MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

A.D. dinsdag 24 april 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ho, zegt het zwarte Engelse fotomodel vandaag in de kranten, over de meer dan 100.000 genitaal verminkte sexe-genoten van haar : als een blanke vrouw verkracht wordt, beukt de politie de deur in. Als een zwarte vrouw verkracht wordt, kijkt geen kat om. Zij noemt dat racisme. Volgens Flupe Moureaux van Ruisseau du Moulin is zich verzetten tegen de Muzelarij ook racisme. Racisme moet dus een raar beest zijn.
Maar m.i. is het veel meer dan een raar beest. Het komt minder door de huidskleur, maar omdat, voor de genetale verminking, op de deur van dat zwarte sukkelesje meestal de naam van Allah geschreven staat.

Kroniekje over : het roofdier in iedere mens. Binst de klaarlichte dag is een man leraar en brave huisvader. Bij het invallen van de duisternis wordt hij oofdier, hetzij om te roven en te moorden, hetzij om zijn lusten bot te vieren. Brave vaders en zonen stopt men in een uniform, men leert ze marcheren in rijen van drie, ze worden getraind zoals levend geworden loden soldaatjes. Eenmaal ze robots geworden zijn, maar van vlees en bloed gebleven, worden ze het vuur ingestuurd. Voor God en Vaderland. Achteraf worden hun namen in arduin gebeiteld. Wat waren ze toch een helden. En nu zijn ze dood.

O Ja, als de vrede lang genoeg geduurd heeft, gaat men de Grote oorlogen gaan bagatelliseren. In een globale wereld heet dat gehumaniseerd. : van wereldoorlogen worden ze Europese burgeroorlogen, voetnotas in de Geschiedenis.

Dagelijks rollen er berichten binnen over bomaanslagen, waar de optelsom der doden en gewonden vele duizenden bedraagt. Maar alleen de doden worden geteld, waarschijnlijk omdat die niet meer spoorloos kunnen verdwijnen, en in ieder geval al zeker omdat die niet meer kunnen spreken. Haten die mensen dan elkaar? Waarschijnlijk niet, want ze kennen elkaar niet eens. De dood, anders dan aan het front, slaat blindelings toe.

De F16s van Generaal Crembo doodden in Libië op kleine schaal maar uit pure menslievendheid. De Enola Gay doodde er in Hiroshima in enkele minuten tijd een paar honderduizend, maar dat waren vijanden en het doden gebeurde uit menslievendheid om de eigen mariniers te ontzien. Toen later de Muzelmannerij met burgervliegtuigen vol passagiers het financiële hart van Manhattan in brand vloog, veerde de hele wereld recht, maar de Yankees lieten na als vergelding het wespennest uit te roken.

