dinsdag 27 maart 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 Boodschap van Algemeen Nut

***************

DI stukje gaat over ‘Het Sluipend Vergift’ van het Lieten-Schietkraam (de V°RT) en de indoctrinatie die ons volk al bijna 60 jaar lang iedere dag wordt ingelepeld…. Nog een paar jaar, en er is niemand meer die het nog weet of voelt…. Integendeel, zij die het zich kunnen herinneren, slaken een zucht van verlichting als ze bij Marc Grammens, ook een oude man, lezen dat de hoofdverantwoordelijken (door schuldig verzuim) niet naar een verkiezingsnederlaag toe keven, maar naar de totale vernietiging. Neen, is niet bedoeld de restanten van het Rode Broederschap : die zijn net als vieze rupsen, aan het verpoppen. Nog een paar verkiezingen verder, en Groen en Rood zal verschijnen onder de kleurige vleugels van de Nieuwe Religie.. De partij echter, gegroeid uit het Volk, die ooit de volstrekte meerderheid haalde, maar nu noch Christelijk noch Democratisch is, en alleszins niet Vlaams, gaan inderdaad naar haar laatste rustplaats.

Ze zullen niet eens gemist worden. Want in de coulissen, wachtend tot de gordijnen omhoog gaan, staan hun opvolgers klaar. Nieuwe wijn in oude zakken…

De uitweg uit deze doodlopende straat? Er op en er over! En daarvoor komt maar één partij in aanmerking : zij die al meer dan 30 jaar van de macht wordt weg gehouden en wier standpunten ondertussen beetje bij beetje door de tegenstanders is overgenomen : de vreemdelingenplaag moet ingedijkt worden en er is geen samenhokken meer mogelijk met deze buren, die zich gedragen als stelende raven.

************************

Ter gelegenheid van Dies Natalis hebben zes buitenlandse professoren, omwille van hun wetenschappelijke verdiensten een eredoctoraat van de Gentse universiteit in ontvangst genomen. Radio- en televisiefiguur Paula Sémer kreeg een institutioneel eredoctoraat voor haar baanbrekende werk bij de openbare omroep.

Sémer herinnerde de aanwezigen eraan dat het medium 'televisie' in de beginjaren niet welkom was bij intellectuelen. "De intelligentsia heeft lang de televisie de rug toegekeerd, laat staan dat zij eraan zouden meewerken", aldus Sémer, die haar carrière in 1944 bij de openbare omroep startte. In haar programma's doorbrak ze geregeld taboes, zoals seksualiteit en contraceptie, de economische zelfstandigheid voor vrouwen en de rol van de vader in het gezinsleven of ziektes als kanker.

Sémer vertelde over de tegenkantingen waarmee ze in de beginjaren worstelde om delicate onderwerpen op televisie te brengen. "De eerste seksuoloog werd door lobbygroepen weggeveegd van het scherm. Ik kreeg een nota van de directie dat een moralist moest spreken over beheersing, want beheersing was beschaving."

Rector Paul van Cauwenberge drukte zijn waardering uit voor het "baanbrekende en emancipatoire pionierswerk, haar bijdrage aan de popularisering van de wetenschap en voor haar aanhoudende maatschappelijke inzet."

Ter gelegenheid van Dies Natalis werden zes wetenschappelijke eredoctoraten uitgereikt, aan professoren Masatoshi Takeichi, Désirée van der Heijde, Osamu Motojima, Arnoud De Meyer, Paul Sackett en Saskia Sassen. Onder de aanwezigen waren tal van hoogwaardigheidsbekleders uit de academische, gerechtelijke, militaire en politieke wereld, waaronder federaal minister van Werk Monica De Coninck.

***********************

"Abortus lijkt net zo banaal als een tand laten trekken"

Sofie Vanlommel − 24/03/12, 10u10  − Bron: De Morgen

© photonews. De Mars voor het Leven, editie 2010.

Zondag trekt er voor de derde keer een mars tegen abortus door Brussel. Op straat, op de stoep van de abortuskliniek: de pro-lifebeweging laat steeds luider van zich horen. 'Een abortus kost in België minder dan een kop koffie. Is dat nog normaal?'

