denkwereld. Waar ze zichzelf weeral eens de Goden op de Olympus wanen.
Vlaanderen, ons eigen stukje Aards Paardijs, heeft al voor hetere vuren gestaan. Het heeft niet alleen, spijts de decennialange plunderingenvan ‘Hogerhand’; 1830 overleefd. Ja, de verstoting heeft zelfs haar goede kanten gehad. Want op die manier is de politieke weereld in Vlaanderen ten gunste gekeerd. Met een beetje meeval behaalt Vlaanderen Vrijstaat straks de absolute meerderheid in alle betrokken Halfronden en moet zelfs de vijandelijk Europese Unie zich neerleggen bij het komende TWEEDE VERVOLG VAN DE ACTE VAN VERLAETINGHE…
Digithalys
Digithalys
Digithalys
Digithalys