Vader en moeder leefden als jonge mensen boven op en in de ruïnes van 4 jaar frontoorlog aan de IJzer. Zij hadden de Menenpoort in Ieper weten bouwen, en hadden met eigen ogen Prins Karel van Vlaanderen (!) grote pinten zien staan drinken in de staminee vlak bij de plechtigheid van de inhuldiging, waar hij en zijn oudere broer Leopold de Koning moesten vertegenwoordigen. Leopold was de brave, en Karel was de stoute, die de vrouwen toen al gaarne onder de rokken zat. Mijn jeugdjaren later waren, net als het front zelf op dat gebied, al een beetje, ge-effend en verlost van het oorlogstuig. Ook bij ons, net als bij de meeste mensen, stond een oude emmer waar oud ijzer dat her en der voor de voeten lag, bijeen gespaard werd tot de oud-ijzermachand langs kwam. Was het niet veel, het bracht op, en alle beetjes hielpen. De boeren die, meestal uit het Fransche, na de wapenstilstand terug gekeerd waren, wilden de landerijen zo vlug mogelijk weer bedrijfsklaar maken : de Wederopbouw floreerde en stilaan werden er weer zaken en zaakjes gedaan. Wie wilde werken, kon dat : er waren zelfs vele handen tekort. De Tsjangs (Chinezen) hadden de meeste lijken of wat er nog van overbleef, samen met de springtuigen en de moordtuigen, grotendeels opgeruimd. Het is ongelofelijk wat een gewone mens zo allemaal kan gebruiken van wat soldaten achterlaten in het veld. n Duitse pin-helm bvb heb ik altijd weten gebruiken op t hof bij nonkel, om haver voor de paarden uit de haverkist te scheppen. Afgebroken bajonetten kenden een tweede leven als beitel, of als plantstok om plantgaten in de tuingrond te maken. In het huishouden werden de 5-liter grijze lompe stenen cylinderkruiken van de Schnapps voor de soldaten voor van alles gebruikt. Geribde gebogen stalen platen om de tranchees af te dekken gingen levenslang mee als schutsel om de varkens binnen te houden Ja, frontbewoners zijn een inventief volkje Ik heb altijd horen vertellen, dat de ploegers in cirkels rond de obus-putten reden, en zo de aarde de laagten in kieperden, tot deze min of meer opgevuld lagen. Als alles maar goed toegedekt was, was het goed voor de inspecteurs, die meestal stadspietjes waren die van Brussel kwamen en Frans spraken.. Het land was nat en vuil, en de vrouw van de Burgemeester kon zo goed koken. Door de natuurwet, die de kleinere voorwerpen (zand- en aardekorrels) naar beneden trekt, zodat grotere voorwerpen jaar na jaar aan de oppervlakte komen, was het niet verwonderlijk dat de boeren regelmatig stukken van geraamten aan hun ploegschaar kregen. Iedereen was verplicht zoiets ten stadhuize kenbaar te maken, die dan zorgde voor opgraving en de rest, zonder rekening te houden met de belangen van de boer Resultaat: na korte tijd werd er niets meer aangegeven, want er werd niets meer gevonden, en de boerhij ploegde voort.

Hetzelfde scernario herhaalde zich, vele jaren later, toen er zwaardere tractors verschenen, en er dieper kon geploegd worden. Waarlijk : vooral voor doppers was diepgronden op zoek naar buit, jarenlang een zeer gegeerde bijverdienste. De jongens van DOVO zijn klein mannen in vergelijking met zon buit-delver die voor eigen rekening werkte, waarvan er af en toe eentje per vergissing de lucht inging.Dat was er ene die zich gespecialiseerd had in de herkomst van de obussen (Engels, Duits, Frans, jaartal) en het ontstekingsmechanisme (de kegelvormige koperen kop) kende. Deze kop met de vele ringen en ingegraveeerde bedienignsinstructies, was in geel koper en apart verkocht bracht dat koper veel meer op. Ook het ontploffings-poeder, meestal in staafvorm of in kleine blinkende zwarte ruitvormige stukjes, was veel geld waard. Afzonderlijk natuurlijk en aangeboden per kilogram. Zeker tot in de jaren 60 kon een oplettende ambachter-dopper nog een weide ontdekken met diepe glooiingen (terreinkennis zou men nu zeggen) en kon hij de boer overtuigen om die te effenen : de garde-champetter keek meestal (tegen een kleine vergoeding?) de andere kant op. En ook, die weiden lagen nu niet precies niet in de centra.

Ontmenselijking, en de recuperatie ervan.. Nu, bijna 100 jaar na de Grote Oorlog, leeft de stad Ieper er bijna iedereen van. Alle lelijke of schadelijke dingen zijn opgeruimd of weggeborgen in de musea. Alleen de graven zijn gebleven. Maar wie staat daar nu nog bij stil?