·         

Dat abortus goedkoper is dan een kop koffie? Ik heb nog nooit iemand ontmoet die voor een abortus koos omdat het zo goedkoop is

Carine Vrancken Koepel Abortuscentra

De uitspraak komt uit de mond van Liesbeth Ronsmans (22), een orgelpunt in het betoog tegen abortus dat ze aan de telefoon afsteekt. Ze is een van de organisatoren van de Mars voor het Leven, die zondag aan haar derde editie toe is. Bij de twintigste verjaardag van de Belgische abortuswet, in 2010, trokken 1.700 pro-lifesupporters door Brussel. Dit weekend wordt dubbel zoveel volk verwacht, al zegt op de facebookpagina van het evenement voorlopig slechts 276 van de meer dan 6.000 genodigden aanwezig te zijn. Een aantal genodigden bedanken, en niet altijd even vriendelijk. "Ik ben blij zelf zo bekrompen niet te zijn. Gelieve mij niet meer uit te nodigen!", schrijft iemand.

Hebben hun komst wel al bevestigd: bisschoppen Luc van Looy uit Gent en Guy Harpigny uit Doornik. Aartsbisschop Léonard moet dit jaar, in tegenstelling tot de vorige edities, verstek laten gaan. De mars is pluralistisch, zegt Ronsmans. "Ik ben gelovig, maar de beweging is niet gebonden aan ideologie of politiek." De mars is een "studenteninitiatief", benadrukt Ronsmans. "Een duidelijk signaal van jongeren die na de abortuswet geboren zijn. Jongeren die geaborteerd hadden kunnen zijn." Het debat over abortus is in België helemaal gaan liggen, klaagt ze, maar dat hoeft ze zichzelf vooral niet te verwijten. Tijdens een radiouitzending van de Evangelische omroep vergeleek ze abortus met "de grootste genocide ooit". Een "ongelukkige uitspraak", noemt ze dat achteraf. Ze neemt haar woorden niet terug.

"Abortus is anticonceptie geworden, haast even banaal als een tand laten trekken", zegt ze. "Je kunt bij wijze van spreken een abortus ondergaan omdat je op skivakantie vertrekt. De gevolgen voor vrouwen, de alternatieven: er wordt nauwelijks aandacht aan besteed."

Slet
De seksuele en reproductieve rechten van vrouwen staan wereldwijd onder druk, meent gynaecologe en senator Marleen Temmerman (sp.a). "Bij ons wordt protest gekristalliseerd in het verzet tegen de abortuswet, in andere landen gaat het over de verlaging van de huwelijksleeftijd of toegang tot anticonceptie. Je kunt het niet verbieden, maar ik vind het grof om actie te voeren voor een abortuscentrum, of om daar onvolledige waarheden en leugens te verkondigen. Door te zeggen dat er jaarlijks zo'n 19.000 abortussen worden uitgevoerd, maar niet te vermelden dat dit van de laagste cijfers ter wereld zijn. Het gaat om een kleine minderheid die hard roept, maar ze nemen toe in aantal en hun acties in frequentie. Ik vind dat verontrustend."

De anti-abortusbeweging wint wereldwijd aan invloed. De Amerikaanse lobby bekwam vorig jaar een recordaantal van 80 restricties op de abortuswetgeving. Een studente rechten die op uitnodiging van de Democratische partij pleitte voor de terugbetaling van anticonceptie werd door een Republikeinse politicus publiekelijk voor slet uitgescholden. Het leverde haar een troostend telefoontje op van Barack Obama. Geboortebeperking is een thema geworden in de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Ook in Europa wordt de pro-lifebeweging zichtbaarder (tegenstanders zeggen: anti-choice) Sinds 2005 trek elk jaar een levensmars door Parijs, in Madrid kwam in 2009 een miljoen mensen op straat tegen de versoepeling van de abortuswet. Daar was Ronsmans trouwens bij, ze studeerde op dat moment in Sevilla. Daar werd ze pro life-activist. "Nadat ik in Spanje foto's had gezien van geaborteerde baby's, besefte ik hoe ongelofelijk licht we daar in België over heen gaan." De prille pro-lifebeweging in ons land wordt getraind door doorwinterde activisten uit Canada, Ierland en de VS. In maart 2011, de week die voorafging aan de tweede mars door Brussel, kwam Eric Scheidler van de Pro-Life Action League op uitnodiging van Ronsmans naar België. De Amerikaan deelde handleidingen uit en gaf advies over het gebruik van sociale media voor de goede zaak. Hij vergezelde hen bij het flyeren op de filosofiefaculteit van de universiteit van Gent en tijdens een gebedsstonde voor een abortuskliniek in Brussel.

