1114 - DE H. GEEST IN DE VORM VAN EEN ABICHT- DUIF

De Heer (?) Ludo Abicht, zowel als de kwaliteits-krant (?) De Morgen wezen bedankt voor deze klad klaar licht, geworpen in de politiek-correcte beerput van het belgicisme.

De waarheid kan pijn doen.

En nu? Gewoon overgaan tot de orde van de dag alsof er niets gebeurd is? Er durven voor uitkomen, dat deze jongens, met het kelderen van het Geloof, met het badwater ook het kind hebben weggeworpen? Durven bekennen dat, dank zij hun schitterende ideeën, de zeden helemaal verwilderd zijn? Een remedie helpen zoeken zodat de jeugd weer respect kan bijgebracht worden? Iets aan hun ‘vrij-zinnige’ d.i. vrij van zinnen, opvoeding doen, zodat onze gevangenissen weer terugvallen op hun vroegere aantallen?

Wie weet, zou men zelfs van die kant uit, het eerste woordje kunnen plaatsen, om samen met dat vervloekte ‘extreem-rechts Vlaams Nationalisme’, naar een oplossing te komen? Eerlijk communicatie is de beste remedie tegen verzuring : kunnen ze nagaan in hun eigen voorgeschiedenis, toen ‘Links’ nog de vijand was van Kerk en Staat.

Het zal de Heer Ludo Abicht wel niet bekend zijn, maar het Christelijk Geloof heeft ooit een enorme schat gekoesterd die tegemoet kwam aan alle soorten menselijke frustraties. Het Ding luisterde naar de naam ‘Belijdenis’. Ontdaan van alle fransjes, kwam het hierop neer, dat de ‘bekentenis’ iets verkeerds te hebben gedaan, verlichting ofte ‘vergiffenis’ schonk aan elke getormenteerde ziel. De Kerk is daar nu (onterecht) een beetje beschaamd over en men is de biechtstoelen als een soort onnut meubilair gaan beschouwen. Men vindt die dingen nu bij de modernistische antiquariaten, waar ze gesleten worden als wand- en barmeubel in de luxueuze loften van partij-kopstukken. Daar worden nu zonden bedreven en meteen ook vergeven door de alcohol-dampen.

Lucas Va dertaelen was de eerste om ‘besef’ te tonen, maar het kiekenkot was te klein : zelfs als een vreemdeling U de kop insloeg, moest men deze nog blijven in huis halen, want het was een sukkelaar, die recht had op het vetgemeste kalf.

Ja, mensen, excuseer mij het gebruik van een beetje ouderwetse kerkelijke begrippen, in één spreekwoord samen te vattten : het berouw komt altijd na de zonde, en komt het er voor, dan is het maar ernaar.

Fabeltjeskrant. Gisteren.

Lang geleden had eens een zeer jong meisje, zelf nog bijna een kind zijnde, een kindje gewild, maar dat werd haar ontroofd door haar jonger broertje, die weggestoken zat in de kast. In dat ‘nieuw samengesteld gezinnetje’ vielen geen papa’s noch mama’s te bespeuren. Het meisje was ontroostbaar, en deed beroep op een vriendje om haar kindje terug te krijgen. Het vriendje bonsde op de kastdeur, en begon te vechten met het broertje. Tot die tot inkeer kwam, het kindje teruggaf, en uit de kast kwam.

Niks dubbelzinnigs aan, hoor! En d’er is absoluut, ik zeg en benadruk a-b-s-o-l-u-u-t, geen verband met die paar groepsverkrachtingen van dezelfde avond….

Toen kwam er een lange snuit, en het varkentje was uit.

Zwans, zegt U? Ja, maar dat was wel het moderne sprookje dat een volwassen verteller aan een nest kleine kindjes zat voor te lezen, op de TV. Het scheelde niet veel, of er kwam een tekeningetje bij te pas, met Roodkapje in het bos, met haar baby op de arm, dapper onderweg naar een hippe ‘fuif’ in een of andere ‘discon-tent’ waar de overige kleutertjes in elkaars armen en benen ‘high’ zaten te zijn. Zonder berouw.

Voor een historicus is er anders wel wat werk aan de winkel. Het zou de samenleving goed doen, om alles te weten te komen over hoe het ooit verging met het eens zo machtige Romeinse Rijk. Iets over de nefaste bijwerkingen van ‘Brood en Spelen’ werd ons indertijd toegelaten, maar dat is dan ook alles. Een beetje meer details over decadentie en normen-vervaging zou heilzaam zijn. En ook, hoe het Rijk ontwricht werd door de aanvoer van al die wilde volksstammen, die allemaal hun zeg met daarnaast liefst een allochtoon als Burgemeester wilden  hebben. .