Het enige punt, aan t Oud Sas in Boezinge, waar de Duitsers ooit de IJzer (ttz de gekanaliseerde Leet, een bijrivier) zijn kunnen oversteken, is alleen in de Duitse archieven een verre herinnering. Noch de Franse, noch de Engelse archieven maken er melding van. Waarom ook zouden ze? De doorbraak was, raar, hé, precies daar gebeurd waar die twee legers elkaar raakte en elkaar waarschijnlijk het vuile werk wilden laten. Net als de voorhoede va het leger van Paulus tot in de voorsteden van Moskou was geraakt, zo geraakten de Pinhelmen hier onverwacht een paar honderd meter voorbij heet Niemandsland. Maar het Hoofdkwartier sliep en er kwamen alleen tegenorders. Op dat kleine plekje Vlaamse grond had de Geschiedenis (weer eens) een andere wending kunnen krijgen. Albert van Sex- en Coburg, de Held van de IJzer, was, moest dat gelukt zijn, waarschijnlijk zwaar geridderd geworden door zij neef, Willem IIKeizer van Duitsland. Hitler was dan kladschilder kunnen blijven en die Duitse soldatenlaarzen hadden nooit ten tweeden male dienen te marcheren.

Mocht U op een zomeravond rond 21 uur de militaire taptoe, de af- en aanzwellende klanken van de klaroenen horen van onder de Menenpoort als een oproep tot de doden, hier komen beluisteren, aan dat oude sas, dan zullen de ritselende populieren U namens die honderdduizenden jonge levens, toefluisteren hoe menselijk dat er hier gestorven werd.

Ontmenselijking dat is de methode die Breivik, net als vele anderen, heeft toegepast

Breivik zei, dat hij de strategie van de ontmenselijking had gebruikt om de moorden uit te voeren: Onder normale omstandigheden ben ik een heel aardig persoon.

Deze uitspraak is in zoverre interessant, omdat wij de ontmenselijking net gisteren hadden aangesproken m.b.t. de soldaten en ook tot de islamitische strijders. Hij heeft in principe inderdaad deze methode van de islamitische strijders, de soldaten en van andere paramilitaire organisaties (bijv. van de massamoordenaar Che Guevara) overgenomen. De moordenaar van Myriam Monsarengo, Mohammed Merah, heeft ook alleen door deze strategie kinderen in koelen bloede kunnen vermoorden.

Ontmenselijking is in principe ook een soort fanatiek worden en wordt als zodanig door veel sektes en religies toegepast, met voorop de islam, maar ook door de Scientology Church, de Jehova´s getuigen enz. en in de Klassieke Oudheid was deze ontmenselijking wijdverbreid ja, men kende het humanisme nauwelijks.

Slavenhoudersamenlevingen, samenlevingen met veel kinderarbeid en kindsoldaten zijn per se ontmenselijkt. Deze ontmenselijking is veel wijder verbreid dan de Europese goedmenschen denken. Buiten het Avondland is zij de heersende levensvorm en ook hier kan zij ieder moment het humanisme verdringen, van de ene op de andere dag. De ontwrichtende multiculturele samenleving, zonder een gemeenschappelijke, bindende ethiek, is de optimale voedingsbodem voor een grootschalige ontmenselijking van de mensen. Droevig, maar dat staat ons te wachten: Parallelsamenlevingen, waarbij de leden van de ene samenleving bereid zullen zijn om roerloos (of zelfs met gejubel) het leed van de anderen aan te zien. Dat gebeurt bijvoorbeeld op dit moment in Egypte, in Nigeria in feite overal, waar moslims met andere religies samenleven.

Alles samengeteld en gedeeld door twee : ja, en aansluitend bij de tweevoudige Europese burgeroorlogen, komt er weer een ontmenselijkt systeem op ons af. Nietwaar, zeggen hun vrienden, onze Leiders, zo erg is het nu ook weer niet.

Dat is ongeveer hetzelfde als de beul wist te troosten voor Maria Antoinette, de laatste Franse Koningin, die stierf onder de guillotine op het schavot. Het kietelt een beetje, Madame zei de man, maar het duurt niet lang.