Bidden en actie voeren op de stoep van abortuscentra moet volgens de Amerikaan een prioriteit zijn. Schleider raadt hen aan om met meer expliciete beelden van abortus naar buiten te komen. De Belgen moeten wakker geschud worden, schrijft hij in een verslag over zijn bezoek aan ons land.

Van Elizabeth Hickson, een andere bevriende Amerikaanse activiste die zich graag missionaris noemt, leren ze "hoe vrouwen te benaderen op de drempel van een abortuskliniek", vertelt Dries Goethals, "om hen te kunnen bevrijden uit hun delicate situatie". Goethals is godsdienstleerkracht, mede-organisator van de mars en actief binnen de Sinterklaasbeweging die maandelijks actie voert bij het Gentse abortuscentrum.

"Het is handig dat de Amerikanen ons kunnen helpen bij het opzetten van straatacties", zegt Ronsmans, "in de VS is het netwerk voor zwangere vrouwen heel sterk uitgebouwd, daar kijken we naar op. Maar hun stijl is nogal expressief en luidruchtig. Wij zoeken eerder het persoonlijke contact. En we distantiëren ons nadrukkelijk van extremisme."

Carine Vrancken, voorzitter van de koepel van Nederlandstalige abortuscentra, ergert zich blauw aan de betogers die maandelijks postvatten voor abortusklinieken. "Soms hebben ze foto's of religieuze symbolen bij zich. Heel Amerikaans. Ze delen foldertjes uit waarin mythes opgerakeld worden: dat je onvruchtbaar wordt door abortus, dat je borstkanker en psychische problemen krijgt.

"Dat abortus goedkoper is dan koffie? Het klopt dat sinds 2002 leden van een ziekenfonds enkel remgeld betalen (3,20 euro, svl), maar ik heb nog nooit iemand ontmoet die voor een abortus koos omdat het zo goedkoop is. Deze mensen verkondigen een simplistische boodschap aan vrouwen die geconfronteerd worden met complexe, fundamentele vragen. Ik denk niet dat er al iemand op de stoep van een abortus heeft afgezien, maar het maakt het voor kwetsbare mensen nog moeilijker."

************************

Diagonaal herlezen

Ach, somtijds voel mij zo oud. Precies alsof we het allemaal al eens gezien en beleefd hebben. Maar dat zullen wel nostalgische herinneringen zijn. Die zijn oud, maar ze hebben hun nut…..Wij hadden het geluk in de Lagere School een onderwijzer te hebben die zelfs de grootste stommerikken in klas kon doen opletten. De man had hoop en al, voor de 3 hoogste studiejaren, een kleine 20 snotneuzen voor zich en wie in de laagste klas, het Vierde Leerjaar een beetje aandachtig de les volgde van de andere rijen banken, had de leerstof van de 2 hogere klassen al lang onder de knie tegen dat hij daar zelf zat. De meesten stopten met de school na hun Plechtige Communie, maar zij die naar ’t College konden, eindigden allemaal vooraan in het overgangsjaar. Om maar te zeggen, dat Meester bijna als vader van ons allemaal, een echt goede schoolmeester is geweest zoals er nu geen meer gemaakt worden. Waarschijnlijk bestond er toen ook een soort ‘leerplan’ maar dat zal wel een soort minimum minimorum zijn geweest. Radio bestond er bijna niet, en wie thuis een gazet had, zal een rariteit geweest zijn. En toch hadden wij via de Meester, een open blik op de wereld. We wisten wie Ghandi was, we leerden heet kwaad en het goed van de laatste oorlog (moet toen riskant geweest zijn om daarover les te geven…), we leerden over Transvaal en konden zelfs de liedjes zingen over de Boeren : dat waren precies lijk dezelfde mensen van de nabije hofsteden, die we met blinkende dikke gouden horloge-kettingen op hun buik de zondag naar de offerande zagen gaan. Op de speelplaats speelden we Keizer Karel na, die heel zijn leven vocht om de vrede te bewaren, enz. De lessen aardrijkskunde, geschiedenis, rekenen en lezen, ze liepen allemaal dooreen. En wie braaf was, mocht tusssenin Meesters’ kiekens gaan eten strooien, in het perkje achteraan de speelplaats.

We kregen te horen over de Trojaanse Oorlogen met de Oude Grieken, over ‘Delendum Carthago’’ van de Romeinen. Is mij (hier komt mijn afkeer voor de V°RT boven water) bijzonder bijgebleven, dat jongetjes en meisjes in Sparta vanaf hun 4^de jaar aan de Staat toebehoorden, om er gedrild te worden tot soldaat, en er een ‘Spartaanse Opvoeding’ te krijgen. Ik kon me niet voorstellen, dat wij, van de hoogste klas, met pak en zak zouden moeten verhuizen binnen de hoge muren van de strenge Gendarmerie in de Rijselstraat. Wij waren er nooit binnen geweest en die wacht aan de poort met geweer op de schouder, joeg ons schrik aan. Temeer daar we wisten, dat daar op de binnenkoer kort voordien een man was gefussilleerd die binst de oorlog bij ‘De Zwarten’ was geweest. Wij kenden die man allemaal, in zijn zwart uniform, en konden dat niet geloven. Maar de rabauwen die we sommige halfblote schreiende meisjes hun haar hadden zien afsnijden, zegden het en ze vloekten daarbij. Wat er nog meer gebeurde met de vrouwen, aan het zicht onttrokken door een bonte bende joelend tuig, daarvoor waren wij nog veel te jong, en werden we weggejaagd. Maar later spraken onze Moeders er schande over. De Pastoor predikte de zondag daarop over ‘Naasteliefde’ maar zweeg rap toen de nacht daarop zijn ruiten werden ingesmeten…. Zonder dat iemand ons dat uitlegde, wisten wij toen al het verschil tussen ‘Witten’ en ‘Zwarten’.

Kijk : die ‘clic’ ging sindsdien nooit meer uit mijn hoofd : hoe konden de brave mensen die ik kende, ineens met zovelen allemaal ‘Zwarten’ zijn geweest, en konden de meest gemene en vuile praat verkopende ‘Witten’ op motocycletten, die de macht bleken te hebben, de goeden zijn? Maar ons Moeder zei dat we moesten zwijgen, en binnen blijven….Maar de mannen op die motocycletten waren voor mij gasten die als kind opgegroeid waren in de Gendarmerie en opgevoed, lijk de Spartanen, door de Staat. Op ieder moment bereid hun vader en moeder te vermoorden, omdat ze niet anders wisten….

Later heb ik altijd een aversie gehad tegen de leeftijdgenootjes van ‘den Athenee’. Niet dat die ons iets misdaan hadden  maar hun school stond dicht bij de Gendarmerie en ze werden dus over dezelfde kam geschoren. Dat er daar ook meisjes in hun klas zaten, deed de deur dicht. Meisjes waren wezens die alleen rondliepen in ’t Stad om door hun gelonk mee te brengen dat wij van school werden weggestuurd….. Meisjes van den buiten kwamen daar inderdaad niet voor in aanmerking : die ken den geen cinema en bleven, net als in de Lagere School, gewone kameraadjes die begonnen te wenen, zodra er met ze gevochten werd…. Ook een reden om ze niet meer te bezien….